Belgian Balloon Trophy, ofwel 6785/8495
 
Tekst en Foto's: Bennie Bos
 

Het was even zoeken op de kaart naar het minuscule gehuchtje Izier, maar gelukkig hebben we het magische Google. Het kleine dorpske herbergt een lieflijk bungalowparkje midden in een bosrijk gebied waar de Belgische vogeltjes bijzonder vrolijk fluiten. Vlak voor onze aankomst ontmoeten we op een smal straatje een boer met

10 hele stevige koeien, die rakelings langs de auto lopen, en van zo dichtbij zijn die beesten toch wel heel erg groot. Parc La Boulac is dit jaar het zenuwcentrum van de Belgian Balloon Trophy waarbij tevens om de titel van Belgisch en Nederlands kampioen wordt gestreden. De organisatoren staan voor een zware opgave want ver boven verwachting moeten maar liefst 27 deelnemers worden geherbergd en verzorgd. Ik kan mij niet heugen ooit zoveel deelnemers op een nationaal kampioenschap te hebben gezien. 10 Nederlandse, 10 Belgische,
2 Zweedse, 2 Zwitserse, 2 Duitse en een Luxemburgs team geven acte de presence. En daaronder bevinden zich niet de minsten uit de wedstrijdwereld. Ik noem uiteraard de huidige kampioenen Steven Vlegels en Henk Broeders maar ook meervoudig kampioen Uwe Schneider en de huidige Europese kampioen Stefan Zeberli. Ik bevind me als crew in

team nummer 19 met piloot Erwin Pellegrom. Ons onderkomen ziet er zeer goed en verzorgd uit, ik heb zelfs mijn eigen slaapkamer, met wasbak. Het zijn particuliere huisjes die verhuurd worden dus TV, DVD, magnetron en open haard, we klagen niet. Op woensdagavond druppelen de teams binnen op het park.

De heuvels zijn serieus te noemen, de weggetjes zijn smal en soms behoorlijk steil. Het weer ziet er nog niet al te best uit, regelmatig valt er wat drizzle uit de Belgische hemel en het is veel te koud voor de tijd van het jaar. Om 21.00 uur begint de General Briefing in een speciaal daarvoor opgestelde (circus)tent welke voor de gelegenheid aan de presentatiezijde is versiert met de vlaggen van alle deelnemers waarvan uiteraard de Belgische variant het grootst is. Diverse sprekers verwelkomen de deelnemers en omdat er buitenlandse teams aanwezig zijn moet er in het Engels worden gesproken. Ik vind dat zeker het mooist voor een kampioenschap maar het bracht enkele sprekers het zweet in de nek. Vragen worden keurig door de persoon achter de microfoon beantwoord maar ook hier ontstaat weer het probleem dat niet alle deelnemers de vragen uit de zaal kunnen verstaan.

Deelnemer Matthijs de Bruijn is hier gelukkig heel consequent in en schreeuwt regelmatig “What was the question”. Een organisatorisch probleem wat ik toch bij elke meeting weer tegen kom en simpel is te ondervangen door de vraag te herhalen of een zaalmicrofoon te gebruiken. Het rulebook wordt doorlopen

 

maar daar komen weinig vragen op. Blijkbaar heeft iedereen stevig op dit 15 hoofdstukken tellende regelwerk zitten blokken. Aan alle deelnemers wordt daarna een splinternieuwe Flytech logger uitgedeeld en er worden enkele procedures uitgelegd. De FAI heeft er een speciale website over. Er wordt gezegd dat elke deelnemer zelf verantwoordelijk is voor zijn logger en Henk Broeders wil graag weten onder welke rule hij dat kan vinden, en verduld Bartje, het was even zoeken maar ook dit is omschreven in het rulebook. Men stelde het bedrag voor elke “Lost Marker” op 5 euro en gelijk kwam er iemand op het idee om rijk te worden door gevonden markers in te gaan leveren. Er worden afspraken gemaakt over het gastanken. Ga je niet tanken omdat je nog genoeg gas hebt, bel dan, zodat de gasboer niet op je gaat staan wachten. Het is donderdagochtend 06.00 uur, Hemelsvaart 2010 is net begonnen. Bij de briefing is

koffie en wat broodjes zodat je niet nuchter aan het werk moet. Het motregent en tevens hangt het wolkendek op een dusdanige hoogte dat een veilige vaart er waarschijnlijk nu niet in zal zitten, zeker met dit grote aantal ballonnen en de toch wel redelijke hoogteverschillen in het landschap. Reken dat je op 1500 foot

over de meeste PZ’s heen moet maar als het wolkendek al lager ligt . . . . De briefing wordt nog een uur verschoven maar er is weinig aan de situatie veranderd en dus . . . “Flight cancelled”. De dag komen we wel door en in de middag maak ik nog een prachtige wandeling in het bos met zijn stromende beekjes met mijn dochter Nienke die hier als observer aan het werk is. Quality time. Voor de donderdag avond liggen er al direct een paar markers en een tasksheet op de deelnemers te wachten. Voor het eerst duikt het coördinaat 6785 / 8495 op. Een getallenreeks die elke deelnemer aan het eind van het kampioenschap uit zijn hoofd kent. Het is het Common Launch Point bij de plaats Vervoz en ligt op een half uur rijden van het competitiecentrum, bereikbaar via kleine straatjes en dorpjes. Een heel mooi glad gemaaid en groot stuk veld waar ook de niet terreinwagens nog grip op kunnen houden. Men

plant een zogenaamde “Gordon Bennett Memorial” en deze heeft niks te maken met de beroemde gasballonwedstrijd. Midden op het veld ligt een driehoek met daarin een doelkruis. Het is de bedoeling om zo dicht mogelijk bij het doelkruis te scoren, echter buiten de driehoek maar wel binnen het grote veld wat als

scoringsgebied geldt. Zie de schets hierboven ter verduidelijking. Het weer is discutabel en de wedstrijdleiding besluit tot een extra briefing op het genoemde veld maar ook daar wordt de situatie niet anders van en wederom . . . “Flight cancelled” waarna iedereen weer via de toeristische route terug kan rijden naar Boulac. Vrijdagochtend, geen wind, geen regen, maar wolkenbasis moeilijk in te schatten vanuit ons huisje verscholen tussen de bomen. Er liggen geen markers op tafel, maar de meteosheets liggen al wel klaar en spreken duidelijke taal. Het ziet er nog niet zo best uit en de briefing wordt verlegd naar 07.30 uur. Tegen die tijd begint het te motregenen en besluit men, en door niemand verwacht, de briefing nogmaals uit te stellen tot 09.00 uur. Bestaan er nog wonderen? De crew van Uwe verschijnt zelfs met badmutsen op de briefing. Het is midden Mei maar het lijkt wel Februari. De final

decision werd uiteindelijk gemaakt en de ochtendvaart wordt gecanceld om reden van een te lage wolkenbasis. . . . . Die middag hebben we dan toch de eerste vaart kunnen maken, echter niet direct op de geplande manier. We brachten namelijk een bezoek aan Remounchamps met zijn mooie grotten. Als

kwajongen was ik er ooit eens met pa en moe geweest. Het mooie van deze grotten is dat de helft van de route met een boot door een ondergrondse rivier gaat, varen dus. Na dit stukje culturele ontwikkeling staat de middagbriefing al om 16.00 uur gepland en op weg daar naar toe, vallen de koude druppen in mijn nek, terwijl we berichten binnen krijgen dat men in Nederland lekker in het zonnetje zit. Pat Alliet neemt het woord en verontschuldigt zich. “Het is de schuld van België” zegt ie. Er zitten geen buien in Nederland, Duitsland of Frankrijk, er komt dus niks binnen drijven. Nee, de Belgen maken de buien zelf, een andere verklaring is er volgens hem niet. De briefing wordt, zoals verwacht, postponed naar 17.00 uur. Dan liggen er ineens
2 markers en een tasksheet op tafel. Men heeft besloten tot een Fly in, een Hesitation Waltz en een Angle. De hele colonne wordt weer naar 6785 / 8495

gestuurd voor een extra briefing. Ter plaatse lijken de weersomstandigheden er toch wat beter uit te zien, zou dit door het vlakkere landschap komen? Opdracht nummer 3, de Angle, wordt gecanceld en de meute wordt losgelaten om zelf hun startplaats in de omgeving te zoeken voor de Fly-in. Ballonnetje vullen met

helium, windrichting meten, strategie bepalen, ander plekje zoeken, meten, zoeken en uiteindelijk de ballon neerleggen op de dam van een stuk grasland met het idee dat het vanaf hier haalbaar moet zijn. Bewust met de mand op de dam want dan hoeft er volgens de rules geen toestemming van de boer gezocht te worden wat toch al heel lastig is met al die Frans sprekende Belgen die geen woord Engels blijken te verstaan. Al snel ligt ook deelnemer Yves Berben naast ons. Het gras is ’s ochtend altijd nat, mijn rubber laarzen doen weer waar ik ze voor betaal en dat is mijn voetjes droog houden. Yves stijgt op, snel gevolgd door ons team. Onze gekozen startlocatie moet goed zijn want een aantal oude rotten koersen op hoogte over. Bij de eerste opdracht komen de ware skills van beide Duitse teams, Schneider en Strasmann goed in beeld. Uwe scoort op 49 cm en David op 51 cm. Dat kunnen ze dus gewoon met een

ouderwetse houten duimstok inmeten. En toevallig zat deze als promorommel in het welkomstpakket. De eerstvolgende was de Belg Jan Timmers met 14 meter en 23 cm. Dat het nog mooier kan bewijst Bert Stuiver op de tweede task, de Hesitation Waltz. Met een kleine 27 cm weet hij het zwaarste gedeelte van zijn

marker neer te leggen naast het hart van de kruising. Die 1000 punten heeft hij binnen. Als het langzaam donkerder wordt, pakken we de ballon weer in op een braakliggend stuk grond. Op deze vaart worden 6 waarschuwingen uitgedeeld voor Logger Mishandling. Het gastanken is gesitueerd bij het sportpark van Izier waar men een One Way route heeft gecreëerd. Blijkbaar is iedereen op hetzelfde moment terug want pas na een uur rijden we het park weer op. Het licht kan uit want de wekker zal over enkele uren, weer veel te vroeg, de volgende briefing inluiden. Op de foto zie je trouwens een nieuw project door de Belgen ontworpen om biogas voor ballonnen te maken. Marnix waarschuwt bij de ochtendbriefing dat men pas 5 minuten voor de start de logger dient in te schakelen en deze na de vaart weer moet uitschakelen. Zeker niet aan laten staan tijdens de terugreis want deze loopt via enkele PZ’s en daar

gaat men dan veel te laag doorheen. Er verschijnt een tasksheet met 3 opdrachten met een extra briefing op jawel . . . 6785 / 8495. Dat betekent weer een half uur kachelen met de aanhanger door de binnenlanden van België waar het dagelijkse leven op dit vroege uur nog lang niet op gang is gekomen. Zie route hieronder.

      

   

Op het veld bij Vervoz kan de tasksheet de prullenbak in want er komen nieuwe opdrachten. Strepen door de aantekeningen, data op de vele laptops deleten, etc etc. Dit houd het natuurlijk wel spannend.
De al eerder genoemde maar toen niet uitgevoerde Gordon Bennett Memorial op het veld waar we nu staan

komt weer in de picture. Dat betekent tevens dat we geen gezamenlijke start zullen maken maar weer op zoek zullen moeten naar een eigen startplaats, ditmaal tussen de 1 en 5 km afstand van het doel. Om klokslag 08.13 uur verschijnt voor het eerst tijdens dit kampioenschap de zon, een welkome verrassing maar die ook wel eens voor problemen zou kan gaan zorgen. We rijden wat rond door de omgeving en vinden een mooi plekje waar we van niemand last hebben. De richting naar het doel klopt met de gegevens die we hebben gemeten met de heliumballon en rustig bouwen we weer op. De rust was echter gauw voorbij want de zon begon de deelnemers al heel snel te pesten door thermiek te veroorzaken. Verderop zie ik bij andere ballons tijdens het inflaten deuken in de stof verschijnen. De ervaren crews slaagden er echter allemaal in hun luchtreuzen airborne te krijgen. Ik zet de hakken van

mijn laarzen wat extra in het zand en kan deze kleine 77er ook wel de baas. Ik stap bij Erwin aan boord en weldra koersen we richting het eerste doel. We scoren hier als euh . .  slechtste, maar dat maken we tijdens deze vaart nog goed, let maar eens op. De Belgische Kubicek Balloons dealer Kris Houtmeyers pakt op dit doel

de titel met 11,74 meter. En dat is heel goed want zoals ik al eerder uitlegde, men mag bij deze opdracht niet op het kruis gooien maar zo dicht mogelijk erbij, buiten de driehoek. Als tweede opdracht een Pilot Decleared Goal waarbij de piloot voor de start 2 doelen mocht opgeven op het sheet van de observer. Erwin gooit en volgens de GPS zou de afstand iets van 150 meter zijn. Maar ja, dat is natuurlijk veel te veel bij een deelnemersveld van deze klasse waarbij de beste op 6.36 meter dropt. Het was de Zweed Jan Balkedal. Achteraf bleek dat Erwin ietwat onnauwkeurig zijn doel had uitgezocht waardoor zijn score naar het andere opgegeven doel werd gemeten, wat meer dan een kilometer verderop lag. Dan de laatste opdracht die ik even wil uitleggen, de Angle, vertaald, de hoek. De wedstrijdleiding bepaalt een lijn op de kaart, in dit geval een lijn naar richting 230 graden. Dan wordt de

tweede lijn bepaald. Punt A daarvan is het punt waar de ballon als eerste gridlijn 7500 kruist. Punt B wordt gezet als de deelnemer 3 kilometer van punt A verwijderd is. De hoek tussen beide lijnen is de Angle. Hoe groter de hoek tussen beide lijnen, hoe beter. We kruisen gridlijn 7500 en koersen over een hele grote PZ.

We moeten zoveel mogelijk naar links proberen te komen en die richting zit hoog. De maximale toegestane hoogte is 4500 foot en Erwin laat de ballon consequent vlak onder dat dak hangen. Onze koers is rond de 165 graden en dat is een mooie hoek in vergelijk met 230. Alle andere ballonnen hangen veel verder naar rechts en we hebben sterk het idee dat het heel goed gaat. We houden de richting 3 kilometer vol, punt B is later precies uit te lezen via de logger, en zakken na de PZ weer naar beneden om op zoek te gaan naar een landingsplaats. De wind is fatsoenlijk te noemen en er zal geland moeten worden met een knoopje of 10. Aan het eind van dit verslag kun je de video van onze fatsoenlijke landing zien. Helaas ligt de ballon 300 meter van de ingang van het veld. Het rijden met de volgauto op dit veld is onmogelijk, dus de mouwen worden opgestroopt en alles er uit gesleept. Het gevoel dat we de laatste

opdracht goed hadden uitgevoerd klopte, we wonnen deze task, yes !! Een hoek van 67,44 graden ten opzichte van de gestelde 230 graden. Op de voet gevolgd door topper Uwe Schneider met 67,29 graden. Al met al arriveerden we pas rond het middaguur weer bij ons huisje. Tijd om een dutje te doen is er niet. Er

moet nog wat worden gegeten en de volgauto moet weer afgetankt worden en de benzinepompen zijn in dit gebied dun bezaaid. Op de middagbriefing biedt de organisatie haar excuses aan voor de snel aantrekkende wind, maar goed, je kunt ook niet alles voorzien. 2 opdrachten op het tasksheet met een additionele briefing op het inmiddels wereldberoemde 6785 / 8495. Hier is toch nog duidelijk de wind voelbaar, de rode vlag staat strak aan de flagpole. Een uur wachten op een mogelijke verbetering waarin er even mooi kan worden bijgeklets met een paar oude vrienden die vanavond komen kijken, maar helaas blijft de windsnelheid vanavond aan zijn maximum zitten en moet de vaart worden gecanceld waardoor we tijd over hebben om met een lekker sjippie en een DVDtje relaxed voor de buis te hangen. Zondagochtend, de laatste optie tot een vaart. De colonne verplaatst zich voor de laatste

keer van Izier richting Vervoz naar het startveld op 6785 / 8495. Vaart nummer 3 wordt gelukkig een massale start vanaf het CLP. 2 simpele opdrachten op het tasksheet om de wedstrijdleiding op deze laatste dag niet te veel werk te bezorgen. Een Pilot Decleared Goal, een doel wat de piloot zelf moet uitzoeken in de

vaarrichting en kenbaar moet maken op een formulier welke op tijd gedumpt moet worden in de Declaration Box. En toch presteren 2 piloten het dan weer om dit te laat in te leveren. Die strafpunten heb je dan snel verdiend. De aanblik op de massaal startende ballonnen is prachtig. Door de zon beschenen tegen een donkere lucht op de achtergrond. Johannes Kooistra presteert het om binnen 3 minuten na het verschijnen van de groene vlag in de lucht te zijn. Net zo speciaal is zijn score op het eerste doel, meetbaar met een Geo-driehoekje. 13 centimeter, dat is gewoon precies midden op het doel, geweldig. Onze piloot markert op 3,5 meter en ook dat is een mooie score, gezien een aantal oude rotten een stuk slechter presteren. Snel doorrijden naar het tweede doel waar het een drukte van belang is met crew en observers die druk bezig zijn hun scores in te meten. De helft van de deelnemers scoorden op deze task

toch wel binnen de 10 meter radius. Nu enkel nog even zorgen dat de ballon weer in de zak komt en dan is het kampioenschap gelopen. Erwin landt de ballon in een vallei met de melding dat er wel een weggetje naar toe loopt. Dat weggetje is van onze kant echter een steil en smal zandpad in het bos wat ook niet geheel

droog is. “Beste piloot, u stijgt maar even weer op en zoekt een betere locatie, dit gaat hem niet worden”. Een kwartier later kunnen we de ballon vlak langs een fatsoenlijke weg inpakken en binnen 10 minuten zijn we weer “thuis”. Voor de laatste keer worden alle observers gedebriefd en zo langzamerhand rollen de “Final Results” uit de printer. We hebben 3 van de mogelijke 7 vaarten kunnen uitvoeren. Het kampioenschap was bij 2 vaarten (en 3 taskes) al geldig, maar een ieder had toch liever wat betere weersomstandigheden gezien. Helaas heb je dat niet in de hand. In de middag werd de Belgian Ballon Trophy feestelijk afgesloten met een officiële prijsuitreiking waarbij de komische noot onbewust werd geleverd door een oud Belgisch manneke achter de cd speler. Hij was verantwoordelijk gesteld voor de diverse volksliederen. De man beleefde zichtbaar zijn eigen ceremonie waardoor er regelmatig geluiden

te horen waren op de verkeerde momenten. Naderhand was er een heerlijke barbecue zodat we niet met lege maag terug moesten naar Nederland. Voor de totale uitslag verwijs ik je graag naar de officiële website. De nieuwe Nederlandse kampioen 2010 heet euh . . . . Henk Broeders (net als vorig jaar) en Belgisch kampioen 2010 is geworden, Steven Vlegels (ook net als vorig jaar). Grappig was Henk Broeders op het erepodium, "heb je een stoel, sta ik wat hoger !!!", Johannes op plaats 2 stak namelijk nog een heel hoofd boven hem uit.

   
     

Jury President Moniek van de Velde rekende nog even uit hoeveel kilometers in totaal door alle teams is gereden naar 6785 / 8495 en kwam daarbij op 10.000 kilometer. Uiteraard had de organisatie meerdere velden voorzien, ook vlak bij ons park, maar op de één of andere manier was het plaatselijke weer rond het Vervoz veld het meest geschikt om de wedstrijd te varen. Het volgende nationale kampioenschap zal worden gehouden in balloncity Joure. Ik ben nog even weer met videofilmpjes aan het oefenen geweest en ik nodig je uit om het 8 minuten durende filmpje via Youtube te bekijken.      Bennie Bos