Ik was nog niet klaar met de Gordon Bennett na mijn eerste poging tot deelname, twee jaar geleden in Brussel. Janet wilde dat jaar een damesteam mee laten doen maar aangezien zij de enige Britse pilote is met een gaslicensie was er een soort compromis nodig. Normaal gesproken vaar ik op hetelucht ballonnen maar

gelukkig laat het GB reglement toe dat de co-piloot een ongespecificeerd ballonbrevet heeft. In België ging het in 2007 helemaal mis, de race werd gecanceld en ik dacht dat mijn Gordon Bennett avontuur voorgoed voorbij zou zijn. Als vervanging maakten we toen een vaart vanuit Stuttgart met drie dames, 19 uur in de mand, mijn eerste gasvaart. Ik vond het prachtig maar het was geen Gordon Bennett. We zijn twee jaar verder en ik ben onderweg voor een vakantie bij familie in Amerika als Janet me belt met de mededeling dat haar co-piloot verhinderd is en of ik weer met haar zou willen varen. Die beslissing was gauw gemaakt. Ik nam de luie route met Easyjet van Liverpool naar Geneve terwijl Janet met de wagen naar Duitsland reed om de geleende gasballon op te halen. Op vrijdag de 4e kwamen we elkaar bij het ontbijt tegen, bundelden onze krachten en maakten kennis met de rest van

het team. We hadden een multinational team waaronder voormalig wereldkampioen ballonvaren Bill Arras en Jonathan Harris als balloonmeister. Uiteraard hielden we ons al enige weken bezig met de weersituatie en tegen de tijd dat we in Geneve arriveerden leek het duidelijk dat we met een stroming naar het zuiden over

de Middellandse zee zouden drijven. Toch maar goed dat we zwemvesten hadden gehuurd. Hoog varen en dan richting Italië en de bijbehorende eilanden, de echte daredevils zouden door kunnen schieten naar de zuidelijkste punt van Griekenland. Of laag varen, en langzamer richting Spanje en Portugal koersen. De enige optie voor teams met watervrees was om aan de Franse kust te landen of proberen om 2 dagen in de bergvalleien te blijven hangen en dan een noordelijke stroming te pakken. De laatste opties waren niet erg competitief en het was geen verrassing dat alle teams uiteindelijk voor de Middellandse zee kozen. We hadden briefings op vrijdag in de namiddag, op zaterdag om 10.00 uur, om 15.00 uur en om 20.00 uur. Dat bouwt de druk wel op. Het bepalen van de startvolgorde, wij kregen lucky 13, en de bevestiging dat de weersituatie constant bleef. De mededeling dat Italie geen

nachtvaarten toe zou staan maakte een eind aan de stoere plannen van menig piloot om Griekenland te bereiken. Ondertussen vulde de crew onze ballon en bekeken we zeer nauwkeurig elke gram material wat aan boord ging. Het dekbed was trouwens elke gram waard. De tube tandpasta werd zo klein mogelijk gekozen maar de camera die Janet mee wilde nemen was behoorlijk uit de kluiten gewassen.

De zon begon te zakken en het werd kouder. Op de laatste briefing begon ik te beseffen dat we deze nacht zouden opstijgen en dat leverde wel even een paar bibbers op. We trokken onze warme kleren aan en in mijn geleende gele pak, het was net een gigantische babyromper, leek ik wel een enorme banaan. Het wachten op

de start was wel het meest zenuwslopende gedeelte van onze trip. Nummer 13 was aan de beurt . . we hobbelen naar het podium . . radio check . . snelle goede wensen . . een juichende menigte . . God save te Queen . . . en we zijn los, 23.08 lokale tijd. Janet had mij van tevoren instructies gegeven: let op valse lift . . laat de ballon niet zakken . . gooi niet teveel ballast overboord . . zwaai als een bezetene . . . Alles komt nu tegelijk, verlichting overboord, transponder antenne overboord, transponder aan, een snufje zand overboord om de stijgende lijn aan te houden, contact met de toren van Genéve een paar kilometer verderop, de lucht in de gaten houden voor andere ballonnen . . . WOW !!! Langzaam begint mijn hartslag weer in een normaler ritme te komen. De ballon levelt keurig uit en behoudens het geluid van de radio is het heel stil. We doen het, de race is begonnen. Het was ons plan om de competitieve

maar veilige route te pakken. Niet te laag in de Rhone vallei gedurende de nacht waar een onstabiele en snelle Mistral wind blaast maar de iets hogere en tragere wind die ons richting de Franse kust zal voeren en daarna . . de Middellandse zee met de gedachte dat we op een gegeven moment weer ergens bij Valencia de

Spaans kust kunnen bereiken. Als we daarna laag blijven en nog genoeg ballast over hebben, zouden we keurig via Spanje naar Portugal keuvelen. Onze meteorologen Reinhold en Colin hadden deze plannen haarfijn uitgewerkt de afgelopen dagen. De verwachting was dat we tegen de volgende ochtend in de buurt van de Franse kust bij Montpellier zouden hangen. We zouden dan ook kunnen landen als we daar de behoefte toe voelden. Ik zat nog vol met adrenaline maar Janet had dit al veel vaker beleefd en met de belofte dat ik haar enkel wakker zou maken als ik me zorgen zou maken of we iets dreigden te raken, stapte ze in het bedje en viel in slaap. . . . Alleen gelaten met de ballon begon ik haar meer en meer aan te voelen. Ik voelde op een gegeven moment precies aan hoeveel (weinig) zand ik overboord moest gooien om de ballon in evenwicht te houden. Mijn ogen waren gewend aan de nacht,

daarin bijgestaan door de volle maan en het heldere weer. Identificatie van het terrein onder ons was geen probleem en met behulp van de instrumenten viel alles op zijn plaats en maakte de drukte in mijn hoofd ruimte voor rust. We vielen nu onder de control van Lyon, welke regelmatig alle ballonnen afriep. 3 teams waren op

dat moment niet bereikbaar, zowel via radio als transponder. Eén ballon vroeg toestemming om naar 10.000 foot te stijgen voor een koers richting Italië maar alle anderen bleven de richting van de Rhone vallei volgen. Snel gingen we niet, ergens rond de 20 knopen. Met iets meer dan 30 knopen werden we uiteindelijk uit de vallei gespuugd, en dat is ook zo’n beetje de hoogste snelheid de we gedurende deze hele reis hebben gehad. Janet nam het tegen 04.00 uur weer van mij over en maakte mij bij de eerste lichtstralen vanuit het oosten weer wakker. Toen het licht begon te worden konden we zien waar we ons echt bevonden en dat is beter dan op dat kleine GPS schermpje. Hmm, veel water verderop en die stad daar, dat was Montpellier. Eerste grote beslissing, het water of niet? We dreven langzaam richting de kust en hadden tijd om na te denken. We spraken met Colin “wij zorgen dat jullie morgenavond bij

Valencia hangen”, namen een ontbijtje met brood en kaas en zagen een Zwitsers team een snelle daling inzetten. Wij volgden en verlieten het land op de plaats waar de kanalen hun water lozen in de zee bij Beziers. Het was een prachtige dag waarin niet zoveel gebeurde, we dreven alleen maar verder en verder

weg van de kust. Onze zonnepanelen bleken te klein om effectief te zijn en ik maakte de fout door niet regelmatig de schaduw op te zoeken. De factoren weinig slaap en teveel zon resulteerden in hoofdpijn en misselijkheid. Niet verontrustend maar wel vermoeiend. Toen de zon onder ging dronk ik wat en werd door Janet naar bed gestuurd. 5 uur later was ik volkomen hersteld en kon terug kijken op het ergste fysieke deel van de vaart. De les die ik geleerd had was dat ik op moest passen met de zon en moest proberen regelmatig mijn slaap te pakken. De rest van deze nacht was magisch. Een bijna volle maan met sterren en de fonkelende lichten van de Spaanse kust, ver weg. De donkere zee lag onder ons en was zeer kalm. Een incidenteel cruiseschip dreef voorbij en de kleine geïsoleerde lichtjes zullen ongetwijfeld visserbootjes zijn geweest. Het was stil, geen geklets op de radio, geen motoren, geen

branders, enkel een kraak als ik me verplaatste in de mand, een licht gesnurk van Janet of het geritsel van koekjespapiertjes als ik een snack pakte. Het was prachtig om daar te hangen, de bewegingen waren erg stabiel en enkel de GPS vertelde me dat we ons langzaam naar het zuidwesten bewogen. Zoals

gasballonvaarders zeggen “Riding the waves”, ik begrijp nu waar de passie voor dit soort ballonnen vandaan komt. Toen de zon weer opkwam was de kust niet meer zichtbaar, een eenzaam gevoel. Erg snel gingen we niet en na een gesprek met onze mensen aan de grond hoorden we dat andere ballonnen hogere snelheden hadden gevonden op lagere nivo’s. We lieten een beetje gas ontsnappen en vonden deze laag maar de ballon wilde daar niet blijven. De amplitude van de golvende beweging waarmee onze ballon zich door de lucht bewoog werd heftiger, vooral op de neergaande bewegingen en we kwamen gevaarlijk dicht bij het wateroppervlak. Met het overboord gooien van ballast konden we erger voorkomen en bleven we zo rond de 100 foot hangen. Afstanden op zee zijn erg moeilijk in te schatten, dat zal elke zeeman kunnen bevestigen. We wisten dat we inmiddels weer langzaam richting

de kust dreven maar het leek net of we bij elke meter die we vooruit gingen, ook verder van de kust af gingen. We zouden ergens later op de dag tussen Valencia en Barcelona het vaste land weer bereiken, maar het ging tergend langzaam. Met grote jubel en felicitatie chocolade namen we uiteindelijk rond 16.00 uur

weer afscheid van het vele water. Achter het strand lag een dorp aan een autosnelweg met zo te zien olijven en vijgen plantages op de heuvels. Het was weer tijd voor een beslissing, landen bij daglicht of nog een nacht in de lucht blijven. Boven land werkten onze mobiele telefoons weer en konden we weer wat relaxter spreken met ons grondteam. Zij hadden inmiddels een idyllisch plekje gevonden ergens in het berggebied rond Barcelona. Onze meteogoeroe’s beloofden ons een rustige nacht boven de bergen. Als we de juiste hoogte zouden vinden, zou deze ons met een stroming naar het zuidwesten dragen en ons zo lang als we wilden over Spanje richting Portugal voeren. Dat zou dan wel een derde nacht betekenen. Maar eerst zullen we verder het binnenland in moeten want de zuidwest track is nu nog te veel zuid en dat zou inhouden dat we weer richting de zee zouden drijven. NOOOO! De zon ging

onder, de ballon koelde af, de windrichting was variabel. Alles tussen oost, noord en zuid, terug naar de zee. Wij wilden richting het westen. We hadden al besloten dat als we de snelweg die we al gepasseerd waren nogmaals zouden passeren (richting zee), we zouden landen omdat we absoluut geen zin hadden om nog een nacht boven het water te hangen. Hoe mooi het daar ook was. Al spoedig pakten we de wind die we zochten en waren onze zorgen voorbij. We dreven richting het binnenland. De lucht boven ons was helder, de zon ging onder en de vervelende cumulonimbus bewolking in de verte doofde uit. Tijd voor ons avondeten.

Onder de klanken van koeienbellen uit de vallei onder ons, aten we een stoofpotje met kip en noedels. We deelden het slapen en het varen en tegen de ochtend zaten we goed op de koers die we wilden, maar wel een beetje traag. We konden achter ons 1 ander deelnemende ballonteam waarnemen en hoorden via onze

mensen aan de grond dat er nog maar 6 teams in de lucht hingen, inclusief onszelf. Gewoon doorgaan dus. We ontvingen een bericht van een Duitse vriend dat we om 11.56 uur het Women’s World Duration Record zouden breken. Wij wisten dit totaal niet en hadden dit dus ook niet als ons doel gesteld. We vaarden gewoon onze race. Maar aangezien er nu dus een record te verbeteren viel, moesten we daar maar eens ons best voor doen. Aangezien we gezegend waren met een prachtige blue sky was het geen verrassing dat we door de warmte van de zon stegen tot 10.000 foot. We besloten onze zuurstofvoorraad te testen, wat onder deze omstandigheden nog niet echt nodig was, en gaven onze Hemoglobine een verwenbeurt. Het werkte allemaal prima en we hebben het later niet meer nodig gehad. Een ochtend waarin weinig gebeurde ging voorbij, tot 11.56 uur toen diverse SMSjes

binnenkwamen met felicitaties. Opeens werden de telefoongeluiden overstemt door een machtig gebrul. Er naderde iets met grote snelheid, het bleek een militair vliegtuig te zijn, een F18. Onze eerste gedachte was dat we ongemerkt een verboden gebied waren binnen gevaren maar toen de straaljager enige loopings begon

te maken en rondjes om de mand begon te vliegen begonnen wij het te snappen. We zwaaiden als gekken en hingen onze Union Jack vlag aan de buitenkant van de mand. Men wilde ons feliciteren. Eenmaal bijkomen van al deze opwinding moesten we de planning voor de rest van de vaart gaan bespreken. Er was een optie om later op de middag, tegen de avond te landen op het moment dat we nog genoeg grote velden onder ons hadden, of door te varen in de volgende nacht boven heuvelachtig gebied en dan de volgende ochtend bij daglicht te landen. We zouden dan in de nacht amper ballast mogen gebruiken en dat was haast onmogelijk gezien de natuurlijke afkoeling van het gas. Deze vierde nacht was een persoonlijke uitdaging. Portugal zouden we niet meer kunnen halen maar de mogelijkheid om te winnen was nog wel aanwezig, een Amerikaans team was net op de zuidwestelijke

tip van Spanje geland. Laten we gewoon eens kijken hoe de middag verloopt. We moesten nog toestemming krijgen voor een groot gebied wat op ons pad lag maar de verantwoordelijke Air Traffic Control was te druk bezig om ons te helpen. Uiteindelijk bleek het gebied niet actief in de nacht dus dat was voor ons geen

probleem meer. We wilden ook zo goed als zeker weten dat de ochtend rustig en kalm was om veilig te kunnen landen. De bevestigende informatie kwam uiteindelijk ook binnen. Dan was daar natuurlijk nog de vraag over onze ballast, was deze afdoende. De afgelopen uren waren we aan het worstelen geweest om onze hoogte en dus ook richting en snelheid vast te houden en dat had meer ballast gekost dan we wilden. Aan boord bevond zich nog 80 kilo zand en veel milieu onvriendelijk maar zeker wel levensreddend materiaal wat in geval van nood overboord zou kunnen. Reserve voedsel, lege flessen, het houten bord waar de kaart op zit, lege batterijen en oh natuurlijk, de grote camera. Het zou net genoeg zijn. Beide wilden we een vierde nacht maar we waren terughoudend. Janet legde de uiteindelijke beslissing bij mij neer want ik heb “familie”. . . . We gaan door !!! We pakten alle zaken

weer uit die we als voorzorg voor de landing al hadden ingepakt en begonnen na te denken over ons avondeten. Maar helaas, toen de zon richting horizon vertrok, deed de ballon dat ook, steeds verder afkoelend. Met heuvels voor onze neus moesten we weer omhoog maar dat kostte ballast, meer dan ons lief

was. Met de laatst mogelijke landingsopties sprak ze haar veto uit over de vierde nacht. Tijdens de laatste restjes daglicht zijn we toen geland in het laatste veld voor de heuvels. Er stonden vierpotige beesten aan het andere eind van het veld en de mensen die ons zagen, zwaaiden naar ons. We namen aan dat het vriendelijk bedoeld was. Wij waren veilig, maar wel met een hoop rommel. Omdat de landing pas op het allerlaatste moment werd besloten, hadden we de losse zaken in de mand niet opgeborgen of vastgezet. We hadden een staande landing maar bij het deflaten kipte de mand om wat resulteerde in een mix van kleren, eten, flessen water, navigatie apparatuur en zand. We kropen uit de mand om de boerenfamilie te begroeten die ons al tegemoet kwam rijden in 2 jeeps. De beesten op 4 poten bleken stieren te zijn maar ze zouden niet in de buurt van de jeeps komen. Voor de zekerheid hebben we onze Union Jack met zijn rode strepen maar even opgeborgen. Race over. . . . . . We hebben alles van begin tot eind gefilmd, beleef het met ons mee op deze unieke video met prachtige beelden, inclusief de straaljager.   Ann Rich

In het programma Survivorman moet overlevingsexpert Les Stroud zeven dagen in extreme gebieden zien te overleven met vrijwel geen water, eten en uitrusting. Stroud is helemaal alleen en moet zelf alles filmen. Hij wordt berust met enkel zijn kleren, camera's, zijn mondharmonica, een multi-tool of zakmes en een paar alledaagse spullen. In aflevering 4 van seizoen 2 legt de presentator uit wat je moet doen als je met je ballon neerstort in Zuid-Afrika. Na de landing in "the middle of nowhere" laat de crew Les Stroud alleen achter met de luchtballon. Zijn doel? 7 dagen overleven. Er blijken toch best wel effectieve materialen aan een ballon te zitten. Waarschuwing: Er worden beelden vertoont van extreme ballon-mishandelingen.
De aflevering staat in 5 gedeeltes op Youtube.
Deel 1 2 3 4 5.  Jop van Hooft

Voorzitter Henk van Esch van de Stichting Internationale Ballonfiësta Barneveld heeft op woensdag 28 oktober twee keer een cheque van 15.000 euro overhandigd aan vertegenwoordigers van twee goede doelen. Dat zijn de Stichting Vrienden van Logeer- en Zorgboerderij De Duiventil in Voorthuizen en de Stichting Vrienden van het Rode Kruis afdeling Barneveld. Dat gebeurde tijdens de jaarlijkse avond voor sponsoren van het ballonevenement in partycentrum Edda Huzid in Voorthuizen. De in totaal 30.000 euro is de netto-opbrengst van de 26ste Ballonfiësta. Van Esch stond in zijn toespraak nog even stil bij het overlijden van oud-voorzitter Frans Hars, eerder dit jaar. ,,Hij heeft dit evenement behoorlijk in de steigers gezet en geprofessionaliseerd. Frans was een warm mens en, wij missen hem zeer.'' De voorzitter stelde verheugd vast dat er dit jaar 153 sponsors waren, net zoveel

als tijdens de jubileumeditie in 2008. ,,Ik dank iedereen voor de trouwe steun en geweldige inzet.'' Het bestuur wil de Ballonfiësta de komende jaren nog verder professionaliseren en ,,vooral nog aantrekkelijker maken''. Burgemeester Jos Houben complimenteerde alle vrijwilligers van de Ballonfiësta voor de professionele werkwijze. ,,Staatssecretaris Jack de Vries was dit jaar te gast in een ballon van de Koninklijke Luchtmacht en hij heeft genoten van de tocht, de ambiance en de uitstekende organisatie.''    Barneveldse Krant

De Duitse firma Gefa-Flug staat wereldwijd bekend om de perfecte kwaliteit hetelucht schepen die ze bouwt van het type AS 105 GD. Inmiddels zijn er al meer dan 50 exemplaren van dit model verkocht wat plaats biedt aan 4 personen. In januari 2008 was ik samen met dochter Nienke op koffiebezoek bij de eigenaar van het

kleine fabriekje in het Duitse Aken, Karl Ludwig Busemeyer. Mucky, zoals hij in de volksmond wordt genoemd, toonde toen de eerste aanzetten voor hun nieuwste project, de AS 105 GD/6. Een groter luchtschip met een gondel voor 6 personen. De bredere gondel was op dat moment al gedeeltelijk klaar maar omdat er nog geheimhouding op dit project rustte, kon ik toen de foto’s niet aan jullie laten zien. Diverse hobbels moesten worden overwonnen, zo was bijvoorbeeld de normale ballonstof niet sterk genoeg om de extra krachten te dragen en moest er speciale stof worden ontwikkeld. Ruim anderhalf jaar verder heeft het nieuwe luchtschip zijn testvaarten met succes doorstaan en is men ontzettend trots op het nieuwe product. Mucky schrijft op 23 augustus het volgende bericht: Beste medestanders van ons project, gisteren was een mijlpaal voor ons 6 persoons luchtschip project.

Nadat eind juli de testvaarten succesvol waren afgesloten met meer dan 50 uur, is nu ook eindelijk de enorme papierwinkel in orde gekomen. Ons team is daarmee de hele maand augustus en een deel van september bezig geweest. De computer en het kopieerapparaat hebben zware tijden beleefd.

De documenten wegen maar liefst 8,5 kilo en dat is 4,5 kilo meer dan de papieren in de zomer van 2008 die nodig waren om een “Permit to Fly” te krijgen. De EASA deskundige toonde zich gisteren bij ons 4 uur durend bezoek uiterst tevreden over de behaalde resultaten en ik reken er op dat we nog voor het einde van dit jaar

een positief besluit tot een definitieve toelating krijgen. De vaareigenschappen van de 6 zitter ten opzichte van de 4 zitter zijn op een aantal punten dusdanig verbetert. Vooral de werkzaamheden aan de grond hebben een positieve ontwikkeling doorgemaakt. Het nieuwe type laat zich in slechts 9 minuten met koude lucht vullen, bij de 4 zitter deden we dit in 13 minuten. We pakken de enveloppe niet meer in een zak maar rollen deze op een elektrische haspel. Door deze en andere vernieuwingen kan de 6 zitter simpel door 3 a 4 personen gehandeld worden. Het manoeuvreren met deze grote enveloppe is gelijk aan zijn kleinere broertje, echter de stabiliteit is duidelijk verbetert. De vaartijd is verdubbelt en het gasverbruik is ondanks het hogere gewicht gelijk gebleven. Er zijn inmiddels al diverse verzoeken om

informatie binnen gekomen uit binnen en buitenland voor zowel passagiersvaarten, reclamevaarten alsook speciale opdrachten voor milieuonderzoek. Voor zover het bericht van Karl Ludwig Busemeyer . . . .
Bekijk even het filmpje waarin hij uitleg geeft over de 6 zitter. Voor de liefhebbers heb ik nog wat technische data over het nieuwe luchtschip. De inhoud van de enveloppe is 5000 m3, het schip heeft een lengte van 48,60 meter met een diameter van 14,88 meter. De maximum snelheid ligt ongeveer bij 35 km/u.

De speciaal ontwikkelde stof is van de bekende ballonstof fabrikant Lückenhaus en het type heet Gefa-Flug Toughtear-X Power. Voor prijzen wil ik je verwijzen naar de digitale brochure. Voor meer informatie over de heteluchtschepen van Gefa Flug kun je kijken op de website.   Bennie Bos en Karl Ludwig Busemeyer

Amerika was even in paniek, op alle TV zenders waren beelden te zien van een op drift geraakte zelfgemaakte heliumballon waarin zich het kleine 6 jarige jongetje Falcon Heene zou bevinden. Honderdduizenden volgden de live beelden die met een helikopter werden gemaakt van de ballon die uiteindelijk doorsteeg tot een hoogte van 8000 foot. Iedereen brak zich het hoofd op welke manier ze het kleine kind uit zijn hachelijke positie zouden kunnen bevrijden. Uiteindelijk kwam de ballon in Prospect Springs, Colorado weer aan de grond en bleek er van het kind geen spoor. Falcon werd later thuis in een doos aangetroffen waar hij zich had verstopt. Tot hier was het verhaal nog een samenloop van ongelukkige omstandigheden maar toen het gezin voor een TV programma werd geïnterviewd, versprak het kleine joch zich blijkbaar. "Waarom reageerde je niet toen we je riepen", vroeg de vader op verzoek

van Larry King. "Maar jullie zeiden dat we dit deden voor de show", was het antwoord van de jongen. Hierop ontkende de vader direct enige opzet maar de toon was al gezet. Het gezin blijkt namelijk behoorlijk mediagericht te zijn en men denkt dat de reden van deze stunt is dat het gezin graag een rol zou willen in een reality show. Het echtpaar zal worden vervolgd. Bekijk ook even dit filmpje.    Bennie Bos

Zoals we van Top Gear gewend zijn, worden nog weleens aparte (lees: volstrekt zinloze, maar op zich vermakelijke) vergelijkingen gemaakt. Dit keer wilden de mannen weten of je sneller bent in een vliegende caravan of in een Lamborghini. Meten is weten, dus May stapte in een caravan die bevestigd was aan een enorme zeppelin en Hammond kroop achter het stuur van een niet nader gespecificeerde Lamborghini. Wat een spectaculaire race had moeten worden, pakte iets anders uit toen de wind zich met de wedstrijd ging bemoeien. Het was de bedoeling dat May zou landen op een cricketveld, maar de zeppelin werd weggeblazen en crashte in een veld naast een drukke snelweg. De BBC-crew snelde zich naar de plek des onheils om te zien hoe May en de andere crewleden eraan toe waren, maar konden de plek niet zo snel bereiken. De helikopter die de opnames maakte, verschafte snel duidelijkheid: May en crew kwamen met de schrik vrij.    Autoblog.nl

Je moet het maar bedenken, met een ballon onder de Tower Bridge door varen. London zit wat ballonvaren betreft op slot maar toch kregen de firma’s Beatwax en Exclusive Ballooning het voor elkaar. Op 4 oktober ging in Engeland de Disney/Pixar’s animatiefilm “UP” in première en ter gelegenheid daarvan bedacht men de ultieme promotie. De “UP” ballon werd in de vroege ochtend op een boot opgebouwd en geinflate. Na het openen van de Tower Bridge, voer de boot met ballon en al onder de brug door wat een aantal geweldige beelden heeft opgeleverd. Bekijk even het uiteindelijke promofilmpje. Bekijk daarna even de ruwe beelden en zie hoe de situatie werkelijk was. Met 12 knopen een ballon opbouwen op een hele kleine boot en dan rakelings langs één van de zwaarst verzekerde gebouwen van Europa.   Bennie Bos

Heteluchtballonvaarten over ijskoud Lapland. Ballonvaarders uit heel Europa verzamelen zich in februari 2010 weer in Levi, een plaats in het noorden van Lapland op zo’n 250 km van de poolcirkel. Voor het vierde achtereenvolgende jaar worden daar de internationale heteluchtballon avonturen georganiseerd van

10 - 18 februari. Dit jaar mogen voor het eerst betalende passagiers mee voor een anderhalf uur durend vlucht over het met sneeuw bedekte landschap. Het initiatief van deze jaarlijkse tochten ligt bij twee Nederlanders: Ton Kurvers en Hendrik ten Kate. Zij putten inspiratie uit de 19e eeuwse Zweedse ontdekkingsreiziger Salomon Andrée die in 1897 een poging deed om de Noordpool te bereiken in een met waterstof gevulde luchtballon. Deze poging mislukte. Nu komen er ieder jaar teams uit Nederland, België, Engeland, Spanje, Duitsland, Rusland en Finland om over het indrukwekkende landschap te vliegen. Passagiers kunnen volgend jaar meevliegen: men helpt met het gereedmaken van de ballon en klimt tot een hoogte van 800 meter waar de temperatuur zo’n -20 tot -30 graden is.

Er heerst, op het gebruik van de branders na, een absolute stilte. Kosten voor volwassenen is € 179 en voor jongeren tot 18 jaar € 125. Luchtvaartmaatschappij Finnair vliegt via Helsinki naar Levi.
Nadere informatie en reserveringen op de website.   Finlandsite

Een printer welke ballonstof tot een breedte van 3.40 meter kan printen, dat levert natuurlijk leuke opties op. De nieuwste aanwinst van Cameron Balloon in het Engelse Bristol. Met een prijs van meer dan 100.000 Engelse Pond is dit de duurste investering die men ooit stak in een enkele machine. Het apparaat is gebouwd door 's wereld grootste printer bouwer, de firma Durst uit Oostenrijk. Met de nieuwste ultra violet light technology kan deze printer nog veel betere kleuren printen dan de printers die normaal gebruikt worden op de Rip-Stop nylon. Bij de introductie van deze hoge capaciteits printer kan Cameron Balloons de prijs tot 50% op het printwerk laten zakken. Sales Director Nick Purvis zegt: "des te meer we printen, des te efficienter de machine, des te lager zal de prijs worden".    Cameron Balloons UK

Zelfs in een economisch moeilijk jaar als dit, heeft de 5e editie van Ferrara Balloons Festival een enorm succes geoogst. De meer dan 325.000 toeschouwers die het Parco Urbano gedurende de 10 dagen durende kermis mocht verwelkomen, zonder daarbij de toeschouwers van de Airshow te tellen, maakten de 3-koppige

organisatie, Provincie -, Stad Ferrara en Magnani, dolgelukkig. Onder leiding van de sympathieke Paolo Barbieri, oogstte het spektakel van een 30-tal ballonnen - afkomstig uit heel Europa – in de lucht boven het Emiliaanse stadje een groot succes, en de oogjes van de kinderen vulden zich met ongeloof en vreugde toen ze, op weg naar school, een enorme Oostenrijkse Appel of een Babybel-kaasje boven hun hoofdjes zagen drijven. Zodra de ballonnen in de lucht waren en de laatste volgers het opstijgterrein afreden, hernam de activiteit zich alweer en werden 3 verankerde ballonnen klaargemaakt, die – zowel s’ochtends als s’avonds – massa’s schoolkinderen en familie’s hun eerste luchtdoop lieten beleven. Nicola Banducci, een jonge Toscaanse piloot, heeft op die manier minstens 40 uren op-en-neer verzameld, een

nieuw record misschien .... In de categorie Special Shapes had Antonio Biasioli – extern medewerker – het mannetje Bertie Bassett uit Engeland laten overkomen, welke helaas 20 dagen ervoor beschadigd was geraakt en dus niet mocht varen, maar dat met zijn talrijke “stand-ups” toch een groot succes kende.

Verder lieten zich bewonderen: het logo “Aston Martin”; “Mauriske” de Belgische Clown van M. Verhelst; de prachtige Pauw van de Nederlander A.J. Troost; Tony the Tiger van W. Koppelmayr uit het Oostenrijkse Salzburg; de Duitse Jaegermeister-fles; de rode Appel uit Puch, Oostenrijk, met piloot Rottschi aan de brander; de Robot Honda Asimo van P.Galley uit Zwitserland, de Replica van de eerste luchtballon van de

gebroeders Montgolfier uit Annonay, Frankrijk; de Italiaanse Arancia ... maar dé absolute ster én blikvanger van deze editie was de gigantische Dinosaurus T-Rex, overgebracht door de Canadees Ernie Lee. Werkelijk spectaculair was het om dat enorme beest bij zonsondergang te zien groeien en zich vervaarlijk te zien verheffen boven de gillende hoofden van de massa. Applaus en vreugdekreten vulden het Parco, dat ons eventjes aan Jurassic Park deed denken. Tot groot genoegen van de piloten en hun teams, lieten de ontspannen sfeer en de enige obligate briefing om 16.00 uur, hen dagelijks toe toeristische uitstapjes te maken. Veel bijval kenden de dorpjes van de Delta del Po en vooral Comacchio (Little Venice, een sympathiek provinciestadje op luttele kilometers van Ferrara dat zichzelf die

klinkende naam aanmeet) mocht rekenen op het bezoek van zowat alle buitenlandse teams, om de lekkere vis en de minstens even lekkere witte wijn te proeven. Het Festival werd afgesloten met een galadiner in de
VIP-tent, met prijsuitreiking en uitwisseling van geschenken. Winnaars van de Vossenjacht werden
A.J. Troost en Enrico Gamba.

De beide zaterdagavonden werden gevuld door een super night-glow, onder choreografie van Mr. Antonio Biasioli, die het talrijke publiek én zijn piloten wist te bekoren met zijn geraffineerde en imposante muziekkeuze. Ontroerend mooi het stuk “sul bel Danubio blù”, waarop Andy Caye zijn ballon liet dansen en Rob & Patricia van het Nederlandse Aerostat-team hun prachtige Cloud-hopper in de vorm van een vrolijke clown lieten walsen.   Andrea Maniezzo

De negende editie van de Kaiserwinkl Alpin Ballooning wordt komend jaar gehouden van 23 t/m 30 januari. Winterballooning op zijn mooist, aan de voet van de Wilden Kaiser. De regio biedt Alpenvaarten en ontspannende zuidwind vaarten richting Bayern, alle richtingen zijn prachtig bevaarbaar. De ballonteams wordt een met zorg samengesteld randprogramma en vele festiviteiten geboden. Door het gelimiteerde aantal deelnemers ontstaat een familiair karakter. We bieden een feestelijke openingsavond met buffet en cocktail, een romantische paardenslee trip, een nightglow met glühweinparty, een rödelavond, outdoor winterplezier en een afsluitingsavond met prijsuitreiking. Kijk hier voor meer info.
Irmgard Moser

Wil je snel een nieuwe ballon en daarbij ook nog 15 tot 20% korting krijgen op de normale prijs, kijk dan even naar bovenstaande juweeltjes. Het zijn Stock Balloons in allerlei typen en formaten en ze liggen (bijna) op de plank bij Cameron Balloons in Engeland. Stock Balloons worden gemaakt als er even geen opdrachten zijn zodat het personeel gewoon aan het werk kan zijn. Daar kun jij uiteraard van profiteren, bekijk even de prijzen op de website van Cameron Balloons.     Bennie Bos

De Amerikanen gaan een ouderwetse uitvinding inzetten tegen een ouderwetse vijand. De Taliban krijgen te maken met een Zeppelin. Officieel heet het ding The Long Endurance Multi-Intelligence Vehicle (LEMV), maar in het Amerikaanse leger noemen ze hem eenvoudig ‘the blimp’. Het gaat om een gigantische zeppelin die de Amerikanen willen gebruiken om de Taliban eens en voor altijd te overwinnen. Het ding is meer dan tachtig meter lang en hij zit tjokvol spionagespullen. De LEMV gaat op een kilometer of zeven hoogte boven Afghanistan hangen om het gekrioel beneden zich in de gaten te houden. De grote vraag is natuurlijk of de LEMV hoog

genoeg hangt om niet beschoten te worden. Aangezien de Taliban met hun raketten niet hoger komt dan een kilometer of twee, lijkt dat geen probleem. De LEMV moet in 2011 boven Afghanistan vliegen.   FAQT

Een tip voor uw ballonfiesta in 2010. De Amerikaan Jonathan Trappe heeft een bewijs van luchtvaardigheid gekregen voor zijn clustersysteem zoals het gebruikt is voor de promotie van de Disney/Pixar animatie film "UP" onder het kenteken N878UP. Dit betekent volgens mij dus dat hij met deze set ook in Nederland en/of Belgie zou mogen varen, een hele bijzondere publiekstrekker voor 2010. De stoel waarop de piloot zit is een exacte replica van de stoel van Carl Fredericksen, de hoofdrolspeler in de animatiefilm. Boven het hoofd van Jonathan hangt een cluster ballonnen die gevuld zullen moeten worden met helium, dus daarvoor zul je een sponsor moeten vinden. Jonathan heeft ook sets ballonnen zonder het "Up" logo en heeft enorme zin om naar Europa te komen met zijn bijzondere cluster ballon. De N878UP kan tot een hoogte van 5000 foot varen en gebruikt water als ballast. Neem gerust eens vrijblijvend contact op met Jonathan en bespreek de mogelijkheden. Hij is bereikbaar via email. 
Bennie Bos

De mannen en vrouwen van de Rotaryclub Gemert – Beek en Donk - Lieshout hebben na 19 jaar succesvol het Gemerts ballonfestijn te hebben georganiseerd, voor een nieuwe formule gekozen. Na 19 jaar ervaring rijker te zijn geworden heeft de club, die het festijn al die jaren voor goede doelen te hebben georganiseerd, de formule voor het 20e ballonfestijn drastisch omgegooid en naar verwachting verbeterd. Allereerst is gekozen voor een andere locatie, midden in het gebied Gemert - Laarbeek - Helmond. Daarnaast is de naam gewijzigd van ‘Gemerts Ballonfestijn’ in ‘Brabantse Ballonfeesten’. Ook de datum waarop het evenement zal plaatsvinden is gewijzigd van juni naar 3, 4 en 5 september 2010. Leg deze datum vast in uw agenda’s. Binnenkort wordt ook de website vernieuwd en aangepast. Vast staat dat de Brabantse gezelligheid gecombineerd met een

fantastisch ballonfeest garant zal staan voor een uniek feest dat een verrijking zal zijn in het bijzonder voor de Oost-Brabantse bevolking. Voor nadere informatie met betrekking tot deelname kunt u contact opnemen met ballonvaarder / mede-organisator Paschal Noor via email, mobiel bereikbaar op 06-51098642.
U bent van harte welkom.   Paschal Noor

De 3 gasballonnen die na de voorbije Gordon Bennett noodgedwongen moesten achterblijven in Algerije (Finse ballon, Oostenrijkse ballon en Belgische ballon D-OCOX) staan daar momenteel nog steeds te wachten op transport terug naar Europa. Na een lange en trage afhandeling van een grote papierberg zou alles nu rond zijn en zouden de ballonnen "binnenkort" samen verscheept worden naar Hamburg. Let’s cross our fingers…   
-
-
-
-
-
-
Gino Ciers (mede-eigenaar D-OCOX)

We liepen al wel met het idee om naar Albuquerque te gaan dit jaar maar uiteindelijk hadden we het op de lange baan geschoven. Gezien de ontwikkelingen die we de afgelopen maanden meegemaakt hadden (wel een baan/geen baan/wel een baan) vonden we het in eerste instantie niet verstandig om te gaan. Mede doordat

Richard's vader ook nog een zware operatie moest ondergaan hadden we besloten het allemaal niet te doen. Maar toch bleef het kriebelen. We wilden er toch nog even met z'n tweeën tussen uit en gingen kijken naar korte citytrips. New York was al snel in the picture en toen we de agenda's bij elkaar legden was de enige kans eind september, begin oktober. Dus als we dan toch in de USA waren, waarom niet even door vliegen naar Albuquerque? Opa en oma wilden best op onze kleine meid passen. Zo gezegd, zo geboekt. Na 4 dagen sightseeing in New York zijn we via Minneapolis door gevlogen naar Albuquerque. Die vlucht had nog heel wat voeten in aarde. We zouden vanaf La Guardia Airport rechtstreeks naar Minneapolis vliegen en dan anderhalf uur later zou ons vliegtuig naar Albuquerque vertrekken. Je zou zeggen dat dit genoeg overstaptijd was, ware het niet dat vijftien minuten na dat we opgestegen

waren de piloot zelf even naar achteren kwam om te kijken waarom de 'flaps' niet helemaal introkken waren. De beslissing werd genomen om niet terug te keren naar New York maar door te vliegen naar Detroit, Minneapolis zouden we niet kunnen halen. Vliegen met deze flaps ging wel maar niet op de snelheid om met genoeg brandstof nog in Minneapolis te komen.

Bij de landing werden we gevolgd door brandweer en ambulance met loeiende sirene, dus dat was wel even slikken. Gelukkig stond er in Detroit een ander vliegtuig klaar zodat we vlot weer konden vertrekken, maar onze overstap naar Albuquerque hadden we al gemist en we waren overgeboekt op de latere vlucht. Je zou

denken dat alles toen vlekkeloos zou verlopen, helaas de ene vertraging na de andere, gate wijzigingen en gelukkig vlak voordat we definitief gecanceld zouden worden gingen de deuren dicht en waren we op weg naar Albuquerque, yes. Zeven uur later aangekomen dan gepland maar we stonden weer op heilige grond. Bij het hotel aangekomen zagen we de eerste auto's met ballonmandjes al staan en ook met het ontbijt hadden ze rekening gehouden. Tijdens de fiesta kon je terecht vanaf 4:30 uur tot 8:30 uur zodat je niet op een lege maag naar het veld hoefde. Snel naar de kamer, de TV aan en kijken wat het weer voor de volgende ochtend zou gaan worden. Beetje bewolking maar verder okay. Zaterdag 3 oktober. Zaterdagmorgen was het gezellig druk rond Balloonfiësta Park. Ons hotel lag dichtbij dus we waren met tien minuten op het veld waar de geur van breakfast burrito's en

kalkoenbouten ons al tegemoet kwam. De Dawn Patrol was net aan het inflaten en zou spoedig opstijgen voor een mooie show in de lucht. Weerman Steve Stucker van KOBtv stond weer getooid met pin jas en ballonhoed de mensen thuis van de weersverwachting te voorzien. Eerst zijn we maar even de officiële merchandise tent binnen gegaan voor een jas want we waren zonder jas vertrokken.

Boven de Sandia kwam voorzichtig de zon op maar die moest nog flink zijn best doen omdat de bewolking toch wel de overhand had. De ventilatoren werden gestart en traditie getrouw stijgt de eerste ballon op onder de klanken van het volkslied met de Amerikaanse vlag. Je ziet dan de petten en hoeden af gaan, hand

op de borst en er werd luidkeels meegezongen. De Rainbow Ryders ballons vertokken als eerste van de noordkant van het veld. Vandaag zou de 'box' open zijn dus het beloofde een mooie ochtend te worden. Richard trok met zijn videocamera de zuidkant op en ik de noordkant om foto's te maken. Op mijn tocht naar de noordkant van het veld kwam ik de ballon tegen waar Richard in 2005 meegevaren is en heb nog even staan praten met de vrouw van de piloot. Zo kom je nog eens een bekende tegen en gelijk nog even recente adresgegevens uitgewisseld. Helaas waren er niet zoveel specials deze morgen. Een aantal die ook hadden moeten varen waren nog onderweg vanuit China. Maar er bleven nog genoeg andere ballons over zoals de nieuwe Wizard of Oz ballon. De 'box' was duidelijk in werking want ik heb de I Love NancY ballon wel 3 keer voorbij zien komen. Toen alle ballons opgestegen waren werd het

veld ook vrij gegeven om weer op te landen. Sommige maakten hier ook gretig gebruik van. Omdat het nog maar 9:00 uur in de ochtend was zijn wij eerst naar het hotel terug gegaan om alle beeldmateriaal op de laptop te zetten en daarna zijn we naar Old Town geweest om het nodige weer te shoppen. In Old Town was het gezellig druk, op het markt plein stonden allemaal kraampjes met snuisterijtjes en de winkels waren weer gevuld met ballonspulletjes. Voor mij was het een zoektocht naar ansichtkaarten die ik nog niet had. Natuurlijk ook even in het mekka voor de ballonverzamelaar geweest, "Discover Balloons".

In de middag begon de wind al wel wat toe te nemen, maar volgens de TV zenders en wat we op de webcam konden zien, stonden de gasballons al wel opgesteld. Echter toen wij bij Balloonfiësta Park aan kwamen hoefden we al geen parkeergeld en entree te betalen. We waren nog net op tijd toen het vuurwerk al

losbarste aan de noordkant van het veld. Er waren nog best veel mensen aanwezig, ondanks dat we al vele auto's hadden gezien die de parkeerplaats al verlaten hadden. De gasballons stonden te dansen in de wind en na het sluitstuk van het vuurwerk werden de gasballons leeg getrokken omdat de wind te sterk was voor hun om te vertrekken. De twinkle twinkle glow was ook gecanceld. Zondag 4 oktober. Wederom opstaan met het weer en traffic bericht van KOBtv en na het ontbijt genuttigd te hebben trokken wij weer naar Balloonfiësta Park. Deze ochtend waren ze wat voorzichtig, de Dawn Patrol was niet doorgegaan en er stond een briesje. Er liepen op die ochtend tienduizenden mensen over het terrein en toch zagen we hem lopen, Ben Bläss. Toen we hem in Barneveld spraken dit jaar wist hij nog niet of hij wel zou gaan. Nog even bij gepraat en toen zijn we ieder weer ons weegs gegaan om weer leuke

plaatjes te schieten. Toen de eerste ballon onder de klanken van het volkslied vertrok leek het heel rustig geworden te zijn en kwamen langzaam de ballons rechtop. Ditmaal was er geen 'box' maar de koers stond richting het noorden. Voor de piloten een mooie gelegenheid om over de Rio Grande te varen en even een 'Splash and Dash' te doen.

Ik kwam al snel bij de bijen uit en ben daar een beetje in de buurt blijven hangen om foto's te maken. Het is dan ook een soort ontmoetingsplaats voor ouders met kinderen. Je ziet vaders wijzen naar de ballons en hun zonen met open mond kijken naar al die mooie kleuren. Helaas besloten de piloten van de bijen om de ballons

weer in te pakken omdat de windrichting hun naar het indianen reservaat zou brengen en de landingsmogelijkheden zijn nog meer beperkt dan anders. Dus ze verdwenen weer in de zak. In de verte konden we nog de rest van de ballons zien hangen en zo achter die antennes leek het net of het ballen waren in een kale kerstboom. Maandag 5 oktober. Het beloofde een mooie dag te gaan worden, de bewolking zou wegtrekken en het was de dag van de eerste competitie. Piloten die niet mee deden mochten nog van het veld vertrekken en de rest kwam van de zuidkant aangevaren. Alles ging voorspoedig en er werd al druk geprobeerd de doelen voor ‘Fiësta Hold 'Em’ te halen. Ik was een stukje verder gaan staan dan Richard en we hadden allebei mooi zicht op de ballons die kwamen aanvaren van boven het museum. Tot dat bewuste moment, je hoorde aan het publiek dat er iets mis was. Richard

heeft alles puur toevallig gefilmd en ik zag het pas toen de passagier net uit de ballon gevallen was. Je kon de spanning in het publiek om ons heen voelen en toen ik zag dat de ballon naar beneden kwam heb ik me toch, met een aantal andere bezoekers even omgedraaid. Durfde niet te kijken. Achteraf bleek het een harde landing te zijn met gelukkig goede afloop. Direct toen de mand op de grond was kwamen er vanuit alle hoeken mensen aan die de ballon invouwden, politie te paard en golfkarretjes met fiesta vrijwilligers die het zicht rond de mand afsloten. Voor ons gevoel na een lange tijd kwam daar pas een ambulance het veld op.

Het veld werd ook gelijk afgesloten voor andere ballons die wilden landen na het gooien van hun marker. In de verte kon ik nog zien dat een andere ballon aan de noordkant van het veld een tent ingepakt had. We hoorden bij het podium van KOBtv dat het naar omstandigheden goed ging met de piloot en haar passagier en

Richard besloot te vragen of ze bij KOBtv interesse hadden in zijn filmbeelden. Bij gebrek aan wat kabeltjes werd de camera gericht op Richard's camera en zo zijn de beelden overgekomen. Natuurlijk moest Steve Stucker ons ook interviewen. Je krijgt er niks voor, 10 seconds of fame op de lokale zender en wie weet kunnen ze voor het onderzoek de beelden nog gebruiken. Steve Stucker heeft ook m'n kaartje dus dat is weer een bezoeker op BalloonHeaven. Hierna zijn we eerst naar het museum gegaan, in 2005 was het al geopend maar toen hadden we het niet bezocht. Best interessant om te zien en ook meer te zien over de geschiedenis van de fiesta. Die middag zijn we de Sandia opgereden naar het hoogste punt, de wind was flink toegenomen dus we zijn niet de hele wandelroute af gegaan. Dinsdag 6 Oktober. Om 4:00 uur ging de wekker weer en nu niet om naar Balloonfiesta Park te

gaan maar naar het vliegveld. Toen we bij de gate stonden zagen we de eerste ballons al. De wind kwam uit het noorden vanmorgen dus alles kwam over de stad heen. Toen ik in het vliegtuig zat, zag ik zelfs een ballon vrij dicht bij het vliegveld hangen. Helaas vlogen wij richting oosten dus we kwamen niet over het park heen, wat de vlucht naar Minneapolis wel deed die voor ons vertrok. Een einde aan een kort avontuur Albuquerque, het was druk maar we hadden het niet willen missen.    Ina v/d Craats    

Note: De foto's van Ina en Richard kun je bekijken op hun website Balloonheaven. Ik heb er voor gekozen om bij dit artikel van Ina de prachtige (lucht)foto's van Philippe Lusley te plaatsen. Philippe was ter plaatse met de Lady Joker Special Shape. (zie hierboven)

# Links het nieuwste mandje van Kubicek Balloons !!
# Het was afgelopen week veertig jaar geleden dat aan de Universiteit van Californië en Los Angeles een netwerk tussen computers tot stand werd gebracht. Dit moment staat over het algemeen te boek als het ontstaan van het internet. Dankzij deze prachtige uitvinding staan alle computers nu met elkaar in verbinding en is iedereen in staat vrienden te maken over de hele wereld en hobby's met elkaar te delen.

# Afgelopen maand hebben we, net als velen van jullie, de prachtige animatiefilm "UP" bekeken in de bioscoop. Mocht je dit nog niet gedaan hebben en je hebt de kans, ga zeker kijken. Ontroerend !!.
# Bij de America's Challenge gasballonrace zijn voor het eerst sinds 14 jaar de ballonnen weer ontdaan van het helium gas omdat het onverantwoord was om te starten in verband met de harde wind.
# De geplande One Day Fly in Belgie is gecanceld ivm

te weinig deelnemers. De Challenge in Olen staat gepland voor het weekend van 7 en 8 november.
Wederom dank voor het bezoeken van deze site, graag tot een volgende keer. Laat gerust eens iets van je horen. Mijn mailbox staat altijd open. Groeten, Bennie Bos