Hot Air Magazine 97 - Juni 2010 - Jaargang 9

 
   
Belgian Balloon Trophy, ofwel 6785/8495
 
Tekst en Foto's: Bennie Bos
 

Het was even zoeken op de kaart naar het minuscule gehuchtje Izier, maar gelukkig hebben we het magische Google. Het kleine dorpske herbergt een lieflijk bungalowparkje midden in een bosrijk gebied waar de Belgische vogeltjes bijzonder vrolijk fluiten. Vlak voor onze aankomst ontmoeten we op een smal straatje een boer met

10 hele stevige koeien, die rakelings langs de auto lopen, en van zo dichtbij zijn die beesten toch wel heel erg groot. Parc La Boulac is dit jaar het zenuwcentrum van de Belgian Balloon Trophy waarbij tevens om de titel van Belgisch en Nederlands kampioen wordt gestreden. De organisatoren staan voor een zware opgave want ver boven verwachting moeten maar liefst 27 deelnemers worden geherbergd en verzorgd. Ik kan mij niet heugen ooit zoveel deelnemers op een nationaal kampioenschap te hebben gezien. 10 Nederlandse, 10 Belgische,
2 Zweedse, 2 Zwitserse, 2 Duitse en een Luxemburgs team geven acte de presence. En daaronder bevinden zich niet de minsten uit de wedstrijdwereld. Ik noem uiteraard de huidige kampioenen Steven Vlegels en Henk Broeders maar ook meervoudig kampioen Uwe Schneider en de huidige Europese kampioen Stefan Zeberli. Ik bevind me als crew in

team nummer 19 met piloot Erwin Pellegrom. Ons onderkomen ziet er zeer goed en verzorgd uit, ik heb zelfs mijn eigen slaapkamer, met wasbak. Het zijn particuliere huisjes die verhuurd worden dus TV, DVD, magnetron en open haard, we klagen niet. Op woensdagavond druppelen de teams binnen op het park.

De heuvels zijn serieus te noemen, de weggetjes zijn smal en soms behoorlijk steil. Het weer ziet er nog niet al te best uit, regelmatig valt er wat drizzle uit de Belgische hemel en het is veel te koud voor de tijd van het jaar. Om 21.00 uur begint de General Briefing in een speciaal daarvoor opgestelde (circus)tent welke voor de gelegenheid aan de presentatiezijde is versiert met de vlaggen van alle deelnemers waarvan uiteraard de Belgische variant het grootst is. Diverse sprekers verwelkomen de deelnemers en omdat er buitenlandse teams aanwezig zijn moet er in het Engels worden gesproken. Ik vind dat zeker het mooist voor een kampioenschap maar het bracht enkele sprekers het zweet in de nek. Vragen worden keurig door de persoon achter de microfoon beantwoord maar ook hier ontstaat weer het probleem dat niet alle deelnemers de vragen uit de zaal kunnen verstaan.

Deelnemer Matthijs de Bruijn is hier gelukkig heel consequent in en schreeuwt regelmatig “What was the question”. Een organisatorisch probleem wat ik toch bij elke meeting weer tegen kom en simpel is te ondervangen door de vraag te herhalen of een zaalmicrofoon te gebruiken. Het rulebook wordt doorlopen

 

maar daar komen weinig vragen op. Blijkbaar heeft iedereen stevig op dit 15 hoofdstukken tellende regelwerk zitten blokken. Aan alle deelnemers wordt daarna een splinternieuwe Flytech logger uitgedeeld en er worden enkele procedures uitgelegd. De FAI heeft er een speciale website over. Er wordt gezegd dat elke deelnemer zelf verantwoordelijk is voor zijn logger en Henk Broeders wil graag weten onder welke rule hij dat kan vinden, en verduld Bartje, het was even zoeken maar ook dit is omschreven in het rulebook. Men stelde het bedrag voor elke “Lost Marker” op 5 euro en gelijk kwam er iemand op het idee om rijk te worden door gevonden markers in te gaan leveren. Er worden afspraken gemaakt over het gastanken. Ga je niet tanken omdat je nog genoeg gas hebt, bel dan, zodat de gasboer niet op je gaat staan wachten. Het is donderdagochtend 06.00 uur, Hemelsvaart 2010 is net begonnen. Bij de briefing is

koffie en wat broodjes zodat je niet nuchter aan het werk moet. Het motregent en tevens hangt het wolkendek op een dusdanige hoogte dat een veilige vaart er waarschijnlijk nu niet in zal zitten, zeker met dit grote aantal ballonnen en de toch wel redelijke hoogteverschillen in het landschap. Reken dat je op 1500 foot

over de meeste PZ’s heen moet maar als het wolkendek al lager ligt . . . . De briefing wordt nog een uur verschoven maar er is weinig aan de situatie veranderd en dus . . . “Flight cancelled”. De dag komen we wel door en in de middag maak ik nog een prachtige wandeling in het bos met zijn stromende beekjes met mijn dochter Nienke die hier als observer aan het werk is. Quality time. Voor de donderdag avond liggen er al direct een paar markers en een tasksheet op de deelnemers te wachten. Voor het eerst duikt het coördinaat 6785 / 8495 op. Een getallenreeks die elke deelnemer aan het eind van het kampioenschap uit zijn hoofd kent. Het is het Common Launch Point bij de plaats Vervoz en ligt op een half uur rijden van het competitiecentrum, bereikbaar via kleine straatjes en dorpjes. Een heel mooi glad gemaaid en groot stuk veld waar ook de niet terreinwagens nog grip op kunnen houden. Men

plant een zogenaamde “Gordon Bennett Memorial” en deze heeft niks te maken met de beroemde gasballonwedstrijd. Midden op het veld ligt een driehoek met daarin een doelkruis. Het is de bedoeling om zo dicht mogelijk bij het doelkruis te scoren, echter buiten de driehoek maar wel binnen het grote veld wat als

scoringsgebied geldt. Zie de schets hierboven ter verduidelijking. Het weer is discutabel en de wedstrijdleiding besluit tot een extra briefing op het genoemde veld maar ook daar wordt de situatie niet anders van en wederom . . . “Flight cancelled” waarna iedereen weer via de toeristische route terug kan rijden naar Boulac. Vrijdagochtend, geen wind, geen regen, maar wolkenbasis moeilijk in te schatten vanuit ons huisje verscholen tussen de bomen. Er liggen geen markers op tafel, maar de meteosheets liggen al wel klaar en spreken duidelijke taal. Het ziet er nog niet zo best uit en de briefing wordt verlegd naar 07.30 uur. Tegen die tijd begint het te motregenen en besluit men, en door niemand verwacht, de briefing nogmaals uit te stellen tot 09.00 uur. Bestaan er nog wonderen? De crew van Uwe verschijnt zelfs met badmutsen op de briefing. Het is midden Mei maar het lijkt wel Februari. De final

decision werd uiteindelijk gemaakt en de ochtendvaart wordt gecanceld om reden van een te lage wolkenbasis. . . . . Die middag hebben we dan toch de eerste vaart kunnen maken, echter niet direct op de geplande manier. We brachten namelijk een bezoek aan Remounchamps met zijn mooie grotten. Als

kwajongen was ik er ooit eens met pa en moe geweest. Het mooie van deze grotten is dat de helft van de route met een boot door een ondergrondse rivier gaat, varen dus. Na dit stukje culturele ontwikkeling staat de middagbriefing al om 16.00 uur gepland en op weg daar naar toe, vallen de koude druppen in mijn nek, terwijl we berichten binnen krijgen dat men in Nederland lekker in het zonnetje zit. Pat Alliet neemt het woord en verontschuldigt zich. “Het is de schuld van België” zegt ie. Er zitten geen buien in Nederland, Duitsland of Frankrijk, er komt dus niks binnen drijven. Nee, de Belgen maken de buien zelf, een andere verklaring is er volgens hem niet. De briefing wordt, zoals verwacht, postponed naar 17.00 uur. Dan liggen er ineens
2 markers en een tasksheet op tafel. Men heeft besloten tot een Fly in, een Hesitation Waltz en een Angle. De hele colonne wordt weer naar 6785 / 8495

gestuurd voor een extra briefing. Ter plaatse lijken de weersomstandigheden er toch wat beter uit te zien, zou dit door het vlakkere landschap komen? Opdracht nummer 3, de Angle, wordt gecanceld en de meute wordt losgelaten om zelf hun startplaats in de omgeving te zoeken voor de Fly-in. Ballonnetje vullen met

helium, windrichting meten, strategie bepalen, ander plekje zoeken, meten, zoeken en uiteindelijk de ballon neerleggen op de dam van een stuk grasland met het idee dat het vanaf hier haalbaar moet zijn. Bewust met de mand op de dam want dan hoeft er volgens de rules geen toestemming van de boer gezocht te worden wat toch al heel lastig is met al die Frans sprekende Belgen die geen woord Engels blijken te verstaan. Al snel ligt ook deelnemer Yves Berben naast ons. Het gras is ’s ochtend altijd nat, mijn rubber laarzen doen weer waar ik ze voor betaal en dat is mijn voetjes droog houden. Yves stijgt op, snel gevolgd door ons team. Onze gekozen startlocatie moet goed zijn want een aantal oude rotten koersen op hoogte over. Bij de eerste opdracht komen de ware skills van beide Duitse teams, Schneider en Strasmann goed in beeld. Uwe scoort op 49 cm en David op 51 cm. Dat kunnen ze dus gewoon met een

ouderwetse houten duimstok inmeten. En toevallig zat deze als promorommel in het welkomstpakket. De eerstvolgende was de Belg Jan Timmers met 14 meter en 23 cm. Dat het nog mooier kan bewijst Bert Stuiver op de tweede task, de Hesitation Waltz. Met een kleine 27 cm weet hij het zwaarste gedeelte van zijn

marker neer te leggen naast het hart van de kruising. Die 1000 punten heeft hij binnen. Als het langzaam donkerder wordt, pakken we de ballon weer in op een braakliggend stuk grond. Op deze vaart worden 6 waarschuwingen uitgedeeld voor Logger Mishandling. Het gastanken is gesitueerd bij het sportpark van Izier waar men een One Way route heeft gecreëerd. Blijkbaar is iedereen op hetzelfde moment terug want pas na een uur rijden we het park weer op. Het licht kan uit want de wekker zal over enkele uren, weer veel te vroeg, de volgende briefing inluiden. Op de foto zie je trouwens een nieuw project door de Belgen ontworpen om biogas voor ballonnen te maken. Marnix waarschuwt bij de ochtendbriefing dat men pas 5 minuten voor de start de logger dient in te schakelen en deze na de vaart weer moet uitschakelen. Zeker niet aan laten staan tijdens de terugreis want deze loopt via enkele PZ’s en daar

gaat men dan veel te laag doorheen. Er verschijnt een tasksheet met 3 opdrachten met een extra briefing op jawel . . . 6785 / 8495. Dat betekent weer een half uur kachelen met de aanhanger door de binnenlanden van België waar het dagelijkse leven op dit vroege uur nog lang niet op gang is gekomen. Zie route hieronder.

      

   

Op het veld bij Vervoz kan de tasksheet de prullenbak in want er komen nieuwe opdrachten. Strepen door de aantekeningen, data op de vele laptops deleten, etc etc. Dit houd het natuurlijk wel spannend.
De al eerder genoemde maar toen niet uitgevoerde Gordon Bennett Memorial op het veld waar we nu staan

komt weer in de picture. Dat betekent tevens dat we geen gezamenlijke start zullen maken maar weer op zoek zullen moeten naar een eigen startplaats, ditmaal tussen de 1 en 5 km afstand van het doel. Om klokslag 08.13 uur verschijnt voor het eerst tijdens dit kampioenschap de zon, een welkome verrassing maar die ook wel eens voor problemen zou kan gaan zorgen. We rijden wat rond door de omgeving en vinden een mooi plekje waar we van niemand last hebben. De richting naar het doel klopt met de gegevens die we hebben gemeten met de heliumballon en rustig bouwen we weer op. De rust was echter gauw voorbij want de zon begon de deelnemers al heel snel te pesten door thermiek te veroorzaken. Verderop zie ik bij andere ballons tijdens het inflaten deuken in de stof verschijnen. De ervaren crews slaagden er echter allemaal in hun luchtreuzen airborne te krijgen. Ik zet de hakken van

mijn laarzen wat extra in het zand en kan deze kleine 77er ook wel de baas. Ik stap bij Erwin aan boord en weldra koersen we richting het eerste doel. We scoren hier als euh . .  slechtste, maar dat maken we tijdens deze vaart nog goed, let maar eens op. De Belgische Kubicek Balloons dealer Kris Houtmeyers pakt op dit doel

de titel met 11,74 meter. En dat is heel goed want zoals ik al eerder uitlegde, men mag bij deze opdracht niet op het kruis gooien maar zo dicht mogelijk erbij, buiten de driehoek. Als tweede opdracht een Pilot Decleared Goal waarbij de piloot voor de start 2 doelen mocht opgeven op het sheet van de observer. Erwin gooit en volgens de GPS zou de afstand iets van 150 meter zijn. Maar ja, dat is natuurlijk veel te veel bij een deelnemersveld van deze klasse waarbij de beste op 6.36 meter dropt. Het was de Zweed Jan Balkedal. Achteraf bleek dat Erwin ietwat onnauwkeurig zijn doel had uitgezocht waardoor zijn score naar het andere opgegeven doel werd gemeten, wat meer dan een kilometer verderop lag. Dan de laatste opdracht die ik even wil uitleggen, de Angle, vertaald, de hoek. De wedstrijdleiding bepaalt een lijn op de kaart, in dit geval een lijn naar richting 230 graden. Dan wordt de

tweede lijn bepaald. Punt A daarvan is het punt waar de ballon als eerste gridlijn 7500 kruist. Punt B wordt gezet als de deelnemer 3 kilometer van punt A verwijderd is. De hoek tussen beide lijnen is de Angle. Hoe groter de hoek tussen beide lijnen, hoe beter. We kruisen gridlijn 7500 en koersen over een hele grote PZ.

We moeten zoveel mogelijk naar links proberen te komen en die richting zit hoog. De maximale toegestane hoogte is 4500 foot en Erwin laat de ballon consequent vlak onder dat dak hangen. Onze koers is rond de 165 graden en dat is een mooie hoek in vergelijk met 230. Alle andere ballonnen hangen veel verder naar rechts en we hebben sterk het idee dat het heel goed gaat. We houden de richting 3 kilometer vol, punt B is later precies uit te lezen via de logger, en zakken na de PZ weer naar beneden om op zoek te gaan naar een landingsplaats. De wind is fatsoenlijk te noemen en er zal geland moeten worden met een knoopje of 10. Aan het eind van dit verslag kun je de video van onze fatsoenlijke landing zien. Helaas ligt de ballon 300 meter van de ingang van het veld. Het rijden met de volgauto op dit veld is onmogelijk, dus de mouwen worden opgestroopt en alles er uit gesleept. Het gevoel dat we de laatste

opdracht goed hadden uitgevoerd klopte, we wonnen deze task, yes !! Een hoek van 67,44 graden ten opzichte van de gestelde 230 graden. Op de voet gevolgd door topper Uwe Schneider met 67,29 graden. Al met al arriveerden we pas rond het middaguur weer bij ons huisje. Tijd om een dutje te doen is er niet. Er

moet nog wat worden gegeten en de volgauto moet weer afgetankt worden en de benzinepompen zijn in dit gebied dun bezaaid. Op de middagbriefing biedt de organisatie haar excuses aan voor de snel aantrekkende wind, maar goed, je kunt ook niet alles voorzien. 2 opdrachten op het tasksheet met een additionele briefing op het inmiddels wereldberoemde 6785 / 8495. Hier is toch nog duidelijk de wind voelbaar, de rode vlag staat strak aan de flagpole. Een uur wachten op een mogelijke verbetering waarin er even mooi kan worden bijgeklets met een paar oude vrienden die vanavond komen kijken, maar helaas blijft de windsnelheid vanavond aan zijn maximum zitten en moet de vaart worden gecanceld waardoor we tijd over hebben om met een lekker sjippie en een DVDtje relaxed voor de buis te hangen. Zondagochtend, de laatste optie tot een vaart. De colonne verplaatst zich voor de laatste

keer van Izier richting Vervoz naar het startveld op 6785 / 8495. Vaart nummer 3 wordt gelukkig een massale start vanaf het CLP. 2 simpele opdrachten op het tasksheet om de wedstrijdleiding op deze laatste dag niet te veel werk te bezorgen. Een Pilot Decleared Goal, een doel wat de piloot zelf moet uitzoeken in de

vaarrichting en kenbaar moet maken op een formulier welke op tijd gedumpt moet worden in de Declaration Box. En toch presteren 2 piloten het dan weer om dit te laat in te leveren. Die strafpunten heb je dan snel verdiend. De aanblik op de massaal startende ballonnen is prachtig. Door de zon beschenen tegen een donkere lucht op de achtergrond. Johannes Kooistra presteert het om binnen 3 minuten na het verschijnen van de groene vlag in de lucht te zijn. Net zo speciaal is zijn score op het eerste doel, meetbaar met een Geo-driehoekje. 13 centimeter, dat is gewoon precies midden op het doel, geweldig. Onze piloot markert op 3,5 meter en ook dat is een mooie score, gezien een aantal oude rotten een stuk slechter presteren. Snel doorrijden naar het tweede doel waar het een drukte van belang is met crew en observers die druk bezig zijn hun scores in te meten. De helft van de deelnemers scoorden op deze task

toch wel binnen de 10 meter radius. Nu enkel nog even zorgen dat de ballon weer in de zak komt en dan is het kampioenschap gelopen. Erwin landt de ballon in een vallei met de melding dat er wel een weggetje naar toe loopt. Dat weggetje is van onze kant echter een steil en smal zandpad in het bos wat ook niet geheel

droog is. “Beste piloot, u stijgt maar even weer op en zoekt een betere locatie, dit gaat hem niet worden”. Een kwartier later kunnen we de ballon vlak langs een fatsoenlijke weg inpakken en binnen 10 minuten zijn we weer “thuis”. Voor de laatste keer worden alle observers gedebriefd en zo langzamerhand rollen de “Final Results” uit de printer. We hebben 3 van de mogelijke 7 vaarten kunnen uitvoeren. Het kampioenschap was bij 2 vaarten (en 3 taskes) al geldig, maar een ieder had toch liever wat betere weersomstandigheden gezien. Helaas heb je dat niet in de hand. In de middag werd de Belgian Ballon Trophy feestelijk afgesloten met een officiële prijsuitreiking waarbij de komische noot onbewust werd geleverd door een oud Belgisch manneke achter de cd speler. Hij was verantwoordelijk gesteld voor de diverse volksliederen. De man beleefde zichtbaar zijn eigen ceremonie waardoor er regelmatig geluiden

te horen waren op de verkeerde momenten. Naderhand was er een heerlijke barbecue zodat we niet met lege maag terug moesten naar Nederland. Voor de totale uitslag verwijs ik je graag naar de officiële website. De nieuwe Nederlandse kampioen 2010 heet euh . . . . Henk Broeders (net als vorig jaar) en Belgisch kampioen 2010 is geworden, Steven Vlegels (ook net als vorig jaar). Grappig was Henk Broeders op het erepodium, "heb je een stoel, sta ik wat hoger !!!", Johannes op plaats 2 stak namelijk nog een heel hoofd boven hem uit.

   
     

Jury President Moniek van de Velde rekende nog even uit hoeveel kilometers in totaal door alle teams is gereden naar 6785 / 8495 en kwam daarbij op 10.000 kilometer. Uiteraard had de organisatie meerdere velden voorzien, ook vlak bij ons park, maar op de één of andere manier was het plaatselijke weer rond het Vervoz veld het meest geschikt om de wedstrijd te varen. Het volgende nationale kampioenschap zal worden gehouden in balloncity Joure. Ik ben nog even weer met videofilmpjes aan het oefenen geweest en ik nodig je uit om het 8 minuten durende filmpje via Youtube te bekijken.      Bennie Bos

 
 
   
Ballonvaren in Maleisië en Indonesië
 
Tekst en Foto's: Filip Audenaert
 

Rudi organiseerde dit jaar voor de 2e maal het ballonfestival in Putrajaya. Na onze geslaagde deelname in 2009 en omdat Evy toen niet mee was, hebben we besloten om in 2010 nogmaals deel te nemen. We hadden nog een andere reden om mee te doen want aansluitend aan het Putrajaya event zou er een event zijn in

Sentul in Indonesië en wat nog mooier was, er zou nog nooit een ballon gevaren hebben in Indonesië. Ze hebben daar enkele luchtballonnen maar die mogen enkel tetheren. Ons team zag het al volledig zitten om daar deel te nemen alsook de collega’s die in Putrajaya deelnamen. Op 17 maart vertrokken we in Brussel naar Kuala Lumpur met Malaysian Airways en na een trip van 16 uur kwamen we daar aan waarna we verder reisden richting ons hotel, dat voor dit jaar het Marriot in Putrajaya was. Een superhotel en veel dichter bij het opstijgterrein. Op de openingsbriefing kregen we allen ons team toegewezen wat een hartelijk weerzien betekende met bekende mensen die vorig jaar bij ons hadden gecrewd. Helaas kregen we nu nieuwe crewleden toebedeeld, maar al snel bleek dat dit ook enthousiaste mannen waren die niet moesten onderdoen voor onze vorige crew. Thanks ook aan

Peter Van Overwalle, wij hadden zijn crew van vorig jaar en ze wisten nog precies hoe het werkte. De opstijglocatie was dezelfde gebleven enkel de fiestaground was meer dan verdubbeld met vele extra kraampjes. Het weer was super warm en weinig wind zodat bij uitzondering van de laatste avond alle vaarten

konden doorgaan. Na het succes in Putrajaya waar we meer dan 100.000 bezoekers ontvingen vertrokken we op maandag met KLM van Kuala Lumpur naar Jakarta. Daar blijkt KLM een low budget maatschappij. We kochten een ticket heen en terug voor amper € 70. Aangekomen in Jakarta werden we opgewacht door Maria van de organisatie die ons begeleide naar ons hotel in het stad. We zouden 2 vrije dagen hebben in Jakarta voor we verder zouden reizen naar Sentul dichtbij Bogor. De eerste avond kregen we een diner aangeboden van de organisatie waar we voorgesteld werden aan iedereen. De piloten waren bijna allen uit Putrajaya gekomen met enkele uitzonderingen. De daaropvolgende dagen hebben we gebruik gemaakt om Jakarta te bezoeken. Een immense stad, met veel moderne gebouwen maar zeker niet de schoonste stad. De tocht naar Bogor viel heel goed mee, een reis met minibussen

gedurende 2 uur. Op de snelweg kwamen we diverse reuze-reclamepanelen tegen voor de ballonfiesta. We logeerden in het Novotel te Bogor, het hotel ligt ergens waar je als normale toerist nooit zou komen, vrij modern en amper 10 jaar oud. Het onweer is er nog heviger dan in Kuala Lumpur, constant bliksem en donder,

vrij indrukwekkend moet ik zeggen. De opstijglocatie hebben we moeten wijzigen want het grasveld was heel nat en zou ons constant problemen bezorgd hebben. Daarom weken we uit naar een parkeerplaats vlakbij het gebouw waar onze ballonnen binnen stonden. Nadat alles uitgeladen was maakten we de ballonnen klaar en was er het volgende probleem… gas tanken. Gelukkig was het niet de eerste keer dat we naar een “First time event” gingen en had Peter koppelingen bij zich waardoor we konden tanken. De eerste ochtend stegen er maar een 6tal ballonnen op omdat nog niet alle teams getankt hadden. Ikzelf voer mee met Benoit Simeons cloudhopper en we maakten een prachtige vaart over de jungle en dorpjes, er bleken slechts heel weinig wegen te zijn, zelfs naar de dorpen. Na een dik uur landden we vlakbij een schooltje en kregen we honderden kinderen aan de

ballon die allen een handtekening wilden, nu begrijp ik hoe sterren zich voelen als ze door fans belaagd worden voor een handtekening. De crew was heel snel ter plaatse en na een geslaagde eerste vaart volgden er nog meer. De landing was steeds een challenge, een keer op het F1 circuit en een keer in het lange gras waar gelukkig een padje in liep en zelfs nog een andere ballonvaarder lag ! Dit konden we pas zien toen we er vlakbij waren, deze Nederlandse collega heeft ons beet gepakt en helpen inpakken (thxs Peter VH).

   
  

Het was een geslaagd festival met zijn typische kinderziektes maar daar houden we van. We nemen graag deel aan deze “first time events”, meestal zijn ze daarna te geregeld en is er een hoop plezier minder. Bedankt ook aan alle piloten en crew voor de gezellige meeting met vooral Belgen en Nederlanders. Ondertussen is het vaarseizoen in België weer begonnen maar nemen we eind mei nog deel aan een nieuw evenement. Foto’s van dit event zijn ook op de site te vinden onder Indonesië.    Filip Audenaert

 
 
   
Nieuwe Shape in België
 
Tekst: Lenny Cant, Foto: Cameron Balloons
 

Onze reeds zeer bijzondere ballonvloot wordt binnenkort opnieuw uitgebreid met een erg speciale luchtballon. Dit keer een luchtballon die de vorm heeft van een Formule 1 wagen. Het is opnieuw een luchtballon van Cameron Balloons, de specialist voor special shapes. Onze Cameron Racing Car 110 krijgt als registratie OO-BRF. Info via de website van Airventure Ballooning.
-
-
-
-
-
-
-

Lenny Cant

 
 
   
Starten met 8, landen met 9
 
Tekst: Lowie Vanluffelen, Foto's: Ludo Verhoeven
 

Gisteren stegen we op in Hoogstraten met een rustig windje richting Oostmalle. Ter hoogte van Rijkevorsel kwam een duif op de ballon zitten. Tof, niets aan de hand, maar plots viel ze vanuit de ballonenveloppe als een "temperatuurvlag" in de mand op een gasfles. Ze was door de spleet van de parachute gevallen, maar had het niet lang volgehouden in de hete enveloppe en was vervolgens naar beneden getuimeld.

   
  

Ze was even verbaasd als wijzelf, ik kon haar gewoon vastpakken en nadat we een foto hadden genomen, gooide ik haar uit de mand, maar ze keerde onmiddellijk terug. Ze was uitgeput en Ik heb haar dan maar rustig laten meevaren. Een dik half uur later zijn we geland in Oostmalle en ook tijdens de landing bleef ze gewoon op de rand van de mand zitten. We hebben haar vervolgens mee naar huis genomen en deze ochtend, nadat ze uitgerust en volgegeten was, weer losgelaten.   Lowie Vanluffelen

   

 
 
   
De Zeppelin komt deze maand terug
 
Tekst en Foto: Aerwin
 

De grootste Zeppelin ter wereld komt op 23 juni weer naar ons toe! Middels een unieke Zeppelincruise door een viertal landen komt de Zeppelin NT op 25 juni aan in België en op 27 juni aan in Nederland. Vanaf dan is de grootste en modernste Zeppelin van de wereld wederom veel boven Rotterdam te zien. Onze Zeppelintour eindigt op woensdag 7 juli weer op de thuisbasis van Zeppelin aan de Bodensee in Zuid-Duitsland.

    

    

Op vrijdagmiddag 25 juni komt de Zeppelincruise aan op vliegveld Grimbergen nabij Brussel. Liefhebbers kunnen in de avond van 25 juni en zaterdag 26 juni rondvluchten maken in de Zeppelin. Op zondagochtend
27 juni vertrekt de Zeppelin richting Nederland. Vanaf Rotterdam The Hague Airport zijn er t/m 30 juni rondvluchten te maken boven Nederland. Meer info op de website.    Aerwin

 
 
   
40 jaar hetelucht ballonvaren in Nederland
 
Tekst en Foto's: Sandy Schaut
 

Op zaterdag 22 mei 2010 reden we met ‘opa’ François Schaut naar onze noorderburen. Op uitnodiging van Ad Haarhuis (eigenaar van Adballon) gingen we in Zundert de eerste vaart van een moderne heteluchtballon op Nederlands grondgebied herdenken. Deze eerste ballonvaart vond er plaats op 22 mei 1970 vanaf Jutphaas

met de ballon G-AYAM. Aan boord waren Don Cameron, Jo Boesman, gasballonvaarder van de Haagsche Ballon Club en dhr. De Jonge die meteen de eerste Nederlandse passagier in een moderne heteluchtballon werd. Deze vaart had nooit plaatsgevonden zonder de impuls van Jan IJzermans. Jan IJzermans was in 1970 de marketingman bij Benegas, een gasbedrijf in Rotterdam. Jan reed in 1969 rond door het Vlaamse land en observeerde er de eerste vaarten met een moderne hete- luchtballon tijdens welke François Schaut ingewijd werd in deze activiteit. Hij wist onmiddellijk dat ballonvaren een zeer goed middel zou worden om Benegas te promoten in Nederland. Hij werd steeds enthousiaster en haalde Don Cameron, ballonbouwer tevens ballonvaarder uit Engeland, naar Nederland om een proefvaart te maken met de directeur van Benegas,dhr. De Jonge. Dhr. De Jonge erkende

meteen de visie van Jan IJzermans: een ballon als promotiemiddel voor zijn bedrijf. Hij was enthousiast en bestelde tijdens de vaart meteen een ballon voor Benegas. De ballon was een paar maanden later klaar en op 27 juli 1970 werd de eerste vaart gemaakt vanaf Nijmegen. In 1970 hadden alleen de gasballonvaarders een ballonbrevet en zij waren de aangewezen personen om met de PH-BEN te gaan varen.

  
 

François Schaut kreeg dan ook soms het gezelschap van Jo en Nini Boesman tijdens deze vaarten. PH-BEN was de eerste moderne heteluchtballon in Nederland, 1600m3 inhoud, 18 m hoog en 15 m breed. (PH staat voor Pander Holland, meubelmaker uit Amsterdam, die de eerste airframes maakte voor Fokker. Pander Holland

eiste van Fokker dat hun naam ergens verbonden werd aan het vliegtuig. Toen de registratie om de hoek kwam kijken werd het daarom PH voor de eerste vliegtuigen en later voor alle Nederlands geregistreerde luchtvaartuigen. De laatste drie letters van de registratie mogen in Nederland vrij worden uitgekozen, tenzij de registratie al in gebruik is. De eerste ballon werd derhalve PH-BEN, van Benegas.) In Zundert werd het voor François Schaut een blij weerzien met ‘oude’ bekenden. Ad Haarhuis en zijn familie natuurlijk, mevrouw Jan IJzermans (Jan is intussen overleden) en Mary Faithful (De ex-echtgenote van Simon Faithful die in 1975 voor de opleiding van Ad zorgde en verder met de PH-BEN vaarde) en dhr. De Jonge, intussen 91 jaar. François kon deze laatste eindelijk persoonlijk bedanken voor de kansen die hij hem geboden had in het hete luchtballonvaren. Maar het belangrijkste weerzien

kwam later op de avond: de PH-BEN! Ad Haarhuis had er voor gezorgd dat François samen met zijn kleinkinderen de PH-BEN achterna kon varen zodat hij vanuit de lucht zijn oude makker in een nieuw jasje kon bewonderen. Een stevige Hollandse bries zorgde wel voor een snelle vaart maar vanuit de lucht konden François, David en Anton zien en horen hoe Ad de PH-BEN weer veilig op de grond bracht … met een luide kreet voor 40 jaar heteluchtballon-geluk in Nederland!!!    Sandy Schaut

 
 
   
Friese Ballonfeesten, nog 20 !!!
 
Tekst: Stichting Friese Ballonfeesten, Visual: Victoria Balloons
 

De Braziliaanse kangaroo`s (alle 3) zullen in Joure aanwezig zijn tijdens de 25e Friese Ballonfeesten. Zij zijn één van de, inmiddels 105 aangemelde, ballonnen die deelnemen aan deze speciale editie van de ballonfeesten. De organisatie is dus nog op zoek naar 20 ballonnen die samen met de andere 105 ballonnen een unieke vaart in de Nederlandse ballonvaartgeschiedenis gaan maken. Mocht u zich nog niet aangemeld hebben, dan kan dat bij Daan Elfring of bij Rik Kornet. De nightglow op zaterdagavond zal ook een record worden. Het is de bedoeling dat het veld net zoals 25 jaar geleden vol komt te staan met ballonnen.
Dit betekent een nightglow met 35 ballonnen.  Stichting Friese Ballonfeesten

  
 
 
   
Nieuwe modelballon in België
 
Tekst en Foto's: Michael Meuret
 

België is een nieuwe modelballon rijker. Michael Meuret, is de gelukkige eigenaar van “THEBE”, een modelballon met een volume van 80m3. Ik heb gekozen voor een strak en modern design, en het resultaat mag er zijn! Zowel de enveloppe, brander en mand zijn van het merk Schroeder Fire Balloons. Henri

Raaymakers is verantwoordelijk voor het bouwen van de mand. De mand is een kopie van een grote ballon OO-BUV, The Night Store van Piloot Luc Smeets.
De Familie Broers heeft de enveloppe gemaakt en
de branders waren onder leiding van de Duitse modelballonvaarder Josef. Omdat dit geen gemakkelijk karweitje is duurde het zo’n 6 tot 7 maanden voordat de ballon het luchtruim kon kiezen. “THEBE” is op 24 april 2010 gedoopt tijdens de nightglow van de ballonmeeting in Waregem. Het is de bedoeling dat de nieuwe aanwinst te zien zal zijn op diverse (model)ballonmeetings in België, Nederland, Duitsland en Frankrijk. De ballon wordt beheerd door OO-BOK Ballooning, en zal gevaren worden door Bert Broers en mijzelf. Langs deze weg

bedankt ik iedereen die heeft geholpen om dit waar te maken. Meer informatie over de nieuwe modelballon is te vinden op thebeballooning en op oo-bokballooning    Michael Meuret

  
 
 
   
Ballonteam Limburg
 
Tekst en Foto's: Ballonteam Limburg
 

Stichting Ballonteam Limburg, hoe het allemaal begon en hoe het nu is. Ballonnen zijn zo’n kleurrijke, frisse en vrolijke verschijning, dat je daar met je fototoestel prachtige dingen mee kunt doen. Dat was de invalshoek die Riet Collaris midden jaren 80 in contact bracht met het verschijnsel ballonvaren. En als je eenmaal

gevaren hebt, de sfeer geproefd, het contact met de elementen, dan zit de kans erin dat je verloren bent. Dat gebeurde dan ook prompt. Van Riet sloeg het virus over op René Houben (foto), en via hem op Theo Donders en zijn vrouw Leonie en op hun vrienden Hans en Marjo Lamers, en via hen op Rob Triepels. Zie daar het hart van Ballonteam Limburg. Inmiddels zijn enkele van de genoemde personen geen deelgenoot meer van het team, maar er zijn in de afgelopen jaren ook vele nieuwe personen met dezelfde passie voor deze mooie vorm van luchtvaart bijgekomen! Na als crew voor verschillende piloten bezig te zijn geweest kreeg Ballonteam Limburg in 1993 de kans om in Susteren, voor recreatiepark Hommelheide, het Hommelheide Ballonfestijn te organiseren. Uitgangspunt hierbij was: een fijn en gezellig ballonweekend waarbij ballonteams, publiek, sponsors en organisatie allen tevreden op terug

konden kijken. En dat is méér dan gelukt. 15 ballonnen, 140 passagiers, een spektakel zoals nog niet eerder vertoont in Midden-Limburg. Het succes was zodanig dat in 1994 een herhaling van het festijn heeft plaatsgevonden. Na het eerste festijn kregen wij de kans om een goede gebruikte ballon, de PH-UNI, aan te schaffen. Na ampel overleg besloten we die kans te nemen. Het betekende de definitieve stap naar  een echt ballonteam, met een eigen ballon! En gewoon gezellig, stressvrij ballonvaren konden we alleen doen als we de vaarten ook zelf konden organiseren, bij voorkeur op niet-commerciële basis. Daarom werd er ook gekozen

voor de stichtingsvorm. Op 21-02-1994 vond de oprichtingsvergadering plaats van Stichting Ballonteam Limburg. Hierna volgde een periode waarin René Houben zijn opleiding tot piloot voltooide en wij mooie vaarten maakten in binnen- en buiten-land waarbij het tweejaarlijkse festijn Mondial Air Ballons te Metz Chambley altijd een hoogtepunt was (foto). Na de PH-UNI volgden de PH-PNK en de PH-SMF waarna ons team in 2005 de mogelijkheid kreeg om een gloednieuwe ballon te gaan varen: de PH-JWG. Ieder jaar bracht weer nieuwe uitdagingen en veranderingen waaraan onze sport onderhevig is. Er kwamen nieuwe personen die deel gingen uitmaken van ons team en anderen die, vaak met pijn in het hart, afscheid namen van ons team. Ongeacht deze veranderingen blijft de intentie van ons team dezelfde: een gezellige vriendenploeg die samen Stichting Ballonteam Limburg vormen en waarmee

absoluut professioneel maar niet enkel commercieel ballonvaarten georganiseerd worden. De reguliere crewbijeenkomsten aan begin en eind van het seizoen dragen daarnaast bij aan een grote saamhorigheid en versterken het teamgevoel. Het seizoen 2010 is voor ons begonnen met het introduceren van een totaal vernieuwde website, welke geheel in eigen beheer is ontworpen en gebouwd. Tevens hebben wij een nieuwe teamauto aangeschaft. Wij zien de toekomst positief tegemoet en wij gaan ervan uit, ook in de voor ons liggende jaren, nog vele mooie ballonvaarten te maken. Bekijk de wereld eens anders ….   
Stichting Ballonteam Limburg

 
 
   
Modeshow op grote hoogte
 
Tekst: Bennie Bos, Foto's: Agnes de Goede
 

Op 28 mei stuurde Daan van Loosbroek één van zijn luchtballonnen omhoog met een wel heel speciaal doel, een echte modeshow. Het was een idee van Chantal en Walter Vermeer, twee Tilburgse ondernemers die een eigen winkelketen runnen. Voor model Femke was het de eerste keer in een ballon maar ze kon maar één woord bedenken, "genieten". Op hoogte boven onder andere Tilburg en Hilvarenbeek werden door modellen Femke en Masha een tiental zomerse kledingcombinaties geshowd welke door de camera werden vastgelegd. Daan kennende moet hij een leuke avond hebben gehad.  Bennie Bos

     

 
 
   
Ballonvaren in Iran
 
Tekst: Bennie Bos, Foto's: Amir Hossein Zolfaghari
 

Tijdens de culturele week in de Iraanse stad Shiraz stegen op 28 mei maar liefst 12 hetelucht ballonnen op. Piloten uit diverse Europese landen namen deel aan deze unieke gelegenheid om voor het eerst in Iran te kunnen ballonvaren met als doel om het ballonvaren te promoten en het toerisme in Shiraz te bevorderen.
De ballonnen stegen vanaf 2 locaties op en bleven 2 uur boven de stad hangen. Tevens vermaakte men de plaatselijke bevolking met een bijzondere nightglow.   Bennie Bos

    

 
 
   
Nachtvaart Spirit Cluster
 
Tekst: Jonathan Trappe, Foto's: Jonathan Trappe en Arnold Greenwell
 

Op 10 April 2010 ondernamen we een ballonvaart die niet eerder met succes was afgerond. In 1937 ging de eerste clusterballonvaarder de lucht in maar nog nooit was iemand met een dergelijke ballon overdag gestart, de hele nacht in de lucht gebleven en had de volgende ochtend de opkomende zon kunnen begroeten. Ons

startvenster bevond zich rond het begin van de lente, dus ik had een lange nacht voor me, meer dan 11 uren. Er waren wat overdenkingen. Ik zou starten in North Carolina. Zou ik de hele nacht in de lucht kunnen blijven om bij daglicht weer te landen, zonder kans te maken boven land weg te drijven en boven de Atlantische Oceaan terecht te komen? De wind op enige hoogte zou me direct naar een verboden militair gebied brengen, alwaar ze met echte munitie schoten. Ze zouden me nooit moedwillig neerschieten maar het leek me geen goed plan om daar te hangen op het moment dat de straaljagers om mijn oren zouden vliegen en met bommen zouden gooien. Zou ik de sturing hebben om hier weg te blijven? In de nacht zou de temperatuur flink dalen, hoe zouden de ballonnen (en ik) daarop reageren? Ik doordacht deze factoren, en nog veel meer, toen ik de overweging maakte om een nachtvaart te gaan maken met een

cluster van helium ballonnen. Samen met mijn team boekten we succes. Ik zag de zon ondergaan, voer 175 kilometer over mijn thuisland en verwelkomde de zon opnieuw de volgende ochtend. Na 14 uren in de doodstille lucht, keerde ik weer terug naar de aarde. Het volgende verslag verteld over het succes van deze

unieke vaart van 10 tot 11 april 2010. We besloten om midden overdag de clusterballon op te bouwen. Elke ballonvaarder kan je vertellen dat dit een stom idee is. Overdag is er thermische activiteit wat er voor kan zorgen dat je ballon opgepakt wordt, kan draaien en weer hard aan de grond kan slaan. Dit alles maakt de inflate niet erg comfortabel. Ik had echter de tijd wel nodig en wilde tevens opstijgen zodra de wind af zou zwakken. De low level trajectories, op zo’n 1000 tot 2000 foot, zouden me naar het noordwesten brengen. Dat zou goed zijn, weg van de kust en het militaire oefenterrein. Maar,  ik kan helaas niet zo laag gaan varen, zeker niet in de nacht. Op die hoogte kom ik torens en andere obstakels tegen die een ballon eenvoudig opeten. Ik moet hoger maar de hogere trajectories zouden me naar het zuiden brengen, richting de straaljagers. Geen goed plan dus. De high-level trajectories gaan direct naar de kust, en dat met hoge snelheid. Ik zou daar ’s nachts al aankomen, zeker geen goed plan. Ik zal dus een combinatie van deze hoogtes moeten varen om uit het verboden gebied te blijven, de torens en obstakels te ontwijken en niet in de oceaan te plonsen. De wind bij het inflaten was “kalm”. Als je tenminste de invloed van de thermiek even buiten beschouwing laat. Ik had de beschikking over een perfecte groep helpers voor onder andere het vullen met helium. Een aantal van hen stond enkel met volle ballonnen te wachten totdat de ballonnen aan het systeem toegevoegd konden worden. En dat systeem sloeg soms behoorlijk om zich heen wat enige nervositeit bij mij veroorzaakte. Uiteindelijk was alles klaar en kon ik trots het

kenteken N878UP aanbrengen. Jawel, deze ballon heeft een heus bewijs van luchtwaardigheid. Ik wachtte nog even op een kleine Cessna die net binnen kwam en riep toen via de radio naar de toren dat ik klaar was om te starten. Mijn vriendin gaf me nog een “goodbye kiss” waarna ik los werd gelaten in de stilte van het

luchtruim. En het maakt niet uit hoeveel mensen staan te kijken, als ik opstijg is het stil. Net alsof een ieder zijn adem in houd. Opeens begint iemand uit het publiek te applaudisseren en valt de rest van de toeschouwers in. Toen ik opsteeg, renden 2 van mijn crewleden naar een gereed staande Cessna om de achtervolging in te zetten. “Dit is één van de mooiste dagen” en dat meen ik serieus. Eénmaal in de lucht betekent dat al onze ideeën de afgelopen maanden niet voor niets zijn geweest. Maanden van plannen, samen met mijn team. Het was een plezierige periode en het is nu een eer om onder deze onwaarschijnlijke droom van ballonnen door het luchtruim te kruisen. Bij de start riep een klein meisje me na "Byee!..Byee!". Op een paar honderd foot hoogte kon ik haar nog steeds horen, "Byeeee!". De volgende 2 uren van de vaart waren fantastisch. Het volgvliegtuig passeerde me van boven, onder en aan

elke zijde, soms voelde ik zelfs de vibratie van de motoren via mijn ballonnen. Ik klom naar 7500 foot en liet het systeem daarna weer dalen. Zo rond de 3000 foot kon ik de kleine vliegtuigjes zien taxiën op het vliegveld onder me. Het varen recht boven een vliegveld is niet zo’n groot probleem als mensen denken, tenzij

er raketten of helikopters omhoog gaan want vliegtuigen gaan nooit recht omhoog. De aanvoer en vertrek routes hebben meer mijn aandacht. Aan mijn zijkant hangen watertankjes. Om mijn daling wat af te remmen laat ik een constante stroom druppels lopen die prachtig weerspiegelen in het zonlicht. Als het duister begint te worden komt vanuit het vliegtuig de vraag “ga je landen. . . of . . . een poging ondernemen om de hele nacht door te varen”. Deze vraag had ik mezelf tijdens de vaart al duizend keer gesteld. Ik had de windgegevens verzameld tot een hoogte van 7500 foot. Ik had mezelf verzekerd dat de werkelijke weerscondities overeen kwamen met de voorspellingen. Volgens de trajectories kon ik vrij van de kust blijven en de hele nacht blijven varen. Alle leek te kloppen. Ik opende mijn pilotentas en pakte de nachtverlichting die me de komende uren gezelschap moesten houden. Onder mij hangen nu een wit licht en een knipperend rood licht wat anderen moet laten zien dat hier een bemand luchtvaartuig in de lucht hangt. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet vrij van angst ben, maar dat zijn zaken waarover je een piloot nooit hoort praten. Ik heb van te voren veel nagedacht over deze nachtvaart, niemand heeft dit ooit gedaan met een dergelijke ballon. Het was mogelijk dat ik iets over het hoofd zou zien. Ik heb mijn huiswerk goed gedaan maar het was een onbekend gebied. Tijdens de nacht koelen mijn ballonnen af. Als dat gebeurd worden ze kleiner en verlies ik een gedeelte hefvermogen. Dit zou ik oplossen door ballast naar beneden te gooien maar ik wist niet hoeveel ballast me dat zou kosten. En als je niet genoeg ballast bij je hebt gedurende de nacht, zul je een nachtlanding

moeten maken, wat een bijzonder serieuze aangelegenheid is. Ik nam de hoeveelheid ballast mee waarvan ik dacht dat het genoeg zou zijn. Maar toch, ik had gemengde gevoelens. Ik had van te voren deelgenomen aan diverse training sessies om angstgevoelens te beïnvloeden. Je kunt beter van tevoren weten hoe je onder

verschillende omstandigheden zult reageren dan dat je voor problemen komt te staan en je helemaal dicht klapt. Dit was echter een ander soort angst, het was ingeplande onzekerheid, iets waarover ik ook had nagedacht. Het was een vreemde gewaarwording. Met al het gepraat over de schoonheid van het cluster ballonvaren, besef ik terdege dat ik risico’s neem als ik deze vaarten maak. Ik ben nu verbonden met de nacht en mijn ballon vaart over mijn eigen gebied. Het water onder mij komt tot leven en ik kan duidelijk de kikkers horen kwaken. Naast mij hoor ik de ganzen met me meevliegen. Het was allemaal zo vredig. Toen ik verder steeg verstompten de geluiden en werd deze vaart doodstil. Om mij heen was het stikdonker, er was geen maan die me vannacht gezelschap hield. Diep daar beneden zag ik de vele lichten van de diverse dorpen en steden. Tijd om extra kleding aan te trekken. Russische muts, bescherming in mijn nek, handschoenen, ik trok alles aan wat ik bij me had, en het was nog niet eens 22.00 uur. Het zou nog een stuk kouder gaan worden vannacht. Ik bleef op een lage hoogte van 2500 foot en koerste naar het noordoosten. Dat is goed want zo blijf ik uit het verboden militaire gebied en weg van de kust. Jordan Lake ligt naast me en is duidelijk herkenbaar omdat op dit meer geen licht brand en een gitzwart gat is voor mij. Volgens mijn gegevens zou ik net op het randje zitten van een Class 'C' airspace, mijn vaartuig is echter onzichtbaar op de radar en men zal niet weten dat ik daar hang. In de buurt van Fearington roep ik Raleigh Approach op via de luchtvaartradio en identificeer mezelf. De verkeersleiding roept me terug met "Eight Uniform Papa ....vertel nog eens, wat is uw type luchtvaartuig?" Ik antwoord “ik ben een gasballon,

gelijk aan een heteluchtballon maar dan gevuld met helium”. Hij weer "Uh, ok squawk 4096 en ident..." Hij wilde dat ik de code in zou voeren in mijn transponder zodat hij mij kan zien maar . . . ik heb geen transponder bij me. Ik krijg echter toestemming om te passeren als ik maar uit Class C airspace blijf. De

verkeersleiding probeert mij te zien aan mijn nachtverlichting maar dat lukt slecht. Ik stop verse batterijen in mijn zaklamp en schijn richting toren, ze zien me direct hangen. Het was prettig samenwerking met de toren, welke langzaam in de verte verdwijnt. Rond 02.00 uur hang ik buiten de bewoonde wereld en drijf het platteland op. Nog éénmaal riep de toren me op om te vragen of ik er nog was, maar mijn radio was inmiddels buiten zijn bereik, hij kon me niet meer horen. Ook was mijn crew niet langer bereikbaar via de luchtvaartradio, ik was helemaal alleen in de koude, donkere nacht. Ik zat vrij hoog, waar het erg koud was maar wilde geen gas laten ontsnappen omdat ik maar beperkte ballast mee kon nemen. Ik liet de ballon zijn natuurlijke gang gaan en daalde zeer langzaam in een uur tijd van 4700 naar 4400 foot. Weer probeerde ik contact te leggen met mijn volgwagen, er was

niemand. Zo rond 03.00 – 04.00 uur had ik . . . foute gedachten. Geen dromen, ik sliep niet, geloof me. Maar deze gedachten leken sterk op . . . dromen. Eigenlijk sloeg het nergens op maar plotseling maakte ik me zorgen om het harnas waarin ik zat. De riemen van het harnas waren 2,5 cm breed met het idee dat ik deze

simpel kon doorsnijden als dat nodig zou zijn, bijvoorbeeld bij een landing waarbij de ballon nog zou doorslepen richting een hoogspanning. Maar . . . nu begon de twijfel toe te slaan of deze 2,5 cm wel stevig genoeg was om mij te houden. Ik begon me vast te houden, sloeg mijn arm rond de ballastzakken. Ik probeerde deze verontrustende gedachten uit mijn hoofd te bannen. Dat lukte, maar soms kwamen ze terug en moest ik mezelf weer geruststellen dat alles goed en veilig was. Op mijn kaart zag ik plaatsen opduiken met namen als Emerald Isle, Atlantic Beach, North Topsail Beach. Je ziet het al, de kust nadert. Het is nu 05.00 uur en nog zo’n 60 km te gaan. Mijn snelheid is laag en de zon zal opkomen voordat ik de kust bereik. Ik begon naar de warmte van de zon te verlangen. Ik wilde de boomtoppen aanraken met mijn voeten. Ik wilde weten of mijn crew oke was en ik weet zeker dat ze

net zo over mij dachten. Ik wilde de zon terug. En zoals elke dag, kwam hij terug, en het duurde even voordat ik de warmte weer begon te voelen. Ik trok aan één van de touwen een ballon naar beneden en sneed het touw door. Toen ik het touw losliet begon ik aan mijn daling richting de aarde. Grote velden onder

mij, ik zou er kunnen landen. De ballon veranderde scherp van richting en de snelheid nam toe naar 18 knopen. Toen zag ik tussen de bomen een auto staan, met een kleine aanhanger. Zou dat mijn auto zijn, mijn crew, mijn vriendin . . . Ik zat nu op landingkoers, erg laag, op boom nivo. Oeps, iets te laag, de bomen zouden mijn ballonnen kunnen vernielen. Als er 1 ballon zou barsten, zou ik zwaarder worden waardoor ik verder de bomen in zak en er nog meer ballonnen barsten. Een cascade effect waardoor ik wel eens zou kunnen neerstorten. Ballast uitgooien, waardoor ik net weer boven de bomen kom te hangen. Ik kwam bij de weg, en het was mijn eigen crew die me stond op te wachten. De zon is terug, de aarde is vlakbij en mijn crew is ter plaatse, voor mij ligt een hoek van een stuk land. Het is tijd, ik kies ervoor om de aarde weer te beroeren. Ik snijd nog een ballon los, de landingshoek

stuurt mij het veld in, mijn crew rent naar de ballon om me op te vangen als ik de grond nader. Vlak voor de grond gooi ik ballast uit om de landingshoek minder stijl te maken. De aarde begroet me zachtjes, ik ben beneden. 14 uur in de lucht, ik overleefde de nacht. Hoe geweldig. Cluster Balloonist Jonathan R. Trappe
-
Op vrijdag 28 mei stak de Amerikaan Jonathan Trappe met zijn clusterballon het kanaal tussen Engeland en Frankrijk over. In het volgende magazine kun je zijn uitgebreide verslag lezen.

 
 
   
Felicitaties na gasvaart
 
Tekst: Bennie Bos, Foto: Krant van eiland Sylt
 

In het vorige Hot Air Magazine kon je het verslag lezen over mijn unieke 33 uur durende ballonvaart van Duitsland naar Noorwegen. De reacties en felicitaties uit binnen en buitenland die de dagen na het verschijnen via de email binnen kwamen waren overweldigend. Ik wil een ieder daarvoor hartelijk danken. Hier enkele fragmenten van de bijna 100 reacties: Machtig wat een avontuur Bennie. Prachtig om mee te mogen beleven. - Thats the spirit, dit nemen ze nooit meer af. - Het is net of je zelf een beetje deel uitmaakt van deze reis. - Bofkont, gefeliciteerd met deze knappe en meeslepende reportage, erg mooi gemaakt. - Wat een ongelofelijke mazzelaar dat je bent. Had ff gebeld dan had ik jullie gevolgd tot aan de kust. Wat een geweldige belevenis, ben jaloers op je. - Wat een grandioos verhaal! Well done! kippevel. - Echt een verhaal om aan de kleinkinderen te vertellen. - Eerlijk gezegd klopte mijn hartje wel iets wilder, tijdens het lezen van dit prachtige avontuur.   Bennie Bos

 
 
   
Tot Slot
 
Tekst: Bennie Bos, Foto: Andi Benz
 

# Een mooi filmpje van 20 jaar geleden, Belgisch piloot Wim Verstraeten verbreekt het landelijk hoogterecord met zijn smurfballon. Klik hier.
# Nog een heel mooi filmpje, maar dan over een zeer bijzondere versie van de nightglow. Mogelijk kan iemand hier zijn voordeel mee doen. Klik hier.
# De Aerocrat, het ideale transportmiddel tijdens het WK voetbal, bekijk het filmpje op RuTube.
# Het is niet slim om met een ballon op te stijgen in een smal straatje. Dan maar het balkon op.  Filmpje!!
# Mooi reclamefilmpje, met je ballon naar de Mac.
# Het zit er weer op voor deze maand, tijd om aan het magazine voor de maand juli te beginnen. Neem zeker even contact met me op via email als je iets leuks op ballongebied te melden hebt.

Groeten vanuit een zonnig Emmen, Bennie Bos