Uitgave 30 - November 2004 - Jaargang 3

Tijdens de onderhandelingen over een ballonmeeting in Mexico werd er toevallig even gesproken over een tweede meeting in Bolivia. Op dat moment sprak me dat helemaal niet zo aan ondanks dat dit toch zeer haalbaar was en aangezien de meeting ter plaatse al helemaal rond was hoefde ik eigenlijk alleen maar ja te

zeggen. De meeting in Mexico werd geregeld en Bolivia had ik toch maar laten schieten. Toen ik enige tijd later wat na zat te tafelen met de bevriende piloten Rik Kornet en Daan Elfring na afloop van één van onze ballonvaarten, gooide ik voor de lol het voorstel op tafel, “hey jongens, zullen we naar Bolivia gaan”. Gaandeweg het gesprek werden we toch alle drie enthousiast over deze meeting en kwam na overleg met de organisatie dit balletje aan het rollen. Besloten werd om een oudere ballon mee te nemen waarop de organisatie ons verzocht daarvan een foto op te sturen om te zien of dit geen probleem opleverde met andere sponsoren. Wat schetste hun verbazing toen ze op de achtergrond op die foto een ballon zagen hangen met de tekst “Salar”. Hiervan werden ze wildenthousiast omdat de meeting namelijk plaats zou vinden op het grote zoutmeer van Bolivia wat de naam “Salar de Uyuni”

droeg en toevalligerwijs was deze “Salar” ballon ook in het bezit van Rik Kornet. Dat kwam mooi uit en we besloten om deze ballon op het vliegtuig te zetten. Onze reis naar Bolivia was een avontuur op zich. Vanaf Madrid was het 13,5 uur vliegen naar Santa Cruz inclusief een tankstop in Santa Fe. Overstappen naar La

Paz en daarna het laatste stuk richting eindbestemming met een oude DC3, een vliegtuig wat bij ons alleen nog in het museum te bezichtigen is. Vanuit de lucht een prachtig welkom in de vorm van een grote groep mensen die zich als een figuur hadden opgesteld en samen de tekst “Visit Bolivia” vormden. Bolivia is het armste land van Zuid-Amerika en men hoopt het toerisme een grotere rol te laten spelen bij de economische situatie in het land. Een drukte van jewelste bij de 20 ballonteams uit 8 verschillende landen die allemaal hun eigen spullen en ballonnen weer moesten uitzoeken, gas moesten tanken en alles in gereedheid brengen voor de eerste vaart van de komende ochtend. Vergeet daarbij niet dat we al 42 uur onderweg waren en eigenlijk stijf stonden van de vermoeidheid. Daar komt ook nog bij dat onze verblijfplaats zich op 3700 meter bevond met de daarbij horende hoeveelheid zuurstof die voor

ons absoluut niet gewoon was. Je lichaam gaat hier op reageren en elke inspanning voelde dan ook zwaar. We werden ondergebracht in een prachtig hotel in Palaco del Sal, geheel opgebouwd en gemeubileerd van zout waar we voor de eerste keer een bed vonden en een klein beetje konden slapen.

De volgende ochtend gingen we naar het zoutmeer waar de ballonstart moest plaatsvinden en troffen daar een gigantisch feest van de locale bevolking die dansten en muziek maakten en een geweldige entourage verzorgden. Het was één grote beweging op de enorme zoutvlakte van 12000 m2 en het voelde geweldig

daar een deel van te mogen zijn. Alle ballonnen waren ter plaatse afgeleverd door 3 vrachtwagen die tevens ook weer voor de retreive van het hele spul moesten zorgen. Grote gekleurde zeilen werden klaargelegd op de enorme zoutvlakte voor de inflate van de ballonnen. Voor onze “Salar” was dat eigenlijk niet meer nodig want dit was toch een oud poreus beestje. Toen de ballon overeind stond verscheen zelfs president Carlos Mesa met een squadron van cameramensen om zich heen. De streek kent één ballonvaarder met een eigen gemaakte mand van waterleidingbuis waarin plastic repen waren gevlochten, een zelf gefabriceerde brander en volgens mij was de ballon ook zelf in elkaar geknutseld. De vaart zelf was prachtig en even waande ik mij weer in een ballon boven de Noordpool als je het vergelijkt met het uitzicht over een eindeloos wit landschap. Alles spierwit en een sterk

aanwezige zon, een stoere zonnebril was een absolute must. Na een 30tal minuten hebben we de ballon aan de grond gezet omdat we aan de rand kwamen van het zoutmeer. Daar sta je dan in the middle of nowhere te wachten of er een Boliviaan langs zou komen en we het spul op een van de 3 vrachtwagens konden laden.

De organisatie werkte nog behoorlijk traag, er waren teams de hele dag bezig om terug te komen. Wij hadden geluk en werden vrij snel gevonden en werden uitgenodigd voor de lunch waarbij ook de president gewoon mee zou eten. Een zeer populaire man die zich vrij door het volk kon bewegen, terwijl bij ons alles is afgeschermd met bodyguards. De man zat enkele tafels verder en op een gegeven moment hebben we alle moed verzameld en besloten hem aan te spreken en een pak stroopwafels van Nederlandse bodem aan te bieden. Het was waarschijnlijk het gebrek aan zuurstof wat ons toch een beetje gek in de kop maakte. Hij keek even raar op, de man kreeg normaal gesproken natuurlijk veel grotere kado’s. Toen wij dit éénmaal gedaan hadden was het hek van de dam en kwamen de andere teams ook in de benen en boden hem een boek, een half flesje jenever en ik weet niet wat aan zodat Mr. President

al helemaal niet meer aan zijn eten toe kwam. Het was een bijzondere beleving waarna we een bezoek brachten aan het “Isla des piscadores” een grote rots midden op de “Salar”, begroeid met cactussen van vijf meter hoog. Ook bezochten we het Titacaca meer, dit is het hoogst gelegen meer ter wereld waar we zeer gastvrij werden ontvangen en een prachtige boottocht konden maken met een catamaran waarmee we een bezoek brachten aan het “Isla del Sol”, het zonne eiland. Volgens de Inca cultuur is hier het leven ontstaan.

Een indrukwekkend eiland in een onbeschrijflijk mooi meer omringd door de zes kilometer hoge toppen van het Andesgebergte. Volgens oude rituelen moesten we daar op onze knieën en moesten we een eed afleggen in de trend van, “ik spreek altijd de waarheid, ik zal hard werken” en meer van die dingen en werden we

voorzien van oude Inca namen. Zo was ik de God of the Prosperety oftewel Kakka, en dat paste wel goed bij de situatie van mijn darmen. Later met de bus terug naar La Paz alwaar we een zeer luxe hotel kregen aangeboden met de mededeling: “geniet ervan want jullie worden morgenvroeg om 04:30 weer in de hal verwacht om de tweede vaart te gaan maken”. De start zou plaatsvinden bij een oude ruïne en keurig op tijd stonden we beneden te wachten. Een deel van de teams sliep in een tweede hotel en al gauw was duidelijk dat de communicatie tussen de organisatie en de teams nog lang niet optimaal was, waarschijnlijk ook omdat dit het eerste grote ballonfeest in Bolivia was. Op een gegeven moment duurde het Daan te lang en besloot hij het voortouw te nemen en wierp zich op als de persoon die dan maar de beslissingen moest nemen waardoor er weer een beetje schot in de zaak kwam. Het zou natuurlijk

zonde zijn als je door onnodig getreuzel de vaart zou missen, daar was een ieder ten slotte voor gekomen. Op het startveld aangekomen troffen we daar weer onze ballonnen die al keurig met de vrachtwagens waren gebracht en kregen we per team een aantal militairen toebedeeld. Ik geloof dat we wel een stuk of

10 man tot onze beschikking hadden. Het uitpakken, het rennen met de flessen en het opbouwen ging allemaal heel snel. Vergeet daarbij niet dat we nog steeds op 3700 meter zaten, dus dat rennen met die flessen is iets gemakkelijker gezegd dan gedaan. We maakten een prachtige vaart over een archeologische vindplaats met ruïne’s van de oorspronkelijke Tiahuanacu bevolking.Tijdens de eerste vaart hadden we geleerd dat we de retreive groep goed in de gaten moesten houden en dat we niet op een onmogelijke plek moesten landen waar ze helemaal niet met een vrachtwagen bij konden komen. Het landschap was vanuit de lucht gezien wel redelijk vlak maar veel wegen had je daar ook niet. Op zoek naar een landingsplek zaten we erg laag en troffen daar enkele koeien die gewoon met een touwtje vastzaten aan een pin in de grond. Eén van die beesten schrok zich rot van die grote ballon

en sprong van zijn pin af wat weer tot het gevolg had dat de lokale bevolking, die nog nooit een ballon hadden gezien, hun woede koelden op de ballonnen die na ons kwamen door ze op een ouderwetse manier met een slinger en een steen te bekogelen. We hebben de ballon op een weggetje neergezet en na een tijdje

werden we keurig opgepikt door de vrachtwagen. Ik was blij terug te zijn in het hotel zodat ik mijn darmen weer een beetje rust kon gunnen terwijl Daan na het eten van een Boliviaans broodje ook de nodige spannende momenten beleefde. Rik, als nuchtere Fries had natuurlijk nergens last van. De tijd in Bolivia was voor ons te kort, we hadden meer tijd willen hebben om meer te kunnen genieten van de omgeving en de plaatselijke cultuur. Maar helaas zat het er alweer op en moesten we die enorme lange reis naar huis nog maken. We hadden nadrukkelijk gevraagd om ruime stoelen en genoeg ruimte voor onze benen want onze darmen wilde ook nog niet meewerken. Ze snapten precies wat we wilden . . .  althans dat dachten we. Dus niet, ik kreeg een stoeltje toegewezen waar ik me in liet glijden en gelijk helemaal klem zat tussen een Boliviaan die zich al een week niet gewassen had en

een jonge meid die tegen me aan lag (!!) en zo heb ik 11,5 uur als een mediterende monnik doorgebracht. Gelukkig overheerste het enthousiasme absoluut en kon niemand ons deze fantastische belevenis meer afpakken. We kregen vele felicitaties van de vice-president van het toerisme die terug kan kijken op een geweldige media promotie voor haar land, en daar was het allemaal om te doen.

Het is toch onvoorstelbaar dat er in bijna elk land een stuk in de krant heeft gestaan over een ballonfeest in Bolivia. Het zoutmeer en het Titacacameer zijn de twee speerpunten in de toeristische sector die je moet bezoeken als je naar Bolivia komt. Het is een waanzinnig land met heel veel opties, vriendelijke mensen,

goedkoop, goede maaltijden voor erg weinig geld, kortom een land waar je het avontuur kunt vinden wat je misschien nog zoekt. Op 11 november vertrek ik dan voor mijn reisje naar Mexico waar ik met de WWF panda ballon naar toe ga om aandacht te vragen voor de Monarch vlinder die bedreigd word door illegale bomenkap. De Panda ballon is al onderweg, mede dankzij mijn contacten met de KLM. Mijn eerste ballonvaart in Mexico staat gepland op 16 november, maar daarover vertel ik later meer.

Yke Visser

Op de foto hiernaast van links naar rechts:

Rick Kornet, Yke Visser, Daan Elfring en een Cactus.

Mijn Duitse vriend en gasballonvaarder Rainer Herkenhoff zag zijn droom in vervulling gaan toen hij een uitnodiging ontving om deel te nemen aan de “America´s Challenge Gasballoon Race” welke alweer voor de negende keer als onderdeel op het programma stond van de “Albuquerque International Balloonfiesta” in New

Mexico:  Samen met mijn co-piloot Gerd Strasmann uit Remscheid en onze vrouwen Bettina en Stefanie reisden we via Amsterdam naar de USA. Via Atlanta en Dallas bereikten we het vliegveld van Albuquerque. De “Warsteiner” ballon was allang van te voren met een expediteur uit Keulen meegegeven. Vier verdere Duitse teams hadden ook hun zinnen gezet op deze spannende wedstrijd waaronder enkele bekende namen zoals Willy Eimers, Alfred Derks, Peter Krafczyk en Anja Kummerlein. Al deze mensen met hun teams vormden in het Fairfield Inn Hotel in ABQ samen één groot Duits team. In totaal verschenen 18 teams aan de start waaronder 12 Amerikaanse teams met daarin een zeer grote naam, Joe Kittinger, een vrouwelijke piloot uit Engeland en de genoemde 5 Duitse teams. Je ziet dus dat de gasballonsport zich hoofdzakelijk concentreerd in Duitsland en Amerika. De start stond gepland voor de

zaterdag. Alle ballonnen, de meeste geinflate door een hardwerkende Thorsten Samsel, werden startklaar gemaakt. Wij kregen het startsein om 19.42 en gingen onder de klanken van het nationale volkslied een heldere maar koude nacht in. Albuquerque is dichtbevolkt met 750.000 inwoners en van boven gezien was de

stad net als in een droom. Het Sandia gebergte ligt ten oosten van het startveld en volgens de meteoroloog waaide een sterke wind in de hogere regionen die kant op, dus besloten we te gaan klimmen. Op 13.500 voet, boven de Sandia, kregen we een steeds hogere snelheid zoals voorspeld en op een hoogte van 15.000 voet zakte de temperatuur naar 5 graden onder de nulgrens. Met de kou hadden we natuurlijk rekening gehouden en hadden onszelf voorzien van thermokleding en warm eten. Onze vrouwen die als volgteam dienst zouden doen sliepen de eerste nacht lekker warm in het hotel waarna ze de volgende ochtend de vervolging inzetten met de Pick-Up. Boven hartje Texas en met een snelheid van 33 knopen hoorden we die nacht zelfs de coyotes huilen op de grond. Met een stevig ontbijt op 5 kilometer hoogte begonnen we aan de tweede dag. Constant met een zuurstof masker op de mond

gingen we verder en verder met onze ultieme trip door Amerika. Er ontstond zo langzamerhand wel een probleem. Toen de ballon vertrok hadden we 19 zakken zand en 30 liter water aan boord. Zondagochtend om 03.00 uur was dat gereduceerd naar 5 zandzakken en de voorraad water.

We zagen een prachtige zonsopkomst in Texas en terwijl er geen radioverbinding meer met het volgteam was, volgden we onze route langs de legendarische Route 66. Bettina en Stefanie deden hun werk prima. Ondanks dat er vaak geen enkele communicatie was door de grote afstand, zelfs de sateliet telefoon werkte

niet, hadden ze een manier gevonden om de ballon te volgen. Aan boord van alle ballonnen bevond zich namelijk een logger. De signalen van deze logger veschenen “Live” op Internet en via contact met David Strasmann in Duitsland wisten de dames redelijk nauwkeurig waar de ballon zich bevond. Aan boord maakten wij ons daarover ook geen zorgen, de dames zouden ons wel terug vinden, ze hadden genoeg ervaring. Met een snelheid van 30 knopen ging de vaart recht naar Oklahoma city. We wisten dat we de tweede nacht niet meer in konden gaan met onze kleine voorraad ballast. Dit was niet mogelijk, ondanks dat de voorraad de laatste 10 uur niet veranderd was. Er werd tot een landing besloten in de buurt van Oklahoma city. Na de landing werden alle ledematen weer in de gebruikelijke positie gelegd en probeerden we de dames te bellen. Het bleek dat ze vlak bij zaten en zelfs de landingsprocedure

hadden kunnen volgen. Binnen 5 minuten waren ze ter plaatse. Gerd en ik waren apetrots op onze stoere dames, zeker omdat ze ook gezorgd hadden voor een paar flesjes bier. Eigenlijk was het een grote krat van 30 !!!. Na de telefonische landingsmelding aan het competitiecentrum bleken we op dat moment op kop te liggen, maar er zaten helaas nog 2 ballonnen in de lucht, en dat kon de pret nog wel eens drukken !!

Richard Abruzzo met de ex.gouveneur van New Mexico, Gary Johnson en de Levin broers David en Allan. Beide teams gingen nogmaals de nacht in en zetten ons terug naar de derde plaats. De ballon had 850 kilometer afgelegd, de dames kwamen met de volgwagen op een score van 1200. Voor ons team was dit een groot avontuur en we zullen het niet snel vergeten. De party die dankzij ondersteuning van Willy Eimers plaats kon vinden op de hotelkamer van Klaus was geweldig. De bewaking vond dat een minder goed plan. Volgend jaar weer ???  Vriendelijke groeten,    Rainer Herkenhoff.

Dave Rogers van de Engelse firma 1st Take stuurde mij de gloedje nieuwe DVD van de Bristol Balloon Fiesta. De DVD die ook als video verkrijgbaar is illustreert de volle glorie van de Bristol International Balloon Fiesta inclusief opnames achter de schermen en laat zien waarom het evenement zo succesvol is. Bristol's Ashton Court Estate is de locatie waar elk jaar de massa ballonstarts plaatsvinden, uniek voor diegene die op het evenement komen kijken maar ook voor de mensen in de wijde omgeving. Compleet met een schitterend randgebeuren waaronder stuntshows en muziek voor de hele familie in een kermisachtige sfeer. De historie van de fiesta komt aan bod en er is een reportage over Cameron Balloons. Hannah en Don geven uitleg over hun producten. De DVD eindigt met een ballonvaart van Don himself waarbij hij de maker van deze film uitnodigt om mee te varen. De DVD/Video duurt 70 minuten en is te bestellen bij 

1st Take en zij zijn bereikbaar via email. De prijs van de DVD is 17,95 Engelse ponden en voor de video betaal je 13.95. (ex bezorgkosten).    Bennie Bos

Ivan de verschrikkelijke is de bijnaam van André Trifonov, een ballonpiloot uit Oostenrijk. Als je onderstaande foto van hem bekijkt, begrijp je direct waar de naam vandaan komt. En die naam mag hij hebben, zeker als je zijn omvangrijke staat van dienst bekijkt. Hij was de eerste ballonvaarder op het Rode Plein in Moskou,

maakte de eerste vaart over de heilige stad in Jeruzalem, deed mee aan diverse wereldkampioenschappen over de hele wereld, kwam succesvol door de selectie voor stand-by kosmonaut en deed alle daarvoor nodige opleidingen, was de eerste piloot die een ballonvaart over de Noordpool maakte en tevens de eerste die met een ballon boven de Zuidpool hing. De lijst met dingen die hij gedaan heeft is lang, hij schreef zelfs een boek en verteld nu een verhaal over zijn vierde ballontrip naar de Noordpool:

Een ieder die de fantastische magie van de Noordpool heeft ervaren, zal als een boemerang terug worden getrokken naar dit avontuur. De kristal heldere lucht. Het duizenden jaar oude, in vele kleuren, heldere ijs. De kosmische stilte en de overweldigende gastvrijheid van de plaatselijke bevolking. Eén van de meest uitdagende expedities van deze tijd. Het kostenplaatje was heel hoog maar relatief gezien valt het ook wel mee voor een ervaring van deze schoonheid op de absolute top van de wereld. Wie weet hoe lang de Russian Polar Airforce, zonder hun hulp was deze expeditie onmogelijk, nog toestemming krijgt om expedities als deze nog langer te ondersteunen. Deze keer namen samen met mij 25 personen aan de expeditie deel waaronder de broers Llado Costa (eigenaars Ultra Magic), Nello Carbonnier uit Italie en Anulfo Gonzalez Redondo met zijn co piloot Diego Criado del Rey Saez (onlangs

overleden door een ballonongeluk). Verder teams uit onder andere Litouwen, Korea, Engeland en Slovenië. Onze expeditie bestond uit 6 ballonnen en verder werden we vergezeld door 18 skydivers. Als laatste namen we ook nog 10 duikers uit Rusland en Amerika met ons mee. De 56 koppige expeditie uit 16

landen werd georganiseerd ter nagedachtenis aan het 90 jarige jubileum van de eerste menselijke stap op de Noordpool door ontdekker Robert Peary en tevens dat 70 jaar geleden het eerste onderzoekstation op de Noordpool werd gebouwd op Franz Joseph land. We werden vergezeld door de Russische Ortodoxe priester Victor Smetannikov uit Novosibirsk. Hij droeg een groot houten kruis met zich mee en had de bedoeling om een dienst te houden op de Noordpool. Na de gebruikelijke burocratische douane formaliteiten arriveerden de teams met hun ballonnen op 14 april in Moskou. 2 dagen werden gespendeerd aan de openingsceremonie, persconferencies,

omgeving bezichtigen, laatste voorbereidingen en controles van ons ballon materiaal. Op 16 april landden we na een vlucht van 2 uur met een Iljushin 76 vrachtvliegtuig op Murmanshi, het onder een diepe laag sneeuw gelegen vliegveld van Moermansk. Volgens ons programma zouden we hier 2 dagen blijven om te

acclimatiseren waarna we direct door zouden gaan naar de Noordpool. Maar de Noordelijke Goden hadden een ander tijdsplan voor ons. Elke expeditie heeft zijn eigen dynamische tijdsverloop. En hoop factoren zoals het weer, de conditie van het ijs, plotseling opkomende magnetische stormen in de ionosfeer, gezondheids problemen, burocratische en politieke invloeden, allen hebben ze invloed op het verloop van de reis. Ook al is alles van tevoren nog zo strak gepland en geregeld. Het meest belangrijke moet altijd de veiligheid van de expeditie zijn en het weer gezond terugkeren naar huis. Daarvoor moeten soms moeilijke beslissingen worden genomen onder gevaarlijke omstandigheden. Moermansk is een stad met 400.000 inwoners, verscholen in de, dankzij de Golfstroom, bijna

ijsvrije Kola baai op de grens van de Bering zee. Voor de Perestroika was Moermansk een uiterst geheim gebied in verband met de basis van de voormalige Sovjet Polar Navy en de atoom onderzeeers. De vooruitgang in Rusland is gestopt bij de stadsgrens. Het Lenin monument staat nog steeds in het Central

park, wel zijn de meeste mensen zijn erg behulpzaam en gastvrij. We brachten hier een week door vol verrassingen zoals en cycloon die over de Noordpool raasde en de temperatuur van -50°C naar een enkele keer +13°C bracht waarbij de sneeuw in rap tempo begon te smelten. De volgende dag brachten we een bezoek aan Innuit stad, ongeveer 200 kilometer vanaf ons hotel in de toendra waar we zelfs de mogelijkheid hadden om een korte ballonvaart te maken in een gebied waar de sneeuw nog net niet begon te smelten. Terug in het hotel wachtte ons meer slecht nieuws uit het Noordpool kamp „Borneo“. Door de hoge temperaturen onstonden er scheuren in het ijs van de speciaal geprepareerde landingsbaan. Men begon onmiddelijk met de aanleg van een nieuwe baan, 6 kilometer verderop wat ons een vertraging opleverde van 3 dagen. Scuba divers en ballonvaarders hebben een ding gemeen, beidden

zijn gezellige en sociale mensen en er onstond al gauw een hotelkamer party met de nodige wodka. Ik grapte wat met de leider van de duikexpeditie Misha Safonov en vroeg of hij mij als gast accepteerde voor een duik onder het ijs. „ Misschien“ was zijn antwoord. Op dat moment kon ik nog niet voorzien dat ik de zaadjes

strooide voor een zeer opwindend Noordpool duik avontuur. Na nog meer tegenslagen zoals een defecte bulldozer en een plotseling defect aan ons vliegtuig kwam eindelijk het goede nieuws dat onze landingsbaan gereed was.  We zaten reeds bepakt en gezakt in het laadruim van het vliegtuig toen de volgende melding kwam: „we hebben een probleem, een stabiel hogedrukgebied boven de Noordpool wordt vergezeld door een sterke magnetische storm in de ionosfeer en dat verstoord onze radioverbinding dusdanig dat we niet kunnen vliegen omdat we dan geen contact met de toren van kamp „Borneo“ kunnen krijgen. We moeten wachten“. „Laten we maar eens kijken wie een perfecte training heeft in wachten“ lachtte ik zonder echt blij te zijn naar de stevig teleurgestelde mannen. Iedereen reageerde verschillend, de terugreis naar Moskou stond alweer voor de deur, en we waren nog niet eens weg, de visa kon eenvoudig verlengd worden en de zaken thuis konden ook wel via de telefoon, dus , wat was het probleem. Op zondagochtend kwam een mobiel satelliet telefoontje binnen van kamp „Borneo“ met de melding „free for take off“! 4 uur later maakten we een perfecte landing op het ijs. Prachtig weer met een windje van 3 knopen en een temperatuur die 32 graden onder nul lag. De gezichten die ik nog van vorig jaar kende verwelkomden ons van harte. Ik mistte 5 personen onder de crew van het kamp. Captain Vladimir Kineov, twee helikopter piloten en twee co-piloten stierven vorig jaar onder

zeer mysterieuze omstandigheden tijdens een vis tripje bij een meer in de buurt van Chatanga. Vorig jaar was hier ook een priester en hij plaatste een groot houten kruis in het ijs. Maar volgens een oud Siberisch sjamaan geloof kost het plaatsen van een houten kruis op water (en dus ook op ijs) 5 mensenlevens.

Logischerwijs werd de priester in ons gezelschap vermeden als de pest. Gunar stond te popelen om direct met zijn ballon te gaan varen en maakte een korte vlucht omdat hij direct met het vliegtuig terug moest. Hij kon door omstandigheden niet langer blijven en liet de veel te heet gestookte ballon voor ons liggen en stapte snel weer in het wachtende vliegtuig met het gezicht van een boer die kiespijn had.Het weer was nog prachtig en dat stimuleerde ook de anderen om met deze ballon een stuk te gaan varen. Behalve Grega, die met een grote 160 ballon de lucht in ging, waren alle starts oke. Onze Noordpool mascotte stapte bij mij in de mand en had voor het eerst de mogelijkheid om deze bevroren rijkdom vanuit de lucht te bekijken. Na een behoorlijke harde landing in de sneeuw weigerde hij om ooit nog met zulke gekken de lucht in te gaan. We gingen ons voorbereiden op de echte vaart over het geografische noordelijkste punt, de echte vaart over de Noordpool. Weer een tegenslag toen de commandant van de „Borneo“, captain Vjatsheslav Girlja ons meedeelde dat er niet genoeg kerosine aanwezig was voor een veilige retrieve met de 2 aanwezige helikopters. We moesten wachten op de terugkeer van het vliegtuig met de nodige voorraden. Een vreselijk dillema. Het was werkelijk prachtig ballonweer maar we konden niet starten omdat er geen retrieve mogelijkheid was. Om gek van te worden. 20 uur wachten. Sommigen gingen wandelen in deze vreemde wereld,

anderen maakten foto’s voor de sponsor en de rest probeerde te slapen in de verwarmde dubbel geisoleerde tenten. Persoonlijk maakte ik werk van mijn mogelijke duik onder het ijs en zocht contact met Mischa. De groep duikers had inmiddels het record gevestigd op 20 meter diepte onder het Noordpool ijs. Ik vond Mischa

in zijn tent waar hij net zijn pak aan het drogen was. Ik vroeg hem om nog een tweede keer te gaan duiken, samen met mij waarop hij mij een verhaal vertelde van vorig jaar waarbij Russische duikers om het leven waren gekomen onder mysterieuze omstandigheden. Ik liet me niet bang maken en bood hem in ruil aan om hem op mijn volgende vaart mee te nemen in de ballon. Opeens waren zijn bezwaren van de baan en in no time zat ik in een duikpak, checkte samen met Mischa mijn apparatuur waarop we met een slee naar een alweer bevroren wrak gingen. We maakten een gat in het 40 centimeter dikke ijs, ik maakte een touw vast rond mijn middel en sprong na Mischa in het erg zoute zeewater. Het was 02.00, midden in de nacht maar zoals gebruikelijk in dit seizoen, 24 uur per dag licht. Onder ons bevond zich een diepte van 4000 meter. Onder de oppevlakte zagen we 10 meter diepe muren van ijs met bizarre holen waarin kleine vissen, gekleurd krill en plankton dreef in een kosmische stilte. Na 20 minuten gaf Micha mij een sein om op te stijgen en als een zeehond kroop ik uit het gat. Ik voelde de kou helemaal niet, wel de vele handen die ik geschud kreeg van mijn duikvrienden. Ik was de eerste Oostenrijker en de derde natie na de USA en Rusland die gedoken had onder de Noordpool. het ballonweer was nog steeds perfect toen uiteindelijk het vliegtuig arriveerde met genoeg kerosine voor de helikopters. We vlogen met de heli’s naar een plek op de Noordpool met de wind richting centrum en sloegen onze quick release ankers in de grond. De ballonnen werden geinflate en als eerste hing

het team uit Madrid boven een betoverend landschap, gevolgd door de Ultra Magic brothers uit Barcelona en de Engelsen uit Londen. De grote ballon uit Slovenie werd keurig volgeblazen maar door het formaat werd hij nog aardig heen er weer geslingerd tegen het ijs. Ik inflate mijn kleine cloudhopper welke al 3 keer eerder

over de pool had gevaren. Plotseling merkte ik dat de pilot lights op mijn brander uit gingen waarna ik ze met geen mogelijkheid meer aan de praat kreeg. Ik had dit keer besloten de gasflessen af te persen met helium om ze op druk te houden, maar blijkbaar was dit geen goed idee geweest want de druk zakte snel. Mogelijk komt dit omdat een helium molecuul veel kleiner is dan een stikstof molecuul. Voor mijn eigen veiligheid besloot ik de ballon maar weer leeg te laten lopen. Om over dit gevaarlijke gebied te varen met veel wakken en open water is mij te veel risico zonder pilot lights. We hadden gelukkig een reserve ballon liggen die was achtergelaten door de mensen uit Litauwen die door het aangepaste tijdschema niet verder mee konden. Deze ballon hebben we opgebouwd en konden zo gelukkig onze echte Noordpool vaart maken. Het was een geweldige ervaring, onvergetelijk. Plotseling bedacht ik dat ik een nieuw Guiness record gezet had. In één dag duiken onder en varen over de Noordpool. De helikopter retrieve was zonder problemen, zelfs zonder radiocontact. Op de Noordpool kun je erg ver kijken en een vuurpijl was genoeg om aan te geven waar we waren geland, zelfs op 40 kilometer afstand. Franz Joseph land telt 111 eilandjes, de meesten met gletsjers. Op de terugweg naar

Moermansk stopten we in Alexandra, het meest westerlijk gesitueerde eiland bij de militaire en wetenschappelijke basis Nagurskoe. Het was mogelijk geweest om hier nog een korte vaart te maken maar onze gasreserves lieten dat eigenlijk niet toe en de wind waaide behoorlijk. Op alle gezichten was

vermoeidheid te lezen dus dat lieten we maar voor wat het was. We namen een stevig ontbijt in de kantine en luisterden naar verhalen over ijsberen die verteld werden door de jonge sympathieke commandant van de basis. Op het eind gaf hij ons 3 tanden van een zeeleeuw als souvenier. We trokken lootjes en het Italiaanse team Nello en Enrico mocht ze mee naar huis nemen. Op de vraag waar eigenlijk de ijsberen waren, kregen we als antwoord dat deze in winterslaap waren. In diezelfde winterslaap voelden wij ons op de terugreis in het vliegtuig naar Moermansk. Na de landing had niemand van ons eigenlijk nog zin om de wachtende TV journalisten te woord te staan. Dezelfde dag vlogen we verder naar Moskou waar we in het toprestaurant van Hotel

Rossia, uitkijkend op het verlichte Rode Plein een afscheidfeest hielden met souveniers en de Noordpool certificaten. Hier besloten we dat we ooit terug zouden keren naar de pool.  

Ivan André Trifonov (Polar Balloon Pilot)

Een maandje geleden kregen we onverwachts bezoek op het industrieterrein “De Harselaar”. Een ballonvaarder had er een uur overgedaan om vanaf Barneveld naar “De Harselaar” te varen, hij had bijna geen wind. Met het oog op het voorkomen van stilhangen boven de A1, besloot hij de ballon op het rustige industrieterrein neer te zetten. Voordat hij aan de grond stond, was de volgploeg al aanwezig om de stille weg in de gaten te houden. Er volgde een super zachte landing en de ballon kon snel worden ingepakt, hij had alleen één “probleem”, wie was de grondeigenaar??? 

Gerben van Beek

Vorig jaar november studeerde Eric Klarenbeek af aan de Design Academy in Eindhoven. Klarenbeek pendelt tussen Woonbeurs en Thuisfront. Hier heeft hij een experiment van de zwevende lamp, als ware het een luchtballon. Het principe is een lamp van 2000 watt die ingepakt is in een grote ultralichte en doorschijnende lege ballon. Als je de lamp aanzet, vult de ballon zich met lucht die gaat bewegen, stijgen, omdat ze warm is van de brandende lamp. Is de ballon vol, dan kan de lucht alleen nog maar omhoog en laat de ballon en het licht zweven in de ruimte. "Een experiment dat nu nog moeilijk écht uitvoerbaar is", zegt Klarenbeek. Ingo Maurer, ontwerper voor de Italiaanse Cappellini-group, heeft er ook naar gekeken en is geïnteresseerd. Hij buigt zich ook over de vraag hoe je dit zo uit kunt voeren dat het in productie genomen kan worden."  Spits.

Probeer dit echt niet thuis !!!!    Brandgevaar !!!

De Albuquerque International Balloon Fiesta 2004. Zevenhonderd heteluchtballonnen en 75 Special Shapes die temidden van een zee van toeschouwers opstijgen, temidden van een enthousiast drummende mensenmassa, zonder dat dit evenwel de piloten en hun crew schijnt te storen .... Een 10-dagen durend feest, dit jaar ging

de Fiesta reeds van start op de eerste vrijdagnamiddag, met veel initiatieven, heel veel feestgewoel en een zweempje competitie. Ik persoonlijk dook voor de vierde maal onder in dit Fiesta Park om honderden foto’s te maken : een eerste keer in 1994, vervolgens in 1996 en daarna tijdens de rampzalige, helemaal uitgeregende, editie 2000. Ik vond er hetzelfde enthousiasme terug van het publiek, dat nu evenwel 5 dollar toegangsgeld en 5 dollar parkeergeld dient te betalen, daar waar 10 jaar terug alles gratis was ... Ik heb vele ‚oude’ Amerikaanse ballonnen gezien en weinig ‚splinternieuwe’ ... Ik heb weinig Europeanen ontmoet, slechts een 40-tal, daar waar vroeger charter-cargo’s werden ingezet om de Zwitsers, Oostenrijkers en Spanjaarden over te vliegen, die thans schijnen te deserteren ... Dit jaar zijn 3 Nederlandse teams de Atlantische Oceaan

overgestoken : Harry Velthoven, Ton Rentier en het team van Hans Van Hoesel, met zijn vliegende Lieveheersbeestje. Vanuit België hebben Marc Sevrin en Peter Van Overwalle twee Special Shapes laten overvliegen : Victor The Bear en Nelly-B, het Roze Olifantje, terwijl Peter tevens zijn geel-rode Citrus

Twist in het luchtruim bracht. De meest talrijke Europese groep was ongetwijfeld de Engelsen (17), terwijl Frankrijk 5 teams had afgevaardigd, waaronder 3 grote namen : de veteraan Olivier Roux-Devillas met zijn fantastisch equipage; Philippe Buron-Pilatre, organisator van de Biennale de Chambley; en Philippe Lusley, koning van de zelf-geconstrueerde luchtballonnen, maar ditmaal aanwezig in hoedanigheid van piloot-reporter. Talrijk, zoals altijd, waren de door Warsteiner gesponsorde Duitse piloten, waaronder mijn vriend Hermann Loeser, in de plaats van A. Cramer die met vakantie was in Florida. Ze brachten 2 Special Shapes mee : de Locomotief en de sympathieke gele 6-Wieltjes-Mobiel (Pneuhage). Dit jaar was het iets moeilijker mee te vliegen met de ‚Media Pilots’, slechts een 15-tal piloten gaven zich iedere morgen vrijwillig op om de Internationale Pers- en de Amerikaanse TV-

mensen mee in de lucht te nemen. Ik kon meevliegen in een gewone luchtballon met de pilote Kathy Reineke, die samen met haar man Dave eigenares is van de Special Shape Bud E. Beaver Balloon, de rebuilt van ex-Mr. Potatoe, en haar vriendin Barbara. Na een rustige vlucht boven de vallei keerden we dankzij het box-effect

terug naar de zuidkant van het terrein. Uitkijkend over de overvolle parkings en campings vol reusachtige kampeerwagens zette onze pilote de landing in, doch een onverwacht ondeugend windstootje liet ons tamelijk onzacht van dichtbij kennismaken met het zand op de parking van het in aanbouw zijnde Ballonmuseum. En daar werd mijn stoutste droom waarheid ... de mand kipte om en plots kwam ik onder 2 vrouwen te liggen !! De volgende dag was het aan Caroline om mee te varen met de Canadese ballon Festival de Gatineau, bestuurd door de knappe Daniel Davignon. Bovenop een prachtige vaart en de obligate doop achteraf, tikten we ook een afspraak voor daags erna op de kop : Canadese pannenkoeken ! Tussen de talrijke Canadese teams viel mij in het bijzonder de warme vriendschap op tussen de organisatoren van de meeting van St. Jean-sur-Richelieu en deze van

Gatineau. Lucien Desbiens, mijn vriend sinds lange jaren en piloot van de Special Shape Piko, toonde zich een uitstekende pannenkoekenkok. Het duurde dan ook niet lang of een lange rij piloten en crew van diverse pluimage en nationaliteit stond, gezellig keuvelend, aan te schuiven om dit heerlijke gerecht te nuttigen

We troffen er o.m. Bob Romaneschi en zijn collega aan, piloten van The Little Bees ; Mark Prothro, piloot van de meest kleurrijke kikker ter wereld ; en verder de nieuwe koningen van de aerostatische Special Shapes : de Brazilianen Antonio Marcos Bonimcontro, Ricardo de Almeida en Jairo Antonio Fogaca. Een spectaculair

‘speeldingetje’ voor intimi was de Firetruck ‚The Gentle Stripper’, eigendom van Tyler Young, uitbater van een fabuleus fonduehuis in het centrum van Old Town. Uit deze antieke rode brandweerwagen, die diende als chase vehicule voor het team van Marc Sevrin, werd er à volonté heerlijk koel Warsteiner bier getapt ! Onnodig te onderstrepen hoezeer Mr. Tyler herkend en geliefd werd op het terrein ... Van deze meest beroemde ‚retreiving car’ van Amerika liet hij bovendien prachtige pins realiseren! Albuquerque is het podium bij uitstek voor de presentatie van nieuwe Special Shapes : de editie 2004 verraste ons op Little Angel, Little Devil en Little Pirate, drie juweeltjes van Braziliaanse constructie, alsmede het kleurrijke Paddestoeltje en Pompa de Rode Eekhoorn. Maar mijns inziens waren de 2 meest sympathieke onder de nieuwe Specials de Old McDonald’s Farm en Wings of Wind. Het leuke boerderijtje was de lieveling

van de kinderen, te horen naar hun gejuich bij het opstijgen ! Ikzelf was gefascineerd door de Tetrahedron van Nazca, Peru, waarschijnlijk de allereerste warmeluchtballon ooit ... Kortom, Albuquerque International Balloon Fiesta 2004 was een succes en heeft menigeen gelukkig gemaakt.

Peter Van Overwalle behaalde de overwinning van de New Mexico Challenge in de categorie kleine luchtballons (tot 83000 kubieke voet) met een afstand van 30,59 km.  In diezelfde competitie voor de categorie grote luchtballons (100.000 kubieke voet) was de beker voor Rene Meier, die een afstand van

124,14 km aflegde. Ook ikzelf was zeer gelukkig deze Fiesta te kunnen afsluiten met een vaart in de paarse Special Shape Purple People Eater, bestuurd door John Cavin, ex- Indy race-piloot, die echter na amper 2 km besloot zijn ballon terug aan de grond te zetten ... ! Want wat bleek ..?! Kort na het opstijgen nam de wind onverwacht en buiten elke voorspelling in snelheid toe tot meer dan 35 km/uur. Rondom ons zagen we dan ook meerdere ballonnen in zware moeilijkheden .... Voor eentje is het helaas verkeerd afgelopen ... Het resultaat heeft zowat de hele wereld op TV of in de krant kunnen zien .... een Special Shape hulpeloos rondom een enorme TV-mast gedrapeerd ...    

Antonio Biasioli

Zoals Antonio al vertelde, de beelden van een vernielde "Smokey Bear" heeft iedereen kunnen zien, terwijl men de wereld getuige had kunnen laten zijn van een pracht meeting, helaas, misère verkoopt !! Even iets over de missie van de  Smokey Bear ballon. “Vrienden van Smokey” is een non-profit organisatie met allemaal

vrijwilligers die als doel hebben om voorlichting te geven over het voorkomen van bosbranden door onvoorzichtigheid in de natuur. Op de website van Smokey verscheen het volgende stuk: Smokey Bear zal weer varen. Op 10 oktober werd de beroemde Smokey Bear ballon door een onverwachte zijwind, waardoor zelfs de pet van het hoofd van de piloot afwaaide, in een 220 meter hoge zendmast geblazen. Dankzij de ervaring en het kalm blijven op dat ogenblik van de piloot en natuurlijk een portie geluk waren alle drie inzittenden in staat om langs de mast naar beneden te klimmen waar ze opgewacht werden door hulpverleners en familie die in diepe angst hadden gezeten. De ballon is bijna total loss. Enkele delen van de set kunnen nog worden gebruikt maar de ballon en de mand zullen moeten worden vervangen. Het tragische ongeluk werd wereldwijd uitgezonden. Je zou denken dat een ongeluk als deze

de motivatie van piloot en crew verbrijzeld en hun aan het twijfelen zet om verder te gaan met hun boodschap, de aandacht vragen en discussies op gang brengen over brandpreventie. Want dat was het grote doel van deze ballon. Na terugkeer op het startveld en na de doop van de 2 heldhaftige jonge passagiers

hielden de crewleden de adem in voor de eerste reactie van de piloot. “Wat mij betreft is dit niet het einde”, zei de piloot, gevolgd door een enorme schreeuw van blijdschap van de crewleden. “Ik ga met je mee op de eerste vaart” was de reactie van een senoir crewlid wat weer gevolgd werd door een luid gejoel. De volgende stap was nu om een plan voor de toekomst op te stellen. Op 16 oktober had de club van vrienden van de Smokey Bear ballon een vergadering belegd die royaal bezocht werd. Op enkele momenten was er geen enkel droog oog meer te vinden in de zaal en werd één ding bijzonder duidelijk. De missie van de Smokey Bear ballon is nog steeds erg noodzakelijk en zal sterker worden dan ooit. Er is al een aardig bedrag ingezameld maar er is nog een lange weg te gaan om de benodigde 90,000 dollar bij elkaar te krijgen. Als je het goed bekijkt is dit bedrag maar een druppel in een emmer want elk

jaar gaan er vele miljoenen dollars verloren aan het bestrijden van grote bosbranden. Als de aandacht van de ballon één enkele grote brand kan voorkomen is het al een winstgevende investering. De vernielde ballon had 11 jaar dienst gedaan en je mag zeker spreken dat hierdoor veel onnodig leed bespaard is gebleven. Informatie over de geldinzameling kun je vinden op de website van Smokey Bear.

Crewlid Carol Griner van Smokey schreef het navolgende verhaal: Op de eerste dag van de fiesta gaf Smokey mij een prachtige lucht en een perfecte dag om te varen. Op de tweede dag van de fiesta gaf Smokey mij schitterend weer en een ongelofelijke omgeving vol kleurrijke ballonnen om lekker in rond te hangen. Op de derde dag gaf Smokey mij een gecancelde vaart. Op de vierde dag gaf Smokey mij een duplicaat van de vorige dag. Op de vijfde dag van de fiesta gaf Smokey mij enige vertraging in verband met het weer waarna we toch nog een vaart hebben kunnen maken en genoten van de dag. Op de zesde dag gaf Smokey mij een werkelijk schitterende dag om te varen met de Red Hat Society. We maakten een korte vaart richting de steengroeve. De special shapes waren spectaculair. Op de zevende dag van de fiesta gaf Smokey mij een hemel vol sterren. Toen we op het startveld arriveerden in de vroege ochtend begon de wind aan te trekken. We keken de situatie enkele uren aan maar aangezien de piloot van Smokey niet wil varen met teveel wind, besloot hij de vaart van vandaag te cancelen. Op de achtste dag gaf Smokey mij een hemel vol sterren en een klamme wind. We wisten dat dit niet een eersteklas dag zou worden toen er een stuk ijs van onze volgauto afviel. Het inflaten ging ook al niet zo best omdat de temperatuur kabel gedraaid zat met een ander touw en Smokey weer leeg moest om alles uit de knoop te halen waarna alles weer overnieuw moest. De vaart was plezierig maar de landingsplek ietwat slecht gekozen. We hadden veel tijd nodig om de ballon te bergen. De

tanks moesten uit de mand en Smokey moest over het prikkeldraad getild worden maar, ervaren als de crew is, lukte het allemaal perfect en weldra lag Smokey weer in zijn bedje achterin de wagen. Bill beloofde om niet

weer te landen op deze moeilijke plek. Op de negende dag van de fiesta gaf Smokey mij . . . . een gebroken hart. De dag begon perfect maar eindigde in een tragedie toen Smokey na een uur varen werd gevangen door een zijwind en boven in een 220 meter hoge radiotoren terecht kwam. Bill en zijn 2 passagiers, Troy en Aaron, ontsnapten aan ernstig letsel door langs de toren naar beneden te klimmen. Smokey was niet zo gelukkig en werd aan flarden gescheurd en hing zielig aan de mast. Bill vroeg later aan de crew of we deze landingsplek beter vonden dan die van gisteren. Doordat hij nog steeds humor had, wisten we dat hij niet bij de pakken neer zou zitten en weer zou gaan varen. Smokey begon zijn missie op de eerste dag van de ballonfiesta in Albequerue in 1993 en eindigde zijn missie op de laatste dag van de fiesta in 2004. We zijn ontzettend trots op de grote carriere van de ballon

over de afgelopen 11 jaar waarin hij zijn boodschap ruimschoots verkondigd heeft en wachten vol ongeduld op de komst van Smokey 2.    Dave Bervin en Carol Griner

In oktober 1991 werd de prive onderneming “Augur Aeronautical Centre” geregistreerd bij de Moscow Registration Chamber met een aantal van 7 medewerkers. Het team koos hoofd constructeur en organisator Stanislav Feudoroff als president van de nieuwe organisatie. Men ontwikkelde ballonnen en luchtschepen en werkte zo nu en dan ook voor de divisie luchtvaart van Defensie. Het bedrijf bezit vandaag de dag 20 ballonnen en enkele luchtschepen waarmee men vaarten maakt voor de staat en commercieel. AUGUR A.C. is de hoofdrolspeler als het gaat om speciale projecten in de heteluchtvaart in Rusland. De afgelopen zomer nam men deel aan 6 internationale wedstrijden en een aantal lokale fiesta’s. Voor het magazine stuurde de PR chief mij bijgaande foto van het “Coucasian Mineral Vody” festival. De 2 andere afbeeldingen zijn kunstwerkjes van de Russische artiest Boris Fomin getiteld:

“Parade of aeronauts” (1999, oil, canvas 60x40) en “Balloon journey” (2001, paper, ink).   Bennie Bos

Nerveus dringende journalisten staan ons op te wachten in het Zuiderpark te Rotterdam. Ze hadden het nieuws gehoord dat er een bijzondere ballonvaart ter ere van het 200 jubileum zou plaatsvinden in alle vroegte. En ze hadden gelijk; Four Color Ballooning organiseerde i.s.m. City Ballooning een nachtelijke

ballonvaart. Een ballonvaart voor zonsopkomst. Het opstijgen met een heteluchtballon in het donker is erg "lastig" voor ons. Het verwarmen van zo'n enorme ballon lijkt makkelijk maar is dat in het donker echt niet. Iedere keer dat de branders hun werk doen wordt de piloot voor een 3 seconden verblind, met het gevaar dat hij met de 6 meter hoge vlammen de stof verbrand. Mocht de ballonvoerder dat gespaard zijn gebleven dan wacht de volledige duisternis op hem. Een situatie waarbij ballonvaarders een slecht gevoel in de buik krijgen. Het niet kunnen zien van het "landschap" en de landingsmogelijkheden is voor hen een onbekende situatie. Toch zijn deze gevoelens na het opstijgen in één keer verdwenen na een blik over de grote stad Rotterdam. Het licht spektakel waar onze ballon aan deel mag nemen is zo intens mooi dat iedereen aan boord stil is, inclusief de journalisten die toch echt

van praten hun beroep hebben gemaakt! Ook voor ons ballonvaarders was het een ballonvaart van ongekende schoonheid en wij zullen deze vaarten ook meer proberen te maken. Deze vaarten waren al bij ons bedrijf te boeken en van nu dus ook boven de stad Rotterdam.   Michael Kruseman

We zijn op 11 oktober vanaf vliegveld Dusseldorf vertrokken om deel te nemen aan de Festo-Mercedes Cup. Het was geen wedstrijd maar een gezellig onderonsje met nog 20 Duitse en Oostenrijkse teams. Onze reis ging via Istanbul naar Kayeseri waarna we met de bus nog een uurtje moesten reizen naar Uchisar waar we

met alle teams in 1 hotel logeerden. De ballonnen waren al gearriveerd, dat was geregeld door Mercedes die een grote fabriek in de buurt heeft. Het transport vanuit Duitsland werd verzorgd door Willy Betz, een groot bedrijf in transport en logistiek die veel transporten doet voor Mercedes. De organisatie had voor ieder team een taxibusje met chauffeur geregeld, groot genoeg voor de ballonequipment. De chauffeur was de hele dag beschikbaar bij zowel de ballonvaart ′s morgens als de rest van de dag voor uitstapjes. We hebben iedere morgen kunnen varen, de kans dat er gecancelled zou worden was al heel klein want de laatste keer dat er een vaart van het lokale ballonvaartbedrijf Kapadokya Balloons niet doorging was ergens in April. Lars, de eigenaar van dat bedrijf gaat iedere morgen om 4 uur de windrichting checken om de startlokatie te bepalen. Het meest interessante vaargebied is 20 bij 20 km en

ondanks het stabiele weer is de bovenstroming iedere dag anders. Aan de grond in de canyons is de stroming door afkoeling naar het laagste punt. Ik heb in veel landen ballon gevaren maar dit was een topper. Het is de Grand Canyon in het klein, smalle diepe kloven waar de ballon soms maar net in past.

Als je éénmaal onderin bent trekt er een panorama aan je voorbij met steile wanden en pilaren waarin vroeger overal mensen gewoond hebben. De landing is over het algemeen geen probleem maar er zijn wel plaatsen waar je met de auto nooit bij kunt komen. Een Frans team presteerde het om een lichtmast omver te varen.

Ze waren eigenlijk al niet zo welkom omdat ze de vorige keer een druivenrank uit de grond gevaren hadden, zo′n beetje het enige bezit van de eigenaar. Na de vaart snel even gastanken bij het hotel en daarna het ontbijt met aansluitend de tweede helft van de nachtrust bij het zwembad.   Wout Bakker

De succesvolle ballontentoonstelling “ Winds of Hope, Wind der Hoffnung” in de Gasometer Oberhausen heeft reeds meer dan 170.000 bezoekers gefascineerd. Daarom wordt de tentoonstelling nog 2 maanden langer voortgezet dan gepland en zal nu doorlopen tot het eind van dit jaar, 30 december. “De bezoekers aantallen

zijn de laatste maanden constant hoog en de feedback van de gasten is zeer positief” aldus Jeanette Schmitz, bedrijfsleidster van de Gasometer. Het hoogtepunt van de tentoonstelling is de Breitling Orbiter 3 die in al zijn glorie en omvang binnen in de enorme toren hangt en waarmee Bertrand Piccard en Brian Jones in 1999 de eerste ballonvaart om de wereld hebben gemaakt. De zilverkleurige ballon wordt door een unieke dag-nacht belichting van lichtdesigner Uwe Giebler en de intrigerende muziek van Phillip Glass tot een fascinerend schouwspel. De combinatie met de verdere tentoongestelde objecten maakt een bezoek tot een onvergetelijke beleving voor het hele gezin. De tentoonstelling laat je het avontuur van de piloten beleven. Openingstijden tot 30-12-04 dagelijks (met uitzondering van 24 en 25-12) van 10.00 tot 20.00, vrijdags tot 22.00. Entreeprijs is 6,50 euro waarvan 0,50 cent gaat naar

de stichting “Winds of Hope”, een initatief van Piccard en Jones om te vechten tegen de armoedeziekte “Noma”. Info op www.gasometer.de   Romina Neu 

Op de foto bekijkt piloot Brian Jones samen met zijn vrouw de capsule van de Breitling Orbiter.

Tot 31 maart 2005 kun je meedoen aan de fotowedstrijd van de DAeC, de Duitse Aero Club. Het thema is "Luftsport AIRleben". Iedereen die dit thema fotografisch kan vastleggen mag meedoen. Per deelnemer mogen maximaal 3 foto's worden ingezonden. Zowel analoge als digitale foto's. Geen dia's. De ingezonden foto's worden op de beurs AERO 2005 in Friedrichshafen tentoongesteld en met punten gewaardeerd. Er wordt uiteraard gelet op originaliteit, beeldcompositie en een aantal andere criteria. Bezoekers van de beurs mogen meestemmen voor de mooiste foto's. De uitslag wordt voor 50% door hen en voor 50% door een vakjury bepaald. Deelname is zeer interessant want de eerste prijs is een vlucht in de Zeppelin NT en ik kan je verzekeren, dat vergeet je je hele leven niet meer. Voor de volledige uitleg over deze wedstrijd kijk je even op de website van de DAeC.   Bennie Bos

Bovenstaande ballonnen zijn in bestelling bij de Belgische Ultra Magic dealer. Het eerste exemplaar blijft binnen de deuren van het eigen bedrijf van Benoit Simeons. De OO-BZI is een M-42, een zogenaamde "DUO", een tweezitter. Tevens bestelde Benoit de OO-BZA en die ziet er precies zo uit maar dan een M-105 en natuurlijk met een gewone mand eronder. Dit brengt de Mastercard collectie van Benoit samen met de grote 300 op 3 stuks. De Eurokitchen gaat naar Madou ballonvaarten en word een N-350. Kenteken nog onbekend.

Drie nieuwe Kubicek ballonnen waarvan de middelste Oostenrijkse ballon een zeer bijzondere onderzijde heeft.

Deze is met een speciale printer gemaakt.

Ook Cameron heeft weer een aantal nieuwe ballonnen geleverd waaronder deze A-315 voor Adventures Aloft, een Duitse Z-120 en een N-120 voor Mexico

Jelke Haven gaat zijn vloot uitbreiden met de PH-JLA. (Jelke, Lisa, Anniek) Deze ballon ziet er precies zo uit als de LKA maar is kleiner, een Cameron A-180. Bert ter Horst laat de PH-KWW rebuilden in verband met een wijziging van de reclamecampagne van de gemeente Enschede. Op de inzet het origineel.

Nog enkele nieuwe ballonnen uit de Ultra Magic fabriek in Spanje. De eerste ballon is een type V-105 en deze blijft in Spanje. Ook de grote 300 Warsteiner blijft in Spanje en de Racers gaan nog steeds als broodjes.

Op 5 maart zal er in het Gelderse Oosterwolde voor de 5^e maal de internationale ballondag gehouden worden. In het vorige Hot Air Magazine stond al een uitgebreide uitnodiging. Graag maken we van deze gelegenheid gebruik om te melden dat er in ieder geval 4 ballondealers aanwezig zijn. De inschrijving hiervoor staat nog open, zodat het mogelijk is dat er nog meer fabrikanten vertegenwoordigd zullen zijn. Op de website kunt u de lijst met deelnemers vinden. Zoals u misschien al heeft gezien op “www.dutchballoonregister.nl” zal er tijdens de ballondag een nieuwe ballon gepresenteerd worden. Wanneer de weerscondities het toelaten zal deze ballon ’s middags haar eerste vaart maken. Gezien de ballondag volgend jaar voor de vijfde maal georganiseerd wordt hebben wij besloten om voor de deelnemers aan de ballondag, piloten en crewleden een uitgebreid koud- en warmbuffet te organiseren.

We hopen zo in een ongedwongen sfeer een leuke afsluiting van de ballondag te hebben. De kosten die verbonden zijn aan deelname aan het buffet bedragen € 19.50 per persoon, inclusief 3 consumpties. Hiervoor kunt u zich bij ons opgeven, liefst zo spoedig omdat het buffet alleen doorgang kan vinden wanneer er genoeg deelname is.  Inmiddels zijn er al een redelijk aantal opgaven binnen.. Wees er dus snel bij!

Voor nadere info: www.ballondag.nl of via e-mail: info@ballondag.nl    Jarno Doornewaard

Via het Internet had ik vroeger gelezen over de “Balloon Preservation Group” uit Engeland. Hun voornaamste activiteit is het ophalen van oude ballons om deze een tweede leven te geven. Het leek mij een leuk idee om dit ook in België te doen en het toeval wilde dat net in die periode de PH-DVL bij Sky Promotions uit de vaart

ging. Al gauw werd er door Henny besloten om deze ballon aan mij te schenken en zo werd de verzameling gestart. We hadden nu één ballon, maar hoe moet je nu aan meerdere ballonnen komen? Natuurlijk, zorgen dat je bekend wordt in het ballonmilieu. Al snel werd een website gemaakt met daarop de nodige informatie. En een website zonder naam bestaat natuurlijk niet, dus werd er eerst gezocht naar een geschikte naam. Uiteindelijk werd de verzameling gedoopt tot “Balloons Rest In Peace”, de plaats waar oude ballons hun verdiende laatste rust krijgen. Door de jaren heen werden er verschillende ballons toegevoegd, waaronder ook enkele special shapes zoals het Orangina flesje, de voetbal en de replica van de gebroeders Montgolfier. De belangrijkste ballon in de verzameling is de OO-GDB “Planta”. Deze ballon dateert van 1970 en is de allereerste in België ingeschreven ballon. Bovendien

zijn er van het Cameron S-type slechts een 5-tal gemaakt. Een uniek exemplaar dus! Vorig jaar nam Bob Kent van de “Balloon Preservation Group” contact met me op met de vraag of ik een eventuele samenwerking zag zitten. Uiteraard kon ik deze kans niet laten liggen. Hun collectie telt momenteel een 50-tal special shapes en

130 gewone ballonnen! Voorwaarde was wel dat net zoals in Engeland de ballon enkel door een piloot mag worden rechtgezet. Begin van dit jaar werd dan de eerste ballonruil besproken en momenteel is de OO-BRM voor een jaartje naar de Engelse collega’s. Twee van de drie ballons die naar België zouden komen zijn al gearriveerd en werden ondertussen al rechtgezet. De eerste is de G-UMBO en werd vroeger gevaren door Virgin Airship & Balloon Company. De ballon bestaat uit een normale ballon met daarop wolken afgebeeld en 4 aanhangsels, welke ervoor zorgen dat het lijkt alsof er een vliegtuig door de ballon vliegt. Vooraan is er een grote cockpit, achteraan een grote vleugel en aan weerszijde 2 kleine vleugels met de motoren. Tijdens de Kapelfeesten in Hamme (België) hebben we met hulp van de vele spotters deze prachtige ballon rechtgezet. Tijdens het inpakken konden we zelf ondervinden dat dit een zeer moeilijke

ballon geweest is. Zelfs nu deze poreus is kregen we de lucht er niet uit, wat moet dit dan vroeger geweest zijn? Uiteraard zal deze ballon nog verschillende keren te zien zijn in België en Nederland. De tweede ballon werd tijdens de Breda Ballon Fiesta door Bob zelf naar het vaste land gebracht. Ondanks dat de G-HLIX een

relatief  kleine ballon van volume is, is de ballonzak toch behoorlijk groot. Het was lang wachten vooraleer we de perfecte weercondities hadden maar op 31 oktober zou het dan eindelijk zover zijn. We zouden de Helix Oil Can eindelijk kunnen rechtzetten. Eén dag voor de uiteindelijke dag geven de weersvoorspellingen mist aan. Wat nu gedaan? Uiteindelijk alle spotters die interesse hadden opgebeld en een deel ervan kon dezelfde dag nog komen, want vandaag was het perfect weer: Geen wind, veel zon en blauwe lucht. Ideaal weer dus voor het nemen van foto’s. Rond 3 uur verzamelden we samen met de spotters op het veld in Olen. De eerste ballon die we boven haalden was uiteraard de G-HLIX. Al bij het ventileren was iedereen verkocht. Dit was beslist een zeer leuke ballon: zeer hoog en dun, met 2 grote platte vlakken. Alleen de gedachte al dat deze ballon ooit gevlogen heeft gaf ons kippenvel. Wat zou er gebeuren bij het opstijgen met wat meer wind? Volgens mij kon je dan de lucht boven je zien en hing de ballon schuin de lucht in. Binnenin was een immens netwerk van draden en tussenschotten. Het rechtzetten van de ballon was uiteindelijk zeer gemakkelijk, de wind werkte zeer goed mee en de ballon kon lange tijd rechtgehouden worden.  Na deze unieke ervaring besloten we nog een tweede special boven te halen, namelijk “Nelly” de grijze olifant van Peter Van Overwalle. Deze ballon was vroeger in Engeland geregistreerd als G-WBMG en is nu vervangen door een roze olifant “Nelly B”. De foto’s van deze ballon spreken voor zich:

gewoonweg prachtig. En zelfs na deze ballon hadden we er nog steeds zin in, en ook de spotters wilden nog niet naar huis. Dus even snel twee andere “gewone” ballons (OO-BAX en de OO-EOL) gaan halen en we konden weer van start. De bedoeling is dat na een periode van een jaar of iets langer de ballons van de Balloon Preservation Group terug naar Engeland gaan en dat er andere ballons naar België komen.

Op deze manier proberen we elk jaar enkele nooit eerder geziene ballons in België en Nederland te krijgen. Uiteraard zijn ook Belgische en Nederlandse ballons steeds welkom in de verzameling. Voor meer informatie kan u ons steeds contacteren via E-mail.    Bart Geeraerts

Met de feestdagen in aantocht gaat men weer op zoek naar een passend kado. Voor ballonliefhebbers is dat altijd moeilijk want in de normale winkels vind je dus helemaal niets. Ik ben dus maar eens even op zoek gegaan in de grootste winkel van de wereld, internet genaamd, en vond daar een aantal bijzonder leuke cadeau's. Door op het plaatje te klikken ga je verder naar de website waar het aangeboden wordt.

Het object op het eerste plaatje is een echte ballonlamp, 30 centimeter hoog en kost 25 dollar. Het leuke houtsnijwerkje daarnaast is iets prijziger en kost 975 dollar. Maar liefst 13 verschillende modellen worden aangeboden van de derde foto. 25 centimeter hoogte met een prijs van 50 dollar. Op diezelfde site word ook een prachtige replica van een gasballon aangeboden, het model wat ik thuis heb hangen.

 Bovenstaande prachtige replica van de Hindenburg is maar liefst 112,5 centimeter lang en kost 199 dollar.

Wil je nog steeds die oude kast opknappen, gebruik dan bovenstaande knoppen. Ze zijn gemaakt van porselein en redelijk groot, 5 centimeter doorsnede. Ze kosten 6,70 dollar per stuk en dat vind ik dan weer meevallen. Het ballonnetje in het midden is gemaakt van gerecycled blik. Ik heb afgelopen zomer 2 exemplaren gekocht in Londen. Ze worden gemaakt in Vietnam en kosten via internet 16 dollar en dat is veel meer dan dat ik er voor betaald heb. Als laatste een prachtig exemplaar met een hoogte van 70 centimeter en deze kost 99 dollar. Klik op het plaatje om de website te zien waar het spul wordt aangeboden.

Naast alle mooie passagiersvaarten afgelopen jaar, heb ik op 9 oktober twee hele mooie wedstrijd ballonvaarten gemaakt tijdens de One Day Fly in Buren. Begin van het jaar was ik ook van de partij, maar toen was het weer toch wat minder en het resultaat nog minder… Vroeg in de ochtend sprak ik deze keer af

met mijn crew Fred en Jenny de Ruiter en Piet Hazeleger om de laatste gasflessen in de aanhanger te doen en af te reizen naar de Betuwe. We werden ontvangen met koffie tijdens de briefing. Nog wat laatste gevoelige gebieden intekenen en na de instructies reden we naar Recreatiegebied Maurik, samen met mijn ochtend-observer Marnix. Dat was wel even wennen om een observer mee te hebben, dat was ik niet gewend, ook niet in Odoorn van het voorjaar. Gemoedelijk, maar streng… Nadat de meeste ballonnen waren vertrokken, stegen Fred en ik op als een van de laatsten. Heel laag over Maurik, anders missen we het eerste vastgestelde doel al… De ballon rechts naast ons voer letterlijk tussen de huizen door, tja dat moest ik maar niet doen. We kwamen bij het doel (toch nog op een behoorlijke afstand) en dus mocht ik gooien. Raak! …een hond, later begreep ik van Marnix dat als ie dat had gezien

ik nog strafpunten had gekregen ook… ahum, dat viel nog mee dus. De crew moest ook nog eens wegblijven bij de marker, dus die hebben ook weer wat geleerd. Op naar het volgende doel, ook van te voren vastgesteld door Rutger Coucke en zijn team. Moeilijker om bij te komen, en nog moeilijker omdat je op deze

marker de coördinaten van de volgende markerworp moest zetten en daar dan ook nog eens moet gaan scoren. Bij het tweede goal liet ik Fred maar gooien… nog even snel de vervolgcoördinaten erop en scoren maar. Nou ja, ook dat viel weer tegen, maar het was allicht nog beter dan de volgende worp. “Hou je vast”, riep ik naar Fred. Ik voer boven een ballon en door mijn top zag ik een donker gedaante van boven naderen. Tja, dat kon niet missen, dus een harde knuffel met een andere ballon was het gevolg. Enfin, hij wat meer op koers, ik wat minder. Graag gedaan… Maar we kwamen toch nog midden over het derde goal, wat Fred en ik dus onderweg zelf hadden moeten bepalen. Dikke 1000 punten vonden we zelf… totdat Jenny over de radio riep dat ze toch echt onze marker niet konden vinden. En hij lag nog wel aan de weg… twee coördinaten verder. Ik had dus twee getallen verwisseld, waardoor Marnix twee

kilometer verderop aan het zoeken was. Balen!!! Daar ging mijn goede score. Nou dan misschien de vierde target nog. Zo ver mogelijk varen (en zo lang mogelijk? We deden er ruim twee uur over) binnen de grenzen van de wedstrijdkaart. Of nog verder varen en gooien binnen de grenzen van de kaart. Nou dat laatste lukte

ons goed. Samen met nog twee andere ballonteams lagen we van de kaart af en hadden net voor de kaart-grens gegooid. Toch nog een beetje scoren vanochtend…  In Buren werden we getrakteerd op lekkere soep met broodjes, salade’s en koffie of thee. Een voortreffelijke lunch. Na een optreden van een gitarist – zijn naam ben ik even vergeten – zijn wat crewleden naar het dorpje gegaan om de molen te beklimmen. Zelf was ik nog wat moe, dus heb ik even in het busje geslapen. Niet al te lang, want halverwege de middag was alweer de tweede briefing. De uitslag van ’s ochtends was bekend en de motivatie werd er wat minder door… we stonden 8^e en met de target van die middag konden we nooit meer in de top drie komen: een “hezitation waltz” met twee markers. Dat moest even worden uitgelegd: elk kruispunt is een potentiëel goal (onder bepaalde voorwaarden). Nou makkie dachten we…

dus niet! Vaar eerst maar eens over een kruispunt heen, toch nog wat moeilijker dan gedacht. Met nu Marlène als observer reden we met zijn allen weer naar Maurik, waar Jenny en ik voor de verandering eens als een van de eersten opstegen. Het eerste kruispunt dat ik tegenkwam was voor mijn marker aangelegd.

Ik had de marker al zowat het asfalt laten kussen, totdat mijn crew mij attendeerde dat er binnen twee kilometer na de start niet mocht worden gescoord… marker maar weer binnengehaald. Jenny even aangekeken of wij wel binnen de twee kilometer voeren??? later zou blijken van niet. Gemiste kans! Niet

getreurd, er komen nog kruispunten genoeg, rechts en links van me. Na ongeveer een kwartier hadden we een goed doel op het oog en daar gooiden we 7 meter. Niet verkeerd, had ik die tweede marker er maar bijgegooid, had ik nog minder dan 7 meter, maar goed, we gaan door voor het tweede doel. Varen, varen, maar geen kruispunt meer. Iedereen was al geland en wij zijn als enige de Waal nog maar overgestoken, maar ook daar geen kruispunt meer. Nog vier minuten en einde daglichtperiode treedt in, dus met een marker in de mand zijn we maar geland. Jenny had er weer een mooie ballonvaart bij van anderhalf uur… We zijn 8^e gebleven en met de complimenten van Rutger was mijn dag toch zeer geslaagd. Henk Lubbers en team, nogmaals bedankt voor de goede organisatie en de kaarten. We hebben er als crew heel veel van opgestoken. Ik heb een boekje met wedstrijdregels gekregen en heb mij

voorgenomen de eerst volgende kampioenschappen mee te gaan doen. Beter voorbereid, dat scheelt allicht een coördinaatje…  Peter van Harten

Op maandag 27 Oktober heeft de Amerikaanse avonturier Steve Fosset samen met zijn co-piloot Hans-Paul Stroehle een nieuw snelheidsrecord gevestigd voor luchtschepen. Zij hebben de uitgezette route van 1000 meter in beide richtingen met een gemiddelde snelheid afgelegd van 111.8 km/h en verbraken daarmee het

huidige record van 92.8 km/h wat in 2000 was vastgezet door de Engelsen James Dexter en Michael Kendrick. Fosset moest hiervoor wel eerst zijn brevet halen om op de Zeppelin NT te mogen vliegen. Hij bracht diverse periodes door in Friedrichshafen met zijn instructeur Hans-Paul Stroehle om alle onderdelen van de training te voltooien en aan het einde van de zomer kon Steve het felbegeerde brevet in ontvangst nemen. Tijdens deze periode gingen er vele geruchten te ronde omdat zijn prive vliegtuig diverse malen gespot was op het vliegveld en hij diverse keren gezien was bij de Zeppelin Luftschifftechnik GmbH (ZLT). Er is echter tot aan de officiele recordvlucht nooit enig gerucht aan de pers bevestigd. De officiele registratie van de recordvlucht is vanaf de U.S. National Aeronautic Association (NAA) gedelegeerd aan de German Balloon Federation (Deutscher Freiballonsport-

Verband - DFSV) welke deze taak in handen gaven van de huidige wereldkampioen gasballonvaren Uwe Schneider. Ikzelf werd benoemd als diens assistent en officieel observer. Een luchtschip snelheidsrecord staat in de officiële sportcode van de FAI/CIA als volgt omschreven: een route van 1000 meter moet in twee

richtingen worden afgelegd en de uiteindelijke snelheid is een gemiddelde van deze twee routes. De tijd tussen het passeren van de finish in de ene richting en de start in de andere richting mag niet langer bedragen dan 10 minuten. De maximale hoogte tijdens de poging mag niet hoger liggen dan 500 meter GND of 900 meter MSL en de vluchten over de route inclusief de 250 meter aanvliegroute mogen niet meer in hoogte verschillen dan 200 meter. Er mogen zoveel vaarten als nodig worden geregistreerd tijdens de recordpoging waarvan dan de meest gunstige telt. Na enige discussie met de record beoordelingscommisie van de CIA besloten we om heel simpel gebruik te maken van een stopwatch om de tijd te meten tussen de start en de finishlijnen. Een GPS logger werd gebruikt om te controleren of er aan de hoogte restricties werd voldaan. Tevens kon de logger als back-up meting van onze stopwatch

dienen. De beoordelingscommisie wilde niet alleen maar een GPS meting voor de tijd omdat deze enkel per seconde werkt en dat op deze afstand te onnauwkeurig zou zijn. Met een verwachte snelheid van 100 km/h is dat toch 30 meter per seconde. Steve Fosset regelde met de directie van het vliegveld Friedrichshafen dat hij gebruik kon maken van de startbaan voor zijn recordpoging en konden wij de lijnen van grote stukken plastic met een onderlinge afstand van 1000 meter naast de baan in het gras aanleggen.

Op bovenstaande compilatie zie je de startbaan waar met groene pijlen de 1000 meter start en finish is aangegeven. De rode pijlen geven het begin van de 250 meter aanvliegroute aan... Begin Oktober slaagde Steve voor zijn examen en plande zijn poging op 27 en 28 Oktober. Toen de uiteindelijk periode aanbrak bleek

het weer mee te spelen en kwam iedereen naar Friedrichshafen. Ik arriveerde een dag van te voren om de noodzakelijke voorbereidingen te plegen. Onder supervisie van de Follow-Me wagen liep ik over de startbaan om de exacte route te meten en de afstanden te markeren voor de poging van de volgende dag. Op woensdagochtend kwamen we om 06.30 bij elkaar om zo spoedig mogelijk de lucht in te gaan. Alhoewel de weersituatie niet helemaal optimaal was, de wind op hoogte lag al boven de 10 knopen onder een hoek over de startbaan, besloot Steve om toch een eerste poging te ondernemen. We legden snel de grote plastic markeringen langs de baan terwijl de Zeppelin werd klaargemaakt voor vertrek. Om 08:21 lokale tijd steeg de Zeppelin NT op met aan boord de piloten Steve en Hans-Paul alsmede Uwe Schneider en mijzelf als observers. Onze eerste vlucht over de route bevestigde dat

onze meetmethode correct was en dat Steve zonder problemen met de wind boven de startbaan kon vliegen. In totaal vlogen we 9 keer heen en weer boven de route met een duidelijk verbetering tijdens de laatste passages. Om 09:43 zijn we vlak voor de hangar geland en feliciteerden de piloten met het voorlopige

resultaat van 111.8 km/h wat een nieuw wereldrecord zou inhouden. Na alle interviews met de pers concentreerden we ons op het papierwerk dat moest worden ingediend en tevens op de resultaten van de logger. We vonden geen overtredingen van de hoogtelimiet in de track-log en konden tevens bewijzen dat onze stopwatch meet methode correct was verlopen. Alle gegevens werden ter controle verzonden naar de NAA en zodra zij het record aanvaarden als nationaal record wordt het verzonden naar de FAI voor de beoordeling als een wereldrecord. Het was enorm interessant voor ons observers om deel uit te maken van dit bijzondere project en we hebben werkelijk genoten van onze samenwerking met Steve Fosset die, in werkelijkheid een zeer gewone man blijkt te zijn, ondanks de vele records die hij al op zijn naam heeft staan (o.a als eerste solo ballonvaart rond de wereld).

Op bovenstaande foto wordt er geklonken op een goede afloop door Uwe Schneider, mijzelf en Steve Fosset. Wij wensen hem veel succes met zijn toekomstige recordpogingen.   Christian Michel  

Bekijk ook even de website van Steve Fosset. Een absolute must is de prachtige website van Christian Michel met nog meer foto's over dit record en vele prachtige foto's van luchtschepen.

Rob Kamphues moest voor zijn TV programma "Kamphues zoekt de grens" wat in februari 2005 wordt uitgezonden een parachutesprong maken vanuit een luchtballon. en had behoorlijk de bibbers.

Hier een verslag zoals hij dat geschreven heeft op zijn weblog. . . . .

Waarom waait het niet zoals het hoort in de herfst!!! Dat is het eerste wat ik dacht toen ik gistermorgen naar buiten keek. 's Nachts had ik nog met een tevreden gevoel naar het tikken van de regen op het dak geluisterd: geen springweer, Robbie Kamphues mag op de grond blijven. Maar als ik naar Eyeworks rij om een optreden voor een Volkskrantcongres voor te bereiden krijg ik het telefoontje waar ik eigenlijk al bang voor was: "het weer is fantastisch", klinkt producer Geraldine Smink veel te opgewekt. "En Adrie Spierenburg van A3 Ballonnen kan vanmiddag om vier uur een ballon de lucht in hebben. Dus vandaag kan je uit een ballon gaan springen."  Ik heb nog precies genoeg tijd om mijn spullen te pakken en instructeur Bob Draijer te bellen, in de hoop dat hij me het hele avontuur verbiedt. Ik heb immers pas twee parachutesprongen uit een vliegtuig gemaakt en de gebruikelijke termijnen voor een ballonsprong liggen

toch echt in de orde van vijftig a honderd gewone sprongen. Maar Bob stelt me diep teleur. "Na alle problemen die je overwonnen hebt, denk ik dat je het kan. Dus van mij mag je. Alleen gaat de chute uit een

ballon wel langzamer open, want er is geen tegenwind, dus je valt beduidend langer. Het is hetzelfde gevoel als je van een gebouw afspringt. Echter een stuk enger. Ik zal hier niet gaan verklappen hoe het afliep ( behalve dat ik het overleefd heb), want anders is straks in februari alle verrassing eraf. Maar ik kan hier wel opbiechten dat ik trillende knieën en bevende handen kreeg toen ik op het randje van het mandje van de ballon moest gaan staan. Voor het programma rest nu alleen nog een illegale beklimming van een toren of hoogspanningsmast. Ik hoop op novemberstormen van oktober tot januari. Dan cancelen we de hele handel namelijk en mag ik hopelijk mee met bejaarden op vakantie in Benidorm. Zal ik wel m'n poot breken bij de stoelendans.

Rob Kamphues

De Sportcommissie van de Koninklijke Belgische Ballon Federatie heeft besloten om volgend jaar een heus Belgisch Kampioenschap Gasballonvaren te organiseren. Gasballonvaarten wordt met name veel in Duitsland uitgevoerd, dus dit is een zeer gunstige ontwikkeling. De datum ligt ergens tussen 15 november 2004 en 31 mei 2005. In principe wordt de wedstrijd gehouden zonder observers, echter kan door de wedstrijdleider en de sportcommisie KBBF besloten worden dat er wel een observer toegewezen wordt. Deze mensen kunnen dan tevens op diverse taken gezet worden zoals in een meetteam of als check bij de landing. Er kunnen diverse tasks gezet worden, zowel tijd, afstand en precisie of een combinatie van deze onderdelen. Om het kampioenschap geldig te krijgen moeten er minimaal 3 gasballonnen meedoen en deze moeten bemand zijn met Belgische teams waarvan de piloot

een gasballonlicentie moet hebben. Het is toegestaan dat de co-piloot alleen in het bezit is van een ballonvaarders brevet. De wedstrijdregels en het gehele reglement is verkrijgbaar bij de sportcommissie van de KBBF. Na het sturen van een email ontvang je het volledige pakket.   Bennie Bos

Onlangs vonden de Spaanse kampioenschappen voor heteluchtballonnen plaats, een evenement welke was georganiseerd door Spanish Balloon Company en gesponsord door Vodafone. Aan dit evenement mochten ook buitenlandse teams meedoen welke dan ook in grote getale kwamen aanzetten waaronder uit Engeland,

Italië, Frankrijk, Duitsland, België en Nederland. Nederland kwam zelfs met twee teams aanzetten waaronder Ronnie Kleinsmit met zijn Kanvanagh wedstrijdballon en Peter Barlo met de Cameron A105 PH-JVJ. Na een rit van twee dagen over Franse wegen met de Landrover inclusief aanhanger was de ontvangst hartelijk. Zelf had ik de luxe om later met KLM in te mogen vliegen en na een reis van 5 uur van huis af, in het hotel te arriveren. Hierdoor had ik de eerste ochtendvaart gemist, deze was echter wegens het slechte weer niet doorgegaan, dus eigenlijk een perfecte timing. Rond 17:00 verzamelen op vliegveld Por la Carretera de La Coruna, op zo’n 30 kilometer van Madrid voor de briefing. We arriveerden aan de late kant en terwijl de hal redelijk gevuld was met diverse teams hield de festival chef een verhaal in het Spaans waarbij de opdracht werd toegelicht. Terwijl hij van ieder de volledige aandacht

had, in ieder geval de spaanstaligen, vroegen wij ons af gezien de wind en bewolking en wat er achter de bergen aan onheil stond te wachten, of de vaart wel door kon gaan. Na de 20 minuten durende Spaanse toespraak, werd het doel al snel duidelijk tijdens de internationale toespraak: Before this building there’s a

cross, Drop your marker in the middle to get your points. Ok Clear? En al snel kwam de grote stoet piloten en crew in beweging, snelwandelend naar hun auto’s waar in de meeste gevallen op de aanhanger al een opgetuigde mand klaar stond om in grote snelheid startklaar te zijn. Een lange stoet van auto’s reed achter elkaar aan om een startveld te vinden. Niet zo moeilijk en op 2 kilometer van het doel stonden de piloten elkaar aan te kijken wie er het eerste de vaart naar het kruis aan durft. Zo links en rechts zag je wat gasballonnetjes om de richting van de wind te bekijken, waar al snel duidelijk de variatie van richting op hoogte te zien was, sturen dus! Veldje gevonden in de luwte en binnen 10 minuten de ballon opgezet en weg. Peter had snel zijn volledige focus op maar 1 ding: de marker op het kruis. Waar de overige ballonnen inclusief Ronnie te veel naar rechts zaten, kon Peter de ballon met een beetje

hoger en een beetje zakken al snel de juiste koers sturen richting kruis waar nog geen marker op enig serieuze afstand het doel had bereikt. Op zo’n 20 meter afstand van het kruis was het nog effe rippen waarna de marker met een sierlijke boog de mand verlaat om na 2 tellen op 40 centimeter van het midden

van het kruis te komen. Nog even applaudisseren en verder varen om daarna een mooie landingsplaats te vinden op een net gemaaid korenveld. De horizon afstruinend naar de resultaten van de rest blijkt nog een Spanjaard die solo voer, ook dezelfde koers te hebben gevonden en ook nog dezelfde landingsplaats vond als ons! Omdat onze ballon nog in volle lengte op het veld lag en de Spanjaard voornemens was om op de top van onze ballon te landen duwde Peter de Spanjaard weer terug het luchtruim in om daarna 10 meter verder een betere parkeerplaats te vinden. Gelukkig zonder schade anders was een week Spanje na 1 vaart al ten einde. Onze landingsplek was op zich een prachtige plek waar een avondhorizon zich verrijkte met silhouetten van een 30-tal ballonnen echter was de plek slecht bereikbaar voor de auto. De 4x4 landrover trachtte een weg te vinden via een akker die bestond uit een aflopend heuveltje van klei

waar al redelijk snel de auto verzakt raakte inclusief de aanhanger. Van een kenner van Landrovers heb ik begrepen dat deze auto nooit verzakt raakt maar dit fenomeen uitgelegd wordt als “vertraging” Ik moet zeggen dat hij gelijk had want na duwen / trekken / afkoppelen aanhanger kwam de auto op een gegeven moment weer vrij om daarna tot de assen door een laatste plas te rijden waarna de ballon binnen bereik lag.

De Sloggie volgers hadden dezelfde weg gekozen en konden eerst toekijken wat de beste weg was en maakten bruikbaar dank van onze uitgezette koers. Mand en ballon in de aanhanger en snel naar de start waar we benieuwd waren naar de resultaten van de overige marker drops. Hier stond een kleine teleurstelling

te wachten waar we afgestraft werden omdat de marker bovenhands gegooid was terwijl het de bedoeling was dat hij uit de losse pols los gelaten moest worden. Penalty was een extra 50 meter waardoor Peter op een 12^e plek werd gezet. Op zich een teleurstelling maar zeker geen domper. Er stonden nog twee mooie dagen te wachten waarin ‘s morgens en ‘s avonds volop gevaren kon worden zonder al te veel beperkingen. Landen op een vliegveld in het verlengde van een landingsbaan mag toch wel vrij uniek genoemd worden. Uitzicht op scharrelende everzwijnen is nog eens wat anders dan een landschap met koeien en niet te vergeten tijden lang contourvaren waarbij je stapvoets het glooiende landschap volgt op zo’n 30 centimeter van de grond, tussendoor nog eens van passagiers kan wisselen en als laatste genieten van tapas en de Spaanse keuken. Allemachtig prachtig.   Rick de Groot

Via het Internet kwam ik op de hoogte van de te houden Spaanse kampioenschappen. Deze kampioenschappen werden gehouden op 20 minuten rijden vanaf Madrid in Villanueva del Pardillo van 21 t/m 24 oktober en werden door een ballon operator uit die regio georganiseerd. Ik had gelijk interesse en heb mij

direct opgegeven. Ik zou mee doen met de PH-LYS, mijn 105 Kavanagh Balloons demonstrator. Een leuk stukje PR voor Kavanagh, ervaring opdoen in het buitenland en het ballonseizoen 2004 afsluiten waren de redenen om mee te doen. Op maandag 18 oktober ben ik samen met mijn vaste crew Thomas Kooistra en Fokke Minnesma vertokken vanuit Oudehaske. De planning was om de heenreis in twee etappes te doen en de terugweg in één lange rit. Het is ruim 1800 kilometer rijden maar de tijd vloog voorbij. Op de eerste dag hebben we in Bordeaux een hotel gezocht waar wij tot onze grote verbazing een bekende auto zagen. Peter Barlo was ook onderweg naar dit festival en sliep stom toevallig in het zelfde hotel. Die dag hebben wij hem niet meer gesproken en de volgende morgen zijn wij vroeg vertrokken naar Madrid. Na een kijkje te hebben genomen bij de oceaan bij Biaritzz zijn wij door gereden naar Madrid.

Enig speurwerk was er nodig om het hotel te vinden maar om 3 uur s’middags waren wij ingecheckt. Die dag hebben wij Madrid en haar omgeving bekeken maar het regende nogal hard en we hebben dus voornamelijk in de kroeg en lobby van het hotel gezeten. Op woensdag 20 maart was de Check-In en General Briefing. De

locatie was een vliegveldje bij het dorp Villanueva del Pardillo. In de hangar van het ballonbedrijf werden de briefings verzorgd. Daarbuiten was een terras, bar en een Vodafone display. Alles was perfect verzorgd. Alleen het weer was zorgwekkend. Het regende gigantisch (voor Spaanse begrippen) en het zag er ook niet goed uit voor de volgende dagen. Maar vol goede moed werd de briefing gehouden en werd een lekker biertje gedronken. De donderdagochtend zou de eerste vaart plaatsvinden. Slecht zicht en lichte regen waren spelbreker. Snel naar het hotel om even te douchen en toen een herkansing om vier uur. Het leek wederom slecht maar de wedstrijdleider Sacha Heilm wachtte tot half zes en dit bleek een goede keuze te zijn. Het klaarde op en de zon kwam te voorschijn. Omdat het snel donker werd koos Sacha voor slechts 1 task, een fly-in op het vliegveld. Nu gauw een opstijgplek zoeken en zien te scoren.

Het scoren was niet belangrijk voor mij die week maar als je er dan bent word ik toch erg fanatiek en wil ook een goed resultaat behalen. Het ging niet slecht maar in mijn eentje in een 105 en net wat te hoog gooide ik de marker op 47 meter van het doel. Peter deed het aardig beter en ging recht over het kruis en gooide op

iets meer dan 1 meter. Er was echter een Gravity Drop nodig en dit was ik jammer genoeg vergeten. In plaats van een tweede plek voor Peter werd het wat lager maar neemt niet weg dat hij het goed gedaan heeft. Na de landing bleek wat een beetje regen kan veroorzaken in spaanse klei. Iedereen was mooi naast een weggetje geland (op een bergje). Alles leek goed met een mooi pad vlakbij. Iets lager gelegen lag het begin van de kronkelweg en menig auto had hier veel problemen. Peter was er met zijn Defender. Dit soort auto’s ploegen normaal gemakkelijk over zulke weggetjes heen maar ook hij had wat moeite met het bergen. Dit was geen uitzondering op de regel. Wij lagen daar met zo’n 15 tot 20 ballonnen en op een enkeling na had iedereen aardig moeite om de ballon weer veilig in de aanhanger te krijgen Ik had mijn Fiat Ducato mee genomen. Het laat zich raden… veel ergernis, duwen

en hulp vragen. Ik was gelukkig naast twee Fransen geland. Mijn Frans is aanzienlijk beter dan mijn Spaans, ik kwam niet veel verder dan Ola, Muchos Gracias en Cerveza (Bier) en vroeg Patrick Legendre om hulp. Deze mensen hielpen mij uit de brand. Met hun X5 brachten ze mijn ballon naar de Ducato en zo konden wij een

half uur later de cerveza bestellen. Ik weet wel wat er op mijn verlanglijst staat. Maar even voor de sint, Fokke toont hiernaast onze wens! De volgende ochtend waren wij om 8 uur weer op het vliegveld en klaar voor de tweede vaart. Nu waren er vier tasks gepland. De eerste was wederom een fly-in. Ik dacht dat het vliegveld wel een goede startlocatie zou zijn en had ook eigenlijk gewoon zin om een lekkere vaart te gaan maken en te genieten van de omgeving. Het laat zich raden dat ik die vaart alle tasks verknoeit heb maar dat kon mij niet schelen. Samen met een Spaanse cameraploeg starten wij vanaf het vliegveld en hebben een prachtige vaart gemaakt door de bergachtige omgeving. Dit was echt leuk! Door de bergen en smalle valleipaden lekker met de ballon spelen. Gezien ons avontuur van de avond ervoor koos ik voor een zekere landingslocatie met een verhard pad. In Spanje zijn er voornamelijk

zandwegen. Normaal ook geen enkel probleem maar met een beetje regen zeer verraderlijk. Dus voor het zekere gegaan en geland op een berg bij een oud huis. Samen met de cameraboys de zaken opgepakt en doorgegeven waar wij stonden aan de crew. Het bleek een prive terrein te zijn met grote hekken maar dankzij de Spaans/Engelstalige cameraploeg hadden wij binnen no time geregeld dat de hekken open waren.

Het bleek voor de crew toch iets ingewikkelder te zijn om te vinden maar het zonnetje scheen en een uurtje later was alles in de auto en waren we op de terugweg naar het vliegveld. Die avond vaart nummer drie! Wederom een fly-in gevolgd door een watership down. Dit is eigenlijk een vossenjacht, alleen stijgt de vos op

de fly-in locatie op. Met de watershipdown task waren er leuke prijzen te winnen. Nr 1 € 1.500,-, nr 2. € 1.000,- en nr 3. € 500,- Samen met Andrew van het Sloggi ballonteam een opstijglocatie gezocht. Ik weet niet of jullie de Sloggi ballon kennen maar deze valt goed op (check de foto!). Na eerst Andrew te hebben geholpen zijn wij opgestegen. Onze keuze (of was het toch de Sloggie ballon) bleek een populaire te zijn want binnen een half uur stonden er nog 10 teams bij ons. Het zou een rustige vaart worden maar het begon vlagerig te worden met toch een knoop of 10. Door de wind en de vlagerigheid heb ik nooit echt meer aan de wedstrijd gedacht en gooide mijn marker redelijk op de 1^e en aardig goed op het 2^e  doel. Het belangrijkste voor mij was toen alleen nog om een goede plek te vinden om te landen. Na het dorp was een moeilijk terrein om de ballon neer te zetten en te retreiven dus wilde ik voor het dorp

landen. Dit lukt dan ook met slechts een korte sleep van 3 meter (dankzij mijn lite vent!) Achteraf een leuke maar snelle vaart. Dit keer geland langs een doorgaande weg en de Fiat was binnen een minuut aanwezig, een record, wat inhield dat wij relax konden inpakken en snel weer een pilsje konden pakken. De volgende

ochtend bleek dat ik derde was geworden die dag ervoor en dus in de prijzen terecht kwam. Mijn week kon niet meer stuk en ik maakte samen met een medewerker van het organiserende bedrijf een gigantisch mooie vaart vanaf het vliegveld. Wederom veel sturing en een goed gebied om te varen. Na ruim een uur ben ik geland op een mooi bergpad bij een stuwmeer. Echter was dit een privé weg en niet toegankelijk, maar stomtoevallig was de eigenaar een ballonvaarder en was de Fiat weer snel ter plaatse. Die avond was de laatste avondvaart gepland en er was erg veel publiek op het vliegveld. Sacha koos voor een enkele task, een fly-in op het vliegveld met zoveel opstijgingen als je wilde. Wij hadden twee markers en konden dus meerdere pogingen doen. Snel een plek gezocht en opgestegen. Dit bleek net wat te vroeg te zijn en wij moesten concluderen dat de plek niet goed was voor de fly-in en zijn binnen 5

minuten weer geland. Alles ingepakt en een nieuwe poging ondernomen. Dit leverde een situatie op die ik jullie graag vertel. Niet omdat ik er trots op ben maar omdat het een wijze les kan zijn. Soms is het op een opstijgveld kurkdroog, zeker in Spanje. Maar ook in Nederland kan dit gebeuren, denk aan de vorige zomer. De

combinatie van het opzetten van een ballon met een grote brander en een kurkdroog veld kan zeer gevaarlijk zijn. Tijdens het opzetten van de ballon vatte de ondergrond vlam. Door een combinatie van droogte, vuur en de ventilator die zuurstof toevoegde was er in een zeer korte tijd een groot stuk veld in de brand gevlogen. Dankzij snel ingrijpen hadden wij de ballon snel overeind en de brand geblust. Mij werd achteraf ook verteld dat de meeste Spanjaarden de ballon opzetten met aan de zijkant van de mand een 6 kilo blusser. Let dus goed op als het droog is, niet alleen voor je eigen veiligheid en die van de omstanders maar ook voor je ballon. Voor je het weet is deze opgefikt. Dit avontuur zorgde ervoor dat Fokke en ik trillend in de mand stonden maar dat alles veilig is afgelopen. Nu gingen wij op weg naar het veld waar het doel lag. Dit ging erg langzaam maar uiteindelijk kwamen wij op zo’n 20

meter langs het kruis. Dit was heel erg mooi. Veel ballonnen van het type Racer om ons heen welke keihard omhoog en omlaag gingen om hun markers te droppen. Een piloot uit Litouwen deed het wel erg extreem. Zijn eerste marker dropte hij op zo’n 10 meter. Niet tevreden met dit resultaat klom hij omhoog om vervolgens weer op het doel te komen en zijn marker op 15 centimeter neer te leggen. Onder luid applaus van het

publiek konden wij dit prachtig volgen omdat wij slechts een meter of dertig van die andere ballon verwijderd waren. Vervolgens zijn we verderop het vliegveld geland. De volgende ochtend was de laatste vaart. Het lekkere rustige weer en een leuke vaart zorgden voor een goede afsluiter van deze week. Relaxed hebben wij met zijn drieen de ballon ingepakt. Nadat we eerst naar het hotel waren geweest om even te douchen en uit te checken gingen we naar het vliegveld voor de prijsuitreiking. Dankzij enkele protesten duurde dit wat langer dan verwacht maar wij konden toch nog niet vertrekken want wij hadden tenslotte een prijsje gewonnen. Zo rond half vier werd er gelukkig begonnen met de ceremonie en mocht ik een beker en cheque ontvangen. Ook werd de Spaanse kampioen Javier Tarno gehuldigd. Omdat wij nog een lange reis voor de boeg hadden hebben wij vlug afscheid genomen

en zijn we huiswaarts gegaan. Het was een goede, leuke en leerzame ervaring. De omgeving was mooi en erg goed om te varen. De organisatie was perfect! Kortom, een aanrader voor mensen die graag een keer in het buitenland willen varen.   Ronnie Kleinsmit

Mijn postbode was de afgelopen weken weer helemaal gelukkig met al die CD's die hij bij mij in de brievenbus mocht stoppen. CD's vol met de prachtigste foto's zoals je bij de verhalen hierboven allemaal hebt kunnen zien. Mijn dank aan allen die de moeite hebben genomen om hun avonturen uit te werken en mij weer van veel materiaal hebben voorzien. Dit magazine zit er ook weer op en ik begin vol goede moed en overigens met

veel plezier aan een volgende. Dat er praktisch geen ballonnen meer te zien zijn boven de horizon, wil nog niet zeggen dat er geen activiteit meer is. Zo is er de Challenge in Houthalen Belgie op 13 en 14 November, zijn diverse teams aan het plannen voor de Jump over Belgie en Nederland of zoals wij zeggen, de Long Jump en is er in Belgie al een hele waslijst aan het ontstaan voor deelnemers aan de jump over de Ooster en Westerschelde. De foto hiernaast komt van een scene uit de film Enduring Love. Het verhaal begint met een scene waarbij een ballon nogal hardhandig neerkomt waarna 4 mannen proberen de inzittende te redden. Dit gaat echter helemaal mis als de ballon weer omhoog gaat met de vier mannen hangend onderaan de mand waarna één van hen dodelijk verongelukt. De trailer van deze film laat deze scene zien en kun je bekijken op de officiële website. Klik op het knopje "trailer" en kies je

eigen formaat filmpje. Een bericht wat een kwartier voor het verschijnen van dit Magazine binnenkwam gaat over een speciale lezing over het verhaal van Jules Verne, Vijf weken in een ballon. Dit verhaal wordt op een hele speciale plaats verteld en wel onder de Breitling Orbiter in Oberhausen. Voor geïnteresseerden, ik heb de data en tijden. Tot de volgende maand en vergeet niet te mailen als je iets leuks te melden hebt.

Ciao,  Bennie Bos