Uitgave September 2002

        
 

1

Twente Ballooning Oldenzaal

Geschreven door Bennie Bos

 
      

Twente Ballooning 2002 op het prachtige recreatieterrein van het “Hulsbeek” in Oldenzaal. Een jaarlijks evenement met een hoog sfeergehalte en de sfeer was weer volop te proeven tijdens deze twaalfde editie. Eerst bij het restaurant maar even de beloofde foto’s gemaakt van alle in prachtige rood / blauwe pakjes gestoken hostesses, ze stonden nu allemaal nog mooi strak in de make-up met het haar netjes in model. Ons even later door de grote mensenmassa wurgend kwamen we bij Truus die zoals elk jaar weer de nodige informatie verstrekt over ballonvaren in de inflatable info tent.

Leuk om te zien was de nieuwe folder van Rien Jurg  Promotions, zeker omdat er enkele foto’s in stonden die ikzelf had gemaakt. Óp het startveld hadden we wat meer bewegingsruimte en al gauw kwam ik mijn Italiaanse collega fotograaf Antonio Biasioli tegen. In het Hot Air Magazine van Juli heb ik hem reeds aan jullie voorgesteld, hij is de man die prachtige ballonfotoboeken op de markt heeft gebracht. Hij nam me mee naar zijn mobiele kantoor (kofferbak Opel Astra) en overhandigde mij de versgeperste ballonkalender voor het komende jaar.  In het Hot Air Magazine van de maand Oktober zal ik vertellen hoe je in het bezit kunt komen van deze fraaie groot formaat kalender. Absoluut een leuk kado voor de feestdagen.

Foto: Bennie Bos

’s Middags had het publiek kunnen genieten van allerlei randactiviteiten zoals para’s, modelvliegtuigen, echte vliegtuigen en kon men ook met een helikopter de lucht in. Nu was het de beurt aan de prachtig gekleurde enorme lappen ballonstof welke door de vele teams met veel plezier weer werden volgeblazen en rechtgezet. Ron van Houten (Co-piloot op de gasballon met Rien Jurg) had al vroeg een Hoppervaartje vanaf het startveld gemaakt en was direct buiten het veld weer geland met de bedoeling om snel terug te zijn voor de start met zijn eigen ballon met daaronder de Deltavlieger. Hij vertelde me dat er buiten het veld enorme files stonden op de toeganswegen naar het “Hulsbeek”. Aanwezig uit het buitenland waren de Olifant uit Borken en de prachtige Colafles. Ook te zien waren voor mij enkele nieuwe ballonnen zoals de PH-VRI, dit is de nieuwe ballon van de krant “Tubantia” in een prachtige speciale rode kleur met als speciale Artwork op de stof de voorkant van deze krant in een zeer hoog detail. Deze ballon is vernoemd naar de vaste speaker van dit evenement Johan de Vries. 

Foto: Bennie Bos

Tevens de nieuwe Pritt special shape PH-RTT en de bijna  lichtgevende “Zespri” ballon PH-ZSC van Piet Hooijen en Frank de Goede die je alleen maar kunt bekijken met een zeer goede zonnebril. Piet zette deze 105 ballon naast de 530 ballon van A3 en dan moet zo’n klein ballonnetje het volgens mij behoorlijk benauwd krijgen. Maar ook vaste gasten die elk jaar weer steevast van de partij zijn zoals Harry Thijhuis, de man met de baard gekleed in de smetteloos witte overal. “Voor jou trek ik de handschoenen even uit” is de traditionele uitspraak van hem, een gentleman zoals hij is deze keukenbouwer uit Eibergen en ik complimenteerde hem met zijn prachtige nieuwe aanhanger met erg fraaie opdruk van de Hupselse Ballon Sociëteit.

Erg leuk voor het publiek waren de acties van enkele ballonpiloten die hun ballonnen lieten zakken boven het water van het “Hulsbeek”, ze gingen met de bodem van de mand door het water en bezorgden hun passagiers natte sokken. Dit heet in de ballonvaart een “Splash & Dash”. Arend Jan was aanwezig als piloot op het fraaie luchtschip van “Festo” en cirkelde zoals een echte Arend beoogd, de zaak nauwlettend in de gaten houdend, rondjes om het veld. Alle ballonnen vertrokken onder prima omstandigheden en het blijft elke keer weer fascinerend om mee te mogen maken. De mogelijkheid zat er in om de andere kant op te varen en een aantal ballonnen zag je heel hoog boven het veld hangen waardoor ze konden proberen om weer op het veld te landen. Klagen moest ik toch nog even bij de organisatie over de kleur van de perskaarten. Men had besloten om ze dit jaar maar eens Roze te maken. “we dachten, welke kleur zou Bennie nou leuk vinden” was het antwoord, “en toen hebben we hier maar voor gekozen”. . . .Pardón!  Het liep allemaal weer perfect terwijl ik die middag toch even had getwijfeld of ik wel zou moeten gaan. Op mijn werk hoorde ik namelijk plots het nummer “it’s raining again” van Supertramp uit de speakers galmen. 

Foto: Bennie Bos

Nu is het al jaren traditie op Twente Ballooning dat nu net dít nummer wordt gedraaid op het moment dat de weergoden de grote kraan daarboven losdraaien. Het liep allemaal goed af. De aanwezige brandweer van de vliegbasis Twente was voor de veiligheid aanwezig en demonstreerde tevens de mogelijkheden van hun gele spuitauto. Af en toe spoten ze een enorme hoeveelheid water over het strand. Dat ze dat nét deden op het moment dat ik daar ook liep was minder geslaagd maar gelukkig ben ik nogal atletisch en kon mij met enkele sprongen behoeden van een nat pak. Nog even via het VIP terras waar een prachtige dame reclame stond te maken voor de sponsor van de nieuwe Zespri Gold ballon. Zespi Gold is een nieuw soort heerlijke kiwi en de dame in kwestie had ze in overvloede bij zich zodat er genoeg gesmuld kon worden. 

Daarna was het tijd om de voorbereidingen te treffen voor de jaarlijkse Nightglow. Voorgaande keren zaten we op een kleedje op de oevers van het meer in een t-shirt en korte broek. Al gauw werd dan het kleed slof en de temperatuur te koud voor de weinige kleding. Nú waren we goed voorbereid en hadden vouwstoelen, truien en van alles te eten en drinken mee om de lange wacht met de kamera op statief in de aanslag tot het eind van de nightglow uit te zitten. De soundcheck werd inmiddels gedaan en alle beschikbare zitplaatsen werden snel opgevuld door het publiek wat massaal op dit spektakel afkwam ondanks het late tijdstip. Om de tijd te doden werd muziek gespeeld van Sting en dat gaf al een aardige mystieke sfeer. Het schouwspel speelt zich aan de andere kant van het water af waardoor je door spiegeling twee keer zoveel deelnemende ballonnen hebt.

Voordat de show begon steeg er van de overkant een zak op van 1 meter hoog met een klein vuurtje daaronder. Het aloude principe van ballonvaren. Een zak die warme lucht vasthoud en daardoor stijgt. Of deze zak, die ver boven onze hoofden in de duisternis verdween bij de show hoorde weet ik niet. Het was echter schitterend om te zien en ik hoop dat de vlam volledig gedooft was tegen de tijd dat deze weer aan de grond kwam. Ik heb in ieder geval niets gelezen over brandende boerderijen maar dat kan ook zijn omdat de Twentse Courant niet bij mij in de buurt bezorgd wordt. Tanja kondigde de Nightglow zoals elk jaar aan met haar “charming voice” en we konden genieten van een perfect georganiseerde fakkelparade met vuurwerk en mooie muziek.

Foto: Bennie Bos

Alle foto's van Twente Ballooning 2002 kun je vanaf nu bekijken  Ballooning Pictures ", zeker weer de moeite waard.

     
 

2

Domeinnaam . AERO nu mogelijk

 
    

Vanaf nu kun je voorintekenen op een domeinnaam die eindigd op Punt Aero. De site ballon.aero komt nu dus binnen handbereik. Deze voorinschrijving is gratis maar de werkelijke registratie schijnt 200 US$ per twee jaar te kosten. Mocht je meer willen weten over deze voorinschrijving kijk dan even op de website van ICANN-REGISTRAR

     
 

3

Experimental Balloon & Airship Association

Verhaal overgenomen van Mary Grady en vertaald

 

     

Uithangbord bij ingang vliegveld    Foto: Mary Grady

Elk jaar in Mei, gedurende één weekend is het vliegveld van Post Mills de thuisbasis van zelfgebouwde, unieke lichter dan lucht vaartuigen. Het is het Mekka van Experimentele ballonnen en luchtschepen, aldus Brian Boland, organisator en bouwer van Boland balloons. Dat experimentele gevoel, zoek maar uit hoe het werkt, is springlevend op Boland's Post Mills Airport. Deze luchtvaarders ontwerpen en bouwen hun ballonnen zelf in garages en proberen ze uit in hun achtertuintjes. Als de lente dan begint en ze de warmte weer in de lucht voelen, 

de dagen langer worden en de windstromingen stabieler krijgen ze allen weer de drang om zich te verzamelen in de achtertuin van Brian Boland op het kleine vliegveldje in Vermont. 

Ze komen uit Alaska, Ohio, Texas, uit heel Amerika en Canada, Zwitserland en Engeland. Ze arriveren vroeg en blijven laat op, halen alles uit dit driedaagse weekend. Tegen de tijd dat het weer voorbij is zijn zo'n 50 verschillende ballonnen gestart vanaf het startveld. Dat zijn in vliegtuigtermen niet veel maar zeker een groot deel van de ongeveer 400 zelfbouwballonnen welke er over de hele wereld rondzwerven. Deze zelfbouwers komen bijeen om hun laatste creaties te laten zien en te varen boven Springtime Hills. Maar hoofdzakelijk ontmoeten ze elkaar om lekker te kletsen met mensen met de zelfde hobby die hetzelfde plezier beleven om weer iets te bedenken en weten wat het is om het zweet op hun voorhoofd te voelen om bepaalde zaken goed voor elkaar te krijgen. Alles in het Boland domein heeft de zelfde doelstelling, alles is zelfgemaakt. Het huis waar hij in woont, de grote werkkamer om ballonnen te bouwen en zijn eigen ballonmuseum. Wij komen naar deze meeting omdat niemand de zaken te serieus neemt, zegt Carol Klein uit Alaska. Ze heeft haar blauw/wit /rood ballon meegenomen waarmee ze recent in Burma heeft gevaren.

Zelfgemaakt luchtschip

 Foto: Boland Balloons

Geen officials of launchmasters of walkie talkies te zien op dit veld. Geen wedstrijd, geen sponsors, geen toegangskosten. Iedere piloot en elke bezoeker doet exact wat hij zelf wil en dat werkt prima.

Een prachtige zelfgemaakte shape

 Foto: Boland Balloons

Technologisch is er niet veel aan een ballon. Een mand die piloot en passagiers moet dragen, een porpaanfles die een soort vlammenwerper voedt en een enveloppe, de grote zak die alle warme lucht vasthoud die de brander produceert. Echter deze zaken kunnen erg verschillend uitgevoerd worden. In Post Mills kan bijvoorbeeld een mand bestaan uit een klassieke rieten mand maar net zo goed uit een paar olievaten (zie foto onder) of een plastic vuilnisvat. Sommigen hebben luxe stoelen, anderen bieden net genoeg plaats om te staan. Anderen hebben er genoeg aan om gewoon op een gasfles te zitten waaraan de hele ballon hangt. Ballonnen van alle soorten en maten zoals bijvoorbeeld de prachtige vis special shape op de foto hiernaast worden op het veld geinflate terwijl aan de rand van het veld wanneer de mist net oplost een doedelzakspeler mysterieuze klanken uit zijn instrument tevoorschijn tovert en prachtige zelfgemaakte ballonnen de hemel kleuren.

Piloten brengen hun familie mee, de crew, hun vrienden en bouwen tenten in de hoeken van het vliegveld of in de open hangars. Sommigen slapen in campers en anderen vinden een plekje in de kleine zomerhuisjes in het bos. Barbeques en kofferbak party's gaan nonstop door. Zaterdag en Zondagochtend serveert een lokaal theater gezelschap heerlijke pannenkoeken en speelt een jazz band op het balkon na de ochtend vaart en worden er allerlei volksdansen uitgevoerd door het theatervolk.

Als er geen ballonnen te zien zijn is de lucht nog steeds levendig. Paramotors en Ultralights zoemen door de lucht de hele dag. Miniatuur ballonnen varen op afstand bediend. Brian Boland heeft meer dan 100 ballonnen en luchtschepen gebouwd en hielp vele piloten met hun droom op het zelfbouw kamp in Post Mills. Hij heeft 6000 vaaruren over de hele wereld. Hij is de toezichthouder van de  Experimental Balloon & Airship Association (EBAA), een losjes georganiseerde vereniging zonder plichten en geen formulieren om in te vullen. Iedereen, overal in het universum, die een zelfgebouwde ballon heeft gebouwd of in zijn bezit heeft is automatisch lid, als ze dat nou weten of niet. (dus Bert !) Het EBAA handboek definieert het doel van de vereniging. Het plezier om met je eigen creatie de lucht in te gaan en op het kleine vliegveldje in Vermont is iedereen welkom om dit plezier mee te beleven. Op de foto hiernaast zie je Peter Blaser. Hij is directeur van een vatenfabriek in Zwitserland en heeft van zijn eigen produkt een experimenteel mandje gemaakt. Peter is één van de vaste bezoekers van het jaarlijkse evenement.

Foto: Mary Grady

Brian Boland bouwde zijn eerste hetelucht ballon in 1971 als een art project. Wat begon als hobby van deze leraar fotografie groeide uit tot een grote onderneming. Brian levert zelfs complete ballonbouwpakketten.

Enkele Boland Balloons   Foto: Boland Balloons

 

Vanaf 1997 is het zelfs mogelijk om een aantal dagen op kamp te gaan in Post Mills en daar gezamelijk met deskundige mensen je eigen ballon te bouwen. Blijft natuurlijk het enorme probleem om in je eigen land een bewijs van luchtvaardigheid voor die ballon te krijgen. Boland maakt hele lichte opvouwbare manden voor zijn hetelucht ballonnen. De stof die hij gebruikt komt uit de parachute industrie en is half zo zwaar als de normaal gebruikte stof. Dankzij deze stof kunnen zijn ballonnen in een normale auto vervoerd worden. Ook het inpakken gaat een stuk gemakkelijker. Het is zelfs zo dat de opvouwbare mand en de enveloppe gewoon in het vliegtuig meekunnen als normale bagage. 

 

  

 

4

Nachtvaart met een Heteluchtballon

Geschreven door  Bennie Bos

 
     

Of ik zin had om mee te gaan op een nachtvaart, vroeg de stem aan de andere kant van de telefoon. Even was ik stil en gooide het stuk pizza weer terug op mijn bord toen ik mij realiseerde wat mij in de schoot werd geworpen.  

"méé in de ballon ?" vroeg ik nog voor de zekerheid. 

Toen dat positief werd beantwoord besefte ik dat ik toch wel een ongelooflijke mazzelkont was en nam met groot genoegen het aanbod aan van Michael Kruseman van Four Color Ballooning welke aan de andere kant van de lijn al begon te gniffelen bij de gedachte dat hij weer iemand gelukkig had gemaakt. Direct moest ik denken aan het verhaal wat in 1996 in de "Ballonstof" had gestaan over de nachtvaart van Harry Tijhuis met zijn harde worst. "Dan zie ik je vannacht om 3.15 uur bij de Burger King in Veenendaal" vervolgde hij en besefte ik dat de geplande nachtrust voor die dag er wel eens in zijn geheel bij in zou kunnen schieten. Who cares ! 

Foto: Bennie Bos

Dat had ik er graag voor over want nachtvaarten worden uiterst zelden uitgevoerd. Helaas was de Burger King al dicht op dat tijdstip, maar geen nood. Ria had gezorgd dat ik en mijn medepassagiers die nacht zeker niet hoefden te sterven van de honger. Een aantal piloten en crewleden uit andere stallen hadden de geruchten gehoord dat er iets leuks ging gebeuren in Veenendaal en gaven vrijwillig hun nachtrust eraan om deze solo nightglow zeker niet te missen. Beschenen door de koplampen van crewlid Rolf van der Span bouwden we gezamelijk de "Gispen" hetelucht ballon van piloot Willem Hijink op.

Foto: Bennie Bos

Willem van City Ballooning had zijn collega piloot Björn Bakker meegenomen. Met drie piloten aan boord hoefde ik mij zeker niet ongerust te maken of alles goed zou gaan. In de 210 ballon was nog plaats over en die werd verder gevuld met de genodigden van de Volkskrant. Michael sprak honderduit over ballonvaren en over de speciale vaart die we vandaag zouden gaan maken met alle extra voorzieningen aan boord waardoor de vingers van de vrouwelijke interviewer af en toe gemasseerd moesten worden voor schrijfkramp. Om de buurt verder niet te veel lastig te vallen met onze escapades werd er heel voorzichtig koude lucht in de enveloppe geblazen. Eerst werd nog voorgesteld om dit op de ouderwetse manier te doen zodat we de ventilator uit konden laten, wapperen dus.

Foto: Peter van Harten

Maar dat bleek met deze grote ballon iets te veel gevraagd.  Om 4.15 uur waren we gereed voor vertrek en namen we afscheid van de kijkers. De stijgende ballon zette een groot deel van het startveld in een mysterieus licht en langzaam maar zeker kwam het doel van deze vaart in zicht. Het wonderschone uitzicht boven Veenendaal bij donkere nacht. Een onbeschrijfelijke zee van straatverlichting tegen een glasheldere sterrenhemel. Willem zocht via de boordradio contact met de verkeerstoren en checkte de aanwezigheid van ons transpondersignaal. Met dit signaal waren we zichtbaar op de radar. Alles werkte perfect en we kregen toestemming om door te stijgen waardoor de omringende plaatsen in zicht kwamen. Heel duidelijk waren Barneveld, Scherpenzeel en Ede/Wageningen te zien. Het leek wel kerst, duizenden en duizenden lampjes gebundeld op en rond de bebouwing met als eindeloze navelstreng de rij lampjes langs de A12 van Arnhem naar Utrecht. Graag zou ik je daarvan een foto laten zien, maar helaas is het haast onmogelijk om een nachtfoto te maken vanuit een bewegend standpunt. Het schijnsel van de straatverlichting gaf een oranje gloed over het grijs oplichtende wegennet. Via de radio hoorden we Peter van Harten vertellen dat de rood/witte ballon er vanaf de grond fascinerend uit zag tegen de pikzwarte achtergrond. 

Peter ging weer naar zijn woonplaats Amersfoort en probeerde vanaf zijn balkon de ballon te volgen. Landen was vanaf nu onmogelijk, we moesten doorvaren totdat de zon op zou komen en we weer oriëntatie zouden krijgen op de landingsvelden. Deze onmogelijkheid gaf een bepaalde kick. We werden allemaal een beetje stil van het schitterende schouwspel beneden ons en ik voelde me vereerd dat ik dit mocht meemaken. Michael stootte mij aan en ik zag hem in het licht van de brander kijken met een brede grijns op zijn gezicht, de grimas die ik van hem ken als hij helemaal uit zijn dak gaat, "nou Bennie is dit wat of niet, gewéldig toch". Ik kon het alleen maar met hem eens zijn, heel onwerkelijk allemaal.  Vele vallende sterren zagen we rondom ons richting aarde gaan. 

Foto: Bennie Bos

Spoedig zag je het woon-werk verkeer op gang komen en ik denk dat die dag op menig kantoor gesproken is over de prachtige verlichte ballon die niemand over het hoofd heeft kunnen zien. De wereld liet zich van zijn mooiste kant zien en we konden daarboven gaan waarheen we wilden. Echt, elke denkbare richting was te vinden met de ballon. We konden zelfs een half uur stil hangen boven de rotonde van Renswoude. Het was net alsof we het anker hadden uitgegooid. Nu woont er in Renswoude een zeer bekende ballonspotter en ik probeerde via het donkere wegennet uit te zoeken waar hij ongeveer zou moeten wonen. Met mijn zeer krachtige Peli zaklamp deed ik een poging om zijn slaapkamergordijnen, uiteraard voorzien van luchtballonnen, van buitenaf te verlichten. Bellen kon ik hem vanaf die hoogte niet omdat de gsm buiten bereik van de zender was. Lager varen was geen optie omdat we totaal geen zicht hadden op obstakels aan de grond.

Foto: Bennie Bos

Na verloop van tijd verkleurde de oostelijke helft van de horizon naar grijs en nog later werd boven de kaarsrechte horizon een kromgebogen oranje band zichtbaar die steeds feller van kleur werd. De zon deed zijn best om ons te verwelkomen op deze prachtige nieuwe dag. De eerste cumulus bewolking steeg reeds boven de horizon uit. De zon brak door en snel werden de contouren van de landerijen zichtbaar. Volgens Michael ging Schiphol om 6 uur open en zag je steeds meer helverlichte condensstrepen van vliegtuigen in de lucht richting het westen verschijnen. Langs de bosranden hadden zich de "Witte Wieven" verdekt opgesteld. Het mysterieuze beeld wat we nu zagen kon zo gebruikt worden voor de nieuwste Harry Potter film. Adembenemend mooi. Het kasteel van Renswoude omringd door de slotgracht leek uit een sprookjesboek te komen. 

We raakten na bijna 2,5 uur varen al aardig door onze voorraad propaan heen en de piloten besloten een plekje te zoeken voor een zachte hereniging met moeder aarde. Terug rijdend over de snelweg omringd door al het haastige verkeer besefte ik dat ik de herinneringen aan de momenten als deze die ik net had beleeft moet koesteren en voelde me een zeer rijk mens . . . . . . . Michael en Willem, bedankt voor deze onvergetelijke ervaring.  

  

 

5

Nieuw bij Peli Products

 
      

Peli Products is een grote leverancier van koffers en (zak)lampen. Aangezien hun assortiment mogelijk interresant kan zijn voor ballonvaarders besteedt ik hier ook aandacht aan. Koffers voor b.v.  Radio, Hoogtemeter en GPS. Peli Products heeft onlangs 7 nieuwe koffers uitgebracht. De 1660, verkrijgbaar in zwart, met plukfoam, leeg of klittenbandvulling is vanaf nu het grootste model dat er gemaakt wordt. De inwendige afmeting bedraagt: 74 x 52 x 44 cm (LxBxH). Je zou dus al je apparatuur in één koffer kunnen bergen. De koffer gemaakt van propyleen is waterdicht en voorzien van een automatisch be-/ontluchtings ventiel. Een trolleysysteem maakt het uiterst gerieflijk deze koffer met eventuele zware inhoud eenvoudig achter je aan te laten rijden. De koffer is nu reeds uit voorraad te leveren. 

Illustratie: Peli Products

Illustratie: Peli Products

Als totale tegenstelling heeft Peli Products daarnaast ook een 6-tal kleine koffertjes uitgebracht. Afmetingen voor minimaal een pakje sigaretten t/m een sigarenkistje. Er zijn 6 afmetingen, die ieder 4 kleuren kennen, t.w. bordeaurood, zwart, geel en blauw. Daarnaast kunnen alle afmetingen in zowel een massieve kleur als een transparante kleur met gekleurde inlay besteld worden. 

Illustratie: Peli Products

De Peli Micro koffers zijn net als hun grote broers, waterdicht, voorzien van een automatisch be-/ontluchtings ventiel en levenslang gegarandeerd tegen breuk en fabricagefouten. GSM, palmtop computers, digitale camera's, GPS, boordradio, hoogtemeter etc.etc.etc, zijn slechts een paar voorbeelden van de vele mogelijkheden die deze koffertjes hebben. Voor meer informatie over het assortiment van  Peli Products kun je terecht op de website van de importeur.

      
 

6

Borken, Zippo Cup

Geschreven door  Bennie Bos

 
    

Foto: Bennie Bos

Vrijdags naar Borken Duitsland net over de grens bij Winterswijk, de Zippo Cup. ’s Avonds trok er een beetje bewolking binnen terwijl de zon de hele dag stralend had gezont. Toch zag het er niet slecht uit. Op het veld aangekomen deed zich het zelfde probleem voor als vorig jaar, het waaide nogal. De briefing bracht uitkomst, er zat onweer in de lucht en er werd besloten dat er niemand de lucht in zou gaan. Om het publiek toch een beetje terwille te zijn werd er gevraagd of een aantal piloten voor de show hun ballon wilden opbouwen. Enkele gewone ballonnen werden geinflate alsmede de pinguin en één van de drie aanwezige Coca Cola special shapes. ’s Middags had de aanwezige WDR televisie al opnames gemaakt van de drie Cola flessen.

Met moeite werden de ballonnen omhoog gehouden, vooral de lange smalle fles had het zwaar met de strakke wind die nog over het veld midden in het bos woei. Uit Nederland waren de teams aanwezig van Kleinsmit, Virgin en Barends.

Als er toch niks te doen is dan maar de kermis onveilig maken en zo toog alles richting de swingmill alwaar een aantal crewleden de smaak flink te pakken kreeg en maar door wilden gaan en na verloop van tijd lijkbleek uit het bakje stapten. Om 21.00 werd besloten dat de geplande Nightglow door kon gaan. Maar liefst 26 teams bouwden hun ballonnen op. Dat beloofde wat te gaan worden. Toen bleek duidelijk het verschil tussen Nederland en Duitsland wat dit soort dingen betreft. Bij ons is alles zorgvuldig van te voren gepland en worden de piloten via gekleurde signaallampen geseint wanneer ze moeten branden op de maat van de muziek. In Joure zag ik zelfs dat de lampen via de computer gestuurd werden synchroon met de muziek. 

Foto: Bennie Bos

Hier in Borken niks van dat alles. De muziek werd gestart en af en toe hoorde je de organisatie over de radio wat commando's roepen maar van enige structuur was geen sprake. De 26 ballonnen stonden ook allemaal kris kras over het veld verdeeld.

Foto: Bennie Bos

Ondanks dat en dankzij de vrijheid die ik genoot om me over het hele veld te kunnen bewegen was het een prachtig gezicht om 26 ballonnen te zien fakkelen. Af en toe werd er van 10 naar 0 afgeteld en fakkelde iedereen tegelijk. Dat waren de momenten dat ik de meeste foto's kon maken. De glow duurde zeker een half uur en bij een aantal muziekstukken had ik toch een brok in mijn keel. Vooral bij één van mijn favoriete nummers "Time to say goodbye" en de aanblik van het grote aantal ballonnen wat stond te fakkelen kon ik enorm genieten. Kortom, de Nightglow, hoe onprofessioneel ook, maakte het ontbreken van de avondvaart volledig goed. De voorspellingen voor de andere dagen waren erg slecht dus we hebben het voor dit jaar maar bij deze ene dag gelaten.  

 

7

Het Ballonverhaal van . . . . Bart !!

 
   

De gastschrijver van deze maand heet Bart Geeraerts. Belgische Bart is de actieve webmaster van de wereldberoemde Bart’s Special Shape Collection op internet. Bijna alle Special Shapes van de hele wereld kun je bij hem vinden. Onlangs haalde Bart zijn eigen ballonvaarders brevet en nodigde ik hem uit om een leuk verhaaltje te schrijven voor deze nieuwe editie van Hot Air Magazine, zijn verhaal:


    

Op 26 juli 1992 kwam ik met mijn ouders terug thuis van vakantie in Spanje. Terwijl ma en pa de koffers uitpakten, mocht ik even naar de paardenrennen in de buurt. Daar bemachtigde ik een wedstrijdformulier waarmee ik zowaar een ballonvaart won... Mijn ouders hadden nooit gedacht dat ik mee zou varen, want als tienjarige jongen durfde ik zelfs geen ladder op. Laat op de avond was het dan zover: Luc Smeets bouwde zijn ballon op en de gelukkige winnaars konden de lucht in. Na een vaart van anderhalf uur maakten we een rustige landing. Mijn eerste reactie: “Dit wil ik nog eens doen”. Sinds mijn eerste vaart was ik gefascineerd door elke ballon. Telkens als er een passeerde, sprong ik op mijn fiets en volgde de ballon tot bij zijn landing. Dit gebeurde bijna iedere dag tot ik op een dag zo ver gevolgd was dat ik niet meer wist waar ik was.

Foto: Bart Geeraerts

Foto: Bart Geeraerts

Ik ben toen de weg gaan vragen bij het dichtst bijgelegen huis. Om erger te voorkomen besloten mijn ouders dan maar om in het vervolg samen de ballons te volgen met de auto. Al snel geraakte ook mijn vader in de ban van de ballons.  Omdat mijn vader wel geïnteresseerd was in alle technische aspecten van het ballonvaren, besloot hij om het cursusmateriaal eens te bestuderen. Na enkele maanden besloot hij om, voor de fun, het examen eens mee te doen. In 1995 slaagde hij voor zijn theoretisch examen en wou dan ook maar eens de praktische opleiding gaan volgen: na 3 vaarten besloot hij reeds om een ocassieballon te kopen. Na lang zoeken vonden we uiteindelijk een geschikte ballon. België had er weer een ballonvarend gezin bij.

Ondertussen verzamelde ik alles wat met ballons te maken had: stickers, foto’s, pins, krantenartikels, … kortom elk papiertje waar maar het woord ballon op stond. Samen met mijn ouders bezochten we verscheidene ballonmeetings en daar waren telkens mooie ballons in allerlei vormen. Bij het zien van al deze mooie constructies kwam ik op het idee om een website te maken over special shapes. Eerst was de website een lijst met informatie over elke ballon, gerangschikt per land. Maar weldra werd de opzet aangepast en kon men er ook foto’s vinden van een 900-tal verschillende ballons. Sindsdien kreeg  Bart’s Special Shape Collection” al meer dan 54.000 bezoekers. Ik had vernomen dat er in Engeland een groep was die oude ballons verzamelde. En ik vond het een goed idee om dit ook te beginnen.

Foto: Bart Geeraerts

Foto: Bart Geeraerts

Mijn eerste ballon werd geschonken door Sky Promotions in 1998. Om hier wat meer publiciteit voor te maken werd “Balloons Rest In Peace” opgericht. Iedereen die een rustoord zoekt voor zijn ballon kon sindsdien bij mij terecht. De leukste ballon die in de verzameling zit is de OO-SWF. Deze ballon werd in 1973 zelf gemaakt door François Schaut, een pionier van de Belgische ballonvaart. De familie Schaut vloog vroeger jaren met een gasballon. Tot op een zeker moment een van de allereerste ballons van Cameron een vaart maakte in België. François bestudeerde al het materiaal en besloot toen zelf een warmeluchtballon te maken...  Ondertussen zitten er 18 ballons in de verzameling, waaronder een voetbal, salami en orangina-flesje. De voorbije 2 jaar kon je het orangina-flesje en de voetbal bewonderen tijdens de nightglow van Breda Ballon Fiesta.

In 1999 lieten we onze ballon (de “Rabbit”) volledig herbouwen bij Ballons Libert. Na maanden lang nagedacht te hebben over het kleurenschema werd er uiteindelijk gekozen voor geel-zwart. Op 12 juli werd de nieuwe ballon gedoopt met volgende woorden van Meter Josée Hooijen en mijzelf als Peter:

OH ZWARTE - GELE BALLON
DRAAG UW NAAM MET EER
EN ZET NA ELKE VAART
UW LADING VEILIG NEER

DE "RABBIT" HEEFT ZIJN WERK GEDAAN
VOORTAAN ZULT GIJ ALS "WESP" VERDER BESTAAN 

 

Foto: Bart Geeraerts

Foto: Bart Geeraerts

In september 2001 legde ik met succes zelf het theoretisch examen af voor ballonvaarder. En zo was ik klaar voor het praktische gedeelte. Hiervoor maakte ik samen met instructeur Koen Audenaert o.a. enkele vaarten in de buurt van Gent. Omdat we nu thuis met  2 piloten waren werd er besloten een tweede ballon aan te schaffen. Onze nieuwe ballon is wel degelijk de grote broer van de vorige. Hij ziet er identiek hetzelfde uit, maar dan bijna dubbel zo groot. Regelmatig hangen we nu met beide ballons naast elkaar, wat uiteraard een prachtig gezicht oplevert. Na veel oefenvaarten was ik uiteindelijk klaar voor mijn examenvaart. Op 22 juli dit jaar kwam examinator François Schaut naar Olen. We stegen samen op waarbij ik een aantal opdrachten zoals naderingen tot op de grond diende te doen. Na een vaart van een half uur maakten we een tussenlanding en stapte François uit. 

Nu moest ik verder varen met aan boord een barograaf, een instrument dat voortdurend de hoogte registreert. Mijn taak was nu om gedurende minstens een half uur op een constante hoogte van minstens 1800 voet te varen. Na deze opdracht moest ik met een constante daalsnelheid zo laag als wettelijk mocht dalen en vervolgens weer gelijkmatig stijgen naar 1000 voet. Na al deze opdrachten was het tijd om een geschikte landingsplaats te vinden. Alles verliep perfect. Ik was geslaagd voor mijn praktische proef en hoor sindsdien ook bij het groepje ballonvaarders.

Nu rest mij nog 1 grote droom te verwezenlijken: een eigen special shape!

    

 

8

Wereldkampioenschappen Ballonvaren

 Alle fotocredits naar Dynafly

 
     

Het is weer gestreden, het WK ballonvaren in het Franse Chatellerault. 100 deelnemers, allemaal stuk voor stuk profie's op het gebied van de ballonvaart en allen gingen ze voor de titel. Er kan er echter maar één de beste zijn en hij heeft weer bewezen dat hij het nog steeds in zich heeft. David Bareford, Engelse doctor en zeer sympathiek man is de absolute wereldkampioen Ballonvaren 2002. Ik heb Dave gevraagd een kort stukje te schrijven voor deze Hot Air Magazine en het resultaat kun je hieronder lezen. Daarnaast vindt je de verslagen van Pieter Kooistra en Steven van Arkel. Steven was chief crew in het team van Mathijs de Bruin en is net als Pieter al eerder Nederlands kampioen geweest. Debriefer Gaetan Burm verteld hoe het ook even goed mis kan gaan en maakte de desbetreffende foto.

     

Extra briefing

Pieter Kooistra: In de laatste week van Augustus werd in Frankrijk (120 km. voor Bordeaux) het WK ballonvaren gehouden. Het Nederlands team bestond uit Mathijs de Bruijn, Henk Broeders en ondergetekende. De organiserende stad, Chatellerault, had er werkelijk alles aan gedaan om het evenement perfect te organiseren. Alleen goed weer kon niet worden georganiseerd. Het gebied was echt schitterend, licht glooiend met veel gerooide tarwevelden. Als Nederlands team moesten we opboksen tegen de collectieven van de Amerikanen, Duitsers en de Engelsen. Een schril contrast met deze teams met UM racers en prachtige apparatuur vormden de Oostblokkers met ballonnen die zo het museum in kunnen. 

Met verbazing kijken wij er elke keer weer naar hoe deze mensen met een ongekende motivatie in hun auto stappen om drie dagen te rijden en dan met hun oude ballonnen, sommige gerepareerd met Ducktape, het WK te varen. De eerste vaarten werd gestart met wisselende successen, na de eerste ochtendvaart stonden Mathijs en ik bij de eerste vijftien en Henk wat lager. De eerste vaart werd gevaren in echt Nederlands weer, weinig wind aan de grond en veel wind op hoogte. Dat lang niet iedereen dit gewend was bleek wel uit het feit dat het noodatelier van Lindstrand Balloons overuren moest draaien om de gevaren schades te repareren. Gelukkig voor deze onfortuinlijke piloten werd het weer iets slechter waardoor er niet gevaren kon worden en ze de volgende vaarten met hele ballonnen konden starten. Jammer genoeg heb ik geen foto van de Ukrainer die stond te bedelen voor een nieuwe scoop, de oude die bij een stevig grondcontact was gehalveerd was aan vervanging toe.

Toen deze meneer weer ging varen werd de oude bij gebrek aan een goede opbrengst er gewoon weer onder gehangen. De volgende vaarten werd gevaren met wisselende omstandigheden waarbij de beste piloten wel boven kwamen drijven. Eén vaart staat mij nog wel het meeste bij, dit was de avondvaart met een gesloten wolkenbasis van 900 ft waarbij wedstrijdleider Bernardin niet schroomde om een doel zo scherp te zetten zodat hij iedereen de wolken injoeg om toch nog goed te scoren, wie voor de veiligheid koos en niet in de wolken te varen werd beloond met een lage klassering en wie de wolken inging werd gestraft met strafpunten. 

Het meest indrukwekende van deze vaart was wel dat het hele circus onder politie escorte 30 kilometer werd verplaatst om zo toch nog te kunnen varen. Dat de klassering zeer dicht op elkaar stond bleek wel uit de laatste twee vaarten dat Mathijs van de 27e plaats naar de 8e plaats opschoof, Henk van de 55e naar de 18e plaats opstoomde en ondergetekende van de 6e plaats in het begin naar de 26e en vervolgens naar de 37e plaats. Dat wedstrijdvaren een sport is voor de oude garde mag uit de uitslag wel blijken, de gemiddelde leeftijd van de top drie piloten ligt denk ik ergens tussen de 45 en 50 jaar. Rest mij dus maar één ding, rustig wachten en dan over een jaar of 15 toeslaan.


Steven van Arkel: Dit jaar werd de „crême de la crême“ van de heteluchtvaarders uitgenodigd hun krachten te meten in het franse stadje Chatellerault, dat ligt tussen Tours en Poitiers van 24 tot 31 Augustus. 99 teams kwamen vol verwachting aan, sommige meerdere dagen voor het begin,  bij prachtig weer. De lucht hing al voor de wedstrijddagen vol met bonte bollen. Ook het franse kunstvliegteam „France Patrouille“ maakte de lucht van grond tot minstens 10.000 voet zeer indrukwekkend onveilig. Het was niet zo makkelijk voor de stad Chatellerault alle teams plus wedstrijdleiding en officials onder te brengen. Zo moest menige crew een half uur rijden om in het wedstrijdcentrum te komen.

Enkelen hadden het zo goed geschoten, dat ze op een steenworp-afstand van het startveld konden slapen. De algemene briefing bracht iets nieuws: voor het eerst werden bij een wereldkampioenschap zogenaamde ‚loggers’, een ontwikkeling van Mathijs de Bruijn, gebruikt om o.a. inbreuken tegen voorgeschreven minimale hoogten over PZ’s en maximale hoogten in het competitie-gebied te kunnen controleren. Een logger is een GPS in een kunststofkastje, dat voor het begin van de vaart door de observer aan een ringetje aan de onderkant van de envelop wordt bevestigd en na de vaart weer door haar/hem bij de debriefing ingeleverd wordt (zie foto onder).

Na de ‚general briefing’ werden de teams aan een talrijk publiek op het vliegveld van de stad gepresenteerd. Het weer veranderde bij het begin van de wedstrijd op zaterdag de 25ste, wolken verschenen en meer wind. Het hinderde competition-director Jacques Bernardin niet meteen op de eerste ochtend een 3-voudige opgave te stellen (3 X Judge Declared Goal), waaraan 2 piloten niet alleen hun vingers verbranden. Het nederlandse team begon goed voor Pieter Kooistra (11de) en Mathijs de Bruijn (1 X 1000 punten(!), 12de) na de eerste vaart, Henk Broeders begon rustig aan (69ste). Men begon met goede moed: of boven blijven of van achteren het veld oprollen. De lijst werd aangevoerd door  J. Brezan uit Slowenie.

De Logger

s’Middags begon het te regenen en de luchtshow van de Patrouille de France en de avondvaart moesten uitvallen, evenals op de volgende ochtend. Maandagavond bleek het weer onberekenbaar en om de toeschouwers, die in grote getale gekomen waren, niet teleur te stellen, werd een Hare & Hounds-opgave gezet. Mathijs startte weer als eerste en parkeerde zijn ballon hoog in het westen, Henk ging zijn eigen gang in het grote veld en Pieter wachte lang met zijn start, won daardoor bijna de 1000 punten en schoof naar de 6de plaats, terwijl Mathijs teveel gokte, de mist in ging, naar 38 zakte en Henk middenmoot scoorde en voorzichtig omhoogging naar 63. Sergei Byelorusov uit de Oekraine lag nu op plaats 1. Dinsdagochtend was het waaierig en werd toch een Hesitation Waltz gezet, waar al onze favorieten weinig raad mee wisten en Henk als enige iets boven de middenmoot wist te scoren. Sergei bleef 1 en David Bareford rukte op de 2de plaats voor. Pieter stond 13, Mathijs 31 en Henk 56.

s’Avonds werd weer een dubbeltaak gezet: Judge Declared Goal met een Fly On met wisselend succes voor de hollandse mannen. Henk op de eerste slecht, Mathijs op de tweede slecht en Pieter eigenlijk op beide doelen slecht, waardoor hij afzakte naar 26. Mathijs weer 38ste en Henk 55ste. Steve Jones was nu eerste. Woensdagochtend weer regen en voor de avondvaart liet Jacques Bernardin allen in konvooi 25 km naar Richelieu rijden om daar te starten voor een Judge Declared Goal met Fly On. Jacques liet voor de zoveelste keer waarschuwingen verluiden voor het varen in wolken. Mathijs starte veruit als eerste, scoorde beste op het JDG, maar kreeg 160 punten straf voor wolkenvaren. Hij was niet de enigste, die straf kreeg. 

Jacques had een ballon de wolkenbasis laten meten, liet de loggers kontroleren en het regende strafpunten voor wie de wolken was ingegaan. Heftig protest van de meesten, maar Jacques hield voet bij stuk en de Jury met hem. Of zo de ballonpiloten bijgebracht kan worden zich aan de VMC-regels te houden, zal de toekomst wijzen. In ieder geval bestaat nu een middel om bewijs te brengen. Mathijs 28, Pieter 30 en Henk 42. Steve Jones nog steeds 1 gevolgd door David Bareford op 250 punten. Donderdagochtend heerste slecht zicht, dat s’middags opklaarde, waardoor Jacques een 3-voudige taak zette: Judge Declared Goal, Gordon Bennett en Minimum Distance naar 3 eilandjes. Mathijs en Henk scoorden redelijk goed op het eerste doel, Pieter matig. Het 2de doel was voor niemand te halen en het 3de doel werd een strijd tegen de klok. Henk en Mathijs kwamen in het scoringsgebied, waarbij Mathijs in de laatste 10 sekonden nog heel goed zijn marker kon afzetten. Hij steeg daardoor naar 14, Henk ging naar 29 en Pieter 31. Op de laatste ochtend ging het erom! Weer een 3-voudige taak: Judge Declared Goal, Fly On, Fly On. Er werd een ballon vooruitgestuurd om te kijken of zicht en wind wel goed genoeg waren. Het ging door en de oudjes deden het nog best. Pieter kon ze niet weerstaan, maar Henk en Mathijs gaven enorm gas. Allebei wonnen ze een task, Henk scoorde samen 2905 van 3000 mogelijke punten en Mathijs 2778 punten.

Pieter bleef op 1463 punten hangen. Hiermee was het kampioenschap beslist: David Bareford uit Engeland won met 11852 gevolgd door Steve Jones uit USA met 11437 en Janne Balkedal uit Zweden met 11095 punten. Mathijs de Bruijn werd beste Nederlander als 8ste met 10604, Henk Broeders 18de met 10080 en Pieter Kooistra 37ste met 8613 punten. Resumé: top wedstrijdleiding (bij de briefing kon ook gelachen worden), perfekte organisatie en goede lijfelijke verzorging. De franse piloten hebben hun voordeel van thuiswedstrijd niet kunnen uitbuiten en de wereldranglijst werd bevestigd door het feit, dat de eerste zes van de lijst zich ook onder de eerste tien konden plaatsen.


Uwe Schneider / Mathijs de Bruijn

Gaetan Burm: Vanavond werd in Chatellerault een vaart georganiseerd voor alle fiesta's en deelnemers van het WK2002. Bij deze vaart  was het mogelijk om 1500 Euro te winnen door bij een Fly-In naar het Common Launchfield een ring over een lange paal te werpen.

Deelnemer nr. 33 schatte de zaak verkeerd in en maakte bij het naderen van de goal een ernstige fout. Door te diep in te zakken moest hij corrigeren en zette hij beide branders aan. Daardoor schoot hij zeer snel omhoog, waarop hij zijn crewlid in de ballon de opdracht gaf om te rippen. Deze trok alles open en daardoor kwam de ballon zeer hard neer op de grond. De piloot had echter ondertussen beide branders terug aangezet, terwijl zijn crewlid maar bleef rippen. Door de enorme schok op de asfalt verloor de piloot de controle over de brander en dook weg in zijn mand. De ballon vatte vlam en schoot terug de lucht in waarop de enveloppe nog meer begon te branden. De piloot liet beide branders aan staan tot hij op de grond gevallen was.De hulpdiensten waren direct ter plaatse en na onderzoek bleek er met de piloot, crewlid en passagier niet veel aan de hand te zijn, enkele brandwondjes hier en daar en waarschijnlijk een paar dagen last van de rug. Gelukkig liep dit goed af, maar het zette bij ons wel een enorme domper op de sfeer. Het laat je toch maar even zien wat er kan gebeuren door een domme fout. 


Foto: Gaetan Burm

Wereldkampioen David Bareford: The World Hot Air Balloon Championships in Chatellerault, France this year was very challenging not only from the quality of entrants but also the poor weather. There were 99 pilots from some 37 countries and again the USA, Germany, France, Sweden, Holland and Belgium sent strong teams. Though the weather was poor, often with very low cloud base, Jacques Bernadin, the competition director used a very experienced team including met officers to set what tasks he could in the weather available. The winds were difficult but mostly steerable. 

The British pilots worked together with our team co-ordinators to help each other with information such as the speed and direction they were flying at during each task. This helped me in using the fickle winds to get myself in a good enough position in most tasks. I managed respectable scores that kept me in the top 6. Midway during the week I found myself totally out of position on a hesitation waltz and fly-on. 

Instead of cutting my losses and throwing at the first target and achieving some respectable points I hoped in vain that the winds would move back during my flight on to the second hesitation waltz. The situation got worse with a very poor result on both tasks. After a flight like that I did not expect to be able to win though I still believed I could make it back into the top ten. The cumulative score showed I had dropped to 11th 500 points behind the lead. the weather was still poor and it was difficult to know how much more flying we would get. The next flight was controversial as it involved a lot of flying in cloud and some pilots thought that, after flying it, it would be cancelled.

I fought very hard during the flight to get good results on the judge declared goal and fly-on and hoped it would not be cancelled as I thought I might have got back into the top 6. The results were delayed heightening the speculation that the task or tasks would be cancelled. In the end the results were published with many penalty points awarded for behaviour in cloud. 

It appears that many pilots climbed and descended at reckless speeds in the cloud (with 98 other balloons around). This had all been recorded on their GPS loggers that we all carried and in the end the penalty points seemed justified. However it did lead to many protests that were mostly rejected though delaying the final results by some hours. Surprisingly we found that that flight had put us back to first. This we only learnt after the next evening flight where we again scored respectably but not brilliantly. It would all depend on the last flight, a three part task (judge-declared goal, fly-on, fly-on). 

It was misty with steerable winds that shifted first before take-off that required a redesignation of the first target coordinates and then during the approach to the first goal that required a rethink on the fly-ons. I got to my last fly-on goal with only 4 minutes to spare to the end of the scoring period. 

I thought that flight had gone well so it would now all depend on the protests. In the end we kept in first to my absolute amazement. I have to thank a wonderful crew: my wife Karin, retrieve navigator Malcolm Philcox and wife Ruth, and driver Richard Platt who I borrowed for a vast sum in beers from Lindsay Muir who had failed to make it into the British team. I have to thank Malcolm's daughter, Ellen who helped by looking after our three children, Stephanie,Dominic and Benedict, during the morning flights. Both Dominic and Benedict enjoyed their retrieve drive with Jan Timmers from Belgium during one of the afternoon flights.

Our British team co-ordinators, Liz and Tim Charlwood and Norman Pritchard also helped greatly in our success. I would also like to say how much I enjoyed the joint event with the Dutch and Belgium pilots in the Ardennes earlier in the year during our combined nationals. The quality of the competition there was an excellent grounding for the World Championships.


Om het verhaal compleet te maken nog even de scores van de Nederlanders en Belgen op een rijtje: 8 Mathijs de Bruijn, 18 Henk Broeders, 28 Jan Timmers, 35 Patrick Alliet, 37 Pieter Kooistra en 39 Luc Herdewijn. Alle scores en overige info vindt je op de officiéle website.

     
 

9

Gordon Bennett 2002

 
       

De Gordon Bennett gasballonrace is de zwaarste race ter wereld wordt er vaak gezegd. Als ik de verslagen zo lees vind ik het erg jammer dat ik het dit jaar niet van dichtbij heb meegemaakt. Vorig jaar was ik present tijdens de nachtopstijging in Warstein maar als ik de verhalen van dit jaar door mijn gedachten laat lopen krijg ik heimwee en weet zeker dat ik de race der races zeker nog eens wil meemaken. Met bijzonder genoegen plaats ik hieronder twee spannende verhalen. Allereerst ben ik er trots op dat de Belgische deelnemers Philippe de Cock en Ronny van Havere tijd hebben weten vrij te maken om een verhaal over hun tocht te schrijven. Daarna kun je de internet belevenis van piloot  Cees van Helden lezen. Cees was niet achter de monitor weg te slaan en als ik eerlijk ben. . . ik ook niet.

Philippe de Cock en Ronny van Havere  (Belgica 2)

Another year, another Gordon Bennett”, is de zin waarmee Markus Haggeney, de wedstrijdleider altijd begint als hij nog maar eens een race leidt. En wat voor eentje werd het dit jaar. De vlucht van de Fransen zal de geschiedenis ingaan als een van de meest gedurfde aller tijden. Laat ons duidelijk zijn, dit was pure klasse. De route die zij gevolgd hadden was eentje die wij ook gezien hadden maar op voorhand al gezegd hadden van, neen dat doen we niet dat is te gevaarlijk. Petje af voor die gasten. Uit het gesprek nadien blijkt dat ze het echt zo gepland hadden. De meesten dachten dat ze de eerste maal boven land in La Coruna gewoon de kans gemist hadden om te landen en dan terug over zee gesukkeld waren, maar neen hoor, niks is minder waar, het was gewoon zo gepland.

Natuurlijk heeft Luc Trullemans hierbij een grote rol gespeeld, hij overtuigde de gebroeders dat er een track mogelijk was om het zuiden van Portugal te bereiken. Nog maar eens een bewijs dat Luc toch wel een meester is op dit gebied. Nu over ons eigen team. De voorbereidingen van dit jaar leverden toch weer enkele kilogrammen besparingen op zodat we uiteindelijk toch weer met een zakje meer ballast konden vertrekken dan vorig jaar. Over de organisatie in Frankrijk waren de meningen verdeeld, de piloten die deelgenomen hadden aan het wereldkampioenschap waren onder de indruk van de organisatie van hun wedstrijd, maar de piloten van de Gordon Bennett waren gewoon teleurgesteld. Allereerst de hotelkamers, die waren afschuwelijk, ze stonken gewoon. Een gekregen paard moet je niet in de mond krijgen zeggen ze, maar dan betaal ik liever voor een deftige kamer. Maar tot daar aan toe, daar kan ik nog mee leven. Toen we vertrokken naar Frankrijk wisten we zelfs niet om hoe laat de eerste briefing zou zijn, via een bevriende piloot hoorden we de dag voordien dat het om twee uur in de namiddag zou zijn, dit verplichtte ons dan om vrijdag heel vroeg al te vertrekken. De veiligheidsmaatregelen die de prefectuur oplegde waren ongehoord, ze waren nog strenger dan hier bij ons in St Hubert. Er mocht geen volk komen binnen de 250 meter van de ballons of de tankwagen. Er mochten geen elektrische apparaten in de buurt van de ballons komen. Dit betekende dat alle instrumenten en apparatuur slechts in de mand mocht gebracht worden nadat alle ballons gevuld waren, dus in het donker en op het laatste moment. Dit bracht veel ergernis bij de teams. De wedstrijdleider was op een bepaald moment zover om het hele gebeuren af te lassen. Het was op zijn Frans georganiseerd, het trok op niet veel. Er waren natuurlijk wel mensen van goede wil bij, maar die waren dan ook weer afhankelijk van anderen met minder goede wil.

Gelukkig waren de weersomstandigheden goed zodat we een mooie vlucht in het vooruitzicht hadden en dat maakte al veel goed. Tijdens het vullen hadden we ook nog een spannend moment toen de vulaansluiting uit de slurf van de ballon viel tijdens het rechtkomen van de ballon. Er was nogal veel turbulentie op dat moment. Gelukkig konden we met hulp van velen de vultuit terug installeren en zonder problemen verder vullen. Misschien eerst een beetje over de weersverwachtingen die we de dag voor vertrek met onze weerman Michel De Meyer besproken hadden. Er waren een paar scenario’s mogelijk. Het weer zou niet zo denderend zijn en er was altijd een mogelijkheid op slechter weer tijdens de vlucht. Een eerste scenario was laag en snel, maar een groot deel over zee. Dit was de route die gevolgd zou worden door de top vier van het klassement. Een tweede zou ons over de Pyreneeën tot in Barcelona kunnen brengen, en van daaruit zou het zelfs mogelijk zijn om Mallorca, Ibiza of Minorca te bereiken, en indien er voldoende wind zat misschien zelfs tot in Sardinië. Daar was het probleem dat we over de hoogste toppen van de bergen zouden moeten. Na veel discussie over wat er allemaal mogelijk was, bleek dat er misschien toch een mogelijkheid was om redelijk hoog maar niet superhoog toch een route te vinden die ons via Biarritz Spanje zou binnendrijven en van daaruit misschien wel tot in Barcelona of nog zuidelijker kon brengen.

Ronny en Philippe  Foto: gasballon.be

De dag van vertrek werden de volgende routes bevestigd. Dus het lage en snelle over zee tot in La Coruna. Het hele hoge over de Pyreneeën tot in Barcelona en de tussenoplossing over Biarritz. De tussenoplossing gaf misschien de mogelijkheid om over land ook meer westelijk te komen en uiteindelijk ook richting Santiago de Compostela te geraken. Het was niet gemakkelijk om te beslissen wat we nu wilden doen. Over zee schrikte ons een beetje af, er moest maar eens iets mis gaan. Dus we kozen voor de tussenoplossing, de eerste nacht naar 9000 ft voor de goede richting en snelheid richting Biarritz. Daarna lager om westelijker te komen of indien niet meer mogelijk toch nog richting Barcelona te proberen. De start verliep vlekkeloos en iets na middernacht waren we weg. Op lage hoogte hadden we direct een snelheid van iets meer dan 50 km/u, recht naar zee. Dit was dus zoals voorzien. Maar we moesten zo snel mogelijk naar die 9000 ft geraken om de goede snelheid en richting te hebben. Op de tussenhoogte zo rond de 5000 ft viel de snelheid volledig weg, ook dit was zoals voorspeld. Eens over de 8000 ft nam de snelheid terug toe en gingen we de geplande richting uit tegen een goeie 25 km/u. Na een uurtje hadden we al 23 zakken van onze ballast verbruikt, dit wisten we op voorhand maar deed ons toch een beetje de wenkbrauwen fronsen.

Foto: gasballon.be

Een bijkomend probleem de eerste nacht was het uitvallen van de GPS. We kregen maar geen dekking. De hele nacht hebben we het moeten doen met een sporadische aanduiding van de GPS. Onder de morgen konden we het probleem oplossen. Het was de eerste maal dat we een logger meekregen die via satelliet onze gegevens doorstraalde. Het was die logger die heel ons systeem stoorde. We hebben hem dan aan een touw een meter of drie onder de mand gehangen en van dan af hadden we geen probleem meer met de GPS. Wel bleek iets later dat de wedstrijdleiding van onze ballon geen gegevens kon ontvangen. Onder de morgen waren we Angouleme voorbij en gingen we recht op Bordeaux af. De ballon begon door het opkomen van de zon al te stijgen.

Ook dit was voorzien, we zouden gedurende de dag tot ongeveer 12.000 ft moeten stijgen om de goede richting aan te houden. Rond 9 uur hadden we ontbeten en een beetje daarna was het tijd om de zuurstofmaskers op te zetten. Na contact met Michel werd onze koers nog eens bevestigd, hij wist ook te vertellen dat we de volgende nacht laag een westelijke richting zouden krijgen. Dit zou ons dan een heel stuk richting Santiago de Compostela kunnen brengen. Met een redelijk constante snelheid dreven we zachtjes richting Biarritz. We zouden ter hoogte van Mimizan de Golf van Biskaje opgaan om een klein stukje boven de zee te gaan. Een beetje na de middag was het zover, het witte strand schoof stilletjes onder ons voorbij. Dat gaf wel een raar gevoel om ineens geen land meer onder je te hebben. De wolkenopbouw boven land na de middag was leuk om te zien. Zachtjes vormden er zich kleine cumulus wolkjes. En boven zee, helemaal niks, dat was een fenomeen dat we nog niet gezien hadden en waar we ook niet bij stil gestaan hadden. Boven zee is er geen thermiek, de scheiding land/zee was echt de moeite om te zien. Boven zee geen enkele wolk, boven land een mooi wit dekentje. 

Eenmaal boven zee nam de snelheid een beetje af en we dreven iets langzamer richting Spanje. Na een uurtje boven zee waren we toch zo’n 15 km uit de kust, maar we waren heel gerust in de richting, deze zou ons tussen St Jean de Luz en San Sebastian terug boven land brengen. Onderavond toen de ballon begon af te koelen en zijn daling inzette kwamen we boven land. We waren vlak boven de luchthaven van San Sebastian. De landingsbaan ligt precies een stuk in zee, ze is omgeven door water helemaal rondom. De voorbereiding voor de nacht kon beginnen. We wisten niet of we de hele nacht gingen kunnen doorvliegen, de kans zat er nog altijd in dat we terug over zee zouden komen, dus we bereiden alles voor zodat een eventuele nachtlanding snel zou kunnen gebeuren. We haalden ook de logger op, en omdat er een tweede batterij in zat en hij toch niet werkte wisselden we deze. 

De "Belgica 2"  Foto: gasballon.be

Achteraf bleek dat ze vanaf dan ons signaal wel doorgekregen hadden. De zonnepanelen werden afgebroken en opgeborgen. Spijtig genoeg hadden we het landschap dat voor ons lag niet goed meer kunnen zien wegens het invallen van de duisternis. Michel had ons op de hoogte gebracht dat er verschillende hoge heuvels in ons traject lagen en hij maande ons aan voorzichtig te zijn met de hoogte, maar we moesten toch proberen zo laag mogelijk te varen om de westelijke koers aan te houden. Zo gezegd zo gedaan. Rond 22 uur gaat Ronny slapen en ik ging het eerste deel van de nacht doen. We stonden in contact met Bilbao control en alles verliep redelijk rustig. Er was wel heel veel bewolking en het was potdonker, we zagen echt helemaal niks. Het flikkeren van de nachtverlichting in de wolken was het enige licht dat we zagen. Plotseling hoorde ik koeienbellen van heel dichtbij. We wisten dat we laag waren, maar dit klonk toch wel erg dicht. De ballon werd een beetje omhoog getrokken en ik voelde wind, dus we waren dicht bij zo een heuvel. Snel een halve zak uitgekapt en we gingen stante pede naar 6000 ft. Hmm, dat was niet normaal. Terug naar beneden en voorzichtig aftasten waar we heen gingen. Hoger was duidelijk dat de richting helemaal niet goed was, we zouden direct terug naar zee gaan. Ronny was ondertussen terug opgestaan, hij kon de slaap niet vatten en ik zou dan maar eerst gaan slapen. Ondertussen was het bijna middernacht. We waren nu ter hoogte van Vitoria, een kleine regionale luchthaven waar ‘s nachts cargo’s landen of zoiets.

Foto: gasballon.be

Het meisje van de controle was duidelijk niet op haar gemak met ons in de buurt. Elke twee minuten vroeg ze waar we waren, maar ik vrees dat haar Engels niet zo goed was want ze begreep ons bijna niet. Gelukkig verstonden wij wel wat ze bedoelde en verliep alles verder rustig. Toen kwam het, ik voelde aan het over en weer geloop in de mand dat Ronny heel onrustig bezig was. Ik hoorde ook nog altijd de koeienbellen, en voelde de windstoten. Van slapen kwam niet veel in huis. Ronny had het zo druk met de ballon in toom te houden dat ik nog een gedeelte van het radioverkeer moest doen, zo kon hij zich concentreren op het vliegen zelf. Plotseling riep Ronny “shit wat is dat”, en kapte direct een volledige zak uit.  Ik spring recht en zie alleen maar zwart voor ons.

Een fractie later hoor ik onder ons iets schuren, dat bleek onze nachtverlichting te zijn die over de top van een heuvel gegaan is. Dat wil zeggen dat we de heuvel op een meter of drie na gemist hebben. We gaan eventjes omhoog met 2 m/sec en de ballon krijgt rake klappen van de turbulentie, op die moment was onze snelheid een goeie 30 km/u. Oef, we zijn door het oog van de naald gekropen, dat scheelde echt niet veel. We besluiten ons toch maar een 1000 ft hoger te zetten. Ondertussen was de richting daar veel beter geworden. Tegen 3 uur is Ronny zo moe van het intensieve varen en turen in de donkerte naar heuvels, dat hij steendood is. Van zodra hij neerligt weerklinkt het vertrouwde geronk en begin ik aan mijn deel van de nacht. Het eerste uur is nog redelijk spannend omdat de bewolking blijft aanhouden, daarna wordt het veel rustiger als boven ons de hemel opklaart en een spie maan en de sterren tevoorschijn komen. Wat een verschil in licht met vorig jaar toen we in de volle maan konden vliegen. Van het staren in het donker wordt je maar moe. De vlucht wordt nu heel stabiel en het verbruik van ballast is nu niks meer. De nacht was kostbaar, we hadden een goeie 10 zakken verbruikt daar waar we anders er maar een stuk of 2 nodig hebben. De heuveltoppen zijn nu goed zichtbaar en vlak voor de zon opkomt wordt Ronny terug wakker. Zo rond half zeven neemt hij het roer over en kan ik gaan slapen. We zijn dan net over een heuvelrug gegaan met een hele batterij windmolens op. Goed drie uur later wordt ik wakker en de zon schijnt al volop.

Eventjes rechtzitten en over de rand kijken, oei, we zijn heel laag, we vliegen zo’n 10 meter boven de grond. Ronny kijkt me aan en zegt kijk daar eens, de heuvel met de windmolens staat nu aan de andere kant van wanneer ik ging slapen. Shit, de snelheid was onder de morgen volledig weggevallen en we trappelen nu al drie uur gewoon ter plaatse. We hadden zelfs al enkele kilometers terug ingeleverd. We nemen contact op met Michel en deze vertelt ons dat we wat geduld moeten hebben, tegen de middag zal de wind aanwakkeren en ons verder westelijk drijven, dit zou veroorzaakt worden door een zwakke storing die uit het zuiden opkomt. Op dat moment hebben we nog 11 zakken ballast, dus zou genoeg moeten zijn om tot de avond verder te kunnen vliegen.

Foto: gasballon.be

We proberen ook nog iets hoger maar daar zien we direct de richting verslechteren en gaan we terug richting noordoost, en daar moesten we niet zijn. Ondertussen vernemen we dat Eimers geland is en een afstand van 624 km afgelegd heeft. Dat geeft ons goede moed want wij hebben al 575 km en dat is maar een goeie 50 km om voor hem te eindigen. Helaas na nog een uur of twee wachten komt de beloofde wind niet opdagen, we nemen terug contact met Michel en deze vertelt ons dat het systeem waarschijnlijk iets later zal zijn. Doordat we op hoogte direct terrein verliezen en beneden de zon haar werk doet en het heel thermisch begint te worden wordt het ons duidelijk dat we de avond nooit zullen halen. Na 1 uur in de thermiek vliegen zijn we van onze 11 zakken ballast er al 5 kwijt. Als we dan na 5 uur 2 km afstand afgelegd hebben besluiten we om te landen. Er zit niks anders op. Onze vlucht eindigt na 35 uur op 577 km van Chatellerault in Spanje in het dorpje Menaza. Goed 2 km van de heuvel met de windmolens, ja, ook na de landing hebben we ze nog altijd in zicht. De beloofde wind naar het westen, die is er gekomen, maar pas laat in de namiddag, toen we in het dorpje aan het eten waren stak hij ineens op. Te laat, nog maar eens, het weer is geen exacte wetenschap, het blijft berekend gokken. In de eindstand komen we op de vijfde plaats te staan. De Fransen hebben na hun ongelofelijke vlucht de eerste plaats veroverd. De anderen voor ons zijn al degenen die voor het lage traject over zee gekozen hebben.

Foto: gasballon.be

Sommigen hadden moeite om land te bereiken maar uiteindelijk hebben ze het toch allen gehaald. Wat leren we hier nu uit ? Want dat is altijd het belangrijkste, leren voor de toekomst. Wel, we leren er uit dat over zee varen geen probleem is, integendeel, over zee varen is veel stabieler dan over land, er is geen thermiek. Natuurlijk kan het ook wel slecht weer zijn, maar dat was in dit geval niet zo. We leren ook dat als er een lage koers mogelijk is, deze altijd het beste gekozen wordt. Laag betekent sowieso minder ballastverbruik. Toch zijn we weeral een mooie ervaring rijker, we hebben niet gewonnen, maar we zijn toch blij met onze strategie, mocht die wind gekomen zijn dan hadden we zeker op het podium gestaan en dat is ook al een mooie troost.  Volgend jaar dus weerom vanuit Frankrijk, en nog maar eens bereiden we ons nu al voor.

We hebben onderweg met de crew al uitvoerig gesproken over nieuwe besparingen en we zitten al aan 12 kg winst, dus dat beloofd. We geven niet op, het ligt niet in onze aard. Bij deze ook een bedanking aan iedereen die meewerkte aan deze editie, bedankt voor alle steun. Ook aan Michel een hartelijke bedankt, hij was dag en nacht paraat om ons te helpen. De crew die altijd even enthousiast is en over heel Europa achter ons rijdt. Om te typeren, toen we geland waren was de eerste reactie van onze vrouwen “zijn jullie seuten of zo, konden jullie echt niet verder”. We dachten dat wij doorbijters waren, maar ik vrees dat we ons hoofd moeten neerleggen bij het aanhoren van zoveel energie van het andere geslacht. Het laatste jaar was er veel te horen over andere piloten die ook gasballon gingen varen. Het is onze vurigste wens dat we volgend jaar niet alleen aan de start verschijnen. Er was zelfs sprake van 3 extra teams. Laat ons realistisch blijven en hopen dat we volgend jaar er al eentje van mogen verwelkomen. Het kan alleen maar de sport ten goede komen. We zullen altijd graag helpen of advies geven. Maar we mogen nooit het devies van Willi Eimers vergeten : “Gordon Bennett wedstrijd is de hardste race ter wereld”. We geloofden het eerst niet, maar we beginnen hem langzaam aan te geloven, en hij kan het weten.


Foto: Dynafly

Cees van Helden: Dit verhaal is uit de losse pols geschreven, dus vang me niet op, hier en daar, een kleine onjuiste weergave van feiten, daarnaast heb ik de wedstrijd weliswaar zeer intensief gevolgd, maar alleen via Internet en wat persoonlijke bronnen. Dit jaar was het weer de beurt aan Frankrijk om te organiseren, dat was enkele jaren geleden behoorlijk misgelopen in Parijs, met een flink bedrag aan gas te betalen, waarover nog lang is nagezeurd, ze hebben toen zelfs niet gevaren, dacht ik. Afijn de winnaar van het vorige jaar is gerechtigd de wedstrijd in zijn land te houden. De gebroeders Jan Francois en Vincent Leys uit de omgeving van Lille, hadden vorig jaar gewonnen en dus, was er dit jaar het Wereldkampioenschap Hete Lucht in Chatellerault, en werd de GB daaraan vastgeplakt.

De GB teams arriveerden tijdens de laatse vaarten van de Hete Lucht. Er werden immens strenge veiligheidsmaatregelen getroffen op het vliegveld waar de start zou plaatsvinden, iemand met een telelens was al verdacht van een mogelijk terroristische aanslag.

De organisatie ed. was perfect, maar die veiligheidsmaatregelen waren van de gekke. Er worden een aantal briefings vooraf gegeven, waarbij geloot wordt voor de startvolgorde. De winnaars van vorig jaar als 1 en de rest uit de hoge hoed. Er deden 17 teams  mee en 1 buiten competitie. De richting was Zuid, dus Gibraltar het beste doel (plm. 1350 km), men stijgt in de nacht op zodat men in ieder geval een extra nacht in de lucht kan blijven met de huidige grootte van ballonnen en de hoeveelheid zand als ballast, en een beetje water voor boven vliegvelden, bebouwing en snelwegen. Nu is het enige doel van de GB de grootste afstand van de startplaats, dat lijkt saai maar dat is het geenszins, natuurlijk, het ligt er aan hoe je dat beleeft. Ikzelf volgde het vrij intensief en waar nodig en mogelijk had ik de uurplots, allemaal in mijn systeempje staan. Alleen die komen met een reglementaire vertraging van 4 uur op je scherm en daarvoor zijn die hulpbronnen zo belangrijk.

Foto: Dynafly

Er waren een 5 tal teams die brutaalweg de Golf van Biskaje overstaken,(die mensen hebben een groot hart kan ik je verzekeren), en die hoopten op en verwachten ook een Westenwind om alsnog om de Zuid in de richting Portugal en Gibraltar te gaan. Ik wil een klein aantal nader toelichten. Sommige teams werden gecoached door de Belgische weermannen van o.a. Steve Fossett en Bertrand Picard. En je zou zeggen die zijn in het voordeel, soms wel soms niet ! De Amerikanen gingen ook de goede richting uit maar hun snelheid was te laag, dus haalden ze hun doel niet en moesten terug aan land ondervinden dat de termiek heel wat ballast kost en zodoende met nauwelijks vooruitgang ze eigenlijk gedwongen waren te landen, zo ook mijn "landgenoten"  Philippe de Cock en Ronny van Havere. Zij eindigden op een keurige 5e plaats, de Duitsers Eimers en Landmann zijn ook van die Draufgangers en die haalden zelfs de Fransen in boven de Golf van Biskaje, afijn dat zou een landing worden in het NW van Spanje, want er stak een Oostenwind op.De Duitsers landden toen ze merkten weer naar de open zee te worden gedreven. Maar dan de Fransen, de medici uit Lille, aardige gasten, gingen de zee op, nu werd het spannend, gaan ze naar de VS, kan haast niet, de Azoren, theoretisch haalbaar of dan toch Madeira.

Ze hielden iedereen in reuze spanning, met een snelheid van 80/90 km per uur stoven ze van de kust weg, nu zie je geen hoogte op de plots dus, wat ze deden kon je niet altijd zien, toen ontvouwde zich het stuk, ze draaiden ZW en de snelheid liep terug naar 25 km per uur, vervolgens Zuid en dus Madeira, maar oef, dat was nog een heel eind. Toen kwam het verlossende woord van Benoit Simeons die in nauw kontakt stond met de ploeg Leys. Luc Trullemans, ook coach van de Fransen, had een prognostiek ontdekt voor de wind ter hoogte van Lissabon, en gelet op het feit dat ze heel zuinig waren geweest met ballast, was dat een optie. ( je moet toch niet denken aan een landing op zee op 400 km uit de kust) Ook aan ons werden de weerkaarten ontvouwt en ja hoor, theoretisch klopte het, de uitvoering ging zoals verwacht en om 10 uur  ´s avonds lokaal landden ze in Zuid Portugal, waar ze opgewacht werden door een familielid van Benoit Simeons (da´s toevallig). Ze hadden gewonnen, de gebroeders Leys hebben in ieder geval aan mij een paar fantastische dagen bezorgd aan het Internet. Dat kun je niet van alle wedstrijden zeggen. Volgend jaar weer vertrek vanuit Frankrijk. 


Alle info over deze Gordon Bennett op de officiéle website.

     
 

10

U bent gewaarschuwd ! ! !

 
      

Illustraties: Mark Retera / Big balloon B.V.      

    
 

11

Ballonfiesta Hollandseveld

Geschreven door  Bennie Bos

 
     

Ik had weleens gehoord dat er elk jaar een stuk of 5 ballonnen omhoog gingen tijdens een ballonfiesta in Hollandseveld onder de rook van Hoogeveen maar groot was mijn verbazing toen ik hoorde dat hier inmiddels al 25 heteluchtvaartuigen op papier stonden. Maar eens gebeld met de organisatie en mezelf voorgesteld. De fiesta werd gevaren op de reservedatum 28 Augustus. Mooi zonnig weer met af en toe nog een opstekende windvlaag die er echter al spoedig uitzakte. Het evenement vond plaats op het sportpark "Oosthoek" en de ballonteams waren verdeeld over 3 aparte velden wat voor mij inhield dat ik mezelf regelmatig door het publiek moest wurgen om weer op een ander veld te komen. Het publiek kwam trouwens in grote getale op dit luchtfeestje af. 

Foto: Bennie Bos

Foto: Bennie Bos

Gezien de forse hoeveelheid fietsen op de parkeerplaats denk ik dat zo'n beetje compleet Hollandseveld en een groot gedeelte van Hoogeveen aanwezig was. Jan Oudenampsen had een veldje voor zichzelf met zijn drie ballonnen in dezelfde huiskleuren.  Hij had zijn nieuwste PH-OBE bij zich. Deze zie je op de foto hierboven en in rubriek 13 hieronder. Dirk Remmelink die samen met Bos Sprik het ballontechnische gedeelte onder handen had was gekomen met zijn nieuwste aanwinst, de bijzonder fraaie PH-LUK en dat is de gekleurde ballon op de linkerfoto. Kortom een alleraardigst ballonfeestje wat nu ook de provincie Drenthe op de ballonkaart zet. 

      
 

12

Ballonfiesta Hardenberg

Geschreven door  Bennie Bos

 
      

Foto: Bennie Bos

Het was eind Juni toen ik belde met Piet ter Veen, drogist in Hardenberg, piloot op de PH-HDB (foto links) en organisator van het jaarlijkse driedaagse ballonfeest in Hardenberg. Hij was niet erg vrolijk gestemd over de weersomstandigheden die verre van optimaal waren voor een massale ballonstart. De avond van de eerste vaart hadden we weer contact en vertelde hij mij dat hij maar met zijn vrouw naar de koopavond bij ons in Emmen kwam, met andere woorden, er werd die avond niet gevaren. De dag daarna ging ik met vakantie dus ik dacht dat het ballonfeest Hardenberg voor mij in ieder geval passé was voor dit jaar. Wat bleek enkele weken geleden, op 30 Augustus had men een inhaalavond georganiseerd en het weer was nu verre van slecht. Er scheen een stralend zonnetje en veel toeschouwers hadden de moeite genomen om het evenement bij te wonen.

Tientallen ballonteams waren naar Hardenberg afgereisd en bouwden hun mooiste ballonnen op voor het grote publiek op een zeer fraaie locatie, de uiterwaarden van de Vecht. De gehele familie Ten Brummelhuis was vanuit Friesland naar beneden gesjeesd en fungeerde (alweer) als launchmasters.  Judith prefereerde toch liever de titel "Launchmuts". De Haan Special Shape zou ook varen maar Wilma had in een goedbedoelde ijverige bui de auto opgeruimd die als een zwijnenstal terug was gekomen vanuit "Twente Ballooning" en daarbij helaas ook de sleutels van de aanhanger verplaatst. Vaste gast en vanaf de allereerste keer al aanwezig hier was de piloot Hans Habers met de gele "Univé" ballon. Heel graag zou ik nog een keer zien dat hij met de oude PH-ANS ging varen. 

Foto: Bennie Bos

Foto: Bennie Bos

Deze oranje Thunder 56 Bolt uit 1979 is nog luchtwaardig en in orginele staat en Hans koestert hem zorgvuldig. Helemaal uit Belgie gekomen was Koen Audenaert met zijn splinternieuwe rode ballon, een Cameron Z 315. Koen maakte hier zijn derde vaart met deze ballon. Ook in Belgie zet de trent door om steeds groter te gaan varen, men zit daar inmiddels ook al op een 400. De foto van deze nieuwe ballon van Koen heb ik geplaatst in rubriek 13 bij de nieuwe ballonnen. Op de ballon staat de tekst: "In loving memory of Dennis". Koen legde mij uit wat dit betekende. Dennis was een jonge kerel die jaren binnen de ploeg meedraaide en ook in de winter vaak een handje toestak bij het onderhoud.  Begin dit jaar is hij helemaal onverwacht overleden. Ze hebben nooit echt afscheid kunnen nemen van hem, en daarom is de nieuwe ballon aan hem opgedragen. Ik had graag gezien dat de piloten een Splasch & Dash zouden uitvoeren voor de foto in de naastgelegen Vecht maar helaas had men nu net weer aan de andere kant een flat neergezet. Een mooie zonnige avond met tientallen ballonnen waarbij het leuk was om de oude "Bavaria" en de nieuwe "leeuwarder Courant  te zien. Bert Heupers had de nieuwe "Enschede leeft" ballon ter beschikking. Eigenaar Bert ter Horst zat namelijk met "het kearlke" en "het Wiefke" op een evenement in Canada anders waren deze twee fraaie special shapes zeker zoals elk jaar ook weer van de partij geweest.

    
 

13

Nieuwe Ballonnen

 
     

     

Deze prachtige nieuwe inktvis special wordt gevaren door Grant Vincent Aiello uit de U.S.A.

Deze "Adonia" special word in de lente van 2003 geleverd aan een piloot in Zwitserland

Een nieuwe special met de kop van een Bizon ook uit Amerika gevaren door Barry N. Ballinge

   

Foto: Jan Vermeulen

Foto: Bennie Bos

Foto: Jan Vermeulen

      

PH-OBE,  De nieuwe ballon van Jan Oudenampsen in zijn eigen huiskleuren. Een Fire Balloon G.

OO-BYT,  Deze nieuwe Cameron Z-315 is van Koen Audenaert uit Belgie.

PH-WLF, Uit de stal van Wilco Air komt deze fraaie nieuwe Cameron O-105

        
 

14

Special Shapes te Koop

 
    

De bos tulpen welke oorspronkelijk op de Nederlandse markt terecht zou komen als de PH-AJT is weer te koop. De koop in ons land is enkele jaren geleden niet doorgegaan omdat na aflevering de ballon maar liefst 400 kilo bleek te wegen. De piloot heeft hem toen geweigerd en de fraaie shape is toen gekocht door een Amerikaan welke hem nu weer in de etalage zet. De ballon staat nu geregistreerd als G-TULP, het is een Lindstrand uit 2000 en de inhoud is 3000 m³. Informatie bij de piloot Mark Howard op zijn Email adres. Ballon heeft bijna niet gevaren (minder dan 5 uur).


Verder te koop de Koala special shape. Maar LET OP, het gaat om de Australische en NIET de Nederlandse ballon.

Een Cameron A-315 en informatie is te verkrijgen bij piloot Clayton Priddle op zijn Email adres.


Als laatste een zeer fraaie shape in de vorm van een Panda hoofd. Registratie is N-5279R en de ballon heet "Pandamonium". Vraagprijs is $21,000 USD. Ballon is gebouwd in 2000 bij Aerostar en is een type 90. Aantal vaaruren bedraagt 55. Informatie bij piloot Dave Sullivan op zijn Email adres

     
 

Dit was een extra lange Hot Air Magazine en ik hoop dat je hem weer met plezier gelezen en bekeken hebt. De volgende uitgave verschijnt op 13 Oktober en daarin in ieder geval het verhaal met de foto's van de geweldige Montgolfiade in Warstein. Heb je info of een leuk verhaal mail deze dan (mogelijk met foto's) naar Hot Air Magazine. Ook voor deze keer weer de groeten van Bennie Bos en vergeet niet de foto's te bekijken van Twente Ballooning op Ballooning Pictures.