Hot Air Magazine November 2007

In het Hot Air Magazine van juni 2007 vertelde ik jullie het heugelijke nieuws dat Nederland eind september bezocht zou worden door een heuse Zeppelin. Een uniek project in Nederland. Als gevolg daarvan ontving ik diverse e-mails dat ik daar maar niet teveel waarde aan moest hechten want een dergelijk duur project zou uiteindelijk toch wel stranden op de veel te hoge kosten. En toch had ik hier een heel goed gevoel bij.
	Dit project was namelijk in handen van een zeer gedreven man, een kunstenaar met passie. Een passie waarvoor hij twee jaar heeft geknokt om het voor elkaar te krijgen. Kunstenaar Florentijn Hofman kreeg opdracht van de provincie Zuid-Holland om omwonenden en gebruikers van de N470 op een bijzondere wijze naar “hun” weg te laten kijken en dat resulteerde in dit bijzondere Zeppelinproject, een onderdeel van het project “Echt Zien”. Zirkus Zeppelin is betaald uit de ‘eenprocentsregeling’, die bij grote infrastructurele projecten wordt besteed aan kunst. Normaal plaatst men van dat geld grote beelden bij de snelwegen, maar Hofman had geen zin in zoals hij het noemt “een opleukertje van de weg”. “Dit is beleveniskunst, een tijdelijk monumentaal beeld.’’ Maar liefst 470 mensen die aan de nieuwe
weg N470 tussen Delft en Zoetermeer hebben gewerkt en mensen die op één of andere manier met de weg te maken hebben krijgen de unieke kans om eind september, begin oktober te vertrekken vanaf Rotterdam Airport. Al deze mensen worden persoonlijk door Florentijn opgezocht en ontvangen de uitnodiging.



Op de fiets, te voet en met zijn speciale Zirkus Zeppelin auto toog Florentijn in zijn directeursjas en met hoge hoed door de omgeving en bezocht scholen, woonwijken, boerderijen enz. op zoek naar de mensen en hun verhaal bij de N470. “Het was eigenlijk een groot onderzoek naar hoe de weg snijdt in levens en het
landschap. Sommige mensen leggen zich erbij neer, er moet nu eenmaal worden gewoond in Zuid-Holland. Weer anderen zijn er juist heel blij mee. Anderen blijven ontzettend strijden voor het groen. Ja, dat tegengeluid mag ik wel”, aldus Hofman. Verder sprak hij mensen die verbitterd zijn over de gedwongen verkoop van hun grond aan de overheid. „Voor iemand met een boerderij van negen generaties terug is dat moeilijk. Dat leidt tot depressiviteit, of erger’’. . . . Misschien is het je wel eens opgevallen dat ik Zeppelin altijd met een hoofdletter schrijf, taalkundig helemaal fout maar het geeft alleen maar mijn passie voor dit prachtige vaartuig aan. Begin september las ik onderstaand bericht op de website van Zirkus Zeppelin: De afgelopen maanden is Zirkusdirecteur Hofman
veelvuldig in het gebied geweest, bijna alle 470 kaarten zijn al weggegeven. De komende weken zal het inchecken moeten gebeuren door de uitverkorenen. Mocht u toch nog vinden dat u in aanmerking komt met alleen een zeer goede reden voor één van de allerlaatste kaarten, schroom dan niet om te mailen of de
	directeur aan te spreken als u hem ziet! . . . . Een aantal mensen hebben verwoede pogingen gedaan om Florentijn te overtuigen dat zij echt aan boord moeten van de Zeppelin. Velen pisten naast de pot, om het maar even cru te zeggen. Helaas heb ik niks met de N470 maar Florentijn kent gelukkig mijn grote passie voor Zeppelins en ik hoopte met dat visitekaartje in ieder geval toestemming te krijgen om op het vliegveld van dichtbij foto’s te mogen maken. Toen ik enkele weken later thuis kwam van weer een dag harde arbeid lag er een brief op tafel. Ria vroeg of ik kaartjes had besteld van één of ander circus. De eerste reactie toen ik het pasje in mijn handen had met een groot nummer 410 erop . . “Whahoeeeee”. De begeleidende brief begint met: “Graag wil ik u van harte feliciteren met uw gratis
toegangskaart tot Zirkus Zeppelin. U bent één van de 470 mensen die mee mogen vliegen met de grootste Zeppelin ter wereld. U heeft bij deze toegang tot een bijzondere vlucht boven het gebied van de N470 en haar omgeving”. Waanzinnig, ik was één van de gelukkigen om aan boord te gaan van de Zeppelin vanaf
Rotterdam Airport. Een unieke gelegenheid. Op de website kon ik inloggen met mijn passagiernummer 410 en een bijbehorend paswoord. Hier kon ik de data en vertrektijden bekijken en mijn eigen plaatsje boeken. De vaart van dinsdag 2 oktober om 11.28 uur kwam mij goed uit, ik had dan net mijn ploegendienst “weekend”. Bij het reserveren werden al een aantal vragen gesteld zoals “waarom denk jij dat je van Florentijn deze kaart hebt gekregen”. De vragen zijn onderdeel van het project. Na afloop wordt namelijk het Zirkus Zeppelin boek gepubliceerd. Hierin worden onder andere de reacties en de foto’s van de deelnemers gebundeld. Elke deelnemer ontvangt later een exemplaar van dit bijzondere boek. Eind september naderde snel. De officiële herfst begon. Op de webcam van het vliegveld in
Friedrichshafen kijk ik regelmatig naar de Zeppelin die nog druk bezig is met zijn vaarten over de Bodensee. Ik verwonder me op de zondag voor het vertrek naar Nederland over het feit dat de Duitse reclame nog steeds op de zijkanten staat. Als ik echter een dag later weer een kijkje neem op de webcam, die je overigens zelf kunt besturen, zie ik dat de dame volledig gestript is en in al haar witte schoonheid staat te pronken.
	Daar had men de afgelopen avond, en waarschijnlijk nacht, een beste klus aan gehad, er vanuit gaande dat de reclame toch zeker 50 meter lengte had, en dat aan 2 kanten. Ik ontvang een e-mail van Florentijn dat men naar verwachting op donderdag tegen 15.00 uur in Rotterdam zal arriveren. De herfst laat echter al behoorlijk van zich horen waardoor de aankomstdag al spoedig naar de vrijdag moet worden verschoven. Maar ook de vrijdag en zelfs de zaterdag blijken ongeschikte dagen voor de overtocht van de Zeppelin vanuit Friedrichshafen. Veel wind en diverse buien in Zuid-Duitsland liggen de overtocht dwars. Maar uiteindelijk lukt het dan op zondagmiddag. Omdat men de vaarten ruim had ingepland konden alle passagiers die de afgelopen dagen stonden gepland worden omgeboekt. Iedereen
moest bij de boeking zijn mobiele nummer opgeven zodat men de passagiers in geval van omboeking gemakkelijk kon bereiken. Ik was zeer benieuwd wie de 75 meter lange Zeppelin zou zien op zijn overtocht naar Rotterdam. Ballonpiloot Henri van Bommel meldde zich als eerste: “Hoi Bennie, hij kwam zojuist over Someren en ging met zo’n 70 km/h richting Eindhoven. Als ik het goed inschat zal hij tussen 13:30 en 14:00 in Rotterdam arriveren. We hoorden hem ook nog even op Dutchmill en Eindhoven Tower”. . . .



Dinsdagochtend ga ik op tijd mijn nest uit want ik wil niet de kans lopen om de vaart te missen door één of andere file bij Rotterdam. Met een half uurtje vertraging sta ik al om 08.00 uur aan de balie van de Rotterdamse Mac om een paar broodjes ei met een chocomelletje te bestellen. Met een lege maag in de
Zeppelin leek me namelijk geen goed plan. Op de luchthaven Rotterdam liep ik al snel een man met een prachtig pak en bijbehorende hoge hoed tegen het lijf. Florentijn was helemaal in zijn rol. Ik was blij hem eindelijk te ontmoeten, en dat gevoel was wederzijds. En dat de wereld maar heel klein is blijkt wel uit het feit dat Florentijn net als ik in Emmen is opgegroeid. Zijn Mavo stond aan de andere kant van de straat van mijn LTS. Hij vertelde mij dat hij vond dat ik mijn pasje had verdiend door de grote passie waarmee ik mijn Hot Air Magazine elke maand weer presenteer en daarbij ook regelmatig met een bepaalde emotie over Zeppelins bericht. Hij ziet het als mijn manier van kunst. “Als iedereen op zijn eigen wijze met kunst bezig is en zijn bijdrage levert, dan zou de wereld er een stuk vrolijker uitzien”.
Het was dat hij het de afgelopen periode heel druk had gehad anders had hij het pasje persoonlijk bij me thuis afgeleverd. Van de passagiers werd verwacht dat ze 1,5 uur voor de vaart aanwezig zouden zijn om in te checken. Er was een speciale incheck balie ingericht, waar je met je pasje, je legitimatie en de
	bevestigingsemail een instapticket kreeg. Op de balie stond een schitterend schaalmodel van de Zeppelin NT, inclusief de juiste 470 branding. Deze zou je bij de firma in Duitsland kunnen kopen voor iets van 700 euro, slik. Vandaag maar even niet. Hierna ging de route naar de fotograaf. Met het pasje met je eigen nummer naast je gezicht werden de foto’s gemaakt die later in het boek zullen verschijnen, samen met de bijbehorende verhalen. Zoals je weet gelden er op vliegvelden strenge eisen en zo stond ik even later ook bij de douane, maar liefst 4 man/vrouw sterk. “Legt u de inhoud van uw zakken maar in dit bakje meneer, en trekt u dat vest ook maar uit en leg deze maar op de lopende band”. Mensen die mij kennen weten dat ik vaak met leren “Off Shore” laarzen aan mijn voeten loop. En daar zitten stalen neuzen is.
“Zet u die laarzen dan ook maar op de lopende band meneer”. Ik was blij dat ik net schone sokken had aangetrokken. Ik had vluchtnummer 505, in de vertrek-terminal werden de passagiers van vaart 504 net gebrieft door een kleine Engels sprekende dame. Het bleek mijn contact persoon van de Deutsche
Zeppelin-Reederei te zijn, Marion Berg. Met haar heb ik regelmatig email contact maar ik wist niet hoe ze er uit zag. Het was een erg leuke kennismaking. Ze had mijn naam al op de passagierslijst zien staan en zich al verheugd op onze ontmoeting, zei ze later. De groep die net door haar gebrieft is wordt met een busje naar de landingsplaats gebracht en een paar minuten later zie ik vanuit de terminal de landing van de White Lady. Terwijl ik nog even door de Tax Free winkel struin is onze groep inmiddels ook compleet zodat Marion ons kan briefen. Aan de hand van een bord waarop de doorsnee van de Zeppelin zichtbaar is legt ze de handelingen bij het omwisselen van de passagiers uit. Ze heeft 3 belangrijke regels. Er lopen 2 mensen naar de trap waarna deze instappen. Twee passagiers die net een vaart hebben gemaakt
stappen dan uit. Dan stappen de volgende 2 in enz. Op deze manier houdt de Zeppelin gewicht aan boord. Passagiers die ingestapt zijn zoeken een zitplaats en doen direct hun veiligheidsgordel om. Dit om zo snel mogelijk weer te kunnen starten. Passagiers die naar de Zeppelin toe mogen lopen houden zich niet bezig met

	foto’s maken of filmen. De reden daarvoor is dat de Zeppelin vast zit aan één punt. Als door een windvlaag de Zeppelin gaat draaien om zijn as, kun je niet snel genoeg reageren als je door de lens van je camera kijkt, je ziet hem dan niet op je afkomen. Daar is natuurlijk iets voor te zeggen en waarschijnlijk is die regel ingesteld als gevolg van eerdere ongemakken. Als deze briefing is afgelopen kunnen we eindelijk het vliegveld op. Via de beveiliging gaan de deuren naar het vliegveld open en kunnen we instappen in het busje van de Zeppelin-Reederei. Alsof we ons aan boord van een vliegtuig bevinden begint één van de hostesses in de bus uitleg te geven over de manier hoe een gordel dicht en open gaat en waar zich de instructiekaart en de kotszakjes bevinden. Ook verteld ze nog even
dat we zwemvesten aan boord hebben. Die zullen wij niet nodig hebben maar het normale werkgebied van deze Zeppelin is de Bodensee en daar is het natuurlijk wel een must. De chauffeur van ons busje stopt voor een taxibaan en moet eerst toestemming van de toren vragen om verder te rijden. Even later komen we op de start/landingsplaats van de Zeppelin aan en zien we haar in de verte al hangen in de lage bewolking.



Gerben van Beek had een vliegtuigje geregeld en maakte bovenstaande foto van de Zeppelin voor de skyline van Rotterdam. Een zeer uitzonderlijk beeld. Langzaam nadert de D-LZZF en komt met de neus in de wind recht op ons af. Op enkel 20 meter afstand zet de piloot het 75 meter lange gevaarte in één vloeiende
beweging aan de grond. Hier komt geen grondcrew aan te pas. Eén crewlid houdt een windvaan omhoog zodat de piloot de grondwind kan zien en twee andere crewleden sjouwen de trap naar de deur. Bij een blimp zijn veel mensen nodig om de touwen vast te houden, hier heeft de piloot het luchtschip helemaal zelfstandig onder controle. De passagierwisseling vindt plaats zoals ons was uitgelegd. Iedereen gespt zichzelf in de gordels waarna de stewardes ons welkom heet aan boord. Amper 5 minuten na de landing gooit de piloot de gashandel weer naar voren en stijgen we behoorlijk snel op. Dit opstijgen gebeurt mede doordat de propellers aan de zijkanten horizontaal worden gedraaid, eigenlijk net als een helikopter. We worden driftig uitgezwaaid door de vorige passagiers.
Eénmaal op zo’n 300 meter hoogte verteld onze hostess dat we de gordels los mogen doen en vrij door de cabine kunnen bewegen. We hebben zicht rondom door het vele kunststof glas, er kunnen zelfs twee ramen open zodat er foto’s gemaakt kunnen worden zonder reflectie van het glas. Wel waarschuwt ze dat men het
	polsbandje van de camera ook echt om de pols moet doen want we varen af en toe met een snelheid van 70 km/h en dan waait de wind behoorlijk buiten het openstaande raampje. Er zijn echter ook momenten dat we gewoon even stil hangen. Het mooiste plekje aan boord bevind zich in de kont van de gondel. Een rondgebogen bankje van 1,5 meter breed voor een groot panoramavenster wat schuin wegloopt zodat je ook goed naar onderen kunt kijken. Een plek waar je heerlijk kunt wegdromen. Onze stewardes schenkt voor iedereen een glaasje champagne in, alsof we op een cruiseschip zitten met het verwen-arrangement. Wandelen in een Zeppelin met een glaasje champagne in je hand terwijl het landschap onder je doortrekt, het is een uitzonderlijke beleving. We passeren de Ackerdijksche Plassen, een klein stukje
natuurgebied wat vlak tegen de A13 aan ligt. Deze A13 werd gisteren vermeld in de kranten, er stond een ongewoon lange file op deze weg. De veroorzaker laat zich bijna wel raden, velen waren toch wel nieuwsgierig naar de enorme Zeppelin die net over kwam varen waardoor iedereen even zijn snelheid vergat. De nieuwe A470 is heel duidelijk zichtbaar in het landschap, het gedeelte naar Delft is nog in aanbouw en er wordt vandaag weer keihard gewerkt. De mensen om me heen kijken geïnteresseerd naar de vorderingen.



Ze hebben de unieke kans om de weg en de omgeving eens van een geheel andere kant en met andere gedachten te bekijken en dat is precies wat Florentijn Hofman voor ogen had toen hij het project bedacht. Iedereen weet wel iets te vertellen over datgene wat we vanuit onze luxer dan luxe positie voorbij zien
schuiven. “kijk, zegt mijn buurman”, daar staat mijn nieuwe boerenbedrijf. Zijn boerderij stond precies op de route van de nieuwe A470 en moest worden geruimd. “Zoiets wil ik niet meer meemaken” sprak hij, “het is emotioneel heel erg zwaar’. De mensen om me heen zijn zeer enthousiast over de beelden die ze op hun netvlies krijgen, uiteraard heb je dit beeld ook als je met een ballon hier op zou stijgen met het grote verschil dat de piloot nu zijn uitgestippelde route kan varen en we het hele project kunnen bekijken. Een modieus echtpaar, ik schat ze tegen de 60, loopt druk van voor naar achteren door de cabine. Mevrouw is de fotograaf van het stel, “Henk, kijk, daar hebben we morgenavond nog die receptie”, wijzend op een splinternieuw autobedrijf. “Schat, maak gauw wat foto’s, dan hebben we een prachtig
cadeau om te geven”. . . . Heerlijk om te zien. We varen over een enorm kassengebied en zien veel nieuwbouwwijken. Via de Gouden Griffelbuurt in Berkel varen we terug naar het vliegveld in Rotterdam alwaar we de volgende groep gelukkigen al klaar zien staan. 47 minuten later staan we weer op Rotterdam Airport. De piloot bediend zijn knopjes met de fijnste finesse, je voelt niet eens dat het neuswiel de grond raakt.
	De volgende groep staat al ongeduldig te wachten. Een dame op hoge leeftijd komt onder begeleiding van haar dochter aangelopen, het kost even tijd want mevrouw rent niet zo hard meer. Zonder enige twijfel stapt ze het kleine trapje op en komt aan boord, ze heeft er echt zin in. Binnen 5 minuten hebben we gewisseld en klinkt het indrukwekkende geluid van de relatief kleine propellers die in toerental versnellen en even later bijna horizontaal gedraaid worden waardoor de Zeppelin snel opstijgt. Ook wij zwaaien nu de mensen voor de raampjes na waarop ze enthousiast terug zwaaien. Als ons gezelschap even later terug rijd naar de terminal, hangt de Zeppelin naast de toren en verdwijnt al snel uit het zicht. Na het passeren van de lopende band voor de koffers, die we vandaag niet mee hadden, worden
we door een medewerker aangesproken of hij de geheugenkaartjes mag kopiëren. Grote kans dat er leuk materiaal tussen zit voor het boek. Ik ga nog even op zoek naar Florentijn en tref hem bij de incheckbalie en zeg: “vriend, wij moeten nog wel even samen op de foto”. De fotograaf is net klaar met de volgende groep
van de 470 passagiers en we kunnen direct voor de professionele lens van de overigens ook uit Emmen afkomstige fotograaf. Je ziet, er komt veel goeds uit het hoge noorden, ahum. Ik bedank Florentijn voor de uitnodiging om mee te varen en neem afscheid. Met mijn gebruikelijke afscheidszin breng ik hem in verlegenheid “als je een meisje was geweest had je nu een dikke zoen gekregen” . . . Bijna valt hij uit zijn rol als Directeur van Zirkus Zeppelin. Florentijn heeft de Zeppelin ingezet als kunstobject. Denk niet dat hij enkel het gezicht van dit unieke project was met zijn opvallende verschijning, de gehele organisatie heeft hij zelf op poten gezet en alles tot in de puntjes geregeld. Ik ken zijn budget en vind het ontzettend knap wat hij gepresteerd heeft. Vanaf vandaag ben ik een echte kunstliefhebber. Bennie Bos

Vrijdagochtend gaat al vroeg de wekker, het is eindelijk weer zover. Het Brigachtaler modelballontreffen wordt weer gehouden. Onderweg nog veel file's door wegwerkzaamheden maar uiteindelijk kwamen we rond 18.00 uur aan in Brigachtal, een leuk klein dorpje. Veel velden maar ook een paar bossen. We werden in de
	plaatselijke sporthal goed ontvangen en kwamen de modelballon-collega's uit Luxemburg, Belgie, Duitsland, Engeland, Frankrijk, Nederland en zelfs uit Italie weer tegen. Ook het nodige eten stond al voor ons klaar. Zaterdagochtend moesten we weer vroeg op want om 06.30 uur moesten we in de sporthal zijn voor het ontbijt. Om 07.00 uur gevolgd door het gastanken en om 7.30 de briefing welke uitliep tot 08.30 uur omdat er een frequentiecheck plaatsvond. Bij de start werd het al een beetje winderig, dit zou betekenen dat we hard achter onze ballonnetjes aan moesten gaan, en dat moesten we ook. Doordat de wind plots over een dorpje heen ging verloor ik het zicht op mijn ballon waardoor ik noodgedwongen de pilotbranders uit moest zetten via de zender. De ballon was dus ergens geland en ik wist niet waar, uiteindelijk na een half uur zoeken vond ik hem bij iemand achter in de tuin, precies tussen
prikkeldraad, bomen en huizen in. Ik was blij dat er niks ernstigers was gebeurd, de enigste schade was een gebroken antenne in de mand. Zoals beschreven op de site van de organisatie: "De weergoden waren ons ook dit jaar goed gezind waardoor we enkele mooie vaarten konden maken".



Toen we rond 12.00 uur weer bij de sporthal aan kwamen waren er enkele piloten bezig hun ballonnetjes op te zetten voor de ingang van de sporthal en ook werd er een nieuwe ballon gedoopt voor Cryo Tec. De Italianen lieten hun 5m3 grote hoppertjes in de lucht. Van eten is dus niet veel meer gekomen. Dus maar
meteen gastanken en naar de briefing. Dit keer hadden we een vossenjacht, moesten we onze markers op een weg droppen en moesten we een touw onder de mand hangen en daarmee een touwtje op de grond raken. Maar de wind kwam er goed in en ik maakte een landing op ca 3 meter van de vos maar door de harde wind maakte ik nog een sleep van ongeveer 200 meter over het veld voordat ik hem beet kon pakken. Enkele ballonnen scheerden voorbij en landden een heel stuk verder. Na deze vaart was het weer windstil en hebben we nog tot 5 uur op het veld onze ballonnen omhoog gezet. Hierna moesten we weer gastanken en daarna gingen we naar een kliniek om te nightglowen bij windstil weer. Eerst werden enkele ufo ballonnen opgelaten waarna we onze ventilators mochten aanzetten en hebben we nog met ca 40 modelballonnen genightglowt. Hierna kregen we nog
te eten in de kliniek en een bedankingsbriefing voor de nightglow. Zondag alweer vroeg uit de veren want om 06.30 uur begon het programma weer waarna we om 08.00 uur een mooie vrije vaart maakten. De wedstrijdopdracht was een vossenjacht en de marker in het midden van een straat droppen. De vosballon was ook daadwerkelijk de vos. De vaart tussen al deze ballonnen bij vrijwel windstil weer was schitterend en ik kon de marker droppen op de straat en kreeg nog punten voor deze laatste vaart.



Ik wilde nog doorvaren tot aan de vos maar het gas was helaas al op. Na deze vaart maakte bijna iedereen voor de lol nog een vaartje en zijn we naar de sporthal gegaan voor de prijsuitreiking. Helaas moeten we weer tot volgend jaar wachten voor deze schitterende modelballonmeeting. Bert Broers Note, de ballonnen op de boven getoonde foto's zijn dus allemaal kleine modelballonnen die vrije vaarten maken. Zou een dergelijk evenement met zoveel kleine ballonnen uit binnen en buitenland ook mogelijk zijn in Nederland of België ??? Lijkt me geweldig. Bennie Bos

Al in 2006 lazen we op de website van Bennie Bos het bericht dat je voor een redelijke prijs een gasballonvaart kon maken bij de Teuto ballonclub in Duitsland. We hebben ons vrijwel direct opgegeven want dat stond al op onze lijst en dat wilden we zeker een keer meemaken. Vorig jaar was het ook geen beste
	zomer en de vaart werd telkens uitgesteld, evenals gedurende de afgelopen zomer. Maar voor afgelopen zondag 7 oktober zagen de weersverwachtingen er goed uit. Dat werd vroeg opstaan en op weg naar Duitsland, hoewel dat nu wel weer mee viel. De zon komt in oktober al weer een stuk later op. We hadden echter geen idee hoe lang het allemaal zou duren, want de Gordon Bennett race duurt soms wel 5 dagen. Dus we hielden overal rekening mee en we hadden broodjes en drinken mee voor het ontbijt en de lunch. Om half zeven stonden we op een mistig veld in Uffeln samen met een andere Nederlandse passagiere Ri-ja Voortman en enkele anderen. Alex Hunnekuhl was er ook al en ze waren al bezig om de ballon uit te leggen. De procedure verschilt niet zo veel met een hetelucht ballon. Het is alleen veel stiller, geen blazer, geen brander. Alleen maar gas en zand. Om een gasballon te vullen moet je blijkbaar
eerst even de passagiers kwijt, want we moesten met ons vieren op de envelop gaan zitten, aan de bovenkant. Daar zaten we dan op een natte rubberen envelop, in de mist; Ri-ja, Klazina, ik en een Duitse passagier. Achter ons liep vervolgens de envelop langzaam vol met waterstofgas. Dit waterstofgas kregen ze
van de naburige AKZO fabriek waar dit een afvalproduct was. Het was een vrijwel nieuwe gasballon, nog maar 23 vaarten, de D-OBWO en de inhoud van de ballon is 1000 kuub. Om te vullen zijn er dan wel 14 enorme cilinders met waterstofgas nodig. Zo nu en dan kwam Axel even langs gelopen, waarschijnlijk om te kijken of we er nog wel zaten. Na enige tijd was de ballon al redelijk gevuld en kwam de volgende stap. Daarbij moeten we alle vier tegelijk gaan staan, waardoor de envelop in 1 keer naar boven schoot. Dat is wel even verrassend. Zo’n envelop is niet van Nylon of Polyester, dat zou geen waterstofgas kunnen tegenhouden. Waterstofgas bestaat uit twee H moleculen en is dus ook zeer klein, dus gaat vrijwel overal doorheen. De envelop is dan ook van een soort combinatie van rubber en gummy, zo heb ik begrepen. De envelop is niet genaaid, maar het zijn banen en die zijn aan elkaar
geplakt. Bovenin zit tegenwoordig geen klep meer, maar zit er een chute net als bij een hetelucht-ballon. En die chute kun je met een riplijn opentrekken. De lijn loopt binnen door de gasballon en ook door de vulopening aan de onderkant. Het verdere vullen ging verbazend snel, in een half uur was de ballon helemaal strak
	gevuld. Aan de mand en in de mand hangen zo’n 18 zandzakken met elk 15 kilo zand. Normaal moet er veel meer aan om te voorkomen dat de ballon vroegtijdig omhoog gaat, maar bij de Teuto ballonclub hebben ze ankers in de grond gemaakt en wordt de ballon heel eenvoudig met 2 quickreleases verankert aan de ankers in de grond. Na het instappen wordt nog even gekeken hoe het zit met de lift en als er voldoende lift is, worden de ankers losgemaakt en stijgt de ballon op. Het is half acht. Voor wat extra lift gooit Axel nog een zak zand leeg en we stijgen naar 300 meter. Op 300 meter zit de eerste inversielaag en om de één of andere reden gaat een gasballon op zo’n inversielaag hangen. En dan blijkt er een vreemd effect, de ballon gaat langzaam op en neer, met de inversielaag mee. Soms wat omhoog, soms wat omlaag, tot wel een meter per seconde en de kunst is om de ballon rustig te laten dobberen. Nadat de ballon level was op de inversie laag vroeg Axel of ik hem verder wilde varen. Nou, dat liet ik me geen twee keer zeggen. Vanaf dat moment heb ik vrijwel niks meer hoeven doen…. Het is als piloot van een heteluchtballon echt behoorlijk wennen dat je helemaal niets hoeft te doen. Beneden ons zien we een landschap met
bomenrijen en daartussen de grondmist, een bijzonder schouwspel. Na een half uurtje komt langzaam de zon op in de grondmist, een prachtig gezicht. We varen richting het noord-westen, koers naar Stadskanaal. Halen we dat, onze snelheid is 10 knopen. Maar omdat we geen brandstof verbruiken, kunnen we doorvaren
zolang we willen. De planning van Axel is 3 uur te varen en dan een plekje te zoeken. Op een gegeven moment besluiten we om eens iets hoger te gaan kijken. Vervolgens gooien Axel en ik elk een paar zakken leeg over de rand van de mand en we stijgen naar 1000 meter. Op 1000 meter zit de tweede inversie laag en weer gaat de ballon precies op de inversielaag hangen. Dit is wel een hele mooie inversielaag en je kan de lijn rondom de horizon haarscherp volgen. De zon schijnt volop en er is geen wolkje aan de lucht, een prachtige ochtend voor een ballonvaart. Bij een gasballonvaart worden de passagiers gedoopt tijdens het varen. De vaart duurt veel langer en de piloot heeft immers toch niks te doen. Axel doopt alleen de passagiers die nog nimmer een ballonvaart hebben gemaakt, dus onze Duitse gast wordt gedoopt met zand en champagne. Hoewel het uitzicht fenomenaal was, besloten we
toch om maar weer te zakken, want op 1000 meter was niet veel wind. We bleven een beetje hangen bij Lingen. Dus aan mij de eer om de ballon te laten zakken. Dat doe je door de chute open te trekken en niet drie tellen zoals bij een heteluchtballon, maar rustig een minuut of langer. Totdat de meter aangeeft dat je
	daalt met een paar meter per seconden. Op 600 meter gooi je vervolgens een paar scheppen zand overboord (wel uitkijken dat er geen huizen beneden staan), net zo lang totdat de meter begint terug te lopen. En dan weer wachten tot de ballon zich weer uit levelt. En zoals Axel had verwacht, kwamen we terug op de 300 meter inversielaag. De wind was ondertussen een beetje gekrompen en we gingen nu iets meer richting Emmen. Dus toch maar even een berichtje naar Bennie sturen dat ie de koffie en gebak maar vast klaar kon zetten. Het antwoord was er snel, de koffie stond al klaar en de cake stond in de oven. Doordat de zon meer kracht krijgt begint het gas uit te zetten en langzaam stijgen we weer. Bij 600 meter mag ik de ballon weer laten zakken naar 300 meter. Chute open trekken en wachten tot de daling wordt ingezet. Gaat de ballon door de 250 meter, dan een paar scheppen zand overboord gooien en weer wachten. De riplijn loopt door de vulslurf onder in de envelop. Die slurf heeft een gat en dat is helemaal open en dat moet ook, want anders zou de envelop bij het stijgen kunnen knappen. Doordat de luchtdruk daalt bij het stijgen, zet het gas uit. Dat moet dus ergens kunnen ontsnappen. Bij de daling kun je de vulslurf wel dichttrekken met een andere lijn en daarmee voorkom je dat er lucht naar binnen wordt gezogen. Lucht is zwaarder dan waterstofgas en dat moet je daarna bij een stijging mee omhoog tillen. Wedstrijdvaarders houden hier terdege rekening mee. Het lukt me om de ballon op 300 meter uit te levelen
zonder zand te gebruiken. De zon begint kracht te krijgen en het proces van stijgen naar 600 meter, en dan de ballon weer laten dalen naar 300 meter herhaald zich enkele keren. Gelukkig, nu heb ik eindelijk wat te doen. Volgens Axel doe ik het goed en heb ik voldoende geduld om bij de daling juist niet te snel zand
overboord te gooien, maar eerst rustig af te wachten wat de ballon doet. We gaan ondertussen over het Dortmund-Ems kanaal en we zien ook de Ems door het landschap kronkelen. We komen nog een maisveld tegen waarin men een soort doolhof of kunstwerk heeft gemaakt. Het lijkt in ieder geval op de vorm van een huis. We varen langs Meppen en Axel besluit dat we na de snelweg (Leer-Lingen) een plekje gaan zoeken voor de landing. We zien het vliegveldje van Dankern/Haren en dat halen we net niet, onze koers is net iets te veel naar links. Vlak bij het vliegveldje zien we een groot groen veld en Axel besluit daar te landen. Dat gaat vrij simpel, klep opentrekken en zakken. Op boomtop hoogte uit levelen door zand overboord te gooien. De ballon land keurig in het groene veld, wat geen gras blijkt te zijn, maar een soort koolzaad. Het is precies 11 uur, we zijn drie en een half uur in de lucht geweest.
Axel ziet een weiland en we besluiten de ballon daar heen te slepen. Dus twee man stappen uit en gaan de ballon slepen. Er is weinig wind en dat lukt prima. Behalve dat het koolzaad zo ongeveer tot de knieën komt en behoorlijk nat is. We moeten de ballon over een draad zien te krijgen en Axel gooit een zak zand leeg
	waardoor er genoeg lift komt. In het weiland wordt de ballon neergezet en omlaag getrokken. Eigenlijk dezelfde procedure als bij een heteluchtballon. Iemand aan de kroonlijn en vervolgens de chute met de riplijn omlaag trekken. Gas eruit en ballon plat. Het inpakken gaat best snel en het enige dat heel precies komt is de envelop. Er zitten geen loadtapes in maar een soort plakbanen. De envelop wordt opgevouwen, maar de plakbanen mogen beslist niet gevouwen worden. Daarna wordt ie opgerold en in een zeil opgeborgen. Vervolgens gaan we richting Uffeln, nog een flink stuk rijden. Onderweg verteld Axel ons dat de Teuto Ballonclub beschikt over 2 gasballonnen en zo’n 10 piloten. De piloten hebben een gemiddelde leeftijd van 63 jaar. Wereldwijd zijn er niet meer dan 80 tot 90 gasballonnen, waarvan zo’n 30 in Duitsland. Eenmaal terug in Uffeln vervoegen we ons op het terras van Gasthof Mutter
Bahr, naast het opstijgveld. Veel tijd voor apres gasballooning is er voor ons niet, want we moeten nog een flink stuk rijden en later op de middag staat er nog een ballonvaart op het programma. We nemen afscheid van Axel en de anderen en met een voldaan gevoel rijden we huiswaarts. Ballonvaren is al bijzonder en een gasballonvaart is wel heel bijzonder, een belevenis die we aan iedereen aanbevelen. Meer foto’s staan ook op de website van Axel. De Teuto Ballonclub heeft ook een website Sebe Kruijer

We zijn slechts aan de 3de editie toe, maar nu al heeft het Ferrara Balloons Festival een hele hoge standaard bereikt. De meeting kwalificeert zich inmiddels zonder tegenspraak als één van de belangrijkste in Italië. Dit jaar waren niet minder dan 30 teams + 5 special shapes afgezakt naar het zonnige zuiden om eind september
	de lucht boven Ferrara op te vrolijken. Bovendien werd de meeting voor het eerst uitgespreid over 2 weekends en een volledige week, dus 10 dagen in totaal, dat maakte het ook voor de buitenlanders aantrekkelijker. Een internationale verzameling ballonteams diende zich bijgevolg aan: Italianen, Zwitsers, Duitsers, Nederlanders, Belgen, Finlandesen, Engelsen en Spanjaarden sloegen de handen in elkaar om er een onvergetelijk event van te maken ! De organisator, Paolo Barbieri, dealer van Ultramagic in Italië, is alom bekend om zijn bekwaamheid, professionalisme én sympathie. Eens te meer heeft hij bewezen die eer waard te zijn. En Ferrara is duidelijk zijn ding !! Ferrara, een klein provinciestadje in Emilia Romania, situeert zich in het noordoosten van Italie, dichtbij de prachtige Delta
van de Po, op 100 km ten zuiden van Venetië en op 40 km ten noorden van Bologna. Mr. Bup, voor het eerst in Italië, was de absolute blikvanger en stal de harten van klein en groot ... want toegegeven, bestaat er een mooiere Special Shape in Europa als deze gigantische sympathieke Schildpad ?? Het is een schatje, niet??



Maar uit Nederland diende zich harde concurrentie aan om wie de mooiste heeft. Bert Ter Horst en zijn team (piloten Bert Ter Horst, Bert Heupers en Dick Kleinlugtenbeld) traden indrukwekkend naar voren met niet minder dan 3 spectaculaire Special Shapes: Oons Kearlke, Oons Wiefke en Kinno, hun hondje (en geen muis
zoals door de Enschedese eigenaars werd benadrukt). We kennen ze al van vroeger, maar ze blijven adembenemend mooi ! Zowel in vrije vaart als tijdens de nightglows waren zij natuurlijk een ènig spektakel! Onze Arancia deed haar uiterste best om te concurreren tegen zoveel schoonheid, en werd de koningin van de ochtendvaarten. Bij het ochtendgloren smaakt een vers geperst sinasdrankje immers uitstekend, nietwaar?? De vroege vogels konden dus genieten van een vliegende sinaasappel, hoog in de lucht ! Een uitleg hoe een balloonhappening in Italie in elkaar zit, is hier misschien wel op zijn plaats. Passagiersvaarten zoals wij die kennen in België en Nederland bestaan hier nauwelijks, maar héél belangrijk zijn de 'voli frenati' of 'vincolati', verankerde vaarten waarbij de ballon
slechts enkele meters 'op en neer' gaat. Vanaf 's morgens rond 9.30 uur stonden 2 à 3 ballonnen klaar, en 's avonds opnieuw, die urenlang functioneerden als 'lift', om in totaal zo'n 3000 kinderen een 'luchtdoop' te bezorgen, en ik garandeer jullie, ook papa's en opa's stonden in ellenlange files aan te schuiven om een paar
	meter 'van de grond' te gaan !! Tot verrassing van de buitenlanders, werd hen dus meer dan eens verzocht zich enkel op te stellen en niet te varen, om spektakel aan het publiek te bieden. De natte droom van de organisators is dat de specials, als lokaas, enkel 'verankerde vaarten' maken, maar daar dienen naar onze bescheiden mening, de buitenlanders hen op de vingers te tikken en hen de ogen te openen. Een luchtballon dient te varen ... punt uit !! De gelukkigen die 'vrij' mochten varen, konden, wanneer de windrichting het toeliet, genieten van een unieke vaart over de Città di Ferrara. Pràchtig en adembenemend is het met de wind mee te drijven over de Centro Storico, het Castello Ducale, de Duomo, en de verscheidene schitterende 'palazzi' van de vorige eeuwen.
Een ticket naar het historische verleden van de stad zoals maar weinigen het kunnen ervaren ! Misschien is een 10-daagse meeting tè lang voor de buitenlanders, rekening houdend met 4 reisdagen op en af, maar Italië biedt zoveel meer dan alleen ballonvaren. Tijdens de vrije momenten biedt Ferrara en omgeving duizenden toeristische en gastronomische mogelijkheden om de tijd te doden. Voor je het weet, kom je zelfs tijd te kort !! Caroline De Noble

“Het oktoberfeest gaat door. Met de deelname van 20 ballonnen is ons doel bereikt. Een hoopvol uitziend weerbeeld zal dit weekend zeker enkele prachtige vaarten mogelijk maken”. Bovenstaand bericht luidde een mooi weekend in. Organisator van dit eerste “Ballon Octoberfest” was de Duitse ballonvaarder Wilhelm Eimers.
	Plaats van handeling, uiteraard Willie’s eigen stekkie aan het begin van de A31, achter het v/d Valk restaurant in Gladbeck aan de noordkant van het Ruhrgebied. 20 ballonnen bestaande uit 12 hetelucht en 8 gas gaven acte de precense bij het mooiste nazomer weer wat er maar te wensen was. Zaterdagochtend pikte ik Nienke op van het NS station in Arnhem en reden we in een klein uurtje door naar Gladbeck. Een aantal teams was om 11.00 uur al begonnen met de voorbereidingen. De start van 8 gasballonnen was voorzien rond de klok van 15.00 uur. 6 Duitse ballonteams, Bob Berben met de “Miche” en Rien Jurg en Ron van Houten met de “Festo Flyer”. Een heel mooi deelnemersveld. Ook voor de nodige vitamientjes was weer gezorgd. Een rijke variatie aan voedsel, van diverse heerlijke
taarten tot aan diverse soorten Duitse worst en een echte Warsteiner bierkraam. De teams begonnen alvast met het vulklaar maken van hun ballon. Tegen 12.30 uur volgde de briefing waarop Willie de teams en hun gasten van harte verwelkomde op dit Octoberfest. Zelfs de Nederlandse vlag hing op de gevel van het clubgebouw, inclusief de oranje wimpel, dus ik zat af en toe al even rond te kijken wanneer onze koningin de hoek om zou komen. Het weer was perfect, af en toe waren er wat winduitschieters door de thermiek.



Hoewel de start gepland stond rond 15.00 uur, vond Willie het oké dat de gasballonnen die klaar stonden mochten vertrekken als ze dat wilden om zo niet onnodig veel zandzakken te moeten vullen voor de windvlagen. Rien en Ron wilden toch op tijd starten omdat Ron zondag weer moest werken en ze dus maar
1 start konden maken. De andere gasvaarders zouden op zondagochtend bij het krieken van de dag voor een tweede keer starten. De voorraad ballastzand werd met een grote vrachtwagen aangevuld. Piloot Tim Ricken zag het ei van Columbus en hield een lege zandzak onder de straal zand om zo de zak nog sneller te vullen. Ik heb ooit een foto gezien van een zandzak vulmachine voor gasballonnen, volgens mij staat dat ding in Albuquerque. Om 13.00 uur kwam de druk op de gasleiding en begonnen het Belgische en Nederlandse team als eerste te vullen. Rien had zijn dochter Miriam uitgenodigd om mee te gaan terwijl Ron het eindelijk voor elkaar had gekregen dat zijn vrouw Alette samen met hem in het gasmandje wilde stappen. Om 13.49 uur en 50 seconden precies
kwam de “Festo Flyer” los van de grond en dreef de ballon richting het westen. Men wilde proberen Nederland te bereiken. Denk niet dat ik zo fanatiek ben dat ik al die tijden precies opschrijf, ik kan dat namelijk heel simpel zien aan de data van de gemaakte foto’s. 10 minuten later was ook Bob zover dat hij kon vertrekken.



De “Festo Flyer” was nog duidelijk in zicht, veel snelheid was er niet. Bob krijgt van de starter “Gluck Ab” en ontstijgt langzaam het startveld, zijn 2 achtergebleven crewleden laten zich duidelijk vermoeid achterover vallen op de resterende zandzakken. De bezoekers die vaker op dit startveld komen kennen zeker Klaus
	Stukovnik, een markante verschijning. Hij loopt hier namelijk altijd rond in een Schotse kilt waaronder zijn knokige knieën steken. Soms heeft hij op zijn hoofd ook nog een traditionele helm met een lange veer. Ieder zijn ding natuurlijk. Klaus had een hele oude gasballon meegenomen welke hij hier vandaag wilde opbouwen. Niet om te varen maar om te kijken hoe de ballon er nog uitzag. De reclame op de ballon was van de supermarktketen “Spar”. Naar dat merk te oordelen moet de kleur heel vroeger waarschijnlijk groen zijn geweest, door de vele jaren heen was het een kleur geworden waar ik geen naam voor kan bedenken. Bij het uitleggen van die oude ballon werd al gauw duidelijk dat er van opbouwen geen sprake kon zijn. Een trekproefje leverde al snel een mooie scheur in één van de panelen op. En die scheur werd
er in de loop van de dag niet kleiner op want iedereen moest even proberen hoe sterk de stof nog was. De oude mand met het prachtige houten ventiel bleven eenzaam aan de rand van het maïsveld staan. Klaus (foto onder) kon echter wel leuk over gasballonnen vertellen en wist op ieders vragen wel een antwoord.



Ik was onder andere nieuwsgierig naar de brandbaarheid van het waterstofgas. Klaus legt het als volgt uit. Als je een vuurtje midden in een gasballon met waterstofgas zou houden, zou er niks gebeuren. Het gas wil enkel branden als er een mengsel is met zuurstof. Als je dus een vuurtje bij de vulopening zou houden, zou
het gas snel naar boven toe ontsteken. Volgens Klaus zou dit nog niet eens zo heel gevaarlijk zijn want het gas is heel vluchtig. De meeste kans op brandwonden zou je hebben als je brandende stukken ballonstof op je lichaam zou krijgen. Een waterstof gevulde gasballon zou niet kunnen ontploffen omdat het gas niet massief is ingekapseld. Die discussie had ik even daarvoor ook al met Nienke gevoerd en we waren tot dezelfde conclusie gekomen. Geen leuke dingen als het echt zou gebeuren maar zeker wel interessant om te weten. Als ook de 6 Duitse teams hun gasballon in de lucht hebben, is het tegen 16.30 uur tijd voor de heteluchtballonnen. Dook Weidema uit Nederland was door Willie uitgenodigd om hier met zijn “Nijntje” ballon te komen varen. Als de teams terugkomen
kunnen de handen gelijk weer uit de mouwen want om 19.00 uur moet er alweer opgebouwd worden voor de nightglow. Ik moet zeggen, Willie heeft het schema strak in elkaar gezet, er is constant iets te doen. Het startveld in Gladbeck is eigenlijk niet zo geschikt voor heteluchtballonnen, daarvoor is het een beetje te smal.



De toppen van de ballonnen liggen vlak voor het in grote getale toegestroomde publiek en ik help waar ik kan met het opzetten van de ballonnen. Toplijnen kunnen door ruimtegebrek niet strak maar moeten door de handschoenen glijden, dus minimaal 2 man aan de lijn. De bier en worstkraam deden ondertussen zeer goede
	zaken. De nightglow is een enorm succes, volgens Willie genoten meer dan 1000 toeschouwers van het lichtspel welke al plaats vond rond 19.30 uur. Dat is het grote voordeel van de maand oktober, het is al vroeg donker. Vaders, moeders en hun kinderen kwamen nieuwsgierig kijken want een nightglow had men hier in de buurt nog nooit meegemaakt. Aan het gejuich en het applaus te horen was men erg onder de indruk. Na het opruimen van de luchtballonnen verschenen ook al snel weer de gasballonteams op het veld. 7 stuks nu want de “Festo Flyer” kwam zoals gezegd niet terug. Zij waren net over de Nederlandse grens in de buurt van Gennep geland in een heel klein plaatsje welke niet eens op de kaart stond. Willie legde de piloten behoorlijk in de watten. De teams zetten zelf alles klaar en in elkaar en hij
zorgt de komende nacht dat alles netjes gevuld en opgezet word. Wat een luxe. Op de foto hierboven zie je Bob Berben in de vulopening kruipen om de parachutelijn te pakken. Gaspiloot David Strassman vertelde me dat hij tegen 01.00 uur al wilde starten om een lange vaart te maken. Rond 22.00 uur is iedereen wel klaar en
drinken we samen nog wat biertjes. Tegen 22.30 uur gaan ook wij slapen. Op de eerste verdieping van het clubgebouw zijn 2 slaapkamers. Deze waren al vol geboekt maar we nemen ook met minder genoegen. Met een simpel luchtbedje en een slaapzak kun je overal pitten nietwaar. Nienke sliep op de overloop en ik kroop in de voorraadkast, naast de toiletrollen. Op zondagochtend tegen 06.00 uur werden we weer wakker door het gestommel beneden. Er is een spreekwoord over “uit de kast komen”, nou, ik kwam uit de kast, ha. Buiten stonden 6 gasballonnen in al hun pracht te glinsteren van de ochtenddauw in het donker, beschenen door grote schijnwerpers. David was tegen 02.30 uur opgestegen en dreef met een zwak windje naar het noordwesten/noorden. Claudia en haar assistentes hadden inmiddels de
broodmaaltijd met koffie klaar, meer kan een mens zich niet wensen. Naderhand moest ik toch nog even mijn grote statief ter hand nemen en wat foto’s maken van de ballonnen in het donker. De zon gaf al enige gloed aan de rand van de horizon. Bob werd al eerste uitgewogen en vertrok om 06.53 uur. Official sunrise was om 07.15 uur dus hij was verplicht om nog zijn buitenverlichting onderaan de mand te voeren.



Het is doodstil als Bob buiten het startveld zijn eerste schep zand overboord gooit. Het zand valt neer op de bladeren bovenin de bomen. Een prachtig geluid. De andere teams wilden nog even wachten tot het wat lichter zou worden. Een piloot had een klein probleempje met zijn “tröte”, de ijzeren vultrechter. Normaal
	word deze met een touw naar beneden gelaten maar de zaak zat bij hem een beetje in de knoop. En 4 meter is dan erg hoog, daar kun je zo niet meer bij. Met een ladder probeerden we eerst om deze schuin tegen de touwen te plaatsen, maar dat was logischerwijs zeer onstabiel en dus te gevaarlijk. Ik bedacht dat we enkel kans van slagen hadden door de ladder rechtop tegen de mand te plaatsen waarbij deze tegen de ring kon leunen. De piloot moest dan wel bijna kaarsrecht omhoog klimmen. We hebben met een aantal mensen de ladder stevig op zijn plaats gehouden zodat hij zonder problemen zijn zaakje uit de knoop kon halen. Hij was zichtbaar opgelucht toen hij weer op de grond stond. De menselijke hersens zijn rare dingen. Kilometers hoog in een ballon is prachtig maar 4 meter hoog op een
ladder is eng. Even na 07.30 uur zijn dan de resterende gasballonnen ook vlak achter elkaar gestart. Een start van gasballonnen in het schemerdonker is prachtig. De laatste was nog niet achter de bomen verdwenen toen de eerste vlammen alweer in de gereedliggende heteluchtballonnen werden gericht. Deze ballonnen hebben hier op het startveld van Eimers een ondergeschikte rol, samen gaat nu eenmaal niet.



We persten de lucht uit onze opblaasbare bedjes en namen afscheid. Ik bracht Nienke weer naar het station van Arnhem en reed noordwaarts richting Emmen waar ik hoopte nog een glimp van de gasballonnen op te vangen. Niks meer gezien onderweg. Die 14e oktober maakte ik in de middag vanaf Emmen nog een ballonvaart met mijn sponsor en zag ik boven Groningen nog 1 van de gasballonnen hangen in de buurt van de Dollard. Het was een prachtig weekend, 15 gasballonstarts, 26 hetelucht starts en een zeer geslaagde nightglow. Meer foto’s van de “Octoberparty 2007” vind je in de rubriek “Ballooning Pictures". Bennie Bos

Kubicek BB-S, Duitsland	Lindstrand 120A, Duitsland	Lindstrand 120A, Duitsland

Cameron Z-120, Duitsland	Kubicek BB30N, Roemenië	Lindstrand 31A, Engeland

Lindstrand 120A, Engeland	Cameron A-415, Tanzania	Kubicek BB22Z, Japan

Kubicek BB26Z, Tsjechië	Cameron Z-315, Myanmar	Lindstrand 240A, Nieuw Zeeland

Lindstrand 105A, Frankrijk	Kubicek BB45Z, Zwitserland	Cameron Z-425, Egypte

Cameron Z-425, Egypte	Lindstrand 180A, Frankrijk	Kubicek BB34Z, Tsjechië

Kubicek BB26Z, Frankrijk	Cameron Z-31, Engeland	Lindstrand 240A, Duitsland

Cameron N-77, Rusland	Cameron O-77, Oekraïne	Lindstrand 90A, Denemarken

Kubicek BB30Z, Litouwen	Lindstrand 150A, Stockballon	Cameron V-31, Thailand

Cameron Z-275, Zwitserland	Cameron Z-600, Egypte	Cameron C-90, Engeland

Cameron O-90, Oekraïne	Cameron Z-145, Frankrijk	Cameron Z-90, Engeland

Cameron Z-120, Oostenrijk	Cameron C-90, Japan	Cameron C-90, Japan

Cameron Z-225, Frankrijk	Ultra Magic N-210, Nederland	Cameron Z-31, Engeland

Nog slechts 11 maanden scheiden ons van de Wereldkampioenschappen Ballonvaren die zullen plaatsvinden in Hofkirchen, in de Provincie Styria, het 'Groene Hart' van Oostenrijk. De locaties in Styria zijn mooi, en de piloten kennen ze ondertussen maar al te goed. Wereldkampioenschappen 1999 te Bad Waltersdorf en
	verscheidene Europese Kampioenschappen te Schielleiten. Vandaar dat slechts 2 Duitsers (van de jongste lichting echter), maar geen enkele Fransman, geen Belg of Nederlander heeft besloten deel te nemen aan de pre-Wereldkampioenschappen, gelinkt aan het Nationaal Kampioenschap van Oostenrijk .... Daarentegen zijn 3 Amerikanen (John Heartsill, Pat Cannon en Paul Petrehn), 3 Brazilianen en 1 Japanner wel degelijk de oceaan overgevlogen om voor het eerst de groene heuvels rond Hofkirchen, Schielleiten en Pollau te verkennen. Na 10 vaarten en 26 effectieve tasks heeft de ervaren Engelsman Richard Parry de OMV Challenge gewonnen, met in zijn vaarwater J. Heartsill en S. Mackinga, Zwitser. Piloten uit 12 verschillende naties en 3 verscheidene continenten hebben een harde strijd geleverd en de sportcommissies flink laten werken, met helaas enkele kleine problemen i.v.m. de 'loggers' wat
de lage kwalificaties betrof. Adi Thaller, 'patron' van de manifestatie, kon tevreden zijn aan het einde van de wedstrijden. De logistiek is begerenswaardig, de gastvrijheid optimaal en de gekozen territoria lieten de piloten toe zich in alle rust enkel te concentreren op hun wedstrijd. Afspraak dus in september 2008! Het Oostenrijks Kampioenschap, gestreden onder 18 deelnemers, werd gewonnen door Andrea Simoner, met als tweede Helmut Pottler en derde Helmut Fleck. Hans Pravda eindigde op de achtste plaats. Antonio Biasioli


Ultra Magic M-90, Zwitserland. Levering in december, doop in Chateau d'Oex	Cameron Flying Apple, Oostenrijk. -

De Dutch Balloon Competition Club organiseert ook in de komende winterperiode weer de traditionele Long Jump. Het is de bedoeling dat je van 1 november 2007 tot en met 31 maart 2008 het weer in Nederland goed in de gaten houd. Waait de wind van noord naar zuid of andersom en staat er een redelijke snelheid, probeer dan een zo groot mogelijke afstand af te leggen tussen je start- en landingsplaats. Onderweg mag je gerust
	een stuk over Duitsland of België varen, maar je start en je landing moeten in Nederland plaatsvinden. Pas op, een landing in de Waddenzee is niet geldig. Neem je beste vriend mee omhoog (of een bekende ballonmagazine-verslaggever/fotograaf :-), een hele stapel boterhammen en liters koffie. Vergeet de GPS met verse batterijen niet en neem zeker een dikke jas mee aan boord. Er hebben zich inmiddels al 5 ballonvaarders opgegeven. Kijk voor deelname op de website van de DBCC. Ook is men bezig om een aantal workshops op te zetten voor piloten en crew. Men denkt onder andere aan een workshop over wedstrijdregels en rulebooks waarbij nieuwe piloten uitleg krijgen wat er zoal bij een wedstrijd komt kijken. Tevens zit de workshop GPS en navigatie in de pen en staat er ook een observer / officialcursus gepland waarbij het natuurlijk de bedoeling is om nieuwe observers te werven. Men wil tijdens de
wedstrijden toch weer vaker met observers gaan werken, mogelijk een zeer interessante nieuwe hobby voor jou. De workshops zijn bedoeld voor zowel piloten als crewleden en ook voor andere "ballongekken" (een woordkeuze van de DBCC en niet van mij). Data, plaats en kosten zijn nog niet vastgesteld. Men zal trachten de kosten laagdrempelig te houden, naar geschikte locaties wordt ook nog gezocht. Op 5 en 6 januari 2008 staat weer de Exel Cup gepland met een reservedatum van 1 en 2 maart. Op 29 maart vind de One day Fly plaats in Wezuperbrug met een uitloop op 5 april. Info op de website van de DBCC. Bennie Bos

Komende winter zal in Schladming-Rohrmoos, Oostenrijk, van 12 t/m 19 januari 2008 voor alweer de 14e keer de Schladming Ballon Trophy week worden gehouden. Van origine was deze week een voornamelijk door Engelse piloten bezochte winterse ballon fiësta, latere jaren echter ook steeds meer door piloten uit andere landen. De laatste tien edities werden georganiseerd door de Schot Bill Brogan. Door omstandigheden was januari 2006 de laatste door hem georganiseerde week met daarin een grote start door alle ballons vanaf de
top van de Dachstein. Zie ook deze videobeelden. Arthur van Houdt bezocht de laatste 6 edities van deze ballonweek. Na de aankondiging, door Bill, dat januari 2006 de laatste keer was, liep Arthur lange tijd rond met het idee om deze week in samenwerking met de lokale Oostenrijkse Ondernemers nieuw leven in te blazen. Daarom is Arthur begin dit jaar diverse keren voor overleg in Oostenrijk op bezoek geweest. Tevens was er overleg met Erik Bosman om deze Oostenrijkse week te laten aansluiten bij de door Erik c.s. georganiseerde week in Inzell. Helaas gaat de week in Inzell komend voorjaar voor het eerst in twintig jaar niet door! De week in Oostenrijk daarentegen heeft weer nieuw leven ingeblazen gekregen en de 14e editie alweer zal van 12 t/m 19 januari 2008 met medewerking van de locale VVV in Schladming-Rohrmoos worden georganiseerd. Alle piloten worden
hierbij van harte uitgenodigd om zich in te schrijven. In het inschrijfgeld zit inbegrepen alle gas voor de week, en diners bij aankomst en vertrek. Inschrijfformulieren vindt je op de website of kunnen worden aangevraagd bij de VVV van Schladming-Rohmoos. Piloten die zich inschrijven worden hierbij tevens uitgenodigd voor de informatieavond “Alpine Ballonvaren” op donderdagavond 13 december vanaf 19:00 uur bij Toyota Van Leeuwen te Waddinxveen. Op deze avond zal informatie worden uitgewisseld over het varen in de winterse omstandigheden en in de Alpen. Voor meer informatie, kijk op onze website Organisatie

	#Prins Albert II van Monaco zal deelnemen aan een internationale expeditie op de Noordpool. Hierbij zal men gebruik gaan maken van een luchtschip van Russische makelij. De expeditie zal in maart/april 2008 plaatsvinden. #Richard Branson heeft de hoop opgegeven zijn vriend en ballonvaarder Steve Fossett nog levend terug te vinden. #We hebben via de Internetbeelden weer live kunnen genieten van de ballonfiesta in Albuquerque. Het applaus bij de eerste start van de Belgische "Darth Vader" special shape was overweldigend. Ondanks dat er dit jaar 11% meer bezoekers waren, gaan er wel geruchten dat de grootste ballonmeeting ter wereld in populariteit inboet. Het aantal deelnemers zat dit jaar rond de 700 ballonnen. De landingsplaatsen worden elk jaar schaarser en ook dit jaar gebeurden helaas weer een
aantal ongevallen, waarvan 1 met dodelijke afloop. #Nienke en ik maakten op 20 oktober nog een mooie vaart met de sponsor van deze website. Het viel me op dat in de duurdere woonwijken niet langer een zwembad als statussymbool telt. Tegenwoordig hebben veel mensen een grote trampoline in hun tuin staan.



#Een interview van onze weerman Piet Paulusma met de Friese ballonvaarder Johannes Kooistra, kijk op Omroep Friesland. Wel heel goed luisteren. #Tot slot een waarschuwing. Er wordt geadviseerd om extra voorzichtig om te gaan met emails die als bijlage een PDF file bevatten. De laatste tijd duiken steeds meer emails op met het bestand "Report.PDF" In deze bijlage zit echter een zogenaamde "Trojan Horse" verwerkt. Deze installeert kwaadaardige software op je computer. Beveiligingssoftware laat meestal PDF file's ongemoeid. Meer info op deze website. #Heb jij plannen om in Januari naar een buitenlandse wintermeeting te gaan, laat me dan eens iets weten. Ik ben benieuwd welke Alpenlocaties op dit moment populair zijn. #Vergeet niet de nieuwe foto's te bekijken bij "Ballooning Pictures". #Hou je haaks, Bennie Bos info@hotair.nl