Het 18e wereldkampioenschap heteluchtballonvaren werd van 13 t/m 21 september 2008 gehouden in Oostenrijk, om precies te zijn in Hofkirchen, in de provincie Steiermark. Dat is in het zuidoosten van het land, waar het relatief vlak is. Echt hoge bergen zijn er niet, maar je vindt er genoeg hoogteverschil om mooie

foto’s te maken van ballonnen in een dal, of een mooie bosrijke heuvel als achtergrond. Het weer is hier normaal gesproken zeer goed in september, maar dit jaar vormt blijkbaar een uitzondering. Juli en augustus waren veel zonniger en warmer dan normaal, en september veel kouder. Op 14 september horen we in het journaal dat het de koudste septemberdag ooit is in Oostenrijk! Boven de 1.400 meter is al sneeuw gevallen, en ze laten beelden zien van kinderen die een sneeuwpop maken… Dat is niet in Steiermark natuurlijk, maar ook hier is het weer slecht. Pas op woensdag 17 september kan dan ook de eerste wedstrijdvaart plaatsvinden. ’s Ochtends om even na half zeven stijgen de 98 deelnemers op vanaf het launchfield, met als opdracht twee keer een Hesitation Waltz met drie doelen. Wij staan één straat verderop, en we laten alle ballonnen mooi over ons heen komen. Johannes Kooistra is als één van de

eersten gestart, en Harrie de Greeff als één van de laatsten. Als ook hij ons gepasseerd is, gaan wij de meute achterna. Het best bevaarbare eerste kruis ligt bij de Schirnhofer-fabriek in Keindorf, waar ze hele lekkere schnitzels maken. De meeste ballonnen zijn echter al op weg naar het 2e kruis, dus daar gaan we

maar naar toe. We hebben al snel een kruis gevonden, waar enkele observers staan. Maar helaas varen alle ballonnen een meer westelijke koers. Dan maar op zoek naar dat andere doel. Als we de juiste locatie daarvan gevonden hebben, zien we de deelnemers één voor één de markers droppen. Henk Broeders weet dicht in de buurt van het kruis te komen, maar veel andere deelnemers ook. Gerald Stürzlinger zien we ook mooi aankomen, en deze Oostenrijkse deelnemer wordt luidruchtig aangemoedigd door enkele fans. Hij maant ze echter tot stilte, want hij moet zich concentreren op het kruis! Als hij vervolgens laagvarend zijn marker bijna op het kruis legt, volgt er een luid applaus…  Pas nu komt de zon achter de wolken vandaan, en worden onze foto’s iets kleurrijker. De ballonnen landen net achter het kruis, en dat is wel mooi om te zien. Het team van Uwe Schneider staat naast ons, vlakbij het

kruis, maar de ballon is nergens te zien. Dan zien we in de verte boven de bomen zijn ballon omhoog komen. Teleurgestelde blikken van de volgploeg zijn het gevolg… Zo’n beetje alle deelnemers zijn nu voorbij gekomen, de één wat dichterbij dan de ander. Tijd voor ons om eens richting de fiësta-ballonnen te gaan, want die

willen we ook graag zien. Terwijl we via een toeristische weg terugrijden richting Hofkirchen zien we nog één deelnemer in de lucht die probeert het kruis te bereiken: Harrie de Greeff. Na deze prachtige ochtend neemt de wind toe, en wordt het een zonnige, maar koude dag. Ook tijdens de briefing voor de avondvaart waait de wind nog stevig, maar de verwachting is wel dat deze rond 18.00 uur zal afnemen. Eventueel zal er een kortere vaart gemaakt worden met minder tasks. Maar helaas, de wind neemt niet af, en de zwarte vlag wordt gehesen. De donderdag begint koud, maar de wind is tenminste gaan liggen. Er kan dus gevaren worden. De omstandigheden zijn ideaal, en de organisatie heeft maar liefst 5 tasks uitgezet. Als eerste task staat er een fly-in op het programma. Tussen de 2 en 10 kilometer afstand kan er opgestegen worden. Op het launchfield is een kruis uitgelegd, en het veld is in

vier vakken verdeeld. De marker moet in het juiste vak gegooid worden, en elk kwartier wordt er van vak gewisseld. De ballonnen komen massaal recht op ons af, wat bij de opkomende zon een prachtig gezicht is. Boven het kruis is het drummen geblazen, ieder vecht voor het juiste plekje in het luchtruim. 

Na deze Calculated Rate of Approach Task kunnen de ballonvaarders nog scoren bij twee keer een Hesitation Waltz met zes doelen en een Land Run. ’s Middags bezoeken we het ballonmuseum in Puch. Dit is een tijdelijk museum in een opslagplaats voor appels, we zijn tenslotte in het Apfelland. In de briefingtent staat dan ook een groot krat met appels, waar elke deelnemer en crew dagelijks een appeltje kan nemen! Op het moment dat wij bij het museum aankomen zijn er verder geen bezoekers, en de beheerder neemt alle tijd om ons te vertellen over de historie van de ballonvaart. Hij doet dit aan de hand van oude prenten, krantenartikelen, gedenkmunten en allerlei andere voorwerpen die verband houden met gebeurtenissen die belangrijk zijn in de geschiedenis van de ballonvaart. Hij vertelt hierbij veel details die de meeste boeken niet vermelden! Ook zijn er twee ballonnen te zien: de gasballon

waarmee Jozef Starkbaum vier keer de Gordon Bennet-race wist te winnen en een heteluchtballon. Na het WK wordt deze tentoonstelling opgeheven, want het gebouw wordt gesloopt om plaats te maken voor nieuwbouw. Het is overigens wel de bedoeling dat in het nieuwe gebouw ruimte komt voor een permanent

ballonmuseum! Uiteraard zijn we op tijd terug voor de avondvaart. Het blijkt weer een fly-in te zijn, maar nu komt de wind van de andere kant. Er mag nu opgestegen worden tussen de 1 en 20 kilometer afstand. Ook staat er voor de deelnemers nog een dubbele Hesitation Waltz op het programma, alles in willekeurige volgorde te varen. We wachten de ballonnen dit keer niet af bij het startveld, maar gaan naar het dorp Hofkirchen. Daar zouden bij het Ballonhotel de fiëstaballonnen opstijgen. Het is echter maar een klein veld, dus de meeste ballonnen zoeken een ander terrein op in de omgeving. Terwijl er acht ballonnen bij het hotel opstijgen, komen ook de wedstrijdvaarders er al aan. Wij rijden door de omgeving, en genieten van het zicht op de ballonnen vanaf een heuvel. Het is een vreemd gezicht: de fiësta-ballonnen zitten heel laag, en de wedstrijdballonnen heel hoog om de juiste

windrichting te krijgen. De lucht zit vol met zwarte stipjes. De Chinees met de Blaser-ballon landt vlak bij ons, terwijl er verder alleen fiësta-ballonnen in de buurt zijn… Op de terugweg naar ons pension zet ik de auto even aan de kant, want er komt een ballon mooi laag over de bomen heen. Hij hangt aan de andere kant van

de weg, en ik denk dat hij daar wil landen. Er komt echter een windvlaag van de andere kant, en de ballon komt plotseling recht op ons af! Dat lijkt mij een goed moment om de auto snel een paar meter verderop te parkeren, en inderdaad: hij landt net naast de weg, precies op de plaats waar enkele seconden geleden onze auto nog stond… Terwijl we verder rijden landen overal om ons heen de wedstrijdballonnen. Vrijdagochtend lijkt voor de bezoeker heel veel op de ochtend ervoor: het is zonnig maar koud, de wind komt weer uit het noorden en er is een fly-in. Toch zijn er enkele verschillen. Het is iets kouder dan gisteren, 2,5 graden, en onze autoruit moest eerst van ijs ontdaan worden! En bij de fly-in blijkt het dit keer om een Minimum Distance double drop te gaan. Maar eerst moeten de piloten een Pilot Declared Goal en een Hesitation Waltz varen. Wij staan op het launchfield

waar het kruis ligt voor de fly-in. De meeste ballonnen komen veel te westelijk van het kruis aanvaren, en kunnen dus niet veel punten scoren. Dan ontdekt de Oostenrijker Pöttler een windstroom naar het oosten door laag achter een rij bomen te gaan varen. Zo gaat hij precies richting het kruis! Hij vaart overigens als

één van de weinigen in een gewone ballon, en dus niet in een speciale wedstrijdballon. Dat roept bij mij de vraag op in hoeverre de ei-vormige ballonnen in het voordeel zijn. Het is (gelukkig) toch de piloot die het moet doen! Zijn voorbeeld wordt al snel door anderen gevolgd, maar toch met verschillend resultaat. Sommigen lukt het ook, maar een Finse deelnemer geeft het toch na enkele minuten op. Hij komt niet meer vooruit, terwijl hij eerst zo mooi in de juiste richting ging. Eén van de Chinese deelnemers ging veel te laat naar beneden om van deze stroming te profiteren, en kwam ten zuiden van het kruis uit. Door laag te blijven vond hij echter een windstroming naar het noorden, en bereikte zo toch nog het kruis. Het is een gek gezicht: terwijl de meeste ballonnen vanuit het noorden naar het kruis komen, komt deze ballon van de andere kant!  Er is niet veel wind, en dat leidt tot hele gesprekken tussen laagvarende

ballonvaarders en mensen op de grond. Zo zei een Amerikaanse deelnemer, die maar heel langzaam vooruit kwam, dat hij wel zin een kopje koffie had. Antwoord vanaf de grond: ik wil het je wel geven, maar dan krijg je strafpunten wegens Ground Contact! Toen de laatste ballon ons weer gepasseerd was, zijn we naar

Kaindorf gereden. Hier wordt nog een Elbow gevaren. De ballonvaarders moeten eerst ten zuiden van de doorgaande weg komen, en daarna wordt de positie bepaald na 15 minuten, en daarna na nog eens 15 minuten. Het gevolg is dat we zeer laagvarende ballonnen zien die allerlei verschillende richtingen opgaan. Prachtig om te zien! Na een bezoek aan de prachtige stad Graz zijn we om 16.00 uur weer precies op tijd voor de briefing op het launchfield. Wij mogen deze avond mee met de appel-ballon OE-SAP. De hele dag is het prachtig weer gebleven: zonnig met een zwakke wind. Om half vier werd de wind echter iets krachtiger, en komt er bewolking opzetten. Op de briefing horen we dat dit de voorbodes zijn van een front met slecht weer, dat inmiddels Oostenrijk is binnengedrongen. Binnen korte tijd zal de wind flink toenemen, en er kan vanavond niet gevaren worden. Volgens onze piloot, Gerhard

Rottinger, ziet het er ook voor morgenochtend niet goed uit. We wachten niet langer in de tent op de ongetwijfeld reuze gezellige Kernölwurst-party, maar bekijken nog even het stadje Hartberg. De volgende ochtend slapen we uit. Achteraf hoorden we dat er wel gestart is, maar dat de weersomstandigheden toch

slechter bleken dan verwacht. Terwijl nog niet alle deelnemers in de lucht waren, werd de vaart alsnog gecanceld. De wind blijft overdag ook flink waaien, en er wordt niet meer gestart. Wel zijn er nog enkele optredens van o.a. Nancy M die het speciale WK 2008-lied voor ons zingt. Een prachtig lied over ballonvaren. Daarna is er nog nachtfakkelen, maar vanwege de wind blijven de ballonnen in de zak. Wel worden er zo’n 14 manden met branders opgesteld om te fakkelen op de maat van de muziek. Een prachtig vuurwerk maakt een einde aan dit ballonevenement, dat ondanks veel slecht weer toch enkele prachtige dagen kende. Uiteindelijk zijn er in vier vaarten toch nog 14 tasks gevaren. Op de zondag resteert dan alleen nog de Siegerehrung: de Fransman Francois Messines werd eerste, de Rus Alexei Medvedsky tweede en Fransman Stephane Bolze derde. Henk Broeders deed het heel goed, en werd 11e. Beste Belg was Jan Timmers op een mooie 13e plaats.   Johan Hetebrij

In het buitenland gebeurd het relatief vaak dat een luchtballon wordt gestolen. Het is de dieven dan meestal om de aanhanger te doen en soms vind men de inhoud vrij snel na de diefstal langs de kant van de weg terug. Deze diefstal in Nederland wijkt af van dit patroon. Hier ging het duidelijk om de ballon en bijbehorende onderdelen. Gedupeerde is piloot Ron Hoenderdaal en hij vertelde me wat er gebeurt is:

"Het gebeurde op maandagochtend bij mijn woning in Maartensdijk. Rond 05.30 uur is mijn bus gestolen en op handkracht naar een rustige plaats geduwd. Dit moet zwaar zijn geweest want de stuurbekrachtiging van de bus werkte niet en ze hebben zo'n 2200 kilo moeten verplaatsen. De complete inhoud van de bus is toen overgeplaatst. Mand, 5 flessen, brander, ventilator, enveloppe en de quick release met touw. Rond 08.15 uur mistte ik de bus en hoorde van de buren dat deze om de hoek stond . . . leeg". . . . . . Via de diverse kanalen is de ballongemeenschap de afgelopen week al op de hoogte gebracht van deze merkwaardige diefstal. Immers, alles staat geregistreerd en de inzet van deze ballon zal niet onopgemerkt blijven. Het vermoeden bestaat dan ook dat de ballon allang Europa heeft verlaten. Ik heb ooit aandacht besteed aan een klein apparaatje wat ergens onopgemerkt in de mand kan worden

geplaatst. Via je gsm kon je dan contact leggen en de coördinaten te weten komen. Ik noemde dat toen een handig extraatje voor de crew om de ballon te traceren maar in geval van diefstal zou dit ook een zeer welkome aanvulling zijn. De gestolen ballon draagt het kenteken PH-MMG, een Schroeder 45/24. Serienummer 780-1. Het is natuurlijk altijd mogelijk dat bijvoorbeeld de gasflessen weer aangeboden worden in Nederland of Belgie, die zijn een stuk minder herkenbaar dan de ballon. Van alle onderdelen zijn echter de serienummers bekend en verkrijgbaar via Ron Hoenderdaal. Hij is bereikbaar via email of op 06 53944357.  Bennie Bos

Dat je ook met minder geavanceerde middelen zoals bijvoorbeeld een heteluchtschip prachtige luchtopnames kunt maken vanuit een stuurbaar vaartuig, bewijst Dany Cleyet-Marrel met zijn Cinébulle concept. Elke piloot heeft wel eens de grap gemaakt dat er eigenlijk een ventilatortje aan zijn mand zou moeten hangen om te sturen, Dany heeft het gedaan en bewijst dat het idee nog niet eens zo gek is. Uiteraard alleen mogelijk als de weersomstandigheden het toelaten, en dat zal zeer beperkt zijn. De Cinébulle stelt Dany echter in staat om met een klein pakket naar afgelegen gebieden te reizen, en daar vanuit een ongekende hoek de prachtigste foto’s en video opnames te maken. Het idee is eigenlijk heel simpel. Een standaard tweezitter bankje met een propeller die normaal gebruikt wordt onder een matras van een zogenaamde paramotor.
Ik zie het dan direct voor me dat men hier prachtige

wedstrijden mee kan houden. De cameraman zit naast de piloot maar ook is het een optie om de camera onder het bankje te monteren waarmee er een nog veel groter filmgebied ontstaat. De cameraman kan dan met een monitor de camera sturen. Bekijk even de website en de prachtige video-opnames.  Bennie Bos

Het Anderson-Abruzzo Albuquerque International Balloon Museum viert het 30 jarig jubileum van de eerste oversteek over de Atlantische Oceaan met de Double Eagle II. In augustus 1978 stegen de piloten Ben Abruzzo, Maxie Anderson en Larry Newman op voor een imposante vaart over het vele water. Deze heren slaagden erin hun droom waar te maken, het was één van de langst staande doelen in de luchtvaartwereld. De vaart duurde 137 uur en 6 minuten. De Double Eagle II had een hoogte van 112 feet en een diameter van 65 feet met een inhoud van 160.000 cubic feet heliumgas. De gondel noemde men "The Spirit of Albuquerque". Een levensgrote replica staat in het museum en is zo gemaakt dat bezoekers er in kunnen lopen. Men mag plaats nemen in de stoelen en beleven in welke kleine ruimte de heren met elkaar moesten uitkomen.  Bennie Bos

Ballonvaarten boven Nederland zijn tamelijk alledaags. Op Texel, aan alle kanten omringd door water, ligt dat anders. Tientallen jaren waagde niemand zich daaraan. Tot Texelaar Jan Haag twee ballonvaarders naar het eiland haalde. Na een week wachten op het juiste weer, weinig wind en in de lengterichting van het eiland, was het vrijdag 19 september eindelijk zo ver. Om half zeven stegen de twee ballonnen met achttien inzittenden op van een weiland langs de Postweg, in het noorden van Texel. “Door steeds andere luchtlagen op te zoeken, konden de ballonnen enigszins worden bijgestuurd”, vertelt Haag. “We hebben laag gevaren, maar ook op wel 1300 meter hoogte. Boven de natuurgebieden bleven we hoog om geen verstoring te veroorzaken”. Na een tocht van meer dan een uur landden de beide ballonnen vlak bij Den Burg. Haag: “Door de invallende schemering moesten we landen. Anders hadden we nog verder richting Den Hoorn gekund”. Haag is vastbesloten meerdere vluchten te organiseren.   Waddennieuws

Na het succes van 2007 organiseren de Old Balloon Collectors op 29 november weer een Inflation Day. Heb jij nog een oude ballon in de schuur liggen en wil je hem graag eens weer een keer opzetten, doe dat dan samen met al het andere oude spul en laat de heerlijke lucht van vergane glorie je neusvleugeltjes strelen. De limiet ligt op 22 ballonnen. Plaats van handelen is aan de Genestetlaan 7 in Amersfoort, het terrein van Dutch Ballooning. Je kunt je aanmelden door een email te sturen en op te geven met hoeveel ballonnen je komt, of je een mand meeneemt, met hoeveel personen en het kenteken van de ballon. Ook wil men graag een foto van de ballon zodat deze op de website kan komen te staan. Men wil tussen 08.00 en 09.00 uur inschrijven, en dan is er gedurende de dag tot 16.00 uur tijd om te verluchten zoals men dat noemt. Bennie Bos

Beste ballonvaarders, als je ooit gevraagd wordt door de Duitser Jupp Hein om enkele pins te doneren, weet dan dat hij ze voor het goede doel gebruikt. Jupp, op de foto links, is al heel goed ingeburgerd op onze ballon-evenementen waar hij acte de presence geeft met zijn modelballonnen en op een bijzondere manier omgaat met de allerkleinste bezoekers. Op de ballonmeeting in het Duitse Warstein heeft Jupp
4 ballonjacks vol met pins geveild. De opbrengst
van deze veiling gaat naar een kinderziekenhuis.
Met dergelijke acties heeft Jupp al veel geld bijeen kunnen brengen voor allerlei doelen. Vorig jaar veilde Jupp in het Italiaanse Toblach nog een jack vol met pins voor maar liefst 600 euro, een bedrag wat geschonken werd aan een gezin met een zeer ziek kind. Direct na de veiling in Warstein schonk Hermann Löser, organisator van de meeting, hem direct een nieuw ballonjack zodat Jupp weer van voor af

aan kan beginnen te sparen. Inmiddels hangen daar al weer bijna 100 pins op (foto linksonder).
Mocht je met enkele ballonpins willen bijdragen aan deze bijzondere actie van Jupp, hier is zijn postadres:
Jupp Hein   Am Hohlweg 46-59872   Meschede    Duitsland.    Bennie Bos

Tijdens een voorraadinventarisatie bij een boekenantiquariaat kwam onlangs een wel heel unieke variant van luchtpost boven water… Met name in de vorige eeuw namen (gas)ballonvaarders regelmatig ballonpost mee de lucht in. Vaak bestond deze post uit brieven of kaarten van geïnteresseerden en verzamelaars met daarop

speciale vaart- en poststempels. De post werd na de landing verstuurd vanuit het dichtstbijzijnde postkantoor. Ook kwam het voor dat bij evenementen ansichtkaarten uitgedeeld werden of dat men tijdens de vaart kaarten uitwierp die aan de ballonvaarder zelf geadresseerd waren met daarop het verzoek de vindplaats te vermelden en de kaart op de bus te doen. In ons land was Jo Boesman een fanatiek verzamelaar (en verspreider!) van ballonpost. Hij richtte de Ballon en Zeppelin Post Club op, schreef diverse boeken over het onderwerp en stelde catalogi op met overzichten van nationale en internationale ballonpost, inclusief de bijbehorende waarde voor verzamelaars. Eind 19e eeuw was de ballonpost in Frankrijk van een heel andere orde. Tijdens de Frans-Duitse oorlog werd Parijs gedurende vijf maanden (september 1870 t/m januari 1871) door de Duitsers belegerd en volledig van de buitenwereld afgesloten. De luchtballon bood de enige mogelijkheid tot het onderhouden van contact met de buitenwereld, onder andere met Tours waar een delegatie van de Franse regering tijdelijk gevestigd

was. Om de belegering te omzeilen stegen in totaal meer dan 60 luchtballonnen op in Parijs met in totaal zo’n half miljoen brieven en ongeveer 400 postduiven, zodat er ook post teruggestuurd kon worden. De ballonnen werden gefabriceerd in Gare du Nord en Gare d’Orleans; treinen zouden er voorlopig immers toch niet meer aankomen of vertrekken. Op deze prent zie je de massaproductie van postballonnen in Gare d’Orleans.

De gelegenheidsballonvaarders waren vaak onervaren en stegen regelmatig in het holst van de nacht op met hun postballon. Daardoor hadden ze bij de landing vaak geen enkel idee waar hun ballon terecht was gekomen. De meeste van deze ballonnen kwamen neer in Frankrijk, maar ook in Nederland zijn er drie geland.

De eerste postballon uit Parijs die Nederland aandeed landde op 21 november 1870 in Castelré bij Baarle Nassau. De tweede maakte op 16 januari 1871 een tussenlanding bij Harderwijk. Toen de piloot bij de landing uit de mand viel kreeg de ballon weer lift en landde uiteindelijk bij het toenmalige eiland Urk. De windrichting bleef enkele dagen stabiel, want twee dagen later landde op 18 januari 1871 in de omgeving van Venray de derde ballon uit Parijs. Het landingsgebied van deze ballon wordt tot op de dag van vandaag Daland (Daal-Land) genoemd, en op de plaats van de landing werd 25 jaar later in het bijzijn van de drie Franse ballonvaarders van destijds het eerste Nederlandse luchtvaartmonument opgericht: een vierkante zuil van ongeveer 2 meter hoog. Het gebied was toen nog open Peelgebied met heide en vennen, en toen begin 20e eeuw de omgeving ontgonnen werd en er bossen werden aangeplant

kregen deze bossen de toepasselijke naam De Ballonzuilbossen. Ook Nederlanders die in die periode in Parijs verbleven verstuurden op deze manier post naar familie en vrienden. Zij waren de eerste Nederlanders in de geschiedenis die ‘echte’ luchtpost verstuurden. Onlangs kwam een dergelijke brief weer boven water.

De brief is geschreven op een krant die speciaal voor dit doel gedrukt werd op 4 pagina’s flinterdun papier vanwege het gewicht en met veel ruimte voor ‘Correspondance Privée’.   Han Nabben

Op 4 september 2008 overleed de Duitse koningin van de ballonvaart, Helma Sjuts. De ongehuwde en kinderloze Helma is 89 jaar geworden. Ze wordt wel ‘s werelds succesvolste vrouwelijke gasballonvaardster genoemd en heeft maar liefst 6400 vaaruren op haar naam staan. Haar eerste ballonvaart maakte ze in 1969 vanuit Münster en een jaar later behaalde ze haar brevet. Helma nam deel aan vele wedstrijden waaronder 9 maal de beruchte Gordon Bennett. Een aantal van jullie hebben haar boek “Ein leben im ballon” in de kast staan. Hierin beschrijft ze haar gevoelens over het ballonvaren maar verteld ze ook over praktische zaken. Op 11 september is Helma in stijl in Münster begraven. Haar kist bestond uit een prachtige gevlochten mand, mooier kan het eigenlijk niet. Helma was al lang bezig met haar “laatste vaart” want de kist had ze 2 jaar geleden al besteld. Al haar ballonvrienden waren op

het kerkhof van Hiltrup aanwezig om afscheid te nemen van een lieve vriendin. Vele aanwezigen hadden ooit samen met Helma in een ballonmand gestaan. Helma heeft niet geleden. Ze zou in januari 90 geworden zijn.   Bennie Bos

Picture This Ballooning uit Australië presenteerde op 3 september 2008 met trots de maiden flight van de Carlton Draught Special Shape. De ballon is opgestegen in Burnley en kwam weer aan de grond op het vliegveld van Essendon. Deze zevende special shape uit hun collectie is gebouwd door Cameron Balloons.
De 17 uur durende indoor tether in de hal van het centrale station van Melbourne enkele dagen later heeft 75.000 bezoekers getrokken. Geschat wordt dat er die dag zo’n 25.000 foto’s gemaakt zijn.   Bennie Bos

Er verschenen de afgelopen periode diverse berichten in Arabische (internet) kranten over een nieuwe ballon voor de UAE, wat staat voor United Arab Emirates, ons beter bekend als de Emiraten. Hieronder vallen onder andere Abu Dhabi en ook Dubai waar men inmiddels al zeer bekend is met de ballonvaart. In die kranten spreekt men van de grootste ballon van het Midden-Oosten, Afrika en Azie welke gebouwd zou worden door Cameron Balloons in Engeland onder supervisie van de Italiaan Paulo Bonanno. Men noemt het de "UAE flag balloon" en deze zou de afmeting 50 bij 25 meter hebben. Het lijkt er dus op dat dit een special shape gaat worden net als de Belgische vlag shape (foto). De doopvaart staat gepland in December ter gelegenheid van de 37e nationale feestdag.   Bennie Bos

Op vrijdag 26 sept was het dan zover. De nieuwe Zeppelin NT was klaar met zijn klussen in Engeland en Nederland en kon eindelijk op transport naar zijn nieuwe eigenaar Airship Ventures in San Francisco. Half september vloog het luchtschip in 6 uur van Rotterdam naar Hamburg. Hier was inmiddels het schip Combi Dock I op de Finkenwerder terminal gearriveerd. Toevallig staan er langs de rivier de Elbe veel webcams en op de camera van Nienstedten was perfect de hele handeling te zien, zie de foto hiernaast. De roervinnen en de motoren zijn verwijderd om het risico van beschadigen tijdens de overtocht minimaal te houden. De overgebleven witte sigaar zal in zijn geheel getransporteerd moeten worden omdat deze Zeppelin een vast intern frame heeft en dus niet zomaar even opgevouwen kan worden. Net als het vorige transport wat toen in Amsterdam plaats vond, maakt men weer gebruik van

een zogenaamd semi-submersible schip, welke normaal de mogelijkheid heeft om in zijn geheel een deel onder water te zakken om andere schepen in te laden. Het voordeel van een dergelijk schip is, dat het hoge zijwanden heeft. Deze zijwanden werden door scheepscontainers nog extra opgehoogd om de Zeppelin zo veel mogelijk tegen wind te beschermen. Het was nog een hele klus om het schip met zijn kont tegen de kade te krijgen waarna de Zeppelin met de verrijdbare mast naar binnen kon worden gereden maar uiteindelijk zag ik schip en luchtschip tegen 15.30 uur uit mijn webcam scherm verdwijnen. Men is nu begonnen aan de 9.600 kilometer lange reis en zal uiteindelijk weer aanmeren bij de Port of Beaumont in Texas. Hier zullen alle verwijderde delen weer gemonteerd worden en zal de Zeppelin NT zijn luchtreis beginnen naar het Moffet Field in California alwaar het zal worden ingezet voor passagiersvaarten.   Bennie Bos

Ook de beroemde ballonmeeting op het grote marktplein in het Belgische St.Niklaas had te kampen met het onbestendige weer van de afgelopen zomer. Het massaal opstijgen van de heteluchtballonnen zat er dan ook niet in, de gasballonnen heeft men helemaal niet kunnen zien. Regen en wind waren de grote spelbrekers. De piloten van de modelballonnen hebben hun best gedaan om het publiek nog te vermaken. Van ballonvaren was helaas absoluut geen sprake. “We hadden alle hoop dat de wind in sterkte zou afnemen”, aldus organisator Roy Sax, “maar met 12 tot 15 knopen was het absoluut onmogelijk”. Het vuurwerk was zoals elk jaar weer een groot succes en het publiek heeft korte tijd kunnen genieten van de prachtige shapes die men op zaterdagavond nog even heeft kunnen opbouwen. Clown Maurieske deed een korte poging maar werd daar niet vrolijk van, de Hollandse molen werd opgezet maar bijna begonnen

de wieken spontaan te draaien en de kaarsjes op de taart van Frankie werden ook steeds uitgeblazen.
Ook het nieuwe Ei van Barneveld was hier even te bewonderen. Dochter Nienke was met vrienden aanwezig en vertelde me dat het op de galaparty naderhand wel heel erg gezellig was, en daar twijfel ik niet aan :-)

De foto’s van deze ballonmeeting kun je bekijken op haar webstek Airdreams achter de knop foto's en ook is er nog een leuke video beschikbaar.   Bennie Bos

Op zaterdag vertrok ik naar het ballonfestival in Hoensbroek, een leuk gezellig festival met een 14-tal ballonnen die zouden opstijgen bij het kasteel. Het weer was heel mooi. In de middag waren ze druk bezig met demonstraties van para gliders en vliegers. Ton had ook de Ikea Special Shape geregeld voor het festival. Het was de eerste keer dat deze ballon het Europese vasteland onder zich kreeg. Praxis stelde hun nieuwe modelballon voor, mooi geel in de kleuren van deze bouwmarkt. Een leuk evenement met redelijk leuke ballons waar als laatste Ton Kurvers zelf opsteeg en heel laag over het publiek voer wat natuurlijk met het nodige applaus begroet werd. 
Christoff Deyaert (website)

In Juni maakte ik melding van de recordpoging van de 39 jarige Fransman Stephane Rousson welke met een fietszeppelin het kanaal over wilde steken. Welnu, Stephane heeft meer dan een week klaargestaan bij het plaatsje Hythe aan de kust bij Kent en op zondag 28 september zijn poging ondernomen. Het wachten was op de juiste windrichting en bovenal, weinig wind. De kleine Zeppelin wordt enkel aangedreven door de spierkracht uit de benen van deze Fransman welke overgebracht wordt op 2 grote proppellers. Om 08.00 uur steeg het prachtige vaartuig op en was tegen 13.00 uur halverwege de rit richting Frankrijk. 17 kilometer voor de kust ter hoogte van het plaatsje Wissant draaide helaas de wind en moest Stephane zijn poging staken. Het zat er niet in. “Nee, Ik ben zeker niet teleurgesteld, Ik ben blij dat het niet slagen van deze missie niks te maken had met technische mankementen. De voorspellingen

gaven deze windverandering niet aan, maar het opstijgen vanaf de kust was al een gedenkwaardig moment op zich”. Stephane vertelde dat hij geïnspireerd was door een scène uit de film ET van Steven Spielberg, “sinds ik een klein kind was droomde ik er van om te vliegen”.  Wordt ongetwijfeld vervolgd.   Bennie Bos

Zaterdag 27 september, 14 deelnemers uit Nederland en Belgie, een hoop gezelligheid, mooi weer en een prachtige locatie. De perfecte ingrediënten voor de jaarlijkse en inmiddels traditionele One Day Fly, afgekort als ODF. De ochtendbriefing werd op voorhand al van 7 naar 8 uur verschoven omdat er nogal wat

hardnekkige mist zou hangen. Met een dubbele Hesitation Waltz en een Maximum Distance werd die ochtend een eerste vaart gemaakt waardoor de ranglijst al voorzichtig kon worden ingevuld. Deze meeting in Buren had ik nog nooit bezocht en dus reed ik maar eens na het middageten onder een prachtig najaarszonnetje richting de Betuwe. De dichte mist was inmiddels ook bij ons in het noorden opgetrokken. Buren is by the way een schitterend plaatsje met stadsrechten, heel pittoresk. Bij de blokhut tussen de hoge bomen was het heel gezellig. Een ieder keutelde wat rond, hing wat onderuit gezakt in één van de grote bankstellen, trapte een balletje op het grote grasveld of nipte aan de koffie die door de dames werd geserveerd. Het viel voor wedstrijdleider Rutger Coucke niet mee om de opdrachten voor de avondvaart te bedenken want de wind zou behoorlijk wegvallen. Organisator Henk

Lubbers verwachtte iedereen om 16.15 uur op de briefing waar elk team 2 markers in ontvangst mocht nemen. Een Fly-In en een Waterschip Down. Bij die laatste opdracht moet de deelnemer opstijgen, naar de startplaats van de vosballon varen waar het Fly in doel ligt en daar hun eerste marker droppen, in dit geval

een zogenaamde Gravity Marker Drop waarbij de marker niet mag worden gegooid maar rechtstandig moet vallen. Corrigeren door goed te kunnen slingeren is er dan niet bij. Daarna moet men de vos volgen en de tweede marker droppen op het kruis wat de vos onmiddellijk na zijn landing achter de mand zal uitleggen. Deze marker mag wel worden gegooid. Voor de Fly-In dient de piloot zijn eigen startplaats te bepalen. Dit kan hij doen doormiddel van de meteo-gegevens maar hij kan natuurlijk ook zelf zijn metingen doen. Ik ging op pad met het team van piloot Erwin Pellegrom. Erwin wilde zijn startplaats bepalen aan de hand van de gegevens zoals die verstrekt werden op de briefing. We vonden een mooi veldje en de boer had er geen problemen mee dat we op zijn veldje wat zouden klussen met een ballonnetje. De afstand tussen de startplaats van de vos en de plaats waar wij met de ballon op

zouden stijgen moest volgens de tasksheet minimaal een kilometer zijn. Met een helium ballonnetje peilden we de windrichting. Oke, die ging dus precies de andere kant op dan wat men op de briefing had gezegd. “Maar”, zegt Erwin “die richting zou pas later intreden. Tegen de tijd dat we de vosballon zien en zelf opstijgen zal

die wind er wel zitten”. Dus, opbouwen en wachten op de vos. De multi-color van Henk Lubbers, de vos, verschijnt even later boven de boomtoppen en Erwin besluit dat we de ballon nog een best stuk richting startplaats vos kunnen duwen omdat we ruim buiten de kilometerzone zitten. Via een grasweggetje kunnen we nog 250 meter pakken op de afstand richting het doel. Erwin had de beschikking over een type 105 en dan moet er ballast mee. Rene en ik stappen in en weg zijn we. Nou ja, weg . . . . omhoog gaan we, dat wel. Een zijwaartse beweging zit er amper in. Het gaat zo tergend langzaam dat de GPS grote moeite heeft om onze richting correct aan te geven. We zien dat een paar ballonvaarders onze tactiek gebruiken maar het merendeel vertrouwd blijkbaar toch op eigen metingen en liggen aan de andere kant van het doel. Jan Fokken en Bert Stuiver stijgen op en blijven heel laag boven de grond,

langzaam krummelen ze richting doel. Vanaf ons balkon op 500 meter hoogte kunnen we het allemaal prima volgen. We gaan werkelijk met een kilometer per jaar vooruit. Dat doel halen we zo nooit. Bert komt prachtig boven het doel uit en gooit zijn marker op 1,76 meter vanaf het hart van het kruis. Jan Fokken, die naast

Bert was opgestegen haalt het veld niet en kan dus niet binnen de afrastering scoren wat als scoringsgebied diende met als gevolg, nul punten op deze opdracht. Onze score zal er zeker niet anders uit zien. Mathijs de Bruin, jawel, hij is er weer, scoorde hier nog op een dikke 8 meter. We konden prachtig zien waar de vos geland was, het was nu zaak voor de andere ballonnen om op deze plaats te komen en op het uitgelegde kruis te scoren. Geen enkele ballon kon echter de juiste stroming vinden om maar redelijk in de buurt te komen. Wij vergeten het eerste doel maar en proberen het tweede doel te bereiken. Langzaam laat Erwin de ballon zakken. Het duurt allemaal te lang en uiteindelijk zakt onze gasvoorraad te ver om nog in de lucht te blijven. We hangen boven een enorme appelboomgaard en er is nog geen landingsveldje in zicht. Het zou ons toch niet gebeuren hè. 5 minuten later heeft Erwin geen

keuze meer en langzaam laat hij de ballon verder zakken. Er kraakte 1 paaltje en toen stonden we aan de grond op een paadje van 3 meter breed tussen lange rijen knalrode appelen. Even verderop stond een loods met een 7 meter breed pad ernaast. Snel slepen Rene en ik de ballon daar naar toe, voordat de ballon

instort. De boer en boerin helpen ons direct mee, ze vinden het allemaal prachtig. Als vergoeding voor het kromme paaltje stopte Erwin een tientje in de spaarpot van de 14 jarige dochter die daarop direct reageerde met “laat die andere ballonnen hier ook allemaal maar landen”. Zakenvrouwtje in de dop. Erwin meet via de GPS zijn landingscoördinaten op want we hadden beide markers nog aan boord en dus geldt dit punt als plaats waar de markers gedropt zijn, een zogenaamde contest landing. En toen viel het kwartje pas. We scheelden 250 meter naar het tweede doel . . . . . . exact die 250 meter die we voor de start de ballon in de tegengestelde richting hadden geduwd . . . . . Ach, wat zou het, life is fun toch, ha. Maar aangezien niemand in de buurt van de vos is gekomen, enkel Chris Hartendorp, pakten we daar toch nog 939 punten, lucky us. Het leuke van deze meeting is dat de organisatie nadenkt over wat

een ballonteam nodig heeft na een wedstrijd . . . .  en dat is eten. Dus er stond een heuse frietkraam klaar, helemaal top. Bij de prijsuitreiking werd iedereen bedankt voor zijn inzet. Bert Stuiver pakte plaats 3, Mathijs werd tweede en Philippe de Cock was de trotse winnaar van deze leuke wedstrijd. De top 3 winnaars gingen naar huis met een krat vol . . . . appelen!!! Philippe was er zichtbaar blij mee. Er zijn foto's beschikbaar op de site van Eclipse Balooning, op de site van Michiel van Luijn en uiteraard ook op de website van de DBCC, waar je ook de uitslagen kunt vinden. Bennie Bos

Op zaterdag 4 oktober start vanuit Albuquerque, USA de 52e editie van de Gordon Bennett race.
Gordon Bennett is de naam van de meest avontuurlijke jaarlijkse luchtvaartwedstrijd ter wereld.
Het wedstrijdelement van de Gordon Bennett gasballon race is even eenvoudig als uitdagend.

Ballonvaarders stijgen met hun ballon direct na elkaar op vanuit een centrale launch-locatie en dienen met hun ballon vervolgens zo ver mogelijk te komen. Winnaar is degene die in een rechte lijn tussen opstijg- en landingslocatie de grootste afstand heeft afgelegd. Een land dat drie keer op rij de race wint mag de Gordon Bennett wisseltrofee houden. De moeilijk voorspelbare weersomstandigheden, de lange vaartduur, de vaak grote hoogte waarop gevaren wordt en de zeer uitdagende vaarroutes vragen veel van de deelnemers. Vaarten duren vaak meerdere dagen en gaan soms honderden kilometers over zee of onherbergzaam gebied. Dat was precies wat de New Yorkse krantenmagnaat James Gordon Bennett in 1906 voor ogen had. Hij bedacht en sponsorde de race om een spectaculair evenement op touw te zetten waarover aansprekende artikelen geschreven konden worden in zijn kranten. In 1871 had de uitgever hetzelfde doel voor ogen toen hij zijn journalist Henry Morton Stanley naar Afrika stuurde om de bekende Schotse missionaris-ontdekkingsreiziger David Livingstone op te sporen.

Livingstone werd vermist tijdens zijn expeditie naar de oorsprong van de Nijl, en na een avontuurlijke en mediagenieke zoektocht trof hij hem aan in de binnenlanden van Afrika. Zijn eerste woorden bij de ontmoeting van beide heren zijn beroemd geworden: “Dr.Livingstone I presume?”. De Gordon Bennett race werd

gehouden van 1906 tot 1938, met een pauze van 1914-1920 vanwege WO1. In 1923 maakte ons land rechtstreeks kennis met de keerzijde van de race.
In dat jaar vond de start plaats in Brussel. Boven Nederland begon het te onweren en boven Nistelrode sloeg de bliksem in op de ballon Arrmy S. 6 van het Amerikaanse team. De ballon vloog in brand en stortte neer. Beide piloten kwamen daarbij om. In de zware weersomstandigheden raakte bovendien de Spaanse ballon Espheria bij Woldendorp een hoogspanningskabel, waardoor beide piloten zwaar gewond raakten. Na 1938 stopte de Gordon Bennett race in verband met de dreiging van WO2. Na een tweede pauze van 45 jaar werd de race in 1983 nieuw leven ingeblazen. In dat jaar nam Nini Boesman samen met Gerrit Visscher deel aan de race. Hun gehuurde Zwitserse ballon bleek vlak voor vertrek helaas poreus te zijn waardoor een hoge notering er

niet in zat; van de 11 deelnemers behaalden zij de 8e plaats. In de jaren 1995, 1996, 1997, 1999, 2000 en 2001 namen namens Nederland Rien Jurg en Ron van Houten deel aan de race. In 2001 behaalden zij met een tweede plaats de hoogste Nederlandse notering tot nu toe. Nederland had in de vorige eeuw haar eigen

uitgever die een ballonwedstrijd initieerde, Andries Blitz genaamd. In ons land sponsorde uitgeverij Andries Blitz van 1947 t/m 1956 dé internationale gasballonwedstrijd van ons land met de Coupe Andries Blitz. Uitgever Andries Blitz (1890 – 1942) leerde het vak bij uitgeverij Scheltens & Giltay en richtte in 1929 zijn eigen uitgeverij op. Blitz gaf diverse luchtvaartboeken uit, maar werd vooral bekend door zijn succesvolle pocketserie ABC, geïnspireerd op de Engelse Penguin Pockets. De serie werd sinds 1938 uitgegeven in samenwerking met
De Arbeiderspers. ABC stond dan ook voor Arbeiderspers Blitz Combinatie. De lage prijs van 35 cent was revolutionair en leidde tot protesten onder boekhandelaren, maar het succes van de serie deed het protest snel verstommen. In 1968 eindigde de pocketserie, die inmiddels bestond uit maar liefst 240 titels. De spreuk op uitgeversvignetten had vaak dezelfde beginletters als de naam van de uitgeverij. De joodse uitgever Blitz kwam in 1942 om het leven in concentratiekamp Auschwitz. Zijn weduwe, mevrouw Blitz-Tas, zette na de oorlog de uitgeverij voort en introduceerde in 1947 de Coupe Andries Blitz ter nagedachtenis aan haar man. De Coupe werd, net als bij Gordon Bennett, gewonnen door

de ballonvaarder die de grootste afstand aflegde met zijn of haar ballon. In 1956 won Nini Boesman de Coupe voor de derde keer op rij waardoor zij de wisseltrofee in haar bezit kreeg. Op bovenstaande afbeelding: Mevrouw Blitz-Tas bedankt in 1948 de padvinders van Sittard voor hun hulp bij het organiseren van de wedstrijd om de Coupe Andries Blitz.    Han Nabben

In de nacht van 22 september besloten een stel belhamels een geintje uit te halen. In Leeuwarden hing een 8 meter lange reclamezeppelin in de lucht met reclame van de GGZ Friesland welke met enkele touwen aan de grond verankerd was. Blijkbaar moet men de lol er van ingezien hebben om de touwen door te snijden want even later was het met helium gevulde ding foetsie. Eigenaar Sky Service Nederland sloeg alarm bij de politie en de regionale luchtverkeersleiders omdat een dergelijk groot object in ons luchtruim gevaar kan opleveren voor het vliegverkeer. Het vermoeden was dat de Zeppelin met de huidige wind richting Groningen zou gaan en men zou hem zelfs al gespot hebben boven Stadskanaal. Dit bleek achteraf niet te kloppen want men vond hem later terug in het Friese Scharnegoutum. De eerlijke vinder kreeg van Sky Service Nederland een gratis vliegles aangeboden. De eigenaar achtte de kans op ongelukken echter heel klein: “Zo'n zeppelin weegt maar twee kilo. Je kunt beter een zeppelin op je kop krijgen dan een stoeptegel”. Eind goed, al goed.  
-
-
-
Bennie Bos

De 18 editie van het Warsteiner Internationale Montgolfiade (WIM) is weer voorbij. Wat is overgebleven zijn herinneringen en foto’s, vooral veel foto’s. De Warsteiner Montgofliade is ondertussen al een klassieker geworden. Het eerste ballonfeest werd georganiseerd in 1986, in het begin nog om de twee jaar en al gauw

werd het elk jaar herhaald. De herinneringen zullen ons lang bijblijven, het is toch telkens weer een indrukwekkend gezicht om zo veel ballonnen te zien opstijgen en om samen met zo veel ballonnen boven het Sauerland te varen. Voor ons was het de eerste keer dat we in Warstein waren en dat maakte het voor ons des te meer indrukwekkend, ondanks dat er een paar crewleden waren die hardnekkig Warnstein bleven zeggen. Zal wel iets zijn met Warnsveld….  We hebben geen ervaring met eerdere jaren, maar voor ons werd al gauw duidelijk dat dit festijn uitstekend georganiseerd was met de welbekende Duitse “Grundlichheit”. Alleen jammer dat het weer niet echt goed meewerkte dit jaar. De eerste paar dagen was het geen weer voor een ballonvaart en ook gedurende de rest van de week was het

kwakkelen met het weer. Er zijn zeker wel een paar prachtige zonnige nazomer dagen geweest, maar dan wel met een stevige oostenwind, waardoor er alsnog niet gevaren werd. Van de 19 potentiële startmogelijkheden konden er maar 8 of 9 echt worden benut. Ondanks dat het op de tweede zaterdag te hard waaide en er niet

gevaren kon worden, kwamen er toch zo’n 40.000 mensen kijken naar een alternatieve Night-Glow en het bekende afsluitende vuurwerk. In totaal kwamen er ruim 130.000 bezoekers naar het festijn. Onze ervaringen: we hadden er voor gekozen om de gehele week mee te maken, van het begin op vrijdag 5 september tot de laatste vaart op zondag 14 september (waarover later nog meer). Sowieso konden we niet in het weekend vertrekken omdat we een zgn. grijs kenteken bus hebben, een LKW zoals de Duitsers dat noemen, een Last Kraft Wagen. In Duitsland geldt nl. een beperking voor vrachtauto’s in het weekend. Gedurende de zomertijd mogen vrachtwagens in het weekend niet op de snelweg rijden, dat is van vrijdagavond 22 uur tot zondagavond 22 uur. (in de winter geldt deze

verordening alleen op zondag). Om de één of andere “kromme” reden geldt dit ook voor Nederlandse auto’s op grijs kenteken en dan alleen als er een aanhanger achter zit. Gezien het aantal Nederlanders dat op zondag vertrok was niet iedereen op de hoogte van deze Duitse verkeersregel, of nam het risico op een bekeuring.

Het is echter niet alleen de bekeuring, je wordt ook van de snelweg afgestuurd, waarna je binnendoor je weg moet gaan zoeken. Wij kwamen op vrijdag 5 september zo rond het middaguur aan bij de Warsteiner Montgolfiade. Het inchecken verliep vlot en daarna konden we (als rechtgeaarde Hollanders) gelijk de diverse tegoed bonnen gaan inwisselen bij de kraampjes op het terrein. Zo kon je bijvoorbeeld een tas gaan halen, een T-shirt, 5 kratten bier met korting en werkelijk een prachtig stel paardrij-handschoenen, het laatste uiteraard ook geschikt voor ballonvaarders. Hierna zijn we op zoek gegaan naar ons pension, hetgeen met een Tom-Tom uiterst eenvoudig was. We logeerden bij Beate en Dieter, ze hebben een prachtige en vooral grote woning in Suttrop. Zelden een woning gezien met zo veel

ruimte en vooral slaapkamers, in de kelder, in de woning, op de eerste verdieping en op een zolderruimte. Na het uitpakken en installeren was het al weer tijd om naar de briefing te gaan. Het was duidelijk dat er die avond niet gevaren zou worden, maar dit was de eerste briefing en het was uiteraard vanzelfsprekend dat we

daar allemaal bij wilden zijn. Als je voor de eerste keer op de Warsteiner briefing komt, dan is dat wel even een bijzondere ervaring. De briefing en ook de Pilot Inn vinden plaats in een grote hal die normaal in gebruik is als paardenmanege. Uiteraard was het zand netjes afgedekt met rubber platen. Het is op zich wel heel bijzonder dat zo’n groot ballon evenement wordt georganiseerd op een enorme manege, waarbij je in dit geval echt mag denken aan de woorden: groot en luxe, erg groot en erg luxe. De manege bevind zich wel weer vlak bij de Warsteiner bierfabriek en uiteraard is het Warsteiner bier ruim vertegenwoordigd. Overal staan bierstands en biertaps en er is ook een enorme feesttent. Overigens zijn ook de Warsteiner ballonnen in ruime getale aanwezig, we hebben er (in het jaarboek)

61 stuks geteld. Dat is zo ongeveer een kwart van alle aanwezige ballonnen. En als je door Warsteiner gesponsord wordt, dan ben je eigenlijk ook verplicht om op dit evenement aanwezig te zijn. Bij de briefing zit de organisatie van de Montgolfiade gezamenlijk op een soort wagen met daarop een podium en de piloten

zitten gezamenlijk op de tribune er tegenover. Later wordt duidelijk dat dit eigenlijk heel doordacht is, want je moet een trap op om op de tribune te komen. Onderaan de trap wordt elke piloot geregistreerd en tegelijk wordt ook verteld hoeveel passagiers er aan de piloot zijn toegewezen. (NB: het is verplicht om de briefing bij te wonen, anders mag je niet gaan varen). Op de eerste briefings waren er nog wat problemen met de beamer, maar het maakte niet uit, want we gingen toch niet varen. Na de briefing konden we ruime tijd genieten van de kermis en later op die avond van het openingsvuurwerk. Ook de zaterdagochtend, de zondagochtend en de maandagochtend konden we uitslapen. Het weer werd wel steeds beter en overdag konden we prima wandelen of één van de

prachtige historische steden gaan bezoeken. Zo hebben we een wandeling gemaakt naar een kasteel vlak bij Warstein en vandaar naar Kallenhardt, een dorpje op een heuvel en vandaar weer terug naar Warstein. Ook hebben we de Warsteiner Brouwerij bezocht, uiteraard bijna een verplicht bezoek. En de zaterdagmiddag zijn

we in Soest (Spreek uit Seust) geweest en daar vielen we met de neus in de boter, want er was daar een groot middeleeuws feest. En in Soest hebben we ook geruime tijd heerlijk op een terras in de zon gezeten en dat gaf ons weer goede hoop voor de rest van de week. De briefings waren ‘s morgens om 6 uur en ‘s middags om 5 uur. Dat betekende dat zo ongeveer om half vijf de wekker af liep en dat je om 5 uur in de ochtend op weg was naar de briefing. Van 5 tot 8 uur was er dan gelegenheid om te ontbijten (gratis voor piloten en crewleden). Als er geen briefing was, dan kon je heerlijk ontbijten tot 10 uur. Overigens was ook het ontbijt uitstekend verzorgt, zonder enige beperking kon je halen wat je lekker vond. Als we laat gingen ontbijten werd het meer een brunch, want daarna kon je gewoon de

lunch wel overslaan. De maandag hebben we een rondrit gemaakt rondom de Mohnesee, een groot stuwmeer tussen Warstein en Soest, en pas maandagavond konden we de eerste ballonvaart maken. Op zich is er nog een beperking met het ballonvaren in het Sauerland. Als de zon goed schijnt, dan blijft het lang thermisch, in

de week van de Montgolfiade wel tot half zeven, kwart voor zeven en om acht uur is het “Einde Daglicht Periode”. Dus dan is er maar ruim een uur om een mooie vaart te maken. We stegen dan ook pas zo rond 7 uur op, richting het oosten, met wat sturing naar het noordoosten. Door de sturing konden we het grote bos een beetje ontwijken en maakte we een staande landing vlak bij Wunneberg, de wind was weggezakt. De toevallig passerende landeigenaar vond het heel bijzonder, die had nog nooit een ballon zo keurig zien landen. De meesten vielen gelijk om en sleepten dan over het land, zo vertelde hij. Na de landing gingen we inpakken en de gebruikelijke ceremonie doen. Ondertussen zagen we nog diverse ballonnen over het bos aan komen varen. De wind was echter stilgevallen en er waren

meerdere ballonnen die de Einde Daglicht Periode wat moesten oprekken om toch een veilige landing op een akker te kunnen maken in plaats van ergens in het bos. Op weg naar huis, het was toen al ongeveer een uur donker, kwam ons de laatste ballon nog tegemoet, die was net over het bos en hing nog pal boven de weg.

De dinsdagmorgen konden we ook varen en de wind was iets gedraaid naar het zuiden, waardoor we minder last hadden van de bossen rondom Warstein. We gingen richting Geseke en na anderhalf uur zijn we geland in de buurt van Monninghausen. Onderweg bij Monninghausen zagen we (op ruime afstand) nog een

varkensboerderij waarbij de varkens buiten liepen, dat zou later nog een “varkens”staartje krijgen. Bij de landing begon de wind steeds meer te krimpen zodat we uiteindelijk bijna een westelijke koers hadden. We konden wederom een staande landing maken in een weiland naast de weg. Later bleek dat de varkensboer zich had gemeld omdat er schade was gemaakt. Er zouden varkens zijn uitgebroken en er zouden biggen zijn doodgeboren, waarbij we een soort dejavu kregen met de welbekende Nederlandse struisvogelboeren. Tijdens de vaart waren we echter te ver weg om te zien of er ook daadwerkelijk varkens waren uitgebroken. Uiteraard was de GPS track bewaard en kon deze worden ingeleverd, zodat de organisatie zelf kon beoordelen in hoeverre we ruime afstand (en hoogte) hadden gehouden m.b.t.

de varkens. En wellicht zal een expert de schade nog gaan vaststellen en dan zien we wel wat er uit komt. De dinsdag was verder een prachtige zonnige dag, waarbij we ook nog een paar uurtjes hebben geslapen.
Die avond kon de vaart weer doorgaan en vertrokken we wederom richting het noorden, met wat sturing naar

het noordoosten. Langs een paar kleine bosgebieden en uiteindelijk zijn we net voorbij Berge geland, we zagen een weiland, wat een akker bleek te zijn met een groen soort onkruid. De akker daarachter was een geoogst graanveld en dat was schoner en droger. Alleen was de wind te sterk om de ballon staande te houden met als gevolg dat we na het inpakken toen wel een eindje moesten lopen met de ballonzak en andere materialen, want het bouwland was te zacht om daar met de auto in te rijden. De woensdagochtend zou er wel een briefing zijn, maar de kans dat we konden varen was 30 procent met 70 procent kans op regen. Wij waren toch redelijk moe van de afgelopen vaarten, dat we er voor kozen om niet naar de briefing te gaan. Toen de zon er eenmaal doorkwam werd de dag steeds mooier en

zijn we gaan wandelen bij het dierenpark van Warstein. Die avond kon de ballonvaart wel doorgaan en het was redelijk rustig. Het werd een mooie vaart richting Ruthen. De ballonnen bleven redelijk dicht bij elkaar en zo werden er talloze mooie foto’s gemaakt.

Achter Ruthen waren vooral veel lege akkers met zo hier en daar een stukje weiland. Onder ons zagen we een ballon landen op een parkeerterrein bij een bedrijf in Ruthen. De wind zakte helemaal weg, maar er zat nog wel wat sturing in de windrichting op de verschillende hoogtes. En we konden precies op één van de

weinige weilandjes landen tussen nog 3 ballonnen en even later landde er nog een vierde ballon op de weg naast het weiland. De donderdagochtend zag het er goed uit. Heel rustig, maar de wind zou waarschijnlijk later wel gaan aantrekken. We vertrokken in noordelijke richting, precies over Warstein richting Belecke. Het was een prachtige morgen met veel dauwgebieden in de diverse dalen en dat leverde weer mooie plaatjes op. We hadden een passagier aan boord uit Warstein en we zijn precies over zijn huis gevaren. We gingen richting Effeln waar ik wilde gaan landen, maar ik zag een collega in een akker liggen met een behoorlijk sleepspoor en de GPS gaf nog 10 knopen aan, dus dat was best veel. Er kwam een klein bos aan en achter het bos landen leek een betere optie. Achter het bos waren wel weilanden,

maar die haalden we dan steeds net niet, of wel links passerend, of wel rechts. Andere ballonnen achter ons hadden de zelfde uitdaging en bleven ons volgen. We gingen richting een cement fabriek bij Erwitte met daarachter de stad Erwitte zelf en de wind begon al een beetje aan te trekken. Dus zijn we toen toch maar

op een omgeploegde akker geland. Op zich een staande landing, maar een akker is niet echt vlak, dus we stuiterden over de vorens waar ik een paar gekneusde ribben aan over hield. We stonden nog rechtop, maar er was toch nog net te veel wind om de ballon naar een naastgelegen weiland te trekken. Na honderd meter trekken werd het te zwaar voor de passagiers en de volgauto was nog niet in de buurt dus moesten we de ballon wel neerleggen. Nog een bijzonder detail: We waren in de landingsfase over een steengroeve gevaren en tijdens het inpakken hoorden we opeens een luide dreun: in de buurt van de steengroeve werd dynamiet gebruikt om een nieuw stuk op te blazen. Gelukkig waren we daar niet geland en ook niet in de buurt, je moet er toch niet aan denken dat ze ineens de grond onder je

opblazen… en het gaf ook nogal wat stofwolken. Bennie Bos kwam ons vanaf donderdagmiddag gezelschap houden, hij is een vriend van ons gastgezin en zijn bedje stond al klaar. Die avond waren de omstandigheden wederom goed voor een ballonvaart. De windrichting was noordwest, richting de Mohnesee en Soest.
Bij het opbouwen was de lucht nog strak blauw en éénmaal in de lucht bleek dat het front toch al wel dichterbij zat dan voorspeld was. Het werd echter nog een mooie vaart en we zijn nog net voor Soest geland in een klein weiland bij een boerderij.

Om het weiland te halen kon ik niet te laag gaan varen, want dan zouden we voorbij varen doordat we aan de grond een sterk krimpende windrichting hadden. Maar het lukte net om het weiland toch nog te halen en toen de envelop plat lag, hadden we nog 2 meter over voor de bomenrij. De vrijdagochtend waren de

weersomstandigheden niet erg positief en besloten we weer uit te slapen. Die dag was het buiten de straffe oostenwind wel mooi weer voor een wandeling rondom Warstein. Vrijdagavond was het nog steeds geen weer om ballon te gaan varen en zijn we naar ons (inmiddels) stamcafe gegaan om een uurtje te gaan kegelen en daarna dineren. De zaterdagmorgen kon er wederom niet gevaren worden en zaterdagavond stond er nog steeds zoveel wind dat het duidelijk was dat er ook niet gevaren kon worden. Wel was er een Night-glow gepland en daarvoor werd besloten dat alleen de mand met brander gebruikt zou worden. Op het veld stonden zo’n 50 tot 60 ballonmanden met hun branders en op maat van de muziek werden de branders ontstoken voor zo’n 40.000 mensen aan

publiek. Een bijzonder schouwspel en bijna net zo mooi als het Night-glowen met de complete ballon. Warm was het tussen de mand (en branders) in ieder geval wel. Regelmatig zag je crewleden wegspringen om even aan de hitte te ontsnappen. Bennie maakte een korte video van dit schouwspel. Daarna was het grote

traditionele afscheidsvuurwerk, ook op maat van de muziek. De zondagochtend waren de weersomstandigheden goed, alleen was de koers nu Zuidwest tot West richting Arnsberg. Dus veel bos en in de dalen (volgens de kaarten) altijd wel een dorp of stad met bebouwing en dus over het algemeen weinig plek om te landen. Volgens ervaren lokale piloten viel dat in praktijk wel een beetje mee, maar we besloten toch om niet te gaan varen. De wind zou wederom aantrekken en het zou een sportieve vaart worden en een ervaren collega uit Nederland besloot ook om niet te varen. Daarbij weten lokale piloten precies waar ze wel en niet kunnen landen en als nieuweling in dit gebied wilde ik geen risico’s nemen. Die ochtend zijn we met een paar mensen wel naar de briefing geweest en op het

veld gebleven en foto’s gemaakt van het opbouwen en vertrekken van de ballonnen. Bennie had zich boven op de grote glijbaan op 30 meter hoogte genesteld om zijn plaatjes te schieten. Met de wind viel het achteraf wel mee en de meesten hebben een staande landing gemaakt. De zondagochtend was er het

afscheidsdiner, de brunch en daarmee was de Warsteiner Montgolfiade officieel ten einde. Wij zijn toen nog met ons gastgezin naar Paderborn gegaan en hebben daar de stad en de Domkerk bezichtigd. De zondagavond kon er nog wel worden gevaren, mits de omstandigheden dat toelieten. Die avond waaide het behoorlijk, maar er was 50 procent kans op een mogelijkheid om te varen. Op het veld, zo veel mogelijk op het lagere “beschutte” deel, waren 8 ballonteams aan het opbouwen. Om kwart voor zeven ging de groene vlag omhoog, nog strak op de wind en dat zou zo blijven. Volgens ons was de windsterkte nog ver boven de norm, de vlaggen stonden gewoon strak aan de masten. De ballon in het uiterste hoekje had het meest beschutte plekje en kon zonder al te veel problemen vertrekken.

Sommige andere teams maakten nog geen aanstalten om verder op te bouwen, maar 2 teams probeerden het en het werd een ongelijke strijd met de wind. De ballonnen kregen voortdurend de windvlagen te verwerken, rolden en tolden alle kanten op en werden telkens weer leeg gedrukt door de wind. Ondertussen begon ook

een vierde team met het opbouwen van een ballon, deze lag ook weer net iets lager. Op het moment dat de 2 ballonvaarders het opgaven en de envelop neerlieten, stond de vierde ballon rechtop en helemaal strak. Deze kon zonder al te veel problemen vertrekken. De koers was bijna Zuid, richting Meschede, ook niet echt een gebied met veel landingsmogelijkheden. Maar het waren allebei Warsteiner ballonnen met waarschijnlijk lokale piloten. Naar onze mening was deze start niet helemaal Warstein waardig en had de groene vlag (en de ballonnen) beter in de “zak” kunnen blijven. Omdat er zo weinig ballonnen waren, stond ook het publiek gewoon op het veld bij de ballonnen, waaronder ook veel kinderen. Ook stonden er mensen in de vaarrichting naar de ballonnen te kijken en met

de sterke wind was het niet onwaarschijnlijk dat een ballon zou gaan schuiven of erger met valse lift richting die mensen kunnen gaan. De kinderen konden we daar wegsturen, maar diverse volwassenen sloegen onze waarschuwingen in de “wind”. Dus niet echt veilige situaties. Gelukkig is het allemaal goed gegaan. Wij zijn die avond heerlijk uitgebreid uit eten gegaan en in alle rust de maandagochtend naar Nederland vertrokken.    Sebe Kruijer.

# Nooit geweten dat Darth Vader ook nog heel leuk kan glowen, hier gespot in het Canadese Ottawa.
# Wist je dat Egypte het land is met de meeste grote ballonnen? Het aantal types 600 loopt daar al naar de 10, booming business.
# Het ballonseizoen loopt naar zijn einde, maar mogelijk heeft moedertje natuur nog wat verrassingen voor ons in petto.
# De fotoreportage die ik in Warstein maakte staat achter de knop "Ballooning Pictures".
# Voor het volgende magazine staat inmiddels ook alweer iets leuks te melden. Heb jij een leuk ballonverhaal met mooie begeleidende foto's, dan geef ik je de kans om dit aan de ballonwereld te tonen. Neem aub wel eerst even contact met me op via e-mail voordat je mijn mailbox volgooit. Ik wens je een hele fijne nazomer. Groeten, Bennie Bos