Hot Air Magazine Juni 2004

De mens heeft altijd gedroomd om te kunnen vliegen. Op 21 November 1783 bereikten de gebroeders Montgolfier een doorbraak en veranderden deze droom in werkelijkheid door als eerste mensen de aarde te verlaten en het luchtruim te kiezen waarmee ze geschiedenis schreven. De afgelopen 10, 15 jaar hebben al
	veel Nederlanders een vaart mogen maken met een hetelucht ballon. Heel weinig mensen hebben het ultieme genot mogen proeven van een heuse gasballonvaart. Met grote trots kan ik vertellen dat ik ben toegetreden tot de kleine groep Nederlanders die gevaren heeft in absolute stilte. Op 16 mei maakte ik, Bennie Bos, mijn eerste gasballonvaart. 10 jaar en 11 dagen na mijn eerste heteluchtballonvaart mocht ook ik proeven aan de hobby van Jan en Nini Boesman, het luchtruim doorkruizen onder een grote zak vol waterstofgas. Een dag daarvoor ontving ik een SMSje van Rainer Herkenhoff, gasballonvaarder uit Duitsland. Het luidde: "Bennie, Ruf mich doch mal an !!!!". Het gesprek wat toen volgde, deed mijn hart even overslaan. Men wilde de volgende dag met 2 gasballonnen starten en één plekje in de mand droeg mijn naam. Een uitnodiging om mee te varen, een fantastische verrassing. We zouden starten rond
15.00 uur, dus midden overdag, zeer geschikt voor foto's. Ria ging direct enthousiast aan het bakken en maakte een heerlijke boterkoek. Verhongeren zouden we niet op onze lange tocht. Ondanks het spannende vooruitzicht sliep ik geweldig. Tijdens mijn ritje naar het Teutoburger Wald speelde er een nummer op de
radio: "Veruckte jungs machen sachen die andere jungs nicht machen", ik voelde me behoorlijk rebels. Ik arriveerde rond 12 uur, 3 uur voor de start. "Waarom zo vroeg ?" zou je zeggen. Beide ballonnen waren van het type "met net" en die vergen aanmerkelijk meer opbouwtijd dan de "netlozen". Allereerst word de ballon zo uitgespreid dat de ventielopening midden bovenop ligt. In het ventielgat wordt (in ons geval) het houten ventiel gemonteerd met rubbers en vleugelmoeren. Dan wordt het net uitgespreid en door een aantal mensen over de platte ballon heengetrokken. Het net verloopt in "wiebertjes" vorm en toen het vullen van de ballon begon en naarmate de ballon hoger kwam moesten alle 96 zandzakken naar een volgend en lager gelegen "wiebertje" punt worden gezet. De twee kleuren op de knooppunten kwamen goed van pas. De commando's waren simpel, "alles naar rood, alles
naar blauw". Na enig zweten en zere handen stond onze "Karstadt" ballon fier overeind en kon de mand er onder worden geknoopt. We zouden met 5 personen in het kleine mandje, we hadden echter ruimte zat want gasflessen heb je immers niet nodig in een gasballon en ook al de persoonlijke spullen zoals rugzakken werden
	allemaal met carabiners aan de buitenkant gehangen. In mijn rugzak 2 digitale camera's (er zou er maar eens ééntje stuk gaan), flesjes drinken en hapklare crackers. De boterkoek legde ik netjes bovenop het grote sleeptouw wat ook buiten de mand hing. Het waterstof gas wat nodig was om de 2 ballonnen met elk een inhoud van 1000m3 te vullen kwam uit de speciaal bestelde gaswagen. Normaal gesproken staan er hier op het veld 3 grote aanhangers vol met gele gascilinders. Deze worden door de gasboer regelmatig gevuld zodat er in principe elke week met 3 gasballons gestart kan worden. De gele gascilinders waren nu echter weg voor de TUV keuring en zodoende moest er nu direct uit de gaswagen getankt worden. Nadat we ook gezamenlijk de andere ballon hadden opgebouwd, liep de klok inmiddels tegen 15.00 uur en konden we vertrekken. De “Iserlohner” naast ons schoot snel omhoog om
geen problemen te krijgen met de omliggende bossen, er stond aan de grond immers nogal wat wind. Ook wij werden licht afgewogen zodat een snelle start gewaarborgd was. Zonder ook maar het minste geluid verhief onze ballon zich van onze planeet en voelde ik me de koning te rijk. Wat een heerlijk gevoel.



Iedereen aan boord hield zijn mond en genoot van dit rijke moment. Op 300 meter hoogte gaf Suzie de eerste reactie, “Mein Got . . . . ist das SUPER”, ist ja echt geil” Ja, zo zeggen die Duitsers dat, kan ik ook niet helpen !! Met een absolute innerlijke rust genoot ik van elk moment. We hadden een richting van 170 graden,
dus bijna recht naar het zuiden en de snelheid lag tussen de 15 en 20 kilometer per uur. Op die hoogte viel de snelheid weer mee, aan de grond was het behoorlijk onrustig geweest, zo sterk zelfs dat een geplande derde ballon had afgezegd. Dit was een netloze ballon en die staan iets minder stabiel. We blijven even een poosje op 500 meter hoogte omdat deze richting perfect is. Als we hoger zouden gaan, draaide onze route door naar 200 graden en kwamen we recht op de controlzone van Dusseldorf af. "Daar wil je niet terecht komen” legde Rainer uit, “je mag er namelijk niet langs, je krijgt geen toestemming om te passeren en zult noodgedwongen vroegtijdig moeten landden”. Als er iets was wat we absoluut niet wilden, was het landden. De weersituatie van vandaag was uit een sprookjesboek, zo mooi. Glashelder zicht en hier en daar grote groepen wolken en vooral, veel zon. Het leverde mij aan de
eind van de rit een mooie rode bakkus op. Onder ons het brede Dortmund-Ems kanaal waar enkele grote vrachtboten koers zetten naar een enorme sluis. “Ze hebben mij verteld dat je in de ballon gedoopt wordt” zegt Suzie. Rainer bevestigde dit en legde uit dat passagiers die voor het eerst met een gasballon meegaan
	aan het grote sleeptouw worden geknoopt en in volle vaart onder de mand door moeten klimmen, een soort kielhalen. 1 seconde was ze stil en had toen bijna de broek nat van het lachen. Ze mocht op haar knieen op de bodem van de mand plaatsnemen. Rainer knalde de kurk bijna in de open vulopening van de ballon. Er werd een handvol zand uit de zakken gehaald en uitgewreven op haar rode haar. Dat zag er niet fris meer uit, zeker niet toen de zaak werd vermengd met de champagne, wat een kliederboel. Haar humeur werd er niet minder om. De sfeer zat er helemaal in, we hebben wat afgelachen in dat kleine bakje. De champagnefles ging van mond tot mond, het maakte allemaal niks uit, we zaten nog wel even enkele uurtjes met elkaar opgescheept. De halflege fles werd boven in een zandzak gestoken. Toen iemand 5 minuten later vroeg waar de fles was en het bleek dat ik er bijna bovenop zat . . . “oh mein
Got, Bennie hat im in ars” . . . of het nu de drank, het tekort aan zuurstof op deze hoogte of gewoon de euforie van deze uitzonderlijke mooie vaart was, weet ik niet, de sfeer was top en dat met medepassagiers die ik enkele uren daarvoor nog niet eens kende. Voor de duidelijkheid, de piloot raakte geen
druppel drank aan tijdens de vaart. We koersten nu recht op de controlzone van het vliegveld van Münster-Osnabruck af. Rainer legde contact met de toren en maakte zich bekend. Dit vliegveld gaf geen probleem, we moesten wel op een hoogte van 2500 tot 3000 voet gaan varen omdat er aan de noordkant nog enige activiteit was met zweefvliegers. Deze hogere vaarroute leverde ons wel weer een meer rechtse stroming op en een iets hogere snelheid van 28 kilometer per uur maar het gevaar van Dusseldorf was reeds geweken, die lijn zat er niet meer in. Op verzoek van de toren gaf Rainer een signaal af met zijn transponder zodat de radar ons steeds in beeld kon houden. Sportvliegtuigen vlogen onder ons door en ook de helicopter van de ADAC, de Duitse ANWB kwam poolshoogte nemen. Opeens viel het mij op dat ik geen enkele hond hoorde blaffen, dat is bij hetelucht
anders, daar hoor je die beesten constant. Het verschil is dat wij ons doodstil voortbewogen en de honden ons gewoonweg niet opmerkten. Van tijd tot tijd gooit Rainer een zandzak leeg en deze verspreid zich als steeds groter wordende wolk over het aardoppervlak. Rainer is in 1992 begonnen als gaspiloot en maakte vandaag zijn 171^e gasballonvaart. In zijn beginjaren was hij de jongste gasballonpiloot van Duitsland.



Een zeer sympathieke kerel, rustig en met erg veel gevoel voor humor. Mijn Duits werd soms behoorlijk op de proef gesteld. Ik moest de andere passagiers uitleggen wat mijn bescheiden rol in de ballonwereld inhield en gaf ze mijn kaartje. Zelfs mijn naam op het kaartje was reden voor een lachsalvo. We naderden de stad
	Münster, een enorme oppervlakte en de woonplaats van Helma Sjuts, de beroemde Duitse gasballonvaartster. Er werden nog 2 zandzakken leeggegooid en langzaam stegen we naar 1,7 kilometer hoogte. Doordat we in een gat tussen de wolken zaten had ik het eerst niet door en tuurde relaxed naar beneden. Toen ik ging staan kreeg ik een brok in mijn keel, we zaten inmiddels boven de wolken. Wat mooi, wat mooi, wat mooi, ik wist niet wat ik zag. Hoe ik me toen voelde is even niet te beschrijven. Een felle zon boven een betoverend wolkenlandschap, ik was echt in de zevende hemel, wat mooi. “Er moet nog iemand gedoopt worden” en ik voelde al nattigheid. “Bennie, op je knieën”. Mijn weerwoord dat ik al 10 jaar geleden bij mijn eerste heteluchtvaart gedoopt was, mocht niet baten, en om eerlijk te zijn, ik wilde dit ritueel ook wel graag meemaken ondanks die zooi die je ervan krijgt. Mijn
dunne haardos kreeg volgens mijn gevoel een volle zandzak over zich heen, vermengd met het koude bubbeltjes water, wat op zich een heerlijke verkoeling in mijn verbrande nek gaf. Mijn doopnaam kon ik niet onthouden, dat was een zin van minstens 30 woorden. Ondanks dat ik geweldig de pisang was, vond ik het
prachtig. Een mens heeft recht op ontbering. Toen kwam het emotioneelste moment van de vaart. Onder ons schoof een grote wolk voorbij en daarop was heel duidelijk de schaduw van onze ronde ballon te zien. Rond de schaduw van de mand tekende zich een aantal ringen met de kleuren van de regenboog af. Ik was getuige van een zogenaamde HALO, een schitterende speling van de natuur. Was mijn dag al perfect, hij kon nu helemaal niet meer stuk. Van Münster ging het richting Hamm, en dat ligt noordoostelijk van het Ruhrgebied. Vele koolzaadvelden welke als grote gele vlekken onder ons door schoven. Over de radio hadden we contact met de andere ballon, die we in de verte zagen hangen. Zij begonnen aan de landing omdat hun ballon al wat ouder en poreuzer was en inmiddels door de zandvoorraad heen was. En je weet het, geen zand, niet meer stijgen. Wij knalden vrolijk
verder en als grote familie begonnen we de boterkoek van Ria te verorberen. Toen we even later over een pracht van een kasteel dreven, had ik haar aan de telefoon en toen ze vroeg of de koek gesmaakt had, klonk het in koor, “heeeeeerlijk”. Prachtig. Na een vaart van 4 uren besloot ook Rainer uit te zien naar een

	landingsplekje, het was 19.00 en we hadden nog een hoop inpakwerk te doen en nog een lange terugreis voor de boeg. Vlak voor de Mc Donalds bij Hamm lag een braakliggend veldje en we zaten er al praktisch boven toen besloten werd hier te landen. Met donderend geweld rolde de sleepkabel uit en in no-time hingen we stil in de lucht, een geweldig systeem. Door het openen van de houten klep zakten we langzaam naar beneden en maakten een landing die bijna niet voelbaar was. Waar waren we terecht gekomen? Een kleine wandeling van mij leerde ons dat het midden in een natuurschutsgebied was. Dat wisten wij niet want de bordjes stonden allemaal de verkeerde kant op. Hoe hier weer uit te komen. Opstijgen was niet meer mogelijk. Het meeste gas was al ontsnapt. De crew stond inmiddels naast de Mc Donalds . . achter een hoog hek. Dit hek omsluitte het hele terrein. Na wat rondgelopen te
hebben door hoge distels en jonge bomen aanplant ontdekte ik een stuk hek wat aan houten palen vastzat. Hier waren vaker mensen overheen gekomen want een gedeelte was nog maar een halve meter hoog. De hele zaak erover tillen was dus een optie. Na enige discussie en omdat de plek uit het zicht lag, besloten we 2 palen uit de grond te trekken en een gedeelte van het hek voorzichtig plat te leggen.



Uiteraard zonder ook maar enige vorm van schade te veroorzaken. De auto met aanhanger kon er net overheen en langs de randen van het gebied kon de ballon worden bereikt. Het houten ventiel werd gedemonteerd, de ballon werd weer keurig opgevouwen zoals het hoort, het net werd uit de knoop gehaald,
de inhoud van de overgebleven zandzakken werd gedoneerd aan het natuurgebied en voorzichtig slopen we buiten de omheining en maakten het hek weer zoals we het hadden aangetroffen. Toen we even later stonden bij te praten met de crew reed er een politie auto langs, ze hadden niks gemerkt. De terugreis was gezellig, er waren chips en borrelnootjes en het was heteluchtballonnentijd en de één na de ander hadden we in het vizier. Rainer kende ze natuurlijk allemaal en begroette ze via de radio. Onderweg bestelden we een aantal snitzels bij Mutter Bähr, het restaurant wat naast het startveld ligt. Het andere team was al druk aan het eten. Ik was niet de enige met een verbrande kop. “Hey Bennie, wat is je doopnaam ????” “eeehhh, Bennie, met het vele zand op de kop” lachte ik, want dat andere was ik al lang weer vergeten. Ons avondeten smaakte door de lange vaart extra lekker. Eén ding
was zeker, het certificaat van deze vaart kwam in de woonkamer te hangen, het was een dag om nooit te vergeten, alsof ik dat al zou kunnen !! Bennie Bos

De vaart rond de wereld met een ballon wordt deze zomer op een wel heel bijzondere manier tentoongesteld. In de plaats Oberhausen in het Ruhrgebied bevind zich “Die Tonne”, zoals de Duitsers hem noemen. De werkelijke benaming is “Gasometer”, een oude gas opslagtank met een doorsnede van 67 meter en een
	hoogte van maar liefst 117 meter. Begin jaren 90 was de tank overbodig en stond op de nominatie om gesloopt te worden. Een aantal mensen slaagden erin deze plannen te verijdelen en de “Gasometer” werd omgebouwd tot expositieruimte. Reeds 2,1 miljoen mensen bezochten de afgelopen 10 jaren diverse tentoonstellingen in deze industriekathedraal, een gebouw wat als hoogste expobehuizing van Europa zelfs staat vermeld in het Guinnes book of records. Op 27 Mei gingen de deuren officieel open en kon een ieder genieten van de laatste grote uitdaging in de ballonvaart. Eén dag eerder hield men een persconferentie en ik was zeer vereerd met de uitnodiging om deze bij te mogen wonen. Om 11.00 uur ‘s ochtends zou men uitleg geven aan de pers. Aangezien ik vlak voor het Ruhrgebied wel eens heel lang in de file had gestaan, vertrok ik reeds om 07.30 uur. Liever veel te vroeg dan één minuut te laat,
dacht ik. Inderdaad, veel te vroeg, geen enkele auto stond stil op de snelweg en om 9.30 uur stond ik keurig op de parkeerplaats vlak naast een enorme donkere toren. Veel bedrijvigheid was er nog niet. Een klein deurtje aan de zijkant stond echter open en ik besloot mijn geluk maar eens te beproeven. Ik betrad een
donkere ruimte met in het midden een rode gloed, het was de orginele capsule van de Orbiter 2, keurig in het sfeerlicht. Ik ging hem eens rustig bekijken, niemand stuurde mij weg. Daar ruim omheen opgesteld allerlei vitrinekasten met ballonmateriaal. Boven mijn hoofd een enorme grote ijzeren schijf. Dit was de drukschijf, die vroeger boven op de gasvoorraad drukte. Nu is die schijf vast gepositioneerd op 4,5 meter hoogte en diende als nieuwe verdiepingsvloer. In de verte klonk prachtige muziek, het kwam van boven de schijf. In een donker hoekje vond ik een trap en een beetje op de tast zocht ik mijn weg naar boven waar ik allerlei dwarsbalken tegenkwam. Het was even zoeken omdat de orienteringsverlichting nog niet was ingeschakeld. De muziek werd steeds luider en gaf een zeer mysterieuze sfeer aan mijn stiekeme zoektocht. Boven mij werd het ineens lichter, blauwe
en rode kleuren vulden de ruimte, de muziek zwelde aan en ik stond oog in oog met de Breitling Orbiter in al zijn pracht. Dit was de eerste keer dat ik aan de grond genageld en met open mond stond te kijken. Geweldig !!! Een kippenvel moment. De belichting van de ballon veranderde langzaam en van één kant begon
	een felle lamp op de glinsterende Mylar stof te schijnen. Het was een simulatie van de zon. Later bleek dat men met de verlichting de dag en nacht situatie op de ballon nabootste in een cyclustijd van 20 minuten. Ik liep nog een trap hoger en bevond me nu op de schijf. Ik kon gewoon recht onder de ballon gaan staan, een zeer ongewone ervaring. De capsule van de ballon hing wel 20 meter hoog en de ballon zelf kon je ongeveer tot aan zijn evenaar zien. Ik liep de grote betonnen tribune omhoog, maar de bovenkant van de ballon bleef uit mijn gezichtsveld. Een lift aan de zijkant met glas rondom bracht uitkomst. Ik ging voor het raam staan en drukte op de knop om omhoog te gaan. Zonder ook maar het minste geluid van de lift maar met in mijn oren de mysterieuze muziek van Phillip Glass schoof ik langzaam en van zeer dichtbij langs de Orbiter. Dit gevoel kan ik eenvoudigweg niet beschrijven, de bovenkant van de ballon kwam nu in beeld, wat groot, wat mooi, de mond viel me weer open en het enigste wat ik tegen mezelf wist te zeggen was “ooooooh”. Helemaal beduusd van deze extreme schoonheid stapte ik op de bovenverdieping uit en keek op de top van de ballon (zie foto hieronder). Ik heb daar een tijdje gestaan in mijn ééntje en me verwonderd hoe het mogelijk is dat iemand iets zo sfeervol kan weergeven. Ik had nog steeds de lift tot mijn beschikking, wie weet hoe druk het straks wordt en een aantal keren ben ik langs de ballon op en neer
gegleden en kon alleen maar genieten van het uitzicht. Op de bovenste verdieping zit een deur naar buiten en via enkele trappen aan de buitenkant van de “Gasometer” kom je op het dak. Op 117 meter hoogte en met een stralend zonnetje had ik een perfect beeld van het Ruhrgebied. Aan de andere kant van het dak
lopen 3 mensen, en ik had al stiekem gehoopt dat hij er zou zijn vandaag. Bertrand Piccard, één van de piloten van de Orbiter. We kwamen in gesprek en ik feliciteerde Bertrand met de voor mij nu al geslaagde presentatie. Ik vertelde dat ik met open mond in de lift had gestaan waarop hij antwoordde, “Bennie, dát is ook de plek waar ik graag de rest van de dag door zou brengen”. Ik ging weer naar de begane grond waar het inmiddels een stuk drukker was geworden en keek nog even in het boekenwinkeltje waar uiteraard het succesvolle verhaal van “De laatste uitdaging” te koop was, echter dan wel in het Duits. De meeste andere boeken hadden niks met ballonvaren te maken, helaas. Bij de perstafel meldde ik mij aan, maar dat was al niet meer nodig. Een donkere schoonheid bleek de dame te zijn die mij had uitgenodigd en begroette mij uiterst vriendelijk. Wel wilde haar collega graag mijn adres even hebben, ze
had op mijn site gekeken maar kon die gegevens niet vinden. Ik legde toen maar uit dat ik expres mijn adres niet op de site zet omdat ik anders allerlei huwelijks aanzoeken krijg. Ze keek mij heel even indringend aan en schoot toen in de lach. Achter mij ontstond enig rumoer. Nog een verrassing, ook Brian Jones, de andere
	piloot, was speciaal uit Engeland overgekomen voor deze perspresentatie. Samen met Bertrand ging hij nog snel even naar de ballon kijken. Een lange tafel werd voor de Orbiter capsule klaargezet met een grote lap zilverkleurige ballonstof eroverheen. Terwijl de microfoons werden getest stroomden ineens van alle kanten de enorme TV camera’s toe. RTL, ARD, ZDF, WDR, alle grote Duitse TV stations hadden hun mensen gestuurd. Ik dacht maar één ding, ‘Ik was hier het eerst dus ik zit op de eerste rij”. Fotografen met joekels van lenzen voor hun peperdure digitale fotocamera’s en enorme microfoons en ik zat daar met mijn kleine (maar fijne) Nikon Coolpix en op de grond mijn minidisc met microfoontje. En dat werkte perfect. Bedrijfsleidster Jeanette Schmitz neemt het woord en stelt de personen aan de tafel voor. Ze benadrukte dat Piccard in eerste instantie niet wilde geloven dat er een gebouw bestond waar zijn ballon
vrij opgehangen kon worden. Het woord is aan Bertrand Piccard: “deze ballon hier in de Gasometer is voor Brian en mij een emotioneel weerzien. Toen wij 5 jaar geleden zijn gestart in Château-D'Oex, hadden we geen idee dat het zo’n grote impact zou hebben. Het was een droom om zonder motoren en alleen met de
wind rond de wereld te varen, en nu is die droom omgezet in een deel van de geschiedenis. Als we de ballon hier nu weer terug zien, kunnen we begrijpen waarom er onder de toeschouwers bij de start zoveel emoties los kwamen. Als we hier de glazen lift nemen en langs de ballon glijden zien wij ook voor het eerst de beelden die maar door een klein groepje mensen gezien zijn terwijl ze in een helikopter zaten, en nu kan iedereen dit beeld meemaken. De organisatie van deze tentoonstelling heeft iets geweldigs georganiseerd. Het is niet alleen de ballon maar het is hier ook net zo koud als toen wij in de gondel zaten. (gelach alom). Aan het einde van onze vaart was het zo koud dat al onze waterreserves waren bevroren. Het was niet alleen avontuur en niet alleen maar technologie, het was ook een symbool. Als je met een ballon vaart, ga je met de richting van de wind mee. Je kunt dus je richting niet zelf bepalen.
Je hebt geen controle, de wind bepaalt waar je heen gaat. Je kunt wél je richting wijzigen als je de hoogte veranderd. Dan vind je opeens een hele andere richting. In het leven is dit precies zo. In het leven zijn we allemaal gevangenen van de wind. Vaak gaan mensen de verkeerde kant op. Het leven zou eigenlijk als een
	ballonvaart moeten zijn. Als het met ons leven de verkeerde kant op gaat, is het zinloos te vechten tegen de wind. We moeten dus eigenlijk met onze geest de vaarhoogte veranderen zodat we een andere richting toestaan. Dat is precies wat Brian en ik wilden laten zien toen we de stichting “Winds of Hope” hadden opgericht. We bevinden ons in een wereld waarvan de helft van de bevolking honger lijdt. Als we een betere wereld willen maken is het onzin overal oorlog te voeren. Wat we werkelijk moeten doen is vechten tegen armoede. Wat we met onze stichting willen doen is vechten tegen de ergste ziekte die armoede kent, NOMA. Deze ziekte komt alleen maar voor bij armoede en dan hoofdzakelijk bij kinderen. Delen van het gezicht rotten door bacteriën eenvoudig weg. Met weinig geld is dit te voorkomen. Dus ook hier moeten we onze vaarhoogte wijzigen om iets te kunnen bereiken
in de rest van de wereld. Ons succes van de ballonvaart rond de wereld zou zinloos zijn als we onze bekendheid niet zouden gebruiken om er iets mee te bereiken. Daarom zijn we ook erg blij dat de organisatie van de Gasometer deze tentoonstelling “Winds of Hope” heeft genoemd en niet “Orbiter” of “Een vaart om de
wereld in een ballon”. Een deel van het entreegeld zal worden gebruikt om de stichting te steunen in onze strijd tegen NOMA. We zijn blij met deze tentoonstelling maar ook op dit hoge nivo, met dit gevoel.” aldus Bertrand Piccard. Het woord werd daarna gegeven aan Brian Jones die direct met de verontschuldiging (in het Duits) begint dat hij in het Engels gaat spreken. “Ik heb niet zo heel veel toe te voegen aan de woorden van Bertrand. Persoonlijk was dit vandaag een erg emotioneel moment voor mij om de ballon te zien die wijzelf maar heel even hebben gezien vlak voor onze start. Tijdens de vaart zagen we hem niet en na de landing leek hij al helemaal niet meer op een ballon. Ik ben erg trots op de ballon omdat het toch een enorme prestatie is geweest in de geschiedenis van de luchtvaart. Het bereiken van het doel is uiteraard belangrijker dan de personen die het hebben gedaan. Ik ben trots op
deze tentoonstelling en trots op wat wij de laatste 5 jaar hebben bereikt met de stichting “Winds of Hope”. Ik wil alvast een persoonlijk “dank je wel” zeggen tegen iedereen die deze expositie gaat bezoeken en op die manier bijdraagt aan de stichting” aldus Brian Jones. De ontwikkelaar van deze tentoonstelling, Wolfgang Volz

	is overtuigd van het succes van de expositie, en mede door de woorden van de piloten en de emoties die zij voelen, weet hij ook zeker dat op zijn minst een gedeelte van deze emoties overgenomen wordt door de komende bezoekers. Wolfgang verteld: “De complete tentoonstelling moet 3 verhalen vertellen, allereerst natuurlijk de ballonvaart rond de wereld met de Breitling Orbiter ballon en de persoonlijke zaken die we van de piloten hebben geleend, dan de geschiedenis van de ballonvaart en die laten we zien door middel van een aantal prachtige exemplaren uit de collectie van Dr. Alex Schubert. Verder hebben we nog een gedeelte over de familie Piccard, met zelfs orginele brieven van Albert Einstein aan de opa van Bertrand, August Piccard”. Bertrand kreeg nog éénmaal het woord en bedankte Jeanette met een passend cadeau, een Zwitsers zakmes met de handtekeningen van beide piloten erin gegraveerd.
Hij vertelde nog kort over het volgende project van beide heren. Het plan is om over enkele jaren nogmaals rond de wereld te gaan maar dan met een vliegtuigje aangedreven op zonenergie en deed daarbij direct de toezegging dat als het project zou slagen er weer een expositie in de Gasometer zou komen. Het vliegtuigje
zou dan wel verticaal geplaatst moeten worden omdat het een spanwijdte krijgt van 70 meter. Als laatste vertelde Piccard over de teddybeer die mee was geweest op de vaart rond de wereld en ook hier op de tentoonstelling te zien is. Deze beer zal worden geveild en de opbrengst gaat ook naar de stichting. De persconferentie wordt afgesloten en iedereen wordt uitgenodigd om de expositie te gaan bekijken. De camerateams storten zich allereerst massaal op beide piloten en vragen ze het hemd van het lijf. Ik maak nog wat foto’s en bekijk onder het genot van een kom heerlijke goulashsoep de videofilm die achter in de ruimte draait. Hier worden mooie beelden getoond van onder ander de piloten in de capsule tijdens de vaart. Na nog wat te hebben rondgedoold loop ik Brian Jones tegen het lijf en feliciteer hem ook met het succes wat deze show ongetwijfeld gaat brengen. Ik loop nog één keer naar
boven en kan het niet laten om nog wat foto’s te schieten. Voor de laatste keer met de lift op en neer, nog één keer “oooooh” en dan weer naar huis. Ik kom zeker nog een keer terug. De expositie duurt immers nog tot eind Oktober. Bennie Bos

Trophée François 1er - Au coeur de la Sologne. In het hart van de Franse Sologne werd van 16 tot 23 mei jl. voor de 12e keer de ballonmeeting "Trophée François 1er" georganiseerd. Dat het succes ervan jaar na jaar toeneemt, is zeker te danken aan de juiste combinatie van 'het varen onder vrienden' en het inlassen van
	enkele eenvoudige wedstrijdopdrachten zoals een vossenjacht, om de sportieve uitdaging wat te prikkelen. Ook het "eno-gastronomische aspect" (lees : veel wijn en lekker eten) spreekt de piloten aan ... maar natuurlijk vormt het opstijgen vanuit de tuinen van de mooiste kastelen van de Loire de enige échte fascinatie van deze meeting ! Dit alles is ontsproten uit de grote passie van de Fransman Jean Becker, journalist en ballonvaarder met een voorkeur voor vluchten boven de landen van het Hoge Noorden. Hij riep o.m. "Ballooning Adventures" in het leven, een vereniging van piloten uit verschillende Europese landen, die om beurt deelnemen aan diverse internationale meetings. Daarenboven is hij ook inrichter van Les Mongolfiades in Paladru en diverse meetings in de regio Belfort. Ieder jaar worden circa 25 piloten geselecteerd uit o.a. Frankrijk, Duitsland, België, Zwitserland, Italië en Engeland. Zij zorgen
ervoor dat de journalisten en geïnviteerden uit zowat gans Europa een ballonvaart kunnen maken boven de Sologne, om op een unieke manier de vele charmes van deze streek te ontdekken. De 'Tour' omvat
verscheidene degustaties in gerenomeerde wijnkelders uit de streek, een rondleiding in een aardbeienkwekerij, een dagelijkse lunch in de kastelen, en niet te vergeten het sympathieke 'petit déjeuner' met paté, boerenboter en rode wijn ... om 9 u. 's morgens ...!Na de succesvolle vluchten vanaf de grasvelden van de Kastelen van Beauregard, Ferté St.Aubain, Domaine de Villemorant, Selles St. Denis, Cheverny en Villeneuve, voorzag het programma op zaterdagmorgen 22 mei opstijgen vanaf het Kasteel van Chambord, één van de grootste Kastelen van de Loire. Helaas moest deze magnifieke vlucht gecancelled worden door te harde wind, niet zozeer op het moment van het opstijgen zelf, maar vooral door de vooruitzichten bij de landing (meer dan 20 knopen ... !). Toch konden 2 Franse en 2 Italiaanse teams niet weerstaan aan de lokroep om hun luchtballon te ventileren vòòr het
Kasteel en een spectaculaire 'simulatievlucht' te houden in dit énige sprookjesdecor !! Ook in de namiddag was de wind de schuldige voor het aflassen van de vlucht en dus ook het afknappen van de symbolische
	vaart van de 4 Zustersteden. Het is inderdaad meer dan jammer dat de ballonnen van Bristol, Château d'Oex, St.Niklaas en Romorantin, aan elkaar vastgemaakt, op die manier de vriendschap tussen de 4 belangrijkste Europese meetings niét hebben kunnen onderstrepen. Een goedbedoelde poging maakte iedereen snel duidelijk dat de natuurelementen nog steeds primeren op de goodwill van de piloten en hun crew. De meeting werd afgesloten met de prijsuitreiking en overhandiging van geschenken op het domein van Château du Moulin. Met een welgemeend 'tot volgend jaar' namen we afscheid van de organisatie en vrienden, ons reeds verheugend op de volgende editie om te varen over de Sologne, het Groene Hart van Frankrijk, en terug onder te duiken in de middeleeuwse sfeer van de Kastelen van de Loire. Caroline de Noble

Low Countries 2004 een mooie opstap naar het WK. Rond het hemelvaartsweekend was het luchtruim rond Ny, in de Belgische Ardennen, het toneel van de strijd om het Nederlands en Belgisch kampioenschap ballonvaren. De overallwinnaar mocht zich kampioen van de Low Countries 2004 noemen. In totaal kwamen
	22 piloten aan de start, onder wie piloten uit Engeland, Duitsland en zelfs Spanje. Na de general briefing op woensdagavond was het donderdagochtend echt dauwtrappen geblazen. De briefing voor de tasks was al om 5 uur. Als observer werd ik ingedeeld bij het team van Philippe de Cock, die zijn splinternieuwe UltraMagic MV56 Racer bij zich had. Dit sympathieke ballonteam, dat ook regelmatig met een gasballon op pad gaat, had goede materialen bij zich. Daar zou het dus niet aan liggen deze keer. Wat opviel was de groepenkast in de mand van de ballon. Deze functioneerde als verdeler van de stroom uit een forse accu, ten behoeve van de radio met transponder en de GPS. De groepenkast in mijn huis lijkt hier een kleine jongen bij… Phillipe de Cock doet al jaren mee aan wedstrijdvaren. Toch was het hem nog nooit eerder gelukt om Belgisch kampioen te worden. Benieuwd dus wat het dit jaar
voor hem zou worden. De eerste twee tasks werden goed afgewikkeld, we waren in de buurt om de markers te zien vallen en konden daardoor snel achter de ballon aan om te volgen voor de laatste marker. Deze moest voor een bepaalde tijd op een zo groot mogelijke afstand van het startpunt worden gedropt. De tijd liep
af en de marker werd in een half volgroeid korenveld gegooid. Als we die maar terug vinden dachten we allemaal… Na de ballon te hebben ingepakt op zijn landingspositie gingen we naar het korenveld terug. Voorzichtig werd het veld doorwaad en met behulp van de track op de GPS van Philippe en een goede observer werd de marker gelukkig teruggevonden. Dat leverde weer een redelijke score op voor Philippe. De avondvaart van die dag verliep letterlijk en figuurlijk turbulent. De weerslimieten lagen aan de bovenkant en de wind bleef vlagerig en turbulent. Ik mocht met Jan Timmers meevaren en we ervoeren af en toe rare veranderingen in vaarrichting. Een enkele keer kreeg je het gevoel tegen een muur op te varen, zo fors was het verschil in wind en stabiliteit. Dat het turbulent was ervoer ook Richard Parry en Michael Genz. De ballon van Richard Parry raakte in contact met de Duitse ballon en kwam daarna hard
tegen de grond tussen de bomen. Iedereen had de beelden van deze piloot in Saga vorig jaar nog op het netvlies en vreesde het ergste. Gelukkig wist Richard Parry zijn ballon weer tussen de bomen uit te krijgen en door te varen. Het liep allemaal goed af. De task werd gewonnen door Philippe de Cock die vanaf de start
	koos voor hoog naar het doel te varen, iets wat hem de 1000 punten opleverde. Op vrijdag liet het weer het niet toe dat er gevaren werd. De zaterdagochtend was daarentegen weer goed. Vanuit de mand van de ballon van Luc Herdewijn kon ik mooi zijn verrichtingen en die van anderen gadeslaan. Aan boord bij Luc Herdewijn bleek dat kaartlezen toch soms lastig kan zijn. Het doel dat men dacht aan te varen lag ver van de koers af. Het duurde even voordat navigator en piloot dit door hadden. Weg kans op een goede score! De situatie voor zaterdagavond leek sterk op donderdagavond. Wind die sterk kon variëren en zich vlagerig gedroeg. Vanuit de mand bij Michael Genz kon ik zien dat hij redelijk goed scoorde op zijn eerste task, een maximale afstand binnen een gebied op de kaart afleggen. Hij scoorde hier als tweede. De landing was professioneel, in een kleine weide, net voor een
groot bos, waar we met de resterende tijd niet meer overheen hadden kunnen komen. Zondagochtend, de laatste vaart, wordt meestal zo ingedeeld dat er niet te veel problemen bij het scoren en opmeten verwacht hoeven te worden. Er werd een doel gezet met een scoringsgebied van 200 hier rond om heen. Philippe de
Cock die tot dan de algemene ranglijst aanvoer kon het nog vergooien, maar nee, hij scoorde hier voldoende om als eindoverwinnaar uit de bus te komen. Na al die jaren was het hem gelukt. Hij was Belgisch kampioen en winnaar van de Low Countries 2004. Hierbij liet hij bijvoorbeeld David Bareford, de regerende wereldkampioen achter zich. Kortom een prima prestatie en een goede opstap voor het WK in juni/juli in Australië, waar dit team ook aan mee zal doen. Maar goed dat ik bij de eerste vaart zijn marker in het koren gevonden heb, anders zag de rangschikking er wellicht anders uit… Bij de Nederlanders is Henk Broeders, net als vorig jaar, kampioen geworden. Jan Fokken werd tweede. Johannes Kooistra treedt al direct in het voetspoor van zijn broer Pieter en werd knap derde. Naar Australië voor Nederland gaan Mathijs de Bruijn en Henk Broeders. Voor de Belgen doen mee Jan
Timmers, Philippe de Cock en Luc Herdewijn. Die laatste gaat vergezeld van een camerateam van de locale TV, om opnames te maken in Australië. Naast de piloten gaan er ook nog drie Nederlandse observers down under, te weten Judith ten Brummelhuis, Hylke Feenstra en ondergetekende. Al met al kan teruggekeken worden op een mooi en sportief kampioenschap dat vakkundig werd geleid door Moniek vande Velde. Dank aan de organisatie voor de verzorging en het onderdak. Berend Jan Floor, Chief Observer DBCC

Dinsdag 8 juni. Naast mijn huis staat een enorme aanhanger met een joekel van een ballonmand. Voorbijgangers kijken zich de ogen uit. Aangeschoven aan mijn gezellige eettafel op het overdekte terras naast de vijver zijn crew Rolf van der Span en piloot Richard Verduyn van A3 Ballon. Over een half uur is het
	verzamelen op Rietlanden Airport vlak om de hoek, maar eerst moet die dikke pizza nog naar binnen voor de nodige vitamientjes. De ballon naast de deur is de PH-AGT, een Cameron A-415, niet eens de grootste van het bedrijf. De eerste passagier belt om kwart voor zeven al ietwat zenuwachtig op om te vragen of we wel op tijd zullen zijn. Rolf stelt hem gerust. Precies om zeven uur, zoals afgesproken, rijden we de parkeerplaats naast het grote meer op waar het vandaag drukker is dan op een normale dag. Rolf legt hen uit dat het startveld vlak achter de boomwal ligt en wij rijden via de slagboom naar de plek waar we de ballon zullen opbouwen. De passagiers van vandaag komen vanuit heel Nederland. Via een actie heeft winkelketen Wildkamp aan 16 gelukkige personen een vaart kunnen aanbieden. Een coördinator van het bedrijf neemt alle gegevens op en wij bouwen alvast de ballon op. Het is windstil op
het strak gemaaide gazon waar doorgaans veel gevliegerd wordt. Vlak voor de hot inflate draait de wind 45 graden naar links en moet de mand zelfs bijgedraaid worden. Nu is er ineens wel wind maar die levert geen problemen op. De mensen worden verdeeld over de vier grote vakken en ik neem plaats naast een boer uit
Wachtum. We stijgen rustig op en ruilen de drukte aan de grond om voor rust. De eerste oh's en ah's heb ik inmiddels alweer gehoord en weldra verlaten we de bebouwing en gaan beginnen aan de boerderijentocht. De snelheid zit er mooi in, de boer naast mij kent iedereen en verteld bij elke boerderij wie er woont er wat hij precies voor werk doet. Een zeer leerzame tocht voor mij. Richard gooit de ballon naar 500 meter en prompt ruimt de windrichting met wel 40 graden. We varen een tijdlang recht over de hoogspanning mee en zien onder ons een grote kudde Schotse hooglanders grazen in een natuurgebied. Henk, ik heb de coördinaten !!! Richard geeft de laatste instructies door voor de landing en wijst het veld aan waar hij van plan is te gaan landden. De eerste poging mislukt, het waait toch wel erg hard. Een kilometer verderop een mooi groot veld. Iedereen door de knieën, lussen vast en BAM,
met een harde klap is er weer contact met de aarde waarna we nog zeker 60 meter door het veld slepen. Passagiers vinden dit gedeelte altijd fantastisch. Ik verzoek vriendelijk maar dwingend de dame bovenop mij om haar ellebogen uit mijn ribben te halen. We liggen aan de grond in Kerkeveld ter hoogte van Hoogeveen,
	een zeer royale afstand. Veel passagiers betekent ook veel handen en die grote ballon zit in no-time weer in de zak. De boer kreeg een ballonticket kado en zal dus binnenkort ook eens kunnen ervaren wat het is om onbesuisd het luchtruim te doorkruizen. Richard staat bekend om zijn lange doop dus ik neem onder het genot van luid kwakende kikkers nog even de laatste roddels in ballonland door met Rolf die inmiddels de certificaten al heeft voorzien van de juiste vlucht gegevens. De volgende dag, ik loop heerlijk te winkelen met mijn ega. Plots trilt er iets in mijn broekzak. Nee, het is niet die kikker van gisteravond die stiekem naar binnen is geslopen, maar mijn GSM. Bob Stroeve aan de lijn. Iedereen kent Bob en Bob kent iedereen. Bob is welbekend op de landelijke markten als "Tassen Willy" en staat elke vrijdag op onze warenmarkt. Druk doende met zijn ballonvaarders opleiding en tevens zanger van
formaat. Luister maar eens naar de mp3 files op zijn website. Zoek je nog een duo wat elke zaal op de kop zet, neem even contact op met de Dikkies. "Bennie, we starten vanavond met 20 passagiers bij het zwembad in Emmen, kom je nog even kijken ??". Op het startveld een drukte van belang. Enige weken geleden is men
begonnen met een grote prijzenactie op de markt in Emmen. De grote drijfveer hierachter is Bob van de stichting "Markt Promotie Emmen" en hij regelde 20 gratis plaatsen in een ballon. Dat moest dan wel een beetje fatsoenlijke ballon zijn en daarom werd vandaag de PH-NGN of zoals wij hem noemen "de Negen" uit de kast getrokken. Dit is de allergrootste van A3 Ballon, een Cameron A-530, een tijdlang de grootste van de wereld. De afgelopen weken kregen alle klanten op de markt een lot. Op de laatste vrijdag van Mei zijn op de markt 20 namen getrokken en deze mensen met al hun aanhang zorgden ervoor dat hier op het startveld de mollen vanavond de slaap slecht konden vatten. Alex Jan Barends zou de ballon bedienen maar eerst showde hij mij zijn nieuwste Gismootje, een soort telefoon wat hij mocht uitproberen waarop live de laatste bewegende radar weerbeelden te zien waren. Het moet niet
gekker worden, straks vinden ze nog een telefoon uit waarmee je kunt bellen !!!! Na een uitgebreide uitleg van Alex aan de passagiers verzameld Bob alle luchtreizigers bij elkaar en stelt ze in rij op zodat ik de groepsfoto voor de site kan maken. Alex wilde graag een aparte foto van het meisje in het roze. (onder)



Het opbouwen gebeurd rustig, de wind neemt al af, dus tijd genoeg voor de nodige kiekjes. De passagiers helpen fanatiek mee en daar verschijnt de grootste reus van Nederland. Dit dwingt toch wel even ontzag af. Alle branders op Full Power en zo snel als hij is verschenen, zo snel is hij ook weer verdwenen, richting de Duitse grens en een hoop toeschouwers achterlatend. Op de radio werd even later een korte file gemeld in Emmen met voorop een grote witte bus. Bennie Bos

Alles al meegemaakt? Op zoek naar een unieke beleving? Culi-Air® - Dineren op hoog niveau heeft vanaf nu een dubbele betekenis. In samenwerking met meesterkok en ladychef Angélique Schmeinck en Ton Janssen van Buitenpoort Catering heeft A3 Ballon een unieke activiteit aan haar assortiment vluchten toegevoegd;
	Culi-Air®. Genieten van culinaire hoogstandjes in een hete luchtballon. Dat is fantastisch eten met een adembenemend uitzicht. Exclusiever kan het niet. In de loop van 2003 ontwikkelde Angélique Schmeinck het idee om een diner te bereiden met de hete lucht die in een luchtballon zit. Is die heet genoeg om mee te koken dan? Jazeker, het kan in die ballon zomaar honderd graden zijn. Via ingenieuze constructies gaan de verschillende gerechten voor hun cuisson, hun garing, naar de nok van de ballon en wanneer het zover is haalt de chef de Coquille St. Jacques, de zeebaars of het piepkuiken naar de speciaal ingerichte keukenmand en maakt de gerechten ter plekke af. De luchtballon fungeert dus als enorme heteluchtoven. De temperatuur in de ballon varieert tussen de 90 en 120 graden Celsius en dat betekent in keukentermen dat de producten op 'lage' temperatuur, langzaam kunnen garen, de ideale
techniek om aroma’s te laten ontwikkelen en sappen in het product te behouden. Als de ballonnen zijn opgebouwd gaan pakketjes met de diverse gerechten naar de top van de ballon. Na de afvaart kunnen de eerste lekkernijen na een klein half uur varen alweer naar beneden. Vis heeft zoveel tijd niet eens nodig.
De proeverij op grote hoogte kan beginnen! Wat dacht je van een zacht gegaard mootje heilbot met asperges, gegrilde gamba’s met luchtballon gedroogde tomaatjes of een gevuld scharrelkippetje met paddestoelen. Nadat iedereen weer met beide voeten op de grond staat, is het tijd voor de traditionele champagnedoop en voor een feestelijk dessert zoals zomerfruit met een in de ballon en passant gegratineerde karamellaag. Elke tocht is anders, elke vaart is uniek. Het avontuur van deze ballontocht zit hem in de mix van het ongewisse, het proeven en genieten van bijzondere gerechten en een goed glas wijn en, natuurlijk, dat fantastische uitzicht. We gaan altijd de eerste 2 of laatste 2 uur van de daglichtperiode de lucht in en dat is sowieso al een adembenemend schouwspel. Kortom een indrukwekkende ervaring die een nieuwe dimensie toevoegt aan ballonvaren en het begrip haute
cuisine. We kunnen nu Culi-Air® als product aanbieden. Culi-Air® is een geweldig feest dat u met familie of vrienden kunt vieren of met uw bedrijf of zakenrelaties... als culinair vermaak, als vliegende start voor een nieuw project, als frisse wind voor een helikopter view, als brainstorm activiteit, als teamspirit activiteit, als inspiratiebron. Culi-Air® in de speciale keukenballon is nu beschikbaar voor individuele aanvragen en voor gezelschappen van maximaal 10 personen. Voor individuele boekingen zijn er vier data gepland: 17 juli, 14 augustus, 18 september en 9 oktober. Adrie Spierenburg

Ik had het plan gevat om op 11 Juni de ballonfiésta in Zwolle te bezoeken. Het werd aangekondigd als de topavond. De 2 dagen daarvoor had men ook kunnen varen en voor vanavond stonden maar liefst 33
	ballonnen gepland inclusief de Rockermouse, de telefooncel en de PH-UVO. Laatstgenoemde is een vliegende schotel die ik graag weer eens wilde zien. De vele oranje vlaggetjes in mijn tuin spraken echter niet over ballonweer. Ze stonden de hele dag al strak. Ik belde met een goede vriend die inmiddels op het veld achter het provinciehuis aanwezig was en op het punt stond de briefing te bezoeken. “Ik bel je zo terug” zie hij. Tegen half acht het verlossende telefoontje: “de wind zakt er uit naar 4 tot 6 knopen”. Dan zit er maar één ding op en dat is rijden. 40 minuten later stonden we op het veld en waren nog ruim op tijd. Ik liep mijn grote vriend Johannes Kooistra tegen het lijf. Hij zat nog vol van zijn prestatie op het Nederlands kampioenschap. Een derde plek en dat bij zijn eerste deelname. Deze jongen heeft de toekomst. “Als ik een andere ballon had gehad, Bennie dan . . .” Zijn grootste wens is
een Lindstrand X serie wedstrijdballon. Ik stelde hem voor om een collecte te houden maar dat zag hij niet zo zitten. Ik hoop nog steeds dat er ergens een geweldige sponsor voor deze jonge knaap opduikt. Als er iemand
onder de opkomende wedstrijdballonvaarders in de toekomst een grote naam gaat schrijven. . . dan is het Johannes Kooistra. Pas om 21.10 uur vertrok de eerste ballon onder gunstige omstandigheden. Inmiddels waren Jan Fokken en zijn crew aan het zweten om de loodzware ufo in de juiste positie te leggen. De geluidsinstallatie aan boord van de mand werd aangesloten en de voeding getest voor de verlichting die in de ballon hangt. Terwijl aan alle kanten de ballonnen vertrokken en afscheid namen van het grote publiek kwam er langzaam enige vorm aan de grote en bizarre schijf. De ballon is ooit gebouwd als promotie in Engeland voor de schitterende film “Independence Day” met Will Smith. Het publiek genoot van het opstijgen van alle ballonnen en langzaam raakte de grasmat leeg en het enige wat bleef was de klapper van de avond, de vliegende schotel. Een pracht ballon die we eigenlijk
vaker zouden moeten zien. Jan startte de geluidsinstallatie die in de mand is aangebracht en langzaam verhief het gevaarte zich van de grond. Op enkele meters hoogte koerste hij het gehele veld over en verwierf
	applaus van het publiek wat onder de indruk was van de extreme klanken en de uitzonderlijke ballon. Een schitterend gezicht. Achtergebleven was de telefooncel special shape van de Duitser Achim Schneider. De ballon werd alvast in gereedheid gebracht voor de nightglow die om 22.30 uur op het programma stond. Aangezien de ballonnen laat zijn vertrokken werd deze tijd natuurlijk niet gehaald. Dik na 23.00 uur stonden 7 ballonnen opgesteld en nam Ben Blass de microfoon om de show aan te kondigen. De gebruikelijke klanken van Vangelis vulden de open ruimte en de ballonvaarders fakkelden dat het een lieve lust was. Het was de eerste keer dat er een nightglow te zien was in Zwolle en het publiek genoot. Organisator Geert Pals keek terug op een geslaagd evenement. Bennie Bos

Het kon natuurlijk niet uitblijven, na de leuke tijd die we vorig jaar in Tsjechië hadden gehad, werd besloten om ook dit jaar weer mee te doen aan de Balloon Jam in Brno, de tweede grote stad na Praag. Ons team bestond uit piloot Eric Martens, Geert en Lucy, Jaak (Sjakie) en ikzelf. Allemaal Belgen en ik mocht voor
	reserve Belg spelen. In de aanhanger lag “The Birds” een prachtige blauwe ballon van het merk Kubicek, zoals de meeste van de ballonnen die aanwezig waren op dit machtig leuke evenement. We vertrokken een dag eerder dan nodig was omdat we nu eindelijk de legendarische stad Praag wilden bezoeken. We troffen niet het beste weer dat we voor ballonvaren konden hebben. Regelmatig een buitje en weinig zon. Dinsdagavond kwamen we in ons hotel in Brno aan. We zochten een klein restaurantje op in de stad omdat de maag nu ook van zich liet spreken. Even twijfelde ik aan de kracht van mijn biertje toen ik uit het raam naar buiten keek. Daar stond toch echt wel een hetelucht ballon, of verbeelde ik me dat nou. Eric en ik gingen even kijken en troffen in het parkje 2 ballonnen die werden opgezet ter promotie van de Balloon Jam. Varen zou men niet vanavond want de lucht begon steeds
dreigender te worden. Woensdagmiddag begon de inschrijving dus we hadden die ochtend even de tijd om naar de Kubicek fabriek te gaan. Eric had nog een reparatie aan de brander. De rest van de crew kocht nog wat petjes, T-shirts, handschoenen en een jas en ik beperkte mij tot een Kubicek riem die normaal gebruikt
wordt om gasflessen vast te zetten maar ook uitstekend te gebruiken is als broekriem, wel een beetje inkorten. Ook waren we nog op zoek naar tips voor leuke bezienswaardigheden in de buurt. Tijdens één van zijn gasballonvaarten was Benoit een vliegtuigkerkhof gepasseerd, net westelijk van Brno. Het leek ons een leuk plan om dit eens te gaan bezoeken. Michael Suchy gaf ons de exacte locatie. Het bleek vlak langs een snelweg te liggen. Het plan was toendertijd om in geval van oorlog deze snelweg als startbaan te gaan gebruiken. Dat noem ik nog eens creatief omgaan met de mogelijkheden. Al spoedig hadden we het plekje gevonden. Problemo, het hek was op slot en aan het bordje te zien was dit nu een museum met openingstijden buiten onze beschikbare tijd. Wel stond er een auto op het terrein. Na enig schreeuwen kwam er een oud kereltje aan sloffen. Of course sprak de man geen
letter Engels en we probeerden hem er te van overtuigen dat we van ver kwamen om speciaal zijn museum te bezoeken. Met een vriendelijk gezicht verwees hij al onze argumenten naar de prullenbak en bleef het hek hermetisch gesloten. Via een sluiproute konden we echter aan de achterkant van het terrein komen en door
	het hek alles prima bekijken. Een aantal Mirage’s op rij, Dakota’s waar menig liefhebber zijn vingers bij af zou likken en een aantal prachtige oude helikopters compleet met raketbewapening. Bij de incheck die middag werd ons direct een glaasje eigengemaakte sherry aangeboden. Dat smaakte naar meer en ik sloeg een paar flessen in voor het thuisfront. In de lounge van het hotel liep ik Arend-Jan Dezijn tegen het lijf, wie kent hem niet. We sloegen die middag aan de bar een paar fijne pivootje achterover. Donderdagochtend zou de eerste vaart plaatsvinden maar door het dreigende weersbeeld was er geen ballonstart mogelijk. We besloten ons vertier zelf te zoeken en gingen op pad naar de beroemde grotten van Moravsky, enkele tientallen kilometers noordelijk van Brno. Een Duits team wilde graag met ons mee en we maakten er een gezellige dag van. Na een prachtige grottentocht hadden we nog tijd over en
zaten ook niet zo heel ver van de Kubicek textielfabriek in Cerna Hora af. De fabriek waar we vorig jaar een rondleiding hadden gehad en waar dus de stof voor de ballonnen wordt gemaakt. Na overleg met het andere team besloten we te gaan kijken of we daar terecht konden, onaangekondigd wel te verstaan.



De bedrijfsleider van de fabriek was er niet, maar men kende ons nog wel, dus het ijs was gauw gebroken en we mochten zeker even binnen kijken. Er was inmiddels een derde weefmachine aangeschaft en men draaide op volle toeren. De dame die ons te woord stond vertelde dat Kubicek een grote order had gekregen. Men
moest maar liefst 15 kilometer stof leveren aan het Olympisch stadion in Athene. Dit zou gebruikt worden om het stadion te overkappen. Ook zou er nog reclame op de stof aangebracht worden. Normaal zou men voor deze hoeveelheid stof 2 maanden nodig hebben, nu moest dit in 3 weken klaar zijn. Om die reden draaide de fabriek nu 24 uur per dag. Vrijdagochtend, een snelle blik uit het raam rond 04:15 uur gaf een enigszins hoopvol beeld. Het was (nu) droog en er stond amper wind. Bij de briefing werd besloten dat we naar de Brno Dam Lake zouden gaan om ter plaatse te kijken hoe de situatie zou zijn. Het veld was in ieder geval behoorlijk glad omdat de bovenste kleilaag doorweekt was met water. Het weer was een beetje miezerig en er hingen nog enkele donkere wolken. De vlaggenstok (vishengel) werd opgesteld en de rode vlag (rode regenjas) ging in de top. Besloten werd om een uur
te wachten op een betere startsituatie. Een aantal teams zagen dit niet zitten en reden terug naar het hotel. Wij besloten te wachten. Al binnen een half uur zag de wereld er heel anders uit en werd de groene vlag gehezen in de vorm van een handdoek met reclame van een bekend biermerk. De weergoden gaven ons
	even een beetje vrijheid en hiervan maakten we gretig gebruik. Alles werd in gereedheid gebracht voor een vaart richting de stad. Onder luidde klanken van “ik wil met jou in een luchtballon” van een zekere Frans B. bouwden we de OO-BBX op. We hadden er zin in, dat was duidelijk. Als eerste vertrok Michael Suchy van Kubicek balloons met een splinternieuwe spierwitte demonstrator wedstrijdballon. Hij bleef laag hangen, hier stond weinig wind maar wel richting de stadskern. De “Birds” steeg op met sjakie en mij als zeer gemotiveerde passagiers. Op 200 meter hoogte was de wind al bijna 90 graden geruimd en we besloten direct weer te zakken naar 50 meter. We hadden een prachtig zicht op de ballonnen die achter ons omhoog gingen naast het grote Brno Dam Lake. Tussen de bergen hing een mystieke neveldeken. Op dat moment gingen net alle kinderen naar school en werd er flink over en weer gezwaaid.
Laag, erg laag kropen we over de daken van de hoge huizen in Brno Downtown en gluurden stiekem door alle dakramen naar binnen. Michael hing met zijn wedstrijdballon tussen de vele flats die Brno rijk is. Deze ballon ging de komende week naar Wenen om verscheept te worden naar Australië voor de deelname van Michael
aan het wereldkampioenschap ballonvaren. Op de parkeerplaats onder ons stond een gifgroene Trabant met vlammen aan de zijkant, een tuning car. Vlak achter ons hing de “Softtronics” ballon en hij bakte ze wel heel erg bruin door de ballon tot op 3 meter hoogte te laten zakken. Hij voer werkelijk bij de bewoners door de tuinen, een ongelofelijk gezicht. Op een klein binnenplaatsje zag ik een vrouwtje haar hondje oppakken, hij moest ook even naar de ballonnen kijken, schitterend. We varen langs een flatgebouw met vele balkonnen waarop de bewoners ons nieuwsgierig gade slaan. Boven een tennisbaan hebben we contact met enkele sportievelingen en nodigen ze uit om de ballon met de bal te raken. Daar hebben ze wel zin in en spoedig vliegen ons de ballen om de oren. In de verte zien we iets wat op een gevangenis lijkt, terwijl onder ons diverse trams in beweging zijn. Nog één heuvel over en we hangen
voor de stadskern van Brno. Aan de rondweg die langs het centrum loopt gebeurt er iets heel eigenaardigs. Alsof we plots tegen een muur hangen geeft onze GPS ineens 0,0 knopen aan en hangen we dus helemaal stil. Alsof de stad zoveel warmte afgeeft en daardoor een eigen tegengestelde windstroming creëert.



We komen geen millimeter verder. De enige optie om verder te komen is door te stijgen naar 500 meter. We slaan compleet rechtsaf en vervolgen onze reis. Tegen 9 uur worden we opgeroepen door de organisatie. Men had toestemming van Turani Airport om van 7 tot 9 te varen. Echter door de late start kwam dit niet
	helemaal uit. De persoon over de radio verzocht ons contact op te nemen met de tower om zodoende aan te geven hoelang we nog wilden doorvaren. Alles werd in een gemoedelijke sfeer afgehandeld en na bijna 2 uur te hebben gevaren zette Eric de ballon keurig op een zandweggetje. Om de ballon in te pakken versleepten we het geheel naar de verharde weg waar niet zo heel veel verkeer langs kwam en trokken hem op de weg plat. Sjakie, onze koffieverslaafde werd aan de praat gehouden door een oude kromme Tsjech die alles wilde weten over ballonvaren, de man bleef maar praten in een voor ons volstrekt onverstaanbare taal. Bij het hotel aangekomen werden direct de gasflessen weer gevuld en konden we ons even opfrissen. Direct daarna ging de pret weer verder want de Kubicek fabriek had vandaag open huis en dat is heel gezellie. De tafel was gedekt met vele lekkere hapjes en de
mandenvlechter showde zijn kunnen. Alle afdelingen waren toegankelijk en er was genoeg te zien. De foto’s in mijn magazine van nieuwe Kubicek ballonnen krijg ik altijd rechtstreeks via de ontwerpafdeling en ik besloot mijn contactpersoon eens op te zoeken. Hij schrok zich werkelijk een hoedje toen die grote Nederlander zo
ineens vóór hem stond, lachen. Ik had aan Michael al eerder mijn wens kenbaar gemaakt om de nieuwe in aanbouw zijnde fabriek te bezoeken. In konvooi trokken we even later naar de oostkant van de stad waar net buiten de bebouwing hard werd gewerkt aan de nieuwe toekomst van Kubicek. Het stalen frame en de betonnen ondergrond waren reeds aanwezig. Van een medewerker kregen we uitleg over de gang van zaken. Alex Kubicek heeft samen met een partner ook nog een bouwbedrijfje en zo bouwde hij in feite zijn eigen fabriek op. Naast de nieuwe hal is zelfs ruimte voor nog een hal in de toekomst. Ook komt er een grasveld waar de ballonnen geinflate kunnen worden. “Bennie, ik heb een verrassing voor je” sprak Michael. Jij mag in een oude Russiche buldozer van net na de oorlog rijden. Slik, dat lijkt me wel heftig. Achter de bouwketen hoorde ik een motor starten en stegen er zwarte
rookpluimen op. Alex kwam zelf even voorrijden met het oude ding. Arend-Jan ging als eerste de uitdaging aan en stapte in de te kleine cabine. Aan de bestuurderskant is een speciale plek voor de wodkafles. Schokkend kwam het geheel in beweging en kreeg ik het al helemaal benauwd. Met een dikke laag zweet op

	zijn voorhoofd stapte hij even later weer uit. “Da val nie mee hoor”. Nou was het mijn beurt, en jawel hoor, ik zat met mijn kop tegen het plafond. Geen stuur, wel 2 hendels, 3 pedalen en een versnellingspook. Een Tsjech zat naast mij en vertelde hoe te handelen. Ik kreeg het gevaarte zelfs in beweging maar had de grootste moeite om de bochten te maken. Om te sturen moest je een pedaal heel ver in trappen. Omdat dit niet het nieuwste model was, moest je het pedaal haast door de grond trappen. Nat van het zweet rolde ook ik uit de cabine, het was wel supercool. Na een relaxed diner in het hotel en de briefing in de tent ging de stoet naar het naastgelegen expoterrein waar 2 parkeerplaatsen waren leeggehouden om met onze ballonnen te starten. Het weer leek niet eens zo slecht, nog wel wat wind. Er stond een enorme toren naast dit terrein en dan moet ik natuurlijk drect
kijken of ik daar bovenin kan komen. Goed voor de foto’s. Halverwege zat de zaak op slot en de suppoost weigerde mij verdere toegang. Achteraf maakte dit niet uit want opeens draaide de wind 180 graden en binnen korte tijd begon het hard te regenen. De ballon hadden we net op tijd in de aanhanger gekregen.



Een korte onweersbui volgde maar gelukkig was het om 22:30 uur weer droog voor de finale van het grote vuurwerk met de titel “Land of Smiles”. Plaats van handelen was het Spilberk Castlle, midden in de stad op een heuvel. Dit vuurwerk is vanuit praktisch de gehele stad goed te zien. Via de radio wordt de bijbehorende
muziek synchroon uitgezonden. Met de speakers van onze autoradio op vol hadden wij een fantastische show onder het genot van een flesje Duvel. De zaterdagochtend vaart bracht niet veel voldoening want hij ging niet door. Laag plafond, mist en komende regen. De vrijkaartjes voor de Autotec maakten echter een hoop goed. De Autotech werd gehouden op het expoterrein naast ons hotel en stond dit jaar in het teken van bedrijfsauto’s zoals bijvoorbeeld ballonbusjes. Heel interessant voor ballonvaarders was een auto van het merk Santana. Deze 4x4 lijkt sprekend op de Landrover Defender en wordt zelfs in dezelfde fabriek gebouwd. Er zit alleen een andere motor in en hij is niet geheel van aluminium zoals de Defender maar voor de helft van metaal. Het grote voordeel...hij kost maar de helft !!! Een mooie expo waarbij uiteraard het vrouwelijk schoon in grote getale aanwezig was. Alleen dat is al
een reden om daar even rond te lopen. De zaterdagavondbriefing leek hoopvol, we kregen allemaal een marker en er werd een vossejacht als doel gezet. Over een kwartier zouden we buiten de laatste meteoinformatie krijgen. “We hebben de opdracht veranderd in een Fly in. Het doelkruis komt hier achter het
	hotel te liggen en . . . . het is niet persé noodzakelijk dat je een ballon gebruik”. Een goed verstaander heeft een half woord nodig, de vaart was gecanceld en we konden de marker rechtstreeks op het kruis mikken. De winnaar kreeg de prijs. Ik keek Arend-Jan aan en zei: “Wij gaan op het hoogste balkon van het hotel staan en mikken hem zo in de roos”. Gelach alom toen wij daarboven verschenen, de score was minder succesvol, dat scheelde wel enkele meters. Nog slimmer dan wij was een Tsjech met een grote hond. Hij gaf het beest de marker in de bek en dirigeerde hem zo naar het midden van het doel waarop het beest de marker liet vallen. Die avond stond de afscheidreceptie gepland in de tent. Lekkere broodjes met pikante geitekaas, echt heerlijk, kippenpoten en vrij drinken. De muziek werd verzorgd door een 4 mands band waarvan de gitarist er uit sprong. Een mannetje van dik in de 60, maar
hij speelde de sterren van de hemel. Er volgde nog een officieel gedeelte met een prijsuitreiking. Eric kreeg een prijs voor de persoon die het vaakst zijn inschrijfformulier had veranderd, Arend-Jan kreeg een prijs als beste chauffeur op de Russchische bulldozer en ik kreeg een prijs voor het beste verslag over de Balloon Jam
2003, het verslag wat in het magazine van vorig jaar heeft gestaan en op verzoek in het Engels was vertaald. Zondagochtend was er een laatste mogelijkheid om te varen en wat gebeurt er, de zon breekt door en het is het mooiste weer van de wereld. Dat is mooi, want dan kan de tweede helft van onze crew ook nog even de lucht in. De richting was naar het zuiden en als startveld waren er 2 opties. Ofwel het grote Turani Airport of hetzelfde veld als Donderdag. De Tsjechen waren er unaniem al uit. Zuidelijk van Turani is het meest saaie gedeelte om te varen dus op naar de Brno Dam Lake. Prachtig weer en Frans Bauer schalmde alweer luidkeels over het veld. Eénmaal in de lucht bleek hoeveel wind er nog stond. De ballon was binnen het uur aan het einde van de kaart en bij gebrek aan betere mogelijkheden met deze wind laat Eric de ballon in het korenveld vallen. De schade aan het jonge koren
viel mee, de boer had er geen probleem mee. Het koren was natuurlijk lekker nat van de regen van die nacht, maar we moesten er door om de ballon in te pakken. Broeken zeikenat tot op kruishoogte. Het voordeel van een Fjallraven outdoor broek laat zich dan direct gelden. Binnen een half uur is de hele zaak weer droog.



Het landingsveld lag langs een zandweg. Om terug te gaan besloten we de weg even uit te rijden en zodoende weer op een verharde weg te komen. Aj, we hadden beter kunnen keren. Het einde van de kleiweg liep schuin af en was geheel verzadigd met water. De auto gleed naar beneden zonder ook maar de minste
	grip meer op de wielen. 2 keer moesten we de zaak weer aanduwen om uiteindelijk met enorme baggerbanden de weg op te rijden. Bij een stoplicht voor de stad kwamen we Pavel tegen met zijn team van Aviatik. De raampje gingen open en Eric zei “we hadden een beetje problemen met de landingsplek” wijzende op de bagger aan de banden. Pavel gooit zijn been door het raampje naar buiten en daar verschijnt een enorme modderpoot, “wij ook”. De humor ligt op straat, beste mensen. Het zat er helaas weer op. Ondanks dat we dit jaar maar 2 van de 7 vaarten konden maken, hebben we ons geen minuut verveeld. Een meeting zonder stress en veel lol. De lange terugreis begint. We gooiden de tank nog even vol in Kutna Hora, zo heten die plaatsen daar gewoon. Onderweg in Duitsland krijgen we nog een toetje in de vorm van 6 ballonnen laag boven Bad Camberg. We rijden de autobaan af om foto’s te
maken. Een uurtje later staat recht voor ons een enorme mooie roodkoperen zon laag boven de grote autobaan en met een knipoog verdwijnt hij achter de horizon. Brno, we’ll be back. Bennie Bos De gehele fotoserie zal later nog verschijnen op "Ballooning Pictures".

Met trots presenteer ik hieronder de nieuwste ballon in de stal van IkeAir, het bedrijf waar ikzelf crew. De zojuist geleverde "Carlson Wagonlit Travel" is ingeschreven onder het kenteken PH-CWT en zal door geheel Nederland te zien zijn. Piloot Yke Visser uit Frederiksoord is bijzonder blij met zijn nieuwe aanwinst. De ballon is gebouwd door de firma Lindstrand en van het type LBL 150A. Spotters, keep your eyes in the sky !!!

Geweldig nieuws voor alle liefhebbers van luchtschepen. Onlangs meldde ik dat de Deutsche Zeppelin Reederei uit Friedrichshafen een luchtschip heeft verkocht aan de Nippon Airship Coorporation. Ik vermeldde toen ook dat dit luchtschip een deel van de reis van de Graf Zeppelin zou afleggen op zijn weg naar Japan. Ik mag jullie nu vertellen dat dit schip alvorens de reis naar Japan aan te gaan, een toer door Europa zal maken
	onder de naam "Yokoso Japan", (visit Japan). Parijs en London zijn enkele grote steden waar het schip te zien zal zijn. Het allermooiste nieuws is echter dat ook Nederland en Belgie zullen worden bezocht waarbij een landing en opstijging te zien zal zijn. De toer begint op 13 Juni vanuit de thuisbasis Friedrichshafen. Het toestel zal een aantal dagen in Parijs verblijven waar een persconferentie zal worden gegeven. Op 22 Juni zal het luchtschip vanuit Calais vertrekken en over de steden Gent en Brussel varen.
De landing zal plaats vinden in Antwerpen. Op 23 Juni zal het schip met een lengte van maar liefst 75 meter doorvaren via Amsterdam naar Lemmer en uiteindelijk om 18.00 uur landden in Rotterdam. Op 24 Juni staat een reserve dag gepland waarbij het schip in Rotterdam aan de paal staat. Op 25 Juni vertrekt men richting Aken, Duitsland. Op de dagen die volgen staan onder andere Munchen, Praag en Kopenhagen op het programma waarna hij de reis op 14 Juli richting Moskou en Japan zal vervolgen. Een uitgebreid verslag staat gepland voor het Hot Air Magazine van 13 Juli. Bennie Bos