Inzeller Ballonwoche 2006

De Inzeller Ballonwoche 2006, een waanzinnige ballonmeeting in een sprookjesachtige omgeving. De hoofdkleuren . . . wit, wit en nog veel meer wit. Zoveel sneeuw hadden de locals al heel lang niet meer gezien. Inzell, een dorp met ongeveer 4000 inwoners, ligt in zuid-Duitsland naast de Oostenrijkse grens en
	aan het begin van de Alpen. Op de beroemde schaatsbaan in Inzell hebben veel Nederlandse schaatsers grote successen geboekt. In 1986 werd Hein Vergeer hier wereldkampioen en in 1996 haalde Rintje Ritsma zijn wereldtitel binnen. Ook staat de naam Inzell synoniem voor een jaarlijkse ballonmeeting met 10 a 15 ballonnen uit Nederland. Dit jaar werd het ballonevenement voor het eerst georganiseerd door Erik Bosman en Rene Zwarteveen. Begin augustus 2005 verzocht Erik mij om een mailing rond te sturen naar alle Nederlandse piloten om de belangstelling te peilen voor deelname aan de 2006 meeting. Uiteindelijk bleef de teller staan op maar liefst 34 Nederlandse teams, onvoorstelbaar. De cowboy uit Zwartsluis had nog een plekje vrij in zijn team en zo werd ik ingedeeld bij de crew van Wim van Beers. Thuis kwam ik vast in de juiste stemming door het eten van grote
schnitzels en het luisteren via Internet naar de Alpenradio. We vertrokken zaterdag in alle vroegte rond 03.00 uur, er was enige vertraging want ik moest eerst mijn chauffeur uit zijn nest bellen. Om de drukte bij Munchen te vermijden reden we via Regensburg en zo kwamen we ’s middags in een stevig besneeuwd
landschap en zaten even later aan een enorme apfelstrüdel in een bord vol hete vanillesaus. In Gasthaus Erika stonden de bedden klaar en zat de stemming er al direct goed in. Vanaf ons balkon hadden we een pracht uitzicht over het dal met daarachter enkele enorme besneeuwde bergen. Aan het dak van het hotel hingen ijspegels die je liever niet op je schedel zou krijgen. Aan de overkant van de straat lag een loipe, een baan voor de langlaufers. Deze banen zijn door het hele dal aangelegd. We hadden zelfs tv, handig voor de meteoinformatie en de jodelmuziek. In de gemeenschapsruimte van ons gasthaus trof ik Stien Slag met een big smile. Ze vertelde me dat ze al op vrijdag was aangekomen bij prachtig zonnig weer. De verleiding om te gaan ballonvaren was te groot en zo hing ze een uur na aankomst samen met Erik Bosman al in de lucht te dobberen. De ballonteams zaten
verdeeld over 6 hotels. Iedereen stond te popelen om in dit smetteloze witte landschap te gaan varen. Het geduld werd nog even op de proef gesteld want de zondag zou nog meer sneeuw brengen. Na een goede nachtrust klonk op zondagochtend al heel vroeg het geluid van de tractor van Alfons, beheerder van ons
	gasthaus. Hij was voor dag en dauw bezig om de parkeerplaats sneeuwvrij te maken. Er lag een vers dammetje van 15 centimeter op de auto’s. Na een heerlijk ontbijt van Edith, zijn altijd vriendelijke vrouw, ging het richting stadhuis voor de nodige informatie. Iedereen verscheen op de briefing om 09.00 uur want dit was de eerste gelegenheid om de complete groep bij elkaar te zien. Erik en Rene heetten iedereen van harte welkom en spraken hun genoegen uit over het zeer hoge deelnemersaantal. Er werd nuttige informatie verstrekt maar ook gewaarschuwd, “Ga geen grenzen verkennen”. “Wil je over de Alpen varen, maak dan een afspraak met een ervaren piloot”. Ook werd er gewaarschuwd voor het overvaren van de bergtoppen. “Hou de regel aan, 1000 foot afstand over de toppen per 10 knopen wind, anders kun je binnen de invloed komen van de rotorwind die achter de top roteert”. “Let op
dat je stopt met branden als je gasmeter 10% aangeeft, de vlam is wel mooi maar je staat dan je laatste restje stikstof op te stoken en dat heeft geen calorische waarde”. Alle windrichtingen worden nog besproken met hun typische eigenschappen. Ook werd even verteld wat de prijs van de reddingshelikopter is.



Men rekent 45 euro per minuut en de teller gaat lopen als de motor begint te draaien. Deze moet trouwens eerst 10 minuten warm draaien. Enkel de personen worden dan van de berg afgehaald, de ballon wordt niet geborgen. Die zul je dan in de zomer moeten terugvinden. Al met al zijn deze waarschuwingen geen
bangmakerij, men dient echter 100% zeker te zijn waar men mee bezig is. Een aantal ballonvaarders is goed bekend met de Alpen, en ook Wim heeft hier al vele jaren gevaren. Vorig jaar maakte hij nog een vaart van Duitsland via Oostenrijk naar Italië. De meteorologen Jacob Kuiper en Ab Maas spraken over de weersituatie van dit moment. Jacob vertelde dat hij zich in het zweet had gewerkt voor een mooie presentatie maar dat helaas de beamer niet overweg kon met de laptop. Ab had zich ook in het zweet gewerkt maar dan voor een mooie meteosheet, maar liep tegen het probleem aan dat het kopieerapparaat niet werkte. Vanaf morgen zou alles beter gaan. Erik gaf een aparte briefing aan de piloten die voor het eerst in dit gebied gingen varen. In de hal van het stadshuis staat namelijk een pracht van een driedimensionale maquette van het gebied rond Inzell waarop een aantal zaken mooi kon worden uitgelegd.
Varen in de Alpen kun je niet zonder goede kennis van winden. De bergen hebben namelijk behoorlijk invloed op de luchtstromingen. De onervaren piloten blijven daarom ook in het dal of varen mee met een ervaren piloot. Een goed voorbeeld is de situatie bij het plaatsje Hammer. Dit dal kent een vernauwing waarbij een
	venturi effect op treed. Ballonvaarders moeten niet schrikken dat de wind plotseling toeneemt waardoor ze geneigd zullen zijn om snel te gaan landen. Achter deze vernauwing loopt het dal weer breder uit waardoor de wind vanzelf weer afneemt, gewoon rustig doorvaren dus. Dit effect ter plaatse wordt door de ballonvaarders ook wel het Hammereffect genoemd. We gingen terug naar het hotel met de info dat er vandaag uiteraard niet gevaren kon worden in verband met sneeuwval maar met de wetenschap dat de situatie er vanaf maandag veel rooskleuriger uit zou zien. We liepen nog even langs het startveld, daar lag een beste laag sneeuw op waar geen auto zou kunnen rijden. Er was echter beloofd dat de zaak geplet zou worden. We hadden nu mooi even de tijd om de zaken in de mand voor te bereiden. Er werden deze week temperaturen verwacht van 24 graden onder nul. Een beetje bikkel
draait daar zijn hand niet voor om. Met deze temperaturen neemt echter de druk in de propaanflessen te veel af waardoor de brander geen behoorlijke vlam meer kan produceren. Dit is simpel op te lossen door stikstof in de flessen te persen. Van de gasboer hadden we een cilinder tot onze beschikking gekregen. Ook moest de
zuurstofleiding in de mand worden aangebracht met alle aftakkingen naar de 8 mondkapjes. Deze zuurstof is absoluut nodig als je op grotere hoogte gaat varen, waar de lucht veel ijler is. Wim probeerde nog even de sneeuw van het hoteldak af te smelten maar de ijspegels waren wel erg dik en lang. Toen alles in orde was, kon de mand weer in de aanhanger. Makkelijker gezegd dan gedaan, hij was inmiddels vastgevroren aan de parkeerplaats. We hadden namelijk de PH-SAL meegenomen, een Cameron A-275 en dat is geen klein mandje. Die avond arriveerden onze 4 sponsoren van Salland Olie en werden we met het hele team uitgenodigd voor een viergangen diner in hun hotel. Zelfs Gianni Romme zou in dit hotel logeren. We hebben ons het diner lekker laten smaken, die extra energie zouden we de volgende dag wel nodig hebben.Toen ik maandagochtend in het schemerdonker naar buiten
keek, zag ik de sterren aan de hemel, de lucht was dus schoon. De rook uit de schoorstenen van de huisjes aan de overkant kronkelde bijna recht omhoog, dus het dal leek in ieder geval bevaarbaar. De temperatuurmeter bij de voordeur geeft 12 graden onder nul, dus dat viel allemaal nog wel mee.



Om 07.30 uur aanschuiven aan de ontbijttafel om vervolgens het persoonlijke overlevingspakket in te pakken. In ieder geval moet je er rekening mee houden dat je door wat voor oorzaak dan ook ergens terecht komt waar de auto niet direct bij kan en je langere tijd in een koude en besneeuwde omgeving moet verblijven. Dus
	in ieder geval koffie, chocolade en energierepen. Flesjes drinken hebben geen nut, die bevriezen je onderweg. Ook droge sokken en handschoenen horen in de rugzak, maar ook een aansteker en een zaklantaarn met extra batterijen. In principe heb je het hele pakket niet nodig, het is puur in geval van nood. Daarna natuurlijk aandacht voor de kleding. Eerst een thermoshirt en een thermo onderbroek. Jawel, zo’n lange witte. Het is geen gezicht maar wel lekker warm. Een normaal T-shirt met daarover een fleece trui geeft goede warmte. De regel is, veel dunne laagjes kleding zijn veel beter als 1 hele dikke trui. Een skibroek is onmisbaar, deze stoot water en sneeuw af en is ook nog lekker warm. Daaronder hoge waterdichte en gewatteerde schoenen. Ik had thuis enkele repen klittenband gefabriceerd die ik dan weer om mijn broekspijpen deed. Je loopt soms tot je knieën in de sneeuw en je moet voorkomen dat die
sneeuw tussen je broekpijp en in je schoenen komt. Natte sokken zijn de voorloper van bevriezingen aan je voeten. Ook Wim had nog een extra plunjezak mee in de mand met daarin onder andere de vuurpijlen. Volle bak bij de briefing om 09.00 uur in het stadshuis. De meteo gaf de mogelijkheid voor dalvaarten en zelfs voor
Alpenvaarten. Na het bestuderen van de mogelijkheden en de beschikbare windrichtingen, besloot Wim om enkele bergtoppen te veroveren. Aangezien het veld nog niet geplet was, moesten we de mand een stuk het veld inslepen. Johannes Kooistra was al wat slimmer en had een speciale brede slee bij zich waar bijna iedereen dankbaar gebruik van maakte. Een ballonteam uit Limburg had zelfs een hele grote slee meegenomen waar zowel de mand als de ballon op paste. Aangezien je onder deze winterse omstandigheden de hele dag kunt ballonvaren, bouwde een ieder op zijn gemak de ballon op. Naast het startveld liep een loipe voor de langlaufers, menigeen bleef staan kijken wat hier gebeurde. De zon scheen heerlijk over de grote berg en je had niet echt het gevoel van 12 graden onder nul. Uiteraard kreeg je het al snel warm want alles is een beetje zwaarder dan normaal terwijl je door de
dikke sneeuw loopt. Om ons heen stegen vele ballonnen op en ook Wim was klaar met de voorbereidingen. Onze ballon werd opgezet en de gelukkigen konden aan boord. De vier sponsoren gingen uiteraard mee. Geert van Wijk fungeerde als navigator en ook ikzelf had een privé-plaats in de mand. De sponsoren hadden zelfs

	gezorgd voor belegde broodjes voor onderweg. Wim had wat kannen koffie en thee laten vullen door Edith. We stijgen op en zien steeds meer van het smetteloze witte landschap onder ons. Een aantal ballonnen zijn aan het pielen in het dal. Piloten nemen hun leerlingen mee omhoog om landingen te oefenen. Stempelen noemen we dat. Overal in de omgeving ontstaan rechthoekige afdrukken van mandjes in de dikke laag sneeuw. Op het moment dat we boven bergtop hoogte uitstijgen, wordt het even stil aan boord. Zover als we kunnen kijken, een waanzinnige Alpenformatie met veel sneeuw op de toppen. De ruimtes daartussen zijn gevuld met mistflarden. Dit is een aanblik om niet gauw te vergeten. Het zou op doktersrecept verkrijgbaar moeten zijn. Dagelijkse beslommeringen verdwijnen als sneeuw voor de zon. We pakken de bovenwind op en drijven over deze enorme stenen massa. Onze
snelheid bedraagt op een gegeven moment 40 knopen, zo’n 80 kilometer per uur. Inzell ligt aan de rand van de Alpen en nog net in zuid-Duitsland. Ondertussen hangen wij al in Oostenrijk en zien achter ons het vlakke Duitse landschap. Deze overgang van vlak naar berglandschap gaat niet geleidelijk, zo ineens beginnen de serieuze bergen. De sponsoren genieten zienderogen en beginnen al aan de lunchpakketten met koffie.



De temperatuur is aangenaam te noemen onder deze omstandigheden. Af en toe pakken we een andere windrichting op waarbij het wat begint te waaien en de kou weer voelbaar wordt. Op een mistlaag verschijnt de schaduw van onze ballon, compleet met het “Halo” effect. Rond de schaduw van de mand verschijnen gekleurde regenboogringen. Waarom die ringen altijd ontstaan rond de mand en niet rond de gehele ballon is mij nog steeds een raadsel. De ballon nadert een mooi breed dal. Hier willen we weer naar beneden.



Dit moet met uiterste voorzichtigheid gebeuren in verband met de zogenaamde “Curl-overs” of in het Nederlands “rotorwinden”. Winden die over de berg waaien en daarachter beginnen te draaien. In de verte bij de nog hogere toppen zijn ze zelfs zichtbaar in beweging. Op bovenstaande foto zie je een wolk als gevolg van een rotorwind. Als de daling te vroeg wordt ingezet, wordt de ballon weer meegezogen naar de bergwand, een niet aan te bevelen situatie. Het is zaak om door te varen naar het midden van het dal en daar naar beneden te gaan. Dat gaat zonder problemen, echter de windrichtingen die we tijdens de dalingen tegenkomen manen tot voorzichtigheid want zelfs in het midden van het dal is de rotorwind merkbaar.



We aanschouwden een prachtig effect, de nevel bovenin het dal bevroor en dwarrelde als hele kleine glinsterende ijsdeeltjes naar beneden. Wim manoeuvreert de ballon mede dankzij de constante informatie die Geert van de GPS aanlevert in een veilige positie en zo belanden we recht boven de brede rivier de “Inn” in
	het plaatsje Erl, vlak voor het bekende Kufstein. Doorvaren naar deze bekende stad via dit dal is geen optie want verderop wordt het dal smaller en ontstaat dus weer het eerder genoemde venturi effect waarbij de windsnelheid toeneemt. We keutelen lekker over het dorpje en spotten een prachtig klooster, vele sporen van wilde dieren in de sneeuw en kleine schuurtjes midden op de witte vlaktes. In een bosje op een kleine heuvel krijgt een vos de schrik van zijn leven en schiet zijn hol in. Het effect van de venturi word al merkbaar en Wim besluit te landen. De landing wordt ingezet met 9 knopen aan de grond. Een laatste hopje over de altijd aanwezige bovengrondse leidingen en daar slepen we een stuk door de sneeuw en komen tot stilstand in een klein greppeltje, 50 meter van een begaanbare weg. Wim probeert nog even om de ballon rechtstandig te houden zodat de crew ons
gemakkelijker kan vinden, maar met deze wind blijkt dat geen optie meer. Wim besluit de ballon plat te trekken en Geert en ik klauteren uit de mand en proberen naar de top van de ballon te rennen. Dat rennen konden we vergeten. Op het veld lag een dikke laag poedersneeuw met daaroverheen een bevroren laag. En
die laag kon net niet het gewicht van een persoon dragen. Elke keer als ik een stap deed en dacht dat ik stevig stond, knapte de laag en zakte ik een stuk naar beneden. Ik kan je vertellen dat dit enorm zwaar lopen is en zo kwamen we beidde doodop bij de top van de ballon aan. Dat zal nog een hele klus worden om de zaak naar de weg te brengen. Ik bedacht dat het misschien wel handig zou zijn dat we de ballon gewoon in een rechte lijn zouden leggen en dan gewoon over de sneeuw naar de weg slepen. Zo maken we gebruik van de gladheid van de sneeuw en hebben we niet 1 compacte massa die we moeten tillen. We hadden 8 gasflessen bij ons en Wim had er maar 3 leeggevaren. Ook die volle flessen moesten weer naar de weg getild worden. In de poedersneeuw gleed je werkelijk alle kanten op. De mand lag in een greppel waar een ijslaagje op zat, ook daar zakte ik op een gegeven moment door, het
water kwam gelukkig net niet over de rand van mijn schoenen. De crew had ons inmiddels ook gevonden en gezamenlijk werd de aanhanger weer beladen. Het was een bijzondere dag, die helaas later een vervelende wending bleek te krijgen. Terug in het hotel kregen we de melding dat er een ongeluk met een ballon bij Ruhpolding was geweest waarbij mensen gewond waren geraakt. Het is niet aan mij om daarover te vertellen, daarom geef ik nu even het woord aan Erik Bosman voor de officiële verklaring. De foto's van de verongelukte ballon zijn beschikbaar gesteld door Piloot Fred Kool en worden met goedkeuring van Erik Bosman geplaatst:
	Ongeval met de heteluchtballon PH-HPY in Ruhpolding. Onderstaand verslag is geen ooggetuigenverslag maar een compilatie van alle verslagen van direct betrokkenen en (oog)getuigen. Op het moment van het ongeval landde ik zelf in Nußdorf op een afstand van 53 km van het incident en werd de eerste anderhalf uur telefonisch op de hoogte gehouden. Op 21 januari 2006 vertrok de PH-HPY in Inzell (foto) op het ballonevenement met piloot en eigenaar Hans Pauw – CPL(FB) gebrevetteerd - in gezelschap van drie passagiers. De weersomstandigheden waren goed, het zicht was goed en de wind varieerde van 3 tot 8 knopen. De volgauto werd bemand door Peter van den Heurik en zijn echtgenote Yvonne van Koningsbrugge, eveneens beide CPL(FB)-houder, en twee vrienden. Na circa een uur gevaren te hebben, maakte Hans Pauw een tussenlanding waarbij hij en zijn passagiers
van plaats ruilden met Peter van den Heurik, Yvonne van Koningsbrugge en hun twee passagiers Evelien en Harry. De vaart voer in de richting van Ruhpolding, op een afstand van ca. 12 km van Inzell. In deze richting voeren meer ballonnen die deelnamen aan het evenement. Na ongeveer een uur varen besloot Peter, die
optrad als gezagvoerder, om ca. 14.15 uur te gaan landen op een terrein waar juist daarvoor een ballon geland was. Eerst moest hij een rij hoge bomen overvaren alvorens hij boven het terrein kwam. Bij het dalen is hij vermoedelijk met een flinke neerwaartse snelheid in de bomen geraakt waarbij de riplijn van de ballon, een Schroeder 105.000 cu.ft., om een tak geslagen is. Door de voorwaartse en tevens neerwaartse snelheid kwam de riplijn al snel onder grote spanning te staan waardoor deze niet meer los van te maken was. Deze spanning zorgde er tevens voor dat de parachute met kracht geopend werd. De ballon kwam tot stilstand in een boomtop op een hoogte van circa 15 meter. Toen de ballon zover leeggelopen was dat hij geen dragend vermogen meer had, braken de takken onder de mand en viel de mand met de inzittenden loodrecht naar beneden. Diverse ballonvaarders, waaronder Fred Kool en Johan ten Brummelhuis zijn naar de plaats van het ongeluk gerend en hebben voor zover dat mogelijk was hulp verleend. Binnen enkele minuten was de eerste professionele hulpverlening ter plaatse al snel gevolgd door brandweer en meerdere helikopters waaronder een traumahelikopter. Het zag er naar uit dat passagier Evelien er het ernstigst aan toe was, zij werd met het vermoeden van een gebroken rug per helikopter afgevoerd naar het ziekenhuis in Traunstein. De anderen werden per ambulance naar Traunstein vervoerd. Die avond bleek hoe ernstig de verwondingen waren. Peter van den Heurik had zijn
bekken gebroken, zijn vrouw Yvonne had een been gebroken en het vermoeden van een armbreuk die later een flinke kneuzing bleek te zijn. Evelien bleek twee rugwervels te hebben gebroken en haar echtgenoot Harry kwam vrij met een flink aantal kneuzingen en enkele afgebroken kiezen. Zowel de Duitse als de
	Nederlandse autoriteiten hebben direct een onderzoek ingesteld naar de toedracht van het ongeval. Op het ballonevenement is met schrik en medeleven gereageerd op het ongeval, desondanks is het evenement doorgegaan en hebben de deelnemers nog een aantal prachtige vaarten kunnen maken. De slachtoffers zijn inmiddels allen ontslagen. Harry werd op de avond van het ongeval ontslagen maar is bij zijn echtgenote in Traunstein gebleven tot zij op 1 februari naar Nederland vervoerd mocht worden. Yvonne is op 26 januari ontslagen en per gipsvlucht naar Nederland getransporteerd. Peter is tweemaal geopereerd aan zijn bekken en is op 9 februari naar het Academisch Ziekenhuis van Maastricht vervoerd. De Luchtvaartpolitie heeft zich ter plaatse op de hoogte gesteld van een aantal feiten en vervolgt het onderzoek. . . . . . . . . . Voor zover het officiële bericht van Erik Bosman.
De eerste feiten van het ongeval werd aan de ballonvaarders medegedeeld op maandagavond tijdens de rodelavond. Na het rodelen waarbij je met een sleetje de berg afgaat en waar heerlijke goulashsoep werd geserveerd, reden we terug naar het hotel. “He, het startveld was vanmiddag toch gewalst ??, laten we
even langsrijden om te kijken of het veld nu mooi hard is zodat we er morgen gewoon met de Defender op kunnen”. Goed plan, of toch niet. Het zag er inderdaad mooi strak uit. Wim reed zijn wagen een stukje het veld op, dat ging lekker. Plotseling klonk er een “krak” en de trekhaak lag aan de grond. We waren 20 centimeter naar beneden gezakt. . . . en we hadden al zo’n honger. “We gaan eerst eten” zegt Wim, laten de auto achter en lopen een klein stukje naar het dorp waar helaas om 21.30 uur alle keukens al dicht zijn. In een klein steegje ontdekken we een dartcafeetje waar je blijkbaar ook kon eten. “Kunnen we hier nog wat schnitzels krijgen”, vragen we aan de dame achter de bar, “of is hier de keuken ook al dicht”. “Ga zitten jongens, ik blijf open zolang als jullie honger hebben”. Kijk, dat klonk beter. Ze heette Annemarie en begon gelijk het vlees plat te slaan met een grote houten hamer. Wat hebben we
heerlijk gegeten die avond. Jolanda belde ondertussen met de enige man die we konden bedenken met een lier op zijn Patrol, Egbert Oordt. Na het eten stonden we weer op het startveld en met behulp van Egbert en enkele stevige schouders tegen de Defender werd de boel weer los getrokken.



Dinsdagochtend, het vroor 21 graden. Tsss, ze hadden ons -24 beloofd!!!! Een heugelijke dag want mijn vrouw vierde vandaag haar verjaardag, dus daar stond ik om 07.30 uur buiten in de vrieskou in mijn fleecevest een verjaardagsliedje te zingen door de GSM. Op de Duitse tv zag je dat de zwervers in de grote

	steden in de problemen kwamen met deze ongewone lage temperaturen en ze werden daarom van de straat opgepikt door de zogenaamde “Kalte-Bus”. Dat begrepen we niet zo goed, dat moet je dan toch met een warme bus doen ??? Aan alles kon je zien dat het vandaag weer een prachtige zonnige dag zou gaan worden. Onze gasten van “Salland Olie” waren vandaag voor het laatst. De wind was richting Chiemsee en die vaart wilden we ze graag nog bieden. Ook de Burgermeester van Inzell was uitgenodigd in ons “bakje”. Hij stelde zich eenvoudig voor als “Martin”, en bleek een zeer vriendelijk man te zijn. Ik ging volgen met Jolanda, de rest van de crew ging mee de lucht in. Ze hadden er behoorlijk de sokken in want toen we de ballon eindelijk weer terug zagen, hing deze al boven de Chiemsee. Deze was deels dichtgevroren. Soms was het moeilijk te zien of er uberhaupt ijs op het water lag. Men gooide
daarom gebruikte theezakjes naar beneden. De kans dat er over enige tijd ijsthee uit de kraan rond het gebied komt is nu zeer groot. De vaart was zeer interessant voor de passagiers want een betere gids als de burgermeester kun je natuurlijk niet treffen. De ballon landde uiteindelijk weer voor onze neus in het plaatsje
Prutting. Het nadeel van veel sneeuw is dat de gemeente de wegen schoonmaakt en alles aan de kant van de weg schuift met hoge sneeuwranden als resultaat. Je kunt dan niet zomaar even van de weg af en een boerenweggetje in rijden. Jolanda en ik begonnen daarom direct om een doorgang te scheppen zodat de wagen met aanhanger over een verhard paadje het veld in kon rijden. Een zware klus want de bult was natuurlijk bevroren. Ha, maar nu hoefden we de ballon ook niet in te pakken, dus het had ook wel zijn voordeel. Burgermeester Martin kreeg van Wim een fles Berenburger aangeboden. Het eerste glaasje sloeg hij zo achterover, die lui zijn wel wat gewend. De woensdag bracht wederom prima vaarweer, Wim voorzag echter problemen met de aangegeven windrichtingen en de verzwaarde bergingsklus van onze grote 275, zodat hij besloot om vandaag maar even de ballon aan de grond te
laten. Prima, had ik mooi de gelegenheid om lang op het startveld aanwezig te zijn want de hele voormiddag stijgen de ballonnen op. Op een gegeven moment hangen de Nostimos en een zilverkleurige ballon langdurig voor de grote wand aan de oostkant van het dal. Ze hebben duidelijk moeite om daar weer weg te komen.
	Ook hier weer het effect van een rotorwind. Een optie is om snel hoog te stijgen, maar dan moeten ze de berg over en waarschijnlijk zaten ze daar ook niet op te wachten. De meeste ballonnen houden zich overdag bezig met stempelen, een leuke bezigheid. Wind is er bijna niet en diverse ballonnen maken een rondje door het dal en enkelen landden zelfs weer op het startveld. Ook wordt er regelmatig van crews gewisseld zodat iedereen al dat moois van boven kan bekijken. De Kubicek en de Ultra Magic demonstrators staan er speciaal voor alle vragen die men over deze merken heeft. Piloten met belangstelling voor de UM Racer wedstrijdballon kunnen eventueel een vaart maken met deze slanke succesformule. Op het moment dat ik weer terug ben op mijn hotelkamer, hangen diverse ballonnen te spielefahren voor mijn balkon, het is een pracht gezicht. Tegen 16.30 uur klinkt de muziek van
Credence Clearwater Revival uit de speakers op de parkeerplaats. Alfons is druk bezig met het klaarzetten van alle attributen die nodig zijn voor de Gluhweinavond die vanavond voor alle ballonteams is georganiseerd bij ons hotel. Edith heeft de hele dag al zoute pretzels staan bakken, en daar krijg je dorst van !!!!!



Het was een gezellige drukte, de meeste teams waren gekomen. Daarna hebben we ergens een schnitzeltje gegeten en toen we terugkwamen stond de bonte avond alweer op het programma. Man, wat heb ik gelachen. Wat je allemaal met een deegroller kunt doen !!! En dat die van Beers zo kon zingen,
onvoorstelbaar. De eerste aanblik op donderdagochtend vanaf het balkon, was wat macaber. Rode gluhweinvlekken in de witte sneeuw !! Het was enigszins bewolkt. De briefing wees uit dat de bewolking tegen de middag zou oplossen, dus we hadden het plan gevat om pas rond de middag te gaan opbouwen. Erik vroeg tijdens de briefing of iemand plaats in de mand had voor onze meteoroloog Jacob Kuiper, maar niemand stak zijn hand op. De weersituatie die Jacob daarna oplas, zag er opeens heel anders uit dan verwacht, ha. Het bleek weer een prima vaardag te zijn. Zelfs Gianni Romme is die ochtend op het veld geweest om naar de ballonnen te kijken. Geert en ik volgden onze ballon maar moesten steeds onze koers wijzigen omdat het zo vreselijk stuurbaar was. Wim plantte de PH-SAL uiteindelijk op een klein fietspaadje wat midden door een open veld liep. Enkele kinderen uit de buurt
wilden dolgraag even in de mand, kein probleem. Toen alles weer in de aanhanger zat gleed de aanhanger iets opzij en kwam net naast het verharde fietspad terecht. Door de sneeuw hadden we dat niet gezien. Het lukte de Defender niet meer om de grote aanhanger daar uit te trekken. Een oudere wandelaar bood direct
	zijn hulp aan en liep naar een bekende boer. Even later kwam hij terug met boer en tractor en waren we zeer snel weer vlot getrokken. De grote publiektrekker voor de bevolking van Inzell en omgeving stond gepland voor de donderdagavond. De nightglow. Er was in de media veel reclame voor gemaakt. Edith verzorgde de stand met gluhwein zodat niemand het koud hoefde te hebben. De meeste ballonnen werden weer opgebouwd in het donker en gaven even later een prachtige show op de muziek. De ballonnen werden in een 270 graden cirkel opgesteld en werden via lichtcodes aangestuurd. Er was muziek maar de installatie wordt volgend jaar uitgebreid omdat niet iedereen de klanken kon horen. De nightglow is een daverend succes gebleken. De volgende keer neem ik wel een kunststof statief mee voor mijn camera, aluminium is wel erg koud aan de vingers met deze temperaturen.
Zowel de ballonorganisatie als ook de gemeente waren laaiend enthousiast. Om de ballonvaarders te bedanken voor de prachtige show, werd iedereen na de nightglow uitgenodigd voor de schnitzelavond in de plaatselijke feestzaal. Het was even slikken bij het binnentreden van deze gelegenheid. Volbloed Duitse
dames met enorme voorgevels en nog veel meer inkijk, slik. Ik verdenk enkele personen ervan dat ze expres papiertjes op de grond gooiden zodat de dames ook nog moesten bukken. Alle piloten werden naar voren geroepen en ontvingen een oorkonde en een aardigheidje van de vertegenwoordigster van het toeristenbureau. Ik kwam die nacht moeilijk in slaap. Vrijdag, de laatste dag van de meeting. In het begin van de week werd er op de briefing een fotowedstrijd aangekondigd voor de ballonvaarders. Twee categorieën, de mooiste foto en de lekkerste foto. Vooral over die laatste waren de meningen verdeeld. Diverse dames werden aangesproken om in spannende kleding tussen de ballonnen te paraderen op het besneeuwde veld, maar heren, daar was het wel een beetje te koud voor. Zelfs Erik Bosman was zo gek niet te krijgen. Tijdens de laatste briefing op vrijdagochtend werden beidde winnaars bekend
gemaakt en ontvingen het boek van Jacob Kuiper. De mooiste foto toonde een ballon boven het machtige Alpenlandschap. De lekkerste foto toonde een dame met een ballon. De ballon hing in de verte in de lucht en het was net of de dame met haar tong de ballon raakte, heel mooi gemaakt en leuk bedacht.



“Per ongeluk” kwamen toen de foto’s van Jacob Kuiper nog even in beeld, de rondborstige dames van gisteravond !!! Er worden nog DVD’s gemaakt met alle verzamelde foto’s van de meeting. Aan alle piloten werd gevraagd hoeveel exemplaren ze er wilden. Gosse kreeg eerst even uitleg dat het hier om een rond
	glimmend schijfje ging. Alsof het zo moest zijn, een werkelijk prachtige blauwe lucht stond op ons te wachten toen we de briefing verlieten. Ik had uren de tijd om foto’s te maken van de opstijgende ballonnen voordat we zelfs zouden vertrekken. We hadden plaats over in de mand, dus hebben we piloot Huib Holsteijn en Jacob en Dicky Doornewaard uitgenodigd om de week met ons in de mand af te sluiten. Een dame die naast het startveld woonde wilde dolgraag als betalende passagier mee. Dit had in het begin van de week enkele problemen opgeleverd omdat het toeristenbureau folders had laten drukken dat er altijd wel plaats zou zijn en dat mensen zich gewoon om 10.00 uur bij de ballonvaarders konden melden. Er waren zelfs mensen uit Munchen gekomen die mee wilden varen, maar op dat moment waren er helaas geen plaatsen beschikbaar. Dat gaat volgend jaar anders. Onze
passagiere heette Ingrid en liep volgens mij al in de 70. Ik maakte mijn tweede vaart. Toen de meeste ballonnen weg waren stegen wij op en begonnen met een vaart door het dal van Inzell. Heel duidelijk waren nu de vele stempels te zien die de diverse ballonnen gedurende de week hadden aangebracht op het
maagdelijk witte tapijt. Ingrid schoot direct vol, vanaf hier had ze haar geboortedorp nog nooit mogen zien. Ze vertelde leuke dingen over de omgeving. Vroeger bezaten zij en haar man de plaatselijke Volkswagen garage. Daar werkte toen een jonge monteur die Martin heette. Jawel, dezelfde Martin die afgelopen dinsdag met ons had gevaren en nu Burgermeester van Inzell is. We voeren recht over ons hotel en over het moeras. Even verderop lag het Post vakantiedorp. Vakantiehuisjes voor mensen die bij de Deutsche Post werken of gewerkt hebben. We koersen langs de immense bergrand en vervolgen onze weg naar het Duitse vlakland. In de verte zagen we de schoorstenen van Salzburg, de stad van Mozart. Het toeval wilde dat de man precies vandaag 250 jaar zou zijn geworden. We maken een lange vaart en passeren diverse kleine boerendorpjes voordat we bij de stad Traunstein komen. Ingrid ging
hier wel eens winkelen maar had nu de grootste moeite om zich te oriënteren. Van boven zag alles er zo anders uit. We zien vele reeën en strijken even later laag over een dennenbos waarvan ik een topje kan afplukken. Een mooi rond veldje lijkt een prima landingsplekje maar blijkt bij nadere bestudering een bevroren

	meertje te zijn. Na 2,5 uur te hebben gevaren zet Wim de ballon rustig aan de grond. Ik loop naar de weg waar Geert ook net met de wagen en aanhanger arriveert. Ik neem het stuur over zodat Geert ook nog even een stukje kan varen. Een half uur later is het dan echt gebeurd en staat de ballon op een veldje naast een houten schuurtje die wel meer kan gebruiken dan enkel een likje verf. Ik zet de kachel wat hoger en begeleid Ingrid naar de auto want het arme mens had ondertussen steenkoude voeten. Na het inpakken reden we direct door naar het plaatsje Hammer, naar een gasthaus waar ze heerlijke Apfelstrudel serveren in hete vanillesaus. Met de rug tegen zo’n schitterende Oostenrijkse kachel lieten we het ons heerlijk smaken. Het ballonavontuur zat er weer op, de gasflessen waren grotendeels leeg. Op mijn kamer begon ik alvast mijn koffer weer een beetje in te pakken. Om vast weer aan de
omschakeling van schnitzels naar normaal eten te wennen werd de dag besloten met een enorme pizza bij Massimo. Je moet stevig in je schoenen staan als je die achterover wilt slaan. Dankzij de aanmoedigingen van Johan en Jennie ten Brummelhuis wist ik de klus te klaren. Het leverde mij wel een hele lekkere lolly op !!



Ook troffen we onze meteoroloog Jacob Kuiper aan en ik stelde hem de vraag of hij geen wedstrijdpiloot wilde worden. “Met jouw kennis van winden ben je binnen no-time Nederlands kampioen !!!” Hij moest lachen en gaf toe dat hij zelf ook wel eens met de gedachte had gespeeld. Na een goede nachtrust en een stevig
ontbijt namen de teams afscheid van elkaar en gingen ieders hun weg. Na een uur rijden was de enorme bult sneeuw waar we de hele week in vertoefd hadden gereduceerd tot een 5 centimeter laagje op de velden. Het rantsoen van alle deelnemers zal de komende week bestaan uit het opeten van hun noodvoorraden. Ik hoop in het volgende magazine te kunnen melden wanneer de Inzeller Ballonwoche 2007 wordt gehouden. Dat hangt nog even af van de data van de schaats kampioenschappen. Op dat moment zitten namelijk alle hotels vol. We kijken terug op een schitterende week waarbij het slecht-weer programma in de kast is blijven liggen. Inzell heeft een prachtig breed dal waar ook de onervaren Alpenvaarders prima uit de voeten kunnen. Een must voor iedereen en een geweldig begin van het nieuwe jaar. Zoek je een leuk uitstapje samen met je crew buiten het reguliere
ballonseizoen, dan is de ballonweek in Inzell een prachtige optie. Je rijdt er in een dag naartoe, er is geen inschrijvingsgeld, hotels zijn heel goedkoop, de apfelstrüdel is waanzinnig lekker, de schnitzels zijn groot en kleine bierglazen kennen ze al helemaal niet. Vergeet echter nooit de belangrijkste regel in dergelijke gebieden: "Don't eat yellow snow !!!" Bennie Bos