Uitgave Oktober 2003

 

1

Warsteiner Internationale Montgolfiade

Tekst: Bennie Bos, Foto's: Bennie en Nienke Bos

 
              

De laatste grote ballonmeeting van 2003 was ook meteen een absolute topper. Het is misschien omdat het de dertiende editie was en dat 13 mijn geluksgetal is, maar we hebben een fantastisch weekend gehad tijdens de Warsteiner Internationale Montgolfiade oftewel de WIM 2003. Honderden ballonnen bij prachtig weer, voer

voor fotografen. In hetzelfde jaar dat de beroemde bierbrouwerij 250 jaar bestaat, is men er weer in geslaagd een enorme mensenmassa op de been te krijgen. Wij gaan traditioneel altijd het tweede weekend want dan staat er een record aantal special shapes op het programma en toevallig was het net in dat weekend prachtig nazomer weer. Het is voor ons een rit van 3,5 uur maar dat hebben we er graag voor over. Een derde van de trip gaat door diverse Duitse dorpen en vaak niet harder dan 80 km/h, maar er is hoop. Volgend jaar wordt het laatste stuk van de noord/zuid route geopend en dan is het vanaf mijn huis volledig snelweg naar de afslag Warstein. De hotelkamer was direct na de vorige fiesta al geboekt, het voordeel is dat je dan lekker dichtbij zit. Het lage gedeelte van het immens grote parkeerterrein was één grote glibberbende door de regenval van de afgelopen week en de auto ziet er

nu ook weer uit als een zwijnestal met grote klodders modder vastgekoekt aan de deuren. De traditionele pin handelaren hadden nu een grote kraam op het feestterrein staan en deden zoals elk jaar weer goede zaken want Duitsers zijn helemaal gek van pins. Honderden ballonnen stonden ingeschreven waaronder een record

aantal van 41 special shapes. De organisatie doet elk jaar zijn best om een prachtig boekwerk uit te brengen met daarin veel informatie, verhalen en foto's van alle piloten en hun ballonnen. Dit is al echt een collecters item aan het worden en ik kon nog net enkele exemplaren bemachtigen. In de perstent kwam ik mijn Italiaanse vriend Antonio Biasioli tegen die er net een ritje van 1100 kilometer op had zitten om hier te zijn. "Bennie, morgen kom ik in mijn nette pak en dan moet jij even een foto van mij maken samen met Ben Blass voor op je website". Antonio stelde mij voor aan enkele organisatoren van ballonfiesta's, mijn netwerk groeit gestaag. De Belgische piloot Eric Martens was aanwezig en met hem zijn Jan Vermeulen en ik in de afgelopen zomer naar de Balloon Jam in Tsjechie geweest. Om hem daarvoor te bedanken hebben we hem officieel een schaalmodel van zijn nieuwe OO-BBX overhandigd.

De man was 3 minuten sprakeloos en dat is voor een persoon als Eric wel bijzonder. De vrijdagmiddag scheen de zon heerlijk en reden honderden ballonauto's het veld op. De ogen van de meeste fanatieke ballonliefhebbers waren echter gericht op één ballon, de St.Gallen special shape gevaren door Bruno Nageli.

       

        

De prachtige shape in de vorm van een kathedraal is gebouwd door de firma Kubicek. Bruno is de vroegere piloot van de Orient Express, de prachtige trein, die nu trouwens in het bezit is van de Warsteiner Brouwerij. Inmiddels was ook al het logo van het beroemde biermerk hierop aangebracht. Omdat er toch nog enige

dreiging in de verte hing, liet Bruno de ballon keurig in de zak. Achteraf een verstandige keuze maar het stelde een hoop mensen op de proef. Op het veld bouwden de teams maar liefst 217 ballonnen op en de meesten van hen kozen het luchtruim. Van buiten het veld deden enkele piloten een fly-in en de lucht achter die mannen werd steeds zwarter en zwarter. Toen de meeste ballonnen waren vertrokken onder prachtige omstandigheden, begon het zachtjes te regenen. Het mocht de pret niet meer drukken. De eerste serie foto's was digitaal veiliggesteld. Op het veld stond nog de pimpelpaarse "Milka" ballon en hij stak prachtig af tegen de zwarte achtergrond. Toen er ook nog een oud dametje langs liep met exact dezelfde kleur jas moesten we even lachen. Zaterdagochtend om 05.00 uur klonk het ergste geluid op de vroege ochtend, de wekker. Het was erg druk in de ontbijttent en men was gemotiveerd

om massaal te starten. Helaas stonden de weergoden dit niet toe en de ochtendvaart werd gecanceld. De enorme croissants smaakten echter heerlijk en op die volle maag kon ik nog wel enkele uurtjes verder slapen. Omdat we het hele weekend niet thuis zouden zijn moest Nienke noodgedwongen haar huiswerk maar op de

hotelkamer maken (strenge vader). Maar wat is er nu beter voor de duitse les dan dit in Duitsland te doen, toch. In vele etalages van de Warsteiner winkels hingen kleurplaten en uiteraard was het onderwerp "ballonnen". Prachtig om te zien hoe de plaatselijke jeugd met dit fenomeen omgaat en hoe de bekende special shapes op creatieve wijze werden nagetekend. De Zaterdag werd ondanks de ochtend cancel toch nog een geweldige dag. De zon is praktisch niet weg geweest en overdag werd het publiek bezig gehouden doormiddel van de kermis, diverse infostands, het gezamelijk oplaten van vliegers en ook mochten kinderen een half geinflate ballon van binnen betreden. Een krullebol met een knalgele broek en blauwe bretels met ballonnetjes, jawel, Antonio in zijn "nette pak". Helemaal klaar voor het statieportret samen met Ben. Ik zeg, "jullie zijn net Bassie en Adriaan" maar die kende hij niet,

gelukkig maar. Tegen 5 uur reden de eerste ballonkarren alweer het veld op. De richting was naar het zuiden en daar ligt een behoorlijk stuk bos. Ik zag dat Bruno de aanhanger van de St. Gallen keurig gesloten hield, het zou toch niet waar zijn. Het unieke aantal van 220 ballonnen werd opgebouwd voor de ogen van het

enthousiaste publiek. De enorme parkeerplaats naast het startterrein puilde uit en even dacht ik aan de ellende die zeker nog zou ontstaan op het moment dat iedereen na afloop weer naar huis zou willen. Je komt werkelijk ogen te kort om al dit moois in al die felle kleuren te bekijken. Overal beweegt wat en steeds is het weer een verassing welke ballon er achter een andere ballon te voorschijn zal komen. Een drietal shapes bleef aan de grond staan omdat ze het niet aandurfden over het bos te gaan en daardoor ook waarschijnlijk de night-glow van die avond zouden mislopen. Plots zwaaiden de deuren open van de grote witte aanhanger. Yes . . . Bruno werd actief en besloot de kathedraal op te bouwen. Niet om te varen maar hij had nu natuurlijk wel alle ogen van het publiek op zijn ballon gericht, slimme man. Allerlei kleine torentjes staken uit de stof. Toen ik in de open ballon keek zag ik heel veel touwtjes en

stoffen verbindingspanelen. Dit is allemaal nodig om de ballon zijn vorm te laten behouden. Ik vroeg Bruno of hij even voor de kamera wilde poseren, hij trok zijn broek op en met een glimlach op zijn gezicht stond hij voor de ballon en maakte ik de foto van één van de uitzonderlijkste ballonnen van dit moment.

         

          

De glimlach is uniek want dat doet hij niet zo vaak. Een werkelijk prachtige ballon verscheen ten tonele. De twee hoge torens kwamen als laatste omhoog en de ballon was precies zoals ik me had voorgesteld. Ik had alleen gedacht dat hij groter zou zijn. Wat een geweldig stukje werk van die jongens van Kubicek Balloons in

Tsjechie. Het bleek later dat ik maar liefst 54 foto's gemaakt heb van deze ballon. Lang leve de 512 MB kaarten. Het moment brak aan dat de parachutisten zouden gaan springen en een ieder werd verzocht ruimte te maken op het veld, de 4 shapes stonden aan de kant en de twee luchtschepen gingen ook aan de zijkant stilhangen. 15 para's sprongen in formatie waarna ze ieders hun eigen gang gingen. Ik wist wat er kwam, want deze jongens komen altijd met een werkelijke bloedgang laag over het veld. Spectaculair scheerden deze springers voor onze voeten langs om veilig te landen. Eén springer knalde precies tegen de toplijn van de St. Gallen waar een verbaasd kijkende crewlid het touw uit zijn handen zag glippen. Dit was echter niet zo erg. Wat met de laatste para gebeurde leek veel erger. Deze jongeman kwam laag op het veld aan en met een redelijke snelheid wilde hij landden tussen 2 special shape ballonnen, de

St.Gallen en de Orient Express trein. Zijn chute raakte echter net het grote wiel van de trein waardoor deze dubbelklapte en de springer ineens zijn lift kwijt was. De man slingerde zelf nog een paar meter door en kwam van een hoogte van 2 meter met een harde klapper op zijn kont terecht. Dit zag er echt niet leuk uit, vooral

niet omdat hij roerloos op de grond bleef liggen. Zijn collega springers stonden direct om hem heen en probeerden te helpen. Van diverse kanten renden de eerste hulp mensen naar de ongevalsplek en gelukkig kon hij na enkele minuten weer in zithouding om zich heen kijken. Het evenement kent gelukkig meerdere ehbo posten. Toen de ziekenwagen zich door de menigte had gewurgd stond de ongelukkige alweer op eigen benen en onder luid applaus liep hij van het veld af. Het werd donker (dat gaat vanzelf) en de meeste ballonteams hadden zich weer een weg gebaand naar het startveld om nogmaals op te bouwen. Ditmaal deden maar liefst 43 ballonnen mee aan de grote lichtshow. Ben Blass, de vaste speaker in Warstein deed de aankondiging en startte de muziek. Via de radio stond hij in contact met de piloten en kon zo aangeven welke ballonnen (via groepsnummers) moesten branden. Een mooie show

waarbij de kinderen die in grote getale aanwezig waren leuk werden betrokken. De bekende Ottifant ballonnen stonden ook opgesteld, vader, moeder en de inflatable junior. Junior wilde niet goed luisteren naar de commando's en kreeg een standje van vader waarna hij met het schaamrood op de kaken (rode lamp in kop)

ook meedeed aan de show. Op commando van Ben werd er gebrand en af en toe zag ik hem staan met de microfoon, nou ja, staan . . . bij elk commando werd er driftig met de armen gezwaaid en bijna gedanst op de maat van de prachtige muziek. Het publiek genoot en applaudiseerde stevig na afloop van de voorstelling. "Vond je het wel een béétje mooi ?" vroeg ik in de nek van Marjolein van de "Tweety" ballon waarop ze verschrikt antwoorde "wie bitte ?".  Toen alle ballonnen waren opgeborgen en het noordveld leeg was, begon het grote vuurwerk en ook dat spektakel is hier altijd de moeite waard. Nu was er één groot probleem. Iedereen wilde natuurlijk naar huis, het was inmiddels 23.00 uur. Wij wilden wel even slapen want we hadden ook de zondagochtend vaart in de planning. Overal is éénrichtingsverkeer ingesteld en om weer in de plaats Warstein te komen moet je via de achterzijde

het terrein verlaten. Dit is een route van een paar kilometer door de steengroeve met al zijn fabrieken. Bumper aan bumper, meter voor meter en pas 2 uur later zaten we weer op de normale weg richting hotel. Een paar uur later, Nienke uit coma gehaald en weer terug naar het startveld. Het was een enorme drukte,

            

            

de meesten gingen toch op de zondagmiddag weer naar huis en wilden nu nog één keer varen. In het donker deed Peter Hausman de Pibal meting. Met een speciale windreader en een grote ballon met een lampje eronder kan de exacte windrichting en snelheid worden gemeten. Op het veld werd ik aangesproken door een

heel klein mannetje. Het bleek de Italiaanse Cameron dealer Giovanni Aimo te zijn. Hetelucht, luchtschip, gas en wedstrijdvaarder. We hebben wel eens contact via email en hij herkende Nienke van de foto's op internet. Een bijzonder vriendelijke man, maar dat hadden jullie de vorige maand al kunnen lezen in het verhaal van Miriam de Vries. Hij gaf mij het grootste compliment wat ik kon krijgen, "Bennie, you do a great job on the internet, thanks". Giovanni ging na de Montgolfiade niet direct naar huis maar bezocht Nederland en wel de plaats Oetmarsen (Ootmarsum). Bij Monique Hoogeslag lag een tweepersoons hopperbankje en deze had hij nodig voor een rol in een nieuwe Walt Disney film welke binnenkort wordt opgenomen. Hij beloofde hierover een verhaaltje te schrijven voor het Hot Air Magazine. Er was geen voelbare wind en een heldere sterrenhemel, de zon stond al te dringen onder de

horizon maar het was steenkoud. Dit zou wat worden, en toch, het liep anders. De richting was namelijk precies naar het grote bos van Arnsberg en dat is ongeveer 30 kilometer lang. Met een snelheid van 10 km/h heb je dan toch een probleem en bij de extra briefing werd gediscuseerd hoe dit op te lossen. 3 opties

kwamen hier uit. Niet varen, kort varen en voor het bos landen of verkassen naar een vliegveld 20 kilometer oostelijker voor een fly in. Een grote groep koos voor de fly in en we reden ook achter enkele volgauto's aan die kant op. We volgden de trailer van de aardbei special shape en die besloot halverwege een eigen veldje langs de weg te pakken. Aangezien de ballon wel fotogeniek is besloten we om ook maar hier te blijven. De aardbei werd op een stukje industrieterrein opgebouwd en verhief zich even later van moeder aarde met de zon op de prachtige rode stof. Het was muisstil toen de piloot zijn trompet pakte en een prachtige serenade blies vanuit zijn mandje in de lucht. Wat klonk dit schitterend en met een brok in mijn keel heb ik staan genieten van deze actie. We reden terug naar het dorp Warstein om te kijken of er vanaf het veld nog iemand gestart was en mogelijk in het dorp nog aan het pielen was. Een

Warsteiner ballon met een grote Italiaanse vlag, jawel, Giovanni. "Ciao Bennie and Nienke" schreeuwde hij terwijl hij laag enkele schoorstenen probeerde te ontwijken. We maakten enkele foto's van hem en de andere ballonnen in de buurt op mooie lokaties en gingen nog even terug naar het startveld toen de ballonnen over

de bomen verdwenen. Ik zou namelijk nog een paar fotoboeken van Antonio meenemen voor mijn piloot. Op het veld stond nog een ballon die daar net geland was en ook in de lucht hingen nog enkele luchtschepen. Voor dit jaar zat het er weer op. Vóór ons hotel stond een pracht van een lange smalle kerktoren en ik had al tegen Nienke gezegd, "Als daar nu een ballon naast hangt, heb ik een prachtige foto", maar ja, die ballon hing er natuurlijk niet. Bij ons hotel kun je op het dak staan en toen we daar even een heerlijk toetje stonden te eten met de kop in de zon verscheen er een gele top boven de bomen. Toch niet weer die Italiaan, hij weet ons wel te vinden. Vlak over het dak en op praatafstand maakte Giovanni een geweldige indruk, zeker op de bakker die even naar buiten kwam en met open mond stond te kijken. Aan de andere kant van ons hotel zakte hij weer lager. Aan de andere kant ??? . . . .

daar stond toch die kerktoren waar geen ballon naast hing . . . . rennen, trap af, door de kelder, stoot je hoofd niet, au, naar de parkeerplaats en ja hoor, precies zoals ik hem wilde hebben, naast de kerktoren, vol in de zon, "ik kom nog een keer van geluk onder de trein" dacht ik. Wat een weekend, wat een beelden, wat een pracht gevoel, ik prijs mijzelf een bevoorrecht mens.   Bennie Bos

 

                
 

2

Gordon Bennett Gasballonrace

Illustraties: GB website, Foto's: Graeme Pusey, Patrick Colette, Donald en Luc Buyle

 
     

De beroemde Gordon Bennett is weer gestreden. Deze gasballonrace waarbij elk land 3 deelnemende teams mag inbrengen is ook dit jaar weer gewonnen door de wonderboys Leys uit Frankrijk. Op 14 September in het vroege begin van de nacht rond 02.00 uur stegen de ballonnen onder begeleiding van hun volkslied stuk voor

stuk op en verdwenen in de donkere nacht. Het kostte de teams veel moeite om fatsoenlijk te vertrekken want er stond een enorme bak wind aan de grond. De ballonnen moesten direct hoog om deze slecht weer situatie te ontstijgen en om de juiste richting te pakken te krijgen en dit was al meteen een aanslag op de kostbare zand voorraad. De laatste ballon steeg om 04.27 op en de koers op dat moment was naar Spanje, Portugal. De richting was naar de Golf van Biscaye en de meeste teams kozen ervoor om vlak voor de kust te landen. 5 teams besloten om door te varen en trotseerden de klotsende golven onder zich. Uiteindelijk bleven hiervan op de tweede dag nog drie teams over. Vanaf nu werd het een spannende race. Wie haalt het uiterste zuidwest puntje van Portugal, dit is namelijk de maximaal te scoren afstand. De volgende teams knokten voor de titel: FRA1, de gebroeders

Leys, houders van de huidige titel, USA1, Richard Abruzzo en Gary Johnson en BEL1, onze trots uit Belgie, Philippe de Cock en Ronny van Havere. Het bleef de hele dag een nek aan nek race tussen deze drie teams waarbij de trackings en afstanden op internet te volgen waren. Met de huidige posities was het erg moeilijk

om het laatste stuk te varen omdat de derde nacht in zou vallen. De gebroeders Leys kozen voor een tactiek, in goed samenspel met hun meteoman aan de grond en "parkeerden" de ballon. Dat wil zeggen, ze kozen een positie waar weinig wind was en probeerden zo de landing te rekken. De voorraad zand liep uiteraard ook terug, het werd nu heel spannend. De Belgen en de Amerikanen besloten de ballon in de avond al aan de grond te zetten. De tactiek van de Fransen werkte en ze hebben een harde landing gemaakt bij het krieken van de dag. Na berekeningen van de afstanden kwamen zij als beste uit de bus en haalden hiermee alweer de titel naar Frankrijk, het land waar dus ook volgend jaar de Gordon Bennett zal worden gestreden. Ik heb een viertal vaartverslagen voor je, allereerst Walter Simonson uit het team van de FRA1, gevolgd door een verslag wat de crew van de BEL1 schreef vlak

na de start, daarna komen de piloten van de BEL1 aan het woord en uiteraard de debutanten van BEL2.


      

De gasballon “Petit Prince”, genoemd naar het beroemde werk van Antoine de St Exupéry is deze ochtend om 08.15 uur onze tijd veilig geland in het kleine plaatsje Tinhosas, 4 km oostelijk van Silves, 15 km oost-noordoost van Portimão en 58 kilometer oost-noordoost van Cabo de São Vincente (Cape St Vincent), het

uiterste zuidwest punt van Portugal. De landing was erg moeilijk en tricky met windsnelheden tot 60 km/h in een heuvelachtig gebied met veel bomen en electriciteit kabels. Voor het aanvaren en de landing was een hoop kennis nodig maar dit werd perfect uitgevoerd door Vincent en Franzi Leys. Een snelle daling was nodig om tussen de obstakels te komen. De ballon landde zonder enige schade in een klein gebied tussen de bomen. De hoeveelheid over gebleven ballast bedroeg 60 kilo waarvan 50 kilo nodig was voor het aanvaren en de landing. De volgploeg bestaande uit Laurence (vrouw van Vincent), Isabelle (vrouw van Franzi) en Bertrand Deneullin kregen veel hulp van de plaatselijke bevolking. Een Portugeese ballonvaarder aanschouwde de landing, hielp de crew bij het inpakken van de ballon en maakte de nodige digitale foto’s. Vincent en Franzi kregen een warm onthaal

van de plaatselijke bewoners. Deze vierde overwinning op rij is op de eerste plaats een verhaal van passie en vriendschap. Een prachtige samenwerking in volledige harmonie met Luc Trullemans, de meteoroloog, die ook deze keer weer een perfect traject wist uit te rekenen. De keuze van de route en bovenal de strategische

beslissing om tijdens de laatste nacht een positie te kiezen met zeer weinig wind en pas in de ochtend de slag te maken, bleek het beste plan te zijn. Het heel secuur omgaan met de ballast voorraad door Vincent en Franzi, maakte deze derde nacht mogelijk, ondanks het hoge zandgebruik tijdens de start waarbij men direct naar grote hoogte moest stijgen. Dank aan alle deelnemers, teamleden en de organisatie, deze 47e Gordon Bennett is wederom een uitzondelijke strijd geweest en een prachtige bijdrage aan onze geweldige gasballonsport.  

Team FRA1 (Walter Simonson).


Na een zeer korte nacht (van 4u tot 7.30u) zijn we vertrokken richting zuiden. Maar eerst nog wat nieuws over gisteren. WAT EEN START!!! Om 10u ’s morgens waren wij reeds op het startplein, want om 13u zouden we beginnen met vullen. Daar we eerst

nog uitgebreid ontbijt wilden nemen in het Hotel De Hoop bij een vriendelijke Nederlander. TE LAAT! Dus geen ontbijt meer….snel een oplossing gevonden; brood van bij een echte Franse bakker, charcuterie van Cock’s Fresh uit onze eigen koelkast, koffie van de campinggas, en Ronny zorgde voor 2 geleende banken. We

hadden de parking voor de bezoekers omgebouwd tot een gezellig terrasje en ontbijtplaats. Het mag gezegd, het ontbijt was origineel, gezellig, gezond, en super lekker!! Onze cateringafdeling vond dit nodig voor een hopelijk lange vaart. Op naar de prachtige, historische omgeving, welke als startplaats voor de Gordon Bennett 2003 werd gekozen. Zandscheppen was niet meer nodig want de crew was al vlijtig geweest de dag voorheen. Alles zorgvuldig uitleggen om tijdig te kunnen vullen. (weet je nog 13u) Na de eerste briefing werd dit al snel 19u. Dus was het ons al duidelijk dat het voorziene starten om 21u niet haalbaar was. Niets aan de hand, wachten zoals de duiven, alleen niet in een hokje maar lekker in het zonnetje, met een stevig briesje. Ondertussen is Philippe wat gaan rusten om de nacht in te kunnen gaan, Ronny verzorgd de techniek in en rond de mand. De tijd die

nog rest bestuderen onze piloten de uitrustingen van de andere teams, bekijken de 3 nieuwe superlichte ballons uit de U.S.A. en overleggen regelmatig, met onze weerman Michel De Meyer, de te verwachten trajecten. Onze supporters uit België zijn ondertussen ook toegekomen. Rond 18u wordt er dan toch gestart

met vullen van de net-ballons. Het vullen van de netloze is begonnen om 20.30u, juist op het moment dat we een knorretje voelde. Dus beslissen we om toch nog eerst te gaan proeven van een toast champignon, gevolgd door konijn dat nadien haan bleek te zijn. (waarschijnlijk waren het overjarige racekippen) Het dessert lieten we links liggen daar onze plicht riep. (trouwens ook beter voor de lijn) Het vullen van onze ballon ging vrij normaal. Naarmate de avond vorderde werd het weer onstabieler en kwam een vervelende landwind het vullen bemoeilijken. Het werd zo erg dat we gans de crew en onze bezoekers nodig hadden als balast om ons mandje aan de grond te houden. Snel werd er nog wat balast gevuld en bij aan de mand gehangen. Dit was zeker geen overbodige luxe. Deze wind vertraagde gans het programma en verlate de start tot middernacht. De ballons sloegen van links naar

rechts, zelfs zo erg dat ballon SW1 zijn mand volledig was krom getrokken. Die was genoodzaakt ogenblikkelijk de dure helium uit de ballon te laten en moesten forfait geven. Daar de situatie niet verbeterde was er sprake de reeds gevulde ballons te laten starten dat dan weer op de briefing door andere teams niet

werd toegestaan. Het derde Zwitsers team zag het weer niet zitten en gaven ook forfait. Er resten dus nog 15 teams. Ondertussen hadden wij de ballon vastgemaakt aan de winch van onze volgwagen. Uiteindelijk kwam de start in zicht rond 1.30u. De start verliep helemaal niet van een leien dakje, daar de ballons verplaatst diende te worden naar het midden van het terrein. Dit om veiligheidsreden; de omliggende gebouwen zouden teveel problemen geven. Alle ballons bleven getakeld aan de volgwagens en met veel volk aan de grond gehouden. De start was hectisch en zelfs beangstigend. Het opstijgen van de Amerikanen bezorgde ons kippenvel. Rakelings vlogen ze met een enorme snelheid langs een andere ballon en juist de gebouwen over. Ook de volgorde van opstijgen kon niet gerespecteerd worden daar de positie van de ballons op het plein dit niet toelieten. De start van

onze piloten verliep, volgens de omstandigheden, heel goed. Als tweede zijn we de lucht ingegaan. We zijn dan met de crew van het andere Belgische team (Bob & Benoit) een handje gaan toesteken. Het is te zeggen; met al ons gewicht (bij sommigen iets teveel) aan de mand gaan hangen. Uiteindelijk zijn ook zij

veilig in de lucht geraakt, wat een pluimpje verdient, om met zo’n omstandigheden de eerste Gordon Bennett in te gaan. Ondertussen nu zondag 14 september 15.44u. zijn we op weg richting Toulouse – Bearritz. Oef nog 390km voor de boeg. Net vernomen dat Bob & Benoit veilig geland zijn, waarschijnlijk te westen van Bordeaux, aan de kust van de Atlantische oceaan. Ps. Bakker nog zeker enkele dagen geen brood afzetten!!  

Crew BEL1  (Ron, Tony, Sofie, Conny)  


Heel tevreden met onze derde plaats, meer zat er echt niet in. Nu was het duidelijk dat de hoeveelheid ballast op het einde bepaalde wie kon winnen. Met 5 zakken meer ballast hadden we ook zeker nog de derde nacht kunnen doorvliegen en hadden we kunnen meestrijden voor de eerste plaats. Toch hoed af voor de gebroeders Leys, ze hebben het toch maar gedaan. Veel dank naar Michel, onze meteoman, hij heeft een voortreffelijke job geleverd, en hij wordt almaar beter, dat beloofd voor de toekomst. De crew heeft in totaal 6630 km gebold met de wagen, ook dat verdient een dikke pluim. Volgend jaar dus weerom Frankrijk, de voorbereidingen kunnen weer beginnen, nog lichter en nog meer gemotiveerd. 

BEL1  (Philippe de Cock en Ronny van Havere).

        


Na veel geduld, voorbereidingswerk, centjes, energie en nog zo van alles hebben we het voorrecht gehad om deel te kunnen nemen aan de Gordon Bennett race  2003. Gewoonweg magnifieke wedstrijd met ogenschijnlijk het gemakkelijkste reglement : degene die het verste vaart is gewonnen. Maar om dat ook te realiseren is er

het een en ander nodig. De start was voor ons als beginnelingen op of zelfs boven de limiet van wind, want zelfs de anciens hadden zoiets nog maar zelden meegemaakt.  Direct na het opstijgen hadden we een GS van 35 kts en verdwenen zeer snel uit het oog van de nog weinig overgebleven toeschouwers, die koude en wind moesten trotseren tot 3 uur ’s nachts. De lokale wind “ La Bize “ had er dus ook voor gezorgd dat de intervallen van opstijgen tussen de ballons zeer groot was. Bij zonsopgang hebben we koffie en thee gezet met een magnifiek zicht op het Centraal Massief. Initieel hebben we 6500 ft aangehouden, maar dit gaf al een te zeer rechtse koers. In overleg met onze meteo-coördinator David besloten we te klimmen met ballastafgave om zo vlug mogelijk naar links te winnen. Maar zelfs op 9000 dan 12000 en 14000 ft bleef de koers te westelijk. Op die hoogte hadden we wel een uitzonderlijk goede zichtbaarheid met blue sky. David heeft, om veiligheidsredenen, besloten om de overtocht van de golf van Biskaje niet te riskeren, gezien de nieuwe runs van trajectories een landing op het water voorzagen. En dat was toch niet echt de bedoeling voor onze eerste deelname. Achteraf gezien had het misschien toch nog net gelukt, maar er moeten soms resolute beslissingen genomen worden. De meeste ballons achter ons zijn ten andere nog meer noordelijk geland. De daling was spectaculair gezien de weinig resterende

afstand tot de kust en de grote hoogte met daarbij een landing in volle thermiek en een sterke wind op het slechtste uur van de dag rond 14 h 00 L.T.  De level-off voor approach was er pas ten westen van de “ Lac d’Hourtin et de Carcans “ met nog 2 km bossen voor ons ,dan het kleine strand en erachter de grote plas

water. We hebben goed kunnen afremmen met het sleeptouw en juist kunnen mikken voor een landing vlak bij een bosweg zonder schade aan onszelf of aan de ballon.  Volgens het ontvangstcomité ( l’adjoint au Bourgemestre ) was dit de eerste keer dat er op grondgebied van Hourtin een ballon geland was, en dat lijkt ons wel aannemelijk gezien er enkel het meer, de bossen en de Atlantische kust zijn. Na 2 dagen vakantie zijn we teruggekeerd naar Arc et Senans om de verhalen te vernemen van de “ concurrenten “ . Maar dit is een opzettelijk verkeerde woordkeuze. Eigenlijk is de sportiviteit bij de gasballonvaarders zo groot dat we mogen spreken van echte ballonvrienden, die elkaar reëel helpen. Misschien een stille wenk voor sommige warmeluchtpiloten om wat minder cinéma te verkopen  en gewoon sportief te genieten van onze hobby, want het is dan nog zo veel aangenamer. Bedankt aan iedereen die ons geholpen heeft en tot volgend jaar. “ Glück ab und Gut Land “ zoals de Duitsers zeggen.  BEL2 (Bob Berben en Benoit Simeons).


Rest alleen nog de uiteindeljke total score. Deze vind je in de tabel hieronder. Meer info over de Gordon Bennett race kun je vinden op de website van de Gordon Bennett, de gasballonsite van Belgie (eigenlijk van de hele wereld) en de site van het nieuwe Belgische team.   Bennie Bos

            
Rank Team Pilot Co-Pilot Country KM Landing Position Hours.
1 10 LEYS LEYS FRA 1 1596.5 Tinhosas (P) 53:42
2 16 ABRUZZO JOHNSON USA 1 1519.9 Torroal (P) 41:08
3 3 DE COCK VAN HAVERE BEL 1 1422.7 El Palomar (E) 41:51
4 8 EIMERS LANDSMANN GER 1 1050.3 Robles de Laciana (E) 30:42
5 13 WAGNER SCHERZER AUT 2 928.1 Salazar de Amaya(E) 17:10
6 11 BERBEN SIMEONS BEL 2 572.2 Hourtin (F) 10:41
7 5 SULLIVAN LEVIN USA3 559.0 St Helene (F) 10:41
7 5 STUERZLINGER FUERSTNER AUT 1 528.6 Rochefort (F) 14:33
9 6 FOLKES BUTTER GBR 1 518.4 Guiard (F) 10:13
10 15 FRIEDEN ZEBERLI SUI 2 517.5 Varzay (F) 15:10
11 14 SCHMOEHL GOEHRMANN GER 2 510.0 La Rochelle (F) 11:25
12 2 VILLEY-DESMESERETS BURON PILATRE FRA 2 498.8 La Pierre Percée (F) 9:04
13 12 VITANZA PADELT USA 2 491.0 Fontenelle (F) 8:44
14 17 BRACHTENDORF HUTHMACHER GER 3 487.0 La Tacherie (F) 11:33
15 4 AKERSTEDT BALKEDAL SWE 1 483.1 Cognac (F) 14:05
16 1 KREBS VOLLENWEIDER SUI 1 No T/O    
16 9 STOLL NAJER Werner SUI 3 No T/O
                
 

3

Birdman Branson

Tekst: Hannah Cameron, Foto: Cameron Balloons UK

 
          

Toen Richard Branson een Concorde wilde laten bouwen, belde hij met Cameron. Deze magnaat en avonturier had besloten deel te nemen aan de zogenaamde "Birdman Competition". Deze wedstrijd is vergelijkbaar met onze "vlieg hem er in". Men springt vanaf een schans op de Bognor Pier en probeert zolang mogelijk in de lucht te blijven zweven. De meeste deelnemers halen na enkele seconden al een nat pak. De Cameron Gas Department heeft in no-time deze replica Concorde gebouwd. Om de zaak een beetje extra spanning te geven deed Richard echter een beetje gemeen. De Concorde werd gevuld met helium en in plaats van zichzelf werd er stiekum een dummy pop onder het vaartuig gehangen. Het vliegtuig werd van de schans gedrukt en voor de ogen van het verbijsterende publiek ging de ballon hoger en hoger en verdween in de lucht. Op afstand liet men toen de helium ontsnappen waardoor het gevaarte weer veilig op de grond landde voordat het gevaar op kon leveren voor de echte Concorde.    Hannah Cameron

                   
 

4

 Spotters Corner

 
     
Foto: Kubicek

Links, PH-IEJ, de nieuwe Kubicek BB42Z voor Rob Wiegers

   

 

Rechts, PH-AGP, Pieter Kooistra uit Joure met een Lindstrand 120A

  

  

 

 

Onder, de prachtige nieuwe special shapes "Little Bee Boy" en "Little Bee Girl" welke onlangs afgeleverd werden door "Victoria Balloons" uit Brazilié en inmiddels al hebben gevaren op de Balloonfiésta in Albuquerque. De ballonnen zijn te koop maar hebben een experimentele status.

Foto: Henk Hofman

 

 

 

     

           
 

5

One Day Fly

Tekst en foto: DBCC

 
        

Zaterdag 13 september heeft tijdens prachtig weer de tweede DBCC One Day Fly plaatsgevonden.

     

7 ballonnen 's ochtends en 6 's avonds kozen het luchtruim. Winnaar deze dag was Jan Fokken, die samen met zijn tweede plaats bij de editie van vorig jaar overall winnaar werd.

   

Hij verdiende hiermee zijn inschrijfgeld voor het NK2003 terug.

    

Op de foto zie je Dokter Jan Fokken bezig met een operatie, of zet hij nu alleen zijn handtekening op het shirt van een fanatieke fan ???

    

Enkele foto’s en de uitslag van de One Day Fly zijn te vinden op de website van de DBCC onder "nieuws".

            

 

6

Ballonfiesta Harderwijk

Tekst en Foto's: Alain Schepers

 

            

Zonovergoten Harderwijk Ballooning onverwacht groot succes. Dat was Harderwijk Ballooning! Begin dit jaar werd samen met de gemeente Harderwijk besloten om een ballonfestival te organiseren op de Stille Wei. Dat er ruim dertig ballonnen zouden deelnemen, vijftienduizend toeschouwers zouden komen kijken en dat het de hele dag stralend weer zou zijn, had organisatoren Herman Kleinsmit, Roelf Pot en Alain Schepers nooit

durven dromen. In de vroege middag van 13 september werd er al hard gewerkt op de Stille Wei in Harderwijk. Deze prachtige locatie aan het water werd omheind met dranghekken. De familie Kleinsmit, Roelf Pot en Alain Schepers zetten op een zonovergoten launchfield de laatste puntjes op de i. In de loop van de middag druppelden de ballonteams binnen en ook de eerste toeschouwers zochten al lang voordat de ballonnen de lucht in gingen een goed plekje. De organisatie verwachtte tussen de 2500 en 5000 toeschouwers, maar die stonden er al aan het eind van de middag. De ballonliefhebbers bleven toestromen, waardoor het launchfield omringd werd door een dikke haag mensen. Deze haag was zo dik, dat de ballonteams met veel moeite het opstijgterrein konden verlaten. De duizenden toeschouwers kregen een prachtig festijn voorgeschoteld. Doordat enkele ballonteams zich ’s ochtends nog afmeldden werd het aantal van 35 ballonnen niet gehaald. Toch verschenen er ruim dertig ballonnen op de Stille Wei, die voor een prachtig panorama zorgden boven het Wolderweid. Ook waren er enkele speciale gasten, zoals clown Bassie, die mee de lucht in ging met de Bassie&Adriaan-ballon. De ballonnen landden in de

omgeving van Nijkerk en Putten. De reacties na afloop van het festival waren enorm. Harderwijk Ballooning was de dagen erna het gesprek van de dag. Inmiddels hebben betrokkenen het festival geëvalueerd en besloten Harderwijk Ballooning een vervolg te geven. Volgend jaar vindt het festival plaats op zaterdag 11 september (uitwijk: 18 september). Belangstellende ballonteams kunnen zich melden bij Herman Kleinsmit,

tel. 0513-417634  of via email   Alain Schepers

            

          
 

7

Nederlands Kampioenschap

Tekst: Nederlands Kampioen Henk Broeders

Foto's: Berend Jan Floor en Henri van Bommel

 

         

Dinsdagmiddag begon voor mij de voorbereidingen van het NK 2003. Ik moest nog even snel naar Schiphol om de Lindstrand 60 X series op te halen. Dit is de ballon waar ik mijn kampioenschap mee wilde varen. De volgende dag de trailer met alle materialen klaargezet en vervolgens afgereisd naar Wanroij waar er tot 20.00

uur kon worden ingecheckt. We hadden nog 1 uur de tijd om 26 PZ's (verboden gebieden) op de kaarten in te vullen voordat de mainbriefing begon. De mainbriefing werd geopend door de voorzitter van de DBCC Henk Lubbers gevolgt door wedstrijdleider Cees van Helden die alle 10 deelnemers begroette. Daarna werd er ook een weerpraatje gehouden door de heren Henk Huizinga en John Brouwers. De vooruitzichten voor donderdag en vrijdagochtend zagen er veelbelovend uit maar daarna kwamen er toch regenfronten midden boven Wanroij te hangen die de rest van NK mogelijk zou laten verregenen. De donderdagochtend begon al pittig met een fly in, pilot declared, fly on, hesitation en een angle. Om een beetje aan teambuilding te doen besloten Pieter Kooistra en ik om tijdens het NK samen te werken. Mocht dit positief uitvallen en wij ons samen konden kwalificeren voor het WK in Australie dan wisten wij wat we wel/niet aan elkaar hadden. Zo gezegd zo gedaan, we maakten een vaarplan over hoe wij het beste deze taken konden uitvoeren. De fly in ging goed. Pieter pakte gelijk 1000 punten en ik met 10 meter helaas maar 500. De PD ging voor mij perfect en ook de volgende tasks gingen naar behoren. Na de eerste vaart stond ik mooi aan kop. Zou mijn missie om het 25ste kampioenschap en mijn 6e  in totaal te winnen slagen!

Het begin zag er veelbelovend uit. Het weer voor de avondvaart zag er goed uit. Er werd een hesitation met een

De Lindstrand 60 X series

PDG gezet. Vanwege de windrichting die ons over de ATZ van Volkel voerde werd besloten om de PDG te schrappen. Uiteindelijk scoorden 4 piloten op deze task. Vrijdagochtend, zou het de laatste vaart worden? De voorspellingen waren magertjes en intussen stond ik op de tweede plek daar Jan Fokken mij was gepasseerd.

Fokken, Kooistra en Broeders

Het was dus nu of nooit. We kregen 4 opdrachten nl. PDG, fly in, hesitation en een max distance dubbel drop. Er stond een zwak z.o. windje en dus besloten Pieter en ik om de eerste met deze wind aan te varen om vervolgens met de bovenstroming de rest af te werken. FOUT !!!! Net na de opstijging was deze wind verdwenen waardoor we alle tasks konden vergeten. Gelukkig hadden de meeste piloten deze fout gemaakt en zaten wij nog aan de positieve kant van de rest. Alleen Jan Fokken had deze vaart wel goed ingeschat. Hij won dan ook 2 van de 4 opdrachten en de laatste opdracht had niemand gescoord. Door deze vaart stond Jan nog steeds eerste en het gat met mij werd alsmaar groter. Vrijdagavond was het weer niet zo mooi maar nog steeds goed competitieweer. Er werd een hare and hounds gezet met Don Cameron als hare (al heeft hij weinig hare bovenop z’n hoofd staan) met een fly on. Zelf steeg ik als een van de laatste op. Het leek alsof ik redelijk op koers zat t.o.v. de meeste maar

boven het dorpje zeeland werd ik toch te veel naar links gezet. Ik besloot om de gok te wagen dat de bovenwind NW was zoals voorspeld door de meteo. Helaas, ik kwam uiteindelijk het verste weg van de hare. Daar het niet meer uitmaakte of ik verloor met 1 of 2 km besloot ik om even goed de grondwind te 

controleren voor ik mijn volgende opdracht opgaf. Mooi dreef ik richting het doel. Op ongeveer 800 meter ervoor week ik toch weer iets teveel naar links. Ik “knalde” de ballon naar 3000 ft, kwam iets naar rechts en donderde weer naar beneden. Ik kon gelukkig nog op zo’n 22 meter gooien. Ik wist dat de resultaten niet goed waren en dat ik moest gaan vrezen voor mijn kampioenschap. Terug in het competition centre bleek dat iedereen het een beetje had verprutst op de fly on zodat ik daar toch de 1000 punten pakte. Zaterdag ochtend was het misschien wel het mooiste weer van de competition. Goed stuurbaar en laag weinig tot geen wind en hoog wel 20 kn. We hadden een PDG gevolgd door 2 x JDG en een max. distance. Wel moest je voor 10 uur gescoord hebben. Pieter en ik hadden hetzelfde PDG en we kwamen er beide recht overheen. Pieter gooide ietsjes beter waardoor hij deze task won en ikzelf tweede. De 1ste JDG (gravity drop) werd zowaar voor de volgers nog mooier. Iedereen kwam wel binnen de

 Mathijs en Henk "in gevecht"

100 meter langs. Mathijs de Bruin “gooide” zijn marker op 46 cm. Een zeer omstreden gravity drop. Ikzelf passeerde op 57 cm van het doel. De 2de JDG leek voorspoedig te gaan maar gaandeweg de vaart gingen wij steeds langzamer. Ik besloot om, net zoals Jan, Mathijs en Luc Herdewijn, mijn windje hoog te zoeken.

Mathijs dropt zijn marker, links Bert "Hassa" Stuiver

Hierdoor passeerde ik als vierde het doel op 600 meter. Mathijs de Bruin passeerde 2 minuten eerder op 130 meter. Hierdoor was hij flink in het voordeel op zijn max. distance daar hij links van mij zat en in tijd ruim eerder. Hij steeg hard omhoog en dacht al hardop dat hij deze laatste task in ieders geval mij achter zou laten. Toen ik mijn marker gooide steeg ik met mijn LINDSTRAND 60 X SERIES weer als een raket met ruim 1700 ft/min naar boven en passeerde Mathijs reeds op 3000 ft terwijl de juiste wind boven de 5000 ft zat. Mijn gemiddelde scores op deze 4 opdrachten brachten mij weer dichter bij Jan Fokken. s'Avonds was er weer bijna geen wind aan de grond. We kregen als opdracht een min. distance dubbel drop in tijd en een fly on. Ook hier stond de juiste winden boven de 5000 ft en uiteindelijk bleek dat alleen ik de task tot een goed einde had gebracht. Daarnaast was ook mijn fly on redelijk, wat mij uiteindelijk ruim boven Jan Fokken in het klassement bracht. “Helaas” was het zondagochtend regenachtig

zodat deze vaart niet doorging wat resulteerde in de volgende einduitslag: 1. Henk Broeders - 2. Jan Fokken - 3. Mathijs de Bruin. Pieter Kooistra eindigde uiteindelijk op de vierde plaats waardoor zijn plaatsing voor het W.K. nog onzeker is. Ik hoop dan wel dat ook Pieter mag deelnemen zodat wij ook in Australie weer als een hecht team kunnen samenwerken.   Henk Broeders

         

2 Fokken, 1 Broeders, 3 de Bruin

           

 

8

Spaans Kampioenschap

Tekst en Foto: Ultra Magic

 

         

De onlangs gehouden Spaanse Nationale kampioenschappen eindigden in een nek aan nek race tussen Mendicoechea, Angel Aguirre en de broers Carles en Josep Llado Costa, eigenaars van de Ultra Magic fabriek.

Uiteindelijk won Carles met 11267 punten op de voet gevolgd door zijn broer Josep met 10692 punten. Hoewel beide in het verleden vaker deze wedstrijd wonnen, kwam het nog nooit voor dat ze de eerste én de tweede plaats konden bezetten. Zoals je je kunt voorstellen eindigde dit resultaat in een groot feest. Een gemoedelijke familie rivaliteit werd een erg zwaar onderwerp tijdens deze dagen want de crewleden van beiden bestond uit de vrouwen en kinderen van de broers. Josep leidde de rankinglist tot ongeveer halverwege waarna Carles het overnam en de plaats niet meer afstond. De wedstrijd werd gehouden in Valladolid, 200 kilometer ten noorden van Madrid van 3 t/m 7 September 2003. De wedstrijd was interresant voor de Spanjolen omdat dit de eerste keer was dat er geen observers meededen. In plaats daarvan werd er gebruik gemaakt van GPS ontvangers waarbij de data na elke

vaart kon worden gedownload. Dit bleek een erg succesvolle methode. De wedstrijd werd gesponsord door Michelin en georganiseerd door de Spanish Ballooning Federation, wedstrijdleider was Mathijs de Bruijn. UM

            
 

9

"Culi Air", Dineren op hoog nivo

Tekst en Luchtfoto's: Bennie Bos, Grondfoto's: Adrie Spierenburg

 

          

"Culi-Air heeft een Go!  Morgen wordt u om 05.00 uur verwacht in Harfsen voor de unieke diner experience”. Zo luidde de SMS die ik op vrijdagmiddag binnen kreeg, terwijl ik nog tot 22.00 uur moest werken die avond. Ik moest om 03.00 weer opstaan, een zeer korte nachtrust dus. De ballonstunt die de knappe koppen nu weer hadden bedacht wou ik zeker niet missen. Dineren op hoog, zeer hoog nivo en dat mag je

zowel letterlijk als figuurlijk nemen. Het verhaal draait om meesterkok Angélique Schmeinck. Zij is ruim 20 jaar actief in diverse toprestaurants in binnen en buitenland. In de jaren schreef ze meerdere kookboeken en als chef-kok van restaurant "De Kromme Dissel" verdiende ze een Michelin ster. In 1998 werd ze verkozen tot "Lady Chef of the year" en in 1999 behaalde ze de beroemde titel "Meesterkok". In 2000 startte ze het bedrijf "Angélique Schmeinck Producties" waarmee ze zich richt op activiteiten als culinair advies, workshops en demonstraties. Exclusief organiseert ze "Creatieve Proef Intermezzo's" en kunstzinnige diners op locatie. Toen Angélique een tijdje terug op een avond van Amsterdam naar Arnhem onderweg was, zag ze een luchtballon hangen en dat beeld bleef haar bij. Ze begon na te denken over temperaturen en gerechten en nam contact op met Adrie Spierenburg. In het

gesprek wat volgde kwam Angélique er achter dat de temperatuur in de ballon tussen de 70 en 90 graden schommelt. Toen werd ze helemaal enthousiast want vanaf 70 graden stollen de eiwitten in haar producten en kreeg het project Culi-Air gestalte. Na het uitwerken van haar gedachten kwamen de plannen op papier.

             

         

Zaterdag 6 September werd er geoefend met een ballon aan een touw op 30 meter hoogte en op 20 September was het grote moment aangebroken. Het persbericht luidde als volgt: De meesterkok Angélique Schmeinck heeft in samenwerking met A3 Ballon en Buitenpoort Exclusief een uniek spektakel opgetuigd; een cook en eat experience in een hete luchtballonconstructie. Er worden topgerechten geserveerd waarbij de

hete luchtballon als bereidingsmedium dient en het uitserveren een ervaring op zich is. Een nog nooit eerder vertoond kunststukje. Angélique en haar assistenten gaan samen met een groep genodigden de lucht in met 3 gekoppelde luchtballonnen waarbij de gasten op hoog nivo de heerlijkste gerechten krijgen voorgeschoteld. Ruim op tijd meldde ik mij op de bekende basis in Harfsen want ondergetekende behoorde tot de selecte groep genodigden, lucky me. Buiten was de catering van Buitenpoort Exlusief druk bezig om de tafels zo gezellig mogelijk aan te kleden en te voorzien van koffie, verse jus, broodjes, blokjes kaas en andere lekkernijen. Binnen ontving ik mijn perskaart en een blauw bandje om mijn pols. Deze kleur correspondeerde met de ballon waarop ik was ingedeeld. Ik stond gepland in de PH-AGT met als piloot Peter Barlo. Alle A3 crewleden waren gestoken in keurige witte koksjassen en ook binnen

waren de tafels voorzien van diverse voorafjes. Piloot Sybrand Fortuin droeg vandaag de titel “Floor Manager” en moest er voor zorgen dat een ieder op de goede plek terecht kwam. Langzaam stroomden de medepassagiers binnen waaronder de media van Hart van Nederland, de Telegraaf en diverse luxe bladen zoals Residence, Elegance, Sqeeze en High Profile. Op de briefing tegen 05.45 werd door para Jean Louis

Becker uitgelegd wat er allemaal stond te gebeuren deze ochtend gevolgd door een presentatie van meesterkok Angélique Schmeinck. Via een touwensysteem hangen we pakketjes met

gerechten boven in de ballon en creéren op deze manier een enorme heteluchtoven. Ze is zichtbaar opgelaten dat het project waar ze veel energie in heeft gestoken eindelijk van start gaat. Ze laat de zakjes zien van Polypropyleen welke met de gerechten in de ballon worden getakeld. Ze verteld dat de eiwitten vanaf 70 graden stollen waardoor het produkt langzaam gaar wordt. Een luchtige en gezonde voeding. In het schemerdonker rijden drie ballonwagens het veld naast de boerderij op en beginnen de in grote getale aanwezige crewleden de ballonnen voor te bereiden. De PH-AGT en de PH-NGN fungeren als restaurant ballonnen en de PH-HBA als keuken alwaar de gerechten bereid worden door

Angélique. Op het moment dat deze keukenballon omhoog wordt gezet gaan de para’s Jean Louis Becker en Bob Draaijer mee omhoog en komen boven op de ballon te zitten. Hier blijven ze het grootste gedeelte van de tijd, dus ook tijdens de vaart. Elke activiteit op het veld wordt nauwkeurig gadegeslagen door Boes, de enorme hond van Adrie en Hanneke. Als een piloot de branders gebruikt duurt het maar enkele seconden of

de hond staat naast de piloot en kijkt of alles wel goed gaat. Ik heb dat hier al vaak gezien maar het blijft een pracht gezicht. Aan de buitenkant van de manden worden speciaal ontwikkelde tafeltjes gehangen waar de gerechten met de glaasjes wijn en mineraalwater kunnen staan. Dat was ook heel handig voor de camera en het notitieblokje. De drie ballonnen worden met dikke touwen via quick releases aan de branderframes aan elkaar gekoppeld en met een tractor strak tegen elkaar aan getrokken. De eerste gerechten worden inmiddels boven in de ballon getakeld. Daarna wordt het transport van de gerechten naar de ballonnen geregeld. Er komen glimmende bakken te hangen aan de zwarte lijnen tussen de ballonnen. Deze kunnen met dunne touwen heen en weer worden gehaald tussen de keuken en de restaurantballonnen. Op het tweede veld landde inmiddels een helicopter. Deze is voor de camera in

de lucht. Een bekende knaap komt op mij af als ik al kant en klaar op mijn plekje in de mand sta. Het is Gerben van Beek, ballonliefhebber maar ook zeer fanatiek met helicopters. Hij was als assistent met piloot Allardis Hoiting meegevlogen in de helicopter. Gerben is vastbesloten om piloot op een wentelwiek te worden.

       

         

De hele voorbereidingsactie heeft nogal wat tijd gekost en het is inmiddels 08.00 uur. We horen een lichte krak en daar komen een aantal gerechten naar beneden. Een bevestiging aan een loadtape boven in de ballon is losgeschoten. Gelukkig zitten de beide para’s op de top en gauw kan er weer een touw op een ander punt worden bevestigd. De schoonheid naast mij begon te bibberen omdat de frisse wind door de mand begon te

waaien en ik verzekerde haar dat we snel van dat probleem verlost zouden worden als we éénmaal in de lucht zouden hangen. Angélique kwam nog even langs en verzocht ons een beetje in te schikken want er moest nog een kok bij ons in het vak. Ik zei “als jij ons straks ook nog vet mest, komen we helemaal niet meer uit het mandje”. Ondertussen werden er nog allerlei gerechten op de afdekplaten van het branderframe gezet. Aan het branderframe hangen diverse pollepels, het is een komisch gezicht. De drie gekoppelde ballonnen stonden klaar om te vertrekken. Onder begeleiding van launchmaster Fred Wijnnobel verheft de hele groep zich als een éénheid van het natte gras en langzaam zweven we over de boerderij van A3 Ballon. Iedereen is er even stil van en we genieten intens. Over de radio klinkt een rustige stem: “Jongens, jullie weten niet half hoe mooi het er vanaf de grond uitziet”. Het feit dat je

zo als groep ballonnen vertrekt is heel apart. De dingen die wij zagen en de reactie vanaf de grond gaven een enorme kick aan het geheel en ik was diep onder de indruk. De andere ballonnen zo dichtbij met alle kabels en touwen. De zon was inmiddels meer dan aanwezig en weldra werd het aangenaam warm. De wind was niet meer voelbaar omdat we nu dus dezelfde snelheid hadden aangenomen en de schoonheid die net nog stond

te bibberen zei tegen me, “ik hou wel van mannen die woord houden” . . . slik. . . . “glaasje champagne of toch maar een koude douche” dacht ik. De 3 piloten doen erg hun best om de ballonnen op gelijke hoogte te laten stijgen. We gaan door naar 2000 voet en blijven daar level hangen. Inmiddels is het eerste gerecht klaar en wordt via lange lijnen uit de top van de keukenballon gehaald en met de speciale bak langs het horizontale touw naar onze ballon toe getransporteerd. De koks in onze mand nemen de zaak over en verzorgen de verdere presentatie. Op een schelp krijgen we het eerste gerecht, Coquilles met pompoenchutney. Nadat ik mijn schelpje leeg had vroeg ik wat ik gegeten had en mij werd verteld dat ik zojuist oesters had genuttigd, en dat om 09.00 uur in de ochtend, maar het smaakte heerlijk. Ondertussen cirkelde de helicopter met de cameraman constant om de groep ballonnen heen.

Vanaf mijn plekje had ik prachtig zicht op de keukenballon en kon daar erg mooie foto’s van maken. Af en toe kwam de formatie even uit model doordat één ballon zakte of teveel steeg. Eén keer heb ik zelfs de stof van de keukenballon aan kunnen raken vanuit mijn eigen mandje, uniek. Zoals altijd was ik erg enthousiast en schreeuwde naar Angélique waarna ze me even een blik schonk tijdens haar drukke werkzaamheden. Ik stak

de duim omhoog en schreeuwde “Lekkerrrrrr”, wat van haar kant werd beantwoord met een brede glimlach, geweldig, wat een rijke momenten. (zie foto). We koersten naar het oosten langs de A1 en hingen nu in de buurt van de zendtoren van Markelo en hadden een leuke snelheid. Het tweede gerecht bestond uit Dorade (vis) op een bladvorm schaaltje met tiéde zoetzuur komkommer en citroengras vinaigrette. Opeens klonk er van boven de ballon, “Goedemorgen allemaal” en verschrikt keken we waar die stem vandaan kwam. Jean Louis Becker kwam met de laatste pakketjes van de top van de ballon naar beneden aan een touw. Hij was gekleed in een koksjasje en droeg zelfs de passende muts. Werkelijk een prachtgezicht om die knaap daar te zien hangen met ver onder hem de A1. Unieke foto’s.  Langzaam maar zeker klauterde hij langs het touw naar de mand en leverde de pakketjes af bij Angélique.

Ook Bob kwam enige tijd later abseilen naar beneden en nam plaats in de mand die gevaren werd door Alex Jan Barends. Het laatste gerecht wat de jongens mee naar beneden hadden genomen was Coquelet, oftewel haantje gevuld met paddestoelen. Dit werd geserveerd met een mix van groene asperges, cantharellen en olijven met een jus van vadouvan op een wave bordje met Parmezaan tuiles. Nee, dat heb ik niet allemaal

kunnen onthouden want ook ik ben al boven de 40, maar dat stond op de menukaart. Het laatste restje mineraalwater in mijn glas gooide ik overboord en toen ontdekte ik een nieuw spelletje. Het water verdeelde zich in een zee van druppels en al gauw had ik de fles mineraalwater te pakken en probeerde ik een passerende fietser een minerale regenbui te bezorgen. Dat was niet erg netjes van mij, ik weet het wel, maar wel leuk. We zaten nog veel te hoog om maar enigzins kans te hebben de fietser te raken. De unieke diner experience was over en nu moesten de ballonnen worden ontkoppeld want landen op deze manier was nog nooit geprobeerd, lijkt me trouwens wel spannend. Peter nam de quick release aan zijn kant en ik de knuppel aan mijn kant en met een ruk waren we los van het web. De keukenballon ging stijgen omdat de para’s natuurlijk nog wilden springen en de andere restaurantballon, die trouwens

werd gevaren door mijn grote vriend Jelke Haven ging ook mee de hoogte in. Wij bleven level varen zodat de para’s konden proberen om rond onze ballon te cirkelen. Via de radio het commando, GO en daar hing de eerste jumper en hij kwam keurig langs mijn digitale lens. Nummer 2 scheerde over de bebouwing en landde even later ook veilig. We varen recht over Almelo en werden toegezwaaid door vele vroegopstaanders.

Blijkbaar hadden velen het wonderlijke schouwspel van de 3 ballonnen in de lucht gevolgd. We zagen de andere 2 ballonnen landen en voor ons doemde een groot groen veld op. “Wordt dit hem Peter” vroeg ik. “Ze krijgen er net een beetje zin in”, was het antwoord. Dus . . . tot de laatste druppel gas. Recht over een prachtig kasteeltje met een echte slotgracht en we waren overtuigd dat we Maxima zagen fietsen. De dikke buik was duidelijk herkenbaar. Vlak voor onze uiteindelijke landing stond een grote stier naar ons te kijken met een blik van “Kom maar jongens”. Een snelle rondvraag in de mand leverde op dat niemand zijn rode onderbroek aanhad dus we waren betrekkelijk veilig. Een klein sleepje en we stonden stil op een groot veld in de plaats Geesteren. We hadden onbewust een vrij grote afstand afgelegd. De crew was ter plaatse en samen pakten we de ballon in. Een medepassagier

genaamd Edwin was daar niet zo handig in en greep met de volle hand in een zeer verse koeievlaai. Iedereen lag dubbel, behalve Edwin natuurlijk. Die zag de humor er later ook wel van in maar had op dat moment weinig vrienden meer over. De terugreis duurde zeker 3 kwartier en op de basis van A3 stond nog een heerlijk toetje op ons te wachten. Achter de boerderij stond een lange tafel met allerlei soorten heerlijke gebak.

               

        

Aangezien ik helemaal wild ben van Tiramisu gebak sneed ik me daar eerst maar eens een puntje vanaf (om te beginnen). Het zag er allemaal perfect uit. Ik feliciteerde Angélique met het grote succes van deze fantastiche culinaire vaart en ze vertelde dat ze nog helemaal stond te trillen op haar benen. Er volgde nog

een toespraak van de trotse meesterkok gevolgd door de hoofdsponsor van dit spektakel, verzekeringsmaatschappij Amicon. Naderhand werd de motor van de helicopter nog even aangeslingerd en maakte de directeur van Amicon een tandemsprong met Bob en landden ze midden op het startveld. Hanneke deelde perspakketten uit in de vorm van prachtige rugtassen gevuld met relatiegeschenken van de sponsors en een schitterend gesigneerd kookboek van Angélique. Mijn foto’s gingen naar het ANP en sierden later diverse dag en weekbladen. In de middag thuis gekomen kroop ik naast de vijver op twee tuinstoelen en bij een heerlijke nazomertemperatuur van maar liefst 25 graden en luisterend naar een cd van Sarah Brightman met het stuk “what a wonderfull world” viel ik al snel in slaap en droomde de hele trip nog eens rustig over.  Wat een prachtige culinaire dag.

Bennie Bos    


Het volgende verhaal is geschreven door Hans Steenbergen voor Misset Horeca.

Kun je coquilles garen in een luchtballon? En als dat kan, zou je dan in de lucht een driegangendiner kunnen serveren met wijn? In drie varende ballonnen die met een touw aan elkaar verbonden zijn? Meesterkok Angélique Schmeinck kreeg een absurd idee, volgde haar hart, en presteerde het onmogelijke. Jongstleden zaterdag werden er voor het eerst gerechten gegaard in een luchtballon. Haute cuisine op 700 meter hoogte.

Het is kwart voor acht ‘s morgens. We zijn een kwartier in de lucht als de eerste gerechten naar beneden worden gehaald. Angélique Schmeinck kijkt de luchtballon in die dient als heteluchtoven. Aan een lang touw zijn speciaal gemaakte tasjes van onbrandbaar kunststof bevestigd. In die tasjes zitten in aluminiumfolie gewikkeld de Coquilles Saint-Jacques. De gerechten hebben een tijdje in de nok van de ballon gehangen, waar de temperatuur kan oplopen tot zo’n 90 graden. Ideale oventemperatuur, weet Schmeinck. Op haar gezicht valt spanning en opperste concentratie af te lezen. Maar ze weet toch nog te vertellen dat bij temperaturen tussen de 70 en 90 graden de aroma’s en de sappen van de gerechten het best bewaard blijven. Terwijl het touw met de culinaire tasjes langzaam naar beneden wordt gehaald, zet de zon het platteland nabij vertrekplaats Harfsen in gouden kleuren. Ton 

Janssen, medekok en eigenaar van Buitenpoort Catering in Bemmel, wil een fles plat water openen. Dat wordt door de medepassagiers afgeraden. Wijn moet er gedronken worden, want wat hier gebeurd is even absurd als bijzonder. Op een hoogte van 700 meter worden de eerste schelpen uitgeserveerd in de ‘keukenballon’. Dat is de ballon waarin de gerechten worden bereid door Schmeinck en Janssen. Twee varende restaurantballonnen zijn met touwen verbonden aan deze vliegende keuken. Door middel van een katrol

worden speciaal gemaakte thermostassen van de ‘keuken’ naar de ‘restaurantballonnen’ getransporteerd. Daar staan koks klaar om de gerechten af te werken en uit te serveren. Wie verzint zoiets? We toasten, terwijl ongeloof en opwinding om de voorrang strijden. Gebeurt dit echt? Schrik niet. Het is nog donker als de eerste genodigden in Harfsen (nabij Deventer) bij bedrijf A3 Ballon arriveren. Het is zaterdagochtend vijf uur. Vandaag moet het gebeuren. Gisteravond is er een definitief ‘go’ gegeven voor de vaart. Bij zonsopgang gaat het spektakel, dat de naam Culi-air heeft meegekregen, van start. Het belooft een prachtige, rustige ochtend te worden. We worden ontvangen met koffie, een roereitje met shii-take en bieslook, en een toffee van ananas met vanille. Om zes uur worden de spelregels van het ballonvaren uitgelegd door eigenaar Adrie Spierenburg van A3 Ballon. ‘Er

zijn dus drie ballonnen. Een keukenballon en twee restaurantballonnen. We zijn aan elkaar gekoppeld. Schrik niet als de ballonnen elkaar raken. Dat is niet gevaarlijk. Dat is fijn om te horen, maar niet iedereen lijkt gerustgesteld. Het is voor vele gasten de eerste keer dat ze gaan varen. Bovenop de keukenballon zitten twee koksmaatjes. Die zullen het laatste gerecht naar beneden komen brengen. Eens even kijken: dat is de met paddenstoelen gevulde coquelet. Daarna zullen de koks naar beneden springen. 'U moet vooral de

aanwijzingen van de piloot opvolgen’, adviseert Spierenburg. Met die laatste aanwijzing heeft niemand moeite. Schmeinck neemt het woord. ‘Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen? Ik begin nu een beetje de kriebels te krijgen’, zegt ze. Ze legt uit hoe ze op het idee is gekomen. ‘Ik reed op een avond naar huis toen ik een luchtballon zag. Ik vroeg me toen af hoe hoog de temperatuur was in zo’n ballon. Toen ik hoorde dat dat zo’n 90 graden was, dacht ik: dit is een ideale heteluchtoven. Daar kun je gerechten in garen. Dan heb je mensen nodig die even gek zijn als ik en gaan geloven in het idee om te koken in een luchtballon. En dat is gelukt. Vooral A3 Ballon en Buitenpoort Catering waren direct enthousiast. En nu is het zover. Het begint te blauwen. In een weiland naast de ontvangstruimte worden drie luchtballonnen het veld opgereden. Ventilatoren blazen met enorme kracht lucht in de

enveloppen, die zich razendsnel vullen. Branders verwarmen de lucht, waardoor de ballonnen zich langzaam verheffen boven het bedauwde landschap. De twee restaurantballonnen zijn het eerste klaar. De gasten (genodigden, sponsors en pers) mogen in de rieten mand stappen. Het is wachten op de keukenballon, het hart van de hele operatie. En dan gaat het fout. De keukenballon moet voorzichtig naar de twee restaurantballonnen getransporteerd worden om deze via touwen aan elkaar te verbinden. Piloot Alex-Jan

Barends waarschuwt dat de lijnen waaraan de gerechten zijn opgehangen te strak staan. En inderdaad: met enig geraas donderen een paar seconden later de coquilles naar beneden toe, op de hoofden van de passagiers. De schrik slaat Angélique om het hart. De passagiers vragen zich benauwd af of de veiligheid wel gegarandeerd is. Daar hoeven we ons geen zorgen over te maken, wordt gezegd. Maar de twijfel slaat toch toe en de naam van de Griekse held Icarus wordt genoemd. Even lijkt het erop dat Culi-air een vroege dood sterft. De spanning is van de gezichten af te lezen. Hoe krijgen we die lijnen weer omhoog? Dan komt iemand op het idee de twee koksmaten in te schakelen. Die zitten al boven op de ballon. We kunnen hun lijnen gebruiken om de gerechten er alsnog in te hangen. En ja, het lukt. Na een half uur stress en zweetdruppels stijgen we eindelijk op. Met alle gerechten in de

heteluchtballon.  Majestueus Langzaam stijgen we op. Het moet van beneden een majestueus gezicht zijn. Drie kleurrijke ballonnen in het ochtendblauw met een helikopter die erom heen cirkelt voor filmopnamen. De hitte van de brander is verschroeiend. Schmeinck moet zich wel thuis voelen, gewend als ze is aan de hitte van de kachels waar ze jaren op topniveau heeft staan koken. We stijgen op naar 2200 voet. Krijgen servies en glaswerk uitgereikt. Aan de rand van de mand hangen op maat gemaakte houten bakken waarin servies en

glaswerk kan worden neergezet. Er is goed over dit project nagedacht, dat is zeker. De schrik van de neerstortende coquilles ebt weg. Het tweede gerecht moet door. Sneller dan gedacht, want de temperatuur in de ballon is gestegen naar 125 graden. Dorade met ansjovis, warme zoetzure komkommer en citroengrasvinaigrette met dragonolie. Schmeinck kijkt kritisch naar de vis. ‘Ietsje pietsje te gaar’, zou ze later zeggen. Een kniesoor die daar op let. ‘Hoe gaat het Angélique?’, wordt er gevraagd. ‘Het lijkt wel touwtje trekken met die gerechten. Net als op de kermis’, zegt ze. Oog voor de landerijen onder ons die gestreeld worden door het zonlicht, heeft ze nauwelijks. Het is, net als in de keuken op de grond, geconcentreerd doorwerken. Dan komt het derde gerecht, dat op spectaculaire wijze naar beneden gebracht wordt door de twee koksmaten. Van hun plek bovenop de ballon laten ze zich zakken naar de rieten

mand beneden. Onder luid applaus worden ze binnengehaald. Angélique neemt de haantjes in ontvangst. Ze voelt en proeft. ‘ Perfect’, zegt ze blij. En de met paddenstoelen gevulde coquelet kan door. Even later springen de twee koksmaten uit de mand naar de grond. Ze dalen 3 seconden als een baksteen voordat ze de parachute opentrekken. Als alles opgegeten is, worden de ballonnen van elkaar losgekoppeld. Luid applaus van alle gasten klinkt op 700 meter hoogte. Het is gelukt, dit krankzinnige plan. En zelfs de gerechten waren

lekker en de wijn bijpassend. Langzaam daalt de ballon. We landen op een verlaten zandveld in een buitenwijk van Almelo. Als iedereen veilig is uitgestapt, gebeurt het. De Meesterkok krijgt het even te kwaad. De spanning vloeit weg uit het lichaam, de emoties komen bovendrijven. Haar ogen worden vochtig. Dan rinkelt het eerste telefoontje om live op Radio 2 verslag te doen, en weg is het zwakke moment. Als dat achter de rug is, vraag ik haar wat ze als kok leert van zo’n project. ‘Alles is mogelijk. Heel belangrijk vind ik dat je niet direct een oordeel moet hebben over je eigen gevoel en creatieve ideeën. Zo van: dat wordt niks. Je moet je ideeën en je gevoel juist onderzoeken en actie ondernemen. Dat geeft energie. Het is de misschien de moeilijkste weg die je kiest, maar het is wel de boeiendste. Marcus Geers is docent creativiteit aan het COCD (Centrum voor Ontwikkeling van het

Creatief Denken) in Antwerpen. Schmeinck volgde daar een opleiding deskundigheid in creativiteit van zes maanden. Culi-air is haar afstudeeropdracht. Zoekende naar een passende naam voor de bijzondere bereidingstechniek in heteluchtballons kwam Geers tijdens de vaart met een goed voorstel: Montgolfiëren. De Franse gebroeders Montgolfier waren in 1783 de eersten die met een heteluchtballon het luchtruim kozen. Hoewel een grap, maken de Franse naam en historische achtergrond kans op vereeuwiging. Schmeinck is geslaagd voor haar eindopdracht.   Hans Steenbergen voor Misset Horeca.

        

De televisie uitzending van deze geslaagde stunt staat gepland op 16 Oktober in het programma Aperitivo bij de zender RTL 4.

      
 

10

Oversteek Atlantische Oceaan

Tekst en Foto's: BBC News

 
      

Een Britse avonturier heeft als eerste persoon ter wereld in een normale open rieten mand de Atlantische Oceaan overgestoken. David Hempleman-Adams, 46 jaar oud, startte vrijdag 26 september vanuit New Brunswick in Canada en zette zijn ballon weer veilig aan de grond na 83 uur, 14 minuten en 35 seconden.

Tijdens deze recordpoging werd hij getroffen door 2 sonische knallen van een overvliegende concorde, 10 kilometer boven hem, en deze veroorzaakten een val van de ballon met vele honderden meters. "Ik stond te trillen op mijn benen", aldus David. Het record werd gevestigd om 08.00 BST toen David de zuidwest kust van Ierland bereikte. Hij landde nabij Blackpool, “ik ripte uit alle macht en was blij dat de ballon daalde”. Hij beschrijft zijn inmiddels derde poging als “één van de hoogtepunten van mijn leven” en zei er direct bij dat hij het nooit weer zou proberen. “Het voelt alsof er een enorm gewicht van mijn schouders is gevallen”, aldus David, “het begon aan me te vreten, hoe meer ik het probeerde, des te meer wilde ik slagen”. “Ik werd enorm emotioneel toen een verkeersleider in Ierland me vertelde dat ik de Atlantische oceaan overgestoken was”. “Dat gaf me weer alle moed en een gevoel zoals ik nog nooit meegemaakt had”. “Een boer kwam direct naar me toe en hij was zeer verrast maar had volgens mij geen idee wie ik was” verklaarde David. “Ik was bang dat ik in zee moest landen omdat mijn gasvoorraad al aardig op begon te raken”. Meer dan 200 man inclusief reddingsdiensten stonden ineens voor mijn neus, geen idee waar ze allemaal weg kwamen”. Een vertegenwoordiger

van het Guines World Records verklaarde dat ze 100% overtuigd was dat Mr. Hempleman-Adams en nieuw wereldrecord had neergezet maar dat de bewijzen zo snel mogelijk dienden te worden ingeleverd. Dit was de derde poging om de oceaan over te steken. De eerste keer in September 2002 ging het mis door technische

problemen en bij de tweede poging in Juli van dit jaar was het weer de grote spelbreker. “Ik heb het deze keer geheim gehouden om de druk van het team af te houden, het uitzicht was fantastisch en de trip was geweldig”. “Eénmaal over de oceaan was het heel moeilijk om te landen omdat ik gewoon heel erg moe was”. 3 dagen in de lucht onder erbarmelijke omstandigheden, zware regen, extreme kou en geen slaap en dan ook nog eens 10 uur moeten zoeken voor een veilige landingsplek. Richard Mitchell van Flight Control verklaard: “hij had op 13.000 voet sneeuw en ijs, onze communicatie ging via Shannon Air Traffic Control op het moment dat de sattelite telefoon plat ging”. De volgende trip staat gepland over de Mount Everest, uiteraard met een

ballon. Dit stond al enige tijd op het verlanglijstje maar werd in de koelkast gelegd na de aanslagen van 11 September. De in Wiltshire geboren piloot was erg moe, maar wel in een jubelstemming en werd maandag later op de avond herenigd met zijn familie.   BBC News

               
 

11

Heteluchtschip AS 105 GD

Tekst: Karl Ludwig Busemeyer

Alle foto's behalve "Adler": Bennie Bos, "Adler" Foto: Gefa Flug

 

             

Bij de firma Gefa-Flug in het Duitse Aachen word al enkele jaren de AS 105 GD gebouwd. Het prachtige heteluchtschip waarvan er inmiddels al tientallen rondvaren. Karl Ludwig Busemeyer (Mucky voor vrienden), directeur van de firma Gefa-Flug is de ontwerper en tevens testpiloot van dit prachtige vaartuig waarvan er

Het AS 105 GD luchtschip van Rien Jurg

ook één exemplaar in Nederland rondvaart. We kennen hem allemaal, de grote zilveren sigaar met blauw opschrift, de prachtige “Festo” van Rien Jurg. Maar ook in Duitsland kennen we de “Deutsche Post” en meerdere “Warsteiners” van dit zelfde type. Mucky verteld hoe zijn bedrijf de ontwikkeling van deze vierzitter doormaakte en wat de toekomst van deze “beauties” volgens hem zal zijn. Mucky heeft rond de 25 jaar in de "lichter dan lucht" wereld doorgebracht en heeft waarschijnlijk meer soorten hetelucht schepen gevaren dan wie ook. Voor zijn werk ontving hij de “Santos Dumont Airship Gold medal”, één van de hoogste onderscheidingen die de FAI, de Federation Aeronautique Internationale, toekent. Tegelijk met de terugkeer van de hetelucht ballon zo’n 25 jaar geleden, kwam er ook een type luchtschip op de markt dat gebruik maakte van hetelucht in plaats van gas. Midden jaren zeventig

verkocht Cameron Balloons deze vaartuigen voor sport en luchtreclame. In principe waren deze luchtschepen niks anders dan uitgerekte luchtballonnen. De vorm en de stabiliteit hingen puur af van de druk die de hete lucht opbouwde net als in gewone luchtballonnen, Ze waren vrij simpel te bouwen en te varen, je moet het

zien als het varen met een eenvoudige special shape. De brander was net als bij een normale ballon onder de open mond van de enveloppe geplaatst. Door de lage interne druk was het gebruik van deze eerste hetelucht schepen voorbehouden aan zeer kalme tot bijna windstille weersituaties. De horizontale beweging werd gerealiseerd door gebruik te maken van een roer en stijgen en dalen gebeurde gewoon met de brander. Begin jaren 80 ontwikkelde de firma Thunder & Colt het eerste “Pressurised hot air ship”, een schip op druk met behulp van een ventilator. De druk wordt constant gehouden in de enveloppe van het luchtschip. De brander hangt nu niet meer onder, maar zit helemaal in de afgesloten enveloppe. De vroegere luchtschepen hadden een type stof wat die druk niet kon hebben maar de tegenwoordige stof verdraagt een veelvoudig hogere druk. Midden jaren 80 bracht Cameron een “Super

In Duitsland varen meerdere AS 105 GD schepen

pressurised hot air ship” op de markt, gevolgd door de firma Lindstrand midden jaren 90. Gefa-Flug, een bedrijf uit het Duitse Aachen ontwikkeld al hetelucht luchtschepen sinds midden jaren 70. In de beginperiode was men alleen maar bezig met het testen van kleine radiografisch bestuurbare modellen. Sinds 1985 werden

De branders in V vorm geplaatst

er hele grote modellen getest om de overgang naar een bemand toestel te kunnen maken. In samenwerking met de firma Thunder & Colt werd in 1990 de eerste AS 80 GD gebouwd. Deze bestond uit een gemodificeerde Thunder & Colt tweezits gondel en een enveloppe geheel ontwikkeld en gebouwd door Gefa-Flug. De enveloppe was meer gestroomlijnd dan de bestaande types. Een betere stabiliteit werd verkregen door de branders in een V vorm te plaatsen waardoor de warmte voor en achter beter werd verdeeld. Om te voorkomen dat hetelucht heen en weer van voor naar achter gaat lopen, is het schip in 2 gedeeltes verdeeld doormiddel van een stoffen membraam systeem. Met turbulent weer heeft het schip nu een veel betere stabiliteit dan de conventionele modellen. Veel luchtschepen zijn sindsdien gebruikt voor allerlei doeleinden in tot nu toe meer dan 20 landen. Het hoogtepunt in de

ontwikkeling van Gefa-Flug is een 3 of 4 zitter (afhankelijk van weerssituaties) met een inhoud van 3000 kubieke meter. De ontwikkeling van dit luchtschip is gedeeltelijk door de regering betaald. Deze AS 105 GD is gecertificeerd met JAR 21 door de LBA na een vijfjarig ontwikkelings programma. Op dit moment zijn er al

enkele tientallen van deze schepen verkocht. Even een vergelijking van helium en heteluchtschepen. Het werken met helium gevulde luchtschepen is erg kostbaar. Er is een grote hoeveelheid crew bij nodig, reken een man of 15. Zelfs als het niet in gebruik is kost het schip ook geld. Er moet continu bewaking zijn want het schip blijft aan de paal hangen, helium moet bijgevuld enz. Hier komt het grote voordeel van een hetelucht luchtschip om de hoek kijken. Als het niet gebruikt wordt zijn er amper kosten omdat simpelweg de hele installatie in de trailer zit opgeborgen en is er geen personeel nodig voor bewaking. Het tweede grote voordeel is het transport van het schip naar de plaats waar hij moet worden ingezet. Het heteluchtschip wordt ter plaatse opgebouwd nadat het er met een trailer met 4 crewleden naar toe is gebracht. Een helium schip moet er helemaal naar toe varen. Zeker zijn er

Een "duur" helium luchtschip aan de paal

voordelen ten gunste van het helium schip te noemen. Een hetelucht schip heeft een groter volume nodig om dezelfde hoeveelheid lift en hefvermogen te bereiken. In de toekomst wordt de stof nog verbeterd waardoor er met een hogere temperatuur gevaren kan worden en er meer lift per oppervlakte ontstaat. Met betere stof

Via een slurf wordt koude lucht ingeblazen

kan de interne druk hoger waardoor er een nog stijvere vorm onstaat. Het verschil in lift in vergelijking met een helium luchtschip wordt steeds kleiner, alhoewel het nooit de lift capaciteit kan evenaren. Nog een voordeel van helium is dat deze worden geinflate in een hangar en daarbij geen last heeft van wind. De moderne AS 105 GD is echter nog op te bouwen met windsnelheden tot 12 knopen. Men denkt zelfs nog wel met 15 knopen. Van de andere kant, een goedkoop luchtschip kan natuurlijk nooit opboxen tegen een dure. Een vierzitter AS 105 GD ligt op de markt voor ongeveer 100.000 dollar en een heliumschip zoals de ABC A60+ is 5 tot 6 keer zo duur om aan te schaffen. Het doelgebied voor hetelucht schepen is luchtreclame. De schepen worden meestal ingezet door ballonbedrijven die ook met gewone hetelucht ballonnen varen. Het luchtschip is het beste te beschrijven als een

bestuurbare ballon. Zonder de motor zijn ze bijna gelijk aan elkaar, een luchtschip kan als een ballon worden gevaren. Het bedienen van het geheel is echter een heel ander verhaal. Er moet een speciaal brevet worden gehaald om er op te mogen varen. Het grote voordeel boven een normale ballon is dat hij doelbewust boven

een vastgesteld gebied kan gaan varen en daardoor nog beter de reclame op de juiste plaats te laten zien. Heteluchtschepen zijn net als ballonnen gevoelig voor thermiek en varen daarom ook alleen de laatste uren voor sunset of net na zonsopkomst omdat er dan bijna geen thermiek is. Er is een goede markt voor een luchtschip, bijvoorbeeld bij exposities, beurzen en sportevenementen in de avond. Ook zijn er mogelijkheden voor patrouiles boven snelwegen tijdens de files in de vroege ochtend en avond. Tijdens de winterperiode (als er dus overdag weinig thermiek is) kan het schip worden ingezet boven bijvoorbeeld skigebieden en winterspelen. Heteluchtschepen zijn ook nog geschikt voor een ander doel, een algemeen overzicht krijgen van bepaalde gebieden maar ook voor bijvoorbeeld milieu onderzoek. Gefa-Flug kan aantonen dat de luchtschepen uitstekend geschikt

Eckhardt doet de laatste inspectie

kunnen zijn voor bovengenoemde onderwerpen, speciaal als er kleine gebieden moeten worden onderzocht. Heteluchtschepen kunnen echt verticaal opstijgen en landen en hebben dus maar een klein startveld nodig, en dat is altijd wel te vinden in de buurt van het onderzoeksgebied. Dit betekent dat het geen kostbare zaak

Boven de piloot zie je duidelijk het kunststof

raam met daarboven de brander

is om het luchtschip op de locatie te krijgen, zo als het wel het geval is met een helium schip dat er helemaal naar toe moet varen. Hoe succesvol een luchtschip kan zijn wordt bewezen door het feit dat Gefa-Flug sinds 1991 2 schepen in de vaart heeft voor de firma Adler, een internationale mode onderneming. Elk jaar maken ze ongeveer 180 vaarten. Het programma bestaat uit een mix van reclame en milieu onderzoek opdrachten welke betaald worden door de sponsor. Er zijn diverse onderzoek opdrachten over de hele wereld geweest zoals luchtfoto sessies boven archeologische gebieden. Als voorbeeld, in 1992/93 was er een onderzoek wat 4 maanden in beslag nam boven Mohenjo Daro, een 5000 jaar oude stad in Pakistan. Soortgelijke opdrachten werden uitgevoerd in Oman, Syrié, Griekenland, Turkije, Joegoslavié, Egypte, Spanje, Israél en Tanzania. Een andere opdracht was de foto documentaire van de wereld beroemde

kastelen van Neuschwanstein en het onderzoek van de Rijn en de Danube samen met biologen van het Wereld Natuur Fonds. Dit onderzoek op lage hoogte en met lage snelheid levert een zeer hoge nauwkeurigheid op. Een ander hoogtepunt van al deze projecten was de expeditie in 1994 naar het meest

noordelijke punt van Europa, varen rond Vadsö, het oude luchtschip aanlegplaats van de Amundsen en Nobile expeditie rond 1926 in Noord Noorwegen. De aanlegmast staat er nog steeds en is nu een monument. Duizenden postkaarten, die voor de vaart werden verkocht voor het goede doel, gingen mee aan boord van deze gedenkwaardige vaart. De weduwe van generaal Nobile was de beschermvrouwe van deze expeditie. Het was meer dan 60 jaar geleden dat hier een luchtschip had gevaren. Een ander opmerkelijk project was de actie “Serengeti shall never die” om het 40 jarig jublieum te gedenken van de Duitse professor Grzimek. Hij heeft in 1958, welliswaar met een licht vliegtuig, samen met zijn zoon Michael de grote dieren geteld in het Serengeti national park. Het Gefa-Flug team maakte gebruik van het Adler luchtschip wat zijn nut heeft bewezen als uitstekend camera platform voor

Adler met "Serengeti wird nicht sterben"

de Duitse televisie en daarbij te werk kon gaan zonder de dieren te veel te verstoren. Het project is veelvuldig in de Europese media te zien geweest en de uiteindelijke film is al meer dan 20 maal herhaald uitgezonden door diverse tv stations.Toen Gefa-Flug in 1985 begon met de ontwikkeling van bemande

Een luchtschip is een uitstekend medium voor

de sponsor, zeker als hij zijn gasten kan

ontvangen naast de luxueuze trailer

waarin het schip wordt vervoerd (Festo)

Compleet met keuken en vergaderruimte

heteluchtschepen was er heel veel onderzoek nodig (en er zijn nog steeds dingen te verbeteren). Begin 1994 had Gefa-Flug een budget van 500.000 dollar, wat gedeeltelijk kwam van het ministerie van handel van de deelstaat Nordrhein-Westfalen. Het programma liep over 5 jaar en het doel wat bereikt moest worden was om een “Hi-Tech” luchtschip te ontwikkelen, het gecertificeerd te krijgen en te kunnen verkopen in kleine oplage. Het luchtschip moest plaats bieden aan 4 personen. Diverse technische afdelingen van universiteiten in het Duitse Aachen deden mee aan dit project. De doelstellingen waren als volgt: het schip moest kunnen worden opgebouwd bij windsnelheden tot 12 knopen, de maximale snelheid moest 20 knopen per uur of meer bedragen, het moest stabiel kunnen varen in turbulent weer en gebruik maken van hetelucht als lift medium, een vaart moest meer dan 2 uur kunnen duren, de bemanning moest inclusief piloot bestaan uit niet meer dan 4 personen, het moest vervoerd kunnen worden in een trailer met een auto ervoor, de enveloppe moest minimaal 300 uur

mee kunnen en de prijs mocht niet hoger zijn dan 100.000 dollar. Om de hier genoemde doelstelling te kunnen bereiken waren er een aantal wetenschappelijke zaken te onderzoeken: aerodynamische parameters van de enveloppe, de stabilisatoren en het roer in de windtunnel van de Aachen Technical University, metingen aan

de warmteverdeling in de enveloppe doormiddel van vele sensoren, onderzoek naar de te gebruiken stof en de manier waarop deze in elkaar genaaid diende te worden, onderzoek naar de mogelijkheid om gewicht te besparen in de gondel en de enveloppe, testvluchten en computer simulaties om aerodynamische eigenschappen te bepalen. Het product wat hier uiteindelijk uit kwam was de AS 105 GD met een lengte van 41 meter en een diameter van 12.5 meter, een inhoud van 3000 kubieke foot (gelijk aan een 105 ballon), een vaartijd van 4 uur (1 piloot met maximaal gas), de aandrijving door een propeller met 65 HP Rotax motor, een take-off gewicht van 900 kilo, een snelheid van 40 kilometer per uur en de mogelijkheid om naast de piloot nog 3 passagiers mee te nemen. Met dit “High Performance” luchtschip wat nu beschikbaar is zal zijn marktaandeel groeien, welliswaar in een hele

Alle ruimte voor de passagiers

speciale markt. Voor meer informatie over de luchtschepen van Gefa Flug kunt u terecht op de websiteMucky Busemeyer

          
 

12

Rietlanden Airport

Tekst: Bennie Bos, Foto's: Bennie en Nienke Bos

 
        

De maand begon goed voor mij. Ik kreeg een uitnodiging om op 2 Oktober mee te varen op de PH-VYF, een prachtig klein VIP ballonnetje van het merk Cameron, type Concept 100, de enige in Nederland van dit formaat. Alleen het Noorden van Nederland vertoonde nog prachtig weer, de rest was gehuld in een nevel. Bij

ons was het stralende zonneschijn. Plaats van opstijging was Rietlanden Airport, ofwel bij mij vlak naast de deur. Piloot van dienst was Gerty Dommerholt , een jonge piloot, druk bezig met zijn rating om over te kunnen schakelen op een 133. Een bijzonder vriendelijke knaap met de brander goed in zijn vingers. Mijn medepassagiers waren een kale beveiligingsmedewerker en een jonge meid. De kale meldde zich bij mijn huis (waar ook de ballon zou komen) en ik adviseerde hem om zeker even een pet te gaan halen. Deze kleine ballonnen hebben geen hitteschild en dan worden de hersenen bij de start aardig aan de kook gebracht zonder hoofddeksel. De jonge meid mocht mee in plaats van haar vader. Hij had de vaart via zijn bedrijf kado gekregen maar moest er niet aan denken om in zo'n mandje te stappen, wat had hij er later een spijt van. Rietlanden Airport ligt op een schitterende locatie naast een groot recreatiemeer. In no-time had Nienke de chute in de ballon geknoopt en namen wij samen de kroonlijn onder handen. Met een oostelijke stroming hingen we even later boven het water en ik probeerde Gerty over te halen om even te splashen. "Ik krijg ongelofelijk op mijn sodemieter van Fred als ik de zaak nat inlever" zei hij en bleef op enige hoogte boven de reusachtige spiegel hangen. Toen we hoger gingen varen werd ons zicht wat vertroebelt door een nevellaag. Toen de ballon een hoogte had bereikt van 1200 meter zaten we net boven deze nevel en dat gaf een

fascinerend beeld. De andere passagiers genoten en van hun reacties geniet ik dan weer. Op deze hoogte zou een andere richting zitten maar dat ging zo tergend langzaam dat de piloot maar besloot om weer naar 200 meter te gaan en we koersen verder naar het westen. Toen we het nieuw aangelegde klaverblad bij Holsloot gepasseerd waren maakten we een keurige dameslanding (staand) en genoten nog even na van de champagne. Nienke kreeg uit handen van de crew een heus crewdiploma, wat was ze trots.  Bennie Bos

       

          
 

13

UFO,s

Tekst: Jeugdjournaal

 
        

De bewoners van Heilbronn, een plaats in Duitsland, schrokken zaterdag van 7 vliegende objecten boven hun dorp. Volgens de mensen leken de dingen in de lucht wel UFO's. Ook vertelden ze dat er een oranje gloed om de UFO's hing. Maar later bleek alles anders te zijn. De UFO's waren zeven luchtballonnen, die door de wind dicht bij elkaar door de lucht zweefden. Wetenschappers hadden de ballonnen expres opgelaten. Ze wilden onderzoeken hoe mensen op de ballonnen zouden reageren. De wetenschappers wilden laten zien hoe snel mensen denken dat dit soort vliegende objecten UFO's zijn!   

 

Jeugdjournaal

      
 

14

Albuquerque International Balloonfiésta

Tekst: Bennie Bos, Foto's: What's up Ballooning

 

   

Met een potje bier in de hand op de vrije zondagmiddag de mooiste ballonnen live in Albuquerque zien opstijgen . . . . . dankzij de hedendaagse techniek geen enkel probleem. Het is bij ons 15.00 uur en de internet uitzending van “Eyewitness News 4 begint net. In Albuquerque is het nu 07.00 en ter plaatse is het

nog schemerdonker. Via de ADSL verbinding kijk ik naar een (helaas) klein schermpje van 5 centimeter breed naar live beelden van het fiésta terrein waar enorm veel auto’s langzaam hun weg zoeken naar de immense parkeerplaatsen. Een verslaggever met een hele grote hoed en lange jas boordevol met de mooiste ballonpins doet verslag. Eén ballon hangt in het donker in de lucht om verslag te doen van de windsituatie. Normaal kent men hier de Dawn Patrol waarbij tientallen ballonnen buiten het veld in het donker startten en daarmee een prachtige show geven als ze langzaam naar het veld toe drijven. Doordat de windsnelheid op dit moment wat aan de hoge kant is, komt deze actie te vervallen. “Geen probleem” volgens de verslaggever, “die wind zakt er zo uit als de zon opkomt”. Het hele fiéstatterein staat vol met camera’s en ook via een helicopter in de lucht worden de beelden live het internet

opgestuurd. De eerste schattingen geven een bezoekers aantal van meer dan 100.000 mensen, en dat op de vroege ochtend. Om 07.04 komt de zon achter het “Sandia” gebergte te voorschijn en om 07.10 beginnen de teams met het klaarleggen van de 750 ballonnen. Een ongelofelijk aantal. Door de vele camera’s zit ik

eersterangs, wat wil ik nog meer, en toch . . . ik mis iets . . . . De buien van de afgelopen nacht zijn inmiddels naar het oosten vertrokken en mogelijk dat er ergens nog een geisoleerd buitje kan zitten maar de situatie ziet er perfect uit, zelfs de wind is al gaan liggen. Dit is een evenement waar het publiek gewoon tussen de ballonnen door kan en mag lopen, het terrein is dan ook reusachtig. Het publiek is gedisiplineerd en weet precies wat ze wel en niet mag. Als er dekkleden worden neergelegd om de ballon op uit te leggen, zal daar ook niemand op stappen. Rond het terrein bevinden zich massa’s eettentjes, het zijn ten slotte Amerikanen, nietwaar. En ook de souveniershops doen gouden zaken met de verkoop van ballonartikelen, vooral pins zijn hier zeeeeeer geliefd, en dan met name van special shapes die ook ter plaatse varen. De gekst uitgedoste mensen zie ik op mijn kleine schermpje

lopen, ja zelfs Elvis is weer opgestaan. Een dame van de EHBO komt aan het woord en legt uit dat veel bezoekers die niet uit de buurt komen, last hebben van zuurstof gebrek doordat Albuquerque vrij hoog ligt. Geadviseerd wordt ook om kleding in lagen aan te trekken omdat het in de vroege ochtend enorm koud is

maar dat na opkomst van de zon het heel snel erg warm kan worden. De piloot van de “Smokey Bear” special shape verschijnt in beeld en hij vertelt dat dit reeds de tiende keer is dat de ballon hier vaart, hijzelf komt hier al voor de 27e keer. Het doel van deze ballon is om mensen te attenderen op vuur preventie, “Smokey Bear” is daar namelijk de mascotte van en in Amerika wordt op alle scholen les gegeven over vuur en de natuur. Om 07.40 (15.40 onze tijd) vertrekt de eerste ballon met de Amerikaanse vlag onder de mand wat het startsein is voor de rest van de ballonnen om te vertrekken. Dit mogen ze echter niet eerder doen voordat ze toestemming hebben van de zogenaamde “Zebra’s”. Dit zijn de launchmasters die allemaal zijn uitgedost in het bekende zebra streepjes patroon en geloof me, er zitten een hoop maloten tussen, prachtig. Regelmatig worden er bezoekers geinterviewd en

zelfs in de helicopter zit een verslaggever. Een grote primeur ligt op het veld, de splinternieuwe “Little Bee Boy”en “Little Bee Girl” worden opgebouwd. Dit zijn twee prachtige shapes van bijen, gebouwd door de firma “Victoria Balloons” uit Brazilié. Ook een andere ballonfabrikant uit Brazilie is aanwezig met een paar

kunstwerken zoals de boomstronk met vogels op de takken en de blauwe draak, werkelijk meesterwerken. Ik geniet ondertussen verder op mijn piepklein schermpje van de opstijging van de twee bijtjes. Doordat er nu ook veel Amerikanen wakker worden valt mijn verbinding af en toe weg of staat mijn beeld ineens stil. Balen !!!!  De verslaggever legt uit waarom de Albuquerque Balloon Fiésta zo uniek is. Allereerst natuurlijk omdat er zo veel ballonnen en special shapes de lucht in gaan maar de omgeving is ook heel bekend om “de box”. Het is hier mogelijk om in een beperkt gebied te blijven varen. De ballonnen vertrekken allemaal naar het zuiden maar als men op een bepaalde hoogte gaat varen pakt men een wind naar het noorden en komt zo weer boven het startveld te hangen, uniek. Het is 08.06 lokale tijd en ik zie ineens de bekende Belgische vlag door het beeld(je) varen . . . en de Smurf . . en de Nelly B,

het lijkt wel een Belgische invasie. Het schijnt intussen al mooi warm te worden ter plaatse en ik neem vanaf mijn point of view even een verfrissende slok goudwater. Wat een hoop mensen tussen al die ballonnen, en wat een ballonnen in de lucht, ik zie het allemaal gebeuren vanaf grote afstand . . . heel mooi . . .maar toch

mis ik iets. De nieuwe voetbal komt voorbij (in Nederland hebben we ook ooit zo’n ballon gehad) gevolgd door een prachtige Ducky, Sushi de vis, een enorme deodorant staaf en de bekende Zon uit Zweden die ons land ook regelmatig aandoet. Ik zie ineens twee Elvissen in beeld en ze stappen in een mandje. De zebra blaast op zijn fluitje waarmee hij de omstanders weg stuurt en doet zijn “Thumbs up” wat het sein voor de piloot is om te starten. Dit moet hij dan ook direct doen want er staan vele ballonnen te dringen om het luchtruim te kiezen.  De “Creamland” koe wordt geinflate, ook wij hebben ooit zoiets gehad alleen was die 2,5 keer zo groot, ik zou hem graag nog een keer willen zien. Een brandweerman doet verslag voor de camera en legt uit dat er op alle hoeken politie, brandweer en beveiliging klaar staat met wagens om in te grijpen als er zich ongelukken voordoen. “onze grootste angst zijn de

mensen die tussen de ballonnen (en de gasflessen) doorlopen met een peuk op de lippen”. Enkele details vliegen over het scherm, de deelnemers komen uit 22 landen en het feit dat er tijdens de fiésta van vorig jaar maar liefst 25 miljoen foto’s zijn gemaakt. Dan is het maar goed dat ik er niet bij was want ik had zo het

aantal verdubbeld . . . gniffel. Voor vanavond staat de grote gasballonrace gepland met onder de deelnemers de Duitsers Willy Eimers en ook Astrid Gerhardt met beide hun eigen ballon. Deze wedstrijd zou al op zaterdagavond gevaren worden maar is uitgesteld door slechtere weersomstandigheden in de omgeving van Albuquerque en omdat ten oosten van het “Sandia” gebergte nog onweer voorkwam. Ik weet natuurlijk wel wat ik aan deze hele situatie mis . . . . . het is de geweldige sfeer, de unieke mensen en de geluiden ter plaatse, dat mis ik, en wat zou ik er graag bij zijn geweest, maar wat in het vat zit verzuurt niet. Ik ben al heel gelukkig met de mogelijkheid om dit via internet te beleven, mijn tijd komt nog wel, dat is een ding wat heeeeeel zeker is.

 

 

Bennie Bos

          
 

15

Nieuwe Website Kubicek Balloons

Tekst: Bennie Bos, Foto's en Tekeningen: Kubicek

 
           

De nieuwe website van Kubicek Balloons is klaar. Maanden lang is men zeer druk geweest om een site in elkaar te zetten waar alle informatie te vinden is over de producten die Kubicek vanuit hun basis in het Tsjechische Brno verkoopt. Veel landen kennen inmiddels een officiele Kubicek dealer en die lijst vindt je 

uiteraard terug op deze nieuwe website. Verder een nieuwspagina met leuke wetenswaardigheden zoals bijvoorbeeld recordpogingen, certificeringen, nieuwe apparatuur, noemenswaardige ballonprojecten of een interessant ballonverhaal en vergeet daarbij het nieuwsarchief ook niet, leuke onderwerpen. De pagina product informatie is zeer uitgebreid en omarmt de volledige Kubicek range. Het N, Z en O type is leverbaar vanaf een maatje 42 (1200) tot een 210 (6000), uiteraard heeft ook Kubicek zijn eigen wedstrijd model, de Grand Prix in de maat 71 (2000). Natuurlijk levert men ook een Smart Vent of

Lite Vent. Via een klik op een andere knop verschijnen de laatst geleverde nieuwe ballonnen en is er tevens een gallery met de honderden ballonnen die men in de loop der jaren gebouwd heeft inclusief een aanzienlijk aandeel in special shapes met als klapstuk natuurlijk de Kathedraal. Via foto’s en tekeningen van de bouw van

deze prachtballon geeft men de route aan hoe een special shape vanaf de droom van een ballonvaarder tot aan de werkelijke eerste vaart verloopt. Op de visual hiernaast kun je zien wat Kubicek in zijn mars heeft. In het verleden zijn er zelfs enkele hetelucht schepen gebouwd maar door drukke werkzaamheden met gewone ballonnen en special shapes is deze speciale markt op een laag pitje gezet.  Men is echter wel op zoek naar een partner waarmee ze deze tak van ballonsport weer kunnen oppakken. Het tweede luchtschip wat is gebouwd voor een Slovaakse klant is weer terug bij Kubicek en wordt te koop aangeboden voor 35.000 USD, compleet met gondel en aanhanger. Op de site ook foto’s van de Y mand, ipv T compartimenten. Kubicek werkt samen met de Duitse firma Modelltechniek aan modelballonnen, zelf maken ze de ballon en de Duitse firma verzorgt de brander, mand e.d. Een zeer mooie pagina gaat over de Komet Duo + brander, elk onderdeel (tot het laatste schroefje) komt perfect in beeld. Dit is echt heel mooi gemaakt. Als je op de brander klikt komen alle onderdelen hiervan in beeld, klik je dan weer op een onderdeel, dan krijg je alle losse delen weer te zien. Op de nieuwe website wordt ook duidelijk uitgelegd waarom men bewust kiest voor Polyester in plaats van Nylon stof. Voor de liefhebbers is er een pagina waar men caps, pins, t-shirts en meer van deze zaken kan bestellen. Zelfs speciale Kubicek champagne (ik heb de mijne nog onder de kurk

zitten). Op de interactieve prijs lijst kun je zelf je gehele configuratie invullen en berekend het programma je kosten. Op de documenten pagina kun je de design sheets van elk type ballon downloaden en ook staat de

bibliotheek met Flight en Maintenance Manuals tot je beschikking. Een uitgebreide pagina verteld over het bedrijf zelf. Hoe ziet het bedrijf er op dit moment uit en hoe in 2004 wanneer het nieuwe pand gereed moet zijn aan de oostkant van de stad. De site laat de plattegrond zien en enkele bouwtekeningen, veel parkeerruimte en een veld om de ballonnen te inflaten.  Volgend jaar komt Tsjechie bij de EU en men verwacht dan een nog betere samenwerking met de andere landen. Verder prachtige oude foto’s van een jonge Alex Kubicek, hard werkend achter de naaimachine. Oude zwart/wit foto’s van ballontesten waarbij men met een laddertje via een boom boven op de ballon kruipt om de chute te controleren, ik vind dat schitterend. Als ik terugdenk aan mijn gesprek met Alex, afgelopen zomer in de fabriek in Brno, dan zie ik in gedachten nog steeds dezelfde gedreven ogen als op de oude foto’s. Een zin op de nieuwe website maakt duidelijk hoe dat zit:

Alex Kubicek and Hot Air Balloons - they are destined to each other”.

Kortom . . . een website die het bezoeken meer dan waard is.   Bennie Bos

            

             
 

16

Tot Slot

Tekst en Foto: Bennie Bos

 
         

Je ziet, ik verveel me niet zo gauw. Er was dan ook weer genoeg te beleven in de "Magic World of Ballooning". Het zal vanaf nu echter weer een stuk rustiger worden in de lucht. Maar wees niet gevreesd, ik heb nog genoeg digitale foto's in de buffer om enige tijd vooruit te kunnen. En wie weet wat voor een onverwachte zaken er nog om de hoek komen kijken. Ik bedank je weer voor het bekijken van dit Hot Air Magazine en nodig je uit om nu door te schakelen naar mijn andere website "Ballooning Pictures". Daar staan weer heel veel fraaie foto's klaar van de "Warsteiner Internationale Montgolfiade 2003" en ik beloof je, ze zijn zeker de moeite waard. De knop hiervoor staat onder in je beeld. Als je denkt een leuke bijdrage te kunnen leveren voor de

komende editie van het magazine in de vorm van bijvoorbeeld een leuk verhaal of mooie foto's, stuur dan gerust even een email. Vragen en reactie's of gewoon even een leuke opmerking zijn natuurlijk ook altijd welkom. Met de meest vriendelijke groeten, Bennie Bos