Uitgave 43 - December 2005 - Jaargang 4

1

Het grootste avontuur van ons leven

Tekst: Bob Berben, Foto's: Benoit Simeons

Het begin van dit verhaal ligt in Chateau d’Oex tijdens de meeting dit jaar in januari. Benoit maakt er kennis met Troy en Tami Bradley, een Amerikaans zeer vriendelijk sportief koppel met uitzonderlijke ballonervaring. Troy heeft momenteel 48 wereldrecords met gasballonnen op zijn naam (moet er nog zand zijn ?).

Enkele dagen later ben ik ook in Zwitserland en mag het enorm aangename voorstel vernemen dat Troy zijn gasballon aan ons wil lenen voor de Gordon Bennett race dit jaar in Albuquerque.  Waaww!!!  Dit is een droomvoorstel. Niet alleen kostenbesparend, maar Troy wil ons volledig helpen met crew, headquarters, chase vehicle, zijn know how, etc…  eigenlijk te mooi om waar te zijn. Dit impliceert wel een Amerikaanse gelijkstelling van onze vergunning, maar dat nemen we er graag bij. De uitnodigingen voor de G.B. worden verstuurd en we schrijven ons in met de gasballon N6326T, een 880 m³ Padelt. Heel veel technisch voorbereiden kunnen we niet echt, want we zullen moeten wachten om

de mand te arrangeren naar onze goesting (verkozen als mooiste Nederlands woord) als we ter plaatse zijn. Foto’s van de mand geven enkel letterlijk en figuurlijk een “lichte” indruk. Gelukkig beginnen we op tijd aan de “acceptance-file” voor onze vergunning, want sinds de evenementen van 2001 is er wel veel veranderd en

wordt alles gecheckt. Na 2 maanden vernemen we dat we geen terroristen zijn. Dat is toch al een geruststelling want het feit dat ik 3 jaar in Algerije als piloot gewerkt en gewoond heb is redelijk verdacht. Al het nodige materiaal wordt gewikt en gewogen en meegegeven met de Belgica 2. Bedankt aan het hele team van Ronny en Luc voor de altijd goede samenwerking op alle gebied en de goede ambiance. Het is al vlug eind augustus en ons Belgisch weer is zo goed dat de warmeluchtpannen van het dak gevlogen worden, met bijna geen tijd die nog overschiet om echte voorbereidingen te doen. Dus iets filosofischer aanpakken en gewoon op tijd in vakantiestemming naar ons doel afreizen. Na een lange vermoeiende reis met het nodige uitkleden en poederchecken van laptops en andere onaangename security-check praktijken komen we in het ballonmekka aan. We worden aangenaam verrast

door een kleine tentoonstelling van de Gordon geschiedenis in de aankomsthal van de luchthaven. De 6 kristallen ballons van Tsjechische makelij met Amerikaanse kleursmaak voor de eerste 3 teams blinken in de gepantserde vitrinekast. We rijden naar huize Bradley en worden vriendelijk ontvangen en bekijken al direct

onze nieuwe kleine living waar we zo ver mogelijk mee hopen te varen. Het contrast van deze super light versie is groot met alle andere heavy-big-xxl spullen die in de Amerikaanse maatschappij ter consumptie worden aangeboden. Eerst eens goed uitslapen en dan begint de job om de mand volledig uit te rusten. Colson bandjes, velcro, tape en ijzerdraad doen wonderen en “klaar is Kees”.  Guy doorkruist heel Albuquerque om allerhande materiaal te vinden. Gezien we toch eerst de enveloppe wilden zien hebben we in de workshop van Gary, onder zwaar onweer, ons beestje uitgepakt en de fast deflation port losgemaakt en opnieuw geïnstalleerd. Dat zelf eerst eens in handen hebben en zien geeft toch meer geruststelling. Tijdens de general briefing ziet het er al naar uit dat de meteo zou kunnen meezitten en de flow een mooie afstand voorspelt. Ik zou al heel tevreden zijn als we eens een echte

mooie lange vaart zouden kunnen maken, onafgezien van de behaalde plaats. Zoiets zeg ik op dat moment niet tegen Benoit, want hij is ruim jonger en staat nog veel scherper vóór de start, en wil alleen maar winnen, nog voor we ingestapt zijn. Bij mij komt dat pas in vlucht als ik de dingen zie evolueren. Maar ja, de 2 ingrediënten samen maken een goede omelet denk ik zo. Dan is het zo ver.

Ballonmeister Gary en crew vullen de ballon volgens de regels van de kunst, en ik was verbaasd dat een Padelt ruim meer werk vergt dan een netloze Wörner. Miche en Anaïs halen nog de last minute fresh catering en enkele onvoorziene vrienden en kennissen komen op het laatst nog afscheid nemen. Tatatataaa ta ta ….

en voor de eerste maal varen we boven Amerikaans grondgebied in een gasbel. Het doet altijd nog iets om onder ons volkslied op te stijgen, ik hoop dat die traditie nooit verloren zal gaan. ABQ centre wordt gecontacteerd met xtpr op 6403, en al vlug is het donker. Onze strategie is niet direct over Sandia Peak te gaan maar lager via de noordelijke flank te passeren. We varen eerst een beetje in formatie met de Canadezen Leo en Danielle en roepen bezorgd “soyez sage dans la nacelle!!!!" met Canadees-Frans antwoord: ”ouiiee, ouiee caa faaiit loongteeemps qu’on est maariééé “ In de schemering zien we Richard zeer laag zakken ?? dat zal zijn reden wel hebben zeker !! We moeten hier goed opletten voor de topografie en het is pikdonker achter de bergketen buiten het licht van de stad. Ik begin toch al direct aan mijn eerste sandwich ( hoe verser hoe beter !!!) Voor obstacle-clearance en gewenste

koers moeten we tussen 9000 en 9500 voet aanhouden. Dit is goed te doen zonder verbruik en blijkbaar was het een goede zaak geweest om niet te vroeg te vullen. Na enkele uren de eerste “$#@*….” transponder kapot. De zekering van de voeding is gesmolten, maar we hebben wel de goede reserve-fuses mee. Eerst

simpel deze vervangen en uitproberen en het werkt weer, maar ik vertrouw het niet want er moet een reden zijn. Dus de gehele bedrading nazien met vergrootglas (waarvoor Benoit mij vroeger nog heeft uitgelachen waarom ik dat spul wel aan boord wilde??).  En na wat puzzel en zoekwerk probleem gevonden en opgelost met veel geknutsel.  OK, problem solved, what’s next ? Benoit ligt te slapen en plots voel ik me gedesoriënteerd. Ineens zie ik in een zeer vage schemering een berg voor me. Instinctief heb ik direct een zak ballast vast. Het is zo pikdonker dat het moeilijk in te schatten is hoeveel afstand er nog is tot die berg en welke richting we varen. Ik maak Benoit wakker, die echt verschiet ( sorry Ben, maar het is voor de safety en dat is de allereerste keer dat dit is gebeurd zolang we samen gasballonvaren). Begrijpelijk dat hij ook niet direct de juiste inschatting kan maken. We raken zeker niet in paniek en door alle licht aan boord te verduisteren zien we toch iets zoals een kat in het donker. We varen inderdaad niet in de richting van de berg, dat is al iets, maar op dat moment voelen we een duidelijke windshear (achteraf ook zeer goed te zien op de GPS-readout). Onze ogen zijn aangepast aan de totale donkerte en zien dat we safe zijn. Alles weer onder controle en ik check de topografische kaarten die bevestigen dat we al die tijd hoog genoeg geweest zijn. We zitten ten westen van Bernal. Maar ik moet toegeven dat ik dit nooit eerder meegemaakt heb op mijn totale vliegervaring van zo’n 20.000 uren. Ik kan het alleen maar plaatsen als

een gezichtsbedrog in de pikdonkere nacht om de bergen ten zuidwesten van Las Vegas (niet het gokparadijs) dichterbij te schatten dan de werkelijke afstand. Moraal van het verhaal, nooit de menselijke performance overschatten en altijd alert blijven. Normaal wordt de G.B. georganiseerd in een periode rond

volle maan, maar dit jaar moest de race zich aanpassen aan de fiesta, en die was bij nieuwe maan. We komen weer tot volledige rust en Benoit verdient opnieuw zijn slaap. Ik zet mijn headsetradiootje van enkele grammen op met heerlijke aangepaste country en western muziek en zeer goed van kwaliteit. Mijn ondervinding is dat in de States de TV niet veel voorstelt met dat slechte NTSC systeem, maar hun FM muziekkwaliteit op de radio is daarentegen veel beter dan bij ons. Ik verorber veel van de verse sandwiches en als dat zo doorgaat hoop ik dat die vlucht niet te lang zal duren, want dan zitten we op water en géén brood meer. Benoit neemt over en ik slaap direct in als een klein varkentje. Rrrrrrrrrrrrrrr. Af en toe overstemt het nachtelijk gehuil van een coyote de stilte en dat is gewoon magnifiek. We verlaten New Mexico en nemen een stukje Texas mee en komen tegen

zonsopgang in Oklahoma. Ze noemen dat hier de “Great Plains” en die onmetelijke vlaktes van Kansas konden geen betere naam krijgen. Aan dat landschap van vierkante lappen grond met horizontale en verticale loodrechte banen komt geen einde. Zo te zien is hier een landbouwer met 200 hectare een keuterboertje.

De meeste farms zijn volledig geautomatiseerd en hier en daar is er een privé vliegveldje bij. Er is hoge bewolking en daardoor warmt de ballon niet veel op en varen we heel stabiel. Eigenlijk onwaarschijnlijk, maar we hebben de hele vaart boven de USA in ongecontroleerd gebied G en E kunnen blijven, natuurlijk wel lang

op voorhand bijgestuurd om zeker Chicago area te vermijden. Alle instrumenten en materiaal functioneren goed, het elektriciteitsverbruik klopt met wat we voorzien hadden, de ambiance is heel goed en de Waal en de Vlaming maken geen ruzie, we slapen relatief goed om beurten en alle andere schakels in de ketting houden stand. We gaan de tweede nacht in en Lou voorziet de landing in de buurt van Madison enkele uren na zonsopgang, gezien de voorspelde onweersbuien boven Lake Michigan. En inderdaad, zo rond 4 uur local time zien we boven Chicago het lichtspel, voor de klank zitten we ruim te ver, maar daar treuren we niet om. We aanschouwen weer een prachtige zonsopgang en Luc Trullemans ziet het helemaal zitten om door te gaan voor een derde nacht en nog een volle dag met bestemming Quebec zonder onweer. Dat is even slikken en we zetten alles op een rij wat nog kan en

niet. In een gasballon zijn vele handelingen onomkeerbaar en dat maakt het juist zo spannend en moeilijk. Elke schep zand die overboord gaat is definitief verloren, elke klim naar een nieuw plafond kost ballast en gas, elke klim zelfs onder het plafond of daling om andere stuurwind te zoeken hetzelfde. Dus men moet als een

vrekkige Schot omgaan met deze precieuze elementen en soms moeilijke keuzes maken. We mogen zeggen dat we in totaal op deze vaart 3 zakken verspeeld hebben door te gokken. Maar op dit moment hebben we nog van alles genoeg en zien het zitten om er voor te gaan zoals de tovenaar het ons voorstelt. We komen aan de oever van Lake Michigan en laten weten aan Green Bay FSS wat de plannen zijn want het is toch een grote plas water om over te steken en search en rescue is hier natuurlijk meer dan nodig als we het sop in gaan. Wel even verbazing bij de luchtverkeersleiding “ what the hell are you doing up there in a balloon folks, and say again your point of departure and destination“. We dienen ons flightplan in om Canada binnen te komen en verwittigen ABQ headquarters van onze intenties. Dan komt het mooiste deel van de vaart bij het overvaren vanaf de oostelijke oever van Lake

Michigan tot na het passeren van Lake Huron, dat feëriek samenvalt met zonsondergang. Gewoonweg magnifieke natuur om stil van te worden. We hebben de crew aan de lijn en die hebben nog steeds geen bed gezien. Dus strenge formele orders van onze kant gebieden hen te gaan slapen in een hotel en gelukkig

hebben ze toch naar ons geluisterd. We zien echter onweer vormen ver ten noordwesten van ons op zo’n 200 km en we vragen ons af of de andere teams daar in de buurt hangen ? we krijgen ook een melding dat wij al geland zijn ??  Dat bleek achteraf verwarring te zijn tussen Belgium 1 en 2. Boven Canada wil ATC (Toronto, Montreal en Bagotville ACC) ons blijven controleren, niettegenstaande we altijd in airspace G varen. Maar dat is geen enkel probleem en ze zijn zeer vriendelijk en behulpzaam. Ze vragen ons ook de positie van de andere 2 ballons. Oeps !!! we moeten blijkbaar dus nog hard vechten want we zijn niet alleen. Geen idee natuurlijk wie waar zit en proberen nog eens op 122,25 met general call, maar niemand thuis. Het regent wel niet maar toch wordt alles zeer vochtig en we moeten de kaarten inpakken en alles zo goed als kan afdekken. Vocht is veel onaangenamer dan

koude. We hebben enorme steun aan ons internationaal team van “piloten op de grond”. Troy is constant met onze vaart bezig, onze bevriende Franse ballonvaarder Christophe Houver volgt alles en geeft correct advies en logistieke steun. De gebroeders Leys geven goede raad. Dit getuigt van echte vriendschap.

Om 04.50 uur belt Luc ons op: “Proficiat…”,  gevolgd door stilte, “ Ge zijt nog de enigen in de lucht want de anderen zijn geland ten noorden van Lake Superior. “Nu moet ik Benoit toch voor de tweede keer wakker maken, even verschietachtig voor hem maar nu in de goede zin. We bekijken elkaar zo met ons ongeschoren

gezicht in de donkerte van, “is dat echt?, da kan nie?, hebben we dat eigenlijk wel verdiend,? is dat zeker dat Willy al geland is?  Maar we zullen het dan toch maar geloven. We worden overweldigd door een intens gevoel van geluk en genieten er een tijdje van. De eerste sms’en komen al binnen en we denken zo van, “het spel gaat hier beginnen….” Maar we keren snel met onze voeten terug op de bodem, want we moeten eerst nog gewoon doorgaan, blijven concentreren en veilig landen. Al de rest zijn luxeproblemen op dit ogenblik. We beseffen dat we het oude G.B. record van 2191km al ruim verbroken hebben en Troy weet ons te vertellen dat het er in zit om het general world record te verbreken; oei oei dat ook nog. Dit staat momenteel op 3338,25 km; om te verbeteren moet het minstens 1% beter zijn, dus de GSM gepakt om als rekenmachientje te gebruiken en dat is 3372 en daar nog wat reserve bij geeft

zo’n 3400 km. Luc voorspelt de landing in New Brunswick met goed weer en kalme wind zo’n 2 uren vóór sunset. We werken naar de opgegeven waypoints en bij zonsopgang is het redelijk onstabiel. Een grote bloemkool in wording zal ons niet hinderen verzekert Luc, gezien die een track zal nemen van 070 en wij van

095. Onze groundspeed neemt gestadig toe, gemiddeld rond de 40 kts met zelfs 49 kts boven de St Lawrence rivier op 6000 ft. Het gaat dus aanmerkelijk sneller dan voorspeld en meer naar links. We zullen ruim vroeger en meer naar het noorden moeten landen met minder reserve in afstand naar de oceaan. We prepareren de landing en doorlopen de gehele checklist, en daar komt meer bij kijken dan een leek zou denken tot de details zoals alle resterende zuurstof dumpen, ELT op zak nemen etc…etc…   Rond 16.40 uur is de top of descent en zakken we rustig tot zo’n 1000 ft AGL. heel de regio is een groot woud in prachtige herfstkleuren, maar we hadden liever wat lelijker landschap gehad met open stukken. De boomtoppen gaan nog goed op en neer en we doen enkele zeer lage naderingen om de “atmosfeer te voelen”. Het is duidelijk onstabiel en tussen 20 en 25 kts. Ballast is er nog wel genoeg

maar zover we kunnen zien is er nergens open terrein. Plots naderen we een stuk met afgehakte bomen en lage beplanting, het gaat razendsnel en ik beslis “landing”. Het sleeptouw gaat er uit en de deflation port gaat open. Het is een serieuze smak, nog een tweede kleinere en dan gaat het heuvel op waardoor we

vlugger stilvallen. Oef, alle 2 ongedeerd maar het was wel meer dan sportief. Eerste zorg is om de enveloppe zo vlug mogelijk plat krijgen maar door de felle wind moeten we daar hard aan werken. Eindelijk alles leeg en daar staan we dan in de middle of  ???   Eerst een minuutje bekomen en dan de laatste slokken water gebruiken die we nog bewaard hadden. (Een frisse pint zou nu wonderen doen !!!!)  We bellen eerst met onze Iridium telefoon naar het HQ van de organisatie in ABQ, “alles in orde met ons, geen SAR nodig, co-ordinaten, als het zou kunnen hulp voor retrieve van het materiaal” en ik moet zeggen dat de tam-tam vlug gewerkt heeft. Enkele minuten later krijg ik de verantwoordelijke van de SAR in Halifax aan de lijn. We leggen de situatie uit en vragen of er politie zou willen komen voor de vaststelling van de landingsplaats met eventueel een voertuig voor het materiaal. Benoit gaat op pad

met de GPS en ik blijf bij de ballon. Minder dan een uur later komt hij terug met 2 jagers op een quad met klein aanhangwagentje. Eerste vraag van hen op zijn plat Canadees Frans : “ vous en voulez une bièèère “  dit is werkelijk een geschenk uit de hemel. Nog nooit heeft een pint zo goed gesmaakt.

De retrieve zal in 2 shiften moeten gebeuren en eerst wordt de mand met al ons materiaal erin naar hun jagershuisje gebracht. Daar zit ik dan alleen met de wetenschap dat het hier vol met zwarte beren zit. Hun handtekeningen zijn hier en daar zichtbaar. Hoe ga ik die beesten afschrikken?? Eerst mijn lang bewaarde

sigaar aansteken (natuur nat genoeg en perfecte asbak bij de hand) en daar zit ik dan na te genieten met blik op oneindig. Ernest Demuyter beschrijft in zijn boek dat hij ook altijd na de landing een lange periode naar de natuur bleef kijken zonder zich van iets anders aan te trekken. Het doet goed. Maar “alles kan beter” en eigenlijk ben ik niet zo tevreden met de keuze van de landingsplaats want mogelijk waren er verderop toch betere locaties?, zou het kalmer geweest zijn?, gemakkelijkere retrieve?, terug in de States zonder douane problemen etc….  Moeilijk te zeggen, zelfs achteraf met frisse geest. We hebben nog wel 8 zakken van 12 kg over na de landing, dat is nog genoeg voor een hele dag verder te varen. Maar hoe dan ook zou het feest voorbij zijn, zelfs mocht er nog vasteland geweest zijn, want zonder drinkwater kan men gewoon niet meer functioneren. Dan komen ze terug met nog 2 andere

quads van de politie. Een charmante politieagente maakt het verslag op en neemt met haar eigen GPS de coördinaten. Ze helpen de enveloppe mee in te pakken en dan begint een quad joyride terug door de grote bossen, die politiejob moet daar plezieriger zijn dan hier bij ons in de stank het verkeer te regelen. De natuur

is er overweldigend mooi en puur zonder vervuiling. Uit het beekje achter de jagershut kan perfect gedronken worden. De sympathieke jagers en politieagenten stellen voor alles over te brengen naar het politiecommissariaat en daar worden we zeer vriendelijk ontvangen. Onze juiste landingsplaats is reeds uitgeprint en na wat papierwinkel worden we naar het dichtstbijzijnde motelletje gebracht, met roze neon lampen aan de voorgevel maar was toch niet gelijk zoals wij dat interpreteren. We drinken op de schitterende vaart met goede afloop en Benoit is eigenlijk te moe om nog te eten. Mijn grote steak was meer dan welkom. Enkele ballonvaarders komen vanuit New Brunswick om ons te feliciteren, en dan is er het grote weerzien van de crew. Na een ongelooflijke marathon van 4500 km en 60 uren is de crew er al. Enorm bedankt aan Miche, Anaïs (met klein Simeonske op komst rond nieuwjaar) Guy,

Damiën en Tanguy voor deze monster vervolging. Iedereen is goed moe maar in de wolken en na de eerste verhalen en anekdotes vallen we zalig in slaap. De rest van de trip wordt door andere bronnen voldoende beschreven. Bedankt Benoit dat ge het zo lang met mij hebt uitgehouden in onze “grote” living / keuken / slaapkamer. Een welgemeende dank aan iedereen die ons geholpen heeft. Ik ga geen namen citeren, want aangezien er zo veel zijn, riskeer ik er enkelen te vergeten. Dit zal voor ons waarschijnlijk het grootste avontuur van ons leven zijn en ik hoop dat jullie met dit verhaal ons avontuur ook een beetje hebben kunnen meemaken. Gasballooning is great.   Bob Berben

2

Retrieve van het winnende team

Tekst en Foto's: Guy Hameeuw en Benoit Simeons

Maandag 26 september. Om alle verkeersellende naar de luchthaven te vermijden , namen we – Miche, Bob, Guy – in Dendermonde de trein naar Zaventem, sleurend met koffers, zakken en tassen. Het beeld van een groep vluchtelingen kwam voor mijn ogen. Ter plaatse kregen we gezelschap van de andere leden: Anaïs,

Benoit en de kleine Tanguy. De vlucht van American Airlines naar Chicago liep een uur vertraging op zodat we pas om 12.05 uur de vaderlandse bodem verlieten. Rond 21.00 uur Belgische tijd stonden we in de luchthaven van Chicago. Even later, na de nodige paspoorten controles met vingerafdrukken en een knap fotootje, zaten we terug in een stoel voor een kleine drie uren vlucht naar onze eindbestemming Albuquerque, New Mexico! Een pikzwarte hemel versierd met vele fonkelende sterren en een warm zuidelijk briesje deden de vele vluchturen vergeten. De huurauto werd vlug volgeladen en we reden naar het toekomstig Amerikaans gastgezin van Benoit, namelijk de familie Troy en Tami Bradley. Zeer hartelijk, vriendelijk en een warm onthaal, de eerste emoties en vermoeidheid mochten we wegspoelen met een fris pintje bier! Vooral Troy, bekend en beroemd in de gas en warme lucht ballonwereld, was

en is een toffe kerel. Eenvoudig echt vriendelijk, gedienstig, steeds bereid een handje toe te steken en met veel goede raad! Het is de piloot met de vele records, vooral zijn vaart in 6 dagen over de Atlantische oceaan naar Afrika (vertrek: Maine-U.S.A. met landing Marokko-Casablanca ) in 1992 tezamen met Richard

Abruzzo gaf hem enkele records. En plots stelde Troy voor om even de mand te bekijken. Ik was toch bij de eerste aanblik een beetje verrast en verwonderd. Een geraamte of frame van enkele aluminiumen buisjes (1.55 m x 1.25 m) met daar omheen een rood zeil, een lichtgewicht! Gemakkelijk op te tillen door één persoon. Even later vertrokken we naar ons hotel, Comfort Inn, Menaul boulevard N.E. en klokslag 24.00 uur middernacht lokale tijd (Belgische tijd dinsdag 08.00 h !!!) dook ik onder de lakens. Het was een zéér lange lange dag! Dinsdag 27 september. Terug naar de garage (werkatelier) van Troy. Een keuze gemaakt uit de verschillende sleeptouwen en langzaamaan begonnen aan de opbouw en het uitrusten van de mand. De familie Bradley bracht ons op die middag naar een typisch Amerikaans steakhouse, “The Black Agnus“, buiten lekker warm (géén terras) maar dan binnen onder een airco

hemel, niks voor Miche. De verdere namiddag rustig doorgebracht. Om 19.00 uur naar het fameuze opstijgterrein. Daar op een terras proefden we van onze eerste en zeker niet de laatste Margarita! Maar een flinke groene kikker bracht wat meer leven in de brouwerij, want Miche vluchtte als een hazewind over

stoelen en banken het clubhuis binnen. Wat een sprint! Ze houdt niet van kikkers. Het weer, de hemel werd grijzer en natter met lichte neerslag. Woensdag 28 september. In de voormiddag gingen we naar de ballon of enveloppe kijken en kregen de piloten een nuttige uitleg van Gary. Grijze bewolking met zachte regen maar in de namiddag was alles opgeklaard met een brandende zon, snikheet. Tegen de avond regen, regen en onweer. Dezelfde avond was de aankomst van het andere Belgische team, Ronny en Luc en familie. Donderdag 29 september. Deze morgen vroeg en ook tijdens de vorige nacht kregen we hevig onweer in het gebergte rondom ons met veel regen en donderslagen. En de verwachtingen waren: thunderstorm tot vrijdag! Het ziet er goed uit! Tegen de middag zijn we de andere Belgjes gaan opzoeken en waar zaten ze, rara rara, natuurlijk in de bar van het Hilton hotel. Nog een goede babbel gemaakt en

later vertrokken we allen naar de ballonweide ofwel het balloon fiesta park. Daar begon de registratie van de piloten. De ballon van Bob en Benoit met de registratie N6326T kreeg nummer K5GAS-3 en Transponder 6403. Naderhand rechtstreeks naar een supermarkt Wal Mart om Bob zijn toekomstig proviand in te slaan.

Hij is nogal gemakkelijk wat eten betreft. Ik heb me daar ook voorzien van enkele biertjes, een Fat Tire Amber Ale, brewed by New Belgium Brewing USA,

5,2 °/°, straffe kost, hé. Vrijdag 30 september. Het voornaamste gesprek ging natuurlijk over de vaart, hoever zullen onze piloten komen? Krijgen ze een gunstig weerbeeld? Is er ballast genoeg? en nog vele andere vragen. En wat keuken geheimen. Met Benoit begon ik er al over te zwansen: “Benoit , ik hoop dat je Santa Fé bereikt ??!! want die stad wil ik nog eens bezoeken”. Bob sprak meer van “ik kom hier nog een beetje op leerschool, ondervinding opdoen, veel bijleren enz... , we zien wel en volgend jaar de ‘slag’ slaan”. Ik geloofde dat niet zo, hij ging voor het podium of de winst als de kans zich zou voordoen. Terwijl Bob met zijn electronicawinkel bezig was, speelden Benoit en ik de rol van voorbeeldige leerlingen in “naad en snit“, of is het knip. Zowel een

plastieken regenscherm als een zonnetent werden ter plaatse ontworpen en gemonteerd, dat vond ik geweldig. Daarna volgde de generale briefing in het hotel Eleganté, een bomvolle zaal met toch een ontspannen en gemoedelijke sfeer want alle piloten zagen er goed geluimd uit. Iedereen voelde zo stilaan zijn

lege maag knorren en een droge keel krijgen en daarom trokken alle teams naar een soort fiesta receptie-party in het Hilton hotel, “leve de Margarita’s“. Diezelfde avond is ons laatste team lid, Damien, aangekomen. De ploeg BEL 1 is nu volledig Miche en Bob – Anaïs, Tanguy en Benoit – Guy – Damien. Zaterdag 1 oktober. De grote dag, een prachtige blauwe hemel en het wordt waarschijnlijk snikheet. Ik trek zachtjes de gordijnen open en mijn kamergenoot Damien begint stilaan wakker te worden. Ik wens hem een goedemorgen en met zijn haren omhoog, precies een punkkop en verdwaasde ogen kijkt hij me verwonderd aan alsof hij wou zeggen “wat is dat allemaal”. Ik geloof dat zijn biologische hormonale klok nog niet goed afgesteld is, dat komt wel in orde. En nu, en dat is geen mop, we hebben 6 zakken van elk 22,7 kg DROOG zand gekocht en dat verdeeld in 12 ballast zakken

(136 kg). Het is nu 11.00 uur, we zijn gestart met het vullen van de overige zakken, 37 van 12 kg en dan nog 25 rode zakken van ongeveer 20 kg . Alles opgeteld: 1080 kg. Ruim voldoende maar beter teveel dan … Om de ballon of enveloppe geleidelijk en voorzichtig overeind te zetten was een compleet team nodig en dit

gebeurde dan onder de leiding van Gary en zijn vooral vrouwelijke crew. Goed gezien van hem , jonge plaatselijke schoonheden en die luisterden tenminste. Kort afscheid genomen van de vele medewerkers: Gary, zijn crewjuffrouwen, Scott (ook de hele dag hulpvaardig) Luc, Donald e.a. Nu naar het hotel om nog enige uurtjes te rusten voordat het zware werk gaat beginnen. Zondag 2 oktober. De jacht is open! We bekijken eerst grondig onze landkaart om een goed beeld te krijgen over de beste manier om het noordoosten van de USA te bereiken met de nodige uitwijkingsmogelijkheden naar het noorden of noordwest indien de windrichting plotseling zou veranderen. Onze trouwe medewerker, een bak van een auto, onze tank, een GMC. Een echte benzinevreter. Vers van de pers, we krijgen zojuist een bericht binnen van B&B over hun positie deze ochtend. Ze varen met een rustig tempo over het stadje Dalhart, Texas. Rond 08.00 uur vertrekken we via de Interstate Highway 40 recht naar het oosten richting Amarillo, Oklahoma City. De volgwagen van Ronny en Luc met aan boord Conny, Frieda en Hans rijden ook in onze buurt rond. In Tucumcari buigen we links af (N.O.) en nemen de U.S. Highway 54 naar Wichita. We passeren Dalhart, als landschap niet veel bijzonders. Vlak, kaal, leeg en weinig bevolkt. Het weer, warm en lichtjes bewolkt. We ontvangen rond 10.00 uur een bericht uit ons hoofdkwartier, het huis van Troy, dat de ballon de stad Dodhe City, Kansas bereikt heeft. Richting 063 graden en 28 knopen. Vol goede moed geven we een

beetje gas bij. In de staat Texas zien we verschillende “farms“ of “farm-houses“, echt op zijn Amerikaans. Big, big en nog groter met landerijen zwart van de koeien (zwarte), niet met duizenden maar met tienduizenden! Een geweldig schouwspel, beestjes en nog eens beestjes!! De geuren namen we erbij.

12.30 uur, een seintje van Bob. Hun positie is nu al Great Bend ten noordwesten van Wichita. We rijden nu door het noordelijk deel van de staat Oklahoma en bereiken weldra de staat Kansas. Het is er zeer warm met een zeer sterke wind, waaiend over het vlakke oneindige landschap. Vraag het maar aan Miche, ze kon met moeite op de benen blijven staan, we gaven haar een ballast en zo kon ze wat beter filmen. 15.40 uur, Troy geeft een nieuwe positie op, Salina. 16.30 uur, Troy belt ons zojuist op en vertelt ons dat B&B voor een moeilijke keuze staan. In overleg met de meteoman en het hoofdkwartier moet er beslist worden, ofwel morgen vroeg de landing inzetten of doorgaan. Ik geloof er niet erg in, hopelijk gaan ze verder! In de onmiddellijke buurt van Wichita doen we een stop. We hebben kontakt met de ploeg van Bel2 en in één of andere pizza hut wordt er afgesproken om de eerste verhaaltjes te vertellen.

Al lachend vertel ik tegen Conny, “die Abruzzo, daar heb ik geen goed gevoel over“. We rijden nu verder de nacht in, richting Kansas City. De tweede nacht voor piloten en volgers. Ondertussen onderscheppen we het slechte nieuws over Abruzzo en Davis, zeer jammer en voor zo een ervaren piloot moet dat hard overkomen:

“Albuquerque…..The Gordon Bennett/America’s Challenge Command Center has received reports that at approximately 3:30 p.m. (2130Z) near Kendall, KS west of Garden City, the Gordon Bennett team USA 1 (Richard Abruzzo and Carol Rymer Davis) encountered thermal conditions which caused the balloon to descend rapidly and strike a power line”. Onder een donkere hemel bollen we door Kansas City en langs een lange brug over de Missouri nemen we de noordwaartse Interstate Highway naar de volgende stad: Des Moines in de staat Iowa! Vlak buiten Kansas City werden we nog overvallen door loeiende sirenes, felle lichten in alle kleuren en sterke halogeen lichten in ons aangezicht, politie! We schrokken en het was alleen om te zeggen dat het kenteken achteraan de auto geen verlichting had. We rijden verder de nacht in. Maandag 3 oktober. Goedemorgen aan de slapers, het is nu 7.30 uur en

we bereiken stilaan Davenport ten oosten van Des Moines. We ontvangen het positieve bericht dat er een beslissing gevallen is, onze hoogvliegers zijn begonnen aan de oversteek van het Michigan meer, gaan een hele dag doorvaren en bereiden zich voor om de derde nacht in hun 4 sterren hotel door te brengen. Oef, het

is voor ons een echte opkikker! Niks dan blije gezichten. En ons volgende doel is nu Toronto (Canada). Grandioos! Even voorbij Davenport kruisen we nu de grote stroom, de Mississipi, en dringen verder de staat Illinois binnen, recht naar het doel, Chicago. Bij een mooie zonsopgang bereiken we deze stad en verlaten ze langs haar zuidkant om via de oostelijke Interstate Highway Battle Creek en Detroit te bereiken, de grens met Canada. Het noordelijk deel van de staat Indiana laten we achter en  doorkruisen nu de staat Michigan. Ik bekijk tezamen met Damien even de afgelegde weg op de  kilometerteller: 1913 km. We vallen van de ene verrassing in de andere, nog slechts 4 ballonnen in de race. Het begint bij ons al te kriebelen, een podiumplaats binnen handbereik. De coupe gaat naar Europa! We hopen de Canadese grens via Detroit in de vroege vooravond van 3 oktober te bereiken.

Het verkeer in Detroit ervaren we als zenuwachtiger, drukker en op zijn Belgisch terwijl in Albuquerque alles korrekter en rustiger verloopt. En dan volgt nog een beter bericht, alleen B&B nog in de lucht. Om Damien een plezier te doen, zoeken we de tunnel op en komen dan snel op Canadese bodem. We maken wat grapjes maar

een strenge ”madam“ van de grenspolitie was daar niet van gediend met als rotresultaat een grondige kontrole van de auto door 4 of 5 beambten en ALLES werd duchtig uitgekamd en uitgeladen terwijl wij als verslagen kippen op een stoepje mochten toekijken. Maar we zijn er, dwars door de USA heen en de overwinning nabij! Wat een avontuur, het kon niet beter. De weg ligt nu open naar het volgende doel: Toronto. We rijden de zoveelste nacht in maar onze “batterijen” raakten leeg en mijn stille vraag aan B&B was: “hoe zit het met jullie batterijen?”. Onder zachte druk van “boven“ zochten we rond 01.00 uur een rustplaats op: “Hotel Ramada“. Dat slaapje deed wonderen en iedereen was volledig terug in vorm.

Nu ze de grote kans kregen om records te breken grepen ze die met beide handen aan en verdomme, ze hebben gelijk ook en met zijn allen nog eens goed op de tanden bijten, daarna zal de blijdschap des te

groter zijn! Dinsdag 4 oktober. We naderen Montréal en hebben onderweg veel kontakt met Troy, wat nerveus maar zeer tevreden. B&B zijn in de wolken, en Anaïs, Damien, Miche en ik, we genieten er allen van. Maar echt goed dringt het nog niet door. Miche begint toch al hardop te dromen van de beloofde zoeloe 4,

dat is een autootje, zo schijnt het. De meteo, prachtig zonnig weer en het wordt warm. Onze telefooncentrale begint duchtig te werken, van iedereen felicitaties en gelukwensen en we genieten ervan. Onze afgelegde afstand op dit moment 3.222 km. Om 10.00 uur een seintje van Benoit, de landing wordt voorzien, tussen 15.00 en 16.00  local time,  in de staat of provincie New Brunswick- Canada. En dan wat later, ongeveer 11.10 uur, belt Bob op dat ze varen over het stadje Saint-Port Joli aan de machtige St.Lawrence rivier. We volgen hun track van nabij. We razen verder over de Trans-Canada highway 20 en langs de oever van de St Lawrence River. Toch nog onverwacht krijgen we een satelliettelefoontje van Bob: ”We zijn geland, alles prima met ons, er was wel veel wind (+ 20 kts)“, en nog eens: ”met ons gaat alles goed maar met de mand…… eh ja ….ik moet er geen tekening bij maken.

Het dorp heet Squatteck met de coördinaten: N 47°52,435 - W 68°51,156. geland tussen 14.30-14.45 uur. Vlug de kaart genomen en snel gevonden, N.O. van Rivière-du-Loup, en een vlugge schets en we hadden genoeg informatie om verder te reizen naar het noorden. De Trans-Canada 20 blijven volgen tot Rivière-du-

Loup en dan rechts af buigen naar het oosten en dit via de Principal highway 185. Wat later nog een telefoontje (GSMetje) van Benoit dat ze gevonden zijn door twee jagers en nadien door de “Police du Québec“ inclusief ballon, mand en uitrusting overgebracht zijn naar hun kazerne te Notre- Dame-du-Lac, wondermooi gelegen aan een zeer groot meer omringd door fel geel oranje rood gekleurde loofbossen. De herfst was hier reeds goed gestart. Een foto waard. Het was een heerlijk weerzien om 22.05 uur met onze helden. Wat een overwinning om er stil van te worden. Dan naar bed, heerlijk. Woensdag 5 oktober. De volgende morgen stond de plaatselijke pers reeds de recordbrekers op te wachten, nog geen rust mannen. Belgian balloonists Bob Berben and Benoit Simeons were the winners of the 2005 Gordon Bennett Gas Balloon race, settling in a field Tuesday afternoon in Quebec, about 2,111

miles from Albuquerque. Eerst hebben we voor de vele postbrieven gezorgd, met een politie auto naar het postkantoor om er de vele zegels te plakken. Beste spotters e.a. dat gaf ons flinke dorst dus volgende keer …. Wat foto’s genomen van het dorp en het grote meer, 90 km2, de oppervlakte van Waasmunster is 32 km2.

Het eerste dat ik op mijn neus kreeg van Benoit was: “hé, Guy, dat is verder dan Santa Fé!” Echt, véél véél verder. We pakken nu alles netjes in, laden onze truck propvol en nemen afscheid van het plaatselijke politie korps en zetten onze weg nu verder richting zuiden: Albuquerque of niet? Onderweg genieten we nog met zijn allen van de geweldige St Lawrence River en de mooie herfstkleuren van de natuur. Maar in omgeving van Kingston zoeken we een hotel op, iedereen is uitgeteld. Donderdag 6 oktober. Na vele telefoontjes werd er overeengekomen dat we met zijn allen via de luchthaven Detroit-Metro Wayne met South West Airlines zouden terugvliegen naar New Mexico. Iedereen opgelucht. We mochten dan ons trouw vervoerpaard en serieuze benzineslikker bij vrienden van de familie Troy & Tami Bradley achterlaten ten westen van Detroit in South Lyon. En de eindstand gereden afstand op de teller,

5.744 km. Vrijdag 7 oktober. De terugreis is begonnen en na een tussenlanding in Chicago landden we nu veilig (de woorden van een crewlid – “alléé we hebben geluk gehad”) om 16.00 uur in Albuquerque. In de aankomsthal kregen we een warm enthousiast onthaal van vele vrienden: piloten, crews, een bonte

mengeling van Europeanen en Amerikanen (Troy en Tam , Conny en Ronny, Luc en Frieda, Gary en zijn crew, Hans, Willy en Benjamin, Michel, Luc en Donald en nog vele anderen en natuurlijk ook de pers, hartelijk dank. Het verheugde ons enorm, we vergaten alle pijnen en vermoeidheid. Na het gelukte avontuur komen de gelukwensen. Zaterdag 8 oktober. Vroeg uit bed want Troy en zijn vriend Scott kwamen ons oppikken om het grote ballonnen schouwspel op de fiestaweide mee te maken. Een reuzefeest, op zijn Amerikaans, groter, big en nog groter. Het was werkelijk de moeite, honderden ballons klommen in golven van tientallen de lucht, klein, groot, speciale vormen, van alles! Uren lang. En dan eindelijk het grote verwachte moment, 2005 Awards Banquet in Hilton !!! Niks anders dan lachende en gelukkige gezichten, een fijne avond die in de bar afgesloten werd met vele pinten bier (ze

tapten zelfs Stella !!) en gedurfde verhalen. De uitslag en andere details vertel ik u niet want B&B en de internetsites weten véél meer. We hebben de USA gezien, geproefd en beleefd in al zijn dagelijkse vormen: enorme oneindige vlaktes, prachtig groot land, geweldige natuur en reuze steden vol met wolkenkrabbers,

alles op zijn grootst en vooral big. Enorme vette vleselijke lijven, zuigend en slurpend aan grote witte plastieken drinkbekers gevuld met zoete frisdranken en ijsblokjes. Enorme dikke grote trucks en auto’s, energie verspillend, verkwistend tot en met. Ons avontuur eindigde in alle schoonheid en we zullen dit niet vlug vergeten !!! Een hartelijke dank aan mijn vrouw Lieve, zonder haar kon ik dit avontuur niet beleven. Dank aan de families Berben en Siméons. Ook dank aan alle familieleden, vrienden, vriendinnen, ballonpiloten, ballongekken, ballonfanaten, ballonspotters, ballonzotten, dorpsgenoten en nog veel meer, voor dat prachtige onthaal op de luchthaven, de busreis verdronken in de champagne en de receptie te Sint-Niklaas ! DANK. Om af te sluiten pen ik ook nog eens graag mijn persoonlijke opmerkingen of gedachten neer. De stunt van B&B, alle gasballonpiloten en ook anderen hebben een

ferme tik op hun hoofd gekregen, ze zijn een beetje murw geslagen of voor een tijdje K.O. Wat een afstand! Maar een sportman herstelt vlug en eerst wat laten bezinken en dan beginnen ze terug te plannen. In de verdere toekomst (jongeren bereiden zich al voor en uit Nederland waait frisse wind) zie ik in dit soort zware wedstrijden de rieten manden vervangen worden door grotere en lichtere met meer comfort. En records zijn er om gebroken te worden. En eens zullen de grenzen met Rusland opengaan en met een gunstige wind uit het zuid westen kunnen vaarten vanuit zuid west Europa gemaakt worden tot diep in Rusland – 5000 tot 6000 km tot aan het Oeral gebergte!! Sportieve groeten  Guy Hameeuw (Crew B&B - links op foto).

3

Gordon Bennett 2006 naar Waasmunster

Tekst: Jan van de Velde, Foto's: Benoit Simeons en Bennie Bos

De Gordon Bennett Cup, de meest vermaarde gasballonrace ter wereld, gaat op 7 september van start in Waasmunster, de gemeente van Bob Berben. De Belgische Ballonfederatie organiseert de prestigieuze ballonwedstrijd, die meteen ook de honderdste verjaardag en de vijftigste editie viert. De start van de Gordon Bennett Cup vindt voor het eerst in de geschiedenis plaats in Vlaanderen.

Dat Waasmunster voor de primeur zorgt heeft te maken met de prestaties van inwoner Bob Berben.

Hij won samen met zijn teamgenoot, Benoit Simeons uit Sint-Genesius-Rode de jongste editie van de cup.

“Het is altijd zo dat het winnende land de voorkeur krijgt voor de organisatie van de ballonrace het daaropvolgende jaar”, licht de Waasmunsterse burgermeester Rik Daelman toe. Zelf was hij onmiddellijk gewonnen voor een kandidatuurstelling vanuit zijn gemeente. “Nadat we Bob Berben na zijn

overwinning ontvingen in kasteel Blauwendael, stelde ik voor om er alles aan te doen de start van deze wereldberoemde ballonrace in onze gemeente te kunnen organiseren. Waasmunster is al jaren de

ballongemeente bij uitstek. Ongeveer 10% van alle heteluchtballonnen in Vlaanderen stijgt op van ons grondgebied. Dat we nu het koninginnestuk van de ballonvaart naar Waasmunster kunnen halen, leidt vanzelfsprekend tot enige euforie”, lacht Daelman. “Ballonvaarders vanuit heel Europa zullen naar Waasmunster afreizen om dit spektakelstuk mee te maken. Het is immers bijzonder moeilijk met een gasballon te varen. Enkel de twintig beste teams van over de hele wereld komen aan de start”, aldus Daelman. “De ballonfederatie met aan het hoofd Waasmunstenaar Philippe de Cock onderzoekt nu vanuit welke locatie de ballons zullen opstijgen. Eén zaak is alvast zeker: met deze jubileumeditie van de Gordon Bennett Race staat Waasmunster op de wereldkaart”, besluit een euforische Daelman.  

Jan van de Velde

4

Filmvoorstelling Gordon Bennett 2005

Tekst: Gino Ciers, Foto's: Gino Ciers en Benoit Simeons

Hoboken, Belgie. 9/12/2005. Vol verwachting hadden we als gasballonfan uitgekeken naar deze avond. Vooral ook omdat we wisten dat het besluit over het al dan niet organiseren van de 100ste GB 2006 in België dan zou vallen. Met 14 mensen van ons team trokken we er naar toe en vonden na enig zoeken de diep in de

stad verscholen zaal (spijtig genoeg kende onze GPS de vele wegomleggingen niet), dus iets te laat kwamen we aan. Geen probleem, we waren nog de laatste niet en dus startte alles met een kwartiertje vertraging. Na een vriendelijke verwelkoming door Bob & Benoit (B & B) de winnaars (en hoé) van de GB 2005 werd op 2 schermen, voor heel veel volk, ik schat 350-400 mensen, de film van “Miche” productions gestart. Onder de vele aanwezigen waren de top van de gasballonvaarders, de nestor Dhr. Albert Van Den Bemden die ons opnieuw verraste met één van zijn fantastische anekdoten, de gebroeders Leys uit Frankrijk (3 x na elkaar de winnaars van de GB) die ons even onderhielden met het relaas van hun deelnames en die alle lof hadden voor de prestaties van de Belgische gasballonvaarders, de meest ervaren gasballonvaarder (bijna 6000 uren, ja u leest goed,

zes duizend uren in een gasballon) ter wereld, de Duitser Willy Eimers (en ja, hij hangt deze ochtend normaal opnieuw in de lucht) en natuurlijk de twee Belgische teams die meededen aan de GB 2005. Het enthousiasme voor de prachtige filmvoorstelling was groot en nu pas werd het echt duidelijk welk een prestatie de Belgen

hadden neergezet. U moet het gezien hebben om het te geloven! De originele Gordon Bennett beker (even uit het Belgische luchtvaartmuseum gehaald) gewonnen door Ernest de Muyter met de gasballon Belgica 1 stond er natuurlijk ook te pronken naast de bekers die B & B vanuit Albuquerque mee naar huis brachten. Verder hadden de gebroeders Buyle alweer gezorgd voor een ronduit prachtige overzichts tentoonstelling met uniek fotomateriaal en heel veel info. Na de filmvoorstelling beantwoorden de gasballonvaarders nog de vele vragen van de toeschouwers en toen kwam het moment suprème, de voorzitter van de Belgische Ballonfederatie, Dhr. Philippe De Cock, die ook reeds de GB won, kwam met onverwacht en fantastisch nieuws: De Gordon Bennett 2006 (50^ste editie in het 100 jarig bestaan van deze race) zal opnieuw in België georganiseerd worden in WAASMUNSTER (bij Antwerpen),

op 9 September 2006 met opnieuw slechts één doel: zo ver mogelijk varen, en in Europa is zulks niet vanzelfsprekend. De tweede verrassing was dat niet de bekende 2 maar 3 Belgische teams zullen deelnemen, dus de microbe is duidelijk overgeslagen… of waarin een klein land groot kan zijn!  Gino Ciers

5

Met een ballon naar 70.000 foot

Tekst: Bennie Bos, Foto's: Reuters en MI70K

Het is 26 November, vroeg in de ochtend. Velen zijn al urenlang in touw met een project wat maandenlange voorbereiding en veel geld heeft gekost. Een enorme lap van ongekende omvang ballonstof wordt voorzichtig op het blauwe dekkleed gelegd wat hem moet beschermen tegen de ochtenddauw op het gras. Vele bonte

kleuren Nylon welke in het schemerdonker nog amper zichtbaar zijn voor de vele persmensen die massaal op dit bijzondere project zijn afgekomen. De plaats van handeling is de Mahalaxmi Race Course in Mumbai in India, voor de meesten is de oude naam bekender, Bombay. Dit keer geen gewone ballonmand maar een heuse drukcabine, vervaardigd van aluminium en ontworpen en gebouwd door de bekende ballonvaarders Colin Prescot en Andy Elson van “Flying Pictures”, bekende namen op het gebied van recorden. De reusachtige ballon was net enkele weken daarvoor aangekomen vanuit het Engelse Bristol. Het betreft hier een zeer bijzondere en unieke Cameron Z-1600. Toen ik een half jaar geleden de eerste keer hoorde over dit typenummer, gingen mij de haren op mijn rug recht overeind staan (ik heb er gelukkig maar 3). Hannah Cameron vertelde me de afgelopen zomer al iets over het project wat toen

nog in de pen zat. De volledige zolderverdieping was nodig geweest om de ballon te kunnen bouwen. Wie op deze wereld is er gek genoeg om met een dergelijke ballon te gaan varen. De man in kwestie heet Vijaypat Singhania, hoofd van de beroemde textielketen Raymond Ltd en luchtvaartavonturier. Hij wil graag in de

voetsporen treden van mannen als Steve Fosset, Richard Branson en Per Lindstrand. Dat hij de leeftijd van 67 jaar al heeft bereikt, doet niks af aan de zaak. Zijn doel is om India op de luchtvaartkaart te zetten en eeuwige roem voor zijn land te behalen. Hij wil met deze ballon naar de ongekende hoogte van 70.000 foot, iets meer dan 21 kilometer, de rand van de atmosfeer. Dit doet hij in een drukcabine, een menselijk lichaam kan die hoogte absoluut niet verdragen, je bloed zou spontaan beginnen te koken. Een reis met de nodige risico’s, maar Vijaypat heeft het volste vertrouwen in het slagen van zijn missie, “Ik wil God de hand schudden”. Het is me nogal een doelstelling. Het project kreeg de naam MI 70K, (Mission Impossible 70.000 Feet). Langzaam komt de ballon overeind, opgewarmd door maar liefst 18 met kerosine en propaan gestookte branders. Vijaypat is nerveus, en terecht. “Als mijn vader niet nerveus zou

zijn, zou ik me pas zorgen maken”, aldus zijn zoon Gautam. Het huidige record, “High Altitude in a Hot Air Balloon”, staat nu nog op naam van Per Lindstrand, eigenaar van Lindstrand Balloons. Hij behaalde op 6 Juni 1988 in Plano, Texas de hoogte van 64.997 feet, ofwel 19.811 meter. Per heeft altijd gezegd dat het

onmogelijk is om dit record te verbreken. 17 ballonvaarders hebben in de loop der jaren getracht dit record te verbreken en niemand slaagde daar in. De camera’s staan klaar want de hele actie wordt live op de Indiase TV uitgezonden. Om exact 06.39 uur gaat Dr. Singhania met zijn ballon vanaf de polovelden omhoog onder begeleiding van een live band. Zonder problemen stijgt de ballon en met een gemiddelde stijgsnelheid van 600 tot 700 foot per minuut bereikt hij na 2 uur en 14 minuten een hoogte van 69.852 foot. Daar stuit Singhania op een koude luchtzak waardoor zijn ballon afkoelde en niet verder wilde stijgen. Aangezien het record op dat moment al verbroken is, wordt hij door de vluchtleiding vanaf de grond terug gefloten. Het is mooi geweest, de zege is binnen. Hij schreef geschiedenis door dit record naar India te halen. Dr. Singhania is om 11.30 uur veilig geland tussen Shirdi en Nashik, op een afstand

van 250 kilometer. Het record werd behaald boven Ulhasnagar, een buitenwijk van Mumbai. Hij werd daar verwelkomd door honderden juichende dorpelingen. Voordat men terugreed naar Mumbai, bezocht Singhania eerst een tempel van een religieus Hindu Leider, Sai Baba. Daarna werd hij door familie en een grote groep

elite onthaald en knalden de champagnekurken op de startlocatie. “Boven de 64.000 foot vormde zich ijs op de buitenkant van de capsule en ontnam mij het zicht. Enkele branders gingen aan en uit, de camera viel ook uit en ik besloot om geen extra risico’s te nemen” aldus Singhania. “Dit was een record wat 17 jaar stand heeft gehouden. Toen ik het record had verbroken was ik euforisch en schreeuwde luid”. Gekleed in een crèmekleurig T-shirt met opschrift MI70K en een rode sjaal, welke hem werd geschonken op de landingsplaats, gaf Singhania later een persconferentie: ”Dit is een trots moment voor mijn land, dat het record na 17 jaar is verbroken door een Indiër. Ik heb in de luchtvaartwereld al heel veel dingen met mijn ervaring bereikt, en dit was mijn bijdrage met een heteluchtballon. Dit bewijst dat India de grootste uitdagingen in de wereld aankan. Toen de branders uitgingen was ik in de war, maar

realiseerde me direct daarna dat ik mijn doel bereikt had”. Singhania is pas in Januari 2005 begonnen met ballonvaren. Als onderdeel van zijn intensieve training leerde hij de kneepjes in Modovi in Italië. Daarentegen heeft de Lone Indian wel meer dan 5000 uur vliegervaring en kreeg de “Aviation Sports Gold Medal” van de

FAI voor zijn 24 daagse race rond de wereld in een vliegtuigje waarin hij 34.000 kilometer aflegde. Gautam Singhania, de zoon van Vijaypat verteld: “Ik ben overgelukkig dat mijn vader dit nieuwe record heeft behaald en hij mag zich nu terecht “Brave Son of India” noemen. Er waren enkele spannende momenten tijdens deze vaart maar we hebben altijd vertrouwen gehad en wisten zeker dat hij het record zou breken en zijn natuurlijk overgelukkig dat het record naar India is gegaan”. Het record is gemonitord door de Aero Club of India. De speciale meetapparatuur, een hoogtemeter, een GPS logger en een barograaf zaten verzegeld in de capsule en zullen door de FAI in Zwitserland bekeken worden. De uitslag kan wel een maand duren. Uiteraard heeft Per Lindstrand al gereageerd: “Ik feliciteer Vijaypat met zijn zege en wil graag de titel weer terug op mijn naam zetten. Ik hoop spoedig iets te kunnen

regelen”. Vele buitenlandse kranten over de hele wereld hebben over dit record bericht, zelfs in Nederlandse en Belgische kranten kwam het onderwerp aan bod. Het is nu nog de vraag of het record geldig wordt verklaard. Ik kwam namelijk ook artikelen tegen waarin werd gesproken dat de cabine was gecrasht bij de landing. De FAI honoreert namelijk geen zogenaamde “suicidal missions”. Singhania heeft dit direct in het openbaar tegen gesproken. Zijn vaart en landing zou volledig veilig en verantwoord zijn geweest. En daar gaan we dan ook maar van uit, het wachten is nu op de FAI.   Bennie Bos

6

Ballonmeeting in Cabeco de Vide, Portugal

Tekst: Peter van Harten, Foto's: Peter van Harten en Erika v/d Brink

Ballonmeeting in Cabeco de Vide, Portugal van 6 tot 13 november 2005. Op uitnodiging van een Portugees organisatiebureau vertrokken we (Fred en Jenny de Ruiter, Judith ten Brummelhuis en ondergetekende) op vrijdagochtend al vroeg richting het zuiden. We mochten deelnemen aan een ballonevenement met ongeveer

25 ballons uit 8 Europese landen, dat leek mij wel wat. Alhoewel we slechts een emailbevestiging hadden, gingen we vol goede moed op pad. De eerste nacht hebben we in Bayonne geslapen en zaterdag aan het einde van de middag kwamen we aan. Een keurig hotel in Alter de Chao was voor ons gereserveerd. Prachtig en authentiek. Daar ontmoetten we zondagochtend Aartjan Troost, Gerben Bosma en Herman Kleinsmit. Met hen hebben we daar 's ochends alvast een eerste vaart gemaakt en gelijk genoten van het adembenemende landschap, de foto's zeggen al heel wat. 's Middags ingecheckt en bijgebabbeld met Martin en Jo van de Broek en onze favourite Belg Koen Audenaert met zijn crew. Onze week kon niet meer kapot, gezelligheid en veel mooi weer zorgden voor in totaal 9 ballonvaarten vanuit verschillende plaatsen in centraal-oost Portugal (Fronteira, Montforte, Alter

de Chao en Cabeco de Vide). 's Avonds was er nog entertainment ook, je moest wel van de kou houden, maar met een wijntje in de hand werd het Karaoke zingen zelfs voor Koen iets heel normaals! We zullen nog lang nagenieten van de vele mooie foto's die we hebben gemaakt! Iedereen bedankt.  

Peter en ballonteam Van Harten.    Meer foto's zien, klik dan op deze links:   Foto's Peter     Foto's Erika

7

Ultra Magic Kalender 2006

Tekst: Bennie Bos

De nieuwste Ultra Magic kalender is weer klaar en zoals altijd weer verkrijgbaar bij je dealer.

Voor Nederland neem je even via email contact op met Ad Ballon en voor Belgie met Benoit Simeons. Hieronder kun je de twaalf mooiste foto's van het afgelopen jaar bewonderen. 

Allemaal winnende foto's die dus nu op de kalender van 2006 staan.  Bennie Bos

8

Signaleringsballon

Tekst en Foto: Lowie Vanluffelen

Bij wegwerkzaamheden, filevorming, stilstaande signalerings of interventievoertuigen doen zich regelmatig zware verkeersongevallen voor. Vaak rijden voertuigen (op een blijkbaar onverklaarbare wijze) achterin op een file of op signalering of interventievoertuigen, niettegenstaande deze voertuigen voorzien zijn van een overduidelijke signalisatie. Over deze situatie heeft de Belgische ballonpiloot en uitvinder Lowie Vanluffelen

nagedacht en de volgende oplossing bedacht.

Een felgekleurde (bv. knalgele) helium ballon met of zonder verlichting en/of andere signalisatie, opgelaten aan een touw, naargelang de omstandigheden enkele meters of 20 à 30 meter boven de grond. Van heel ver zal de fel gekleurde ballon te zien zijn en de chauffeurs zullen weten, “opgelet, daar is iets aan de hand.” Naargelang de omstandigheden kunnen ook meerdere ballons opgelaten worden of vastgemaakt worden aan een traag rijdend signalisatievoertuig. De ballons zijn voorzien van een ledigingsysteem, dat de ballon aflaat zodra het ophangtouw breekt of losgelaten wordt zodat de ballon nooit een vrije vlucht kan nemen. Het systeem is zowel op grote schaal (brandweer, politie, wegenwerken) als op kleine schaal (particuliere auto, spuitwagen wegmarkering, enz.) bruikbaar.  

Lowie Vanlufffelen

9

Events 2006

Tekst en Foto: Bennie Bos

06 t/m 08-01

04-03

11 en 12-03

29 en 30-04

30-04

juni

27-05

07 t/m 09-06

23 t/m 25-06

01 en 02-07

13 t/m 16-07

21 t/m 23-07

26 t/m 30-07

26 t/m 30-07

03 t/m 05-08

11 t/m 15-08

16 t/m 19-08

19-08

10 t/m 13-08

23 t/m 26-08

01 t/m 03-09

01 t/m 10-09

09-09

17t/m 24-09

06 t/m 15-10

Exel Cup

Ballondag Oosterwolde

Ballonwedstrijd Odoorn

Ballonhappening Waregem

Ballonfestival Waddinxveen

Limburgse Ballondagen

Ballonfestival Heeten

Warsteiner Ballonfiesta Zwolle

Gemerts Ballonfestijn

Zwijndrechtse Ballonmeeting

Eindhoven Ballooning

Ballonmeeting Olen

Friese Ballonfeesten, Joure

Mobilux Trophy, Luxemburg

Breda Ballon Fiesta

Belgisch Kampioenschap, Balen

Ballonfiesta Barneveld

Toeternietoe ballonnenfestijn, Mill

Bristol International Balloon Fiesta

Twente Ballooning

Ballon 2006 , Sint-Niklaas

Warsteiner Internationale Montgolfiade

Harderwijk Ballooning

1st Kapadokya Balloon Festival

Albuquerque International Balloon Fiesta

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

Info

10

Spotters Corner

Foto's en Visuals: Cameron, Kubicek en Lindstrand

Kubicek BB42Z, Duitsland

Kubicek BB42Z, Duitsland

Kubicek BB37N, Zwitserland

Kubicek BB22N, Italië

Kubicek BB30Z, Japan

Kubicek BB60N, Oostenrijk

Cameron N-145, PH-MEL, Nederland A.J. Troost

Cameron Z-150, PH-UGB, Nederland Mees van Dijk

Ultra Magic H-56

Ultra Magic H-56

Ultra Magic V-65, Spanje

Ultra Magic N-425

Ultra Magic M-120, Oostenrijk

Lindstrand 330A, Zuid-Afrika

Lindstrand 210A, Finland

Lindstrand 105A, Frankrijk

Kubicek BB30Z, Japan

Lindstrand 260A, Zwitserland

Lindstrand 310A, Zwitserland

Lindstrand 105A, Zwitserland

Ultra Magic N-210, Spanje

Ultra Magic M-145, Frankrijk

Ultra Magic Racer MV-56, Spanje

Ultra Magic S-130, Frankrijk

Ultra Magic M-105, Oostenrijk

11

Paaldansen op grote hoogte

Tekst: Birmingham Post, Fotobewerking: Bennie Bos

Een paaldans club uit Staffordshire heeft wat nieuws bedacht om hun klanten van dienst te zijn. De act kan binnenkort in een heteluchtballon vertoond worden. Op een speciaal platform wat naast de mand wordt gemonteerd vertonen de dames hun kunsten. Zakenman Warren Roberts runt de club "Cloud 10 venue" in Tamworth in Staffordshire. Hij kwam vorig jaar op het bizarre idee tijdens een zakenmeeting waarbij hij de directeur tegenkwam van Virgin Balloon Flights uit Telford. “We kwamen aan de praat over onze ideeën en het uiteindelijke plan hebben we eens op papier gezet met als resultaat dat op dit moment de ballon en de speciale mand worden gebouwd".

Birmingham Post

12

Nieuwe Goodyear Blimp

Tekst: Jim Mackinnon, Foto's: Goodyear, Animatie: Bonnie Lallky Seibert

Het leek net de paringsdans van een walvis en een gordeldier. Dat klinkt misschien wat onnatuurlijk, maar omschrijft wel de scene in de blimp hangar in Ohio op donderdagochtend 8 december. Het was een precisiewerkje om de 23 foot lange gondel onder de 192 foot lange nieuwe Goodyear blimp te monteren.

Uiterst voorzichtig om de zachte en dunne buik van de blimp niet te beschadigen. Er werd hard gewerkt in de Goodyear Wingfoot Lake hangar met een buitentemperatuur rond het vriespunt. Wat eerst een pannekoek-achtige hoop stof was, is na het volpompen met 180.000 cubic feet helium een prachtig luchtschip geworden welke op zijn plaats wordt gehouden door een net met vele zandzakken verzwaard. Donderdagochtend installeerde de crew ook twee luchtinlaten met ventilatoren. Hierdoor wordt lucht aangevoerd naar de interne Ballonets. Deze luchtzakken kunnen volgepompt en ontlucht worden. Dit heeft te maken met de eigenschap van heliumgas, welke namelijk uitzet bij een lagere luchtdruk op hoogte of bij een hogere temperatuur. Een blimp is namelijk eigenlijk een grote langgerekte

gasballon welke zijn vorm behoud door de druk van binnenuit. Een blimp heeft geen lichtgewicht intern frame zoals bijvoorbeeld de Zeppelin NT (zie volgende artikel). In de lucht moet de piloot dan ook regelmatig de inhoud van de Ballonet bijregelen. Doormiddel van de zandzakken aan het net werd de nieuwe blimp precies op de goede hoogte gebracht waarna de cabine er via een stalen trolley onder werd gereden. De nieuwe Goodyear blimp zal het volgend voorjaar in bedrijf worden genomen.

Op onderstaande foto zie je het (oude) luchtschip aan de mobiele ankermast, gereed voor opstijging.

Op de animatie zie je duidelijk de interne structuur en de ballonets.   Jim Mackinnon

13

Zeppelin boven de Wadden ??

Tekst: Leeuwarder Courant, Foto: Anthony Allen

Het Toeristisch Platform Noardwest-Fryslân omarmt het idee van de Harlinger oud-burgemeester Berend Jansema om een zeppelin boven het Waddengebied te laten vliegen. De organisatie zoekt geld waarmee Jansema’s droom verwezenlijkt kan worden. ,,We willen een proef van vier weken’’, zegt Martin Cnossen van het Toeristisch Platform. De Deutsche Zeppelin Reederei uit Friederischhafen verhuurt de sigaarvormige

luchtschepen. In één van deze 75 meter lange schepen maakte Jansema ooit een vlucht boven de Bodensee. Het opende hem de ogen: dit is iets voor de Wadden! Cnossen zag direct wat in het voorstel dat de magistraat in ruste op een bijeenkomst over de Waddengasmiljoenen opperde. Toeristen zouden voor zo'n 250 euro een vlucht boven zee kunnen maken. Per keer kunnen er 12 passagiers mee. De met onbrandbaar helium gevulde gevaarten kunnen bij de landingsmast afmeren. "Die masten zijn mobiel", zo weet Cnossen inmiddels. "Je kunt ze vervoeren per vrachtwagen." Jansema zelf ziet zijn oude stad Harlingen als ideaal vertrekpunt voor de zeppelinvluchten, maar Cnossen benadrukt dat hij alle gemeenten en eilanden in het Waddengebied benadert. De toerismedeskundige kijkt ook naar instellingen of bedrijven die het zeppelinplan kunnen financieren. "De zeppelins zouden bijvoorbeeld ook

kunnen worden gebruikt om zeehondjes te tellen", zegt hij. "En Rijkswaterstaat gebruikt nu helikopters om de zeedijken vanuit de lucht te controleren." Het grote voordeel van een luchtschip is dat het bijna geluidloos boven de zee kan vliegen. "Het is natuurlijk ook prachtige promotie voor een sponsor. Stel je voor:

je bedrijfsnaam levensgroot op zo'n 75 meter lange zeppelin."   Leeuwarder Courant

14

Paard te koop

Tekst: Bennie Bos, Foto: Per Lesser

Per Lesser verkoopt zijn prachtige "Flying Dala Horse", een unieke special shape. De ballon is gebouwd door Cameron in 1993 en heeft het serienummer 2954 en is van het type Cameron Horse 90. De ballon is sinds de winter van 2004 niet meer gebruikt. De ballon is schoon en alles lijkt nog nieuw, dat heeft veel te maken met het feit dat de ballon meestal gevaren heeft tijdens de winter en dus ingepakt werd op de sneeuw. De ballon heeft nog maar 45 vaaruren. Er zitten 5 gevormde velcro banners op de ballon, 4 rode verticaal op de poten en 1 horizontale op de voorkant. Deze banners zijn maar 10 uur gebruikt en de tekst kan eenvoudig verwijderd worden. Naar mijn weten heeft deze ballon nog nooit in Belgie of Nederland gevaren en zou dus een geweldige aanwinst zijn met een passende sponsor. Uiteraard heeft de ballon binnen opgeslagen gelegen. De prijs voor dit juweeltje is

Euro 31.900 + transport (ballon ligt in Zweden). Meer info via email aan Per Lesser of via de telefoon op +46 31 325 9619.   Bennie Bos

15

Kleinste Heteluchtschip ter wereld te koop

Tekst en Foto's: Sergei Bendin

In 2005 bouwde de Augur Aerostatic Systems Company in samenwerking met Kubicek een Au-29 heteluchtschip, het kleinste ter wereld. Zelfs een onervaren piloot kan hier volgens Sergei gemakkelijk mee overweg. Deze éénzitter Au-29 van polyester stof valt volgens de classificatie van de FAI in de categorie BX-2. Op 2 April van dit jaar is met dit type luchtvaartuig een wereldtijdrecord in zijn categorie gezet. Sinds November is het luchtschip in serie productie genomen en te koop. De enveloppe heeft een inhoud van 855 kubiek feet en weegt 115 kilo. De maximale snelheid is 40 km/h. Het schip kan gevaren worden tot een wind van 8 meter per seconde. De kosten van het standaard luchtschip (zonder artwork) zijn 40.000 USD. Het luchtschip waar het record mee gezet is, wordt ook te koop aangeboden tegen een gereduceerd bedrag. Het heeft ongeveer 32 uur gevaren. Het Au-29

luchtschip is niet alleen een uitstekend vaartuig voor de sport en reclamedoeleinden, maar tevens een echte doorbraak in de moderne Aeronautics. Kijk op de website voor meer informatie.  Sergei Bendin

16

Inschrijven Exel Cup 2006

Tekst: Dutch Balloon Competition Club, Foto: Bennie Bos

De Exel Cup 2005 is de organisatie zo goed bevallen dat zij al weer plannen maken voor een Cup 2006. Wederom hetzelfde uitgangspunt: zonder veel poespas een leuke wedstrijd organiseren. Locatie: Excellent Ballooning, Bouwhuisweg 11, 7245 VL Exel. Datum: 6 - 8 januari 2006 (uitwijkdatum: 3 - 5 februari 2006) Maximaal 15 teams!!!! Wie het eerst komt, het eerst maalt. Inschrijving alleen per mail voor 18 december 2005 naar info@luchtballon.nl met vermelding van je telefoonnummers, het aantal personen en of je inschrijving ook geldt voor de reservedatum. Kosten: € 125.- voor DBCC-leden, niet leden betalen € 175.-, contant bij de check-in te voldoen. Hierbij inbegrepen is voor vier personen koffie, thee, lunches en diners. Gas en drankjes zijn voor eigen rekening. Extra mensen meenemen kan natuurlijk, p.p. € 30.-of een evenredig deel als het om een kortere periode gaat. Laat dit wel even

weten bij je inschrijving. Bij annulering op of na 29 december betaal je € 50 om onze overheadkosten te dekken. Gas tanken is ter plekke mogelijk. Voor de eerste vaart zelf gas meenemen voor 2 uur. De beslissing of het wel of niet doorgaat wordt donderdag 5 januari genomen om 18.00 uur. Bel met 0573 421296 of 06 53 33 69 33. Meer info, inclusief het programma is HIER te downloaden. Dutch Balloon Competition Club

17

Dief steelt ballon en gijzelt gezin

Tekst: Het Laatste Nieuws, Foto: Bennie Bos

De politie van Knoxville in de Amerikaanse staat Tennessee heeft vrijdagavond een dief aangehouden die een luchtballon gestolen had en nog dezelfde dag een familie gijzelde. De 40-jarige Gregory Allen Williams ging er vrijdagochtend vandoor met een aanhangwagen waarin de luchtballon zat. Hij sloot de aanhangwagen aan op zijn wagen en stoof weg. Een getuige had dat in de gaten en waarschuwde de politie. Williams liet na een tijdje rondgereden te hebben zijn wagen en de aanhangwagen achter en vluchtte te voet weg in de bossen. Na uren in de bossen rondgezworven te hebben, gijzelde hij een gezin. Hij eiste een warme maaltijd van hen. De man had niet door dat de dochter des huizes in een kast was gekropen en op die manier met haar GSM de politie inlichtte. De eigenaar heeft intussen zijn luchtballon terug. Williams is aangehouden en bleek voorwaardelijk vrij.   Het Laatste Nieuws

18

Brusselse ballon geveld door sneeuw

Tekst: Skynet, Foto: Aerobrussels

In de Brusselse noordwijk is de Belgacom-ballon in de nacht van vrijdag op zaterdag naar beneden gevallen door de sneeuw. Dat meldt Eric Derwael, gedelegeerd bestuurder van uitbater en eigenaar Aerobrussels. De ballon stond er sinds april 2003. Het ongure weer is de ballon tussen middernacht en 00.30 uur fataal geworden. Hij viel op de mand en maakte de beschermkooi stuk waarin het controle-, besturings- en verlichtingssysteem zat. Het omhulsel van de ballon is op twee plaatsen gescheurd. Er is vlug besloten hem helemaal leeg te laten lopen. Maandag zal Aerobrussels samen met sponsor Belgacom beslissen of de ballon nog hersteld wordt of de exploitatie definitief wordt stopgezet.   Skynet

19

Raven/Aerostar naar 74.000 foot

Tekst: Rob Coppinger, Foto: Aerostar

Aerostar International heeft op 8 november met haar onbemande 44,5 meter lange HiSentinel Stratosperic Luchtschip een hoogte behaald van 74.000 foot (22.600 meter). De start vond plaats in Roswell, New Mexico. Als test is 27,2 kilo ballast meegenomen aan boord naar de rand van de ruimte. Voor de start is het luchtschip gedeeltelijk gevuld met helium. Toen de hoogte bereikt was, had het schip zijn uiteindelijke vorm bereikt door de verminderde druk van buitenaf waardoor het gas heeft kunnen uitzetten. Voor de aandrijving en om op zijn plaats te blijven hangen, maakt het luchtschip gebruik van kleine propellers die gevoed worden door accu’s en zonnecellen. Het uiteindelijke doel van deze test is om een groter luchtschip te bouwen met een payload tot 440 kilo om apparatuur voor communicatie en voor militaire en wetenschappelijke doeleinden tot een duur van 30 dagen op een vaste plek in de ruimte te brengen.   Rob Coppinger

20

Wat doe je met een gevonden ballon ?

Tekst en Foto's: Midday Multimedia

Een nagekomen bericht van Midday Multimedia: Dr. Vijaypat Singhania zal waarschijnlijk wel gelukkig zijn dat zijn ballon op een hele andere manier in gebruik is genomen door de bewoners van Sidh Pimpri, een klein dorpje 20 kilometer gelegen vanaf de plaats Nashik. Een populatie van 15.000 personen die hoofdzakelijk

leven van de sinaasappelteelt. Toen de ballon was geland hebben zo’n 6000 inwoners grote delen van de speciale Nylon ballonstof aan flarden gescheurd. Nu loopt het halve dorp rond met T-shirts, broeken, shawls en maakte men er zelfs regenjassen en bedovertrekken van. Volgens Midday heeft Dr Vijaypat Singhania de capsule laten ontkoppelen (waarschijnlijk doormiddel van een automatisch loskoppelsysteem) toen de capsule aan de grond sloeg. De ballon is toen weer opgestegen en om 15.30 geland in Sidh Pimpri village in Nashik. De ballon schijnt dus nog 4 uur in de lucht te hebben gezweefd en heeft een afstand afgelegd van 35 kilometer.

De plaatselijke kleermaker van het dorp, Manik Dikle, maakt de meeste winst bij de ballonlanding. Sinds de landing heeft hij geen minuut vrij want vele inwoners komen bij hem aan de deur. De ballonlanding heeft dus wel een behoorlijke impact gehad op het dorp. Zeker toen hij zomaar ineens uit de lucht kwam vallen. Veel mensen waren aan het werk op het land en iedereen was bang en begon te bidden. Bijna alle kinderen in het dorp begonnen te huilen toen de ballon naar beneden kwam.   Midday Multimedia

21

Overname A3 Ballon

Tekst, Foto en bewerking: Bennie Bos

Het gonst al maanden van de hardnekkige geruchten in de Nederlandse ballonwereld. Er zou een hele grote overname plaats vinden. Bij deze mag ik alle geruchten ontkrachten. Per 15 december 2005 neemt ballonsport.nl van Jelke en Karin Haven de aandelen van A3 Ballon over en is daarmee de grootste van Europa qua passagiersaantallen. Het verwachte reële aantal voor 2006 is 16.000 passagiers. Jelke en Karin zijn onlangs getrouwd en hebben met hun twee kids Friesland verlaten en het balloncentrum in Harfsen betrokken waarbij de ballonnen van Ballonsport.nl zullen worden toegevoegd aan de toch al niet zo bescheiden voorraad luchtvaartmateriaal van A3 Ballon. Het bedrijf zal verder blijven bestaan onder de naam A3 Ballon. Adrie en Hanneke hebben inmiddels hun intrek genomen in een huurwoning waarna ze vanaf 4 april 2006 hun prachtige villa kunnen gaan betrekken

in Laren waar ze samen in de loop van 2006 een kunstgalerie gaat openen. Adrie zal de ballonwereld niet verlaten maar blijft op bescheiden schaal actief als piloot en als adviseur betrokken bij A3 Ballon. Bennie Bos

22

Zilveren Laurierblad uitgereikt

Tekst en Foto: DFSV

Astrid Gerhardt en Uwe Schneider hebben op 7 December samen met 152 andere sportbeoefenaars in Berlijn het “Zilveren Laurierblad” ontvangen ("Silberne Lorbeerblatt"). Deze onderscheiding is de hoogste op sportgebied in Duitsland en wordt enkel uitgereikt voor uitzonderlijke sportieve prestaties. De maatstaf voor het behalen van deze prijs ligt erg hoog, een éénmalige prestatie is over het algemeen niet voldoende of het moet al behaald zijn via bijvoorbeeld de Olympische spelen. Vanuit de Duitse Aero Club werd Astrid Gerhardt (tweede van links) voorgedragen voor haar behaalde successen in de gasballonsport.

Uwe (links) kreeg de prijs voor zijn prestaties in de heteluchtballon-wedstrijdwereld.  DFSV

23

Een trotse vader

Tekst en Foto: Gino Ciers

Op 11 December deed mijn dochter Barbara, na de nodige trainingsvaarten, een vaart waarbij instructeur Bob Berben na 90 minuten totaal onverwacht uitstapte en haar de eerste solovaart liet doen van ongeveer 25 minuten. Alles verliep vlekkeloos met zelfs een landing vlakbij een droge parkeerplaats waar wij de ballon droog weer konden opbergen. Zowel voor haar, als ook voor mij, haar vader waren het spannende en toch vreugdevolle minuten. Het werd ook tijd... door omstandigheden zijn we reeds aan haar derde trainingsballon toe (OO-BEB te poreus, OO-BHS tijdelijke huurballon, en nu onze nieuwste aanwinst, onze eigen opleidingsballon OO-BVD). Proficiat Barbara, en hopelijk is dit de start van vele, vele jaren als ballonpilote!   Gino Ciers

24

America's Challenge, Canada - Here we Come

Tekst en Foto's: Bill Arras

Janet en ik waren enthousiast over onze komende gasballonvaart in de America's Challenge, welke gelijktijdig werd gevaren met de Gordon Bennett race vanuit Albuquerque, New Mexico. We arriveerden in Albuquerque op een doorweekte bodem, nat van de vele regenval van de afgelopen dag. Het goede nieuws was echter

dat het weer er voor de komende dagen goed uitzag, met een uitstekend startvenster voor de zaterdagavond. Meer regen zou New Mexico pas op zondag bereiken, ver na de startperiode. Zoals gewoonlijk moesten er op het laatste moment nog veel zaken geregeld worden, waaronder bijvoorbeeld het vullen van de zandzakken. Dit bracht een probleem met zich mee aangezien het zand door de regen nat was geworden. Dit zou een serieus probleem kunnen vormen omdat nat zand bij lage temperaturen kan bevriezen waardoor er een massief brok zand in de zak wordt gevormd. We hebben geprobeerd dit zand te drogen op een stuk plastic, maar toen dit geen voldoende droging gaf, hebben we zout toegevoegd en het zand in de zakken geschept. Ook hebben we de checklist doorlopen.

In de laatste briefing voor de vaart werden we door onze meteoman geadviseerd om snel New Mexico

achter ons te laten, in verband met de naderende storing. Deze weersinvloeden waren afkomstig van een oorkaan in de Golf van Californie. De inflate na de briefing verliep eenvoudig. Vlak voor sunset startten als eerste alle Gordon Bennett deelnemers waarna de piloten van de America’s Challenge aan de beurt kwamen.

Er gingen in totaal 26 gasballonnen de lucht in. Het was fantastisch om de lichten boven de grote stad te zien terwijl we koers zetten naar de Sandia Crest. De eerste beslissing die we moesten nemen was over de hoogte waarop we wilden gaan varen. Nadat we de noordkant van Sandia waren gepasseerd, besloten we

hoger te gaan varen dan de meeste van de andere teams om zodoende zoveel mogelijk naar rechts te komen, er van uitgaand dat dit ons in de best mogelijke positie zou brengen in verband met het weer in het noorden. Janet ging als eerste slapen omdat ik in ieder geval op dit eerste stuk wakker wilde zijn. We dreven geluidloos over het met veel lichten besprenkelde landschap, wat een magisch aanblik vormde. De lucht was helder en er waren veel vallende sterren. Na een probleemloze nacht bracht de ochtend een prachtige zonsopgang over het vlakke land. Na urenlang zoeken zagen we eindelijk 3 andere ballonnen, ver noordoostelijk van ons. Dit waren de enige ballonnen die we tijdens onze lange reis te zien zouden krijgen, met uitzondering van de eenzame ballon op de volgende dag. Janet nam de ballon over en ik ging een paar uur slapen. Rond de middag werd ik boven Kansas wakker omdat de ballon

een onverwachte daling inzette vanaf onze vaarhoogte van 14.000 foot. Omdat ze geen ballast wilde verspillen en omdat ze verwachtte dat de ballon zich snel zou stabiliseren op een andere hoogte, wachtte Janet tot we op 8000 foot terecht kwamen. De ballon bleek ineens een eigen leven te gaan leiden, hij wilde

enkel naar beneden. We gooiden scheppen vol zand overboord . . . nog meer en nog meer maar we bleven dalen. Op 1000 foot gooiden we een grote hoeveelheid naar beneden waarna de ballon op een paar honderd foot uitlevelde. We gingen nu naar het noorden met een snelheid van 80 km/h. De velden vol gewassen wapperden in de wind. De meeste indruk maakte het geluid van de wind, een soort schreeuw door de gewassen en de paar bomen. We zoefden het volgende uur op 500 foot verder totdat we weer naar een meer plezierige hoogte gingen van 3000 foot. Eénmaal weer level belden we met onze meteoroloog via de satelliet telefoon voor de laatste updates. We moesten een beslissing nemen of we verder zouden varen of dat we zouden landen, het was een moeilijke beslissing. De vooruitzichten voor de richting waar we naar toe gingen waren discutabel. Er was een mogelijkheid dat we in het

front terecht zouden komen dat richting Minnesota trok. Daar kwam nog bij dat we erg veel ballast hadden verbruikt eerder die dag om te voorkomen dat we onder de grond zouden slaan. De 7 zakken zand en de voorraad water waren voldoende voor stabiele condities, maar aan de lage kant als we in onstabiele situaties

terecht zouden komen. Na enige discussie besloten we onze kansen te grijpen, in ieder geval waren we er niet erg gebrand op om nu met 80 km/h te moeten landen. Tegen sunset gooiden we een halve schep zand overboord en, we zouden het nooit gedacht hebben op dat moment, maar dit was de laatste schep tot aan onze landing de volgende namiddag.

De ballon steeg naar 7000 foot en levelde zich uit. Zonder iets van ballast overboord te gooien steeg de ballon een half uur later spontaan 1000 foot. Deze trend bleef zich doorzetten en trapsgewijs gingen we hoger totdat we boven de 13.000 foot hingen. Janet sliep vanaf sunset in Noord-Kansas tot middernacht nabij Lincoln, Nebraska en wederom was de nacht prachtig met vele vallende sterren. Janet nam over toen we Omaha naderden en ik ging slapen tot net voordat de zon opkwam en we genoten van een prachtige sunrise over een laag wolkendek. Vlak na

sunrise dreven we Minnesota binnen. Het weer was nog steeds bedenkelijk maar gelukkig had het front zich gestabiliseerd en vormde niet langer een probleem. We hielden onze vingers gekruist want er was kans op onweer in het gebied. Nadat we Wisconsin en daarna Michigan waren gepasseerd, vierden we dat we de 1000 mijl grens waren gepasseerd (meer dan 1600 kilometer). Weer stonden we voor een moeilijke vraag.

Moesten we landen of zouden we verder varen, we naderden namelijk Lake Superior. Het leek erop dat we ongeveer 160 kilometer water voor ons hadden liggen. We zouden dan tegen sunset in Canada weer boven land komen, met de kans op regen in dat gebied. We lieten de optie open maar troffen wel de voorbereidingen om snel te kunnen landen voor het water als dat nodig moest zijn.

Zonder onze hoogte te wijzigen, noem het geluk, begon de ballon langzaam steeds meer naar rechts te trekken naar een meer gunstige plek precies tussen de 2 enorme meren Lakes Superior en Huron. Helaas konden we niet genieten van het prachtige land en de meren onder ons in verband met een laag wolkendek,

maar het was zeker een prachtige dag. Halverwege de middag hoorden we op de radio iemand iets zeggen over een ballon ten zuiden van ons. We zochten met de verrekijker totdat we iets in de verte en op lagere hoogte herkenden. De ballon kwam dichterbij, werd groter en groter totdat we erg dichtbij elkaar hingen. Het waren Barbara Fricke en Peter Cuneo, varend in hetzelfde type ballon als ons, een Paedelt. Op het moment dat we het dichtst bij elkaar hingen, sloegen we een aantal vrolijke kreten uit, die prachtig werden beantwoord. Good fun! De richting van Barbara en Peter was meer naar het noorden en sneller en even dachten we om te dalen en hun te vervolgen maar besloten toen toch dat we onze eigen vaart wilden maken. We moesten nog steeds beslissen of we de derde nacht in zouden gaan, maar de voorspellingen waren nog slechter dan de vorige nacht. Er was grote kans dat we vlak voor

sunset in een front terecht zouden komen. Nadat we twee uur voor sunset de Canadese grens bij Sault Ste. Marie waren gepasseerd, besloten we op sunset te landen en het geluk niet meer te tarten. We hadden een prachtige vaart gehad en wilden nu op safe spelen. De kaarten van Canada lieten een hoop te wensen over

wat de wegen betrof. We kozen een weg uit welke er perfect uitzag nadat we met behulp van de GPS hadden uitgerekend waar we uit zouden komen. De wolken onder ons zagen er werkelijk prachtig uit toen de laatste zonnestralen en net overheen schenen. We begonnen te dalen op het moment dat de zon verdween. Op onze weg naar beneden hoorden we het geluid wat leek op dat van een waterval. We gingen verder met 65 km/h en het geluid bleef, waarna we bedachten dat dit het geluid van de wind door de bomen onder ons moest zijn. De voorspelling voor de wind in Sault Ste. Marie was 5 km/h en dat hoopten we ook aan te treffen maar bleek helaas 40 km/h te zijn. Gelukkig hadden we ons voorbereid op een spannende landing en hadden onze helmen op en alles netjes vastgesnoerd. Toen we éénmaal de wolken indoken, was het essentieel om onze daalsnelheid laag te houden omdat we niet wisten of

de wolken helemaal door zouden gaan tot de heuveltoppen. Het zien van de boomtoppen zou zoiets zijn als het kijken naar een foto die in het ontwikkelbad in de donkere kamer langzaam zijn contouren vrijgeeft. Eerst zagen we donkere vormen, toen werden de beelden meer gedetailleerd. Opluchting toen bleek dat we onder

de wolken nog een paar honderd foot vrij hadden boven de boomtoppen. We daalden verder een kleine vallei in. Boven een klein weggetje namen we een snelle beslissing om te dalen. Tijdens de volgende seconden ging alles heel snel. Sleepkabel overboord, een harde ruk aan het ventielkoord en alle resterende ballast overboord vlak voordat we de boomtoppen raken. We gingen beide op de bodem van de mand zitten en hielden ons goed vast, wachtend op de klap die komen zou. . . . maar de klap bleef uit. 90 seconden nadat we uit de wolken waren gekomen stonden we veilig aan de grond. De GPS vertelde ons dat we een afstand van 2407 kilometer hadden afgelegd in 46 uur. Wat nu te doen, het is 19.20 uur en over enkele minuten is het donker. We trokken de ballon leeg in de bomen en sorteerden onze spullen zo snel mogelijk. We belden met Operations Center in Albuquerque om onze

positie door te geven. Zij namen contact op met de Ontario Provincial Police (OPP) en vroegen om “search & rescue”. Ook wij kregen het nummer van de OPP om rechtstreeks met hen te kunnen praten en onze GPS coördinaten door te kunnen geven. We moesten rustig afwachten totdat zij zouden arriveren. Toen belden

we met onze eigen crew. Op dat moment waren ze bijna in Sault Ste. Marie en adviseerden wij hen dat ze eerst maar een hotel moesten zoeken en dat we elkaar in de ochtend wel zouden treffen. Ze waren heel blij dat ze ons niet in het donker hoefden te zoeken. Omdat de ballon in de boom hing, ging de crew naar een bouwmarkt om enkele handzagen te kopen. Janet ervaarde de vaste grond onder haar voeten als raar. Ze voelde steeds de beweging van de mand, net als een zeeman van een boot stapt op de vaste wal. We gingen verder met het opruimen van onze spullen en legden alles wat we tijdelijk achter wilden laten op een zak. Daarna draaiden we de mand op zijn kop er overheen en verpakten dit in plastic, in het geval het zou gaan regenen voordat we de volgende dag terug zouden zijn. Nadat dit alles geregeld was gingen we even liggen, starend naar de hemel die nu wolkeloos was en bekeken de

sterren, afwachtend op de komst van de OPP. Ze arriveerden rond 1 uur ’s nachts. We waren blij hen te zien en verbaasd dat ze ons zo snel hadden gevonden, 65 kilometer van de dichtstbijzijnde stad, 90 meter vanaf de weg in de Canadese Bush. Ze brachten ons naar een motel waar we omstreeks 04.00 uur arriveerden. Niet veel tijd meer om te slapen, maar we waren blij met een douche en een paar uur rust. De crew arriveerde

om 09.30 en ze vertelden ons het geweldige nieuws dat we de America's Challenge hadden gewonnen. Yee-haa! In plaats direct te vertrekken om de ballon te bergen, belden we wat rond om te kijken of we hulp konden krijgen, het zou een zware taak worden voor ons alleen. Het geluk was wederom op onze hand, vier mannen van de vrijwillige brandweer lieten hun werkzaamheden even liggen om ons hulp te bieden. En ze waren voorbereid !!! Ze sleepten een trailer met een All Terrain Vehicle zo dicht mogelijk bij de landingsplaats en begonnen toen met kettingzagen een weg te maken naar de ballon. Eénmaal daar aangekomen werkten ze met chirurgische precisie als team samen om de ballon uit de bomen te zagen zonder schade. Ze volbrachten de klus in 1,5 uur, wij zouden daar zeker 1,5 dag mee bezig geweest zijn. We waren hen zeer dankbaar, hun bijdrage werd bijzonder gewaardeerd.

Nu hadden we nog meer dan 2500 kilometers over de weg te gaan, terug naar Albuquerque. Janet en ik kwamen tot de conclusie dat de afstand eenvoudiger per ballon af te leggen was en we prezen ons gelukkig met onze geweldige crew, die bereid waren geweest om ons zo ver te volgen. We reden aan één stuk door,

stopten enkel om te tanken en eten in te slaan en arriveerden na twee dagen weer in Albuquerque. Daar werd ons bevestigd dat we de winnaars van de Americas Challenge waren, een feestje waard. Kijk ik naar de afstand, dan zouden we als derde in de Gordon Bennett race geëindigd zijn, indien we daaraan hadden mogen deelnemen. De Gordon Bennett werd gewonnen door de Belgen Bob Berben en Benoit Simeons. Zij hadden een waanzinnige vaart en gingen wel de derde nacht in en scoorden een totale afstand van 3400 kilometer in 65,25 uur, een nieuw Gordon Bennet record.  It was a good event!    Bill Arras

Met dank aan Ben Bläss voor het aanleveren van de Engelstalige versie van dit verhaal en de foto's. Vertaling Bennie Bos

25

Groen licht voor Eurasie

Tekst: Bennie Bos, Weersheet: Luc Trullemans, Animatie: Eurasie

Het laatste nieuws: op dit moment staan ze op scherp, de ballonpiloten Laurent Lajoye en Christophe Houver. In 2000 staken ze met hun Roziere ballon de Atlantische Oceaan over. Twee sympathieke mensen met een duidelijke missie. De gondel hebben we al eens mogen aanschouwen in Frankrijk en Nienke maakte de

afgelopen zomer nog een prachtige ballonvaart met Christophe. Met dezelfde Roziere ballon en gondel hebben ze nu andere plannen. Het project Eurasie werd bedacht. Starten in Frankrijk en dan zover mogelijk Azie in. Het moment is aangebroken, de afgelopen dagen heb ik het licht van rood via oranje naar groen zien gaan. De weerssituatie is goed volgens meteoroloog Luc Trullemans. De start is gepland voor woensdag 14 december 15.00 uur, ergens in het centrum van de stad Metz in Noord-Frankrijk. Op de kaart kun je de voorspelde route zien. Dwars door Frankrijk, een puntje van Spanje en dan over het water richting de eilandengroep bij de Balearen. Van daaruit het Afrikaanse continent binnen. Het verloop van de vaart is nog niet te voorspellen maar hopelijk toch met een grote boog Azië binnen. Waar de vaart zal eindigen is dus de grote vraag. Ik hoop in het volgende magazine meer

te kunnen berichten over een prachtige vaart. Een vaart waar ik zeker jaloers op ben, wat een schitterende foto's moet dit opleveren. Meer info over het project vind je op de website. Helaas wordt alleen het Franse gedeelte geupdate. Er schijnt tijdens de vaart een "Live tracking" aanwezig te zijn waarop je de ballon kunt volgen. Bennie Bos

26

Tot Slot

Tekst en kaart: Bennie Bos, Foto: Nienke Bos

Je ziet het, ook al zitten wij met de heteluchtballonnen midden in de komkommertijd, er is altijd genoeg te beleven.

Gé Lazarom dankt een ieder die als gevolg van de oproep in het vorige magazine een kaart heeft gestuurd ivm zijn herstel in een rusthuis.

Alweer het laatste magazine van 2005. Met 2006 op de stoep spreek ik de wens uit dat het volgende jaar voor een ieder veel gezondheid, liefde, geluk en bovenal veel ballonplezier mag brengen.

Fijne dagen, Bennie Bos info@hotair.nl