Balloon Jam 2004, Tsjechië

Tekst en Foto's: Bennie Bos

 
     

Het kon natuurlijk niet uitblijven, na de leuke tijd die we vorig jaar in Tsjechië hadden gehad, werd besloten om ook dit jaar weer mee te doen aan de Balloon Jam in Brno, de tweede grote stad na Praag. Ons team bestond uit piloot Eric Martens, Geert en Lucy, Jaak (Sjakie) en ikzelf. Allemaal Belgen en ik mocht voor

reserve Belg spelen. In de aanhanger lag “The Birds” een prachtige blauwe ballon van het merk Kubicek, zoals de meeste van de ballonnen die aanwezig waren op dit machtig leuke evenement. We vertrokken een dag eerder dan nodig was omdat we nu eindelijk de legendarische stad Praag wilden bezoeken. We troffen niet het beste weer dat we voor ballonvaren konden hebben. Regelmatig een buitje en weinig zon. Dinsdagavond kwamen we in ons hotel in Brno aan. We zochten een klein restaurantje op in de stad omdat de maag nu ook van zich liet spreken. Even twijfelde ik aan de kracht van mijn biertje toen ik uit het raam naar buiten keek. Daar stond toch echt wel een hetelucht ballon, of verbeelde ik me dat nou. Eric en ik gingen even kijken en troffen in het parkje 2 ballonnen die werden opgezet ter promotie van de Balloon Jam. Varen zou men niet vanavond want de lucht begon steeds

dreigender te worden. Woensdagmiddag begon de inschrijving dus we hadden die ochtend even de tijd om naar de Kubicek fabriek te gaan. Eric had nog een reparatie aan de brander. De rest van de crew kocht nog wat petjes, T-shirts, handschoenen en een jas en ik beperkte mij tot een Kubicek riem die normaal gebruikt

wordt om gasflessen vast te zetten maar ook uitstekend te gebruiken is als broekriem, wel een beetje inkorten. Ook waren we nog op zoek naar tips voor leuke bezienswaardigheden in de buurt. Tijdens één van zijn gasballonvaarten was Benoit een vliegtuigkerkhof gepasseerd, net westelijk van Brno. Het leek ons een leuk plan om dit eens te gaan bezoeken. Michael Suchy gaf ons de exacte locatie. Het bleek vlak langs een snelweg te liggen. Het plan was toendertijd om in geval van oorlog deze snelweg als startbaan te gaan gebruiken. Dat noem ik nog eens creatief omgaan met de mogelijkheden. Al spoedig hadden we het plekje gevonden. Problemo, het hek was op slot en aan het bordje te zien was dit nu een museum met openingstijden buiten onze beschikbare tijd. Wel stond er een auto op het terrein. Na enig schreeuwen kwam er een oud kereltje aan sloffen. Of course sprak de man geen

letter Engels en we probeerden hem er te van overtuigen dat we van ver kwamen om speciaal zijn museum te bezoeken. Met een vriendelijk gezicht verwees hij al onze argumenten naar de prullenbak en bleef het hek hermetisch gesloten. Via een sluiproute konden we echter aan de achterkant van het terrein komen en door

het hek alles prima bekijken. Een aantal Mirage’s op rij, Dakota’s waar menig liefhebber zijn vingers bij af zou likken en een aantal prachtige oude helikopters compleet met raketbewapening. Bij de incheck die middag werd ons direct een glaasje eigengemaakte sherry aangeboden. Dat smaakte naar meer en ik sloeg een paar flessen in voor het thuisfront. In de lounge van het hotel liep ik Arend-Jan Dezijn tegen het lijf, wie kent hem niet. We sloegen die middag aan de bar een paar fijne pivootje achterover. Donderdagochtend zou de eerste vaart plaatsvinden maar door het dreigende weersbeeld was er geen ballonstart mogelijk. We besloten ons vertier zelf te zoeken en gingen op pad naar de beroemde grotten van Moravsky, enkele tientallen kilometers noordelijk van Brno. Een Duits team wilde graag met ons mee en we maakten er een gezellige dag van. Na een prachtige grottentocht hadden we nog tijd over en

zaten ook niet zo heel ver van de Kubicek textielfabriek in Cerna Hora af. De fabriek waar we vorig jaar een rondleiding hadden gehad en waar dus de stof voor de ballonnen wordt gemaakt. Na overleg met het andere team besloten we te gaan kijken of we daar terecht konden, onaangekondigd wel te verstaan.

   

     

De bedrijfsleider van de fabriek was er niet, maar men kende ons nog wel, dus het ijs was gauw gebroken en we mochten zeker even binnen kijken. Er was inmiddels een derde weefmachine aangeschaft en men draaide op volle toeren. De dame die ons te woord stond vertelde dat Kubicek een grote order had gekregen. Men

moest maar liefst 15 kilometer stof leveren aan het Olympisch stadion in Athene. Dit zou gebruikt worden om het stadion te overkappen. Ook zou er nog reclame op de stof aangebracht worden. Normaal zou men voor deze hoeveelheid stof 2 maanden nodig hebben, nu moest dit in 3 weken klaar zijn. Om die reden draaide de fabriek nu 24 uur per dag. Vrijdagochtend, een snelle blik uit het raam rond 04:15 uur gaf een enigszins hoopvol beeld. Het was (nu) droog en er stond amper wind. Bij de briefing werd besloten dat we naar de Brno Dam Lake zouden gaan om ter plaatse te kijken hoe de situatie zou zijn. Het veld was in ieder geval behoorlijk glad omdat de bovenste kleilaag doorweekt was met water. Het weer was een beetje miezerig en er hingen nog enkele donkere wolken. De vlaggenstok (vishengel) werd opgesteld en de rode vlag (rode regenjas) ging in de top. Besloten werd om een uur

te wachten op een betere startsituatie. Een aantal teams zagen dit niet zitten en reden terug naar het hotel. Wij besloten te wachten. Al binnen een half uur zag de wereld er heel anders uit en werd de groene vlag gehezen in de vorm van een handdoek met reclame van een bekend biermerk. De weergoden gaven ons

even een beetje vrijheid en hiervan maakten we gretig gebruik. Alles werd in gereedheid gebracht voor een vaart richting de stad. Onder luidde klanken van “ik wil met jou in een luchtballon” van een zekere Frans B. bouwden we de OO-BBX op. We hadden er zin in, dat was duidelijk. Als eerste vertrok Michael Suchy van Kubicek balloons met een splinternieuwe spierwitte demonstrator wedstrijdballon. Hij bleef laag hangen, hier stond weinig wind maar wel richting de stadskern. De “Birds” steeg op met sjakie en mij als zeer gemotiveerde passagiers. Op 200 meter hoogte was de wind al bijna 90 graden geruimd en we besloten direct weer te zakken naar 50 meter. We hadden een prachtig zicht op de ballonnen die achter ons omhoog gingen naast het grote Brno Dam Lake. Tussen de bergen hing een mystieke neveldeken. Op dat moment gingen net alle kinderen naar school en werd er flink over en weer gezwaaid.

Laag, erg laag kropen we over de daken van de hoge huizen in Brno Downtown en gluurden stiekem door alle dakramen naar binnen. Michael hing met zijn wedstrijdballon tussen de vele flats die Brno rijk is. Deze ballon ging de komende week naar Wenen om verscheept te worden naar Australië voor de deelname van Michael

aan het wereldkampioenschap ballonvaren. Op de parkeerplaats onder ons stond een gifgroene Trabant met vlammen aan de zijkant, een tuning car. Vlak achter ons hing de “Softtronics” ballon en hij bakte ze wel heel erg bruin door de ballon tot op 3 meter hoogte te laten zakken. Hij voer werkelijk bij de bewoners door de tuinen, een ongelofelijk gezicht. Op een klein binnenplaatsje zag ik een vrouwtje haar hondje oppakken, hij moest ook even naar de ballonnen kijken, schitterend. We varen langs een flatgebouw met vele balkonnen waarop de bewoners ons nieuwsgierig gade slaan. Boven een tennisbaan hebben we contact met enkele sportievelingen en nodigen ze uit om de ballon met de bal te raken. Daar hebben ze wel zin in en spoedig vliegen ons de ballen om de oren. In de verte zien we iets wat op een gevangenis lijkt, terwijl onder ons diverse trams in beweging zijn. Nog één heuvel over en we hangen

voor de stadskern van Brno. Aan de rondweg die langs het centrum loopt gebeurt er iets heel eigenaardigs. Alsof we plots tegen een muur hangen geeft onze GPS ineens 0,0 knopen aan en hangen we dus helemaal stil. Alsof de stad zoveel warmte afgeeft en daardoor een eigen tegengestelde windstroming creëert.

    

  

We komen geen millimeter verder. De enige optie om verder te komen is door te stijgen naar 500 meter. We slaan compleet rechtsaf en vervolgen onze reis. Tegen 9 uur worden we opgeroepen door de organisatie. Men had toestemming van Turani Airport om van 7 tot 9 te varen. Echter door de late start kwam dit niet

helemaal uit. De persoon over de radio verzocht ons contact op te nemen met de tower om zodoende aan te geven hoelang we nog wilden doorvaren. Alles werd in een gemoedelijke sfeer afgehandeld en na bijna 2 uur te hebben gevaren zette Eric de ballon keurig op een zandweggetje. Om de ballon in te pakken versleepten we het geheel naar de verharde weg waar niet zo heel veel verkeer langs kwam en trokken hem op de weg plat. Sjakie, onze koffieverslaafde werd aan de praat gehouden door een oude kromme Tsjech die alles wilde weten over ballonvaren, de man bleef maar praten in een voor ons volstrekt onverstaanbare taal. Bij het hotel aangekomen werden direct de gasflessen weer gevuld en konden we ons even opfrissen. Direct daarna ging de pret weer verder want de Kubicek fabriek had vandaag open huis en dat is heel gezellie. De tafel was gedekt met vele lekkere hapjes en de

mandenvlechter showde zijn kunnen. Alle afdelingen waren toegankelijk en er was genoeg te zien. De foto’s in mijn magazine van nieuwe Kubicek ballonnen krijg ik altijd rechtstreeks via de ontwerpafdeling en ik besloot mijn contactpersoon eens op te zoeken. Hij schrok zich werkelijk een hoedje toen die grote Nederlander zo

ineens vóór hem stond, lachen. Ik had aan Michael al eerder mijn wens kenbaar gemaakt om de nieuwe in aanbouw zijnde fabriek te bezoeken. In konvooi trokken we even later naar de oostkant van de stad waar net buiten de bebouwing hard werd gewerkt aan de nieuwe toekomst van Kubicek. Het stalen frame en de betonnen ondergrond waren reeds aanwezig. Van een medewerker kregen we uitleg over de gang van zaken. Alex Kubicek heeft samen met een partner ook nog een bouwbedrijfje en zo bouwde hij in feite zijn eigen fabriek op. Naast de nieuwe hal is zelfs ruimte voor nog een hal in de toekomst. Ook komt er een grasveld waar de ballonnen geinflate kunnen worden. “Bennie, ik heb een verrassing voor je” sprak Michael. Jij mag in een oude Russiche buldozer van net na de oorlog rijden. Slik, dat lijkt me wel heftig. Achter de bouwketen hoorde ik een motor starten en stegen er zwarte

rookpluimen op. Alex kwam zelf even voorrijden met het oude ding. Arend-Jan ging als eerste de uitdaging aan en stapte in de te kleine cabine. Aan de bestuurderskant is een speciale plek voor de wodkafles. Schokkend kwam het geheel in beweging en kreeg ik het al helemaal benauwd. Met een dikke laag zweet op

zijn voorhoofd stapte hij even later weer uit. “Da val nie mee hoor”. Nou was het mijn beurt, en jawel hoor, ik zat met mijn kop tegen het plafond. Geen stuur, wel 2 hendels, 3 pedalen en een versnellingspook. Een Tsjech zat naast mij en vertelde hoe te handelen. Ik kreeg het gevaarte zelfs in beweging maar had de grootste moeite om de bochten te maken. Om te sturen moest je een pedaal heel ver in trappen. Omdat dit niet het nieuwste model was, moest je het pedaal haast door de grond trappen. Nat van het zweet rolde ook ik uit de cabine, het was wel supercool. Na een relaxed diner in het hotel en de briefing in de tent ging de stoet naar het naastgelegen expoterrein waar 2 parkeerplaatsen waren leeggehouden om met onze ballonnen te starten. Het weer leek niet eens zo slecht, nog wel wat wind. Er stond een enorme toren naast dit terrein en dan moet ik natuurlijk drect

kijken of ik daar bovenin kan komen. Goed voor de foto’s. Halverwege zat de zaak op slot en de suppoost weigerde mij verdere toegang. Achteraf maakte dit niet uit want opeens draaide de wind 180 graden en binnen korte tijd begon het hard te regenen. De ballon hadden we net op tijd in de aanhanger gekregen.

    

    

Een korte onweersbui volgde maar gelukkig was het om 22:30 uur weer droog voor de finale van het grote vuurwerk met de titel “Land of Smiles”. Plaats van handelen was het Spilberk Castlle, midden in de stad op een heuvel. Dit vuurwerk is vanuit praktisch de gehele stad goed te zien. Via de radio wordt de bijbehorende

muziek synchroon uitgezonden. Met de speakers van onze autoradio op vol hadden wij een fantastische show onder het genot van een flesje Duvel. De zaterdagochtend vaart bracht niet veel voldoening want hij ging niet door. Laag plafond, mist en komende regen. De vrijkaartjes voor de Autotec maakten echter een hoop goed. De Autotech werd gehouden op het expoterrein naast ons hotel en stond dit jaar in het teken van bedrijfsauto’s zoals bijvoorbeeld ballonbusjes. Heel interessant voor ballonvaarders was een auto van het merk Santana. Deze 4x4 lijkt sprekend op de Landrover Defender en wordt zelfs in dezelfde fabriek gebouwd. Er zit alleen een andere motor in en hij is niet geheel van aluminium zoals de Defender maar voor de helft van metaal. Het grote voordeel...hij kost maar de helft !!! Een mooie expo waarbij uiteraard het vrouwelijk schoon in grote getale aanwezig was. Alleen dat is al

een reden om daar even rond te lopen. De zaterdagavondbriefing leek hoopvol, we kregen allemaal een marker en er werd een vossejacht als doel gezet. Over een kwartier zouden we buiten de laatste meteoinformatie krijgen. “We hebben de opdracht veranderd in een Fly in. Het doelkruis komt hier achter het

hotel te liggen en . . . . het is niet persé noodzakelijk dat je een ballon gebruik”. Een goed verstaander heeft een half woord nodig, de vaart was gecanceld en we konden de marker rechtstreeks op het kruis mikken. De winnaar kreeg de prijs. Ik keek Arend-Jan aan en zei: “Wij gaan op het hoogste balkon van het hotel staan en mikken hem zo in de roos”. Gelach alom toen wij daarboven verschenen, de score was minder succesvol, dat scheelde wel enkele meters. Nog slimmer dan wij was een Tsjech met een grote hond. Hij gaf het beest de marker in de bek en dirigeerde hem zo naar het midden van het doel waarop het beest de marker liet vallen. Die avond stond de afscheidreceptie gepland in de tent. Lekkere broodjes met pikante geitekaas, echt heerlijk, kippenpoten en vrij drinken. De muziek werd verzorgd door een 4 mands band waarvan de gitarist er uit sprong. Een mannetje van dik in de 60, maar

hij speelde de sterren van de hemel. Er volgde nog een officieel gedeelte met een prijsuitreiking. Eric kreeg een prijs voor de persoon die het vaakst zijn inschrijfformulier had veranderd, Arend-Jan kreeg een prijs als beste chauffeur op de Russchische bulldozer en ik kreeg een prijs voor het beste verslag over de Balloon Jam

2003, het verslag wat in het magazine van vorig jaar heeft gestaan en op verzoek in het Engels was vertaald. Zondagochtend was er een laatste mogelijkheid om te varen en wat gebeurt er, de zon breekt door en het is het mooiste weer van de wereld. Dat is mooi, want dan kan de tweede helft van onze crew ook nog even de lucht in. De richting was naar het zuiden en als startveld waren er 2 opties. Ofwel het grote Turani Airport of hetzelfde veld als Donderdag. De Tsjechen waren er unaniem al uit. Zuidelijk van Turani is het meest saaie gedeelte om te varen dus op naar de Brno Dam Lake. Prachtig weer en Frans Bauer schalmde alweer luidkeels over het veld. Eénmaal in de lucht bleek hoeveel wind er nog stond. De ballon was binnen het uur aan het einde van de kaart en bij gebrek aan betere mogelijkheden met deze wind laat Eric de ballon in het korenveld vallen. De schade aan het jonge koren

viel mee, de boer had er geen probleem mee. Het koren was natuurlijk lekker nat van de regen van die nacht, maar we moesten er door om de ballon in te pakken. Broeken zeikenat tot op kruishoogte. Het voordeel van een Fjallraven outdoor broek laat zich dan direct gelden. Binnen een half uur is de hele zaak weer droog.

    

  

Het landingsveld lag langs een zandweg. Om terug te gaan besloten we de weg even uit te rijden en zodoende weer op een verharde weg te komen. Aj, we hadden beter kunnen keren. Het einde van de kleiweg liep schuin af en was geheel verzadigd met water. De auto gleed naar beneden zonder ook maar de minste

grip meer op de wielen. 2 keer moesten we de zaak weer aanduwen om uiteindelijk met enorme baggerbanden de weg op te rijden. Bij een stoplicht voor de stad kwamen we Pavel tegen met zijn team van Aviatik. De raampje gingen open en Eric zei “we hadden een beetje problemen met de landingsplek” wijzende op de bagger aan de banden. Pavel gooit zijn been door het raampje naar buiten en daar verschijnt een enorme modderpoot, “wij ook”. De humor ligt op straat, beste mensen. Het zat er helaas weer op. Ondanks dat we dit jaar maar 2 van de 7 vaarten konden maken, hebben we ons geen minuut verveeld. Een meeting zonder stress en veel lol. De lange terugreis begint. We gooiden de tank nog even vol in Kutna Hora, zo heten die plaatsen daar gewoon. Onderweg in Duitsland krijgen we nog een toetje in de vorm van 6 ballonnen laag boven Bad Camberg. We rijden de autobaan af om foto’s te

maken. Een uurtje later staat recht voor ons een enorme mooie roodkoperen zon laag boven de grote autobaan en met een knipoog verdwijnt hij achter de horizon. Brno, we’ll be back.   Bennie Bos