Uitgave 54 - November 2006 - Jaargang 5

    

1

Willie Eimers opent "Startplatz Gladbeck"


Tekst en Foto's: Bennie Bos

    

Een prachtige uitspraak van een lachende Wilhelm Eimers tijdens de briefing op zaterdagmiddag: “De Belgen hebben enkel de Gordon Bennett gewonnen omdat ze werden opgejaagd door een fanatieke Duitser”. Philippe en Ronny kunnen de humor waarderen, het symboliseert de ontspannen sfeer in het kleine donkerrode huisje

wat prachtig contrasteert tegen de groene bomenwal op deze schitterende locatie. In het Duitse Ruhrgebiet ligt net aan het zuidelijke begin van de A31 het plaatsje Gladbeck. Op uitnodiging van

“Der Willie” (foto) waren we op zaterdag 30 september aanwezig op de officiële opening van deze nieuwe gasballonstartplaats. Het programma zag er in grote lijnen ongeveer zo uit. Op zaterdagmiddag stijgen tegen 17.00 uur 10 gasballonnen op voor een vossejacht als onderdeel van de Landesmeisterschaft. Na terugkeer begint men om middernacht weer met het vullen van deze ballonnen zodat ze op zondagochtend tegen 07.00 uur nogmaals een start kunnen maken met nu de mogelijkheid om veel langer in de lucht te blijven. Tevens staat om 03.00 uur ’s nachts een start gepland van heteluchtballonnen voor een nachtvaart. Maar . . . het weer moet dan natuurlijk

wel allemaal een beetje meewerken. De komende dinsdag is een feestdag in Duitsland, de maandag is dan ook een vrije dag en daarom heeft men zelfs de mogelijkheid om nog twee dagen te schuiven met het programma, mochten de weersomstandigheden dit verlangen. Het weer ziet er prachtig uit, weinig bewolking, niet al te

veel wind en veel zon. Benjamin Eimers, een zoon van Willie, heeft de laatste meteogegevens op het grote scherm maar we zien daarop echter veel rode vlekken, allemaal gebiedjes waar onweer in voorkomt. Daar hoeft niet veel over gediscussieerd te worden, de start van zaterdagmiddag wordt gecanceld. Omdat er straks toch wel veel genodigden langs zullen komen, wil Willie graag 1 gasballon gedeeltelijk opbouwen, om toch iets te kunnen laten zien. Er stond een keurige tent opgesteld met tafels en stoelen voor de hoge gasten. De Gordon Bennett 2006 winnaars Philippe de Cock en Ronny van Havere grijpen de kans aan om hun ballon netjes op te plooien en weer in de originele verpakking te doen. Deze lag namelijk vanaf hun landing op de Noordkaap nog opgepropt in de mand. We bleven nog eventjes op het startveld hangen, het eten en drinken was uiteraard prima geregeld, dat kun je wel aan die

Duitsers overlaten. Een half varken (met kop), salades, worst, schnitzels, broodjes, appeltaart, negerzoenen, koffie, cola, bier . . . . . We zouden dan straks maar weer naar huis rijden zonder de ballonnen te zien opstijgen want voor de nachtelijke opbouw van de eventuele volgende vaart had ik geen tijd. Ik moest op

zondagochtend weer op tijd werken. Iemand vroeg mij later of ik toevallig dominee was, ha. Nadat we een tijdje hadden rondgekeuteld op het veld ontstond er enige consternatie in de vorm van een schreeuwende Eimers: “briefing, briefing, alle piloten briefing”. De volgende briefing was echter afgesproken om 9 uur ‘s avonds en het was nu net na drieën. Er was duidelijk wat aan de hand, en ik kreeg een vaag vermoeden. Wat bleek, alle onweersbuitjes in de omgeving hadden zich als sneeuw voor de zon opgelost. Er groeide hoop. Het probleem was nu dat er geen tijd meer was om alle 10 gasballonnen tijdig op te bouwen om nog een redelijke vaart te maken tot aan sunset. Er is natuurlijk een bepaalde tijd nodig om alle ballonnen via de gasvoorziening te vullen met waterstofgas. Wel stelde Willie voor om een stuk of 5 ballonnen op te bouwen en vroeg of de piloten hier wat voor

voelden. Het zou dan een funvaartje worden en de vossenjacht zou vervallen. Die teams waren gauw gevonden en er werd voorgesteld dat de niet varende crew hun collega’s zouden helpen. Terwijl de genodigden binnen druppelden ontstond er op het nieuwe startveld een gecontroleerde samenwerking tussen

de diverse teams. De Nederlandse “Festo Flyer” werd opgebouwd door Ron van Houten en Rien Jurg, terzijde gestaan door Philippe en Ronny. Uiteraard hielpen wij de “Teutonen” met hun nieuwe “Warsteiner” ballon die vandaag haar vierde vaart zou gaan maken met twee buitenlandse gasten aan boord. Deze twee ballonnen werden nu tegelijk gevuld door de splinternieuwe vulinstallatie die de startplaats rijk is. Ik heb al vaker uitgelegd dat men normaal een gasballon voor de helft vult waarbij een aantal mensen op het uiteinde zit om deze aan de grond te houden. Het gasvullen wordt dan even gestopt waarna deze mensen van de top afspringen en de ballon omhoog knalt en de chute vanzelf op zijn plaats schiet. Rainer gebruikte vandaag een andere methode, de knevel. Een doek wordt op 1/3 van de top neergelegd en verzwaard met een aantal zandzakken. Aan dit doek wordt een knevel

vastgemaakt wat de ballon dichtdrukt. De ballon wordt gevuld en als deze gedeeltelijk bol staat wordt met een quick release systeem de knevel geopend waardoor de ballon omhoog komt. Het komt op hetzelfde neer maar heeft meerdere voordelen. De mensen die normaal op de top zitten kunnen de ballonstof beschadigen

doordat er op de grond bijvoorbeeld steentjes liggen. Een ander voordeel is dat een piloot in principe de ballon in zijn eentje zou kunnen opbouwen. Ik heb het ooit in Spanje bij een gaswedstrijd gezien op deze manier. . . . Men is hier in de zeer gelukkige omstandigheid dat het gas “gewoon” uit de kraan komt. Zo “gewoon” is deze startplaats met vaste aansluiting echter niet tot stand gekomen. Er is een behoorlijke voorgeschiedenis die vele A4tjes beslaat, dus even in het kort. Halverwege de jaren 80 ging de vereniging op zoek naar een eigen startveld. Willie kreeg een plattegrond in handen waarop de waterstof gasleiding in het Ruhrgebiet was uitgetekend en onderzocht het hele traject, veel stukken liep hij te voet. Een geschikt startveld zo dicht mogelijk bij deze leiding zou perfect zijn. Helaas liep bovengronds over bijna het complete traject een hoogspanningsleiding. Daar starten met een ballon is

natuurlijk uit den boze en het laten leggen van een aftakking van 500 meter leek onbetaalbaar. In 1985 voer Willie met zijn heteluchtballon boven het gebied in Gladbeck en trof daar echter geen hoogspanningskabels. Willie vond een prachtig plekje maar helaas wilde de eigenaar niks met ballonnen te maken hebben. Er werd

uitgekeken naar andere locaties in de buurt en er vervlogen vele jaren. Pas in 1995 lukte het de voormalige president van de DFSV Walter Muller en de Vice president Volker Ricken om een stuk grond te pachten. In 1996 werd het veld met een gasballon wedstrijd ingewijd. Het gas kwam echter nog uit een trailer. Voordat de vaste leiding naar het startveld gemaakt kon worden, moest er (omgerekend) 150.000 euro op tafel komen. Overal kwam het geld vandaan, diverse luchtsport verenigingen brachten grote bedragen binnen, maar Willie stopte ook eigen geld in het project. Ook werd een aanzienlijke donatie gestort door Philippe de Cock en kwam er vanuit Nederland onder andere geld binnen via Rien Jurg. In februari 2005 begon men met de opbouw van het terrein, de schop kon in de grond. Velen hebben hier hard aan mee gewerkt, en nu eindelijk, 20 jaar na de eerste plannen, heeft men een pracht van een

gasballon startplaats op een schitterende locatie voorzien van alle gemakken en . . . . waterstofgas uit de kraan. Een droom is werkelijkheid geworden. Eén van de mogelijkheden van dit startveld is om ook buitenlandse teams de gelegenheid te bieden om hun gasstarts te maken, mogelijkheden die ze in eigen land

bijna niet hebben. Gladbeck hoopt dat door deze nieuwe locatie met vaste aansluiting de interesse in de gasballonvaart weer opbloeit. Op enkele honderden meters van het veld staat het grote

v/d Valk hotel Gladbeck waar men voor weinig geld kan overnachten. Terwijl ondertussen bijna alle 6 ballonnen gevuld zijn, is het nu tijd voor de officiële opening. Het gasvullen wordt even onderbroken. Willy kruipt samen met de burgermeester van Gladbeck in een gasballonmand en neemt de microfoon ter hand. Hij bedankt iedereen voor hun komst en vertelt een kort verhaaltje over de totstandkoming van deze locatie. De gasten zijn voorzien van champagne als de burgermeester zijn toespraakje houdt. Ik sla ondertussen een bordje Wiener worstjes met mosterd achterover. Na nog een aantal korte sprekers wordt het vullen hervat en 10 minuten later staan de “Teuto Warsteiner” en de

“Festo Flyer” klaar om te vertrekken. De genoemde twee buitenlandse gasten klimmen in de mand van de “Warsteiner”. Het zijn Bennie en Nienke Bos . . .  ha, jawel, de boys hadden ons uitgenodigd om hun eerste start vanaf deze nieuwe locatie met hun mee te beleven. Hedwig Nieland weegt onze ballon af en na een kort

“Hands Off” ontstijgen we moeder aarde als allereerste gasballon na de officiële ingebruikname van “Startplatz Gladbeck”. Ik gooi er nog een keihard  “Yihaaaa” uit als we worden nagewuifd door de vele gasten. Amper een minuut later stijgen ook Ron en Rien op met als gasten Philippe en Ronny. We hebben nu zicht over het Ruhrgebiet, maar we horen het vooral. Al die zware industrie maakt een hoop herrie. Vooral omdat onze ballon totaal stil is, horen we dit zware gezoem des te meer. De kolencentrale met zijn rokende schoorstenen is wel prachtig om te zien van ons oogpunt. Een raar gebied is het wel. Veel industrie maar ook complete woonwijken ernaast. Tussen de huizen staat een klein deel van de mijnindustrie van vroeger, als monument. Als je op de kaart van Duitsland kijkt zie je ook dat het Ruhrgebiet een aanéénschakeling van plaatsen is. Rainer gooit een halve zak zand leeg waarbij ik denk

dat toch iemand dat spul op zijn dak moet krijgen. Het schijnt echter dat het zo verwaait dat er beneden eigenlijk niks overblijft. We koersen naar het noordoosten en langzamerhand wordt de bebouwing dunner en krijgen we meer groen. Ver achter ons zien we nu dat de andere gasballonnen ook zijn opgestegen en tevens

zien we daarbij een stuk of 5 heteluchtballonnen. Deze zijn waarschijnlijk op hetzelfde veld opgebouwd toen de gasboys weg waren. Op de camping onder ons verblijven nog mensen. We zitten aan het begin van oktober maar het weer is nog heerlijk. In onze vaarrichting ligt een klein vliegveldje, waar we op dit moment nog vliegtuigen zien landen en opstijgen. Rainer neemt contact op met de toren en de twee lijken elkaar te kennen. Hij maakt de afspraak met de havenmeester dat we de ballon op het vliegveldje aan de grond mogen zetten en geeft deze info ook direct door aan Ron van Houten die een kilometer verderop hangt. We zitten boven een groot dennenbos als Nienke fluistert: “luister eens !!!”. Omdat onze ballon geen geluid maakt, we hebben immers geen brander, horen we onder ons de wind door de bladeren waaien, waanzinnig. We moeten enkel nog een open gebied over waar we vele

weggetjes zien liggen. Als we een aantal oude tanks zien staan weten we dat we recht over een militair schietgebied varen. In het midden van de open vlakte ligt een grote heuvel waar alle weggetjes bij elkaar komen. De laaghangende zon schittert prachtig op het goudgele zand van de tankbanen. Boven de vlakte is

iedereen als op commando stil. Wat we nu horen is werkelijk zo onvoorstelbaar mooi, iets wat je nooit meer hoort in onze drukke maatschappij, helemaal niets . . absolute stilte. . . . dit was het allermooiste moment van deze vaart . . . geen enkel geluid, zo puur en zo zuiver. Slik . . . Gasballonvaren is iets heel unieks. Onze richting was constant recht op het vliegveldje af maar draaide nu toch steeds meer weg naar rechts waardoor we het geplande landingsveld niet meer konden halen. “Dan maar een landing in het schietgebied’, lacht Rainer. Hij had allang gezien dat er geen rode vlag hing. Hij ript de chute iets open waardoor er duidelijk hoorbaar nog een beetje gas ontsnapt en we een zachte landing maken, de sleepkabel hebben we niet nodig gehad. Hasko, onze vervolger, melde zich over de radio. Hij stond ons op het vliegveld op te wachten maar moest nu even verder rijden om bij ons te kunnen komen.

Co-piloot Axel laat wat gas ontsnappen zodat Rainer en Frans-Josef uit kunnen stappen waarna ze ons via een veilig zandpad naar de weg toe slepen, het schietgebied uit. Ik was ondertussen op de rand van de mand gekropen en hield me vast aan de stalen ring om zo nog wat foto’s van bovenaf te kunnen maken. Aan de

rand van het gebied gaan we de ballon inpakken, ik mag deflaten en trek met de riplijn de kleine chute open. Dat valt best tegen, het gas heeft veel opwaartse kracht en wil de chute steeds weer sluiten. Uiteindelijk win ik de strijd maar donder bijna van de mand af als de ballon plotseling instort en ik mijn houvast aan de stalen ring ineens kwijt ben. Enkele jonge knapen van de zweefvliegclub die ons vanaf het vliegveld hebben zien naderen, schieten ons te hulp. Met wat extra handen is de ballon zo opgevouwen. Het laatste restje gas moet er nog uitgeperst worden waarbij Nienke en ik midden op de ballon gaan liggen en beide naar een uiteinde rollen. Je wordt daar behoorlijk draaierig van. We hebben een vaart gemaakt van bijna 2 uur. Voor een gasballon is dit een korte vaart, maar Nienke en ik hebben op en top genoten. Het was een eer om aan boord te zijn van de eerste gasballon die na de

officiële ingebruikname van de “Startplatz Gladbeck” is opgestegen. Om onze nek hangen nog de pasjes met daarop de tekst “Ich war dabei”. We waren er inderdaad bij, en hoe. Wat meer kan een mens nog gelukkig maken.    Bennie Bos         Meer foto's hierboven in de rubriek "Ballooning Pictures" - Inauguration Gladbeck.

    

2

Luchtfoto's Stonehenge


Tekst en Foto's: Ian Sharpe

    

De eerste luchtfoto’s van Stonehenge werden honderd jaar geleden genomen vanuit een ballon door Luitenant Philip Henry Sharpe van de Royal Engineers’ Balloon Section. Deze foto’s waren onderdeel van een expositie die in de eerste week van augustus ter plaatse werden getoond. Het is niet helemaal duidelijk waarom Sharpe de foto’s nou net van Stonehenge heeft gemaakt maar het staat wel vast dat dit de eerste luchtfoto’s van een Brits archeologisch onderwerp zijn. Ik weet niet of Philip Henry Sharpe een ver familielid van mij is, maar nu honderd jaar later vroeg men mij om te assisteren bij een ballontether (ballon aan kabel) op deze unieke locatie om wederom luchtfoto’s vanuit een ballon te maken. Samen met Richard Ashford, John Viner en mijn vrouw Karen gaven we prijswinnaars maar ook bezoekers die we willekeurig uitkozen een korte tether onder prachtige weersomstandigheden. 

Aan het einde van de dag kregen we onder 1 voorwaarde toestemming om over de stenen te varen. We mochten geen schade veroorzaken. De eerste vaart was absoluut perfect en bracht ons precies over het hart van Stonehenge. De archeologen waren zo onder de indruk dat ze graag wilden dat we nog een keer opstegen, uiteraard wilden ze nu zelf mee aan boord zodat ze hun eigen foto’s konden maken.

    

    

Het lijkt er nu op dat elke honderd jaar een Sharpe over Stonehenge moet varen met een ballon. Ik weet dat ik het de volgende keer niet zal zijn maar je weet maar nooit, misschien is het wel mijn kleinkind. Ian Sharpe

    

3

Gemeentelijke Brandweer wedstrijden Barneveld


Tekst: Brandweer Barneveld, Foto's: Eduard Kroesbergen

    

Op zaterdag 28 Oktober werden de gemeentelijke brandweer wedstrijden in de gemeente Barneveld gehouden. Er werd over de gehele dag deelgenomen door zes brandweer korpsen uit de gemeente Barneveld. Er werd medewerking verleend door Ballon Team Wessel uit Barneveld, die belangeloos een complete ballon en

piloot Mees van Dijk himzelf beschikbaar stelde. Er werd gespeelt dat de ballon te laag gevaren had, en toen een hoge mast geraakt had die bij het oude politiebureau staat. Daardoor kon de ballon geen hoogte meer krijgen en raakte vol het bureau, en bleef tussen de eerste en tweede etage hangen. Toen gebeurde er natuurlijk van alles. Twee van de passagiers vielen door de klap uit de mand, de één ging met z'n been door de dakgoot van het fietsenhok, de ander viel bovenop een luchtkanaal, weer twee andere passagiers gingen door de klap door de ramen naar binnen, en de brander was naar binnen gericht alwaar natuurlijk brand ontstond. kortom u leest het al, de brandweer korpsen kregen heel wat voor hun kiezen. Het doel achter deze wedstrijd was, hoe gaat men hier mee om. Er stond een gasfles in de mand, wat doet de brandweer hier mee, horen ze de piloot goed uit met hoeveel

personen hij was, hoe gaan ze met de slachtoffers om, en hoe snel krijgen ze het onder controle. Telkens als er weer een korps ter plaatse kwam, zag je de bevelvoerder even denken, “tja wat moet ik hier nu mee, hoe

pak ik dit aan”. Vooral de piloot en zijn mede passagiers die nog in de mand op hoogte stonden, maakten hun het leven erg zuur door te dreigen dat ze naar beneden wilden springen. Al met al was het een prachtige dag met heel veel leermomenten voor de brandweer. De korpsen die gespeeld hadden, keken met een tevreden gevoel terug op het gebeuren, wat ze achteraf allemaal zeer leuk hebben gevonden. Het was weer eens iets totaal wat anders als wat men gewend was. Brandweer Barneveld wil Ballonteam Wessel uit Barneveld en speciaal piloot Mees van Dijk nogmaals heel hartelijk danken voor hun spontane medewerking. Brandweer Barneveld hoopt dat deze wedstrijd (oefening) nooit werkelijkheid wordt voor de ballonvaarders. Wij wensen een ieder een behouden vaart toe.   Brandweer Barneveld werkgroep
Opleidingen en Oefenen
.

    

4

Italiaans Kampioenschap


Tekst: Donatella Ricci, Foto's: Massimo Dallaglio

    

Gedurende 4 dagen (6-10 september) werd de blauwe lucht boven de heuvels van Reggio Emilia (Parco La Manara te Bibbiano),  bontgekleurd door heteluchtballonnen die vanuit heel Italië waren bijeengekomen om te strijden voor de titel tijdens het 19e Italiaans Kampioenschap. De organisatie lag in handen van AGIA,

de Italiaanse Observer Association, en werd gesponsord door de Italiaanse Federatie (FITA) en de Italiaanse Aero club. Het Kampioenschap gaf aan 15 Italiaanse en 1 Zwitsers team de kans zich met elkaar te meten in een wondermooi landschap, met afwisselend zachte en sterke wind, maar volop landingsmogelijkheden! Wedstrijddirecteur was de befaamde en ervaren Hans Huber, die erin slaagde 12 van de 15 voorziene tasks te laten uitvoeren gedurende 5 vaarten. Tijdens de competitie stonden verschillende piloten beurtelings in pole position, maar uiteindelijk ging de eindoverwinning naar Igor Charbonnier (rechts op de foto), zoon van de welbekende Nello. Tweede werd Paolo Bonanno, gevolgd door Davide Morando. Een perfecte organisatie, gecombineerd met uitzonderlijk goede weersomstandingheden en gastronomische verwennerijen, maakten van dit Kampioenschap een

duidend en onvergetelijk evenement. Een welgemeende dank ook aan de Fiesta ballonnen, waaronder de “Kat” van Werner Wäschenbach, de reuze REMAX ballon (15 passagiers) en de ‘regenboogballon’ van Achille Lugli. Verder lieten ook de ‚vliegeniers’ uit de regio zich niet onbetuigd: het feestgebeuren werd aangevuld met vliegerdemonstraties (kites) en een tentoonstelling van sportvliegtuigen.

Afspraak volgend jaar: zelfde plaats, zelfde tijd ?!  Donatella Ricci

   

    

5

RAeC gold medal


Tekst en Foto: Bennie Bos

    

Ballonpiloot David Hempleman-Adams is tijdens een ceremonie in London door de Royal Aero Club onderscheiden met de Britannia Trophy. David, die tegenwoordig in de buurt woont van het Engelse Bath, is hiermee beloond voor zijn prestaties van de afgelopen 7 jaar. Zijn highlight had hij in december 2004 toen hij in Canada in een open mand naar 21.830 foot steeg. Samen met David kreeg ook Vijaypat Singhania, de piloot uit India die in een gesloten capsule opsteeg naar 69.852 foot, een RAeC gold medal. Tevens ontving Janet Folkes deze medaille voor haar 1500 mile vaart in een gasballon. De eersten die deze medaille in ontvangst mochten nemen, waren de gebroeders Wright in 1908.

Op de foto zie je David Hempleman-Adams toen hij voor mij even naar de zon wilde kijken voor de foto in Waasmunster tijdens de start van de Gordon Bennett.    Bennie Bos

    

6

Mogelijk Zeppelin NT naar Canada


Tekst en Foto's: Bennie Bos

    

Het zou maar zo kunnen gebeuren, een Zeppelin NT op zoek naar diamanten boven het noorden van Canada, net als het luchtschip “Friedrichshafen” wat al meer dan een jaar aan het speuren is in Zuid-Afrika. Op dit moment loopt er namelijk een studie of het project haalbaar is. Dit zou dan moeten worden gedaan door de in aanbouw zijnde vierde Zeppelin NT en mogelijk komt dan de bouw van een vijfde Zeppelin NT ook dichterbij.

   

    

Het onderzoek is gebaseerd op de resultaten die de “Friedrichshafen” inmiddels heeft geboekt in Botswana. Het zal geen verrassing zijn dat de firma “De Beers” probeert zijn grenzen te verleggen met dezelfde hoogwaardige technologie die men nu in handen heeft. De data die een luchtschip levert is 5 tot 7 keer beter

dan de data die men via een vliegtuig kan bemachtigen. Het gebruik van een luchtschip in het noorden van Canada is echter een ander verhaal als in Botswana en zal aan een nauwkeurig onderzoek onderworpen worden. Geen hitte, thermiek en zand, maar kou, sneeuw en slechte wegen. Het luchtschip moet regelmatig aan de mobiele mast en dan moeten er natuurlijk wel goede wegen zijn, als ze er uberhaupt al zijn. Ook is de tijd korter, er kan maar 9 of 10 maanden gevaren worden. De inzet is op dit moment dus nog twijfelachtig. Het onderzoeksrapport zal begin november klaar kunnen zijn. Er staan nog andere vragen open. Het luchtschip in Botswana is eigendom van Zeppelin NT en wordt gehuurd door “De Beers”. Vorig jaar was ik aanwezig in Amsterdam bij de verscheping. Mogelijk vind men voor Canada een investeerder zodat het luchtschip gekocht kan worden. Het zou weer een mooie stap in de goede

richting zijn, zeker als je weet dat de aandeelhouders van Zeppelin NT besloten hebben dat er twee luchtschepen op de basis in het Duitse Friedrichshafen aanwezig moeten zijn. Nu staat er nog 1, je ziet hem vaak staan op de webcam, en er is er dus 1 in aanbouw. Gaat Canada door, dan moet er dus een vijfde Zeppelin NT gebouwd worden. Het zou maar zo kunnen gebeuren, een mooie ontwikkeling. . . . . . . . . . . .
Erwin Pellegrom, de ballonpostzegelgoeroe van ons kikkerlandje tipte mij over een nieuwe serie postzegels en ik was verbaasd om de zegel met de Zeppelin NT te zien. Die foto heb ik vorig jaar in Amsterdam gemaakt, echter de successierechten zullen wel aan mijn neus voorbij gaan. Awel, toch weer succes.  
Bennie Bos

    

7

Inzell 2007


Tekst: Erik Bosman en René Zwarteveen, Foto: Bennie Bos

    

Beste collega, Enige tijd geleden hebben wij een eerste uitnodiging voor de ballonmeeting in Inzell in 2007 rondgemaild. Inmiddels zijn wij in Inzell geweest en hebben alle voorbereidingen getroffen die noodzakelijk zijn voor het ballonevenement in 2007. Het belangrijkste waarmee wij terugkwamen is de zekerheid dat alle

betrokkenen in Inzell zich erg verheugen op onze komst en dat zij veel belang hechten aan een, hopelijk jarenlange, voortzetting van dit evenement. Dat enthousiasme hebben wij weten te concretiseren in bijvoorbeeld lage hotelprijzen, korting in restaurants en andere aantrekkelijke zaken. Ook het eigen enthousiasme waarmee alle ballonvaarders zich begin dit jaar door het evenement hebben heengeslagen heeft duidelijk indruk gemaakt op de Inzellers, ze vinden ons leuk en onze ballonnen ook. Dit jaar moeten we met twee zaken een duidelijk voorbehoud maken: De definitieve inschrijving moet voor 1 december as. plaatsvinden. Inschrijvingen die later binnenkomen, kunnen we niet meer in behandeling nemen in verband met een tijdige aanmelding bij het Bundes Luftamt. De deelname is op volgorde van binnenkomst, in 2007 kunnen maximaal 40 ballonnen deelnemen, inmiddels hebben

zich (op 7 okt.) al 20 teams aangemeld. Aan het aantal deelnemers is geen limiet. Bij deze nodigen wij je graag uit voor deelname aan de ballonmeeting in Inzell van 20 tot 27 januari 2007. Stuur ons even een email voor de complete uitnodiging waarin je alle info kunt lezen. Erik Bosman en René Zwarteveen

    

8

Ballonbeelden te koop


Tekst en Foto: Marjolein de Jong

    

Hallo balloncollega's. Ik heb een aantal hele mooie ballonbeelden laten ontwerpen en maken in Indonesië. Ze zijn gemaakt van natuursteen.
De ballon is gemaakt van lava zandsteen en de mand van terrazzo.

  

   

Voor buiten (oprit / tuin / park / terras) of binnen (woonkamer / serre / slaapkamer / badkamer / toilet)

 

 

Een kado voor de ballonvaarder die alles al heeft ! Kosten 175,-- euro. Het beeld is zo'n 50 cm. hoog en weegt +/- 40 kilo.

  

  

Ik heb er nog een aantal.

  

   

Info: Future Fun Ballooning / Marjolein de Jong

0315 - 382102 of info@futurefun.nl

    

9

America's Challenge


Tekst: Bennie Bos, Foto's: Cindy Petrehn

    

De bekende America's Challenge Gas Balloon Race is dit jaar gewonnen door het Amerikaanse team Andy Cayton en Kevin Knapp. Beide heren zijn maar liefst 60 uur en 21 minuten onderweg geweest om een afstand van 2379 kilometer neer te zetten en de titel binnen te slepen. Tweede in de ranking was de Duitser Willy

Eimers die samen met zijn Amerikaanse co-piloot Greg Winker een afstand aflegde van 2356 kilometer, een nauw verschil. De drie hoogst genoteerde Amerikaanse teams zullen in 2007 aan de start verschijnen bij de Gordon Bennett race die wederom in België zal plaatsvinden. Toevallig zijn dit de drie zelfde teams die ook afgelopen september voor Amerika aan de start in Waasmunster verschenen. Eén ballonteam bleef toen aan de grond omdat hun ballon lek bleek te zijn. Het was de ballon van Andy Cayton, het team wat deze America’s Challenge heeft gewonnen. Het kan raar lopen. De start was voorzien voor zaterdag 7 oktober maar door slechte weersomstandigheden zijn de teams pas op dinsdagnacht 10 oktober opgestegen vanaf de grote ballonfiesta van Albuquerque in New Mexico. Vanaf het grote startveld ging de reis naar het oosten, richting de Sandia Peak, waarvan de toppen bedekt

waren met sneeuw. Deze bergen moeten op een hoogte van 10 tot 12.000 foot overvaren worden, bij omstandigheden onder het vriespunt wat mogelijke ijsafzetting aan de ballon tot gevolg kan hebben en daardoor extra ballast verbruik. De start stond nu gepland voor 18.30 uur maar werd nog enkele malen

verschoven in verband met de aanhoudende wind. Van de 13 deelnemende ballonnen waren er 4 gevuld met waterstofgas en 9 met helium. Helium is veiliger maar heeft een hoger eigen gewicht. De keuze bij deze race was vrij. De "City of Springfield" was de enige ballon met een net en dit team begon om 17.00 uur al op te bouwen, ten tijde stond er nog een behoorlijke grondwind. Het grote en volgens mij ook enige voordeel van een netballon, hij staat als een huis. Toen in de avond de wind meer ging liggen, begon de rest ook te vullen zodat er tegen middernacht kon worden gestart. Launch Master Stefan Handl, de crew chief van elk team en de race officials wegen de ballon af waarna de ballon tijdens het spelen van het eigen volkslied in de donkere nacht vertrekt. Het Britse team van Donnely-Butter had direct bij de start al elektrische problemen, hun signaleringsverlichting wat aan een kabel onder aan

de mand hangt, werkte niet. De richting van de ballonnen is vrij goed zoals men had voorspeld. Men grapte over een trip richting New York en dan de landing tijdens de nieuwsuitzending van het CBS Evening news, het zou veel publiciteit opleveren. Op woensdag landde het eerste Amerikaanse team met de piloten Lind en

Davis. Zij maakten een veilige landing nabij Lubbock in Texas. De rest nadert de stad Dallas, JR Ewing stond al op de uitkijk. Team Fricke – Cuneo leidt de kudde aan met een afstand tot de startplek van 933 kilometer. De teams gaan de volgende nacht in. Als ik op donderdag weer naar de trackings kijk zie ik iets verbazingwekkends. Willy en zijn co-piloot Greg hebben blijkbaar een andere snelheid gevonden want ze blijken ineens 400 kilometer voor te liggen op de rest. Hoe hebben ze dat geflikt ?? Inmiddels 6 ballonnen aan de grond, 7 nog in de lucht, richting de Atlantische kust. Levin-Martin en Folkes-Arras zetten ook hun ballon aan de grond. 5 ballonnen te gaan, met Eimers ver op kop. Ik schat zelf zo in dat Willy de kust kan bereiken voor het aanbreken van de nacht en dat de rest ook geen volgende nacht zal riskeren. Te meer omdat men bij het passeren van de stad Dallas vrij hoog moest gaan varen en daarbij

veel ballast is verbruikt. De ballonnen zitten dicht langs de kust van de Golf van Mexico, het is onbekend hoeveel ballast de piloten nog hebben en het lijkt zaak dat de windrichting niet verder naar het zuiden draait en men boven water terecht komt. Willie kan inderdaad de stroming vasthouden en koerst verder naar het

oosten. Andy Cayton vaart nu naast de kust, boven het water, de spanning stijgt. Enkele uren later, Willy lijkt geland, er is in ieder geval al langere tijd geen melding meer van de transponder. Elk team moet zich binnen 4 uur na de landing afmelden. Het lijkt erop of alle ballonnen zijn geland, behalve Andy. Hij komt uiteindelijk weer boven land en iedereen kan weer rustig adem halen. Brian Critelli en Phil Mc Nutt hebben een zeer avontuurlijke landing, Brian verteld daar in het volgende verslag over. Willy meldt zich nu ook geland, op 5 kilometer van de kust. Hij ligt veruit op kop, met enkel Andy nog in de lucht, en het zal daar binnen enkele uren donker zijn. Ik heb zelf het idee dat hij aan de grond moet want als hij zo de nacht doorgaat, zit hij morgenvroeg lang en breed boven de oceaan. Met een gerust hart ga ik die nacht slapen. De volgende ochtend power op de PC, nog voor de eerste bak koffie. Schrik, Andy hangt nu

boven de Golf van Mexico en zal dus waarschijnlijk nog genoeg ballast aan boord hebben. Hij had in de nacht een windje van 10 knopen kunnen vinden, en kabbelt rustig verder richting de landtong van Florida en zal zeer waarschijnlijk de race winnen. Via de trackings die vrij op internet zichtbaar zijn, kan hij eenvoudig de

afstand van Willy te weten komen. Hij zal niet eens zo dicht naar de kust hoeven om Willy te verslaan. Achteraf bleek dat Andy nog maar 2 zakken zand aan boord had. Het was echter genoeg om de overwinning te claimen en de America’s Challenge op hun naam te schrijven. Afgezien dat hij nu zeker is van deelname aan de volgende Gordon Bennett in 2007 in België, is de eer gered en heeft die Duitser het nakijken. Ze maakten een veilige en droge landing in Citra in Florida. Het laatste obstakel zou een moeras met crocks zijn geweest, en Steve Irwin is er niet meer om te helpen. Even kwam de tweede plaats van Willy en Greg in gevaar toen er een provisional score verscheen met daarop een aantal penalty’s. Drie teams werden bestraft voor “violating an airspace rule”. Eimers-Winker, Abruzzo-Davis en Donnelly-Butter zouden een regel hebben overtreden met betrekking tot het op een correcte wijze omgaan

met gecontroleerd luchtruim. Zuur, erg zuur want Willy zou hierdoor op plaats drie terecht komen omdat als straf namelijk 20% van de score af zou gaan. Willy en Abruzzo konden echter bewijzen dat ze zich keurig aan de regels hadden gehouden, enkel voor Donnelly bleef de penalty van kracht en hij eindige als laatste.

  

  

De uiteindelijke top drie score van deze elfde editie van de America's Challenge Gas Balloon Race is geworden, Plaats 1 - Team 5 Andy Cayton en Kevin Knapp met 2379 km in 60 uur.
plaats 2 - Team 13 Wilhelm Eimers en Greg Winker met 2356 km in 39 uur.
plaats 3 - Team 4 Richard Abruzzo en Carol Rymer Davis met 1910 km in 44 uur.

Het blijft spannend, ook op grote afstand.   Bennie Bos

    

10

Team Critelli / Mc Nutt


Tekst: Brian Critelli, Foto's: Brian Critelli, Cindy Petrehn en Andy Cayton

    

De America’s Challenge 2006 ondervond enkele dagen vertraging door regenval. Tijdens deze wachtperiode hebben we lang na kunnen denken wat het effect van deze buien konden zijn op onze komende vaart. We hadden de beschikking over diverse uitéénlopende meteomodellen die ons naar Michigan, New York, South

Carolina, Texas of Florida zouden kunnen voeren. Uiteindelijk bleek de wind na onze start op dinsdagnacht vrij snel van west naar oost te waaien en werd het ons duidelijk dat we een goede kans maakten om de Atlantische Oceaan binnen 2 dagen te bereiken. Onze gemiddelde snelheid lag tussen de 65-95 km/h. Het was een interessante vaart voor mij want dit was de eerste keer dat we één Class B en twee Class C vliegvelden zouden passeren. Dit is één van de dingen waarin gasballonnen verschillen van hetelucht ballonnen. Omdat gasballonnen veel langer in de lucht hangen, krijg je veel meer te maken met het weer en gecontroleerde luchtvaartzone’s. Het was zeer interessant en plezierig om zo dicht langs deze vliegvelden te varen en actief met de vluchtleidingen te werken. Maar er komt ook wel een beetje stress bij kijken als die grote vliegtuigen in de buurt van de ballon komen om op te stijgen of te

landen. Een MD-80 toestel vloog op een steenworp van onze mand tijdens het aanvliegen van zijn landingsbaan. We zijn 3 uur bezig geweest om de controlzone van het Dallas Fort Worth Airport over te steken. Ik was verbaasd hoe strak georganiseerd de diverse vluchtleidingen met elkaar samenwerkten en alle

vliegtuigen veilig door de omgeving loodsten. Deze mensen moeten aan het einde van hun dienst met een zere keel naar huis gaan want ze praten constant met honderden vliegtuigen. We kwamen met onze ballon binnen 1,5 kilometer afstand van de startbaan en hadden een prachtig zicht op de startende en landende vliegtuigen. Van een ander vliegveld in de buurt zagen we twee F16’s opstijgen en het was prachtig om deze in formatie laag over de grond te zien vliegen. Over het algemeen gezien hadden we twee prachtige vaardagen. Het weer was erg mooi want we zaten precies tussen twee weersfronten. Het enige probleem hadden we met onze elektronische apparaten. Alles heeft wel een keer dienst geweigerd tijdens onze vaart. De luchtvaartradio, de tracker van de organisatie, de satelliet telefoon en onze Flytech barograaf. Allemaal belangrijke elektronische componenten. Gelukkig is

Phil de Wizkid van ons tweeën en kon hij alles weer aan de praat krijgen. De tracker leverde het grootste probleem op, maar toen hij eenmaal in de gaten kreeg dat de connector van de externe antenne stoorde, was ook dit snel verholpen. De Flight Service in Albuquerque was erg geduldig en verzocht ons om te

proberen de problemen te verhelpen. De tracker was weer in orde voordat we Albuquerque airspace verlieten. De satelliet telefoon liet ons erg in de steek dit keer. Later kwamen we erachter dat provider Global Star bezig was met nieuwe satellieten en dat men de bestaande satellieten aan het herpositioneren was zodat er op dat moment vele gebieden ontstonden die niet gedekt waren. Dit was echter erg frustrerend voor ons omdat we op sommige plaatsen geen contact op konden nemen met onze crew, onze weerman en het command center in Albuquerque. De wind was snel waardoor we veel plaatsen zagen in een korte periode. Totdat we in het Texas Louisiana gebied kwamen was onze track hoofdzakelijk van west naar oost. Daarna werd onze track meer naar het zuidoosten, richting Naches Mississippi. We zaten gedurende de nacht op ongeveer 1200 meter bij een comfortabele

temperatuur. Om 04.00 uur in de ochtend bereikten we de rivier de Mississippi en begon onze ballon door de warmere lucht te stijgen naar 3000 meter. Hierdoor ging onze snelheid van 27 km/h naar 80 km/h. Rond 06.00 uur waren we de Mississippi gepasseerd en probeerden een minder snelle windstroming te vinden voor het

geval we door zouden varen in de volgende nacht en daarbij dan tijdens de donkere periode boven de Golf van Mexico of de Atlantische Oceaan uit zouden komen. Die donderdag discussieerden Phill en ik wat we zouden gaan doen die dag. Wij zijn relatief nieuwe gasballon piloten en hadden al veel ballast verbruikt. We hebben steeds geprobeerd de ballon te houden waar we hem wilden en dat vreet toch wel veel zand. Toen we aan de tweede dag begonnen hadden we nog 15 zakken ballast over. Dat is meer dan genoeg om de hele dag door te kunnen varen en tegen de avond te landen, als we tenminste verstandig met ons zand zouden omgaan. Omdat ik niet zo veel gasballon vaar als ik wel zou willen, wilde ik toch wel graag 6 tot 8 zakken overhouden voor de landing. Phill was het met mij eens en wist ook dat als we de hele dag door zouden varen en we de ballon om weerssituaties heen moesten

manoeuvreren of we een correctie in verband met de richting moesten maken, we al heel snel door die voorraad heen zouden kunnen zijn. Onze meteoman Mark Conner deed goed werk (als we hem tenminste konden bereiken met die f*#@ing - satellite phones) door ons up to date te houden met de weerssituatie, de

windsnelheden en wat hij dacht dat de beste tracks voor ons zouden zijn. We wisten op dit moment dat Willy Eimers en Greg Winker zich inmiddels in Georgia bevonden en dat er minstens 3 andere ballonnen bij ons in de buurt moesten zijn. Diverse teams waren op dit tijdstip al geland. Gisteren zagen we nog constant 4 andere ballonnen om ons heen, vandaag zagen we helemaal niemand meer, hoe erg we ons best ook deden. We konden enkel gokken waar ze zich zouden bevinden. Ik werd een beetje overmand door vermoeidheid, Ik had dan ook nog helemaal niet geslapen tijdens deze vaart. Ik heb geen idee waarom dat zo was. Vermoeidheid is geen goede zaak als je aan het ballonvaren bent. Rond de klok van 10 uur zijn we begonnen om de mand te prepareren voor de landing. Alles werd keurig opgeborgen, alle voorwerpen die nog buiten de mand hingen werden aan de binnenkant vastgebonden. Dit

is een goede voorbereiding die we bij elke wedstrijd uitvoeren. We zitten op 3.500 meter. Ik zet onze daling in en laat de ballon met 100 tot 130 meter per minuut zakken totdat we op zo’n 650 meter boven de grond hangen. We zitten boven een gebied waar we veel mogelijkheden hebben om te landen. Ik zak nog wat

verder naar 250 meter en we vinden daar een snelheid van 13-16 km/h, een comfortabel windje om mee te landen. Het enige probleem is nu dat deze wind ons boven een groot bos brengt. We varen een aantal kilometers boven de bomen met de hoop op betere landings omstandigheden. De daling vanaf onze vorige hoogte en de voorbereidingen voor de landing heeft ons 7 zakken zand gekost. We zien een brandgang welke in het bos is aangelegd en een voederplaats voor wild. Dat moest onze landingsplaats worden. We zitten op 100 meter van de voederplaats op een hoogte van 30 meter van de grond en 7 meter van de bomen die nog overeind zijn blijven staan na storm Katrina. Het bos bestond over het algemeen uit doormidden gebroken dennenbomen. We gooiden onze sleepkabel uit om de ballon te stabiliseren. We hangen ongeveer 10 meter van de brandgang als de ballon plotseling naar

beneden duikt. Phil dacht dat ik de chute eruit had getrokken. De ballon hangt slechts enkele meters van de weg als we in de bomen duikelen. Onze mand hangt halverwege de bomen terwijl de ballon in de toppen hangt. We ontdekken dat onze sleepkabel zich vast heeft geslagen in een boom en als anker is gaan werken. 

We trekken de chute eruit waarna de ballon naar beneden zakt. Wij staan veilig aan de grond op enkele meters van onze bedachte landingsplaats. Ons enige probleem was de onderbegroeiing tot borsthoogte. Onze vaart was voorbij maar de pret moest nog beginnen. We bevonden ons ongeveer 70 meter van een verharde weg waar we naar toe liepen en een paar zeer aardige mensen aanhielden. Meneer en mevrouw Peterson woonden verderop langs de weg waar wij geland zijn. Mijn eerste vraag aan hen nadat we ons hadden voorgesteld was “waar zijn we hier”? We bleken in het plaatsje Saucier te zijn, een hele kleine gemeenschap. Ik vroeg of ze ons naar het lokale politiebureau wilden brengen zodat ik hulp voor de berging kon regelen. Ik kwam er achter dat ze niet veel hadden in het dorp, dus ook geen politiebureau. Mevrouw Peterson kenden echter de sheriff die ook verantwoordelijk

was voor dit gebied. Ze wilde hem bellen vanaf het postkantoor, het belangrijkste onderdeel van hun dorpje. Ze belde met de sheriff en vertelde hem “je zult het niet geloven maar er is een ballon neergestort op de Saucier Advance road”. De sherrif reageerde direct met “nu maak je toch een geintje, of niet”. Het volgende wat ons overkwam was een reddingshelikopter die over onze “Crash Site” vloog, 2 brandweerwagens, een ambulance, 5 politiewagens, veel vrijwillige brandweermensen, 2 TV stations, 1 reporter van een krant, 2 mensen van de veiligheidsdienst, de afdeling bosbeheer met hun bulldozer en 10 mensen van hun personeel.

  

 

Een van de brandweermensen was verkleed als clown en ik dacht dat ik gek werd toen ik hem zag lopen. Hij bleek net op een school in de omgeving les te geven over brandpreventie maar wilde deze actie niet missen. 

Dit was de grootste happening sinds lange tijd. Ondanks dat we uitlegden dat we een veilige landing hadden gemaakt wilden de verslaggevers weten hoe het kon dat we waren neergestort. Later kwamen we er achter dat hun verslagen zelfs zijn gebruikt door CNN, The Weather Channel en diverse lokale radiostations over heel Amerika. De hulp die ons geboden werd was geweldig en we waren iedereen dan ook zeer dankbaar. Op de site van WLOX zie je een kort verslag en kun je een video bericht bekijken waarop onze ballon in de boom hangt. We zijn (een beetje) blij dat we zoveel vertier in het leven van deze mensen hebben kunnen brengen. Bij terugkomst kwamen we erachter dat wij niet het enige team waren dat een boomlanding had gemaakt. Ons grootste succes van deze race was dat we de kranten hebben gehaald. Dank aan onze families, ons volgteam en al onze vrienden. Felicitaties aan Andy

Cayton en Kevin Knapp voor hun geweldige zege die ze behaalden door te landen in Citra, Florida nadat ze de Golf van Mexico een stuk hebben overvaren.   Brian Critelli

    

11

Nog meer lekkers


Tekst en Foto: Ri-Ja Voortman

    

Na het lezen van het Hot Air Magazine van oktober 2006 wil ik even aandacht voor mijn chocolade-cadeau. Ik zag dat ze in België ballonpralines maken. Maar in Nederland kunnen ze het ook. Ter ere van mijn afscheid van verpleeghuis De Hoge Weide in Lochem, kreeg ik dit cadeau van mijn collega’s. Het is gemaakt in Zutphen bij Bonbon atelier Janson.
De ondergrond is melkchocolade, de versieringen van puur en de ballonnen van witte chocolade. Omdat ik crewlid ben bij Excellent Ballooning uit Exel, weten al mijn collega’s dat ik gek ben op ballonvaren/volgen. Vandaar dit passende cadeau. Omdat chocolade niet lang goed blijft, is dit cadeau inmiddels gesneuveld.
:-) Het was heel luchtig.
     
Ri-ja Voortman

    

12

Nieuwe Ballonnen


Foto's gemaakt door de desbetreffende fabrikant tenzij anders vermeld

    

Ultra Magic M-90, Duitsland

Kubicek BB37N, Ned. PH-PPR

Ultra Magic N-425, Egypte
  

Ultra Magic H-77, Spanje

Ultra Magic S-90, Engeland

Kubicek BB60Z, Zwitserland
   

Een Gefa-Flug AS 105 GD, een vierzitter voor Zwitserland.
Nog nooit gezien hoe een luchtschip wordt opgebouwd???, download dan eens dit filmpje
van 8 MB en zie hoe de Duitse piloot Heimo Wendelstein zijn heteluchtschip opbouwt.
  

Ultra Magic T-225, Spanje

Kubicek BB34Z, Duitsland

Ultra Magic M-77, Spanje
  

Ultra Magic M-105, Spanje

Ultra Magic H-31 Hopper, Engeland

Kubicek BB37N, Slovenië
  

En nog een nieuwe Gefa-Flug AS 105 GD voor Zwitserland.
   

Ultra Magic M-105, USA

Ultra Magic M-77, Spanje

Kubicek BB30Z, Engeland
 

Ultra Magic M-77, Spanje

Kubicek BB22 O, Japan

Ultra Magic M-77, Spanje
     

Geef je mening, wat vind jij nou een mooie ballon. Mijn favoriete ballon van deze maand is de Japanner hier midden boven. De bolle banen lijken wat op de oude Viva modellen en de kleurstelling vind ik zeer geslaagd. Een ballon met een hoog "Kuifje" gehalte. Simpel maar mooi van eenvoud. Laat me eens weten wat jou keuze van deze maand is op info@hotair.nl zonder daarbij te letten op het merk.

   


Op 27 oktober 2006 maakte deze nieuwe ballon van Airtrust Ballooning haar eerste vaart.
Deze Schroeder Fire Balloons G30/24 (3000m3) staat op naam van John Boon uit Kerkrade, Nederland.

    

13

Google Earth


Tekst: Bennie Bos, Foto: Google Earth

    

Voor diegene die nog nooit met Google Earth gestoeid hebben is hier een leuk voorbeeldje van enkele mogelijkheden. De Amerikaanse TV zender KOBTV heeft op haar site een kaartje gepubliceerd met daarop de landingsplaatsen van de America's Challenge deelnemers. Klik hier om het kaartje te openen. Je ziet een stuk van Amerika met daarop 13 ballonnetjes en 1 ballonnetje met de tekst ABQ, dat is het startveld. Als je inzoomt op het startveld, krijg je de foto zoals hiernaast. Je kunt nog dieper inzoomen. Kies de optie "Satelliet" voor het echte beeld, de optie "Beide" geeft het beeld en de getekende straten door elkaar. Inzoomen doe je met het + teken. Als je de cursor op de foto zet en dan je linkermuistoets ingedrukt houd, kun je het kaartje met je muis bewegen. Niet alle plekken zijn even

"diep" te bekijken maar vele locaties wel. Heel duidelijk is bijvoorbeeld het weilandje te vinden waar de nummer 1 is geland. Probeer het maar eens, erg leuk om te doen. Wil je nog een stapje verder, download dan gratis de laatste versie van Google Earth. Je hebt dan een nog veel groter beeld. Bekijk eerst de stad Albuquerque van boven, de details zijn erg goed. Kantel daarna het beeld een beetje en maak zelf een virtual balloon flight vanaf ABQ over de Sandia Peak. Of maak dezelfde route als de America's Challenge ballonvaarders. Trek in de juiste richting met de muis het beeld naar je toe en laat de muis los, het loopt vanzelf door. Een beetje stoeien en je snapt wel wat ik bedoel. Ook de Eifeltoren is prachtig.   Bennie Bos

    

14

UFO "Luchtballonnen" verboden


Tekst en Foto's: Janine Stougie

    

Berry Bouwhuis, die afgelopen zondag met zijn Thaise luchtballonnen in Zwolle voor UFO-meldingen zorgde, kan zijn handeltje inpakken. De 25-jarige Zwollenaar heeft gistermiddag een officiële waarschuwing van de luchtvaartpolitie gekregen. ‘Ik moet er onmiddellijk mee stoppen. Als ik niet luister, ben ik nog niet jarig’, aldus

Bouwhuis. De demonstratie die voor komende zondag op het programma stond, gaat dan ook niet door. ‘Ik heb geen zin in een proces-verbaal.’ Volgens de luchtvaartpolitie komt hij er de eerstvolgende keer echter niet zo gemakkelijk af. ‘Op dit vergrijp staan vrij forse straffen’, zegt woordvoerder Frans Zuiderhoek. ‘Duizenden euro’s boete of een behoorlijke gevangenisstraf. Logisch, want je brengt het luchtverkeer in gevaar. Het risico dat een piloot door dat soort rare lichten de mist ingaat, is groot.’ Omdat het bij de Thaise ‘UFO’s’ om een nieuw fenomeen gaat, is Bouwhuis de eerste Nederlander ooit die voor dit ‘vliegervergrijp’ een officiële waarschuwing krijgt. Het was puur voor de gein, maar voor het gevoel van ‘ufo-deskundigen’ Marco Willemsen en Berry Bouwhuis begint het nu helemaal uit de hand te lopen. Marco Willemsen uit Enschede is de man achter ufoballon.nl en dus de aanvoerlijn

voor Zwollenaar Berry Bouwhuis, die de afgelopen dagen met zijn Thaise ballonnen voor veel beroering in de Zwolse lucht heeft gezorgd. In de stad kwamen tientallen ufo-meldingen binnen. Later bleek het om Bouwhuis’ zijn Thaise ballonnen te gaan. Inmiddels zijn beide mannen ‘ziek’ van alle belangstelling.

  

   

De media hangen voortdurend bij hen aan de lijn, maar sinds de luchtvaartpolitie de Zwollenaar donderdagmiddag een officiële waarschuwing heeft gegeven, is het uit met de lol. ‘Er was ook veel belangstelling van kopers, maar nu gezegd wordt dat het verboden is, houdt iedereen zich gedeisd’, vertelt Willemsen. Willemsen heeft de handel inmiddels dan ook stilgelegd. ‘Ik hoop op ontheffing van het ministerie van VROM. Daar ben ik nu mee bezig.’      Janine Stougie

    

15

Mijn eerste evenement als piloot


Tekst en Foto's: Viktorija Sletova

    

In mei van dit jaar behaalde ik mijn ballonpiloot brevet. De weg naar mijn doel is erg lang geweest en lag vol met obstakels. Ik ging naar het balloncentrum in Velikie Luki. Ik had al 15 ballonuren met diverse instructeurs gevaren en kreeg nu 12 dagen intensieve theorie training waar alle cursisten de “Art of Flying” werd

bijgebracht. Mijn eerste officiele deelname als piloot op een evenement was in Kungur waar de “Ural Sky Fair 2006” werd gehouden. Kungur ligt 1200 km oostelijk van Moskou, geliefd bij ballonvaarders omdat het een ongewoon evenement is. Piloten moeten hier niet alleen hun skills volgens de “Axmer rules” tonen, maar ook een strategische en tactische strijd leveren. Tijdens de ochtendvaart worden opdrachten volgens de normale “Axmer” regels opgesteld. Bij de avondvaart werden 2 kampen samengesteld. Het “Yellow” team onder leiding van commander Andrej Denisenko en het “dark blue” team met commander Anton Morev. Ik was ingedeeld in kamp “dark blue”. De doelen werden zo gezet dat de ballonnen over de stad moesten. Het doel kan een brug, een gebouw, een stadion of bijvoorbeeld een weg zijn. Voor aanvang van de wedstrijd krijgt iedereen van zijn commander het doel (of meerdere

doelen) wat hij of zij moet veroveren met een marker. Aan elke ballon was een observer toegedeeld om de scores te checken. De inwoners van Kungur konden elke dag genieten van kleurrijke plaatjes in de lucht. Ons “dark blue” team won deze wedstrijd en alle piloten van ons team kregen een trofee, het was mijn eerste

prijs en ik hoop dat er nog vele volgen. Alle piloten waaronder ikzelf waren erg dankbaar naar de mensen van de organisatie van dit festival. Speciale dank gaat naar Andrej Vertiprahov en Cornelis van Helden als sport’s director (foto midden) en aan piloot Lev Mavrin uit mijn woonplaats Ryazan omdat hij zo vriendelijk was om mij zijn ballon te lenen. Nu wil ik zoveel mogelijk varen en ben ik van plan om aan het evenement in Dmitrov deel te nemen. Ik hoop dat ik ooit mijn eigen ballon zal hebben zodat ik nog vaker kan varen. Als persoon vind ik het geweldig dat mensen hun dromen proberen waar te maken. We hebben allemaal de mogelijkheid om te proberen deze droom te verwezenlijken. Dit geeft ons een doel in het leven en een mogelijkheid om te groeien.   
 
       
Viktorija Sletova
(foto links)

    

16

Ballon 2006 in Sint-Niklaas


Tekst en Ballonfotografie: Ben Bläss

    

Traditiegetrouw worden de ballonteams, gasten, sponsors, officials en pers op de eerste dag van de Vredefeesten door burgemeester en wethouders voor de officiële verwelkoming in het stadhuis van Sint-Niklaas ontvangen. Burgemeester F. Willockx staat uitvoerig stil bij het overlijden van Albert Vanden Bemden

en zijn echtgenote. Albert had de stad Sint-Niklaas een plaquette nagelaten, die hij ter gelegenheid van de internationale landenwedstrijd voor luchtballons in 1949 won. Het originele exemplaar blijft in het bezit van de stad Sint-Niklaas, terwijl een replica aangeboden wordt aan Jean Sax en de Belgische Ballonfederatie. Door de reconstructie van de Grote Markt in 2005 is het woekeren met de ruimte. De creatieve geest van de familie Sax heeft daar iets op bedacht. De ballonauto`s rijden in groepjes van drie à vier het terrein op, lossen op vooraf aangegeven plekken manden, ventilatoren en het verdere equipement en verlaten per groep op één ballonwagen na het terrein. Ik zit me suf te piekeren, welke naam aan deze formidabele uitvinding toegekend moet worden... Het prepareren en opstijgen van de heteluchtballons en special shapes gebeurt met de uiterste zorgvuldigheid, discipline en

met inachtneming van alle veiligheidseisen. Flight director Roy Sax weet zich onder het toeziend oog van zijn vader Jean Sax met uitstekende medewerking van de launchmasters Geert Sprenger en Didier Rosseneu bekwaam van zijn taak te kwijten. Laatstgenoemde worden geassisteerd door M. Elisabeth Rosseneu en

Nicolas Sax. In deze rij mogen de namen van Annette Sax, die met haar dochters Stéphanie en M. Elisabeth het ballonkantoor bemant, piloten en gasten ontvangt en van een professionele informatiemap voorziet, niet worden vergeten. De documenten worden door Didier Rosseneu (echtgenoot van Annette Sax) en zijn zoon Fréderic gecontroleerd. De Sax dynastie is voor de continuïteit van de Vredefeesten een onmisbare schakel geworden. De Duitser Arno Sieger tekent sinds jaar en dag voor het controleren van de veiligheid en Jan Goossens is de contactman voor A.T.C. Het team wordt gecompleteerd met wethouder Gaspard Van Peteghem als representant van de stad Sint-Niklaas. De vrijdagavond wordt met een spetterende nightglow (lantaarnballonballet) afgesloten. Didier Rosseneu is verantwoordelijk voor de choreografie met adembenemende muziek van

Hans Zimmer, John Williams en Gounod. Vanwege het onstuimige weer komt de ochtendvaart op de zaterdag en de traditionele gasballonopstijging te vervallen. HELAAS! Op de Grote Markt tonen ondertussen dansgroepen hun kunnen. Het zijn feestelijke dansen, die door jongeren in een grote cirkel uitgevoerd

worden. De briefing in de namiddag belooft vanwege de weersvoorspelling weinig goeds voor de zaterdagavond. De organisatie laat zich niet kisten en besluit de Grote Markt op te fleuren met een aantal spectaculaire special shapes zoals de clown van de Duitser Fritz Klank met als piloot Sven Grenzner, LG GSM van de Spanjaard Gérman Rodero, het hartje van Luc Van De Walle, de Papillon van Filip Audenaert, het paard van Gino Ciers, de Rockermaus van de Duitser Wolfgang Kuhn, Mister Bup (schildpad) van Lenny Kant, Maskot van Erik Martens, Mastercard van Patrick Simeons, Golli van de Engelsman Gilles Camplin, Vlaanderen van Bart Goossens en de Ice Tea en het spaarvarken van ballonverzamelaar Jan Vermeulen met als piloten Fréderic Rosseneu en M. Elisabeth Rosseneu. Het is een kleurrijk en dynamisch schouwspel dat de massa betovert. s`Avonds wordt in het donker een nooit

eerder in België vertoonde spectaculaire internationale showact van acrobaten in prachtige kostuums met levensgrote draken, vuurspuwers, heliumballons en allerhande mega attributen opgevoerd, onderbouwd door

klassieke live muziek. Aansluitend geniet het publiek van een fonkelende lasershow en een gigantisch kleurrijk en oogstrelend vuurwerk met verrassende lichteffecten. De traditionele optredens van (internationale) muziekkorpsen en showbands zorgen op de zondag voor een gezellige sfeer op en rond de Grote Markt. De muzikale hoogstandjes zijn niet van de lucht. In de loop van de late namiddag wordt voor het publiek een poging ondernomen, om de sponsorballons overeind te krijgen. De kracht van de wind is dermate sterk, dat elke poging ondanks de vele helpende handen aan de mand in de kiem gesmoord wordt. Het publiek is onder de indruk van één van de elementen der natuur en overtuigd van het gevaar en de afgelasting. Ter afsluiting van 59 jaar gasballons, 34 jaar heteluchtballons en 19 jaar special shapes kondigt Jean Sax tijdens een galadiner ten overslaan van het stadsbestuur en de

internationale ballonfamilie aan, dat hij de fakkel aan de jongere generatie overdraagt. Jean Sax spreekt het vertrouwen uit in zijn zoon Roy, verdere familie, teamleden, sponsors en stadsbestuur. Na de aankondiging

wordt het akelig stil. Het besef van een stapje terug door de grote meester moet door een ieder eerst verwerkt worden. Jean Sax` sociale bewogenheid en betrokkenheid is een voorbeeld voor velen. Zijn visie is grenzeloos en zijn daadkracht en organisatietalent onuitputtelijk. Zijn innemende bescheidenheid siert zijn karakter. Het is een groot voorrecht om Jean Sax te mogen kennen. De ballonwereld in het algemeen en Sint-Niklaas in het bijzonder (of is het andersom?) zullen Jean Sax, hier op de foto met Nini Boesman, op handen blijven dragen en zijn hem buitengewoon erkentelijk en dankbaar voor zijn verdiensten voor de ballonsport en de stad Sint-Niklaas, waarvan hij ereburger is. Het is hem van harte gegund het drievoudige jubileum in 2007 mee te mogen beleven. Een beter afscheid is nauwelijks denkbaar! 
   
Ben Bläss

    

17

Ballonmeeting Vencimont


Tekst en Foto's: Gerrit Dekimpe

    

In Vencimont werd prachtig weer voorspeld en de weergoden besloten om ons inderdaad van prachtig weer te voorzien voor het hele weekend, maar besloten tevens om daar wat ingrediënten aan toe te voegen zoals

mist en wind. Daaruit volgt dat we zaterdag geen vaart konden maken door veel mist, en dat niet alleen in de valleien. Zondag echter zagen we direct bij het opstaan dat het vandaag wel ging lukken ondanks toch wel een licht briesje. Naarmate we ons aan het voorbereiden waren om naar de briefing te gaan, zagen we echter vanachter de heuvels alweer die verdomde lage wolken opkomen en zich nestelen in de omgeving van Vencimont. Verd....... ! Alweer mist dus en daarmee zagen we ook de laatste kans op een Ardeense vaart de "mist" ingaan. Na de briefing echter een klein lichtpuntje die alsmaar groter werd toen de zon ook weer steeds duidelijker zichtbaar werd en we besloten om samen met 5 andere ballonnen toch een vaart te maken ondanks dat er toch nog veel mist in de vallei hing. Wij gingen als laatste de lucht in en zagen voor ons de andere

ballonnen hééél hoog varen en met een rotvaart richting Frankrijk gaan. Ooit al eens een ballon rechtgezet met 10 a 12 knopen ??? Awel, wij gisteren wel. Een heel avontuur om weg te komen maar het is toch gelukt

zonder noemenswaardige problemen. Zodra wij opstegen hadden we reeds 15 a 20 knopen op 100m hoogte. We besloten om door te stijgen naar 4500 ft en stevenden toen inderdaad met een rotvaart naar de kerncentrale van Chooz in Frankrijk. Een blik op mijn GPS leerde ons dat wij "lichtjes" vooruitgingen met 37 knopen (laat ons zeggen 75km/h) ammaai. De laatste heuvels van Frankrijk lieten we achter ons en we voeren terug België in met een snelheid die een stuk lager lag aan de grond. We hadden in de vallei gemakkelijk een tussenlanding kunnen maken om 4 andere passagiers te laten meevaren, maar de volgwagen was in de wijdste omgeving niet te zien. Normaal ook, wij hadden in een half uurtje bijna 30 km afgelegd in vogelvlucht. We besloten dus om door te varen, net boven de grond. Dat was blijkbaar niet naar de zin van een edelhert die uit de bossen

tevoorschijn kwam en ons nakeek maar besloot om naar de andere kant te lopen. Boven de grond nog maar

5 a 6 knopen. Plezant ... Hadden we nu maar een geweer bij ons gehad. We hadden 's middags lekker kunnen

eten. Het jachtseizoen was open, geen probleem dus. Wij waren echter te grote dierenvrienden en besloten om die beestjes toch maar te laten lopen. De landing kwam in zicht en na het passeren van 2 reeds gelande ballonnen en het nodige heen en weer gezwaai landden we op een braakliggend stuk, net naast een betonnen weggetje in Dourbes. Geen probleem dacht ik. Ik lees de straatnaam op mijn GPS en stuur die naar de volgwagen zodat ze vlot bij ons kunnen zijn ..... De weg bleek geen naam te hebben "naamloze weg". Gelukkig reed er plots een auto voorbij die de volgwagen tegemoet ging rijden naar het centrum van Dourbes. Dus ook een gemakkelijke retrieve als bijkomend voordeel. Terug naar de chalets en een aperitiefje erbij om te klinken op een prachtige Ardeense vaart. Alweer een ervaring rijker, we kunnen weer gaan dromen over volgend jaar op de Vencimont balloonmeeting.   Gerrit Dekimpe

    

18

Graf Zeppelin boven Arnhem


Tekst: Piet Venhuizen, Foto's: Simon van Woerden

    

Sensatie in Arnhem, 77 jaar geleden: de Graf Zeppelin, het grootste luchtschip ter wereld, kwam over de stad. Duizenden stonden op straat of op het dak om het wereldberoemde vliegende monster te zien passeren. Een enkeling sloeg er een slaatje uit. “Plots werd de Zeppelin zichtbaar: uit den nevelsluier schoot

zij te voorschijn. Zonlicht deed den voorsteven van het machtige gevaarte blinken en de ruiten van de cabine, welke duidelijk zichtbaar waren, spiegelen. Overal was men uitgeloopen of op de daken geklommen om het schouwspel gade te slaan”. De verslaggever van de Arnhemsche Courant was diep onder de indruk van het passeren van het luchtschip Graf Zeppelin, op zondag 13 oktober 1929. „Klein, nietig klein voelden we ons onder de dreiging van dat vreemdsoortige luchtmonster.“ Een boerin aan de Rozendaalselaan in Velp uitte haar enthousiasme in hetzelfde dagblad nuchterder: „Mijn podding zou bijna verbrand wezen, maar ik had ’t er veur over.“ Het was dan ook niet niks wat op die zondagochtend kort na negen uur uit de ijle herfstnevels was opgedoken: het grootste luchtschip ter wereld, met een lengte van 236 meter en zestig centimeter, een

gasvolume van 105.000 kuub, een draagvermogen van dertigduizend kilo, een bereik van twaalfduizend kilometer en een maximum snelheid van 128 kilometer per uur. De LZ-127 (Luftschiff Zeppelin) was zoiets als

het achtste wereldwonder. Het was nog maar een jaartje oud: op 18 september 1928 had het zijn eerste vlucht gemaakt. Nog maar twee maanden ervoor had het in 21 dagen een wereldreis voltooid. Graf Zeppelin, de uitvinder van luchtschepen, had het naar hem genoemde monster niet meer gezien. Hij was al sinds 1917 dood. Zeppelin zelf had veel kleinere exemplaren gebouwd, die in de Eerste Wereldoorlog in Engeland dood en verderf zaaiden. Na de oorlog stapte de Zeppelinfabriek over op het bouwen van burgerluchtschepen. De Graf Zeppelin, met tien tweepersoonshutten, was bedoeld om reizigers vlieglust te bezorgen. Met een luchtschip was je veel sneller in New York dan met de boot. Vliegtuigen legden nog geen gewicht in de schaal.   Piet Venhuizen

    

19

Don Cameron


Tekst: Alan Noble, Foto 1: Bennie Bos

    

Helaas moet ik jullie meedelen dat bij Don Cameron kanker is geconstateerd. Don is al 40 jaar ballonpiloot en hij richtte 35 jaar geleden Cameron Balloons Ltd op. De tumor in zijn mond is met een succesvolle operatie verwijderd maar nu wacht hem nog enkele maanden chemotherapie. Don is een typische Schot en hij wil niet dat anderen hier een groot probleem van maken of hun geld uit gaan geven aan bloemen of kaarten maar ik denk dat hij opfleurende berichten van zijn ballonvrienden van over de hele wereld wel op prijs zal stellen. Als je hem een berichtje wilt sturen, doe dat dan op het e-mail adres wat hij gebruikt voor de klachten van zijn klanten: telltheboss@cameronballoons.co.uk. hier kwamen nooit veel berichten op binnen, dus nu kunnen we het adres hier mooi voor gebruiken. Als je liever een gewone brief stuurt, doe dat dan naar onderstaand adres. Vriendelijke groeten, Alan Noble

Don Cameron, Cameron Balloons Ltd., St. John's Street, Bristol BS3 4NH, UK

    

    

20

Het paard in Albuquerque


Tekst en Foto's: Gino Ciers

    

Reeds enkele jaren was er binnen ons ballonteam sprake van om eens naar de grootste ballonmeeting ter wereld te gaan in Albuquerque, New Mexico, USA. We hadden er al zoveel van gehoord en tientallen foto’s gezien, maar de hoge kosten om er naartoe te gaan en de prijs om een ballon over te vliegen schrokken

ons toch af. En zonder ballon gaan, neen, dat zou teveel kriebelen. Dit jaar kregen wij echter een schitterende uitnodiging om er met onze special shape “Willy Naessens paard” heen te gaan en nu konden we geen nee meer zeggen… we wilden dit toch minstens één keer in onze balloncarrière meemaken. Vlot kregen we toestemming van

Dhr. Willy Naessens om zijn vliegend paard eens internationaal voor te stellen (tot noch toe was het slechts te zien in volgende landen: Zweden, Oostenrijk, België, Frankrijk, Nederland) en nu dus ook in het verre Amerika. Bij deze willen we zeker niet nalaten om ook Peter Van Overwalle van harte te danken voor zijn hulp en steun om alles in goede banen te leiden. Zonder hem zouden we een heleboel onverwachte problemen gehad hebben met van alles en nog wat (verzending, onderstel ter plaatse, gastanken, afdekzeilen, douane, enz.) Daarom

BEDANKT Peter! Toch keken we ter plaatse nogal raar op toen we Peter zijn Nelly B uitrusting zagen…alles in het felroze, zelfs zijn das en de binnenkant van zijn aanhanger…om maar niet te spreken van zijn Amerikaanse crew, die gingen pas helemaal uit de (roze) bol. Nu ja, la vie en rose… we hebben er alle begrip voor, het was

lang niet het enige team dat voor een volledige “uitstraling” had gezorgd. Rare jongens die Amerikanen, het kon niet gek, kleurrijk en groot genoeg zijn. De balloonfiesta (gedeponeerd handelsmerk!) www.balloonfiesta.com van Albuquerque begon in 1972 met een meeting van 13 ballons op de parkeerplaats van het Coronado Center. Inmiddels is dit ballonevenement uitgegroeid tot het grootste in de VS en ook in de hele wereld. 800.000 betalende bezoekers had dit festival afgelopen jaar, en dit jaar zal het niet veel minder zijn. Mensen lief, nooit eerder zoveel volk samen gezien in en rond de ballons. Ik schat 100.000 bezoekers per opstijging met pieken tot 150.000 tijdens de special shape rodeo’s. En de mensen mochten zonder problemen tussen en rond de opgestelde ballons komen en de piloten en crews komen groeten. Dat was eens wat anders dan die

afgesloten zone’s die we hier in Europa kennen. Wel moet gezegd dat alle bezoekers zeer gedisciplineerd waren en perfect luisterden naar de eisen van de “zebra’s”, dat zijn de lauch masters die om op te vallen allemaal getooid zijn in een zwart wit gestreepte zebra uitrusting. Mooi en inmiddels wereldbefaamd. Er waren

niet minder dan 4 Belgische teams daar in Amerika, waaronder 3 met een special shape: de sympathieke schildpad Mr. Bup, het leuke olifantje Nelly B en natuurlijk ons gigantische rode Dala paard. De zebra’s schrokken zich een bult toen ze zagen hoeveel plaats we nodig hadden om dit ding op te blazen, maar doordat zebra’s nauw verwant zijn met paarden kregen we al snel een grotere stek toegewezen waar we probleemloos het paard konden klaarmaken voor de vaart. Het moet gezegd, qua organisatie en regeling is deze fiesta onovertroffen, alles is tot in de puntjes verzorgd en alles gaat vlot en zonder problemen, van het inschrijven, de briefings, de oplossing van kleine problemen, tot het gasvullen. Een voorbeeld, met 800 gewone ballons en een 100-tal special shapes verwacht men dat het gasvullen uren zal duren… niet dus. Er zijn niet minder dan 50 gas vulstations naast elkaar voorzien, verbonden met

een dikke, ondergrondse propaangasleiding met veel druk en de flessen zijn dan ook in een wip gevuld. Met 3 rijen naast elkaar staan de volgwagens aan te schuiven om gas te tanken en zodra er een stekje in de “vulrij” vrij komt mag je daar naartoe rijden en tanken in de mand, zonder alles uit te laden. Wachten duurt nooit

langer dan 15 minuutjes en alles wordt via onderlinge radio’s, barcodes en draagbare computers gecontroleerd onder het waakzame oog van enkele brandweermannen op stoere en blinkende brandweerauto’s die hier gewoon niet door de straten zouden kunnen. Klasse, deze organisatie, gewoon klasse, aan alles is gedacht. Er staat zelfs een machine voor het automatisch vullen van de zandzakjes van de gasballonpiloten en voor alles is er binnen de kortste keren een gepaste oplossing… behalve voor het weer. Ons team bestond uit 4 koppels, Ikzelf en mijn vrouwtje Nele, Leon en Anita, Jan en Sheila en onze pin-collector Christian en Linda. Op zaterdag 4 oktober kwamen we na een lange en vermoeiende vlucht (Brussel – Washington D.C. – Albuquerque) aan rond 19:00 uur lokale tijd

(8 uur verschil met hier). We waren in feite 1 dag te laat voor de start van de meeting maar velen van

ons team konden er maar één weekje vakantie uitknijpen, vandaar. Probleemloos de huurwagens opgehaald en dan zoeken, in het donker en in de regen, naar het hotel. Toen we dat eindelijk gevonden hadden waren we onze zware jeeps, een NISSAN Titan V8 en een zware FORD al min of meer gewend, grote zware bakken

met automatische versnelling en krachtige benzinemotoren. Snel iets gegeten en gedronken en dan dodo, het bedje in. Met 2 koppels op één kamer, dus dat zou een weekje onthouding worden. Wat een mens allemaal niet moet over hebben om te ballonvaren! Ook op zondag 8 oktober was het nog steeds slecht weer met regen en wind, dus we hadden ruim de tijd om de veiligheidsfilm te gaan bekijken waar we vooral te horen kregen dat er zeer veel power lines stonden met 10.000 volt en dat we die moesten vermijden, nu, dat wisten we al.Tot mijn verbazing ook enorm veel verboden landingszones en indianen reservaten waar we niet mochten landen. Ondanks het slechte weer waren er ’s morgens om 07:00 uur duizenden bezoekers op het veld die de 1 kilometer lange “Vlaamse kermis” met honderden standjes met ballonitems en eten en drinken bezochten. En eten kunnen ze daar, hoe vettiger,

hoe lekkerder…hebt u al ooit ’s morgens om 07:00 uur iemand zien rondlopen met een gigantische, gegrilde KALKOENbout in zijn handen? Het leken wel Neanderthalers. Aangezien er niet gevaren werd hadden we tijd genoeg om al ons materiaal op te halen en te laden in onze 2 grote 4x4’s. Daarna in verband met de jetlag

wat geslapen. 's Avonds was er wel een glow zonder ballon (te veel wind) en zoals iedere dag een knallend super vuurwerk. Maandag 9 oktober om 05:00 uur opgestaan en vastgesteld dat het regende en waaide, vlug iedereen gewaarschuwd en terug het bed in, uitslapen. Van deze dag geprofiteerd om eens het nabijgelegen Santa Fé te bezoeken, maar dit bleek een waanzinnig toeristisch stadje waar we heel snel op uitgekeken waren. Via de autoweg die dwars en recht door het landschap loopt terug naar ABQ en halverwege eens afgereden om de “echte” vrije natuur eens te bekijken evenals het stuwmeer van Concity. Het landschap blijkt echter kilometers ver ongeveer hetzelfde, dorre woestijn met struiken en hier en daar wat groen. Hier zien we ook grote armoede onder de Indianen en Mexicaanse inwijkelingen. Als we een klein stadje in the middle of nowhere binnenrijden zien we een grote, behaarde

vogelspin de rijweg oversteken…brrr. Inmiddels is een gigantisch onweer losgebarsten en wij rijden terug naar ons hotel. Nog wat drinken in de bar en tijdig naar bed. Op dinsdagmorgen 10 oktober sta ik om 05:00 uur op en besluit dat we naar de briefing zullen gaan, het ziet er weer “deftig” uit ondanks de record regenval die ze

hier de avond voordien te verwerken kregen. Het opstijgterrein ligt er dan ook kleddernat bij en er staat centimeters water op. Dit kan ik mijn paard niet aandoen… het zou verdrinken. Toch gaat er een fly-in door en honderden ballons vertrekken om ergens “in de stad” op te stijgen en te proberen het veld te bereiken. Gezien ik de streek niet ken besluit ik niet te varen en te genieten van het schouwspel. Honderden veelkleurige ballons komen naar het veld toe, zelfs enkele special shapes. Heel veel ballons komen dank zij de talrijke stuurwinden mooi over het terrein. Waarachtig een onvergetelijk schouwspel en de duizendkoppige menigte is dan ook wild enthousiast. Tot de middag op het veld gebleven, kraampjes bezocht, pins gekocht en geruild. Iets gaan eten in de stad. Dan wat geluierd bij het zwembad van ons hotel en ’s avonds gaan kijken naar de voorziene start van de gasballon wedstrijd,

America’s challenge. Vele bekenden gezien zoals David Levin en Willy Eimers maar de start was uitgesteld tot later die avond, dus gaan slapen. Op woensdag 11 oktober was het schitterend weer. De Dawn Patrol (ballonvaren in het duister) verkent voor het opkomen van de zon het luchtruim. Een mooi gezicht. Het paard

wordt na zijn lange tocht rechtgezet met heel veel zorg, nog een interview tussendoor voor het lokale nieuws, geposeerd voor een paar honderd foto’s en dan statig opgestegen als één der laatsten, rond 08:15 uur. Helaas was de richting niet best, naar ABQ city toe en wat wij in de verte zagen waren huizen, hoogspanning en weinig landingsterrein. Geen risico genomen, mooi boven het publiek gevaren, dan hoger gestegen en door het box effect is het paard 180° gedraaid en zijn we na een korte vaart geland op de parkeerplaats van het ballonmuseum. Geen problemen bij het inpakken en we hadden nog ruim de tijd om een Warsteiner te drinken onder het motto “life is too short to drink cheap beer”. Ook hier was Warstein biersponsor! Daarna de lokale zoo bezocht op uitnodiging van de organisatie en ’s avonds was er een special shape party in het luxueuze Marioth hotel. De meeste special shape teams zijn aanwezig

en plots zijn we wereldberoemd… iedereen kent nu het paard, men vraagt pins of trading cards, men wil weten wie Willy Naessens is en waarom een Zweeds paard in België is terecht gekomen, hoe groot het is, enz. Onze pin verzamelaar Christian heeft bijna bescherming nodig, de ene madam na de andere komt pins

ruilen en Christian krijgt er nu ook telkens een vettige kus bij. Als dat maar goed blijft gaan. Zelfs de verantwoordelijke van de hoofdsponsor, een dame van Wells Fargo bank, wordt aan ons voorgesteld. Op donderdag 12 oktober SPECIAL SHAPE RODEO, day 1. Alleen de special shapes mogen nu opstijgen op het veld. Gezien dit al op een hoogte ligt van 5000 ft. (1600m) boven zeeniveau moeten we daar rekening mee houden. Vlot wordt de paard ballon gevuld en onder luid applaus stijgen we op tussen 87 andere special shape ballonnen. Een half uurtje later kunnen we landen op een terrein waar tientallen normale ballons klaar staan voor de fly in. Gezien ik op verschillende hoogtes gewoon in hun richting bleef varen, denk ik dat dit nooit goed kan gaan, maar ja hoor, als wij 5 minuten geland zijn tussen de struikjes, draait de wind en stijgen zij op richting het veld… ongelofelijk,maar echt waar! Het befaamde

Albuquerque box effect. Om 17.00 uur is er briefing voor de special shapes glow. Alles gaat goed tot plots de wind 180 graden draait en sterker wordt, dat zorgt voor heel veel problemen maar dankzij een attente crew en hulp van wat omstanders kunnen we de ballon veilig en wel opbergen. Oef, dat was op het randje. Nog

even genieten van het mooiste vuurwerk dat ik ooit zag, zeker 30 minuten lang. Op vrijdag de dertiende oktober was het opnieuw mooi warm weer, de tweede dag van special shape rodeo. Het paard rechtgezet maar niet opgestegen omdat het box effect en de wind te krachtig werd voor een grote special shape (en het was de dertiende). Na het inpakken genoten van een “bruisende” fly in van de andere ballons bij 8 tot 10 knopen wind. Cheques en zelfs een grote jeep waren te winnen door een enveloppe van één der 6 palen op het veld te plukken… gelukkig waren de palen flexibel want het ging er wild aan toe, sommige ballons profiteerden van de krachtige box om het tot 4 keer te proberen! Geen wonder dat 4 van de 6 palen kaalgeplukt werden, eentje ging naar huis met de 4x4 en 3 anderen met een cheque van een paar duizend dollars. This is America! Big fun, big prices! Als je dit

ziet als piloot van buitenaf eigenlijk eerder een gevaarlijke toestand. We maken kennis met het Miss Daisy team, een prachtige ballon in de vorm van een bloem en spreken af dat zij een onderstel en zo van ons mogen gebruiken als ze in 2007 naar Lorraine komen. Dit vinden ze super en ze nodigen ons uit op hun

Amerikaanse after-ballooning. Om 18:00 uur opnieuw night glow en deze keer héél rustig en stabiel weer. Meer dan 120.000 bezoekers genieten van een special shape glow die nooit eerder te zien was. Honderden mensen bij de mand gehad die “trading cards” vroegen (hadden we dus niet) en tientallen kwamen zeggen “we love this magnificient horse” of “this is our favorite”. Sponsor Willy zou geglunderd hebben. Het is inderdaad een prachtig paard special shape die we moeten koesteren, ze maken ze zo niet meer. Nu zit er steeds meer een gewone ballon verscholen in een special, met parachute en al, maar het Willy Naessens paard is nog een echte special shape, dat kun je tijdens de glow trouwens heel duidelijk zien. Opnieuw een mooi vuurwerk. Op zaterdag 14 oktober blijkt op de ochtendbriefing dat er een sterk boxeffect is en een te krachtige wind. Een nieuwe briefing wordt voorzien maar het is geen

weer voor special shapes. Geen vaart dus en alles ingepakt en teruggebracht voor verzending naar België. Zondagmorgen vroeg op het vliegveld om zelf de terugreis aan te vangen. Op het vliegveld zien we vanuit de terminal (ja hoor, u leest het goed) de ballons naderen en landen op minder dan 500 meter van de geparkeerde vliegtuigen, en dit op een grote, internationale luchthaven! Zoiets zou bij ons niet denkbeeldig zijn, maar u ziet, mits goede en duidelijke afspraken waar men zich aan houdt is veel mogelijk.

Het is mooi geweest!   Gino Ciers

    

    

21

Mr.Bup in Albuquerque


Tekst en Foto's: Lenny Cant

    

Oktober behoort tot mijn favoriete ballonmaanden. Niet in het minst omdat in oktober 'the big one' wordt georganiseerd. Sinds ik in 2000 voor het eerst naar de Albuquerque International Balloon Fiesta ben geweest heb ik me voorgenomen om vrij regelmatig een bezoekje te brengen aan de Fiesta. Vorig jaar was de eerste

keer dat ik er zelf kon varen, dit jaar was het de eerste keer dat ik zou deelnemen met Mister Bup. In het voorjaar van 2006 heb ik alle afspraken met de organisatie gemaakt zodat ik editie 2006 tijdig in mijn agenda kon aankruisen. Ik was best wel benieuwd naar de reacties van de Amerikanen op Mister Bup. In Albuquerque kan het publiek vrij tussen de ballons lopen dus het zou de eerste keer zijn dat ik van de toeschouwers rechtstreekse reacties zou krijgen. Het weer werkte dit jaar wel niet echt mee. De eerste zaterdagochtend was het aan het regenen toen we naar het opstijgterrein reden. Niet meteen de meest ideale weersomstandigheden. Na wat donuts te hebben gegeten dan maar richting briefing. Daar bleek dat er uiteindelijk toch zou kunnen worden gevaren. Het duurde een tijdje maar toch stegen er na verloop van tijd een aantal ballons op. Zeker niet allemaal maar toch voldoende om de organisatoren al

een goed gevoel te geven. Aangezien het een uurtje voordien nog regende was alles in de omgeving vrij nat. Ik had geen zin om Mister Bup de eerste dag al vuil te maken en heb toen besloten om de ballon enkel te inflaten voor het publiek. Iets voor 09:00 uur stond de ballon recht. Onmiddellijk bleken de sneakers van Bup

veel aandacht te krijgen. Tientallen kinderen gingen onder de sneakers liggen om er te spelen. Ook de vetertjes bleken erg in trek. Het rare gezicht van kinderen onder de sneakers was blijkbaar ook een fotograaf van een krant opgevallen want zondagochtend stond er een foto in de Albuquerque Journal. Daarna ging het weer er enkel maar op achteruit. Zowel zondag- als maandagochtend was het echt geen ballonweer. Dinsdag werd het dan eindelijk toch wat beter. Omdat er die ochtend een fly in competitie gepland stond mochten we niet vertrekken op het vaste opstijgterrein. In Albuquerque zelf zijn er echter niet heel veel graspleinen. Na wat advies te hebben gekregen van onze lokale crew besloten we iets te gaan zoeken zodat we in de buurt van het opstijgterrein zouden kunnen landen. Er werd niet meteen een geschikt grasveldje gevonden. Er stond die ochtend bijna

geen wind en dus hebben we Mister Bup maar geinflate op straat. Gewoon een brede Amerikaanse straat uitgekozen en afgezet. Is daar allemaal geen probleem. We waren nog maar net aan het aankoppelen of er kwam zelfs al een tweede team in die straat liggen. Het werd uiteindelijk een prachtige vaart van 1 uur en 40

minuten en we zijn vlakbij het opstijgterrein geland. Woensdag stond de 'Flight of the nations' op het programma. Dan krijgen enkele teams een vlag van hun land aan de mand en wordt er per land opgestegen. De windrichting bracht ons die ochtend recht naar het centrum van Albuquerque, niet zo'n goede richting. Na een beetje gespeel met de windrichtingen heb ik toch nog 45 minuten kunnen varen. Aan de grond stond er bijna geen wind maar hij was wel uiterst variabel. Uiteindelijk heb ik de ballon neergezet op een straat in een woonwijk zodat ik geen last had van de zandige Albuquerque ondergrond. Donderdag en vrijdag waren het dan de special shape dagen. Als special shape fanaat is dit gewoonweg smullen. Bijna 90 special shapes die tegelijk opstijgen. Op donderdag zijn trouwens alle specials opgestegen. Het was voor mij ook de eerste keer dat ik alle specials van een rodeo heb zien

opstijgen. Anders (zoals bvb. ook op vrijdagochtend) zijn er altijd wel een paar specials die door de weersomstandigheden niet kunnen vertrekken. Nu dus niet en we konden rustig tussen alle andere specials hangen. Af en toe wel uitkijken geblazen want sommige piloten maken daar wel rare 'moves'. Donderdag

konden we weer landen op het launchfield tot grote vreugde van het publiek. Vrijdag bracht de windrichting ons opnieuw richting stadscentrum. Nu stond er echter wat meer wind en heb ik na 35 minuten de ballon neergezet op een schooltje. Daar was een grasveldje beschikbaar dus ideaal om mooi in te pakken. Smokey Bear en de carrousel stonden er ook al dus voor de kinderen kon de ochtend niet meer stuk. De directrice van het schooltje kwam me zelfs nog speciaal bedanken omdat ik op haar school wou landen. Achteraf zou blijken dat we die vrijdag onze laatste vaart hadden gemaakt. Zaterdag werd er groen licht gegeven om te varen maar na verloop van tijd werd het launchfield gesloten dus geen vaart en op zondag had het 's nachts nog geregend. De ballon zou pas eind oktober afgehaald kunnen worden van de shipping en als ik hem dan nat zou moeten shippen... Zag ik dus niet zitten en heb zondag

besloten om niet te varen. Er zijn toen maar 3 specials vertrokken: Nelly-B en The Little Bees. Donderdag- en vrijdagavond hebben we ook deelgenomen aan de Special Shape Glowdeo. Vooral op vrijdag was er een massa volk. Gedurende het hele evenement heb ik leuke en positieve reacties gekregen (zelfs van andere ballonfabrikanten) en dat was best wel prettig. Editie 2007 loopt van 6 tot en met 14 oktober. Hopelijk kunnen we ook volgend jaar deelnemen aan de Albuquerque International Balloon Fiesta. Een splash & dash in de Rio Grande met Mister Bup wil ik zeker nog eens doen.   Lenny Cant

    

22

Rigid Hot Air Ship


Tekst: Bennie Bos, Foto's: Skyacht

    

In Amherst, Massachusetts in Amerika heeft men op vrijdag 27 oktober de eerste testvaart uitgevoerd met een nieuw type heteluchtschip, de Personal Blimp. Het unieke hiervan is dat het luchtvaartuig een inklapbaar rigid frame heeft en dat is ongewoon voor een luchtschip wat zijn hefvermogen aan hetelucht ontleent. Dit

zie je normaal enkel bij helium gevulde schepen. Na een ontwikkelingsperiode van 5 jaar was het dan op 27 oktober eindelijk zover. Het principe is eigenlijk zeer eenvoudig. Een aantal aluminium buizen zijn ingenaaid in de stof en lopen van de voorkant naar de achterkant van het luchtschip. Door nu tussen de beide knooppunten een lijn te monteren en deze op te spannen, ontstaat een conevorm en wordt de stof ook gespannen. Aan het achterstuk zit een kleine motor bevestigd die men kan laten zwenken en daardoor kan sturen. Na het leeglopen blijft een langgerekte vorm over waarover eenvoudig een lange tent wordt getrokken, maar ook transport in een lange trailer is geen probleem. Let wel, het is een prototype. De gondel bijvoorbeeld moet nog ontwikkeld worden en er zal later een elektrische motor gemonteerd worden om het schip nog stiller te maken. Het luchtschip heeft een inhoud van 

205.000 kubic feet (een type 205 dus) en dat is twee keer zoveel als je het vergelijkt met een Gefa-Flug.
In het geval van de Personal Blimp moet natuurlijk ook het gewicht van het buizenframe getild worden. Het luchtschip schijnt prima te sturen, zeker bij een lage snelheid, en dat is goed te zien op de beschikbare videobeelden waarop de eerste 360 graden draai te zien is. Men is erg trots op de eerste resultaten van het luchtschip wat “Alberto” is gedoopt. De Personal Blimp vaart volgens de bouwers
"low, slow, en smooth." Ik vind hem ongewoon maar wel leuk. Bennie Bos

   

    

23

Keygrab


Tekst: Bennie Bos, Foto: Cindy Petrehn

    

Een keygrab is één van de mooiste ballonshows wat je een publiek kunt bieden. Soms worden ze in het buitenland gehouden als afsluiting van een wedstrijd of fiestaweek, in België en Nederland zie je ze maar zelden. Het weer moet er ook geschikt voor zijn. Het is de bedoeling dat een ballonvaarder richting een grote paal vaart waarin een sleutel hangt. Deze paal staat dan vaak op het veld waar heel veel publiek staat te kijken, maar kan ook midden op een meer op een eiland staan. De sleutel staat vaak garant voor hele mooie en soms hele dure prijzen. Niet zelden staat er als hoofdprijs een auto op het menu. Ik vond op Internet 2 leuke videofilmpjes waarop de keygrab van Albuquerque te zien is. Aangezien het daar met veel ballonnen tegelijk gaat, is het extra spannend. Veel ballonvaarders zijn zo geconcentreerd op de sleutel dat ze vergeten te branden en een stempel in de grond slaan.

Airspace Productions heeft een mooi filmpje over de keygrab gepresenteerd van 6 minuten, een download van 25 MB maar met de huidige download snelheden is dat geen probleem. De moeite om te bekijken. Ook op het inmiddels beroemde YouTube vind je een leuke stream van 8 minuten over de keygrab.  Bennie Bos

    

24

World Air Games 2009


Tekst en Foto: Bennie Bos

    

Het is nog heel ver weg maar vanaf 26 oktober kan elk land zich inschrijven om de volgende World Air Games in 2009 te organiseren. Een soort Olympische spelen voor de luchtvaart. Er komen allerlei onderdelen aan bod die met luchtvaart te maken hebben zoals wedstrijden met parachutisten, ultralights, helikopters maar

natuurlijk ook hetelucht en gasballonnen. Ook is er ruimte voor allerlei demonstraties. De Fédération Aéronautique Internationale, FAI heeft haar website opengesteld voor informatie en inschrijvingen. Deze officiële mededeling is gemaakt op de laatste conferentie in Santiago, Chili. De World Air Games is de grootste bijeenkomst van luchtsporten ter wereld en zal vertegenwoordigd worden door de beste luchtsporters van elk land. Elk land kan zijn interesse kenbaar maken tot 31 december middernacht. Een FAI comitee zal op 1 juni 2007 in het Zwitserse Lausanne het uiteindelijke land kiezen wat de spelen mag organiseren. De eerste games werden in Turkije gehouden. Bij de tweede games in het Spaanse Sevilla in 2001 was ik zelf aanwezig als balloncrew, op de foto met onze Italiaanse observer Donnatella Ricci, nu de Presidente van de FITA, Federazione Italiana dell’Aerostatica.

De foto's van Sevilla kun je nog steeds op mijn website vinden, onderaan de lijst op "Ballooning Pictures".
Zal Nederland of België een geschikte kandidaat kunnen zijn voor deze exclusieve wedstrijd . . . .
We zullen het zien. Met Duitsland ben ik al tevreden.   Bennie Bos

    

25

A3 Ballon in de media


Tekst en Foto's: A3 Ballon

    

Op 19 oktober hebben twee zendpiraten, Henry en Wilfred uit Doornspijk, een radio-uitzending vanuit een luchtballon van A3 Ballon verzorgd. De zogenaamde "etherpiraten" namen een tijdje terug contact op met A3 Ballon om hun idee over een radio-uitzending vanuit een luchtballon te bespreken. A3 Ballon was enthousiast

en er werd druk vergadert over de antennes onder en aan de mand, een aggregaat voor stroomvoorziening, laptop voor de muziek en een zendertje in de mand. De toepasselijke naam Radio Luchtpiraat was te luisteren onder 97.0 FM. De ballon steeg vanuit Harfsen op en landde na 2 uur gevaren te hebben voorbij Emmen. De uitzending werd door velen beluisterd van Utrecht tot Enschede. Op de website zijn dezelfde dag meer als 1600 bezoekers geweest. Deze unieke stunt is dus geslaagd. Op 25 oktober om 08:00 uur werden de miljonairs uit De Gouden Kooi, uitgezonden op Talpa, uit hun bed gehaald om mee te gaan met een luchtballon. Aangezien de miljonairs niet verder als 20 meter van het huis mogen, zat de ballon vast aan 2 auto's waardoor ze als het ware op en neer gingen met de ballon. Hierdoor kwamen ze niet verder als de 20 meter van het huis maar ondervonden ze wel het

unieke gevoel van het ballonvaren. Onder leiding van ballonvaarder Marijn (foto) werd iedereen goed gebrieft en ging er tevens champagne en aardbeien mee naar boven zoals een ware miljonair zijn ochtend inluidt.

     

   

De crewleden Wiep, Jouke en John waren onder de indruk van het grote huis en mochten zelfs even op de stoel in de "dagboekkamer" hun stem uitbrengen. Het hele spektakel was live te volgen op de site van De Gouden Kooi en werd later uitgezonden op Talpa TV.  A3 Ballon

    

26

Gordon Bennett 2006, de overwinning


Tekst: Philippe de Cock, Foto's: Philippe de Cock en crew

    

Coupe Aeronautique Gordon Bennett 2006 - 100th anniversary - 50th edition - 10th victory. Doen we het of doen we het niet? Dat was de vraag waarmee ik worstelde aan het begin van dit jaar. We hadden zoveel dat op ons afkwam dit jaar, zouden we de stress van een Gordon Bennett er bij kunnen nemen. Die gedachte

heeft me maanden bezig gehouden. Mocht het in het buitenland geweest zijn, had ik waarschijnlijk niet deelgenomen en zou Ronny weer met Luc gevaren hebben. Binnen de federatie zag ik ook wat een werklast er zou komen en dat was dan ook de spreekwoordelijke druppel in de emmer om mijn ontslag als voorzitter aan te kondigen. De leden van de beheerraad hebben het heft in handen genomen en met veel tegenslagen toch één van de best georganiseerde races van de laatste jaren op poten gezet. Daarvoor krijgen ze allemaal mijn diepste respect, één voor één. Het feit dat de race in mijn achtertuin vertrok heeft uiteindelijk de doorslag gegeven om toch deel te nemen. Het slechte weer in het voorjaar maakte dat we uiteindelijk maar 1 korte vaart gemaakt hadden. Mijn professionele bezigheden verhinderden ook alle andere geplande vaarten en nog erger, de eerste keer dat we samen gekomen

zijn om te bespreken wat we allemaal nog moesten doen was slechts 3 weken voor de race. Ondanks de enkele jaren ervaring die we al hebben in de race zijn er toch nog altijd problemen die we moeten aanpakken, stom voorbeeld “zijn de zuurstofflessen gevuld ?”. Dit maakte dat we in die korte tijdspanne nog een heleboel

dingen moesten organiseren. Iedereen in ons team voelde aan dat het waarschijnlijk toch niet zo’n goede voorbereiding was. Uiteindelijk denk ik nu dat dit feit meegespeeld heeft in het resultaat. Niemand verwachtte iets en niets moest. De dag voor de race bespraken we met Michel (onze meteoman) de te verwachten weersituatie en alle mogelijke routes. Het zag er veelbelovend uit en eindelijk zouden we Engeland eens vanuit de lucht zien. De oversteek naar Noorwegen leek ons een sprookje, Michel daarentegen was overtuigd dat er geen enkel risico aan verbonden zou zijn. Sterker nog, hij overtuigde ons dat het noordpuntje van Noorwegen mogelijk zou zijn. Donderdag voor de race is Sofie de inschrijving gaan doen, zowel Ronny als ik hadden zoveel werk dat we besloten hadden om nog tot vrijdagmiddag te werken. De generale briefing was toch pas in de namiddag. Om de stress zo laag mogelijk te houden

wilde ik ook niet te snel in de sfeer van de race gegooid worden, daarom ging ik op mijn gemak met de fiets naar de briefing, Sofie zou wel alle papierwerk en de geschenken voor de piloten regelen. Moniek en haar team deden een perfecte briefing, ik denk dat iedereen onmiddellijk onder de indruk was. Vrijdagavond

beslisten we om de zandzakken pas zaterdagmorgen te vullen, zo moesten we ons die vrijdagavond niet meer haasten. De wekker liep af om half vijf en Ronny belde al om te horen of we wakker waren. Met de hulp van werkpaard Ilse verliep het vullen van de zandzakken heel vlot en stond het materiaal net op tijd op zijn plaats. Het lot had beslist dat we startnummer 10 hadden, al grappend zeiden we dat die 0 er afgehaald moest worden. Het goede weer en de oostenwind zorgden voor een redelijk spannende vulling van de ballons, maar uiteindelijk verliep alles heel goed. De wedstrijdleiding nam een goede beslissing om de ballons vroeger te laten vertrekken dan gepland, op die manier had iedereen die niet over het water wilde gaan de tijd om voor de zee te landen. Tijdens de laatste uurtjes voor de start begon langzaam de wedstrijdstress toe te nemen. Michel kwam nog met de laatste voorspellingen en

alle gemaakte plannen werden bevestigd, het noorden wenkte. Een groot aantal vrienden en familie waren ter plaatse en kwamen ons uitwuiven, het deed deugd om te zien hoeveel mensen met ons meeleefden. Hetgeen mij persoonlijk het meest ontroerde was mijn broer Carll die me stevig vastpakte aan de mand. Het was een

raar gevoel, net of er iets speciaals stond te gebeuren. Mijn broer heeft het Down syndroom, in de volksmond “mongooltje” genoemd, maar dat vind ik geen goede benaming, het is oneerbiedig, mijn broer is de liefste mens die ik ken. En als het op gevoel aankomt heeft hij iets speciaals. Het moment dat hij me omhelsde, en iedereen die mensen met Down kennen weten dat, ging er een heel apart gevoel door me heen, het gaf me hetgeen ik nodig had om er voor te gaan. We namen snel van iedereen afscheid en sprongen in ons huisje voor de komende dagen. Ons venster op de wereld. De ballon werd afgewogen en tot mijn grote verbazing bleven er nog heel veel zakken aan de mand hangen. Op het podium werden we “zwaar” afgewogen door Stefan Handl. Stefan is ook een piloot die al aan verschillende races deelgenomen heeft en hij beseft maar al te goed wat zwaar afwegen wil zeggen.

Zoveel mogelijk ballast houden om laag te starten. Van de laatste zak kregen we nog een halve terug. De crew had vlak voor de start nog twee zakjes gevuld met kleine stukjes zilverpapier om uit te gooien boven het publiek. Toen het startsein “alles los” gegeven werd waren we allebei verbaasd over het aanwezige volk

op het plein, het stond gewoon vol. Enthousiast werden we uitgewuifd en het effect van de stukjes zilverpapier was ook van bovenaf mooi om te zien. De race was gestart, de eerste periode zou zeker in rustig weer verlopen en dat maakte dat we allebei heel ontspannen waren. Vlak na de start gebeurd er altijd een eerste telling van de zandzakken, een start kan soms nogal eens hectisch verlopen en is dus niet het goede moment om te tellen. We waren beiden heel aangenaam verrast door het getal, we hebben het nog 2 keer nageteld, 67 zakken van 10 kg, zoveel hebben we nog nooit mee gehad, merci Harry ;-) Het was leuk om België de nacht in te zien gaan. Tegen de tijd dat we in Brugge aankwamen was het pikdonker. In de verte zagen we de kustlijn mooi liggen. De eerste zeekilometers zaten er aan te komen. We passeerden over De Haan centrum en gingen zo mooi de zee op. In de verte zagen we

lichtjes en we dachten dat die de Engelse kust al toonden. Ronny maakte zich klaar om te slapen, hij zou als eerste een dutje doen. Zo doen we het altijd, ik probeer overdag een paar uur te slapen en Ronny maakt de ballon volledig klaar. Nieuw in de mand was “de ton”, een plastic ton met een afsluitbaar deksel om te

gebruiken bij een waterlanding en eventueel materiaal in op te bergen of om als boei te dienen. Bijkomend voordeel was dat we die als zitje konden gebruiken. Het bleek een super idee te zijn van Ronny. Het was niet alleen een perfect zitje, we konden het ook gebruiken als toilet, wat een luxe. Het gebruik als zitje heeft zeker bijgedragen aan het minder vermoeid zijn tegenover andere vaarten. Na een uurtje boven zee zag ik de lichten die we eerst gezien hadden dichterbij komen, maar dat was helemaal niet de kust van Engeland. Het was een konvooi van 20 boten die in het kanaal voeren. Een blik op de kaart bracht direct duidelijkheid, het stuk zee dat we over gingen was 180 kilometer, dus dat kon niet. We steken de zee ook niet recht over, maar integendeel, heel schuin. Het zou pas morgen zijn als we de kust bereikten. Dat het kanaal druk bevaren is hebben we nu met eigen ogen gezien. Wel elk half uur zag je een boot passeren, allerhande soorten van grote containerschepen tot kleine vissersbootjes. De Engelse luchtverkeersleiders waren heel vriendelijk en het was helemaal niet druk op ons niveau. Om 01.00 uur komen we in Engeland aan ter hoogte van Harwich. Eens boven land wordt het zachtjes iets langzamer, we zijn ongeveer

uitgekomen op de plaats waar Michel het vooropgesteld had, een klein beetje meer westelijk. We zien in de nacht een andere ballon redelijk dicht bij ons varen. Wie zou dat zijn? Eimers misschien? Op de radio horen we na een tijdje dat het waarschijnlijk Thomas en Volker zijn. Ook de Zwitsers moeten ergens in de buurt

hangen, die horen we ook regelmatig. De track zet zich langzaam verder terug richting zee. Ter hoogte van South Creake schuiven we weer zachtjes het water over. We kijken elkaar even aan, nu is het voor echt, we kunnen niet meer terug, er wacht ons nu 700 km water. We komen toch nog eventjes boven land en gaan over een gasinstallatie voor methaan. De luchtverkeersleider waarschuwt ons voor gevaar als we er te laag over gaan. Thomas en Volker hebben we nu goed in zicht en we praten over de radio. Het weer boven de Noordzee is prachtig. Mooie blauwe lucht, oneindig ver zicht. We moeten er nu van genieten, vanaf morgen hebben we meer kans op onstabieler weer. Wat doet een mens zo al, met twee in een mandje, op een kilometer hoog boven de grote zee. Groot is ze zeker die zee, we zien alleen maar de verte, alles is vlak. Wat ons opvalt is het ruisen van de zee, het is een constant geluid dat nooit verminderd. We vertellen wat tegen elkaar, slapen wat en houden contact met de verschillende verkeersleiders. De Schotten zijn erg geïnteresseerd in de wedstrijd en vragen uitleg. Vlak voor zonsondergang begint er bewolking onder ons te trekken. Een egaal wit tapijt van dons schuift zachtjes de zee uit het zicht, ons bedje wordt opgemaakt. Het wordt heel langzaam donker, het is nog ver naar Noorwegen. Op de radio horen we de

Schotten spreken met piloten van helikopters die van de booreilanden op de zee komen, ze vragen zich af of die ballons wel tot Noorwegen kunnen komen. Af en toe zien we door de bewolking nog de zee, de volle maan werpt zijn licht op het donkere water en gunt ons zo een blik op het ruisen van de zee.

 

  

We zien tussen de wolken door een groot vuur, een booreiland, het eerste dat we zien. We horen ook een helikopter draaien, we horen de verkeersleiding praten met de piloot en die zegt dat hij ons in zicht heeft. Hij vertrekt en vliegt onder ons door. Wat een drukte bij die booreilanden. Een beetje later zien we niks meer

van de zee, de bewolking is wat dikker geworden. We varen over een ander booreiland, de brandende schouw kleurt de wolken rood oranje geel, een ongelofelijk zicht. We kijken vanuit de hemel naar de hel. De Schotten nemen afscheid en laten ons over aan Stavanger, de eerste controle voor Noorwegen. Het zal nog een tijdje duren voordat we die horen, we zijn nog te ver weg. We telefoneren nog eens met Michel en deze ziet het goed zitten om het vooropgestelde doel te bereiken. Alles blijft zoals we het oorspronkelijk voorzien hadden. Dat is geruststellend, want het weer blijft altijd een niet exacte wetenschap. Het is rond 5 uur in de ochtend, we hebben nog een kleine 100 km te gaan voor we weer land bereiken. Het is koud in de mand, alhoewel de temperatuur 9 graden is voelt het frisjes aan. Maar zoals altijd, als je moe bent en je zit de hele tijd stil, dan is zo’n temperatuur snel te koud en zijn

handschoenen en een muts onontbeerlijk. De verkeersleiding hoort ons nog niet, maar Thomas is zo vriendelijk om als relais te fungeren. Tijdens de komende uren spreken we nog enkele keren met Thomas op de ballonfrequentie, we wisselen een beetje uit wat de hoogte en richting is. Thomas vertelt dat zij van plan zijn

om bij Trondheim te stijgen en de oversteek naar Zweden te maken. Ze willen het slechtere weer in het noorden ontwijken. Dat is niet ons plan, wij willen meer noordelijk gaan, na onze ervaringen van de laatste jaren schrikt een beetje regen ons niet meer af. Het wordt zachtjes licht en we hebben eindelijk na 24 uur boven zee weer zicht op land. Het is gelukt, we hebben Noorwegen bereikt. Nu begint het echte werk, we moeten nu proberen om niet te hoog te gaan en de stroming naar het noorden te vinden. We bellen weer met Michel en beslissen om toch lager te gaan dan eerst voorzien om toch iets meer terug de zee op te gaan, zodanig dat we zeker zijn dat we geen last krijgen van de onstabiliteit dicht tegen de kust of boven land. Zo belanden we na een paar uur terug in hetzelfde schuitje als de dag voordien, alleen maar zeegeruis en water. Het zal nog uren duren voor we weer land zien. Vlak voor de

middag begint het zachtjes te regenen. We hebben nu contact met Bodo en worden gevraagd om onze transponder continu aan te laten. We zien het front in de verte naderen, we blijven mooi in de sector die Michel voorzien had. Over de radio horen we dat Bob en Benoit en de Fransen de hoogte ingaan. Hun sprong

naar Zweden is begonnen. Ze gaan wel hoger dan wat wij voorzien hebben, hmm, raar, wat zijn ze van plan? Ronny heeft een idee, hij heeft net een klein plastiek flesje frisdrank gedronken en we schrijven op een stuk papier onze “message in a bottle”. Het wordt een heel blad in ons mooiste schrift met de uitleg van de race en waar en wanneer we het bericht gepost hebben. We lachen en zijn benieuwd of we er ooit nog iets van zullen horen. Na contact met Michel besluiten we om toch nog even te wachten om te stijgen. We beslissen om te stijgen zodra we de poolcirkel bereiken. De snelheid is de hele dag fantastisch geweest, we hebben continu meer dan 50 km/u gehad. Na contact met Sofie heb ik haar moeten beloven om de Heilige Antonius te kussen om geluk te brengen voor het verdere verloop van de vaart. Zoals gelovige jongens het doen, kussen we beiden het kleine beeldje dat Ronny

meekreeg van iemand. Ter hoogte van Magan besluiten we om afscheid te nemen van de prachtige Noorse kust. We starten onze klim naar een kleine 7000 voet, daar zou de goede richting moeten zitten om ons richting Zweden te brengen. We kozen speciaal voor deze hoogte in overleg met Michel om de grote berg die

rechts van Narvik ligt de vermijden. Michel adviseerde ook om niet te dicht tegen de ruggen aan te gaan liggen want er bestond zeker kans op onstabiliteit in dat gebied. We schuiven goed richting Zweden, eindelijk mogen we onze transponder uitschakelen. We zien op de GSM dat Michel ons al verschillende malen heeft geprobeerd te bereiken. We bellen hem direct op met de satelliettelefoon. Hij neemt op en we horen dat hij zenuwachtig is. Hij vertelt dat Bob en Benoit problemen gehad hebben boven een heuvel en met ijs op de ballon moesten landen in niet ideale omstandigheden. Hij waarschuwt ons om zeker ten zuiden van de heuvels te blijven en voorzichtig te zijn in de wolken. We hadden ons net klaargemaakt om te gaan slapen, maar dat plan werd direct afgelast. We waren klaarwakker en alertheid op hoog niveau. Met de hulp van onze fantastische GPS (een Garmin 296) kijken we naar alle hoogtes die

we tegenkomen op onze track. Eigenlijk valt het nogal mee. De hoogste liggen rond de 4000 voet en we varen redelijk constant op een kleine 7000 voet. Ondertussen is het al een hele tijd zwaar aan het regenen, de druppels gebruiken onze ballon als drumstel. Als we bij de eerste heuvelrug aankomen worden we plots

omhoog geduwd in een dikke vettige wolk. De vario slaat plots uit tot 5 m/s. Ronny heeft ervaring met dit soort toestanden, in 2002 hebben we in Spanje ook zoiets gehad in Baskenland en vorig jaar is hij in Albuquerque ook op en neer geweest in de bergen aldaar. Hij blijft kalm en laat de ballon meerijden op de golf. Na een aantal minuten gaat de plotse stijging vanzelf om in een lichte daling. Er is geen enkel probleem. De eerste rug is voorbij, nog twee te gaan en we zijn er over. De twee volgende worden zonder moeilijkheden genomen. We zijn iets zuidelijker uitgekomen dan we gepland hadden, maar al met al valt het nog heel hard mee. We besluiten nu om zo laag mogelijk te gaan om de noordcomponent in de wind op te zoeken. Het landschap blijft nog licht heuvelachtig en dat beperkt ons een beetje, maar langzaamaan krijgen we vertrouwen in de richting. De regen blijft ons zonder

stoppen geselen, het helpt ons om wakker te blijven. We zijn allebei moe, we hebben weinig geslapen de laatste uren. We schieten goed op richting Finland. Het morgenlicht begint het landschap tevoorschijn te toveren. Het is een dunbevolkt gebied, dat is duidelijk. We zien maar af en toe een paar huizen staan.

We worden doorgeschakeld naar de Finnen en die verwelkomen ons met een hartelijke “welcome to Finland !”. We zijn nu in Lapland, het hoge noorden van Finland. Vlak over de grens passeren we een klein dorpje, het zal het enige zijn dat we in Finland gaan tegenkomen. We varen nu een 1500 voet boven land en de wind duwt ons richting Ivalo, een stadje niet zo ver meer van de Russische grens. We bekijken de kaart en zien dat er na die stad een enorm meer is van wel 80 km lang en een 20 km breed. Wat gaan we doen, er over gaan en hopen dat we daarna nog voor de grens kunnen landen of zeker spelen en proberen langs de zijkant van het meer te komen. De snelheid en de richting boven waren ideaal om dit te bereiken, maar we wisten dat we dan kans liepen dat de anderen verder zouden kunnen komen en we wilden er alles aan doen om tot ons doel te komen en dat doel was het noorden van

Noorwegen. We keken naar de bewolking onder ons en zagen dat die de goede richting uit ging, wel niet zo snel, maar we hadden tijd en nog ballast genoeg. Zachtjes lieten we de ballon dalen tot de hoogte van de wolken met de goede richting. Haha, dat zag er goed uit, we kregen de track die we wilden, beter nog, we

kregen de richting naar Vardo, het uiterst oostelijke puntje van Noorwegen, het verst bereikbare punt binnen het competitiegebied. Het landschap onder ons is golvend heuvelachtig, de wolken hangen heel laag over de toppen van de heuvels. Telkens als we een heuvel over gaan worden we omhoog getrokken. Het weer is niet echt stabiel te noemen. We verbruiken redelijk wat ballast nu, hopelijk kunnen we het volhouden tot Noorwegen. Lapland, wat een woeste natuur, we zien heel af en toe een klein huisje staan aan een riviertje of een meer. Er loopt nooit geen enkele weg naar toe, we vragen ons af hoe die mensen daar ooit komen. En nog het vreemdste, we zien duidelijk dat die huisjes bewoond zijn. Uit sommige schouwen komt rook en bij anderen staat een voertuig. De snelheid valt nu eigenlijk wel een beetje te veel weg, we halen amper 20 km/u en we moeten nog 180 km tot Vardo. Dat halen we

nooit meer in daglicht. We overleggen en besluiten om, zoals in de hetelucht competitie naar ons doel toe te rollen. We stijgen om snelheid te halen en dalen daarna om weer de goede richting te hebben. Zo schieten we sneller op en het lukt goed. Ondertussen vernemen we via Michel dat de wind vanaf een uur of 11 moet

draaien richting het oosten en dat onze naaste concurrenten, Eimers en Hempleman, nooit meer in staat zullen zijn om Noorwegen te bereiken. Dus als we dat kunnen, hebben we zo goed als zeker gewonnen. Het begint te kriebelen in onze buik. We voelen beiden aan dat het er in zit. Er komt een zenuwachtige glimlach op onze gezichten. We scheren rakelings langs de grens van Noorwegen, maar blijven mooi in de noordelijke bult van Finland. We vragen aan de Finse luchtverkeersleiding of we toestemming zouden kunnen krijgen om Noorwegen binnen te varen. Na een paar minuten roepen de Finnen op dat de Noren ons opwachten en we toestemming hebben om binnen te varen. Het laatste obstakel is uit de weg, we moeten alleen nog tot daar komen en landen. We bekijken de kaart goed en besluiten na lang overleg om te mikken op de E6 bij het plaatsje Kirkenes. Vardo zal moeilijk haalbaar zijn

omdat de wind, zoals voorspeld, meer en meer begint te duwen. Plots krijgen we een berichtje van de crew dat de ballon in zicht is, ongelofelijk, ze hebben het weer gefikst. Wij zijn er zeker van dat wij de beste crew van de wereld hebben. Je moet het maar doen, 3600 km in 2,5 dag en op tijd zijn voor de landing. Met Ron

overleggen we waar we ongeveer gaan uitkomen, het zal links van Kirkenes zijn, in de buurt van het klein dorpje Neiden. We zien in de verte de grens opduiken. De crew brengt ons op de hoogte dat ze ons zien komen. De weg is nu duidelijk zichtbaar en het terrein ziet er goed uit. We steken de grens over en dalen in naar de weg, de ballon draait nog wat naar links, dat ziet er goed uit. De crew hebben we nu ook in zicht, ze staan ons gewoon op te wachten langs de weg en filmen de hele landing. We roepen over de radio, dat ze mogen blijven staan op de weg en genieten van het spektakel van de landing. Het sleeptouw valt er uit en we horen het gejuich van de crew tot in de mand. We laten de ballon een 100 m slepen en we komen tot stilstand vlak aan de rand van de weg. Ronny en ik omhelzen elkaar met tranen in de ogen, missie volbracht. Het is gelukt. De crew is buiten zinnen en de Belgische driekleur wappert.

De luchtverkeersleider van Kirkenes had de lokale politie gewaarschuwd en die kwamen ter plaatse om de vaststelling te doen. De lokale Finse en Noorse pers was ook op de hoogte gebracht en een paar journalisten kwamen snel een paar foto’s maken en verdwenen dan vlug zonder een woord te zeggen.

  

 

Een uurtje voor de landing hadden we ook telefoon gekregen in de mand van een Finse piloot, die wist te vertellen dat twee van zijn teamleden onderweg waren van Moermansk naar huis en dat die ons kwamen helpen bij het opruimen van de ballon. En inderdaad, twee Finnen waren ter plaatse en hielpen ons met alles.

Ze regelden ook een maaltijd en een hotel in Lapland. Dat gaf ons de gelegenheid om eens rendier te eten. Lekker. De Finse sauna met een sprong in het ijskoude meer deed verschrikkelijk veel deugd. Na een flinke nachtrust begonnen we aan de lange reis huiswaarts. Er lagen vele kilometers te wachten op ons, in totaal een 3500 km terug. De tweede nacht overnachtten we in Sundsvall en de volgende morgen reden we naar Stockholm, waar we langs gingen bij Lars Ekstedt, een hetelucht competitie piloot die mijn blauwe racer dit jaar gekocht had. Hij ging met ons een kleinigheid eten en toonde ons het oudste weerobservatorium in Zweden. We reden verder tot Goteborg en namen daar de boot naar Kiel in Duitsland. Vrijdagavond zouden we thuis zijn. Bij thuiskomst werden we aangenaam verrast door een enthousiaste groep mensen die ons een ongelofelijke welkomst gaven. Allemaal prachtig georganiseerd. Er

was ook gezorgd voor een receptie bij ons op het bedrijf. Het einde van een prachtige reis en een historische zege. De prijsuitreiking op zaterdag in het luchtvaartmuseum zal ons ook nog lang bijblijven. Alle enthousiaste reacties en felicitaties van overal hebben ons doen inzien hoe speciaal deze overwinning is. Op de

prijsuitreiking hadden we nog een kort gesprek met Mevrouw Hoffman, zij is de dochter van wijlen Pierre Hoffman, de laatste co-piloot van Ernest Demuyter. De lichtjes in die mevrouw haar ogen deden veel deugd. Je kon goed zien dat ze een deel van haar jeugd terug herbeleefde. Er is slechts 1 minpunt aan deze race en dat zijn de problemen die er geweest zijn met de luchtverkeersleiding. Als de internationale federatie hier niks tegen gaat ondernemen vrees ik dat gasballonvaren in Europa gevaar loopt. Verschillende suggesties zijn gedaan, laat ons hopen dat er gevolg aan gegeven wordt. De strijd om de race te organiseren is reeds losgebarsten zoals we konden vernemen in de pers. Laat ons hopen dat de organisatie voor volgend jaar iets eenvoudiger verloopt dan dit jaar, en dat de vrijwilligers iets talrijker zich aandienen. Een groot evenement organiseren vraagt nu eenmaal veel mankracht, en

hoe meer die er zijn, hoe lichter het werk wordt. Als einde van dit verhaal wil ik nog even terugdenken aan Albert. Hoe zou hij genoten hebben van deze overwinning. Wel Albert, mocht je dit lezen waar je ook bent, volgend jaar gaan we er voor, het is een unieke kans en die mogen we niet laten liggen. Laten we hopen dat alle Belgische teams goed kunnen samenwerken om het doel te bereiken. De tweede Coupe uit onze geschiedenis binnen halen, het zou geweldig zijn. De druk ligt toch sowieso in ons kamp, laten we die druk gebruiken om nog beter te worden. Bedankt aan allen die dit mogelijk maakten.   Philippe De Cock

    

27

Hotel Eimers


Tekst: Bennie Bos, Foto's: Bennie en Nienke Bos

    

Net als je denkt dat de ballonkomkommertijd nu definitief is aangebroken, staat er onverwachts toch nog wat leuks op iemands agenda. Een tipje van mijn Belgische vriend Gino. Hij vertelde dat hij moest crewen op de gasballon van Bob en dat ze zaterdag zouden starten in Gladbeck. De nieuwe startlocatie van Willie Eimers,

die net enkele weken geleden feestelijk is geopend en waar Nienke en ik een prachtige gasvaart hebben gemaakt. Er moesten veel passagiers de lucht in en Willie zou 8 gasballonnen hebben geregeld. Met zoveel ballonnen noem ik dat gewoon een mooi evenement en voor ons zeker de moeite om even heen te tuffen. Nienke begon direct haar accu’s op te laden toen ik het haar voorstelde, ze zou ook eens een keer niet mee willen !! Een mooie afsluiter van de schoolvakantie. De start was voorzien op zaterdag 28 oktober rond een uur of 7 in de ochtend. Dit hield in dat er in het donker zou worden opgebouwd. Ik had de vorige keer al gezien dat Willie goede verlichting op het terrein had aangelegd, dus nachtfoto’s zijn daar goed te maken. Bob gaf er de voorkeur aan om zijn “Miche” ballon al om middernacht te vullen en daarna wat te rusten. Het opbouwen is altijd leuk werk, dus tegen 22.30 uur

reden we bij ons de Duitse autobaan op. Het was mooi rustig op het startveld, er was slechts een handvol mensen aanwezig en er stond al 1 ballon overeind. Willie’s zoon Benjamin was bezig een ballon op te bouwen en Bob’s crew, Gino en Christian, zaten weer heerlijk te spelen in de zandbak. Bob en zijn zoon Nicolas

waren de ballon aan het voorbereiden zodat deze zo direct gevuld kon worden. Koud was het niet, zeker niet als je loopt te slepen met die zware zandzakken. De ballon van Benjamin was voldoende gevuld om rechtgezet te worden. Toen de ballon echter omhoog schoot, kwam deze net zo snel weer naar beneden. Het wil een enkele keer wel eens gebeuren dat de chute niet automatisch op zijn plaats schiet maar de reden van deze weigering was van persoonlijke aard. Even een korte uitleg. Ik heb al vaker verteld dat een gasballon een normale parachute heeft gelijk een hetelucht ballon, echter dan een heel stuk kleiner. Om nu te voorkomen dat een gasballon er per ongeluk onbemand van door zou kunnen gaan om de één of andere reden, knoopt men de riplijn aan 2 zandzakken die naast de mand op de grond staan. Dit is een vaste procedure voor alle gasballonnen met een chute. Gaat de ballon er onbemand vandoor,

dan zorgt het gewicht van de zandzakken dat de chute er uitgetrokken wordt, heel simpel maar wel erg slim bedacht. Ook Benjamin had uiteraard deze procedure gevolgd maar had één detail over het hoofd gezien. De riplijn is normaal gesproken niet lang genoeg om tot aan de grond te komen en daarom gebruikt elke gasballonvaarder een verlengstuk wat er tijdens de opbouw tussen word gezet. Benjamin was nu net dit tussenstuk vergeten en zodra zijn ballon overeind kwam, werd door het te korte touw direct de chute geript.

  

  

Lastig, want het waterstof gas moet er dan weer uit omdat de ballon nagenoeg weer helemaal plat moet om de top opnieuw op te rollen. En het gas terug stoppen in de pijp gaat helaas niet. Toen de “Miche” half gevuld overeind stond ben ik samen met Nicolas bezig gegaan om de touwen recht te draaien omdat velen

verdraaid zaten. De touwen waren net vervangen omdat Bob en Benoit tijdens de recente Gordon Bennett race hun lichtere touwen op de “Miche” hadden aangebracht en dit was de eerste keer dat de ballon weer recht kwam nadat de originele touwen weer waren geplaatst. Nicolas (foto) heeft de cursus “Ballonmeister” met succes afgelegd. Op sommige startplaatsen moet een gasballon namelijk door de persoon met deze titel worden opgebouwd en heeft hij daarbij ook de leiding, boven de piloot. Tevens mag Nicolas zelf kleine herstellingen aan de ballon uitvoeren. Toen er uiteindelijk 3 ballonnen op het veld in het licht van de schijnwerpers stonden te stralen, was de arbeid eerst gedaan want de andere teams zouden pas na 04.00 uur arriveren. We hebben de ballonnen aan de zijkant van het veld gezet en met extra zandzakken gezekerd waarna in het mooie rode clubhuis nog even een klein vaatje

Warsteiner aangeslagen werd. Willie liet me zien waar ik de terreinverlichting kon bedienen voor het geval ik wat wilde in of uitschakelen voor de fotoverlichting en Bob kon het niet laten om nog even samen met Willie een douchegordijn op te hangen in de doucheruimte. Hoe gek kan een mens zijn om 01.40 uur in de nacht.

 

  

In de ruimte hangen prachtige ballonafbeeldingen en ook een fotocollage met vele foto’s van de opbouw van het terrein. Gino vertelde nog even honderduit over zijn Albuquerque avonturen met het mooie “Willy Naessens” paard maar toen werd het toch tijd om te gaan rusten. Ik vertelde al eerder dat het clubhuis van

alle gemakken was voorzien want op de zolder waren twee slaapvertrekken ingericht waar op dit moment 6 bedden kant en klaar stonden. De vierpersoons kamer was voor het “Miche” team en Willie bood de andere kamer aan Nienke en mij aan. Dat is beter dan slapen in de auto. “Hotel Eimers” was voor het eerst in de korte geschiedenis volgeboekt!!!! Erg handig voor ballonteams die van ver weg naar Gladbeck komen. Ondanks het bomengezaag van Christiaan aan de andere kant van de muur had ik een relaxte maar zeer korte nachtrust. Even na vijven liep ik naar buiten om te zien of er al nieuwe actie was. Er waren al een paar teams gearriveerd en men begon net weer met het gasvullen. Omdat het veld aan de bosrand ligt en het daar nogal donker is, had Claudia, de vrouw van Willie, aan de ingang van het startveld enkele vuurpotten neergezet voor het bord “Ballon Startplatz”. Zeer

sfeervol en duidelijk zichtbaar voor de vele gasten die straks zullen arriveren. Ondertussen was “Claudi” alweer druk bezig om het ontbijt voor de passagiers en de ballonteams voor te bereiden. Rond 06.00 uur waren alle teams binnen, inclusief de Belgen van Havere en de Cock. Als laatste werd een hele oude ballon

uitgespreid met hele vale kleuren. Het was de oude “Albatros”, een vrij grote Wörner met een inhoud van 1260 m3. Ik kreeg het gevoel of dat de oude Jules Verne hem persoonlijk zou varen. De ballon vertoonde zeer veel “geschiedenis”. Een aantal touwen hingen er behoorlijk gerafeld bij, de stof vertoonde nogal wat schimmelplekken en toen ik in de mand keek viel ik bijna achterover van verbazing. De grote mand had blijkbaar een doorhangende bodem. “Gelukkig” was de piloot zeer creatief en had hij daar een zeer bijzondere oplossing voor gevonden. Vanaf de stalen ring tussen de mand en de ballon had hij enkele touwen gemonteerd die in het midden van de mand als één bundel geheel naar beneden liepen (foto onder). De touwen had hij aan de bodem vastgemaakt zodat deze niet door kon zakken. Ongetwijfeld zal ook deze configuratie elk jaar gekeurd worden en zou het wel goed komen. 

Als een gasballon geheel gevuld is en klaar staat om te starten, laat de crew de vulslang en de ijzeren vulkoker, de “Tröte” in het Duits, beheerst aan een touwtje zakken. Deze “Tröte” en bijbehorend touwtje constructie zat niet in de “Albatros”. “Let nu goed op” waarschuwt Nicolas. De piloot trekt de velcro rond de vulslang met een touwtje open en met een rotgang valt de zware vulslang gelukkig op de stalen ring, pffff.

 

 

Ondertussen zijn alle passagiers aangekomen. We nemen nog wat lekkere broodjes en een koffie loeihete koffie waarna het tijd wordt om de passagiers te briefen. Bob doet het in zijn beste Duits. Het is zijn vierde taal zoals hij de passagiers verteld en hij red zich er keurig mee. Om 07.48 uur heeft Willie de “Albatros”

afgewogen en laat deze ballon het nog schemerige luchtruim kiezen. De ballon zal als “Vos” ballon dienen, de andere teams dienen zo dicht mogelijk bij de landingsplaats van deze ballon te landen. Een ballon die omhoog mag, wordt naar een open plaats geduwd. Willie eist het woord. “Stilte aub, piloot bent u klaar?, zandzak eruit, iedereen los laten, vastpakken, nog een zandzak, iedereen weer los, oke, Gluck Ab !! . . . en de ballon zweeft er geruisloos vandoor . . . helemaal mijn ding, prachtig. Tijdens het afwegen van de Belgica smoes ik nog wat met Ronny en gelijk worden we afgekapt door chef Eimers. “Ruhe bitte, dan kunnen we verder gaan”. Horst von Hagen wordt even met zijn neus op het gasballon reglementboek gedrukt als Willie ziet dat hij alle zandzakken in de mand heeft en niks aan de buitenkant. Ook hier zijn regels voor. Als je meer dan 35 zakken zand bij je hebt, en dat heeft

iedereen, moet je het resterende aan de buitenkant hangen. Dit om niet teveel gewicht op de bodem te hebben en het doorzakken daarvan te voorkomen. Daar is iets voor te zeggen. De meeste teams hangen trouwens bijna alle zakken aan de buitenkant en dat hoort ook zo bij een gasballon vind ik. Als alles vertrokken is richting het noord-noordoosten, nemen we afscheid en bedanken Claudia voor de overnachting in Hotel Eimers. Een kamer met ontbijt, direct op het startveld. Wat wilden we nog meer.

 

  

The party is over en we gaan weer richting huis. Op de snelweg zien we de ballonnen hangen in de rookpluimen van de grote schoorstenen van de steenkoolcentrale waar wij enkele weken geleden ook hingen. Nu zal de ballonkomkommertijd wel echt begonnen zijn. De foto’s vind je op het “Ballooning Pictures” gedeelte van deze site.  Bennie Bos

    

28

Tot Slot


Tekst: Bennie Bos, Foto: Miele

    

Niet schrikken, het is een foto trucage maar wel een hele leuke onder het motto "Miele, er is geen betere".


De prachtige Nederlandse Pauw special shape is verkocht aan Aart Jan Troost. Ik vind het nog steeds één van de mooiste shapes van Nederland en hoop dat we hem volgend jaar weer heel vaak mogen zien.


Nienke heeft haar site "Airdreams" geupdate met 2 nieuwe fotoseries en een verslag van haar gasvaart.


Op YouTube staat een zogenaamde "Time Laps", een zeer versnelde afloop van een ballonfiesta, erg leuk.


Er staan zoals al gemeld twee nieuwe fotoseries klaar onder de knop "Ballooning Pictures".

Reacties zijn altijd welkom via email, Bennie Bos