Hot Air Magazine 87 - Augustus 2009 - Jaargang 8

 
   
Lorraine Mondial Air Ballons 2009
 
Tekst: Bennie Bos, Foto's: Nienke en Bennie Bos
 

Als ik dit verslag begin te schrijven, zit ik met de laptop op schoot aan de rand van ons zwembad in het zonnige Frankrijk, de inmiddels beroemde Lorraine Mondial Air ballons 2009 is in volle gang. Het feest wat maar liefst 10 dagen gaat duren, en een feest is het zeker hier midden in het prachtige Lorraine. Honderden vrolijk

gekleurde luchtballonnen op een immens groot startterrein, een verlaten Nato vliegbasis in the middle of nowhere. Sporen van de recessie zijn hier niet te proeven, het lijkt alsof al die duizenden crewleden en hun piloten toe zijn aan een relaxte meeting waarbij ze even de zorgen van alledag kunnen vergeten. Want uiteraard voelt een ballonvaarder het nu ook in zijn portemonnee dat potentiële klanten toch graag wat meer zekerheid over hun toekomst willen hebben en het geplande ballonvaartje liever een jaartje uitstellen. Deze meeting is een feest van weerzien van de vele bekenden uit alle delen van de wereld. Op vrijdag 24 juli arriveren we op de basis waar we direct inchecken bij de balie van de genodigde pers, allemaal prima in orde. Met de juiste badges heb je

daarna dan toegang tot het vip terras alwaar ook het perscentrum is gevestigd, ditmaal in een authentieke rode Engelse dubbeldekker. Maar de bekende Franse slag blijft altijd merkbaar want ook dit jaar ontstaan er weer problemen bij het inchecken van de vele piloten. Heeft de organisatie 2 jaar de tijd en dan nog werken de computers niet correct op het moment dat honderden piloten zich komen inschrijven.

    
    

Vanavond blijft het echter rustig op het startveld want de briefing wijst uit dat er te veel wind blijft staan en dat er nog een kansje op regen is, de regen die later op de avond aan het welkomsdiner bij onze hospita naar beneden komt. Na een goede, uiteraard korte nachtrust sta ik op zaterdagochtend in het donker in de

boomgaard tussen de Frans sprekende vleermuizen de weersituatie te bekijken. De bovenwind gaat me veel te snel en ik zie donkere luchten voorbij schieten. Daar hoef ik de computer niet voor aan te zetten, ik laat het bed dus maar niet koud worden.
‘s Middags staat er een lange rij voor de balie van de pilot check-in. De computers werkten inmiddels maar de rij gaat tergend langzaam vooruit. Met het oog op hele mooie vaarten in het verschiet maken de piloten zich daar echter niet zo erg druk over. Ik sprak later een Zwitserse piloot die 4,5 uur in de rij had gestaan. Binnen in hangar 610 vermaakt de 7 jarige zoon van Gordon Bennett gasballonvaarder Benoit Simeons, Tanguy, het publiek met zijn eigen model ballon. De lucht buiten de immense hangar begint er steeds vriendelijker uit te zien maar vadertje wind

heeft er nog steeds zin in. Rond 20.30 uur word via de 130.20 frequentie toestemming gegeven om te inflaten en te vertrekken. Ondanks de redelijke wind maken een dikke honderd teams van de mogelijkheid gebruik om op te stijgen. Het gaat richting het oosten waar men nogal veel bos tegen komt.

    
    

Er is dit jaar echter een ander probleem. Enige tijd geleden heeft het hier langere tijd behoorlijk geregend en daardoor hebben veel boeren hun koren nog niet van het land gehaald. Grote stukken zijn al wel geoogst maar veel potentiële landingsplekken zijn dit jaar niet beschikbaar. Het publiek staat in grote drommen te

kijken en geniet van de ballonnen die over hun heen varen. Achter op het veld wordt de ballon uitgeladen welke ik vandaag graag zou willen zien, de “La Haut” ballon. En dat is Frans voor “UP”, de nieuwe animatiefilm van Disney/Pixar. De animatiefilm gaat over de oude Carl Frederiksen en hij heeft zijn overleden vrouw beloofd om ooit de binnenlanden van Zuid-Amerika te gaan ontdekken. Carl doet dit door miljoenen kleine ballonnetjes aan zijn huis te knopen en daarmee op te stijgen voor het grote avontuur. De animatie film werd gedraaid tijdens de opening van het filmfestival in Cannes en was direct een groot succes en ook in Amerika is de film met enthousiasme ontvangen. De Europese promotietour is in handen van de firma Beatwax en zij bestelden deze ballon bij Cameron Balloons. Tegen 21.15 uur,

het begint al wat te schemeren, komt de bijzondere ballon uit de zak. De gehele ballon is geprint met kleine ballonnetje en daarop zijn maar liefst 540 losse ballonnetjes genaaid. Hulde aan de naaister bij Cameron. Om de film zo echt mogelijk te benaderen heeft men het huis van Carl nagebouwd als cold-inflatable welke rond de mand wordt gemonteerd. Via een interne ventilator wordt het ding op druk gehouden.

   
     

De piloot rest een klein beetje zicht via een soort horregazen paneel. Bij de landing zal hij het geheel wel open maken. Het ziet er allemaal indrukwekkend uit en lijkt zeer goed op de animatie. Het is al te laat om nog te varen maar de piloot mag nog wel opstijgen als hij ook weer op het startveld land. Dat is geen probleem

want het veld is kilometers lang. Als een nightglower hangt de ballon in de lucht, een uitzonderlijk gezicht. Die avond werd in de openlucht de landelijke première van de Franstalige versie van de film vertoond aan de aanwezige bezoekers. Ik wacht wel op de Engelse versie, helaas komt deze pas in Oktober bij ons in de bioscoop. De organisatie beloofde tijdens de briefing al prachtige omstandigheden voor de zondagochtend, en wat hadden ze daar gelijk in. Bijna geen wind en een Blue Sky. En dat kwam prachtig uit want de ochtend was gereserveerd voor een nieuwe recordpoging van de Line-up. De ballonnen worden opgebouwd naast zowel de runway als ook de taxiway en dit zijn banen van enkele kilometers lengte. De Oostenrijkse piloot Hans Pravda vertoont zijn favoriete truc waarmee hij

een karretje laat rijden voorgedreven door de ventilator en heeft daarmee weer de lachers aan zijn zijde. Alle teams zoeken een plekje en langzaam ontstaan er 2 lange gekleurde rijen met opbollende ballonnen. Om 07.37 uur wordt ergens een startsignaal gegeven, waar precies is ook dit jaar weer niet helemaal duidelijk, want aan de kop van de rij gaan de ballonnen ineens omhoog. Dan rijdt er een toeterende auto langs.

   
    

Even later zet een ieder zijn brander stevig in de ballon en kan het spektakel van de ochtend beginnen. Onder bijna windloze omstandigheden is het een choreografie waarbij je mond openvalt. Dit is zo mooi om te zien, honderden ballonnen drijven langzaam over de startbaan en contrasteren prachtig met de blauwe

achtergrond. Tussen de menigte staat de Space Shuttle special shape welke gevaren wordt door Mike Shrum, een schitterende eyecatcher. Het complete gezelschap drijft over het prachtige gebied aan de noordkant van de basis met zijn kleine boerendorpjes waar het deze ochtend even heel druk werd in de straten. Na het ontbijt duik ik op ons buitenterras op de bank en laat de oogleden even zakken. Na een uurtje wordt ik gewekt door vrolijk rammelende kerkklokken, het is immers zondag en de dienst in het kleine plaatselijke kerkje was net voorbij. De temperatuur loopt lekker op en het water van ons zwembad nodigt uit tot een duik. De dooie vliegjes op het wateroppervlak worden vlak voor mijn ogen uit het water gevist door hele snelle zwaluwen. Op de zondagavond briefing komt de organisatie met de

blijde boodschap dat er vandaag 2 records zijn verbroken. Allereerst telde men vanochtend vanuit de helikopter maar liefst 329 ballonnen bij de Line-up en ook was er in de hele geschiedenis van deze meeting nog nooit zoveel gas doorheen gegaan. Het weer was nog steeds op zijn allerbest en er was dus geen reden om niet te gaan varen. Boven op de ballonmand rijden we het veld weer op en kiest iedereen een royaal plekje om op te bouwen. Af en toe scheurt de politie voorbij op snelle motoren.

   
  

De ballonnen stijgen snel achter elkaar op en drijven noordwaarts. Langs de startbaan rent een ree voorbij die eventjes de weg kwijt is bij al dit geweld. Gino bouwt zijn rode paardje vlak bij het publiek op en drijft laag over het veld, een mooie actie. Ik spreek nog even met Mike Shrum, de piloot van de Space Shuttle

welke opgebouwd wordt voor de reusachtige hangar. Mike blijkt een grote fan van mijn foto’s te zijn en dat is natuurlijk altijd leuk om te horen. De enorme hangar is nieuw op deze locatie. Ik heb ooit eens melding gemaakt van een Zeppelin die tijdens een storm van zijn mast is gerukt en daarna volledig vernield werd. Het blijkt dat het ding in deze hangar heeft gestaan, een hele grote garage die nu niet meer gebruikt wordt. Maar . . . er staan grote plannen op papier om van dit gebied een zogenaamde Aircraft Industrie te maken onder de naam Chambley Planet’Air. De tekeningen die ik gezien heb zijn erg ambitieus, dus we zullen zien. Als de meeste ballonnen vertrokken zijn ontstaat er toch een probleem in de afvoer van de volgwagens. Het loopt volledig vast met als gevolg dat de meeste

volgers pas in het schemerdonker achter hun ballon aan kunnen die allang aan de grond staat. Ondanks dat veel teams nachtwerk hebben moeten leveren om hun ballon te retrieven, staat iedereen de volgende ochtend gewoon weer om 06.00 uur bij de briefing. Iedereen komt hier om te varen en slapen kan altijd overdag. Nienke en ik gaan deze ochtend varen met Gino Ciers in de Supra Bazar ballon.

    
    

Net als gisteren is er weinig wind en een blue sky. We stijgen aan de goede kant van de grote groep ballonnen op en ik heb voor het camerawerk de zon netjes in de rug. Vooral de plaatjes van groepen ballonnen boven de kleine dorpjes vind ik prachtig. Af en toe stijgen we wat hoger waarbij we een deel van

de ballonnen inhalen en ik weer vers fotovoer voor mijn lens krijg. Ballonteams van vele nationaliteiten waarbij naast Fransen het hoge aandeel aan Engelsen opvalt. De ballonnen zoeken hun landingsplaats nauwkeurig uit. Lang niet al het koren is van het veld zoals ik al vertelde en op de gemaaide koolzaadvelden staan afgemaaide stelen van zo’n 30 cm hoog waarmee je de ballonstof behoorlijk kunt beschadigen. Na een lange vaart eindigt onze reis in een kort stoppelveld waar de dames van ons gezelschap direct beginnen met het voorbereiden van een landelijk ontbijt. Tafel en stoelen worden uitgeklapt, er wordt met een gaspotje koffie gezet en het stokbrood wordt gesneden. We laten het ons in deze landelijke omgeving onder een brandende zon tussen de nog

hangende ballonnen goed smaken. Op de ochtendbriefing werd al een mogelijk onweer voor de avond genoemd. Wel, het klopte inderdaad dus de vaart werd gecanceld maar dat geeft mij mooi de gelegenheid om het verslag bij te werken. . . is er nog koffie?

    
     

En als dan de volgende ochtend in alle vroegte die verschrikkelijke wekker veel te vroeg weer zijn irritante deuntje begint te ratelen, staat alweer de volgende vaart op het programma. Wat hebben we het toch slecht. Ditmaal waren Nienke en ik uitgenodigd door de organisatie om met hun mee te varen. Dat moet dan

even heel officieel met een knalgeel “Presse” hesje omdat het voor fotografen “gevaarlijk” is tussen de ballonnen terwijl overal kleine koters van teamleden rondrennen, lachen. De steward brengt ons naar een Franse piloot en we stappen in de “Europa” ballon. Blauw met het ronde sterren logo. Ook bij het ballonvaren gaat bij deze mensen alles met de Franse slag en maakt men zich niet gauw druk. Voor ons gevoel moeten ze elke handeling elke keer weer overdenken. We stijgen rustig op, onder ons vaart Patricia Struijk in de nieuwe duo-hopper PH-SJK, vernoemd naar haar vader Sjaak. Met haar Pipi Langkous staartjes en de beentjes vrolijk wapperend drijft ze heel laag over de startbaan, vlak over de hoofden van enkele verdwaalde fietsers. We treffen wederom ideale omstandigheden om ballonnen te

fotograferen en drijven laag over het dorp Chambley, het dorp dat het dichtst bij de basis ligt en daarom ook vaak genoemd wordt als de locatie. Bijna elk dorp heeft hier een eigen kerkje en ik hoop altijd op een foto van de kerktoren met ballonnen en dat lukte dit keer uitzonderlijk mooi.

  
 

Ook Bertrand Piccard drijft voorbij met zijn nieuwe replica van de Breitling Orbiter. Veel dorpsbewoners komen in deze vroege uren naar buiten en genieten van het schouwspel. Een enkeling neemt niet eens de moeite kleren aan te trekken en staat pontificaal in zijn onderbroekje te kijken. Af en toe drijven we over een veld

met zonnebloemen of maïs maar duidelijk is te zien dat alles laat is dit jaar. De boeren zijn op hun landerijen druk doende om het koren te maaien of binnen te halen. We landden uiteindelijk in een mooi kort stoppelveld waarna de Franse crew weer in geheel eigen stijl de boel inpakt en opruimt. Het wordt voor ons al mooi een gewoonte om na de ochtendvaart even weer te gaan pitten want het vroege opstaan begint zijn tol te eisen. Nienke gaat die avond weer crewen bij haar vrienden met de “Grand Brittania”, de mooie ballon met de Engelse vlag erop. Ik loop nog even langs bij Josep Llado Costa want hij is hier met zijn nieuwe Duo hopper. Op zich niks bijzonders, zij het niet dat de top van deze ballon is uitgevoerd met de nieuwe Aerofabrix stof en die is wel heel bijzonder. De stof bestaat uit

twee lagen met daartussen hele kleine bolletje wat de lagen van elkaar scheid waardoor er een isolerende laag ontstaat en deze ballon extreem zuinig maakt. Ik wacht de start van de ballonnen af en spring dan in mijn auto om het geheel eens buiten de basis te gaan bekijken. Ik rij een heuvel op waar het zwart ziet van het volk, de inlanders weten natuurlijk precies waar de beste plekken zijn.

    
     

Er staat over deze heuvel een redelijke versnelling van de wind en alles schiet voorbij. Ik zie een kleine ballon aankomen met een 1 persoons mandje er onder. De piloot zwaait met de ene hand naar de menigte en maakt foto’s met de andere hand, multifunctioneel, het zou haast een vrouw kunnen zijn. “Willie”, roep ik een keer.

“Hey Bennie”. Ontzettend grappig om elkaar zo tegen te komen, het was de Duitse gasballonvaarder Wilhelm Eimers. Ik rij een klein weggetje in waarvan ik denk goed zicht te hebben op de aanstormende troepen maar de weg blijkt na 500 meter dood te lopen bij een paardenstal. Ook enkele ballonteams maken dezelfde fout en moeten moeite doen om de wagen met aanhanger te keren. De story continues want ook de volgende ochtend een Blue Sky en Zero voelbare wind. Ditmaal had ik een uitnodiging in mijn zak van mijn Italiaanse vriend en fotograaf Antonio Biasioli om met zijn landgenoot de piloot Mirko mee te varen. Mirko is tandarts en dat is een goed betaalde baan in Italië zodat hij zich een splinternieuwe ballon kan veroorloven. Hij heeft gekozen voor een Ultra Magic Z-90 maar dan de banen diagonaal zoals je

heel vaak bij Amerikaanse ballonnen ziet. Met een druk op de knop schuift het zeil van de aanhanger automatisch open waarna crew Antonio met een motortrekkertje de ballon naar buiten rijd. Strak voor elkaar hoor. Genietend van het mooie weer schuiven we over de wijdse vlakte en in de velden zie ik de ballon van de Engelsen waar mijn dochter in mee vaart heel laag boven de weg hangen.

    
    

De kleuren van onze ballon zijn uitgekozen door Mirko’s vrouw, Eliza en omdat haar bijnaam “Sisi” is, hebben ze de ballon ook zo gedoopt. We trekken samen door de Franse blauwe lucht met een andere Italiaanse ballon en regelmatig klinken er temperamentvolle woorden op de privé frequentie. Beide ballonnen landden in

het zelfde veld en de opper Italiaan stelt zich aan me voor. Ondanks dat de beste man geen woord Engels spreekt en ik niet verder kom dan “Ciao”, komen we er wel uit. Zijn naam is Jaaan Carlos, Jan met een lange aaa. Hij is vervent motorrijder en heeft al in vele delen van de wereld getoerd. Beide groepen drinken na afloop een slok Italiaanse champagne met enkele zoute crackers. s‘Middags een heerlijke duik in het heldere water van ons zwembad met de zon op onze bakkes gevolgd door pruimen eten en pitten spugen in de boomgaard. Als middag/avond eten heb ik een heerlijke Quiche Lorraine bereid, dat wil zeggen, in de oven geschoven. Als toetje 1 pruim te veel van de boom geplukt, aj. We rijden voor de avondvaart weer naar Dampvitoux toe, bij mijn Oostenrijkse vrienden al omgedoopt tot de tekst

“Ich dampf wie du”. Dit is het laatste dorpje voor we de basis op kunnen rijden via de teamingang, onder bewaking van een stuk of 10 gendarmes waarbij ik steeds weer aan Louis de Funes moet denken. Eénmaal binnen volgt er nogmaals controle op de autosticker door mensen van de organisatie en bij de volgende
Y-splitsing wederom controle door een Fransoos die bij elke auto weer opnieuw moet bedenken welke auto naar welke parkeerplaats moet terwijl hij daarbij enkel de keuze heeft tussen 3 soorten parkeerstickers.

   
   

Het weer ziet er nog goed uit, de wind is echter wel aanwezig. De nightglow en de start van de gasballonnen had men gisteren echter al 24 uur doorgeschoven omdat er een kleine dip in het weer zou komen. Binnen in de antieke hangar 610 vermaken een aantal Belgen het publiek met hun modelballonnen. Als de stof per

ongeluk even het ijzeren frame raakt, dwarrelt er allerlei zwarte troep naar beneden. Buiten betrekt de lucht en ook op de briefing wordt duidelijk dat er twijfel is, maar de piloten worden vooralsnog het veld op gestuurd. We rijden zoals elke keer achter op de open aanhanger in de mand het veld op, pakken het spul uit en wachten op de groene vlag op de toren. Piloot Hans heeft er totaal geen vertrouwen in. “Dit gaat vanavond niet goed komen”, zegt hij. Vanaf de kop van het veld vertrekt de Vos ballon en deze schiet als een speer naar het noorden. De bewolking trekt helemaal dicht en begint er dreigend uit te zien. Weldra verschijnt ook de zwarte vlag in top, er zal wijselijk niet meer worden gevaren vanavond. Gino was begonnen zijn paard te inflaten en zet deze nog even recht voor de vele toeschouwers. Het veld

loopt langzaam leeg. De dip zou ook in de ochtend nog aanwezig zijn en we besluiten geen wekker te zetten. Uitslapen is in deze fase van de meeting ook wel even welkom. Dat geeft dan mooi weer de gelegenheid om wat aan sightseeing te doen en zo staan we de donderdagochtend al om 10.00 uur op de markt in Nancy waar we Engelse vrienden ontmoeten en samen met hen de dag doorbrengen. Een prachtige stad met zijn schitterende Place Stanislas met gouden poorten, zijn oude Jugendstil gebouwen, zijn kleurrijke markt en de smakelijke vitrines van de vele patisserieën, om je vingers bij af te likken.

    
    

Deze middag begint men op het veld met het vullen van 3 gasballonnen, welke in ieder geval de hele komende nacht in de lucht zullen blijven. Vanavond ga ik met Hans Pravda mee omhoog in “Flecki”, een ballon gemaakt van allerlei random genaaide stof, althans zo lijkt het. Een ballon gebouwd bij de Oostenrijkse fabrikant

“Schön Ballon”. Hans is wedstrijd piloot en doet hier ook mee aan de competitie. Op dit moment staat hij tweede op de ranking, vlak achter Törsten Mönch, voormalig mandenvlechter bij Schroeder balloons. Hans heeft bij de vorige Mondial in 2007 de wedstrijd gewonnen en zou graag zien dat Törsten ditmaal zou winnen. “Ik zal het hem echter heel moeilijk gaan maken”. Na de briefing gaan we kijken hoever het staat met de gasballonnen en dat schiet al mooi op, de ballonnen zullen rond 21.00 uur starten. Het trekt de aandacht van vele heteluchtpiloten. Het is vanavond niet het mooiste weer wat we kunnen wensen en dat merk je direct aan het aantal teams wat op het veld verschijnt. Daar moet ik wel bij vermelden dat zeker 50 teams buiten het veld zullen starten voor een Fly-in. Een beetje krom bedacht

want net vandaag staan daar . . . inderdaad, gasballonnen gevuld met waterstofgas. “Flecki” stijgt op en vanuit de lucht zie ik een aantal Nederlandse ballonnen die gisteren aangekomen zijn. Peter van Harten met zijn hopper hopt vrolijk door de lucht en ook Mees van Dijk met de “Trappen” ballon verschijnt ten tonele.

    
    

We drijven laag over het grote publiek en als Hans een handvol stickers overboord gooit, wordt men hevig enthousiast en begint driftig te zwaaien, prachtig. Het is voor Hans moeilijk te peilen waar de vosballon is gebleven want er liggen nog wat heuvels op onze route. De richting is de grote stad Metz en daar ligt ook

veel bos. Hij wil ook niet te hoog gaan varen om meer zicht te krijgen want dan veranderd zijn koers te veel. Törsten hangt vlak naast ons en probeert ook zoveel mogelijk zijn huidige koers vast te houden. Laag over het bos en dan op zoek naar de blauwe vosballon. De zon gaat inmiddels schuil achter een laagje bewolking en dat maakt het er niet gemakkelijker op. Uiteindelijk zien we het kruis achter de gelande vosballon liggen en kan Hans zijn verdere koers bepalen. Ik ben blij dat ik mijn trui mee heb, want bij het aansnijden van de diverse windrichtingen ontstaat behoorlijke koude lucht. Hans gooit zijn marker net iets te laat want deze drijft zo’n 20 meter te ver af. Törsten komt mooi laag op het doel en mikt een stuk beter maar knalt vlak daarna aan de grond, en dat zal hem zeker

strafpunten opleveren. We zullen zien hoe dit verder af loopt. De grote stad Metz is verderop duidelijk zichtbaar maar zover zullen we niet meer gaan want het begint als mooi duister te worden. Hans zet de ballon in een immens groot veld aan de grond en geeft de landingscoördinaten door aan de volgwagen, anders zijn we bijna onmogelijk te vinden. Enkele Frans sprekende wandelaarsters helpen ons met het inpakken en weldra hobbelen we over een weg met gaten waarin je wel een koe zou kunnen begraven weer richting de ballonbasis, onderweg nog een gasballon tegen de donkere avondhemel spottend. Op het veld staan zo’n 50 ballonnen hun best te doen om het publiek te vermaken met de nightglow.

   
   

De volgende ochtend, het is inmiddels vrijdag. Althans dan denk ik, want in deze vredige omgeving ben je totaal niet meer bezig met datum of tijd. Ik ga omhoog met de Belgische piloot Eddy Degryze. Het is prachtig stuurbaar op deze mooie ochtend met meer dan 100 graden afwijking en we drijven recht over het dorpje

“ich dampf wie du” waar een verliefd stelletje achter de boerderij boven op een enorme stapel strorollen staat te kijken. Eddy maakt mooi gebruik van de sturing en zo zigzaggen we door de massa ballonnen recht op de spoorlijn af. Enkele honderden meters voor ons zie ik vele ballonnen boven het spoor hangen net op het moment dat de TGV passeert welke vrolijk toetert naar al dat moois in de lucht. Het mooie aan deze omgeving is dat er bijna overal laag gevaren kan worden en je zo zelfs gesprekken kunt voeren met mensen aan de grond of bijvoorbeeld vlak langs auto’s kunt drijven. Nienke sprak onderweg vanuit de mand nog even 1 op 1 met Antonio terwijl hij zijn ballon aan het volgen was. Als we na afloop weer in ons huisje zijn kunnen we genieten van een heerlijk ontbijtje onder het genot

van een langspeelplaat van Dalida want we hebben nog een ouderwetse pick-up met een stapel lp’s. Onze huisbaas was vanochtend een ontbijtje gaan brengen bij een Engels team wat enkele weilanden verder was geland, iets wat zeer gewaardeerd werd.

   
   

Vrijdagavond een vaart met de Zwitser Stefan Walchli, Stefu voor vrienden. Op de briefing vertelde men dat er nergens meer wind zou staan dan 5 knopen, op het veld was dat echter toch wel ietsje meer. Stefan wilde iets bijzonders doen, samen met zijn vader Heinz die op een andere ballon vaart. Morgen, 1 augustus is

het een nationale feestdag in Zwitserland en volgens de traditie wil men de vlag hijsen. Er wordt een lang touw uitgerold en in het midden wordt de vlag vastgeknoopt. Het touw zal tussen beide manden komen te hangen. In verband met de heersende wind wacht Stefu daarom nog even met inflaten en kan ik mooi mijn dochter nog even uitzwaaien die met Peter Michiels opstijgt. Van enige stuurbaarheid is vanavond weinig merkbaar en de hele colonne gaat richting de grote kaasfabriek. Gino heeft ondertussen zijn prachtige rode paardje opgezet en drijft heel mooi laag voor het Vipterras langs. Wij stijgen nu ook op en vader en zoon proberen zoveel mogelijk synchroon te varen in verband met het touw wat onze manden verbindt. Dat gaat helemaal goed en het ziet er leuk uit. Buiten het veld laat paps het

touw los en halen wij de vlag binnen want er komt een stukje bos op ons pad en we willen uiteraard niet het risico lopen ergens vast te lopen. Achter ons op het veld zie ik nog dat Mike zijn Space Shuttle inflate. Naast hem liggen Ernest Lee met zijn dinoballon en ook de Maskot hopper met zijn rode slaapmuts wordt geinflate.

   
    

Stefu had gehoopt dat de richting naar het grote meer van Lachaussée zou zijn want hij is een fervent "splasher" maar alle ballonnen drijven daaraan voorbij. Midden in het bos ontdekken we echter een klein meertje en hij begint al te glunderen, “tot aan je knieën Bennie ??”. “Knal em er maar in”, antwoordt ik.

   
   

In het veld achter het meertje zijn diverse ballonnen geland en de crews kijken ineens op als er een ballon aankomt die wel erg dicht bij het water komt. Stefu zet de mand zeer beheerst op het wateroppervlak neer en we drijven het hele meer over naar de overkant, werkelijk schitterend. Als we nog nadruppelend weer

opstijgen krijgen we applaus van onze toeschouwers. Rondom de kaasfabriek is het een drukte van belang, het staat er vol met ballonnen. Als één van de laatsten drijven we laag tussen de bolletjes door waarna onze piloot een prachtige dameslanding uitvoert. Bij het inpakken komen er wat Franse bewoners kijken. De tekst die ze spreken “Personal gratuit” begrijp ik nog wel en met vele handen is het ballonnetje zo ingepakt waarna Stefans zoontje iedereen bedankt met een prachtige pin van de ballon. Nienke stond inmiddels ook aan de grond en Peter was net bezig de gast van vanavond, een dame van het park Lac de Madine, een pin op haar gevulde truitje te spelden, de snoepert. Nienke ging zaterdagochtend nog een keer de lucht in en ik genoot nog even met beide voetjes op de startbaan

van het schouwspel op het veld. Ditmaal tussen de honderden ballonnen een groep hoppers uit Engeland en 3 ballonnen met de glimmende zilveren Aerofabrix stof. Overdag brengen we een bezoek aan het stadje Pont a Moesson waar een mooie tentoonstelling werd gehouden over parfum. Op zaterdagmiddag is het erg druk met

bezoekers. Helaas worden veel huisjes verhuurt van zaterdag tot zaterdag wat automatisch inhoudt dat veel teams deze ochtend al zijn vertrokken. Duidelijk is te zien dat meer dan de helft al niet meer aanwezig is. Ook ons team heeft het wel gezien want het is snikheet met zo’n 30 graden. “We laten de ballon mooi in de zak” zegt de piloot en we voegen ons bij de andere teams die midden op het veld staan te picknicken. En ik moet je zeggen, een biertje en een lekker worstje gaat er ook best in als om je heen de ballonnen opstijgen. De Mondial Air Ballons is elke keer weer een meeting waar we 2 jaar naar uitkijken en staat absoluut en eenzaam aan de top van mooiste ballonevenementen. Een meeting met ontelbare, onbetaalbare en emotionele momenten. Stress bestaat hier niet, vriendschap

staat hoog in het vaandel en voor het maken van ballonfoto’s ben ik hier in de hemel. Uiteraard vind je nog veel meer foto's achter de knop "Ballooning Pictures", proef nu de uitzonderlijke sfeer van deze bijzondere ballonmeeting, leun achterover en bekijk hier de foto's. Chambley, see you in 2011.    Bennie Bos

 
 
   
Het leven van Nini
 
Tekst: Monic Slingerland, Foto's:Archief
 

Nini Boesman werd op haar achttiende gegrepen door de ballonvaart. Ze maakte 800 avontuurlijke vaarten, veel met haar man Jo, kreeg internationale erkenning voor haar inzet en maakte op haar negentigste nog haar eerste tocht met een zeppelin. Toen Nini Visscher als achttienjarige Jo Boesman ontmoette, en hem in

de mand van een luchtballon zag wegzweven, hoefde ze niet meer na te denken. Dat wilde ze ook. Ze wilde mee. Ieder huwelijk is een onbekend avontuur. Bij dit huwelijk kwam het aan op wind, zand, gas en stuurmanskunst. Ze waagde het erop en dat was het begin van een avontuurlijk bestaan, met ballonvaarten over de Alpen, boven Pakistan, in Afrika, Haïti, over de Noordpool. Nini Boesman haalde in 1948 als eerste Nederlandse vrouw het brevet van balloncommandante. Ze voer niet in een luchtballon met een brander eronder, maar in een gasballon, te herkennen aan het mandje waar vele zandzakken aan hangen. De gasballonvaart is duurder, bewerkelijker en exclusiever dan de vaart met de heteluchtballon. Wereldwijd zijn er zo’n honderd gasballonnen. Varen met een gasballon vraagt subtiele stuurmanskunst, flinke sommen geld, of het vermogen om daar via sponsors aan te komen en genoeg vrienden of familie

om te helpen bij het vullen van zandzakken en bij andere voorbereidingen. Samen met haar man Jo had Nini Boesman dat allemaal. Samen met hem deed ze mee aan die bijzondere wedstrijd, de Gordon Bennettrace, alleen voor gasballonnen. De race is in 1907 ingesteld door de Amerikaanse miljonair James Gordon Bennet jr,

eigenaar van de New York Herald. Deze officieel jaarlijkse race wordt in de praktijk eens per twee jaar gehouden. Winnaar is degene die het verst komt en dat betekent bij de gasballonvaart dat de ballon wel enkele dagen achtereen in de lucht blijft. Het toppunt van exclusiviteit is de zogeheten Puderquasten Derby, een gasballonvaart, alleen voor vrouwelijke piloten. Ook de volgploeg mag alleen uit dames bestaan. Na afloop van de Puderquasten Derby is er een banket, of een diner-dansant. Met haar man deelde Nini Boesman ook de belangstelling voor de geschiedenis van de ballonvaart. Ze was dertig jaar voorzitter van de luchtvaarthistorische vereniging van de Koninklijke Nederlandse vereniging voor luchtvaart. Vorig jaar pas, op haar negentigste, gaf ze de voorzittershamer over aan haar opvolger. Over het varen met een gasballon kon ze onderhoudend vertellen. Haar beschaafde Haagse

damesstem, haar grote ervaring, de spectaculaire vaarten die ze gemaakt heeft en haar kennis van de techniek en de geschiedenis van de ballonvaart zorgden ervoor dat ze veel voor lezingen werd gevraagd. Dan vertelde ze bijvoorbeeld dat een ballon niet te sturen is, maar meegaat met de wind, en als die plots draait,

kan dat zomaar richting oceaan zijn, of richting bergen, of naar een land waarboven vliegen verboden is, zoals ooit Rusland. Sturen gaat niet, de piloot kan alleen hoogte winnen zolang er ballast is om overboord te gooien, of richting aarde gaan, door via het ventiel gas te laten ontsnappen. En hopen dat op dat moment niet de zon hard gaat schijnen, want door het opwarmen zet het gas uit, wordt de ballon naar verhouding lichter en gaat stijgen. Van de 800 vaarten die ze maakte waren er genoeg waarbij de wind de mand een onverwachte kant op blies. Zo landde Nini Boesman ooit in de Noordzee, samen met een paniekerige Godfried Bomans. Zij was degene die het water in sprong om naar de kust te waden om hulp. Ze vertelde ook graag over de riskante tocht boven Roemenië, waarbij ze de ballon precies binnen landsgrenzen moest zien te houden. Vaak legde ze uit waarom ze voor de omslachtige

gasballonvaart koos, en niet voor de hetelucht. Een gasballon, zei ze dan, is stil. Er is geen geraas van de brander. Zo in de stilte op soms grote hoogte door de lucht zweven, was een ervaring die ze steeds weer wilde meemaken. Alle ongemakken had ze er wel voor over. Smakelijk vertelde ze hoe subtiel het overboord

gooien van ballast gaat, met steeds slechts een handjevol zand. Een ballonvaarder met volle blaas moet daarom eerst aan de piloot vragen of het zaakje gewoon de mand uit kan, of dat het opgevangen dient te worden, in verband met het gewicht. Dit was de wereld waarin Nini Boesman thuis was. Als ze aan het winkelen was zag ze eruit als een keurig Haags dametje, haren gekapt, mantelpakje, lippenstift. Maar zodra ze de mand instapte, met haar stoere schoenen aan, was ze een onverschrokken, koelbloedige piloot. Haar man en zij spraken altijd van tevoren af wie de leiding had. Als zij de baas was, gaf zij opdrachten om zand uit te werpen, of aan de ventiellijn te trekken. Zij en haar man namen altijd hun eigen ballon mee, gemaakt van katoen gedrenkt in rubber, met het net van Italiaanse hennep, en hun eigen mand, vulslurf, mandring, scheurbaanlijn. Het gas moest altijd ter

plekke gekocht worden. Haar man Jo regelde dat meestal via de Philips-vestiging ter plaatse. Hij zorgde er ook voor dat er voldoende sponsors waren. Een keer kwam ze met haar man en een vriend met ballon en al in een storm terecht, boven Frankrijk. De wind was oost, dus de tijd drong. Na veel moeite lukte het om de

ballon richting grond te sturen. Met een enorme vaart knalde de mand tegen het Franse veld. Toen Nini na de harde klap bijkwam, merkte ze dat haar man Jo en de vriend uit de mand gelanceerd waren en zij als enige in de tollende ballon zat, die razendsnel steeg en richting de Atlantische oceaan ging. Nini Boesman ging eerst eens rustig op de bodem van de mand zitten en zag op de hoogtemeter dat ze steeg met tien meter per seconde, vijf keer zo snel als normaal. Boven de 4000 meter is er zuurstof nodig. Die had ze niet aan boord. Ze ging staan, pakte het ventieltouw en trok er uit alle macht aan, zolang als ze kon, om gas te laten ontsnappen. Boven de oceaan zou ze kansloos zijn, de ballon moest zo snel mogelijk aan de grond. Eindelijk zette de landing is, op de hoogtemeter zag ze dat ze nu met tien meter per seconde daalde. De ballon had de vorm van een dunne peer gekregen.

Met deze snelheid zou ze te pletter slaan. Ze gooide, om af te remmen, de ballast overboord, niet meer met handjesvol, maar met zakken. Met een harde klap kwam de mand op de grond en begon aan een sleepvaart: de ballon trok de mand met een razende vaart over de modder en de struiken van de Franse velden. In zo’n

geval zit er niets anders op dan de ballon in een keer leeg te laten lopen door aan het juiste touw te trekken, de scheurbaan. Maar de touwen zaten in de knoop. Uiteindelijk lukte het om het touw te pakken te krijgen waarmee ze de ballon in een keer leeg kon laten lopen. De boer die haar vond dacht dat ze een parachutiste was, schreef haar man Jo in ’Luchtig avontuur’, waarin vele andere wederwaardigheden staan. Soms dacht ze wel eens: nooit weer, maar altijd ging het kriebelen en was er een volgende vaart. De dood van haar man in 1976 stelde Nini Boesman, die toen 58 was, voor een groot dilemma. Stoppen of doorgaan? Ze wilde blijven varen en vroeg aan de neef die vroeger als jongetje van acht de zandzakken gevuld had, of ze hem en zijn vrouw mocht opleiden tot gasballonpiloot. Drie anderen kwamen erbij en zo had Nini Boesman een team van vijf om haar te helpen bij de gasballonvaart. Die neef

en nicht wilden haar graag helpen. Ze kwamen bij het echtpaar over de vloer voor de wekelijkse etentjes, waar het echtpaar Boesman, dat zelf geen kinderen had, hen voor uitnodigde. Die etentjes waren gezellig. Altijd waren er spannende verhalen over avonturen in de lucht. En tante Nini Boesman was geïnteresseerd in

de wederwaardigheden van haar neven en nichten. Ze vroeg belangstellend hoe het met ze ging, hoe ze zich voelden. Met ballonvaren is Nini Boesman doorgegaan zolang dat nog kon. Toen het niet meer ging, ze was toen ver in de tachtig, bleef ze lezingen geven. Er gingen dozen dia’s mee en een paar beduimelde blaadjes waar ze aantekeningen op gemaakt had. Voor haar inzet voor de geschiedenis van de ballonvaart ontving ze een koninklijke onderscheiding. Het echtpaar kreeg internationale erkenning door hun deelname aan wedstrijden en hun inzet voor de toekomst van de gasballonvaart, door het opleiden van piloten. In Nederland organiseerden Nini en Jo Boesman meer dan veertig Internationale Holland Ballon Races. De portretten van Nini en Jo Boesman hangen in de Hall of Fame van het Balloon & Airship Museum te Mitchell. Nini Boesman werd ereburger van deze stad. Ze bleef een

avonturierster. Opgetogen was ze over een van haar laatste avonturen: haar eerste tocht met een zeppelin, vorig jaar nog. Ze was toen negentig. De laatste twee weken, toen ze zorg nodig had, verbleef ze in het gezin van de zoon van haar levenspartner. De tekst op haar rouwkaart had ze zelf geschreven. Ze was opgestegen, maar zou dit keer voor het eerst niet landen.  Monic Slingerland, Trouw

 
 
   
Ballonvaarten Michael Jackson
 
Tekst: Bennie Bos, Foto's: Roger Bansemer en Growing Bolder
 

Wat velen niet weten is dat de onlangs overleden Michael Jackson vroeger een liefhebber was van ballonvaarten. Maar liefst 5 keer ging hij mee omhoog in het mandje van de eveneens legendarische Joe Kittinger. Na de dood van Michael vertelde Joe in een interview over de ervaringen die hij met de popster had. Volgens Joe was Michael een plezierig persoon om mee te nemen. Erg stil en besloten maar een echte heer. Hij bleef net zo lang in de auto zitten wachten totdat de ballon klaar was om op te stijgen en stapte dan in. Hij wilde uit de buurt van mensen blijven. In de lucht sprak hij met Joe af "als we geland zijn, spring ik eruit en ben weg". Dit ritueel gebeurde bij elke vaart. In het logboek staan alle

vaarten genoteerd en de laatste vaart met Michael was in 1984. Bij deze vaart kwam de manager op Joe af en vertelde dat Michael graag op de foto zou willen met de piloot. Joe zei nonchalant "nou, dat kan wel geregeld worden". Een week later kreeg hij de ingelijste foto thuis gestuurd, compleet met onderschrift "To Joe, with love, Michael Jackson". Op 1 van de vaarten sprak Michael "Pop Up and away" en entertainde zo de anderen. Joe probeerde Michael zo goed mogelijk te beschermen, maar dat lukte niet altijd. Na 1 van de vaarten kreeg iemand in de gaten dat Michael Jackson aanwezig was en binnen no time stonden er 100 fans te dringen. Michael signeerde toen in alle rust alles wat men wilde.   Bennie Bos

      

 
 
   
Het huwelijks mandje
 
Tekst en Foto: Nienke Bos
 

Vrijdag 10 juli 2009 was de grote dag waar ballonfanaten Geert en Lucinda Engelen al tijden naar uitkeken; eindelijk, trouwen!  Ze stapten die dag in het huwelijks bootje, of beter gezegd, in het huwelijks mandje! Speciaal voor deze bijzondere gelegenheid had piloot Kris Houtmeyers de twee op een unieke manier naar het gemeentehuis vervoerd. Erheen varen was iets te lastig, maar met z’n allen in de mand op de aanhanger was geen probleem! Geert en Lucinda hebben enorm veel bekijks gehad en hebben elkaar even daarna vol vreugde het jawoord gegeven. Bij deze wens ik ze nogmaals veel geluk samen!  
-
-

Nienke Bos

 
 
   
Belgian Balloon Trophy 2009
 
Tekst en Foto's: Djorry Simoen
 

8 piloten waarvan 3 nieuwkomers. De start van een schitterend kampioenschap, de start die hopelijk ook aanleiding geeft dat er nog meer jonge piloten interesse krijgen in wedstrijdvaren. Woensdag. Aangekomen op het domein ‘Le Boulac’ staken we direct even de handen uit de mouwen om tafels en bankjes te plaatsen in

de briefing tent in het Competition Center waarna we ons inschreven bij Brigitte en Marnix, zij deden de check in en sliepen ook in mijn chalet. Hierna gingen we snel enkele inkopen doen in de supermarkt en was het snel tijd voor de Genaral Briefing en Observer Briefing. Proberen om niet te vermoeid te worden. Het word nog een zware week volgens de weersvoorspellingen. De eerste nacht bestond uit ongeveer 5 uur slaap wat nog goed meeviel. Donderdag. Ochtendstond heeft goud in de mond! Het bergje weer op…  Van ons chalet naar het competitie center ligt een stevige korte helling! Mijn eerste team om te observen was dat van Stijn Staelens. Met zijn crew Katherine en de altijd –ik ben stevig in vorm- Ilse wist ik dat het een schitterende ochtend ging worden! Er stonden 3 Hesitation Waltz op het programma. Alle ballonnen moesten vanaf het Common Launch Point opstijgen. De ballons werden

uitgerold, het leken net Special Shapes (hoog gras, takken,..). Vlak bij ons lag de nieuwe OO-BAE, een racer van Kubicek bestuurd door een nieuwe wedstrijdpiloot Danny Spelmans. De vlucht op zich ging zeer vlot, om het met Stijn zijn woorden te vertalen, en ik heb deze woorden vaak gehoord in de week: “Kheb het kruis

gezien, kben content”. Op de terugweg naar de debriefing en het gastanken, stopten Katherine en Ilse bij een aardbeien kraam. Een bak vol brachten ze mee… de goede werden verorberd, de slechte… die hangen soms op een andere autobestuurder zijn raam vrees ik…  Donderdag avond werd de vaart afgelast wegens onweerskansen. Vrijdag. Na een goede nachtrust was het tijd voor de volgende ochtend. Volgens de weersvooruitzichten zouden nu alle vaarten moeten kunnen doorgaan. Het wordt een prachtig kampioenschap vermoed ik… Deze ochtend zat ik als observer in het team van Jan Timmers, reeds tal van keren Belgisch Kampioen, hij straalt de rust uit en de kennis. Alle ballonnen stegen samen op, dit op een CLP gekozen door de organisatie. En de ervaring zag je perfect bij Jan zijn vaart, slechts van de vier tasks moest ik er 2 opmeten. Waarvan 1 op zo’n 7 m. Niet slecht gedaan! De andere werden

opgemeten door meetteams. Nadat Jan geland was, gingen we eerst de laatste marker opmeten. Hierna gingen we terug naar de landingslocatie waar reeds alles ingepakt was. Een lekkere wafel (en koffie voor zij die dit lusten… ;-) ) stond te wachten. Hierna gingen we terug naar het competitie center en het gastanken. Jan ging akkoord met wat ik had genoteerd, en deze ochtend zat er op. 4 flights to go…

    
     

Nadat we in de middag even met David gingen oefenen op het marker gooien, werd het tijd voor de avond vaart. In de avond werd ik ingedeeld bij het team van Steven Vlegels. De organisatie had een zeer mooie task op het programma, de Gordon Bennett Memorial. Scoren zo dicht mogelijk tegen het kruis, maar buiten

een bepaalde zone. Hier scoorde Steven goed, weinig werk voor handen… Ik dacht het niet! De volgende task was een JDG, waar steven vrij ver naast zat en zijn marker smeet in hoog gras. De ene auto van het team stond aan de makkelijke ingang van het veld. Wij aan de moeilijke. Stijl bergaf het veld in! Na enige tijd vonden we de marker en werd deze opgemeten. Niet simpel in dit gras, het stond tot boven de knieën.. Begin er maar eens in te zoeken als je hem niet zag vallen en niet goed weet liggen? Hierna werd de zoektocht naar de landingslocatie ingezet, een mooie privédomeintje. Zoals elke vaart gingen we naar het competitie center en het gastanken. Samen met Steven Vlegels controleerden we mijn gegevens die ik heb genoteerd, en alles werd OK bevonden. Zaterdag . Deze ochtend was ik observer bij de regerende Belgisch Kampioen. Luc Herdewyn. Drie  tasks op het

programma, Fin, JDG, FON. Bij het zoeken naar een opstijgplaats heb ik 5? 10? 15? maal hetzelfde straatje gezien, om uiteindelijk naast dochter Ann op te stijgen. Het was een ochtend om van te genieten, prachtig weer.. Wat wil een mens meer? Nadat alle tasks waren afgewerkt, was het tijd voor een leuk tussendoortje.

Samen met de crew legde ik een observertask voor Luc. Landen bij David en Steven was 1000 punten
(= 1 pint ;-) En Luc deed wat hem werd gevraagd… Nadat ik de gegevens van de landeigenaar noteerde, pakten we snel de ballon in. Hierna werd er weer afgesloten met een korte controle van mijn genoteerde gegevens. En stonden er nog 2 vaarten op het programma…. In de avond werd ik ingedeeld bij het team van Philippe De Cock. Na veel 4 & 5’en werden alle tasks afgelast en werd er een maximum distance gedaan. In 45 minuten je marker zo ver mogelijk droppen. Hij/zij met de langste afstand wint. Onze marker werd van tussen de koeien gehaald. Normaal zijn een 3tal GPS metingen genoeg van een marker. Maar omdat dit een belangrijk coördinaat is drong Jonas erop aan om zo veel mogelijk coördinaten te nemen. Nadat de ballon was ingepakt, stopten we even bij  de frituurtent voor een kleine

hap, waarna we weer mijn ingevulde gegevens snel doorliepen om daarna te debriefen. Ondertussen had nieuweling David al een paar beginnersfoutjes gemaakt, maar naar gelang de wedstrijd vorderde beterde hij. Hopelijk zet David door en wordt hij later een vaste waarde bij de wedstrijd piloten!  Na het debriefen, ging ik

samen met Yves naar het chalet van David en zijn crew. Steven Vlegels en twee crewleden voegden zich bij de bende om een gezellig babbeltje te maken. Het nieuws kwam dat David de Maximum Distance had gewonnen… Uit ongeloof reed David snel naar beneden naar het competitie center. De blijdschap zag je op zijn gezicht. Schitterend! Nadat Yves en Steven mij naderhand af hadden gezet bij mijn blokhut, begon het hoogtepunt van mijn BK. Mijn chalet was reeds op slot! Bij Yves en co kwam ik ook niet meer binnen, en het competitie center was ook al gesloten… Het café/restaurant waar we elke dag onze maaltijden hadden, was gelukkig nog open. Maar stond op sluiten… Met de hulp van de uitbaatster en een vriendelijke dame die deel uit maakt van het Domein Le Boulac kon ik gelukkig binnen in het Competitie Center komen. Het zou een zeer korte nacht worden, maar gelukkig kon ik ergens

slapen… Rond vier uur werd ik wakker van een goede morgen van Pat, die toen al een tijdje bezig waren met de ochtendvaart voor te bereiden. Ik moet goed geslapen hebben daar dat ik er niets van merkte… Met een brede lach zette ik mij op een stoeltje voor het chalet waar ik logeerde. Brigitte verschoot dat ik daar zat..

En was toch geschrokken. Buiten al, geen probleem.. Eind goed al goed. Een ervaring rijker… Zondag. Deze ochtend was ik ingedeeld bij Ann Herdewyn. Met 4 tasks werd voor deze laatste vaart de broekriem nog een tandje strakker getrokken. Ann scoorde op elke task ongeveer in de middenmoot. Niet slecht. Het was wel een ‘creapy’ flight vermoed ik. Velen bleven dobberen rond de berg waarachter het laatste doel lag. Ann keerde volledig terug van waar ze kwam na haar laatste task. Veel piloten hebben te lang in het dal gespeeld, om over de berg te komen. Nadat alles ook was ingepakt, gingen we eerst de supermarkt binnen. Met twee bakken bier kwam John buiten… Zij bleven nog een avond langer op het domein, en hadden nog zin in een feestje denk ik… Na de debriefing, ging ik in het chalet alles opruimen. De koffers werden gepakt, de auto gevuld. Hierna werd het tijd voor de prijsuitreiking waar we vernamen dat

Steven Vlegels de nieuwe Belgisch Kampioen is. Ondertussen gooide Steven zijn horloge in mijn binnenzak, ik snapte niet waarom maar… met een frisse duik in het zwembad, aangeboden door Luc & Jan, werd zijn titel gevierd. Luc & Jan mochten echter ook een duikje nemen… David zwierde ze erbij!  Steven zag alvast zijn duik aankomen, de anderen niet vermoed ik! Het BK werd met een lekkere en gezellige barbecue afgesloten, waarna we terug richting huis reden en we in de avond nog weer veel ballonnen zagen hangen…
Het prachtige weer bleef aanhouden! Het was een schitterend BK, 17 tasks, mooi weer, prachtige vaarten, gezelligheid,… Wat wil men meer? Tot volgend jaar!   Djorry Simoen

 
 
   
Solo Meet 2009
 
Tekst: Steve Roake, Foto's: Bernie Williams, Neil Ivision en Paul Dickinson
 

Dit jaar werd de bekende Solo Meet gekoppeld aan de May Fiesta, een evenement wat georganiseerd wordt door de Black Horse Balloon Club. Normaal gesproken is de Solo Meet een evenement speciaal voor cloudhoppers maar door de samenwerking hadden we nu meer ballonnen in de lucht dan de afgelopen jaren.

De verwachtingen waren hoog voor mijzelf want ik had net mijn splinternieuwe Ultra Magic H-31 opgehaald, met een gewicht van amper 42 kilo. Er was nog geen enkele vrije vaart mee gemaakt. Ik was mijn zwaardere Colt 31 gewend met een normale Lindstrand Bottom End. Dankzij de lichtgewicht UM stof was er een verschil van 15 kilo dus mijn verwachtingen waren hoog. Ons vaste deelnemersveld werd uitgebreid met enkele nieuwkomers, waaronder Gabi Sargeant. Ze waren onderweg met hun net geleverde nieuwe Lindstrand 35A Hopper G-Gabi. Het evenement werd gesponsord door Ultra Magic UK welke vergezeld werden door Paul Dickinson van de UM fabriek in Spanje met zijn eigen UM H-31 Solo ballon. De eerste vaart op zaterdagochtend was geen succes want door de windrichting moesten we verkassen naar een ander veld waar we echter problemen kregen met wind door de hoge ligging en de lage bewolking, enkel 1

ballon steeg op. De ochtend was zeker niet verloren want we maakten later gebruik van de gelegenheid om de G-GABI op te zetten naast de G-DICK. Hoe vaak hebben piloten de kans om hun naam in het kenteken te zetten. Een unieke foto dus. Op zaterdagavond waarbij de meeste toeschouwers gearriveerd waren voor hun

vrije weekend, kregen we de kans om vanaf de pub naar het dorp Chesham te varen. De eerste vrije vaart met mijn eigen G-UHOP en met een gemiddelde snelheid van 7 knopen was er genoeg gelegenheid om met het ding te spelen. De grondsnelheid bij de landing was amper 3 a 4 knopen, dus erg goed. De sponsoren hadden 2 vosballonnen ingezet voor de vossenjacht. Een demonstrator M-77 en een H-31 hopper, beide met het UM logo dus er waren leuke gesponsorde prijzen te winnen. Met mijn hopper landde ik het dichtst bij de hopper van Paul Dickinson in een tijd van 1 uur en 5 minuten waarbij ik 38 liter brandstof verbruikte, terwijl ik onderweg ook nog even de stijg en daal karakteristieken van mijn nieuwe ballon heb getest. Gabi had deze avond ook voor de eerste keer gevaren met haar nieuwe ballon

dus voor ons beiden was het een speciaal moment. De eerstvolgende vaarmogelijkheid kwam niet eerder dan maandag omdat er op zondag een storm op zou steken. Maandagochtend was prachtig, een vaart terug naar de pub. We stegen op diep in het dal van Aylesbury richting de Chiltern Hills. Dan weer een dal in en met de stroming mee om zo dicht mogelijk bij het kruis in de tuin van de pub te landen.

    
    

Wederom een vaart van 1 uur en 5 minuten en nu zelfs maar 34 liter gas verbruikt. Ik begin mijn ballon steeds beter aan te voelen en ben geland in een prachtig gemaaid veldje en werd begroet door een toevallig passerende fietser. Het evenement verliep geweldig, nu al 5 jaar lang. Een geweldige organisatie en locatie met genoeg ruimte om te kamperen. Iedere hopper piloot is bij deze uitgenodigd voor de volgende meeting. Vraag Bennie even naar mijn contactgegevens.   Steve Roake

 
 
   
AX2 record met Aerofabrix
 
Tekst: Mark Shemilt, Foto's: Tim Revel
 

De FAI heeft deze maand het record goedgekeurd van Mark Shemilt. Hij bleef op 07-12-2008 maar liefst 7 uur en 26 minuten in de lucht met zijn kleine hopper, een Ultra Magic V-14 welke in de AX2 klasse valt. Hier het verslag van Mark Shemilt: Ik zou me niet echt prettig voelen onder een lichtgewicht Mylar folie ballon met zijn

lage scheursterkte en ging op zoek naar een lichtgewicht stof van ongeveer 23 gram per vierkante meter. Hoe lichter de stof, hoe langer ik in de lucht kan blijven was mijn gedachte om het duurrecord te verbreken in de klasse AX2. Een gedachte die ik later toch zou moeten bijstellen. Ondertussen bouwde Michael Boelling een minibrander voor mij met zijn grote kennis van modelballonnen. Hij stelde mij tevens voor om eens te kijken naar een nieuw type stof, het zogenaamde Aerofabrix, een dubbellaags stof met een gewicht van 45 gram per vierkante meter per laag waarbij de lagen door een dunne isolator van elkaar gescheiden zijn. Een stof die al uitgebreid getest is op een Festo 105 en waarbij is aangetoond dat deze zeer weinig brandstof verbruikt. Ultra Magic heeft de rechten van deze stof en na mijn trip naar Igualada en de kans met een ballon met deze stof te varen, heb ik mijn ballonnetje bij hun besteld. Samen met Paul Dickinson en Joseph Llado Costa ontwierpen we het model van de ballon. Geen parachute want die zou gaan lekken op dit type kleine ballon maar een simpele Velcro ripbaan. De mond van de ballon moest zo klein mogelijk worden om zoveel mogelijk warmte binnen te houden. De ballon werd zonder horizontale loadtapes gebouwd om extra gewicht te besparen. Ik had van tevoren zeker wel bedenkingen over deze stof. Ten eerste het totale gewicht van 90 gram per vierkante meter, maar ik gokte dat het uitermate

lage brandstof verbruik dit ruimschoots goed zou maken. Ten tweede de tranentrekkende prijs van deze stof. De Boelling model brander was geniaal. Er was gebruik gemaakt van miniatuur klepjes en aansluitingen. De pilot brander werd gevoed door een 1 liter aluminium tankje. Mijn brandstof tanks modificeerde ik zelf totdat

ik 20 liter tanks overhield met een gewicht van 2 kilo. 1 waarschuwing, doe dit nooit zelf !!! We hebben ze uitgebreid getest tot 20 bar. De tanks zou ik naar beneden gooien als ze leeg raakten om extra gewicht te sparen. Ik had tevens een lichtgewicht paragliding harnas op de kop getikt. Het moeilijkste gedeelte van een dergelijke recordpoging is het gewicht van de piloot. Mijn grootste concurrent, de kleine Ierse Pauline Baker weegt maar 45 kilo, maar ik moest mijn 80 kilo terug brengen naar 65 kilo. Ik haalde uiteindelijk 67 kilo door enkel te leven op kopjes thee maar met al de warme kleren die ik aan moest, kwam er toch weer 4 kilo bij het gewicht op. Een dergelijke recordpoging neemt ontzettend veel papierwerk met zich mee voor de nodige toestemmingen en vergunningen. Ook de vergunningen om te varen met een experimental balloon nemen veel tijd in beslag. De laatste hobbel die dan nog genomen moet worden is natuurlijk het weer en de temperatuur. Ik verscheepte de ballon naar Morzine in de Franse Alpen, waar ik de laatste 4 jaar bezig ben met het opknappen van een huisje en al vaak met een ballon heb gevaren. Tijdens de maiden flight in St Jean D'Aulps bij een temperatuur van 5 graden werd het me al erg duidelijk dat deze ballon door zijn bijzondere stof een ongelofelijk laag brandstofverbruik had en daardoor zeer competitief zou zijn. 7 december, de dag van het record. BBAC

observer Sue Carden arriveerde met mijn vertrouwde crewleden. Om 06.00 uur in de ochtend heb ik de temperatuur gemeten op het veld naast mijn huis, deze bleef op min 5 graden hangen, enigszins teleurstellend. Mijn eerste tegenslag was dat de kabel van mijn temperatuurmeter de ripbaan open trok op het moment dat de ballon overeind stond. Ik heb de kabel toen verwijderd en mijzelf de mogelijkheid

ontnomen om de temperatuur tijdens het inflaten te kunnen monitoren. In verband met de tegenvallende omgevingstemperatuur besloot ik minder gas mee te nemen dan ik gepland had. Ik voelde me op mijn gemak want ik wist dat ik met deze ballon een lange vaart kon maken. Het meest enge gedeelte was dat mijn pilot brander er mee stopte en ik moest constateren dat het tankje leeg was na 5 uur varen, terwijl we deze eerder hadden getest en hij het 10 uur had volgehouden. Waarschijnlijk had ik de doorstroomsnelheid op de een of andere manier toch te hoog gezet. Hier kwam mijn gasaansteker van 3 euro van pas. Ik moest ongeveer elke minuut een keer branden en stak deze elke keer met mijn handaansteker aan. Nooit in mijn leven heb ik iets zo stevig vastgehouden als deze aansteker. Toen ik het bestaande AX2 record had verbroken, was ik me bewust dat mijn laatste gastank licht aan het worden was. Ik naderde de grens van het AX3 record van 7 uur en 30 minuten maar zou daar voor het verbreken 1% (7 minuten) overheen moeten. Op dat moment ontdekte ik dat de vlam aan het veranderen was en ben ik direct in het centrum van Morzine geland. 7 uur en 26 minuten, een nieuw AX2 record. Deze nieuwe stof is iets speciaals en ik wil hier zeker meer mee gaan doen maar dan onder koudere omstandigheden en met meer gas.  Mark Shemilt

 
 
   
De eerste ballonwedstrijden
 
Tekst: Han Nabben, Foto: Archief
 

Tijdens de oprichtingvergadering van de Vereeniging ter Bevordering van de Luchtscheepvaart (de voorloper van de KNVvL) op 19 oktober 1907 werden de ambitieuze doelstellingen van de kersverse vereniging één voor één opgesomd. Eén van zeven doelstellingen die de revue passeerden was het stimuleren van de luchtsport. Deze doelstelling kreeg niet de eerste prioriteit (het opleiden van luchtvarenden stond met stip bovenaan) maar in 1912 was men dan toch zover. In dat jaar namen de ballonpioniers Walaardt Sacré en Van Heijst voor het eerst deel aan een (internationale) wedstrijd voor luchtballonnen. Op 10 maart 1912 stegen vijf ballonnen op vanaf Sportplätze Sprödenthal in Crefeld voor een zogenaamde vossenjacht. Naast twee Nederlandse ballonnen (de Amsterdam en de Rotterdam) stegen ook twee wedstrijdballonnen van de Niederrheinischen Verein für Luftschiffahrt op, plus een vosballon van dezelfde vereniging. De wedstrijd had een spannend verloop. De bekende Duitse ballonvaarder majoor Von Abrecron deed zijn uiterste best om de achtervolgers

 van zich af te schudden. Boven Wezel liet hij zijn vosballon plots met een noodgang dalen waardoor deze sterk van richting veranderde. Von Abrecon liet zijn ballon nog korte tijd met de oostenwind meedrijven voordat hij landde. Walaardt Sacré volgde hem op de voet en pakte al snel dezelfde windrichting op. Hij wist zijn ballon dan ook niet ver van de vosballon aan de grond te zetten, en veroverde daarmee de eerste plaats. De eerste Nederlandse deelname ooit aan een ballonwedstrijd eindigde daarmee zeer succesvol, en de nog jonge vereniging had dan ook de smaak van het wedstrijdvaren te pakken gekregen. Nog in hetzelfde jaar werd ter gelegenheid van het vijfjarig bestaan van de luchtvaartvereniging voor het eerst een

ballonwedstrijd in Nederland georganiseerd. Op 13 oktober 1912 stegen vanuit Den Haag vijf ballonnen op. Hendrik Walaardt Sacré was opnieuw de balloncommandant van de Amsterdam, en de Rotterdam werd dit keer gevaren door ballonvaart-meteoroloog Christiaan Nell. Als vosballon werd de zojuist aangeschafte ballon de Utrecht ingezet, met aan boord balloncommandant Van Royen. Vanuit de Niederrheinischen Luftfahrt Verein namen twee ballonvaarders deel aan de wedstrijd. Van Royen landde de vosballon bij buitenplaats Meer en Berg in De Glip, even ten zuiden van Heemstede, waarna Christiaan Nell de Rotterdam op zo’n 80 meter afstand van de vos aan de grond wist te zetten. Hij behaalde daarmee de eerste plaats, waarmee ook de tweede ballonwedstrijd ooit waar Nederlandse ballonvaarders aan deelnamen zeer succesvol werd afgesloten.    Han Nabben

 
 
   
Tot Slot
 
Tekst en Foto: Bennie Bos
 

Met weemoed kijk ik terug op 10 dagen Chambley en moet ik weer stevig wennen aan het normale leven.
Er is 1 troost, over 2 jaar komt er weer een Mondial Air Ballons en we zullen zeker weer van de partij zijn.
Als je de foto's nog niet hebt bekeken, doe dat dan even en proef de sfeer zoals wij die hebben ervaren. Ze staan achter de knop "Ballooning Pictures".
Ik wens jullie allemaal een prettige voorzetting van de zomer waarbij er heel veel gevaren mag worden.
Vriendelijke groeten, Bennie Bos. info@hotair.nl