Uitgave 29 - Oktober 2004 - Jaargang 3

 

1

Ballonvaren in Campania

Tekst en Foto's: Bennie Bos

 
    

De plannen om naar Italië te gaan ontstonden begin 2004 toen ik contact had met Eric Martens en hij mij vroeg of ik ook dit jaar zin had om iets te gaan doen in het "Birds" team. Net als vorig jaar stond een trip naar Tsjechië gepland. Eric had echter zijn zinnen ook gezet op een tripje naar Italië. Hij liet mij de keus naar welke meeting ik mee wilde gaan. Het antwoordt was niet moeilijk en kun je natuurlijk wel raden . . beide !!!!!

    

    

Het was in 1985 toen Eric voor het eerst de streek rond Napels, Pompeï en Paestum bezocht. De Amalfitaanse kust maar nog meer Pompeï, de Solfatare en de Vesuvius maakten indruk op hem. Zoveel zelfs dat hij de streek opnieuw wilde bezoeken. Sinds hij in 1994 begon met ballonvaren had hij het idee om met behulp van

de ballon diverse streken vanuit een ander oogpunt te gaan bekijken. Hij denkt terug aan Lezno, Reims, Warstein en Antigua. Elke streek had iets typisch, was het de armoede in Polen, de Champagne uit Frankrijk, het bier uit Duitsland of de Caribische bevolking die altijd opgewekt was, ze zullen hem en zijn crew altijd bijblijven, want wat is er mooier dan een streek te overzien vanuit ons "vliegend balkon". Het dagelijkse werk van Eric bestaat uit het keuren van alle ballonnen waarmee in Belgie gevaren wordt. Tijdens die keuringen hoort hij natuurlijk diverse prachtige verhalen van ballonvaarders. Zo vertelde Dirk Leboeuf hem meerdere malen over een gezellige ballonmeeting in Fragneto, weliswaar op zijn Italiaans maar o zo charmant. De afstand van 2000 kilometer voor een meeting van 4 dagen was de drempel om niet te gaan. Jos Ruymen en Jan Vanhex waren in 2003 ook op de meeting geweest en vertelden over

een tweede meeting in Paestum die vooraf ging aan Fragneto en allebei georganiseerd werden door dezelfde persoon. Dat veranderde de kijk op de zaak. 10 dagen ter plaatse op een rit van 2 dagen was natuurlijk redelijk haalbaar. De crew was direct enthousiast. De plannen werden gemaakt en er werd contact gelegd

met de organisatie. Tijdens ons verblijf in Tsjechie overhandigde Eric mij al een compleet uitgewerkt boekwerk met alle details over de meeting en de mogelijke uitstapjes. Ik vind het geweldig als iemand zo enthousiast met iets bezig kan zijn. Oktober naderde en ik begon me al helemaal in te leven. Ondertussen was de nieuwe ballonbus gearriveerd met dubbele airco. Terwijl het hier pokkeweer was keek ik dagelijks met glinsterende oogjes op de weerkaart van zuid-Italië, het was in de Campania streek constant 25 graden, jammie, de korte broek kan weer uit de kast. De reservebelg gaat weer op stap, ofwel, het "Birds" ballonteam zakt af naar Italië. De ballonkalenders die ik voor alle crewleden had meegenomen vielen in goede aarde en weldra gleden we over de lange Duitse autobanen, waar geen eind aan leek te komen, richting de Oostenrijkse grens. Bij Koblenz had een tankwagen

een rare manoeuvre uitgehaald en lag volledig over de weg wat een blokkade opleverde voor de rest van de dag. Als je de machtige Alpen in zicht krijgt wordt je daar toch even weer stil van, wat een geweldig schouwspel. Er lag zelfs sneeuw op de toppen, terwijl wij onderweg waren naar een gebied waar we

gewoon in de korte broek konden lopen. Na een overnachting in Bolzano in Noord Italië pakten we de prachtige oostkust route langs de Adriatische zee. Als ik van alle mooie uitzichten onderweg een foto had kunnen maken dan zou ik er nu zeker 1000 extra hebben. Vrijdagavond kwamen we aan op de camping in Paestum, zuidelijk van Napels, waar een huisje voor ons gereserveerd stond. Dit kleine bungalowparkje werd volledig door de 20 aanwezige ballonteams ingenomen en lag slechts op 100 meter afstand van de middellandse zee, een heerlijk vooruitzicht. Onze "bungalow" was wel volgens de Italiaanse norm, maar ach, het enige dat we er deden was slapen dus wat maakte het uit. De koelkast was defect en het toilet moesten we met een emmer doorspoelen want met het water wat uit de stortbak kwam kon je nog geen vlieg verzuipen. Als er iemand ging douchen dan kon de gehele crew

zwemmen want het water liep bijna de hele bungalow door. Men begon buiten op het pleintje net met de eerste briefing. De 4e editie van de "Raduno Aerostatico di Paestum" was begonnen. We werden uitgenodigd door de familie Charbonnier, organisator van deze en vele andere ballonevenementen in Italië voor het gezamenlijke avondeten op de buffelranch, de locatie waar we tijdens die meeting de brunch en het avondeten zouden gaan nuttigen. De streek staat namelijk bekend om de kaas die men er maakt, en wel speciaal de "Mozzarella di Bufala", gemaakt van buffelmelk. Ik was er geen liefhebber van, geef mij maar pasta. Pasta, het woord wat de dagen die zouden volgen een hele andere betekenis voor ons zou krijgen.

  

     

Zaterdagochtend stond de eerste vaart op het programma maar eerst natuurlijk een stevig ontbijt. Dit werd ons geboden bij de plaatselijke bakker. Een gezellig zaakje met zitgelegenheid. Uitzoeken uit de vitrine wat we wilden. Grote warme gevulde croissants met een heerlijke pot koffie zodat we er tot aan de pasta weer tegen konden. Het startveld lag naast de beroemde tempels van Paestum. Grote bewondering had ik voor de

meteo voorziening, zoiets had ik nog nooit gezien. De kreet "Meteo" werd gevolgd door het loslaten van een helium ballonnetje en de opmerking "direction is good". Dat was elke keer weer lachen. Ons startveld lag ongeveer een kilometer van de middellandse zee af en de wind in de ochtend blies het ballonnetje altijd naar het open water. De wind was echter hoofdzakelijk zeer kalm en soms blies deze op enige hoogte weer terug landinwaarts. Er werd wel altijd vermeld of dit effect aanwezig was zodat de echte cracks zich even boven het helderblauwe water zouden kunnen begeven. Men had de mogelijkheid van een extra startveld richting de bergen voor diegene die niet zo dicht bij de zee wilden starten. Dat leek ons ook wel een correcte keuze en samen met de helft van de ballonteams verplaatsten we het dure spul naar het ruige veld een paar kilometer verderop. Achter ons glipte de Italiaanse

zon over de heuvel terwijl de Belgische vlag op de mand werd vastgemaakt. Naast ons lag een pimpelroze ballon wat een fijn contrast gaf met het donkerblauwe van onze "Birds". De bewoners in de directe omgeving keken voorzichtig vanachter het gordijn wat er gaande was en weldra stonden de meesten op hun balkons

het schouwspel te aanschouwen. Ook Jos Ruymen en Dirk Leboeuf waren vanuit Belgie vertrokken om in dit mooie gebied te gaan varen. Ik was de enige Nederlander en moest me dus waardig gedragen. Dat zou ik niet lang volhouden. Ik kon gelijk op de eerste vaart mee omhoog en mocht genieten van het vlakke landschap wat opgesloten lag tussen een hoge berg en de zee. Duidelijk zichtbaar was het andere startveld en zelfs enkele ballonnen die het lef hadden zich boven open water te begeven. Ze moesten het hoog zoeken om weer boven land te komen. We koersten over kleine huisjes, druivenplantages, buffelfarms, tempels en smalle weggetjes waarna Eric de ballon zachtjes neerzette in een omgeploegde akker. Het was inmiddels al knap warm geworden toen we aankwamen op de farm voor de brunch. De buffels zochten verkoeling onder de olijfbomen of met hun poten in de diepe modderplassen en de vele

kleine salamanders kwamen in het felle zonlicht op temperatuur. Helmut Schoo, een 70 jarige Duitse meteoroloog en ballonvaarder die zelfs nog een tijdje in Enschede heeft gewoond, vertelde mij dat hij ook boven de middellandse zee had gevaren, wat was hij trots. De tijd tot aan de volgende briefing gebruikten we

om de tempels te bezoeken. Er was zelfs tijd over om even een duik in zee te nemen. Daar knapt een mens weer van op. Die volgende briefing was diezelfde dag om 16.00 uur. Er stond nu iets meer wind en deze was 180 graden gedraaid en waaide nu vanaf zee. Dit was de normale situatie voor alle komende dagen. Het startveld had politie bewaking en liep al snel vol met toeschouwers. Vanuit de verte klonk een vrolijk geluid. Een narrenorkest kwam uit de straten gelopen en draaide het veld op. Men gebruikte de vreemdste instrumenten, varierend van schoenenpoetsbakjes tot aan een toiletpot. De plaatselijke "Lotus" autodealer stalde zijn prachtige bolides op de parkeerplaats uit. Onze passagiere heette Laura, en ze sprak dat op een fascinerende Italiaanse manier uit. Enige zenuwen had ze wel. De Italiaanse speaker was meer dan enthousiast en schreeuwde bij elke ballon "Magnifico !!!!!" De vaart

verliep voorspoedig en ik kon onderweg foto’s maken van onze ballon boven een palmboom. De Italiaanse insecten waren gelukkig allemaal op vakantie en na een goede nachtrust op mijn hoogslaper was het zondag om 5.30 uur al weer vroeg dag. Ik wilde graag een foto maken van de 3 Belgische ballonnen en sprak af dat

ze alle 3 tegelijk en naast elkaar omhoog zouden gaan. Er was weinig wind op het alternatieve startveld waardoor alle ballonnen fraai bleven hangen. De maan was op de achtergrond prominent aanwezig en het lukte mij om een foto te maken van het mandje van Jos naast de maan. De landingsplekken bestonden hoofdzakelijk uit omgeploegde akkers. Af en toe stapte ik een veld binnen waar een soort leemlaag lag en die rommel wilde maar heel slecht onder de zolen vandaan gepeuterd. Er was een klein wedstrijd elementje ingebouwd in de vorm van een Fly-in op het hoofdveld. Dit doel werd echter niet gehaald en moesten we op een andere manier oplossen. Voor het gastanken reden we het veld op waarbij ik half uit het raam hangend de marker onder luid gejoel keurig op het kruis mikte. De marker werd netjes ingemeten en we wonnen de eerste prijs. Een

Italiaanse ballon werd weer opgebouwd om te gaan tetheren met de plaatselijke kinderen. Vanaf de ranch was deze ballon goed te zien met op de voorgrond de buffels, weer een schitterende foto. Toen ook Eric op zijn knieen probeerde een foto te maken werd zijn been afgelebberd door een grote buffel. Jakkes !!.

    

   

Tijdens de brunch kwam Jos met een cactusvrucht. Als de stekels goed werden verwijderd was deze zeer goed eetbaar en smaakte het een beetje naar watermeloen. Na de maaltijd vertrokken wij richting de Vesuvius, de vulkaan die in het verleden voor veel ellende heeft gezorgd. We wilden in deze ballonvakantie

natuurlijk ook iets doen aan onze culturele opvoeding. We kwamen door een klein dorpje waar het wemelde van de scooter en motorrijders en allemaal even hard en zonder helm. Hier was het heel goed uitkijken geblazen. De klim met de auto naar de Vesuvius was steil en werd bemoeilijkt door de vele toeristenbussen die met moeite de haardspeldbochten konden pakken. We hadden het al veel vaker gezien maar hier was de mentaliteit van de plaatselijke bevolking wel erg duidelijk, wat een rotzooi. Enorm veel stapels met zwerfvuil, van huisvuil tot aan matrassen en koelkasten, alles werd naast de weg geflikkerd. Het laatste stuk moest te voet gebeuren en na een stevige klim kwamen we uiteindelijk aan bij de rand van de krater op 1300 meter hoogte, een indrukkwekkend ogenblik. De top hing in de wolken en het was er koud. Onder ons lag de stad Napels. Plots werd Eric zeer pijnlijk in zijn

hals gestoken door een agressief beest, een soort wesp. Zou de kreet "Napels zien en sterven" dan toch op waarheid berusten? Een toevallig passerende Engelse dame had gelukkig een tegenmiddel in haar tas waarna de pijn direct minder werd. Engelen bestaan! Die middag bouwden we voor de vierde keer de Birds ballon op.

Rond het veld was het erg druk en het was weer mijn beurt om mee te varen samen met Leon, de sympathieke buurman en crewlid van Eric. Igor Charbonnier ging als vosballon als eerste de lucht in en legde na zijn landing een doelkruis. Hier kwamen wij keurig overheen en Eric gooide de oranje marker dicht bij het kruis. Onze landing vond plaats tegen een berghelling. Ik stapte uit en zocht een plek waar de volgauto bij de ballon zou kunnen komen. Ik trof echter alleen maar grote gesloten hekken. Aj, we zaten op een afgesloten gebied en verder varen wilden we eigenlijk niet omdat daar geen wegen liepen. Aan de andere kant van het toegangshek verscheen een bezorgd kijkende dame. Ze heette Agneta en sprak zeer keurig de Engelse taal, een uitzondering in dit gebied. Haar bezorgdheid was terecht. Ze verteld dat binnen deze omheining normaal gesproken twee enorme grote honden de

wacht hielden en dat deze beesten behoorlijk agressief waren. Ik schreeuwde naar Eric dat iedereen zeker in de mand moest blijven wachten en zocht voor mezelf alvast een plek om over het hek te klimmen voor het geval die glimmende tandjes om de bocht mochten komen. Gelukkig kreeg Agneta contact met de

grondeigenaar en hij bleek gewoon in zijn huis op hetzelfde grondstuk te zijn met de honden achter de tralies. Een pak van mijn hart. Hij had geen enkel probleem met de ballon en we konden de zaak afbreken. De crew had de grootste moeite gehad om zich door het verkeer te wurgen en kwam ook net ter plaatse. Agneta nodigde ons uit voor een drankje. Ze bleek de buurvrouw te zijn en runde een bed and breakfast boerderij. Wat een prachtig geheel op een schitterende locatie. In de tuin een helderblauw zwembad met daar achter zicht op de zee die 5 kilometer verderop lag. Ze kon vanuit haar tuin de ballonnen zien opstijgen en landden. Elke avond de zon zien ondergaan in de Middellandse zee, wie wil dat niet. Bij de buffels was het weer gezellig aanschuiven aan de pasta en de wijn. Later die avond organiseerde de familie Charbonnier een kampvuur op het strand, vlak achter ons huisje. Het

was nog heerlijk warm toen de muziek uit de landrover over het strand klonk en de Italianen hun versie van het Fierljeppen demonstreerden door met stokken over het vuur te springen. Een leuke vuurwerkshow zette de omgeving in het volle licht. Wijn, jenever en Pasta Piri Piri, de vlammen sloegen uit mijn mond.

  

   

Het was inmiddels alweer maandag geworden en we zochten voor korte tijd ons bed op want over enkele uren zou de wekker aflopen voor de ochtendvaart en we wilden geen enkele vaart missen in deze prachtige omgeving. Ik maakte mijn derde vaart en we koersten naar de tempels en de kust. Ik zou graag op het strand

willen landden en Eric voelde daar ook wel voor. De juiste stroming daarvoor zat op 50 meter hoogte en langzaam kabbelden we de goede kant op. We moesten nog wel even de hoogspanning over. Aj, we moesten nu iets hoger gaan varen en de wind die daar stond dreef ons weer terug. Met geen mogelijkheid konden we voorbij de stroomkabels komen en na een kwartier pielen boven de kabels gaven we de moed op en stegen door naar grote hoogte waar we een geweldig zicht hadden over de kustlijn en op de tempels. De Vesuvius was nog net niet te zien. Na een tijd gingen we weer lager omdat de gasvoorraad op begon te raken. Olijfplantages, wijngaarden, allemaal heel mooi, maar waar kan die ballon liggen? De grondwind was nog steeds erg traag en uit pure noodzaak hebben we de ballon maar laten zakken op een smal paadje tussen de olijfbomen. Door een beetje slim inpakken was er

geen schade. De mensen zijn allemaal even vriendelijk en maken zich niet gauw druk. De dikke spinnen die je in zo'n plantage tegenkomt dwingen overigens wel ontzag af. Tijdens de pasta hoorden we dat Mattew boven de zee was terecht gekomen terwijl er op dat moment geen wind terug naar de kust stond. Nadat hij al een

kilometer diep zat werd hij terug gesleept door een boot. Voor die middag hadden we een bezoek aan de stad Pompei op het programma staan. De ruïne die overgebleven is nadat de Vesuvius op 24 Augustus in het jaar 79 na Christus zoveel verwoesting aanbracht aan de stad. We hebben uren rondgeslenterd tussen de puinhopen die na jaren noeste arbeid weer zichtbaar zijn geworden en nog moet een groot gedeelte van de stad onder het puin vandaan gehaald worden. Die avond ging de gassponsor van het evenement mee met ons in de ballon. De man heette Mauricio en was zeer enthousiast. Op het veld een bruidspaar wat van de gelegenheid gebruik maakte om enkele leuke trouwfoto's te maken. Met plezier poseerde de knappe dame ook even voor mijn lens. De vaarrichting liep parallel met de grote weg naar Salerno wat een enorme file opleverde. Uiteindelijk is

de ballon geland op een parkeerplaats naast de weg en kwamen diverse families met de kinderen en fotocamera's langs. De kinderen mochten natuurlijk allemaal even in de mand. Het was die avond weer beregezellig tijdens de pastamaaltijd die gevolgd werd door de prijsuitreiking van de wedstrijd die natuurlijk

niks voorstelde. Alle piloten kregen een mooi keramiek bord met een afbeelding van de ballonnen boven de tempels er op geschilderd. Gezamenlijk organiseerden de Belgische teams een gezellig samenzijn bij ons voor de bungalow. Tafels werden aangeschoven, stoelen kwamen overal vandaan en al snel stonden er zoveel flessen wijn en drank dat niemand nuchter naar huis hoefde. De cd collectie van Gery Vos, crew bij Jos, kwam op de proppen en met ons tweeën deden wij de muziek. Al zeer snel zat de stemming er goed in waarbij de hele camping kon meegenieten van ons lawaai. Een enkeling klaagde of de muziek niet wat zachter kon maar de meesten schoven gezellig aan en iedereen nam wat lekkers mee. Het kon natuurlijk niet uitblijven en al gauw deed ik mijn wereld beroemde act met het doekje en de pleeborstel voor groot publiek.  Je had die Italianen moeten zien kijken. Eerst viel de mond

open van verbazing en daarna vielen ze van hun stoel. Behoorlijk licht in mijn hoofd viel ik die nacht in slaap. Gelukkig was er de volgende ochtend geen vaart gepland. We zouden de Amalfitaanse kust gaan bezoeken en ik voelde mij best een hele kerel na al dat vocht van gisteravond. Al snel stonden we in de file. Er bleek een koe te zijn aangereden en die lag midden op de weg. Het nadeel van deze prachtige kustroute is dat hij ongeveer 3000 bochten kent en al spoedig was ik net zo misselijk als een kraai. Na het eten van een kilo druiven was ik weer het heertje. De Amalfitaanse kust moet je bezocht hebben als je in Zuid Italië bent.

   

    

Het staat zelfs op de werelderfgoed lijst. Enorm indrukwekkend door prachtige rotsformaties en de huizen die daar tegenaan gebouwd zijn met het uitzicht op het helderblauwe water. Je rijd over een smal straatje met naast je alleen een muurtje of vangrail, daaronder de diepte. Dan naast de weg een aantal plaatsen om de auto te parkeren, een klein hokje en een portier. In de volgende bocht wordt dan duidelijk wat zich daar bevind. Aan de bergwand hangt een enorm hotel met een afdaling naar de zee met privé-strand. Het was een

lange dag die we uiteraard zouden afsluiten met een ballonvaart. De laatste vaart vanuit Paestum waarna het hele gezelschap zou verkassen naar de tweede meeting. Ik ging mijn vierde vaart maken. We namen 2 mensen uit Berlijn mee die daar op vakantie waren en van de gelegenheid gebruik maakten om de streek eens vanaf een hele bijzondere positie te gaan bekijken. Er was weinig wind en voor ons hingen vele ballonnen binnen camera afstand. De arbeiders op het land keken omhoog en zwaaiden allemaal even vriendelijk. Bij de boerderijen stoven de kippen alle kanten op terwijl de buffels zich helemaal niks aantrokken van al dat gedoe in de lucht. We wipten nog even een heuvel op en kwamen recht over een enorme grote zonnepanelen installatie. Als we daar zouden landden waren de kosten niet te overzien. Eric zette de ballon achter een boerderij waar de hele familie ons al stond op te wachten. We trokken

de ballon plat terwijl de vrouw des huizes al klaar stond met de koffie. Italiaanse koffie, wel te verstaan. Een klein bekertje gitzwart vocht, heerlijk. Leon noemde haar Mamma Miracolie, waarmee ze erg moest lachen. Nadat we alles hadden ingepakt trakteerden we de kinderen nog op wat snoep. Bij het verlaten van het

terrein lagen alle papiertjes gewoon op de grond. Dat is de mentaliteit van de bevolking uit die streek. Het wordt de kinderen ook niet geleerd.  Dit was de laatste vaart in Paestum, een gebied waar de wind altijd rustig en het vervolgen van de ballon een makkie was. Wat wij toen nog niet wisten is dat de situatie de komende week volledig anders zou zijn. Na het ontbijt op woensdag pakten we de bus en aanhanger vol met onze spullen en brachten nog een laatste bezoek aan het strand alwaar een visser zojuist een grote inktvis uit zijn netten haalde. Het dier was nog springlevend en verzette zich met al zijn zuignappen tegen zijn gevangenname. Een laatste briefing op ons kamp en we spraken af dat we elkaar die middag om 17.00 weer zouden treffen bij de bar in het plaatsje Fragneto, in het binnenland. Hier werd alweer voor de 18e keer de "Raduno di Mongolfiere Fragneto Monforte" georganiseerd en ook

weer door Nello Charbonnier en zijn familie. Voor Dirk Leboeuf was dit de 12e deelname. Op woensdag was dit kleine plaatsje nog behoorlijk uitgestorven, maar dat zou rap veranderen. Bij een klein cafeetje in een smal straatje kwamen we Igor Charbonnier en het team van Jos Ruymen tegen. Een lokale schilder had 2 prachtige

langwerpige panelen beschilderd met ballonnen en zonnebloemen. Werkelijk schitterend gemaakt en de prijs die hij vroeg vond ik de moeite. Ik dacht "als ik ze wil hebben moet ik ze nu kopen, als de andere teams binnenkomen zijn ze weg". “Is er nog plaats in de bus??” Alle teams zouden worden ondergebracht bij een gastgezin. Een klein manneke met een nog kleiner Fiatje nam Eric en mij mee en scheurde door de smalle straatjes naar het gezin wat ons was toegewezen. De Italiaanse Mamma had echter maar 4 bedden inplaats van de 5 die wij nodig hadden en ratelde tegen het manneke dat het een lieve lust was. We scheurden verder totdat hij een kennis zag staan die problemen met zijn auto had. De gloednieuwe Fiat Panda was afgesloten en de sleutel zat nog in het contact. Hij stapt uit en gaat helpen. De situatie die dan ontstaat is lachwekkend. Een klap tegen de deur lost niks op. Zijn eigen sleutel

geprobeerd, past uiteraard ook niet. Een schroevendraaier in het slot brengt ook geen resultaat en het einde van het liedje is dat de eigenaar van de Panda meegaat in ons te kleine autootje en wij weer uitgezet worden in het dorp. Het manneke gaat eerst met zijn vriend naar de stad Benevento om een andere sleutel te

regelen en laat de verdeling van de gastgezinnen voor wat het is. Later op de avond kregen we pas te horen waar we moesten slapen. Het bleek bij de man te zijn waarvan de auto op slot zat. Ach, je moet een beetje flexibel zijn. Er was een heuse openingceremonie georganiseerd waarbij 2 ballonnen zouden opstijgen op een klein pleintje midden in het dorp. Nou moet ik er even bij vertellen dat Fragneto op een heuvel op 1200 meter hoogte ligt en we weten allemaal wat wind op een heuvel doet. Juist, die waait daar hard én met een versnelling overheen. Afijn, vanuit een smalle steeg klinkt muziek, een fanfare nadert het plein. Mooie dames in te korte rokjes huppelen door de straten en geven een leuke show op het plein wat omringd is door de plaatselijke bevolking en de inmiddels allemaal aanwezige ballonteams. Na deze show worden de 2 ballonnen uitgespreid en koud geinflate. Ik heb er een zwaar

hoofd in, het plein is klein en er staat een bak wind.  Met man en macht krijgt men de eerste ballon toch overeind en onder luid gejuich wordt deze gelanceerd. De tweede ballon is echter groter en vatbaarder voor de wind. Hij zwaait een keer naar links, hij zwaait een keer naar rechts en ligt half boven op de plaatselijke school waarna er glasgerinkel klinkt en een straatlantaarn aan diggelen gaat. Dat was wel duidelijk.

    

   

Met alle wijsheid wordt de riplijn getrokken en de ballon weer neergehaald. Het resultaat zijn enkele kleine scheuren. Op een groter veld was het zeker gelukt de ballon overeind te krijgen. Of dat verstandig is laat ik buiten beschouwing maar ik heb een hoop meegemaakt de afgelopen week. Maribella, een klein ouder

Italiaans dametje uit de Charbonnier familie grijpt een jonge knaap bij de oren en sleurt hem naar de zijkant. Blijkbaar deed hij iets wat haar niet aanstond want normaal is ze heel aardig. Eindelijk konden we onze kamer betrekken, een groot huis waarvan wij de bovenverdieping tot onze beschikking hadden. Het huis was nog niet afgewerkt, muren alleen gestuct maar wel ingericht. Dit schijnt normaal te zijn. Met de familie hadden we praktisch geen contact, de achterdeur stond open en de mensen zag je bijna nooit. De man scheen dokter te zijn en de ex-burgemeester van het dorp. Het eten deden we in een zaaltje op 50 meter van ons verblijf, dus dat was makkelijk. 2 keer per dag pasta, dat zou wel smaken !!!!!! We liepen nog even het dorp in waar allerlei tentjes waren opgesteld en liepen het team Ruymen tegen het lijf, ze waren verbaasd. "Bennie, ze kennen jou ook overal". Wat bedoelden ze?? Bij

de schilder had een dakpan gelegen met een afbeelding van het dorpje en een ballon erop. Daaronder had mijn naam gestaan. Wat bleek, Eric had de schilder opdracht gegeven om de Birds ballon op een dakpan te schilderen in het dorpstafereel. Als voorbeeld had hij de man een certificaat gegeven waarop toevallig mijn

naam stond. Gelukkig, dat mysterie was ook weer opgelost. De schilder kon echter weer aan het poetsen. Donderdagochtend de eerst mogelijke gezamenlijke vaart in Fragneto. Het opstijgterrein was een voetbalveld zonder gras, alleen geel zand. Dit werd nat gehouden om te veel stof te vermijden. Het veld was afgesloten met een hoog hek en alleen ballonteams hadden toegang via de bewaking. Aan 2 kanten was het veld omringd door heuvels. De "Meteo" wees uit dat de wind variabel was. Het was wel redelijk heiig in de lucht. Tijdens de briefing werd er gevraagd naar kaarten van de omgeving. Het antwoordt van Nello: "ook een traditie hier, er is geen kaart". Zal wel loslopen dacht ik. Achteraf een foute gedachte!!!  20 ballonnen op een voetbalveldje is wat krap dus een aantal teams waaronder wij leggen de ballon op de stenen parkeerplaats. "We stijgen op om 08:20" was gezegd. Om 07:20 is het

echter al licht !! 5 bussen vol schoolkinderen verschijnen voor de slagboom, ze kunnen echter de parkeerplaats niet op want die ligt al vol met ballonnen. Alle ballonnen krijgen een Unicef vlag voor aan de mand of de toplijn. Er zou deze week geld ingezameld worden onder de toeschouwers. Pas om 08:55 gaat de

eerste ballon omhoog en langzaam verheft de rest van de groep zich. Het volgen was (vandaag) niet moeilijk, de ballon bleef goed in zicht. Eric zette om 09:40 de ballon weer aan de grond. Dat gaf even wat stress want vlak voor hem dreef een Franse ballon op een meter boven de grond. Juist op het moment dat Eric zijn ballon liet dalen voor de landing gaf de Fransman gas en kwam gevaarlijk bij hem in de buurt. Hij had de schrik flink in de benen. Een schoolbus reed langs en hevig zwaaiend zaten de kinderen aan de ramen geplakt. Na terugkeer op het veld voor het gastanken een verrassing. Vele honderden schoolkindjes in uniform stonden te kijken naar een ballon die speciaal voor hen was opgezet aan een kabel. Klas voor klas mocht even dichtbij de ballon komen en de mand aanraken. Om het verschil in populariteit tussen België en Nederland even aan te geven . . .Een groep kinderen hoorde ons

praten en verstonden daar natuurlijk geen klap van. Ik wees naar de Belgen en zei "Belgica". Ah, werd bedeesd geknikt. Daarna wees ik naar mezelf en zei "Ollanda". "AAAHH, OLLANDA" klonk het in koor. Het bewijs was geleverd!! Na het tanken konden we eten. Je raad het al . . pasta!! ach, het went en is best

lekker. Daarna meestal een stuk worst of dergelijks. Tijdens het eten verscheen er een soort zigeunergroepje met muzikanten en een jongleur. Eén van de mannen had voeten die zo smerig waren dat je er volgens mij wel aardappels in kon poten. Een meisje maakte een stuk touw vast tussen 2 pilaren en voerde een prachtige koorddans act op. De sfeer was geweldig. In de middag sloegen we even een voorraad verpakte ontbijtkoeken en flesjes chocomel in bij de supermarkt want bij deze meeting was niet voorzien in een ontbijt. Donderdagavond een redelijke wind waarbij Eric besloot te gaan varen. De eerste ballonnen bouwden op en met enige moeite kwam de zaak overeind. De vosballon vertrok maar was niet heet genoeg en zwaaide af naar de tweede ballon waar een aantal mensen moesten bukken om niet geraakt te worden door de mand. Toen de wind wat was gekalmeerd bouwden we de Birds ballon op.

Jos besloot de ballon in de zak te laten en ging met ons mee omhoog. Een enthousiaste Italiaanse genaamd Xintya kwam ook met ons mee. Op een redelijk normale manier stegen we op zwaaiden nog even naar de menigte. Mijn 5e vaart verliep volledig normaal totdat Eric de ballon in de vallei liet zakken.

   

   

Opeens voelden we een sterke wind van rechts komen. Deze drukte de ballon zover in dat we een deel van onze warme lucht en dus lift verloren. De ballon verloor snel hoogte. We zaten nog op 10 meter hoogte toen Eric moest beslissen, branden of rippen. Op het bouwland stonden echter paaltjes voor de aanduiding van

een gasleiding dus er bleef maar één keuze over, branden en wel vol. Het mocht allemaal niet baten. Met een werkelijke bloedgang sloegen we van 6 meter hoogte tegen de grond. Dat gaf geen problemen, het was gewoon een beste klapper. Doordat Eric vol had gebrand knalde de ballon natuurlijk weer omhoog. Onze piloot had het wel gehad voor vandaag en wilde zo snel mogelijk landen. Midden in een omgeploegd veld knalden we weer naar beneden en kwamen uiteindelijk zonder problemen tot stilstand. Onze Italiaanse had werkelijk genoten van deze heftige vaart, ze was helemaal enthousiast en dacht dat het zo hoorde. Het veld waar we in lagen was omgeploegd maar is niet vergelijkbaar met een omgeploegd veld in ons land. Alleen maar brokken keihard zand van ongeveer 20 tot 30 centimeter doorsnede. Het grote gevaar hiervan is dat je gemakkelijk met je voeten kunt

omklappen. We lagen 100 meter van een weg en de crew kon ons niet vinden. Dan maar vast alles naar de zijkant slepen. Als de zon achter de heuvels duikt is het hier erg snel donker. De auto van het Oostenrijkse team van Michael Andreas verschijnt en komen ons te hulp. Ze besloten niet te gaan varen maar waren wel

de vallei in gereden. Hun hulp was zeer welkom en werd enorm gewaardeerd. Ondertussen zaten mijn ingewanden weer op de plek waar ze zich vroeger ook bevonden en met 8 man sleepten we alles moeizaam naar de weg. Met behulp van hun navigatie systeem in de auto en een telefonische afspraak met onze crew om naar een vaste plek te rijden kregen we alsnog de ballon weer in de aanhanger. Ik beloofde Michael als dank een cd met foto's van zijn ballon. Na de pasta liepen we nog even naar het dorp. Het was inmiddels gezellig druk geworden. Het leek een beetje op Pamplona, laat de stieren maar los. Op het podium speelde een band. Opgehitst door Marinella, die nooit moe werd, deden de Belgische teams een polonaise. Op een gegeven moment kwam er een oud Italiaans mannetje met een looprekje het plein op en de hele polonaise sloot bij hem aan. We moesten de snelheid iets aanpassen

maar de man vond het geweldig, hij gooide zelfs af en toe zijn been omhoog. Op vrijdagochtend ruilde ik van crew met Gery. Hij ging naar Eric en ik naar Jos. De bedoeling was om vanuit de lucht foto's van de eigen ballon te kunnen maken. Ik moest even wennen aan de ballon want deze was van het merk Libert uit Belgie.

   

   

Dat had ik al gauw in de gaten, het principe is overal gelijk. Guiseppe en zijn kleine dochtertje Valentine gingen met ons mee. Er hing een behoorlijke inversielaag op enkele honderden meters hoogte. De muziek ging hard aan in de auto en ik danste samen met Nadine, de vrouw van Gery, boven op de ballonmand van Dirk.

Zij hoorde ook bij de ruil. We stegen op voor mijn 6e vaart en genoten van de ballonnen die laag boven het dorpje hingen. Onze ballon hing helemaal los van de rest en dus sprak Jos "We gaan eens even kijken hoe dik die inversie is". Dat sprak mij wel aan, ik zou er graag bovenop willen kijken. We verdwenen in een spierwitte wereld waar we totaal niks meer konden zien. We stegen verder en pas na 400 meter kwam de zon in zicht. We zaten nu op 1100 meter hoogte gerekend vanaf het startveld en dat lag al op 1200 meter. Absolute schoonheid. Helaas konden we niet aan de crew doorgeven welke richting we nu hadden want de GPS gaf een "Poor Coverage" aan. We moesten dus maar afwachten waar we terecht zouden komen. Eén andere ballon zagen we boven de wolken. Later bleek dat we een slag gemaakt hadden van minstens 90 graden en schuin terug waren gevaren. Na 5 minuten genieten liet Jos de ballon

weer zakken. Dit moest uiteraard met de nodige voorzichtigheid gebeuren. We wisten immers niet waar we zaten en ook niet waar de andere ballonnen zich bevonden. We keken allemaal aandachtig over de rand naar beneden en zagen alleen maar wit, spierwit. Ook de oortjes waren gespitst op het geluid van andere

branders. We hoorden helemaal niks. Na een aantal minuten kwam de vaste grond weer in zicht en moesten we ons opnieuw oriënteren. We zagen de snelweg en dachten dat we die overgestoken hadden. Jos zette de ballon naast een klein weggetje aan de grond. Guiseppe liep naar een huis verderop om te gaan vragen waar we ons bevonden. Ik dook de wijngaard in en plukte enkele trossen druiven en vond zelfs een veld met kleine tomaatjes. Water hadden we meegenomen dus we hadden wel even de tijd. Jos had telefonisch contact met Gery die alweer terug was van zijn vaart met Eric en hij zou contact zoeken met Dirk, die de omgeving na 12 jaar op zijn broekzak kende. Guiseppe kwam terug met de exacte lokatie. We bleken dus de snelweg niet over te zijn maar aan dezelfde kant te staan. Deze info werd doorgebeld en een half uur later kwam de bus met Gery Vos en Dirk Leboeuf (Dirk Di Bufalo) voorrijden.

We spraken erover dat er toch wel risico's verbonden waren aan het stijgen door een dikke inversielaag omdat je dus totaal geen zicht meer hebt op je collega ballonvaarders. Dirk vertelde over de techniek die men in Chateau deux toepaste. Daar gaat de eerste ballon naar boven en roept op zodra hij erboven is. Daarna

komt pas de volgende ballon. Bij het dalen gebruikt men dezelfde techniek. Op die manier kan het eigenlijk niet mis gaan. We bedachten ook nog een manier om de ballon gemakkelijk terug te kunnen vinden in dit moeilijke gebied en de oplossing is volgens ons erg simpel. Koop 2 PDA’s met een navigatiesysteem erop. Eén voor in de mand en de andere voor in de auto. Als de piloot geland is geeft hij de coordinaten door aan de crew en deze voert ze in als eindbestemming. De navigator wijst dan simpel de weg naar de ballon. Het ei van Columbus?? of zien we dit toch verkeerd. In gebieden als deze zou een dergelijk systeem wat totaal ongeveer 1000 euro zou kosten een goede uitkomst zijn. Als er enige wind staat ben je de ballon kwijt als hij een heuvel overgaat. Tegen de tijd dat de crew over de heuvel is, is de ballon alweer een heuvel verder. Pasta. Om 17:00 weer briefing. A whole lotta wind. En dat was

nog zacht uitgedrukt. Op de briefing werd gezegd "at 17:45 the wind will stop !!!!" Dat was nog eens een understatement maar helaas zat er geen waarheid in. Igor knalde als een raket de ruimte in. Dirk wilde een poging wagen en nodigde Eric en mij uit om mee te gaan. Durfde ik dit?? jawel, ondanks dat het nu wel erg hard waaide. Het zat toch wel tussen de 15 en 20 knopen. De poging van Dirk mislukte en hij gaf het voor vandaag op. Ondanks minimaal 20 man aan de mand en 8 aan de toplijn. Mijn 7e vaart ging dus niet door!!

  

   

Alhoewel . . . Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Je merkt toch dat je je laat meeslepen in dit gekkenhuis. In ons land zou je er niet aan denken om een ballon uberhaupt uit de zak te halen. Mattew uit Frankrijk begon met een nieuwe poging. Gery en ik keken elkaar aan en dachten blijkbaar hetzelfde. "Ik heb

wel zin om met deze wind een vaart te maken, kicken!!". "Ik ook". "Hoe pakken we dat aan" zei Gery. "Simpel" zei ik "we helpen Mattew en springen bij hem in de mand, hij heeft zeker ballast nodig". Zo gezegd, zo gedaan. We stonden in positie met om ons heen nog 20 andere crewleden en piloten om te proberen de ballon recht te krijgen. Aan de toplijn wel 10 man. Toen de ballon recht kwam sprongen we beiden aan boord. Vanaf dat moment ging alles heel snel. Een extra crewlid kwam nog aan boord, Mattew keek om zich heen en vond het allang best. Quick release los. . . HANDS OFF . . . en als afgeschoten uit een kanon knalden we omhoog. Onder luid gejuich van het publiek wat de complete heuvels bezette hing ik overboord met de vuist omhoog "Yahoooooooo". Wat een geweldige kick, ik krijg het kippenvel weer op de rug op het moment dat ik dit verhaal schrijf. . . . . . . Fout, helemaal fout. Op deze manier hoor je niet

ballon te varen, ik weet het echt wel, maar het voelde zo goed, whaaaaaa!!! Snel werd het startveld kleiner, achter ons steeg nog een ballon op tegen een roodkoperen zon. Gecontroleerd stuurde Mattew op een landingsplekje af. Hij wilde op de weg landden, en dat met deze snelheid. Hij kreeg het voor elkaar ook. Naast

de weg lag een wal waar we keurig tegenaan knalden, een sleep over de weg en stil, daar lagen we. De automobilist die net over de weg reed moet bijna een hartverzakking hebben gehad. Mattew pakte een vuurpijl en schoot deze af ten teken dat we safe geland waren. Hij gaf korte instructies door aan de crew over de landingsplek. Aangezien zij hier al voor het vijfde jaar waren kenden ze de weggetjes al wat beter. We pakten rap de ballon in terwijl de crew langszij reed. Mand achter op de aanhanger van de grote Amerikaan en instappen. Geplet tussen een gigantische Leonberger (da's een kalf van een hond) en een parapente ventilator ging de rit terug naar het startveld. Dit vaartje kostte mij wel een rondje bier maar spijt heb ik er niet van gehad. De Leonberger was een vast crewlid van het team maar er waren meer honden verzot van ballonnen. Ergens in de omgeving woonde een dalmatiër en die kwam

regelmatig even kijken bij de ballonteams. Het hek werd netjes voor haar open gedaan waarna ze het hele veld en alle ballonmanden inspecteerde en daarna weer keurig voor het hek ging zitten totdat de bewaker haar er weer uit liet. Op zaterdagochtend stijgt Eric op met een normale snelheid en proberen Leon en ik de

ballon te volgen. Tegen de tijd dat we weer zichtcontact hadden zat de Birds al diep in het dal. Dus is het zaak een weg te zoeken die het dal in loopt. We dachten een weggetje gevonden te hebben en probeerden ons geluk. Halverwege kwamen we achter een rupsvoertuigje met aanhanger te rijden. Opa voorop en oma ernaast, niet wetende dat wij nogal haast hadden, wat ging dat tergend langzaam. Toen ze eindelijk hun stukje land opreden konden wij voorbij en hebben we vriendelijk gezwaaid. Helaas stopte deze mooie weg even verderop bij een oud boerderijtje waar vele tabaksbladeren hingen te drogen in de schuur en werden we luid kakelend toegesproken door 2 tandenloze oude vrouwtjes die ons probeerden uit te leggen waar de ballonnen lagen. Uiteindelijk begrepen we elkaar ook nog  . . . redelijk. We moesten de hele vallei rond voordat we een weg vonden die naar

beneden liep. Toen weer contact gezocht met Eric, waar lig je precies. Het kwam erop neer dat hij ergens tussen de zon en de ballon van Mattew lag, en dat is een redelijk groot zoekgebied. Het was voor hem ook niet mogelijk om een duidelijk aanknopingspunt te geven. Bij de boerderij, bij de berg, bij die bomen ??

   

   

Mattew loste dit heel erg creatief op. Hij had één van zijn crewleden met de parapente mee laten vliegen en dat was natuurlijk een perfect herkenningspunt voor de crew. Een parapente is een soort matrasparachute waarbij de vlieger een grote ventilator op de rug heeft. Na een half uurtje rond rijden vonden we Eric die zo

slim was om naar een doorgaande weg te lopen. Bij het gastanken liep een van de vrouwelijke crewleden, een vrijpostige dame met een mond als een scheermes, rond met een gescheurde broek. Een bilhelft lag volledig bloot, ze liep nog net niet in de string. Marinella zei daar direct wat van toen ze het opmerkte, dat kon echt niet in deze streek. Na het gastanken even snel verfrissen en andere kleren aan. We hadden nog één bezienswaardigheid op het programma staan en die gingen we vandaag bezoeken. De paleistuinen van Caserta. Het paleis van een voormalige koning van Italie. Het paleis was allemaal pracht en praal, luxer dan luxe. Mooi om te zien maar ik denk dan even aan de rijkdom van de koning tegenover de armoede van de bevolking. Mij bekoorde het meest de prachtige watertuin die kilometers naar achteren loopt en je geheel kunt zien vanuit de paleispoort. We lieten ons met de bus naar

achteren brengen en gingen te voet terug. Het water stroomt langzaam de heuvel af naar diverse platforms met schitterende beelden. Telkens stroomt het water van vijver naar vijver waar enorm veel karpers in zwommen. Op zaterdagavond maakte ik mijn 8e vaart met Dirk Leboeuf. Joske ging ook mee. De menigte in de

heuvels was nog verder toegenomen net als de vele mobile home’s (campers) die jaarlijks op dit evenement afkomen. Op het veld een fraaie demonstratie van een vaandelkorps. We maakten een mooi vaartje waarna Dirk de ballon ergens op een heuveltje neerzette. De 2 jonge meiden die mee waren gegaan als passagier waren plots verdwenen. Een kennis die de omgeving waarschijnlijk op zijn duimpje kende had ze opgepikt. Dat was voor ons even een stuk beroerder want we hadden de dames goed kunnen gebruiken . . . als wegwijzer bedoel ik dan. Onze crew kon de juiste weg namelijk niet vinden en bleef een beetje om ons heen rijden. Dirk liep alvast naar de grote weg en Jos en ik bleven bij de mand. Het werd rap donker en al spoedig was er niks anders meer dan het geluid van de vele krekels. Radiocontact hadden we wel en door af en toe te branden probeerden we kenbaar te maken waar we

waren. Gelukkig was het droog en nog redelijk warm. De ultieme uitspraak van Jos: "Hey Bennie, ballonvaarders zijn toch gewoon masochisten dat ze dit soort dingen doen!!” Na 1,5 uur kwamen de koplampen dichterbij en moest er eerst een citroenjenevertje gedronken worden (of 2). Gelukkig waren we

nog op tijd voor de eh . . pasta. Op zondagochtend de mooiste ochtend van de week wat het weer betrof. Nu eens niet de gebruikelijke ochtendinversie maar de zon en niet veel wind. Een vossejacht en een Fly-In werden er gegeven. Het Fly-in kruis lag echter gewoon op het startveld en een wind terug was er niet, whatever.  Mooie foto's van ballonnen kunnen maken onderweg op mijn 9e en laatste vaart. De "DNA" ballon tipte nog even de boomtoppen en kwam waggelend voorbij. Eric landde de ballon op een veldje waar in het midden één olijfboompje stond, en wat denk je, jawel, er compleet overheen. De plaatselijke bevolking hielp ons graag mee. De landeigenaar met een kleurrijke zakdoek op zijn kop kende warempel iets van Nederland . . . Rembrand !!! We hebben hem toen ook maar zo genoemd. Ik klom onder de ballon in de boom en probeerde zonder scheuren de zware stof van het wiebelige boompje

te tillen. Eén dun takje ging door de stof, verder geen schade. Eric deelde enkele flessen wijn uit aan de lokale helpers waarna hij nog even door een kleine 4x4 uit het land werd getrokken. Rembrand was blij met zijn flesje en keerde even later terug met een aantal bladeren waarop hij groene vruchten had gelegd. Het

bleken verse vijgen te zijn. In de winkel zijn ze gedroogd en vind ik ze niet lekker, maar dit was een ware delicatesse. Zo vindt je ze niet in de winkel omdat ze pas lekker zijn als ze rijp zijn en dan vallen ze bijna uit elkaar. Hij nam ons mee naar zijn plantage en daar konden we snoepen zoveel we wilden, heerlijk. Terug in de kasba eventjes languit op het bed. In de verte harde knallen, wat was dat nou weer?  Daar kwamen we later wel achter. Om 4 uur de laatste briefing van deze meeting. De heuvels puilden nu uit en elk straatje in het dorp stond vol met campers. Het bakje wind was ook deze avond gewoon weer aanwezig. Er werd een demonstratie gegeven met een modelhelikopter en vliegtuig. In de verte tromgeroffel. De verantwoordelijke groep van de knallen van vanmiddag was in aantocht. De beroemde Gruppo pistionieri Santa Maria Del Rovo met vaandeldragers en 24 schutters. Op het veld

gaven zij een mooie show waarbij plots de mannen hun musketten begonnen te vullen met buskruit wat ze stevig in de loop stampten met een ijzeren staaf. Ze stelden zich op in 2 rijen van 12 tegenover elkaar alsof ze met elkaar in gevecht gingen. Stuk voor stuk schoten de mannen hun wapen af. Ongelofelijk, wat een harde knallen, dit was echt niet normaal meer, de bodem waar we op stonden trilde bij elke knal mee.

  

  

Dit herhaalden ze later door snel achter elkaar te schieten en zelfs een keer alle 24 tegelijk. Niet te zuinig. De helft van het publiek zat met de vingers in de oren. Igor probeerde zijn ballon op te zetten maar trok hem weer neer toen bleek dat de wind nog iets te grillig was. Je hebt nog nooit een menigte mensen zo hard

horen fluiten. Ik had het gevoel alsof we hier in een arena stonden waarbij elk moment de leeuwen binnen konden komen en dat er maar één uitweg mogelijk was om te ontsnappen uit deze menigte en dat was door de lucht. Een half uurtje later probeerde Igor nogmaals zijn geluk en ditmaal lukte het hem wel en onder een oorverdovend gejuich van het publiek en enkele saluutschoten waar je helemaal doof van werd knalde hij de lucht in. Eric en een hoop anderen besloten om niet te varen want het waaide gewoon veel te hard en ik probeerde te helpen wat ik kon bij de teams die een poging wilden wagen. Als laatste hielpen we Dirk de lucht in en ging ik met Gery mee in de bus van Jos om als extra wagen achter de ballon aan te gaan. Vos en Bos in de retrieve. Het was nu echter buiten het veld zo'n grote chaos op de wegen dat het wel even duurde voordat we de vervolging konden inzetten. We raakten onderweg de crew van

Dirk kwijt en probeerden op eigen houtje de ballon te vinden. We kwamen bij de landingsplek van Gie, een Franse piloot en hij kon ons precies aanwijzen waar Dirk geland was. Dirk stond aan de andere kant van de vallei al keurig te fakkelen. Een inwoner van het dorp reed voor ons aan om de weg te wijzen, anders hadden

we hem nog niet kunnen vinden. Weer helemaal rond en een klein weggetje in. Zeven wilde honden sprongen van de straat af en uiteindelijk bereikten we Dirk. We pakten gezamenlijk de zaak in en moesten toen nog even wachten op de eigenlijke crew met de aanhanger want onze bus zat al vol. Jos vertelde ondertussen sterke verhalen over de prachtige, 17 uur durende gasballonvaart die hij onlangs met Philippe en Ronnie had gemaakt vanuit Marl. De stemming zat er nog steeds in en op een onwezenlijke manier was deze hele week ook nog een soort ontspanning voor mij geweest ook. De meeting zat er weer op en ons stond nog een lange terugreis te wachten. Wat ons bleef is de herinnering aan twee geweldige en gezellige meetings waarbij heel veel is gevaren. De 900 foto’s die ik maakte zijn een dankbaar souvenir. Ik wil langs deze weg Eric en de complete Belgische bende bedanken voor de

superfijne weken. Ik weet dat het een enorme opgave is om zomaar een Nederlander op te nemen in de groep maar aan jullie reactie’s heb ik gevoeld dat ik zeer welkom was, of zoals Jos bij de laatste maaltijd sprak: “een ding zal ik erg missen . . . . . ons Bennie”. . . . Een beter compliment kon ik niet krijgen.    Bennie Bos

     
 

2

Night Crossing

Tekst: Bennie Bos, Foto's: Internet

 
     

Afgelopen september was het alweer 25 jaar geleden dat een spectaculaire ontsnapping uit Oost-Duitsland met een ballon plaatsvond. Het echtpaar Strelzyk wist dat er maar één weg was om uit de DDR te ontsnappen, door de lucht. Peter sprak eerst met zijn vrouw over zijn plannen, maar zij vond ze

onuitvoerbaar. Toen sprak hij met zijn jongere collega Günther Wetzel. Het was hun duidelijk dat de grens bestond uit mijnen, automatische schietinstallaties en goed opgeleide wachtposten die elke centimeter controleerden en op elke verdachte schoten. De Oostzee werd met patrouilleboten bewaakt. "We bouwen een hetelucht ballon" stond na kort overleg vast. Maar hoe bouwde je stiekem een ballon die 8 mensen waaronder ook de familie Wetzel met hun 2 kinderen, veilig over de DDR grens moest vervoeren. De berekeningen waren het eenvoudigste gedeelte van de job. De uitvoering van het plan was echter een stuk gecompliceerder. Men rekende uit dat er een ballon moest komen met een inhoud van 2800 Kubieke meter. Daarvoor

was maar liefst 850 vierkante meter stof nodig en dat heb je niet zomaar bij elkaar, het mocht natuurlijk ook niet opvallen. In september 1978 was het materiaal compleet. Er volgde een terugslag. Petra en Günter Wetzel trokken zich terug omdat ze te veel angst hadden voor een mogelijk mislukken van de vlucht. Peter

Strelzyk merkte dat tegen angst niet te praten was. Alle sporen in het huis van Wetzels werden zorgvuldig verwijderd zodat ze bij het lukken van de vlucht of een eventueel mislukken niet van medeweten beticht konden worden. In deze nerveuze tijden was het zeer belangrijk dat de schijn naar buiten toe hoog werd gehouden. Alles moest zo lijken alsof de familie Strelzyk een gewone familie was. In de nacht werkte Peter en zijn zoon aan de opbouw van de ballon en overdag deed een ieder als normale burger zijn werkzaamheden. Nadat de ballon op een verlaten grasveld getest was en Peter tevreden was over het resultaat, was het wachten nog maar op één ding . . . geschikte wind. Elke dag luisterde de familie naar het zweefvliegbericht op de zender "Bayern 3" en hoopte op wind uit het noorden. Op 3 juli 1979 was de grote dag gekomen. De

wolken trokken van noord naar zuid. Tegen 1 uur bereikten ze met de Trabant en de aanhanger een startplaats tussen Wurzbach en Lobenstein van waaruit de grens zo'n 12 en het spergebied nog 7 kilometer verwijderd was. Dankzij het meervoudige oefenen met het opbouwen van de gondel was deze al binnen

enkele minuten vast aan de grond verankerd terwijl de ballon met koude lucht werd gevuld. De brander werd opgesteld en de familie stapte in de gondel. Na het doorsnijden van het ankertouw stegen de Strelzyks met 3 meter per seconde in de nachtelijke hemel omhoog en bereikten na 25 minuten een hoogte van 1.9 kilometer. Plotseling werd het volledig donker, de ballon kwam in het wolkendek terecht en dat werd fataal voor deze vlucht. De ballonstof zoog zich vol met water en begon weer te dalen. De familie die op een gelukkige afloop van deze actie had gehoopt, was hevig teleurgesteld over het verlies aan hoogte en landde enige minuten later in een bos waarbij een hoge boom de ballon vernielde. De grote vraag die Peter zich nu stelde was "zijn we in het westen of . . . ". De Strelzyks zochten net zo lang naar aanwijzingen totdat Frank een bedrukt stuk papier vond met de tekst "VEB Nahrungs- und Genussmittel Wernigerode". Dit was voor hen het bewijs dat ze aan de verkeerde kant van de grens geland waren en alle hoop verdween op dat moment. Ze waren in het spergebied geland, vlak voor de eerste afrastering. Een lange voettocht naar de startplaats volgde, terwijl een ieder zich grote zorgen maakte over de gevolgen van deze mislukte ontsnappingspoging. Alles werd weer in de auto gepakt, er mocht geen enkele bewijs achterblijven. Uitgeput en teneergeslagen bereikte de familie Strelzyk hun huis. Ze wisten dat de achtergelaten ballon spoedig ontdekt

zou worden en dat hun niet meer veel tijd restte om een nieuwe ballon te bouwen. Ondanks de problemen besloten ze toch een tweede poging te ondernemen en begonnen ze aan de bouw van de nieuwe ballon. Tenslotte werkte de eerste goed maar hadden ze gewoon pech met het weer. Vertwijfeld zochten ze naar

geschikte stof voor het te bouwen luchtvaartuig. Om niet op te vallen noteerde Doris zorgvuldig alle zaken waar ze stof kocht in kleine hoeveelheden. Peter bouwde een motortje in de oude naaimachine zodat alles wat sneller kon worden gedaan als voorheen.  Een paar dagen later werden ze bezocht door de familie Wetzel en deze besloten toch weer om mee te helpen aan de bouw van de tweede ballon en om deze keer wel mee te gaan. Na 8 dagen was reeds de helft van de ballon klaar. Op 14 augustus 1979 startte de volkspolitie een onderzoek naar de vluchtelingen nadat de eerste ballon in de bossen was ontdekt. In de krant verscheen een foto van de ballon en de achtergebleven inhoud, waaronder een waterpomptang en de barometer van Peter. De lezers van de krant werden opgeroepen om zich bij de politie in Gera te melden met aanwijzingen wat kon leiden tot de aanhouding van de voortvluchtigen.

De daaropvolgende dagen werkten beide families koortsachtig aan het voltooien van de nieuwe ballon omdat ze de vrees hadden dat de politie hen op de hielen zat. Günther zat vaak meer dan 16 uur per dag achter de naaimachine terwijl Petra de banen stof aanvoerde. In de nacht reed Peter naar een afgelegen veldje in

Liebschwitz en testte de brander, vlammenwerper en propaanflessen. De daaropvolgende dag was het zwoel weer en zat er onweer in de lucht. Maar de wind waaide uit het noorden dus geschikt voor hun plan. Zonder verder na te denken pakte de ongeduldige families de 175 kilo zware ballon, die net klaar was, samen met de rest van de apparatuur op de aanhanger. De overbeladen Wartburg reed naar een veldje tussen Unterleummnitz en Heinersdorf waar de families tegen 01.30 in de nacht hun ballon uitspreidden. Günter en Frank verankerden de gondel aan enkele ijzeren buizen die in de grond werden geslagen. De motor van een brommer was door Peter omgebouwd tot ventilator. De vlammenwerper en de brander werden gemonteerd terwijl de ballon zich langzaam vulde. 7 propaanflessen werden op de kop gezet zodat het gas door het langzaam openen van de afsluiter vloeibaar naar buiten kwam. Als Peter

deze dan met een lucifer aanstak ontstond er een 12 meter lange vlam in de ballonopening waarbij de helft van zijn baard wegsmolt. Allen stegen in de gondel, de brander werd aangestoken en spoedig steeg de ballon met 3 meter per seconde majestueus in de donkere nacht. Plotseling vatte een deel van de stof vlam.

Günther doofde dit direct met de brandblusser die ze hadden meegenomen. Hadden ze hier niet aan gedacht dan was ook deze expeditie slecht afgelopen. Na enkele minuten bevond de ballon zich op 1800 meter hoogte. De kinderen zaten met hun gezicht naar binnen gekeerd tegen de propaantanks, die in de hoeken van de gondel stonden. De volwassenen tuurden in de duisternis en hielden de draagkoorden vast, waarmee ze de opening van de ballon openhielden. De rafelige gele vlam die door een stuk kachelpijp werd geleid, walmde de ballon in en zorgde voor de draagkracht om de last van 725 kilo te dragen. Uiteindelijk steeg men door naar 2,5 kilometer hoogte. Na enige tijd begon de ballon te dalen, de gasflessen waren leeg en de brander doofde. De aarde kwam razendsnel op de passagiers af, een bos, velden en enkele huizen waren herkenbaar. Met een klap sloeg de gondel op de

grond en de ballon liep weer leeg. De vaart had ongeveer een half uur geduurd. Direct wilde iedereen weten waar ze zich bevonden en gingen Günter en Peter de omgeving verkennen totdat ze een politieauto tegenkwamen. . . . . van het merk Audi en die hadden ze in de DDR niet. Zou het dan toch ??? . . . . . . .

    
    

Ze trokken de deur van de wagen los en vroegen "zijn we hier in het westen ???". De agenten waren totaal overbluft en antwoordden "nee, in Oberfranken !". Dolgelukkig stak Peter een vuurpijl af ten teken aan Doris, Petra en de kinderen dat de overtocht succesvol was en dat ze nu in de vrije wereld waren. Ze waren geland

in de buurt van het stadje Naila. Na deze spectaculaire vlucht draaide de staatspolitie op hoge toeren voordat nog meer DDR burgers het in hun hoofd zouden halen dezelfde stunt uit te halen. Alle kopers van propaanflessen werden geregistreerd en stof die mogelijk voor ballonnen geschikt werd geacht, werd niet meer in grote partijen verkocht. Sindsdien is de ballon te bezichtigen in het museum op Checkpoint Charlie. Dit hele verhaal is in 1981 door Walt Disney verfilmd en kreeg de titel "Night Crossing", een zeer spannende film die in vele landen verschenen is en tevens op DVD verkrijgbaar is met onder andere John Hurt en Beau Bridges in de hoofdrol. Een ongelofelijk verhaal. Omdat de ontsnapping met de ballon 25 jaar geleden heeft plaats gevonden heeft men de familie uitgenodigd in

het Berlin Wall Museum in Berlijn waar een schilderij hangt met een tafereel van de ontnapping. Op deze foto die gemaakt is door Tobias Schwarz zie je aan het plafond een stuk van de orginele ballon hangen. Van links naar rechts Peter Strelzyk, zijn vrouw Doris en de zonen Frank en Andreas. Bennie Bos

     
 

3

Ballonvaarders dag KBBF

Tekst: Dirk Simoen, Foto: Bennie Bos

 
     

Op zaterdag 4 december 2004 organiseert de Koninklijke Belgische Ballonvaart Federatie voor de vierde maal haar ballonvaardersdag. Na drie geslaagde edities in Sint-Niklaas; de eerste twee in de bedrijfsgebouwen van Cock’s Vleeswaren, de derde in de stadsfeestzalen; is voor de vierde editie gekozen voor de festivalhal gelegen aan het Donkmeer, donklaan te 9290 Berlare van 14.00 tot 21.00 uur. Op de ballonvaardersdag editie 2004 mag U zoals voorheen binnen en buitenlandse ballonfabrikanten en dealers verwachten. Cameron – Ultra Magic – Lindstrand – Kubicek – Schroeder zijn op de vorige edities vaste waarden gebleken. Naast de dealers en fabrikanten worden ook vertegenwoordigers van nevenproducten der ballonvaart uitgenodigd. Hiernaast zijn ook steevast de verzamelaars van ballon memorabilia aanwezig. Aan hen wordt de mogelijkheid gegeven de

xxxverzameling ten toon te stellen en zaken te ruilen. Op de editie 2004 worden ook nieuwe activiteiten ontplooid. Zo wordt de mogelijkheid onderzocht om tweedehands ballonmateriaal aan te bieden. Op de open ruimte naast de festivalhal zal na positief advies van de Gemeente Berlare de mogelijkheid gegeven worden aan modelballon fanaten om hun hobby te beoefenen en voor te stellen aan het aanwezige publiek. Noteer zaterdag 4 december 2004 nu reeds in je agenda. Zak eens af naar het Donkmeer België en breng ondertussen een bezoekje aan de ballonvaardersdag in de Festivalhal.

Verdere informatie kun je krijgen bij Dirk Simoen via email

     
 

4

Ballondag 2005, 1e lustrum!

Tekst: Jarno Doornewaard, Foto: Bennie Bos

 
     

Op 5 maart 2005 zal dorpshuis “De Heerdt” in het Gelderse Oosterwolde voor de vijfde maal in het teken staan van de ballonvaart. In de zalen van het dorpshuis is het dan mogelijk, om in een goede sfeer, elkaar na een lange winterperiode te ontmoeten, of uw balloncollectie uit te breiden. Ook kunnen wij nu al rekenen op de deelname van de diverse ballondealers in Nederland, zodat u op de Ballondag eenvoudig de verschillende

merken met elkaar kunt vergelijken. Voor verzamelaars en andere belangstellenden bestaat de mogelijkheid om, tegen een kleine vergoeding, een tafel te huren. Het dorpshuis zal vanaf 11.00 uur geopend zijn. Omstreeks 15.30 uur zal er een nieuwe ballon gepresenteerd worden, die wanneer het weer het toelaat, zijn eerste vaart zal maken. Vanwege het 5e lustrum is het (bij voldoende deelname) vanaf +/- 17.30uur mogelijk deel te nemen aan een uitgebreid koud- en warmbuffet. We hopen zo in een ongedwongen sfeer een leuke afsluiting van deze dag te hebben. Het is een goede mogelijkheid weer eens met deelnemers aan de ballondag, piloten en crew een gezellige avond te hebben.. de laatste meetings zijn dan al zo lang geleden…. Het buffet zal duren tot +/- 22.00 uur.  De kosten die aan de deelname van het buffet verbonden zijn, bedragen € 19.50 per persoon. Dit is inclusief 3 consumpties. Opgave voor

het reserveren van ruimte en/of voor het buffet, kan bij de familie Doornewaard, per e-mail of per telefoon 0525-621701. Na opgave ontvangt u informatie over de betaling. LET OP! Het buffet kan alleen doorgaan bij voldoende deelname… dus geef u z.s.m. op! Wij hopen u allen te mogen begroeten op 5 maart 2005!

Fam. J. Doornewaard, Groote Woldweg 32, 8097 RS, Oosterwolde (GLD) tel: 0525-621701

     
 

5

Live Free or Die

Tekst: John Ninomiya, Foto's: Ralph Simonds, Dan Nachbar, Jenny Wolf

 
     

Er is elk jaar in juli een ballonfestival in Pittsfield, en dit jaar was ik uitgenodigd om daar op te stijgen met een cluster ballon. Rijdend van New Jersey naar Pittsfield door centraal Massachusetts werd ik geconfronteerd met het grote aantal bomen in dit gedeelte van het land. Heel veel bomen. Bomen leveren niet altijd een

positieve bijdrage aan ballonvaren, zeker niet tijdens de landing. Je wilt er niet middenin landen en doorvaren totdat je eindelijk een plek vind om de ballon aan de grond te zetten houdt meestal in dat je veel langer in de lucht hangt dan wenselijk, zeker als de wind dan ook nog eens toeneemt en je werkelijk in de problemen komt. Ik had door de jaren heen wel vaker met een hetelucht ballon gevaren in New England en het is prachtig om te drijven over een tapijt van bossen, maar het is tevens een uitdaging. Dit werd mijn eerste clustervaart in dit gebied. Toen we de grens passeerden zagen we de

nummerplaten van New Hampshire waarop stond "Live Free or Die". Dat klonk inspirerend maar niet geheel geruststellend. Het ballonfestival in Pittsfield werd gesponsord door de locale Rotary club en is zeer populair onder de bevolking. Na enige twijfel bleek het weer op mijn ochtendvaart toch prachtig te worden. De

vrijwilligers verschenen keurig om 04.00 om mij te helpen met infaten van de ballonnen. Kort na sunrise waren we klaar om te starten. De heteluchtballonnen waren bezig met opbouwen terwijl mijn crew de laatste ballonnen aan mijn armen en benen bevestigden. Mijn ballonnen schenen te gloeien toen ik opsteeg en uit de schaduw van de bomen te voorschijn kwam. Een tijdlang hing ik naast Ron Cassidy met zijn ballon met de paarse sering erop, de nationale bloem van New Hampshire. De andere ballonnen bleven laag en probeerden om niet te snel een te grote afstand af te leggen omdat er een restrictie van 10 kilometer gegeven was. Dit had verband met het bezoek van de President die op dat moment een bezoek bracht ergens in Maine. Ik levelde voor mijn doen erg laag uit maar een stuk hoger dan de hetelucht ballonnen. In het begin waren er naast de vele bomen ook vele open velden. 

Ik ging recht over een kerkhof. Dat was blijkbaar de ene groep die genoemd werd op de nummerplaten. Ik dreef over bossen naar de top van de heuvel aan het einde van Pittsfield. Er waren meerdere plekken waar ik kon landen, op de top stonden een paar huizen met velden ernaast. Ik nam via de radio contact op met mijn

crew en vroeg ze om de heuvel op te rijden. Ik wist dat er een windlaag zou zitten die me naar het oosten zou brengen, recht op de velden af. Helaas zakte ik iets te vroeg en mistte de mooie landingsvelden op een haar na en ging recht op een groot bebost gebied af. Ik moest nu verder en het bosgebied werd dichter en dichter. Af en toe zag ik een kleine opening waar een huis stond maar niets was groot genoeg of niet precies op mijn baan. Ik passeerde westelijk van een zwart meertje omgeven door bomen. Omdat alle wegen overgroeid waren met boomtakken kon ik mijn crew niet zien en zij mij ook niet. Ik gaf mijn positie door gerelateerd aan het meertje en een ander groter meer in de verte. Er leek voor mij geen enkele plek meer te komen waar ik zou kunnen landen. In mijn achterhoofd begon ik een noodplan te maken, zoals het opzettelijk landen in de bomen op de plek waar ik dacht dat een weg

onderdoor zou lopen, en dan wachten op de crew. Eigenlijk ondenkbaar met een heteluchtballon maar wel mogelijk met mijn ballonnen die best kapot mochten. Ik dacht er over na om hoger te gaan varen en daarmee een beter zicht te krijgen op potentiele landingsplaatsen. Maar van de andere kant, als ik hoog zou zitten,

zou ik mogelijk een kans missen om te landen als deze zich voor zou doen en zou veel ballast en ballonnen verspelen als ik snel naar beneden zou moeten en de daling af zou moeten breken. Ik koos voor de optie om op 50 tot 100 voet boven de boomtoppen te blijven zweven. Het enige wat ik zag was een enorme grote groene lappendeken maar had nu wel de mogelijkheid om het eerste de beste plekje te pakken wat ik tegen zou komen. Gelukkig had ik 2 volgteams en die hadden zich inmiddels gesplitst en waren onderweg naar de plaats die aan mijn omschrijving voldeed. Ik wist dat ik naar het zuiden ging richting het meer van Jenness maar op mijn hoogte kon ik het nog niet zien. David, in een van de volgauto’s vertelde mij dat rond het meer een weg liep waar ik mogelijk op zou kunnen landen. Ik had nog een snelheid van ongeveer 7 knopen, niet een groot probleem want ik had natuurlijk de mogelijkheid

om af te remmen op de boomtoppen maar sneller als dit wilde ik liever niet. Ik ging iets hoger en toen ik eindelijk het meertje in zicht kreeg bleek dat te ver naar het westen te liggen maar oostelijk van het meertje zag ik enkele veldjes tussen de bomen. Ik beschreef hun positie aan de crew maar ze hadden geen idee over welke vreemde planeet ik het had. Al zeer snel was het mij duidelijk dat ik een goed windje had richting deze

velden en ik deed een kleine test om de windrichting vlak boven de bomen te bepalen. Deze wind ging gelukkig ook dezelfde kant op. Ik waarschuwde mijn crew over de radio dat ik ging landen. Het terrein ging bergafwaarts en ik bevond me nu op enkele honderden voet hoogte. Ik knipte 1 latex ballon los en verfijnde mijn daling met het afwerpen van een klein beetje ballast. Het veldje bleef op dezelfde hoek voor mij liggen en dat gaf aan dat mijn richting niet veranderde. De windrichting bleef constant terwijl ik bleef dalen en ik ging recht op mijn doel af. Ik miste net de laatste rij bomen en knipte meer ballonnen los om nu snel richting gras te zakken. Op het allerlaatste moment gooide ik wat ballast overboord om de klap op te vangen en landde zachtjes op mijn voeten. Ik meldde dat ik veilig geland was en binnen enkele minuten was mijn crew ook ter plaatse. Een van de leden van de Rotary die met mijn crew meegereden was mocht als eerste in

het harnas om aan een touw de lucht in te gaan. Je weet van tevoren nooit wie dit durft en wie niet maar het is altijd een genot om de mensen te zien die het ook willen proberen. Diverse families uit de omgeving kwamen voorbij en een uur lang mocht een ieder die durfde even met de ballonnen omhoog. "Live Free or Die" is een beetje een raar spreukje maar waarschijnlijk bedoeld men hier dat vrijheid risico’s met zich meebrengt en dat leven zonder vrijheid geen leven is. Tenminste dat denk ik . . . zeker als ik met mijn ballonnen in de lucht hang. John Ninomiya

     
 

6

Africa in a Ballon

Tekst en Foto: Ultra Magic

 
     

Vanaf nu is het bekende boek "Africa in a ballon" van Jaume Llansana ook in het Engels leverbaar. Het boek verteld over een ballonavontuur wat in feite het begin is van de firma Ultra Magic, zo'n 25 jaar geleden. Dit onlangs vertaalde en opnieuw uitgegeven interessant boekwerk verteld over een groep jonge avonturiers die hun eigen ballon bouwden en een trip naar Afrika organiseerden. Gedurende 11 maanden doorkruisten zij het oostelijke gedeelte van het land

en maakten daar 36 ballonvaarten. De eerste vaart, een testvaart, maakten ze over de zee tussen Zanzibar en het vasteland. Een boek wat ballonvaarders maar ook niet-ballonvaarders zal aanspreken. Met veel foto's en kaarten brengt Jaume niet alleen de ballonvaarten maar de hele Afrika ervaring tot leven. Het boek kan rechtstreeks bij Ultra Magic in Spanje besteld worden via email, of ligt binnenkort bij je lokale dealer op je te wachten. Voor de prijs hoef je het niet te laten, deze is 15 Euro + de eventuele portokosten.  Ultra Magic

     
 

7

Nachtvaart PH-IVO

Tekst en Foto's: Henri van Bommel

 
  

Afgelopen weekend, op zondagnacht 26 september,  maakte ik samen met Wout Bakker een nachtvaart met de PH-IVO. Ditmaal wederom vanaf Someren. Na een week van slechte meteo voorspellingen op de voet te hebben gevolgd kwam er eindelijk een gaatje waarin nachtvaren mogelijk werd. Op zich was het een

verassing want het weer verplaatste zich plotseling veel sneller dan verwacht en bracht precies waar wij op zaten te wachten. De ballon werd weer opgetuigd met alle toeters en bellen zoals navigatie verlichting, radar reflector, transponder, 2 radio’s voor communicatie met crew en verkeersleiding, 2x gps, 1x iQue3600 palmtop als navigatie hulpje, noodlandingsverlichting, instrumentenverlichting en 280 liter gas. Aan de grond was het windstil maar op 250 voet stond er 15 knopen richting het zuidoosten. We volgenden de A2 vanaf Nederweert en zagen beneden ons een enkele auto rijden. Verder was heel Limburg in diepe rust. De radiocontacten met Dutchmil en Beek tower verliepen prima en we zijn uiteindelijk geland in mooi klein weilandje aan de rand van Ubach-Palenberg in Duitsland net even over de grens bij Landgraaf in Zuidlimburg.  

Henri van Bommel

     
 

8

Ballonfestival Verden (Dld)

Tekst en Foto's: Jacco Ballonfan

 
     

Voor een feest waren we al in Duitsland en dus konden we ook nog even een kijkje gaan op het ballonfestival in Verden. Verden ligt in de buurt van Bremen, en omdat onze neef Marcel daar dichtbij woont, konden we daar logeren. Van Hans en Gaby van de Neukauf-Edeka-ballon hadden we gehoord dat er een leuk festivalletje zou zijn met een stuk of 17 ballonnen. Nu hadden we nog niet zoveel Duitse ballonnen op de foto

gezet, en daar was nu dus de kans voor. Op vrijdag gingen we voor het eerst maar eens een kijkje nemen. Al snel hadden we Hans ontdekt, hij stond een lekker broodje te eten en Gaby gaf alvast uitleg aan haar passagiers. Werner (van de Schroeder fabriek) was er ook. En daar ging mijn vader alvast naartoe, en ikzelf probeerde met mijn moeder al iets voor mijn verzameling te regelen. Nooit weg natuurlijk. Maar omdat ik nog niet zo goed Duits kan, moest mijn moeder het maar vragen. Stickers kreeg ik voldoende en ook drie pins. Maar certificaten hadden ze niet extra voor mij. Dat was wel weer jammer, wilde graag over de 150 heen komen. Maar wat niet is, kan nog komen. Toen Werner me aan zag komen, riep hij meteen: Nu heb ik dus passagiers!! Helemaal verbaasd was ik. Mocht ik weer mee, maar passagiers betekende meer. Mijn vader wist al dat we in konden stappen. Dat had Werner hem al verteld, en dat vonden we heel mooi. Kon hij ook eens tijdens een festival met meerdere ballonnen omhoog, en dus ook hele mooie foto’s maken. Voor hem was het de tweede vaart, voor mij de zevende. Hier stijgen we met ons tweetjes op met Werner als piloot. De Kellogs ballon speelde de vos. Dat betekent dat hij als eerste vertrekt, als eerste land, en daar een groot wit kruis op de grond legt. Hier moeten de andere piloten hun marker zo dicht mogelijk bij in de buurt neergooien. Dat gaat niet altijd even goed hebben we gemerkt. Maar Werner deed het echt goed hoor, als je bedenkt dat je met een ballon dus niet kunt

sturen! Mijn moeder moest zelf achter de ballon aanrijden, de volgauto was immers al vol met Werner’s vrouw en zoon en de vrouw en dochter van zijn volger Dietmar. En daar pasten wij dan dus ook niet meer in. Mama kent daar de weg niet, dus moest ze wel bij ze in de buurt blijven. Eerst werden ze de verkeerde kant opgestuurd en stonden ze aan de overkant van het water. Na wat heen en weer gereden te zijn, kwamen ze

eindelijk bij ons in de buurt. En konden ze ook meteen even helpen de mand te verplaatsen naar het veldje waar ook de special van het theekannetje was geland. De ballon van Provinzial is een hele mooie groene ballon met vleugeltjes. Een mooi gezicht zo boven al die rode daken van de huizen in Verden. Een heel oud stadje met hele mooie oude huizen. Erg leuk om daar eens een kijkje te nemen. De Deutsche Post-ballon zou deze eerste dag ook winnen geloof ik. De zon scheen echt behoorlijk fel die dag. Omdat we boven de Aller hingen, konden we ook mooie foto’s maken van de weerspiegeling van de ballonnen. De ballonnen vervormen natuurlijk door de rimpeling in het water. De tweede dag vertrokken ze vanaf het Vliegveld Scharnhorst in de buurt van Verden. Het was er erg warm en bijna geen schaduw te vinden.

En weer mocht ik instappen. Dat is dus mijn achtste vaart geworden. Helemaal super. Nu moest ik zelf de foto’s proberen te maken, en mijn ouders vanaf de grond. We vertrokken, maar Werner dacht dat er een ballon boven hem zat, en bleef dus erg laag aan de grond. Met onze D-OOFB, een demonstrator van de

fabriek, gaan we net over het draadje. En de meneer die erachter stond moest zich toch echt wel bukken, anders hadden we hem geraakt. Zoals ik hierboven al zei, was er deze dag weer een vossenjacht. Alleen stond ie nu zo snel aan de grond dat Werner de uitslag van de worp helemaal niet wilde vertellen. Zo ver was ie er vanaf gebleven namelijk. Een mooi trosje ballonnen boven het veld waar de vos is geland. Wij hingen helaas aan de verkeerde kant van de bomen, en konden dus echt niet in de buurt komen. Iemand wilde zelfs onze marker oprapen, en Werner riep dus hard dat ze die toch echt moesten laten liggen. Maar mijn moeder vertelde later al, dat de mensen op de grond helemaal niet doorhadden wat we nou toch aan het doen waren. Waarom komen die ballonnen toch zo laag over dat veld en gooien ze wat naar beneden? Na wat uitleg begrepen ze dus waarom. Het is een vossenjacht. De landing werd ingezet in de buurt van het opstijgveld van de dag ervoor. Mijn ouders waren er eerder bij dan de volgers en mijn vader hielp alvast, terwijl mijn moeder onze auto parkeerde op het weggetje naar het veld toe. Weer een hele mooie en geslaagde vaart. Op zondag was er weer een ochtendvaart. Vroeg ons bed uit, om er op tijd bij aanwezig te zijn. In alle vroegte en met wat grondmist reden we naar het vliegveld. Daar was nog niemand. En dus maar naar Verden zelf, daar zagen we al wat ballonnenauto’s rijden en wij er dus maar achteraan. Op het veld hebben we geholpen met de ballon startklaar maken. Dit keer kreeg Werner de burgemeester van Verden, meneer Richter, met zijn vrouw als passagiers mee. Bovendien heeft Werner Wäschenbach met zijn

Schroederballon de LBS-bokaal gewonnen, hij had de markers het dichtst bij de Vos gegooid. De wisselbokaal staat nu bij hen thuis. Herzlichen Glückwunsch Werner!  Prima gemacht!! Kijk vooral ook eens op mijn site www.jaccoballonfan.tk, en laat in het gastenboek een berichtje achter.  Jacco Verhaaf

     
 

9

Warsteiner Int. Montgolfiade 2004

Tekst en Foto's: Antonio Biasioli

 
     

Dave Baker was meer dan tevreden : 12 vaarten had de Engelse piloot van de nieuwe British Telecom-ballon gemaakt gedurende de week van W.I.M. 2004 ! De organisatoren Hermann Löser en Uwe Wendt waren echter

iets minder enthousiast : gedurende het laatste weekend moesten alle vaarten, behalve eentje, worden gecancelled wegens wind en regen ! Kortom, de grote Duitse meeting is dit jaar eenvoudig samen te vatten : 6 dagen prachtig ballonweer, met volop amusement voor piloten en crew. Maar, tijdens het laatste - en belangrijkste - verlengd weekend van de meeting, wanneer alle Special Shapes en dus de 300 ingeschreven deelnemers aanwezig zouden moeten zijn: slechts 1 korte vaart op zaterdagavond, onder een dreigend grijze hemel. Het verhaal van de 14e editie van de Warsteiner Int. Montgolfiade staat bol van deze ‚ups and downs’, van heen-en-weer-geslinger tussen vreugde en teleurstelling, tussen mooie herinneringen en wee-klachten. Dit jaar waren er ook 10 gasballons voor de Warsteiner Classic Gas Balloon Race. De reden van dit beperkt aantal piloten ligt waarschijnlijk bij de net voorbije Gordon

Bennett en het gelijktijdige wereldkampioenschap gasballonvaren in Bitterfeld. Toch werd een meer dan interessante wedstrijd ‚paraballooning’ georganiseerd, goed voor 2 dagen van competitie en precisievaren.

   

   

Het aantal ballonnen varieerde van 70 gedurende de eerste dag tot een 200-tal de laatste zaterdagavond, met om en nabij de 20 Special Shapes, doch zonder spectaculaire nieuwigheden. Na een eerste volledig geslaagde Night-glow, werd op vrijdag- en zaterdagavond een Candle-light-glow gehouden.

Een nachtelijke vuurshow enkel met de branders dus. Het publiek was meer dan onder de indruk van het spektakel dat de 80 vuurspuwende branders op vrijdagavond brachten, evenals de avond daarna.

   

    

Op zaterdag begeleidde de Duitse violiste Caroline Burghagen de Candle-light en mocht het enthousiaste applaus van de 10.000 toeschouwers in ontvangst nemen. 14 edities zijn een mooi record voor de gepassioneerde Duitse organisatoren, en laten we eerlijk zijn: alle piloten – behalve diegenen die geen bier lusten misschien - zijn maar wàt enthousiast om elk jaar terug te keren naar Sauerland en lange avonden door te brengen in de Pilot Inn, waar het bier gratis is ... en het enige échte probleem een leeg glas zien te bemachtigen om het te kunnen drinken ! Antonio Biasioli

     
 

10

Een jongensdroom

Tekst: Bennie Bos, Foto's: Bennie en Nienke Bos

 
     

“Onwijs gaaf, dat is altijd al een jongensdroom geweest”, was de reactie van Frank, een goede vriend van mij toen ik hem een tijdje geleden, zittend aan de waterkant met een bakkie pleur en een ongelofelijke punt met slagroom uitnodigde om samen met zijn vrouw Cora een ballonvaart te gaan maken. Zijn droom ging eindelijk

in vervulling. De vaart stond gepland op donderdag 16 september en de gehele voorgaande week waaide het dat het een lieve lust was. De weergoden waren ons goed gezind want op woensdag zakte de wind drastisch en beloofde de donderdagavond zeer goede vaaromstandigheden. Er zou worden opgestegen van het sportveld in Emmen. Daar was men echter net een diepe sleuf aan het graven voor de internetverbinding van het nieuwe studentenhuis en dat blokkeerde de toegang van de ballonwagen. Aangezien dit het vaste gymveld van Nienke was, kende zij wel een zij ingang en gelukkig zat deze niet op slot en kon het feest toch doorgaan. Piloot Peter Kelder knutselde een kunstwerkje in elkaar om de windrichting te meten. Een helium ballon met een lang stuk lint eronder en daar onder een met lucht gevulde ballon. Het leek een beetje op het “Earthwinds” project met de ankerballon. Op deze

manier kon Peter de nog aanwezige turbulentie te bekijken. Vorig jaar had ik een vaart aangeboden aan een oudere kennis van ons. Taco is inmiddels 83 jaar en kwam vandaag ook even kijken en kroop spontaan aan de mond van de ballon tijdens het inflaten en voelde zich op en top crew. We stegen op met een koers naar het noordoosten richting een grote zandafgraving. Het water was zo blauw als de middellandse zee. Ongelofelijk.

    

   

Vroeger ging ik hier vaak met de brommer crossen door het vele gele zand. Zwemmen is daar te gevaarlijk omdat het er op enkele plekken wel 20 meter diep is. Als ik met mijn camera inzoomde op het blauwe water met de landtong in het midden, leek het net een maanlandschap. We stegen door want er zat een

inversielaag op 2 kilometer hoogte. Eénmaal op die hoogte kwamen we in een compleet andere wereld terecht, wat een seréne rust. Stralende zon over een uitgestrekte witte deken. Alle passagiers werden er stil van en toen Peter de waakvlammen van de brander ook even uitdeed, hadden we een absolute stilte en sprak niemand een woord. Kicken op hoog niveau, wat is dat mooi !!! Frank en Cora stonden in het hoekje zichtbaar te genieten van al deze schoonheid....... Inmiddels hadden we de bewoonde wereld verlaten en zaten nu boven een gebied met akkerbouw en hier en daar een klein huisje. Even verderop was goed te zien hoe geheel Duitsland werd volgebouwd met windmolens, ik begin er al mooi een afkeer van te krijgen. Groene stroom, oké, maar het landschap wordt er behoorlijk door verpest. Geen vee in de buurt dus we konden nu mooi laag gaan varen. Peter dirigeerde de ballon op een meter hoogte en

daar was goed onze snelheid te zien. Hazen, fazanten, patrijzen en vooral knerten renden alle kanten op. Voor diegene die niet natuurkundig zijn onderricht, een knert is een kruising tussen een konijn en een hert !! Iedereen vond het prachtig als we af en toe met de onderkant van de mand net het hoge gras raakten.

   

   

We naderden de plaats Ter Apel, de thuisbasis van een grote noordelijke ballonvaarder, die blijkbaar ergens anders in de lucht hing. Ondanks de bekendheid hier met ballonnen stonden veel mensen achterthuis te zwaaien. De plaatselijke camping had een groot meer en daar koersten we laag overheen. Helaas net iets te

veel wind voor een dipje. Een prachtige zwaan koos het hazenpad bij het zien van de grote ballon en vloog gracieus over het water. We gingen takhoogte over het eilandje waar een aalscholver zijn veren aan het reinigen was. Veel vakantiegangers waren er niet meer te bekennen. Alleen een Duits gezin, gezien aan het nummerbord van hun auto en hij nodigde ons uit voor de koffie met bratwurst. Even verderop waren enkele jonge knapen bezig in het volkstuintje van vader. “Moet’n we de buks eem halen”, beantwoorde ik met “zal ‘k je eens op de kop speien”. We hadden de grootste lol, de interactie met mensen aan de grond vind ik prachtig. Niet elke ballonvaarder is daar trouwens van gecharmeerd. “We kunnen nog geen landingsveldje vinden” melde Peter aan zijn crew, terwijl er mogelijkheden zat waren. Blijkbaar had hij er nog geen genoeg van. Het hoefde van ons ook nog lang niet. We kwamen in de buurt van Sellingen,

het gebied waar Frank zijn jeugd had gesleten. Dat was een mooie toevallige omstandigheid en kende hij natuurlijk alles op zijn duimpje. Bij de forellen vijver had men inmiddels de vangst op de barbecue liggen. We kwamen recht over een leuk huisje in the middle of nowhere. “Wat woont u hier mooi” riep ik naar het

echtpaar wat in de tuin naar ons stond te zwaaien. “Ja hè” riepen ze trots terug. In de mand werden er direct grapjes gemaakt in de trend van “moet je wel eem die rotzooi achter de keet opruumen” of van “die dooie koe ligt er ook al een weeke”. Natuurlijk hoorden de mensen dit niet, het moet wel een beetje beschaafd blijven. Wat wilde het toeval, nog geen 5 minuten later lag er wel een dooie koe achter een schuur, wat een meur. Het was tijd voor de landing. De grote velden met spinazie waren niet geschikt maar even verderop diende zich al een mooie grasveldje aan zonder vee in de buurt. De koeien stonden er dan wel niet, die gladde plakken lagen er wel. Ik heb weer genoten, Frank en Cora hebben een vaart mogen maken uit een plaatjesboek en Peter mocht nog één keer de grote truc met de pet uitvoeren. Hiernaast krijgt Cora een natte kuif.

Bennie Bos

     
 

11

Ballonvaarders moeten ook blazen

Tekst: Telesletje, Foto: Erik Jan Doornewaard

 
     

Vanaf afgelopen zomer is de kans dat ballonvaarders met alcohol op worden gepakt groter dan voorgaande jaren. Wanneer ballonvaarders nu in contact komen met de luchtvaartpolitie zullen ze altijd een blaastest moeten doen. Een verplichte blaastest bij elke 'staandehouding' is nu ruim een jaar gewoonte voor automobilisten. Door het succes van deze maatregel neemt de luchtvaartpolitie deze maatregel over. Behalve voor ballonvaarders geldt de regel ook voor parachutisten en (zweef)vliegers. Het toegestane alcoholpromillage voor de luchtvaart ligt met 0,2 een stuk lager dan voor het autoverkeer (nu nog 0,5) en het waterverkeer (0,5 en soms 0,8). Het gebeurt overigens zelden dat ballonvaarders en piloten onder invloed in de lucht zijn. "Een piloot of ballonvaarder is zijn brevet vaak voor vijf jaar kwijt en hij heeft dan direct geen baan meer.'', aldus een woordvoerder van de luchtvaartpolitie.

     
 

12

Duurrecord Lightship

Tekst: Bennie Bos, Foto: The Lightship Group

 
     

Het Saturn luchtschip heeft een nieuw wereld duurrecord gezet in de klasse B non rigid helium airships, luchtschepen met een inhoud tussen de 30.000 en 100.000 kubieke voet. Het hing precies 24 uur, 40 minuten en 55 seconden in de lucht en landde om 11:40 op Long Beach Airport. Het oude record uit 1998

stond op 14 uur en 9 minuten op naam van White Plains, N.Y. Deze demonstratie van lange duur bevestigd de mogelijkheid van de inzetbaarheid van dit soort luchtschepen voor diverse soorten lucht surveillance. Bescherming van olieleidingen, grenscontroles, havenbewaking, luchthavenbeveiliging en het bewaken van grote evenementen zijn enkele zaken waarvoor het luchtschip kan worden ingezet. Onlangs is het nog ingezet voor bewaking van regerings gebouwen. Het schip werd bestuurd door de piloten Carl Harbuck en Douglas McFadden van The Lightship Group uit Orlando en verbleef de gehele periode boven de Los Angeles metropolitan. Het luchtschip is gebouwd door The American Blimp Corporation uit Hillsboro, welke een langdurig contract heeft met de Saturn Corporation. Aan boord bevond zich uiteraard een barograaf om te bewijzen dat men niet tussentijds

zou landen, zoals is voorgeschreven door de FAI welke de regels heeft opgesteld voor nieuwe recorden. De firma Saturn gebruikt het luchtschip tevens als marketing object voor hun auto’s zoals nu de nieuwe Saturn Relay crossover sportwagen. Het luchtschip word ook ingezet voor TV opnames van sport en culturele evenementen.   Bennie Bos

     
 

13

1879, ballontocht eindigd in Zuiderzee

Bron: Leeuwarder Courant 250 jaar (met dank aan Wigger Feenstra)

 
     

Ballonvaarten worden in de negentiende eeuw een populair, maar duur volksvermaak. Vooral Franse ondernemers trekken met hun met gas gevulde ballonnen door Europa. Op kermissen kan het publiek tegen betaling een luchtreis maken. Fanny Godard stamt uit een fameus geslacht van ‘Aeronauten’. Maar ondanks

haar ervaring gaat het in Nederland mis. De Wind bleek zeer onvast en joeg afwisselend uit elke streek tusschen zuid en west, zoodat we niet juist konden nagaan waarheen de weg eigenlijk rigtte, te meer nog daar mevr. Godard de onbegrijpelijke onvoorzigtigheid heeft zonder kompas te reizen. Een klein kompasje dat ik toevallig had meegenomen, overtuigde mij echter voldoende dat we zoowat de rigting van Lemmer namen, en dus in Friesland zouden landen, als de ballon lang genoeg zou drijven, maar dit was niet het geval. De koude veroorzaakte zamentrekking en de groote hoeveelheid water, die de ballon uit de wolken opnam zwaarte, zoodat we begonnen te dalen. Het eiland Marken vertoonde zich nu links beneden ons, maar bij de geweldige snelheid was het spoedig verdwenen en voeren we nu meer oostelijk op Urk aan. Hoewel we steeds ballast uitwierpen, bleef de ballon dalen, en daar onze

voorraad gevoelig verminderde, oordeelde mevr. Godard verstandiger bij twee kleine visscherschuitjes, de eenige vaartuigen die wij zagen, te dalen en ons door hen te laten opnemen. Met zakdoek en hoed wuivende, trachten we hun aandacht te trekken, maar spoedig bleek ons, dat onze snelheid hunne nadering onmogelijk

maakte. Intusschen daalde de ballon steeds, totdat hij plotseling met pijlsnelle vaart voorover op de golven viel, de ballonmand onder water doortrok en ons kletsnat weer eenige meters naar boven voerde. Ik zag toen mevrouw G. op den bodem der mand liggen, terwijl ze kermend uitriep dat haar arm gebroken was. De ontzettende schok die we ondervonden schijnt op de een of andere wijze een hevige kneuzing of breuk aan haar linkerarm veroorzaakt te hebben. Zoo snel mogelijk wierp ik nu een halve zak zand uit, waardoor we een paar honderd meters stegen, en mevr. G. had nog de tegenwoordigheid van geest het anker te laten zakken, ten einde onze duizelingwekkende vaart zoo mogelijk iets te minderen: daarna viel ze neder en was feitelijk het beheer van onzen ballon overgelaten aan mij, die in dat vak een leek ben. Geen enkel scheepje vertoonde zich aan ons oog: alle hoop

vestigden wij op een eenzame driemaster, dien we meer en meer naderden. Herhaaldelijk duikelde de ballon voorover op de golven, om dan weer telkens wat te stijgen als ik ballast uitwierp, tot we eindelijk weer een hoogte van ongeveer 200 meters bereikten.Van hier trachtte ik het schip te beroepen en wuifde met een

zakdoek (mijn hoed was er al bij ingeschoten). Aan boord dacht men, zooals ons later verzekerd werd, aan geen nood: de kapitein leefde in de overtuiging dat we uit aardigheid telkens de zee raakten om dan weer omhoog te gaan. Overtuigd dat we moesten verdrinken, alvorens de overzijde van de zee te halen, besloot ik nabij het schip gekomen: er op of er onder, en trok met beide handen de veiligheidsklep open, waardoor we onmiddellijk als een baksteen in zee vielen. De half geledigde ballon had nu geen kracht meer tot stijgen, en tot de hals toe in het water – van tijd tot tijd kopje onder – werden we door de wind en zee voortgezweept.Tot overmaat van ramp had ik het touw van de bovenklep losgelaten en kon onze vaart dus niet minderen. Gelukkig begreep men nu aan boord dat we in levensgevaar verkeerden, en het schip trachtte voor den wind met volle zeilen ons te achterhalen. Na een

kwartier gelukte dit werkelijk, en stoote de boeg tegen den zinkenden ballon, waarbij het touwwerk in het tuig bleef hangen. Op dat oogenblik liet ik de touwen, waaraan ik mij tot dusver had vastgehouden, los en bereikte na weinig slagen zwemmend de inmiddels uitgezette sloep, mevrouw Godard, die zich van pijn niet kon bewegen, bleef in de mand liggen, die door de matrozen aan het achterschip hangende werd gehouden. Na eenige minuten roeijens tegen de moeijlijke zee, konden we de mand grijpen en trokken nu ook mevr. G. in de sloep, waarna we aan boord overgingen. We waren juist op het uiterste oogenblik gered: Het was half zes ’s avonds en we bevonden ons op 1 mijl ten zuid-westen van Urk.

     
 

14

Nogmaals Warstein

Tekst en Foto's: Johan en Linda de Jong

 
     

Elk jaar is voor ons de afsluiting van het seizoen de “Warsteiner Internationale Montgolfiade”. Het mooiste en grootste evenement van Europa. Het tweede weekend van dit tien dagen durende evenement, boeken we altijd een hotelkamer van vrijdag t/m zondag, omdat in dit weekend de Specials Shapes en de Nightglow op

het programma staan. Maar dit jaar zijn we ook de eerste zaterdag in de auto gestapt en afgereisd naar Warstein. In Uffeln had ik namelijk tijdens de “Teuto Wettfahrt” de smaak te pakken gekregen van de massastart van gasballonnen en dus wilde ik dit in Warstein ook meemaken. Even voor half zes gaat de eerste heteluchtballon omhoog, waarna we op deze prachtige avond getrakteerd worden op een ballonstart met +/- 140 ballonnen, met tot onze grote vreugde meer specials dan we hadden verwacht. Tegen het einde van de ballonstarts komen van achter de steengroeve de eerste ballonnen al voor de “Warsteiner Paraballooning Wettbewerb”. Het is een geweldig gezicht om de parachutisten naar beneden te zien zweven, terwijl de laatste ballonnen nog opstijgen van het launchfield. Tussen dit alles door vaart ook nog één van de Warsteiner-luchtschepen en later nog het

Otto-luchtschip. Nadat het ballonnengeweld is afgelopen, worden de voorbereidingen getroffen voor de “Warsteiner Classic Gasballon Wettbewerb”. Een grote verreiker rijdt de pallets met gevulde zandzakken naar hun plek en ook de teams zoeken hun plek op het veld op en beginnen met hun voorbereidingen. Na een uur

verschijnen ook de twee wagens met waterstofgas. Deze worden op het veld geïnstalleerd, de vulslangen worden uitgerold en het vullen kan beginnen. Al gauw floept de eerste gasballon omhoog en vlot daarna de tweede. Om de tijd te vullen voordat de gasballonnen uiteindelijk het luchtruim zouden gaan kiezen, heeft de organisatie een aantal teams bereid gevonden om mee te doen aan een extra Nightglow. Tien teams en een modelballon verschijnen op het veld. Onder begeleiding van muziek en een violiste, was deze spontane Nightglow een geweldig succes. Inmiddels staan de meeste van de gasballonnen al boven de mand, als er nog een wagen op het veld verschijnt.In rap tempo wordt hier nog een gasballon uitgehaald en klaargemaakt om gevuld te worden. Uiteindelijk staan alle ballonnen klaar en tegen twaalven gaat het licht uit. Vier grote schijnwerpers worden aangezet en één voor één worden de

ballonnen naar het midden van het veld gebracht. Hier is een podium neergezet, waarop de gasballonnen worden uitgebalanceerd en waar vanaf gestart wordt. Onder begeleiding van het Duitse volkslied, kiest de eerste ballon het luchtruim. Doordat de schijnwerpers de ballon volgen, wordt deze in de donkere hemel

verlicht, wat een schitterend gezicht is en een speciale sfeer geeft. Tien gasballonnen volgen op dezelfde manier en uiteindelijk zie je in de verte alleen nog de knipperlichten die onder aan de mand hangen. Om half een stappen we weer in de auto richting Wirdum en vier uur later liggen we eindelijk in ons bed, maar we hebben een geweldige avond gehad. Volgend jaar toch ook het eerste weekend maar een hotelletje pikken?? In de hierop volgende dagen kent Warstein een aantal schitterende dagen. Alle ballonstarts gaan door en ’s avonds na 17.00u kun je dit mooi volgen via de webcam die op het veld opgesteld staat. Dit alles maakt dat we alweer uitkijken naar het volgende weekend, dus houden we ook de weersvoorspellingen in de gaten. Helaas zijn de vooruitzichten niet al te best. Regen, harde wind en zelfs kans op onweer wordt er voorspeld. Eindelijk is het vrijdag 10 september en stappen we ’s

ochtends om tien uur in de auto. Via de tentoonstelling “Breitling Orbiter 3 – Wind der Hoffnung” in de Gasometer te Oberhausen, rijden we naar ons hotel in Antfeld. “Hallo, Frau und Herr De Jong, sind Sie wieder da für die Ballone“, begroet de eigenaar ons.  Hij verteld ons dat de ballonnen dit jaar nog niet in de buurt

geland zijn en tussen neus en lippen door dat de weersvoorspellingen voor het komende weekend niet veel goeds voorspellen. Dat wilden we nou net niet horen!! Op de harde wind na, lijkt het deze avond toch hoopvol voor een ballonstart. Vol goede moed reizen we af naar Warstein, maar de wind wil uiteindelijk toch niet gaan liggen. Dan maar hopen dat hij bij de Nightglow is gaan liggen. Als we, na even binnengewipt te zijn bij de chinees, weer terug komen op het veld, blijkt dat de Nightglow niet doorgaat, maar dat de organisatie hiervoor in de plaats een heel creatief ander idee bedacht heeft. Dit idee wordt gedoopt tot de “Candle-light-glow”. Op het veld staan zo’n 80 manden. Op de maat van de muziek ontsteken ze hun brander, net als bij de gewone Nightglow, alleen nu dus zonder de enveloppen, maar mét violiste. De “Candle-light-glow” wordt door het talrijk aanwezige publiek

enthousiast ontvangen en ik denk dat we dit de komende jaren wel vaker zullen zien op een evenement als alternatief voor de Nightglow. De zaterdag begint met regen en, jawel, weer harde wind. ’s Ochtends wel de wekker gezet, maar na een blik naar buiten weer lekker in bed gekropen. Na het ontbijt gaan we wat winkelen

in Soest en rijden vervolgens via Arnsberg weer terug naar Warstein. Deze avond doet de wind precies wat hij moet doen. Gaan liggen!! Zo’n 185 ballonnen stijgen op in de richting van de steengroeve. Zelfs de Zwitserse St. Gallen Kathedraal kiest als één van de laaste ballonnen het luchtruim. Al gauw blijkt dat ook deze avond niet geschikt is voor een normale Nightglow, want de wind steekt weer op. Dan maar grijpen naar het nieuwe alternatief: de “Candle-light-glow”. Ook deze avond genieten weer tienduizenden bezoekers van deze lichtshow die wordt gegeven op de maat van de muziek. Volgt nog het vuurwerk en dan is ook de zaterdag weer voorbij. ’s Zondags is helaas de wind ook weer spelbreker. Geen enkele vaart gaat door. We bezoeken in Detmold nog een tentoonstelling over de mens en vliegen in het “Art Kite Museum”. Een gedeelte van de tentoonstelling wordt natuurlijk

besteed aan het ballonvaren. Daarna nog even shoppen in Lippstadt en in Warstein nog even checken of er werkelijk geen hoop meer is op een avondvaart. Deze blijkt definitief afgelast te zijn vanwege de harde wind.

    

    

Dus zit er niets anders op om weer op weg naar huis te gaan. Al met al hebben we ons weer prima vermaakt in het Sauerland en nu maar weer wachten op de WIM van volgend jaar. Deze zal zijn van 2 t/m 11 september 2005. Foto’s van de WIM van dit jaar kun je vinden op onze website “HOTAIRBALLOONING”.

Johan en Linda de Jong

     
 

15

Spotters Corner

 
     

De nieuwste special shape van Kubicek Balloons. Een scheepscontainer voor DHL. Gemaakt in 12 weken voor de firma Stratos Ballooning, Markus Haggeny. Een Duitse ballon dus en dan is de kans groot dat we die in de toekomst voorbij zien komen op één of ander evenement. De ballon zal wereldwijd worden ingezet. Het eerste officiele optreden vond plaats op 26 september tijdens de formule 1 races in Shanghai. Enkele details: de ballon heeft een volume van 2600 m3, hij is 24,2 meter lang, 10 meter breed en 10,6 meter hoog. De totale hoogte is 19 meter en de enveloppe heeft een gewicht van 230 kilo.

   

Kavanagh stock ballon D-77

Kavanagh B-350

Kavanagh B-400

    

Ultra Magic M-77, Spanje

Ultra Magic N-300, Frankrijk

Ultra Magic M-105

   

met dank aan Bart

Van de ballon links zag je vorig maand al de visual, en inmiddels heeft hij zijn testinflate in Brazilië achter de rug. De Amazon balloon heet "Little Pirat"' en zal één van de grote publiekstrekkers zijn op de Ballonfiesta in Albuquerque. Hij wordt gevaren door Eduardo Melo. De rechter ballon is ook klaar en werd gemaakt door Air Adventures, ook uit Brazilië. En ook deze ballon zal te bewonderen zijn op de grootste ballonfiesta in New Mexico. De ballon krijgt de naam "Mushroom"

 

Met dank aan Bart Geeraerts voor het beschikbaar stellen van deze vier special shape foto's.

met dank aan Bart

   

Weer een nieuwe Kubicek voor Nederland, een BB60 (6000m3)

voor Rob Wiegers Ballonvaart B.V. Kenteken wordt PH-DZB

De "Joker" is de nieuwste special shape van Schroeder, De ballon heeft Duits kenteken D-OJJJ, inhoud 4300m3 en hoogte 34 mtr.

Mystic Affair is de naam van deze nieuwe special shape die gebouwd is door Brandon Michael Smith uit de USA. Inhoud 3200 m3.

   

De nieuwe ballon van Bertels Ballooning uit Belgie. Deze Lindstand A-150 heeft het kenteken OO-BQL

Weer een nieuwe Ultra Magic racer voor de nummer 2 op de World Ranking lijst, Masahiko Fujita uit Japan.

De premiere foto van de eerste vaart van Johannes Kooistra op zijn nieuwe wedstrijdballon gespot door Johan Hetebrij,  PH-ITS

     
 

16

Bristol Int. Balloon Fiesta

Tekst en Foto's: Eline

 
     

De IKEA International Balloon Fiesta vond dit jaar plaats van 12-15 Augustus en werd geroemd als één van de mooiste editie’s van de afgelopen jaren, ondanks de onzekere weersvoorspellingen. De lucht boven Bristol

werd weer gevuld door totaal bijna 500 ballonnen gedurende de Fiesta week en voor het eerst stegen de ballonnen nu ook op zondagavond op. De zestien special shapes waren weer de hoofdattractie waaronder de Churchill dog, het hoofd van Vincent van Gogh en de nieuwe bever welke zijn eerste vaart maakte op de fiesta. De bezoekers werden getrakteerd op een geweldige show met sterren zoals de Sugarbabes en zelfs de regen kon niks veranderen aan het enthousiasme van het publiek. Dit werd gevolgd door een spectaculaire nightglow. Het is al een traditie geworden dat er elk jaar tijdens de fiesta een stunt wordt uitgehaald en dit keer was het piloot Mike Howard die een geblinddoekte wandeling maakte over een touw tussen 2 ballonnen op 4000 voet hoogte. Op zaterdag diverse skydiver sprongen vanuit de ballonnen. Internationale crews uit o.a Amerika, Frankrijk, Nederland, Tsjechie en

Ierland en tevens de Breitling piloot Brian Jones die met de “Winds of Hope” ballon zijn eerste vaart maakte. De Fiesta in 2005 wordt gehouden van 11-14 augustus. Meer info op www.bristolfiesta.co.uk   Eline

     
 

17

De grootste vlag ter wereld

Tekst en Foto: Ultra Magic

 
     

Het Guinness Wereld Record voor de grootste vlag is recent verbroken in het Barcelona Football Stadion met een enorme Catalaanse vlag die werd uitgerold vlak voor de start van de Gamper Trophy tussen Milaan en Barcelona. De vlag is ontworpen en gemaakt door ballonfirma Ultra Magic en meet 113 bij 116 meter. Met een gewicht van 1500 kilo is dit een heel pakket. De vlag is gemaakt van 72 gele en rode banen met een lengte van 116 meter. De banen zijn 1,5 meter breed en dat is de maat zoals de ballonstof normaal op de rol zit. De vlag is uitgevoerd met 11 staalkabels en ventilatiegaten om de wind er door te laten. Vlak voor de wedstrijd werd in 10 minuten tijd de vlag uitgerold, geshowd en weer opgeruimd door 80 vrijwilligers. Met 13.108 vierkante meter is de Catalaanse vlag de nieuwe Guinness wereldrecord houder en versloeg het

huidige Amerikaanse record van 12.012 vierkante meter. Ultra Magic is er erg trots op dat ze de vlag gemaakt hebben en betrokken waren bij dit project.  Ultra Magic

     
 

18

Indoor Ballonvaart

Tekst: Bennie Bos, Foto: Cameron Balloons UK

 
     

Is dit de laatste bemande lichter dan lucht vlucht die ooit nog binnen in de gigantische hangar in Briesen-Brand zal worden gehouden? Waarschijnlijk wel. De hangar was vroeger eigendom van de firma Cargolifter, de firma die zich bezig hield met het bouwen van luchtschepen maar helaas op de fles ging. En droevig verhaal wat helaas verkeerd afliep. Ik heb ooit in Duitsland een 60 meter schip van hun mogen bewonderen. De Cameron N-105 van Jim Howard lijkt heel erg nietig hier op de foto. Hij staat vlak voor de enorme deur aan een kant van de hal die maar liefst 360 meter lang, 210 meter breed en 107 meter hoog is. Na het inflaten van de ballon maakte Jim van de gelegenheid gebruik en benutte de enorme lege ruimte door een vrije vaart te maken. De hal zal spoedig worden omgebouwd tot een tropische indoor pretpark.   Bennie Bos

     
 

19

World Ranking list

Tekst en Foto: Bennie Bos

 
     

Het doel van Wereld Ranking Lijst is om een klassement te laten zien van werelds beste wedstrijd heteluchtballonvaarders en wordt door de FAI samengesteld door een formule los te laten op de klasse 1 evenementen zoals de landelijke nationale kampioenschappen, Mobilux trofee , de wereld kampioenschappen en de World Air Games. De lijst word regelmatig bijgewerkt. De bedoeling is om een inzicht te krijgen in de capaciteiten van de beste wedstrijd ballonpiloten in de wereld. Dit zegt dus absoluut niks over de misschien wel veel betere niet-wedstrijdvaarders. Op dit moment wordt de lijst aangevoerd door de kleine man met de lederhose, Uwe Schneider. De beste Nederlander vinden we op de 15e plaats, Mathijs de Bruijn, die net 6 plaatsen gezakt is in de ranking en als beste Belg is dat Jan Timmers en hij zakte 11 plaatsen naar plaats 35 waarbij hij nog achter Henk Broeders komt te staan

op plaats 31. De complete actuele lijst van augustus 2004 met de namen en scores van 853 piloten kun je bekijken op de site van de FAI.  Bijgeplaatste foto maakte ik tijdens de 2e World Air Games In Sevilla, een evenement wat meetelt in de ranking.   Bennie Bos

     
 

20

Gordon Bennett Slideshow

Tekst en Foto: Gebroeders Buyle

 
     

    

Een Gordon Bennett zorgt natuurlijk voor massa's foto's. De selectie van zoveel prachtige foto's maakt het moeilijk om een keuze te maken. Net als de vorige jaren zijn we er weer in geslaagd om een volledig overzicht van de Gordon Bennett in een slideshow te zetten. Klik even op deze link, en kies Gordon Bennett / GB2004 / Wedstrijdverslag / Foto's. Veel plezier   Luc en Donald Buyle

     
 

21

Piloot gedood bij ballonongeluk

Tekst: Bennie Bos, Foto: Greenbrier

 
     

Een wazig bericht wat ik las op de nieuwspagina van The Associated Press. De staatspolitie van West Virginia ondezoekt de dood van een ballonpiloot die afgelopen weekend tijdens een crash om het leven was gekomen. Het gaat om de dertigjarige Matthew Jacobsen uit Lewisburg. Volgens sergeant Glenn Galloway probeerde Jacobsen zijn ballon te redden. De piloot was geland met zijn ballon en had net zijn 6 passagiers uit laten stappen en stapte volgens het bericht toen ook zelf uit waarop logischerwijs de ballon weer de lucht in ging. Jacobsen greep vervolgens de lussen van de mand in een poging de ballon tegen te houden en werd mee omhoog getrokken. Volgens Galloway steeg de ballon 80 voet en raakte vervolgens enkele boomtoppen. Ook vertelde hij dat het de bedoeling was dat de crew de ballon aan een touw zou zetten maar dat ze nog niet aanwezig waren omdat ze de landingsplek niet konden vinden. Zoals ik al zei, een bijzonder wazig verhaal. Een piloot die zijn passagiers uit laat stappen en vervolgens zelf uit stapt terwijl de ballon blijkbaar nog lift heeft en dan de schuld geven aan de crew die niet op tijd was ??? Het betrof hier een ballon die eigendom was van de firma Greenbrier Aerosports.   Bennie Bos

     
 

22

Neiman Marcus Catalogus

Tekst: Bennie Bos, Foto: Neiman Marcus

 
     

Een willekeurige bladzijde uit het luxe Christmas Gift Book van Neiman Marcus, ook online te bekijken . . . . . .

Wilt u de eerste bij u in de straat (of in dit geval, de wereld) zijn die privé een moderne Zeppelin NT bezit ???

Dat kan, vanaf nu. Een stukje historie is nu vernieuwd op de markt met sterk verbeterde technologie. Uw nieuwe speeltje is het eerste luchtschip met een licentie voor het vervoeren van passagiers. Het drijft op veilig onvlambare helium in de enveloppe die gemaakt is van dubbellaags materiaal. De ruime cabine biedt een panoramisch uitzicht en heeft plaats voor 11 doedelzak spelers, een stuk of wat laboranten, een piloot en een steward. U dient van te voren wel uw parkeerplaats te laten uitbreiden want het luchtschip is maar liefst 75 meter lang. De prijs voor dit leuke cadeau is 10 miljoen U.S. Dollar. Je vind de Neiman Marcus catalogus op internet.

Bennie Bos

     
 

23

De eerste sneeuw in Nederland

Tekst en Foto: Bennie Bos

 
     

De dagen worden korter en de temperatuur begint weer onaangenamer te worden. Over een maand zou het best wel eens kunnen dat er sneeuw valt. Over een maand??? . . . . Ik heb de eerste sneeuw al zien vallen in Nederland!!! Op 16 Oktober maakten Nienke en ik een vaart met de Cameron 350 PH-ATN, de "Autotrader". Een bewolkte avond maar nog zeer geschikt om een leuke vaart te maken. De temperatuur lag rond de 10 graden. Nog geen 5 minuten nadat we gestart waren vanuit de vaste opstijglocatie in Emmen, belde mijn vrouw Ria op om te zeggen dat het bij ons thuis regende. Even later zagen ook wij een miezerige regen rond de ballon. Onze piloot, Peter Barlo, liet de ballon stijgen naar 1,5 kilometer waar de temperatuur duidelijk snel afnam en plots bleek de regen te veranderen in heuse sneeuw, geweldig. Helaas hadden we geen wortel voor de neus want anders hadden we een

echte sneeuwpop kunnen maken. We zijn uiteindelijk nog doorgestegen naar 2,5 kilometer en konden genieten van een stralend zonnetje en een fantastische HALO rond de schaduw van de ballon.  Bennie Bos

     
 

24

Tot Slot

Tekst en Foto: Bennie Bos

 
     

Het is een zeer bijzondere maand geweest, ik geniet nog steeds na van de ballonweken in Italië. De temperatuur in ons kikkerlandje is nog steeds wennen. Inmiddels heb ik ook vele foto's van Italië in de rubriek "Ballooning Pictures" geplaatst. Gisteren kwam alweer een leuke uitnodiging binnen voor iets zeer speciaals. Ik voel me een bevoorrecht mens. Er staan dit jaar nog enkele zaken op het programma die ik nog even geheim wil houden.

    

Verhalen en/of foto's kun je uiteraard weer sturen naar info@hotair.nl 

    

Op de foto een Racer boven de Middellandse zee. Vriendelijke groeten, Bennie Bos