Hot Air Magazine 80 - Januari 2009 - Jaargang 7

 
   
Happy 2009
 
Tekst en Foto: Bennie Bos
 

Een nieuw jaar, een nieuw magazine. Ik hoop dat je het vuurwerk en de nodige portie oliebollen weer hebt overleefd en wil je langs deze bekende weg een prachtig 2009 wensen in hele goede gezondheid. . . .
2008 was voor mij een jaar met vele gezichten.
Er zijn vele prachtige momenten geweest, vele mooie ballonfestivals waaronder bijvoorbeeld de schitterende ballonmeeting in St. Petersburg.
Ook waren er momenten waarbij ik even moest slikken. Het bedrijf waar ik 27 jaar heb gewerkt ging vlak voor de crisis failliet. Leeg geplukt door een investeringsmaatschappij. Met mijn technische kennis van ons machinepark ben ik nog 2 maand gebleven om alle machines elektrisch af te koppelen en veilig te stellen voor de veiling. Begin december heb ik een nieuwe baan aanvaard als "Maintenance Technician" bij een bedrijf hier in de buurt welke het bekende "Eukanuba" hondenvoer fabriceert voor wereldwijde distributie. Een leuke job en een prachtig begin voor het tweede deel van mijn leven. . . . Bennie Bos

 
 
   
Oversteek van het Kanaal
 
Tekst: Rudi de Latter, Foto's: Filip Audenaert en Rudi de Latter
 

Vrijdagmiddag rinkelt de gsm, Filip Audenaert aan de lijn. Of ik maandag geen zin heb om te crewen ? “T’is wel voor een speciaaltje, we gaan proberen het Kanaal over te steken” klinkt het aan de andere kant. Het Ka.. kanaal?? “Eh, ja natuurlijk” antwoord ik zonder er lang over na te denken. “Dat is dan geregeld?, we spreken

zondagavond nog eens af waar en wanneer” voegt hij er aan toe. Ik ben altijd wel te vinden voor zulke avonturen maar nu spookt er toch van alles door mijn hoofd. Wat als ze in het water belanden? Kunnen die gasten wel zwemmen? Hoelang houd een mens het trouwens uit bij vrieskou in water van twee graden? Allemaal vragen waar een doorsnee mens niet van wakker ligt tot hij zelf bij het avontuur betrokken raakt. Ik zal er snel genoeg achter komen. Maandagmorgen ben ik om 7.00 uur stipt op de afspraak voor het rendez-vous met piloten Filip, Bas en Peter. Samen met crewmembers Nelson en Danny is de groep nu compleet. Danny heeft er met Bas Spierenburg en Peter Van Harten al een lange nachtelijke rit opzitten uit het verre Deventer. “En jongens, lang moeten voorbereiden zeker?” vraag ik

langs mijn neus weg. “Absoluut niet, vorige week pas bedacht”  klinkt het. “Moet kunnen hé, zo blijft het een beetje spannend en ontspannend tegelijk”. Ik kan ze geen ongelijk geven, de leukste dingen gebeuren spontaan maar toch is er goed over nagedacht. We hebben zwemvesten mee, een overlevingskit, vuurpijlen.

   
   

Uiteraard ook een transponder. Aan gas ontbreekt het ook al niet, negen flessen moeten volstaan om met reserve aan de tocht te beginnen. De opstijgplaats is een kleine airstrip in de buurt van St.Omer in Noord Frankrijk, niet ver over de Belgische grens. Het is bitter koud, de ruiten van de auto lijken te bevriezen aan

de binnenkant als we de poort van het vliegveld binnen rijden. Terwijl de zon haar zwakke stralen over het bevroren grasveld spreid, parkeren we de Vito en beginnen aan de voorbereiding van de tocht. De ballon is de PH-BAZ, een Cameron N-145 met zespersoons mand die voor de gelegenheid vooral met gasflessen zal worden gevuld. Eerst de belangrijke zaken, na een lange autorit en met het vooruitzicht van een aantal uren in de mand moet niet alleen de innerlijke mens worden versterkt. Het is evenzeer belangrijk om een sanitaire stop boven het Kanaal te vermijden want dat zou wel eens problemen kunnen opleveren. Filip geeft het voorbeeld en vind tegelijk een nieuw woord uit dat we hierbij niet gaan vernoemen. Peter volgt zijn voorbeeld en van Bas heb ik geen weet als hij gevolg heeft gegeven aan de oproep. Niet minder dan negen gasflessen gaan in de mand, zeven van tachtig en twee van zestig. Doordat er nog nauwelijks plaats is voor de piloten besluiten we om zwemvesten en overlevingskit aan de buitenkant te hangen. De ballon wordt uitgelegd en opgestookt. Iemand heeft onze aanwezigheid opgemerkt en houdt van op afstand nieuwsgierig alles in het oog. De omstandigheden zijn perfect, lichte bries en open weer, al is het wel een beetje nevelig. Om exact 10:12 uur stijgt de ballon op met een lichte zuidoostelijke bries. We springen in de volgwagen, voeren de gps-coordinaten van de ferryhaven van Calais in en binnen het uur staat we bij de boot. Nu is het kunst om zo snel mogelijk aan de overkant te komen met de hoop nog een glimp van de ballon op te vangen. Ondertussen laat Filip weten dat ze de kust hebben bereikt en dat de overtocht dus

doorgaat. Met de radio in de hand melden we ons aan bij de balie van Seafrance waar we bijna achterovervallen als we de kostprijs van een heen-en terugticket horen. Eerst even checken bij het concurrerende P&O aan de overkant van de parkeerplaats. Verbazing alom als we vernemen dat het voor net iets meer dan de helft van de prijs kan dan bij Seafrance. Waar zit dat verschil in prijs dan wel?

   
   

Nog even bluffen met de radio om de loketbediende te overtuigen dat er wat haast bij is gemoeid, we volgen een luchtballon weet je. “Een luchtballon?? Over het kanaal?? Over de loketbediende geen kwaad woord, de vrouw probeert ons kost wat kost op de eerste boot te krijgen richting Engeland. “Maar dan moet ik wel snel

jullie pas hebben” Onze pas, sht, ligt nog in de auto. We spurten het lokaal uit, grabbelen in de rugzakken naar de documenten en in geen tijd staan we hijgend terug aan het loket, van het lopen uiteraard. Snel betalen en wegwezen want de boot gaat binnen 20 minuten en normaal sluiten ze 20 minuten voor vertrek af. Dat ziet er dus niet goed uit. Tot overmaat van ramp vinden we niet snel de toegang naar de dokken en moeten we onderweg nog even de weg vragen. Nu nog vlug door de pascontrole maar helaas, we kunnen de boot niet meer op. De volgende ferry gaat binnen een uur dus er is tijd om iets te gaan drinken. Aan de overkant van de parkeerplaats wenkt het logo van de cafetaria, in werkelijkheid een ruimte met een drank-en snoepautomaat. Toch maar even naar binnen want

er staat een snedig windje op de kade. De ballon blijkt op dit punt al bijna halfweg het kanaal te zitten en wij moeten nog een klein uur wachten. De hoop om de landing mee te maken wordt nu erg klein. Zo’n veerboot is een blauwdruk van de maatschappij. Je ziet er opgetutte vrouwen en leden van één of andere motorclub broederlijk naast elkaar een pint drinken of de krant lezen.

    
   

Aan de overkant van het kanaal is het opletten geblazen, links rijden is de boodschap en zelfs de soms irritante gps-madam weet dat. Vanuit de ballon krijgen we te horen dat ze richting Ashford varen en dat ze nog even in de lucht blijven. Misschien maken we zo kans om dichterbij te komen. We rijden Dover uit en

vinden dankzij Tom(Tom) snel de M20 naar Ashford. Toch nog even een afslag gemist waarop madam gps verwoede pogingen doet om ons opnieuw op het juiste pad te krijgen. Van Filip krijgen we te horen dat de ballon ondertussen geland is in een dorp met de welluidende naam Rolvenden Layne. We zijn op weg, nog 15 minuten te gaan ! Een gps is een prachtig ding als je een adres moet zoeken. We rijden door een heerlijk glooiend landschap en de ballon kan achter elke heuvel opduiken. Bij aankomst blijkt de PH-BAZ te zijn geland op een groot weiland langs een holle weg. De vlucht heeft in totaal zo’n 4:40 uur geduurd. We rijden onszelf vast als we proberen om de wei op te rijden. Dan maar de trailer losgekoppeld en de boer er bijgehaald die hem aan zijn stoere terreinwagen koppelt. Het boerenkoppel

blijken hulpvaardige mensen te zijn die zich verbazen over het feit dat we het Kanaal zijn overgevaren. Wie zou het niet zijn trouwens. Ze krijgen van Peter wat kalenders en een fles toegestopt. Ik zeg hen dat we hier volgende keer misschien met vijf ballonnen of meer gaan landen, so ‘be prepaired !’ En nu naar huis, de hele weg terug. Onderweg naar Dover valt Bas zowat onmiddellijk in slaap, niet te verwonderen als je al van 2:00 uur s’morgens uit je bed bent. Op de boot wordt een serieuze pint gedronken op de goede afloop en wordt er nagedacht over wat we nog kunnen doen wat niemand ons ooit voordeed. Moeilijk kan dat toch niet zijn?   Rudi De Latter

 
 
   
Nieuwe Pins
 
Visuals: Balloonpins.eu
 

 
 
   
Ballon vaart in ballon
 
Tekst: Bennie Bos, Screendump: video
 

Een stunt waarbij zeker 1 persoon het behoorlijk heet heeft gehad. Plaats van handelen was het vliegveldje van Old Alameda in Albuquerque. Men had het volgende bedacht. Als we nu een grote ballon nemen van het type 400, zou daar dan een kleine ballon van het type 54 in kunnen varen . . . en zou de grote ballon dan ook nog kunnen varen zonder de piloot in de kleine ballon te roosteren?? Het klinkt ongelofelijk maar is werkelijk gebeurd. Piloot Paul Smith inflate zijn kleine Aurora 54 in de met koude lucht gevulde grote ballon. Langzaam verhief de kleine ballon zich van de grond, het moment waarop piloot Jim Ahem zijn grote ballon met hetelucht kon vullen. Toen ook de grote ballon rechtop stond, verhief deze "Double Bubble" zich langzaam van het vliegveld en steeg op naar een kleine 100 meter. De vaart duurde maar

enkele minuten. Ongetwijfeld is hier een record gezet, echter weten de mensen van Guinness nog niet precies in welke categorie ze deze opmerkelijke stunt moeten plaatsen. Bekijk hier de wonderbaarlijke videobeelden van deze stunt.    Bennie Bos

 
 
   
Kerst in Irak
 
Tekst: Bennie Bos, Foto: CNN
 

Zelfs in Irak zijn luchtballonnen niet wereldvreemd. Deze ballon aan een tetherkabel werd speciaal in Bagdad opgelaten ter gelegenheid van de kerstviering. Op de ballon een afbeelding van Jezus Christus, daaronder de vlag van Irak.
Dit is de eerste keer dat de kerst openlijk werd gevierd in Irak. Het evenement vond plaats in een openbaar park in Oost-Bagdad. Compleet met Kerstman (met Irakese vlag over zijn schouders) en een heuse kerstboom. Voor de gezinnen waren er gedekte tafels met allerlei lekkernijen. Alles natuurlijk onder het toeziend oog van strenge bewaking.
Bennie Bos

 
 
   
538 Limolunch bij A3 Ballon
 
Tekst en Foto's: Wiep Kiekes
 

Op 2 Dec. 2008 stonden Jan en ik op de afdeling techniek de manden te onderhouden, luisterend naar radio 538. Toen er tijdens de uitzending van Jens Timmermans een luisteraar een limo lunch won. Hierdoor kwam het idee om een collega bij A3 ballon op te geven voor deze prijsvraag, maar tijdens het invullen van het formulier op de 538 site dacht ik “mochten we nou uitgekozen worden en de desbetreffende collega weet het antwoord niet, dat zou ook lullig zijn”. Dus heb ik mijn eigen naam ingevuld. Op 4 Dec. 2008 waren Jan en ik weer druk met het winteronderhoud van de ballonnen toen de telefoon ging. Het was Jorg van radio 538 die ons vertelde dat we deze dag uitgekozen waren om mee te spelen voor de Limolunch in het programma van Jens Timmermans, het enige wat we er voor moesten

doen was het laatst gedraaide nummer raden op het moment dat ze me opbelde, dit ging gebeuren tussen 10 en 12. Om half 12 ging vervolgens de telefoon en het was Jens Timmermans met een aantal vragen over

ballonvaren en vervolgens de vraag welk nummer het laatst gedraaid was. Het nummer was Nothing compares 2u van Sinead O Connor. Dit werd ook door diverse collega’s al snel doorge-sms’t en door ge-skyped, hiermee hebben we de 538 Limolunch gewonnen voor 8 werknemers van A3 ballon. Op 11 Dec. 2008 kwam de limo voorrijden bij ons bedrijf in Harfsen. Nadat we een aantal foto’s gemaakt hebben voor de plaatselijke krant (Extra) zijn we ingestapt en zagen we een grote mand met broodjes staan, ook was er drinken in overvloed. Eerst zijn we via Laren naar Lochem gereden. Vanuit lochem zijn we rechtstreeks naar de A1 gereden en vervolgens via afslag Bathmen weer terug naar Harfsen. Onderweg zijn we er wel achter gekomen dat je geen scherpe bochten kan maken. En dat een Hummer limousine

daarom niet geschikt is om een ballon te volgen. We hebben een verschrikkelijk gezellige ochtend gehad.
Wiep Kiekes

 
 
   
Duivenpost naar Parijs
 
Tekst: Heim Meijerink
 

September 1870. We bevinden ons op het plein Saint-Pierre midden in de belegerde stad Parijs. De menigte staat op afstand, de ballon is al gevuld met gas en trekt ongeduldig aan zijn touwen. In de gondel bevinden zich twee personen: de ballonvaarder en een Parijse duivenhouder. Ze hebben 100 kilo post bij zich en 8 postduiven in een mand. De menigte houdt de adem in als ze ballast over boord zetten en juicht uit volle borst als vervolgens het gevaarte langzaam opstijgt. De gammele ballon komt hoog boven de belegerde stad en drijft langzaam westwaarts. De Duitse kanonnen vuren van verschillende kanten, maar tevergeefs: de ballon blijft hoog genoeg. De ballonvaarders drijven voort over de vijandelijke linies en zien ver onder zich het door de oorlog geteisterde land. Twee uur later

zijn ze de bezette gebieden voorbij en maken ze een geslaagde landing. Ze laten direct één duif los met het bericht voor de achterblijvers dat ze veilig geland zijn. En met de overige duiven en de post reizen ze per trein naar Tours, waar de tijdelijke Franse regering zetelt. Toen alle verbindingen waren afgesneden, het

spoor, de Seine, ook de telefoonkabel, was de ballonvaart de enige mogelijkheid om contact te onderhouden met de buitenwereld en met de regering in Tours. En dat lukte aardig. In totaal vertrokken er in die maanden 66 ballonnen met 102 inzittenden en een half miljoen brieven uit Parijs. Ze namen een kleine 400 postduiven mee. Van die 66 ballonnen maakten er 58 een landing in veilig gebied. Sommige dreven wel ver af. Zo kwam er een in Zuid-Limburg terecht en zelfs een in Noorwegen. Dat ze zo ver uit de koers raakten kwam omdat ze in het nachtelijk duister moesten vliegen. En dat was weer nodig omdat de Duitsers een nieuw, draaibaar anti-ballonkanon in gebruik hadden genomen. Hiernaast een gravure van de ballon met bemanning, gestrand in de sneeuw van Noorwegen. Er waren natuurlijk niet zo veel ballonnen in voorraad in Parijs. Daarom

werden ijlings enkele spoorwegstations omgebouwd tot ballonfabrieken. Hier werkten honderden naaisters en arbeiders aan een nieuwe voorraad ballonnen. Ze deden twaalf dagen over de productie van een ballon, die werd uitgerust met een tenen mand, een duivenkooi, een barometer om de hoogte te bepalen plus een kompas en een thermometer. Heim Meijerink (website)

 
 
   
Kingdom of Bahrain ballon
 
Tekst: Bennie Bos, Foto's: BNA
 
     

De splinternieuwe "Kingdom of Bahrain" heteluchtballon is eind december tijdens een nationale feestdag gepresenteerd door het UAE Ballonteam onder leiding van captain Abdul Aziz Al Mansoori. De gebeurtenis vond plaats bij het
nationale museum van Bahrain onder het oog van diverse hoogwaardigheidsbekleders. Al Mansoori sprak zijn dankbaarheid uit namens hemzelf en zijn team dat zij met de ballon aanwezig mochten zijn op dit feest. Op de ballon pronken de vlag en de afbeelding van de koning van Bahrain. Het ballonteam zal ook met deze nieuwe ballon aanwezig zijn op een ballonfiesta in Oostenrijk in maart.  
-
Bennie Bos

 
 
   
Zweven boven de Alpentoppen
 
Tekst: Kees van den Berg, Foto's: Bennie Bos
 

De komende weken zoeken weer veel ballonvaarders de besneeuwde bergtoppen op in bijvoorbeeld Oostenrijk en Zwitserland. Om alvast in de stemming te komen, hieronder een prachtig verhaal wat geschreven is door journalist Kees van den Berg. . . . .

     

   

Filzmoos, rustig Oostenrijks dorp, is elk jaar in januari een week lang het centrum van de ballonnenwereld. In de mand! Dit is een ideaal huis en mijn raam op de bovenverdieping zit aan de goede kant. Van hieruit kan ik het hele startveld overzien. Het grote terrein aan de rand van het dorp, in de zomer een bloeiende alpenwei,

is bedekt met een dikke laag vastgestampte sneeuw. Het is nog stil op het veld, een enkele ballonploeg heeft zijn wagen met aanhanger al neergezet. Ballonnist André keutelt met zijn mannen inspecterend rond, kleine zwarte poppetjes op de grote witte vlakte. Ze zijn hier elk jaar als Filzmoos voor ballonvaarders even het centrum van de wereld wordt. Vandaag, zondag, mogen ze niet de lucht in, de weersomstandigheden zijn niet goed genoeg. Maar vanavond komen ze wel degelijk in actie om samen met het hele dorp een feest van licht en muziek te vieren: de Nacht der Balonne. Om zeven uur loopt heel Filzmoos uit, iedereen komt naar het startveld waar inmiddels de ballonnen strak naast elkaar staan opgesteld. Startklaar, maar het is de bedoeling dat ze aan de grond blijven. 

Het wintersprookje begint als in het donker de helgele vlammen de ballonnen veranderen in torenhoge lampions. Uit de luidsprekers davert de muziek over onze hoofden, het zijn de dramatische klanken van de Car-mina Burana. Als de koren aanzwellen, zorgt de regie ervoor dat alle vlammen tegelijk op de maat hoog oplaaien. Het is een overdonderend drama in de pittige vrieslucht, die ook nog eens hevig bezwangerd is met de geur van de glühwein. Al dat geluid, het licht en de alcohol brengen het publiek in een collectieve extase.

    

    

Het hoogtepunt komt met gejuich, aah's en applaus als de daverende knallen en kleurexplosies van het vuurwerk de finale inluiden. Dan is het snel gedaan, de vlammen doven, de ballonnen zakken in elkaar, het wordt weer donker in Filzmoos. In de stilte van de nacht flonkeren de sterren in de wolkenloze nachthemel.

Het vriest dat het kraakt. Morgen belooft een ideale ballondag te worden. En dat is het. De zon komt achter de bergrug van de Rossbrand tevoorschijn in een strakblauwe hemel. Het startveld is een baaierd van felle kleuren, brullende gasvlammen en druk ballonvolk. Een aantal ballonnen is al de lucht in. VVV-directeur Eva Salchegger (Evi voor vrienden en intimi, en dat zijn we allemaal, want het is hier gezellig en informeel) kijkt tevreden om zich heen naar al die actie. Zij heeft in haar functie het laatste woord over de selectie van de deelnemers. "We kunnen er maximaal zo'n veertig aan, dan is het veld vol. De vraag is altijd groter, dus we verdelen alles zo eerlijk mogelijk over de verschillende landen. Verder is hier alles niet strak geregeld, je mag bijvoorbeeld met je ballon op dit startveld staan waar

je wilt." André, een rustige Limburger, is nog lang niet startklaar. "Ik ben hier niet graag haantje de voorste, voor mij zijn deze dagen ontspanning. Oostenrijkse piloten hebben veel meer ervaring dan ik in de bergen en daar doe ik mijn voordeel mee. Ik laat ze voorgaan, want dan kan ik zien hoe hoog en in welke richting ze

wegvaren. Dan weet ik al zo'n beetje hoe hoog ik zelf straks ga zitten. Windrichtingen kunnen in de bergen behoorlijk veranderen op verschillende hoogten. En trouwens, als je wat later vertrekt is de zon sterker en hebben we het in de mand warmer." Hij frutselt nog wat aan zijn instrumenten en vraagt contact met de vluchtleiding. "Ga je mee? " vraag hij. "Vandaag is het zeker goed weer, voor morgen moeten we dat maar afwachten."  Oké. Ik wurm mijn lange lijf over de rand van de mand, geen vlotte vertoning, en merkwaardig, ik voel me gelijk al een beetje weg van de aarde. We zijn met z'n vieren, inclusief een kleine man met een lange baard en rode puntmuts, die voor de duur van de tocht onze eigen Kerstman wordt. De toestemming voor de start kraakt door de telefoon. André grijpt de gashendel,

de vlam schiet brullend in de reuzenbol boven ons, de helpers laten de mand los en een nieuw gevoel overkomt me: we zweven. Zwaaien naar beneden en zwaaien naar boven. Het startveld zakt onder onze voeten weg en even later scheren we over het dak van restaurant 's Schmankerl. Rook kringelt uit de schoorsteen. Het veld wordt kleiner en kleiner, de ballonnen op de grond zijn kleurige bolletjes geworden.

    

     

We hebben nu het dorp onder ons, de kerk, de boerderijen, de poppetjes in de sneeuw, de doorgaande wegen naar oost en west. De wind komt uit het zuidwesten, we varen naar het noordoosten. Váren dus, 'vliegen' is heel erg fout in de ballonnenwereld, een ballon vaart en de piloot, dat wel, is een ballonvaarder.

Als je dat weet en af en toe het juiste woord laat vallen, hoor je er bij. Het zicht is glashelder. Langzaam kruipt het besneeuwde berglandschap onder ons door met de kronkellinten van de wegen, de boerderijen, alles in miniatuur en bedekt met een dikke laag wit. Heel in de verte is de hoogste berg van Oostenrijk te zien, de Großglockner. "Ik vind dit elk jaar weer een belevenis," zegt André. Hij is zichtbaar in zijn element en staat te genieten alsof het de eerste keer was. Eigenlijk is dit maar een klein mandje, ik schat het op ruim een meter in het vierkant. Buiten ons vieren moesten er nog zes gasflessen bij. Alles past precies in elkaar. We liggen bij wijze van spreken met z'n vieren in een te krap vertikaal bed. Als één zich omdraait, moeten we met z'n allen een beetje meedraaien; je moet wel

oppassen als je zo dicht op elkaar staat. Een stiekeme wind kun je maar beter vergeten, de ballon vaart met de wind mee, het is in de mand dus windstil en dat moet zo blijven. Alleen bij stijgen en dalen voel je de verticale luchtstroom en dan merk je meteen hoe koud het is hier boven. Maar verder is het prima uit te

houden met de warmte van zon en vlam. We varen inmiddels over de bijna 2500 meter hoge Bischofsmütze heen, het markante logo van Filzmoos, maar van bovenaf een weinig opvallende punt tussen de andere bergtoppen. Om ons heen varen de andere ballonnen, sommige dichtbij, de meeste ver weg; verspreide stippen in een brede strook ver voor ons. Er is hierboven geen fileprobleem. We moeten nog hoger. Terwijl we langzaam het Dachsteinmassief passeren, stijgen we nota bene boven de hoogste top uit en kunnen zo aan alle kanten onbelemmerd de horizon zien. De horizon! Normaal zie je die nooit onbelemmerd in de bergen, alleen als je er ooit in zou slagen de hoogste top te beklimmen. Maar in deze mand sta je op een piepklein balkonnetje hoog in de lucht zonder vaste grond onder je voeten. "Super! "

zegt de Kerstman, helemaal in trance. Inderdaad, erg opwindend, maar voor mijn doen zitten we al veel te hoog. De aarde is nu wel erg ver weg en om ons heen is alleen maar blauwe hemel. Het grijpt me ineens naar de keel: ik hang met nog drie lotgenoten in een te klein mandje aan een paar kabels onder een bel warme

lucht, overgeleverd aan het grote niets. Weg is de schoonheidsbeleving; hoogtevrees, ruimtevrees, wat het dan ook is, komt ervoor in de plaats. Mijn handen omklemmen de rand van de mand en ik zak zo veel mogelijk door m’n knieën, 3500 meter hoog en we zijn er nog lang niet. De anderen hebben zo te zien nergens last van; ze zijn ook kleiner dan ik of hebben gewoon geen fobieën. Ik houd André in de gaten, hij is de rust zelve en dat helpt uiteindelijk, met een beetje positieve concentratie verdwijnt langzamerhand de paniek. Ver onder ons schuift de Wolfgang See naderbij, een verre kleine waterspiegel. Een collega-ballon zweeft er vlak boven. "Die gaat splash and dash doen, " veronderstelt André. "Leuk, vlak boven het water, natte bodem, droge voeten en wegwezen." We zijn

nu meer dan drie uur onderweg en we moeten ergens landen. De volgwagen, waar we steeds contact mee hebben gehad, is in de buurt. Na enig speuren is in de verte een geschikt terrein ontdekt, maar er staat weinig wind, we vorderen maar langzaam. Onder ons zie ik voorlopig alleen maar hellingen en bossen. Zullen we ooit die plek bereiken, vraag ik me af, weer een beetje bang. André: "Geduld is een schone zaak bij het varen in de Alpen. " Hij stampt op de grond en kijkt over de rand. "Er zit altijd nog wat sneeuw onder de bodem en als dat valt, kun je zien hoe de wind beneden is. Zonder sneeuw kun je altijd nog een papiertje laten dwarrelen of spugen als dat beneden verantwoord is." Eindelijk kunnen we dan de daling inzetten.

  

    

Het gaat snel. Ha, daar komen de berghellingen weer langszij. Het begint weer behoorlijk te waaien in de mand. De volgauto is nu te zien, hij staat geparkeerd langs een veld. Alles komt nu snel op ons af, geluiden van beneden komen weer terug, hondengeblaf, verkeer, autogetoeter. Een laatste boerderij glijdt onder ons langs, mensen staan te kijken, gras, een hek en vlak voor een rij bomen komen we met een plof op de grond. Knappe landing.   Kees van den Berg (met toestemming van Het Parool)

 
 
   
AVRO ballon
 
Tekst en Foto: Harmen Visser
 

Een impressie van het grote feest dat op zondag
5 juli 1936 werd gehouden ter gelegenheid van de opening van de nieuwe AVRO-studio aan de
’s-Gravenlandseweg. ’Ten aanschouwen van tienduizenden luistervinken, gaat op de heide langs de Loosdrechtschenweg de AVRO-ballon de lucht in. AVRO technici en reporters reizen mee’. In de verte zijn de zendmasten van de NSF te zien. De dag werd besloten met een groot vuurwerk op het gemeenschappelijk sportpark.   
-
-
-
-
-

Harmen Visser

 
 
   
Prachtige ballondag
 
Tekst en Foto's: Gerben van Beek
 

Op 30 december een prachtige ballondag gehad.
In de ochtend rond 10.00 uur opgestegen voor een vaart met de Airchair met Mees van Dijk van Ballonteam Wessel. Dit is een 2-persoonsbankje waar we een prachtige vaart mee maakten. Heel bijzonder was ook dat het op de grond hard vroor en op een kilometer hoogte 6 graden boven nul was, lekker in het zonnetje. Die middag nogmaals in Otterlo opgestegen met een grote luchtballon vol met crew en een prachtige vaart van 1.5 uur over Barneveld naar Achterveld gemaakt. Hierbij heb ik ook nog prachtige foto's kunnen maken van de PH-KGJ,
de helikopter van Heliflight. Veel meer foto's op mijn website Lifeflight.
-
Gerben van Beek

    

 
 
   
De Ballonvaarder overwintert
 
Tekst en Foto's: Peter van Harten
 

De ballonvaarder overwintert, en dat doet hij uiteraard in warmere oorden. Ballonvaarder Peter van Harten steekt regelmatig even de grens over om op verre locaties met zijn ballon op te stijgen en te genieten van alles van het land hem biedt. Lees hier zijn verslagen.

Ballonvaren op Mallorca. De titel alleen al doet aan vakantie denken. En dat was het natuurlijk ook wel een beetje. We vertrokken met z’n vieren, Bas Spierenburg met zijn crew Herbert, Edcar Vermeulen en ondergetekende. Vanuit Laren (gld.) reden we in één nacht door naar Barcelona, waar de auto en aanhanger per boot naar Mallorca vervoerd zouden worden. We kwamen mooi op tijd aan, dus een middagje ‘loungen’ in Barcelona is ons goed bevallen. Ook de bootreis was prima, een tocht van zo’n zeven uur, maar met een slaapplaats merk je daar niet veel van. Het ontvangst in Mallorca was goed geregeld; alle ballonteams sliepen in hetzelfde hotel, wat wel zo gezellig was. Behalve het team van Jelke Haven (met Jos en Jochem) waren er verder geen Nederlanders aanwezig. Nog wel Duitse, Engelse en

Spaanse ballonvaarders. Leuk om zo weer ’s kennis te maken met collega ballonvaarders. We hebben ‘slechts’ vijf vaarten kunnen maken, want in de periode dat wij daar zaten, was het niet echt ‘vakantie-weer’:

     
     

Veel wind, bewolking en zelfs af en toe regen. De eerste ochtendvaart was prachtig, tussen de wolken met uitzicht over de Middellandse Zee. De tweede vaart was misschien wel de kortste uit mijn leven, maar

daarmee hadden we zowaar een prijs gewonnen. Toch spectaculair om zo dicht bij de kustlijn in je ballonmand te hangen… De andere vaarten waren ook prachtig. Het landschap is toch nog redelijk groen en divers. Vooral de vaart midden over de stad Manacor leverde heel veel prachtige foto’s op. We hebben genoten van de Spaanse gastvrijheid. Ook zijn we nog een dagdeel naar Palma de Mallorca geweest, om mijn ‘oude’ buurmeisje Daisy op te zoeken, die werkt daar tegenwoordig in een Ierse Pub. Onze terugreis verliep ook zeer voorspoedig. De bootreis was nu overdag, dus heb ik nog even vijf uurtjes genoten van de volle zon, terwijl de rest weer het bed opzocht… Bas, Herbert en Edcar: dank voor weer een gezellige week. En speciale dank aan Ricardo Aracil van Mallorca Balloons. Hopelijk tot een

volgende keer! Portugal, vier op een rij… Voor de vierde keer mocht ik afgelopen november een week lang te gast zijn in het vriendelijke Portugese land, om daar met mijn team deel te nemen aan de ‘Alentejo Balloonmeeting’ op uitnodiging van de Portugese ballonvaarder Annibal Soares. Een evenement dat elk jaar beter georganiseerd wordt, wat soms een beetje jammer is. Het eerste jaar bleek toch wat primitiever…

      
     

De reis begon voor ons al op donderdag 6 november waar we (Henk, Piet, Judith en ik) al om zes uur ’s ochtends vertrokken. We wilden graag die avond al door Frankrijk heen zijn en dat lukte maar net. Net aangekomen in Spanje kregen we te maken met een fikse wegomleiding en omdat iedereen de bus van binnen

wel genoeg gezien had, besloten we op zoek te gaan naar een hotel. Na een lekker bord tappa’s en natuurlijk (Piet en Henk waren erbij) de nodige biertjes vielen we lekker in slaap. De volgende ochtend reden we door naar Lissabon, alwaar we werden opgewacht door het team van Koen Audenaert. Met hem had ik afgesproken een avond ‘te vroeg’ aan te komen, zodat we, net als vorig jaar, weer lekker konden genieten van het Portugese nachtleven in Lissabon. Dit jaar echter was het minder druk, dus we lagen toch nog redelijk op tijd in bed. Na een stadsrondrit de volgende dag, begon om 17 uur het officiële evenement met een nightglow aan de boulevard in het centrum van Lissabon. Prachtig om daar met je ballon tussen te mogen staan, zeker met de nieuwe PH-HEE. De ballon kwam

zelfs een aantal keer op de Portugese tv, iets wat de sponsor weer leuk vond, hij heeft ook wat relaties in Lissabon. De volgende dag vertrokken we naar het binnenland. Eindelijk eens een keer over de hoogste brug in Portugal gereden, iets wat zelfs Piet (met zijn hoogtevrees) wel kon waarderen. Henk moest echter behoorlijk op het verkeer letten… zo erg zelfs dat hij even later als een echte Portugees door het ‘verkeerde’ tolpoortje zou rijden. Zouden we daar nog wat van horen ?? Er was die middag geen vaart gepland, maar ja, de ballon was mee, we hadden gas, dus… Henk en Judith mee de lucht in, en Piet alleen crewen.

   
    

Dat heeft ie geweten ook, de wind viel weg en dus lagen we ergens tussen de bomen. En het wordt dus best snel donker in Portugal. Gelukkig zijn we na bijna twee uur wachten toch gevonden. In totaal hebben we maar liefst elf vaarten gemaakt. De ene nog mooier en langer dan de andere. Omdat Nancy (de vrouw van

Koen) toch naar Lissabon moest, besloten we gewoon zover mogelijk richting Lissabon te varen. En Judith heeft ook haar hoogterecord in Portugal gebroken. Met slechts één extra passagier hebben we een tijdje op meer dan 11000 voet doorgebracht. Dan zie je dus zelfs de Oceaan liggen, en dan word je wel even stil. En omdat Portugal niet veel grasvelden heeft, landde ik die middag maar in het sportpark van Vimieiro, iets wat door de lokale bevolking met volle verbazing werd aanschouwd. Halverwege de week kwamen er nog eens 15 ballonnen bij in verband met de Spaanse en Portugese kampioenschappen ballonvaren. Leuk voor het publiek, nog meer ballonnen. Alleen was de cateraar niet echt voorbereid op zo’n invasie en de tent kon toch echt niet groter worden gemaakt… Eén

van de laatste vaarten zal ons nog lang bijblijven, zeker omdat we erna nog even op onze vingers werden getikt door de organisatie. We hadden die ochtend niet over een groot veld met jagers gevaren (wat we zelf dachten) maar over een actieve oefening van de militairen, die ze dus vanwege de drie overvarende

ballonnen (Koen, Aart-Jan en ikzelf) hebben moeten staken. Tja, wisten wij veel… en we hadden er weer een prachtige tocht bij. Henk, Piet en Judith, bedankt weer voor een heerlijke week met lekker weer en veel gezellige momenten.
Pattaya International Balloon Fiësta.
Thailand, de afgelopen tijd veel in het nieuws geweest vanwege gesloten vliegvelden, was voor mij bijna drie weken lang een tweede ‘thuis’. Met heerlijk weer en gezellige mensen om je heen verveel je je daar nooit. We waren te gast op het Pattaya International Balloon Fiësta 2008, wat alweer voor de tweede keer werd georganiseerd.  Net als vorig jaar sliepen alle ballonteams in het ‘Learning Resort’, wat tegenover het opstijgveld ligt, ideaal. Zo kun je voor een ochtendvaart nog zo lang mogelijk op je bed

blijven liggen. Waren Bas en ik vorig jaar nog de enige Nederlandse deelnemers, nu waren er voor de gezelligheid meer Nederlanders overgevlogen: Jan Oudenampsen, Egbert Oordt, Tim Engbersen, Bert ter Horst, Dirk Remmelink en Hans van Hoesel waren ook van de partij. Met Egbert en Jan hebben we leuke avondjes stappen mogen beleven en ook leuke scootertochten gemaakt. Het begon allemaal al op 10 oktober.

   
     

Ik mocht toen met de PH-VBV een ritje naar Waasmunster maken. Daar heb ik de ballon afgeleverd, die zou per boot verder reizen. Wijzelf (Bas Spierenburg en ik) vertrokken op 22 november met Emirates vanaf Frankfurt via Dubai naar Bangkok. Op het vliegveld sloten we aan bij Filip, Evy, Christophe en Carolina en met

z’n zessen, vergezeld door Egbert en Jan, zouden we later nog vier dagen extra ‘vakantie’ vieren… De ballonnen arriveerden op woensdag 26 november aan het einde van de dag, precies op tijd, omdat er die avond een nightglow op het programma stond. Natuurlijk deden we met de PH-VBV daar ook aan mee. Altijd leuk om je eigen ballon tussen de palmbomen te kunnen fotograferen. De volgende ochtend stond de eerste vaart op het programma. Omdat het echter hard waaide stegen er maar twee ballonnen op, wat ons ook moeite kostte. De ballon wilde niet mooi vol worden (de Viva bollingen stonden in plaats van bol hol) en we namen geen passagiers mee, dus dat zorgde ook al voor minder druk in de ballon. Gelukkig hadden we een groot rijstveld om in te landen en voor ons was het evenement begonnen.

Het zou elke dag wat blijven waaien en zo kunnen we zeggen dat we een sportief evenement achter de rug hebben. Echt geschikte landingsvelden zijn er niet zoveel; en als je dan al een grasveld ziet is het van de Polo-club, of van de Golfclub, daar ‘mocht’ je eigenlijk niet landen. Het derde grasveld dat je dan tegenkomt, blijkt een begraafplaats te zijn. Daar lagen we dan met drie ballonnen.

     
     

Gelukkig was de eigenaar van de begraafplaats (directeur van een groot hotel in Pattaya) begripvol en liet hij onze crew het terrein opgaan. Wel het verzoek er niet nog eens te landen. Het was namelijk een familiegraf en zijn vader lag er al begraven… In totaal hebben zes vaarten gemaakt, een mooie score van de acht geplande starts. De laatste landing zullen we straks in Nederland nog merken bij het uitpakken van de ballon.

    
    

We landden namelijk in een groot zandveld en omdat er nog zo’n zestien knopen op de gps stonden, schoof de mand helemaal vol met zand, dat remt wel lekker af trouwens… Die avond werd afgesloten met een heerlijk buffet en natuurlijk de nodige toespraken. Die ontaarden al gauw in grappen en voor we het wisten, stonden

we allemaal Karaoke te zingen op het podium. Nooit geweten dat Egbert zo muzikaal was. En de muziekkeuze van Bas, niet te evenaren. Na het evenement zijn we voor een paar dagen naar Ko Chang vertrokken. Eigenlijk hadden we nog geen plannen, maar omdat ik altijd nog graag een keer naar een ‘Beach eiland’ (als je de film ‘The Beach’ hebt gezien, weet je wat ik bedoel) wilde, leek het iedereen wel een goed idee. We sliepen daar in een hutje op het strand, aan het water. En toen kwam het nieuws, dat we dus niet naar huis konden vliegen, vanwege de gesloten vliegvelden. Onze Nederlandse ticketverkoper bij Vliegwinkel.nl heeft netjes voor ons een eerst mogelijke vlucht geboekt, vier dagen later. En ook de Thaise Toeristenbond heeft alles voor ons keurig geregeld, we kregen voor de resterende vier nachten een hotel aangeboden en zo hebben we nog vier dagen extra vakantie mogen vieren. Leuke tochten met de scooter gemaakt, lekker verse vis vanaf de barbecue gegeten, op vijf december met de lokale bevolking de verjaardag van de Thaise Koning gevierd en ook nog naar een ‘halfmoon-party’ geweest.  Het was een heerlijke tijd. Ik kan me nu voorstellen dat er mensen gaan ‘overwinteren’ in een warm land. Egbert, Jan, Bas, Filip, Evy, Christophe en Caroline, bedankt voor de gezelligheid. Speciale dank aan organisator Terapat en aan Wout Bakker, die daar als Flight Director weer een goed evenement heeft geleid. Tot volgend jaar !Benieuwd naar nog meer sfeerbeelden van deze 3 evenementen, de nodige foto’s staan op mijn website. Kijk maar eens achter de knop "Foto's" bij ballonevenementen.
Peter van Harten

 
 
   
Tot Slot
 
Tekst: Bennie Bos, Foto: Daan van Loosbroek
 

# Ook in deze koude maand zijn er nog vele ballonnen gesignaleerd. Zowel hetelucht als gas.
#
De inschrijving voor de grootste ballonfiesta van Europa verloopt zeer voorspoedig. Over een kleine 7 maanden zullen weer vele honderden ballonnen de lucht boven het Franse Chambley omtoveren tot een prachtig schilderij in de mooiste kleuren. Gaan dus !!

On-line registratie is open op de website.
# Er is een kleine wijziging wat betreft het Duits kampioenschap gasballonvaren 2009.
De startlocatie is verschoven van het clubveld naar de nabij gelegen stad Mettingen.
# De ballonkalender is weer actief (knop links). Heb je aanvullingen, dan hoor ik het graag van je.
# In dit magazine heb je de nieuwe ballonnen gemist, ze staan vanaf nu op een eigen pagina (knop links).
Zodra ik de foto's binnenkrijg, plaats ik ze on-line, je

hoeft dus niet meer te wachten op het magazine.

Op de website van Airsports.TV is weer een mooie video verschenen, ditmaal van het WK in Oostenrijk.
Ook op mijn eigen Ballooning Video staan weer prachtige nieuwe video's (knop links).
#
Laten we er met elkaar een mooi jaar van maken, zonder afgunst, ruzies en ongelukken maar met vriendschap, fun en plezier. Wees een beetje lief voor elkaar. Niet alles draait om geld.  Bennie Bos