Hot Air Magazine Oktober 2005

De zware strijd is gestreden, de winnaars bekend. De afgelopen dagen waren ontzettend spannend. Zeker voor de piloten die deelnamen aan deze vermoeiende gasballonwedstrijd. De zwaarste race voor gasballonnen, gehouden vanaf 1906, de wereldberoemde Gordon Bennett. Vele fans zaten de afgelopen
	dagen gekluisterd aan het Internet, met de ogen gepriemd op de lijntje en de getalletjes. De lijntjes waren afkomstig van de Live Tracking pagina's, de signalen kwamen rechtstreeks vanaf de deelnemers op het scherm. Dat de Gordon Bennett race een rijke geschiedenis achter zich heeft liggen, hoef ik de meesten van jullie niet te vertellen. 99 jaar geleden werd de eerste vaart gemaakt vanuit Parijs en sindsdien kent de wedstrijd vele mooie maar helaas ook enkele uiterst vervelende momenten. Wie herinnert zich niet het voorval 10 jaar geleden toen er in het voormalige Sovjet Unie een ballon werd neergeschoten door de Belarus Airforce of het Duitse team dat in 2000 na een vaart van 53 uur noodgedwongen in de Noordzee moest landen. Ze hebben dit wel overleefd maar baalden enorm omdat hun score niet meetelde want de regels van de wedstrijd schrijven een landing op het vaste land
voor. Of de unieke momenten zoals in 2003 waar de gebroeders Leys een boog maken voor de kust van Portugal boven de Atlantische oceaan en daar 2,5 dag mee bezig waren alvorens te landen op het meest zuidelijkste puntje en direct gearresteerd werden maar wel de GB wonnen. Op een enkel incident na was de
GB van dit jaar een bijzondere mooie, althans zeker om op afstand te volgen. Elk jaar gebeurt er wel iets dat de harten van vele fans harder doet kloppen. Ook bij de wedstrijd van dit jaar klopte dat ding weer in mijn keel en had ik bijna geen nagels meer over van de zenuwen. Met mij vele anderen die overal ter wereld de spannende ontknoping volgden via de hulpmiddelen van deze tijd, Internet en satellieten. Op de laatste dag kreeg ik van iedereen dezelfde berichten te horen en bij mij was het al niet anders . . . . “ik krijg niks meer uit mijn vingers vandaag, ik kan me niet meer concentreren, ik hoop dat alles goed gaat, zijn ze al geland, waar zitten ze . . . .” en zo ging dat maar door op dinsdag 4 oktober. De reden voor deze commotie waren de Belgen Bob Berben en Benoit Simeons (foto). Ze wisten niet van ophouden en sloegen diverse records aan diggelen. 3 dagen daarvoor waren de ballonnen vertrokken vanaf de grote ballonfiesta in Albuquerque na maanden van voorbereidende werkzaamheden en diverse oefenvaarten. Op de briefing werd al duidelijk dat men zo snel mogelijk het gebied van New Mexico moest verlaten omdat er zich slecht weer in het gebied aandiende. Van de start kregen we direct beelden binnen van KOBTV, die met een camera ter plaatse was en enkele beelden uitzond. Je moest er dan wel voor opblijven, want aangezien Albuquerque 8 uur op ons achterloopt, was de uitzending bij ons rond 02.00 ’s nachts. 14 deelnemers aan de Gordon Bennett tezamen met 12 deelnemers aan de America’s Challenge. Nog nooit eerder gingen er
zoveel gasballonnen de lucht in. Onder hen de kampioenen van vorig jaar, Richard Abruzzo en zijn co-pilote Carol Rymer-Davis. Hun overwinning was de reden dat de wedstrijd dit jaar alweer voor de twaalfde keer in de USA werd georganiseerd. En oh, wat lag het gevoelig bij de Amerikanen dat nu net dit duo als eerste weer
	aan de grond stond met de kortste afstand. Aan de tracking was duidelijk te zien dat hun ballon achterbleef bij de rest. Zeer waarschijnlijk was dit een tactische opzet. De wind dreef de hele groep ballonnen namelijk met een behoorlijke snelheid naar het noordoosten. Waarschijnlijk zat Abruzzo op een zuidelijke stroming te wachten en wilde hij zo weinig mogelijk oostwaarts afwijken. Deze meest linkse positie zou hem dan de langste weg bieden naar het noorden, omdat de rest (met zuidwind) richting de Hudson Bay zou varen. Kijk maar even op het kaartje wat ik bedoel. Als deze gedachte klopt zou ik de strategie begrijpen. Helaas zat Abruzzo nu op een plek in Kendall, Kansas waar hij behoorlijk last kreeg van thermiek wat hem spontaan een neerwaartse beweging opleverde. Richard en Carol hebben door het dumpen van ballast en ander materiaal getracht deze beweging te stoppen maar slaagden daar
helaas niet in. De ballon raakte enkele “powerlines”, en de mand kantelde 60 graden waardoor Abruzzo eruit werd geslingerd en meerdere botbreuken opliep. Door gewichtsverlies schoot de gasballon weer naar een hoogte van 4,5 kilometer. Uiteraard is Carol Rymer Davis een goede gasballon pilote en was zij in staat om de
ballon 16 kilometer verderop normaal aan de grond te zetten alwaar ze haar man kon bereiken die het commandocentrum inlichtte. Carol kwam er met de schrik vanaf. Richard, met een gebroken pols en andere verwondingen, stond op en liep naar een boerderij. Halverwege werd hij door voorbijgangers meegenomen in een pick-up truck en is naar een ambulance gebracht. Deze bracht hem naar een ziekenhuis in Kansas alwaar hij 3 dagen is gebleven. Volgens mij is hij daarna overgeplaatst naar een ander ziekenhuis en gaat het nog niet 100% met hem. “De ballonfiesta is nog niet over en zodra de doktoren mij de kans geven, ga ik weer met een heteluchtballon de lucht in”, aldus Richard Abruzzo. Zoals gezegd, Richard en Carol waren de winnaars van de Gordon Bennet 2004 en daarmee was Carol ook de eerste vrouw in de geschiedenis die ooit de Gordon Bennett won. De eerste dame die deel nam
als co-piloot was mevrouw Gustave Goldschmidt. De laatste jaren hebben meer vrouwen mee gedaan aan gasballonwedstrijden maar de meest succesvolle van deze tijd is de Duitse Astrid Gerhardt. Ondertussen word nu het aantal gasballonnen gedurende het verloop van deze Gordon Bennett steeds minder. Maandag was al
	duidelijk wie de langste adem had. Er hingen nog 4 ballonnen in de lucht in de buurt van Lake Superior, ter hoogte van de grens met Canada. Wat een surprise, een Zwitser, de Duitser Willie Eimers en beide Belgische teams. Dus in ieder geval de Belgische teams bij de eerste 4, geweldig. Tegen de avond moet dan de beslissing vallen, denk ik. Wie durft er nog een nacht door te gaan, wie kan het nog met de nodige hoeveelheid ballast. We wachten gespannen af totdat er een bericht geplaatst wordt dat team Berben/Simeons geen water meer heeft maar nog wel genoeg ballast. Die gaan door, denk ik. Maar wat doet Eimers, heeft hij ook nog genoeg ballast of krijgt hij nu spijt van zijn beslissing om te gaan varen op helium. Dit gas is namelijk een stuk zwaarder dan waterstofgas en dat scheelt gauw 80 kilo ballast, en dat is voor een Gordon Bennett race erg veel. Als die nacht (onze tijd) achter de namen
van de andere 3 teams op de trackingsite de kreet “Landed”, verschijnt, is de euforie compleet. Achter Berben/Simeons staat nog steeds “Flying”, ze gaan door en moeten hierdoor de Gordon Bennett winnen, daar kan weinig meer aan mis gaan. Alhoewel weinig . . . . Ze staan nog niet aan de grond natuurlijk en het gebied
waar ze hangen is nou niet bepaald een gebied waar je met een ballon wilt landen, sterker nog, je kunt er niet landen, enkel bos. Ze kunnen natuurlijk ook nog ergens in het water terecht komen, wat hun score ongeldig maakt en dan kijk ik nog niet eens naar de ellende wat dit voor de mannen oplevert. Op het Belgische ballonforum knalt de ene na de andere felicitatie voorbij. Terwijl de piloten de volgende ochtend de zon weer zien opkomen, besluiten ze nog door te varen, ze hebben nog steeds genoeg ballast. Nog steeds zitten ze boven ondoordringbaar gebied en besluiten hun hoogte te wijzigen en een windje te pakken wat hun iets meer naar het zuiden zal brengen. “Lets go to the civilization”, zal Bob ongetwijfeld hebben geroepen. De man spreekt nu éénmaal graag in Engelse termen, dat komt waarschijnlijk door zijn beroep, Bob vliegt normaal op een Boeiing. Thuis in Waasmunster bestuurd Bob het
bedrijf “Ballooning”. Benoit staat aan het hoofd van de "European Balloon Corporation" en is tevens de Ultra Magic dealer van België. Voor alle mensen die via het Internet de competitie volgen breken nu zenuwslopende uren aan. Het is dinsdag 4 oktober, 2 bevriende piloten hangen in een ver land in de lucht met eigenlijk
	op dit moment de onmogelijkheid om te landen. Komen ze heelhuids aan de grond ???? Van de zenuwen krijg ik niks meer uit mijn vingers en hang de hele dag maar een beetje voor de PC en slijt de tekst van de F5 knop (verversen). De belangrijkste websites zijn uiteraard de trackingsite waar de positie van de ballon en de afgelegde weg is af te lezen. Maar ook het Belgische ballonforum is erg belangrijk. Hier hangen gedurende de dag honderden fans aan het scherm geplakt, wachten tot er een positief bericht verschijnt. Bij Philippe de Cock verschijnt de cameraploeg aan de deur voor een interview voor de uitzending van die avond op VTM. Af en toe bellen er mensen met de crew of zelfs met de piloten in de ballon. Alles gaat goed en de piloten weten donders goed waar ze mee bezig zijn. “Ik ga niet eerder slapen voordat ik zeker weet dat ze veilig aan de grond staan”, roep ik hier nog. Maar wat gaat
de tijd langzaam als je wacht. Zoon Yves belde rond 20.20 onze tijd met pa en die vertelde dat alles goed ging en ze met de landing bezig waren. Een dik uur later het verlossende bericht van Gino: Net rechtstreeks het goede nieuws ontvangen (via Regi van Miche en Bob): BEL 1 veilig geland, piloten in orde.
DE WINNAARS VAN DE GB 2005 zijn veilig! Wat een race, wat een opluchting! De ballon landde na 65 uur en 16 minuten 50 kilometer oostelijk van de Rivère du Loup in Quebec, Canada. Een rechte lijn naar de landingsplaats van 3400 kilometer (waauw), dit is echt niet meer normaal, vele records zijn bij deze gesneuveld. De langste afstand ooit gevaren op een Gordon Bennett stamt nog uit 1912 met 2191 kilometer. Een dag na de landing is de aanmelding van het nieuwe afstandrecord ingediend bij de FAI, waarna dit gecontroleerd zal worden en gehonoreerd. Dit verzoek dient binnen 7 dagen na het record aangemeld te worden. België heeft vroeger veel successen gehaald op de Gordon Bennett. De Belg Ernest Demuyter behaalde zijn eerste overwinning in 1920. Toen hij in 1922, 1923 en in 1924 de wedstrijd 3 maal achter elkaar won, mocht hij de wisselcup houden. In totaal heeft Ernest zelfs 6 keer de race
gewonnen en dat heeft nog niemand hem ooit nagedaan. In 1999 wonnen de Belgen Philippe de Cock en Ronnie van Havere ook in Albuquerque en nu is het dus de beurt aan het magische duo Berben/Simeons, ik weet zeker dat we die namen nog vaak zullen horen in de toekomst. Op vrijdag arriveerde het team terug in Albuquerque alwaar ze werden verwelkomd door een enthousiaste groep piloten, fans, crews en pers.



Onder hen ook het andere Belgische team Ronnie van Havere en Luc van Geyte wat een zeer respectabele vierde plaats in de wacht sleepte en de leermeester van beide heren, Willie Eimers, die als tweede eindigde. De FAI Ballooning Commission President Jean-Claude Weber was ook aanwezig als jury president samen met

	jury lid Martine Besnainou om de winnaars de hand te schudden. Op zaterdagavond werden tijdens het banket de officiële scores bekend gemaakt. Deze editie van de Gordon Bennett zal men niet gauw vergeten. Bob en Benoit kregen een staande ovatie van hun collega ballonvaarders als de winnaars van de 49^ste Coupe Gordon Bennett. De winnaars alsook Willie en zijn co-piloot Ullrich Seel en het Zwitserse team van Christian Stoll en Walter Mattenberger wat als derde eindigde kregen een prachtige glazen ballon overhandigd van de wedstrijdleider Pat Brake en FAI medailles van Cia president Jean-Claude Weber. De teams in de top 10 ontvingen tevens een FAI diploma. De wisselbeker van de Gordon Bennett werd aan Bob en Benoit overhandigd door de winnaars van vorig jaar, Carol Rymer Davis en Benny Abruzzo die zijn broer vertegenwoordigde. Richard ligt nog steeds in het ziekenhuis en geneest langzaam van zijn
verwondingen. Benny bracht namens zijn broer de felicitaties over. Berben en Simeons bedankten nogmaals een ieder die hun gesteund heeft tijdens de tocht, een droom is waarheid geworden. . . . . . . . . . . . . . . . .
Het is 11 oktober, terwijl het winnende team met het vliegtuig onderweg is van de USA naar België, rij ik halverwege de nacht richting Sint-Niklaas. Wat is daar te doen zou je zeggen. Wel, de vrienden en familie van Bob en Benoit hadden het plan gemaakt om de helden massaal op te vangen bij aankomst op het vliegveld. Er was een bus gecharterd waarmee we naar vliegveld Zaventem in Brussel zouden rijden. Om 07.00 uur vertrok de bus met een gemotiveerd gezelschap via allerlei file’s richting de aankomsthal. Onderweg kwamen we langs de bierfabriek van Duvel, met op de muren de tekst “Sttt . . . hier rijpt den Duvel”. Het toestel uit Chicago zou de wielen rond 08.45 uur op de landingsbaan zetten, maar door enorme drukte in en rond Brussel waren wij nog niet ter plaatse. Helemaal zenuwachtig werden we van het telefoontje dat het vliegtuig reeds om 08.25 aan de grond stond. “We kunnen toch niet te laat komen,
dat zou lullig zijn !!”. Gelukkig namen de douaneformaliteiten en het wachten op de koffers zoveel tijd in beslag dat wij ruim voor aankomst van de mannen in de hal in positie zaten met de camera in de aanslag. De grijns van Benoit rijkte van oor tot oor toen de automatische deur open ging en hij al die vrienden zag staan.



Iemand van de familie trok de kurk van de champagnefles en besproeide het winnende team wat zichtbaar genoot van alle aandacht. Een camerateam van RTL maakte TV opnames wat die avond een prachtige reportage opleverde. Er werd flink gezoend, omarmt en geknuffeld, men was blij elkaar weer te zien. Zelfs
	Albert v/d Bemden en zijn vrouw Fientje waren gekomen om het tweetal te verwelkomen. Thuiskomen met de titel “Winnaars Coupe Gordon Bennett 2005”, welke ballonvaarder droomt daar nu niet van. We maakten even plaats in de aankomsthal, want voor de steeds maar binnenkomende reizigers werd het nu aardig krap. Op een rustig plekje bestegen Bob en Benoit het podium (de vensterbank) en bedankten iedereen voor deze geweldige binnenkomst. Er werd nog even kort terug gekeken op de race. Bob en Benoit: “We waren heel blij dat we het zolang met elkaar uit gehouden hebben in de lucht zonder ruzie te maken. Over het algemeen was er altijd 1 persoon wakker terwijl de andere lag te rusten (de beste techniek om geen ruzie te krijgen). Er waren meerdere problemen ontstaan onderweg maar die konden we allemaal oplossen, inclusief een defect aan de transponder,
wat een vroegtijdig einde van de wedstrijd had kunnen betekenen. Bob kreeg het voor elkaar om de zender ter plaatse te repareren. Boven de bossen in Canada hadden we weinig andere keuze dan de hoogte te wijzigen om een iets zuidelijke koers te pakken en richting bewoond gebied te varen voor de landing. In dit
gebied liepen geen wegen, (en Bob benadrukte dat duidelijk) “Niks, niks, niks, niks, maar dan ook helemaal niks geen wegen, enkel bossen. Als je daar zou landen zou je enkel met een helikopter gered kunnen worden, met alle schade van dien. De bossen waren wel fantastisch om te zien met al die mooie herfstkleuren. Het probleem zat hem in het water. Allereerst was het drinkwater al een dag op en helaas kun je het zand niet drinken (we hebben het geprobeerd, vertelde Bob later). Ook diende zich even verderop heel veel water in de vorm van de Atlantische oceaan aan, dus een landing was geboden. In Zuid Quebec hebben we de ballon gecontroleerd aan de grond gezet met nog 10 zakken van 12 kilo ballast aan boord en waren er verrassend snel enkele quads van hulpdiensten aanwezig. Vlak voor de landing hadden we tegen elkaar gezegd dat het eerste waar we naar verlangden een koud pintje
was. Groot was onze verrassing toen een paar jagers 2 flesjes tevoorschijn toverden en deze aan ons overhandigden”. Wat moet dat een gelukzaligend moment zijn geweest. Bob, zijn vrouw Miche en de crew stappen bij ons in de bus, Benoit en zijn gevolg gaan met eigen vervoer naar huis, zij wonen dichtbij Brussel.
	In de bus krijgt iedereen een glas die gevuld wordt met champagne. Dat vullen kon bijna opnieuw gebeuren toen de buschauffeur een plotselinge stop moest maken, we hielden het gelukkig droog in de nek. Daarna vraagt Bob even de aandacht in de bus, “Mensen, ik wil jullie heel hartelijk danken voor deze geweldige ontvangst, ik weet niet wie het georganiseerd heeft ??”, waarop direct gereageerd wordt met “wij allemaal, maar jij krijgt de rekening, ha ha”. Daarna leest Bob een telegram voor met de gelukwensen van niemand minder dan Koning Albert van België en moet het Miche toch even van het hart dat de hoogte waarop de heren hebben gevaren wel enige invloed heeft gehad op het geheugen van Bob. Deze had haar namelijk beloofd dat wanneer zij de Gordon Bennett zouden winnen, Miche een gloednieuwe BMW Z4 zou krijgen. Toen Miche vlak na de landing via de satelliet telefoon contact had met
Bob, had deze geen idee meer waar het over ging. Spontaan geheugenverlies. We rijden verder, de files zijn gelukkig inmiddels opgelost en plots grijpt Nicolas, de 21 jarige zoon van Bob, de microfoon en eist absolute stilte. Het bleek dat we weer langs de eerder genoemde fabriek reden “sttt, anders rijst mijnen Duvel nie !!”.
De stemming zat er al mooi in terwijl we aankomen bij Hotel Serwir in Sint Niklaas alwaar het gehele gezelschap wordt uitgenodigd voor een hapje en een drankje. Na de koffie met broodjes volgt het klapstuk, vergezeld door vuurspuwende fakkels. Een prachtig opgemaakte enorme taart met daarop de landkaart met de trackings, foto’s van de piloten en een model van hun eigen gasballon. Gezamenlijk sneden Bob en Miche de ballon op de taart aan waarna de ober alles in stukjes verdeelde. Bob kreeg de gehele ballon op zijn bord, maar was zo vriendelijk een deel daarvan met mij te delen. Na afloop heb ik ballonstad Sint Niklaas nog even bezocht, het was ten slotte prachtig wandelweer. Ik bleef nog even in de buurt want tegen 18.00 uur zou er nog een officiële receptie plaatsvinden op kasteel Blauwendael in Waasmunster. Ook daar een grote opkomst van vrienden en familie. In de mooiste zaal
van het kasteel worden de ballonvaarders verwelkomd door het gemeentebestuur van Waasmunster. Op de eerste rij de winnaars van de GB 2005, Benoit Simeons en Bob Berben, maar ook de nummer 4 op de ranglijst en eveneens een geweldige prestatie, Ronnie van Havere en Luc van Geyte.



Tevens aangeschoven was Philippe de Cock, ook inwoner van de gemeente Waasmunster en al eerder winnaar (samen met Ronnie) van de GB 1999. De spreker roemt de prestatie van de winnaars, het winnen van de GB en het verbreken van het wereldrecord. “Een heugelijke dag in de geschiedenis van de Belgische
	ballonvaart. 6 jaar na de overwinning van Ronnie en Philippe doet België het opnieuw. Als gevolg van deze overwinning heeft België dus de kans om de 100^e verjaardag van de Gordon Bennett te mogen organiseren. Bij deze stel ik de gemeente Waasmunster kandidaat als plaats om de volgende Gordon Bennett te organiseren indien we het financieel en ook organisatorisch aankunnen”. Applaus. “Het zou in elk geval een passende blijk van waardering zijn voor de prachtprestaties van onze inwoners. Ook wil ik de crew van het winnende team, Miche en Guy nog even in de bloemetjes zetten” Bob en Benoit ontvangen nog een geschenk van de gemeente en iedere aanwezige krijgt een speciale ambachtelijke speculaaskoek aangeboden in de vorm van een ballon. Hij was heerlijk. Bob neemt het woord en stelt de meteoman Luc Trullemans voor, met zijn grote steun op afstand is de trip succesvol
volbracht. “Luc zit alleen op zijn kamertje in zijn peignoir, enkel de hond mag bij hem zijn, zelfs zijn vrouw niet. Hij leeft zich volledig in in de weersomstandigheden en het is net alsof hij als derde man aan boord van de ballon is. Een ballonvaart als deze maken is net een ketting met allerlei verschillende schakels. We hadden
een magnifiek team. We hadden de ballon geleend van de Amerikaan Troy Bradley, een man met 48 records op zijn naam. Hij heeft zijn volledige know how aan ons overgedragen. Dat is het sportieve in de gasballonvaart. Tijdens de vaart zijn we grote concurrenten, maar aan de grond zijn we beste vrienden. Onze instructeur Willie Eimers is als tweede achter ons geëindigd, maar heeft tijdens de opleiding al zijn energie in ons gestoken om ons op dit nivo te krijgen. Ondanks dat Willie nu door ons verslagen is, is hij erg gelukkig dat we hebben gewonnen. Dat is pas sportiviteit. Dat is het mooiste aan gasballonvaren, de echte internationale sportieve vriendschap. We hebben onderweg hard moeten werken en enkele moeilijke beslissingen moeten nemen. De Gordon Bennett wordt normaal gesproken altijd georganiseerd bij volle maan, nu was dat niet zo omdat het moest samenvallen met de grote
ballonfiesta in Albuquerque. Nu hingen we boven de woestijn in het pikkedonker, we zagen niks, zelfs niet met de nachtkijker. Oriëntatie was op een gegeven moment erg moeilijk. We hingen vlak bij een grote berg, gaan we er naar toe of gaan we ervan af, het was niet in te schatten. Gooi je dan voor de zekerheid ballast

Na de herstructureringswerkzaamheden van afgelopen jaar kon Ballon 2005 dit jaar haar thuisbasis weer innemen op de prachtige gerenoveerde Grote Markt in het centrum van Sint-Niklaas, waar op de openingsceremonie op vrijdag 2 september 2005 ook de Koning en de Koningin van België aanwezig waren! De
	Stad St-Niklaas verwelkomde dit jaar 40 ballonteams, afkomstig uit Engeland, Frankrijk, Zwitserland, Nederland en Duitsland; 10 schitterende Special Shapes; 5 gasballonnen en een tiental afstandbestuurbare mini-ballonnen. De openingsvaart op vrijdagavond verliep vlekkeloos, aan de rand de Stad St-Niklaas stegen de heteluchtballonnen op en overvlogen het centrum op het moment dat de Koning en Koningin in het centrum aankwamen. Op datzelfde moment stegen vanaf de Grote Markt de 4 'vlagballonnen' (St-Niklaas - Vlaanderen - de Belgische Vlag - Europa) op, exclusief voor het Koningspaar. De 4 blikvangers vervoegden zich bij hun soortgenoten en vormden één groot kleurenpallet boven de Stad : schitterend ! Wat helaas niet kan gezegd worden van de tweede vaart ... Op zaterdagmorgen stegen de piloten vanaf de Grote Markt op in een dichte mist, vertrouwend
op de voorspellingen van de meteo-man, want de mist zou in een mum van tijd verdwijnen. Maar in plaats van afnemen, nam de mist alsmaar toe .. Het werd een traumatische ervaring voor sommige luchtvaarders ... blind zoekend naar een landingsplaats of hoogspanningsdraden op het nippertje vermijdend ... Gelukkig is er
niets ergs gebeurd, en kwam iedereen er met de schrik vanaf. Op zaterdagnamiddag kozen 3 gasballonnen majestueus het luchtruim, waarna het de beurt was aan de mini-ballonnen om het publiek te vertederen. Daarop volgde het opstijgen van de heteluchtballonnen in 4 'golven', en tenslotte zetten zich de Specials recht. De 'Kathedraal van St.Gallen' en de 'Papegaai' van Forbes waren de grootste blikvangers, maar ook de Hollandse 'Kikker' en de Franse 'Haan' deelden in het denderend applaus van de duizenden toeschouwers. Helaas was het op dat moment voor de Special Shapes te laat op de avond om nog een vaart te wagen ... Geen Night-Glow die zaterdagavond, maar wel een uniek optreden van de Senegalese Yousson N'Dour, die de complete Markt deed dansen!! De vaart op zondagmorgen verliep ditmaal probleemloos, en de namiddag was een replica van de zaterdag, met het fundamentele verschil dat het opstijgen van de gewone heteluchtballonnen vlugger verliep door de betere weersomstandigheden en een perfecte organisatie, zodat ook de Special Shapes de kans hadden het luchtruim te kiezen ! Toen zelfs de Forbes Papegaai traag ten hemel steeg, ging het publiek helemaal uit de bol en steeg een hartverwarmend gejuig op ! Kortom : een succesvolle meeting georganiseerd door de 'Poker Sax' - de organisator Jean, zijn kinderen Annette en Roy, en de jonge en sympathieke dochter van Roy - in aanwezigheid van 2 historische personages in de aerostatische wereld : Anthony Smith, pionier gasballonpiloot en voorzitter van
de British Ballon & Airship Club, en Albert Van den Bemden, befaamd Belgisch gasballonpiloot tijdens de jaren '50 en meermaals deelnemer aan grote gasballonwedstrijden. Antonio Biasioli

Leden van de koninklijke familie verpoosden zich in het weekeinde 10 en 11 september, heimelijk en ongezien, in Friesland en Groningen. In Friesland maakten zij zaterdagmiddag een ballonvaart. Aan boord van de twee ballonnen bevonden zich de prinsen Willem-Alexander, Friso, Floris, Carlos, Constantijn en Maurits en de
	prinsessen Máxima, Margarita, Mabel, Laurentien, Marilène, haar dochtertje Felicia en Amée Söhgen, die volgende maand met Floris trouwt.. De ballontocht begon in Beetsterzwaag, waar het gezelschap zich bij hotel Lauswolt had verzameld. De beide ballonnen waren van Jelke Haven uit Idskenhuizen. Hij was de piloot van de ene ballon, Mathijs Eekhof had de leiding in de andere. Willem- Alexander en Friso hadden al eens eerder gevaren, voor de anderen was het de eerste keer. Traditiegetrouw kregen ze op hun hoofden een plukje brandend gras dat met een scheutje champagne werd geblust. "Ze moeten dan op de knieen. Ik vond dat wel mooi, prinsen en prinsesjes die voor mij buigen moesten. Ze vonden het allemaal prachtig, en hebben veel gelachen", zegt Haven. De tocht mocht volgens het programma maar een half uur duren, maar toen de groep goed en wel in de lucht was,
werd de landing almaar langer uitgesteld. "Willem-Alexander zei tegen mij dat het programma hem niets schelen kon en dat wij maar mooi moesten doorvaren. Wij zijn uiteindelijk in Haskerdijken neergekomen." Haven vindt het een hele eer dat de koninklijke familie juist zijn bedrijf voor de ballonvaart had uitgekozen. "We hadden al eerder een kennis van de familie aan boord gehad en dat was blijkbaar zo goed
bevallen, dat ze ons uitgekozen hebben. Het waren hele aardige mensen die heel gewoon deden. Ze spraken volop met ons, dus de spanning, die er natuurlijk altijd wel een beetje is, was er zomaar af en het ging allemaal zo ontspannend als wat". Na de vaartocht door de lucht stapte het gezelschap in de namiddag in twee busjes, op weg naar hotel 't Klooster in Kloosterburen. Vanuit daar ging de groep, gestoken in gepaste kledij en onder deskundige leiding, de volgende ochtend wadlopen. Sinds enkele jaren brengen de kleinkinderen van prinses Juliana en prins Bernhard aan het eind van de zomer een weekeindje gezamenlijk en zo ongedwongen mogelijk ergens in Nederland door. Het uitje is niet officieel, vandaar ook dat er nauwelijks opvallende veiligheidsmaatregelen rondom worden getroffen. Leeuwarder Courant (Met dank aan Johan Hetebrij voor de vertalingen van de Friese stukken tekst).

Het begin van het nieuwe schooljaar is voor velen een minder leuke periode, voor anderen de tijd om koffers te pakken en af te reizen naar …. Warstein. Wie kent de meeting ondertussen nog niet ? Het merendeel van de piloten die er inschrijven blijft er de hele periode want de meeting draagt de slogan “Ballooning, Holiday
	and Fun !”, 10 dagen ballonvaren en feesten. De Pilot Guide die we per mail in onze “bus” kregen voor de meeting begon, vermeldde een mooie en terechte vermelding: “Das Sauerland ist kein Ballongegend, nur Wald. Diese aussage entspricht nicht der Wahrheit’. Het Sauerland betekent inderdaad veel bos, maar ook vele mooie heuvels, valleien, dorpjes en … landingsplekjes. Aangezien wij altijd vanaf woensdagmiddag deelnemen hadden we dit jaar al een achterstand van … 10 vaarten, welke telkens door waren gegaan onder schitterende weersomstandigheden. Dit weer zou standhouden tot donderdagavond (want toen zou vaart 13 doorgaan, een voorbode ?). We hadden het geluk dat elke vaart die we deden ons naar een andere richting bracht. Woendagavond richting (O) Kallenhardt en verder over 12 km bos, donderdagmorgen richting (NO) Rüthen, donderdagavond richting (ZO) Brilon,
vrijdagmorgen over het centrum van Warstein richting NW. Daarna veranderde de richting in NO, maar kwamen ook de onweren opzetten. We zouden er uiteindelijk geen enkele boven Warstein krijgen, maar ze beïnvloedden wel de vaarkansen. Vrijdagavond werd de vaart afgelast omdat we 15 km bos voor ons hadden
en we in de richting van een onweer boven Mechede zouden varen. Zaterdagavond werd de vaart verplaatst naar Soest met dezelfde reden en richting. Tot ergernis van velen klaarde het telkens 1 uur voor zonsondergang op, maar was het te laat om nog een vaart te maken. Wel konden alle Candle-lights doorgaan. Die van vrijdagavond was heel indrukwekkend (al misten we toch wel de Hollandse presentator Ben Bläss met zijn countdown). Caroline Burghagen, een Duitse bekende violiste, gaf een demonstratie van haar kunnen in een schitterend decor. De night-glow van zaterdag vond ik (en mijn crew) maar niks. Er werd een toneelstuk opgevoerd waarbij de ballonnen enkel als decor moesten dienen. Laat ze voor mijn part maar weer de hoofdrol spelen zoals vrijdag, waarbij de ballonnen niet verloren staan niets te doen! Door het wegvallen van de vaart (wegens te veel argwaan over het weer)
hadden meerdere ballonvaarders hun ballon al opgezet nog voor het donker was en raakten deze allemaal in gas-nood. Vele ballonnen hielden het ook voor bekeken, nog voor de night-glow ten einde was. Onze laatste vaart op zondagmorgen (richting Z, Meschede) was adembenemend. Het zou mijn eerste vaart boven de
	wolken worden (wat eigenlijk niet mag want met een ballon moet je steeds zicht op de grond houden, VMC weet je wel!)? Slechts een 6-tal ballonnen gingen door de wolken. Gelukkig liep de coördinatie onder elkaar goed en hield elke piloot die steeg of daalde de anderen op de hoogte. Enige tijd nadat een Warsteiner-racer naar beneden was verdwenen riep hij op om te melden dat hij grondzicht had op 500 m MSL. Mijn optimisme werd echter snel getemperd toen ik de kaart bestudeerde: valleien op 400 m en heuvels (nou ja, bergen) tot 820 m! Uiteindelijk viel alles goed mee en kwamen we precies in een dal naar beneden, de heuveltop voor ons was echter onzichtbaar in de wolkenlaag. Door de jaren heen dat we naar Warstein afzakken hebben we er vrienden gemaakt. Bij hen logeerde dit jaar Margareta uit Polen, en we namen haar mee op in ons team. Na haar eerste vaart zei ze tegen onze gastheer
“Dieter, ich bin im Himmel gewesen!”. Enkele uren later hadden ze het nieuws al in Polen gekregen. Na haar 2e vaart op zondagmorgen zei ze “ich bin wieder im Himmel gewesen, … aber auch wieder zurück gekommen nach der Erde !” Het was wederom een schitterend gebeuren en het WIM-team heeft haar verlofperiode weer goed verdient. September 2006 is al aangeduid op onze kalender: “Warstein!” Eric Martens

Vanuit de luchtballon zag de boerderij van veehouder van Essen in Uddel er gisteravond maar klein uit met zwart - witte mieren en zwaaiende kabouters in de wei. Voor de vierde keer werd de verjaardag van boerin Jannie van Essen in de lucht gevierd en vlogen veertig vrienden en familieleden met haar mee. De koeien
	kijken er niet meer van op als zes luchtballonnen in hun grazige weiland worden gelanceerd. Na vier jaar zijn ze er aan gewend geraakt en grazen gewoon door. Alleen van een fotograaf die uitglijdt in een verse koeienvla, schrikken ze even. Het eerste jaar waren ze helemaal wild en vlogen alle kanten op, vertelt Jannie van Essen. Ze werd toen ter gelegenheid van haar veertigste verjaardag door haar man Richard getrakteerd op een ballonvaart en voor het eerst van haar leven zweefde ze die dag geruisloos door de lucht. Vandaag is het gezelschap uitgebreid tot 41 passagiers die in zes ballonnen een luchtreis maken. Als hele grote kleurige koeienvlaaien liggen de ballonnen over het hoge gras uitgespreid, voordat ze met lucht worden gevuld. De passagiers krijgen nog wat laatste aanwijzingen, voordat ze de mand kunnen beklimmen. ‘Armen en benen binnen boord houden en bij het landen soepel op je benen
gaan staan,’ luidt het advies. ‘En na de landing niet allemaal eruit springen, want dan gaat de ballon weer de lucht in.’ Sinie Mulder uit Apeldoorn neemt het zekere voor het onzekere en kruipt al in de liggende mand, voordat de branders worden ontstoken. Ze zegt geen hoogtevrees te hebben in een ballon. Heel anders dan
bij haar zoon op de flat, waar ze vanaf de zesde verdieping niet naar beneden durft te kijken. Toch zal de reis vanavond door de hogere luchtlagen gaan om niet in het Park de Hoge Veluwe te hoeven eindigen. Alle wind ten oosten van het noorden is volgens piloot Willem Hyink uit Amersfoort goed om ergens in de buurt van Otterloo te kunnen landen. Hoog vliegen is zijn lust en zijn leven. Twee jaar geleden vloog hij als eerste en enige Nederlandse ballonvaarder op 7.500 meter over Afrika's hoogste berg, de Kilimanjaro. Dit jaar staat een tocht naar de Nieuw Zeelandse bergen op het programma, maar eerst moet de PH-GSP tussen de Uddelse koeien opstijgen. Na een laatste inspectie van het inwendige van de immense roodwitte ballon opent hij een gasbrander. Sinie Mulder zwaait nog even naar Harm (2), de kleinzoon van haar zuster en klemt zich dan stevig vast aan de rand van de mand, die
langzaam overeind komt. Elk jaar neemt Richard van Essen zich voor met de ballonvaarten te stoppen en zijn vrouw eens op iets anders te trakteren. Maar door de steeds grotere belangstelling is het eind nog niet in zicht. Van Essen: ‘Het is ook zo leuk om de mensen te kunnen laten genieten.’ Jan Visser

Eigenlijk zou het op 3 september al gebeurd zijn, maar het ging toen niet door vanwege te harde wind. Henry van Bommel van Hotballoon uit Someren zou een nachtvlucht in een heteluchtballon maken. Zaterdagochtend
	vroeg ging hij dan toch de lucht in. Karen Driessen, correspondente van deze krant, was uitgenodigd de ballonvaart mee te maken. Zij hoefde over dit aanbod niet lang na te denken. Karen Driessen: De uitnodiging was best bijzonder, omdat er slechts vijf piloten in ons land bevoegd zijn om ’s nachts te varen. Op 3 september was ik dan ook in de allerhoogste staat van paraatheid toen ik naar bed ging om wat te rusten voor de hele happening. Maar toen ik wakker werd, verkeerde ik in lichtelijke paniek, me realiserend dat ik de lucht in ging. Gelukkig wist Henry me op het veld zo gerust te stellen dat ik er zelfs echt enorme zin in kreeg om op te stijgen. Maar wat was nou het geval: er was te veel wind en het hele circus moest ondanks alle intensieve voorbereidingen jammer genoeg uitgesteld worden. Maar niet getreurd: die nachtvlucht zou er komen. Afgelopen zaterdagochtend vroeg was het
zover. Om vier uur hadden we ons allemaal op een veld in Someren-Eind verzameld om alles klaar te maken voor vertrek. Samen met co-piloot Hans en Thijs en de grondploeg Thieu en Theo hoor ik wat precies de
bedoeling is. Het klinkt allemaal erg spannend! Als de laatste druppels van een verdwaald buitje gevallen zijn, stijgen we om half zes op. In een zucht zijn we weg en zie ik de uitzwaaiers niet meer in het donkere weiland. Het is een onbeschrijfelijk gevoel: de vrijheid, de stilte en een prachtig uitzicht op alle verlichte straten en pleinen. Ik kijk de mand rond en zie dan eigenlijk pas wat voor deze reis wel niet voor voeten in de aarde moet hebben gehad. Het stikt van de navigatie en radarapparatuur en van de gasflessen . “Dutch Mill info, Papa Hotel Bravo Sierra Delta hot air balloon just airborn overhead Someren, one-thousand feet, one-five knots”, zegt Henry door de mobilofoon. Ik snap er geen bal van, maar blijkbaar geeft hij zo aan de luchtverkeersleiding door waar hij zit en wat zijn plannen zijn. “Zeker in het donker is het natuurlijk belangrijk dat men weet wat er reilt en zeilt in het luchtruim. Voor deze vlucht
lopen ongeveer twintig (sub-)vergunningen, ze hebben ons vliegplan al binnen en ze zien ons op de radar. Tja, zomaar één-twee-drie opstijgen is er niet bij”. “Papa Sierra Delta, clearance te proceed”, pruttelt de
	mobilofoon terug. We mogen verder. Mooi. Heel mooi. Rond zeven uur begint het licht te worden. Percelen zijn te onderscheiden, grijze autokleuren beginnen meer te leven en enkele vroege vogels worden zichtbaar. Een groepje koeien kijkt loom omhoog en een vrouw die de hond uitlaat zwaait aarzelend als wij laag overkomen, op zoek naar een plekje om te landen. Als er een mooi veld in ’t Duitse dorpje Rubbelrath in zicht komt, zet Henry de ballon rustig aan de grond om half negen. Dan pas worden we ons er van bewust dat de regen met bakken uit de hemel valt. In no-time heeft de grondcrew Theo en Thieu ons bereikt en kan het inpakken beginnen. Het is verbazend genoeg al bijna tien uur als we door en doornat de auto instappen; nog nagenietend, vreselijk vermoeid, maar absoluut een unieke ervaring rijker. Karen Driessen, Eindhovens Dagblad

In het magazine van juli 2005 vertelde Uwe Schneider over de ballonavonturen die hij en een aantal van zijn vrienden hebben beleefd in Africa. De firma Ultra Magic is eigenlijk 25 jaar geleden onstaan nadat een stel vrienden een jaar lang met een luchtballon hebben gezworven in Afric. Men wilde nu het jubileum op een
	gepaste wijze vieren. Omdat de wortels van het bedrijf in Afrika liggen, werd besloten het feest daar te beginnen. De families van de toenmalige avonturiers en die van de andere betrokken en de mensen die dicht bij het bedrijf betrokken zijn, werden gevraagd om het avontuur van een kwart eeuw geleden mee te beleven. Uwe vervolgd zijn verslag nu met het tweede en laatste deel . . . . . . Uwe Schneider: Het eerste deel van ons avontuur bracht ons tot aan het station van Dar es Salaam. Daar stond inmiddels de trein voor ons klaar bestaande uit een dieselloc van Chinees fabrikaat, een personenwagon en 2 vrachtwagons. Een van de wagons was volgepakt met de ballonnen, in de tweede moest onze bagage en de gasflessen die Josep lang voor de geplande vaart in het Selous wildreservaat had geregeld. We hadden allang onze koffers ingeladen en onze plaatsen ingenomen en
zaten nu al 3 uur te wachten op de vrachtwagen met de bestelde gasflessen. Was er iets gebeurd ?? Uiteindelijk verscheen de vrachtwagen met de rode huishoudgasflessen. Terwijl vlijtige handen de flessen in de trein overpakten, kwam Josep bij ons langs om minder goed nieuws te brengen. Hij had maanden geleden
75 grote butaan gasflessen besteld en had de laatste dagen steeds de bevestiging ontvangen dat alles in orde was en klaar stond. Wat bleek nu . . . men kon maar 20 flessen leveren en dat was voor onze plannen verre van toereikend. Noem het maar Spaans organisatietalent want Josep ging daarna alle restaurants in Dar es Salaam bij langs en kocht alle gasflessen die hij bemachtigen kon. Uiteindelijk hadden we toen naast de 20 grote flessen ook nog 100 kleine flessen. In verband met de nu ontstane vertraging moest Josep eerst weer onderhandelen met de treinbestuurder over de meerprijs voordat we eindelijk konden vertrekken. Buiten de stad volgde groene vegetatie en af en toe een dorpje met eenvoudige lemen hutten en een station. Bij een van die stations moesten we stoppen omdat het spoor enkelvoudig werd en er eerst een tegemoetkomende trein moest passeren. Onze treinbestuurder schatte
dat dit ongeveer 1 tot 6 uur zou kunnen gaan duren. Tijdens deze verplichte pauze hielden we ons bezig met het bestuderen van de inheemse bevolking en zij op hun beurt bestudeerden de Mzungus (blanken). We hadden geluk, na twee uur wachten verscheen de tegemoet komende trein aan de horizon en konden wij
	onze reis voortzetten. Na een uur bereikten we de grens van het Selous Wildreservaat en weldra verschenen de eerste dieren. Iedereen hing voor de ramen en velen liepen van links naar rechts, afhankelijk of er weer iemand Tembo (olifant), giraf of Impala riep. Inmiddels begon het te schemeren en bij het laatste restje daglicht bereikten we Matambwe, onze eindbestemming. De piloten bleven bij het uitladen van de wagons en sorteerden alles zodat de ballonnen direct klaar zouden staan voor de start van de komende ochtend. Daarna voegden ook zij zich bij de rest van het gezelschap in het 9 kilometer verderop gelegen Kamp Sable Mountain Lodge alwaar het avondeten opgeschept werd en de onderkomens werden verdeeld. De nacht was kort, om 04.30 was er thee met koekjes waarna we naar de ballonnen gingen. Josep liet een meetballon los en iedereen begon de wind te peilen. Deze blies naar 60
graden, op de kaart was daar niet veel meer te zien dan een heuvel en een stuk beplanting. Josep drukte ons op het hart dat we beslist moesten landen bij een weg die ook op de kaart stond ingetekend. Als dat niet mogelijk zou zijn, moesten we naar de dichtstbijzijnde straat toelopen en daar wachtten totdat we zouden
worden opgepikt. Hoe de ballon dan geborgen zou worden, was dan later een zaak tussen de piloot en de medewerkers van dat stuk park. De wolken trokken naar de richting van 100 graden waardoor we hoopten op die hoogte weer naar de straat of de spoorbaan terug te drijven. We begonnen direct naast de spoorlijnen de ballonnen op te bouwen. Ik startte na Angel als tweede met de „Rainbow Racer“ met een verslaggever van de filmploeg en met Clara, de dochter van Carles aan boord. We stegen door naar 2000 meter maar de gehoopte draai naar rechts bleek niet aanwezig. Het tegenovergestelde gebeurde, we draaiden naar links en dus daalden we weer om toch maar zo dicht mogelijk bij de weg en de spoorbaan te blijven. Na ongeveer een half uur zagen we de eerste olifanten vanuit de lucht. In het verdere verloop van deze vaart zagen we zoveel wild dat we niet wisten waar we moesten kijken. Eén van
de spannendste scene’s die we zagen vanuit de mand was een wilde hond die jacht maakte op een kudde Impala’s. Vlak voordat hij er een te pakken kreeg, gleed hij uit in een partij modder en sloeg een paar keer over de kop. Ik had moeite om hoogte te houden met het ongewoonlijke butaangas. De GPS stelde ons
	gerust, de wind draaide naar rechts en bracht ons weer dichter naar de parrallel aan het spoor lopende weg. Op de briefing had de parkwachter ons verteld over een weg, deze zouden we na 15 kilometer kruizen. Echter door overvloedige regenval van de afgelopen tijd zou deze weg niet berijdbaar zijn. We keken onderzoekend over de wildernis, maar buiten de dieren, de bomen en de struiken was er niks te zien. We zagen wel wat autosporen. We dreven vrolijk verder en genoten deze belevenis terwijl we even verderop het spoor zouden gaan kruizen. Op dat punt zou volgens de kaart ook een weg lopen maar ook hier zagen we enkel wat bandensporen. Zo zagen de wegen er dus uit in het wildpark. Ik zette de ballon na een vaart van 2 uur en 30 kilometer vlak na het spoor aan de grond. Bij het deflaten van de ballon hadden we de grootste moeite om niet in de rijkelijk aanwezige olifantenmest terecht te komen
met de ballonstof. In no-time kwam honderden vliegen op ons zitten. Zou het zweet op ons gezicht net zo smaken als dat waarop ze eerst gezeten hadden ?? We pakten de ballon in de zak die we mee hadden genomen en begonnen te wachten op de terughaal troepen. De donkere wolk, die sinds de start aan de
horizon had gehangen, kwam dichterbij en het begon te regenen. Eerst zaten we met ons drieen in de mand die we op de zij hadden gelegd, maar al spoedig sijpelde het water er door. Ik trok mijn t-shirt maar uit en besloot dan zo maar nat te worden. Om een beter zicht te hebben klom ik op de dam waar het spoor overheen liep en trof Karin en David Bareford die aan de andere kant geland waren. Na een klein uurtje was de bui over en kondigde het motorgeluid de komst aan van onze crew. We stapten in de „Open Air“ Landrover om de andere ballonvaarders in te zamelen. Op de terugweg zagen we veel van de wilde dieren vanuit het normale perspectief terug. Vlak voor ons kamp moesten we enkele minuten wachten omdat een olifant midden op onze straat een modderbad nam. Na de brunch gingen de piloten en hun crews weer op pad om alle ballonnen te bergen. Tegen zonsondergang was alle
arbeid achter de rug, een ballon die erg ver van de weg was geland kon, tot grote ergenis van de piloot, pas de volgende ochtend worden geborgen. Deze nacht was nog korter als de vorige. Na de thee om 03.00 uur moesten we ongeveer een uur rijden naar ons startveld bij Lake Manze. Zuidelijk van dit meer liep de Rufiji
	rivier. Josep wees ons met klem op het feit dat bij overschreiding van deze rivier de crew wel met een kano terug gehaald zou kunnen worden, maar dat het wel de laatste vaart van de ballon geweest was. Het idiote was dat de wind ons na de start precies naar de rivier toe blies en zo eindigde onze vaart al na 20 minuten op de oevers van de rivier. Desondanks was het een gedenkwaardige vaart. In de eerste ballon zaten Josep, Jaume en Juan, de drie avonturiers die op de dag nauwkeurig 25 jaar geleden in het Selous reservaat geland waren. Na de landing reden we verder naar Lake Tagalal, waar we de nijlpaarden konden bewonderen. De picnick onder een enorme Acasia smaakte heerlijk. De terugtocht naar ons kamp voerde langs Giraffe’s, Zebra’s en olifanten en niet te vergeten de ontelbare Impalas die door de hitte te traag waren om voor de auto’s weg te rennen. Wij probeerden de hitte te ontlopen
in een verkoelend bronwaterbad in ons kamp. Als volgende ballonvaart stond een nachtvaart gepland. We zouden om 02.30 startten maar helaas viel deze optie aan een enorme tropische regenbui ten offer. Enkele uren later was het weer droog en reden wij naar de plaats waar we de ballonnen hadden achtergelaten.
Enkele piloten begonnen de ballon te inflaten om hem te drogen, anderen maakten de gasreserves leeg voor de terugreis. Nadat de ballonvaarders die wel gestart waren, teruggekeerd waren, werd alles op de gereedstaande vrachtwagen geladen. Op de terugweg gingen we nogmaals op grootwild jacht, bewapend met de kamera. Terwijl de rest de volgende ochtend hun koffers ging pakken, maakten Charlotte en ik nog even van de gelegenheid gebruik om een extra safari te maken. Om 07.00 zaten we alweer in de Landrover en 30 minuten later stonden we vlakbij een leeuw die net bezig was zijn buit in de bosjes te slepen terwijl de gieren al op de loer lagen. Diegene die toch liever hadden uitgeslapen hebben ons later om dit schouwspel benijd. Onder een hete middagzon hebben we de ballonnen weer in de trein geladen en stipt op tijd reed ons prive vaartuig weer richting Dar es Salaam. Met veel dank aan Ultra
Magic voor de uitnodiging van dit uitzondelijke jubileumsfeest en we hopen dat we bij het volgende avontuur weer op de deelnemerslijst staan. Uwe Schneider

	overboord, dan moet je die beslissing mogelijk op de eindsprint weer bekopen. Zo zijn het alle kleine details die er toe kunnen leiden dat je een goed resultaat behaalt” aldus Bob. Benoit voegt er nog even aan toe, “Bob, ik wil je nog even bedanken om met me mee te varen, ik vond je wel magnifiek. Last but not least, het is nu niet alleen meer een zaak van ballonvaren, maar ook een zaak van het weer voorspellen, de beste meteorologen ter wereld waren in Albuquerque aanwezig, en ik wil graag een magnifieke dank zeggen aan Luc Trullemans”, aldus Benoit. De gesprekskosten van de satelliettelefoon wil hij liever geheim houden, dat liep buiten alle proporties. De gemeentevoorzitter neemt nog even het woord, “de meeste mensen aanwezig staan hier nog geen vier dagen, maar ik zie hier nu al mensen met uitdrogingsverschijnselen en ik wil u dan graag uitnodigen voor een drankje”. Buiten werd er nog
lang nagekletst en liet Benoit aan de hand van zijn foto’s op de laptop een kleine impressie van de vaart zien. Op het laatst zie je 2 heren die duidelijk vermoeid hun taak volbrengen. Een waanzinnige overwinning waarbij ik heel trots ben de beide toppers persoonlijk te kennen. Bob en Benoit gaan nu eerst genieten van hun rust.



Niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk moet er aardig bijgetankt worden. Daarna zal Benoit zijn persoonlijke belevingen aan boord op papier zetten en dat ongetwijfeld fascinerende verhaal zal verschijnen in de eerstkomende uitgave van de Newsletter van de Belgische Ballonfederatie, de plaats waar deze primeur thuis hoort. Later zal dit of een soortgelijk verhaal ook beschikbaar komen voor het Hot Air Magazine. De grote vraag is nu of de volgende Gordon Bennett werkelijk in Belgie zal worden gehouden of dat men dit keer van de gebruikelijke regel afwijkt omdat het de honderdste verjaardag betreft en de race mogelijk in Parijs zal starten. De beslissing hierover zal niet lang op zich laten wachten. De vele foto's van Benoit, en ze zijn echt prachtig, vind je op zijn eigen website. Bennie Bos

	We hebben prachtig nazomerweer gehad, waarin de ballonvaarders nog een paar mooie vaarten hebben kunnen maken. Afgelopen week mocht ik mijn woonplaats nog even van boven bekijken en konden we een echtpaar met een 25 jarig jubileum vanuit de lucht toezingen, prachtig. Zover als ik weet zijn nu alle evenementen wel voorbij en maakt men zich op voor 2006. Heb jij al data beschikbaar van evenementen voor het komende jaar, mail ze naar mij, dan zal ik kijken of ik in het volgende magazine een overzicht kan geven zodat een ieder zijn planning kan gaan maken. De foto hiernaast is gemaakt door Hans Habers op een hoogte van 4500 foot boven het wolkendek in zijn woonplaats Gees. Johan Komies mailde een leuke tip over een website met heel veel foto's van de meeting in Metz, een aanrader. Een tip voor het komende seizoen van Jan Smelt betreffende de gasballonvaarten zoals links op
deze website genoemd (het ultieme kado). Op 5 minuten afstand van het startveld bevind zich een camping genaamd Hertha See. Een perfecte combinatie voor 2006. De Cameron ijsbeer special shape is nu ook te koop, de ballon heeft ooit al eens gevaren in Barneveld. We kunnen nog elke donderdagavond genieten van de TV avonturen van Ton Rentier, Groeten uit de Rimboe. Ton is zojuist teruggekeerd van de grote ballonfiesta in Albuquerque en heeft op de website van Rene Leeflang vele foto's geplaatst.
Op de rechterfoto zie je het product van de firma Pidplates. Vervaardigd van hetzelfde materiaal dat autofabrikanten gebruiken voor hun type aanduiding. De letters zijn galvanisch verchroomd zodat ze bestand zijn tegen elk weer type. Prijs exclusief BTW en verzendkosten is 41,18 Euro. Ziet er zeker professioneel uit. Meer info op de website. Op 19 november zal Vijaypat Singhania zijn recordpoging starten vanuit het Mahalaxmi stadion in India. Vijaypat zal trachten een wereldhoogte record met een "normale" hetelucht ballon te verbreken (zoals al eerder bericht). Het doel ligt op 70.000 foot. Voor de gelegenheid heeft de zangeres Raageshwari het lied "Josh" geschreven wat ze tijdens de start zal gaan zingen. Dit moet het weer zijn voor de prachtige maand Oktober. Info en reacties zijn weer welkom op info@hotair.nl Ciao, Bennie Bos