Hot Air Magazine 82 - Maart 2009 - Jaargang 7

 
   
Rainbow in the Dark
 
Tekst: Jonathan Trappe, Foto's: Jonathan Trappe en Cindy Petrehn
 

Meerdere dagen lang leefde ik letterlijk in de hemel. Boven de bergen, de canyons en de uitgestrekte vlaktes. Meerdere dagen met 2 personen in een klein rieten mandje, Troy Bradley en ik, boven 6 Amerikaanse staten. Dezelfde hemel was gastheer aan 16 andere gasballonnen uit onder andere Frankrijk, Duitsland,

Groot-Brittannie, Oostenrijk, Zwitserland en de Verenigde Staten. Een ieder had zo zijn eigen redenen om zo lang in de lucht te blijven maar we hadden allemaal hetzelfde hoofddoel, een zo lang mogelijke afstand af leggen. Er vonden 2 wedstrijden tegelijk plaats vanuit de grote balloonfiesta in Albuquerque, als eerste de 52ste editie van de Gordon Bennett maar wij namen deel aan de 13e America’s Challenge. De ballonnen zouden in volgorde van loting starten op de “Gasballon Startplatz” zoals ik de Duitsers het hoorde noemen. Iedereen zou vele uren achtereen in de lucht blijven, zonder tussenlanding. Het was een indrukwekkend avontuur wat ik graag met jullie wil delen. Er was een zogenaamd “startvenster” van 4 dagen waarin we zouden kunnen starten. De start zou plaatsvinden na

toestemming van de meteorologen en de wedstrijdleiding.  Bij de eerste briefing bespraken we diverse regels. Wat te doen na de landing, met wie neem je contact op, etc. We werden voorgesteld aan de officials en de meteorologen maar ook aan het team wat het commandocentrum 24 uur per dag zal bemannen, vanaf het moment dat de eerste ballon start tot aan het moment dat de laatste ballon geland is.

    
      

Tijdens het startvenster trok er een slecht weergebied over het land wat zich uitstrekte van Canada naar Mexico. We zouden midden in dit gebied terecht komen als we op zaterdag, de eerste startdag, zouden opstijgen. De volgende briefing was op maandag. De muur van slecht weer en stormen had zich verplaatst

naar het oosten, maar was nog steeds een gevaarlijke factor. Een interessante strategie. Vaart een ballon te snel, dan komt hij mogelijk in de buurt van de storm en wordt gedwongen om vroegtijdig zijn landing in te zetten. De ballonvaarder die zijn ballon “parkeert” in een langzame windstroming zou dan later, als de storm uit het zicht verdwenen is, deze ballonvaarder kunnen inhalen. In onze opinie zou dinsdag de beste dag zijn voor een lange afstand vaart. Een start op maandagnacht zou ons nog te ver naar het zuiden brengen, richting de actieve raketinstallaties van White Sands, een serieus gebied. Er geld een no-fly zone vanaf de grond tot aan onbeperkte hoogte. Ook als zou je iemand over de radio willen spreken om een heel klein hoekje te doorkruizen, er is geen air-to-ground communicatie mogelijk. Maar aangezien Mexico “out of bounds” gebied is voor deze wedstrijd, is de richting ook geheel niet interessant. Tot onze verbazing besloot de wedstrijdleiding om toch maandagnacht te starten. Mogelijk om de race spannend te maken. Het was dus zaak om een langzaam windje te vinden en uit de buurt van White Sands te blijven en dan in de lucht te “wachten” op het draaien van de wind.

De wedstrijd kreeg een “Go”. Grote trailers met het explosieve waterstofgas en het vredige heliumgas reden het startveld op, wachtend op de crews van de ballonnen die gevuld moesten worden. Direct na de briefing kwamen een aantal teamleden in actie. Onze “Ballonmeister” heette Garry Haruska en hij was verantwoordelijk voor het opbouwen van de ballon. Wij hadden de beschikking over een “Padelt” ballon met een rieten mand eronder. Met een beetje geluk zouden we de komende 3 dagen verblijven in dit mandje.

   
     

De afmetingen zijn hooguit 100 bij 160 centimeter. Gary was de man die deze hoop materiaal zou omtoveren in een hoogwaardig stukje luchtvaartuig. “Fly One”, een ballonteam uit Saga Japan, hielp ons mee met het prepareren van de benodigde zandzakken. Voor diegene die niet weten hoe een gasballon werkt, op die manier blijven we ’s nachts in de lucht als het gas afkoelt of als we willen stijgen, we gooien namelijk zand overboord en stijgen dan omdat we lichter worden. Ook kregen we een aantal zakken “droog” zand.

Als we in zeer lage temperaturen terecht zouden komen, dan zou het normale zand kunnen bevriezen door het vocht wat er in zit en zou het 1 klomp worden. Garry had de zaak goed in de hand. Zolang hij maar geen ballon hoeft te volgen of een net-gasballon moet opbouwen, is hij de juiste man on the job. Toen ik terug kwam op het veld trof ik al vele ballonnen overeind en ook onze “Rainbow in the Dark” stond al fier omhoog. Ik was deze vaart al maanden aan het voorbereiden. Om aan deze competitie mee te mogen doen moest ik nog 1 gasballonvaart maken met daarin 2 uur als Pilot in Command. Dat klinkt simpel maar je moet weten dat een vulling helium in de USA wel 10.000 Dollar kan kosten. Om deze vaart te maken, vertrok ik naar Duitsland waar men met het veel goedkopere

waterstofgas opstijgt. Er stond vandaag dus heel wat op het spel en je begrijpt dat ons er alles aan was gelegen om deze vaart tot een succes te maken. We gingen een prachtig avontuur tegemoet, over enkele dagen staan we hopelijk weer aan de grond in Canada, Florida of ergens daartussen.

       

      

Met die gedachte in ons achterhoofd liepen we tegen een probleem aan. Onderaan onze gasballon zitten twee openingen. Uiteraard de vulopening, appendix genaamd maar onze ballon was tevens voorzien van een noodklepje. Als je opstijgt met een gasballon moet de appendix altijd open staan zodat het gas wat bij een

lagere luchtdruk uitzet, kan ontsnappen. Als deze mogelijkheid er niet zou zijn, zou de druk in de ballon hoog oplopen met catastrofale afloop. In deze “Padelt” ballon was een noodklep ingebouwd voor het geval de appendix op de één of andere manier dicht zou gaan. Tot onze schrik zagen we dat deze noodklep niet goed was gesloten. De ballon stond fier overeind en de noodklep was ver buiten ons handbereik . . . en stond open. Je keek zo via de klep de ballon in. De moed zakte in mijn schoenen. Zo veel voorbereiding naar dit moment en ik keek in een gat wat ons waarschijnlijk aan de grond zou houden. Zonder hulpmiddel zouden we nooit bij de klep kunnen komen. Gelukkig voor ons heeft de organisatie voor dit soort dingen de juiste oplossing paraat. Men kwam aanrijden met een grote heftruck waar op de vorken een personenplateau was gemonteerd. Troy ging omhoog om de klep te inspecteren. Voor reparatie gebruikte hij, en dat is geen geintje, een rol Duct Tape. Men verzekerde mij dat deze klep enkel nodig was in geval van nood. Een weinig geruststellende gedachte. Als we dus een noodsituatie hebben met de appendix, vertrouwen

we op het ene ding wat we net hebben dichtgeplakt, met Duct Tape. Maar goed, de klep zat dicht en in ons verschiet lag een pracht van een race. De zon ging onder, de nacht begon en op het startveld barstte het van het leven. Ballonteams, vrienden, toeschouwers . . . Onze ballon stond klaar, de apparatuur was getest

en de noodvoorzieningen waren allemaal aan boord. In vroegere jaren hing men meerdere dagen in de lucht waardoor het team zonder voedsel kwam te zitten. Ik hoorde verhalen waarbij piloot en co-piloot de laatste appel doormidden sneden en deze deelden. Troy had daar een heel ander idee over. We konden altijd nog eten overboord gooien als ware het ballast, maar zand kunnen we niet eten. We hadden dus genoeg te eten bij ons. Bij deze race komt een heel netwerk om de hoek kijken. Er zijn 2 piloten wiens leven afhankelijk is van de mensen op de grond. De ballonmeister moet de ballon correct opbouwen, het gasballon commandocentrum houdt onze positie nauwlettend in de gaten en ondersteunt ons bij de vraagstukken in de diverse luchtruimen en bij noodsituaties. Als het nodig is kunnen we ook een beroep doen op onze meteoroloog Scott Rich in Omaha. Hij bestudeert constant de weersituatie op onze route en zoekt voor ons veilige omstandigheden en snelle winden. Onze volgcrew Nidia Ramirez en Joe Bosco zullen ons de hele reis met de auto volgen. Tammy Bradley is verantwoordelijk voor onze onderlinge communicatie. Tijdens de vaart zullen we gebruik maken van een satelliet-telefoon waarmee we kunnen spreken met familie, vrienden, collega’s, media en ballonkenners over de hele wereld welke ons gedurende een groot gedeelte van de vaart zullen volgen. De nacht viel in en de eerste ballonnen gingen omhoog. Spoedig waren wij aan de beurt. Onze ballon droeg de mooie naam “Rainbow in the Dark”. Troy en ik waren aan

boord, omgeven door onze crew en vrienden. Ballonnen hingen in de lucht en dreven de donkere nacht in. Wij waren aan de beurt. De event director stelde ons de vraag of we op onze uitgelote positie wilden starten of dat we aan het eind van de lijst geplaatst wilden worden. We verklaarden dat we klaar waren om te starten.

    
     

Het Amerikaanse volkslied speelde toen we door onze crew dwars door de toeschouwers naar het startplatform werden geduwd. Op dit platform waren we nu in de handen van de start officials. We werden afgewogen om er zeker van te zijn dat we genoeg lift zouden hebben om het startveld weer snel te kunnen

vrijmaken. Troy glimlachte naar Launch Director Sabrina Handl toen ze vertelde dat we correct waren afgewogen en klaar waren om op te stijgen. De omroeper vertelde over Troy’s enorme ervaring zoals het varen over oceanen met een ballon. Hij grapte ook over mijn laatste avontuur, de ballonvaart met een hele hoop kleine heliumballonnen, zittend in mijn bureaustoel. De transponder stond aan, de luchtvaartradio stond aan, ik had de nachtverlichting in mijn hand, klaar om deze overboord te hangen zodra we los van de grond zijn. De muziek zwelt aan, de duimen van de Launchmaster gaan omhoog en we drijven galant weg van het platform, nagejuicht door alle vrienden onder ons. Ik laat de nachtverlichting zakken en laat een kleine speelgoedkoe aan een parachute los. Kinderen renden er op af om het te vangen. Andere gasballonnen dreven laag boven Albuquerque, net alsof ze de stad nog even wilden omhelzen. Hun zwarte silhouetten waren duidelijk zichtbaar tegen de vele stadsverlichting. De transponder gaf zijn signalen uit op de aan ons toegewezen code 5025. Ik sprak op de luchtvaartradio met Albuquerque International Airport, we dreven er recht op af. Uiteraard waren ze volledig op de hoogte van onze aanwezigheid, de lucht was bezaaid met ballonnen van allerlei nationaliteiten, gasballonpiloten uit de hele wereld. We hingen zo laag boven de stad dat ik rechtstreeks met mensen op de grond kon praten. “Waar gaan jullie naartoe” riepen ze. Ik antwoordde ”Canada . . . of Mexico”. Misschien was dat wel een beetje ambitieus voor onze eerste nacht. We onderhielden regelmatig contact met de verkeersleiders op het vliegveld en met hun toestemming voeren we recht

over “Runway 26”. Normaal varen ballonnen niet over startbanen, maar . . . Albuquerque is speciaal. Alles liep gesmeerd, een beetje te gesmeerd. We gingen sneller dan we wilden en zoals verwacht gingen we naar het zuiden. We moesten proberen om de rem er een beetje op te gooien. We keken naar de andere ballonnen.

   

    

We kregen het idee dat zij minder snel gingen dan wij, we moesten een langzamere wind vinden. We gooiden wat ballast overboord en klommen iets waar we een geschikt windje vonden. Tegen middernacht bevonden we ons boven Los Lunas. Ik kreeg gedachten in mijn hoofd van een volle maan met huilende coyotes.

Wat moet dit een vreemde nacht voor die beesten zijn geweest, een dozijn manen boven hun hoofd. Onder begeleiding van hun serenades verdwenen wij in de nacht, een koude nacht. We bemanden om beurten het stuur van het schip. Ik sliep enkele uren, Troy sliep een heel klein beetje en tegen 03.00 uur doorkruisten we de Rio Grande. Wat in de nacht een prachtig schouwspel was, veranderde bij het opkomen van de zon in een schitterend beeld van de woestijn. We waren amper 50 kilometer opgeschoten, ons plan om onze snelheid te verlagen was gelukt. Vandaag wachtte ons een groot spektakel. Canyons, kliffen, rivierbeddingen en mesa’s. Een mesa is een berg met een vlakke top. We gingen nu naar het westen in een gebied waar de ballonnen in deze races meestal niet komen. Troy

was uitzonderlijk goed in het spotten van andere gasballonnen, ver aan de horizon. Hele kleine stipjes die we allang niet meer op de radio hoorden. Twee stipjes aan de horizon leken een gevecht te leveren. Ze gingen omlaag, dan weer omhoog, op zoek naar iets. In de ochtend hoorden we het laatste nieuws van onze crew.

    
     

Over de satelliettelefoon kwam het bericht dat er een gasballon was geland. Na 10 uur in de lucht was
“No Gravity” aan de grond gezet. De ballon werd gevaren door de wereldklasse piloten Carol Rymer-Davis en Richard Abruzzo. Ze hadden onverwachte problemen, ze waren inmiddels al de helft van hun ballast kwijt door

een gat in de ballon. Rond deze tijd bevonden we ons boven een mesa op een uitgestrekte en zeer afgelegen plek. Bovenop de mesa was een huis gebouwd, helemaal aan de rand. Compleet in de middle of helemaal niks. (midden op de foto). Onderweg beleefden we veel van dergelijke momenten. Plekken waar ik later nog wel eens terug zou willen komen om te bekijken. Deze reis was voor mij een schitterende manier om de wereld op een unieke manier te zien. . . . Onze track liep nu stabiel naar het noordoosten. Het laag blijven gedurende de nacht had zijn beoogde effect gehad. We ontweken de zuidelijke route richting White Sands. Weet je nog dat ik je vertelde over de twee stipjes aan de horizon, de 2 ballonnen die ogenschijnlijk in gevecht waren met iets. Wij waren nu op die plek

aangekomen en kwamen erachter waarmee de piloten hadden gevochten. Er was hier niets. Geen wind, geen snelheid, geen beweging. De ballonnen die we hadden gezien waren zoekende naar beweging, dan weer hoog, dan weer laag. De naam van de locatie helpt een beetje in dit verhaal, “Wolf Stand”.

   
     

En we stonden inderdaad . . . helemaal stil. Later op onze GPS uitdraai konden we precies zien dat de waypoints praktisch op elkaar lagen. Dit was een behoorlijk gevecht, tegen niks. Onze collega’s hadden dit dus ook meegemaakt eerder die dag. Toen ineens, een hele kleine beweging. Ik keek naar de weg onder ons

en centimeter voor centimeter gingen we vooruit. Ik had sneller kunnen lopen, zelfs nog sneller kunnen kruipen. Gelukkig vonden we later een zwak windje wat ons uit dit gebied bracht, het begin van onze reis naar het zuidoosten, naar Jemez, een bergketen aan de zuidelijke tip van de Rockies. Hier maakten we kennis met andere schoonheden. Gedurende de dag hadden we al kunnen genieten van de uitgestrekte woestijn, nu kwamen we in een enorm bosgebied doorbroken door bergen. We waren bang dat we in een verboden gebied terecht zouden komen, Los Alamos. De plek waar de eerste atoombom is ontwikkeld. Op zich geen probleem, de top van deze restrictie lag op 4 kilometer dus daar zouden we gewoon wat hoger over heen kunnen varen. Het bleek achteraf niet nodig want we passeerden op 20

kilometer afstand. De hitte van die dag begon af te nemen, de zon begon langzaam te zakken. Er ontstonden lange schaduwen in de canyons van Jemez. Als we in de verte keken zagen we de Sandia Mountains opdoemen. Hey, wacht eens even. Zei ik Sandia Mountains? Vóór ons? Is dat niet de bergketen aan de oostkant van Albuquerque, in de buurt van het startveld? Uhh, ja. Ja, dat klopt.

     
    

We waren weer mooi op weg naar huis, dit was toch een afstand race? . . De zon zakt in de Jemez en onze crew had Albuquerque nog niet verlaten. Het was een prachtige dag geweest. In plaats van naar het oosten te varen zoals de ballonnen hier meestal doen, zijn wij eerst naar het westen getoerd en hebben de meest

prachtige omgeving gezien. Na 1 dag hadden we 300 kilometer afgelegd, en we konden het startveld bijna weer zien liggen, op 35 kilometer afstand. Toen we uit de Jemez voeren en de zon bijna onder ging, heb ik verse batterijen in de nachtverlichting gedaan en trokken we onze isolerende kleding aan welke de hele dag al aan de buitenkant van de mand had gehangen. De kou kwam er aan. We zochten een vaarhoogte welke ons tussen twee hoge bergketens door zou voeren. De Sandia Mountains en de Santa Fe’s de Christo Mountains. Om deze route te kunnen varen moesten we over de Ortiz Mountains heen.
Als navigatiehulp gebruikten we het zogenaamde “
ground-collision avoidance system”. Dit bevat gedetailleerde informatie over het gebied zoals hoogtes en obstakels. Het systeem maakt gebruik

van onze GPS locatie en waarschuwt voor dreigingen. Gele en rode gebieden op de kaart hielpen ons met navigeren. Geel betekende dat we dicht bij een obstakel zouden komen, rood zou een botsing betekenen. Dit konden we uiteraard voorkomen door onze hoogte aan te passen. Onze track ging verder richting Placer

Mountain. We konden ballast uitwerpen om er overheen te gaan, maar we wilden niet teveel zand verspillen. Op hoogte zou onze route ongewenst veranderen. De luchtstroom waaide echter mooi om de berg heen en nam ons in zijn stroom mee, net als een motorrijder een obstakel zou ontwijken. We vervolgden onze geplande route en kwamen in het open landschap van San Miguel. We hadden nog geen enkele keer de riplijn gebruikt en hadden dus nog al ons gas. We ruilden van positie en ik nam het stuur over terwijl Troy ging slapen. Ik volgde nauwgezet de contouren van het landschap om ons heen op een heel klein schermpje. We bevonden ons in een donker, open en verlaten landschap tussen Roswell en Santa Rosa. Het was erg koud, ondanks de vele lagen met kleding. We hadden chemische

verwarmingspakketjes maar ook die hielpen weinig. We gingen het gebied binnen van de Pecos North Military Operations en het was echt heel erg koud. Ik keek constant op het schermpje om zeker te zijn dat er geen onverwachte obstakels zouden verschijnen. Toen ik toevallig even buiten de mand keek schrok ik me

wezenloos. Tientallen torens . . . . mijn hart ging tekeer als een gek. Er stonden helemaal geen torens geregistreerd in dit gebied, mijn scherm was leeg. Toen ik over de rand keek, in slaperige toestand, schreeuwden mijn hersens “Torens” en dacht ik dat we een radio zendgebied binnen waren gevaren. Wat mijn hersens aanzagen voor torens, bleek een heel netwerk van rode lampen op de grond te zijn. Kilometers lang, allemaal tegelijk aan, en dan weer allemaal uit. Tot op de dag van vandaag weet ik nog niet wat dit was, een deel van een militaire of wetenschappelijke installatie. Ik weet zeker dat het niks mysterieus is geweest maar drijvend in het stikdonker, ijskoud en moe, boven de woestijn van Roswell, gaf het mij behoorlijk de kriebels. Ik kalmeerde weer en voer verder. Tegen 03.00 uur

werd Troy wakker, onze vaarrichting stond hem niet aan. We gingen te ver naar het zuidoosten. Hij opende de chute en liet wat gas ontsnappen. Troy zou de ballon varen tot begin daglicht op een hoogte van zo’n 3 a 400 meter boven het landschap. Ik ging slapen. Vlak voordat de zon boven de horizon uit kwam, werd ik

wakker. Ik stond op van de bodem van de mand en rekte mezelf eens goed uit. De afgelopen nacht, tegen 05.00 uur, waren we de staat Texas binnen gedreven. We zaten nu dicht bij de aarde, op twee verschillende  manieren. Troy had de ballon dicht bij de aarde gemanoeuvreerd om gebruik te maken van de beste track, wind uit richting 252. Tevens zaten we dicht bij het plaatsje “Earth” (zie boven), een kleine Texaanse gemeenschap met 293 families. Deze mensen bewerken hun land op een hele speciale manier, ze bewateren hun velden namelijk vanuit een centraal middelpunt. Dit resulteert in bouwland wat lijkt op cirkeldiagrammen, een droom voor statistici. Dag 2 in de ochtend, de zon komt op. Als we bij een boerengemeenschap komen, krijgt de warmte van de zon vat op de ballon. Op het moment dat we de

gemeenschap voorbij zijn, heeft ons verwarmde gas ons naar een dubbele hoogte gebracht. De ochtend is een interessant moment in een gasballon. Je bent dankbaar dat je uit de koude nacht komt, het had gevroren. Dat verandert allemaal als het licht aangaat en de dag begint. In plaats van mezelf beschermen tegen de kou, moet ik me nu wapenen tegen de hitte. Er is een levensgroot verschil tussen dag en nacht.

    
   

Oh, ik geloof dat ik ook nog nooit eerder mijn tanden heb gepoetst in een ballon. Het landschap veranderde van cirkels naar rood. Dit gedeelte van Texas had ik nog nooit gezien, terwijl ik hier nota bene gestudeerd heb. We vervolgden onze track naar het noordoosten, ik zocht bescherming tegen de zon op de bodem van

de mand en maakte wat foto’s door het instapgat. We beleefden weer een waanzinnige zonsondergang tegen de tijd dat we Oklahoma naderden. Ik was wat vermoeid na 2 dagen overgeleverd te zijn aan de elementen van de natuur. We hadden een compleet open wolkenloze hemel, dat was al zo vanaf de start. Onze retrieve-crew, Nidia en Joe, volgden ons nu door de Amerikaanse staten. Ze reden ergens, vele honderden meters onder ons. Ze spraken met onze meteoroloog en met ons met behulp van de satelliet telefoon. Af en toe zagen ze ons zelfs hangen. Ik vertelde al dat het de vorige nacht gevroren had en ik zag erg tegen de komende derde nacht aan. Ik haalde al mijn kleding binnenboord en trok ze laag voor laag over elkaar heen, klaar voor weer een koude nacht. Eigenlijk is dit een race van

uithoudingsvermogen. Hoe lang kun je tegen blootstelling in deze extreme uitersten. Over het algemeen deden we het heel goed. Onze voorraad voedsel hielp ons daarbij, ik zou in het dagelijks leven ook zo gezond moeten eten. Deze nacht was gelukkig een stuk minder koud dan de vorige. Ik hoor geluiden die ik niet

herken en vraag Troy wat het is. Het schijnen olie platforms te zijn, we hangen nu boven de olie industrie van Oklahoma. Op de eerste nacht werden we begroet door de coyotes, nu was het de olie. Zonder problemen kwamen we de derde nacht door en bij het verschijnen van de eerste lichtstralen zaten we boven Kansas. We spraken met onze weerman en hij vertelde dat de beste wind behoorlijk hoog zat. We moesten stijgen, een behoorlijk stuk, om deze wind te pakken. Op dit moment raakten we echter aardig door onze voorraad zand heen. We zouden dit kunnen gebruiken om te klimmen maar we hadden ook nog voldoende zand nodig voor een veilige landing. Dan was het nu dus tijd om ons eten overboord te gooien. Een rare sport is dit eigenlijk, eten kunnen we missen maar zand wordt onmisbaar.

By the way, mag je eigenlijk wel bananen uit een luchtvaartuig, in dit geval een ballon, gooien?? Ja, dat mag. Zolang als je maar genoeg voorzorgsmaatregelen treft om schade aan eigendom en mensen te voorkomen.
(Ik weet niet of deze regels ook bij ons in Nederland en België gelden, wie weet het wel ??, BB).

    
    

We bevinden ons boven een behoorlijk verlaten gebied maar het zet je wel aan het denken. Stel dat je getroffen wordt door een dozijn bananen, wat gaat er dan in je hoofd om. Wij zijn maar een klein stipje in de lucht, waarschijnlijk zie je ons niet eens als je de lucht af speurt naar de bron van de bananenregen. . . .

Het overboord gooien van ons eten hielp, we stegen weer. Eigenlijk gooiden we ook nog een beetje zand overboord en samen met de hulp van de warme zon klommen we richting de snelle winden. Kijk bij deze foto eens naar de noodklep die al 3 dagen dichtgeplakt zit met Duct Tape, je kunt zelfs door de appendix in de ballon kijken, helemaal tot aan de chute bovenop welke je met de blauwe lijn kunt openen. Ook zie je de rode kabel van de scheurbaan, een stuk stof aan de zijkant van de ballon welke je los kunt trekken om na de landing snel gas te lozen. Deze actie is echter éénmalig en kun je uiteraard alleen maar uitvoeren als je niet meer in de lucht hangt. Onze vaart tot dus ver was onder een heldere hemel. Nu troffen we een laag bewolking, prachtige bewolking. Op een gegeven moment voeren we

tussen 2 lagen bewolking in. Op onderstaande foto zie je de sleepkabel hangen, een essentieel onderdeel van een gasballon. Bij de landing remt het zware touw een snelle landing af en zorgt het er tevens voor dat de mand met de goede kant voor komt. Als we het touw losgooien, rolt het helemaal uit.

   
  

Als we dalen en het touw de grond raakt, hoeft de ballon het gedeelte van het touw wat de grond raakt niet meer te tillen waardoor de daalsnelheid zal afnemen. We schoten nu echt op, 80 km/u. Nu zitten we in de wedstrijd. We doorkruizen de staat Kansas bijna met een noordelijke richting. De bewolking onder ons

veranderd regelmatig van structuur, we krijgen een toer door de schoonheid van de lucht. We kruizen de grens van Kansas naar Nebraska en hangen weer tussen 2 lagen bewolking, terwijl we tevens zicht blijven houden op de grond. Een moment van ongekende schoonheid. We konden aan de zonzijde een stuk stof laten zakken om ons te beschermen tegen de constant aanwezige zon. Aan het frame hangen onze helmen en die hangen er niet voor niks. Bij een gasballon zitten meestal flexibele kabels tussen mand en het stalen frame waar de ballon aan vast zit, ook bij de onze. Tijdens de vaart staan deze kabels uiteraard strak, maar bij de landing . . . laten we zeggen dat die helmen er dus niet helemaal ter decoratie hangen. Onze snelheid zorgde voor een snelle wisseling van het landschap onder onze

voeten. Steden en dorpen komen en gaan, de verscheidenheid aan bewolking was een beleving op zich. We maakten een nauwkeurige analyse van onze zandvoorraad. Op dit moment hangen we 60 uur in de lucht en hebben we het grootste gedeelte al verbruikt. Voor de landing hebben we een bepaalde hoeveelheid ballast nodig om onze daalsnelheid te kunnen afremmen, anders zouden we in de aarde inslaan.

   
     

Op de foto boven links zie je wat nog over is van onze ballast. In de hopper zit nog wat los zand. Verder 2 blauwe zakken met nat zand, 2 rode zakken met droog zand en 1 zwarte tas met 10 liter water. In de mand hebben we ook nog zo’n tas. Er hangt geen ballast meer aan de andere zijden van de mand, dit is alles. Als

we hier niet genoeg aan hebben zouden we eventueel de zware batterijen en apparatuur konden droppen en daarna onze persoonlijke bezittingen. We zaten niet in deze situatie maar we maakten enkel een berekening wat onze opties waren. Eerlijk gezegd heb ik zelfs naar de houten bodem van de mand gekeken met het oog op zijn gewicht en de mogelijkheid om deze later te vervangen. Troy keek me even waarschuwend aan alsof hij wilde zeggen “Kom niet aan mijn perfecte mand”. Ik had zelfs mijn kleding al gewogen maar vroeg me af of ik nog wel zo’n America’s Challenge pilotenjas kon nabestellen als ik deze in een noodsituatie overboord zou moeten gooien. . .  We naderden de grens tussen Nebraska en Iowa, de Missouri River. We passeerden een elektriciteitscentrale, gevoed door grote zwarte

bergen kool, met daarnaast een netwerk van hoogspanningsmasten. Op onze hoogte vormde dit geen probleem. We hadden een gesprek via de satelliet telefoon met onze meteoroloog. Voor ons ontstond slecht weer, koud en neerslag. Slecht voor ons, door de neerslag zou de ballon zwaarder worden en veel ballast om te compenseren hadden we niet. Daar komt bij dat onze verlichting begon te haperen.

   
   

Als we in de nacht zouden moeten landen, zouden we blind zijn. Wat ligt er onder ons, een open veld, hoogspanningskabels, bomen, water? We hadden genoeg ballast om te landen en de nacht zouden we wel overleven, als we dit zouden proberen. De zon zakte langzaam weg en het gas in onze ballon begon af te

koelen wat ons langzaam liet dalen. We naderden de derde nacht sinds onze start in Albuquerque. We reageerden nu echter niet op onze nachtelijke afkoeling door ballast overboord te zetten maar lieten de ballon verder rustig richting aarde zakken. Ik gaf onze beslissing door aan het command centre in Albuquerque. Helaas blies de wind ons in de lagere regionen weer de andere kant op en elke minuut dat we langer in de lucht bleven werden er meters van ons resultaat afgesnoept. We preparen de mand en zorgen ervoor dat alles goed vast zit. We omwikkelen harde zaken met zachte zaken. Als we dan toch bij de landing een zware accupack tegen ons hoofd moeten krijgen dan is het beter dat deze is verpakt in een slaapzak. Helaas hadden we veel meer harde zaken bij ons waar we ons zorgen over moesten

maken dan zachte voorwerpen om ons te beschermen. Het vastzetten van alles was zeer belangrijk. Het gevaar schuilt er namelijk in dat als je de grond raakt en zaken vallen overboord, de mand weer lichter word en we weer opstijgen. De vaart was fantastisch geweest, er was buiten ons nog 1 ander America’s Challenge team in de lucht, Delta Goodie met de piloten Mark Sullivan en Cheri White. We wisten niet of Mark en Cheri deze nacht zouden doorvaren of ook straks zouden landen. Onze beslissing stond daar ook helemaal los van. Wij kenden onze ballastvoorraad en we hadden goede informatie over de komende weersituatie. Onze richting

veranderde zoals verwacht naar het westen toe. Om onze daalsnelheid correct te houden gebruikten we maar weinig ballast. Het landen met een gasballon is anders dan met een hetelucht ballon. Met behulp van de sleepkabel kun je de aarde in een veel scherpere hoek naderen en toch een zachte landing maken. De zaken werden nu serieus, zo’n 100 meter boven de grond, het geoogste veld duidelijk in zicht. Alles lijkt in orde, op een aantal strobalen hier en daar na. We moeten eerst nog een weggetje passeren en nemen aan dat daar nog stroomkabels langs de weg lopen. Onze sleepkabel kan dus pas na het weggetje overboord. We hebben op dit moment nog een snelheid van zo’n 16 knopen. Troy heeft de riplijn en de scheurbaanlijn in zijn hand. Ik heb de quick release pin van de sleepkabel in mijn hand en het is

ook mijn taak dat ik direct na het uitrollen van de sleepkabel de ballast zakken in de hand neem. Nauwlettend hou ik de stroomkabels langs het weggetje in de gaten en zodra we op veilige afstand voorbij zijn, trek ik de pin eruit en rolt de sleepkabel richting de grond. Troy bedient de chute en geeft mij opdracht om een halve zak zand overboord te gooien. Ik hou onze daalsnelheid in de gaten, Troy kijkt strak naar de grond, zijn handen aan de bedieningskabels. Even later roept hij “hele zak”.

   
   

Ik gooi het zand inclusief zak overboord en pak gauw weer de volgende in mijn handen. We naderen snel één van de grote strobalen die in het veld liggen, vanaf hoogte leken ze veel kleiner. Het zou geen ramp zijn als we daar met 16 knopen tegen aan zouden stuiteren maar wenselijk was het nou ook weer niet.

De zak die ik net overboord had gegooid, hield ons echter vrij van de strobaal. Troy opende de chute weer een stuk, de aarde kwam nu snel dichterbij. Knieën buigen, laag in de mand, zorg dat je in de mand blijft . . . . we raken de grond en slepen . . . Toen we de grond raakten, trok Troy aan de rode lijn waarmee de scheurbaan werd getrokken en het gas snel kon ontsnappen. De sleepkabel had zijn werk keurig gedaan. Deze zit namelijk aan de achterzijde van de mand en zorgt er ook voor dat de voorzijde van de mand en de ballon aan de goede kant komen. Het gas dient namelijk snel aan de bovenkant van de platliggende ballon uit te stromen. We slepen nog licht door het veld en komen uiteindelijk tot stilstand. “High Fives, bel het commando centrum dat we veilig aan de grond liggen”. Onze crew was binnen 30

minuten bij de ballon, opmerkelijk in een gasballon-retrieve. Troy en ik bleven 68 uur en 46 minuten in de lucht en verbraken daarmee het duurrecord van deze race. Mark en Cheri zijn 7 minuten na ons geland en wonen deze race op afstand, 1400 kilometer. Omdat wij 16 minuten voor hun gestart zijn, hebben wij dus enkele minuten langer gevaren. In deze America’s Challenge 2008 zijn alle deelnemers veilig terug gekeerd, een heel mooi jaar.   Jonathan Trappe

 
 
   
Ballonwoche Filzmoos 2009 
 
Tekst en Foto's: Erika van den Brink
 

Na een jaar niet mee te zijn geweest naar de Oostenrijkse Alpen kon ik dit jaar niet nog een keer overslaan en dus was het op 9 januari weer zo ver. Nadat we met team van Harten eerder die week al de nodige voorbereidingen hadden getroffen moesten we om middernacht verzamelen bij de hal in Barneveld.

   
      

Samen met team Wessel konden we aan de trip beginnen. Na een reis van ongeveer 11 uur kwamen we in Filzmoos aan. Een prachtig mooi landschap en heel anders dan Inzell, waar ik twee keer eerder mee naar toe geweest was. Nog even zoeken naar het juiste hotel en dan kon de week beginnen. 's Middags was het

inchecken en de eerste briefing, de volgende ochtend de eerste vaart. Het weer was echt super, een strakblauwe lucht en dan die gekleurde ballons boven dat witte landschap, echt geweldig. Na een vaart van ongeveer 2 uur stonden zowel team van Harten als team Wessel weer veilig aan de grond. Waar het vanuit de lucht waarschijnlijk enorm genieten was, was dat voor de grondploeg niet minder. Rotsen bedekt met dikke ijspegels zorgden voor sprookjesachtige taferelen. 's Avonds was de nightglow onder leiding van Ben Bläss, een geweldige show, waaraan bijna alle deelnemers meededen. Als afsluiting nog een enorm vuurwerk en zo was de openingsdag meer dan geslaagd! Ook op maandag waren de omstandigheden weer goed en mocht ik zelf mee de lucht in. Echt geweldig die ruige rotsen

van boven te zien, dan ben je pas echt heel klein in je ballon. Maar het uitzicht was super, de wind blies ons richting Gosau waar op dat moment ook een evenement gaande was en waar andere Nederlandse collega ballonvaarders opstegen. Uiteindelijk zijn we geland in Strobl, veel verder konden we daar ook niet omdat de dalen daar allemaal nog bedekt waren onder een dikke laag mist.

    
     

Ook dinsdag weer een mooie dag gehad, woensdag was het weer minder. Er stond behoorlijk wind en ze voorspelden sneeuw die dag, dus na een ochtendje in de sneeuw "spelen", was het 's middags tijd voor de kindermiddag. Mees van Dijk die zijn kuiken opzet, Peter van Harten met de Brezan ballon en nog een Oostenrijkse piloot. Het kuiken heeft even gestaan maar door de snel opstekende wind moest deze actie

al snel gestaakt worden, want hij waaide alle kant op. Eduard Kroesbergen heeft toen zijn miniatuur ballon er nog bijgehaald om hiermee het aanwezige publiek te vermaken. Donderdag was het heerlijk weer, alleen te veel wind. Dus beide teams op een enkeling na op skiles om zo die dag met skiën te kunnen vullen. Twee uur les in de ochtend en 's middags zelf de piste af! Wat mij persoonlijk niet echt goed beviel, maar goed, ik ben beneden gekomen. De apres-ski beviel me eigenlijk een heel stuk beter. Vrijdag waren de omstandigheden weer prima dus als afsluiting van de week nog een mooie vaart. 's Avonds een diner met alle deelnemers en de 30e Internationale Grizzly Gas Heissluftballonwoche was weer voorbij.  
Erika van den Brink

 
 
   
Carnaval van Venetië
 
Tekst en Foto: Antonio Biasioli
 

Het Carnaval van Venetië is wellicht één van de meest bekende en meest bezochte events ter wereld. Uit heel Europa verenigen zich de Carnavalprotagonisten in Venetië om hun geraffineerde, waardevolle, grappige of groteske maskerades te laten bewonderen. In dit geval een Fransman die zijn passie voor de luchtballon heeft geuit in een heel speciale maar absoluut fantastische klederdracht: gefeliciteerd!
-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

Antonio Biasioli

 
 
   
Pixar's "UP"
 
Tekst: Bennie Bos, Animatie's: Pixar
 

De 78-jarige Carl Fredericksen dreigt zijn huis uit te moeten om in een zorginstelling terecht te komen. Voordat dat gebeurt besluit hij met zijn huis en een berg ballonnen de wereld in te trekken. Fictie ?? welnee. Ik heb jullie regelmatig mooie verhalen laten lezen van ballonpiloten die met een hele hoop, zogenaamde clusterballonnen de lucht in gaan. Piloten zoals John Ninomiya, maar ook de schrijver van het eerste verhaal van dit magazine, Jonathan Trappe. Het verhaal van zijn clusterballonvaart kon je enkele maanden geleden nog lezen. Mogelijk dat de animatiefabriek Pixar door dergelijke piloten op het idee van “Up” is gekomen.
Op 29 mei 2009 gaat de film in première maar je kunt hier alvast de trailer bekijken.     Bennie Bos

      

 
 
   
Salomon August Andree
 
Tekst: Historiek, Foto's: Nils Strindberg
 

Salomon August Andree werd op 18 oktober 1854 geboren in Gränna, een klein dorpje in Zweden, en studeerde techniek aan het technologisch instituut in Stockholm. In 1876 bezocht hij de Wereldtentoonstelling in Philadelphia. Tijdens zijn bezoek aan Amerika maakte hij kennis met de ballonvaarder

John Wise. Andree interesseerde zich zeer in de ballonvaart. Hij bestudeerde de aerodynamica van ballonvluchten en maakte in 1892 zijn eerste vlucht in een heteluchtballon samen met Francesco Cetti. In de periode hierna maakte hij, met zijn eigen ballon genaamd de Svea, negen vluchten. Hij stak onder meer de Oostzee over en wist een hoogte van vijf kilometer te bereiken. Nadat hij de ballon enigszins bestuurbaar had weten te maken kreeg Salomon August Andree een avontuurlijk plan. Hij wilde vanaf Spitsbergen met een ballon via de noordpool naar Alaska vliegen. Hij liet door de Fransman Henri Lachambre in Parijs een nieuwe ballon bouwen, de Örmen (adelaar). Een ballon met een diameter van 20 meter en een volume van bijna 5000 m3, die gevuld zou worden met waterstof. Andree landde in juni 1896 samen met meteoroloog Nils Eckholm en fysicus Nis Strindberg met de Örmen op Spitsbergen maar

bleef vervolgens tot augustus aan de grond, in afwachting van een gunstige wind. Dat zat niet mee. De wind bleef uit het noorden komen en de Zweedse media werden steeds sceptischer over de plannen van de ballonvaarder. Eén van de belangrijkste geldschieters van de expeditie, Alfred Nobel, bleef Andree echter steunen. De ballon werd nog groter gemaakt. In de tussentijd trok meteoroloog Nils Eckholm zich terug.

Hij werd vervangen door Knut Fraenkel. Andree en zijn expeditieleden landden 30 mei 1897 opnieuw op Spitsbergen en op 11 juli begonnen de drie mannen aan hun tocht. Direct na de start ging het al mis. Eén van de touwen waarmee de vlieghoogte en richting van de ballon kon worden geregeld, ging verloren en om niet direct in zee te storten moest er ballast overboord worden gegooid. Vier dagen nadat de drie expeditieleden vertrokken waren werd een postduif gevonden met het bericht dat de expeditie 82°2' NB had bereikt. Daarna bleef het echter angstvallig stil. Pas in 1930 (33 jaar later) werd duidelijk dat de ballon was neergestort. Bij Kvitøya ten oosten van Spitsbergen werd een boot gevonden met daarbij de lijken van de drie mannen, evenals logboeken, dagboeken en foto's van de tocht. Uit de aantekeningen bleek dat de wind niet mee had gezeten. Deze had de ballon ongewenste richtingen

opgestuurd. Uiteindelijk was de ballon op 14 juli op 82°56' NB, 29°52' OL op het ijs geland. Salomon August Andree, Knut Faenkel en Nils Strindberg hadden vervolgens geprobeerd met sleden en een boot Frans Jozefland te bereiken. Westwaartse drift van het ijs maakte dit echter onmogelijk. Oktober 1897 bereikten de mannen uiteindelijk Kvitøya. Daar zouden ze alle drie omkomen. De laatste dagboekaantekeningen dateert van 17 oktober. De lichamen van de expeditieleden werden overgebracht naar Zweden. Op 5 oktober dat jaar kwamen veel Zweden op de been om hen in Stockholm de laatste eer te bewijzen. In Andree's geboortedorp Gränna wordt ter ere van de ballonvaarder ieder jaar een ballonnendag gehouden.    Historiek
(De getoonde foto's zijn gevonden op de camera van Nils Strindberg, genomen vlak na de fatale landing).

 
 
   
Serious Request
 
Tekst: Defensie, Foto: Lars Scheve
 

De plaatsen in de heteluchtballon, die de luchtmacht heeft aangeboden voor de veiling van het radioprogramma 3FM Serious Request, hebben in totaal 1830 euro opgeleverd. De bieders maken de ballonvaart komend voorjaar. Het Glazen Huis van de jaarlijkse 3FM-actie Serious Request stond in december 2008 in Breda, op steenworp afstand van het Kasteel van Breda. Het thema van de actie was "Vluchtelingen". In het Glazen Huis bood de commandant van de NLDA, generaal-majoor van Groningen, de plaatsen in de luchtmachtballon aan voor de veiling. Het betrof drie ballonvaarten voor twee personen, die dus 610 euro per stuk hebben opgebracht.  
Defensie

 
 
   
Luchtfotografie
 
Tekst en Foto: Sky Camera
 

Luchtfotografie met behulp van een helium ballon. Sky-Camera gebruikt speciale gepatenteerde heliumgevulde ballonnen met een draagvermogen van 2 – 50 kg (diameter 2 tot 8 meter) die ook bij harde wind in de lucht kunnen blijven. De ballon is met een kabel verbonden aan de grond, vandaar de term kabelballon. Hoewel kabel…, Sky-Camera gebruikt een lichte maar extreem sterke vezeldraad (Dyneema) en een krachtige lier om de ballon op zijn plaats te houden. Achterop de ballon zit een airofoil. Dit doek werkt als

een vleugel waardoor de ballon bij sterke wind een extra opwaartse kracht ondervindt. Daarom blijven deze ballonnen bij harde wind in de lucht terwijl zeppelins tegen de grond worden geblazen. Een speciale zilverkleurige, van warmtewerend materiaal gemaakte ballon wordt ingezet bij extreme temperaturen, zoals boven brandhaarden of tijdens langdurige inzet in de volle zon. Onder de ballon is een op afstand bestuurbaar en met gyroscopen gestabiliseerd platform bevestigd waarop een video of fotocamera, infrarood camera of internetcamera gemonteerd kan worden. Platform en camera worden vanuit het grondstation bestuurd. De videobeelden van de camera worden naar het grondstation gezonden voor verwerking en opslag. De aanhanger is voor het transport van de gevulde ballon. Hiermee is de ballon binnen 10 minuten na aankomst op de locatie inzetbaar. Is het gevaarlijk? Nee, de ballon is

gevuld met helium, een onbrandbaar en niet giftig inert gas. Het platform en de camera wegen ongeveer 2 kg. Het helium in de ballon heeft een opwaartse kracht. Het geheel gaat dus omhoog. Mocht er een lek ontstaan dan verliest de ballon langzaam zijn gas en daarmee zijn draagvermogen en daalt zachtjes naar beneden. De man op de grond bedient de lier en de camera. Hij ziet op een beeldscherm wat de camera ziet. Met een radiografische besturing kan de camera naar links of rechts en omhoog of omlaag worden gedraaid.  Sky Camera

 
 
   
Uitnodiging "We Color the Sky 2009"
 
Tekst: Bennie Bos, Foto's: Barry Bower
 

“Coloriamo i Cieli”, ofwel “We Colour the Sky”. Een ballonmeeting in het Italiaanse Castiglione del Lago, Perugia. Organisator Barry Bower nodigt jullie uit om aan deze meeting deel te nemen. Een evenement wat gecombineerd wordt met een groot internationaal vliegerfestival. Stuur even een mailtje naar Barry en je ontvangt alle informatie.   Bennie Bos

    
 
 
   
Over de Alpen naar Italië
 
Tekst en Foto's: Henri van Bommel
 

Een jaar geleden begon ik met de voorbereidingen. In augustus 2008 schreef ik al een verslag over de hoogtevaart naar 20000 voet die ik als opstap naar de oversteek over de Alpen maakte. Doel van die vaart was om ervaring op te doen met het varen bij lage temperatuur, met zuurstof en met communicatie naar de

verkeersleiding op die hoogte. Eind januari waren wij als team aanwezig in Tirol bij het ballonevenement Kaiserwinkel-Alpin Ballooning 2009. Het plan was om tijdens dit evenement, bij geschikte condities, de Alpen over te steken. We maakten vier mooie ballonvaarten maar helaas was de wind in die week niet geschikt om over de Alpen te kunnen varen. We keerden dus terug naar huis met het idee om het volgend jaar opnieuw een kans te geven. De mogelijkheid deed zich sneller voor want begin februari draaide de wind plotseling naar de vereiste noordhoek en de vooruitzichten voor het weekend van 15 februari zagen er goed uit. Ook de voorspelde windsnelheid op vaarhoogte was prima. Ik belde met Norbert Schneider voor overleg. Norbert heeft al vele malen de Alpen overgestoken en had ook plannen om de oversteek te maken. Hij nodigde mij uit om samen met hem te starten. We reisden dus met ons team

nogmaals af richting zuid Duitsland. Meerdere teams hadden zich bij Norbert gemeld en we gingen met zes ballonnen als formatie varen. Het voordeel voor Werner, onze volger op de weg, was dat hij zich bij de groep aan kon sluiten. Alle volgauto’s reden gezamenlijk richting Italië. In verband met de windrichting werd Sint

Johann in Oostenrijk als opstijglocatie gekozen. Oorspronkelijk wilden we op het plaatselijke vliegveld vertrekken maar daar lag zoveel sneeuw dat we de ballonnen daar niet uit konden leggen. Op de parkeerplaats van de ski piste ging dat wel en daar werden alle ballons klaar gemaakt voor de start. Tijdens het opbouwen van de mand sneeuwde het stevig echter de voorspelling was dat deze sneeuwbui snel naar het oosten weg zou trekken. De mand werd voorzien van alle standaard zaken met daarnaast natuurlijk veel meer gas, alle instrumenten dubbel, zuurstof voorzieningen, vuurpijlen, overlevingsmiddelen, dekens en warme kleding i.v.m. de lage temperatuur op hoogte van zo’n min dertig graden celcius. Thijs was tijdens deze vaart mijn enige passagier. We stegen keurig gecontroleerd, door de laatste sneeuwvlokken, om de minuut op zodat we na vijf minuten met zes ballonnen in de

lucht hingen. We klommen met 600 voet per minuut gelijk door naar FL170. Op 10.000 voet zetten we de zuurstof maskers op met een pure zuurstof flow van 2 tot 3 liter per minuut. De reserve zuurstoffles lekte op hoogte terwijl deze aan de grond nog in orde was. Onze zuurstof uitwijk liet het dus afweten, Lindegas onderzoekt de oorzaak daarvan. Verder verliep alles volgens het boekje.

    

    

Onze vaarrichting was 210 graden en de snelheid rond de 100 kilometer per uur. Met deze richting vaarden we langs Kitzbühel en Krimml over de Grossvenediger richting het Gardameer. Onbeschrijfelijk is het zoals de enorme bergen onder ons doorschoven. Grote gebieden van besneeuwde dalen en bergtoppen zonder wegen

of huizen lagen onder ons. Boven ons een kraak heldere strakblauwe lucht. Ondanks de lage temperatuur voelde het heerlijk bij een stralende zon. Thijs markeerde regelmatig onze posities en tijstippen op de kaart met potlood. Onze harddisk film camera liet het afweten met de melding dat de temperatuur te laag was maar foto’s maken lukte nog wel. Al vrij snel naderden we de Italiaanse grens en Norbert, onze nummer één ballon van de formatie, die de communicatie deed,  riep de verkeersleiding van Padova op. De rest van de formatie luisterde mee en sprak met elkaar op 122.25. De Italianen hadden bij het indienen van de vliegplannen behoorlijk moeilijk gedaan en wilden ons streng dirigeren, zo gaf men aan. Uiteindelijk viel dat erg mee. We moesten in de buurt van Trento even naar beneden, naar 13000 voet, voor het kruisen van een airway met inbound traffic. Op die hoogte viel de snelheid terug naar 70

km per uur wat aan de lage kant was. Eenmaal voorbij de airway kregen we weer toestemming om naar de optimale hoogte, FL170 ofwel zo’n 5500 meter, te klimmen en vaarden we langs het Gardameer af. Vanaf dat punt lag er een vlak zeeniveau landschap voor ons. Toch moesten we nog 80 kilometer verder varen om voorbij de turbulente lucht van de Alpen terecht te komen. Vervolgens kon de daling worden in gezet met 800 voet per minuut en we landen om 13:30 uur probleemloos met een rustige wind op een mooi veldje in Piubega in Italië. Werner was met de volgauto aardig in de buurt en had inmiddels al 450 km gereden.

    
    

Werner voerde onze coördinaten op de gps in en was een half uurtje later ter plaatse. Wij hadden samen met een aantal Italianen inmiddels de ballon al ingepakt. De andere ballonnen van onze formatie waren allemaal in dezelfde omgeving geland. We besloten na overleg om eerst een tijdje te gaan rijden en we troffen elkaar 250 km verderop in een restaurant bij de Italiaanse-Oostenrijkse grensovergang richting de Brenner. Na de

gezellige samenkomst en sterke verhalen vervolgden we onze weg terug en kwamen om elf uur in de avond bij ons hotel in Bayeren aan. We waren om vijf uur in de ochtend vertrokken dus slapen lukte wel. De volgende dag reden we, nog voor de sneeuwstormen Bayeren tergden, naar huis. Een flinke driedaagse trip van 2700 km voor één ballonvaart. Het was de moeite waard. Ik maakte deze vaart met de Berkvensballoon, een Schroeder 3600. Instrumenten aan boord; 2x flytec hoogtemeter, 3x iQue3600 gps, 1x GPSmap76s gps, 2x Icom A22 radio, 1x Dittel FSG2T radio, 1x TRT800H transponder, een kompas en een mechanische hoogte meter. Voor deze vaart nam ik bij een startgewicht van 812 kg zeven 60 liter tanks mee de lucht in. Om de ballon op te zetten gebruikte ik een extra infationtank. We hadden in vier uur en een kwartier 302 km afgelegd en 211 liter propaan

verbruikt. Dit komt neer op een verbruik van 50 liter per uur. Beide personen aan boord hadden een persoonlijke vijf liter zuurstof fles ter beschikking waarvan we de helft verbruikten. De wind op FL170 was
030 graden met 52 knopen, de temperatuur min 30 graden en een zeer lage luchtvochtigheid met 100 km zicht. De grondwind in Italië bij de landing was 180 graden met 5 knopen. Wel was het thermisch dus de
wind aan de grond was vlagerig. De alpen oversteek was perfect verlopen. Met dank aan Norbert Scheider voor alle tips en Werner Leenders die ons over de weg volgde.   Henri van Bommel

 
 
   
Ballongek
 
Tekst en Foto's: Gertjan Veldman
 

Hoe het allemaal begon?..... Ik fietste al 8-jarig jongetje over een brug die boven een zijtak van het Twentekanaal hing. Tussen de draden van de elektriciteitsmasten door zag ik een klein bolleke hangen in de lucht. Dit fenomeen trok natuurlijk mijn volle aandacht. Na een tijdje kwam dit bolleke steeds dichterbij en

werd alsmaar groter en kleurrijker (wind stond deze dag zeer gunstig blijkbaar). Zoiets schitterends had ik nog nooit in mijn, destijds, korte leventje gezien. Sindsdien is mijn verzamelwoede omtrent de heteluchtballon ontstaan. Het begon natuurlijk allemaal met een sticker die de vriendelijke meneer van de volgcrew aan mij gaf. Ik was in de wolken.... Naarmate de jaren voorbij gingen, volgtochten, per fiets, achter de ballonnen aan om maar in de buurt te komen van die vriendelijke mensen van de volgploeg. Want ja, deze mensen hebben meestal wel stickers en certificaten bij zich.... Mijn eerste plakboek was intussen al gauw gevuld en ik was drastisch op zoek naar een 2e. Weer een paar jaar later en financiëler beter in de markt liggender (door de verschillende folderwijkjes) kon ik natuurlijk leukere en iets duurdere dingetjes kopen. Het groeide en groeide maar. En nu is het zelfs al zover 

dat ik een eigen kamer / museumpje voor elkaar heb geknutseld / tentoon gesteld. Altijd leuk als mensen voorbij lopen en ik s'avond de lampen aan heb. Ze krijgen gewoon een zere nek als ze naar boven kijken.

    
  

Afgelopen jaar heb ik mijn grootste droom in vervulling zien gaan... Een reis naar het walhalla van de ballon pioniers.... Albuquerque, New Mexico. Nu is dus mijn levensmotto aan gruzelementen aangezien ik hierbij nu aanwezig was. Nu is dus mijn volgende uitdaging... een fietsvakantie over ROUTE 66 (of een gedeelte), maar dat is een ander verhaaltje (wat misschien nog ooit gaat gebeuren) Ben ondertussen al flink aan het sparen..... Gertjan Veldman (Ballongek.hyves.nl)
Even rondkijken in dit bijzondere museum, kijk dan maar eens naar deze video.

 
 
   
Valentijns meeting
 
Tekst en Foto's: Antonio Biasioli
 

Het wordt ondertussen een vaste stip in de agenda. Half februari te Carpineti, voor alweer de 8e editie van de Valentijnsmeeting “Mongolfiere Innamorate”. In het schitterende decor van de heuvels boven Reggio Emilia. Dit jaar waren ze met zo’n 22 ballonnen, o.a. toegestroomd uit Duitsland, Zwitserland, Engeland, Hongarije en zelfs een moedige Zweed, om de lucht boven het pittoreske dorpje Carpineti te kleuren.

   
     

Klein maar bekend als zijnde gesignaleerd – bij wet (notam) – "zone gereserveerd voor de luchtballonnen"!  Paolo Barbieri, ondertussen uitgegroeid tot de meest bekende Italiaanse organisator van ballonmeetings, wist de dode momenten tussen de vaarten in aangenaam te vullen door de teams te vergasten op een geleid

bezoek aan o.a. het Ferrari Museum, een kaasfabriek waar de heerlijke Parmigiano Reggiano wordt gemaakt, en een fabrikant van de typisch Italiaanse azijn  ‘Aceto Balsamico’. Dit jaar werd ook een heus Carnavalsfeest georganiseerd, met verkiezing van de best verklede piloot! De meeting zette in onder een grijze en vochtige hemel, maar gelukkig veranderde de meteo in positieve zin tijdens de laatste 4 vaardagen. Vrieskou maar zonnig en kristalheldere hemel, wat mooie lange ochtendvaarten toeliet en, niet onbelangrijk, een vrij makkelijke retrieving. Op zaterdag 14 februari, Valentijntje, voltrok zich het huwelijk van Mirko en Elisa Marangoni. Hij, piloot van de nieuwste en mooiste Italiaanse luchtballon. Zij, zijn trouwe crew ...  Na de burgerlijke trouw in het Gemeentehuis van Carpineti reden we in stoet naar

het opstijgterrein, waar de ballonnen werden klaargemaakt om de familieleden een onvergetelijke vaart te bieden. Daarop volgde het huwelijksdiner samen met de vrienden-piloten. Ik heb een paar foto’s gemaakt (zo’n 250...) en meer dan waarschijnlijk zal niemand zo’n spectaculair en veelkleurig trouwalbum hebben als
zij !! Mocht iemand in Europa zich geroepen voelen in het huwelijksbootje te stappen in Italië gedurende de ‘Valentijnsmeeting’: volgend jaar valt 14 februari op een zondag ....  (video 1) (Video 2)    Antonio Biasioli   

   

 
 
   
Tot Slot
 
Tekst: Bennie Bos, Foto: Val Gleave
 

# De ballon op de foto hiernaast hangt in een canyon bij het plaatsje Page in Arizona. Amazing !!
#
Helaas kende het OOVK, het open Oost Vlaams Kampioenschap 2 maal een "no-go" in verband met de weersomstandigheden.
# Je kunt je inmiddels aanmelden voor de Fryslan Cup welke op 21 maart wordt gestreden.
Kijk daarvoor even op de website van de DBCC.
# Kevin Boon is beheerder van het Belgian Balloon & Airship register. Hij mist nog een klein aantal foto's en vraagt jullie hulp, kijk even op de website.
Op 7 maart vindt in het Gelderse Oosterwolde weer de jaarlijkse ballondag plaats, een ideale gelegenheid voor ballonliefhebbers, zie info op de website.
# Een aantal personen is op zoek naar een GPS voor ballonvaren, ik zou graag via email van je horen wat het ideale model is voor onze sport.
# Kijk af en toe even achter de knop "Nieuwe Ballonnen". Ik plaats daar regelmatig nieuwe foto's.
# Dit was het magazine van maart 2009, dank voor je aandacht. Je reacties zijn welkom via email
Het voorjaar is in aantocht, Bennie Bos