Hot Air Magazine Juli 2008

Dit jaar vond in het Russische St.Petersburg de ballonfiesta “Rise above the Clouds” plaats als onderdeel van het wereldkampioenschap heteluchtschipvaren. De stad op zich is al betoverend mooi maar als er dan ook nog ballonnen te fotograferen zijn, dan weet ik waar mijn volgende doel ligt. Hier wilde ik persé naar toe.
	Mijn naam als ballonfotograaf word zo langzamerhand steeds bekender over de grenzen en de contacten die ik met de organisatie had groeiden verder, wat me uiteindelijk een uitnodiging opleverde om als fotograaf/journalist op hun kosten naar de meeting te komen. Een samenwerking met Russen is er één die je moet koesteren en waarbij je veel geduld moet hebben, maar langzaam vielen alle puzzelstukjes op hun plaats en had ik uiteindelijk de juiste papieren in huis. Er zijn namelijk een aantal zaken zeer belangrijk om uberhaupt het land binnen te kunnen komen. Allereerst moet er een uitnodigende partij zijn. Dan moet je onder andere een bewijs hebben dat het hotel geboekt en betaald is. Je zorgpolis moet ook Rusland-dekkend zijn, een papier wat je kunt aanvragen bij je zorgverzekeraar. Op Internet download je een visumaanvraag-formulier en met deze stapel papieren, een recente pasfoto en je paspoort ga je dan uiteindelijk naar het Russische consulaat in Den Haag alwaar je enkel ’s ochtends tussen 9 en 12 binnen komt. Ben je te laat of is het te druk, dan heb je pech en kun je een andere keer terug komen. Buiten voor het pand staan een aantal
mensen te wachten met papieren onder hun armen, achteraansluiten dus. Af en toe gaat de hardhouten deur open waarop een brede Roeski weer iemand binnen laat. De portier pakt de papieren uit mijn handen en bladert deze door. 1 velletje geeft hij me direct terug, die was blijkbaar niet nodig. Aan het loket bekijkt een
andere Roeski mijn verzameling en zegt na enkele minuten zwijgen “you can pay now”. 35 euro lichter kan ik weer naar huis want de aanvraag duurt een week. En als ik dan toch in Den Haag ben, dan score ik even een bakje koffie bij de koningin. Nee, niet ons aller Bea, maar de koningin van de ballonvaart. Ballonvaartster van het eerste uur, Nini Boesman. Zeer geïnteresseerd in de dingen die jou bezig houden en vol met spannende verhalen. “Ballonvaren in Rusland, dat wilden wij vroeger heel graag maar hebben we helaas nooit voor elkaar kunnen krijgen”, vertelde ze . . . . De organisatie in St.Petersburg vroeg of ik met een ander team mee wilde reizen en zo werd ik gekoppeld aan het team van Gino Ciers uit Belgie. Hij was uitgenodigd om met zijn prachtige rode Paardje te verschijnen. Aangezien Gino op 2,5 uur vanaf het vliegveld Charles de Gaulle in Parijs
woont, werd besloten in deze wereldstad op het vliegtuig te stappen. Het grote voordeel is dat dit een non-stop vlucht is . . . . Een week later kon ik zonder problemen mijn visum weer ophalen bij het consulaat in Den Haag en kon de planning beginnen. Geld regelen was niet mogelijk want de Roebels mogen het land niet uit.
	Die moet je daar ter plekke regelen, er zijn normale pinautomaten, of je kunt proberen te betalen met euro’s of dollars. De organisatie verliep op zijn Russisch, dus traag, en de klok tikte door. Gino zou zijn paardje inleveren bij Marcus Haggeny in Duitsland en deze zou voor het gezamenlijke transport van de ballonnen zorgen. Aangezien het van die kant stil bleef en ik Marcus kende, belde ik hem eens op. Hij bleek net een lang gesprek met de organisatie te hebben gehad en kon eindelijk de zaak aan het rollen brengen, de tijd begon nu echt te dringen. Het paardje werd zelfs keurig bij Gino uit de stal gehaald. Ook het team van Lenny Cant met Mister Bup en Benoit Lambert met de Darth Vader waren uitgenodigd. Aangezien we op 20 juni op tijd moesten vertrekken richting vliegveld, reed ik een dag eerder
al naar België zodat ik bij Gino kon overnachten. St.Petersburg ligt in het Europese gedeelte van Rusland en kent een tijdverschil van 2 uur (vooruit). Na 3,5 uur zette ons vliegtuig van de Russische staatsmaatschappij Rossiya de wielen weer aan de grond op het vliegveldje van Pulkovo. De douane is getraind om geen spier te
vertrekken als ze langdurig je paspoort en visum nakijken. Als ons consulaat een foutje heeft gemaakt met het visum heb je een probleem, van tevoren nakijken kun je het niet want het is allemaal abracadabra. Er was geen probleem, nu kon mijn dag niet meer stuk, en wat was ik fout met die gedachte. Op naar onze koffers en die verschijnen allemaal keurig op de lopende band . . . . . behalve een grote groene met 2 oranje banden er omheen . . . de mijne dus. Gino had het in Parijs nog zo gezegd toen ik als eerste de koffer op de lopende band zette, “De eersten zullen de laatsten zijn”. Hij is een wijs man. “Vult u maar even een formulier in tweevoud in”. Onze gids Rinad was ondertussen ook aangekomen en samen gingen we naar “lost and found” alwaar ik van alles moest invullen. En op de één of andere
manier kon deze situatie mijn gemoedstoestand niet omzetten naar de fase “stress”. Ik vond het allemaal wel best, ik was in St. Petersburg en zou deze week wel doorkomen zonder koffer. Ik wilde avontuur, ik zou het krijgen. Mijn camera en alle belangrijke zaken zaten in mijn handbagage, alsof ik het geweten had.
	Er stond keurig een busje voor ons klaar, onze chauffeur voor deze week heette Juri. Zijn manier van rijden was even een cultuurshock, evenals de vele autowrakken langs de weg. De Russen maken van een 2 baans weg met het grootste gemak een 4 baans weg en soms zelfs 5 baans waarbij de buitenste wagen gewoon met 2 wielen over het gras gaat rijden. We werden naar een splinternieuw hotel gebracht, in de middle of totaal niks. Zouden we hier moeten blijven tijdens de hele ballonfiesta ??, hier was niks te beleven. Onze gids wist het ook niet. Op onze papieren stond dat we in het Caterina Palace (Tsarskoe Selo) zouden worden ondergebracht. Ik trof een Duitse piloot die met zijn eigen auto was gekomen. Hij vertelde me dat hij zelf door de stad was gereden, dat was gelijk de laatste keer geweest
vertelde hij. De volgende ochtend kwamen we in de foyer ook het Mister Bup ballonteam tegen, ze hadden net telefoon gehad dat ze hun koffer moesten pakken en zouden worden opgehaald om naar het Palace te gaan. Onze situatie was nog steeds onduidelijk, niemand wist iets en we bleken maar voor 1 nacht geboekt
te staan. Na enkele uren belde Gino met Lenny. Ze bleken al uren in de auto te zitten en ergens in de stad rond te rijden, terwijl het Caterina Palace niet ver de andere kant op was. Uiteindelijk kregen ook wij instructies en moesten we klaar staan voor een busje. 3 uur later (!!) werden we opgepikt en rechtstreeks naar het schitterende paleis van Caterina de Grote gebracht. In één van de zijvleugels is een mooi hotelletje gebouwd. Toen ik van de dame achter de bali mijn sleutel kreeg, bedankte ik haar in het Engels. “Learn Russian” zei ze. “i know your language”, “Ik ou van jou”. Slik, dat begint lekker. Het staat bekend dat vele dames hier op zoek zijn naar een man omdat Rusland veel meer vrouwen dan mannen kent en de vrouwen op die manier proberen een beter leven te vinden. . . . Gino belde
ondertussen met Marcus en hoorde dat de vrachtwagen met 18 complete sets ballonnen al 36 uur werd vastgehouden aan de grens. Daar was weer één of andere ambtenaar die zijn stempeltje nog niet wilde zetten. Vorig jaar tijdens de try-out ondervond men dezelfde problemen maar dit jaar zou de organisatie alles
	in orde maken. Blijkbaar heeft men op deze manier van werken ook maar weinig invloed. . . . Op naar het Russian House even verderop waar de piloten moeten inschrijven. In een nabijgelegen winkeltje koop ik gauw nog even een tandenborstel en dat soort dingen want mijn koffer heb ik nog niet, maar onze gids Rinat heeft zich er inmiddels in vastgebeten en mijn spullen zouden mogelijk morgen afgeleverd worden in ons hotel. Die avond staat er een welkomstreceptie voor alle deelnemende ballonteams gepland en al gauw lopen we Don Cameron tegen het lijf die samen met een Engelse doedelzak speler op het pleintje staat. De man speelt een leuk deuntje voor de mensen die aankomen. Binnen in het Russian House worden we dansend verwelkomd door mooi uitgedoste dames en wordt
ons een stukje brood aangeboden wat traditioneel in zout moet worden gedipt. Binnen staan de non-alcoholische drankjes voor ons klaar en een tafel met leuke en lekkere hapjes. Uitgerekend op deze avond wordt de wedstrijd Nederland-Rusland gespeeld en dat betekent uiteraard dat er ook grote TV’s staan
opgesteld. Niet iedereen kan dat waarderen maar ik vind het prima. De Russen zijn toch behoorlijk trots op hun team en willen dit voor geen geld missen. Later die avond in het hotel tref ik het halve Bupteam, Lenny en Charlotte, in het oranje uitgedost midden tussen de Russen aan. Toen Nederland aan het einde van het liedje de nederlaag moest toegeven, gingen de Russen er vandoor maar schonken uit sympathie een fles champagne aan de achterblijvers. Toen ik bij de receptie kwam vertellen dat waarschijnlijk morgen een koffer wordt gebracht, liet men mij even achter de balie kijken. Warempel, daar stond hij al, en dat in Rusland. De zondagavondvaart werd op de briefing gecanceld, het waaide nog behoorlijk. We kregen bericht dat de ballonnen inmiddels het land binnen waren gekomen.
Het gastanken was voorzien op een klein vliegveldje welke enkel bereikbaar was via een prachtige weg waarbij zelfs mijn eierstokken nog in de knoop raakten. Onze ballon lag al in een klein vrachtwagentje en we troffen elkaar bij de gastank waar we alles met propaan hebben kunnen vullen. De beloofde benzine voor de

	ventilator was er uiteraard niet dus gingen we op zoek naar een pompstation. We bevinden ons in een bijzonder gebied. Op 21 juni zijn namelijk officieel de witte nachten begonnen, dat betekent dat het bijna niet donker word. Tot middernacht is het praktisch daglicht en daar maakten een Frans ballonteam dankbaar gebruik van. Overdag veel wind maar tegen 22.30 uur bouwde men op de parkeerplaats voor ons hotel 2 ballonnen op met het doel foto’s te maken van de oranje Parmigiani ballon aan de rand van het schitterende paleis. De piloot in de tweede ballon kende ik en zo hing ik even later met Claude op 30 meter hoogte, een mooi punt om foto’s van de ballon én het paleis te maken. Een groot nadeel van deze witte nachten is dat de ochtendbriefing ook uitzonderlijk vroeg is, jaren terug ondervonden we bij
een wedstrijd in Zweden hetzelfde “probleem”. Om 03.00 uur werden de teams op de briefing verwacht, slik. Voor het paard stond er te veel wind dus ik sprong bij een ander team in de auto en we vertrokken na de briefing richting downtown St. Petersburg. Het opstijgen was vandaag op 3 plaatsen voorzien.



Wij gingen naar het Peter and Paul Fortress. Ook Muir Moffet liep daar rond, op zoek naar een plaats om zijn lange Bagpiper ballon neer te leggen. Er was wel gras maar er stonden ook bomen, een niet voor de hand liggende ballonnenstartplaats. De kleine ballonnen konden hier wel starten. Aan de overkant van de rivier de
Neva stegen ook ballonnen op waaronder de Russische Yellow Submarine en die dreven keurig over de Hermitage, het bekende museum met kunstschatten van onschatbare waarde waaronder schilderijen van Rembrant en Monet. Rudi bouwde zijn Vos special shape op een veldje tussen 2 enorme pilaren op, de Rostral Columns, en even later zag ik daar ook de vrolijke kleuren van de Cake van Frank Prell opbollen. De ballon van het team waarmee ik was meegereden was ondertussen vertrokken maar de Russische vrijwilligers hadden blijkbaar niet door dat ze er nu achteraan moesten. Ik vond het prima, dan had ik nog wat meer tijd om foto’s te maken. Na een kwartier werden volgens mij de vrijwilligers gebeld want ineens stapte iedereen snel in en werd de achtervolging ingezet. Uiteraard ging ik mee, want
deze bus was op dit moment mijn enige manier van vervoer hier. Ik was heel benieuwd hoe ze dit zouden aanpakken. De ballon was allang uit het zicht verdwenen en dus reed men maar precies dezelfde kant op als waar de ballon was vertrokken. Heb je ooit wel eens crew gezien die zich binnen 100 meter vast rijd op een
	zandpad, ik nu wel. Schitterende humor, er moest een zware wagen aan te pas komen om de bus weer los te trekken. Na telefonisch overleg ging het nu de grote weg op en begon men de inmiddels opgestegen cakeballon van Frank te volgen, waarschijnlijk denkend dat alle ballonnen op het zelfde veld zullen landen. En verrek, ze hadden nog geluk ook want de meeste ballonnen lagen toevallig ook op het zelfde veld. Jammer, want ik had graag gezien hoe ze deze situatie zouden oplossen. Terug naar het hotel, mooi op tijd voor een lekker ontbijtje. Overdag bezochten we Peterhof, een schitterend complex met veel waterornamenten. Peterhof ligt aan de kust en biedt zicht op het vaste land van Finland. Mooi, uitzonderlijk mooi. Het waaide die avond te hard om te kunnen varen maar er werd wel een speciale
briefing georganiseerd voor de special shape piloten. De organisatie kreeg in de gaten dat de ballonvaarders niet helemaal tevreden waren met de opstijgterreinen en daarom vroeg men de special shape piloten om hun mening te geven over geschikte plaatsen voor hun over het algemeen grotere ballonnen.



Men had 3 kleine busjes klaarstaan en een politie-escorte om naar down-town te rijden en de startplaatsen te bezoeken. Van de periode die nu volgt heb ik enorm genoten. Ik zat vlak achter de chauffeur van het busje met een enorme scheur in de voorruit wat vlak achter de politiewagen reed. De stoel naast de
chauffeur bleef leeg, daar durfde niemand te gaan zitten. Met zwaailichten reden we met hoge snelheid de stad in. Elke agent op straat die we passeerden salueerde naar de politiewagen. Alles en iedereen moest voor ons aan de kant. Een bestuurder die het niet snapte werd via de megafoon toegesproken. Onze chauffeur genoot enorm van deze actie. “Do you have fun”, vroeg ik hem. “Da, da, da, da, da (je snapt wel dat dit ja betekent). Hij begon zelfs al te salueren als hij agenten passeerde. Omdat de organisatie heel weinig (lees: heeeel weinig) verstand van ballonvaren had, had men ook andere ideeën over opstijgterreinen. Men had simpel de gedachte “als er een ballon kan liggen, dan kan deze ook opstijgen”. Men vergat even dat een ballon ook nog wat heen en weer kan draaien (zeker met de
winden hier), dat er een toplijn aan een ballon zit en het allerbelangrijkste, dat een ballon in de richting van de wind moet liggen. Het geschikte veld werd gevonden op een mooie locatie aan het Decabristov Square. Auto’s konden er niet op ivm een laag hekje, dus voor de quick release moest ook een oplossing worden
	gevonden. De meeste teams hadden echter wel een lang touw meegenomen. Ook de terugweg ging weer op dezelfde manier. Soms reden we als spookrijder op de andere weghelft onze eigen baan voorbij. Alle tegenliggers moesten dan gewoon de berm in. Op zich was deze hele politieactie nergens voor nodig, een hoop machtsvertoon van de politie, maar spannend was het wel. Voor die avond was er een soort miss verkiezing georganiseerd in het Russian House. Twee beautiful Russian lady’s verwelkomden de gasten. Toen er even later een heus berenjong werd binnengebracht moesten een aantal toch wel even slikken. Dat gaat voor onze begrippen dan weer veel te ver. Alle dames mochten inschrijven voor de verkiezing. De muziek werd verzorgd door een Gipsy band met opzwepende dansen en mooie vioolmuziek.
Af en toe werd er iemand uit de zaal geplukt om mee te dansen, de Franse Claude had de avond van zijn leven. De verkiezing werd uiteindelijk gewonnen door de mooie dochter van Marcus Haggeny. . . De gehele dinsdag heeft het geregend en bezochten we de stad. Ook op woensdagochtend niet vaarbaar.



De briefing was al op voorhand gecanceld. In de eetzaal trof ik Benoit Lambert, en hij was een beetje pissed. De organisatie had hem de avond daarvoor gevraagd om deze ochtend om 03.00 uur klaar te staan. Hij zou dan worden opgepikt door zijn vrijwilligers om daarna in de stad een static display te doen met zijn Darth
Vader shape. Al het andere was gecanceld maar hij moest aantreden, hu? Om 03.00 uur verscheen de Russische crew en zijn ballon bij het hotel, terwijl het buiten regende. De mensen verdwenen even later weer en Benoit werd een uur later gebeld dat het niet door zou gaan. Ik denk een gevalletje “de ene hand weet niet wat de andere hand doet”. Maar dat verschijnsel hebben we veel meer gezien hier. . . . Ik wilde overdag het paleis van Caterina de Grote van binnen gaan bezoeken en sloot me aan bij het sympathieke Amerikaanse team van Frank Prell. Voor het paleis speelt een klein fanfarebandje. Van hun muziek kon ik elke ochtend genieten omdat deze niet ver van mijn slaapkamerraam stonden opgesteld. Het paleis is een zeer belangrijke toeristische trekpleister en trekt vele duizenden bezoekers per dag. Binnen
moet iedereen hoesjes over zijn schoenen trekken. Duidelijk zijn de invloeden uit de rest van Europa te zien, zo heeft elke grote kamer een prachtige schouw wat erg op Delfts blauw lijkt. Woensdag en donderdagochtend ook niet vaarbaar door te veel wind. Op het Tuutari park hebben de luchtschepen
	inmiddels 1 keer kunnen varen voor hun wereldkampioenschap en ze staan te popelen om een tweede keer de lucht in te kunnen gaan en daarmee het kampioenschap geldig te kunnen verklaren. Onze briefing op donderdagavond gaf moeilijke vaaromstandigheden en er werd besloten om ook naar het Tuutari park te gaan voor een extra briefing. Over moeilijk begaanbare wegen gesproken, 7 kilometer hotseklotsen. Het park is een soort jeugdkamp in de middle of nothing. Gino was weer helemaal blij want men had hier een promotieactie met Edelweis bier, “Het beste bier ter wereld, gratis bier !!!”. De gondels van de luchtschepen stonden opgesteld en ik zag een Zweeds team bezig met herstelwerkzaamheden aan de enveloppe. Men neme een naaimachine en een generator en naaien
maar. Frank wilde zijn cake ballon inflaten om Don Cameron wat zaken te tonen. Toen we de ballon overeind hadden staan, met nog een stevige wind, was Don nergens te vinden, gratis bier doet rare dingen met mensen. Een aantal ballonteams vertrokken weer want van varen zou niet veel komen en de luchtschepen waren ook al weer ingepakt. Er hing een donkere lucht en het waaide behoorlijk. Toen wij later ook op het punt stonden om te vertrekken bleek de wind ineens verdwenen en de lucht opgeklaard en zagen we dat de gondels van de luchtschepen weer uit de aanhangers werden gehaald. De groene vlag was verschenen.



Het was inmiddels 22.30 uur maar nog steeds daglicht. Ook begonnen een aantal ballonvaarders hun ballonnen op te bouwen. Het was een prachtgezicht om al die verschillende modellen luchtschepen te zien opstijgen. Als opdracht stond er een snelheidsrace gepland. Op het veld stonden meerdere bakens waar men
omheen moest varen in de kortst mogelijke tijd, erg leuk om te zien. Tegen middernacht was ik weer in mijn hotel en de volgende briefing stond op vrijdagochtend gepland om 03.00 uur. Het zou de laatste dag zijn dat er nog gevaren zou kunnen worden, als de omstandigheden het toelaten. De ijzeren dame van de meteo vertelde haar visie van het weer en de Russische ballonvaarder van de organisatie vertelde daarna dat hij het niet met haar eens was en gaf zijn kijk op de zaak, uiterst vermakelijk. Ik ging mee in het Prell team en zo stonden we tegen 04.30 uur weer in downtown city. Frank had enkel zijn ballon verscheept vanuit Amerika en was door de organisatie voorzien van een mand, enkele Russische gasflessen en een brander. Hij kreeg geen ventilator en geen quick release.
Omdat het nog steeds redelijk aan de wind was, besloot Frank niet te varen. Hij kon de ballon wel vastleggen met een stuk touw maar met deze wind krijg je dat touw nooit meer los, een quick release was gewoon een vereiste en die had hij niet. Enkele kleinere ballonnen stijgen op vanaf het Peter and Paul Fortress.

	We besloten te gaan kijken naar de ballonnen op het veldje wat voor de schitterende kathedraal ligt. Aan de overkant van de Neva hadden we het mooiste zicht. In al deze vroegte kon je mooi zien hoe de stad zich bezig houd met netheid. Schoonmakers ruimen alle rommel op, een vrachtwagen met watertank poetst de hele straat schoon en een andere wagen spuit met een harde waterstraal de voetpaden schoon. St.Petersburg is één van de schoonste steden die ik ken. Achter de brug zie ik een enorm cruiseschip binnenkomen. De hoed van de Van Gogh ballon krijgt gestalte en even later hangt Hans Zoet naast de glinsterende koepel van de St. Isaac’s kathedraal. De vos, Mr. Bup en ook de Pipy komen overeind. Muir houd het met deze wind echter maar 5 minuten vol en laat het 55 meter hoogte
gevaarte weer neerkomen. Hierdoor heeft Lenny alle ruimte om te starten en stijgt voor de eerste keer met zijn prachtige schildpad op in St. Petersburg. Vorig jaar was het Mister Bupteam hier ook geweest maar door problemen met de douane heeft hij toen zijn ballon niet eens gezien.



In het hotel pak ik een heerlijk ontbijtje waarna ik nog even wat uurtjes slaap ga inhalen. De laatste briefing van de meeting is op vrijdagmiddag. Ik probeer iets te kopen om mijn maag te vullen en ga op zoek. Ik vind een deur waar mensen met plastic zakjes uitkomen, dus dat zal wel een winkeltje zijn. Alle winkelwaren staan
achter de toonbank. Ik vraag (lees: wijs aan) wat ik hebben wil. De dame pakt een oude kassabon en schrijft er een nummer achterop en wijst dat ik daarmee naar de kassa moet gaan. Daar moet ik geld betalen waarna ik een originele kassabon krijg en weer terug moet naar de eerste dame. Na controle van de kassabon geeft ze me dan de gevraagde cake. Ook een manier om zo on-efficiënt mogelijk te werken. De briefing stond gepland om 17.00 uur en begon uiteindelijk om 17.30 uur. Een kwartier later was deze afgelopen en moesten we wachten tot 19.00 uur om onder politiebegeleiding naar de stad te gaan. Uiteindelijk vertrok de lange stoet pas om 19.45 uur. Het startveld ligt aan een drukke weg langs de Neva waar veel verkeer voorbij komt, naast het Bronze Horseman Statue, het monument van
Peter de eerste. Wat je hier heel veel ziet zijn enorme verlengde limousines met daarin jongelui in hun mooiste outfits, vaak ook bruidjes in mooie jurken. Met een glaasje champagne in de hand lopen ze wat rond de wagen te ouwehoeren. Lastig zijn ze absoluut niet, in fact, ik heb deze hele week enkel 1 lastige dronken Rus
	gezien in de metro maar die werd door onze gids Rinat met een welgemikte schouderdreun aan de kant gezet. De politie had de paden rond het veld voor ons vrijgehouden zodat de wagens ongehinderd tot aan het hek konden rijden. Met een windje die hier niet wil gaan liggen bouwen een aantal ballonteams hun schitterende kunstobjecten op voor het publiek. Het is de laatste dag en het lijkt een hele mooie avond te gaan worden. Gino had 1 wens aan mij, hij wilde een foto van zijn paardje naast het paard van het monument. Dan zal er toch eerst plaats moeten komen want het veldje is niet erg groot. Mr.Bup komt te voorschijn en ik zie die kleine Russische kindertjes met grote ogen kijken. Hans Zoet had ook zijn gewone ballon “Amsterdam, City of Diamonds” meegenomen en ondanks dat deze ballon
al bijna 12 jaar oud is, ziet deze er nog prachtig helder uit. De dame van lichte zeden die in het raam is geschilderd op de ballon is een prachtig detail. Langs de kant van de straat zag ik een schitterende dame staan in een jurk die zo oogverblindend mooi was, dat ik mijn zonnebril wel op moest zetten.



Ondanks haar nors uitziende vriend, vroeg ik haar met gebaren of ze voor de camera wilde poseren met de ballonnen op de achtergrond. Oooh, wat een lief koppie, ik bedoel wat een mooie jurk. Hans stijgt op met zijn Diamonds ballon en Muir probeert zijn bagpiper overeind te krijgen. De vlaggen op de gebouwen geven nog
steeds een redelijk windje aan, heel langzaam wordt dit minder. Lenny heeft enige tijd zijn schildpad overeind gehad maar koos er bewust voor om niet te gaan varen. Je weet niet waar je terecht komt omdat je toch de hele stad over moet en de inname van de ballonnen stond over enkele uren gepland. Er komt ruimte vrij op het veld, ik zal eens gaan helpen bij het paardje. Gino had 3 vrijwilligers gekregen van de organisatie, altijd handig om de mond van de ballon open te houden terwijl wij de velco’s in de benen van het paard en de rest van de ballon dicht maken. Het ziet er allemaal prachtig uit en ik loop regelmatig eens tussen het publiek door om op afstand foto’s te kunnen maken en zie alleen maar vrolijke gezichten. De foto van het paard kan ik maken, zelfs met een echt paard op de voorgrond.
Bij de pilaren aan de andere kant van de Neva hebben de luchtschepen hun feestje en wordt er zelfs met vuurwerk geschoten. Het is al over elven als we de zaak beginnen af te breken en op weg gaan naar het verzamelpunt in de loods bij de gastank. Straks om 07.00 uur gaan alle ballonnen op transport naar de grens.



Voor de transportcrew begint dan de lange rit terug naar Duitsland. Na middernacht komen we bij de loods en moeten nu eerst al het propaangas wat nog in de flessen zit lozen. 2 dagen geleden is de piloot van de Darth Vader vertrokken en ook die flessen moeten nog leeg. De benzine moet weer uit de ventilator, maar daar had
	de chauffeur van onze truck wel een foefje voor. Dat hevelde hij graag over in zijn eigen tank. Daarna lieten we de fan draaien totdat hij er vanzelf mee kapte. De ballonnen en manden werden op een pallet gezet, met een zeil afgedekt en omwikkeld met rekfolie. Na het plakken van de nodige papieren konden we nog wat eten in het gebouw. Nu snel naar het hotel want het was al 02.00 uur en om 07.00 uur staat Juri al weer klaar om ons naar het vliegtuig te brengen. Bij het verlaten van het land werd mijn paspoort en visum 4 keer grondig gecontroleerd, moest ik 2 keer door de scan waarbij alles uit mijn zakken moest, zelfs de schoenen moesten uit en de broekriem af, en werd ik 2 maal gefouilleerd. Even was ik jaloers op de man die mij moest betasten want ik zag even later dat hij ook
alle dames mocht fouilleren, een droomjob. Terugkijkend op deze meeting denk ik aan de vele parken met de prachtigste gebouwen en paleizen, de onverwacht vriendelijke mensen, de onbetaalbare lachmomenten, de spannende autoritten en de wonderschone dames. Ik heb me verwonderd hoe de Russen omgaan met tijd, 10 minuten werd meestal 3 kwartier. Ook de stopwoorden waren creatief: "It will be fixed tomorrow. . . maybe". "That is correct. . . or not". Ik had deze meeting niet voor al het goud dat ik gezien heb willen missen. "Spasiba" aan een ieder die dit mogelijk heeft gemaakt. Bennie Boski

Na een teleurstellende actie in Luik, waar we geen enkele van onze geplande vaarten konden uitvoeren door het erg slechte weer, mochten we op dinsdag 10 juni vertrekken richting de hoofdstad van het Spaanse Baskenland, Bilbao. Deze stad met ongeveer 350.000 inwoners, gelegen aan de zee en geflankeerd door
	uitlopers van de Pyreneeën, zou onze thuisbasis worden voor een nieuwe actie met het Smurfenluchtschip. De afstand Gent-Bilbao bedraagt ongeveer 1215 km, dit deed ons besluiten de heenreis in twee dagen af te leggen. Met de zwaar geladen Landrover en aanhanger halen we tenslotte maar een gemiddelde snelheid van 80km/u. In het Franse Saintes konden we genieten van een deugddoende nachtrust, om de volgende dag uitgeslapen te beginnen. Door de stakingen van de vrachtwagenchauffeurs vermoedden we dat we op het tweede gedeelte van onze trip te kampen zouden hebben met zeer veel vertragingen. Vroeg vertrekken was dus alweer de boodschap om op een redelijk uur te kunnen arriveren op onze bestemming. Uiteindelijk ging de rit relatief vlot en konden we met
een leugentje om bestwil (we zeiden dat we op vakantie gingen met een luchtballon) toch makkelijk de grens oversteken. Het eerste obstakel hadden we dus zonder problemen achter ons gelaten. Aangekomen in ons klein maar super-gezellig hotel, hadden we een schitterend zicht op de stad. Na het uitladen van alle bagage
konden we dan uiteraard ook niet anders dan de stad eens van dichtbij gaan bekijken. Op donderdag 12 juni hadden we de scouting gepland. Het zoeken naar opstijgterreinen en alle belangrijke punten in de GPS markeren waren de belangrijkste opdrachten van de dag. Heel snel kwamen we tot de conclusie dat Bilbao een zeer moeilijke stad is om met een ballon of luchtschip te varen. Enorm dichte en uitgestrekte bebouwing tot aan de zee en tot in de heuvels, veel elektriciteit die van over de bergen richting de stad komt, één opstijgterrein en geen enkele uitwijkmogelijkheid. Een steeds sterke zeewind die ’s avonds opstak, en de aanwezigheid van het vliegveld. We hadden dus alweer niet de makkelijkste stad om te werken. Na het afronden van onze scouting hebben we onze namiddag doorgebracht
aan zee, waar we rustig konden genieten van de zon en van een paar lokale lekkernijen. Na een korte lunch ’s avonds in een typisch Baskisch restaurant, waar het soms moeilijk is te weten wat je op je bord zal krijgen, gingen we vroeg slapen. Op vrijdagochtend stond immers onze eerste vaart gepland. Vrijdag 13 juni… Al
	vroeg waren we onderweg richting het park Etxebarria, waar ons opstijgterrein gelegen was. Door de omringende palen en lichtmasten was dit opstijgterrein niet het meest ideale, maar bij gebrek aan andere terreinen hadden we geen keuze en zouden we dus hier moeten opstijgen en landen. Gelukkig waren alle voorspellingen zeer goed en hadden we ideale omstandigheden om te varen. Zeer rustige wind op alle hoogtes en geen enkele regenzone die onze richting uitkwam. We konden dus alles klaarmaken voor een nieuwe vaart van de G-PEYO. Zo geschiedde, alles werd uit de aanhanger gehaald, de brander en motor werden getest en alle voorbereidingen werden getroffen. Na een laatste telefonisch contact met de toren van het vliegveld konden we opstijgen. Om 07.00 uur was G-PEYO
onderweg om Bilbao een bezoek te brengen van bovenaf. Op het moment dat het luchtschip boven de stad hing was ook de persconferentie teneinde, perfect dus! Ondertussen was de dropping van de 5000 kleine smurfjes aan de gang, waardoor alle aandacht gevestigd werd op de aanwezigheid van ‘los Pitufos’ in Bilbao.
Na verschillende rondjes boven de stad gevaren te hebben, maakten we rechtsomkeer om weer te gaan landen. De weersomstandigheden waren nog steeds kalm zodat we een rustige landing konden maken. Toch werd het door de vele obstakels rondom het terrein een spannende maar perfect uitgevoerde landing. Ondanks het vroege uur werden het luchtschip en de smurfen in het algemeen opgemerkt door vele toeschouwers in en rondom de stad! Omdat we in elk land proberen twee vaarten te maken, bleven we op vrijdagavond stand-by. Maar door het binnenschuiven van een wolkenpartij bleef het te turbulent en besloten we alle krachten te bundelen voor een nieuwe vaart op zaterdagavond. Alle voorspellingen waren voor zaterdagavond zeer positief, de hele dag konden we genieten van een
schitterende zon en een blauwe hemel. We dachten dat de thermische activiteit zou afnemen zoals in onze contreien het geval is, maar blijkbaar is Bilbao toch een stad apart. De zeewind ging helaas te laat liggen, waardoor we geen tweede vaart meer konden maken. Arriveren in Spanje tijdens een staking van vrachtwagens was een uitdaging, varen boven een wereldstad zoals Bilbao een nog grotere… maar toch hebben we alweer ons doel bereikt! Erg tevreden keren we huiswaarts. Lang zullen we niet thuis zijn.



Twee dagen later vertrekken we immers voor een nieuwe bestemming, Oost-Europa! In het weekend van 21 juni dient het luchtschip Budapest (Hongarije) te overvaren, en het weekend erna staat Warschau (Polen) in de planning. Beide steden zijn erg grote uitdagingen. Ze hebben allebei 1,7 miljoen inwoners, en ze worden ‘afgesloten’ door een ‘Restricted Area’ boven de centra. Ondertussen hebben we echter (na lang onderhandelen) alle nodige vergunningen in handen om toch binnen deze zones te werken met het Smurfenluchtschip. Via het Hot Air Magazine zullen we je op de hoogte houden! Niels Vereecken

Afgelopen weekend waren we opnieuw te gast op de ballon manifestatie te Hazebrouck, in het noorden van Frankrijk, ook wel “la Flandre de France” (het Vlaanderen van Frankrijk) genoemd. Wij komen hier al lang, héél lang, dus ik veronderstel dat deze meeting al “eeuwen” bestaat. Bezielers van dit evenement zijn Guy
	Vandaele en zijn dochter Christine van Club Montgolfières Passion. En passie voor ballons hebben deze mensen. Wat een inzet, wat een organisatie en vooral, wat een ongedwongenheid. Hier in Frankrijk gaat het vooral om ontspanning, lekker eten en drinken, gezellig samenzijn, mooie vaarten maken samen met de lokale mensen. Prachtige veelkleurige ballons ook, de meesten zonder publiciteit, sommigen erg oud, en ook kleine ballons naar de huidige maatstaven. Een ballon met een inhoud van 2200m3 is hier normaal, een ballon van meer dan 3000m3 een “reus”. De teams overnachten bij de lokale bevolking en nemen deze mensen mee tijdens hun vaarten. Kortom, hier gaat het om relaxen en genieten, iets wat helaas steeds zeldzamer wordt. Diep respect voor de organisatoren, die met steun van Stad Hazebrouck alles zelf op poten zetten, van de aanwezige kermisattracties, het frietkot (patattent),
de Ricard-stand (dranktent), tot het herbergen van tientallen mensen en het zoeken naar de broodnodige fondsen (o.a. via de uitgifte van een plaatselijk reclameblad rond ballons). Het is dan ook elk jaar weer een
ontlading voor hen als de vaarten konden doorgaan. Vooral de laatste vaart op zondagavond is erg belangrijk omdat dan duizenden toeschouwers van heinde en verre toestromen om de opstijgende veelkleurige ballons uit te wuiven. Ook zijn deze mensen inmiddels erg goede vrienden van mij geworden. Het was dan ook een kippenvelmoment toen ik vader Guy en dochter Christine op zondagavond zag huilen van geluk toen de ballons begonnen op te stijgen. Dat is wat men noemt liefde voor ballons, het zou een onderdeel moeten worden van iedere cursus ballonvaren, want heden ten dage draait ballonvaren bij velen rond iets anders. Het is moeilijk geworden om intens gelukkige mensen bezig te zien, en het doet deugd deze gedreven mensen aan het werk te zien. Hazebrouck 2009, Guy droomt ervan om teams uit de buurlanden, Nederland, Duitsland, Engeland, … volgend jaar op zijn meeting
te verwelkomen. Dus teams aller landen, neem NU al contact op via email en wees erbij volgend jaar. Ik zal in elk geval nooit nog een editie missen, de gezelligheid en de vriendschap is gewoon onbetaalbaar. Merci Guy et Christine! Gino Ciers

Je vliegt niet, je váárt. Steeds meer mensen stappen in zo'n overdreven wasmand om een tochtje te maken met een luchtballon. Ze hebben gelijk. Het is een geweldige ervaring. Hoogtevrees? Nóóit van gehoord. Het is een hoogteféést. De aardbei ligt nog als een doorgezakte partytent plat op de grond, maar het pak wijn gaat
	al de lucht in. Snel de bierfles achterna. Dan hebben we nog een gigantische meneer van Engelse drop, een haan en een rond kaasje in een rood jasje. Tijdens het festival Twente Ballooning op landgoed Het Hulsbeek bij Oldenzaal weten de bezoekers gewoon niet meer welke ballon ze moeten volgen tijdens de metamorfose van een netjes opgevouwen baal doek tot megagroot figuur. Terwijl de lucht erin wordt geblazen, rijst de ballon tergend langzaam op en laat zich dan in volle glorie aan het publiek zien. Eerst nog even een kleine buiging, het gevaarte is nog een beetje slapjes aan de basis, en dan opeens staat het. De piloot helpt zijn bemanning aan boord, de touwen gaan los en de verse luchtballon volgt de stroom van de voorgangers. Kan dat nou allemaal? Moet een luchtballon niet gewoon rond zijn? “Dat hoeft niet meer” weet Rien Jurg, algemeen directeur van Rien Jurg Promotions, de organisator van dit
festival. “Heliumballonnen vroeger, die waren helemaal rond. Maar die zie je niet zoveel meer. De hoogte van een met helium gevulde ballon, die helemaal dicht is, regel je met zandzakken. Een heteluchtballon daarentegen is een spel met de temperatuur van de lucht in de ballon, door middel van een brander.
Een heteluchtballon is daarom open aan de onderkant. Als je een goed volume creëert, zijn eigenlijk alle vormen mogelijk. Spijkerbroeken, koeien, vorkheftrucks, een hand met een mobieltje, een doedelzakspeler van tachtig meter hoog. Zelf heb ik geen voorkeur. Het gaan om de weersomstandigheden, een standaard model, peervormig, vaart het makkelijkst." Rien Jurg maakte precies dertig jaar geleden zijn eerste ballonvaart in het Duitse Münster en was meteen in de ban van de ballon. Hij haalde zijn brevet in 1980 en kocht twee jaar laten zijn eigen ballon in Engeland, nog steeds hét land van de luchtballonnen. De PH-PMC kostte ruim dertigduizend gulden. Jurg: “Geregeld met een stukje hypotheek. Maar ook als je éénmaal een ballon hebt, is het varen een dure hobby. Verzekering, onderhoud, bemanning. Je kunt niet landen op de plaats van vertrek en daarom moet er altijd een auto achter de ballon aanrijden. Daarom nemen veel ballonvaarders betalende passagiers mee. In de jaren '80 werd de ballon ook ontdekt als reclameobject. Een heteluchtballon is daar heel geschikt voor omdat deze veel groter gemaakt kan worden dan een gasballon. Drieduizend kubieke meter in plaats van duizend." Rien Jurg is niet de enige ballonvaarder die luchtgasten meeneemt. In Nederland zijn er tientallen kleine en grote bedrijven op dit gebied actief en worden er jaarlijks ruim zevenduizend vaarten gemaakt. Hoe weet je nou als eenvoudig passagier bij wie je veilig in de mand kunt stappen? Jurg: “Alle piloten die in Nederland mogen opstijgen, hebben een brevet en een goedgekeurde ballon. We stijgen ook nooit op als we twijfelen aan de
weersomstandigheden. Je kunt beter op de grond staan met het idee 'was ik maar in de lucht' dan andersom. Het belangrijkste is nog steeds de mensen er van te overtuigen hoe geweldig een ballonvaart is. Vaak denken ze dat het eng is, of ze zeggen dat ze last hebben van hoogtevrees. Maakt niet uit, daar heb je tijdens een
	vaart absoluut geen last van. Ik heb zelf hoogtevrees." Nou, dat verandert de zaak. Terwijl je je voorgenomen had al die varende gasten alleen maar enthousiast uit te zwaaien, begint de twijfel toch toe te slaan als er nog een plek over blijkt te zijn in zo'n mand. Nog even geprobeerd met 'geen warme jas mee' en 'ze weten thuis niet waar ik blijf', maar dat werkt allemaal niet. Koud is het boven niet, je gaat immers met de wind mee, en je kunt er rustig even bellen. Tenminste, als je niet gestoord wordt door het ruisen van de gasbrander die de lucht in de ballon op de juiste temperatuur moet houden. Als die uit is en je ook niet meer wordt afgeleid door het irritante gebonk van je hart plus bijbehorende slagaders, valt alleen een wonderlijke stilte op. Zo stil dat je mensen kunt horen praten die met beide benen op de grond zijn blijven staan. Hoogtevrees? Nóóit van gehoord. Het is een hoogteféést. Kijken,
kijken, genieten. De piloot houdt ondertussen contact met de volgauto. Nee, we hoeven niet met de trein terug, en ook voor hem is het altijd weer de vraag waar we terecht komen. Hij kan, met die vlam, wel enige invloed uitoefenen, maar een ballon is geen vliegtuig dat je op een geplande plek aan de grond zet.



Duitsland? Ja, als je in het oosten van Nederland met een ballon de lucht in gaat en de wind komt uit het westen, is dat helemaal niet zo gek. We landen keurig netjes in een weiland en de helpers zijn er snel bij. De ballon opvouwen en daarna volgt “Het Ritueel Na Een Eerste Ballonvaart”. Dan steken ze een stukje van je haar in de fik dat wordt geblust met champagne. Reuze leuk natuurlijk, maar hoe leg je dit je kapper uit? Xandra van Baarle Twente Ballooning 2008 vindt plaats van 27 t/m 30 augustus. Uiteraard is het mogelijk om met een ballon mee te varen tijdens dit prachtige evenement vanaf recreatiepark het Hulsbeek in Oldenzaal. Kijk even op de speciale website voor alle informatie. Op vrijdag een spectaculaire nightglow.

Twee dagen na onze thuiskomst uit Bilbao mochten we alweer op stap. Deze keer reden we helemaal de andere kant uit. We mochten namelijk voor het eerst richting Oost-Europa met het luchtschip. Budapest, de hoofdstad van Hongarije en een enorme wereldstad met maar liefst 1,7 miljoen inwoners, werd onze basis voor het vervolg van onze ‘Smurf Euro Tour’. Op woensdag 18 juni begonnen we aan onze trip van 1400km.
	Omdat we dinsdagavond nog met een grote groep moesten varen voor een bedrijf in Luxemburg, en dus een zeer korte nacht zouden hebben, hadden we vooraf besloten pas rond 9 uur te vertrekken en sowieso te overnachten aan de Duits-Oostenrijkse grens. Het verkeer verliep vlot, en al bij al zijn we redelijk vroeg gearriveerd. Na het inchecken in ons hotel zijn we het nabijgelegen dorpje ingetrokken, waar we in een typisch Duits ‘Gasthaus’ gingen eten. Op de menukaart stond een pas geslacht varken van 170kg. Twee van ons bestelden enkel een mooi stukje vlees, twee anderen namen een berekend risico en bestelden ook nog wat ‘worsten’. Dat het effectief een risico was, werd bevestigd toen de borden aan tafel werden gebracht, het zag er zeer onsmakelijk uit, maar naar het schijnt was het wel lekker… Omdat we op het tweede deel van onze trip ook nog 700km te rijden hadden, besloten we zeer
vroeg te vertrekken. Eenmaal wakker zagen we onze auto niet meer staan, een enorm dikke mist had zich gedurende de nacht gevormd. Een serieuze streep door onze rekening, want op die manier wilden we niet al te veel kilometers rijden. Gelukkig brak de zon snel genoeg door en konden we zonder al te veel problemen onze trip verder zetten. Rond 15:30 uur zijn we aangekomen in de stad aan de Donau, en onmiddellijk werden
we geconfronteerd met ons eerste probleem. Het verkeer in Budapest is onvoorstelbaar druk en chaotisch! Uiteindelijk vonden we na drie uur file-rijden en met behulp van een taxi het vliegveld in de heuvels vanwaar we zouden opstijgen met het luchtschip. Hier kon de aanhangwagen veilig blijven staan tijdens de rest van ons verblijf in Budapest. Nu nog naar het hotel zien te komen door de avonddrukte. Toen dit ook was opgelost konden we eindelijk van de schoonheid (en vooral schoonheden) van Budapest genieten. Op vrijdag 20 juni hadden we dan de ‘scouting’ voor de boeg. Als je in zo’n gigantische stad vaart moet je tenslotte dubbel en dik voorbereid zijn op alle scenario’s! Zo gingen we in alle windrichtingen rondom de stad op zoek naar eventuele landingsplekken voor het geval we niet meer tegen de wind in terug zouden komen naar het vliegveld. We reden door de hele stad en uiteindelijk
vonden we toch een paar bruikbare terreintjes. Door het drukke verkeer was onze dag bijna teneinde, maar uiteindelijk vonden we wel nog de tijd om op het schitterende ‘Margareth Island’, midden in de Donau, een korte wandeling te maken. Zaterdag 21 juni… de dag waarop de eerste vaart gepland stond. Eerst moesten we Koen oppikken op het vliegveld. Hij was tot en met vrijdagavond aanwezig geweest op het ballonfestival
	in Zwolle, en was met het vliegtuig richting Budapest gekomen. Na zijn aankomst hebben we samen alle belangrijke zaken besproken, en na een verkwikkende douche konden we beginnen aan de voorbereidingen van wat een memorabele vlucht over de stad zou moeten worden. Eenmaal aangekomen op het vliegveld hebben we een vliegplan ingediend, omdat we middenin het gecontroleerd gebied van de nationale luchthaven zouden varen. Na onze gebruikelijke testen was het dan nog even wachten tot het juiste moment om de ‘Hupikék törpikék’-zeppelin (da’s Hongaars voor ‘Smurfen’) te vullen. Toen ook de wind steeds meer verminderde, was het moment daar om alles op alles te zetten en begonnen we aan de laatste werkzaamheden. Rond 18:45 uur stond het luchtschip fier rechtop en werd het bewonderd door zeer veel toeschouwers. Een dergelijk luchtvaartuig was tenslotte nog nooit op
het ‘Harmashatarhegy’-vliegveld opgestegen. Na een laatste controle en een verfrissend flesje water (het was er op het moment van opstijgen maar liefst 33 graden!), steeg het luchtschip op met als bestemming ‘Budapest City Center’. We moesten heel snel hoogte maken omdat we nog over een paar heuvels moesten, en daar kregen we flink meer wind als verwacht. Maar gelukkig kwam die uit de ‘goede’ richting en konden we
met de wind in de rug richting ons doel varen. Het was een fenomenaal zicht, de gigantische Donau en de nog meer tot de verbeelding sprekende stad lagen aan onze voeten. Het gegeven dat kleine luchtvaartuigen (zoals zweefvliegtuigen, sportvliegtuigjes, kleine helicopters,…) hier normaal niet mogen vliegen, maakte deze vaart extra spectaculair. Dat was het ook voor de dame van de verkeersleiding, ze vertelde tegen alle binnenkomende vliegtuigen dat er een luchtschip boven de stad rondtoerde. Tevens deed ze ons constant van hoogte veranderen, wat de vaart er voor ons uiteraard niet makkelijker op maakte. Na 45 minuten boven het centrum te hebben gevaren, werd het tijd om aan het laatste deel van onze vaart te beginnen. We moesten tenslotte nog een 8-tal kilometer tegen de wind terugvaren om buiten de stad te komen. Toen we op een 2-tal kilometer voor
het vliegveld een ander prachtig groot gemaaid veld zagen liggen, en onze gasvoorraad toch stilaan naar het einde ging, besloten we geen risico’s te nemen en de landing uit te voeren op dit veld. Het werd alweer een meer dan perfect uitgevoerde landing zonder assistentie van de crew. Na een paar telefoontjes met de crew kon hun zoektocht dan beginnen, gelukkig waren ze op het vliegveld zeer behulpzaam en waren ze bereid om
	voor te rijden naar de landingsplek. Zo werd de zoektocht een fluitje van een cent. Eenmaal aangekomen werd er dolenthousiast gereageerd op deze zeer uitzonderlijke vaart! Verschillende weken had het ons gekost om de vergunning rond te krijgen. De vaart dan ook effectief kunnen uitvoeren was de kers op de taart. Omdat de zon in Hongarije veel vroeger ondergaat, konden we op een terrasje nog nagenieten van deze zeer speciale dag. Op zondag deed een veel te sterke wind op lage hoogte (+20kts) ons besluiten niet meer op te stijgen. En nog was het ‘Oost-Europa-verhaal’ niet ten einde, want vanuit Budapest ging het niet huiswaarts, maar wel richting de Poolse hoofdstad Warschau. De 850 km tussen Budapest en Warschau dienden we in 2 dagen af te leggen, de wegen zijn er zo ontzettend slecht, en van snelwegen hebben ze blijkbaar nog niet gehoord. Overdag konden we in Polen steeds
genieten van een stralende zon maar ’s avonds werd er steeds roet in het eten gegooid. De ene dag werden we geconfronteerd met veel te veel wind, en de andere dag met een zeer actieve onweerszone. Omdat de voorspellingen voor de rest van het weekend ook niet goed waren, besloten we dan zonder te varen iets vroeger dan verwacht richting België te rijden. Onze volgende reizen met het luchtschip brengen ons naar Luxemburg, Scandinavië en de Alpen. Ons volgende avontuur verschijnt uiteraard weer in het Hot Air Magazine. Niels Vereecken

De Zwijndrechtse ballonvaarder en organisator van de Ballonmeeting in deze gemeente, Marc Verhelst, heeft in de groene zone nabij het Sint-Annastrand zijn nieuwe ballon voor de eerste keer rechtgezet. Mede door het goede weer was er bijzonder veel belangstelling voor deze special shape of ballon met een speciale vorm.
	Marc liet een bijzonder fraaie figuur maken die hij de naam 'Mauriske' heeft gegeven. De voorstelling werd bijgewoond door André Maes die ooit de eerste Spaanse ballon van Ultramagic naar ons land bracht. Momenteel is zijn hobby vliegtuigen restaureren en als we een tweedekker in de lucht zien, denk dan maar dat André er bij betrokken is. Toen in 1989 VTM begon was André Maes de ballonvaarder die met de VTM-ballon overal de publiciteit verzorgde. Gedurende zes jaar deed hij dat. Nu wilde hij het grote moment voor zijn vriend Marc Verhelst niet missen en stak zowaar de handen uit de mouwen om het nieuwe ding te helpen recht te zetten. 'Mauriske' is een schitterende verwezenlijking geworden bij de ballonmakers Ultramagic nabij Barcelona. Marc noemde hem Mauriske naar herinnering van zijn overleden schoonvader die ook Maurits heette maar een bijzonder leuke grappenmaker was. Daarmee
gaat een droom in vervulling voor Verhelst. Hij zal er vluchten mee maken enkel voor het vermaak, zo’n 20 tot 25, denkt hij. Hij trekt er mee naar Nederland en Italië. Zijn Mauriske was echt spik splinternieuw. Hij was vorige woensdag aangekomen en donderdag in Brussel gekeurd door het Bestuur der Luchtvaart.



Toen hij uit de zak werd gehaald deed het maagdelijk wit van de ballonstof pijn aan de ogen in de stralende junizon. Het was even zoeken naar de juiste kabeltjes en kijken wat het onderste was. "’t Is voor mij ook de eerste keer dat ik hem zie", zei Marc. Het volk van de nabijgelegen camping wist niet wat er gebeurde.
Zonnende dames trokken hun bikini wat hoger op. Van de wandeldijk namen velen de verbinding naast de Zeester en volgden het openleggen van Mauriske en hoe de grote ventilator er koude lucht in begon te blazen. Het hoofd van Mauriske begon vorm te krijgen. "Pas op voor zijn neus", riep Marc. Dat was een rood uitsteeksel in de zwellende ballon. Hoe meer lucht er in kwam hoe meer elementen er voor het eerst te zien waren. De vele vrienden uit de ballonwereld keken enorm nieuwsgierig. Marc trok de branders in goede positie, de gasfles werd open gedraaid. Wie te dicht bij stond werd op afstand gezet. Plots sprongen de vlammen in het binnenste van Mauriske die niet aarzelde om snel dikker te worden en rechtop te gaan staan. Vooral die rode neus kwam meest in beeld. Bovenop zijn hoofd dook dan nog een petje op. Wat een knappe ballon. Een inhoud van 3000 m³ heeft hij en let op, dat is geen
kleintje. De mand moest door sterke handen worden bijgehouden. De mand was het enige dat niet nieuw was. Neen, die kan voor alle ballons gebruikt worden. Er kan een persoon of vier in. Maar een special shape heeft
	niet als doel, altijd liefhebbers voor een vlucht mee te nemen. Marc stelde dat hij in België niet zoveel met Mauriske zal vliegen. Spijtig, want het is een ballon die snel een begrip zal worden. De belangstelling was ondertussen nog aangegroeid. Toen de ballon helemaal rechtop stond, steeg er spontaan applaus op. Terecht, want het was toch een primeur. Al dat volk zal later, wanneer ze Mauriske eens in de lucht zien, kunnen zeggen: "Toen die voor de eerste keer werd rechtgezet, was ik erbij daar aan de plage van Snt-Anneke." En dan deden we toch nog een vaststelling wanneer we rond de ballon liepen. Mauriske hadden we tot dan gezien als een lachend heertje met een rood jeneverneuske. Maar langs de andere kant had hij wel dat rood jeneverneuske maar niet die lachende mond. Neen, de lippen hingen omlaag en het was hier een huilend Mauriske.
Als hij in de lucht hangt is het dus kijken langs welke kant hij in beeld is. Maar hoe dan ook, Mauriske is een pracht van een special shape. We wensen Mauriske een lang leven toe en dat hij veel van de wereld mag zien maar dan wel langs de kant van de glimlach. Rolf Duchamps

Op zaterdag 31 mei zou de 6e editie van Ballonnen boven Oeken gaan plaatsvinden. Helaas gooide het weer wederom roet in het eten. De richting die de piloten zouden hebben, richting Doetinchem, bleek helaas een verkeerde. Vanuit Duitsland kwam hen namelijk een enorme onweersbui tegemoet, en dan is de keus
	gemakkelijk gemaakt. Liever met spijt aan de grond, dan met spijt in de lucht. De achtergebleven bezoekers konden echter nog wel genieten van de luchtdoop van een nieuwe modelballon van Geert Plukker. Deze ballon kreeg als code mee: PH-PMB, Promotie Model Ballonvaren. Met het dopen van deze ballon, vierde hij ook het éénjarig bestaan van zijn website, die intussen al ruim 10.000 bezoekers heeft gehad. En ook Cor Bennaars was aanwezig, alsmede Matthias de Kerf die vanuit België was aangereisd. Zij lieten vooral de kinderen genieten van hun prachtige modelballonnen. Ook de Old Balloon Collectors waren weer komen aanrijden vanuit België en kregen nu de kans om al hun meegebrachte ballonnen te verluchten. Geholpen door Erwin Pellegrom, werden ze rechtop gezet. Vooral het grote roze varken trok veel bekijks. Dit mede doordat Geert Plukker zijn eigen special shape ook vulde, een mooie panda.
De passagiers werden op het veld op de hoogte gebracht, en gelukkig kon toen al direct een nieuwe datum worden afgesproken. Namelijk zondag 15 juni. Achteraf was het een juiste keuze om niet te gaan varen, toen het onweer inderdaad losbarstte die avond, ging dat gepaard met enorme regenstromen en bliksem. Die
overigens ook insloegen. Zondag 15 juni, voor velen bekend als zijnde vaderdag, werd de dag van de herkansing van Ballonnen boven Oeken 2008. Door een bevriende boer, werd een weilandje ter beschikking gesteld. Pas gemaaid, en we konden er zo in met de auto’s, top geregeld. Langs het veld ruimte genoeg voor eventuele kijklustigen, en die kwamen dan ook in grote getale opdraven! Fantastisch om al die enthousiastelingen te zien. Als eerste kwam de nieuwe ballon van Hans van Hoesel overeind, de PH-NBB. Het mooie lieveheersbeestje zorgde voor vele kreten van de kinderen die iemand kwamen uitzwaaien. Een prachtballon. Al snel kwamen ook de anderen rechtop, de Hassink ballon en de Beemsterkaas van Marberts Ballonteam uit Enschede. Verdeeld over deze drie ballonnen gingen 16 passagiers mee omhoog. Heel langzaam stegen zij op, zodat iedereen voldoende tijd had om de ballonnen en hun passagiers mooi op de foto te zetten. In eerste instantie zouden vanaf het Oekenveld 4 ballonnen opstijgen, één ervan was echter met eigen passagiers ingehuurd en heeft die vaart intussen reeds gemaakt. Vandaar dat er nu 3 overbleven. Na een vaart van ongeveer een uur, mooi boven hun eigen woonplaats tot aan Hengelo (G), werd het tijd om een plekje te zoeken. Alle drie
mooi bij elkaar, lekker gemakkelijk voor de volgers, en dus ook rond dezelfde tijd weer terug bij de Vroolijke Frans, alwaar men nog even kon napraten over de geslaagde avond. De één na de ander kwam terug met mooie verhalen, sommigen hadden van alle indrukken opdoen helemaal vergeten foto’s te maken vanuit de lucht. Geeft niks, dan weten we zeker dat ze genoten hebben. Anderen zeiden direct, we gaan sparen voor de volgende keer! Al met al dus toch een geslaagd Ballonnen boven Oeken 2008. Op naar volgende jaar? Op deze en deze website vind je nog meer foto's. Marion Verhaaf

Dit voorjaar ontving ons team een uitnodiging om met de 'Hoogstraten Aardbei' te gaan varen in de Sologne streek in Frankrijk. Een week lang zou er worden opgestegen aan de voet van de mooiste Franse kastelen. De Sologne staat ook nog eens bekend als een aardbeienstreek, dus dat was een perfecte combinatie! Vanaf
	maandag 26 mei zou er worden gevaren. Op 25 mei kwamen we aan in Chateau du Moulin, het hoofdkwartier van de meeting gedurende de hele week. Meteen zagen we al een aantal vrienden en bekenden. De toon was onmiddellijk gezet voor een gezellige en gastronomische ballonweek. Na de registratie te hebben doorlopen konden we terecht in onze gite. Omdat we vorig jaar ook deel hadden genomen met Mister Bup en we toen in dezelfde gite verbleven, was het ook met de eigenaars een vrolijk weerzien. Vanaf de volgende ochtend zou het gaan gebeuren. Elke ochtend opstijgen bij een ander kasteel. Op de eerste ochtend kon er meteen worden gevaren. Aan de grond was er een zwak briesje, maar op hoogte een mooie snelheid van circa 18 knopen. Die snelheid had je zeker nodig omdat er een groot bos diende te worden overvaren. Tijdens de vaart hadden we een prachtig zicht op het domein en het kasteel van Chambord. Daar zouden we op het einde van de week ook nog opstijgen. Na een vaart van 70 minuten konden we de ballon met een sterker geworden grondwind mooi aan de grond zetten. Meteen een eerste geslaagde vaart. De toon bleek helaas niet gezet, want op dinsdag en woensdag werkte het weer niet mee. Op beide dagen moest er worden gecancelled wegens regen en wind. Dit kon de pret echter niet drukken omdat er diverse activiteiten waren gepland. Op één van de avonden was er ook een BBQ met alle teams. Een zeer gezellig gebeuren! Op donderdag was het nog steeds bewolkt en hing er regen op een afstand,
maar het weer was zeker goed genoeg om te kunnen varen. Op vrijdag zouden we opstijgen bij het kasteel van Valencay. Het was de allereerste keer dat er toestemming was verkregen om bij dat kasteel op te stijgen tijdens de 16de editie van het festival. Het leek wel of de weergoden het hadden begrepen, want het weer die ochtend was ronduit prachtig. Een mooie ochtendzon en wat nevel zorgden samen met het schitterende kader voor een prachtige vaart en unieke plaatjes.



Die ochtend scoorde ons team bovendien de volle 1.000 punten in de vossenjacht die was uitgeschreven. Zaterdagochtend waren de tuinen van het beroemde kasteel van Chambord onze opstijglocatie. Vanaf het domein van het immense kasteel van Chambord stegen alle ballonnen op. De afsluiter stond zondagochtend op het programma. Voor ons was ook dit nog een speciale vaart. We konden immers vertrekken bij het 'Conservatoire de la Fraise', een museum dat volledig is gewijd aan de aardbei. Zondagmiddag was er een afscheidslunch en nadien konden we tevreden terug naar huis keren. Lenny Cant

Een keurige dame met een vrolijk snuffelend hondje loopt schoorvoetend richting een groepje mannen in stoere werkkleding. Deze personen staan wat naar de lucht te kijken en zijn erg geïnteresseerd in het veldje “het Akkertje” in landschapspark Schoonoord in Zeist. Op hun ruggen prijkt het koele logo van “IkeAir”.
	Uiteindelijk overwint de nieuwsgierigheid van de dame en ze vraagt voorzichtig aan de mannen wat hun belangstelling in dit veldje wekt. “Mevrouw, we willen hier vanavond de splinternieuwe luchtballon van het Wereld Natuur Fonds opbouwen voor z’n doopvaart en kijken nu of het veldje geschikt is. Vanaf hier zal de wind de ballon richting het nieuwe hoofdkantoor drijven, precies zoals we het graag zouden willen. U bent van harte welkom om vanavond te komen kijken”. De prachtige Land Rover van het WNF met stoere zebraprint komt voorrijden, gevolgd door een deel van het wagenpark van IkeAir. Het ballonbedrijf van Ike Visser uit het pittoreske Frederiksoord verschijnt met twee ballonnen, de nieuwe en de oude WWF ballon. Het zal de eerste keer zijn dat beide panda’s elkaar in de ogen kunnen kijken.
Rustig worden de ballonnen voorbereid, we hebben even de tijd want er staat nog een redelijk windje maar deze neemt al voelbaar af. Ook de bewolking lost steeds verder op en er ontstaan mooie blauwe velden in de lucht. Marc van den Tweel, directeur marketing en communicatie bij het WNF: “Onze oude luchtballon heeft
de afgelopen jaren heel de wereld afgereisd. Hij heeft gevaren boven landen als Oostenrijk en Mexico, maar was na een aantal jaar aan vervanging toe. Deze nieuwe ballon is met zijn pandagezicht een opvallende en vriendelijke verschijning in de lucht”. . Na de plechtige doop wordt de ventilator aangetrokken en komt er vorm aan het vele zwart/wit op de grond. Het mooie van deze ballon, en heel goed passend bij het WNF, is dat deze enveloppe een zogenaamde Baffle (spreek uit:Beffel) bezit. Dat is een baan stof binnenin de ballon (zie het als een soort drempel) die voorkomt dat de warme lucht te snel ontsnapt. Hierdoor is hij bij de juiste belading 20 procent zuiniger, voor Nederland een primeur. Marc van den Tweel: “De ballon stoot ook minder CO2 uit en dat is goed voor de natuur.
Wij hopen dat andere ballonvaarders ons voorbeeld volgen en ook kiezen voor een energiezuinige heteluchtballon”. Marc stapt aan boord van de ballon en zijn collega Johan van de Gronden, algemeen directeur, gaat ook mee op deze maiden flight. Verder gaan er nog camera’s mee aan boord voor onder
	andere een hoogte-interview met de piloot. Ikzelf sta klaar in de mand van de kleine pandaballon, de PH-WWF en heb met piloot Eric van Nus overlegd wat ik graag zou willen in verband met de beste shots. Op verzoek van het WNF heb ik ook een kleine camera onder mijn hoede gekregen om de bewegende beelden te maken voor de videopresentatie. Direct na de grote ballon, stijgen ook wij op en komen inderdaad vlak langs het nieuwe hoofdkantoor. En warempel, het lukt me om zowel de ballon als het nieuwe WNF complex (rechtsonder) op 1 foto te krijgen, een scène die ik van te voren al in mijn hoofd had. De PND hangt mooi in de zon, een schitterende eyecatcher. Afwisselend maak ik foto en video-opnames en na een vaart van 3 kwartier landt de nieuwe ballon veilig in Amerongen.
Het WNF zet de ballon de komende jaren in bij festivals en evenementen in binnen- en buitenland”. Vanuit een luchtballon zie je hoe mooi de natuur is en realiseer je je weer hoe belangrijk het is die te beschermen”, vertelt Van den Tweel. “Wij hopen met de ballon mensen te inspireren ons te steunen bij ons werk voor de bescherming van de natuur”. . .



Ik wil je nog heel graag de video laten zien en ik ben er trots op dat ik persoonlijk de beelden van de nieuwe panda, de varende ambassadeur van het WNF, vanuit de lucht mocht verzorgen. Bennie Bos

Cameron Z-225, Duitsland	Schroeder 60/24, Ned. PH-MSF	Ultra Magic N-180, België OO-BVC

Cameron Z-120, Mexico	Cameron Z-150, Duitsland	Cameron Z-450, Frankrijk

Ultra Magic N-180, Duitsland	Ultra Magic S-130, Oostenrijk	Ultra Magic MV-65 Racer, Litouwen

Cameron Z-90, Engeland	Cameron Z-375, Engeland	Cameron Z-105, Engeland

Schroeder 30/24, Polen Foto: Slawomir Chudzik	Ultra Magic M-105, Spanje -	Ultra Magic N-425, Egypte -


Cameron Z-250, Frankrijk	Cameron Z-120, Oostenrijk	Cameron N-90, Japan

Ultra Magic N-300, Egypte	Ultra Magic M-105, Spanje	Lindstrand 317A, Engeland

Cameron Z-90 (2X), Letland	Cameron Z-77, UAE	Cameron Z-105, Engeland

Lindstrand 150A, Engeland	Lindstrand 150A, Frankrijk	Lindstrand 150A, Duitsland

Cameron C-90, Engeland -	Cameron TR-90, Engeland Gordon Ramsay (wedstrijdballon)	Cameron C-60, Engeland -


Cameron Z-90, Frankrijk	Lindstrand 180A, Duitsland	Lindstrand 600C, Zweden

Ultra Magic M-160, USA -	Ultra Magic M-160, België OO-BCC Foto: Djorry Simoen	Libert L3000+, Belgie OO-BAM Foto: kevin Boon



Heb je ooit wel eens gehoord van de Tahoe Flyer?, waarschijnlijk niet. Het is een bijzonder slim uitgedacht ballonvaartproduct. Het bedrijf “Lake Tahoe Balloons” heeft de beschikking over ’s wereld enige vliegdekschip waarvan ballonnen op kunnen stijgen en landen. Het schip van 21 ton heeft 2 dekken waarbij het bovendek geschikt is gemaakt om een ballon op te bouwen en af te breken. Met speciale palen met netten aan de
zijkanten wordt voorkomen dat de ballonstof in het water komt te hangen. Bezoekers aan Lake Tahoe kunnen een ballonvaart boeken boven dit enorme meer in Amerika. De kustwacht stelt hoge eisen aan het schip wat een capaciteit heeft van 49 personen en 2 complete ballonsystemen. De gasten worden bij het hotel opgehaald en aan boord gebracht van deze bijzondere boot. Terwijl de boot uitvaart naar de plaats waar de ballonnen kunnen starten, kunnen de passagiers op het onderdek genieten van het ontbijt. Daarna kan men bekijken hoe de ballon door de bemanning wordt opgebouwd. Dan worden de passagiers uitgenodigd om in te stappen voor een bijzondere ballonvaart. Lake Tahoe is zo groot dat de ballon boven het water zal blijven. Met de boot is de ballon eenvoudig te volgen, wat wil je als crew nog meer. Als de weersomstandigheden het toelaten kan de piloot stijgen tot zo’n 10.000 voet alwaar er een
geweldig zicht is op het meer. Bij helder weer komen zelfs de bergtoppen van Yosemite in beeld. Na een uur zal de piloot zijn ballon weer heel uitzonderlijk op de boot landen waarna de passagiers getrakteerd worden op champagne en lekkere hapjes. Het geheel neemt 4 uur in beslag. Deze bijzondere ballonvaarten worden uitgevoerd tussen mei en oktober. Bekijk ook even het filmpje van de landing, pretty cool. Bennie Bos

Het kruis met haantje op de kerktoren van het kleine Zwitserse dorpje Grengiols was aan vervanging toe. Maar ja, geen enkele hoogwerker kon erbij en een zware kraan zou veel te duur zijn. Wat doe je dan, juist, je vraagt een bevriende ballonvaarder en trommelt het complete brandweerkorps uit de naburige dorpen op. Het was een behoorlijke gewaagde en precieze klus maar wat zijn de mannen trots. Bennie Bos



De nieuwe aanwinst voor Westerwolde Ballooning, een Ultra Magic N-210 met het kenteken PH-EPS



Men noemt het de ideale combinatie tussen de Eiffeltoren en een zogenaamde tetherballon, de Aérophare. Een nieuw product uit de stal van Aérophile, de bouwer van de HighFlyers maar dan op kleinere schaal en met een echte ballonmand. De Aérophare is operationeel tot een windsnelheid van 70 km/h en biedt 12 passagiers een prachtig uitzicht op 60 meter hoogte. 55 ton staal met 2.500 bouten. Een attractie op een vaste locatie zoals je op de foto hiernaast duidelijk kunt zien. Uiteraard is er de mogelijkheid om de ballon van binnen te verlichten zodat er qua sponsoring ook wat te regelen valt. In Frankrijk zijn al meerdere van deze bouwwerken geplaatst naast grote winkelcentra. Passagiers betalen 3 euro voor 5 minuten. Bennie Bos