Mondial Air Ballons 2005

Tekst: Bennie Bos, Foto's: Bennie en Nienke Bos

 
    

Lang hadden we er weer naar uitgekeken, de grootste ballonmeeting van Europa, de Mondial Air Ballons, Lorraine 2005. Sinds 1989 in elk oneven jaar, tien dagen ballonfun, elke ochtend en elke avond, soms zelfs ‘snachts, en dat alles weer op een unieke locatie: Chambley Air Base. 500 hectare groot, een startbaan van

3 kilometer lengte, de authentieke hangar 610 welke dienst doet als hoofdkwartier en dat alles midden in Lorraine’s Natural regional Park. De basis is gebouwd in 1953 en gedurende 15 jaar in gebruik geweest voor de bommenwerpers van de Amerikaanse luchtmacht. De mythische sfeer van vroeger hangt er nog steeds. Veel van de oude gebouwen waar toen de manschappen gehuisvest waren, staan er nog, echter wel vervallen. Je moet ze even zoeken tussen het overwoekerende groen, heel spannend allemaal. Chuck Yeager, de man die als eerste de geluidsbarriere doorbrak, was hier gestationeerd. Ook zo Michael Collins, hij was een van de drie astronauten op de Apollo 11. Een gebied met historie. Op een steenworp afstand, in Metz, werd op 30 maart 1754 de man geboren die de hobby van jullie allen heeft uitgevonden, Jean-Francois Pilatre de Rozier. Hij stierf in 1785, twee jaar na de

beroemde opstijging vanuit Parijs met de montgolfiere. Om files op deze zwarte zaterdag te vermijden stonden we vroeg op en zonder enig oponthoud stonden we na 5,5 uur voor hangar 610. De meeting was inmiddels de tweede dag in gegaan. Op vrijdagavond hadden er al honderd ballonnen boven de basis

gehangen. Doordat iemand van de organisatie de doos met de crew en pilootbadges was kwijtgeraakt, was er even consternatie en ontstond er een hele lange rij voor de inschrijfbalie. Zonder de persoonlijke badge kon men namelijk niet gastanken en een aantal piloten had de avond tevoren al gevaren en zat nu natuurlijk verlegen om gas voor de komende avondvaart. De rij werd verder aangedikt door de vele teams die pas op zaterdag arriveerden. Gelukkig werden de perskaarten op een ander loket vergeven en waren wij in een zucht voorzien van alle noodzakelijke paperassen. De grote tether gasballon hing al in de lucht en ook op het publieke gedeelte was het al gezellig druk. Een aantal ballondealers had de reclamestands opgesteld op de parkeerplaats en zo konden we voor het eerst de nieuwe mand van Lindstrand bewonderen met de doorzichtige bodem, creepy. Eerst maar eens ons onderkomen opzoeken

en inschrijven. De huisjes bij Lac de Madine waren eindelijk opgeknapt, hier konden we het wel een week volhouden. Terug op de basis moesten er eerst vele handen worden geschud en regelmatig moest ik even spitten in mijn geheugen . . . hoe heet die gast ook alweer ??? Terwijl we stonden te kletsen met het

ballonteam van Henry van Bommel, voegde Don Piccard zich in het gesprek. Don steeg in 2003 hier op de basis op met een aantal gasgevulde Mylar ballonnen. Ik vertelde hem dat ik contact had gehad met Cluster piloot John Ninomiya, een goed vriend van hem. Ik had John gevraagd of hij dit jaar eens naar Frankrijk zou komen om daar met zijn latex ballonnen te varen. Ook via de organisatie werd hij benaderd maar helaas was zijn agenda al volgeboekt met evenementen in zijn thuisland Amerika. Een goede kans dat we hem op de 10 editie van de Mondial in 2007 gaan zien. Ik zal het paadje zeker warm houden. Een gedeelte van hangar 610 was ingericht voor de dagelijkse briefing welke werden voorgezeten door de bekende man met de platte pet en de pijp, Thierry Villey, gas en heteluchtballon piloot en bekend chirurg. Elke dag werd een speciaal blaadje uitgegeven, het alom bekende “Aerofil”, ik

pakte na de vorige meeting van 2 jaar geleden de draad weer op bij uitgave 102. Bescheiden zijn de Fransen niet, de kop luidde: July 22nd to the 31st, The GPS Coordinates of the Centre of the World are N: 49 01’02.2”; E: 005 51’22.4”, Altitude 267M. De deelnemers uit alle werelddelen werden welkom geheten.

   

    

Een aantal piloten kwam de gehele periode, een aantal een weekend of een paar dagen, maar in totaal werden er meer dan 900 ballonnen ingeschreven uit 59 landen. De meeting is vooral populair bij de Engelsen die dan ook met het aantal inschrijvingen aan kop stonden, gevolgd door de Fransen en Duitsers. Ook België

was ruim vertegenwoordigd maar de deelnemers uit Nederland kon ik op een hand tellen. Om 18.00 uur precies startte Thierry de avond briefing, in het Frans, bijgestaan door zijn vrouwelijke collega die alles in het Engels moest vertalen waarmee ze soms de grootste moeite bleek te hebben. Vooral bij de vertalingen van meteoman Joseph Mazoire ging ze regelmatig de mist in en gaf ze bijvoorbeeld een windsnelheid van 85 knopen, wat natuurlijk direct afgestraft werd door joelende piloten. Ze zag de lol er wel van in. De grootste uitdaging van de eerste zaterdagavond bestond uit een recordpoging voor een vermelding in het Guinnes book. Men had een Line-Up gepland langs de gehele 3 kilometer lange runway en een gezamenlijke start van al die ballonnen. Op de briefing werden alle details besproken. Er was amper wind dus dat zou moeten kunnen lukken. Het is al een feest om al die

verschillende retrieve wagens te zien rijden op de brede startbaan van Chambley Airport. Iedereen zocht zijn plekje op waarbij er op het laatst een groep van 50 ballonnen overbleef die er eenvoudig niet meer bijpasten. Zij moesten dan maar genoegen nemen met het veld aan de overkant van de baan en konden daarom ook

niet mee doen aan de recordpoging. Maar liefst 261 ballonnen In-Line, ongekend. Op een teken via de radio moest er dan gestart worden. Dat ging natuurlijk niet allemaal tegelijk, ik persoonlijk zou een countdown van 5 minuten hebben gedaan zodat een ieder exact op tijd op scherp zou staan. Een moment met kippenvel, al die ballonnen die natuurlijk laag boven het veld bleven hangen. Prachtig voor het publiek wat in zeer grote getale langs de baan stond want een flink aantal ballonnen bleef heel laag boven hun hoofden hangen. Een grote groep dreef naar hangar 610, bleef daar even hangen en draaide daarna weer met een boog terug richting het startveld, de wind speelde duidelijk een spelletje. Achter de grote groep ballonnen had ook Eduardo uit Brazilië zijn nieuwe ballon opgebouwd, een prachtige special shape in de vorm van een vogelverschrikker, de “Scarecrow”. Een prachtig begin van de grootste

ballonfiesta van Europa. Alhoewel, de wind leverde nog wel even een streek. Terwijl de meeste ballonnen al aan de grond stonden, stak er zeer plotseling een stevig windje op, waardoor een Amerikaans team helaas zijn ballon verloren zag gaan, gelukkig zonder lichamelijk letsel. De volgende ochtend vroeg opstaan voor de

ochtendvaart, en ook om deze tijd stroomde de basis vol met ballonteams van allerlei pluimages. Een blik naar de hemel gaf een weinig hoopvol beeld, het miezerde wat en de lucht was bewolkt. De briefing wees dan ook uit dat de vaart voor de ochtend vanaf het startveld werd gecanceld omdat er regen in de lucht zat. Terwijl we terugreden en bijna weer bij ons bed waren, passeerden we de plaatselijke kaasfabriek waar we een Engels ballonteam op een klein grasveldje aantroffen. Op de basis mochten ze dan wel niet opstijgen, de piloot had een ander beeld van de weersituatie dan de meteoman en hij besloot hier op te stijgen. Ik kon hem geen ongelijk geven, de situatie had zich ondertussen alleen maar verbeterd. Langs de weg stopte een busje van een ander Engels team. Hun kenteken was bijzonder leuk gevonden, BAL100N, van enige afstand precies juist. Ook ballonteam van Bommel voegde zich bij de

toeschouwers en ook zij konden na het vertrek van de Engelsen de verleiding niet weerstaan om de ballon op te bouwen en onder goede omstandigheden een vaart te maken, temeer omdat ze nu ook zagen dat de richting goed zat. Naast onze villa een enorme collectie Belgen in de vorm van het Ballonteam van Gino Ciers.

   

   

Ze waren met 24 man aanwezig en hadden naast hun huisjes een grote tent opgebouwd voor het ontbijt en diverse andere bezigheden. Met de rubberboten op het meer was het voor Nienke en de andere kinderen wel uit te houden en die middag werden we uitgenodigd om aan te schuiven aan het BBQ buffet. De avondvaart

werd ivm de vele wind gecanceld. Meteoman Joseph verontschuldigde zich voor de verkeerde inschatting bij de ochtendvaart. Maandagochtend rond een uur of 5 stond ik zoals al gebruikelijk in mijn onderbroekje op de veranda, te kijken hoe het weer er uit zag. Ik kroop mijn nest maar weer in want het waaide erg hard. Een uur later stond ik er weer, maar er was weinig veranderd en ik besloot de wekker maar niet meer te zetten. Weer bleek de Franse natuur moeilijk te peilen want tegen 08.00 stegen ongeveer 70 ballonnen onder vrij goede omstandigheden op. Die hadden we gemist, maar er zouden er deze week nog genoeg de lucht in gaan. Overdag blies de wind dat het een lieve lust was en werd de 18.00 uur briefing uitgesteld naar 19.30. Op de bomvolle parkeerplaats ontstond alweer een leuke straathandel met pins, foto’s en allerlei andere leuke dingen. Ook Papa was weer aanwezig met zijn houten ballonnetjes en

stoffen modellen. Blijkbaar was hij ook wel eens op mijn website aan het neuzen geweest want er hing ook een model van de Panda ballon bij. Bij de tweede briefing werd de vaart gecanceld en werden de piloten opgeroepen voor de briefing van de komende nachtvaart met een hetelucht ballon. Hier kon je alleen aan deelnemen als je een aantekening voor nachtvaren had en verlichting onder je mand had gemonteerd.

   

   

Dat was dus zeer vroeg opstaan voor ons, om 03.30 liep de wekker alweer af. Zeven ballonnen, niet veel deelnemers maar toch al weer meer dan in 2003. Een aparte sfeer, waar toch nog verrassend veel liefhebbers op af kwamen. Omdat het nog zo vroeg was, dacht ik wel ongestraft met mijn eigen autootje de baan te

kunnen oprijden maar werd al gauw staande gehouden door de gendarmerie. Een Persbadge doet dan wonderen. Onder verlichting van een grote mobiele lantaarn bouwde men de ballonnen op en steeg daarna met enige wind van betekenis de donkere nacht in. Een Amerikaanse ballon was volgens mij behoorlijk poreus, want de piloot moest bijna constant branden, maar gaf daarmee natuurlijk wel de mooiste show. De winnaar van deze Long Distance race legde maar liefst 345 kilometer af en landde in Duitsland. Hierna hadden we nog even de gelegenheid om op Internet te kruipen via de aanwezige computers. Wat is dat vreselijk, een ASERTY toetsenbord, en dan ook nog een Apple. Voor Nienke stond die ochtend een vaart gepland via de organisatie en ik kon de lucht in met de Belgische Leloup ballon, bestuurd door Mario van Craenenbroeck. Mario vaart voor het Filva

Ballonteam, onder leiding van Filip Audenaert, welke naast ons stond met de sinaasappel special shape. Twee crewleden gingen mee aan boord en ook de piloot van de Scarecrow en zijn vrouw die op deze ochtend niet zouden varen met hun prachtige shape. Midden tussen de menigte stijgen we op, naast ons hangt een

Engelse ballon met add-ons, een soort rechthoekige apparaatjes aan de zijkant. De zon doet zijn best om over de laaghangende wolk heen te kijken maar slaagt er nog net niet in. Iedereen kruipt laag over de bossen en stoppelvelden. Het was duidelijk te zien dat ook in dit gedeelte van Frankrijk de zomer laat op gang was gekomen. Normaal als we hier zijn, is al het koren allang van het veld af. Nu zag je nog diverse stukken wat nog gemaaid moest worden. Ook waren we al op zoek geweest naar verse mirabelles, de heerlijke ronde vruchten waarmee de boomgaarden in de omgeving volhangen en die door de plaatselijke bevolking worden verwerkt tot jam, een voorname bron van inkomsten voor veel dorpelingen. Maar ook deze vruchten waren nu nog groen en hard. Eén voordeel had dat dan weer wel, het scheelde me een hoop buikloop, als ik éénmaal begin te eten in die dingen . . . . Als de zon er dan

eindelijk doorkomt ontstaan er prachtige contrasten tussen de kleurige ballonnen en de vele uitgestrekte gele stoppelvelden. Ik zie Nienke hoog boven ons hangen, terwijl onder ons de Belg Simeons zijn ballon keurig door de brede bospaden manoeuvreert. De wegen staan vol met volgauto’s en alle crewleden kijken ontspannen

naar de massa die voorbij schuift. Onder ons gaan de eerste ballonnen plat maar aan die optie zat Mario nog lang niet te denken. Een parapente vliegt voorbij terwijl in de verte de sinaasappel de landing in zet. “Ik ga er naast landen” verteld onze piloot. Ik moet het nog zien. Even later staan we inderdaad op 20 meter afstand ook aan de grond en kan het opruimen beginnen. Een droge strot krijg je er altijd wel van, maar dan is de redding nabij. De kurk knalt en de glazen worden gevuld. Een klein meisje van amper 4, zittend op een lege gasfles, krijgt een pin van de Scarecrow opgespeld door de Braziliaanse schone die bij ons in de mand zat en ik probeer op het gezicht van het kind een glimlach te toveren voor de foto, maar moet er behoorlijk rare capriolen voor uithalen. Het wiel van de aanhanger van de Sinaasappel, of de Appelsien zoals de Belgen hem noemen, zag er een beetje raar uit. “Daar moet ik spoedig mee naar de

garage”, aldus Filip. Halverwege de weg naar Chambley zette hij de combinatie die voor ons reed aan de kant van de weg, de complete ophanging van de velg was aan flarden. Goede raad was geboden, de ballon moest namelijk de volgende avond al op Joure varen. De sponsor van de ballon waar ik mee had gevaren zou die

middag vertrekken naar Frankrijk. Met hem werd afgesproken dat hij een grote aanhanger mee zou brengen waarop dan weer de defecte aanhanger geplaatst kon worden. Ook werd direct geregeld dat er in België een andere ballonaanhanger klaar zou staan. Het is allemaal goed afgelopen. Nienke had haar vaart ook genoten, ze was zelfs op de aanhanger, in de mand teruggereden. Die middag waren we weer op tijd op de basis. “Wil je wat moois zien”, schreeuwde iemand naar mij, “dan moet je eens daar achter op de parkeerplaats kijken”. We troffen een zelfbouw ballon van Franse makelij aan. Het was te vroeg om te varen maar de piloot, met een enorme kop vol wilde haren, wilde zijn spullen testen. Ruig werd de zaak opgezet, schreeuwend naar de crew aan de kroonlijn. Een kleine ballon, met een zelf gemaakte mand met daarboven een rond frame met daarin een zeer aparte brander die de man

kon bedienen door aan een touwtje te trekken. Het ging er nogal ruig aan toe en ik ben blij dat ik de man nooit heb zien varen gedurende deze week. Deze avond zouden Nienke en ik een vaart gaan maken met de Gaverzicht ballon van Gino Ciers. Gino vervoerd zijn mand vanuit de aanhanger op een rupsvoertuigje.

   

   

Even overschatte hij zijn stuurmanskunst, nam de bocht iets te scherp en viola, een van de twee rupsbanden lag er geheel af. De twee prachtige nieuwe en spierwitte “Gaz de France” ballonnen stijgen gelijktijdig op, de Scarecrow en de draak staan klaar voor vertrek maar blijven helaas nog even staan voor de show.

Als we even later op enige hoogte hangen, zweven er onder ons talloze ronde en felgekleurde bollen, een schitterend gezicht en een prachtige vaart met zeer lage snelheid. Alles blijf dicht bij elkaar hangen, voor foto’s een situatie om je vingers bij af te likken. Met elkaar laag over de stoppelvelden waarbij links en rechts van ons de piloten hun ballonnen aan de grond zetten. We hangen een meter hoog, naast ons komt een Landrover rijden, crew op weg naar de ballon even verderop. Overal werd gereden, dat kan ook gewoon, de gemaaide stoppelvelden zijn enorm groot. Op een gegeven moment hangt een aantal ballonnen zo dicht bij elkaar dat we regelmatig botsen, ballonnen schuiven onder ons door en langs ons, allemaal zonder enige problemen. Een ontzettend “waanzinnige” ervaring, een woord wat ik op deze vaart tientallen keren heb uitgesproken. Het eerste veld wat Gino pakt als landingsplaats heeft

echter nog vrij hoge en dikke stoppels, de ballon is daar moeilijk in te pakken en het is natuurlijk slecht voor de stof, waarna hij besluit om nog even weer op te stijgen en een veldje verderop te pakken. Bij Gino is de koelbox gelukkig altijd goed gevuld, en dat was maar goed ook na zo’n spannende en warme vaart.

   

   

Terug op de basis zien we dat Erik Jan zijn modelballon heeft opgeblazen achter een heuveltje. Terwijl ik de bocht om loop, imiteer ik op mijn bekende manier een sirene, waarop iedereen omkijkt, inclusief de cameraman van één of andere TV zender die net de ballon aan het filmen was. Hij neemt mij vol in beeld waarop ik niks anders kon zeggen dan de legendarische woorden: “beste kijkers, dan kunt u nu even naar het toilet . . . .”.  

Na een korte nacht staat alweer de volgende massaopstijging gepland, zo gaat dat hier. Via email had ik contact gehad met Rolf Frei uit Zwitserland, hij zou hier ook varen met zijn nieuwe “Sax” ballon. Rolf werkt als beveiligingsbeambte in één van de vijf grote kerncentrales die Zwitserland rijk is en zou voor de zesde keer aan deze meeting deelnemen. Als ik hem tussen de menigte zie staan, besluit ik hem even te begroeten. “Stap maar in” was het direct, en zo hingen we alweer in de lucht. Gedurende de hele week werden er voor de liefhebbers ook wedstrijden georganiseerd, je kon markers krijgen in de hangar. Deze ochtend werd een vossenjacht gehouden, met de twee Lorraine ballonnen. Na de landing van de vosballon wordt een groot kruis uitgelegd naast de mand en dat is dan het doel. We zien een fanatieke groep wedstrijdvaarders hun best doen om in de baan van de vos te blijven, zien de

vos landen waarna even later alle ballonnen keurig hun markers vlak bij het kruis mikken. We varen over een dorp en zien ineens een klein meertje waarboven 2 ballonnen hangen, één doet er zelfs een Splash and Dash. Normaal gebeurt dat massaal in het meer van Lachaussee, maar helaas heeft die richting er dit jaar niet

ingezeten. Het is alweer snikheet als we landen op hetzelfde veldje in Mars la Tour waar de Nederlandse IVO ligt terwijl net boven ons Bertrand Piccard met zijn Breitling Orbiter replica overtrekt. In het eerste de beste dorp wat we op de terugweg passeren, laten we ons het koude pilsje goed smaken. Overdag was het weer zo heet dat we verkoeling moeten zoeken in het voor ons huisje liggende Meer van Madine. Op de briefing van die avond werd verteld dat er een regenfront in de buurt zat, maar dat die wegtrok richting Luxemburg . . . waar net de Mobilux Trophy zou beginnen. In verband met de hitte bleef het lang thermisch en besloot men tot een extra briefing om 19.30 uur.  Vanavond bleven we op het veld en konden eindelijk de twee prachtige specials goed op de foto zetten. Nadat alles was vertrokken gingen we even een koel watertje halen op het VIP dorp bij de tent van sponsor Lorraine, een voordeel

van een perskaart. De catering bleek net op dat moment alle registers los te trekken en serveerde heerlijke kleine hapjes en gebakjes, en daar kun je ze natuurlijk niet mee laten zitten. De komende nacht, van woensdag op donderdag, werd ik wakker rond 01.30 omdat ik wat hoorde. Door een spleet naast de houten

vensterluiken zag ik wat flitsen en realiseerde me dat het onweerde. Mijn zwembroek en handdoek lag nog te drogen op de veranda, dus die wilde ik even binnen halen. Het was maar goed dat ik het houten luik voor de voordeur stevig in mijn handen had, anders was deze zeker weggewaaid, er stond een enorme storm te blazen. Al mijn spullen inclusief de tuinstoelen lagen her en der verspreid over het grasveld. Het Franse weer is moeilijk te voorspellen, of zoals de meteoman zegt "La météo est une opinion, pas une certitude", vrij vertaald : "de meteo is een mening, en geen zekerheid" Plots denk ik aan de grote tent van Gino en loop daar naar toe. De tent staat nog, maar door de wind is de barbecue weer aangewakkerd, zo heet dat je er direct je vlees weer op kunt gooien. Het probleem was nu echter dat door de wind, de vonken alle kanten op waaiden en ik niks anders kon doen dan Gino uit zijn nest

roepen. Direct maakte hij meerdere mensen wakker en werd alles veilig gesteld, inclusief het glaswerk, rubberboten, stoelen enz. De volgende ochtend lijken de zaken weer normaal en rijden we naar de basis. Terwijl we voor de hangar staan zien we in de verte bliksemschichten. Op de briefing vraagt men even uitstel

voor nadere informatie. Nog geen 5 minuten later begint het hard te regenen en besluit iedereen wijselijk om nog maar weer even zijn nest op te zoeken. Nadat we hadden uitgeslapen besloten we een bezoek te brengen aan de stad Metz, met zijn imposante kathedraal. Dat idee hadden meer mensen want regelmatig kwamen we bekende gezichten tegen. Die avond op de basis een lichte regen en nog serieuze wind. Voor de rest waren de condities in orde. De regen zou zo stoppen en er zat volgens de meteoman alleen onweer rond Parijs. Tijdens de briefing showde Don Piccard één van zijn nieuwe clusterballonnen. Hij vertelde me dat dit een nieuw type was met een soort ventiel, dus ook voor hergebruik. Eddy Degryse nodigde ons uit voor een vaart en daar hadden we natuurlijk niks op tegen. Nog even wachten op minder wind. Ondertussen lopen we nog wat over de velden te sloffen en wordt

ik op de schouder geklopt door een Duitser. “Hallo Bennie”. Hij heette Joachim Mönch en was piloot op de ballon waar we naast stonden. Hij vertelde mij dat hij een groot lezer was van mijn magazine. Ik was vereerd dat er zelfs in Duitsland mensen zijn die de moeite nemen om te lezen wat ik allemaal schrijf. Joachim is werkzaam bij ballonfabrikant Schröeder en heeft daar een belangrijke taak. Hij vlecht daar namelijk alle manden in elkaar. Op de foto hierboven hangt hij in zijn gele wedstrijdballon vlakbij het doel.

    

   

Iedereen bleef maar wachten totdat Gino het genoeg vond en de ballon overeind zette. Wij gingen er vlak achteraan en het duurde niet lang of de complete vloot zat ons op de hielen. Eddy vertelde dat hij goudsmid was van beroep en met de gedachte speelde om voor de volgende meeting mooie gouden ballonnetjes te

maken als sieraad. Gezien de zaken die op de basis werden verkocht, zou daar vast wel een markt voor zijn. Na een prachtige vaart, zien we de lucht achter ons snel donkerder worden. In de verte zien we bliksemschichten, een ontzettend raar beeld, met ballonnen nog in de lucht. Het onweer was gelukkig nog ver weg, maar we hadden nog maar net de zaak ingepakt of het begon bij ons al licht te regenen. Dat gaf eigenlijk wel een lekkere verkoeling. Op vrijdagochtend veel bewolking wat de meeste teams al bij het naar buiten kijken deed besluiten om helemaal niet naar de basis te komen. Op de briefing vertelde men nog eens met klem dat het absoluut verboden was om parachutisten te laten springen vanuit een ballon. De kans dat de para in een lager hangende ballon terecht zou kunnen komen was met dit grote aantal ballonnen veel te groot. Later gingen er toch nog een 70 tal ballonnen de lucht in.

Overdag klaarde het helemaal op en scheen de zon uitbundig, er zou gevaren worden vanavond, althans dat dacht ik. Tegen 17.00 uur begon de lucht dicht te trekken en zie ik in de verte alweer die rare flitsen. Het begint vlak voor de briefing te regenen waarbij iedereen in de hangar vlucht. Een enkeling is vastbesloten zijn

geplande leuke avond te hebben, koopt zich een biertje en gaat gewoon op het terras zitten. Op een gegeven moment regent het zo hard dat de afvoergeul voor de hangar het water niet meer snel genoeg kan afvoeren waardoor zelfs een gedeelte binnen blank komt te staan. Terwijl wij samen met een grote groep mensen in de opening naar buiten staan te kijken, slaat met een oorverdovende knal op 50 meter van ons de bliksem op een auto, wat een dampwolk tot gevolg heeft. Een jonge knaap naast mij van zeker een jaar of 16 heeft het niet meer en schiet bij zijn moeder in de armen. De briefing begint iets later en als even daarna een als pater verkleed crewlid op het podium springt en iedereen zegent, is alle ellende zo weer vergeten en staan de gezichten weer in de lachstand. Wat maakte het ook uit dat de vaart niet doorging, we hebben toch een geweldige week gehad. Aangezien de meeste piloten op de

komende dag (zaterdag) vertrekken, worden ze nu alvast bedankt door de organisatie in alle mogelijke talen. De meteoman mocht het in het Engels doen, en kreeg daarmee alle lachers op zijn hand. Bertrand Piccard kreeg nog even het woord om uitleg te geven over zijn stichting “Winds of Hope” waarvoor hij op zaterdag nog een actie zou houden. We pakten onze spullen alvast in en na de laatste nachtrust op Madine reden we

nog éénmaal naar de basis. Het was bewolkt en nat en gevaren zou er wel niet worden, dan konden we direct door naar huis. En opnieuw liet het Franse weer zich zien, na een uur scheen de zon volop en hingen er alweer zo’n 70 ballonnen in de lucht. We hebben het ontzettend naar ons zin gehad. Negen starts gezien, soms wel 400 ballonnen in de lucht, allebei 4 keer meegevaren en uiteindelijk 1300 foto’s mee naar huis genomen. Zijn de Fransen over het algemeen heel traag in het regelen van dingen, nu al hebben ze bekend gemaakt dat de volgende Mondial zal worden gehouden van 27 Juli t/m 5 aug 2007. Dit moet te maken hebben met de tiende editie, en zal waarschijnlijk één groot ballonfeest worden. Voor diegene die het ditmaal aan zich voorbij hebben laten gaan, je kunt er niet omheen, dus noteren in je agenda. Meer foto’s vind je op “Ballooning Pictures”. Bennie Bos