Hot Air Magazine Mei 2004

De afgelopen jaren kreeg de meeting in Waregem de ene tegenslag na de andere te verwerken. Drie jaar geleden stak de mond en klauwzeer ziekte de kop op, de afgelopen 2 jaren waren het de weergoden die roet in het eten gooiden, kortom elk jaar weer een grote teleurstelling voor organisator Gino Ciers en zijn team als
	de meeting weer gecanceld moest worden en alle moeite voor niks was geweest. Ik ken Gino als een zeer sympathieke gozer, een enorme doordouwer en een óp en tóp leider voor alle mensen naast hem en heb vorig jaar in Frankrijk nog een pracht van een vaart met hem mogen maken. Begin dit jaar deed deze olijke Belg op het internet een oproep onder de ballonbevolking om te peilen of er nog animo was om dit evenement nogmaals op poten te zetten. Hij vertelde er direct bij, "ik heb geen budget, geen passagiers, geen gas, geen . . . Direct werd er massaal gereageerd. 10 deelnemers werden er 20, 20 werden er 30, 40... Gino werd weer helemaal enthousiast en besloot om de draad nogmaals op te pakken. Uiteindelijk resulteerde de oproep in maar liefst 60 deelnemers waaronder enkele special shapes zoals de smurf en de prachtige vlag van Belgie, ballonteams die de behoefte hadden om gebroederlijk
met elkaar enkele leuke starts te maken vanuit één van de mooiste ballonlocaties in Belgie, het "Hippodroom" in Waregem. Geen luxe diners, geen inschrijfkosten, alles low-low-budget. Gino en zijn enthousiaste team zorgden voor alle nodige vergunningen en ook voor de praktische uitwerkingen. Een logo werd door 2 vrienden
ontwikkeld en langzamerhand kreeg de meeting op papier gestalte. Om even aan te geven hoe de motivatie is, vorig jaar werd de meeting op het laatste moment gecanceld in verband met erg slecht weer. Doordat echter de catering al besteld was en men met veel eten zou blijven zitten werden alle teams opgeroepen om toch naar Waregem te komen om gezellig samen te eten. Massaal gaf men gehoor aan deze oproep, er kwam geen ballon uit de zak. Het evenement van dit jaar kreeg de titel "Ballons boven Waregem" mee. Door de sportcommisie werd hier direct op ingesprongen door ook de mogelijkheid te bieden om deel te nemen aan een "Challenge". De piloten die zin hadden in een wedstrijd konden hier aan mee doen. Tevens kwam de "Old Balloon club België en Nederland" om de hoek kijken met de melding dat ze graag van de gelegenheid gebruik zouden maken om hun oude en afgeschreven
ballonnen aan het grote publiek te tonen. Kortom, een meeting waar ik graag even een snipperdag voor opofferde (op zondag) en de reis naar het zuiden wou maken. De zaterdag avond had men al een eerste prachtige massale start kunnen maken. Jan Vermeulen uit Renswoude deed als Nederlandse tak van de OBCB
	mee met zijn "Iduna" varken special shape. Ik sprak met Jan af dat ik om 02.00 uur in de nacht bij hem zou zijn om zo gezamenlijk naar Waregem te rijden. Jan had het oude beest al in de huurbak liggen en zo brachten we dit roze exemplaar, met 225 kilo schoon aan de haak, de grens over. De ochtendbriefing was gepland om 06.00 uur. Het oude autootje van Jan trok de kar sneller dan hij gedacht had, file’s stonden er natuurlijk niet op dit tijdstip en de aangekondigde snelheidscontroles bij de bouwputten stonden op non actief, dus ruim voor 05.00 uur liepen wij op een stikdonker "Hippodroom". Nee, dit is geen dierentuin voor nijlpaarden zoals de naam doet vermoeden, maar een echt paardenracecircuit. De kantine voor de broodnodige koffie was nog gesloten. Even later arriveert een auto en een duister figuur nadert ons. "Hé Koen", zeg ik verbaasd en kijk tegen het ongeschoren hoofd aan van Koen Barends. Hij
was gevraagd om wedstrijdleider te zijn op de “Challenge”. Hij nodigde ons uit op zijn "kantoor", een hooggelegen commentaarpositie in de tribune van de renbaan. Een volle werkplek met laptop, printer, kabels, nog meer kabels, stapels papieren en een grote halogeen schijnwerper waaruit overdreven veel licht kwam.



Zoveel licht had hij niet nodig, maar hij gebruikte dit om de zaak een klein beetje op temperatuur te krijgen aangezien het een nacht was waarbij de nul graden grens aardig werd benaderd. Daarnaast lag de briefing ruimte met enorme grote ruiten en een prachtig uitzicht op de renbaan. Inmiddels kwamen de eerste teams
binnen druppelen en was ook de kantine geopend. Vele bekende gezichten en onder het genot van een bakkie koffie werd druk bijgekletst. Het "Distri Europe Ballooning Team" kwam binnen met als opperhoofd en organisator Gino Ciers. Hij nodigde Jan en mij uit om deze ochtend met hem mee te varen tijdens de "Challenge" waarvoor hij ook had ingeschreven. Voor Gino zijn de ballonwedstrijden een nieuwe wereld maar hij dacht dat er wel enige lol in te beleven was dus had zich daar ook maar voor aangemeld. Zijn dochter Barbara had op zaterdag een spoedcursus observen gehad en stapte ook binnen in de wereld van markers, doelkruizen, penalty points, fly-ins, fly-ons en meer van dat soort kreten. We liepen even mee naar de briefing waar de tasks werden verdeeld en de markers uitgereikt. "Je mag beginnen met inflaten als de groene vlag in de top van de mast word gehezen", zegt Koen. "Moet IK die vlag ook nog
hijsen", zegt een grijnsende Gino, "je hebt me ook al een zooi van die dingen gegeven die ik uit de mand moet smijten", wijzende op zijn hand vol markers. De deelnemers gaan de kaarten voorbereiden en hun GPS prepareren. Wij gaan even naar de auto en de grote kistjes aan de voeten binden want de ochtenddouw op
	het startveld bezorgt je al snel natte sokken. We verkenden het gebied tussen de renbaan waar de ballonnen zouden opstijgen. Genoeg gras voor alle deelnemers. Boven ons een wolkenloze hemel en een laaghangende nevel over de vijver midden op de renbaan. De roodkoperen ploert stak voorzichtig zijn kop boven de horizon uit en gaf in combinatie met de nevel een spookachtig maar zeer sfeervol beeld. De ganzen die aan de zijkant van de vijver een groot nest met eieren hadden liggen, zwommen een beetje onwennig heen en weer, niet gewend aan zoveel geweld op de vroege ochtend. De splinternieuwe en knalrode OO-BIX van Philippe koos als eerste het luchtruim en dreef langzaam naar het eerste doel, de Hesitation Waltz. De richting is precies over de stad, dit is echt "Ballons boven Waregem". We stappen aan boord van de OO-BCQ, de "Gavezicht" ballon van Gino, een 140, of zoals de Belgen zeggen, een
4000er. Niet het ideale model voor een wedstrijd maar oké. "Waar is mijn papierken", roept Gino. "Dat heet een tasksheet", leg ik hem opvoedend uit. Als één van de laatste ballons gaan wij ook omhoog en drijven laag over een prachtige stad die nog in hele diepe zondagsrust is verzonken. Ons bakje is goed gevuld mede door
de enorme camera van de locale tv. Gisteravond had Gino de in België bekende weervrouw Jill Peeters mee omhoog genomen. Ze had ooit tijdens een televisie uitzending gezegd dat ze graag eens zou willen ballonvaren en Gino had haar voor deze gelegenheid uitgenodigd. Ik heb naderhand thuis even op internet een foto van haar opgezocht en begreep toen waarom de man nog steeds het water in de mondhoeken had staan. Helemaal wrang natuurlijk dat hij nu met 2 van die lelijke Ollanders op stap ging. De wind voerde ons laag over Waregem. Een prachtig kasteel, even later een hele mooie kerk, helemaal klaar voor de komende bezoekers op deze ochtend, een uitgestorven voetbalstadion, tuinen met enorme vijvers waar je zo de prachtigste koikarpers kon zien zwemmen, een enkeling die in pyama achterthuis de ballonnen gadesloeg, hele oude bouwwerken maar ook prachtige paleisjes van
huizen, we kwamen het allemaal voorbij. De eerste windmetingen die we die ochtend samen met Koen hadden gedaan in het stikkedonker gaven een duidelijk slag naar rechts op enige hoogte, laag ging je dus naar links. Zoals gebruikelijk verdwijnt dit effect vaak als de zon enige kracht krijgt.



Doordat Gino later was gestart konden we niet meer ver genoeg naar links en besloot hij maar om het de crew niet te moeilijk te maken en de eerste marker vóór de volgauto op de weg te gooien. De lama's onder ons keken het gelaten aan. "Ik heb ook lama's", zegt Gino, "en kangoeroes". "Ja, ja, zeker ook krokodillen",
	lachte ik. Soms weet je niet of je die man bij de kop of bij de kont hebt. "Juu, onze GPS is ook nog dood, dan maar zonder". "Nu de gele marker", klinkt het over de radio. "Dat weet ik zo net nog niet", zeg ik, en we bestuderen de tasksheet nauwkeurig. De tweede opdracht, een Elbow, bleek niet helemaal correct op het papier te staan. Gele of witte marker, ik ga duidelijk voor de witte marker maar we maken er ook geen punt van. Bij een Elbow is het de bedoeling om met 3 markers een zo scherp mogelijke hoek op papier te zetten. Onze eerste marker die al overboord was gezet was tevens het begin van de eerste poot. We bleven laag varen en moesten nu tussen de 3 en de 5 kilometer verderop de 2e marker (geel of wit) overboord zetten om de eerste poot af te maken. Ook nu leverde Gino de marker weer vóór de voeten van de crew af, hij verwende ze vreselijk. Ik had ze laten zweten. Nu was het zaak om een
windje te vinden die zoveel mogelijk afweek van onze huidige koers. Dezelfde lijn terug varen zou een geweldige score opleveren. Aangezien we bijna constant op 50 meter hoogte hadden gevaren gingen we maar eens kijken op een paar honderd meter hoogte. Zonder GPS een beetje moeilijk te zien maar we zaten
wel duidelijk al te hoog. We zagen namelijk Luc Herdewijn onder ons een veel scherpere rechtse koers varen. Dus maar weer een stukje naar beneden. "We gaan nu recht op mijn huis af" sprak Gino helemaal in de mood en riep direct zijn andere ballonnen van Distri Europe op om na de vaart bij hem thuis te tanken. "We gaan landden tussen de lama's". Sprak hij dan toch de waarheid ?? We gingen laag over een grote hondenfokkerij met vele hokken in allerlei maten. Een grote ren met allemaal honden van het merk Chow Chow, de hond bekend van de blauwe tong. Een rotonde vertoonde in het midden een grote koperen ketel. "Dat is een orginele bierketel" wist Gino te vertellen. De naastgelegen bierfabriek onderhoud deze rotonde. "We halen mijn huis net niet, het scheelt een kilometertje, jammer". Via de GSM vernamen we dat Eddy de Gryze met een andere ballon van Gino, de "Defoort" wel precies
tussen de lama's was geland. We schampten nog een boomtakje waarna de "Gavezicht" zich gracieus aan de grond zette op een stuk omgeploegd bouwland. Het was 08.20 en we stonden langs de Koning Boudewijnstraat onder een stralend zonnetje. De laatste marker voor de Fly-on was maar aan boord gebleven

	waarbij onze landingplek nu als mark gelde. Na het inpakken werden Gino en onze observer onderworpen aan enkele diepte interviews en moest er worden uitgelegd wat we nou eigenlijk hadden gedaan deze ochtend. We reden naar het naastgelegen Kuurne, de woonplaats van Gino en inderdaad, Lama's. En ook de beloofde kangoeroes. Direct werd het hek los gezet en moest ik de beesten van dichtbij zien. Wat een gezelligheid, overal liepen kippen en zelfs cavia's vrij rond. Ik voelde me direct thuis. De vrouw van Gino was al druk bezig om grote potten koffie te zetten voor een enorme ploeg volk wat op deze onmogelijke tijd op bezoek kwam. 4 ballonteams waren in de tuin bezig propaan te tanken. Onze observer kon de verleiding van een "Druppelke" niet weerstaan op deze zonnige zondagochtend. Het ging een beetje stiekem, maar ja, ik kan met mijn camera vanuit elke positie foto's maken . . . . Na de koffie
bracht Gino ons terug naar het startveld alwaar diverse groepjes mensen bezig waren om allerlei vermaak activiteiten op te bouwen voor het verwachtte publiek van die middag. De meeste zaken waren op de kleintjes gericht. Jan en ik liepen even het dorp in om onze culturele kennis te verbreden.



Al snel stonden we voor het prachtige kasteeltje wat we vanuit de lucht hadden gezien. Nietsvermoedend liepen we de tuinen door en bewonderden het bouwwerk. Het gebouw bleek in handen te zijn van enkele advocaten en wij liepen dus gewoon even in iemands privetuin te snuffelen, wisten wij veel, moet kunnen. De
meeste cafés waren rond 10 uur al open en zaten direct ook boordevol. Op diverse winkelruiten prijkte het affiche van de meeting "Ballons boven Waregem" en met trots zag ik de gebruikte foto van de "Gavezicht ballon". Ik maakte hem vorig jaar in Frankrijk. Rond het middaguur begon de maag toch te spreken en moest de grote puntzak Belgische frieten er aan geloven. Je hebt er een hele kluif aan, kan ik je vertellen. Koen had inmiddels alle scores verwerkt en kwam ook nog even genieten van de heerlijke temperatuur. In de grote truck begon een band te spelen met Belgische kinderliedjes. Het trok veel publiek, dus waarschijnlijk was het een populaire groep. Jan en ik gingen naar de briefing ruimte boven de tribune waar op dat moment toch niemand aanwezig was, schoven de enorme grote ramen open en hadden de best seats in the house. Het uitzicht op de zeker niet onknappe chick was om te
watertanden. Enkele uren later werden de jongens van de OBCB wakker en begonnen hun materiaal naar het veld te brengen. Een vrachtauto vol met ballonzakken. Overal werd wat neergelegd. Nu werd ook onze Jan actief want zijn varken zat nog in de huurbak en moest ook het veld op. Aangezien deze verzamelaars geen
	piloten zijn en ook niet beschikken over zoveel manden en branders, werd deze taak overgenomen door echte piloten welke zichzelf en hun manden beschikbaar stelden. In alle rust werd alles voorbereid omdat in de loop van de dag de wind behoorlijk was toegenomen. Het was weliswaar alweer wat vlagerig aan het worden, een teken dat de wind er langzaam uit zou zakken, maar er stond nog genoeg om de ballonnen laag boven de grond te houden. Dat deze ballonnen al een heel leven achter zich hebben, kun je zien, maar ook ruiken. De stof heeft een typische geur. Alle teams van Gino waren beschikbaar om te assisteren, ik bemoeide me met het varken van Jan. Twee enorme joekels van scheurbanen moesten worden dichtgemaakt met de velcro's ofwel klitteband. De ballon is nog in prima staat (nee, niet van ontbinding) en zou zo kunnen varen. Jan heeft hem gekregen omdat er een nieuw
varken was besteld en niet omdat de ballon kapot was. Nadat de wind zijn kalmte enigszins had terug gevonden probeerde piloot Mario het beest te temmen. Zeer fanatiek en vastbesloten de ballon staande te krijgen deed hij zijn werk. Het publiek van Waregem kon even later genieten van een erg leuke shape.
xxxMeerdere ballonnen werden overeind gezet en aan de meesten waren de avonturen die ze beleefd hadden af te lezen. Benoit zette de Douwe Egberts ballon op en die ballon is echt de aandacht waard. Een donkere rode stof die vroeger ongetwijfeld veel feller van kleur moet zijn geweest en een gouden top. Pronkstuk hier was het geschilderde logo van de koffiebrander. Een erg mooie ballon. Nadat we gezamenlijk alle ballonnen weer hadden ingepakt en de goede afloop hadden beklonken met een fris blikje, werd het tijd dat de vaarbare broeders in actie kwamen. Maar liefst 60 teams zouden acte de presence komen geven op het gratis te bezoeken festival op het "Hippodroom". Buiten de baan zag ik drommen mensen staan en de tellingen gaven op het einde van de dag maar liefst 14.000 bezoekers aan, ongekend. Piloot Geert van Wolvelaer had voor de verzameling van Nienke nog een grote tas met allerlei
knipsels over ballonnen meegenomen. Geert gaat samen met zijn vriendin voor 2 jaar naar Turkije om passagiers te gaan varen in Kapadokya, een prachtig gebied met hele indrukwekkende rotswoningen.



Ik wenste ze veel succes. Langzaam verrezen alle nylon en polyester reuzen en rook je de lucht van branders op de plaats waar normaal de mest van paarden je neusharen streelt. Piloten en crews gaven een prachtige voorstelling voor 14.000 toeschouwers welke er zienderogen van genoten en ik was blij voor Gino en al zijn
	assistenten dat alle moeite van de afgelopen jaren nu eindelijk werd beloond. De teams waren enthousiast, de pers was lovend, om de woorden van Gino te gebruiken, "een prima aanzet voor het seizoen én fantastische reclame voor het ballonvaren in het algemeen". Toen de laatste ballon uit het zicht was verdwenen begonnen Jan en ik aan onze terugreis met de zekerheid op zak dat we volgend jaar zeker terug zouden keren. De teams en alle liefhebbers konden terugzien op een geweldig weekend met 3 prachtige vaarten. Het "Challenge" gedeelte werd gewonnen door een sterke Luc Herdewijn. Een dag later stuurde ik Gino een aantal foto's waarop hij reageerde met: "Bennie, ik krijg er tranen van in de ogen, zooooo mooi, bedankt”. Bennie Bos Alle foto's vind je in de rubriek "Ballooning Pictures".

Mijn dagelijks buro bevindt zich zo rond de tropopauze (De tropopauze is de grens tussen de troposfeer en de stratosfeer). We zitten er lekker warm in hemd en stropdas en drinken rustig koffie en vliegen met zo’n 480 kts in een modern lijnvliegtuig naar verre oorden. Dat is plezierig om te doen maar ik had na de
	lange jaren ballonvaren altijd gehoopt om diezelfde hoogte eens in een open mand te kunnen meemaken met de natuurelementen er rechtstreeks bij. Dat moest toch heel wat anders zijn, en nu mag ik zeggen dat dit ook zo is. Verleden jaar had Benoit Simeons, samen met Christophe Houver in Château d’Oex het Belgisch hoogterecord op 9369 m gezet met een standaard 160. Het seizoen van 2003 was hectisch druk voor Benoit en mezelf en de voorbereiding van de Gordon–Bennett kwam daar nog bovenop. Niettegenstaande ons gemis aan ervaring en deelname aan onze eerste gasballonwedstrijd behaalden we een verdienstelijke 6° plaats. Tijdens onze feestelijkheden die daarop volgden kwam het idee om die 9000 en oneffen getalletjes eens iets naar boven af te ronden. Vanaf oktober zijn de voorbereidingen begonnen en Philippe De Cock wilde solo in een 105 het Belgisch record AX-8 verbeteren
en zijn diamant behalen. Hiervoor besliste hij om een gloednieuwe Ultramagic 105 te kopen. Hoed af voor hem dat hij dit solo wilde ondernemen. De Belgische Luchtmacht werd weer gecontacteerd en dankzij hen was het mogelijk om de nodige tests te doen in de hypobare drukkamer. De hele vlucht werd nauwkeurig gesimuleerd
met de nodige testen ( hypoxie, hartslag, algemene toestand …. ). onder toezicht van specialisten in de luchtvaartgeneeskunde.. Het enige verschil met de realiteit is natuurlijk de extreme koude temperatuur. Het is evident om deze testen te doen want iedere persoon reageert anders op druk en zuurstofvermindering tijdens het klimmen en op compressie bij het dalen. Dan kwam het samenbrengen van al het nodige materiaal ; zuurstofuitrusting voor de piloten, valschermen, helmen, zuurstof voor de branders, intercom, VHF tranceivers met 8.33 khz spacing , transponder voor grote hoogte, barografen die zo hoog gaan etc……. Het Belgisch luchtruim is nu niet direct wat men het ideale kan noemen voor dit soort vluchten, gezien het drukke luchtverkeer zowel in het lower als upper airspace. Maar na onderhandelingen en afspraken hebben we de toelating van het Bestuur der
Luchtvaart gekregen mits tal van beperkingen, waarvan de meest beperkende dat dit enkel toegelaten werd in het weekend omwille van het iets minder drukke luchtverkeer. Nadat het hele puzzeltje in elkaar zat kwam er een gunstig venster op zaterdag 14 februari. Dit zou toch het mooiste Valentijnsgeschenk moeten zijn voor
	onze vrouwen (hmmmm!!!!…..) David Dehenauw, onze meteovoorspeller gaf ons een gunstig venster met kalme wind beneden 5000 ft en slechts 30 kts op FL 390. Met een high juist boven ons, geen jet-stream, geen windshear en verder goede condities moesten we er voor gaan. Na een verbazend goede nachtrust richting Saint-Hubert met afspraak voor de hele bende om 09 h 30. Na een magnifiek goede en vriendelijke hulp van de diensten in EBSH kwam het tot de “real stuff” De voorbereiding verliep redelijk vlot met toch wel enkele serieuze last-minute problemen maar die konden dankzij de hulp van onze crews opgelost worden. 45 minuten vóór het opstijgen zijn we met de pre-oxygenatie begonnen. We ademen dan 100 % zuurstof in om alle stikstof uit het bloed te verwijderen, en dit om alle vormen van decompressieziekte te vermijden ( chokes, creeps, bends etc….). Ter alle duidelijkheid : dit is nog een
ander probleem dan hypoxie. Na de nodige coördinaties met ATC was het rond 12 h 25 zover en “ fully ready to go”. Voor de nodige initiële afstand was overeengekomen dat Philippe een 10-tal minuten na ons zou opstijgen, gezien wij ook hoger verbleven. In het begin hielden we een r/c aan van 5 m/s en kregen een clearance om te klimmen naar FL 170 en daarna in step-climbs tot FL 240 , waarna we getransfereerd werden naar Maastricht. Van hen hebben we eigenlijk “ carte blanche” gekregen en “the sky was free for us”.



Hierbij nog eens hartelijk dank aan Belgocontrol en Maastricht UAC voor de zeer vriendelijke en operationele samenwerking. Onder ons zagen we Philippe komen met een grotere r/c dan ons, maar de afstand, zowel horizontaal als verticaal is altijd meer dan ruimschoots voldoende gebleven. Op 18000 ft werd de zuurstof
voor de branders geleidelijk ingeschakeld. Verder geen noemenswaardige fenomenen tot 33000 ft waarna de problemen met de branders begonnen. De pilot light bleef wel branden maar het werd steeds moeilijker om de main burner flame aan te praat te houden, zelfs met continu flicking van de blast valve. En hoe hoger we kwamen hoe moeilijker het werd. We konden nog moeilijk zien of we een transparante vlam hadden ofwel dat we eigenlijk propaan in de enveloppe aan het spuwen waren. Het vertrouwde lawaai van de branders is hier ook anders. Het was vanaf dan dat de prijzen worden uitgedeeld. Verschillende scenario’s waren op voorhand afgesproken in geval van problemen, maar uitspringen met onze parachute op die hoogte was niet de bedoeling. Vanaf dat moment had Benoit een full-time job met de brander alleen. En ik kan enkel maar een goede raad geven aan hen die zo hoog
willen gaan om dit met 2 piloten te doen, want het wordt exponentieel moeilijker vanaf zo’n 10.000 m. Vergeet ook niet dat de “time of unconsciousness” op 39000 ft maar 10 à 15 seconden is, waarna men direct in hypoxie overgaat zonder pijn te hebben of dit te voelen. We hadden onder andere wachtwoorden en
	signalen afgesproken om elkaar te crosschecken. Rond de 34000 ft hadden we een total flame-out en begonnen we direct te zakken met 2 m/s. Die behaalde hoogte was niet ons doel en na de re-light met dubbele branders ging het weer langzaam omhoog. We maakten een eigen mist rondom ons, gewoonweg feeëriek in die mate zelfs dat een lijnvliegtuig op 12 NM ons niet kon zien, niettegenstaande de zichtbaarheid onbeperkt was in full blue sky. Je ziet dat een ballon camoufleren in volle zon nog mogelijk is ?! Klein voordeel toch op die hoogte is dat er geen condensatievocht van de branders valt, want deze “saus” bevriest onmiddellijk en de spiralen waren volledig bedekt met ijs en eronder hingen enkele stalactietjes. Op FL 393 was het vat eigenlijk af en we hadden voor onze eigen veiligheid op voorhand afgesproken om niet veel hoger te gaan dan een goede 12000 m, om de
eenvoudige reden dat iets hoger het bloed gewoon begint te koken, met alle gevaarlijke gevolgen vandien.. Om hoger te gaan moet men eigenlijk een volledig drukpak aanhebben zoals de astronauten, tenzij men zeer zware risico’s durft te nemen. Vlug enkele foto’s maar spijtig genoeg geen video meer want mijn camera had
het laten afweten vanaf zo’n – 30 ° C. Benoit en ik kijken elkaar aan zonder iets te zeggen, maar dat is voldoende om alles te begrijpen en zien dat de aarde rond is, dat de mens eigenlijk niet gemaakt is om zo hoog te gaan, maar dat we een van onze mooiste hot air flights beleven in extreme omstandigheden bij 71 ° onder nul. We stoppen met branden en vallen als een baksteen naar beneden met 10 m/s, waaauooo. Rond de 30.000 ft begon de enveloppe te vervormen maar spiraleerde bijna niet, in tegenstelling tot wat Benoit had op zijn vorige hoogtevlucht. In descent natuurlijk niet vergeten om de zuurstof voor de branders af te zetten, en vanaf 10.000 ft konden we de zuurstofmaskers ook afzetten, oef, eindelijk gezonde boerenlucht. De resterende zuurstof in de main bottles was nog ruim 2000 ltr per piloot, hetgeen we ook zo ingeschat hadden als reserve. In totaal met de pre-oxygenatie
erbij hadden we voor ons tweeën ongeveer 6500 ltr pure zuurstof verbruikt. Na 1 h 40 hebben we een mooie stand-up landing gemaakt in Troine op een droge weide. Na de nodige voorziene berekeningen met de sportcommissarissen hebben we volgens de FAI normen een hoogte bereikt van 12106 m en Philippe 9373 m. ( moet nog officieel bevestigd worden ) Het avontuur was voorbij maar de herinneringen zullen nog lang blijven. Onze droom hebben we kunnen realiseren, dankzij teamwork en we willen hier iedereen bedanken die ons geholpen heeft. Bob en Benoit

Naast de gebruikelijke vaarten vanaf onze eigen startplaats in Uffeln, betekent gasballonsport in de Ballonclub Teuto ook deelname aan verdere activiteiten. In het bijzonder de deelname aan wedstrijden geeft ons de mogelijkheid om ook van andere startplaatsen te vertrekken. Bij het lage aantal gasballonnen wat er nog
	actief is in Duitsland is het deelnemersveld onderling bijna familie. Zo kunnen we bestaande vriendschappen onderhouden en nieuwe maken. Een bijzondere gelegenheid waarbij we de ballon in de aanhanger achter de auto knoopten en over straat transporteerden, was de Landesmeisterschaft NRW welke dit jaar met deelnemers uit Frankrijk en Belgie ook was uitgeroepen als 2. Europa-Cup. Ook dit jaar startten op de zaterdag voor Pasen de Teutonen Franz-Josef Frehe, Klaus Göddeker, Rainer Herkenhoff en Axel Hunnekuhl op deze door de Ballonclub Westfalen e.V. georganiseerde wedstrijd. De beslissing om ondanks het miezerige weer toch op weg te gaan naar Marl werd tijdens het opbouwen van de ballonnen beloond met stralende zonneschijn. Uitgerust met alle noodzakelijke technische apparaten, signaleringslampen en 29 zakken ballastzand, zijn we zondag om 01.19 uur vertrokken
voor een uitzonderlijke vaart die ons van Marl helemaal tot in de Champagne bracht. Nadat we in het donker waren gestart zagen we direct de zeer fel verlichte gebieden in het Ruhrgebied, een erg indrukwekkende aanblik. De wind had besloten ons naar zuid, zuidwestelijke richting te brengen. De vaart bracht ons van Marl
naar de Schalke-Arena en verder over Essen. In Dusseldorf passeerden we de fel verlichte Rheintower en konden we op enige afstand de start en landingsbanen van het vliegveld van Dusseldorf zien liggen. Boven de bruinkoolgebieden bij Jülich konden we zien dat zelfs in de nacht naar Paaszondag nog met geweldige machines werd gewerkt. We passeerden Aachen en tegen 06.00 uur bereikten we de grens van Belgie. We voeren over de bergketen Hoge Venen en de wind dreef ons verder naar zuidwestelijk richting over de plaats Malmedy. Vanuit onze mand was duidelijk het onderscheid in de structuur en dichtheid van het Duitse en Belgische landschap zichtbaar. Toen de zonsopgang naderde, besloten we om verder op te stijgen naar 2.500 meter om vanaf boven de wolken van de zonsopgang te kunnen genieten. We werden door deze beslissing beloond met een indrukwekkend schouwspel van de
langzaam opkomende zon. Samen met nog enkele van de andere 18 deelnemers hadden wij de beste plaatsen. Tijdens de verdere vaart over Belgie op 2000 meter passeerden wij het vliegveld van Saint-Hubert bij Plateau de Recogne en kwamen tegen 08.15 uur aan bij de Franse grens. Sedan was de eerste grote Franse plaats die we vanuit de lucht bewonderen en in onze kleine mand ging het verder over de Ardennen.



Na een vaart van 9 uur besloten we, terwijl de middagthermiek begon, om vóór het dicht beboste gebied wat voor ons lag te landen. De mand stond zonder problemen om 11.10 uur aan de grond op een groot weiland in de Champagne nabij Rheims. Verblijd waren we dat vlak na onze landing ons crewlid al kwam aangereden. De hele weg had hij ons moeten volgen, een knappe prestatie. We verheugen ons op het volgende avontuur, de wedstrijd op ons startveld van 30 juli tot 1 augustus. De Teutonen

Toen ik op 21 april de uitnodiging voor de ballonmeeting in het hartje van Brussel per e-mail ontving was ik blij dat ik zat toen ik hem las. Geef nou toe, een uitnodiging van de “Kanselarij van de eerste Minister” om deel te nemen aan een meeting - op 30 april en 1 mei - aan de Half-eeuw-feest-paleizen (beter bekend als de
	“Cinquantenaire” ) ter gelegenheid van de uitbreiding van de Europese Unie , zoiets ontvang je niet elke dag in je bus. Je realiseert je onmiddellijk dat je bij “de enkele gelukkigen” bent om aan zoiets deel te nemen. Ik had dan ook geen enkele moeite om mijn crew te overhalen om mee te gaan. Toen we vrijdag na het inchecken en het tanken van de gasflessen in colonne naar de “Cinquantenaire” vertrokken, werd nog maar eens duidelijk dat dit niet zomaar een meeting zou worden. Ieren, Denen, Fransen, Luxemburgers, Duitsers en zelfs een Portugees ballonteam was naar Brussel gekomen om mee te feesten. Begeleid door drie “zwaantjes” vertrokken we om 15u45’ van de kantoren van de technische tak van de FOD Luchtvaart richting Brussel. Jawel, op de spits, langs Place Mesère, de VRT-gebouwen en Place Montgommery naar de Paleizen. Mijn collega’s hadden zelden zo’n toevloed van
terreinwagens en trailers gezien, laat staan de bedrijvigheid bij het tanken. Een zwak windje en de windrichting op vrijdag werden de eerste vermoedelijke spelbrekers om te kunnen opstijgen. Later zou er nog de naderende bui bijkomen. Niettemin werd het een prachtig schouwspel met al die kleurrijke ballonnen, die
voor deze gelegenheid allemaal neutraal moesten zijn. Na de ballonnen kwamen de politici die ook voor een schouwspel zorgden. Eén voor één in de mand van de ‘Messenger van België die Sven doopte met de warmte van zowat alle branders die hij ter beschikking had. De meeste ballonnen waren inmiddels droog ingepakt behalve de vlag. Ja, zo’n gevaarte krijg je niet in één, twee, drie ingepakt, en dus verscheen Sven en zijn ploeg later met natte kleren aan het diner. Na het diner vertrok iedereen richting hotel of thuisbasis, maar omdat mijn crew (en ik ook) nog van de festiviteiten bij de uitbreiding wilden genieten, zakten we vóór middernacht af naar de Grote Markt van Brussel, waar een koor van één van de nieuwe lidstaten haar kunnen ten beste gaf. De sfeer was er eentje van enthousiasme en vreugde, en wanneer om middernacht de lichten op de markt uitgingen steeg de euforie. Bij het afroepen
van de nieuwe leden van de EU verlichtte een grote spot de desbetreffende vlag op het stadhuis en volgde een daverend applaus en gejuich. Spontaan begonnen mensen rondom ons elkaar te begroeten met “Welcome to Europe”. Polen, Tsjechen, Noren, Engelsen enz. omarmden elkaar en kusten elkaar. Het was
	een magische sfeer van verbroedering, vreugde en vriendschap. Enig. Het werd dan ook al snel 3 uur eer we besloten naar het hotel terug te keren. Van de vaart enkele uurtjes later vanuit het prachtige decor van het kasteel van Opheylissem was geen sprake meer. Na het ontbijt reden we, terwijl de andere teams uitrustten van hun ochtendvluchtje, richting de Raad van Europa, want die deed voor een keertje zijn deuren open voor het grote publiek. 30.000 bezoekers zouden hetzelfde idee hebben als wij. En ook dit was schitterend georganiseerd. Eerst een filmpje en daarna een begeleide rondgang (in het Frans, Engels, Nederlands of Duits). Ons groepje telde een 10-tal personen. Na de rondleiding stond de (gratis) koffie of frisdrank klaar. Hierna gingen we naar de Cinquantenaire om te kijken of de kraampjes die vrijdag nog verlaten waren nu wel bezet waren. De Hongaren hadden ons immers gezegd dat ze
Goulash zouden maken. Ook hier waren we niet alleen. 80.000 bezoekers meldde het late avondjournaal. De Hongaren waren er wel, maar niet de Goulash, dus gingen we maar het eten van de Luxemburgers proberen. 14.00 u. Dus dringend tijd om terug te keren naar het hotel om onze trailer te halen.



Na de refueling kregen we opnieuw begeleiding van onze “zwaantjes” om naar de paleizen terug te keren. Toen we aan de Place Montgommery richting de paleizen draaiden kregen zelfs onze begeleiders het niet meer voor elkaar. Het was gewoon een mensenmassa waar we tussendoor moesten. De zwakke wind van
gisteren was ditmaal een behoorlijke wind geworden, maar bovenal bezorgde de richting van die wind de organisatoren en de weerman, Luc Trullemans, zorgen. De FOD Luchtvaart had een sector van 090 tot 275° vrijgegeven. Wil het nu toch weer lukken dat we op lage hoogte WZW hadden en op 1000 ft iets meer dan 90°. De luchthaven van Zaventem vond het te riskant om de ballonnen te laten vertrekken en dus werden de ballonnen opnieuw rechtgezet, later gevolgd door een Night-glow. Spijtig genoeg lagen alle koordjes van mijn Smart-Vent zodanig in de knoop dat ik deze onmogelijk uit elkaar kreeg met de wind en de daaruit voortvloeiende rolbewegingen van de ballon. Zelfs helpers uit het publiek brachten geen oplossing. (Ik begrijp nu waarom alle ballonvaarders schrik krijgen wanneer ik bij de keuring van hun ballon de top ga inspecteren. Ik beloof jullie, ik zal er in de toekomst
rekening mee houden! Bij mijn volgende vlucht zal ik ook eens een uurtje vroeger moeten vertrekken.) Na de Night-glow stond opnieuw een “koud buffet” te wachten, althans dat had Jacques me gezegd. Een koud buffet met een enorme K eerder de naam van een groot buffet waardig en dan nog wel met een grote G.



Spijtig dat we niet konden blijven nakaarten, maar mijn volgers hadden zondag andere plannen en ik moest naar de open dag van de kokschool van onze zoon in Hoogstraten. Jacques Berlo, Jean-Claude Bouvy, Patrick Libert en alle andere personen die aan dit gebeuren meehielpen een héééél grote proficiat en hééél hartelijk dank dat we dit mochten meemaken. Het was een pracht van een organisatie. We zullen nog dikwijls naar de ruim 200 foto’s teruggrijpen en nagenieten, ook al konden we niet varen. Eric Martens

Niet veel winterwedstrijdmeetings kunnen bogen op een kwarteeuw traditie. In februari jongstleden vierde de BP Gas Alpine Balloon Trophy - de moeder aller Winterwedstrijdmeetings - dan ook met gepaste trots haar 25e editie in Murau (Oostenrijk). Antonio Biasioli, Ballonfotograaf, had mij overtuigd een weekend met hem
	mee te reizen om zo met eigen ogen te kunnen vaststellen dat deze meeting de moeite waard is. En óf !! Trek eventjes weer de winterjas en snowboots aan en laat je meevoeren naar het winterse Murau, een charmant vakantie- & skioord in Stirië, het groene hart van Oostenrijk, waar 30 wedstrijd- en fiestavaarders uit Duitsland, België, Denemarken, Zwitserland, Tsjechië, Ukraïne en natuurlijk Oostenrijk het beste van zichzelf geven boven de Oostenrijkse Alpen, terwijl de vuurrode Zeppelin '24 Heures' van de Zwitserse Wereldkampioen Heteluchtschepen Jacques-Antoine Besnard statig rondjes vaart tussen de kleurrijke ballonnen en parachutisten, die vanuit de mand naar beneden duikelen en zorgen voor een onvergetelijk spektakel. Toen 25 jaar geleden Joschi Starkbaum het idee opperde een Alpenballonvaartwedstrijd te organiseren in de winter, werd hij voor gek verklaard.
Toch kreeg hij zijn teamgenoot, Gert Scholz, warm voor zijn plannen. Het Team Polar kon rekenen op een trouwe hoofdsponsor, BP Gas Austria, en in 1979 ging in Filzmoos de 1e editie van start van de BP Gas Trophy. De meeting groeide uit tot een gerenomeerde jaarlijkse wedstrijd, die veel eiste van de piloten en
observers. Ze verplaatste zich over St. Gilgen, Rohrmoos, Zell/See en Ramsau tot Murau, waar ze sinds 1999 vaste stek kreeg. De tandem Starkbaum/Scholz zette reeds hun stempel op de ballongeschiedenis als 6-voudig winnaars van de befaamde Gorden Bennett Gasballonwedstrijd en tweevoudig winnaars van de Wereldkampioenschappen. Onder hun deskundige leiding werd de BP Gas Trophy één van Europa's belangrijkste wintermeetings. Waar het aksent oorspronkelijk lag op het wedstrijdaspect, vervloeide deze in de loop der jaren met het Fiesta-varen, wat het spektakel aantrekkelijker maakte voor het brede publiek en ook meer piloten aantrok. Toch blijft tot op vandaag het wedstrijdelement primeren. Een gevestigde waarde is de 'Key Grab', met als premie dit jaar een Citroën C2 (!). Helaas kon de Key Grab deze keer niet doorgaan wegens barre
weersomstandigheden, daar waar vorig jaar de task wel werd gevlogen, doch niemand erin slaagde de sleutel te grijpen. Zou dit de reden zijn waarom de prijs zo waardevol is ... ?? Zaterdagavond op de welkomstreceptie stelde Antonio mij voor aan zijn vrienden Gert en Maria Scholz en Jacques-Antoine Besnard,
	die mij hartelijk begroetten. We ontmoetten er ook voor het eerst Michaela Wagner. Zij stond samen met Maria in voor de vertaling naar het Duits van Antonio’s jongste boek “World of Balloons”. Of de openingsvaart op zondag 8 februari zou doorgaan was kantje boordje : een dichte mist bedekte de vallei en onttrok de omliggende bergen volledig aan het zicht. Doch de meteoman bleef optimistisch : het was enkel wachten op een 'venster'. Maria Scholz had een vlucht voor mij geregeld met de 'Apfelwirt' van Peter Flaggl senior. Het Flaggl-team nam echter geen risico's en besloot samen met een 4-tal anderen een 100-tal km. verderop te gaan, waar de weersomstandigheden iets beter bleken. Het werd een adembenemende Alpenvlucht tot 3000 m hoog boven de in dikke watten gehulde valleien, waarbij de witte bergtoppen zich haarscherp aftekenden tegen de azuurblauwe lucht. Langzaam losten de watten
onder ons op en maakten plaats voor afwisselend bossen en besneeuwde vlaktes. We voeren boven een dichtgevroren meer, waarop een gigantische ijspiste was aangelegd. De schaatsers leken net minuscule miertjes. In de verte zagen we een 10-tal ballonnen hoog boven de bergen : dit betekende dat het 'venster'
ook in Murau was opengetrokken !! Na meer dan een uur genieten zette Peter zijn ballon vakkundig aan de grond en kon de terugtocht aanvangen. Terug in Murau wist een gelukkige Maria ons te vertellen dat iedereen had kunnen varen, de parachutisten hadden kunnen springen en alles naar wens was verlopen. Voor de rest van de week zag de meteo er echter allesbehalve gunstig uit.De tweede - en tevens laatste - vaart ging door op dinsdag 10 februari. Het werd een wedstrijdvaart met 2 opdrachten. Mijn landgenoot Luc Smeets eindigde op een verdienstelijke 19e plaats van de in totaal 25 wedstrijdvaarders. Proficiat Luc !! Ons weekend Murau werd afgesloten bij een kopje koffie met de organisatoren Gert en Maria Scholz. Daar kwam ook ter sprake dat de meeting elk jaar wordt gekoppeld aan een Goed Doel. Met de slogan “Ballonvaren voor Ethiopië” zamelde de BP Gas Trophy dit jaar fondsen
in t.v.v. de benefietorganisatie “Menschen für Menschen”, en gaf daarmee ook in Europa bekendheid aan deze humanistische beweging, actief in Ethiopië sinds 1981. Ik geef het grif toe, een weekend is wat te kort om echt ondergedompeld te worden in de sfeer van een meeting. Maar na een weekend Filzmoos in januari én dit weekend weet ik het wel zeker : beiden lonen de moeite !! En dat Oostenrijk zich terecht manifesteert als één van de grootste “balloon-minded countries” van Europa, is zeker en vast bewezen !! Caroline De Noble

De Boesman Award, een fraai bronzen kunstwerk, werd als wisselbeker achtereenvolgens aan de heren J.A. Berendse van de firma Festo (1997) en Albert van den Bemden uit België (2000) uitgereikt. De commissie onder leiding van Nini Boesman, initiatiefnemer Rien Jurg, de voorzitter van de KNVvL, afd. Ballonvaren, Hans van Hoesel en ondergetekende stonden voor de moeilijke keus, een nieuwe kandidaat te nomineren, die zich
	conform de opgestelde criteria buitengewoon verdienstelijk had gemaakt voor de ballonsport in algemene zin. De commissie was na uitvoerig beraad unaniem de mening toegedaan, dat Alfred Eckert uit Duitsland de eervolle onderscheiding toegekend moest worden. Wie is Alfred Eckert? Alfred Eckert wordt in 1916 geboren. In zijn loopbaan maakt hij zich in zijn geboorteplaats Augsburg in Zuid - Duitsland verdienstelijk als kunstenaar, schilder van aquarellen, graficus, cineast en fotograaf. Zijn leven verandert op slag, toen hij in mei 1953 zijn eerste gasballonvaart maakt. De ballonkoorts heeft hem behoorlijk te pakken, waardoor hij nauwelijks twee jaar later zijn gasballonbrevet behaalt. Alfred Eckert combineert de gasballonvaarten met zijn artistieke talenten. Iedere vaart wordt op de gevoelige plaat vastgelegd. Hij verstaat niet alleen de kunst van de fotografie, hij verstaat ook de passie van de
wonderlijke wereld van de ballonvaart en gaat er diep in mee. Van elke opname straalt professionalisme, met oog voor sfeer en dimensie. Bij zijn aquarellen wijkt hij bewust af van de natuurgetrouwe weergave ter wille van de symbolische en nostalgische uitdrukkingswaarde. Met zijn aquarellen ontwikkelt hij een eigen lyrisch - poëtische schildertrant. Centraal in al zijn werken staat het ballonvaren. Opvallende prestaties /
gebeurtenissen: In 1957 slaagt het team Eckart/Potthast erin om vanaf de opstijglokatie Via Claudia in Gersthofen, een stad ten noorden van Augsburg, als eerste met een gasballon over de Alpen te varen. Het team landt na 5:30 uur in Montaldeo ten noorden van Genua (Italië) na een afstand van 462 km afgelegd te hebben. Hij ontvangt voor die prestatie in 1957 de gouden speld van de Duitse Ballonfederatie en in 1965 het Montgolfier Diploma van de FAI (Fédération Aéronautique Internationale). 1959: Alfred Eckert landt op een gletsjer. De redding volgt per vliegtuig. 1960: Vaart over Het Kanaal vanaf Lydd te Engeland. De landing vindt na 4:15 uur in Brugge plaats. 1983: Alfred Eckert haalt zijn brevet voor een heteluchtballon. 1990: Op 27 oktober maakt hij zijn 1000e gasballonvaart en legt in totaal 3590 uur 55198 km af. 1998: Alfred Eckert maakt zijn 1020e
gasballonvaart. 1999: Alfred Eckert wordt na Graf Zeppelin als tweede Duitser opgenomen in The Hall of Fame van de van de FAI. Alfred Eckert ontvangt van de Duitse bondspresident de hoogste onderscheiding (Bundesverdienstkreuz) van de Bondsrepubliek Duitsland. 2002: Alfred Eckert wordt erelid van de DFSV (Deutscher Freiballon Sportverband). In zijn rijke loopbaan zijn hem ontelbare onderscheidingen ten deel
	gevallen. Als auteur schrijft Alfred Eckert in totaal zeven boeken: To the Heavens Without Engine (1975). (Naar de hemel zonder motor). Balloon Museum Gersthofen (1985). In the Blue Wind (1987). Im Ballon (1987). 1000 Times To Heaven Full of Gas (1990). (1000 keer vol gas richting hemel). Around the World With Paint-box (1991) (Met een kleurboek rond de wereld). Wie der Mensch an den Himmel kam (2003). (Hoe de mens de hemel raakte). Sinds 1976 is Alfred Eckert de auteur van het ballonmagazin “Der Freiballon” met prachtige karikaturen, nostalgische foto`s van eigen werk en boeiende verhalen over de historie van de ballonvaart. In 2004 wordt het magazin opgenomen in het officiële orgaan van de Duitse Ballonfederatie (DFSV), het BallonSportMagazin. De leeftijd dwingt Alfred Eckert tot deze stap. In 1985 krijgt de watertoren van de stad Gersthofen uit het begin van de vorige eeuw
een nieuwe bestemming: Alfred Eckert verkoopt zijn werkelijk unieke en uiterst waardevolle verzameling aan de stad Gersthofen, die in de loop der jaren vele kostbare items met behoorlijke financiële ondersteuning van de vriendenclub van het museum verwerft. Deze worden in de drie verdieping tellende watertoren in chronologische volgorde tentoongesteld en als ballonmuseum ingericht. In 1995 wordt de 50.000e bezoeker
geregistreerd. In het kader van de viering van het 100- jarig bestaan van de ballonclub Augsburg steekt Alfred Eckert in mei 2001 de eerste spade in de grond en geeft het startsein voor de bouw van een nieuw ballonmuseum in Gersthofen, een stad met 20.000 inwoners. Gersthofen kent immers een rijke historie wat gasballonvaarten betreft, want nergens ter wereld vinden meer gasballonvaarten plaats dan in Gersthofen. Op 9 mei 2003 wordt het nieuwe ballonmuseum feestelijk geopend. Het project heeft in totaal ruim € 7 miljoen gekost. De Hall of Fame zal in het nieuwe museum ondergebracht worden. Het is de kroon op het levenswerk van de thans 87-jarige Alfred Eckert. Op 27 maart van dit jaar vertrekt de commissie m.u.v. de herstellende Rien Jurg naar Gersthofen, om de Boesman trofee aan Alfred Eckert uit te reiken. Een delegatie van de in 1901 opgerichte Freiballonverein Augsburg, deels bestaand
uit de oude garde, d.w.z. gasballonpiloten uit de roemruchte periode van Jo en Nini Boesman, zorgt voor een buitengewoon hartelijke ontvangst in het nieuwe ballonmuseum. Elise Heijligers, auteur van het boek “Gedragen door de wind” van haar vriendin Nini Boesman en heel wat jaren eindredactrice van Ballonstof, completeert de Nederlandse delegatie. In een boeiende toespraak refereert Hans van Hoesel, thans voorzitter
	van de KNVvL, afd. Ballonvaren, aan de bijzondere talenten van Alfred Eckert, die gegrepen door de ballonkoorts, telkens opnieuw anderen deelgenoot maakt van zijn fascinerende hobby. Alfred Eckert aldus Hans van Hoesel, voegt met zijn bezielende creaties als schrijver, schilder, ballonhistoricus, graficus en fotograaf de ballonvaart een bijzondere waarde toe. Hans wijst op een boek, dat door Alfred Eckert in een beperkte oplage met echte ballonstof gebonden is. Over gevoel voor detail gesproken! De passie voor het ballonvaren heeft Alfred Eckert tientallen jaren in zijn ban gehad en die passie heeft hij overgebracht aan het grote publiek. Ondanks de vele successen en onderscheidingen is Alfred Eckert bescheiden gebleven. Hans wijst erop, dat zijn nimmer aflatende creaties en inspiraties in de ballonsfeer ook voor het nageslacht bewaard zullen blijven. Nini Boesman, eveneens opgenomen in The
Hall of Fame, spreekt lovende woorden uit over haar leeftijdsgenoot Alfred Eckert. Eens waren zij concurrenten van elkaar, maar in de loop der jaren is er een hechte vriendschap ontstaan. Vrienden voor het leven! Nog steeds ontmoeten zij elkaar jaarlijks tijdens Europa`s oudste ballonevenement in Sint -Niklaas in België. Nini Boesman, zelf ook een levende legende, besluit haar korte maar warme toespraak met een staand
applaus voor de fantastische prestaties die door Alfred Eckert nationaal en internationaal zijn geleverd. Als hoogtepunt overhandigt zij de Boesman Award. Een historisch moment voor Nini en Alfred en allen, die ter plekke getuigen zijn van de toekenning van de verdiende onderscheiding, die de naam Boesman over de grenzen van ons land uitdraagt. Alfred Eckert neemt de trofee met blijdschap en gepaste trots in ontvangst. In zijn dankwoord relativeert hij in al zijn bescheidenheid de lovende woorden van Hans van Hoesel en Nini Boesman. Het is mijn taak, aldus Alfred Eckert, om met mijn verkregen talenten de gemeenschap te dienen. Voor Alfred Eckert is het zelfs een missie geworden, om de fascinatie van de ballonsport ook aan het brede publiek bekendheid te geven. De feestelijke act wordt beklonken met een glas champagne, waarna een rondleiding door het nieuwe museum volgt. Het museum is voor in - en outsiders en de Nederlandse commissie een openbaring. Het museumconcept
tracht met interactieve tentoonstellingselementen bezoekers de sfeer van de fascinerende wereld van de ballonvaart met alle zintuigen– hoorspel, film en computeranimaties– dichterbij te brengen. Het nieuwe ballonmuseum wil aanzienlijk meer laten zien dan alleen de technische kant van deze luchtsport. Er is dan ook
	bewust meer nadruk gelegd op de cultuurhistorische betekenis. Bijna 1000 m² zijn heel zuinig voorzien van ballon items - en informatie, om de bezoeker niet vol te proppen en af te schrikken. Op vier verschillende niveau`s worden de bezoekers geïnformeerd over de sensatie van het ballonvaren, euforie, mislukte en geslaagde recordpogingen, wetenschap, techniek en geschiedenis. In het oog springend is een ballonmand van een gasballon, die bij het betreden het gevoel van het varen in de vrije ruimte weergeeft. Het uitzicht naar beneden laat een Alpenlandschap in de winter zien. Dat effect is een wonderlijke gewaarwording en benadert de werkelijkheid. Nini Boesman en Alfred Eckert besluiten de rondleiding, om samen in de mand te gaan staan. Tijdens een gezellig afscheidsdiner worden natuurlijk oude herinneringen opgehaald. Hans van Hoesel wordt de volgende ochtend op de Via Claudia verwacht voor zijn eerste gasballonvaart. Nini Boesman, Elise Heijligers en ondergetekende wandelen terug naar
het museum en via een ondergrondse tunnel bewonderen zij in de watertoren de exclusieve verzameling van Alfred Eckert. Achter elk expositiestuk verbergt zich een boeiend verhaal m.b.t. de geschiedenis van de ballonvaart. De lange terugreis wordt onderbroken door sprankelende verhalen van Nini Boesman en Elise Heijligers. Nini Boesman en Alfred Eckert hebben beide geschiedenis geschreven. Twee levende legendes, die de ballonsport wereldwijd gepromoot hebben. Ben Bläss

Toen Alex-Jan Barends en ik, Dinand Velener weer onderweg waren naar Amsterdam, dacht ik dat het mooi even de tijd was om onze belevingen in New Zealand en Australië op schrift te zetten. Het is nu inmiddels 5 weken geleden dat we ons koude kikkerlandje vaarwel zeiden en vertrokken naar Wellington. Dit is de tweede
	stad van NZ en ligt op het zuidelijke puntje van het Noorder eiland. We zijn na een reis van 3 dagen via Kuala Lumpur en Auckland dan eindelijk op 20 maart geland in Wellington. We waren van plan om eerst een dag daar te blijven, maar tijdens onze reis werd ons medegedeeld dat er een chauffeur klaar zou staan in Wellington, die ons naar Masterton zou brengen. Masterton is de plaats waar de eerste meeting zou worden gehouden. De meeting, genoemd THE GENESIS WAIRARAPA INTERNATIONAL BALLOON FIESTA, zou pas op woensdag 24 maart beginnen, dus hadden we mooi even de tijd om onze jet-lag bij te slapen. Tevens konden we zorgen dat de PH-AAN gereed was voor het maken van de eerste vaart. Ook hadden we een team instructie middag gepland om onze lokale crewleden gewend te laten raken met de PH-AAN, daar onze eerste vaart, een ochtend vaart zou zijn en de opbouw in het donker moest
gebeuren. Op dinsdag 19 maart was het zover, we hadden inmiddels een auto van de organisatie gekregen waarin we ons konden verplaatsten (jawel, zonder buitenspiegels) en de verschillende teams druppelden langzaam binnen in het hotel. Zo ontmoeten we daar Hans “van Gogh” Zoet met zijn vriendin Annemarie en
was ook Carol “Sunnyboy” Weiner met haar dochter Kelly uit de USA aangekomen. Tevens maakten we kennis met de dames van organisatie en er werd die middag de eerste briefing gehouden. Het geheel werd door een organisatiebureau geleid, die hierbij de Amerikaanse piloot Bob gevraagd hadden om het ballon gedeelte op zich te nemen. De vooruitzichten waren goed, dus na een nadere kennismaking met onze lokale crew onder het genot van een drankje, zijn we vroeg het mandje in gegaan, want het zou een drukke week gaan worden. Op woensdag 24 maart was het dan zover en hebben we onze eerste vaart gemaakt van 20 minuten. ´s-Avonds zouden we een vaart gaan maken vanaf een winery in de buurt van Masterton, maar helaas zaten de weergoden in de weg, en kon er alleen met gewone ballonnen gevaren worden zodat Alex met Rick “The Egg Man” een vaart kon maken. Nadat de ballonnen
vertrokken waren was er op de wijngaard een feestje, maar vanwege het slechte weer was de opkomst dramatisch slecht en ging het lampje snel uit tijdens dit feestje. Op donderdag 25 maart zouden we de tweede vaart gaan maken. De vooruitzichten waren erg goed, zo goed dat er zelfs geen zuchtje wind stond
	en de PH-AAN na een vaart van 1,5 uur aan de andere zijde van de straat weer is geland. ´s-Middags stond het school bezoek op de agenda. Het was St. Patrics School te Masterton. De kinderen hadden een leeftijd van 5 tot 12 jaar. We gingen hier samen met de lokale piloot Peter King en zijn team naar toe. De ontvangst was overweldigend. Alle kinderen kwamen keurig klas voor klas de aula binnen lopen. En als de laatste klas binnen is, staat het hoofd van de school op, houdt zijn linker arm omhoog, vervolgens zijn rechter arm en dan gaan ze over elkaar en jawel, alle leerlingen zijn keurig stil en zitten keurig in lijn, zonder éen woord te zeggen. Erg indrukwekkend. Peter en Alex houden hun praatje over ballonvaren, maken de winnaar van een door de kinderen getekende special shape ballon bekend en geven buiten op het grasveld achter de school een demonstratie van het opzetten van een ballon.
Al met al een zeer geslaagde en leuke middag. ´s-Avonds worden we uitgenodigd om bij de fam. King langs te gaan, want die houden hun jaarlijkse BBQ voor de verschillende teams. Moet je voorstellen dat deze mensen op 30 min rijden wonen vanaf de stad en toch Masterton op hun huis adres hebben staan. Tevens zorgen ze
voor hun eigen stroom en ja, er kan wel eens iets gebeuren, maar gelukkig is moeders hier op voorbereid en wordt het met de nodige kaarsjes toch nog gezellig. Op vrijdag stond er wederom een ochtendvaart en deze zouden we doen vanaf het plaatsje Martinborough. Zoals in elk land ter wereld is het altijd een genot om te mogen aanschouwen, het gekibbel tussen de lokale piloten omtrent het weer. De ene zegt dat de wind uit het noorden komt en de ander zegt het zuiden. Maar ja, we hebben het advies van één der piloten opgevolgd en zijn inderdaad daar ergens opgestegen, waar niemand ons gezien heeft. Maar ja, we hebben een mooie vaart gemaakt van 45 minuten langs de bovenkant van het dorpje en over de wijngaarden, waar er in de ochtend helikopters overheen vliegen om bevriezing van de gaarde te voorkomen. Aan het eind van de middag hadden we een feestje bij ons lokale crew lid
Bob. Je moet je voorstellen, dat Bob al jaren een stille financiële kracht achter het festival is. Hij heeft vroeger een bakkerij gehad en deze verkocht (van wie ken ik dat verhaal nog meer) en geniet nu van zijn vrije tijd op een gigantisch landhuis op een heuvel net buiten Masterton. Dus Bob had alle teams uitgenodigd
	om een hapje en een drankje te komen drinken. Tevens vroeg hij ons of het mogelijk was de PH-AAN mee te nemen, om hem bij hem in de tuin op te zetten, wat qua ruimte geen probleem was. Maar ook hier zorgden de weergoden weer voor roet in het eten en ging het geheel niet door. Alleen de lokale piloot Brian is er met een klein ballonnetje weggegaan. De zaterdag is de grote dag voor Masterton. Deze zou beginnen met een Splash ‘n Dash over het meer van Masterton, maar ook hier lieten de weergoden weer van zich horen en kon dit gedeelte van het evenement niet door gaan (te veel wind), dus zijn we maar naar het Cricket veld van Masterton gegaan omdat we daar nog enige beschutting hadden van de bomen en hebben geprobeerd de PH-AAN te inflaten voor opnames voor een kinderprogramma. Na de opnames werden we gevraagd of we nog even met al onze zaken het
centrum van Masterton konden bezoeken, omdat daar Boulevard Day werd gehouden. Dus zo gezegd, zo gedaan en na een uur in het centrum te hebben gestaan kwam er telefoon van ons crewlid Bob of we even kwamen lunchen, hij had nog wat over van gisteravond. Dan maar even bij Bob langs en daar was de BBQ al
warm. Maar het probleem met gezelligheid is dat de volgende gebeurtenis in het gedrang komt. En in dit geval kon dat niet want het was tijd voor de Powerco Night Glow. Het hoogtepunt van de meeting. Maar de vooruitzichten zagen er slecht uit. Te veel wind en buien op komst. Maar toch maar met alles en iedereen naar de Solway Showgrounds gegaan. En de opkomst was inderdaad zeer hoog en daar er ook nog entree gevraagd werd, moest er natuurlijk wel het een en ander geboden worden. Dus vroeg ballonmeister Bob, of we niet wat wilden proberen met de PH-AAN. Aan het werk en jawel, het was gelukt om de PH-AAN in vol ornaat aan het publiek van Masterton te laten zien. Maar na 5 minuten moesten we de PH-AAN neer halen, daar de wind inmiddels gedraaid was en het er nog dreigender begon uit te zien. Precies nadat we de PH-AAN op de grond hadden liggen, klaar om ingepakt te worden,
kwam er een wind vlaag over het veld heen, waar de gewone ballonnen al met man en macht in bedwang gehouden moesten worden. Dus weer goed getimed. Vervolgens heeft Sunnyboy ook nog enkele minuten de ballon kunnen laten zien aan het publiek, maar daarna was het gedaan, zelfs voor Hans Zoet was het niet te
	doen om de “van Gogh” op te zetten, dus maar een Night Glow met alleen een mandje en daarop de brander. Een beetje een tegenvaller, maar toch het massaal opgekomen publiek tevreden kunnen houden. Daarna was er een borrel in het hotel, wat uitliep op een gezellige avond in stad. Zondag was alweer de laatste dag van de meeting. De Cash Grap vanaf het vliegveld in Masterton. De prijs was een bedrag van NZ$ 500,- Aangezien wij niet meededen aan deze wedstrijd hebben we zowel de PH-AAN als Sunny boy opgezet voor het publiek, en hebben we een kort vaartje gemaakt van de ene kant van het veld naar de andere kant met ons crewlid Bob en zijn vrouw als passagiers. De meeting werd afgesloten met een brunch in het hotel en voor ons was het tijd om de zaken zo in te pakken dat het geheel op transport naar Hamilton kon. We hadden afgesproken dit met het hele team te doen op zondag aan het eind van
de dag, maar helaas was de loods op slot en had de eigenaar even geen zin om te komen. Dus maar gezellig met de overgebleven crew een borrel gedronken en als afsluiting een lekker diner bij de plaatselijke Chinees. Maandag zou een onvergetelijke dag worden. We werden door 2 teamleden uitgenodigd om mee te gaan naar
Castle Point om wat 4x4 driving te doen. Zo gezegd zo gedaan, op naar Castle Point. Hier had teamlid Larry een huis aan de kust en inderdaad. Dit was gaaf!!!! Hier sta je dus echt aan het eind van de wereld, wetende dat dan weer Zuid Amerika begint. Vervolgens werden de auto´s in gereedheid gebracht en zijn we vertrokken voor een trip over de weilanden van een boerderij. Je moet wel weten dat zo´n boerderij wel een oppervlakte heeft van 10 bij 50 kilometer. Dus voor dat we terug waren was het ook al bijna donker. Een geweldige ervaring, iets wat mij altijd bij zou blijven, dat je van het ene op het andere moment in een totaal andere omgeving staat, zo rij je over een gigantisch weiland met schapen, vervolgens zit je midden in het bos en dan zit je weer tussen de rotsen om vervolgens over het strand terug te rijden naar Castle Point. Hier namen we ook tevens afscheid van ons lokale team uit
Masterton. Een team wat altijd voor ons klaar stond, geweldig veel inzet toonde en waar we enkele onvergetelijke momenten hebben mee beleefd. Wij zouden de volgende dag vertrekken naar Welllington om vervolgens een dag later verder te reizen naar Sydney. De volgende dag de auto ingeleverd en met de trein

	naar Wellington. Daar hadden we een afspraak met de meiden van het organisatiebureau en hebben enkele gezellige uren met hen gehad. De volgende dag, de volgende uitdaging. Op naar Sydney Moet je niet vergeten dat Sydney nog altijd een dikke 3 uur vliegen van New Sealand ligt, met daar tussen helemaal niets anders dan water. Aangekomen in Sydney op zoek naar een hotel en via de hotelbalie van het vliegveld een kamer geboekt in het Rydgit in het centrum. Erg mooi hotel met goede kamer en lekker centraal in het centrum. En wat voor centrum. Het is de stad onder de evenaar wat je kunt vergelijken met een grote stad in Europa of Amerika. En wat deze stad nog meer heeft is een geweldige Skyline waar menige stad jaloers op mag zijn. Echt top. Daar hebben we ons enkele dagen heerlijk vermaakt. We hadden nog graag langer willen blijven, maar helaas vanwege de Paas drukte zaten de
vluchten zo goed als vol en kon je alleen nog maar tickets krijgen tegen woeker prijzen. Dan maar iets eerder terug. En op naar Auckland. Ook een mooie stad, maar het kan niet tippen aan Sydney. Een auto gehuurd en op naar het noordelijk deel van het noordelijk eiland. Daar ze geen autosnelwegen kennen in NZ ben je al
gauw 2 uur aan het rijden voor een stukje van 100 km. Aan het eind van de dag gekeken voor een hotelletje. In het eerste plaatsje helaas zonder succes. Dan maar verder naar het volgende plaatsje maar dat lag iets verder dan verwacht dus in het donker aangekomen op zoek naar een hotel en gelukkig gauw één gevonden. Een appartement voor weinig. Maar nu komt het leuke, wordt je de volgende ochtend wakker, blijkt gewoon dat je een bungalow aan zee hebt met een geweldig uitzicht. Vervolgens door richting Wangarei. Want helaas een bezoekje aan het noordelijkste puntje en 90 miles beach zit er helaas niet in, want morgen zullen Debbie en Jan Willem komen, die ons komen ondersteunen voor de tweede meeting. Nadat we samen met hun de eerste nacht nog hebben doorgebracht in Auckland, zjjn we wederom richting Wangarei vertrokken ,waar we enkele nachten in een
hotel zouden verblijven. Tijdens deze periode zijn we ook een dag naar The Bay of Islands geweest. Dit is weer één van die plekken die NZ rijk is, waar je je in een sprookje waant (Lord of the Rings). We zijn de dag begonnen met het Quad rijden, om enkele mooie gedeeltes van het uitgestrekte landschap te bekijken, Erg
	leuk. Vervolgens door gereden naar Paihia. Vanaf hier hebben we een helikoptervlucht gemaakt over het gehele gebied. Vervolgens hebben we dit nog een keer met de boot gedaan en als ze morgen weer vragen of je er weer naar toe wilt, zou ik gelijk ja zeggen. Erg mooi. Dan wordt het weer tijd om richting Auckland te vertrekken, om vervolgens met een busje naar de tweede meeting te worden gebracht in Hamilton. Daar werden we ondergebracht in een keurig hotel, waar alles goed verzorgd was. Deze meting – Balloons over Waikato – werd gehouden vanaf 14 april. Ook hier werd weer gezorgd voor een lokaal team, helaas niet zo veel mensen als in Masterton, maar toch wel goede mensen. Tevens hebben we hier weer een team instructiedag gehouden en zijn zo aan de eerste dag van de meeting begonnen op woensdag. Het was erg vroeg en nog donker toen we zijn begonnen met het
opzetten van de PH-AAN en bij het krieken van de zon zijn we vertrokken voor een mooie vaart van een dik uur. Op de avond was er weer een vaart gepland, maar doordat er geen wind stond en we problemen hadden met het gas (te weinig druk) hebben we alleen de ballon opgezet voor het publiek, wat in erg goede aarde
viel, en het was ook erg druk en gezellig rond de mand. De volgende vaart stond gepland op de donderdag morgen en zowaar hadden we inmiddels ander gas en was de druk weer oké. Een mooi vaartje gemaakt en geland vlak achter het hotel midden in de stad. Ja, je hebt hier nog genoeg ruimte om in de stad op een veld te landen. Voor de avond stond er weer een vaart en dit keer stond er helemaal geen wind, en wat moet je dan doen. Goede vraag, maar wat hier in Hamilton erg belangrijk is, is dat er een goed doel verbonden is aan deze meeting en wel om geld op te halen voor een stichting die bezig is met de opvang van kinderen met kanker. Dus laten we maar actief worden en we hebben de PH-AAN opgezet om te gaan kabelen, maar de prijs voor een ritje met de PH-AAN is iets duurder dan de gemiddelde ballon die op het veld stond, dus hebben we die avond een dikke NZ$ 600,-
opgehaald. Dit tot groot enthousiasme van de organisatie. De volgende ochtend werden alle ballonnen uitgezonden naar de verschillende dorpen rond Hamilton. Sommige zelfs op meer dan 1,5 uur rijden. Wij moesten naar Ngaruawahia, dit was op 45 min rijden. Hier werden we ontvangen door de lokale bevolking. Het
	dorp is van oorsprong een Maori dorp. Hier hebben we met totaal 6 ballonnen de zaak weer opgezet en ook hier hadden we weer het probleem met de wind, dus het leek ook de organisatie ter plaatse wel mooi om te blijven staan, zodat de normale ballonnen die ook mee waren een kort vaartje konden maken. Na de actie stond er een ontbijt klaar en zijn we op hoge uitzondering met de teams wezen kijken op een Maori Gemeenschaps huis. Dit is een terrein waar de Maori´s hun feesten en gebeden houden. Ook weer erg indrukwekkend, maar helaas mochten we hier geen foto´s maken. Vervolgens terug naar Hamilton waar we ons voor konden voorbereiden op de avondvaart. Maar helaas, het weer liet ons in de steek en de Ballon meister van dit evenement Danny Galbraith was ook erg duidelijk, we hebben 2 mooie dagen gehad en de vooruitzichten voor morgen zien er ook goed uit, dus we gaan geen onnodige risico´s
nemen en we laten alles in en op de aanhangers staan en gaan er een gezellige avond van maken. Dat was voor ons natuurlijk geen probleem. We zijn dan ook met het hele team vertrokken naar het huis van ons crewlid Chris en zijn vrouw had heerlijk voor ons gekookt. Na een gezellige avond zijn we weer vertrokken
naar het hotel. De volgende dag (zaterdag) was het de grote dag van de meeting. Het weer voor de ochtend vaart was zo slecht (mist) dat we niets hebben gedaan en voor de avond stond de Night Glow gepland. Er werd ons gezegd dat we op tijd naar het startveld moesten komen daar ze nogal wat publiek verwachten. En inderdaad de opkomst was massaal. En we hebben een schitterende Night Glow neer gezet voor de bevolking van Hamilton. Iedereen blij en wij samen met onze Amerikaanse vrienden van de Sunny boy een leuk feestje gebouwd in de tent op het startveld. De volgende dag was alweer de laatste dag van het evenement. Ook met het vooruitzicht op het transport wat de PH-AAN in het vooruitzicht had, zijn we ook weer op het veld gebleven, zodat we alles lekker droog in de zak hebben gekregen. En natuurlijk was er hier ook een afsluitende brunch. Met voor ons een grote
verassing. Nadat we natuurlijk het één en ander hadden ingezameld voor het goede doel (bijna NZ$ 1000,-), werden we onderscheiden met de Hamilton City Council Spirit of the Festival voor onze manier van presenteren van de PH-AAN. We waren natuurlijk zeer verast met deze prijs. Als laatste werd er nog een
	veiling gehouden waar ook weer de opbrengst naar het goede doel zou gaan. En zowaar werd onze Nederlands vlag, die twee dagen daarvoor weggehaald was van ons balkon, weer aangeboden en ja, we hebben een bod gedaan, maar onze Amerikaanse vrienden wisten ons te overbluffen en hebben hem tenslotte als een goed souvenir meegenomen naar hun thuisbasis. Zelf heeft Alex zijn PH-AAN trui beschikbaar gesteld en deze werd gekocht door ons crewlid Chris. Al met al een leuke afsluiting van ook weer een geweldig evenement. Als laatste moesten we zorgen dat alles natuurlijk weer in de kisten werd gedaan voor het transport naar Nederland. Nadat we hier mee klaar waren namen we afscheid van onze lokale crew en hebben wij de dag afgesloten met een diner met onze Amerikaanse vrienden. De volgende dag zijn we met de auto die we beschikbaar hadden gekregen van de organisatie
vertrokken naar Rotorua. Hier hebben we nog twee dagen allerlei zaken bekeken, waaronder enkele van de vele werkende vulkanen die deze streek bezit. Dit tot groot ongenoegen van ondergetekende (Wat stinkt die zooi). En natuurlijk als afsluiting zijn we nog even wezen Quad rijden. Toen konden we ons opmaken voor de
terug reis richting Nederland. Na een tussen stop in Kuala Lumpur, waar we nog even een biertje hebben gedronken met Ton Rentier die daar ook was en natuurlijk een bezoek aan de Twin Towers zijn we begonnen naar het laatste stuk richting Schiphol. En dan kijk je zo terug op het avontuur wat we beleefd hebben. Wat moet je er over zeggen. Het alles heeft bij mij een indruk gemaakt die ik nooit meer zal vergeten. Als het aan mij lag ging ik zo weer terug, maar ja, na 5 weken moet er wel weer brood op de plank komen. Al met al kunnen we terug kijken op een geweldige tijd, onwijs gezellige mensen en twee goed georganiseerde evenementen. “We had the time of our life” Dinand Vellener

Een absolute must voor alle ballonliefhebbers in Nederland en Belgie om deze zomer te gaan bezoeken, de tentoonstelling "Winds of Hope" in Oberhausen Duitsland. "Winds of Hope" is een stichting die in 1999 in het leven is geroepen door Bertrand Piccard, Brian Jones en Breitling. De oprichting van de stichting was het directe gevolg van de vaart rond de wereld met de Breitling Orbiter en het binnenhalen van de Budweiser Prize, een bedrag van één miljoen Zwitserse Francs. Dit geldbedrag werd besteed aan de stichting die tot doel heeft om te vechten tegen diverse kinderziektes. Deze tentoonstelling zal heel bijzonder gaan worden en ik weet zeker dat velen van jullie de rit de moeite waard zullen vinden als ik vertel wat er staat te gebeuren.



Piccard en Jones hebben de wereld rond gevaren met de Breitling Orbiter 3. Deze ballon bestaat niet meer, hij is namelijk na de landing in vele stukken gescheurd door de nomaden in Egypte en deze dragen op dit moment waarschijnlijk allemaal mooie glinsterende regenjasjes. Echter de Orbiter 2 is nog helemaal intact. Deze
	enveloppe krijgt onverwacht een eigen rol. De ballon van prachtige zilverstof met een hoogte van meer dan 50 meter wordt het middelpunt van een grote Zwitserse expositie in Oberhausen, Duitsland. De ballon is oorsprokelijk gebouwd om gevuld te worden met helium maar wordt op dit moment bij Cameron In Engeland omgebouwd tot Cold-Air Inflatable. "We hadden niet verwacht dat we ooit een Breitling enveloppe terug zouden zien bij ons op de fabriek", aldus Camerons gas division manager Gavin Hailes. "Het is 6 jaar geleden dat we deze ballon bouwden en het weer mogen werken aan deze ballon was toch nog erg emotioneel. Het is mooi dat deze ballon een tweede leven krijgt en niet verloren in een hoekje van één of ander magazijn komt te liggen". (ik ken mensen die er een moord voor zouden plegen, inclusief mijzelf) " Omdat de originele gondel welke echt rond de wereld is gevaren niet beschikbaar is
omdat deze op een permanente tentoonstelling in de Smithsonian Air and Space Museum in Washington DC staat, laten we een replica bouwen voor de tentoonstelling in Duitsland" aldus Camerons Alan Noble. Alan was de Project Director op de Breitling Round the World Flight. "De replica wordt gemaakt van polystyreen en is
een erg fraaie presentatie. De meeste mensen zullen niet zien dat het niet de echte capsule is. Het ABSOLUTE hoogtepunt van deze tentoonstelling zal de ballon zijn, hij komt namelijk in al zijn glorie en zijn complete 55 meters te hangen in de beroemde "Gasometer", een oude omgebouwde toren van maar liefst 117,5 meter hoog. De Gasometer is in 1929 gebouwd voor opslag van gas en werd begin jaren 90 omgebouwd naar één van de spectaculairste tentoonstellingsgebouwen ter wereld. De ballon wordt de komende weken vervoerd van de Cameron fabriek in Bristol, Engeland naar Duitsland in een container. Ik had nog even contact met Hannah Cameron en zij vertelde mij dat de experts met de laatste zaken bezig waren. Het gevaarte weegt nu nog 1,4 ton. Oorspronkelijk was dit 2,5 ton, een aantal zaken intern in de ballon die niet zichtbaar zijn, werden verwijderd. De Cameron Rozier ballon
bestaat van buiten uit een polyester verstevigde Mylar folie. Met zijn diameter van 32 meter heeft de ballon een inhoud van 23.000 m3. Een pakketje met een lengte van 5.40 meter, breedte van 2.25 meter en 2.85 meter hoog. Kom daar maar eens mee aan op een evenement. Na de rit wordt de volle 55 meter lange ballon
	uit de container gehaald door 40 personen en naar binnen gedragen. Dat is nog een heel probleem want de toren is van binnen enorm groot, 67 meter breed en 100 meter hoog, echter de toegang is zeer beperkt. Deuren moeten worden verwijderd en zelfs een steunpilaar moet er tijdelijk tussenuit. Op de locatie wordt de ballon door een team van experts gemonteerd en via een lier naar boven getakeld. Een ventilator in de top van de toren vult de ballon met koude lucht waarna een visuele test zal volgen. Daarna zal de replica capsule worden gemonteerd. De ballon komt uiteindelijk op een hoogte te hangen van 70 meter. De gehele installatie wordt geleid door de expositieleider Wolfgang Volz en een deskundig team van Cameron. Onderussen is men bezig om de aankleding van de tentoonstelling gestalte te geven. De tentoonstelling zal een prachtig beeld geven van de eerste vaart met een ballon rond de wereld. Op 3
verdiepingen wordt het adembenemende avontuur tentoongesteld. Prachtige foto's, vitrines met onderwerpen en filmmateriaal zal de bezoekers meenemen op de reis rond de wereld. Persoonlijk bezittingen van beide piloten geven een interessant beeld van de alledaagse beleving aan boord van de ballon. Piccard en Jones leefden 19 dagen op elkaars lip en legden daarbij een afstand af van 45.755 kilometer. Absolute hoogtepunt
van de show zal uiteraard de ballon zijn die voor het eerst binnen in een gebouw wordt opgebouwd. Via speciale lichteffecten wordt dag en nacht gesimuleerd en ontstaat er een fascinerend schouwspel. De éénmalige ambiance binnen in de industrie kathedraal biedt een onvergetelijke beleving. Men kan met een glazen panoramalift langs de ballon naar boven stijgen en daarna zelf de wind in het gelaat voelen op het platform van de Gasometer waar men een prachtig zicht heeft over het Ruhrgebied. De totale kosten van deze expositie liggen op 500.000 Euro en deze worden gefinancierd door de éntreegelden en sponsors. Van elke bezoeker gaat 50 cent naar de stichting "Winds of Hope". Je kunt vanaf 27 mei de tentoonstelling in de Gasometer Oberhausen in CentrO dagelijks bezoeken van 10.00 uur tot 20.00 uur, vrijdags tot 22.00 uur. Om de prijs hoef je het zeker niet te laten, deze is maar 6,50
Euro. Eind oktober gaan de deuren definitief dicht. Oberhausen is voor iedere Nederlander en Belg goed bereikbaar, noordkant van het Ruhrgebied, niet ver over de grens bij Venlo. Een prachtig filmpje (8MB) vind je hier en de webcam op het dak van de Gasometer vind je hier. De eerste beelden van de opbouwfase zijn reeds beschikbaar. Op de foto hieronder zie je de Orbiter uitgespreid op de bodem van de Gasometer liggen. Op het rechtergedeelte heeft men net de ballon omhoog getakeld. Bennie Bos

Als het weer meewerkt wordt op zaterdag 15 mei a.s. de 7e editie van TEXACO Elburg Ballooning gehouden. De organisatie van TEXACO Elburg Ballooning, Stichting UNG evenementen, heeft dit jaar zo’n dertig heteluchtballonnen weten te strikken om naar Elburg te komen. Er zullen ‘gewone’ heteluchtballonnen
	opstijgen, maar ook special shape ballonnen (o.a. een ballon in de vorm van een reusachtige Kachel) zullen opstijgen vanaf het opstijgveld, het terrein achter het Gemeentehuis in Oostendorp/Elburg. Voorafgaande aan het opstijgen van de heteluchtballonnen zullen er een aantal parachutisten van Paraclub Flevo uit Lelystad op het veld landen. Naast ballonvaren is het ook mogelijk om tijdens TEXACO Elburg Ballooning een fantastische helicopterrondvlucht te maken. Heeft u altijd al eens een helikopterrondvlucht willen maken, dan is nu de kans om uw dromen waar te maken. Vanaf 10.00 uur tot 15.00 uur kunt u in een Schweizer 300 helicopter, een rondvlucht maken. Er kunnen per helikoptervlucht 2 passagiers mee. In een mum van tijd is de helikopter op hoogte. Vliegen in een helikopter is altijd een spectaculair gezicht. Het aantal beschikbare plaatsen in de helikopter is
beperkt. Wilt u meevliegen met de helikopter kom dan op 15 mei naar het terrein achter het Gemeentehuis in Elburg/Oostendorp of reserveer nu alvast een plaats. Neem hier voor contact op met: Wim Jansen van Elburg Bandencenter 0525-682356 of 06-42 238 298, of meldt u aan via de website. De kosten voor een
helikopterrondvlucht bedragen slechts 20 euro per passagier. Het programma op 15 mei ziet er als volgt uit: Van 10.00 tot 15.00 uur, Helicopterrondvluchten. Vanaf 18.00 uur, Ontvangst passagiers + Ballonteams. 18.30 uur, Briefing voor piloten. 19.00 – 19.15 uur, Landing parachutisten. Vanaf 19.15 uur, Voorbereidingen, gereedmaken en opstijgen van de heteluchtballonnen. Vanaf 19.30 –19.45 uur, Opstijgen heteluchtballonnen. Vanaf ± 22.00 uur, Après Ballooning voor passagiers, ballonvaarders en genodigden Sporthal Gemeenschapshuis Het Huiken, Lange Wijden 33 in Elburg (0525-682242). De professionele presentatie van TEXACO Elburg Ballooning is in handen van Ton Vermeulen, verslaggever van de Locale Omroep Elburg. Ton zal radiocontact hebben met het vliegtuig, zodat het publiek kan meegenieten met de voorbereidingen van de parachutisten boven in de lucht. Kortom het
evenement belooft nog spectaculairder te worden dan de voorgaande edities. Toegang is gratis. Actuele informatie is te vinden op de website. Jan van Loo

Met Pasen was er weer een mooie gasballonwedstrijd (10e Landesmeisterschaft en 2e Europa-Cup) in Marl. Wij zijn daar al vele keren geweest om de ballonnen, vaak ‘s nachts, te zien opstijgen. Want, zeg nu zelf, zo’n prachtig mooie compleet ronde gasballon is toch veel mooier dan een heteluchtballon! Nee, nu geen boze
	mailtjes sturen a.u.b. – heteluchtballonnen zijn ook mooi. Maar gasballonnen zie je toch maar zo weinig, dat het bijzonder blijft. Al jaren leek het ons mooi om een keer met zo’n gasballon mee te gaan. Maar van “vroeger” heb ik onthouden dat zoiets erg duur is. Wel is het goedkoper als je de beschikking hebt over een startveld met een vaste gasleiding, maar volgens de aanbiedingen op internet moet je daarvoor naar het zuiden van Duitsland (bijvoorbeeld naar Stuttgart of Augsburg), en dat was ons nou net iets te ver. Dus met Pasen in Marl maar even geïnformeerd naar de mogelijkheden in deze regio bij de organisator van de wedstrijd, Wilhelm Eimers. Natuurlijk had hij het deze avond veel te druk, maar mogelijkheden om mee te varen zijn er wel: stuur maar een mailtje. En op vrijdag kregen we een mailtje terug: voor meer informatie konden we telefonisch contact met hem opnemen. Dat heb ik (Johan) meteen maar even
gedaan, wellicht kunnen we dan alvast een datum prikken. Maar Eimers zei: als jullie echt graag mee willen dan hebben we morgen nog wel twee plaatsen vrij. En de wind is richting Nederland! Helaas was Jan niet telefonisch te bereiken om met hem te overleggen, dus ging ik er maar van uit dat hij ook wel mee wilde. Dat
was ‘s avonds wel even schrikken voor hem: na een vermoeiende dag kom je pas laat weer thuis, en dan blijkt dat je de volgende ochtend om drie uur ‘s ochtends weer moet rijden omdat je in Duitsland een ballonvaart moet maken! Maar voor een gasballonvaart heb je iets over, dus de wekker werd op half drie gezet. En zo zijn we om half vijf bij een parkeerplaats van een hotel in Gladbeck, waar al één man staat te wachten. Hij heeft nog nooit eerder een ballonvaart gemaakt, en heeft deze van zijn familie met Kerst gekregen. Al gauw komt het ballonteam eraan, en we stappen over in hun auto. Eimers heeft o.a. de beschikking over een opstijgveld in Oer-Erkenschwick, en daar gaan we heen. In het pikkedonker rijden we naar een weiland, waar het zou moeten zijn. Uiterlijk is er niet veel verschil met een normaal weiland: een grasveld met een schuurtje. Maar hier ligt wel degelijk een vaste
gasleiding! Helaas is de hoofdleiding geblokkeerd, maar Eimers inspecteert (voorzien van mijnwerkershelm en pikhouweel) een tweede leiding, die al tijden niet gebruikt is. Gelukkig blijkt deze nog goed te werken, en zo wordt rond 06.00 uur in het donker begonnen met het klaarmaken van de Warsteiner-ballon D-OOWE.
	Natuurlijk moeten eerst de nodige zakken met zand gevuld worden, waarbij wij driftig meehelpen. De gaskraan wordt aangezet, en Jan is één van de drie gelukkigen die op de top mogen zitten totdat de ballon voor ongeveer één derde gevuld is. Dan mogen ze opstaan en komt de ballon boven de mand te hangen. Terwijl het vullen verder gaat worden de zakken aan de mand gehangen, en worden de nodige instrumenten aan boord gebracht. De touwen worden gecontroleerd, en de passagiers mogen instappen. Enkele zakken worden weer verwijderd totdat de juiste balans is gevonden, en wij om precies 07.13 uur langzaam de lucht ingaan. We gaan recht op enkele windmolens af, en de piloot vraagt waar we liever tegenaan komen: een windmolen of een hoogspanningsleiding? Hij bedoelde dit als serieuze vraag, en verlangt van iedereen een antwoord. Wij kiezen allen voor de windmolen, want hoogspanning
lijkt ons maar niets. Fout dus, en hij legt vervolgens uit met welke gevaarlijke snelheid de wieken van zo’n molen ronddraaien, en welke (betere) ontsnappingsmogelijkheden een landing in de hoogspanningskabels biedt. Gelukkig gaan we ruim over de molens heen, en kunnen we genieten van het uitzicht.



We zien Marl beneden ons liggen, en gaan met een rustige wind langzaam in noordwestelijke richting. We moeten allemaal onze voornaam noemen, we zitten immers allemaal in hetzelfde schuitje – en dan noem je elkaar bij de voornaam. Er zijn zes inzittenden: de piloot, twee dames van de crew, de “kerstman” en wij.
Eén van de dames wordt aangewezen als notuliste, en moet elk halfuur een regel in het vaartbericht zetten. Zoals gebruikelijk in de gasballonvaart bevat die regel niet alleen de tijd, de exacte plaats en windrichting, maar ook hoeveel ballast (zakken zand) we nog aan boord hebben. En een opmerking naar vrije keuze, dat de sfeer van dat moment aangeeft. Vooral dat laatste zorgde gedurende de vaart regelmatig voor gelach in de mand. Ter kennismaking komt de eerste fles al tevoorschijn, en met een knal springt de kurk eraf en worden de bekers gevuld. Iedereen heeft een bekerhouder gekregen die aan de mand gehangen kan worden, waardoor de bekers net buiten de mand hangen. Net zoals de tas van Jan overigens. Hij vertrouwt dit niet, het hengsel is niet bepaald nieuw meer en vertoont slijtageplekken, en vraagt aan Willy of dat zo wel vertrouwd is. De piloot rukt er een paar keer aan, en zegt: “die blijft wel
hangen!” Gelukkig voor Jan was dat ook zo. Terwijl we net de Lippe overgegaan zijn is het acht uur, tijd voor ontbijt! Ieder moet van de piloot laten zien wat hij bij zich heeft. Kun je het gezicht van die Duitsers voorstellen als we met een paar muesli-repen en koeken komen aanzetten, terwijl zij keurig gesmeerde
	boterhammen bij zich hebben? Maar dat ligt dan ook aan de weinige tijd die we hadden om ons op de vaart voor te bereiden. En zo laten we het landschap onder ons doorglijden. Bossen, landerijen, snelwegen, rivieren, een vliegveld, huizen, spoorlijnen, een klooster, we zien het allemaal van boven. Wat het meest opvalt, is de constante hoogte waarop wij varen. Bij een heteluchtballonvaart is het fakkelen, stijgen, daarna langzaam dalen, opnieuw fakkelen en weer stijgen, terwijl de gasballon zijn hoogte houdt. Nadat de blikjes Warsteiner rondgegaan zijn, neemt de piloot even rust: hij heeft een opvouwbaar stoeltje meegenomen. Ook zijn gasten mogen daarna beurtelings hiervan gebruik maken, en het is best lekker om na een paar uur staan even te zitten. Inmiddels is de zon er ook al bijgekomen, dus de jassen kunnen uit. Bovendien is nu de schaduw van de ballon mooi in het landschap te zien! Om half elf,
we zitten dan in de buurt van Ahaus, is het tijd voor de doopplechtigheid van de passagier, die nog niet eerder met een ballon geweest is. Voor ons een beetje vreemd, dopen doe je toch altijd pas na de landing? Maar tijdens zo’n lange gasballonvaart is er tijd genoeg om het aan boord te doen, en volgens de piloot ook
veiliger voor de passagier! Het is namelijk zo dat na de eerste ballonvaart in Frankrijk, met markies d’Arlandes en Pilatre de Rozier aan boord, ballonvaren is voorbehouden aan de adelstand. Maar toch lukt het af en toe iemand die niet van adel is om toch aan boord te komen, en dan kun je problemen verwachten als dat bij de landing ontdekt wordt. Daarom wordt zo iemand TIJDENS de vaart gedoopt! Voor de zekerheid vroeg de piloot nog even aan ons of wij wel eerder een ballonvaart gemaakt hadden. We bevestigen dat, maar voegden eraan toe dat we nooit eerder een GASballonvaart gemaakt hebben. Commentaar van Eimers: dan is dit jullie eerste ECHTE ballonvaart! Gelukkig hoefden we niet opnieuw gedoopt te worden, maar waren we wel officiële getuigen bij deze doop. Nadat het zand op het hoofd van de dopeling zich vermengt met het kostbare vocht uit de mooie fles, drinken we gezamenlijk de
rest van de inhoud op en komt Gronau in zicht. Hier zijn we vorig jaar nog geweest bij de Montgolfiade, en het voetbalveld waar toen de ballonnen opstegen is goed herkenbaar vanuit de lucht. We zijn weer in bekend gebied, en dat is altijd leuk. Hier gaan we ook de grens over met Nederland, en laag varen we over Losser.



Helaas verliezen we één beker, maar het is niet die van ons dus het volgende rondje hebben Jan en ik iets meer… De wind is inmiddels 183 graden, en nog steeds vrij zwakjes. Nadat Denekamp onder ons verdwenen is zitten we weer in Duitsland. Het wordt warmer en ook de truien gaan uit, maar er is nog steeds geen
	thermiek waarneembaar: dus we gaan nog even door. Inmiddels hebben we contact met Claudia Eimers, de vrouw van de piloot, die de volgwagen bestuurt. Omdat de wind niet zo sterk was, heeft zij pas later de achtervolging ingezet en ze is nu weer bij ons in de buurt. Rond 14.00 uur, als we boven de jaknikkers varen, is de thermiek voor het eerst te merken. De zon gaat nu regelmatig achter de wolken schuil, waardoor we meer ballast verbruiken dan in de eerste uren van de vaart. Als we net weer boven Nederland zijn kondigt de piloot de landing aan. Met Emmen in zicht probeer ik Bennie Bos nog te bellen dat er een gasballon aankomt, maar er wordt niet opgenomen. Later zou blijken dat hij in het kippenhok zat (stomme smoes). Dan bergen we alle apparatuur op, en maken we ons klaar voor de landing. Tussen Erica en Oranjedorp komen we op een veld terecht, vlakbij het terrein van de modelvliegclub
Klazienaveen. Ruim zeven uur en een kwartier heeft onze vaart geduurd. Al snel is Claudia bij ons, met hond Einstein die weer driftig op muizenjacht gaat. Na het inpakken van de ballon rijden we weer naar Duitsland – we hebben immers onze auto nog in Gladbeck staan… Na een lange file, en een gezamenlijk diner in Ahaus, is het alweer donker als we in onze eigen auto terug naar Apeldoorn rijden. Moe, maar voldaan: een droom werd voor ons werkelijkheid! Jan en Johan Hetebrij

13 Maart 2004, een legendarische datum. De eerste “Kavanagh” ballon vertrekt voor een testvaart in het Nederlandse luchtruim. Kavanagh is al vele jaren een gerenommeerd merk in diverse landen aan de andere kant van de wereld. Aan boord piloot en eigenaar Ronnie Kleinsmit, 2 crewleden van zijn bedrijf “Dreamflights”
	én ik, uw persoonlijk verslaggever voor het Hot Air Magazine. Ronnie is nu officieel dealer van dit Australische merk. Meer dan een jaar is hij al bezig om een bewijs van luchtvaardigheid te krijgen voor dit in Nederland nieuwe merk ballon en afgelopen week kwam de zaak eindelijk rond. . . . Die ochtend ging de telefoon. “Bennie, we mogen eindelijk varen met de LYS en willen vanmiddag een testvaart maken, heb je zin om mee te gaan ??”. Wat een vraag, heb je zin om mee te gaan op de eerste vaart van een splinternieuw type ballon in Nederland, tuurlijk kom ik die kant op. De PH-LYS is vernoemd naar de vriendin van Ronnie, Marlies. Isn’t it romantic. Verzamelen in Joure op de Scheen bij het huis van Herman, de vader van Ronnie. Hij ging ook de lucht in, met een andere kleine ballon. Herman is ook volledig digitaal uitgerust en als je dan de gelegenheid hebt om de nieuwe ballon van je zoon te
fotograferen, dan heb je een dankbaar onderwerp. Met een Noordoostelijke stroming werd gekozen voor het startveld in Ter Horne, oftewel Kameleondorp. Met deze richting zouden we geheel over het Sneekermeer kunnen varen, een welkome verrassing. Dan een vreselijk dilemma. Wat is nu de beste keus, meegaan met
Herman om zodoende luchtfoto's van de PH-LYS te kunnen maken, of meegaan met Ronnie en daarmee de eerste passagier zijn die met een Kavanagh ballon in Nederland heeft gevaren. Ik koos graag voor optie 2 en ging mee met de Kavanagh. De ballon werd uit de zak gehaald en meteen werd een ieder verblind door de nieuwe maar vooral erg oranje stof. De ballon was al een tijdje in Nederland en is af en toe al te zien geweest op bijvoorbeeld Night-glows. Varen mocht de ballon echter niet, tot vandaag. We stijgen bijna gelijktijdig op en varen over de nieuwe huizen die aan de rand van het Snekermeer zijn gebouwd. Allemaal met eigen aanlegsteiger voor de boot, uiteraard. Al snel zitten we boven het water en hangt Herman vlak naast ons, zijn gezicht zie ik amper, daar zit bijna constant een camera voor. Hij is druk doende om vele plaatjes te schieten van de prachtige oranje ballon die voor hem hangt. Net als
Ronnie was hij natuurlijk zo trots als een pauw. Herman hoefde zich om zijn eigen branders geen zorgen te maken, die werden bediend door Pilot under Training Mark Bruins. Mark moest enkele dagen later zijn praktijkexamen doen. We varen over het Snekermeer waar enkele plezierbootjes dobberen en onder
	ons een paar rondjes draaien. Een zwaar geluid doet ons opkijken . . . . "een Chinook helikopter" weet Ronnie te vertellen. Die vergunning was toch echt wel in orde !! Ik geniet van de vaart en maak enkele prachtige sfeerfoto's van de PH-OEF. Een klein vliegtuigje gaat langzij en brengt de groet door even met zijn vleugels te zwaaien. "Als we het meer over zijn ga ik de Light-vent even testen" sprak Ron en liet mij even voelen waarom het die naam had. Door een gewicht van 5 kilo wat aan de chute hangt is de bediening hiervan superlicht, wat een verschil met normaal. Zonder ook maar de minste inspanning zet Ronnie de ballon aan de grond voor een tussenlanding. Hazen en reeën schieten alle kanten op. Enkele minuten later stijgen we weer op en zien naast ons dat ook Mark nog even zijn landing oefent. Bij het pondje van Langweer vliegt een ooievaar over een klein bootje. Ineens komt daar een compleet
gezin uit tevoorschijn waarvan de vader direct begint met video-opnames te maken. Na een vaart van bijna anderhalf uur besluit Ron te landden. Het IJsselmeer is al in zicht en die kunnen we met onze gasvoorraad niet meer over. De ballon komt weer aan de grond vlakbij het startveld van de Friese kampioenschappen in Tjerkgaast. Een prachtig veldje wat net vanavond door de boer was gemaaid, hij was zelfs nog bezig.



Ron maakt de landing met het grootste gemak. Ik feliciteerde hem met deze prachtige ballon en hij was zelf ook zichtbaar onder de indruk. De doop van deze ballon stond gepland op 26 April, een dag dat ik andere verplichtingen had en helaas niet naar Joure kon komen. Wel schreef Ronnie het navolgende bericht. Bennie Bos
Doop PH-LYS en start Europees dealerschap Kavanagh Balloons. Een ballon importeren uit een niet EU land welke ook geen luchtvaartverdrag heeft met Nederland of de EU is niet zo’n probleem maar het luchtwaardig ervan krijgen des te meer. Het doet je pijn in je hart een perfecte ballon in je stal te hebben liggen om er vervolgens niet mee te mogen varen omdat de papieren nog niet in orde zijn. Helemaal als je dit op een gegeven ogenblik niet meer in eigen hand hebt door de welbekende Nederlandse bureaucratie. Maar uiteindelijk is alles goed gekomen. Op 27 oktober 2003 waren alle formaliteiten met de type certificering en luchtvaartovereenkomst tussen Nederland (nu EASA) en Australië een feit en kreeg ik een BVI voor mijn Kavanagh Ballon. Nu nog een BVL want zonder dit papier mag je immers niet varen. Om een BVL te verkrijgen moet je een aantal zaken geregeld hebben	Sean, Phil en Wendy Kavanagh samen met Ronnie Kleinsmit tijdens zijn verblijf in Australië
en eentje daarvan is dat je een onderhoudsovereenkomst bij het luchtvaartuig hebt. Dit bleek iets lastiger dan verwacht. Wat bleek, het onderhoudsbedrijf kan pas een luchtvaartuig onderhouden als er mensen van dat bedrijf een cursus gevolgd hebben bij de producent. Op naar Australië dus, heel vervelend! Na een verblijf
	van een week bij de fabriek van Kavanagh waren wij weer terug in Nederland en toen kwam alles in een stroomversnelling (mede dankzij het snelle werk van Niels Kon). Op 26 maart 2004 ontving ik het BVL voor de eerste Kavanagh in Nederland en mocht er dus mee varen. Voordat ik de ballon officieel aan mensen ging tonen wilde ik eerst een paar test vaarten maken. Ik heb in Australië de nodige vaarten gemaakt maar toch wilde ik wat beter bekend raken met mijn eigen ballon. Op 13 april heb ik samen met onze crew en een welbekende webmaster de eerste vaart gemaakt. Dit was een heerlijk en bizar gevoel. Ik was bijna twee jaar bezig om met de ballon te mogen varen en dan hang je op een gegeven ogenblik in de lucht en lijkt het de normaalste zaak van de wereld. Na een paar geslaagde vaarten was het tijd om de doopvaart van de ballon te plannen. Om zoveel mogelijk mensen aanwezig te kunnen
hebben had ik deze doop gepland op 26 april, net voor het seizoen echt zou beginnen. Op de 26e bleken de weergoden mij fantastisch te helpen. Lekker zonnetje, niet al te veel wind en een heerlijk temperatuurtje. Om 12:00 uur kon ik iedereen met zekerheid melden dat het ’s avonds door zou gaan en dat iedereen vanaf 19:00
uur welkom was op het terrein bij het voormalig AZC in Joure. Samen met mijn vriendin, wat vrienden en familie hadden wij op het veld een inflatable van Kavanagh met een trailer klaargezet. Daarnaast stonden er tafels met hapjes en champagne voor de gasten van die avond. Terwijl de ballonnen klaar werden gemaakt, stroomden er aardig wat mensen het veld op. Onder de mensen waren veel lokale piloten en crews aanwezig maar ook ballonspotters en wat pers. Om 19:15 startte ik de ventilator en vulde de ballon. Zelf stapte ik iets later weer uit en nam Herman de hendels over. Op deze manier kon ik nog even napraten met de achterblijvers op het veld om wat tekst en uitleg te geven (en natuurlijk een borrel te drinken!). Nu de ballon klaar stond was het tijd geworden de ballon te dopen. Ik had een heel mooi verhaal gepland maar natuurlijk vergeten het papiertje mee te nemen. Een beetje overdonderd
door alle enthousiaste mensen heb ik een kort praatje gehouden en de PH-LYS vele mooie en behouden vaarten gewenst. Tevens moest ik natuurlijk ook vermelden dat ik hoopte dat ik vanaf nu veel ballonnen zou gaan verkopen en dat de ballon door Europa zou gaan reizen om naamsbekendheid te verkrijgen en andere ballonvaarders de kans te geven een keer op een Kavanagh ballon te varen.



Na de doop zette Gerke de andere ballon op. In deze ballon, de PH-RKG zaten fotografen en pers en de prijswinnaar van de prijsvraag in het Hot Air Magazine van vorig jaar. De prijswinnaar is de heer Jan Hetebrij, een welbekende ballonspotter en uiterst vriendelijke man. Hij mocht samen met zijn broer Johan mee in de
	RKG en ontvangt later deze maand nog een Kavanagh Balloons kledingpakket. Dit seizoen zal Jan Hetebrij dus te herkennen zijn als de spotter in Kavanagh uniform. Gerke steeg als eerste op om zo de mensen de kans te geven wat mooie kiekjes te kunnen maken. Daarna vertrok de PH-LYS en werd het rustig op het veld. Het was héél bijzonder (oud Twents gezegde volgens K. S. te E.) om je eigen ballonnen tegelijk in de lucht te zien hangen terwijl jezelf op de grond staat. Met een trots en voldaan gevoel heb ik samen met mijn gasten nog een heerlijk glas champagne gedronken en nagepraat op het veld. De avond eindigde in onze ballonbar waar later de ballonvoerders ook terug kwamen. In totaal gezien was de avond voor mij een succes. Ik heb genoten en wil dan ook graag iedereen bedanken voor zijn hulp en aanwezigheid. Vanaf nu is mijn dealerschap van Kavanagh Balloons officieel
begonnen en kunnen ballonpiloten en operators bij mij terecht voor informatie over dit ballonmerk uit Australië. Later dit seizoen kunnen jullie in ieder geval een actie en een informatiepakket verwachten. Je kunt mij bereiken via email of via de website. Ronnie Kleinsmit

Kubicek Balloons uit Tsjechie maakte deze fraaie BB30 ballon. De "Footbal" gaat naar Oostenrijk en krijgt het kenteken OE-RZA mee.		OO-BRG, de nieuwe aanwinst in het team van Danny Bertels Ballooning, een Lindstrand 150

Nakagawa 2, een Cameron Z-90, JA-A120 voor Japan	De wedstrijdballon van Kubicek, een type BB 20 Grand Prix Demonstrator voor Engeland	Nog een BB 20 Grand Prix van Kubicek en deze gaat naar Spanje

De tweede nieuwe Cameron Z-160 PH-BMK voor Bert ter Horst uit Enschede is ook klaar	Deze Kubicek BB60 gaat naar Servië - Montenegro	En deze kleurrijke Kubicek BB60 is voor het Franse luchtruim

Ballonvaarder David Hempleman-Adams kan eindelijk feest gaan vieren nadat bekend is geworden dat hij tijdens zijn hoogterecord poging op 23 maart geen enkele regel heeft geschonden. Een tijdlang zag het er slecht voor hem uit. De FAA (Federal Aviation Administration) heeft bekend gemaakt dat na nauwkeurig onderzoek van al het papierwerk, vergunningen en dergelijke is gebleken dat het team de juiste procedure
	heeft gevolgd. Ze feliciteerden het team met het behalen van een nieuw hoogterecord (voor dit type ballon) en het correct volgen van alle regels. Op 23 maart haalde David een hoogte van 40.000 voet in de Mears Challenger, een normale open rieten mand met daarboven een Roziere ballon, dat is een combinatie hetelucht met helium gas. De vaart is gemaakt in Greely, Colorado, USA en hij verbrak het vorige record van 35.628 voet wat nog steeds op naam stond van Per Lindstrand in November 1996. Het team van David werd bruut gestoord in de feestroes nadat de FAA binnen 24 uur na de landing een onderzoek startte naar de correctheid van de vaart. Zo dacht men dat de ballon zonder toestemming was binnen gevaren in gecontroleerd luchtruim, dat David geen vergunning had om in Amerika te varen en dat de transponder van het verkeerde type was.
De gegevens: Class A - Free balloons / Claim number : 9119. Size category : AM-08 (Mixed balloons : 2 200 to 3 000 m³) General Category. Type of record : Altitude. Course/location : Greeley, CO (USA). Performance : 12 801 m. Pilot : David HEMPLEMAN-ADAMS (UK). Balloon : Cameron Balloons Roziere 90. David Hempleman-Adams verklaarde: "Het record moet nu nog wel goedgekeurd worden door de FAI, en dat neemt ook nog de nodige tijd in beslag, maar ik ben heel blij dat de FAA heeft besloten dat wij de vaart correct hebben uitgevoerd. Nu eerst een bier".

Met deze nieuwe wedstrijdballon zul je ongetwijfeld elke wedstrijd kunnen winnen. Het nieuwste wapen van Lindstrand balloons, de X serie met digitale print. En wat voor een print !!! Je collega wedstrijdvaarders zullen geen oog meer hebben voor het doelkruis. Getoonde ballon is een 69X, men levert nu ook het 60X type.



Ook nieuw is het B type (12 gore bulbous), met bolle banen, terug naar het traditionele model, vergelijkbaar met de oude Viva's. Voor meer informatie over Lindstrand ballonnen kun je kijken op de website.

Historisch succes, de Ei ballon maakt een non stop vaart over de Tararua Ranges. Deze special shape ballon maakte een perfecte vaart over de 3800 tot 4000 voet hoge bergen en bereikte een hoogte van 7400 voet. Meerdere ballonnen hadden hiertoe al een poging ondernomen maar slaagden er niet in. Piloot Rick Walczak
	was erg nerveus bij de start toen de laatste voorbereidingen werden getroffen. De trip was al maanden voor de tijd gepland en met toestemming van de CAA startte de ballon tegen 06.30 uur in de ochtend vanuit Shannon, noord van Otaki, New Zealand. "We moesten minstens 2000 voet over de hoogte piek, daarom hebben we een vaarroute uitgezet die ons veilig naar de overkant zou brengen" aldus Rick Walczak. "We maakte gebruik van de laatste satelliet gegevens die we rechtstreeks binnen kregen op onze laptop, zodat we de allerlaatste informatie over het weer paraat hadden. Ondanks dat we genoeg gas aan boord hadden voor een vaart van 4 uren, slaagden we erin om al na 2 uur de overtocht te voltooien. Ik gebruikte onderdelen van 4 ballonnen om onze ballon samen te stellen voor deze vaart. We brachten 360 liter propaan aan boord en verstookten 55 liter per uur.
We gebruikten stikstof om meer druk op de branders te hebben. Onze ballon gaf een perfecte voorstelling, toen we gingen landen hadden we het gevoel alsof we de Britisch Mars Lander waren. 2 teams van 4 man crew werden samengesteld om aan beide zijden van de bergen te assisteren". Kiwinews