Uitgave 36 - Mei 2005 - Jaargang 3

 

1

Nederlands Kampioenschap 2005

Tekst en Foto's: Bennie Bos

 
    

Het is vrijdagochtend rond een uur of vijf als ik uit mijn auto stap en even ril op het moment dat ik van een warme kachel in de lichte vorst stap. Voor het pand in Oudehaske gloeit een oranje miniballon. Ik wordt begroet door Katrien, ze is opgewekt wakker en verteld me direct waar de koffie staat. Zij weet hoe het

hoort. Ik ben nog vroeg, de briefing staat pas over 3 kwartier gepland en de meeste teams proberen zolang mogelijk te slapen. Begrijpelijk natuurlijk, vier dagen vechten op het Nederlands kampioenschap ballonvaren gaat je niet in de koude kleren zitten. Reeds gisteren zijn er twee wedstrijden gevaren en de Amerikaanse wedstrijdleider David Levin heeft gelijk gezorgd voor een goede binnenkomer door de 18 deelnemende teams direct op de eerste vaart 5 markers op hun bord te leggen. 18 teams waarvan 1 uit Engeland. Daarbij in acht genomen dat de Belgen niet meedoen is dit een geweldig hoog aantal. Het geeft toch te denken voor de locatie, die is bijzonder mooi. Ik loop langs het bordje “streng verboden voor piloten en crew” en kom in het officials gedeelte waar chief observer Berend Jan Floor en zijn ega Sabina druk doende zijn om alle formulieren voor de observers op tijd klaar te hebben. Op de laptop

draait al een diashow met de foto’s die Berend gisteren maakte. In de naastliggende ruimte tref ik Jacob Kuiper en hij is vandaag verantwoordelijk voor de meteoinformatie. Het grote struikelblok van deze ochtend was de laaghangende mist. Ik had het gemerkt onderweg. Af en toe reed ik door een witte wolk waarbij ik totaal mijn zicht kwijt raakte, op de rem moest en de voorruit van mijn auto kletsnat werd.

   

     

“Dat gaat enige tijd duren voordat deze opgelost is”, wist Jacob te vertellen. Het voordeel was echter wel dat door deze grondbedekker de thermiek vandaag langzaam op gang zou komen. Het kantoor daarnaast is in beslag genomen door David Levin, druk in conclaaf met Rutger Coucke van de Dutch Balloon Competition Club

over de opdrachten van deze ochtend. Ik volg vanuit de zijlijn de discussie en leer weer enkele zaken bij over de manier waarop een opdracht tot stand komt. Ondertussen lopen diverse mensen druk te zijn met allerlei zaken zoals markers, copyeren van formulieren en de laatste meteo gegevens die via een achter het pand opgestelde windreader worden verzameld. Vanuit de briefingruimte wordt het geroezemoes steeds luider en ik zie dat de zaal al grotendeels gevuld is met koffielurkende slaapkoppen, die langzaam weer beginnen te begrijpen waar het hier om te doen is. Door de mistvorming wordt de briefing iets uitgesteld. De delegatie officials neemt vervolgens plaats achter het tot tafel omgebouwde biljart. Jacob legt de problemen met de mist uit. De reden dat men de tijd neemt is omdat er niet vroeg gestart kan worden omdat op vele plekken de grond nog niet zichtbaar is vanuit de lucht en dat in ieder

geval met de doelen al problematisch is. De laag is ongeveer 2/3 hoogspanningsmast dik. Een leuk bedachte meeteenheid dacht ik bij mezelf. Het zou de zon minstens een uur kosten om dit op te lossen. Vervolgens neemt David Levin de tasksheet door met de deelnemers. Hierop staan alle gegevens voor de opdrachten.

   

   

Men beschikt over diverse opstijgterreinen in de omgeving welke aan de hand van de beschikbare winden worden gekozen. De start zou vanochtend plaats vinden op het Common Launch Point in Oranjewoud, een nieuwe woonwijk bij de inmiddels al bekende huizen met de zwanen op het dak. Het gras is nat en koud en

het spijt mij nooit dat ik altijd gewoon steevast mijn leren Off Shore laarzen aan heb. Jelke Haven nodigde mij uit om met hem mee te varen in zijn Raven 90. Een zeer welkome verrassing, zeker achteraf na deze vaart toen de teller van mijn camera op 230 stond. Omdat er bijna geen wind was loste de grondmist langzaam op en na wat extra informatie bij de flagpole werd uiteindelijk de groene vlag gehesen ten teken voor de start. Ventilatoren begonnen te bulderen en weldra sloegen de vlammen uit de vele branders in de dure omhulsels. De eerste opdracht was een Elbow met punt A daarvan op hetzelfde startveld. De eerste marker voor punt B mocht pas na 2 kilometer worden uitgezet. Om nu de beste Elbow te kunnen maken was het dus zaak om voor de tweede marker weer terug te keren op dit veld en daar punt C te zetten. Diverse berekeningen waren al gemaakt en men kwam tot de conclusie dat laag

blijven de beste optie was. We stegen in de eerste groep op en de droom van een ballonfotograaf ging weer eens in vervulling. De zon scheen uiterst krachtig en zette de ballonnen om ons heen in een helder licht. Doordat alles laag bleef en her en der nog mistflarden zichtbaar waren, gaf het een geweldig mystiek plaatje.

 

   

Lange schaduwen tekenden zich af op de licht bevroren bodem en ik kreeg de kans om prachtige luchtfoto’s te maken van onder andere de Lindstrand X-serie wedstrijdballon in de vorm van een rugbybal welke gevaren werd door Pieter Kooistra. Een prachtding. Ook de Ultra Magic Racer demonstrator was een gewillig foto

object. Deze ballon werd gevaren door Henk Broeders. De PH-ABR Racer die besteld was door Ad Ballon was nog niet klaar omdat het op het moment enorm druk was in de Spaanse fabriek. Zelfs Hylke Feenstra was voorzien van een echte wedstrijdballon. Hij had geregeld dat hij een Kubicek Grand Prix tot zijn beschikking had. Deze ballon wordt normaal gebruikt in de wedstrijden door Michael Suchy, Kubicek sales manager in Tsjechie, maar was toevallig op transport terug uit Chili via Nederland zodat Hylke hem een weekje kon lenen. Naast ons hing de rode Schroeder van Mathijs de Bruijn, as always voorzien van helm en chute. Uiterst geconcentreerd voer hij over de boomtoppen en laag over een grasveld en maakte hij een ontspannen indruk. Nadat hij op enkele meters hoogte een watertje passeerde vielen plots al zijn papieren overboord, tasksheet, meteogegevens,

aantekeningen. Even was hij uit zijn concentratie maar hij herstelde zich snel.  Een groepje kinderen zag het gebeuren en wilden dit zeker wel even teruggeven aan de varende ballonvaarder. Op zich geen probleem, zei het niet dat hier een officiele wedstrijd werd gevaren en daarbij gelden strenge regels.

   

   

Op het moment dat Mathijs de papieren aan zou pakken, zou dit gelden als grondcontact en hem dit direct 200 strafpunten op leveren. Aangezien hij dáár natuurlijk niet zijn best voor zat te doen, moest hij het maar zonder de papiertjes regelen. Alle info was uiteraard ook bij zijn crew bekend en via radiocontact is het dan

gauw opgelost. Vele gordijnen gingen open en blonde dames in string stonden in vol ornaat en gefascineerd naar ons te kijken . . . . en wij naar hun. Nou . . . eigenlijk had ik daarop gehoopt in ieder geval (zie foto). Er zat geen snelheid in, maar van mij mocht dit ook nog wel even doorgaan op deze manier, ik genoot intens en wisselde ondertussen de eerste lege accu uit. Op een gegeven moment vaart Mathijs laag over een vijvertje en zie ik plots naast hem de volledige ballon van Broeders gespiegeld in het water (zie foto boven). Hebbes, de inzending voor de fotowedstrijd van Ultra Magic voor de kalender van 2006. Zonder problemen werd de snelweg gepasseerd door de collone ballonnen. Verderop hangen de UM en de Lindstrand racers gebroeder(s)lijk naast elkaar vlak voor het Abe Lenstra stadion (foto onder). Onder ons een sportveld met honkballende jeugd, leuk. Mogen wij

even binnenvallen !!! Jan Oudenampsen op de oude “spijker” moet hebben gedacht “een doel is een doel” toen hij vlak voor de doelpalen van het voetbalveld hing (foto onder). De deuren van de kleuterschool klappen open en tientallen schreeuwende kids zwaaien alsof er een prijs mee te verdienen valt.

  

   

Na 5 kwartier haalden we eindelijk de 2 kilometer cirkel waar onze crew en de ons toegewezen observer al klaar stonden om de marker in ontvangst te nemen. Het was al knap warm geworden en ik had de jas en sjaal ook allang aan de flessen gebonden. Nu was het even zoeken naar een windje terug. We varen over een

bungalow waar een man in hemd en broekje omhoog staat te kijken. Ik zeg tegen hem, “meneer, weet u wel dat u in de onderbroek staat ???”. “Ja”, zegt hij lachend, “ik verwacht op dit tijdstip toch ook nog geen visite !!!”. Jelke had al gauw door dat er wel een windje terug stond, maar dan ook weer met lage snelheid. “Ik ga het hoog proberen” zegt hij en knalt naar 1,5 kilometer alwaar de omgeving inclusief het Tjeukemeer duidelijk zichtbaar is. Het probleem was nu volgend, terug naar het startveld zou ons zo weer een uur kosten.  Op de tasksheet stonden echter nog 2 maal een Fly-On opdracht. Hoog varen gaf niet de goede richting maar wel snelheid. Besloten werd om de eerste opdracht maar te laten liggen en te proberen om op die andere 2 goed te scoren. We zaten inmiddels alweer onder de nul graden grens toen we de minimale afstand van 2 kilometer vanaf de vorige marker bereikten. De marker moest

natuurlijk nog wel even gedropt worden voor de restpunten. Op deze laatste Elbow marker moest het coördinaat geschreven worden van het doel wat we nu wilden gaan aanvaren en inmiddels uitgezocht hadden, met een minimum afstand van 3 kilometer. Jelke wilde niet eerst weer naar beneden om de marker veilig weg te leggen maar besloot van hoog te droppen. Goed kijken dus waar hij valt.

   

   

En vallen deed hij, minutenlang. Nu goed oriënteren. Snelweg, ter hoogte van de pomp loopt een B weg, eerste weggetje rechts, dan links de weg naar de boerderij, bij de 2e drinkbak in het weiland langs de sloot. Voor de zekerheid maakte ik daarvan nog enkele foto’s. We moesten hem terug vinden want op de marker

stond ook het coördinaat van het volgende doel, dus extra zuur als je deze kwijt raakt. Onder ons vliegt een klein vliegtuigje en op de radio hoor ik de piloot contact zoeken met de ballonvaarders. Arthur staat hem te woord en legt uit wat er aan de hand is. Ondertussen moet Jelke ook al besluiten wat zijn laatste doel is want dat moet dan weer geschreven worden op de marker die er nu zo uit moet. He, waarom moet het leven ook zo ingewikkeld zijn. We varen langs het volgende doel en de witte marker gaat er uit ter hoogte van een markant kerkhofje in ter Idzard. Ook hier weer notities en foto’s voor de herkenning straks vanaf de grond. Het laatste doel ligt bij De Hoeve vlak naast een kleine jachthaven. Jelke laat de ballon snel indalen want de gasvoorraad begon aardig leeg te raken. De weerspiegeling van de ballon op de grond geeft een aardige vervorming. Een zwaan in het weiland sluit zijn ogen om de nacht in

te gaan op het moment dat onze schaduw over hem heen gaat, hij snapt er niks van als het even later weer licht wordt. We kuieren nu laag boven de grond en maken grapjes over de gasvoorraad “ ver kunnen we niet vallen”. Langs de weg staat de crew ons op te wachten. We zijn ons doel links gepasseerd maar op het

moment dat we bijna op het fietspad willen landen, trekt de ballon door thermische invloeden toch nog richting het doel en besluit Jelke nog even te blijven hangen. We gaan de weg over, weer terug, maar steeds dichter naar ons doel. Opeens krijgen we door een duidelijk voelbare thermische bel een behoorlijk snelle slag naar links en wordt het nu tijd het gras te kussen. Enigszins onstabiel staan we aan de grond en hebben met de marker nog aan boord een zogenaamde “contest landing” gemaakt. De landingsplek is dus eigenlijk de plek waar de marker is gegooid. Om 11.05 zijn we geland, een vaart van 3 uur en een kwartier, not bad. Stel je eens voor dat we ook de Elbow nog afgemaakt hadden. Zeer benieuwd hoe de anderen het ervan afgebracht hebben. Onze vrouwelijke observer maakt notities van het geheel en doet een GPS meting op de landingsplek voor de exacte locatie die ik via onze

eigen GPS nog even check. Een boer was daar niet te vinden, dus sleepten we de nog overeind staande ballon naar het hek waar we de boel hebben ingepakt. Beide voorgaande markers waren in no-time terug gevonden en via GPS ingemeten waarna we terug konden naar de basis. De maag rammelt dus  . . . .

   

    

Tijd voor een bezoekje aan IkeAir waar ik me de kookkunsten (gebakken eitje) van Yke laat smaken. Die avond een dubbele vossejacht, Hare and Hounds. Alle ballonteams vertrokken vanuit Oudehaske richting Gorredijk. Er staat nogal wat wind en de ballon komt moeizaam overeind. Ronnie, Sabina, David en zijn vrouw

en de Franse dame van het meetteam vertrekken in de oude PH-PIN. Amper 5 minuten later knallen de anderen stuk voor stuk de lucht in om maar zo goed mogelijk te proberen de vos te volgen. Het was de bedoeling dat er 2 doelen zouden worden gezet. Bij een eerste tussenlanding zou iemand uitstappen en een kruis uitvouwen, doel 1. Daarna zou de ballon weer opstijgen en op zijn uiteindelijke landingsplek een tweede doel uitzetten. Maar toen de vos in de lucht was had hij al gauw door dat hij bij een tussenlanding waarschijnlijk niet rechtstandig zou kunnen landen en dus niet meer op zou kunnen stijgen en werd er via de radio opgeroepen dat er maar 1 doel zou zijn. Ik rijd ik mijn eigen auto achter Gerke aan, de broer van Ronnie en volger van de vos. Hij kent het gebied op zijn duimpje en zal de ballon zeker vinden. In Heerenveen komen we in een korte file die door de politie werd geregeld in verband

met een voetbalwedstrijd die avond. Ik wilde bij de ballon zijn voordat de meute er zou zijn, omdat er dan meestal leuke foto’s te maken zijn van marker gooiende piloten. Nou . .  gooien was er eigenlijk niet bij want de wedstrijdleiding had van deze opdracht een Gravity Marker drop gemaakt.

  

    

De piloot mag de marker niet gooien, maar moet deze rechtstandig laten vallen. Gooit hij de marker echter wel, in het heetst van de strijd, dan wordt er 50 meter bij zijn score opgeteld, erg zuur als je vlak bij het doel bent. Ik heb het al vaak zien gebeuren, en telt meestal als leedvermaak. Gerke heeft er behoorlijk de sokken

in want de ballon gaat snel. Op tijd ben ik bij de landing en dienen de eerste jagers zich ook al aan. Een prachtig gezicht. Voor de piloot is dit opperste concentratie. Ze zitten meestal in een daling, moeten het doel voor ogen hebben en zorgen dat ze niet vlak na het doel aan de grond klappen want dat levert een bonus van 500 punten in de min op. Het is erg moeilijk om te bepalen wanneer je de foto moet afdrukken want meestal heeft de piloot het tipje van de markers tussen duim en wijsvinger en kun je niet goed zien wanneer hij deze los laat. Het is me echter toch een aantal keren goed gelukt. Zie de vingers van Pieter. Als laatste vaart Jelke over het doel en laat toch even weer zien wat hij in huis heeft, hij gooit de mooiste score en kan de 1000 punter in zijn zak steken. Ik help nog even met het opruimen van de ballon en vertrek daarna naar mijn onderduikadres in de buurt van Oudehaske waar een heerlijk warm

bedje op mij staat te wachten. Dat leverde mij een iets langere nachtrust op dan de vorige dag toen ik alweer om 03.00 naast bed stond. De ochtendvaart van zaterdag wilde ik nog even meepikken. De wedstrijdleiding besloot deze vaart te beginnen met een Fly-in, een opdracht waarbij ieder team zijn eigen startplek moet kiezen onder bepaalde voorwaarden zoals minimale afstand.

   

   

De teams van Johannes en Pieter Kooistra en Henk Broeders kiezen hetzelfde veld. Even schrikken als Johannes probeert de boer te vinden en de deur van de stal opentrekt. Een kalf van een Rodesian Ridgeback stuift naar buiten. Dat is een hond met een enorme grote kop . . . maar wel hartstikke lief hoor. De boer heeft er geen problemen mee dat de ballonnen van zijn land opstijgen en binnen no-time staat het spul overeind terwijl in de verte de rode ballon van Mathijs het luchtruim kiest.

Wij rijden naar het doel wat midden in een weiland is uitgelegd. Ook nu weer een redelijke windsnelheid. Ik krijg toestemming van David Levin om in het veld foto’s te maken. Crew mag daar niet komen, het reglement eist een afstand van 150 meter. De ballonnen komen laag over mij heen en ik doe nogmaals mijn best om de vallende markers op de foto te krijgen. David had ook hier weer een Gravity Marker Drop gesteld. Op zich zou dat bij alle opdrachten zo moeten zijn. De “skills” van de piloten komen dan echt in het zicht en een goede werper kan dan niet meer zijn foute manoeuvre corrigeren. Het gaat tenslotte om precisievaren en niet om preciesiewerpen. De meeste ballonnen komen in de buurt van het kruis, een paar zitten er enkele honderden meters naast. Ieder team gaat vanaf hier zijn eigen weg want er staat nog een Angle op de lijst. Volgen heeft geen zin meer. Ik hou het voor

gezien en rij weer terug naar huis waarbij ik de ballonnen nog lang in het zicht heb. Uiteindelijk bleek dit ook de laatste vaart geweest te zijn want de zaterdagavond en zondagochtendvaart werden gecanceld. Zondagmiddag werd de uiteindelijke score bekend gemaakt en wat bleek: onze gasballonvaarder in opleiding, Henk Broeders, heeft voor de 3e keer op rij bewezen dat hij de beste wedstrijdvaarder van Nederland is.

   

   

Volgend jaar zal hij ons land moeten vertegenwoordigen op het grote wereld kampioenschap in Japan. De broers Kooistra streden een nek aan nek race om plaats 2 en 3. Eerst leek het erop dat Johannes de betere van de twee was, maar door een latere correctie op de Elbow, die Pieter nog 700 extra punten opleverde, werd toch plaats 2 opgeeist door Pieter en ging zijn broer naar plaats 3. Een spannende strijd met een geweldige kopgroep. De volledige uitslag kun je op Internet vinden. Een mooi kampioenschap.   Bennie Bos

     
 

2

Culi-Air®: het enige luchtrestaurant ter wereld

Tekst: Adrie Spierenburg, Foto's: Adrie Spierenburg en Bennie Bos

 
     

Een nieuwe, unieke en spectaculaire beleving. Dat is de beste omschrijving van Culi-Air®. Hét project van meesterkok Angélique Schmeinck en A3 Ballon. Een exquis diner bereid op 2200 voet (700 meter hoogte). Vanaf mei is deze once-in-a-lifetime experience te boeken. Uniek. Dat woord wordt wel vaker gebruikt bij het

aanprijzen van producten. Maar in dit geval is het product een sensationele beleving. Want wees eerlijk, heeft u eerder meegemaakt dat er voor u door een meesterkok een diner werd bereid in een luchtballon?! Angélique Schmeinck, één van de twee vrouwelijke meesterkoks van Nederland, heeft in 2003 een droom. Al varend in een heteluchtballon exquise gerechten bereiden, waarbij de ballon zelf functioneert als een heteluchtoven. In 2004 blijkt haar droom geen luchtkasteel. Mede mogelijk gemaakt door het enthousiasme en de ruime ervaring van Adrie Spierenburg, eigenaar van A3 Ballon, komt Culi-Air® van de grond. Tijdens de geslaagde test gaan de verschillende gerechten voor hun cuisson, hun garing, naar de nok van de ballon. Eenmaal zover haalt de meesterkok de zacht gegaarde zeebaars, Jakobsmosselen en het scharrelkippetje naar de speciaal ingerichte keukenmand en maakt de

gerechten ter plekke af met een saus en luchtballon gepofte groenten. Het selecte gezelschap dat meevaart laat het zich goed smaken op 700 meter hoogte. Anno 2005 bieden Schmeinck en Spierenburg de Culi-Air® beleving aan particulieren (uniek cadeau) en het bedrijfsleven (perfecte teamspirit activiteit) aan. Vanaf mei tot en met september kan een eigen ‘tafel’ worden gereserveerd in het ‘luchtrestaurant’.

 

   

Het arrangement bestaat uit: ballonvaart, vijfgangen diner, heerlijke wijnen en champagne. De kosten bedragen € 275,- p.p. Zowel individuele boekingen als groepsboekingen (tot 100 personen!) is mogelijk. In het laatste geval wordt er met meerdere ballonnen tegelijk gevaren. Culi-Air® is culinair genieten op grote hoogte in het enige luchtrestaurant ter wereld.   Adrie Spierenburg

     
 

3

Eugene

Tekeningen: Jan Dirk Barreveld

 
     

     
 

4

Launch Sanwire One

Tekst: Bennie Bos, Foto's: Sanswire

 
     

De firma Globetel heeft de afgelopen maand het prototype van de Sanswire One aan de media voorgesteld. De "High Altitude" luchtschepen moeten in de toekomst worden ingezet voor allerlei soorten communicatie, dezelfde signalen waarvoor men nu nog satellieten gebruikt. De Sanswire One kost echter maar een fractie van de prijs in vergelijk met een satelliet. Het prototype zal binnenkort worden gelanceerd vanaf de Edwards Air Force Base onder toezicht van de NASA. Tot die tijd is men bezig met allerlei testen.

      

    

Ook wordt er binnenkort begonnen aan de Sanswire Two welke een lengte zal hebben van 400 foot. Op onderstaande linkerfoto zie je het "Rigid" frame van de staart van het nieuwe luchtschip. Rechts is al een groot gedeelte van het prototype bekleed met de stof "Tedlar". 

     

  

Op het laatste moment kwamen onderstaande foto's beschikbaar. Je ziet dat de Sanswire One inmiddels gevuld is met helium en los van de grond hangt. Een trotse president van Sanswire, Bob Jones (rechts), laat zien hoe sterk hij is. Op de rechterfoto kun je het formaat goed zien aan de hoogte van de personen. Dit is het eerste communicatie project dat ik ken wat werkelijk gestalte krijgt.   Bennie Bos

  

     
 

5

Miss Champagne

Tekst: Bennie Bos, Foto's: Steve Treibor

 
   

In het vorige magazine heb je kunnen lezen dat Dr. Vijaypat Singhania bezig is om het ultieme wereld hoogterecord voor heteluchtballonnen te verbreken. Dit gaat hij in november vanuit Bombay doen met een enorme Z-1600 die op dit moment bij Cameron in Bristol gebouwd wordt. Op zoek naar informatie las ik een persbericht waarin stond dat deze Cameron Z-1600 de op een na grootste hetelucht ballon wordt die ooit is

gebouwd. Dat betekent dat er ooit een nog grotere ballon is gemaakt. Is die ook gebruikt voor een hoogterecord of was er een andere reden voor de bouw. Bijzonder nieuwsgierig ging ik hiernaar op zoek. Speuren via internet leverde helemaal niks op, totdat ik mij in een helder moment een foto herinnerde die ooit op de website heeft gestaan van Berend Jan Floor. Het bewuste plaatje stond er inmiddels allang niet meer op maar Berend had hem nog wel in zijn goed gearchiveerde archief en zo kwam ik op het spoor van een ballon die “Miss Champagne” was gedoopt. De ballon is jaren terug gebouwd door een groep experimentele ballonbouwers uit New England. Miss Champagne had een inhoud van 3.000.000 cubic feet. Dus in de Z-1600 termen te spreken, een 3000, bijna 2 keer zoveel. De ballon heeft nooit los varen maar heeft op een koude winterdag wel met 60 man aan boord getetherd om zodoende een plaats te veroveren in het Guinness Book of World Records, alwaar ik hem trouwens niet terug heb kunnen vinden. De leider van dit project was Tom Handcock, ik heb hem kunnen bereiken maar helaas kon hij geen extra foto’s leveren want zijn ex scheen al het materiaal mee genomen te hebben. Een andere medewerker aan

dit project was Gary Lovel. Ook Gary heb ik kunnen opsporen en hij kon me leuke info verschaffen. Het team werd geassisteerd door Brian Boland, een naam die we kennen uit de experimentele ballonbouw. Er werd een grote fabriek gevonden die nog niet geopend was, groot genoeg om de enorme panelen van 220 feet uit te leggen. Tom had 10.000 yards spierwit Tyvek kunnen regelen. Tyvek was een nieuw product op dat moment, wat werd gebruikt in de huizenbouw om de bouwplaats in te pakken voordat de buitenmuren werden

geplaatst. Het was een vocht en windblokker, dus goed geschikt om hetelucht in op te slaan. De panelen werden niet genaaid maar aan elkaar gelijmd. Het team deed de lijm in oude ketchupflessen wat ze steeds bijvulden uit grote containers vol met het plakkerige spul. “Het was geweldig om te zien en gaf een enorme rotzooi” aldus Gary. “Een deel van het team spoot de lijm op de naden terwijl de anderen hun sokken ruïneerden door over de naden heen te glijden met hun voeten. Het project nam diverse weekends in beslag waarbij er door 30 -50 man hard gewerkt werd. Een tweede groep was bezig met de mand, deze had 8 branders. Toen moesten we wachten op een rustige ochtend. Het was onder het vriespunt toen we aankwamen bij het meer rond 3 uur s’ nachts. We zijn toen 3-4 uur bezig geweest om de ballon uit te leggen op de sneeuw, wat een zachte bovenlaag had waardoor lopen erg zwaar was. Er werden 4 ventilatoren opgesteld. Een helikopter van een locale nieuwszender was in de buurt en het baarde ons zorgen dat hij te dichtbij zou komen. Met een sneeuwscooter reed ik naar de helikopterpiloot maar hij kon mij niet echt geruststellen. Toen het geweldige moment dat de ballon overeind kwam en ons harde werk werd beloond. Ik inflate mijn kleine 77 ballon naast Miss Champagne, het gaf een onwezenlijk gevoel. Het was heel erg intimiderend om naast deze gigant te hangen, ik voelde

me enorm nietig toen de ballonnen elkaar in de lucht kustten. Op de foto kun je duidelijk de proporties van het project zien. Gezien de buitentemperatuur verbruikten we niet veel brandstof. De ballon steeg meerdere keren aan een kabel op tot een hoogte van 70 feet en de zwaarste last was met 68 passagiers. Het deflaten en inpakken was inderdaad de nachtmerrie die je je kunt voorstellen” aldus Gary Lovel. Deze gigantische ballon was dus enkel speciaal gebouwd om het Guinness Book te halen en niet voor een hoogte record.  Bennie Bos

     
 

6

Nashua PH-ONE

Tekst en Foto: Jan Fokken

 
     

Nu we toch over grote ballonnen praten . . . . . . . Jan Fokken vertelde me vroeger vaak over de Nashua ballon, een 850 waarvan hij één van de piloten was. Ik heb Jan gevraagd nog eens diep in zijn geheugen te graven en hij kwam zelfs nog op de proppen met een originele foto van de dubbeldeks mand, geweldig. Jan Fokken . . . Voor de recordpoging hebben we een 8tal vaarten gemaakt omdat de toenmalige RLD in eerste instantie geen BVL wilde afgeven. Afgesproken is toen met de RLD dat er eerst een aantal testvaarten zouden worden uitgevoerd alvorens een besluit zou worden genomen over het wel of niet afgeven van een BvL. Deze BvL was noodzakelijk om het aantal van 50 personen te kunnen vervoeren. Tijdens de testvaarten werd als gewichtsvervanging 4000 kg ballast meegevoerd welke voor de vaart moest worden ingeladen. Daarvoor hadden we de hulp van een aantal van 26 crewleden die zeker ook nodig waren om de ballon weer te bergen. De testvaarten werden uitgevoerd door een 5 koppige bemanning zijnde Ad en Jan Haarhuis, Rene van Gameren, Cees van Dormael en Jan Fokken. Het hele idee van deze recordvaart kwam van Henk Brink die Nashua daarvoor als sponsor had aangetrokken. Na de gemaakte testvaarten werd door de RLD een BvL uitgegeven voor de recordpogingsvaart. Deze vond plaats op woensdagavond 17 augustus 1988 vanaf het vliegveld Lelystad waar ook alle testvaarten waren

gemaakt. Aan boord bevonden zich 44 passagiers en 6 bemanningsleden. Van het testteam was Cees van Dormael niet aan boord, de twee nieuwe bemanningsleden waren Henk Brink en zijn vrouw. De Nashua

PH-ONE vestigde met deze vaart een nieuw wereldrecord met het vervoeren van 50 personen in een ballon. Ik weet niet of dit record ondertussen verbeterd is, wij hebben toen een vaart gemaakt van 20 minuten op een hoogte van 300 ft.   Jan Fokken

     
 

7

Ultieme hoogterecords

Tekst: Bennie Bos en Julian Nott, Foto's: Julian Nott

 
     

Hoe zit dat nu precies met al die verschillende hoogterecords. Je hoort regelmatig dat er weer een record verbroken is. Er bestaan 3 soorten ballonnen: hetelucht, gas en een combinatie genaamd “Roziere”. Binnen de FAI, gezeteld in Lausanne in Zwitzerland waar alle luchtvaart recorden worden geratificeerd, kent men 15

catagorieen gerangschikt naar grootte binnen elke ballonsoort, van AX-1 t/m AX 15. Dat betekent dat 45 personen, 15 binnen elk type, een record kunnen claimen voor wereld hoogterecord houder. Er zijn piloten die hier constant mee bezig zijn. David Hempleman-Adams is hier een van. Er zijn echter maar 3 ultieme hoogte records, het absolute plafond voor elk van de 3 types, dus eigenlijk het wereldzwaargewicht kampioenschap in de ballonvaart. Het is het ultieme record in de heteluchtballon klasse waar het Dr. Vijaypat Singhania om te doen is. Het huidige record staat nog steeds op naam van de Zweed Per Lindstrand, hij claimde op 6 juni 1988 met zijn Colt 600 ballon met het kenteken G-FLMS in Plano, Texas een hoogte van 19.811 meter. Het Guinness Book of Records bevestigd dit ook met een hoogte van 64.997 feet. Vijaypat zal deze hoogte met minstens

3% moeten verbeteren, dus hoger dan 66.950 feet, om een ratificatie van de FAI te kunnen krijgen. Zijn doel ligt op 70.000 feet of 21.336 meter om de eerste hetelucht piloot te worden die boven de 20 kilometer heeft gevaren. Ballonvaren wordt beoefend sinds de achtiende eeuw en er bestaat een lange en avontuurlijke

geschiedenis in heteluchtballonvaarten. In de moderne ballonvaart, sinds de jaren 70, werd het eerste hoogterecord in 1972 geclaimd door de Brit Julian Nott, een bijzonder vriendelijke man waarmee ik nog regelmatig via de email contact heb. Hij steeg 33 jaar geleden op in Hereford in Engeland in een ballon met open mand en steeg solo naar 35.971 feet (10.964 meter). In 1974, maar nu samen met zijn co-piloot Felix Pole, steeg Julian op in een drukcabine onder een hetelucht ballon en verhoogde zijn record naar 45,837 feet (13,971 meter). Dit record bleef staan tot 1979 toen de Amerikaan Chauncy Dunn in Indianola het record verbrak door naar een hoogte te gaan van 52.000 feet. Nott popelde om het record weer op zijn naam te krijgen en worstelde een jaar later naar de hoogte van 55.134 feet (16.805 meter). Het was dit record dat in 1988 werd verbroken door Per Lindstrand. Het record staat nu nog steeds op zijn naam en Lindstrand is ervan overtuigd dat het niet gebroken kan worden. We zullen zien wie gelijk heeft. Ik nam contact op met Julian Nott en vroeg hem naar zijn eerdere hoogterecords. “Bennie”, zei hij uiterst onbescheiden “ik heb het heteluchtballon hoogterecord uitgevonden”. Julian werd geinspireerd door de foto’s uit het boek ‘De dangerous sort’, een verhaal over de oranje gasballon ‘Djambo’, een prachtig boek wat ook bij mij in de boekenkast staat. Djambo maakte vaarten op grote hoogte over de Alpen en volgens Julian moest dat ook met een hetelucht ballon mogelijk zijn. Julian was goed bevriend met physicus

Bob Bradshaw die een aantal indrukwekkende computerprogramma’s had geschreven waarmee hij het gedrag van een heteluchtballon op hoogte kon voorspellen. In die tijd had men nog geen idee hoe een ballon gevuld met hete lucht zou reageren door de verandering in luchtdruk. Om deze computermodellen te testen deed

men in februari 1971 een aantal experimenten. In een leegstaande loods werd aan een schaalmodel ballon allerlei metingen gedaan om te kijken of de computeruitslagen overeen kwamen met de werkelijkheid. Het bleek allemaal nauwkeurig te kloppen. Nott verteld: ”Bob Bradshaw werd de inspiratie van bijna al onze experimentele vaarten. We begonnen testen te doen met Cold Descents (dalen zonder te branden) omdat we niet wisten of onze brander uit zou vallen op grote hoogte. In een serie van 6 vaarten lieten we tijdens het dalen steeds langer de brander uit totdat we een koude daling aandurfden van 19000 feet naar 4000 feet. Ook Don Cameron raakte overtuigd dat een Cold Descent ongevaarlijk was en toen we uit Africa terugkeerden waren we er bijna van overtuigd dat we met onze 84er een absoluut hoogte record konden vestigen. We moesten verder na gaan denken over mogelijke problemen, het behalen van het hoogterecord was een leuke gedachte maar een mensenleven was het niet waard, zelfs geen vorstschade aan de vingers. Op 35.000 feet is de luchtdruk nog ongeveer een vijfde deel van dat op de grond en de temperatuur aan de rand van de stratosfeer is ongeveer 60 graden onder nul. Door deze kou zou een serieus lek in onze rubber brandstofslangen kunnen ontstaan. De ballonstof zou kunnen scheuren of het rippaneel zou kunnen openen door plotselinge turbulentie. Een ander punt van grote aandacht was mijn zuurstofvoorziening. Zonder drukcabine kan een mens niet boven de 40.000 feet en op 35.000 feet raak je binnen 15-30 seconden buiten bewustzijn als je zuustoftoevoer wegvalt. Het probleem was dat een ballon, zelfs met de branders

uit, minstens een kwartier nodig heeft om van 35.000 naar 20.000 feet te gaan waar je zonder zuurstof kunt ademen. Veel langer dan 30 seconden dus. Zelfs een vrije val met een parachute zou minutenlang duren. Het probleem met een gaslek en mogelijke brand lostten we op door een noodhendel rechtstreeks op de cilinder

te plaatsen. Deze zou steeds op de actieve fles worden geplaatst en met een beweging de gastoevoer kunnen stoppen. Een asbest plaat werd onder de brander geplaatst en de brandblusser stond klaar voor gebruik met de pin eruit. Als er echter een groot vuur zou onstaan was er maar een mogelijkheid, overboord springen. Voor deze gelegenheid werd er een ventiel op mijn pak gemonteerd waarmee ik in een beweging over kon schakelen van de zuurstof in de mand naar een kleine voorziening achterop mijn rug naast mijn parachute. Het springen met een parachute van grote hoogte heeft vele andere gevaren, maar het kwam erop neer dat ik een zo lang mogelijk vrije val zou moeten maken. Ik adviseer iedereen die in een ballon gebruik maakt van zuurstof een Hypoxia test te doen waarbij je aan een luchtdruk blootgesteld wordt die simuleerd dat je op grotere hoogte bent waarna je het masker moet afnemen. Ik heb de test gedaan en merkte de verschijnselen van het moment dat de zaken verkeerd gingen. Ik raakte bijna bewusteloos en hoorde nog nauwelijks de dingen die tegen me gezegd werden. Binnen anderhalve minuut zou ik geheel bewusteloos zijn geweest op een hoogte van 27.000 feet. Het laatste probleem is de extreme kou, dit versneld tevens de kans op Hypoxia en bevriezingen van lichaamsdelen. Mijn eerdere pogingen op grotere hoogtes in een open mand leverden problemen op met onder andere de verminderde druk op de cilinders, je handen worden te koud om hendels te biedienen en elk mechanisch

apparaat schijnt elk moment de geest te geven. Ik besloot centrale verwarming aan te leggen in mijn mand. Allereerst maakte ik helemaal rond mijn mand een canvas doek dat sloot rond mijn borst, ongeveer zoiets als je wel ziet bij kanovaarders. Ik had daar raampjes in gemaakt waardoor ik de instrumenten kon zien en slurfen

die rond de gasslangen mee omhoog liepen naar de brander zodat ook deze warm bleven. Eerst was ik van plan een propaan brandertje te gebruiken maar het idee om vuur in de mand te hebben stond mij niet aan. Ik dacht na om warmte van de brander naar beneden te voeren totdat ik iets veel simpelders bedacht. Heel eenvoudig, de lucht in de enveloppe is warm en die kon ik gemakkelijk via geisoleerde slangen met een klein ventilatortje afzuigen en onder het canvas doek blazen. Ik bracht 2 thermostaten aan, de ene hield de temperatuur in de mand op 12 graden en de andere monteerde ik in de enveloppe. Deze moest de ventilator uitschakelen als de temperatuur beneden de 5 graden zou komen. Dit zou kunnen gebeuren als ik tijdelijk bewusteloos zou raken en niet meer zou branden. In mijn daling zou dan de inmiddels koude lucht in de mand worden geblazen en mijn situatie verergeren. Met deze

kachel was de keuze van de kleding alleen afhankelijk van de eventuele parachutesprong. Als startlocatie koos ik voor Hereford omdat dit het grootste gebied van Engeland is zonder vliegvelden of andere restricties. Ik maakte eerst enkele testvaarten tot diverse hoogtes en moest daarbij steeds modificaties uitvoeren aan

apparatuur en brander. Vooral de pilot brander was een probleem want die ging door zuurstof gebrek vaak uit. Ik moest een extra zuurstoffles van 750 liter in de mand monteren met een Walter Kidde regelaar wat een constante luchtstroom gaf van 15 liter per minuut en liet dit via een pijpje bij de pilot brander terecht komen. Uiteindelijk op 14 juli, de barometer lag helemaal in de hoek, liet ik een radiosonde op om de hoogtewinden te meten waaruit bleek dat er boven amper wind stond.De dag was aangebroken en ik steeg op met mijn ballon. Het liep helemaal niet zo lekker, diverse dingen gingen mis of vielen uit en ik stond op het punt om de vaart te cancelen. Maar vanaf 10.000 feet stabiliseerde alles en kreeg ik er vertrouwen in, zelfs zoveel dat ik dacht dat ik de maan wel zou kunnen bereiken. Ik

had al een hoogte bereikt van 30.000 feet en kon het bijna niet geloven. Op 34.000 feet ging mijn hart als een gek tekeer van opwinding maar ik had nog genoeg brandstof en er was weinig wind. Op 35.500 feet

brandde de brander niet meer fatsoenlijk, de vlam was onstabiel, ging aan en uit en er kwamen grote wolken grijze rook uit. Op 35.971 feet vond ik het wel genoeg, de voorraad gas was flink geslonken dus ik zette de brander uit en begon aan mijn cold descent. Het leek een eeuwigheid te duren voordat de ballon begon te dalen. Plots herinnerde ik mijn fotocamera en begon wat foto’s te maken, wat wel heel moeilijk was omdat de ballon snel om zijn as tolde. Eénmaal weer terug in de stratocumulus begon ik weer te branden om mijn snelle val te breken. De landing was zonder problemen". In de navolgende jaren heeft Julian dit record nog diverse malen verbroken en ook gebruik gemaakt van drukcabine’s. Ook daarvan stuurde hij mij een aantal foto's en één van die drukcabine's kun je hiernaast zien. Over Julian Nott kun je nog veel meer te weten komen op zijn website.   Bennie Bos en Julian Nott

     
 

8

100 Ballonnen boven Breda

Tekst: John Schoone, Foto: Bennie Bos

 
     

Het is geen nieuwtje meer dat de Stichting Organisatie Bredase Ballonfeesten het 20 jarig jubileum van Breda Ballon Fiësta viert met: 100 ballonnen boven Breda. Het blijft wel nieuws en overal ontmoet je veel enthousiasme voor dit aanstaande ballonspektakel. Naast de traditionele locatie van Breda Ballon Fiësta zijn

de andere (kleine) locaties voor de opstijgterreinen nu in beeld gebracht en besproken met de verantwoordelijke instanties van de gemeente Breda. Zo zal de 1e ballon opstijgen midden uit de stad achter het stadskantoor en stijgt de 100e ballon op van het opstijgterrein van Breda Ballon Fiësta. Ook voor de deelnemers van het eerste uur komt een oude opstijglocatie terug: de terreinen aan de Wikketuin waren de plaats van de eerste jaren van Breda Ballon Fiësta. Het aantal aanmeldingen gaat naar de 50, zodat we op de helft zijn. Maar dan wachten we nog op de aanmeldingen van de andere 50 . . . . . . . . Vanuit de organisatie leven er ook ideeën om ballonnen te groeperen rondom een thema. Bijvoorbeeld: is het mogelijk om ballonnen die iets met een automerk te maken hebben allemaal deel te laten nemen tijdens dit ballonspektakel? Of, ballonnen die iets hebben met een stad of ballonnen

met biermerken. En zo kun je misschien nog andere thema’s uitwerken, waarbij suggesties en ideeën altijd welkom zijn. Aan het hele vergunningentraject wordt hard gewerkt en de organisatie zal eind juni alle deelnemers informeren hoe de logistiek van 10 augustus in elkaar steekt: tijdsplanning, briefing, opstijglocaties, passagiers enz enz. En nog steeds, info op onze website of via email.     John Schoone

     
 

9

Europees Kampioenschap Debrecen

Tekst: Bennie Bos, Foto: website

 
     

   

Het Europees kampioenschap ballonvaren staat voor de deur en dit jaar zal de strijd om de titel "Beste wedstrijdvaarder van Europa" worden uitgevochten in Hongarije in de plaats Debrecen. Debrecen is met zijn 220.000 inwoners de tweede grootste stad van Hongarije, na Budapest. De stad bevindt zich in het noordoosten van het land, te midden van de Puszta, een haast eindeloze vlakte. Het is het middelpunt van een veeteeltgebied met levensmiddelenindustrie, machinebouw, textiel en farmaceutische industrie; daarnaast vanouds ambachtelijke nijverheid (aardewerk, schoenen) Ondanks het hoge inwonersaantal heeft Debrecen toch de sfeer en de charmes van een provinciale stad weten te behouden. Zowel Nederland als Belgie stuurt 4 teams naar deze competitie en ik wil ze hier graag even aan je voorstellen.

    

Voor Belgie treedt aan Luc Herdewijn, een piloot die regelmatig in de top 3 van de nationale kampioenschappen eindigt. Wat hij het mooiste vind aan ballonvaren . . . de stilte en het avontuur.

Rechts meervoudig Nederlands kampioen Jan Fokken. Jan vaart met een UM Racer en zijn indrukwekkendste ballonexperiment was om op te stijgen met 50 passagiers onder een 24.000 m3 ballon. Ik heb jaren het genoegen gehad om in de wedstrijden als crew chief aan zijn rechterzijde te strijden.

    

Stijn Staelens heeft nog niet zo heel veel uren achter zijn naam staan maar kan natuurlijk iedereen verrassen, hij verschijnt ook voor Belgie aan de start met een UM Racer van "de Cock". Een Alpenvaart heeft tot nu toe de meeste indruk op hem gemaakt. Cees van Helden woont dan wel in Belgie maar is Nederlander. Cees werpt zich de laatste jaren steeds vaker op als official in ballonwedstrijden.

   

Onze kersverse Nederlands kampioen Henk Broeders gaat voor de volgende titel op zijn lange lijst. We hopen dat zijn nieuwe UM Racer tijdig uit de fabriek zal rollen en dat Henk er nog een beetje aan kan wennen. Nederlands kampioen 2003, 2004 en 2005 met inmiddels al meer dan 3800 ballonuren op zijn persoonlijke teller.

Johannes Kooistra uit Nederland pakt het serieus aan en verschijnt aan de start met de prachtige Lindstrand X-Serie wedstrijdballon, een speeltje waar hij wel raad mee weet.

   

Deze oude rot in het vak, Jan Timmers, verschijnt voor Belgie op het startveld. Maar liefst 8 keer Belgisch kampioen heteluchtballon en nog steeds vol passie. Op het vorige Europese Kampioenschap behaalde hij al een plaats op het podium toen hij derde werd. Michel Standaert uit Belgie neemt zijn paarse ballon met de sterren mee naar Hongarije. Het meeste indruk op hem maakte de Portugal Transcrossing en zijn vaarten in Arizona.

    

Uiteraard zou het geweldig zijn als er iemand uit deze groep zou winnen, we moet het maar afwachten. Ik weet niet of er dagelijks up to date informatie beschikbaar zal komen op de website van de organisatie, deze voorziet daar zo te zien niet in, maar een eventueel succes horen we dan ook snel genoeg via de andere kanalen. Event director is Mathijs de Bruijn, bijgestaan door zijn deputy David Levin.  Bennie Bos

     
 

10

Mondial Air Ballons 2005

Tekst en visual: Pilatre de Rozier, Foto's: Bennie Bos

 
     

      

Mondial Air Ballons – Lorraine 2005, de 9e editie op Chambley Air Base. Een perfecte show op de grond en in de lucht. Van 22 t/m 31 juli zullen honderden hetelucht ballonnen uit de 5 continenten de lucht boven Lorraine vullen en garant staan voor een geweldige show. Dit evenement in de geboorteplaats van de allereerste ballonvaarder is een must voor de komende zomer. Gedurende 10 dagen zal de voormalige luchtmachtbasis in Chambley de gastheer zijn van een geweldige show. Elke dag, ’s ochtends en ’s avonds zal een sfeer ontstaan die ongekend is, honderden kleurrijke luchtbellen vullen de wijde omgeving en zullen zowel kinderen als ouders in hun ban hebben. Bij elk van de 19 geplande massale ballonstarts zullen de crews de lokale wegen berijden op zoek naar hun ballonnen. Waar deze zullen landden, zullen ze worden begroet door de zeer vriendelijke lokale bevolking. Een magisch onderdeel

van de MAB –Lorraine zal de nightglow zijn, "son et lumière" op woensdag 27 juli. Een absoluut hoogtepunt zijn de 2 in-line starts op de zaterdagen 23 en 30 juli waarbij de ballonnen opgesteld worden in één lange rij langs de 3 kilometer lange startbaan en stuk voor stuk zullen opstijgen. Een ongekende show die nergens ter wereld plaats vind. Dit jaar gaan we het record verbreken met de langste in-line take-off ter wereld.

  

     

Een droom van een meeting die dit jaar mogelijk wordt gemaakt dankzij diverse sponsoren waardoor er geen entreegelden voor het publiek word geheven en ook het parkeren vrij is. Inschrijven voor deze meeting kun je on-line doen op de websitePilatre de Rozier

     
 

11

Spotters Corner

 
     

Cameron A-210, Ned PH-ZVN

Cameron C-100, Ned PH-VIP

Cameron A-415, Ned PH-LZN

    

Ultra Magic Racer MV 65, Letland

Cameron TR-70, Polen

Ultra Magic M-120, Engeland

      

Ultra Magic M-130, Frankrijk

Firefly 90, USA

Lindstrand 330A, Engeland

   

Cameron Z-105, Engeland

Schroeder 30/24, Ned. PH-LKM

Ultra Magic S-90, Frankrijk

    

Firefly 77, USA

Ultra Magic M-160, Belgie OO-BBZ

Firefly 90, USA

    

Schroeder 30/24, Belgie, Gino Ciers

Ultra Magic N-180, Belgie OO-BUW

    

Firefly 140, USA

Cameron Concept 80, Engeland

Schroeder G45/24, Ned. PH-ISS

  

Firefly 140, USA

Ultra Magic M-90, Spanje

Lindstrand 400A (rebuild)  Kenia

  

Lindstrand 260A, Engeland

Firefly 105, USA

Cameron N-90, Frankrijk

    

Ultra Magic Racer MV-65

Jeff Jones, USA

Ultra Magic Racer MV-65

Uwe Schneider, Duitsland

Ultra Magic Racer MV-65

Marcus Pieper, Duitsland

 

Gefa-Flug AS 105 GD heteluchtschip, Spanje

Gefa-Flug AS 105 GD heteluchtschip, Duitsland

    

De maidenflight van de PH-KUB. Met trots

presenteert het Kubicek team de allereerste BB85.

De ballon heeft een inhoud van 8500 m3, dus een

type 300. Zodra het type (BB85) door de EASA goedgekeurd wordt zal de ballon in het Nederlandse luchtruim te zien zijn.

Deze enorme waterfles is gebouwd door Victoria Balloons uit Brazilië en zal worden gevaren door een bedrijf in New Jersey, USA. De shape heeft een inhoud van 2800 m3 en is 27 meter hoog.

     

      

  

Firefly 90 Aardbei, USA

Cameron Z-275, Engeland

Cameron A-340, Frankrijk

     

Lindstrand 150A, Duitsland

Cameron Z-225, Belgie OO-BNW

Ultra Magic MV-77, Litouwen

    

Cameron Z-65, Japan

Ultra Magic N-425, Zuid-Afrika

Cameron Z-90, Engeland

     

Cameron TR-70, Engeland

Cameron TR-70, Japan

Cameron TR-70, Engeland

     
 

12

Nieuwe Kia Ballon

Tekst: Ultra Magic Belgie, Foto: Ultra Magic Spanje

 
     

Het ballonvaartbedrijf Kapadokya Balloons (Turkije) neemt binnenkort haar 8ste Ultra Magic ballon in gebruik. De "KIA-Ballon", een N-425 met een inhoud van 12.000 kubieke meter is volledig uit Ultralast vervaardigd. Eén van hun ballonnen heeft meer dan 1050 uren gevaren in één van de moeilijkste en meest belastende regio's om te ballonvaren. Met 250 tot 300 vaarten per piloot / per jaar behoort Kapadokya Balloons tot een van de grootste ballonvaart ondernemingen ter wereld. Onze landgenoot Geert Van Wolvelaer vaart op dit ogenblik voor dit bedrijf en hij heeft ons bevestigd dat ze zeer content zijn met de nieuwe ballon, de kwaliteiten en service van Ultra Magic. Kapadokya Balloons nam eerder al een 12.000 kubieke meter ballon in gebruik, de Coca Cola ballon, dit tot grote tevredenheid. Meer en meer professionals maken de juiste keuze.

Ultra Magic België

     
 

13

Een hopje met de kleinste

Tekst en Foto: Erik Pals

 
     

Op 23 maart jongsleden heeft ondergetekende een ballonvaart gemaakt met de “Cloudhopper”. Dit is een 1 persoons ballon zonder mandje die zo af en toe voor de fun gebruikt wordt. Het was die dag prachtig en rustig voorjaarsweer. Er werd gestart vanaf onze thuisbasis aan de Nulweg te Ter Apel. Na een zeer rustig vaartje ben ik na 40 minuten geland vlak achter m`n huis te Ter Apelkanaal. Deze ballon is met een inhoud van slechts 500m³ de kleinste bemande heteluchtballon van Nederland. Ter vergelijking een gemiddelde 6 persoonsballon heeft een inhoud van 4000m³ oftewel 8x zo groot. De piloot zit met een “tuigje” vast aan de gasfles en een schommelstoeltje dient als zitplaats. Op de gasfles zit een brander gemonteerd. Met deze ballon kan hooguit 1 uur gevaren worden. Van dit type ballon zijn er in Nederland hooguit 5.     Erik Pals

     
 

14

Ballonhappening Waregem 2005

Tekst en Foto: Gino Ciers

 
     

De WTV-FOCUS ballonhappening 2005, een organisatie van ons team, werd toch een denderend succes! Ondanks de bar slechte weersvoorspellingen voor het geplande weekend van 23/24 april konden 2 van de geplande 3 vaarten zonder problemen doorgaan. Zaterdagavond 23 april stegen 50 ballons op, net na een voorbijtrekkende regenzone. Zondagmorgen was het prachtig weer en stegen 12 ballons op vanaf de Waregemse hippodroom en zondagavond was een nieuwe regenzone, met daarin misschien onweer tot op enkele kilometers van Waregem genaderd zodat massaal opstijgen echt te gevaarlijk was en de ballonnen enkel op de grond konden worden opgezet, vastgeankerd aan de volgwagens. Maar iedereen tevreden, de weergoden waren ons gunstig gezind geweest! Op de foto de eerste vaart van onze nieuwe FUN !!!  Gino Ciers

     
 

15

Alex 50 Jaar

Tekst en Foto: Kubicek Balloons

 
     

Zonnig weer op de eerste dag van april en een grote felicitatie aan Alex Kubicek, oprichter van de Kubicek fabriek voor zijn 50e verjaardag. Hij nam met plezier en een knipoog de pantoffels als kado in ontvangst. Het was natuurlijk duidelijk, deze zal hij nog lang niet gaan gebruiken, gezien zijn activiteiten. Het was een geweldig feest, er was genoeg te eten en te drinken, inclusief een taart in de vorm van de oude ballonfabriek in Francouzska street. Wij wensen hem veel geluk bij zijn volgende 50 jaar.  

 

  

 

  

   

Kubicek Balloons

   

     
 

16

Een lange nacht . . .

Tekst en Foto's: Guy Hameeuw

 
     

De weersvoorspellingen voor 11 en 12 april gaven voor deze twee dagen een gunstige evolutie naar eindelijk wat meer zon en zachtere temperaturen, maar weinig wind. Eindelijk, na enkele geschrapte wedstrijden, ging het lukken. Het trio Bob, Benoit en Danny zouden een dag en nachtvaart maken met als doel een 18 uren

vaart terwijl Regi en ikzelf zouden zorgen voor het oppikken van piloten en ballon in één of andere wei , gracht of akker. Klokslag 14:00 uur vertrok de ganse bende richting Duitsland naar het gasballonterrein te Marl. In een winkelstraat van dit stadje werd er even gestopt om de nodige dranken en voedsel in te slaan. Benoit was natuurlijk de eerste die een winkel binnen stapte waar een goedgevormd bakkerinnetje hem enkele ”Boules de Berlin“ aansmeerde. Hij wist zelfs haar cupmaat te vertellen. Goede vettige cholesterol verhogende bollen, hij genoot ervan. Bij een nabij gelegen pizzeria hut werd een grote pizza besteld als tussendoortje, gratis geleverd op het opstijgterrein! Vrij snel werd alles uitgepakt en opgesteld, met de hulp van twee Duitse ballonvrienden, en de gaskraan kon vlug open gedraaid worden. Omstreeks 19:00 uur verliet “Miche“ de vaste grond en dreef langzaam weg naar

het oosten. Maar de “Godin der winden“ was die dag niet goed geluimd, zowel piloten als volgers raakten de kluts kwijt. Gestart met een oostelijke koers ging het over naar meer noordelijker, dan weer zuidoost, verder meer zuidwaarts om tenslotte tijdens de nacht te draaien naar het westen!

    

  

Alle graden van de windroos werden bevaren! Wel een rustige zwarte nacht met een mooie sterrenhemel. In gezelschap van Regi vliegen de uurtjes voorbij. Na enkele frisse pinten ( Weizen ) kon ik genieten van een

gratis live-entertainment met zijn grandioze en onbeperkte neusklanken ! April 12, de ballon werd vrij vlug opgemerkt aan de Duits – Nederlandse grens. Radio kontact gaf ons de juiste toekomstige landingplaats, Herten ten zuiden van Roermond aan de oevers van de Maas. Het was ongeveer 10.40 uur locale tijd. Het inladen duurde niet lang en langs de autobaan richting Maastricht verlieten we al weer snel Nederland. Op een terras in Geel genoten we nog even van de laatste zonnestralen voordat we weer richting Waasmunster reden. Het was weer een gezellige boel, de drie piloten konden hun tevredenheid niet verbergen, het was duidelijk af te lezen aan hun glimlach ! Een toffe bende, iedereen dankte iedereen, en tot de volgende onderneming ! 

 

   

 Guy Hameeuw

     
 

17

 . . . en een lange dag

Tekst en Foto's: Guy Hameeuw

 
     

Reeds in de vroege ochtend van 21 April om 04.30 h stopte een 4x4 met aanhangwagen voor mijn deur, ballon “Miche”, keurig ingepakt, nodigde ons uit voor een volgende vaart. Ze had wat mankracht nodig. De

acteurs, het varend team: Bob, Willy ( Eimers ), Danny en Regi. De chasecrew: André en Guy. Enkele straten verder werd het laatste lid opgepikt, André maar die vertoefde nog in dromenland, dus met alle toeters en bellen maakten we er een vlug einde aan. Te Baerl (D ) aan de Rijn werd in de Ackerstrasse halt gehouden, Willy stapte in en toonde ons de geschikte weg om het nieuwe opstijgterrein in Gladbeck te vinden: een kort bezoek gebracht aan de weide met clubhuis en eerlijk gezegd, het was er tof. Daarna werd Marl vlug bereikt en onze trouwe Gustav stond ons reeds op te wachten, het was intussen al 08.00 h. Het weer, een prachtige zonnige lentedag, een zacht briesje en een blauwe hemel soms wat versierd met schapenwolkjes. Rond 09.10 h steeg de ballon ten hemel, eerst met een koers van 290 ° om stilaan meer het zuidwesten te kiezen. Langs de autobaan reden we de richting Venlo, daar

namen we een lange rustpauze ,want onze magen begonnen te knagen en onze kelen stonden droog. Omstreeks 16.00 h bemerkten we de ballon over de stad Venlo. Langs de N273 draaiden we ook meer naar

het zuidwesten, richting Maaseik (B) om steeds de oevers van de Maas te volgen. We doorkruisten enkele fijne nette Hollandse dorpen en in één ervan, namelijk Baarlo, ontdekten we bij een mooie boerderij “hoeve Hofackers” een gezellig terras met de nodige dranken. De ballon voer rustig verder over onze hoofden heen en we namen wat foto’s. De uren gingen vlot voorbij en we bleven steeds goed kontact houden met de ballon. De landing, te Thorn (NL) een tiental km ten noorden van Maaseik en zeer dicht bij de Nederlands – Belgische grens, gebeurde praktisch onder onze neus en we konden snel bijspringen om ballon zacht neer te halen. We keerden terug naar Venlo om Willy af te zetten, hij werd daar door zijn vrouw opgehaald, en via Eindhoven en Antwerpen naar huis ! (middernacht) . Een zéér lange dag, vermoeiend maar iedereen tevreden.  Guy Hameeuw

     
 

18

Modelballonvaren

Tekst en Foto's: Geert Plukker

 
     

Beste modelballonvaarders, op 1 mei 2005 is voor ons het nieuwe seizoen begonnen met een open huis bij Future Fun. De foto's staan op mijn website. Een schitterend verzorgd evenement. Naast diverse springkussens en een ballenbak mochten wij met onze modelballon de hele dag varen. Bij uitstekend weer hebben we 4 vaarten kunnen maken. Dit was een super start van het seizoen voor modelballonnen. Dus modelballonvaarders . . . wordt wakker en haal je modelballon onder de winterdeken vandaan en kom naar de diverse evenementen. Voor dit jaar staan er ongeveer 10 evenementen op de kalender. Enkelen zijn op uitnodiging maar bij grote evenementen wordt er gevraagd om liefst zo veel mogelijk modelballonnen aanwezig te hebben. Na bijna anderhalf jaar aktief op internet wordt de vraag naar modelballonnen groter. Het aantal modelballonnen in Nederland groeit langzaam. Dus

heb ik voor het eind van dit jaar een nieuwe modelballon gekocht. Deze wordt gedoopt op het Brigachtal modelballonfiesta in Duitsland wat dit jaar 20 jaar bestaat. Modelballonvaarders en andere belangstellenden, als jullie interesse hebben in modelballonnen, om te bouwen en te varen, neem dan even contact met mij op. Voor alle informatie kun je terecht op de website  Ik zal je graag verder helpen. Geert Plukker

    

     
 

19

Ballonvaren voor Azie

Tekst: organisatie "Ballonvaren voor Azie", Foto: Bennie Bos

 
     

De stand van zaken rond de ballonactie "Ballonvaren voor Azie". Zoals u wellicht heeft gemerkt was het op 5 mei jongstleden bepaald geen topweer. Hierdoor zijn helaas de meeste ballons aan de grond gebleven. Elke piloot heeft ondertussen, of doet dat binnenkort, een nieuwe afspraak gemaakt met zijn/haar passagiers. Inmiddels is ook bekend voor welk project de opbrengst gebruikt zal gaan worden. Het echtpaar De Jonge uit Giethoorn komt al gedurende bijna 30 jaar meerdere malen per jaar in Hikkaduwa in Sri Lanka. Ook na de ramp op 2e Kerstdag zijn zij direct naar het getroffen gebied afgereisd, en hebben daar ondertussen al meer dan 2000 kinderen, en zo'n 250 gezinnen geholpen, met o.a. kleding, schoeisel, schoolmateriaal, naaimachines, gereedschappen etc. Voor 3300 euro kan het echtpaar De Jonge met behulp van locale aannemers en bedrijven een huis bouwen.

Binnenkort zullen zij ter plekke, samen met de burgemeester en technici kijken hoe de huizen gebouwd gaan worden, op een reeds daarvoor aangewezen locatie. Wanneer er tien huizen gebouwd kunnen worden, zal de locale aannemer M.C. Mendis een gratis waterput aanleggen. Het echtpaar De Jonge zal zelf toezicht houden op de bouw, om zo te garanderen dat het geld goed besteed zal worden.   "Ballonvaren voor Azie"

     
 

20

Ballonfestival Canberra

Tekst en Foto's: Annelies Sebregts

 
     

   

12 maart 2005 was het dan zover. Vijf Nederlandse ballonteams, Jan en Keimpe Bosma, Fred Kool, Johan ten Brummelhuis en Bart Sebregts namen deel aan het 10-daags ballonfiesta in Canberra, hoofdstad van Australië. Op 11 maart hebben wij de ballonnen opgehaald bij de vervoerder Allied Pickfords, tevens

hoofdsponsor, en kennis gemaakt met de crew. De crew bleek goed voorbereid en had reeds vele malen voor Nederlandse ballonteams gecrewd in Canberra. Dat was een hele geruststelling. De crew, veelal lid van de plaatselijke 4x4 club, stelde hun auto’s met aanhangers ter beschikking en hadden zelfs gedacht aan benzine voor de ventilators. Op naar de gasboer en we waren klaar voor het grote gebeuren dat vanaf 12 maart zou gaan plaatsvinden. Elke dag zouden er 50 tot 60 ballonnen opstijgen. Naast de Nederlandse delegatie waren er ballonnen uit Engeland, de Verenigde Staten, Nieuw-Zeeland, de Arabische Emiraten en natuurlijk uit Australië. De opstijgingen vonden elke dag plaats in de vroege ochtenduren en dat betekende dat we om 05.00 uur opstonden, om 06.00 uur bij de briefing waren en vanaf 07.00 uur konden opstijgen. De briefing was zeer uitgebreid en de nodige mensen werden

uiteraard voorgesteld. Ook een speciaal woord voor de Nederlandse delegatie!  De eerste dag was bijzonder mooi. De opstijglocatie was ronduit schitterend in het grote park met vijvers rondom het oude parlementsgebouw. Aangezien Canberra rond een groot meer ligt was het vanuit de lucht een mooi gezicht.

   

  

Iedereen was natuurlijk benieuwd naar de special shapes die dit jaar aan het festival zouden deelnemen. De Little Bees (Joey en Lilly) uit de VS, de Amazon Tree (VS), Nudie (AUS) en The House (AUS). De Little Bees hadden in Albuquerque al de publieksprijs gewonnen en waren ook nu weer de grote publiekstrekker.

De Amerikaanse piloten maakten er ook een leuke show van. Zodra de Bees met hete lucht gevuld waren en omhoog kwamen spoorden zij het publiek aan om te juichen. Het weer was er zeer rustig met als gevolg dat er veel splash & dashes gemaakt zijn op het meer. Twee dagen hadden we het geluk dat de wind op hoogte precies in tegengestelde richting stond wat iedereen de gelegenheid gaf om boxes te maken. Sommigen zijn na een aantal boxes weer geland op het opstijgterrein. Op 2 na zijn alle ochtendvaarten doorgegaan, een dag regen en een andere dag wel droog maar teveel wind op hoogte. Deze dag hebben de specials wel staan tetheren aan de reflexion-ponds (vijvers met maar 10 cm water) het resultaat daarvan zijn vele mooie foto’s en een zeer enthousiast publiek. De 3 geplande avondvaarten in Murrumbateman, 40 kilometer ten noorden van Canberra, zijn niet doorgegaan vanwege

te veel wind. Al met al hebben we 8 schitterende ochtendvaarten kunnen maken. Aangezien Canberra zeer ruim opgezet is en meer parken heeft dan hoogbouw kun je vrijwel overal landen, en als je geluk had stonden de kangoeroes toe te kijken bij de landing en het inpakken van de ballonnen. De dinsdagavond van het

festival had de Nederlandse ambassadeur ons bij hem thuis uitgenodigd alsmede de piloten uit de USA, UK en de UAE (Emiraten). In zijn voortuin was een Australische ballon overeind gezet. Het was een gezellige avond met veel drank en lekkere hapjes. 21 Maart was de laatste vaart en was het zaak alles droog in te pakken aangezien de ballonnen weer voor een aantal weken in de container gingen. Vanwege de ochtenddauw waren de meeste velden nog nat, zodat landen op een weg het beste was. In de middag konden de ballonnen weer worden afgeleverd bij de vervoerder en werd er met veel gezoen, omhelzingen etc. afscheid genomen van onze Australische crew met de vraag of we volgend jaar weer kwamen. Wie weet!!! In ieder geval hebben wij allemaal genoten van deze 10 dagen en was het uitzicht prachtig.  Met dank aan Jan Bosma voor de Nederlandse organisatie!    Annelies Sebregts

     
 

21

Ballonfiesta Kosice Slowakije

Tekst en Foto's: Bennie Bos

 
     

Een absolute aanrader om deze zomer naar toe te gaan, de ballonfiesta in Kosice, Slowakije. Ik heb jullie al eerder bericht dat Arend Jan Dezijn (foto onder) samen met Wout Bakker een ballonbedrijf in Slowakije hebben gekocht. Van 15 t/m 19 juni organiseert Arend-Jan een prachtige meeting op een geweldige locatie. Er zijn 6 vaarten en een nightglow gepland. Er staan allerlei activiteiten op het programma en het gezamenlijke hoofdkwartier zal zijn in Hotel Zlatnik wat voorzien is van een eigen buiten zwembad. Ik kan al melden dat de prachtige Haan uit Nederland aanwezig zal zijn. Als je geïnteresseerd bent in een relaxte ballonweek in een schitterende omgeving voor echt Slowaakse prijzen, neem dan zo spoedig mogelijk contact op met Arend-Jan Dezijn via email of zijn mobiele nummer 00421 903 587 578. Special shapes zijn ook zeker welkom. Info is ook te lezen op de website van de fiesta of lees het artikel

wat ik over de meeting schreef in het magazine van Juli 2004. De deadline voor de inschrijving is verlengd. De meeting is dus al over 4 weken!!! Ballonvaren in Kosice heeft al vele ballonteams uit vele landen bekoord. De stad Kosice en zijn omgeving is ideaal voor prachtige ballonvaarten met vriendelijke boeren.  Bennie Bos

     

     
 

22

Ballonvaart naar de Noordpool

Tekst: Pravda.ru, Fotobewerking: Bennie Bos

 
     

Een Russisch ballonteam is op expeditie gegaan om als eerste team met een heteluchtballon richting de Noordpool te varen. De ballon is gedoopt Svyataya Rus wat Saint Russia betekent. De ballon is opgestegen in de archipel van Severnaya Zemlya. Veel reizigers in de 20e eeuw hebben de Noordpool als hun doel gezet, het meest onontdekte gebied op aarde. Men ging daarheen op ski's, met sledehonden en sneeuwscooters.

Nog nooit heeft iemand de Noordpool bereikt door er met een ballon heen te varen. De crew is vastbesloten de uitdaging te volbrengen en de top van de wereld te bereiken. Het team bestaat uit moedige enthousiastelingen waaronder enkele van de beste ballonpiloten van Rusland, getraind onder barre omstandigheden. Onder hen bevinden zich Stanislav Fedorov, president van de Russian Balloon Society en Valentin Efremov, een Russische reiziger die deelgenomen heeft aan vele ijsexpedities. Het team zal meer dan 1000 kilometer af moeten leggen op een hoogte van 5000 meter bij een temperatuur van -50 graden. Ze zullen communiceren doormiddel van satelliet telefoon. Het is de bedoeling dat men meerder keren gaat landen op het ijs. Tijdens de missie gaat men bezig met een intensief onderzoeksprogramma waaronder naar het functioneren van het menselijk lichaam onder deze

extreme omstandigheden maar ook naar het klimaat in dit gebied. Er is 18 maanden gewerkt aan de voorbereiding van dit project. Pravda.ru   Dit bericht las ik dus in de Pravda. Er zijn al meerdere ballonexpedities op de Noordpool geweest maar dit zou dan de eerste ballon zijn die er naar toe zou varen vanaf grote afstand. Ik lees trouwens nergens iets over hoe men denkt te tanken onderweg. Er zal dus zeker een grondploeg of helikopter mee moeten, tenzij het een erg grote ballon is met veel gasflessen. Bennie Bos

     
 

23

Belgacom Ballon weer in gebruik

Tekst: Guy Mangin, Foto's: Benoit Lambert

 
     

   

De Brusselse Belgacom ballon is weer in gebruik genomen. We hebben 2 dagen en nachten nodig gehad om de ballon te vullen met helium. De ballon heeft een inhoud van 5.500 m3 en we hebben voor het vullen 3 vrachtwagen met helium nodig gehad. Kosten van het helium alleen al was 30.000 Euro.

   

  

De ballon is met 30 mensen opgebouwd en werd begeleid door medewerkers van de firma "Aerophile", de bouwers van de ballon. Als het weer in orde is, zal de ballon elke dag opstijgen naar een hoogte van 150 meter waardoor je geheel Brussel kunt bewonderen. In verband met het weer kun je beter even bellen of de ballon in bedrijf is +32 (0) 2 201 30 30.   Guy Mangin

    

     
 

24

Ballonfestivals 30 April en 5 Mei

Tekst en Foto's: Johan Hetebrij

 
     

Het is al haast traditie: op koninginnedag staat er een ballonopstijging in Waddinxveen op het programma. Ook bijna traditie is dat ik koninginnedag doorbreng op de plaats waar Hare Majesteit haar verjaardag wenst te vieren. Dit jaar is dat in Den Haag en Scheveningen, en dus goed te combineren met een bezoek aan

Waddinxveen. Aan het begin van de middag komen we in Scheveningen aan. Na een wandeling om het Kurhaus zoeken we een plekje langs de route, waar koningin Beatrix en haar gevolg langs zal komen. Het is lekker zonnig, de jas kan wel uit. Na een tijdje wachten hebben we dan het genoegen om de koningin van dichtbij te zien. Als de hele stoet voorbij getrokken is, zoeken we een terrasje op voor een hapje en een drankje. Terwijl we genieten van het uitzicht over de Noordzee, verdwijnt na een tijdje de zon achter de wolken. Bij een korte strandwandeling en een bezoek aan de pier blijkt dat de jas zeker weer aan kan. Meer landinwaarts vormen zich zelfs donkere wolken. Het zal toch niet net zo gaan als vorig jaar? Toen kon de opstijging in Waddinxveen niet doorgaan op 30 april vanwege een naderend buienfront. Terwijl we enigszins bezorgd naar de lucht kijken, zoeken we de auto weer op om

naar Waddinxveen te rijden. Na ongeveer een kwartier zijn we al bij het opstijgterrein, dat bestaat uit drie naast elkaar gelegen voetbalvelden. Uit het gebouwtje van de voetbalvereniging, waar balloncrews en passagiers zich verzameld hebben, komt een lekkere etensgeur ons tegemoet. Dus dat is ook goed geregeld!

Na de briefing wachten we in de dug-out van het eerste voetbalveld op de dingen die komen gaan. Na een tijdje wachten komt iedereen naar buiten, en het vele publiek wordt verzocht achter de hekken te gaan. Het weer is nu best wel goed, en één voor één stijgen de 28 ballonnen op. Na drie dagen werken hebben we alweer vrij: 5 mei, onze nationale bevrijdingsdag dat dit jaar op Hemelvaartsdag valt. Ook voor deze dag staan er diverse ballonopstijgingen gepland. De weersverwachting voor deze dag is echter niet zo goed: vanuit het westen zullen buien over het land trekken, en ‘s avonds zou het overal gaan regenen. Halverwege de dag lijkt het mee te vallen, in Gelderland is het nog steeds droog en af en toe komt de zon er zelfs even door. Omdat ik het ballonfestival in Enschede wilde bezoeken, helemaal in het oosten van het land, had ik nog goede hoop dat dit door zou kunnen gaan.

Eerst maar even gebeld met de organisatie, maar helaas: het ballonfestival is afgelast. Dus gaan we naar Arnhem, want daar staat ook een ballonopstijging op het programma. Deze zou voorafgegaan worden door een demo met helikopters, dus dan komen we in ieder geval niet voor niets. Terwijl we Arnhem binnenrijden zien we al enkele parachutisten hangen, die net uit een helikopter gesprongen zijn. Bij het park Sonsbeek

aangekomen, zien we dat de ballonwagens ook op het terrein staan, dus dat geeft ons weer goede moed. De luchtmobiele brigade laat vervolgens zien hoe ze vanuit een Cougar-helikopter kunnen abseilen, en even later worden ze weer opgepikt door deze heli. Heel indrukwekkend, zo vlak voor het publiek. Dan is het de beurt aan de ballonvaarders, en begint het wachten. De wind is nog vlagerig, maar wellicht dat het later beter wordt. De commentator doet zijn best om de tijd vol te praten, en zo het publiek bij het terrein te houden. Dat lukt hem aardig, er blijft veel publiek staan ook al zijn de helikopters verdwenen. Ondertussen vertelt de commentator over het ballonvaren, over het weer, en over zijn vroegere buurjongen die als klein jochie al gek was op ballonnen, en dat-ie nu als ballonvaarder hier aanwezig is. En dan wordt ons wachten beloond. De wind is een stuk rustiger

geworden, en er zijn geen buien in de buurt. De ballonnen worden startklaar gemaakt, en het publiek geniet van de opstijging. Vooral de Tweety-ballon wordt door de kinderen uitbundig toegeschreeuwd. Er stijgen in totaal elf ballonnen op. Wij hadden eigenlijk op meer gerekend, maar de dag ervoor hadden we op basis van de weersverwachting niet gedacht dat er vandaag ballonnen zouden opstijgen. Als er ballonteams thuisgebleven zijn omdat het toch wel niet door zou gaan, dan hebben ze ongelijk gehad! En zo komt er een einde aan alweer een geslaagd ballonevenement, het tweede al in een week tijd!   Johan Hetebrij

     
 

25

Gordon Bennett 2005

Tekst en Logo: AIBF

 
     .

Toen het legendarische ballonteam Richard Abruzzo en Dr. Carol Rymer Davis het afgelopen jaar de 48e Coupe Aéronautique Gordon Bennett in het Franse Thionville wonnen, haalden ze de organisatie voor het jaar 2005 weer naar de USA. De traditie is dat het winnende team het opvolgende jaar mag organiseren en zo gaat deze eer weer naar de Amerikanen. De laatste keer was in 1999 welke toen werd gewonnen door het team Philippe de Cock en Ronny van Havere uit Belgie. Deze 49e race zal plaats vinden in Albuquerque op zaterdag 1 oktober 2005 als onderdeel van de grote internationale ballonfiesta. Deze prestigieuze race word al bijna 100 jaar gehouden. Het winnende team is diegene die de grootste afstand aflegt vanaf het startpunt. Maar alleen de wil om te winnen is niet genoeg. Geestelijke weerstand, mentale kracht, een sterke moraal en vooral een enorme kennis van de wind en het weer zijn de sleutelwoorden voor succes. De race in 2005 zal zeker uniek zijn want het is de eerste keer dat de deelnemer zelf de keuze heeft of hij met helium of met waterstofgas wil varen.   AIBF

     
 

26

NK 2005, de crewbeleving

Tekst: Marc de Vries, Monique en Astrid, Foto's: Marc de Vries en Elzbieta Nowicka

 
     

Een kampioenschap is niet alleen de zaak van de piloot met zijn ballon. Hij wordt ondersteund door zijn crew, minimaal een chauffeur en een navigator maar vaak nog voorzien van meer mensen, familie of vrienden, die het ook van dichtbij mee willen maken. Vanuit de wedstrijdregels is er dan nog de observer. Dit is de official

die controleert of alles netjes volgens de regels gebeurt. Soms vaart de observer verplicht mee in de ballon maar meestal rijdt hij in de volgauto van de crew mee. En dan begint het feest. De ballon gaat de kortste route door de lucht maar de auto moet zijn koers maar zien te vinden over de openbare weg met al zijn beperkingen zoals snelheidslimieten, omleidingsroutes en wat er nog meer op de weg plaatsvindt. Waar we naar toe moeten staat meestal op de kaarten aangetekend maar komt bij sommige opdrachten letterlijk uit de lucht vallen. De GPS coördinaten van de volgende opdracht staan dan op de marker geschreven die de piloot uitgooit. Dat is ook de reden waarom de crew op tijd bij een doel moet zijn. De observer moet daar de marker zien vallen, hij moet de afstand meten van de marker tot de, in de task vastgelegde, coördinaten en hij moet controleren of de coördinaten voor het volgende doel

erop genoteerd zijn. En soms roept dat allemaal de nodige stress op bij het hele team, inclusief de piloot. Hieronder staan twee reacties van crewmembers Monique en Astrid. Het zijn delen van mail wisselingen aan kennissen. Beide mails tonen aan dat je als crewmember toch wel een flinke tik van de molenwiek gekregen

moet hebben om hieraan mee te werken. En toch blijven we het een fijne en spannende bezigheid vinden. Dit is een stukje waarin uitgelegd wordt waarom meedoen aan zo'n kampioenschap nu niet bepaald gelijk gesteld kan worden aan een rustige vakantiebezigheid. Het beschrijft de ervaringen van het NK 2004 in Belgie.

Monique . . . . Hij wil de gitaar meenemen naar Joure. Doe maar niet schat zei ik, want de wekker gaat elke ochtend al om 03.45 uur. Om 05.00 uur ontbijten en daarna met de piloten de Briefing. Dat houdt in, dat je van de wedstrijdleiding te horen krijgt wat er verwacht wordt van de piloten en hun crew. Je krijgt de tasks, de opdrachten. Soms is dat er 1, soms ook 4. De coördinaten in het desbetreffende landschap waar de wedstrijd op dat moment wordt gevaren krijg je er ook bij, dus als een gek moet je werken terwijl de leiding doorgaat met

haar verhaal. Je moet goed luisteren, want alles gaat in het Engels, dat is gewoon de voertaal en je krijgt ook te horen over welke gebieden je absoluut niet mag varen, in verband met veehouders en dergelijken. Tijdens dit werken is het onder de piloten en de crew zo stil, want iedereen is aan het berekenen en uitzoeken. Daarna mogen we vragen stellen. Als dat afgelopen is, komen de weerberichten binnen, want zonder kan je niet varen. Als dat dan afgelopen is gaat iedereen als een speer de deur uit, de auto in

en op weg naar de juiste opstijgplek. Dat is verschillend per piloot en per opdracht. Het is ontzettend spannend en de boog is puur de hele poos gespannen. Tegen een uur of 10.00 zijn de opdrachten uitgevoerd en ga je weer op weg naar de verzamelplaats, je gaat dan eerst gas bijtanken en daarna kijken of de uitslag bekent is. En om ongeveer 12.00 staat de lunch klaar. Daarna nog even bijpraten en kijken of de uitslagen er nu zijn. De ballon gereed maken en alles controleren en dan duik je met zijn allen weer het bed in tot 16.00 uur.  Dan volgt het avondeten en van voren af aan, weer de Briefing met de hele mik mak en als je dan de uitslag hebt van de avondwedstrijd dan evalueer je de boel nog even, je zet dingen klaar voor de volgende ochtend en om 23.00 uur moet je weer slapen, want dik 4 uren later gaat de wekker weer. Dit 5 dagen lang. Dat is inderdaad niet iets wat iedereen onder

vakantie verstaat. . . . . . . . . . De tweede mail is van Astrid. Zij verstuurde dit na afloop van het kampioenschap om een website met een kleine fotoreeks door te geven maar het werd tevens een kleine uitlaatklep. Het verhaaltje spreekt voor zich zelf. Astrid  Hallo allemaal!! Als jullie nog niet fotomoe zijn van foto's van het NK, heb ik nog de volgende tip; kijk eens op www.2com.pl/elan, een fotoboek van Ela, de Poolse observer. Prachtige plaatjes zoals iedereen ze kon maken tijdens dit afgelopen NK. Maar het wordt pas interessant vanaf foto 26, dan begint het stripverhaal over de marker die HENK in de boom gooide . . . . . . . .

    

    

Allereerst zien we Elian, die is op de bus geklommen en haalt de quick release uit de boom die even daarvoor elegant door Jan erin was gegooid.... foto 27; de strategie is veranderd, Elian probeert het met een te korte stok terwijl Astrid met wapperende haren (snelheid is geboden!) om de bus heen rent om dan ook maar op het dak te klimmen... dit alles onder het wakend oog van Jan die (met een hand in zijn zak) roept;"naar links

of rechts". Foto 28, Astrid staat ook ineens op het dak, moet wel de hand van Elian vasthouden want krijgt ineens ontzettende hoogtevrees en ziedaar ineens hebben we een lange stok (door Jan van een schutting afgerukt) en K.T, we staan te ver af! dan schuiven we nog maar een stukje naar voren dat zien we op foto 29 en het eind van het verhaal is dan toch dat dat witte kreng op de grond terechtkomt..! Vergeet niet dat dit alles gebeurt terwijl Henk door de radio brult, WAAR ZIJN JULLIE NOU en WAT ZIJN JULLIE IN GODSNAAM AAN HET DOEN en KAN ER IEMAND ANTWOORDEN en IK BEN AL BIJ MIJN DOEL EN WIE STAAN ER WEER NIET??? Ik bedoel maar zo, even als crewleden onder elkaar, het is toch niet normaal hoe je je uitslooft voor zo'n marker...we rijden niet hard genoeg, we doen ons gele hesje niet aan als het moet, er wordt geen wind gemeten als het moet, er kan geen sigaretje gerookt

worden onderweg, er is geen tijd om een lekker dropje uit te zoeken uit het zakje van Marc, koffie kunnen we ook niet krijgen bij de crew van Pieter (geen tijd) met andere woorden het wordt hoog tijd voor loggers! Maar het was WEL gezellig, volgend jaar maar weer???? Zo, dat is er ook weer even uit! Groeten . . . .

Marc, Monique en Astrid. Marc de Vries was tijdens het Nederlands Kampioenschap crew bij Pieter Kooistra en heeft zijn verslagen en foto's keurig op zijn website geplaatst.

     
 

27

Nieuwe website en Forum DBCC

Tekst: Berend Jan Floor, Foto: Bennie Bos

 
     

Na jaren hetzelfde uiterlijk is de website ven de DBCC vernieuwd. De komende tijd wordt er nog aan gesleuteld, maar de basis is alvast beschikbaar. Met het verschijnen van een nieuwe website is ook een forum toegevoegd. Deze kan gebruikt worden om met elkaar te discussiëren. Iedereen kan een account aanmaken om berichten te posten en te beantwoorden. De site kent verder een wedstrijdagenda, informatie over de club en over wedstrijdvaren, foto's van eerdere competitie's en downloads van bijvoorbeeld het ruleboek. Tevens een lijst van de eerste Nederlandse kampioenschappen tot aan nu met de bijbehorende winnaars, de lijst is echter nog niet compleet, wie helpt. Graag horen we jullie bevindingen over de nieuwe website. Je wordt uitgenodigd om je aan te melden voor het nieuwe forum om zo actief mee te

praten over wedstrijdballonvaren. Berend Jan Floor

     
 

28

Airborne Grafix

Tekst en Foto's: Josef Hueber

 
     

   

Reclameteksten op bedrijfswagens plakken is al een hele klus. De Duitse firma Airborne Grafix pakt het iets groter aan en houdt zich bezig met de belettering van de Zeppelin NT in Friedrichshafen. Hierboven zie je één van de mogelijkheden. Josef Hueber verteld over zijn bedrijf. . . .

Sinds 1995 hield ik me voornamelijk bezig met project illustraties, Artist’s Impressions en begeleidende afbeeldingen van historische vliegtuigen in diverse luchtvaarttijdschriften. Buiten dat was ik ook nog bezig in mijn kleine reclamebureau met “normale” reclame. Ik ben geboren in Friedrichshafen, een stad waar de herinnering aan de Zeppelin geschiedenis nog goed merkbaar is. Je ziet het overal, Zeppelinworst, Zeppelinkoekjes en overal kom je wel iets van een Zeppelinnaam tegen bij restaurants, hotels, pleinen, clubs en verenigingen. Toen duidelijk werd dat de Zeppelin NT serieuze vormen aan begon te nemen, lukte het mij om een opdracht voor het bedrijf in de wacht te slepen, een productillustratie op de Aero 1995. In 1996 werd het eerste Rigid frame aan het publiek voorgesteld in het Zeppelinmuseum. Ons bedrijf mocht de aankleding van de hal verzorgen door 12 hele grote

sponsorbanners te maken. Bij dit evenement ontstond ook de nog steeds voortdurende en uiterst vruchtbare samenwerking met Rainer Kliebenschedel en zijn bedrijf „Mr.BIMM“. Rainer maakt vaak het onmogelijke mogelijk en verricht regelmatig kleine wonderen waar ze nodig zijn. Terwijl de eerste Zeppelin NT gebouwd werd, ontwikkelden wij het zogenaamde NT kleurschema met de typische blauwe neus.

   

   

We wilden de nadruk leggen op de lange slanke vorm van de Zeppelin. We deden veel testen en ontwikkelden nieuwe beplakkingsmethoden welke een speciale luchtvaart certificering moesten krijgen. In augustus 1997 startte het prototype van de Zeppelin NT met ons design voor haar maiden flight. Tijdens de toelating en

testfasen konden wij onze activiteiten uitbreiden naar het technische bereik. Diverse brandwerende coatings in o.a. de passagiersgondel alsmede de coatings van waterballasttanks worden sindsdien door ons uitgevoerd. Bijzonder handig daarbij was mijn ervaring als airbrusch schilder bij het aanbrengen van de coatlagen. Met de bouw van het tweede en derde schip kwam er weer beweging in onze vliegende marketing en reclame activiteiten. Dankzij constante optimalisering van onze voorbereiding en montagetechnieken konden we de steeds groter wordende reclamedesigns in steeds kortere tijd aanpassen. Een hele grote uitdaging was het design van BMW in 2004. In verband met de kolossale geprinte reclame moesten hier nieuwe technieken voor worden ontwikkeld. Een uitdaging van geheel andere aard waren de vele elementen op de Yokoso Japan, de tweede Zeppelin NT. Het 

beoogde project van de Japanners om dezelfde reis te maken als de LZ-127 mislukte door de gecompliceerde structuur van de Russische regering. Rainer wilde de lange reis door Siberie graag meemaken en had zich speciaal bij de crew aangesloten. Op een weiland oostelijk van Moskou was de reis dan ten einde.

    

    

Ook al waren de toestemmingen binnen gekomen, dan was de naderende winter ook al een enorm probleem. De JA-101Z keerde terug naar de basis in Friedrichshafen waar we de reclame aangepast hebben aan de gewijzigde aankomst van het schip in Japan. In december 2004 werd de Yokoso Japan van Zuid-Italie dwars door het Tsunami gebied verscheept. Tijdens de ramp bevond het schip met de Yokoso aan boord zich slecht 160 zeemijlen verwijderd van het episch centrum. In februari 2005 hield ik in Japan mijn eerste seminar over de beplakkings en coatings technieken op een Zeppelin.

    

   

Ondertussen verheugen wij ons op de bouw van de 19zitter, de Zeppelin NT14, welke in circa 2 jaar de lucht in zal gaan. Eigenlijk wensen we dat in de toekomst de gehele wereld overschaduwt wordt door luchtschepen, een paar luchtballonnen mogen daar dan best nog wel tussen hangen :-)

Josef Hueber, Airborne Grafix  Voor meer informatie, kijk op de website van Airborne Grafiix

    

     
 

29

Tanzania Balloon Shani

Tekst: Ultra Magic, Foto's: David Bareford,

Ultra Magic, Angel Aguirre en Manolo Dugue

 
     

Om het 25 jarig jubileum te vieren van onze trip naar Africa waarmee we de voetstappen hebben gevolgd van Jules Verne's verhaal "5 weeks in a Balloon" organiseerden wij van Ultra Magic een "Shani" in Tanzania . "Shani" is een woord uit het Swahili wat betekent zoveel als avontuur, speciaal evenement enz. en dat is

precies wat gebeurde tijdens onze 11 dagen ter plaatse. Piloten en teams vanuit verschillende delen van de wereld, Japan, USA, Engeland, Duitsland, Frankrijk en Spanje kwamen bij elkaar voor dit speciale evenement om diverse vaarten met elkaar te beleven. We arriveerden op 18 maart in Dar es Salaam en reisden direct verder naar Zanzibar in een speciale snelle boot welke we na de tijd gebruikten als ondersteuning van een bijzondere vaart. We hadden even tijd om te rusten en te genieten van het prachtige eiland, maar toen de ballonnen arriveerden moesten we die avond de zaken voorbereiden voor de ochtendvaart van de volgende dag. Op de ochtend van de 20e om 06.00 stegen we op met alle 15 ballonnen. Het was heel spannend want we hadden dit heel lang in de planning gehad. De vaart was voornamelijk bedoeld om gewend te raken aan het butaangas en de omgeving maar

natuurlijk ook aan de temperatuur ter plaatse, veel warmer dan we normaal gewend waren. Met een korte vaart van 30 minuten hadden we genoeg tijd om Stone Town te overvaren en een pracht zicht op de kust te hebben. Ook hadden we al problemen met de retrieve want de ballonnen gingen richting zee en moesten op de kustlijn landen. Iedereen was druk en hielp elkaar om de ballonnen te bergen.

  

    

Sommigen moesten een kilometer lopen met hun materiaal omdat er niet zoveel wegen waren. De volgende geplande vaart was de grote overtocht van het kanaal tussen Zanzibar en het Afrikaanse vaste land. Er werden 8 ballonnen klaar gemaakt met volle cilinders en we gebruikten daarvoor ook de flessen van de

kleinere ballonnen die niet mee konden. Helaas was het weer niet goed genoeg om een extra risico te nemen, Er bevonden zich onweersbuien langs de kust van het continent en de windsnelheid was lager dan verwacht. We besloten een aanvaardbaar risico te nemen door 3 ballonnen te laten starten, omdat we voor eventuele hulp 2 boten klaar hadden liggen. Op 21 maart rond 14.00 uur stegen een T-150 ballon op met aan boord Carles Llado, Angel Aguirre en kameraman David Fernandez, een M-105 met David Bareford en Uwe Schneider en een S-90 met Juan Cobos en Domenec Sayós. Een lokale muziekgroep, welke een lied speciaal voor deze gelegenheid had geschreven, begeleide de ballonnen. We hadden een 4 uur durende succesvolle overtocht over de oceaan. Enigszins nerveus gade geslagen door de begeleiders op de boten, want de tocht leek in het begin helemaal niet zo succesvol te gaan als dat hij

later wel bleek te zijn. Het landschap was super zoals je aan de foto's kunt zien en iedereen was zeer gelukkig dat de ballonnen veilig aan de andere kant waren geland. De retrieve duurde 24 uur vanaf de start in Bagamoyo en alle teams waren binnen een dag terug. Iedereen was moe maar voldaan omdat we het hadden gehaald, dezelfde overtocht als Jaume, Joan en Josep M. Llado Costa 25 jaar geleden deden.

   

   

De volgende dag, na het gastanken in Dar es Salaam, vertrokken we naar het Selous Game reservaat. Tijdens dezelfde trip 25 jaar geleden was dit een bijzondere plek voor ons. We verbleven daar een hele maand omdat we zaten te wachten op het veranderen van de wind van noordwest naar zuidwest. Hierdoor kenden we het

gebied heel goed en bleek er sindsdien niet veel veranderd te zijn. Voor deze gelegenheid huurden we een complete trein met locomotief, passagierswagen en 2 vrachtwagons voor de ballonnen, gas en bagage om er zeker van te zijn dat we op tijd in Selous aan zouden komen. Deze trip was zeer interessant omdat we vanaf het begin al direct een deel van het reservaat doorkruisten en een aantal dieren konden bewonderen vanuit de trein. In een dorpje moesten we enige tijd wachten op een tegemoet komende trein. De dorpelingen waren net zo verbaasd om ons te zien als wij hen. De accommodatie in Selous was niet eenvoudig omdat men niet was ingesteld om een groep van onze omvang, maar ze deden hun uiterste best. Terwijl we onze logementen en tenten betrokken zagen we al dat de komende vaarten niet eenvoudig zouden worden, wetende dat het regenseizoen was

begonnen en daardoor sommige wegen onbegaanbaar zouden worden. Op het treinstation maakten we de ballonnen gereed voor vertrek en de volgende ochtend stegen we op voor een prachtige vaart over de Savanne. Hier werd erg van genoten door de teamleden omdat dit één van de meest afgelegen plaatsen in de wereld was waarbij iedereen de kracht van de natuur kon voelen.

   

   

Het bergen van de ballonnen was niet gemakkelijk maar we kregen alles op tijd terug voor de ochtendvaart op de volgende dag, dichtbij het meer en de rivier. Het landschap was zeer speciaal en we hadden de gelegenheid om samen te varen, Joan, Jaume en Josep M als nagedachtenis aan de vaart lang geleden maar

nog steeds vers in ons geheugen. Het was een korte vaart, als we de meren waren overgestoken zou de retrieve meerdere dagen in beslag hebben genomen, maar het was voldoende om intens te genieten van het immense Afrikaanse landschap. Na de vaart genoten we van een heerlijke picknick onder een enorme baobab (boom). En weer maakten we alles gereed voor alweer de volgende vaart. Het plan was om een nachtvaart te gaan maken omdat het volle maan was. Helaas maakte een nachtelijke onweersbui al snel een einde aan die droom maar konden we nu wel genieten van een hele speciale lichtshow die ons door de natuur werd voorgeschoteld. Rond 06.00 uur stonden we op om te kijken of er nog een vaart mogelijk was en aanvankelijk aarzelend, maakten we toch van de gelegenheid gebruik bij een bewolkte lucht. De honderden dieren die we vanuit de ballon hebben

kunnen zien, olifanten, giraffes, buffels, nijlpaarden enz. maakten de vaarten die we gemaakt hebben zeer de moeite waard. De volgende dag kwamen we weer aan in Dar es Salaam met de trein. Met een ongebruikelijke punctualiteit zagen we onze gereserveerde trein aankomen. De volgende dag hadden we een rustdag in Dar en kon iedereen op souvenirjacht of snorkelen op een eiland vlakbij ons hotel.

     

   

Na een afscheidsdiner op het strand vertrokken we de volgende dag weer naar huis. het was niet eenvoudig om allemaal te regelen maar we hebben 5 vaarten kunnen maken in 11 dagen en we hebben dit ervaren als

een geweldig evenement. Het land is niet zonder problemen maar we kregen veel hulp van de bevolking en de autoriteiten van de luchtvaartdienst, het ministerie van toerisme, Tanzania National Parks en het Selous Game reservaat. Bovendien was Jimmy Mkwawa onze grote steun in Tanzania en was alles praktisch onmogelijk geweest zonder zijn hulp. Alle teamleden waren perfecte compagnons om de zaken niet moeilijker te maken dan dat ze al waren. Een professionele film wordt nu samengesteld met de duizenden indrukken die wij hebben opgedaan en nooit meer zullen vergeten. Een prachtig evenement wat ons er aan herinnert dat Ultra Magic waarschijnlijk vandaag niet zou bestaan als we 25 jaar geleden niet onze reizen per ballon door dit gebied gemaakt zouden hebben.  

     

Ultra Magic

     
 

30

Project "FESTO Friendship"

Tekst en Foto: Bennie Bos

 
     

Gefa-Flug uit Duitsland werkt momenteel aan een nieuw type heteluchtschip. In samenwerking met de pneumatiek-technologie afdeling van de firma Festo en onder wetenschappelijke begeleiding van de universiteit in Aachen wordt er druk gesleuteld aan een 6 zitter. Het huidige AS 105 GD model wat veel verkocht wordt bij Gefa-Flug is een type 105 met een inhoud van 3000 m3, het nieuwe model zal een inhoud gaan krijgen van 4500 m3, pakweg een type 160 en zal ongeveer 45 meter lang gaan worden met een doorsnede van 15 meter. De eerste testvaarten staan gepland in 2007 en de toelating in de categorie "Commercial Passenger Transport" wordt verwacht in 2008. Het omhulsel zal worden verstevigd door pneumatische kokers. Het project draagt de naam "FESTO-Friendship".  Bennie Bos

     
 

31

Tot Slot

Tekst: Bennie Bos, Foto: Mirko

 
     

Ballonvaarders die op 7 en 8 mei het idee hadden om President Bush van boven te gaan bekijken zouden bedrogen uitgekomen zijn, niemand haalde dat uiteraard ook in zijn hoofd. Rond Maastricht was een tijdelijke Prohibited Area ingesteld met een radius van 56 kilometer. Onbevoegde luchtvaartuigen in dit gebied zouden door militaire vliegtuigen worden onderschept . . .  Dat het volgen van een ballon niet altijd over verharde wegen gaat, blijkt wel uit de foto hiernaast. Tijdens het Nederlands Kampioenschap in Friesland zakte de bus van Johannes tot aan de as weg in de modder en was er geen gas geven meer aan. Het landingsveld inrijden met een lege bus was nog geen probleem, maar toen alle apparatuur éénmaal weer aan boord was en men de terugreis wilde beginnen, was het gewicht te hoog. De crew heeft nog getracht de wielen vrij te scheppen maar er moest uiteindelijk een tractor aan te pas komen om de bus weer op het droge te trekken. . . . . . . Een zeer handige website voor het vinden van elke plaats of zelfs straat vind je op de site van Multimap. Op 28 Mei vind weer de ballonmeeting plaats in Elburg, info daarover en foto's van de deelnemende ballonnen vind je op de website. Ik dank iedereen die weer een bijdrage heeft geleverd aan dit volle magazine en hoop ook voor de volgende editie weer het nodige materiaal te ontvangen. Groeten, Bennie Bos, zoals altijd weer bereikbaar op info@hotair.nl