Birds Ballonteam op de Petrisberg

Vol goede moed begonnen we aan de reis naar het Duitse Trier, ter hoogte van het midden van Luxemburg. De voorspellingen waren niet al te best, we hadden dus een grote kans dat we het enkel moesten doen met bierdrinken en wijnproeven, wat vervelend. Trier is de oudste stad van Duitsland en door haar rijke
	verleden en vanwege haar mooie ligging in het Moeseldal is Trier een veelbezochte toeristenplaats geworden. Het is de geboorteplaats van Karl Marx en tevens de zusterstad van ’s-Hertogenbosch. In 2004 werd op de Petrisberg in Trier de Landesgartenshau gehouden, voordien was dit een groot legerterrein. De organisatie nam toendertijd contact op met de ballonfirma Schroeder uit het naast gelegen Sweich om te kijken of het mogelijk zou zijn om tegelijkertijd met de Landesgartenshau een ballonfestival te houden. De groepen kwamen op één lijn en de Trierer Petrisberg Ballon Fiesta was geboren. Nu 2 jaar later is een gedeelte van het terrein nog steeds intact en wordt er op een ander gedeelte hard gewerkt om deze vol te bouwen met markante huizen en kantoren. Op vrijdagmiddag 18 augustus checkten we in bij één van deze bijzondere gebouwen, wat tevens de plaats van onze dagelijkse briefings zou
zijn, om op uitnodiging deel te nemen aan de derde editie van deze fiesta. Een korte meeting met geplande vaarten op vrijdagavond, zaterdagochtend en avond met de terugreis op zondag. Ons onderdak kregen we in Hotel Deutscher Hof, een leuk optrekje in de stad wat er keurig verzorgd uitzag met een grote Schroeder
inflatable draak in de ontvangsthal. Eric en ik deelden een kamer, de matglazen deur die als afscheiding diende tussen slaapvertrek en douche/wc vonden we iets minder plezant. Van de oorspronkelijke 42 deelnemers kwamen er in verband met het weer nog ongeveer 35 opdraven, een keurige score. In de General Briefing werd iedereen verwelkomd door Werner Waschenbach (midden) van Schroeder Balloons en de Running Man Jurgen Slowik (links), de man van het fiestaterrein. In een ontspannen sfeer werden alle ins en outs van de fiesta uitgelegd, gevolgd door een verslag van de weersituatie door de meteogoeroe Claude Sales (rechts), normaal werkzaam op de meteoafdeling van het vliegveld van Luxemburg. In het Duits werd zijn naam uitgesproken als “Kloot’, het is niet anders. Het weer zag er aangenaam en zonnig uit, er stond echter een zeer sterke wind over de Petrisberg te blazen. Er was
door deze omstandigheid onder de deelnemers weinig hoop voor de eerste vaart. Toch wilde Claude over een uur nog een extra meteobriefing op het startveld. We bestelden bij de bierkraam vier grote Bitburgers. Deze werd met zeer veel geduld getapt en het duurde dan ook wel zeker 10 minuten voordat we eindelijk de lippen
	aan het gele vocht konden zetten. Toen we naar het startterrein reden, enkele honderden meters verderop, viel het ineens op dat de wind plotseling aanzienlijk in kracht was afgenomen. Er groeide hoop en de extra meteobriefing gaf even later een groen signaal voor vanavond. Door de regenval van de afgelopen periode was het startveld op een aantal plekken redelijk nat en enkel de 4x4 wagens konden het veld op. De rest waaronder ook wij, zochten een droog stuk gras naast de oprijlaan, ook een prima plaats om te starten. Het veld was oorspronkelijk ook niet ontworpen om met wagens op te rijden en had ook geen drainage. Mijn collega crewleden Robbie en Wendy gingen met onze “Birds” ballon de lucht in, samen met twee inwoners uit de stad Trier. Ik zou de achtervolging op mij nemen. Jurgen Slowik doet de verslaggeving op het startveld en vertelde het publiek van alles over ballonvaren. Hij drukte tevens
een ieder die hij op het veld tegen komt de microfoon onder de neus en stelt een vraag. Hij beklaagde zich later wel over de Belgen en de Nederlanders want die renden telkens een andere kant op als hij in de buurt kwam. “Ich spreche kein Deutsch” had ik al op mijn voorhoofd geschreven. Werner stijgt op met zijn "Kat"
special shape, hij speelt vandaag de vosballon. Het ging allemaal heerlijk rustig aan de grond, de ballonnen dreven langzaam weg. Op het veld werd nu ook de “Kasper” ballon opgebouwd, samen met de Kat is dit één van de zeer weinige special shapes die door Schroeder is gebouwd. Een zeer typische ballon. Even later zette ook ik de achtervolging in. Op hoogte bleek toch wel wat meer wind te staan en ik had moeite om te onderscheiden welke ballon ik moest volgen, elke ballon in de verte leek zwart. Op een gegeven moment zag ik de “Birds” in een dal hangen, net vlak voordat Eric aan de grond ging. Snel van de snelweg af, door een dorpje en hoppa, precies bij de landing. Een inwoner van het dorp met zijn piepkleine hondje kwam aangelopen. Dat beest maakte echter net zoveel lawaai als die twee van mij samen. De man werkte op de Amerikaanse legerbasis even verderop. De ballon was er vlak langs gekomen.
Met een prachtig Amerikaans accent noemde hij het beestje “Frénkie”. We pakten de boel weer achter op de wagen en leverden onze gasten af op het beginpunt van hun reis. Het gastanken was voorzien achterop de Petrisberg. We hadden geluk omdat we als één van de eersten terug keerden, en waren snel klaar.
	De Pizza en de Bitburger gleden er goed in. De volgende ochtend bracht de wekker alweer om 04.30 uur vreselijke geluiden voort. Alle lichten in de kamer aan, dat helpt om snel wakker te worden. Even opfrissen achter de glazen deur en met de lift richting draak (links). Normaal heeft een hotel op dit tijdstip nog niets te eten omdat een ontbijt vaak pas om 06.00 uur te krijgen is. De organisatie had echter geregeld dat we al om 05.00 uur een voor-ontbijt konden nuttigen zodat niet iedereen met een hongerige maag op pad moest. Een uitstekende zaak. Heerlijke broodjes en koffie stonden in de hal van het hotel klaar, een ieder maakte er graag gebruik van. De briefing bracht geen slechte berichten, het zou droog blijven, maar ook nu was de meteoinformatie weer het scherpst als hij zo laat mogelijk werd gegeven, en besloot Claude weer tot een extra veldbriefing. Een aantal Duitse teams was niet op
komen dagen, hadden waarschijnlijk een drup water gevoeld. Op het startveld was in de verte regen zichtbaar. Een aantal teams (waaronder ons team) besloten alvast langzaam de zaak voor te bereiden, de rest wachtte af wat Claude ons straks te vertellen zou hebben. Even begon het wat te regenen en moesten
we de mand afdekken. Dit was echter van korte duur. Er verscheen in het westen een mooie regenboog en de zon kondigde zich in het oosten aan door de hele hemel rood/oranje te kleuren, iets wat ik nog niet zo vaak gezien had in de ochtend. Op de briefing werd duidelijk dat die paar druppen die we hadden gehad, een lokaal wolkje was, zonder broertjes of zusjes in de buurt en dat we niks meer mochten verwachten. Er hing in de verte wel een donkere lucht maar dat was ver genoeg weg. Die donkere lucht gaf een heel bijzonder effect aan de ballonnen op de foto’s toen de zon fel begon te schijnen. Toch vertrouwden een paar Duitse teams het niet en lieten hun zaken in de aanhanger liggen. Het andere Belgische team van Luc Versporten steeg als eerste op en al gauw daarna stond onze “Birds” ook fier overeind. Robbie en Wendy bestuurden de bus en ik zou bij Eric instappen. Omdat we dan
behoorlijk licht geladen waren, stuurde Eric mij op pad om 2 mensen te zoeken die ik gelukkig mocht maken. Ik ging op zoek naar Jacco, de grootste ballonfan van Nederland, die ook hier naar toe was gekomen om samen met zijn moeder van de ballonnen te genieten. Helaas bleek later dat ook zij die ene drup hadden zien vallen vanuit hun hotelbed waarna ze zich weer hadden omgedraaid. Het balen was maximaal toen ik ze die middag vertelde dat ze toch iets gemist hadden.



Toevallig waren ook de grootste Belgische spotters aanwezig, Marnix en Brigitte, en zij waren graag bereid om als ballast te dienen. Allemaal aan boord, gas, en daar dreef het gezelschap boven de Petrisberg. Niet direct te hoog Eric, nog even blijven hangen hier. Op het startveld staat nog een mooi overblijfsel van de Landesgartenshau, geheten de “Luxemburg Turm”, de “Toren van Luxemburg”. Hierboven op de foto te zien.
	Een kunstig werk, compleet van ijzer gemaakt dat totaal verroest is. De roest is de originele kleur van de toren, zo is het project met een hoogte van 30 meter bedacht. We gaan wat hoger en zien dat de Petrisberg al aardig vol gebouwd word. We drijven richting de Moesel en komen over een testbaan van het leger waar heel veel soorten weggetjes van beton naast elkaar liggen. Recht, glad, schuin, hobbels, bobbels, je kunt het zo gek niet bedenken. Achter ons hangt de enige Nederlandse deelnemer. John Boon met de Willems ballon. Op de Moesel zien we een grote boot naderen, een Zwitsers cruiseschip. Eric laat de ballon zakken waardoor we zelfs weer 180 graden van richting veranderen. Op het moment dat we een paar meter boven de Moesel hangen, passeert het cruiseschip en we kijken recht in de slaapkamers van de gasten die al wakker zijn. Achterop het schip is de eetzaal zichtbaar en de
mensen weten niet wat ze zien als ze zo ineens vlak naast de boot een aantal personen in een rieten mandje zien zwaaien. Croissantjes vallen terug op het bord en het bakkie Earl Grey thee word weer voorzichtig op het schoteltje gezet. Ik vond dit een geweldig moment, en dat is enkel maar mogelijk met een luchtballon.



Absoluut kicken (foto links gemaakt door Hekor). We vervolgen onze reis weer terwijl een drietal ballonvaarders ook richting de Moesel zakten. Het schip is dan helaas voor hun al verder gevaren. We varen over heuvels en valleien totdat de gasvoorraad begint te slinken en we weer naar de bodem moeten. Het was even rekenen omdat die 180 graden sturing aan de grond er nog steeds stond, maar even later staan we keurig op een grasweggetje tussen 2 zandpercelen. Dat ene boompje lag al plat voordat wij er langs kwamen.



Na het tanken en een heerlijk ontbijt in het hotel, ga ik met de camera gewapend de stad in. Ik had gisteren al de prachtige oude gebouwen gezien in het centrum en die wilde ik graag digitaal mee naar huis nemen. Een werkelijk schitterend centrum met vooral rond het plein waanzinnig mooie indrukken.



Aan het einde van de winkelstraat vond ik de “Porta Nigra” Een bekend historisch monument uit de 2e eeuw, de best bewaarde Romeinse stadspoort ten noorden van de Alpen. links op de foto. Luc Versporten had ons uitgenodigd om die middag te komen wijnproeven. Hij logeerde 30 kilometer van het startveld op een
locatie die werkelijk uniek is. Zijn ouders gingen hier vroeger op vakantie en zodoende kende hij de plek. Luc (rechts) logeerde namelijk bij een echte wijnboer. Op het terras van het huis had je uitzicht over een 180 graden bocht van de Moesel en zag je wijngaarden en dorpen en bruggen zover het oog reikte. Van de druiven uit de wijngaarden die we zagen, maakte Eddy en zijn zoon de heerlijkste en bekroonde wijnen. Hij nam ons mee naar de kelder onder zijn huis en liet de houten wijnvaten zien waarin het kostbare vocht lag te rijpen. De glazen kwamen op tafel en een aantal flessen werden ontkurkt. We proefden allerlei soorten en iedereen bleek een andere smaak te hebben. Ik ben helemaal geen wijndrinker maar de zoete wijn die Eddy in zijn kelder had staan, bracht mij toch wel op andere gedachten. Hij kon mij buiten precies aanwijzen van welke heuvel mijn wijn kwam, erg leuk. Uiteraard

gingen er diverse flessen mee de bus in. De lucht buiten zag er niet best uit. Donker, regen en onweer. Maar . . daar laten we ons niet meer door uit het veld slaan. Op de briefing werden de radarbeelden van Europa getoond. De bui boven ons gebied was duidelijk zichtbaar. Boven Frankrijk kwam de volgende storing
	alweer onze kant op. Claude deed een voorzichtige schatting wanneer deze bui ons zou bereiken en gaf ons 2 uur. Aj, dit is net aan de krappe kant voor een ballonvaart. “Ik zal nog even een actueel beeld van het weer laten zien” sprak Claude waarna per ongeluk zijn beeldscherm achtergrond te voorschijn kwam met een foto van een zonnig Hawai. “Oh, we kunnen varen” klonk het uit de hele zaal. Hans Kordel stond op, de tweede man bij Schroeders Balloons en sprak een paar woorden. “Ik ben hier gekomen om ballon te varen. Laten we nog een nauwkeurige meting doen met alle beschikbare informatie”. Claude ging natuurlijk akkoord en begon direct met zijn denkwerk. Na een kwartier de volgende briefing en wat bleek, het gat tot aan de rand van de volgende bui had een tijdsduur van zeker 3 uur. Dat veranderde de zaak natuurlijk. Ook Hans had nog wat vliegvelden gebeld en kreeg daar dezelfde
uitkomsten. Werner gaf groen licht maar wilde niemand meer op het grote veld hebben. Met de bui van de afgelopen middag was het niet meer berijdbaar. Dat werd opgelost door 9 teams langs de weg te leggen en 10 ballonteams een startlocatie te laten zoeken buiten het startveld voor een Fly-in. De resterende piloten zagen het niet zitten. Het weer was weer prachtig en er was veel publiekelijke belangstelling.



Als we in de rij staan te wachten om ons op te stellen, loopt een moeder met een baby langs onze bus, net op het moment dat ik mijn imitatie van een brandweersirene doe. Het kind kijkt me aan en begint ineens te gieren. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Hopen dat het kind geen olifantengeheugen heeft. Toen ik
ze later terug zag, keek het kind mij aan en begon direct weer te brullen. Marnix was bereid om op onze bus te rijden en zo kon onze driekoppige crew in zijn totaal nogmaals mee de lucht in. Luc Versporten schoot als eerste weg, gevolgd door John Boon. De Duitse teams bleven de kat uit de boom kijken. Maar nu volgden zij ook snel met de opbouw. Wij kregen startvrijgave van Werner en stegen op onder een prachtig zonnetje. Vaart 3 op 3 was een feit. In de verte zien we de Fly-inners al komen. Deze omgeving is werkelijk erg mooi om ballon te varen. De Moesel en de wijngaarden op de heuvels geven een prachtig beeld. Op de Moesel scheurt een speedboot heen en weer. Hij is duidelijk hoorbaar en ik heb het idee dat die motor het niet lang meer houdt. We hadden een gast aan boord uit de omgeving en hij was dolgelukkig dat we bijna recht over zijn huis kwamen. We passeren een klein vliegveldje wat gebruikt wordt
door ultra lights en we zien de één na de ander opstijgen en landen. Verderop worden zelfs enkele parachutisten uit een vliegtuig gedropt. Na een dik uur biedt een stoppelveld een prachtige landingsplaats en is onze crew al voor de landing ter plaatse. De traditie is voortgezet, bij elke meeting waar we met het “Birds
	Ballonteam” voor het eerst deelnemen, hebben we elke keer het geluk gehad dat alle vaarten door kunnen gaan. Die avond hebben alle teams een gezamenlijk diner bij ons in het hotel. Het is allemaal perfect geregeld en ziet er prachtig uit. “Mevrouw, heeft u ook Sekt”. . . . oeps, duidelijk spreken Eric !! De volgende ochtend iets langer op ons nest liggen waarna we uitchecken en nog een laatste bijeenkomst hebben in een zaal in ons hotel. Werner Waschenbach van Schroeder Balloons blijkt ineens bijna geen stem meer te hebben. Een plotseling opkomende verkoudheid die hij gisteravond nog heeft proberen te bestrijden met een Wiskey-kuur, het mocht niet baten. Alle deelnemers krijgen een pakket met wijn uit de streek, passende glazen en een kookboek. De winnaar van de vossenjacht en de Fly-in is Thorsten Monch, de mandenvlechter van Schroeder. Running Man Jurgen Slowik had één
enkele klacht. Hij had in het hotel de enige kamer gekregen met een waterbed en beklaagde zich dat er geen dame bij geleverd werd. De belofte werd gedaan dat hij bij de 4e editie van de Trierer Petrisberg Ballon Fiesta een bijpassende dame zou krijgen bij zijn opblaasbed. Ik kan wel bedenken wat er bij de eerstvolgende briefing in 2007 in de hoek van de briefingzaal staat. Die reactie wil ik graag zien !!



De presidente van de Deutscher Freiballonsport Verband (DFSV), Marita Krafczyk nam als laatste het woord en bedankte de gehele organisatie voor hun grote inzet. Wij kijken terug op een erg mooie meeting in een prachtige omgeving waarbij een aantal Duitse teams toch wat meer vertrouwen zouden moeten hebben in de meteoman en niet zoveel zouden moeten discussiëren totdat de tijd te krap word. Europa is qua weer op het moment moeilijk vaarbaar maar je moet de kansen grijpen als ze zich voordoen. Bennie Bos