Coupe Gordon Bennett 2006

Alsof het zo moest zijn. Het weekend waarin het 100 jarig jubileum van de Gordon Bennett gevierd zou worden, was gezegend met prachtig zonnig weer. Al vele maanden is er hard achter de schermen gewerkt en gediscussieerd om deze dag tot een succes te kunnen maken. Vele hindernissen moesten worden genomen
	maar uiteindelijk kwam er rust in het plan en kon iedereen met een gerust hart uitkijken naar de 50e editie van de beroemde Coupe Aéronautique Gordon Bennett, de grootste maar ook gevaarlijkste gasballonwedstrijd ter wereld. De laatste dagen is er door vele vrijwilligers hard geklust om het terrein op Domein Schoonhoudt in Waasmunster te voorzien van alle afzettingen, tenten, onderkomens, wegbewijzering, parkeerplaatsen en verdere voorzieningen die nodig zijn om alles gladjes te laten verlopen. We arriveerden op zaterdag 9 september om 11.00 uur en troffen inmiddels 6 gasballonnen die gevuld klaar stonden. De zon scheen enthousiast maar er diende zich wel een groot probleem aan. Het was opgevallen dat het gasvullen erg traag verliep en na enig onderzoek kwam men er achter dat er een zogenaamde “overzetter” defect was. Men besloot deze te gaan lassen om het probleem op te lossen,
maar of dit afdoende en van lange duur was ??? De beslissing werd genomen dat er een reserve onderdeel moest komen om de wedstrijd niet in gevaar te brengen, maar dat onderdeel lag ergens in Rotterdam. Het ging om de versterkte buis tussen de vrachtwagen met vloeibaar waterstof en de "condensor" die deze moest
overzetten naar gasvormige waterstof. Door vorming van ijs was deze letterlijk kapot gevroren en stond op het punt te breken. Door opwarmen met water van de brandweer lukte het min of meer om met een aanzienlijk lagere capaciteit verder te vullen maar de slang kon ieder ogenblik definitief kapot gaan. Daarom werd door "Event Manager" Harry Vos besloten om toch alvast voor een nieuwe slang te zorgen. Deze werd opgehaald door de piloot en de heli waar Gino Ciers altijd mee samenwerkt. 25 minuten na zijn telefonisch oproep was het vluchtplan klaar en ging de helikopter in Wevelgem in de lucht om de 5 meter lange, speciale versterkte slang af te halen in Rotterdam. Deze werd door een Nederlands bedrijf naar de luchthaven van Rotterdam gebracht van waaruit het rechtstreeks "in de koffer" van de heli naar Waasmunster werd gevlogen. Het werd gebruikt voor het "supersnel" vullen van de
laatste 4 gasballons, waaronder "Miche" van Bob en Benoit. Beter voorkomen dan genezen was het motto, en het vullen moest klaar zijn voor 17.00 uur. Zo is er voor elk probleem een oplossing. Als je de juiste mensen maar binnen handbereik hebt. Ondertussen werden Nienke en ik voorzien van de perspassen door de man die
	verantwoordelijk was voor de media, Niels Berben, de broer van deelnemer Bob Berben. Geheel conform de afspraken met de afdeling luchtvaart was alle toegang tot de ballonnen afgesperd, enkel de piloten en de crews hadden toegang tot de ballonnen. Deze strenge maatregel was genomen omdat alle 17 deelnemende ballonnen met waterstofgas gevuld werden. De bufferzone tussen publiek en de ballonnen was echter maar 30 meter dus het opbouwen en het vullen was voor alle liefhebbers goed te volgen. Voor de pers was echter een speciale regeling voorzien. Nadat alle ballonnen gevuld zijn, zal de rode vlag vervangen worden door een gele vlag en dan mag een ieder die voorzien is van de juiste badge het veld betreden om de nodige foto’s te maken. Strak geregeld. De witte “Warsteiner” van “Der Willie” werd op de stormvaste manier opgebouwd, zoals we dat al eens op het
opstijgterrein in Marl hebben gezien. De andere ballonnen stonden namelijk door de wind nog behoorlijk te dansen. Willie staat roerloos. Ik tref diverse bekenden uit de ballonwereld, velen hebben de moeite genomen om naar deze prachtige locatie te komen om met elkaar dit unieke moment te beleven. Ook onze eigen
nationale trots Nini Boesman was naar Waasmunster gereisd om de uitzonderlijke sfeer van een Gordon Bennett weer te proeven. Nini wilde wel op de foto voor het magazine maar . . . “Mijn haar zit zo woest door die wind”! Ze moest lachen toen ik vertelde dat “Woeste Nini” precies in de sfeer van een Gordon Bennett paste. Alle deelnemers aan deze race zijn al enkele dagen aanwezig en hadden gisteren de openingsceremonie bijgewoond. Heel speciaal dit jaar was de eerste deelname van een team uit Rusland met een ogenschijnlijk splinternieuwe ballon. Jurylid Don Cameron loopt met een team over het veld en verricht enkele metingen. Een Gordon Bennett ballon mag maximaal 1000 kuub inhoud hebben. Met een meetlint en een speciale hoekkijker is uit te rekenen of men aan deze voorwaarde voldoet. Deze regel is ooit ingesteld om een eerlijk verloop van de wedstrijd te waarborgen, vroeger maakte men zelfs gebruik
van ballonnen met een inhoud van 2000 kuub. Op het terrein stond een kleine hoogwerker opgesteld. Perschef Niels Berben regelde dat ik even omhoog kon met dat ding. Op een hoogte van 24 meter is de aanblik van de bijzondere ballonnen net even anders als op de grond en had ik een mooi totaal plaatje.



Om 15.30 uur volgt de General Briefing in de tent met onder andere de laatste meteoinformatie. Buiten is het warm, in de tent is het nog warmer. Event Director Moniek Vande Velde neemt het woord en opent de briefing. Na wat algemene informatie geeft ze het woord aan meteoman Dany Mariën van Belgocontrol.
	Hij legt doormiddel van diverse sheets onder andere de windrichtingen voor de komende periode uit. Zoals verwacht zullen de ballonnen naar het noordwesten vertrekken en al zeer gauw boven de Noordzee uitkomen. Zondag zal de wind dan meer naar het noordoosten ruimen waardoor men langs de Engelse kust richting Noorwegen zou kunnen klimmen. Dat is een zeer sportief traject en enkel voor de grote jongens weggelegd. Je moet dus ook een zwaar vertrouwen in deze informatie hebben. Als de meteoman de rondvraag doet, neemt Willy Eimers het woord en vraagt met een lachend gezicht aan Dany: “mijn co-piloot is ziek, ga jij met me mee???”. Dany bedankte voor de eer. Naast mij staat deelnemer en tevens de piloot van de eerste ballon die zal starten, David Hempleman-Adams, een man met al heel veel recorden op zijn naam. Hij had in een eerder interview op het startveld al aangegeven dat hij hier
was om te leren en dat hij waarschijnlijk vóór de Noordzee alweer aan de grond zou staan. We weten allemaal wel beter !! Hij noteert alle gegevens in zijn schrift. De piloten wordt gevraagd om zich direct na het opstijgen aan te melden bij de toren van Brussel via 126,75. De instelcodes voor de verplichte transponders
worden uitgegeven. Zo krijgt bijvoorbeeld Hempleman nummer 6001 en starter nummer 3, Benoit Simeons en Bob Berben het nummer 6003. Met deze codes kunnen de diverse teams door het systeem worden herkend. De ballonnen worden via het transpondersignaal continu gemonitord met track, snelheid en hoogte. Deze gegevens worden voor een ieder zichtbaar gemaakt op Internet, met uitzondering van de hoogte. Dit uiteraard om de concurrent niet alle info in handen te geven. De organisatie houdt wel alle signalen in het oog. Mocht men denken dat er iets niet in orde is, bijvoorbeeld een landing in de Noordzee, dan waarschuwt de organisatie de rescue ter plaatse. Een geruststellende gedachte voor de teams. Het is dus ook niet zo dat er boten meevaren onder de ballonnen zoals sommige mensen denken. Het is de bedoeling dat de ballonnen bij de start op het podium
worden gehesen. Mocht dit door de aanwezige wind niet lukken dan zal dit vóór het podium gebeuren of mogelijk zelfs op de plek waar de ballonnen nu staan. De meeste ballonnen stonden namelijk nog extra gezekerd aan een auto. Er zal 1 crewlid op het podium worden toegelaten, voor de rest zijn het enkel mensen
	van het startteam. Er zal door Safety Officer Roy Sax een check worden gedaan bij alle ballonnen. Gecontroleerd worden onder andere de radio, de gps, de barograaf, de transponder type C, de noodverlichting, het beamlight en de voorraad van minimaal 20 liter water. Benoit Simeons bedankt namens alle deelnemende piloten de organisatie van deze jubilerende Gordon Bennett waarna Deputy Event Director David Levin iedereen een “wonderfull and safe flight” toewenst met een “dry landing”. De organisatie heeft speciale mappen klaargemaakt met alle informatie die men nog nodig zou kunnen hebben. Alex Waaijenberg heeft bij de uitgang nog een DVD van de vorige GB voor alle piloten. Na een uur staan we eindelijk weer buiten in de frisse wind. Het is inmiddels vrij druk geworden. Het doet me deugd te zien dat er toch veel interesse is voor deze bijzondere meeting en weer tref ik veel oude
bekenden. Via de speakers wordt er veel goede uitleg gegeven over gasballonvaren. Ook verkoopt Nicolas Berben, zoon van Bob, op het terrein nog een leuk boekje over deze tak van ballonsport met veel info. Nicolas is tevens verantwoordelijk voor de muziek op de MP3 speler van pa. De Rolling Stones, Anouk en de Beatles moeten het hoofd van Bob helder houden. Moniek deed nog even een oproep over de luidsprekers.



Als eerste, voor de piloten lag de genoemde map klaar met alle info maar blijkbaar hadden enkelen toeschouwers dit aangezien voor een leuk souvenir en ook de map voor thuis meegenomen en kwam men nu te kort. Ten tweede werden alle crewleden verzocht de overgebleven zandzakken na de start mee te nemen
en leeg te schudden op de plek waar ze deze ook hadden gevuld. Blijkbaar wilde de eigenaar van dit terrein, Jan De Clerck, niet van die grote gele molshopen op zijn mooie gazonnetje. De gele vlag wordt nu gehesen ten teken dat het vullen gereed is, met het nieuwe onderdeel ging het inderdaad een stuk sneller. De pers wordt nu toegelaten op het veld waar de ballonnen staan opgesteld. Iedereen is klaar of met zijn laatste voorbereidingen bezig. De Russen hebben een compleet camerateam meegenomen. Ik sprak met Jean-Claude Weber, voorzitter van de FAI. Ik vroeg hem wat hij vond van de mogelijke route en of deze reis gevaarlijk was. Een duidelijk antwoord: . . . “Bennie, dit is de Gordon Bennett !!!!!”. Hij had helemaal gelijk, deze piloten weten waar ze aan beginnen en realiseren zich ook dat de reis niet zonder gevaar is. Philippe de Cock, de worstkoning van Belgie, vertelde dat hij alle teams een pakketje
worstjes had gedaan voor onderweg. Hij grapte dat hij overal een bacteriecultuur in had gestopt om de tegenstander aan de buikloop te brengen. Dan heb je toch een serieus probleem daar boven de Noordzee. Benoit en Bob gaan voor de overwinning, dat blijkt zeker uit het feit dat ze de ballon niet eens laten volgen

	door de crew. Ze verwachten ergens boven in Scandinavië uit te komen waarna ze de mand en ballon op het transport gaan zetten en dan zelf met het vliegtuig terug komen. Er wordt nog een groepsfoto met de gehele BEL1 crew gemaakt voor de gereedstaande ballon en daarna is het voor iedereen tijd om afscheid te nemen. Ik groet Benoit en we geven elkaar nog even een knuffel, jawel, die jongen heeft dat nodig !! Bob is met minder tevreden. Die knuffel gaf ik aan zijn lieve vrouw Miche, ha. Het is 18.30 uur, tijd om de eerste deelnemer op het podium te hijsen. De wind is aanmerkelijk minder geworden dus dat levert geen problemen meer op. Het enige team wat voor Groot Brittanië aan de start verschijnt met als piloten David Hempleman-Adams en zijn co-piloot Jonathan Mason. David heeft een Duits geregistreerde “Warsteiner” ballon tot zijn beschikking. Dit uiteraard om de
transportkosten te drukken. Het startteam doet zijn werk en als de ballon lift heeft, gaan om 18.43 uur de handen los en begint het eerste team aan een hopelijk lange reis. Een prachtig moment. Tijdens het spelen van het Engelse volkslied zweeft de ballon over de hoofden van de vele toeschouwers richting de zon.



Ik sta te kijken met het kippevel driedubbeldik op mijn armen en de tranen in mijn ooghoeken. Het gebeurt me elke keer weer, ik ben een gevoelig mens. 5 minuten later stijgt het Canadese team op en strooit boven de hoofden van het publiek kunststof herfstbladeren. Een prachtig gezicht. Zo links en recht van het startveld, op ruime afstand, zie je nu ook enkele heteluchtballonnen voorbij komen. Toeval ?? Gasballon “Miche” is nu aan de beurt, de ballon van de winnaars van vorig jaar, Benoit Simeons en Bob Berben. Zij hebben er met hun gigantische prestatie in Amerika voor gezorgd dat Belgie dit jaar gast kon zijn van deze 50e Gordon Bennett.



Bob is zelf inwoner van Waasmunster. Er volgt een luid applaus als beide kanjers opstijgen. Mijn geschreeuw moeten ze wel hebben gehoord. De start van de volgende ballonnen verliep allemaal voorspoedig. De Russen kregen een extra luid applaus omdat dit de eerste deelname voor een Russisch team aan de GB was.



Ze gingen uiteraard omhoog onder de klanken van hun eigen hymne. Waarschijnlijk hadden ze zelf de CD meegenomen, hoe kom je anders aan het Russische volkslied. Boven het publiek gooien ze vele kaartjes naar beneden, je hebt kinderen nog nooit zo hard zien lopen. Het is 19.12 uur als de Belgen Philippe de Cock en
Ronny van Havere opstijgen. Ook zij krijgen natuurlijk een luide ovatie van de vele aanwezige landgenoten. Het team Zwitserland 3 was net iets te zwaar afgewogen en dook nadat ze het podium hadden verlaten even het publiek in. Nadat Kurt Frieden een beetje zand had gedoneerd aan de toeschouwers, stegen ook zij op. Het derde Belgische team bestaat uit Luc van Geyte en Rudy Paenen. Zij doen mee in een ballon die afwijkt van de rest. Hun ballon heeft maar een inhoud van 640 kuub terwijl de rest over 1000 kuub waterstofgas beschikt. Duidelijk is dat ze hiermee geen winnaar kunnen worden van deze wedstrijd. Hun deelname was volgens de oproeper ook meer bedoeld als leerproces. Uiteraard is hun applaus er niet minder om. Willy Eimers is heel enthousiast aan het strooien met kaartjes als hij om 19.30 uur laag over het publiek zweeft. Als de doos leeg is, gaat deze ook naar beneden. De laatste
teams volgen waarna er een Amerikaanse netballon op het veld achterblijft. Blijkbaar had men een lek en zag men van deelname af. Als de zon langzaam richting de horizon vertrekt, zie je in de verte de 16 gasballonnen hangen, wetende dat ze een spannende reis gaan maken. Alle vrijwilligers die aan deze dag meegewerkt
	hebben vertonen vermoeidheidsverschijnselen. Ze hebben een geweldige prestatie geleverd. Onderweg naar huis zien we de volle maan verschijnen, de mannen in hun kleine rieten mandjes zullen gelukkig vannacht maximaal zicht hebben. Toen we rond middernacht thuis kwamen ging natuurlijk als eerste de PC aan en was ik zeer benieuwd naar de actuele locatie van de ballonnen welke via Internet allemaal prachtig te zien zijn. Ze bleken allemaal al ver boven de Noordzee te hangen. Met een gerust hart ging ik slapen in de veronderstelling dat de race voor velen zou eindigen in Engeland en dat maar enkelen de guts zouden hebben om naar het hoge noorden te varen. Of . . zou ik me daar toch in vergissen. Met de voorspellingen is het zeker mogelijk om tot aan de Noordkaap te varen, maar deze zelfde voorspellingen gaven ook een weersverslechtering ter plaatse aan. Zo is er in Noorwegen regen op komst. De crews van
de diverse ballonteams zijn nu ook met de wagens op pad om de piloten en de ballonnen na de landing weer terug te halen. Met uitzondering van het genoemde team van Benoit/Berben. De volgwagen van Geyte/Paenen was al in Calais. Dit geeft ook een beetje aan wat de bedoeling van de piloten is. Met hun
kleine ballon zit de oversteek naar Noorwegen er waarschijnlijk niet in. Toch heb ik al heel veel respect voor deze jump naar Engeland. Overdag volg ik de tracks van de ballonnen en zie dat bijna iedereen netjes boven het water blijft hangen en de kustlijn ten oosten van Engeland volgt. In de loop van de dag zie je de richting steeds meer naar het noorden ruimen. Sommige teams zitten niet eens zo hoog. Er worden ballonnen gemeld die op 120 meter hoogte boven de Noordzee hangen waarover al gegrapt werd dat het water voor de koffie waarschijnlijk op zou zijn. Benoit verteld: “na een zeer rustige start, genoten we van de kust van Blankenberge. Het onder gaan van de zon was adembenemend. De nacht was koud maar zeer relaxed met om ons heen knipperende lampjes van de andere deelnemers”. . . . Op zondagmiddag kwam de melding dat het team van Geyte/Paenen, die als enige met een kleine ballon
onderweg waren, veilig aan de grond stond ten noorden van Leeds. Luc van Geyte meldde zich bij het competitiecentrum met de melding dat alles in orde was en dat ze toch nog konden winnen . . . als alle andere teams in het water zouden landen. Zondagavond landde ook SWI 1 in Engeland. Een bericht van
	Benoit Simeons: “We varen nu al lange tijd boven het water, nog steeds op afstand vergezelt door onze mededeelnemers. De sfeer aan boord is goed en we bereiden ons op de volgende nacht voor. Onze conditie is prima en we staan voor de grote beslissing, gaan we voor het noorden van Schotland of proberen we Noorwegen te bereiken”. . . . . Gedurende de avond draait de wind nog iets meer door naar het noordoosten en het lijkt erop dat men voor middernacht al boven het vaste land van Noorwegen zou kunnen komen. De teams hebben via de radio contact en geven elkaar de laatste meteogegevens door, om zeker te zijn dat iedereen ook weer veilig boven land komt. David Hempleman-Adams die in Waasmunster al gezegd had dat hij waarschijnlijk niet eens de Noordzee over zou steken, zit in de kopgroep. Ook de Fransen en Simeons/Berben zitten in deze groep. Team de
Cock/van Havere komen er iets achteraan. Het Canadese team kwam als eerste boven het Scandinavische vasteland. De meeste ballonnen volgden, op een kleine groep na. Zij blijven de betere stroming boven de zee volgen. Diverse teams mogen helaas genieten van zware regenval. Maandagochtend, nog steeds 14 teams in
de lucht. De Fransen, de Engelsen en twee Belgische teams hangen nog voor de kust met de nooit te onderschatten Eimers op hun hielen. Het tweede Duitse team van Heinrich Brachtendorf had moeite om de stroming naar het vasteland te pakken en dreigde in de problemen te komen. Via het competitiecentrum werd de Noorse Rescue gewaarschuwd welke op scherp werd gezet. Binnen 10 minuten zouden ze bij de ballon kunnen zijn indien het nodig moest zijn. Deze actie hoefde gelukkig niet in gang gezet te worden. Op maandagavond een teleurstellend bericht van Benoit en Bob: “helaas en ondanks de uitstekende vooruitzichten hebben we vlak voor het invallen van de nacht de ballon aan de grond moeten zetten. De ballon werd zo zwaar door sneeuw en ijsafzetting dat we niet het risico wilden nemen om in de nacht een gedwongen landing te moeten uitvoeren. Ook de meteorologische condities
verslechterden enorm snel doordat een front dichterbij kwam. Ons grondteam heeft onmiddellijk de andere teams van dit potentiële gevaar op de hoogte gebracht zodat deze een andere koers en hoogte konden gaan varen. We hadden nog veel verder kunnen varen want de ballastvoorraad was nog lang niet uitgeput, maar
	de factor gevaar werd te groot. We zijn op 4000 foot hoogte veilig geland in een zeer onherbergzaam gebied, de bergen van het nationale park van Junkerdalen in Noorwegen tussen Rana en Sorfold, vlak voor het inzetten van de nacht. Hier begint ons nieuwe avontuur. Omdat er op dit tijdstip onmogelijk nog hulp van buitenaf kan komen, besluiten we de nacht in onze mand door te brengen en morgenvroeg een helikopter te regelen. Het is erg koud, maar we zijn oké. We denken aan onze vrienden die nog in de lucht zijn en wensen ze een veilige landing". Ook het Franse team meldt zich als geland en zullen de nacht ter plaatse doorbrengen. Hun crew is onderweg. Willie Eimers vaart de nacht in en komt ook zwaar weer tegen met veel regen. Ondanks zijn vaarhoogte tot 3 kilometer heeft hij geen problemen met ijsafzetting. Het plan van Willie was om laag te gaan varen om een betere richting te krijgen
waardoor ze op het Belgische team de Cock/van Havere zouden inlopen. Helaas zaten ze aan het einde van de nacht weer boven bergachtig gebied en werden gedwongen hoog te varen. Dinsdagmiddag, er hangen 3 ballonnen in de kopgroep. Hempleman-Adams/Mason, De Cock/van Havere en Eimers/Seel.



Elk team heeft de guts om tot het uiterste te gaan en het gaat er nu om spannen. Diverse teams melden zich geland en ook Hempleman-Adams geeft de strijd op. Volgens Moniek klonk hij erg moe aan de telefoon. Eimers meld zich even later, ook hij staat aan de grond. Zijn afstand tot de Belgen was te groot geworden om nog
te kunnen winnen. Moniek valt nog net niet flauw. Als Philippe en Ronny nu niet in het water landen is de zege wederom aan Belgie . . . . Even na 14.00 uur melden de Belgen zich geland, en hoe. Op enkel 30 kilometer van de kust. De crew was al ter plaatse en heeft de landing zelfs kunnen filmen. Toen ik deze info las, kreeg ik het kippevel weer op de rug. Wat moet dat een weerzien zijn geweest, waanzinnig. Een vaart van bijna 67 uur en een afstand die nog nooit binnen Europa door een ballon is afgelegd . . 2449.6 kilometer. Twee mannen in een klein mandje onder een relatief heel klein ballonnetje. Je moet het maar durfen. Die dag landden ook de laatste ballonnen, het Oostenrijks team gaat zelfs nog een nachtje door en land bij daglicht. Deze ballonnen vormden echter geen bedreiging meer voor de Belgen omdat deze anderen veel zuidelijker zaten. Langzaam dringt het besef door, Philippe de Cock en Ronny van
Havere hebben de Coupe Gordon Bennett 2006 gewonnen . . . alweer !!!!! De vreugde onder de landgenoten moet enorm zijn, bij mij is de blijdschap er niet minder om. Jan De Clerck kan alvast weer beginnen zijn gazon te maaien zodat het er volgend jaar weer net zo mooi strak bij ligt als afgelopen zaterdag. Alle teams en hun

	grond moest blijven staan. Dit hoorden ze pas veel later waarbij ze hoorden dat ze gediskwalificeerd werden. Ondanks dit puntje was het weer een geweldige race om op afstand te volgen. Ik hoop dat de techniek volgend jaar zover is dat we live op Internet via een webcam mee kunnen genieten vanuit de mand. Als het bij de formule 1 kan, zou het ook bij de Gordon Bennett moeten kunnen. Benoit verteld nog even over hun koude nacht: “de afgelopen nacht was op zijn minst gezegd, zeer interessant. Na onze landing ontdekten we dat we ons in de middle of nowhere bevonden. Het was koud en vochtig en na diverse telefoontjes besloten we om de nacht in de mand door te brengen, dit was een zeer bijzondere ervaring. De volgende ochtend vertelde de lokale politie ons via de telefoon dat het onmogelijk zou zijn voor de helikopter om ons te bereiken in verband met het slechte weer. Op 5
kilometer van ons was echter een hut in het bos en in overleg met de politie hebben we besloten om daar naar toe te lopen. Dit klinkt gemakkelijk maar bleek een avontuur op zichzelf te zijn. Gelukkig kon de politie ons via de telefoon enkele waypoints geven, welke we hebben ingevoerd in onze GPS. We zijn de hele
dinsdag onderweg geweest om deze 5 kilometer af te leggen. Compleet uitgeput kwamen we bij de zo gewenste hut aan. Tegen middernacht arriveerde een speciale hulpgroep welke gestuurd was door de politie en deze mensen hebben de nacht bij ons in de hut doorgebracht. De volgende ochtend zijn we gezamenlijk gaan lopen naar het dichtstbijzijnde dorp waar we de retrieve van onze ballon hebben geregeld. Deze is met een helikopter geborgen, het was onmogelijk om dit op een andere manier te doen. Onze Franse vrienden hebben ook problemen gekregen met ijsafzetting op hun ballon en werden ook gedwongen te landen. Het is gewoon pech hebben. We hebben ons echter nooit in gevaar gevoeld”. Ronny en Philippe verschenen na thuiskomst onder andere op het Belgische VTM. “Wat mij zeker bij blijft is de mooie natuur die we daar gezien hebben, dat was fantastisch. Finland en
Noorwegen waren prachtig. En ook heel spectaculair was de zee. Het was voor ons de eerste maal dat we zolang over zee hebben gevaren. Dat was wel zeer spannend”, aldus Ronny van Havere. Philippe voegt daaraan toe: “alles is eigenlijk perfect verlopen. Alles wat we vooraf gepland hebben is uitgekomen. De weersituatie die ze 3-4 dagen op voorhand voorspeld hebben heeft zich doorgezet en we hebben gewoon het plan gevolgd en het is gelukt”. Op de vraag “67 uur met 2 man op 1 vierkante meter, dan moet ge elkaar minstens goed kunnen verdragen, geen ruzie onderweg ???” geeft Philippe het nuchtere antwoord: “wij hebben nooit ruzie”. Op onderstaande foto's zie je Philippe en Ronny op het moment dat ze hoorden dat Willie Eimers was geland en dat ze dus zeker waren van de overwinning. Een geweldig moment.



Ik sluit dit verslag af met mijn felicitaties aan alle Belgische deelnemers zoals ik het heb gepost op het forum. Ik ben Trots . . . . Trots op iedereen die het gedurfd heeft om deze ongelofelijke reis te maken. Ik ben Ontroerd . . . Ontroerd van de kippevelmomenten van afgelopen zaterdag in Waasmunster. Ik ben Opgelucht . . . Opgelucht dat iedereen weer veilig aan de grond is gekomen na deze zware reis. Ik ben Blij . . Blij dat we in 2007 wéér een geweldige dag in België mogen verwachten. Ik ben Moe . . . Moe van het volgen van al die trackings en informatie. Luc en Rudy, dit keer was het Engeland, de volgende keer . . . Benoit en Bob, wat een avontuur . . . Philippe en Ronny, jullie hebben een wereldprestatie toegevoegd aan de topsportlijst. Ik ben Trots . . . Trots jullie allemaal te kennen !!! . . . . . . Toen ik bovenstaand bericht op het forum plaatste, wenste ik even dat ik Belg was. Bennie Bos