Uitgave Februari 2004

Op 3 maart vertrokken we naar Los Angeles. Herman, Catrien en haar broer Johan. Helaas zonder Jan en Linie, vanwege haar ziekte moesten ze afhaken. Jammer, want vorig jaar hebben we samen veel lol gehad in Australië, op Bali en in Singapore. Thuis een enorme troep achtergelaten vanwege de verbouwing, maar

ideaal voor het bouwbedrijf die nu rustig hun gang konden gaan. Na een reis van 9 uur met American Airlines zijn we aangekomen in Chicago en vrij snel konden we doorvliegen naar Los Angeles wat 4 uren duurde. Aangekomen in LA zaten we in een hotel waar elke 2 minuten op 100 meter hoogte een vliegtuig overkwam met donderend lawaai, waar zeuren ze bij Schiphol dan over. 2 Dagen lang gaan we de toerist uithangen en natuurlijk even kijken in Hollywood en op andere bekende plaatsen. Op het strand geen Pamela Anderson maar wel de Baywatch boten en gebouwen. Het weer was echt Hollands, dus zo gezegd "kloten weer". Op 5 maart vertrek naar Sydney wat 14 uren vliegen is. Aangekomen in Sydney worden we verwelkomt door onze vriend Daryl Beevers. Hij staat voor met onze eigen Limo en we vertrekken naar zijn huis in Canberra waar we zijn vrouw Terry treffen en we 8 dagen blijven.

Terry had reeds een heerlijke gezonde lunch klaargezet en al snel verdwenen we onder de lakens. De volgende dag naar Alied Picfords (onze Sponsor ) waar de kist met alles erin op ons stond te wachten. Alles opgeladen op Daryl zijn aanhangwagen en we zijn wat aan het rondrijden geslagen. ’s Avonds stond de

Barbecue alweer klaar en de eerste VB’s ( biertjes) gleden heerlijk omlaag. De zaterdag was ik doodziek en bleef in bed en Johan ging maar met Daryl mee en mocht helpen met betonstorten bij een dochter (heet werkvakantie). Catrien ging shoppen met Terry en probeerde de eerste Aussie dollars er door heen te jassen wat prima slaagde. Mijn ziekte hield aan en iedereen begon zich zorgen te maken want de Sars was ook net uitgebroken. Op dinsdag maar doodziek naar een dokter want ze komen niet naar de patiënt. Hier is telefonisch overlegt met dokter Bos in Joure en werden medicijnen uitgeschreven wat al vrij snel werkte. Langzaam voelde ik mij steeds beter worden en kon Johan zijn werkvakantie afbreken en beginnen met wat rondrijden in de afgebrande gebieden in en rondom Canberra. Ook even naar wat kangoeroes gereden om foto’s te maken en daarna het oorlogsmuseum bezichtigen wat zeer indrukwekkend

was. De vrijdagavond was het inschrijven bij het ballonterrein wat midden in Canberra ligt naast het Parlementsgebouw. Het water viel echt met bakken uit de lucht maar dat deerde de pret niet want we troffen daar vele bekenden van vorig jaar zoals ook onze vaste 6 mans crew. Weer een barbie ( zo noemen

ze een barbecue ) en de volgende morgen konden we de lucht in met de kikker. ’s Middags en ’s avonds was er van alles georganiseerd met natuurlijk vele VB’s en een barbie. ’s Avond wordt er niet gevaren omdat het meestal te hard waait ( 10 knopen ?? ) en het wordt daar zeer snel donker. Er zijn daar geen weilanden zoals wij dat kennen maar velden waar omheen 40 km hekwerk zit met 1 ingang, en vind die maar in het donker, en ook het terrein is zeer verraderlijk met allerlei kloven en bedekte boomstammen. ’s Avonds was er abseilen in een diepe kloof wat ik overliet aan Johan. Mijn sponsor was zeer enthousiast en elke dag ging hij of 2 van zijn personeelsleden de lucht in. Elke dag was het een sport om de mand door het water te laten gaan wat iedereen geweldig vond. Op donderdag moest de kikker alweer naar de sponsor terug want hij zorgde voor het vervoer naar Nieuw Zeeland waar het

evenement in Masterton de week erop op woensdag begon. Hierna zou de ballon terug naar Australie voor 2 andere kleinere evenementen. Mijn sponsor had echter meer belang bij een ander evenement in Hamilton in Nieuw Zeeland. Na veel heen en weer gemail en gebel werd besloten om de kikker in Nieuw Zeeland te laten

en daar aan beide festivals mee te doen. De tickets werden gewijzigd zodat we 3 weken in Australie en 3 weken in Nieuw Zeeland bleven. De laatste 3 dagen heb ik op een 77 gevaren van Don Beamont die een groot bouwbedrijf heeft in Canberra. We hebben totaal 8 keer in Canberra gevaren en zijn met Paul Gibbs

rondgereden in de uitgebrande delen van Canberra. Wat je daar zag is niet voor te stellen, bossen zo groot als Friesland, compleet weggebrand, 150 huizen weg, 350 paarden in een heel groot veld gewoon dood doordat alle zuurstof in de omgeving werd weggezogen en waar het vuur gewoon overheen rolde. Na deze trieste beelden hebben we nog rondgereden bij de kust. Op zaterdag avond een groot afscheidsfeest waarbij we weer moesten beloven dat we volgend jaar weer terug komen. Zondag zijn we binnendoor vertrokken naar Sydney waar je door geweldig mooie plaatsjes komt. ’s Avond onze auto ingeleverd bij de dochter van Daryl die in Sydney studeert en bij Paul Gibbs, die vlak bij de Harbour Bridge woont, geslapen. Paul heeft ons afgezet op het vliegveld voor vertrek naar Wellington in Nieuw Zeeland. Eenmaal door de douane werd ik gevraagd door het hoofd van het cabine personeel of

ik Herman Kleinsmit was. Hij verwelkomde ons en zij dat men in Nieuw Zeeland zeer benieuwd was naar de kikker en wenste ons veel plezier en als er wat was moest ik hem maar bellen. Eenmaal in het vliegtuig kwam hij met echte champagne en later nog met een tas met cadeau’s aanzetten. Maandag middag 24 maart na

een vliegreis van 4 uur kwamen we aan in Wellington waar we werden verwelkomd door onze chef-crew Jonathan Hooker. Na een prachtige autoreis van 2 uur kwamen we aan in Masterton waar we in een hotel zaten bij 25 andere ballonteams. Toen ik een duik in het zwembad nam zei een mevrouw tegen mij "Hey Herman, you also here on the festival" ?? Dan kijk je wel raar op an de andere kant van de wereld. Wat bleek deze mensen ( John Clifton ) waren vorig jaar op mijn festival in Zutphen met de Carling Can ballon. Maar ja, zo’n mevrouw in het zwembad zonder plamuur erop herken je niet direct. Zij wonen nu op het zuider eiland van Nieuw Zeeland. In het Hotel was ook de briefing die elke morgen om 6 uur werd gehouden. Het was een geweldig mooi vlak gebied zo groot als Friesland en lag tussen de bergen. De eerste vaart ging vanuit een klein dorp 20 km vanaf Masterton en hier gingen alleen mensen van de pers

mee de lucht in. We kregen de beschikking over een auto die was aangeboden door de locale Piet Nuut. Hiermee hebben we de gehele omgeving verkend. Er wonen vele Nederlanders van oorsprong. Zij hadden ons op TV of in de krant gezien en wilden wel kennismaken. Iedereen daar is zeer relaxed en nemen alle tijd om je

te helpen of iets te laten zien. De crew bestond uit 8 man die alles deden zoals uitpakken, inpakken en tanken. Op een middag moest elk ballonteam naar een lagere school om daar te vertellen over ballonvaren. Ik deed dit op een school in Masterton voor 240 kinderen en waar een schooljuf werkte die geboren was in

Oldeboorn en gewoon Fries sprak met ons. Het was reuze leuk om iets te vertellen over de ballon en over Nederland en dit moest natuurlijk allemaal in het Engels. De kinderen konden vragen stellen en hadden kleurtekeningen gemaakt van de kikker en ik moest de mooiste 5 er uithalen die een prijsje kregen. Dat ze daar ook niet veel wind gewend zijn bleek al vlug want ’s avond zette ik de kikker op bij 8 knopen en slechts 2 anderen deden dit ook, maar de rest vond het niet vertrouwd. Ik heb daar 5 vaarten gemaakt en een prachtige nightglow waar duizenden mensen waren die uit heel Nieuw Zeeland waren gekomen. Ook hier hebben we vele vrienden gemaakt waarmee we nog steeds geregeld mailen. De ballonvaarten worden elke dag in een ander dorp gehouden met altijd een wedstrijd eraan verbonden. Vooral de fly in was elke keer weer een belevenis. Je kunt daar gewoon dakhoogte varen en midden in een dorp of

stad landen. Ook ben je geen brevet nodig. Een Amerikaan Bob Cory was hier de flight director, een forse man met geweldig veel humor. Hier was ook Rob Deeble, piloot op de "one eye monster" van Disney. Hij wou graag voor mij varen in Holland. Dit is later geregeld en hij heeft vanaf 1 juli 74 keer gevaren in Nederland. Na

dit evenement kregen we een nieuwe auto tot onze beschikking en mochten deze gebruiken tot ons vertrek uit Nieuw Zeeland. Eerst gingen we naar Palmerston Noord waar de broer van Gerben Bosma al 30 jaar woont. Hij bouwt daar zij 5^e huis op een stuk grond tussen de heuvels op 65 hectare grond. Hij mag het bouwen zoals hij het zelf wil en ook maakt het niet uit waar het staat op zijn terrein als de riolering en de watertoevoer maar volgens de regels aangelegd zijn. Je kunt daar zeer goedkoop een prachtig huis kopen. Hierna hebben we 6 dagen gereden door allerlei natuurgebieden en overnachten elke avond in een ander hotel in een klein dorp waar we dan terechtkwamen. Dit werd allemaal betaald door de organisatie van het evenement in Hamilton waar we naar onderweg waren. Elke dag 25 graden en een strak blauwe hemel. Op woensdag aangekomen in Taupo waar een collega ballonvaarder

woonde die onze kikker had meegenomen uit Masterton  en waarmee we een vaart zouden doen in Taupo. Zijn ouders waren oud Nederlanders en woonden in Taupo aan een heel groot meer. Overdag de omgeving met hen gezien en een tocht per jetski gemaakt over een rivier met allerlei watervallen. ’s Avond de ballon

opgezet midden in het dorp. De volgende ochtend een vaart met de kikker over de rivier gemaakt. Aan de grond potdichte mist en op 50 meter hoogte een strak blauwe hemel, geweldig. Als je laag vaarde ging je recht op de stad en het meer af en op hoogte een geheel andere kant op. Na de bezichtiging van een vulkaan en warme modderbaden zijn we verder getrokken.  Op zondag 6 april aangekomen in Hamilton in een prachtig hotel waar alle ballonvaarders zaten. Maandag arriveerde de ballon en zijn we direct naar de sponsor gereden waar we de kist neer konden zetten en met hun afspraken gemaakt voor de passagiers plaatsen. Dinsdag briefing op het terrein bij een meer in Hamilton. Er waren 32 teams uit verschillende landen. Kennis gemaakt met de nieuwe crew waaronder 2 ex Nederlanders. Woensdagmorgen eerste vaart en gelijk veel pers en tv. Mist aan de grond en richting

Hamilton  ( 100.000 inwoners ) met 3 knopen wind. Een paar keer in het water mat de mand en na 45 minuten geland midden in hart van het centrum tussen 2 gebouwen op een kleine parkeerplaats.’ s Avond alleen opgezet en de volgende ochtend om 6 uur weer briefing. Donderdag een prachtige vaart van 20 km en

aan de noord oost kant van de stad geland naast een school. Alle kinderen mochten naar buiten en ik heb hun het een en ander uitgelegd over ballonvaren. Daarna ontbijt en naar de boerderij van de Nederlander die bij ons crew was. 1200 koeien had hij en er konden 100 tegelijk worden gemolken. Ze bleven altijd buiten

zodat er geen stallen nodig waren en al het andere werk werd gedaan door loonwerkers. Er waren daar boeren met 6000 koeien. Vrijdagmorgen naar een school op 50 km afstand. Er waren zelfs teams die 150 km verder moesten naar een school. Om 7 uur waren alle kinderen aanwezig en heb ik uitleg gegeven over de ballon. De crew had de ballon klaarliggen en ik kon beginnen voor de vaart. Het was heel helder en ik kon de sneeuw zien op de vulkaan die 200 km verder stond. Na een prachtige vaart van anderhalf uur terug naar de school en ontbijt met daarna een vragen uurtje door de kinderen. Om 17.00 konden we varen want volgens de organisatie stond er 8 knopen aan de grond en op hoogte wel 15 dus gaan met de banaan. Echter na 30 minuten stond er nergens nog wind en hingen 25 ballons boven Hamilton met weinig landingsplaatsen. Om 18.00 uur is het echt donker en de één na de

andere ballon lande op de weg tussen de auto’s. Ook ik had geen andere keus en heb op een tussenweg de handlinglijn uitgeworpen en ons naar beneden laten trekken en zijn we tussen de huizen, auto’s en stroomdraden geland. Zaterdag morgens weer gevaren en nu een fly in met een keygrab waarbij 10.000 dollar

te winnen was. De paal stond op het startveld met duizenden mensen. Opgestegen 3 km verder vanaf een parkeerterrein bij een supermarkt maar miste de paal op 50 meter. In de mand de dochter van de sponsor en een meneer Gallagher, directeur van een groot bedrijf met 2000 werknemers die ook een vestiging hebben in Groningen. Hij was ook loco burgemeester en voorzitter van de Universiteit. Altijd gemakkelijk als je een kind hebt studeren op de Universiteit Twente. Een prachtige vaart over Hamilton. Zaterdag avond een nightglow met 40.000 bezoekers, een gigantisch spektakel. De laatste morgen weer gevaren en nu met de schoonzoon van de sponsor en of het zo moest wezen, we vaarden eerst exact over het bedrijf Alied Picfords en daarna over het huis van de sponsor zelf. De wereld foto’s genomen en na afloop direct via de laptop op een CD-Rom gebrand. Iedereen zoals crew, sponsor en

gasten kregen deze cd-rom. Na de Brunch en prijsuitreiking werd alles in de box gedaan met wat extra flessen wijn en klaargemaakt voor transport terug naar Holland. We hadden in die 6 weken zoveel rotzooi gekregen en gekocht dat de box zeer handig was want anders loop je er maar mee te sjouwen. Na afscheid

te hebben genomen van iedereen werden we samen met de Australische piloot Don Beamont weggebracht door de boer naar het vliegveld in Aucland. Drie en een half uur later arriveerden we in Sydney waar Paul Gibbs ons weer oppikte. We hebben bij hem weer een bbq gekregen en hebben daar geslapen. Maandagmorgen nog even snel met Johan, Catrien en Maaike een rondvaart door Sydney Harbour genomen en in het centrum o.a het operahuis bekeken. Eind van de middag stegen we op voor de terugreis naar LA. Daar bleven we weer 1 nacht en de volgende ochtend via Washington terug naar Nederland. Thuis gekomen was de bouwerij al behoorlijk gevorderd en de grootste puinhoop opgeruimd. Na goed 6 weken begint dan weer ons seizoen en nu zien we er weer naar uit om weer naar Down Under te vertrekken en iets langer in Nieuw Zeeland te blijven en dan het zuider eiland te bezoeken. Ik wil een ieder aanraden

om ook deze trip eens te maken en ballon te gaan varen aan de andere kant van de wereld. Mocht je wat informatie willen dan kun je gerust langs komen.  Herman Kleinsmit

25th INTERNATIONAL FLAGA  BALLOONTROPHY 10-17 JANUARY 2004. Ballonvaren boven de Alpen. Wij keken er echt reeds maanden naar uit…de 25^ste ballonmeeting te Filzmoos en onze 10^de deelname. Filzmoos was het eerste dorp midden in de Oostenrijkse Alpen dat onder impuls van enkele Oostenrijkse piloten waaronder de

bekende Josef Starkbaum startte met een winter ballonmeeting, midden tussen de bergen. Na de eerste meeting met amper 6 deelnemers groeide het geheel uit tot een heinde en verre bekende happening zodat het aantal deelnemers beperkt moest worden tot max. 40 en dit enkel op uitnodiging. In eerste instantie ging het vroeger blijkbaar meer om een wedstrijd met enkele durvers maar gaandeweg is het geheel uitgegroeid tot een vriendelijke, ontspannen meeting, waar toch nog altijd een felbegeerde trofee kan worden verdiend, de “Flaga trophy Filzmoos”. In deze wedstrijd spelen vooral de lange afstandsvaarten een grote rol en de Oostenrijkse “cracks” daar aanwezig zijn bijna niet te kloppen. Als men bedenkt dat piloten als Josef Huber en Erich Panzenböck (die duidelijk een wedstrijdje onder elkaar uitvechten) daar bij de eerste vaart resp. 203 en 183 km aflegden en bij de 2^de vaart op

vrijdag, bij niet al te best weer zelfs resp. 239 en 242,30 km ver kwamen met een landing met een grondsnelheid van 50 km/u in Hongarije dan is het duidelijk dat deze mannen er echt voor gaan. Tot elke prijs blijkbaar, want bij de laatste landing in Hongarije brak Erich Panzenböck helaas zijn hand, maar zonder twijfel

had hij er dat voor over om enkele kilometers verder te landen dan zijn “rivaal” Huber… Nu ja, elk zijn keuzes, wij met ons team gaan duidelijk voor de fun, en wij vinden dat iedereen er plezier in moet hebben, piloten en mensen aan boord, maar ook de volgers. Geef toe, 4 uur varen, alleen in een mandje 5000 m hoog en een grondploeg die gedurende uren mag achtervolgen, en dan ’s avonds of ’s nachts terug naar Filzmoos, dat betekent een hele dag in de jeep. Er zijn leukere dingen in het leven. Voor deze 25^ste editie waren niet minder dan 5 Belgische teams ingeschreven (dit jaar mochten er voor de jubileum uitgave uitzonderlijk 50 teams deelnemen). Team Dirk Leboeuf, hier reeds voor de elfde keer, nu met zijn nieuwe naamloze ballon OO-BSK (ex. SECA), verder team Luc Versporten met de knalrode OO-BSX, Clips ballon, team Peter van den Noortgate, met copiloot Jan Goossens en ballon Matexi OO-BXI, en ook Michel

Standaert en zoon met hun naamloze ballon OO-BFR  en vanzelfsprekend ons eigen Distri Europe ballooning team, met als piloten Gino Ciers en Eddy Degryze  en als gewaardeerde crew Nele (vrouw van Gino), Annie (vrouw van Eddy), Christiaan en zijn vrouw Linda, Jan, en voor de eerste maal Leon en Anita en als ballon

onze GAVERZICHT II – OO-BCQ. Hieronder dus een verslag van onze fantastische week, daar in Oostenrijk. 10.01.04 Zaterdag Gisteravond omstreeks 22 uur thuis vertrokken, en na een lange nachtelijke rit met onze 2 Landrover discovery’s waarvan één met de aanhangwagen om 9.30 uur deze morgen aangekomen in ons vertrouwde hotel Alpenhof (waar we reeds voor de tiende keer op rij verblijven) te Neuberg, Filzmoos aan de voet van de « Dachstein » (2996 m) en de « Bischofsmütse » (2454 m). Het is bij het binnenkomen van Oostenrijk begonnen te sneeuwen en het sneeuwt lustig door, zodat het laatste stukje weg vanaf de autosnelweg er gevaarlijk glad bij lag. Voor ons geen probleem, hoe meer sneeuw, hoe meer vreugd en de meeting start pas morgen. Vandaag dus wat rusten, inschrijven en het dorpje bezoeken…en natuurlijk gas tanken + stikstof op de flessen zetten. Blijkt reeds dat één

ding flink is veranderd…daar waar we vroeger mochten tanken in de aanhangwagen, moeten nu (zoals overal elders) alle flessen uit de mand genomen worden om door de vullers van Flaga gas te worden gevuld en er is zelfs een extra veiligheidszone van 15 m. Nu ja, veiligheid gaat voor het gemak. Op de eerste briefing ’s

avonds vernemen we dat er morgen zondag zal kunnen worden gevaren, dat klinkt ongelooflijk, want het sneeuwt nog steeds en er is zeker 50 cm verse sneeuw gevallen vandaag. De meteoman verteld er in één adem bij dat hij niet weet of er de rest van de week überhaupt nog opgestegen zal kunnen worden.

Geen al te goede vooruitzichten dus, maar wij zijn vastbesloten er het beste van te maken. Iedere piloot krijgt ook een mooi programmaboekje met daarin zijn foto en wat uitleg over zichzelf en zijn ballon en natuurlijk ook wat uitleg over het ontstaan van deze meeting. 11.01.04 Zondag Eerste officiële meetingdag. 08:30 uur: dagelijkse briefing. De meteoman heeft (zoals meestal hier) gelijk. Ondanks de hevige sneeuwval van gisteren is het nu open weer, niet te koud en gunstig weer voor een “alps-crossing”. Dat laten we ons geen 2 keer zeggen, op naar het opstijgterrein dus. Met veel moeite is het terrein min of meer berijdbaar gemaakt (wij vragen ons af wat er in België zou gebeuren indien er op één dag zoveel sneeuw zou vallen) en we vinden een plaatsje waar we onze ballon rustig kunnen opbouwen, inflaten en controleren voor de Alpenvaart. Kaarten en zuurstof aan boord,

noodpakket, radio’s, GPS, alles is er. Voor deze eerste vaart gaan piloten Eddy en ikzelf, mijn vrouwtje Nele, Leon (eerste keer in de bergen), en Jan mee de hoogte in. Midden in een kleurrijk schouwspel van opblazende en klaarstaande ballons stijgen wij op. Wat een kick en wat een mooi gezicht is het toch, hier vertrekken

heeft werkelijk iets feestelijks. Door onze jarenlange ervaring hier weten wij dat de richting goed zit en wij kunnen stijgen. We gaan ervoor en stijgen door tot ong. 3000 m, daar blijkt de windrichting het beste en drijven wij gezwind via Ramsau richting Schladming, wij genieten van het prachtige uitzicht over de weidse Alpen, en van het zonnetje. Wij varen het Ennstal helemaal over en beginnen dan te dalen om te proberen in het dal te blijven, het lukt en wij drijven langs de schaduwkant van de omringende bergen naar beneden, gebruik makend van de katabatische neerwaarse wind die ons langzaam terug naar het dal brengt. Helaas blijkt de wind lager nogal wispelturig en we blijven stilhangen boven onherbergzaam gebied. Enige oplossing: juist ja, opnieuw omhoog om te proberen boven het dal te komen en een landingsterrein te zoeken. Daar wringt het schoentje, na de hevige sneeuwval hebben de

volgwagens het al niet makkelijk, alleen de hoofdwegen zijn goed berijdbaar, dus moeten wij koste wat kost proberen te landen op of naast een berijdbare baan. Wij besluiten nu echt iets te gaan zoeken om te landen, wij hangen reeds 2 uur in de lucht, de crew is dichtbij, en wij willen tijdig terug zijn om mee te doen aan de

nightglow , “Nacht der Ballone” hier genoemd. Nu hangen wij vlakbij een dorpje met vele bereikbare landingsplaatsen en roepen onze volgwagens op om naar ons toe te komen, wij gaan landen…denken wij. Helaas ligt het dorp Stein a.d. Enns op een kruising van 2 valleien en dat betekent zeer wispelturige windrichtingen en snelheden, wij proberen enkele malen te landen, maar bij elke approach drijven wij een andere (verkeerde) kant uit. Na wat sukkelen opnieuw omhoog dus en proberen verder het dal binnen te komen, het lukt eindelijk met een slakkengangetje van 7 km per uur maar wij gaan over plaatsen waar we onmogelijk mogen landen. Oké, landen zou geen probleem zijn maar hoe we bij de jeeps zouden komen of de jeeps bij ons…? Niet doen dus. Pas anderhalf uur later slagen we er eindelijk in om vlakbij een boerderij te landen in meterdikke sneeuw. Gelukkig kunnen wij de ballon vrij vlot

verplaatsen naar de weg en kunnen wij hem daar plattrekken. Het duurt even voor de crew ons gevonden heeft maar het blijkt dan ook een godvergeten plaats te zijn waar we zijn geland. Wij ruimen de ballon op, gebruik makend van onze nieuwe luchtduwer en het gaat vrij vlot, alleen zit er bijna een nieuwsgierig

boerderij katje mee verpakt in de ballon. Vriendelijke en behulpzame mensen daar, die blij waren eens wat te kunnen meemaken, op hun afgelegen, eenzame boerderij. Obligatoire champagne en jenever met lekkere Sweertvaegher pralines en chocolade van Jan en op naar Filzmoos om mee te doen aan de vermaarde “nacht der ballons”. Later dan voorzien zijn wij terug en er is helaas geen tijd meer om gas te tanken of ons nog wat op te frissen in het hotel, een snack (om 17.00 u) in de Happy Filzmoos dus en dan snel een plaatsje vinden om onze ballon op te blazen in het donker. Het is onmogelijk de skipiste op te rijden dus alles moet manueel ter plaatse worden gesleurd, zwaar werk met zoveel gasflessen aan boord en in de hoge sneeuw. Hier heeft de toeristische dienst een steekje laten vallen vinden wij want er is zelfs geen parkeerruimte voor de jeep met aanhanger voorzien. Nu ja, het volk stroomt toe

en wij moeten voortmaken. Het lukt ons om de ballon recht te zetten tegen 18.10 u en het spel met de branders op muziek kan beginnen. Naast ons staat de Nederlandse ballon van Robijn, met de 3 beertjes als add-on op de ballon, en we krijgen veel bekijks. Het valt wel op dat er dit jaar niet zoveel ballons opgeblazen

staan, maar naar schatting een 30-tal verspreid over het gehele dorp zorgen toch voor de nodige sfeer. Het eerste half uurtje gaat alles goed, maar plots steekt er wat wind op. Raar denken wij, maar we kijken de lucht in en ja hoor, alle sterren zijn verdwenen, een dik wolkenpak hangt in de plaats. Bij de volgende

windvlaag kunnen we de ballon bijna niet meer houden, en hij is slechts verankerd met de quick release aan een paal. Ondanks alle inspanningen begint de mand te schuiven en wij besluiten de ballon plat te trekken voor er ongelukken gebeuren. Met 2 man aan het kroontouw lukt het nog niet om de ballon in de goede richting te trekken en hij valt gedeeltelijk op enkele geparkeerde auto’s, gelukkig zonder veel problemen en uiteindelijk slagen wij er in met verenigde krachten de ballon tegen de grond te krijgen en met behulp van onze luchtduwer de lucht eruit te krijgen. Wij vouwen de ballon op en bergen hem op in de zak. Bij het napraten aan de mand begint het plots te regenen, van die sneeuwregen, en wij beseffen nu dat wij gelukkig alles tijdig opgeruimd hebben. Snel alles in de aanhanger opgeborgen en met een gevoel van “opgeruimd staat netjes” kunnen wij een pintje gaan pakken. Achteraf

vernemen wij dat een heleboel ballons kletsnat geworden zijn en nu nat in de zak zitten, wachtend op de volgende vaarbare dag… Gelukkig hebben wij tijdig de juiste beslissing genomen. Wij sluiten deze prachtige dag af met een natje en een droogje en gaan rond middernacht moe maar voldaan slapen. 12.01.04 Maandag

Bij het opstaan is het duidelijk dat wij ballonvaren vandaag kunnen vergeten. In de hoogte zien wij de wolken voorbijflitsen en dat zegt genoeg. Op de briefing krijgen wij bevestiging van ons vermoeden, hoogtewinden van meer dan 100 km/u, turbulentie, en nog meer van dat moois. Na het gastanken wordt het een prachtige wandeldag en wij maken er het beste van. ‘s Avonds duchtig gefuifd in een lokale kroeg met live muziek en (teveel) drank. Te laat naar bed, voor het eerst in Filzmoos denken wij “hopelijk moeten wij morgen niet varen”… 13.01.04 Dinsdag 08.30 Briefing, meteo slecht (oef)… dus opnieuw... ontspanning, wandelen, eten en drinken. 14.01.04 Woensdag 08.30 Briefing, meteo ongunstig, zoals verwacht en voorspeld, maar het zou ophouden met sneeuwen binnen een uurtje, dus wij besluiten ski’s te huren en een dagje te skiën. Goeie beslissing, blijkt achteraf, want eenmaal op de pistes komt de

zon erdoor en kunnen wij alsnog genieten van een schitterende dag, weliswaar met teveel wind om te ballonvaren, maar wij amuseren ons toch. 15.01.04 Donderdag  Duidelijk geen ballonweer, lage bewolking, flinke sneeuwval verwacht en ook wind, stormwind op de bergtoppen (100 gusty 130 km/uur). Geen

toestemming om te varen.  Toch geeft de meteoman ons hoop voor onze laatste dag, morgen vrijdag zou het vaarbaar zijn. Wij besluiten er het beste van te maken en maken opnieuw een flinke bergwandeling in de sneeuw, en er valt er een pakje, zeker een halve meter!  ‘s Avonds naar de Happy Filzmoos voor onze dagelijkse portie plezier en vertier. 16.01.04 Vrijdag Het is niet te geloven, na het slechte weer met pakken sneeuw van de dag voordien en de voorbije nacht, is de lucht uitgeklaard en is het opnieuw goed weer, maar het zou niet lang duren, voorspellen ze op de briefing. Na de middag toenemende bewolking met sneeuw of regen. Iedereen is natuurlijk razend enthousiast wat op het ondergesneeuwde opstijgterrein zorgt voor wat “kunst en vliegwerk” voor een opstijgplaatsje. Auto’s en aanhangers glijden alle kanten uit maar uiteindelijk heeft iedereen toch een plaatsje gevonden. Op de eerdere briefing

hoorden wij dat de richting in de hoogte naar de imposante Dachstein toe was en dat we daarna diep in het Ennstal zouden moeten belanden. Met een cynisch lachje vertelde men er zelfs bij dat we de Dachstein van heel dichtbij zouden zien. Er zou ook een kruis gelegd worden in het dorpscentrum dus wij hadden 2 tasks

voor die dag. Zo goed mogelijk scoren en zo ver mogelijk varen… Zorgvuldig bouwen wij onze ballon op en testen en checken alles 2x. Aan boord opnieuw piloten Eddy en Gino, en gelukkig kan de rest van de crew vandaag ook eens meevaren, Linda en haar man Christiaan en Eddy’s vrouwtje Annie. De eerste ballons stijgen inmiddels op en wij bekijken hoe wij het best dicht bij het kruis kunnen komen. Door de andere ballons in de gaten te houden leren wij veel over de momenteel in het dal heersende (zwakke) wind en even later stijgen wij ook op. Het aanvliegen van het kruis verloopt vlot en het lukt ons om onze marker op de stof van het kruis te droppen. Helaas ligt er ook reeds een andere en volgens mij dichter bij het midden van het kruis. Ons gewicht in wijn krijgen (de prijs van de dag) zal er niet inzitten. Toch krijgen wij een warm applaus van de omstanders dus soo far, soo good. Als we de hoogte

inkijken zien we enkele ballons reeds in de voorspelde richting gaan, alleen neemt de bewolking boven de Dachstein angstaanjagend snel toe. Was dat voorspeld? Of komt het slechte weer vroeger dan verwacht? We twijfelen en roepen Dirk op die nu reeds boven de berg hangt, ongelooflijk hoog volgens ons…

helaas krijgen wij geen antwoord, achteraf vernemen wij dat Dirk en Kathleen ons wel horen maar wij blijkbaar hun antwoorden niet. Wij besluiten wat te stijgen en uit te kijken, gezien wij nu nog steeds de andere kant opgaan is er geen probleem. We stijgen door naar 2000 m. en plots verandert de windrichting bijna 180°, en

van 12 km/u naar boven de 30. Wat doen we? In no time passeren we opnieuw links van het opstijgterrein en voor we het goed en wel beseffen is er geen weg terug… doorstijgen dus, want dat bergje voor ons is bijna 3000 m hoog en we gaan er steeds sneller naartoe. De andere Belgen onder ons roepen ons op en besluiten om voorlopig in het dal te blijven. Ik kan ze geen ongelijk geven want we blijven stijgen om hoog genoeg boven de top te gaan, want daar gaan we als een speer recht naar toe. 3000 m, 3200, 3400 - 52 km u, oeps we zitten in de bewolking en moeten nog hoger, op 3700 m hoogte lijkt de koers OK. Helaas zitten we nu in de wolken en in de sneeuw. De hoogste top van de Dachstein gaan we over met een snelheid van 72 km/u, rondom ons in de mand valt sneeuw… De ballons voor ons zien wij niet meer, alleen nog één ballon vlakbij en gelukkig ook nog wazig de top van de berg. Onze collega’s

lager roepen ons nogmaals op en wij geven onze situatie per radio door. Sneeuw, beperkte zichtbaarheid, hoge snelheid. Het kan allemaal een pak beter en het is de allereerste keer dat ik in zo’n weer over de Alpen suis. Het is daarboven ook berekoud. Stilletjes hopen wij dat de bewolking niet naar beneden komt want dan

is er maar één optie, erboven proberen te komen. De top van de Dachstein is echt zeer groot, je hebt eerst de hoogste top en dan een uitgestrekt plateau, 2900 m hoog, onherbergzaam gebied waar landen gewoon uitgesloten is. Ondanks alles genieten wij stilletjes, de snelheid en de richting zijn goed, het uitzicht beperkt maar adembenemend, hier doen wij het voor. Je mag er niet aan denken wat er zou gebeuren, als de wolken zouden zakken, als de wind zou wegvallen, als de richting verandert, als… Nu ja, we hebben voor 2 dagen eten en drinken bij in het noodpakket, 3 GSM’s aan boord, 3 radio’s, vuurpijlen, rookbommen, mini slaapzakken, het zou eigenlijk alleen een kwestie zijn van veilig landen en dan hulp afwachten. Na een half uurtje zijn we over het Dachstein massief, recht naar het Ennstal. Ze hadden gelijk, we hebben de berg nu eens van heel dichtbij gezien. Boven het dal starten wij een koude

daling, en spoedig zijn wij uit de wolken en kunnen wij weer iets verder kijken. Oef, gelukkig, daar hangt laag boven het dal ook Dirk en nog een tweetal ballons. Dat was even spannend denken wij. Eenmaal in het dal neemt onze snelheid af en ook de richting wijzigt. Zo’n 350 m boven de grond vangen we de snel dalende

(vallende eindelijk) ballon op en wij willen graag landen, want de bewolking is nog toegenomen en we zien de top van de berg niet meer. Ongelooflijk genoeg zijn we bijna net boven de plaats waar we afgelopen zondag geland zijn, da’s makkelijk en wij sturen een sms’je naar de crew dat we daar opnieuw zullen proberen te landen, ze kennen nu de weg namelijk en er liggen nu echt pakken sneeuw. Wij zakken en plots begint de mand hevig te trillen, blijkt dat de snelheid in één seconde van 27 km per uur naar 5 km/u is gezakt, da’s pas bruusk remmen zeg. We slagen erin te landen op hetzelfde baantje als afgelopen vaart, alleen nu nog iets hoger, bij een andere boerderij op de top van een heuvel. Het landschap is hier uniek en onberoerd. Nadat we onze mand wat verplaatsen kunnen wij onze ballon makkelijk plattrekken en wij besluiten hier te wachten op het volgteam. Wat kan het leven toch mooi zijn.

De boer en zijn familie komen natuurlijk de ballon bekijken en vragen honderduit. Wij stellen onze klassieke vraag: kan een 4x4 met aanhanger ons hier komen oppikken? Geen probleem zeggen ze, maar als we het besneeuwde baantje bezien hebben wij toch onze twijfels. Als we nu omhoog kijken blijkt dat de bewolking

plots sterk is afgenomen, en er nu opnieuw ballons zijn die vanuit Filzmoos stijgen en het toch wagen een lange afstandsvlucht te starten. We zijn te vroeg geland…doch beter voorkomen dan genezen hé. De crew roept ons op via de radio en wij horen hun luid en duidelijk, dat betekent dat ze dichtbij zijn en eraan komen, ze beweren dat dit een weggetje is waar sneeuwkettingen nodig zijn, maar we vertellen hun wat de boer zei en even later zijn ze ter plaatse. Samen met iedereen op de boerderij vieren we deze vaart uitgebreid met champagne en jenever. Als natuurlijke koelkast gebruiken wij de hoge sneeuwberm. We ruimen alles netjes op, na onze laatste vaart dit jaar hier, en even later zijn we op weg naar “ons” dorpje, toch 90 minuten rijden van hier. Het naar beneden rijden met een vol geladen aanhangwagen blijkt niet zo simpel, en bijna rijd de kar ons voorbij. Ik moet de wagen in de sneeuwberm

sturen en wij zitten vast. Met behulp van de aanwezige tweede jeep, en onze schopjes krijgen we alles weer vlot en ontdekken nu voor het eerst het “hill descend” systeem op onze Landrover dat feilloos werkt en ons langzaam maar zeker naar beneden brengt. Hadden wij dat knopje maar iets eerder gebruikt. Eerst een hapje

en dan snel naar ons hotel Alpenhof om ons te verfrissen en om te kleden, nog een aperitiefje (of twee) en ‘s avonds naar het obligatoire “price-giving” diner van de organisatie als afsluiter. Daar horen wij dat de piloten die geland zijn in Hongarije nog niet terug zijn en daar ergens worden vastgehouden wegens “administratieve redenen”… Als dat maar goed komt. 17.01.04 Zaterdag Bij het ontbijt komen tot onze verrassing onze Belgische collega piloten Luc Smeets en Peter Bals met crew ons eventjes begroeten, op doortocht naar een meeting te Bad Kleinkirchheim. Achteraf blijken zij meer geluk gehad te hebben met het weer (6 keer kunnen varen!). Rond 9.30 u starten wij de terugreis en na de onafwendbare files komen wij behouden, gelukkig en voldaan thuis.  Nu reeds verlangend uitkijkend naar Filzmoos 2005 , bij leven en welzijn.   

Gino Ciers

Van 24 januari  tot en met 1 februari 2004 vond in het Zwitserse Chateau ‘d Oex de 26^e Semaine Internationale de Ballons a Air Chaud,  de jaarlijkse Ballonmeeting, plaats. Ook wij, Jacob Doornewaard en Jan van Loo van St. UNG evenementen, de organisatie van TEXACO Elburg Ballooning zijn, op uitnodiging van de

Amerikaanse piloot Rick Wallace, naar Zwitserland afgereisd om de sfeer van ballonvaren in de sneeuw te proeven. Het is een leuk en gezellig weekje geworden. Toen we op zaterdagmiddag rond een uur of 3 Chateau d’ Oex binnen reden zagen we de eerste ballonnen al “hangen”. Na ingecheckt te zijn in Hotel Soldanelle zijn we ’s avonds gelijk de omgeving gaan verkennen en hebben onze Amerikaanse vrienden Rick, Cindy, Marilyn en de Française Odile opgezocht. Zondagmorgen was het schitterend weer, alle ballonnen en het luchtschip kozen het luchtruim. Een fantastisch gezicht om de Nederlandse Vincent van Gogh ballon tussen al die andere special shape ballonnen te zien. Ondertussen hadden we ook kennis gemaakt met het Zwitserse Ballonteam van piloot Rolf Frei en piloot Fredy Braun. Helaas ging de voor die middag geplande ballonvaart voor Jacob niet door omdat de wind toch begon aan

te trekken en Rolf, ervaren als hij is, het niet verantwoord vond om een ballonvaart te maken. Jammer, maar niets aan te doen. De berichten voor de rest van de week waren volgens Rolf niet al te best. Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Misschien dat het aan het eind van de week beter zou worden. Het heeft dan

ook constant gesneeuwd van maandag tot en met donderdag. Een heel fraai gezicht al die sneeuw, maar dit was niet waar we op zaten te wachten. Toch vlogen de dagen om. Ballonparty boven op de berg, een Red Hot Chili Pepper Party bij Rick in het appartement en een Raclette-Käsefeest beneden in de Landi-hal: wat kunnen die ballonvaarders feesten!!! Aan het eind van de avond was het steeds weer gezellig in het plaatselijk café Richemont, het centrale ontmoetingspunt. Vrijdagmorgen was het vroeg opstaan geblazen. Om half acht briefing in de Landi hal. Het weer was echt schitterend; een blauwe lucht met daarbij een vrolijk schijnend zonnetje. Jan kon met de Zwitserse piloot Fredy Braun mee de lucht in en Jacob was als crewlid bij Rick Wallace van de partij. Onder het geklingel van een heuse Zwitserse Koe-bel, die Fredy aan de buitenkant van z’n mand heeft hangen, koos Fredy

met zijn Jules-Verne ballon het luchtruim. De vaart ging richting het idyllische kasteel Gruyère. Een wedstrijdvaart. We vaarden recht op het doel af, de marker al in de hand. Op het laatste moment werd het doel echter gemist. Maar dat doet niets af aan de fraaie ballonvaart door de besneeuwde bergtoppen van de Zwitserse Alpen. Na de landing snel gastanken en dan ’s middags weer de lucht in. Een fraaie afsluiting van een vermoeiende maar erg gezellige week. Wie weet tot volgend jaar ………………… St. UNG evenementen, Jacob Doornewaard & Jan van Loo

Varen bij –25 in Mauterndorf  met de van Manen cloudhopper. Na aangekomen te zijn in Mauterndorf, gelegen op 3642 Ft boven MSL was het de eerste dag gelijk mooi weer om te gaan varen, aangezien het zondag was kon er niet worden gehopt. De volgende morgen gelijk na de briefing opgestegen met de hopper, het was

mooi zonnig weer met een temperatuur van  -15 met een laagje waterrook cq grondmist. Na een uur te hebben gevaren weer op de opstijgplek geland, zie bijgaande foto. Op de foto is ook goed te zien waar je je apparatuur allemaal laat bij een hopper. Op de overal is klittenband genaaid, waarop de GPS is vastgeklit, de flytec hoogtemeter heeft een dusdanig groot stuk klittenband dat dan om je been heen past. In de borstzak is de radio geplaatst. De luchtvaartkaart en de nodige lucifers en aansteker zijn in de andere borstzak geplaatst, zodat in geval van waakvlamstoring je dit gelijk bij de hand hebt. De brander van de hopper is een geheel open brander waarbij de waakvlam niet beschermt is tegen wind. Tevens kun je de vee brander niet gebruiken wanneer je windschering krijgt, omdat deze dan onder de mond doorwaait en je de kabels en de onderzijde van de ballon verbrandt. Aan het eind van de middag nog een uur en een kwartier gehopt, aangezien de inhoudsmeter van de worthingthon cilinder, zichtbaar via een spiegel, nog maar 25% aangaf maar geland. Op de laatste dag van ons verblijf was het weer vaarbaar, tijdens mijn start kwam de zon op en was het min 25. De brander werd bewaard in het gasthuis, omdat bij extreem lage temperaturen de slangen zodanig koud worden dat deze kunnen breken wanneer je ze buigt. Voor het inflaten de brander grondig getest, omdat bij deze kou het afvullen met stikstof, en het niet kunnen aflezen van de branderdruk een extreem hoge vlam als verassing kan komen. Tijdens het hot

inflaten was er weinig druk omdat de fles afgevuld met stikstof horizontaal lag, en duurde het lang voordat de ballon stond.  Eenmaal overeind een tijdje gestaan om eventuele bevriezingsverschijnselen te kunnen constateren, de relatief warmere brander was nu ook aan afkoeling onderhevig, iets wat eenmaal in de lucht

vanuit het harnas niet meer visueel  kon worden gecontroleerd. De Lindstrand brander bewees ook hier weer dat ook bij extreme kou alles nog goed bleef functioneren. De liquid pilots zijn bij lagere temperaturen en bij minder schone gassoorten (veelal buitenland) namelijk veel kwetsbaarder dan de vapour pilots. Na de start over het verlengde van de startbaan langs alle teams gevaren, en koude tenen gekregen. Na een tijdje varen even koude vingers gehad, welke weer snel warmer werden toen de zon door begon te schijnen. Na een uurtje varen geland op een sneeuwweggetje. Eenmaal uit het harnas kon ik zien dat er een klomp ijs aan de brander zat. Na het branden zakte condensvocht steeds langs de binnen pijp naar beneden en bevroor weer boven op het branderblok, iets wat geen afbreuk deed aan de brandercapaciteit. Al met al een paar fantastische vaarten met de hopper gemaakt,

en ook ervaren dat je respect moet hebben voor de winden in en boven de bergen. Om op het veld terug te kunnen komen was ik voorzichtig geklommen tot 4500 Ft MSL al waar ik een windje terug vond. Tijdens een lichte daling 100 ft/min werd ik plotseling met 800 ft/min omhoog getrokken en richting het veld terug geblazen van 0.5 kt naar 12 tot 15 kt.

Op 5000 ft hield de stijging weer op, waarna ik vervolgens gelijk naar beneden ben gegaan om weer op het veld te landen. Snel stijgen en dalen is niet leuk wanneer je het niet in de hand hebt. Met een kleine ballon 25.000 cu ft (700m3) ben je veel kwetsbaarder dan met een grote, en dien je de bergen des te meer te respecteren.    Johannes  Kooistra.

Proballoon-ballonteam: Piloten: Rik en Nanko Kornet. Crew: Gert van der Wiel en Albert van der Singel. 17 Januari ‘s ochtend 4 uur stappen we in de auto voor een rit van ruim 1100 km naar het Oostenrijkse Mauterndorf. Het is de tweede keer dat we zijn uitgenodigd om deel te nemen aan de ballonweek die aldaar

wordt georganiseerd. De reis is voorspoedig, de aanhanger bevat onze mooie PH-RIJ (een Schroeder 120’er) en 10 flessen gas. Met de Land Rover Defender snorren we moeiteloos over de Duitse autobaan richting Oostenrijk. Doordat we vanaf Nurnberg tot aan Rosenheim binnendoor zijn gereden hebben we voorkomen dat we in de gebruikelijke files op dit traject vast zijn komen te staan. Ook de laatste hindernis volgens de radioberichten, een door hevige sneeuwval geblokkeerde Tauerntunnel, blijkt goed te nemen doordat alle sneeuw aan de kant is geschoven tegen de tijd dat wij er langs rijden. Ondanks de goed verlopen rit zijn we te laat voor de mainbriefing die om 17 uur begint. Gelukkig is het team van Pieter Kooistra eerder op de dag reeds aangekomen en Pieter zal extra opletten zodat wij geen belangrijke infomatie missen. Zondagochtend stipt om 9 uur briefing. Het is een mooie dag voor

wat dalvaartjes. Zo kunnen we allemaal weer een beetje wennen aan deze omgeving en aan het eind van de dag is iedereen van ons toch al een keer de lucht in geweest. Dat hebben we maar weer in de tas zitten. Aansluitend is er die avond nog een candle-lighting show voor de bevolking. Maandagochtend blijkt bij de

briefing de situatie ideaal te zijn voor het maken van een alpenvaart. De meteo-informatie van Austrocontrol en Klagenfurt is altijd zeer goed en uitgebreid. De briefing is zeer compleet en er is een aantal piloten dat hier al jaren komt en dus veel weet van de locale situatie. Het voorgaande jaar hebben mijn broer en ik reeds een eerdere poging ondernomen, maar toen hebben we de vaart voortijdig moeten afbreken vanwege hardnekkige mist in de verder gelegen dalen. Vandaag lijkt alles echter prima. We bouwen de mand op en nemen 320 liter gas, een overlevingspakket en zuurstof mee. Nog een laatste check, hebben we alles? Reserve radio, extra hoogtemeter en GPS en kaarten. We zijn er klaar voor. De start is vanaf Europa’s hoogst gelegen vliegveld Mauterndorf (3642 ft). We stijgen vlot naar 10.000 ft en koersen met zo’n 15 knopen richting het zuidoosten. Het zicht is goed al zijn er verder naar het zuiden wel meer velden stratocumulus bewolking. We zien de beroemde Bisschofsmütze van het Dachsteingebergte ten noorden van ons, verder naar het zuiden de Dolomieten, de enige gebergtes die vandaag boven de wolken uitprikken. Tot nu toe zitten we boven de flarden bewolking hetgeen de visuele positiebepaling bemoeilijkt. Zo nu en dan zie je een weggetje of dorpje beneden je maar welke weg of dorp het precies is? Gelukkig hebben we GPS apparatuur aan boord en kunnen we door geregeld onze positie op de kaart in te tekenen onze route volgen. Omdat het voor ons beiden de eerste keer is dat we zo’n vaart maken, is het handig dat de één kan varen en de ander de navigatie voor zijn rekening neemt. We koersen richting Feldkirchen, ruim 50 km van Mauterndorf. Onderweg is er een engelse ballon bij ons in de buurt. Via radiocontact hebben we elkaar gevraagd om foto’s te maken van deze fantastische

plaatjes. Ik heb het filmpje gezien dat zij van ons gemaakt hebben en dan realiseer je je pas hoe klein en nietig je bent in je ballonnetje boven deze overweldigende omgeving. Na zo’n 2 uur besluiten we om door de steeds dichter wordende bewolking een gat op te zoeken en hierdoor heen te zakken op zoek naar een

geschikte landingsplaats. Het lijkt ons weinig zinvol om verder te gaan en uiteindelijk alles onder ons dicht te zien trekken door de bewolking (hetgeen het engelse ballonteam overkwam waardoor zij 2 uren hebben moeten zoeken om een beetje netjes omlaag te komen), terwijl we nu nog redelijk wat gaten tussen de bewolking hebben. We dalen van de 12.000 ft waar we nu op varen naar 6.000 ft. Het grappige is dat wij nu volledig van koers veranderen. De cumulusplukken onder ons schuiven richting het zuidoosten en wij zitten er net boven met een koers richting noordnoordoost. Wanneer we onder de bewolking uitkomen zitten we in een dal zo’n kleine 50km ten zuidoosten van Mauterndorf. Het laatste stuk vlak boven de bewolking zijn we weer een heel stuk noordelijker teruggevaren. We maken contact met de volgauto en melden in welk dal we een landingsplek gaan zoeken. We knoeien een half uur in

het dal en merken iedere keer weer wat voor verschillende windrichtingen in zo’n dal mogelijk zijn door de locatie van de dalen ten opzichte van elkaar en de zon. Het ene moment hang je helemaal stil, het volgende moment heb je een stroompje te pakken waarvan je denkt, dit moet ik hebben om op de door jou gewenste

plek te landen. Ben je dan bijna bij die plek dan kan de wind zo weer haaks op jouw koers staan en zit je weer boven bomen, huizen of bovengrondse stroomleiding. Kortom, het landen wil nog wel eens wat tijd in beslag nemen. Uiteindelijk zijn we prima geland in Glödnitz, aan een weggetje waar de volgauto ook al was. Doordat er behoorlijk veel sneeuw ligt is het wenselijk om aan een weg te landen zodat je zo min mogelijk door de hoge sneeuw hoeft te sjouwen met al je materiaal. De boer is hevig verbaasd als we hem een fles drank brengen en vindt alles prachtig. We hebben tijdens deze vaart een maximale hoogte bereikt van 12.225 ft, een max. snelheid van 17,4 kts. en 180 liter gas verbruikt. Hemelsbreed hebben we 24 Nm afgelegd, door de lucht hebben we een afstand van 34 Nm afgelegd. De auto heeft bijna 400 kilometer moeten maken van start tot terugkeer in Mauterndorf. De

dagen hierna sneeuwt het of is er te veel wind om te kunnen varen. We vermaken ons op alternatieve wijze door te gaan zwemmen, wandelen, een biertje drinken en een bezoek aan Klagenfurt te brengen. De laatste dag van ons verblijf is de situatie volledig ten goede gekeerd. Ook vandaag is het superweer voor een

alpenvaart. Om echt ver te kunnen varen is de situatie nog beter dan aan het begin van de week met een bovenwind van 40kts op 14.000 ft. Je kunt nu eenvoudig naar Italie of Slovenie varen. We besluiten dat ik met Albert, onze super retriever, een vaart zal maken zodat ook hij de gelegenheid krijgt om eens over de Alpen uit te kijken. In tegenstelling tot het begin van de week toen de temperatuur net onder het nulpunt zat is het nu minus 23 graden. Dit is een erg fijne temperatuur als je je flessen wilt afpersen met stikstof of andere metalen voorwerpen beet wilt pakken. Wanneer het zonnetje over de bergkam komt wordt het er niet minder op, maar ik besluit toch maar een extra warme skibroek aan te trekken. Wanneer we tegen elf uur het luchtruim kiezen en klimmen naar 10.000 ft merk ik al snel dat we een stuk sneller gaan dan de vaart hiervoor. Op 12.000ft hebben we een snelheid van 41,2kts. Het

zicht is geheel anders nu het compleet onbewolkt is, maar ook nu fantastisch met een felle zon op het Dachsteingebergte. Ik heb besloten om niet de grens met Italie over te varen. Zouden we dat wel doen, dan moet de auto een enorme afstand rijden en kan er ‘s middags niet nog eens gevaren worden. Ik besluit om in

het dal dat van Spittal naar Villach loopt te gaan landen. Dit betekent dat we na het passeren van een prachtig mooi meer, de Milstätter See, na 3 kwartier al boven het dal zitten waar we gaan landen. Ik weet ondertussen dat je het beste midden boven het dal omlaag kunt gaan om te voorkomen dat je te vroeg of te laat daalt en zodoende boven een berghelling komt te hangen. Dit betekent dat we nu vanaf ruim 12.000 ft snel omlaag moeten naar het dal op 2.000 ft. Ondanks dat we met een koude afdaling omlaag gaan ben je toch nog bijna 10 minuten bezig om in het dal te komen. Vervolgens staat hier geen wind en lopen er veel (hoog)spanningsdraden, een spoorlijn, een snelweg en een brede rivier door het dal. Kortom een uur later staan we aan de grond tussen een stroomdraad en de spoorlijn bij het plaatsje Olsach. Een locale pensioneigenaresse komt aangesneld met een fles

wijn en denkt dat we (vanwege onze hollandse ballon) van de Weissensee-promotie afdeling zijn. We leggen uit dat de wind van de andere kant komt en dat de Weissensee een dal verder ligt. Maakt ook niet uit, de fles mogen we houden, zij is enthousiast en ook wij mogen niet klagen na een snelle oversteek van weer

enkele mooie alpentoppen. Zijn we bij de eerste vaart 3 uur en 15 minuten onderweg geweest om hemelsbreed zo’n 43 km af te leggen, bij de tweede vaart hadden we dezelfde afstand binnen 45 minuten te pakken. Doordat we vlakbij de snelweg zijn geland kunnen we redelijk op tijd in Mauterndorf terug zijn zodat ook Nanko en Gert nog een klein vaartje kunnen maken. Ze stijgen voor de laatste vaart van deze week weer vanaf het vliegveld op en merken na enige tijd dat wanneer je tegen een helling aan hangt het zeer lastig kan zijn om weer weg te komen, waardoor ze min of meer gedwongen zijn om deze bult maar over te steken en het in het volgende dal nog een landingspoging te doen. Alles verloopt verder prima, ze landen bij St. Michael in een weiland aan een besneeuwd paadje. Tijdens het opruimen, het loopt dan al weer tegen vieren, merk je aan de gasslangen dat de temperatuur al weer mooi omlaag gaat. De slangen worden keihard van de kou. Al met al hebben we een enorm leuke week gehad, de wens om eens een echte alpenvaart te maken is in vervulling gegaan. We hopen volgend jaar terug te komen en ik droom nu al van een hoge en verre vaart met een landing in Slovenie of Italie………. Rik Kornet

Op zaterdagochtend 10 januari zijn wij met onze hele crew en 2 ballonnen vertrokken naar Inzell. De reis verliep voorspoedig en in Zuid Duitsland aangekomen lag Inzell nog bedekt onder een dun laagje sneeuw. We hebben met zijn allen gegeten en een pilsje gedronken. De volgende morgen was het mooi weer. We zijn om 9

uur naar de briefing gegaan in het gemeentehuis van Inzell. Na het welkoms woord van Roel Spoelstra werd ons door het weervrouwtje Monique Vrolijk verteld wat voor weer er werd verwacht. De omstandigheden waren goed om een ochtendvaart te maken want in de loop van de middag zou het weer verslechteren. We zijn dus allen in vliegende vaart naar het Kreuzfeld vertrokken om onze ballonnen op te bouwen. Het was mooi helder weer. We zijn een stukje het dal doorgevaren in noordelijke richting,  en toen we hoger gingen varen kwam de wind vanuit het zuid westen zodat we richting Waginger See dreven. Het zicht was erg goed, boven hadden we een windsnelheid van 27 km per uur, maar de landing was erg beheerst met maar 6 km per uur. We hebben de enveloppe ingepakt en toen we de zak dichtknoopten begon het te regenen. De rest van de zondag regende het. De hele week hebben we doorgebracht met regen, storm en vanaf donderdag sneeuwbuien.  De weersomstandigheden waren dusdanig slecht, dat het bij deze ene vaart gebleven is. We hebben ons prima vermaakt met een alternatief programma van skiën, zoutmijnen bekijken, wandelen, rodelen en kaarten, kaarten en nog eens kaarten. Op donderdagavond werd ons nog een etentje aangeboden door de gemeente Inzell. Wij, en meerdere teams met ons zijn een dag eerder vertrokken dan de planning was.

Hierbij wil ik Roel Spoelstra bedanken voor de organisatie van deze ballonmeeting en ik hoop dat we volgend jaar weer net als voorgaande jaren dagelijks een vaartje kunnen maken in het prachtige witte sneeuwlandschap van Zuid Duitsland.   Rita van Veen

Donderdag 21 januari, 20u. Zoals elke goeie Belg het betaamd, moeten we toch nog even frietjes eten voor we aan een 11uur durende rit beginnen. Toch niet te veel gegeten, maar daarom niet minder gesmaakt, vertrekken we vanuit Waasmunster richting Chateau D'Oex voor de 26e editie van de "Semaine de ballons".

Uiteraard weer veel verwachtingen, wat later snel in de kiem wordt gesmoord door de hevige sneeuwvoorspellingen. Toch mooie vooruitzichten na de prachtprestatie die we vorig jaar hebben geleverd door op de 1e plaats te eindigen met de competitie. De vaart naar het Chateau de Gruyere, is natuurlijk het hoogtepunt van de week. Probeer je marker maar op het 50m² binnenplein te gooien van een - op een heuvel staand - kasteel. Vorig jaar mooi gescoord en daarna nog een mooie touch down op het kruis 2 km verder. Maar dit jaar? .... een groot vraagteken met het weer. Na 2 breaks te Luxemburg en Basel, komen we om 7u30 aan in Chateau D'oex... Stillaan verschijnen de kolossale bergen met een groot wit sneeuwtapijt. Ongeveer 30cm sneeuw, hier en daar wat meer. Onze sleutel ophalen en dan naar ons chalet in La Lecherette, op 10min rijden van Chateau D'oex....althans, dat was de planning. Hoe meer het sneeuwde hoe langer we erover deden... tot wel 40min ! Toch niet geklaagd want het uitzicht was ginder ronduit schitterend, en weg van alle drukte. Na nog even over en weer rijden voor de inschrijving, snel het bed in want morgen vroeg uit de veren. Na een blij weerzien met onze Zweedse vrienden van Ballong & Aventyr, konden we beginnen aan de eerste vaart. Even wat rondgesluierd in de valei en na een uurtje mooi op de baan geland. De ballon werd verplaatst op een nabijgelegen parkeerplaats en zodoende hadden we meer

geluk dan vorig jaar bij het inpakken van de eerste vaart. ( Vorig jaar konden we al na de eerste vaart 850 m te voet door de sneeuw en in het donker onze 320kg wegende appelsien naar beneden sleuren...) Daar we als Special pas na 13u konden opstijgen was er geen tijd meer om een tweede vaart te maken. Toch al reuze

geamuseerd. Zondag een iets langere maar even rustige vaart door het dal en steeds heen en weer. Maandag tot donderdag zijn heel kort samen te vatten: Sneeuw, sneeuw, sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Tot 1m20 aan ons Chalet. Weinig varen maar toch veel mooie wandelingen en idyllische sfeerbeeldjes kunnen maken, zeker met een topfotograaf als Erika en een cineast als Alex. Dan maar bowlingen en... juist ja, halve liters bij de vleet bestellen (zeker met die zweden...) De vaart naar Gruyere was niet zo'n "makkie", zeker niet als je competitie wil varen met een special. Een rumoerig opstijgen met op sommige momenten heftige rukwinden in het dal maakten het er zeker niet makkelijker mee. Toch maar even wachten. Om 11u dan toch de lucht in en geen moment te vroeg. Om 12u werden de goals gesloten dus even doortrekken tot Gruyere. Na lang zoeken, stijgen, dalen, weer

omhoog omlaag en vice versa, uiteindelijk dan toch de goede richting naar het kasteel. Dan weer te veel naar links, dan naar rechts, dan maar omhoog proberen.....en wonderbaarlijk.... recht er op af. Je kan met een special nu eenmaal niet snel zakken, er is ook geen chute maar een velcro (niet aan te raden om die te

gebruiken op deze hoogte) dus dan maar uit de hoogte gooien. Iets meer pech als vorig jaar, de eerste marker er net voor en de tweede net achter...... Teleurgesteld maar enigszins toch voldaan want beiden zaten in de goeie lijn van het binnenplein... pech bij het gooien dus. Maar net als de vorige 3 jaar toch maar weer boven het kasteel gehangen. Yes ! Het kruis was ondertussen al weg dus dan maar landen en broodjes met warme choco nuttigen, kwestie van weer op temperatuur te komen. Vrijdag en Zaterdag geen vaart maar wel een competitie op het launchfield. Vanuit een mand een marker gooien naar een kruis, ongeveer 12meter verderop. Eerste prijs; 10 gram puur goud. Tweede en derde prijs; 5 gram goud. De moeite waard om mee te doen zou ik zeggen. Na een mooie worp op 35cm eindig ik op een mooie 2e plaats. Dus toch iets om mee naar huis te nemen !!!! Zondag werd er

gevaren, maar toch maar een wijze beslissing genomen om niet te varen met de special in nogal winderige en veranderlijke omstandigheden. Na een stevig maal terug afgezakt om rond 6u30, maandagmorgen, voldaan en tevree, in ons eigen vertrouwde bedje even onze roes te kunnen uitslapen...  Geert Van Wolvelaer

Voor het achtste achteréénvolgende jaar viert Portugal het begin van de lente met de Portugal Hot Air Ballooning Tran crossing. Gedurende 1 week vergezellen ons meer dan 30 ballonteams dwars door ons mooie land van Noord naar Zuid. Elk jaar bestaat dit dynamische evenement uit een tournee, wat diverse steden en gebieden van ons land met elkaar verbind. Onze grootste doel, naast de wedstrijden is om het hetelucht ballonvaren te promoten in Portugal. Over de afgelopen 8 jaar hebben we meer dan 30 steden aangedaan, deden er 250 ballonteams mee uit 20 verschillende landen. Het geheel werd beschreven door 200 journalisten en haalden we 350 artikels in diverse dag en weekbladen. De aandacht op de televisie ligt nu rond de 540 minuten. Onze ballontournee zal starten op 26 Maart. Voor meer info:  Paulo Caldeira,

Tel: 003512250745 30 of Fax: 00351225074539

PH-VCS, Schroeder Fire Balloons

voor Ton Kurvers, Nederland

OO-BKP, Cameron Z-120 voor

Gerrit Dekimpe, Belgie

Ultra Magic Balloons

Cameron Concept 90 "Austin"

voor Engeland

2 dezelfde ballonnen voor Turkije,

Cameron Z-210 en een Z-250

Ultra Magic Balloons

OO-BQB, Cameron Z-120

voor Belgie

D-ODON, Cameron Z-105

voor Duitsland

Ultra Magic Racer

voor Spanje

Ultra Magic Racer voor Japan

G-CHLL, Lindstrand Balloons

G-CCLG, Lindstrand Balloons

Lindstrand Balloons voor

Saga, Japan

Lindstrand Balloons:

"Dance with balloons"

Lindstrand Balloons:

"Cash Generator"

Ultra Magic Balloons voor Spanje

Lindstrand Balloons "Airtrackers"

OO-BXZ, Ultra Magic M-160

voor Madou Ballonvaarten Belgie

Je ziet dat geen enkel model onmogelijk blijkt als het gaat om hedendaagse ballontechniek. Linksonder de visual van de prachtige G-CDOG "Bulldog". Eigenaar John Lawrence Hilditch vertelde mij dat de ballon begin Maart de fabriek van Lindstrand zal verlaten en ik hoop alleen maar dat er iemand is die deze beauty naar een Nederlands ballonevenement haalt. De hond is het logo van Churchill verzekeringen in Engeland. De Cameron A 300 PH-SMR rechtsonder gaat in Nederland varen en is eigendom van Aerostat Ballonvaarten.

Onderstaande "Old McDonald's Farm Hot Air Balloon" wordt op dit moment gebouwd bij Aerostar Balloon Company. De verwachte oplevering is in Mei/Juni en de ballon gaat varen onder de Amerikaanse vlag.

Met dank aan Bart Geeraerts voor de informatie over de hond en farm special shapes. Neem even een kijkje op de website van Bart want deze site over special shapes uit de hele wereld is vernieuwd.

De nieuwe Ikea special shape die je in het vorige magazine al hebt gezien is inmiddels in gebruik genomen in Spanje. De eigenaar stuurde mij onlangs een aantal foto's. De beste man heet Jesus Gonzalez Green (Senior) en hij was de eerste piloot die in Spanje een brevet haalde in het jaar 1973. "De ballon is erg prettig te varen en is erg leuk omdat het met zijn handen zwaait als we stijgen en dalen. Als de stijging meer is dan 3 meter per seconde gaan de armen helemaal naar beneden en stopt hij ze bijna in zijn zakken" aldus Jesus. De ballon heeft een volume van 5000 kubieke meters en geschikt voor de piloot met 2 passagiers. Het bedrijf vaart meerder special shapes waaronder de "Carabela Santamaria", het prachtige schip van Forbes en het "Heineken" bier glas.   

Als laatste nieuwe ballon de prachtige aanwinst van Koen de Jonghe van het Belgische ballonbedrijf Flying Comics.

De OO-BSQ van twee kanten gefotografeerd.

Merk: Schroeder 42/24.

Wil jij de volgende keer je splinternieuwe ballon ook op een ereplaats in het Hot Air Magazine, stuur dan de visual of een foto naar info@hotair.nl en laat geheel Nederland en Belgie meegenieten van je nieuwe aanwinst.

Bennie Bos

Nick reisde af naar Montegi, Japan voor zijn derde achteréénvolgende jaar voor de laatste ronden van de Honda Grand Prix. Zijn moeder, Terri was in de gelegenheid om zijn nieuwe Lindstrand 60 X enveloppe mee te nemen met Polar Cargo, en daardoor kon Nick nu voor het eerst gebruik maken van zijn eigen materiaal in Japan. Het weer voor de eerste 2 oefenvaarten was perfect, maar helaas werden 4 wedstrijdvaarten gecanceld door hevige regenval en veel wind. Het was het slechtste jaar ooit voor dit evenement. In totaliteit werden er 17 opdrachten gezet op 5 vaarten. Nick won daar 3 van met scores kleiner dan een meter. Op een avond begon het vlak voor sunset te regenen en alle ballonnen werden doorweekt van het water. Op diezelfde avond trof het noodlot David Ross, de Amerikaanse observer, terwijl hij bezig was op een kruispunt met een GPS meting. Hij werd gegrepen

door een auto en brak beide schouders, had een zware hersenschudding en had meerdere breuken aan beide benen. Nick eindigde op de 2e positie, net als het jaar daarvoor. Het eten in Japan was al in mindere mate een uitdaging dan voorgaande jaren, de Jet-lag al een stuk minder, men went er aan.  Terri Donner 

De prachtige Lindstrand X wedstrijdballon rechtsonder wordt gevaren door Nick Donner

De voorbereidingen voor de 7e editie van TEXACO Elburg Ballooning op 15 Mei zijn in volle gang.

St. UNG evenementen, de organisatie van TEXACO Elburg Ballooning wil dit jaar het maximale aantal ballonnen naar Elburg halen. Inmiddels zijn er al een aantal ballonvaarders die zich hebben aangemeld. Er is nog plek. Heeft u interesse om dit jaar in Elburg op te stijgen, meldt u dan aan bij St. UNG evenementen Jan van Loo (0525-684340 of via email of Jacob Doornewaard (0525-621701). Er zijn geen inschrijfkosten, een vrijwillige bijdrage wordt door de organisatie op prijs gesteld. De balloncoördinatie ligt dit jaar in handen van Herman Kleinsmit van de Flying Balloon Compagnie uit Joure. Ook hier kunt u terecht voor informatie. Elburg Ballooning is een goed georganiseerd evenement wat traditiegetrouw wordt afgesloten met een heel erg gezellige après ballooning. Schrijf u dit jaar ook eens in. Jan van Loo

In de uitgave van januari heb je al kunnen genieten van een verhaal van Angel Aguirre, hij beschreef toen zijn prachtige avontuur "Ballonvaren over de Amazone". Enige tijd geleden maakte hij echter een andere bijzondere trip. Zand, veel zand in "Ballonvaren over de Sahara".  Het verhaal van Angel Aguirre:

Na ons grote succes in de Amazone begonnen we langzaam weer na te denken over ons volgende avontuur. Het plan werd gemaakt om met een 4x4 Pick Up en een kleine vrachtauto vol met ballonmateriaal het Afrikaanse continent binnen te trekken, Marokko te doorkruisen en te eindigen in Mauritanië en aldaar het zand te onderzoeken vanaf de grond en vanuit de lucht. Eigenlijk hadden we drie avonturen in één. De reis naar Mauritanië, ons verblijf aldaar en de terugreis. Twee auto's, negen mensen, een 210 enveloppe met een 1 bij 1.20 mand met daar omheen 12 tanks van 30 kilo en een complete 77 ballon en één doel voor ogen. Varen met een hetelucht ballon over 300 kilometer woestijn in diverse varianten, zonder enige steun vanaf de grond. Het echte avontuur begon al 30 seconden nadat we aan boord gingen van de oude truck. Het was erg koud en als het regende werden we nat. We

voelden de wind binnen in de truck. 20 uren lang reden we door ons eigen land Spanje, namen de boot en kwamen aan in Africa. Direct in de havenplaats Tanger liepen we al tegen de eerste bureaucratie op en ondervonden we veel problemen bij de grens met onze truck vol met "vreemde gevaarlijke tanks". Pas na 2

dagen werden we doorgelaten, Euphoria !!! Deze veranderingen van teneergeslagenheid naar blijdschap werd tijdens onze verdere reis heel gewoon. De helft van ons gezelschap zou met het vliegtuig naar Nouakchot komen, daarom moesten wij 24 uur per dag rijden om op tijd te arriveren. De zuidkust van Marokko van layoune naar Dakhla is een wild gebied met veel wrakken. Uitendelijk komen we aan bij de grens van Mauritanië en nerveus dachten we terug aan de problemen die we hadden gehad in Marokko. Maar . . . we waren nu in het echte Afrika en enkele geschenken waren genoeg om het land binnen te mogen. We moesten overschakelen van asfalt naar zand, van 70 km/h naar 20 km/h. Tegen de avond arriveerden we in Nouadhibou, de tweede belangrijke stad in Mauritanië. Eindelijk weer warm eten en een douche. Om een idee te krijgen wat Mauritanië eigenlijk is moet ik even uitleggen dat

Nouadhibou en de hoofdstad Nouakchot onderling verbonden zijn met 400 kilometer zand, stenen, nog meer zand en een heel lang strand, waar je alleen kan rijden gedurende laagwater periode. Hier heerst nog steeds de natuur boven technologie. Na een paar dagen "cross country", GPS navigatie en enkele malen normale

autopech, arriveerden we in Nouakchot, precies op tijd om onze vrienden te begroeten op het vliegveld. Ons volgende avontuur begon op dit moment. Na een korte briefing, boodschappen, controle van de voertuigen en het wisselen van geld, waren we gereed om naar het hart van Mauritanië te reizen. Ook nu weer is rijden onze hoofd bezigheid. We waren opgewonden om nu eindelijk op onze plaats van bestemming te komen, de zee van zand die we hadden uitgekozen voor onze ballonvaarten. We arriveerden in Chinguetti, een klein traditioneel woestijndorp. We bouwden ons kamp enkele kilometers buiten de stad op en maakten voorbereidingen aan de 2 ballonnen om de volgende ochtend een vaart te kunnen maken. Na een diner in het kamp gingen we slapen. Een ieder van ons sliep in een eigen duin onder de sterren en een enorme volle maan in een zeer rustige nacht. Waarschijnlijk

door de magische omstandigheden, of mogelijk door de sterke drang om te varen, sprong één van ons uit zijn slaapzak, maakte iedereen stuk voor stuk wakker en stelde voor om de nachtelijke dromen om te ruilen voor een andere droom . . . . "Zullen we een nachtvaart gaan maken ???". We genieten intens van enkele kleine

hopjes met de kleine ballon in het midden van de nacht. Het is 5.30 als we worden gewekt door het geluid van een mondharmonica en iedereen is direct enthousiast omdat we zo dadelijk die enorme zandvlakte vanuit de lucht gaan bekijken. We beginnen de grote ballon te inflaten en plotseling voelen we hoe de kalme wind veranderd. We moeten ineens hard werken om de ballon onder controle te houden en uiteindelijk vertrekken we en vergeten door deze plotselinge omslag onze instrumenten. Deze eerste opstijging is emotioneel na alle moeite die we hebben moeten doen om hier uiteindelijk te kunnen ballonvaren. 35 km/h op lage hoogte is een leuk vooruitzicht voor de landing. Na het passeren van enkele grote duinen besluiten we te landen voordat we een gebied binnengaan waar het erg moeilijk retrieven is. Toen bedachten we ineens dat we de kleine ballon niet hebben zien opstijgen. Toen

de volgploeg arriveerde vertelde men ons dat de 77 in de brand was gevlogen door de plotseling opkomende wind. De schade was dusdanig dat we er niet meer zouden kunnen varen. Maar de blijdschap over de eerste geslaagde vaart woog zwaarder dan deze kleine ramp en allemaal probeerden we de piloot die in de

brandende ballon had gestaan weer een beetje op te peppen. Het was tijd om de tanks te gaan vullen. In dit soort kleine stadjes zoals Chinguetti vonden we enkel kleine butaan tankjes van 10 kilo. Gastaken werd een inspannende klus, over het vullen van een 30 kilo ballon tank deden we maar liefst 2 uur. Daarna gingen we op pad naar Quadana, waar we onze lange afstand vaart zouden gaan maken. Het plan was om 300 kilometer te varen over een grote zee van zand in 3 verschillende vaarten en dan zonder assistentie van de volgploeg. Quadane is al heel lang een belangrijk handelscentrum voor kameel karavanen. We kampeerden in een schitterende plaats en maakten de voorbereidings voor de lange vaart. Tijdens de nacht die volgde stak de "Harmattan" de kop op. Deze typische noord-oost wind over de Sahara blies niet alleen wind maar ook het zand, een zware zandstorm dus. We hadden

geen andere keus dan onze geplande vaart te cancellen maar bleven enkele dagen ter plaatse, hopend dat de "Harmattan" af zou zwakken. Deze gaf echter niet toe en blies het zand overal waar het maar kon. In onze auto's, slaapzak, in de foto en videocamera's en zelfs in onze rijstvoorraad. De wind leerde ons een lesje

over wie nu eigenlijk de baas in de natuur was. Na 2 dagen zand te hebben gegeten, besloten we toch maar naar het zuiden te rijden naar Tidjikja, een zware maar spectaculaire route als alternatief op het ballonvaren op dat moment. Onderweg zien we de meest uitéénlopende landschappen voorbij komen, zwarte rotsen, duinen in diverse kleuren, rode heuvels enz. We rijden nu over een route die ook gebruikt werd in de beroemde rally van Parijs naar Dakar. Maar helaas, de "Harmattan" staat constant in ons gezicht te blazen. Onderweg komen we bij een nomaden familie. Ze wonen in een "Haima", een traditionele tent met een handvol geiten, een paar kippen en veel kinderen. We stoppen hier voor een pauze en onze eerste indruk van medelijden gaat al snel over in groot respect als we zien hoe wij door deze mensen behandeld worden. Alles wat ze hebben bieden ze ons aan om het ons zo comfortabel

mogelijk te maken. Na een gedenkwaardige nacht bij deze mensen beginnen we weer te denken of het niet mogelijk is om toch een vaart te maken. De weerscondities zitten aan de top maar ons hart wint het van ons verstand en binnen enkele minuten beginnen we met inflaten. Na een uur vechten tegen de wind en proberen

om de ballon rechtop te krijgen is het resultaat: het branderframe gebroken op 3 plekken en een paar scheuren van een meter in de ballon. Frustratie alom !!! Na bij gekomen te zijn van dit spektakel beginnen de nomaden vrouwen onze ballon te repareren. Wij hebben gelukkig nog de brander van de kleine ballon tot onze beschikking, dus we zijn nog optimistisch, we zouden nog kunnen varen. In de groep wordt nu hevig gediscussieerd over datgene waar we nu eigenlijk mee bezig zijn en we besluiten de weg terug te vervolgen naar Atar met in ons achterhoofd nog steeds de gedachte dat we gaan varen als dat mogelijk blijkt. De volgende dagen bestaan uit rijden, kamperen, lol en diverse vergeefse pogingen om te varen. "Harmattan'' stopt niet. Tot, enkele dagen later, we wakker worden in de buurt van Akjout. We kijken elkaar aan en denken allemaal hetzelfde, "er is geen wind". In een record tijd blazen we de ballon op

zonder problemen en uiteindelijk kunnen we gaan varen. German aan de brander, Hèctor als navigator, Viñas als fotograaf en ikzelf hang aan de toplijn op een plankje buiten de mand. Onze vaart gaat over de duinen en

wilde vlaktes en bieden ons een spectaculair zicht. We varen over een nomadenkamp, kuddes met kamelen en vele rode en zwarte heuvels welke een buitenaards beeld geven. We zijn werkelijk aan het hallucineren en zien daarbij over het hoofd dat de wind weer toeneemt. Ons oorspronkelijke plan was om een long distance te varen met diverse opstijgingen zonder assistentie maar de windrichting is niet zoals we gehoopt hadden en we besloten na een vaart van 2,5 uur te landen. We maakten een lange sleeplanding over een met stenen bezaaid veld en beschadigden daardoor 2 tanks behoorlijk zwaar die aan de buitenkant van de mand hingen. We waren nog steeds erg opgewonden van de vaart en moesten uren wachten op de crew. We gingen op zoek naar een betere startpositie om uiteindelijk goed over de grote zandvlakte te kunnen varen. Alweer een mislukte startpoging, Afrika overhandigd

ons de rekening, maar . . . we hebben geduld en gebruiken de tijd om gas te tanken en de brander beter af te stellen op het butaangas. Weer een rustige nacht en we besluiten op te stijgen voor zonsopkomst in het

donker. Nu varen we wel rechtstreeks naar de zandvlakte. Vreselijk spannend en als na een uur de zon opkomt zien we de enorme zandbak onder de mand doorschuiven. We hebben het idee van de driedaagse

vaart laten vallen wegens gebrek aan beschikbare dagen maar genieten nu intens van deze spectaculaire vaart. De laatste dag kunnen we nog één vaart maken, stijgen naar 4000 voet en kan Juanjo eindelijk met zijn parachute uit de mand springen. We brengen onze 4 vrienden weer naar het vliegveld van Nouakchot en beginnen ons laatste avontuur, de terugreis door Mauritania, de Sahara, Marokko, Gibraltar en komen uiteindelijk weer thuis na een schitterend en onvergetelijk avontuur.   Angel Aguirre

Lindsay Muir, een Engelse pilote heeft haar poging om een hoogterecord voor dames te verbeteren op 34.000 voet in Italië moeten staken in verband met het slechte weer. De uit Bishop's Castle, Shropshire afkomstige 46 jarige Lindsay had gehoopt haar ballon naar deze enorme hoogte te brengen boven de Noord-Italiaanse stad Cuneo. Haar pogingen werden de afgelopen 10 dagen echter keer op keer gecanceled door te harde wind. Lindsay, normaal werkzaam bij het bedrijf Virgin Balloon Flights in Telford is nu van plan haar poging voort te zetten in de lente in Engeland. Haar man Graham Hallet verteld, "ze is een beetje teneergeslagen omdat ze er van overtuigd was dat het deze keer zou lukken".

De 2 Japanse ballonpiloten Michio Kanda en Naoki Ishikawa hebben een aardig stuntje uitgehaald. Michio heeft diverse records met een ballon op zijn naam staan zoals duur, hoogte en afstand. Op 26 januari om 20:52 uur UTC stegen beidde heren op met de Amanogawa 2. Dit is een zelfgebouwde ballon, type AX-14,

inhoud 16,188 cubic meter. De heren hadden zichzelf tot doel gesteld om met deze gewone ballon de Pacific Ocean over te steken en in Noord Amerika weer te landen. Op de foto hiernaast zie je de ballon bij een testvaart. Het team startte op 26 januari vanuit Tochigi City, 100 km ten noorden van Tokyo aan de oostkust van Japan. De brander was een Cameron Mark IV (met vapor pilot lights) dubbele brander. Michio vertrouwt op deze brander en had hem ook al op vele andere recordpogingen gebruikt. Echter nog nooit had hij de brander gebruikt op de hoogte waarop nu werd gevaren. Wel het zelfde type brander maar dit exemplaar nog nooit. De pilot brander werd onstabiel op 10.000 voet hoogte en daardoor zaten ze regelmatig zonder vlam en kwamen in verkeerde windrichtingen terecht. Een ander probleem was, dat de start 1 a 2 uur vertraging opliep. Door deze 2 problemen kwam de ballon terecht in een CB met sneeuw welke zich 4 uur na de start ontwikkelde. Als ze op tijd waren vertrokken en door waren gestegen naar 20.000 voet, hadden ze geen last van deze CB gehad. De ballon heeft een extra soort folie aan de binnenkant, dat gebeurd wel vaker bij ballonnen voor deze extreme omstandigheden. Tijdens de vaart begon de folie te scheuren en tegen de tijd van landing was al een derde verdwenen. Aan boord was 2 ton LPG gas in 9 tanken. In de eerste 11 uren na de start was de helft al gebruikt. Een uur later besloot Michio de ballon in de Oceaan te landen omdat er

simpelweg niet genoeg brandstof zou zijn voor de gehele vaart en dan ook nog zonder de extra foliebekleding. Het was rond een uur of 9 op de 27e januari toen er vanuit het hoofdkwartier een reddingsactie werd gestart. De kustwacht stuurde een vliegtuig en een patrouille boot, deze laatste zou echter 50 tot 60 uur

onderweg zijn naar de landingsplek. Daarom werd er ook contact opgenomen met een containerschip wat redelijk in de buurt moest varen. De kustwacht vroeg de Japanse luchtmacht om een anti-onderzeeboot vliegtuig (P3C) te sturen en deze heeft met zijn radar de mogelijke landingsplek afgezocht. Naoki belde met de draagbare sateliet telefoon om te zeggen dat hij de motor hoorde van de P3C. Het containerschip werd naar de juiste plek gstuurd door de P3C radar. Ze lieten een reddingsloep zakken en haalden de 2 mannen, die gelukkig niet gewond waren aan boord. Het was een indrukwekkende

reddingsoperatie bij stormachtige winden van 20 knopen. 9 uur hebben de mannen moeten wachten op redding toen ze zich op een afstand van 1550 kilometer van de Japanse kust bevonden.

Afgelopen week viel een pakketje in de bus afkomstig uit Tsjechië. De inhoud bestond uit een uitnodiging voor deelname aan de Balloon Jam 2004 en een CD Rom. Op de schijf stonden 2 fraaie videofilmpjes over het evenement van 2003. Vorig jaar was ik er geweest en heb toen genoten van deze fraaie meeting in de prachtige stad Brno, de tweede grote stad in Tsjechië na Praag. Een prachtige oude stad met vele goed verzorgde oude gebouwen en een goede infrastructuur om de ballonnen te kunnen volgen. Tevens hebben we toen een bezoek gebracht aan de "Kubicek Balloons" fabriek. De Balloon Jam 2004 staat gepland van 2 t/m 6 Juni en men verwacht ongeveer 40 a 50 ballonnen. Registratie deadline is op 31 Maart. Alle informatie kun je vinden op de officiële website. Op de foto: geef mij een koud blikje ijsthee en een stuk droge worst en ik ben gelukkig.    Bennie Bos

De Britse ballonpiloten Andy Elson en Colin Prescot hebben bekend gemaakt dat ze in de zomer van 2005 een nieuwe poging zullen ondernemen om het wereld hoogterecord met een ballon te verbreken. Hun poging vanuit Cornwall in September 2003 werd afgebroken toen een 8 meter lange scheur ontstond in de helium ballon tijdens de opbouwfase. De piloten willen het komende jaar gebruiken om de ballon en de gondel verder te verbeteren. Tevens onderzoeken ze verschillende plaatsen en manieren om te starten om zo hun kans van slagen te vergroten. Andy Elson, piloot en project director verteld dat de problemen van afgelopen jaar en enorme teleurstelling waren maar dat ze met de volgende poging geen haast hebben. “Als ingenieur ben ik eigenlijk nooit echt gelukkig totdat het moment dat er iets stuk gaat, Als we iets niet testen tot op het moment van breken,

dan hebben we het niet goed genoeg getest”. “Maar als piloot ter plaatse met alles klaar voor de start was het wel een enorme domper op de feestvreugde”. “Ik ben de afgelopen maanden met mijn team aan het

onderzoeken geweest wat er nu eigenlijk mis ging en hoe we dat de volgende keer kunnen voorkomen”. “We hebben dan ook besloten dat het realistisch gezien niet mogelijk is om dit jaar nog een poging te doen. Het team van Elson in het QinetQ 1 hoofdkwartier in in Glastonbury, Somerset bestudeerd manieren om de kwaliteit en de duurzaamheid van de ballon te verbeteren. Colin Prescot, uit Stockbridge in Hampshire zegt, “er zijn altijd verbeteringen mogelijk en er is geen noodzaak dat we ons te snel in de volgende poging storten. “Met de ervaring die we afgelopen September hebben opgedaan kunnen we nu van een betere kans op slagen spreken voor onze volgende poging. Zoals dus gezegd, de volgende poging van de twee piloten staat gepland voor de zomer van 2005 en mogelijk zullen we nu wel “live” de poging zien slagen met de ballon naar 40 kilometer hoogte.

Het is 3 januari, ongeveer half drie zaterdagsmiddags wanneer we met een volgbus van ballonteam Wessel, met daarin een enthousiaste groep passagiers het Bennekomse weiland indraaien, buiten lekker koud, een witte wereld, een mooi wolkendek en een kleine 10 knopen wind, die een beetje varieert op hoogte, in

snelheid en richting, leuke passagiers en een ervaren ballonvaarder, kortom goede ingrediënten voor een mooie 10^e vaart. Iedereen heeft er zin in, dus in “no-time” ligt de ballon gereed om gevuld te worden. Mees van Dijk van Ballonteam Wessel uit Kootwijkerbroek geeft de laatste aanwijzingen aan de crew en hij brieft de passagiers. De ventilator draait op volle toeren en binnen korte tijd brult de brander z’n warmte in de ballon, de ballon komt langzaam overeind, passagiers stappen in en na een paar korte branderstoten is de ballon met z’n passagiers klaar voor het witte avontuur. Heel langzaam komt de ballon los van de grond, de achterblijvers worden vrolijk uitgezwaaid en een betoverend uitzicht strekt zich rondom ons uit. Eduart (crewlid) maakt volop foto’s van “zijn boerderij met daarbij een mooie oude schaapskooi”, zo’n kans krijg je niet zo vaak. We stijgen langzaam door naar 1000 voet, voor ons ligt de A12 met daarachter Ede. Mees laat de ballon langzaam om z’n as draaien, zodat wij ook een mooi uitzicht op de Grebbeberg en daarachter de Rijn krijgen. Mees merkt door gebruik te maken van de verschillende windrichtingen, op verschillende hoogten dat we een kleine kans maken om bij Kootwijkerbroek uit te komen. Daar komen namelijk de meeste passagiers vandaan inclusief ikzelf. Hoe hoger we varen hoe kouder het wordt, temperaturen rond het vriespunt, maar gelukkig hebben we door het varen geen last

van een koude wind. Ook als je naar beneden kijkt ben je de kou snel vergeten. Wat een mooie witte wereld, Ede laten we ondertussen achter ons en we zakken naar ongeveer 1000 voet, links van ons zien we Ederveen en Renswoude liggen, rechts van ons de hogere gebouwen van Arnhem en onder ons de bossen bij

lunteren en het Wekeromse zand. Een ultra-light vliegtuigje komt ons even bezoeken, het draait een rondje om de ballon heen, er wordt uitbundig naar elkaar gezwaaid en na even met zijn vleugels te wuiven vliegt het vliegtuigje weer terug naar zijn thuisbasis.Schitterende villa’s die normaal verscholen in de bossen liggen, zijn nu goed te zien, het bosbad van Lunteren, de brandtoren en we varen rustig verder, meegevoerd door de wind. Voor ons komt het buurtschap “De Valk” en we zien dat we ineens gevolgd worden door twee volgbussen, Peter van Harten met z’n crew kan natuurlijk niet in huis blijven zitten als je collega er met een ballon aan komt. Honden blaffen, kinderen zwaaien, de boer houdt op met vegen… iedereen kijkt omhoog naar deze mooie ballon. Voor ons komt Kootwijkerbroek in zicht, ook vanaf deze plaats complimenten aan Mees, die het toch weer voor elkaar krijgt om daar te landen, op de

kaart zien we onze afgelegde vaartroute. We komen bijna recht over mijn huis heen, ik heb geluk dat er meer dan 100 foto’s op mijn toestel kunnen, het toestel wordt bijna warm van al dat geklik. We krijgen instructies voor de landing ”door de knieën, lussen aan de binnenzijde van de mand vasthouden en niet uitstappen voordat Mees een seintje geeft”, maar eerst krijgen we Kootwijkerbroek nog vanaf lage hoogte te zien. Kinderen beginnen met hun fietsjes achter onze ballon aan te rijden, scooters toeteren en volgen

ons, maar helaas aan al het moois komt een eind, voor ons komt een mooi weiland in zicht, laatste instructie van Mees, en met een paar mooie stoten staan we weer aan de grond. Op de grond begin je pas weer in de gaten te krijgen dat het koud is, Doordat onze crew assistentie van de crew van Peter van Harten krijgt, is de ballon in korte tijd ingepakt en zit het erop. Een schitterende vaart boven een wit landschap die ons gebracht heeft in ons eigen dorp, voor herhaling vatbaar! Na een verzoek van de webmaster van HOTAIR.NL heb ik bovenstaande vaart beschreven, vanaf ongeveer de kleuterschool ben ik verslaafd aan alles wat maar met luchtvaart te maken heeft, vele vluchten en vaarten heb ik al gemaakt. Zelf ben ik in mijn vrije tijd werkzaam bij het helikopterbedrijf Heliflight & Events BV  Daar werk ik sinds 1999, ik ben daar operationeel medewerker, dat houdt in helpen met

grondploegen, papierwerk, luchtfotografie, vliegveiligheid enz. Sinds kort ben ik ook bezig met de opleiding tot helikopterpiloot. Dus de meeste uren die ik in de lucht heb doorgebracht zijn met een helikopter geweest, maar alles wat maar vliegt of vaart door de lucht blijft zijn aantrekkingskracht op mij houden.

Gerben van Beek (email)

De DVD "A3 Ballon in de media III" is vanaf nu te koop. Afgelopen week viel het pakketje in de brievenbus en diezelfde avond ben ik er eens rustig voor gaan zitten. Verpakt in een groot DVD doosje en voorzien van full color inlay ziet het geheel er zeer verzorgd uit. De vermelding "Speelduur 2 uur" beloofde wat.

Op de achterzijde staat de inhoud vermeld, maar liefst 18 onderwerpen. Allereerst een lange docu over het "Culi Air" Project. Diverse tv uitzendingen over dit onderwerp komen in beeld gevolgd door een special waarvan ik het kippenvel op mijn rug kreeg. Enkele maanden geleden had ik het grote geluk om persoonlijk

deel te mogen nemen aan dit unieke project. Ik heb hiervan prachtige foto's kunnen maken en mijn verslag daarvan heb je allang kunnen lezen. Foto's van dit project vind je via de knoppen op "Ballooning Pictures" hierboven. Rond onze 3 ballonnen cirkelde constant een helikopter en ik zag nu op deze DVD voor het eerst het resultaat van de opnames die hieruit gemaakt zijn. Onvoorstelbaar mooie beelden, en dan overdrijf ik nog niet eens. Werkelijk prachtig zoals de 3 gekoppelde ballonnen in beeld worden gebracht. Heel duidelijk zie je ook de 2 para's Jean Louis Becker en Bob Draaier boven op de ballon lopen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Omdat de jongens zelf ook een camera bij zich hadden kun je hun verrichtingen van zeer dichtbij aanschouwen. Verder bevat de DVD vele parachutesprongen vanuit ballonnen met uiteraard camerabeelden genomen vanaf de helms van de springers, de documentaire van Willibrord over de overtocht van de toendertijd grootste ballon ter wereld van Engeland naar Belgie, het wereldrecord parachute springen vanuit de ballon met 20 para's (ook voor mij een prachtig souvenir, want daar hing ik op 100 meter naast) en schitterende beelden van A3 ballon in Thailand. Verder vele leuke tv opnames van onder andere een doodsbange Linda de Mol, Wedden Dat, Bart de Graaf, Willem Wever en nog veel meer mooie opnames. Kortom, een DVD die eigenlijk niet in de verzameling van een ballonliefhebber mag ontbreken. Voor het geld hoef je het zeker niet te laten en hij is

eenvoudig te bestellen via de site van A3. Ga naar de website en klik door naar Shop en Bestelformulier. De kosten per DVD zijn 8 Euro en daar komt per bestelling 4,95 Euro bij. Het pakketje wordt dan per post met factuur en acceptgiro toegestuurd. Ook na telefonisch overleg is de DVD op de zaak af te halen voor 8 Euro. De prijzen zijn inclusief BTW.    Bennie Bos

In 2002 bleek het al een groot succes; Het Flevolands Ballonfestival. En ook dit jaar zal er weer een grote verscheidenheid aan heteluchtballonnen opstijgen vanaf de voetbalvelden bij asvDronten. Op 5 juni vindt daar namelijk de tweede editie plaats van het Flevolands Ballonfestival. Stichting ProDronten en asvDronten

tekenen beiden voor dit evenement, dat in 2002 al een groot succes bleek. Toen trok het Ballonfestival als afsluiting van de Meerpaaldagen meer dan 7.200 bezoekers, een onverwacht hoog bezoekersaantal. Dit jaar is er gekozen voor een andere opzet. Het Flevolands Ballonfestival is losgekoppeld van de Meerpaaldagen en zal plaatsvinden op zaterdag 5 juni, om 18.00 uur. Dit om alle inwoners van Dronten, Flevoland en daarbuiten een breder scala aan evenementen te kunnen bieden en omdat er een klein aantal bezwaren zijn binnengekomen vanwege het plaatsvinden van het evenement op een zondag. Maar het blijft nog steeds een gratis toegankelijk evenement voor jong en oud. Een spectaculair gezicht zal het zijn als de ballonnen één voor één het luchtruim zullen kiezen, ballonnen in verschillende formaten, met verschillende kleuren en vormen, want het aantal ‘special shapes’ zal dit jaar groter zijn dan

tijdens het eerste Ballonfestival. De organisatie hoopt een aantal van 35 ballonnen te kunnen laten opstijgen.  Meer informatie: Stichting ProDronten - GSM 06 42 20 60 42 of via e-mail. Bert-Jan Idzinga

Wat is dit nu, Don Cameron, eigenaar van de grootste ballonfabriek ter wereld, Cameron Balloons in Engeland, onder zware politie bewaking ??? Schijn bedriegd !! De fabriek van Don staat in St. John Street in Bedminster en hij heeft een ruimte in zijn fabriekshal ter beschikking gesteld aan de heren Nick Tizzard, Jamie Joyce en Stuart Seddon van de lokale politie zodat zij vanaf deze basis hun werk kunnen gaan doen. De mannen lopen de patrouilles in de omgeving en onderhouden de contacten tussen de diverse bedrijven en houden op deze manier de veiligheid in de buurt onder controle. Hannah Cameron van Cameron Balloons verteld: "We werken met veel plezier in Bedminster en veel van onze werknemers wonen ook in deze omgeving. Door mee te werken aan dit project en de politie te steunen werken wij ook mee aan een stukje veiligheid in onze omgeving.   Hannah Cameron

Tijdens de meeting op 26 en 27 januari in Lausanne, heeft de FAI Executive Board helaas moeten besluiten dat de selectieprocedure voor de 3e World Air Games 2005 wordt stopgezet. Polen en Maleisié waren nog in de race om dit prestigieuze evenement te organiseren en zijn inmiddels geïnformeerd. Als reden voor dit besluit wordt aangevoerd dat men meent niet meer genoeg tijd te hebben tot het evenement midden 2005 om alle organisatorische problemen rond te krijgen. Er werd duidelijk gemaakt dat dit besluit niet genomen is omdat er geen vertrouwen in beide landen bestond. De FAI heeft de landen bedankt voor hun al geleverde inzet en nodigde hen uit om bij een volgende World Air Games weer van de partij te zijn.   Jean Marc

De World Air games is een groot gecombineerd evenement voor diverse luchtvaart onderdelen

waaronder helicopters, Ultra lights en ook hetelucht en gasballonnen. Deze foto van een gedeelte van "onze troepen" maakte ik tijdens de 2e World Air Games in Sevilla , Spanje bij de openingsceremonie.   Bennie Bos

In Augustus 2000 maakten Laurent Lajoye en Christophe Houver een Trans-Atlantische vaart met hun Roziere ballon. Over die vaart en de voorbereidingen daarvan is in 2001 een prachtig boek verschenen wat ik diezelfde zomer in Frankrijk in handen heb gekregen en kon laten signeren door Laurent. De heren hebben nu aangekondigd om in de zomer van 2004 de eerste Trans-Eurasia vaart te maken. Vanuit Frankrijk en dan oostwaarts. Men gaat de vaart maken ter ere van de 250e verjaardag van Jean-François Pilâtre de Rozier.  Bennie Bos

In nauwe samenwerking met Stad Waregem en WTV-FOCUS regionale televisie organiseren wij op zaterdag 24 en zondag 25 april e.k.: BALLONS BOVEN WAREGEM op de Gaverbeekhippodroom te Waregem. Gezien de zware tegenslagen met het weer (3 jaar na elkaar waren de weergoden ons niet goed gezind), en de

gevolgen hiervan op ons budget, en het afhaken van enkele belangrijke sponsors, geen grootschalige ballonhappening deze keer maar wel een gemoedelijke kleinere ballonmeeting. Toch zullen wij ons best doen om er een prachtig evenement van te maken waar jong en oud plezier aan zullen beleven. Onze belangrijkste bedoeling is simpel: positieve reclame maken voor onze passie: BALLONVAREN. Daarom zijn we bezig een totaal nieuw concept uit te werken waarvan de krijtlijnen echter reeds vaststaan.  GRATIS toegang op de Hippodroom voor alle bezoekers. Heteluchtballon wedstrijd in samenwerking met de sportcommissie van de ballonfederatie KBBF. (Challenge stad Waregem. Vaarten voorzien op zaterdagavond, zondagmorgen en zondagavond. Op zondag tevens groot feest “kinderstad Waregem” op de hippodroom met tal van attracties, bezienswaardigheden en optredens. Ook

op zondag: “old timer balloon meeting” met de presentatie van talrijke oude ballonnen. Dank zij de reeds talrijke toezeggingen van ballonteams zullen er toch veel ballonnen te zien zijn, waaronder enkele nieuwe en zelfs enkele specials. Alle piloten komen met eigen passagiers en louter uit solidariteit omdat deze meeting zou kunnen blijven bestaan. Wie zegt dat samenhorigheid onder ballonvaarders ver te zoeken is moet zeker komen kijken. Het is enorm hoeveel steun wij kregen van onze collega’s!   Gino Ciers

Beste ballonvaarders, ik denk dat een aantal van jullie verrast zijn met de mededeling dat Rainer Haßold en ik als regerend wereldkampioen gasballonvaren onze titel niet langer gaan verdedigen. Ik wil daartoe het één en ander uitleggen en tevens mijn plannen voor de komende wereldkampioenschappen voorleggen. In de jaren

tussen 1992 en 1997 behaalden Rainer en ik drie maal de titel "Duits Kampioen", één maal vice wereldkampioen en twee maal wereldkampioen. Toen we de tweede nationale titel behaalden, kondigde ik al aan dat als we voor de derde keer zouden winnen, we zouden stoppen. Daarna was ik tweemaal wedstrijdleider op nationale kampioenschappen, wat ik erg leuk heb gevonden en ik hoop, de deelnemers ook. Omdat er geen wereldkampioenschappen gasballonvaren meer werden georganiseerd hebben we ook nooit onze titel meer kunnen verdedigen. Er zijn nu acht jaren verstreken sinds de laatste wedstrijd in 1996 en niemand was nog geïnteresseerd om de organisatie op zich te nemen. Ik zal echter alles doen om deze traditie in stand te houden. Ik kan me niet voorstellen dat er geen belangstelling meer is voor deze competitie. Naast het persoonlijke succes, herinner ik me de dagen in Obertraun,

Albuquerque en Bitterfeld als een prachtige tijd. Op bovenstaande foto zie je de huidige wereldkampioenen gasballonvaren Rainer Haßold en Thomas Fink. Het was mogelijk om oude contacten te verstevigen en nieuwe contacten te leggen. In mijn tijd als wedstrijdleider hadden mijn team en ik altijd een hoop lol en het nodige werk. Door mij aan te melden als wedstrijdleider voor het komende wereldkampioenschap hoop ik het

project nieuw leven in te blazen. En laten we eerlijk zijn, na een pauze van acht jaar is de kans klein dat we onze titel nog met succes kunnen verdedigen. Ik vind het jammer dat ballonevenementen steeds groter en groter worden, en ook veel duurder en dat vind ik niet passen in deze tijd waar bijna nergens meer geld voor beschikbaar is. Met de komende wedstrijd in Bitterfeld wil ik bewijzen dat het mogelijk is om een evenement te organiseren zonder een groot budget maar wel acceptabel en uitdagend voor de deelnemers. Dit willen we onder andere op de volgende manieren bereiken: We kiezen een locatie waar genoeg goedkope waterstof gas aanwezig is, de officials werken gratis, de observers worden geregeld en onderhouden door de deelnemers, zij moeten tevens in staat zijn om mee te helpen de gasballon op te bouwen, dit zou een crewlid kunnen schelen. We hebben maar één persoon per taak, en

iedereen zal een ander moeten helpen. Het debriefen zal moeten gebeuren door diegene die op dat moment even niks te doen heeft. Op deze manier besparen we 4 debriefers, die op een gasballon competitie toch niet zo heel veel te doen hebben. Uitnodigingen alleen aan Europese officials om reiskosten te besparen.

Ik heb drie wedstrijdvaarten gepland in deze week, waarvan één een echte maximum distance zal moeten zijn, indien mogelijk. Als het weer het toelaat zou ik 10 opdrachten willen geven. Ik wens iedereen een onvergetelijke week in Bitterfeld en zou het alleen maar toejuichen als andere nationale Aero Clubs ook een project als deze op poten zouden zetten.  Thomas Fink

Als het aan een aantal wetenschappers uit Californië ligt wordt Mars in de toekomst mogelijk overspoeld met kleine, op afstand bedienbare ballonnen met daaronder een grote hoeveelheid minirobotjes. Deze door de Nasa ondersteunde wetenschappers zijn bezig met de ontwikkeling van de StratoSail, een ballon met vleugels, welke maanden lang nauwkeurig geleid kan worden door de winden op Mars. Net als weerballonnen kan de StratoSail camera's en andere gadgets meenemen om onderzoek te doen naar mogelijke plekken voor menselijke missie's. De ballonnen, Directed Aerial Robot Explorers (Dares) kunnen de atmosfeer maandenlang grondig onderzoeken en eventueel een massa miniprobes uitzetten voor experimenten. Ballonnen worden al langer ingezet als observatie platvorm omdat ze relatief goedkoop zijn en weinig stroom gebruiken. Enkele ballonnen zijn al naar plaatsen gestuurd waar nog geen mens ooit geweest is. In 1985 werden 2 ballonnen omhoog gestuurd om de atmosfeer rond Venus te bestuderen. Dit project ging mis omdat er geen rekening was gehouden met de sterke wind rond de planeet. Dat probleem is bij de StratoSail ballonnen opgelost door enkele kilometers onder de ballon een stabilisatievleugel te hangen. De vleugel fungeert als een soort zeil wat tegen de wind in vaart en daardoor op zijn plaats blijft en hierdoor hoeft men geen gebruik te maken van energie vretende motortjes. 

Het onderzoek is pas in de eerste fase en werd onlangs door Dr Pankine en zijn team gepresenteerd op het Space Technology and Applications International Forum in Albuquerque.  BBC News

Ik ontving nog een email van Kathy Lester Ross, de vrouw van David Ross, de observer met het ernstige ongeluk in Japan tijdens de Montegi wedstrijd. Ze laat weten dat ze iedereen heel erg wil bedanken voor het medeleven en dat David intussen een hoop heeft overwonnen. "I am on a 20 mile journey and am moving 1/8th of an inch at a time....but I am moving forward!" aldus David. Diegene die de volledige mail willen lezen kunnen even contact opnemen met mij via email. Voor zover de editie van Februari 2004, ik hoop dat je weer met plezier aanwezig bent geweest en zie je graag over een maandje hier terug. Mijn dank gaat uit naar een ieder die de moeite heeft genomen om de verhalen uit deze editie te schrijven. Jouw verhaal is natuurlijk ook altijd welkom. Reactie's op deze website mag je altijd mailen, groot en klein. Met de vriendelijke groeten, uw webmaster, Bennie Bos