Hot Air Magazine Augustus 2004

De zomer leek eindelijk te zijn begonnen, net op het moment dat de poorten werden geopend van de 19de editie van de Friese Ballonfeesten. Een eeuwenoud ballonfeest op de drafbaan in Joure. Een bezoek waard, we kozen voor de woensdag en de donderdag. Het team van Jumping Balloon was druk doende met de
	laatste sprongen voordat alle ballonnen het veld op zouden komen. De ballonteams hadden net het buffet achterover geslagen in de tent en reden met hun materiaal het veld op. Een grote aanhanger met een afbeelding van een luchtschip erop trok mijn aandacht. Het bleek dat het “luchtschip” er al compleet in zat. Het was een heel kleintje maar wel met een heel leuk stukje techniek. Deze mini zeppelin met een inhoud van 10 M3 helium wordt namelijk gebruikt voor luchtfotografie en aan een lang touw onder controle gehouden. Onder de zeppelin hangt een digitale camera welke doormiddel van radiografie volledig vanaf de grond bediend kan worden. Dat houdt in het zoomen, scherpstellen en afdrukken maar ook draaien om de as en richten naar elk gewenst onderwerp. Het mooiste is dat de persoon aan de grond het digitale beeld op zijn bedieningscherm kan volgen. Om 19.30 uur een extra
briefing ivm de nog aanwezige wind waarna het sein veilig werd gegeven. Johannes knalde als eerste omhoog met de ABN-AMRO ballon, hij had nog meer te doen vanavond, hier kom ik straks nog even op terug. Voor mij een aantal nieuwe ballonnen die ik nog niet eerder had gezien waaronder de mooie nieuwe Kubicek ballon van
Action Ballooning, “Bob, daar kun je mee thuis komen”, en de prachtige nieuwe Cameron van Jelke Haven inclusief een schitterende nieuwe mand. Daan Elfring van het balloncomitee had het goed voor elkaar, hij croste het hele veld over op een speciale driewieler scooter. In verband met de nog aanwezige wind bleven een aantal specials aan de grond. Besloten werd om de Van Gogh weer in te pakken. Men was bang dat de hoed af zou waaien en naar verluid heeft Vincent een kale kop. De wijnkruik van Walter Kaiser werd wel opgebouwd en toonde zich in al zijn glorie aan het publiek maar werd uiteindelijk weer neergehaald. Wel vertrokken de krant van Crister Friborg, de Smurf met Koen Audenaert, de Kat, de sinaasappel en de Zweedse zon van Hendrik Holmquist. Alle normale en overigens ook prachtige ballonnen vertrokken met een wind uit noord-oostelijk richting over de hoofden van het massale
publiek. Het veld was weer leeg en het leek gedaan met de pret. Naast het briefingscentrum begonnen echter een aantal lieden op boerenklompen driftig aan een aanhanger te trekken. Het bleek een grote bak met een oranje dekzijl te zijn welke het veld op werd geschoven. Op de bak grote zwarte vlekken, dit was
	overduidelijk, hierin bevond zich de enveloppe van de PH-KOE. Deze Cameron Cow 110 is gebouwd in 1989 en was eigenlijk een blunder. De mensen in de fabriek hadden zich lelijk vergist in de maatvoering en bouwden de ballon in inches terwijl deze in centimeters moest worden gemaakt. Je begrijpt dat de ballon 2,5 keer groter werd dan de bedoeling was. “Niet mee te werken” was het antwoord en de koe belandde in een hoek van het magazijn. Ondertussen was er in Nederland een razend populaire band bestaande uit allemaal boerenknapen naarstig op zoek naar een promoartikel. Eén en één is twee en zo haalde de Friese piloot Herman Kleinsmit de enorme ballon naar ons land en waagde een poging om er toch mee te varen. Wonder boven wonder slaagde hij hier uitstekend in. Met de regelmaat van de klok bleef er wel eens een poot in het prikkeldraad hangen, maar toch, het was een enorm succes in die
tijd. Ik heb de ballon zo’n 10 jaar geleden meerdere keren in actie gezien en was altijd verbijsterd van dit prachtige stukje kunst in de lucht. De heren van Mannekoor Karrespoor waren vanavond persoonlijk aanwezig om de helpende hand te bieden. Op hun klompen trokken ze de grote lap stof uit de enorme kar.



Overduidelijk waren de weersinvloeden te zien . . . en te ruiken. 5 jaar lang had de koe in deze kar gezeten en dat had zo zijn gevolgen. Een heerlijke lucht van oude ballonstof. Vele stukken zwarte stof waren nu grijs geworden en als je er per ongeluk met je broek langs liep, dan was je ook net een sneeuwpop. Een onoogelijk
uitziend model kwam op het veld te liggen, de jongens moesten even weer zoeken waar de klittebanden ook alweer zaten. Een enorme lap waar geen enkel model in leek te zitten. Johannes Kooistra kwam het veld op scheuren in zijn blauwe bus. Hij had zojuist een vaart gemaakt en zou nu de koe gaan opzetten. Een strak tijdschema dus. Vele handen waren nodig en in no-time liep iedereen rond met witte vlekken op zijn kleren. Jarno Doornewaard kwam spierwit achter de ballon vandaan, niet van angst maar van de witte stof, die we ook wel gewoon schimmel kunnen noemen. Hij stond naast één van de grote poten en het was net alsof de koe met zijn achterpoten begon te slaan, vertelde hij me later. Johannes gooide de vlam in de opening van de enveloppe die er vreselijk gehavend uitzag, wat een gaten. De poten werden apart met de ventilator vol geblazen met koude lucht. Langzaam kwam er model
aan deze voor Nederland hystorische ballon. Elke keer als de ballon groter werd, onstond er een mystieke mistlaag op de ballon. Tijd om wat foto’s te maken. Op dat moment komt Robert Wilmer op mij af. Of ik nog even met de Jumping Balloon omhoog wilde. Perfecte timing, dat wilde ik zeker wel, want dan kon ik
	luchtopnames van de koe maken. Ik heb dit wel eens vaker gedaan waarbij je dan in een harnas komt te hangen, en dat trekt nogal in het kruis. Nu had men hier heerlijke stoeltjes voor in gebruik. Zittend wordt je vastgegespt en moet je een aantal meters lopen naar de heliumballon. Probeer maar eens te lopen met een stoel aan je kont gebonden, dat valt niet mee en is zeker een komisch gezicht. Met 2 karabiners wordt je vastgehaakt aan de ballon waarna de touwen worden gevierd. “Speciale wensen ??” vroeg Robert, “jazeker, zo hoog mogelijk en dicht bij de koe, aub”. No problem, en daar toog het hele circus met mijzelf op 50 meter hoogte in de richting van de koe. Ik had een uitzicht over compleet Joure en de koe was perfect in beeld. Aan de horizon was de zon al aan zijn laatste meters bezig en in de verte zag ik nog enkele ballonnen hangen. De koe was prachtig en de aanblik op deze
bijzondere ballon gaf een speciaal gevoel en ik genoot in stilte van mijn gascloudhopper tripje. Vanuit de lucht leek het een heel lief beestje. Terug op moeder aarde kwam ik nóg iemand tegen met een stoel aan zijn achterste gebonden en samen deden we even de nieuwste versie van de stoelendans.



Donderdag Blijkbaar had men gisteravond moeite gehad om de koe weer in de kar te krijgen, hij puilde aan alle kanten uit. Bijna was ik niet gegaan, de wind bij ons in Emmen was veel harder dan de vorige avond. Yke gebeld, die net klaar was bij het gastanken in Joure. “Ga elemaal goe komen, jochie, kom jij maar gerust deze
kant op”. Dat stemde mij natuurlijk weer helemaal gerust, en terecht. Aangekomen op het veld bleek er hier weinig wind te bespeuren. Alle ballonnen lagen keurig in lijn richting publiek. Het leek een zeer geordende kleurenmassa waarbij vele ballonnen gewoon over elkaar heen lagen. Dit doet men vaker zodat er in 2 waves opgestegen kan worden. In de hoek van de baan een legertruck en een heliumballon op grote hoogte met een zilverkleurig kastje eronder. Deze gecamoufleerde jongens verzorgden de meteo informatie van vandaag. Johannes deed de briefing op het veld en uiteraard zou er vanavond masaal gevaren kunnen worden, het weer was perfect. Een knappe jongedame stelde zich aan mij voor, “Ik ben Miriam, je hebt een keer een artikel van mij geplaatst”. Ik wist het weer, Miriam ging lessen bij Bonnano in Italie. Vanavond ging ze met Johannes de lucht in, de eerste ballon van de avond. Bezoekers
kunnen elke dag hun toegangsbewijs in een grote ton gooien. Erika Krikke, de schat van de organisatie heeft elke avond de zware taak om uit de grote bak één kaart te trekken en deze persoon mag ter plekke met een ballon mee. Vanavond moest ze 2 keer met haar mooie neus diep de bak in want de eerste persoon durfde
	echt niet in een ballon. Tussen al het spektakel liep ik Rien Jurg tegen het lijf, hij stond te genieten van de show en was zich mentaal aan het oppeppen voor de gasballonwedstrijd waaraan hij een dag later zou deelnemen. We spraken af dat we elkaar daar weer zouden treffen, want voor een gasballonwedstrijd sla ik ook een dagje Joure over. Fantastische blauwe lucht, schitterende ballonnen in de mooiste kleuren en allemaal gezellige mensen om me heen, de ingredienten voor een geslaagde avond. Bijna als laatste werd de Jaguar special shape opgebouwd. Deze wilde ik graag zien en in de laatste resten zonneschijn stond de prachtige ballon te stralen. Heel erg mooi. In de vaart helde de voorkant een beetje naar voren. Je kon duidelijk zien dat de motor voorin lag. De zoon van Ton Rentier maakte nog een Parabounce jump terwijl op het veld als allerlaatste de Bunch of Balloons opgebouwd werd. Johannes
was al weer terug en zette ook deze ballon overeind. Ik sprong boven op de plat liggende mand en kon zo vanuit een bijzondere hoek enkele foto’s maken. Een citaat van een beruchte spotter aan Nienke, “als je vader nou met zijn kop in de brander valt, maak ik er een foto van”. De wereld is hard. Bennie Bos

Dit verhaal gaat over de zeer bijzondere ballonhobby van John Ninomiya. Al 20 jaar oefent hij het beroep van ballonvaarder uit en de laatste 7 jaar vaart hij meestal met een cloudhopper. 7 jaar geleden besloot hij een kinderdroom waar te maken en leerde hoe hij kon varen met Cluster ballonnen. Sinds die tijd heeft John al 23
	van deze zeer bijzondere vaarten gemaakt en stuk voor stuk waren ze allemaal even magisch. Over de hele wereld zijn maar een handvol piloten die zich met deze extreme en avontuurlijke hobby bezig houden. Op dit moment is John de enige piloot die met cluster ballonnen vaart in Noord Amerika en staat hij ver aan de top als het gaat om vaarten van dit kaliber. In Engeland zijn er nog 2 piloten met deze hobby, Mike Howard and Ian Ashpole en verder zijn er nog 3 of 4 andere piloten op de wereld die wel eens een vaart uitvoerden met een cluster. Een Cluster ballon is een luchtvaartuig en vraagt speciale kennis om er veilig mee te kunnen varen. John vaart het liefst in de ochtenduren omdat hij dan weinig last heeft van de thermiek. De ballonnen hebben het formaat van 4 tot 7 voet en afhankelijk van de mix van de diverse groottes zijn er 50 tot 150 ballonnen nodig. Er is een crew nodig van 15 tot 20 man om de
ballonnen te inflaten. Speciale slangen en aansluitingen worden gebruikt om de ballonnen te vullen met helium. Na de vulling worden de ballonnen dicht gemaakt met tape of ty-raps en aan een nylon touw bevestigd. Dit touw wordt vastgezet aan een zandzak en zo langzamerhand ontstaat er in het donker een
geweldige grote bos bloemen. Er is veel te doen voor iedereen en het is geweldig om vrienden te hebben die in het midden van de nacht naar de startplaats rijden om jou te helpen. Nadat alle ballonnen aan de zandzakken hangen wordt de cluster ballon samengebouwd. Als we simpelweg alle ballonnen zomaar aan de piloot knopen raken de lijnen in de knoop en wordt het erg moeilijk om ballonnen uit te knippen als dat nodig is om te manouvreren. De ballonnen worden in groepjes van 4 stuks of meer bij elkaar gebonden aan nylon touwen die “Risers” worden genoemd. Deze “Risers” worden vastgezet aan het harnas van de piloot. Verschillende lengtes worden gebruikt om de ballonnen in diverse lagen boven elkaar te hangen. Het vraagt een hoop aanpassing van de mens op het moment dat de ballonnen aan je lichaam komen te hangen en je steeds maar lichter en lichter word. De ballonnen zijn
zo groot dat je jezelf weer helemaal kind voelt, en klein. Je let op elk detail en overtuigd jezelf ervan dat alles correct wordt uitgevoerd, maar het blijft heel onwerkelijk en je vraag jezelf af “doe ik dit echt???” Het harnas dat gebruikt wordt is hetzelfde dat men ook bij paragliding gebruikt inclusief de op de rug gemonteerde
	parachute. De piloot kan staan in het harnas bij de start maar er is ook een ingebouwd stoeltje voor extra comfort tijdens de vaart. Zakken met water worden gebruikt als ballast en hangen naast de piloot. De piloot heeft tevens een hoogtemeter, een GPS en een radio bij zich. Nadat je de gehele checklist bent nagelopen, bevestigt de crew de laatste ballonnen aan je armen, benen en voeten. Het is niet nodig dat het op deze manier gebeurd maar het geeft een geweldig gevoel om je gewichtloze benen te voelen terwijl je tenen nog net over de grond slepen. Als de piloot nog met een touw vast staat aan de grond wordt de hoeveelheid ballast dusdanig aangepast dat je net in evenwicht bent en ongeveer nog een paar kilo weegt. Dit geeft dan een stijging van 100 tot 200 voet per minuut. Op het commando van de piloot komt de kabel los en daar ga je. De grond onder je voeten verdwijnt. Op
een ballonfestival zwaai je naar de enthousiaste menigte terwijl de ballonnen je zeer kalm en stil meenemen in de blauwe lucht. Om de vaarhoogte te kunnen beheersen stijgt de piloot op met meer ballonnen dan nodig voor zijn gewicht en gebruikt water of zand om dit te compenseren. Om uit te levelen koppeld de piloot
ballons los of maakt ze kapot. Om op te stijgen gaat er gewoon ballast uit. Het aantal keren dat een piloot kan stijgen en dalen hangt af van de hoeveelheid extra ballonnen en de hoeveelheid ballast. De ballonnen krijgen een extra hefvermogen als ze worden opgewarmd door de zon. Een Cluster ballon gaat net als een gewone ballon mee met de wind en kan ook gecorrigeerd worden door een andere windrichting op te zoeken op een andere hoogte. Om maximaal gebruik te kunnen maken van het aantal stijgingen en dalingen begint de piloot meestal met een vaart naar grotere hoogte een noteert ondertussen de windrichtingen op diverse hoogtes. Latex Cluster ballonnen hebben al gevaren op 20.000 voet maar voor recreatieve doeleinden hebben we meestal een maximum van 3000 to 5000 voet. Aangekomen op hoogte levelt de piloot de ballon uit en daalt dan naar die hoogte waar de
meest gunstigste windrichting heerst. Bij de landing levelt de piloot uit op 100 meter of minder. Dit is het meest risicovolle deel van de vaart omdat de kans op obstakels zoals stroomkabels groter is dan bij een heteluchtballon, de ballon reageert nou eenmaal trager en correcties zijn dan moeilijker uit te voeren.



De crew kan de ballon opvangen indien ze aanwezig zijn bij de landing. Bij weinig wind kan de piloot het ook alleen, maar onder omstandigheden met meer wind zal hij een groot aantal ballonnen los moeten snijden of kapot moeten maken. Na de vaart laten we de ballonnen leeglopen. Sommige types latex ballonnen kunnen
	we meerdere keren gebruiken, anders moeten we weggooien. We laten de ballonnen over het algemeen leeglopen in plaats van ze in de lucht te laten gaan om geen gevaar op te leveren voor de verdere luchtvaart. Voor het milieu is dit natuurlijk ook beter. Indien er bij de landing weinig wind is en het veld is geschikt dan maken we van de gelegenheid gebruik om de crew ook even te laten voelen wat het is om met een cluster ballon in de lucht te hangen. Welliswaar aan een lange kabel, maar ze genieten er allemaal van. Sommigen zijn eerst wat huiverig maar als ze de smaak eenmaal te pakken hebben, genieten ze met volle teugen en kijken wij alvast weer uit naar de volgende vaart. We zijn enkele jaren geleden begonnen met het project “States of Enlightenment”. Het plan is om in alle 50 staten van Amerika een cluster vaart te maken. Indien mogelijk op significante plaatsen. Hier zijn we in augustus
2002 mee begonnen toen we een vaart maakten in Oklahoma City. Het ligt in de bedoeling om 3 tot 5 vaarten per jaar te maken voor dit project en zo over 15 jaar alle staten van Amerika te hebben gedaan. De voorliefde voor dit type ballonnen is al in de jeugd ontstaan. Toen ik een kleine jongen was, kreeg ik van mijn
ouders een wetenschappelijk boek over zwaartekracht. Eén hoofdstuk van dit boek ging over mensen die hebben geprobeerd de zwaartekracht te overwinnen inclusief een foto van een man in een harnas met boven zijn hoofd een cluster van oranje ballonnen. “Ballooning into the sky” heette het hoofdstuk, “ballonnen met helium kunnen inderdaad een persoon tillen maar de controle is zeer beperkt” stond erbij. Ik was 8 jaar oud op dat moment en die foto kon ik niet uit mijn gedachten krijgen. Ik droomde dat ikzelf die man in dat harnas was, zwaaiend naar de mensen beneden mij terwijl de ballonnen mij meenamen boven de wolken, hoger en hoger. 2 jaar later zag ik de film "The Red Balloon", over de kleine Franse jongen Pascal, hangend onder een tros ballonnen en drijvend over de stad Parijs. Het was zonder twijfel het mooiste wat ik me kon voorstellen om te doen en ik beloofde mijzelf dat ik
ooit ook in de lucht zou drijven onder een tros helium ballonnen. En ik hoopte natuurlijk dat dit zo spoedig mogelijk zou gebeuren. Ik bestelde de “Edmund Scientific” catalogus van waaruit je weerballonnen en tankjes
	met helium kon bestellen. Helaas kwam ik er al gauw achter dat de hoeveelheid ballonnen en helium die ik nodig zou hebben mij al mijn zakgeld zou kosten voor vele jaren, dus ik bleef noodgedwongen met beide benen op de grond. Terwijl de jaren verstreken verloor ik nooit het interresse in het vliegen onder helium ballonnen. Als tiener sprak ik er niet over omdat het ongewoon was en niet cool. Maar ik bleef er wel over dromen. “Ballooning into the sky”, wat kon er nou mooier zijn dan dat?? Later ging ik op zoek naar iets wat in ieder geval een deel van mijn dromen waar kon maken en kwam terecht bij heteluchtballonnen. Ik leerde ballonvaren en enkele jaren later ook met cloudhoppers en aan beide beleefde ik veel plezier. Uiteindelijk maakte ik in 1997 mijn ultieme dromen waar en beleefde mijn eerste clustervaart. Op mijn eerste vaart gebruikte ik 7 grote Mylar ballonnen die gebouwd waren door Don
Piccard, een pionier in de moderne hetelucht ballonvaart. (Een dergelijk experiment was vorig jaar zien op de Mondial Air Ballons in Frankrijk, uitgevoerd door Piccard). Ik haalde een hoogte van 4000 voet en bleef 90
minuten in de lucht tijdens deze vaart vanuit Los Angeles. Voor mijn tweede vaart gebruikte ik 72 latex ballonnen. Toen ik de quick release los maakte schoot ik met een snelheid van 500 voet per minuut omhoog, een waanzinnig gevoel. Toen de lucht wat ijler begon te worden, ben ik weer gezakt naar 16000 voet en bleef daar hangen. Bij een landing in datzelfde jaar kwam er direct een DJ van een radio station naar me toe. Hij had vele telefoontjes gehad over de “Helium Man” en wilde direct een interview. Het is de absolute publiekstrekker op de ballonevenementen waar ik kom, men is dol enthousiast. Inmiddels heb ik nu al 23 van deze vaarten gemaakt en ben daarmee absolute koploper in de wereld. En de gedachten die ik als kleine jongen altijd bij me gedragen heb, klopten precies. Het is werkelijk een van de mooiste experimenten die je maar kunt bedenken. John Ninomiya
De vele avonturen van John kun je volgen op zijn eigen website waar nog veel meer mooie foto's te vinden zijn van deze geweldige hobby. Deze zomer gaat een nieuwe film in premiere getiteld "Where is Danny Deckchair" en in één van de scenes maakt de hoofdrolspeler gebruik van clusterballonnen. De trailer van deze komische film kun je via internet gaan bekijken.

Tijdens de afgelopen wereldkampioenschappen in Australië zijn niet alleen Nederlandse ballonteams afgereisd, ook drie observers waren van de partij. Judith ten Brummelhuis, Hylke Feenstra en ondergetekende. Na een lange reis en een paar dagen acclimatiseren in Adelaide blijken we met onze neus in de boter te zijn gevallen
	in Mildura. Ons onderkomen was een paleis vergeleken met het hotel waar de meeste andere observers waren ondergebracht. Gelukkig konden we met z´n drieën op een kamer slapen, wat de gezelligheid verhoogde. Na een veelbelovende openingsceremonie waren wij er klaar voor. Laat de wedstrijd maar beginnen! Die openingsceremonie werd trouwens bekeken door meer dan 10.000 toeschouwers. Voor Mildura was dit echt het evenement van het jaar. Jammer was het daarom te zien dat de Nederlandse teams het niet nodig vonden om de openingsrit door een volgepakt stadion mee te maken. Hadden we daar nou onze oranje DBCC-shirts voor gekregen en waren die mensen nou voor niets naar het stadion gekomen? Ook de vlagdrager liep beteuterd met de Nederlandse vlag rond, er was geen auto die hem volgde… Waarschijnlijk waren Henk en Mathijs op aanraden van hun haptonoom
vroeg onder de wol gegaan, hetgeen zich in de resultaten niet positief liet terugzien gedurende de week. Het weer in Mildura bleek dit kampioenschap de spelbreker. Kreten als “dit hebben we in 10 jaar nog niet gehad” en “ zo is het hier anders nooit” waren niet van de lucht. Slechts 4 van de 11 geplande vaarten gingen door.
De wind was te sterk in de meeste gevallen. Gelukkig hadden we als observer in 3 van de 4 vaarten meer dan genoeg te doen. Eén vaart bestond uit 5 tasks en twee uit 4 tasks. Dat gaf ons de gelegenheid om de omgeving van bovenaf te zien (we hebben alle drie een aantal keren meegevaren) en later van op de grond. Dat gaf soms een totaal verschillend beeld. Vanuit de mand leek de marker makkelijk te traceren. Op de grond was het terrein toch iets hobbeliger, waren er toch iets hogere struiken, waren de afstanden toch iets groter, of was die kangaroe toch met de marker er vandoor gegaan… Een GPS was hier absoluut onmisbaar om posities te bepalen. Elk nadeel heeft z´n voordeel, vanwege de vele afgelaste vaarten konden wij als observers genieten van een paar leuke excursies naar de outback. Scobie, de chief observer, wist telkenmale een aantal terreinwagens te charteren en ons zo mee te
nemen naar omliggende natuurparken. Dat hadden we anders mooi niet gezien! Menig kangaroe, pelikaan of papagaai-achtige kan nu beweren in het wild lopende observers te hebben gezien. Na een plezierig feestmaal en de prijsuitreiking konden wij ons nog een paar dagen mentaal voorbereiden op de terugreis.



Het is een hele zit, maar zeker de moeite waard. Voor ons drieën was dit een mooie combinatie-reis om ballonnen en het land te zien. Een hele ervaring rijker! Berend Jan Floor

Als aanloopje naar de komende Gordon Bennett race in Thionville in Frankrijk, een spannend verslag van Wilhelm Eimers. Willy won de race in het jaar 2000 met een spectaculaire route. Samen met zijn co-piloot Bernd Landsmann legde hij een afstand af van 1600 kilometer. De meeste ballonnen zijn geland in Frankrijk,
	één team ging naar het noorden. James Gordon Bennett zou hebben genoten van deze race. De Nederlanders Rien Jurg en Ron van Houten behaalden een derde plaats met hun landing in Oostenrijk na 620 kilometer. Op de tweede plaats, Richard Abruzzo, samen met de enige vrouw in deze race, Carol Rhymer-Davis uit Amerika, en zij landden in Italie na een afstand van 745 kilometer te hebben afgelegd. Wij hadden allang niet meer gedacht deze race te winnen nadat we in 1995 en 1996 de beker mee naar huis mochten nemen. Ik zal proberen om een kort verslag te geven van de race die 70 uur duurde waarin we 1600 kilometer aflegden. De winnaars van de vorige race, Philippe de Cock en Ronny van Havere wilden deze belangrijke race houden in Belgie. Dat was niet eenvoudig. Men kreeg geen toestemming om te starten in Brussel waar de race in 1921, 1925 en in 1937 ook was gehouden.
Men moest daarom verhuizen naar het zuiden van Belgie. Maar ook daar kreeg men met veel moeite pas vlak voor de eigenlijke startdatum toestemming om te starten met waterstofgas en VFR flights bij nacht. Uiteindelijk verzamelden zich 17 gasballonnen in St.Hubert, het Belgische centrum voor zweefvliegtuigen in de
Ardennen. Het organisatie committee heeft hard gewerkt om het evenement zo strak mogelijk te laten verlopen. De autoriteiten stelden zware eisen. Het vliegveld op 500 meter ASL had een windstille dag nodig, iets wat daar niet vaak voorkwam, maar gelukkig voor ons, die dag wel. Bewolkt, geen thermiek, geen wind en een hogedrukgebied boven Belgie. Het inflaten kon doorgaan. We kregen startnummer 12 en voeren naar het westen met een snelheid van 7 tot 10 km/h. Met 15 graden was het comfortabel warm. We zijn gestart om 21.00 uur met 58 zakken zand van 10 kilo en een hele hoop apparatuur. 2 uur na de start hoorden we dat eerste ballon vlak bij Luxemburg zou zitten. Snel besloten we 6 zakken zand overboord te gooien en klommen naar 5000 voet. Hier vonden we uiteindelijk westenwind met een snelheid van 17 km/h. In de vroege ochtend schampten we een stukje Luxemburg
en konden bij het opkomen van de zon 8 andere ballonnen zien. We kwamen in een hogedrukgebied en voeren naar het westen met een snelheidje van 7 km/h. Op 1800 meter hoogte was de temperatuur 38 graden celcius. Niet erg leuk, temeer omdat een sterke inversielaag ons bijna alle zicht naar beneden ontnam. Boven
	Verdun gedachten we de 800.000 jonge mannen die tijdens de eerste wereldoorlog waren gesneuveld. Als we zo door zouden varen, dan zouden we in de avond moeten landen omdat een ballon niet over Parijs kan varen. Die toestemming krijg je eenvoudigweg niet. Voor het eerst moesten we nu het ventiel bedienen en gas laten ontsnappen om lager te gaan varen. Lager was de richting meer naar het zuid-westen, net langs Parijs. Op 400 meter hoogte vonden we een goede richting. Om 14.30 uur was de thermiek echter te sterk aanwezig om stabiel op deze hoogte te kunnen blijven varen. Pas na 19.30 uur konden we veilig op 300 meter gaan varen met een goede zuid-west richting. Vlak voor sunset passeerden we de Franse plaatsen Chalons en Champagne en begonnen ons voor te bereiden op de tweede nacht. Je moet een beslissing nemen voor de komende 8 uur want tijdens de nacht kan een ballon
niet veilig landen. Ook niet met volle maan, nachtkijkers en een zware 150 watt lamp, een landing in de nacht is een onnodig risico. Het was inmiddels een uur donker toen de windrichting ons steeds meer naar het westen dreef en in het midden van de nacht dreven we keurig richting Parijs.



Dat kunnen we vergeten, dachten we en namen contact op met Paris Orly met het verzoek om het zuidelijke gedeelte van Parijs te mogen doorkruisen met behulp van onze radio en transponder. Wat bleek, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, wij kregen zelfs een warm onthaal. Bernd en ik mochten varen boven Parijs bij
nacht. Zelfs toen de wind nog ongunstiger werd en we het gehele gebied door moesten, we werden niet terug gefloten. Tijdens deze overtocht over Parijs die maar liefst 4 uur duurde stond onze transponder constant aan. Als je mij de vraag zou stellen; wat wil je liever, een ballontocht boven Parijs of een nacht met Claudia Schiffer ?? Ik hoef er niet over na te denken, het werd zeker de ballontocht. Het was jammer dat de lichten op de Eiffeltoren om 2.00 uur gedooft werden. We konden alleen het silhouette zien van dit symbool van deze prachtige stad op een afstand van 800 meter. De luchtverkeerleiding nam om 4.30 uur weer contact met ons op en nam afscheid en we kregen clearence voor flightlevel 70. Ver achter Parijs in het noord-noordwesten zag ik een hele hoge radiotoren opdoemen op ongeveer 1,5 kilometer afstand van ons. De maan was helder en het terrein zichtbaar heuvelig. Bernd was zo onder
de indruk geweest van onze trip over Parijs dat hij als een blok in slaap was gevallen. Onze “Columbus IV” vloog absoluut stabiel op 400 meter hoogte en ik moest mijn hoofd er volledig bijhouden omdat de hoogte van de beboste heuvels heel moeilijk te schatten was. De radiotoren zat exact in mijn baan maar lag 100 meter
	lager. Niks hielp, ik moest hoger klimmen en mijn stabiele track verlaten en dat moest snel gebeuren want we kwamen in de buurt. 2 zakken overboord en ik bleef weer stabiel hangen op 900 meter hoogte. Helaas was door deze actie ook onze snelheid verloren. Van 20 km/h naar 4 km/h. We hingen recht boven de radiotoren en niks bewoog meer. Ik zette het alarm van mijn hoogtemeter op 750 meter en wachtte op de ochtend. Tijdens de ochtend draaide onze richting meer noord noordwestelijk en dat betekende dat onze vaart zou eindigen aan de Atlantische kust in de vroege avond of dat we een jump van 110 kilometer over het kanaal moesten maken naar Engeland. We hadden ondertussen een afstand afgelegd van 330 kilometer, niet genoeg om een Gordon Bennett te winnen. We kregen berichten binnen dat 2 ballonnen ver zuidelijk waren gekomen. Hadden we nog een kans? Deze 2 ballonnen hadden
een afstand afgelegd van minstens 600 to 800 kilometer. Dat zouden we nooit kunnen redden, dachten we. Ondertussen genoten we van onze vaart over Frankrijk en wachtten nieuwe meteo informatie af. Hiervoor luisterden we naar de luchtvaart gesprekken op de radio en kregen we berichten van mijn vrouw Claudia
(geen Schiffer). We wilden niet langer vertrouwen op de meteo berekeningen die uit de computer kwam. De voorspellingen waren tot nu toe maar 10% correct. In de namiddag hadden we wat gedachten om te klimmen en de wind in hogere regionen te gebruiken om naar Nederland of Denemarken te kunnen varen. Onze berekeningen gaven helaas aan dat we daardoor onvermijdelijk door de TMA van Amsterdam moesten. Daarvoor konden we geen toestemming verwachten en we wilden ook niet landden in de nacht. We lieten die ideeën los en besloten naar Engeland te varen. De wind in Engeland lag tussen 160 en 180 graden met 7 tot 10 knopen. Dit zou ons de kans bieden naar Schotland te varen. Een kans die we moesten nemen. De gegevens werden ook bevestigd door de meteo informatie die mijn vriend Klaus Stukovnik kreeg vanuit London en Manchester en de SMS die Claudia
me stuurde. De beslissing om door te varen naar Engeland werd om 16.00 uur genomen. We hadden nog 30 zandzakken als ballast over, genoeg voor 2 dagen. Om Engeland te bereiken moesten we 113 kilometer over water. Dat moest zonder problemen mogelijk zijn. We ontvingen het bericht dat Thomas Hora en Volker
	Löschhorn ook onderweg waren naar Engeland. Maar ondanks dat we wel een zicht hadden van 50 kilometer, we zagen ze niet. Na 3 uur boven het water te hebben gezeten beseften we dat het niet eens zeker was of we Engeland zouden kunnen bereiken. Dan bleef er maar een mogelijkheid over, heel hoog gaan varen en proberen Nederland, Denemarken of Noorwegen te bereiken. Met de GPS werden de mogelijkheden snel uitgerekend. Noorwegen was 850 kilometer, Denemarken 600 kilometer en Nederland 325 Kilometer. Op 3 kilometer afstand gingen we langs de noordelijke tip van Frankrijk bij Calais. We wisten, dit werd een lange trip over het water. De ballon had zich gestabiliseerd en de afkoeling van de nacht kostte ons enkel 5 zakken zand zodat we verder konden in een stabiele vaart op 3000 meter hoogte met nog 16 zakken zand aan de mand. Nu was het zaak om vol te houden . .
en ik was doodmoe. Ik kon 2,5 uur slapen boven zee en was blij toen Bernd mij vertelde dat de ballon een vaste heading had van 50 graden naar het noord oosten met 24 km/h zonder ook maar iets van ballast te dumpen. Een geruststellende gedachte. Voor het eerst in deze race, die al 53 uur duurde, werd het koud,
3 graden. De meegebrachte slaapzak en moonboots hielpen om de kou te weerstaan. Het luchtruim was leeg en vrij en we waren alleen op de wereld. De Columbus, Bernd, ik en de zee, we hadden geen enkele twijfel aan een goede afloop. Of ons happy end ook een zege voor ons zou betekenen in deze belangrijke race, was een ander verhaal. De informatie over de andere ballonnen en waar ze zijn geland was nog niet bevestigd. We bereikten Nederland om 7.30 in de ochtend. Op 3000 meter hoogte hingen we boven het vakantie eiland Texel. Wat we niet wisten is dat het andere Duitse team Hora/Löschhorn de afgelopen nacht te water waren geraakt in de Noordzee. (zie kaartje, gele lijn) Ik had ze meerdere keren opgeroepen op onze ballonfrequentie maar zij hadden besloten een andere frequentie te gebruiken en vertrouwden volledig op de vele apparatuur van de grondcrew. Helaas is niet alles betrouwbaar wat uit die kleine mysterieuze kastjes komt. Iemand die rekent, maakt fouten. Iemand die veel rekent, maakt veel fouten. Na vele uren hadden we weer contact met Claudia. 8 uur lang was dat niet mogelijk geweest. Boven Texel kregen we bezoek van een Nederlandse straaljager. Direct namen we contact op met Dutch Mil en ontdekten tot onze grote schrik dat er vandaag militaire oefeningen plaats zouden vinden boven de Noordzee. Dankzij onze transponder en met veel hulp van de verkeerstoren van Bremen konden de straaljagers hun oefeningen rondom ons uitvoeren.
Onze snelheid nam toe naar 53 km/h en de heading was nu 60 graden. Met een snelle vaart bereikten we Denemarken. Met de bewolking die tegen 9.00 uur op kwam zetten waren we niet helemaal tevreden. De zon verwarmde het gas in de Columbus en langzaam klommen we naar 4 kilometer, boven de wolken. Even later

	zaten we 3800 meter hoog boven Helgoland. Het was bijna middag en we hadden nog steeds 16 zakken zand over. De afgelopen 16 uur hebben we geen ballast gebruikt. Dit veranderde toen we in de schadow van de wolken terecht kwamen op 4 km. Volgens onze berekeningen hadden we nu een rechte lijn naar de startplaats van 600 kilometer, dat was al heel veel maar geen zekerheid voor de overwinning. Boven Denemarken hopten we van het ene eiland naar het andere. ATC Bremen zette ons over naar Kopenhagen alwaar men ons met een warm welkom ontving. We hadden één doel, Zweden. Om dit doel te bereiken moesten we meer snelheid hebben en dat stond alleen op grote hoogte. Met 80 km/h op 4200 meter hoogte vonden we ons maximum. De wolken werden donkerder, de stemming in de mand slechter en toen Kopenhagen ons berichtte dat zich 50 kilometer achter ons omweer opbouwde, zaten we
erg dicht bij de beslissing om te landen. Voor ons was het weer echter goed en daarom namen we het moeilijke besluit om de jump over 80 kilometer water naar Zweden te riskeren. Onder ons zagen we 1 tot 2/8 bewolking snel naar het noorden drijven, nog lager naar het westen. Op 4300 meter met 70 km/h gingen wij
naar het oosten. Aan de rookpluimen van de vrachtschepen en veerboten op het water te zien stond er veel oppervlakte wind. Kopenhagen gaf echter maar 10 knopen. Het zou ons lukken als het weer ons vriendelijk gezind zou blijven. Eénmaal gingen we lager om de windrichtingen te checken. Maar met 40 km/h en 18 graden was de wind te noordelijk. We wilden zo snel mogelijk boven het vaste land komen en landen omdat het weer er niet beter op werd. Onder de bewolking was het zicht 50 kilometer en meer, maar het ging daar niet snel genoeg. We moesten weer stijgen. Vliegveld Kopenhagen had veel verkeer in de omgeving maar dankzij een foutloos funtioneren van onze transponder, konden we zonder extra orders doorvaren. We hadden nog 7 zakken ballast over, dat betekende verminderde controle mogelijkheden. Uiteindelijk bereikten we Zweden. We besloten nog
4 kilometer door te varen omdat de grondwind ons 180 graden terug naar de zee zou drijven. Op dat moment wilden we een snelle daling inzetten maar de ballon reageerde niet. Het onweer in Kopenhagen creëerde Up Drafts en ik moest de ballon dwingen. Dit is iets wat normaal gesproken niet wordt gedaan, maar ik kon niet
	anders. Sterke rukken aan het ventielkoord bracht de ballon tot val met 5 meter per seconde. Ballast voor de Touch Down was er, maar het moest wel kloppen. Op 1 kilometer hoogte hadden we een koers naar Malmö, 2 kilometer verderop. Shit, een landing daar kunnen we vergeten. Snel naar beneden om de zuidelijk grondwind te kunnen pakken en uit de buurt van de stad te blijven. We vonden deze wind op 500 meter hoogte maar vlak voor ons was een enorme steengroeve. Daar wilden we zeker niet landen. Op 200 meter hoogte nog steeds 4,5 meter per seconde valsnelheid. Tussen ons en de steengroeve was een grote weide. Prachtig, als het zou lukken. Het lukte niet !! Met 4 meter per seconde landden we 5 meter achter het hek van de eerste verdieping van de steengroeve. Ons sleeptouw van 50 meter had zich in de drukte van de landing niet volledig kunnen uitrollen om de val af te remmen. Na de landing
hadden we 2 zandzakken over. De landing was hard, erg hard. De grondwind van 40 km/h trok ons naar de volgende verdieping. Dat was niet prettig, maar alles was gelukkig goed afgelopen. Een paar kneuzingen en verloren brillenglazen, maar het winnen van de Gordon Bennett 2000 was het meer dan waard. Willy Eimers

Een ongunstige ontwikkeling voor de toekomst van de zogenaamde High Flyer ballonnen. Kort na elkaar deden zich 2 ernstige ongelukken voor waarbij één dode viel te betreuren. Eerst ging het mis in Baltimore, daar beleefden 20 mensen angstige momenten terwijl ze voor hun plezier in een High Flyer stapten om de plaats
	Baltimore van boven te gaan bekijken. De ballon is gepositioneerd in een kinder museum in Port Discovery. Een HighFlyer is een enorme helium ballon bedoeld om aan een lange kabel naar een hoogte van meer dan 100 meter te gaan voor het mooie uitzicht. Wat een prachtige dag leek werd een nachtmerrie voor de bezoekers waarvan er 4 gewond raakten. Onopgemerkt door de meteostations onstond er een rukwind die een storing veroorzaakte in de lier van de kabel. Met geen enkele mogelijkheid was deze lier meer aan de praat te krijgen. Voor dit soort situaties is er een noodsysteem waarbij, wel heel langzaam, de kabel kan worden opgerold en de ballon naar beneden kan komen. Dit back up systeem werkt echter niet. De aanhoudende rukwinden slingerden de ballon behoorlijk heen en weer waarbij het zelfs de airco op het dak van het plaatselijke politieburo raakte. "Hou je goed vast", zij Kevin Phelps aan boord van de
ballon tegen zijn 6 jarig dochtertje. "Ik dacht heel vaak dat de kabel zou breken". Volgens Phelps was iedereen aan boord best wel rustig terwijl de ballon van de ene naar de andere kant slingerde. Af en toe hing de gondel zelfs op 45 graden. Controle achteraf wees uit dat er een windgust was gemeten van 49 knopen.
De brandweer had plannen om een kabel aan de gondel te bevestigen en deze met een brandweerwagen naar beneden te trekken. De operators van de ballon stonden er op om het back up systeem weer aan de praat te krijgen en dit is uiteindelijk ook gelukt. Heel erg langzaam kon de ballon weer naar beneden worden gehaald. Uiteindelijk heeft de rit maar liefst 90 minuten geduurd. 4 mensen bleken gewond en moesten zich onder behandeling stellen. De ballon is uit bedrijf genomen tijdens de periode van onderzoek. TV beelden van de hangende ballon kun je bekijken op deze website. In Zwitserland in de plaats Luzerne was ook de wind de boosdoener. 23 Indische toeristen maakten gebruik van de tether ballon bij het Swiss Transportation Museum en bekeken op 140 meter hoogte de omgeving toen een sterke rukwind de ballon tegen een gebouw blies. 12
mensen werden gewond en 1 vrouw werd uit de gondel geslingerd en kwam op het dak van het gebouw terecht. Deze val heeft zij helaas niet overleeft. Dit was het eerste ongeluk sinds de ballon in oktober 2000 in gebruik is genomen. 35.000 mensen maken elk jaar gebruik van de trip naar 140 meter hoogte. Bennie Bos

Een verhaal wat met een behoorlijk korrel zout moet worden genomen. . . . . . Jong of oud, ervaren of niet, vroeg of laat krijgen ze je te pakken en knal je met je ballon in een boom. Het resultaat is altijd het zelfde, je ballon moet terug naar de naaister. Koop een ballon en ergens staat een boom met jou naam erop. Ik beticht
	zelf de ballonfabrikanten van het planten van deze bomen zodat de ballonnen af en toe weer terug moeten voor reparatie en ze nog meer geld aan je verdienen. Mij overkwam het ergens in juni bij een knoopje of 6 wind, goed zicht en geen bewolking. Ik had één passagier bij mij in de mand onder een 77er Viva. Hij had al vele vaarten met mij gemaakt. We noemen hem voor het gemak Tom. Het inflaten ging heel goed en we stegen naar 300 meter op een prachtige zomeravond. Na 20 minuten bereikten we de golfbaan en we waren er helemaal klaar voor om naar beneden te schreeuwen en de golfers hun scores te verknallen. We zakten naar 100 meter. Toen we een van de greens naderden zagen we in de bosjes een vrouw op haar hurken zitten met haar broek op de enkels, bezig met haar bezigheden, laten we maar zeggen. We naderden voorzichtig. Opeens zwaaide Tom een briefje van 10 euro onder mijn neus
en zei “ wedden dat ze de broek vroegtijdig omhoog trekt als ze ons ziet !!!!” Met in mijn achterhoofd de gedachte dat het niet zo’n dame was omdat dit nogal een exclusieve golfbaan was, nam ik de weddenschap aan met de wetenschap dat ik over een minuut 10 euro rijker zou zijn. “Ga lager varen, dan kunnen we zien
wat ze doet”. Zonder geluid kwamen we dichterbij om ons slachtoffer niet te storen. Toen we op 80 meter afstand van de dame waren deed Tom zijn handen als een toeter voor zijn mond en schreeuwde met al zijn kracht in haar richting “Hoi, wij weten wat je daar aan het doen bent . . . .” Alsof ze met haar blote kont in een wespennest was gaan zitten sprong de dame op en trok al rennende haar broek omhoog. Dit voorval was voor ons het toppunt van humor en we hingen gierend van het lachen aan de uprights. Helaas vergaten we even waar we mee bezig waren, ballonvaren. De tijd dat we niet hadden gebrand was te groot geweest en de ballon had een daling ingezet. Bomen onder en voor de ballon met een sterke daling, er was geen branden meer aan. We gingen de boom in, of we nu wilden of niet. Ik probeerde nog te ontsnappen door uit alle macht te branden, maar het was te laat, veel te laat. De mand
bleef uiteindelijk steken in de bomen en de ballon vouwde zich keurig over een aantal dennen. We hadden nu alle tijd om de situatie te overzien. De ogen van Tom keerden zich langzaam omhoog en als dit een spaghetti western zou zijn geweest, dan zou de muziek nu zeer hard spelen. Zonder te waarschuwen sprong Tom
	overboord op de takken. Ik wilde hem nog waarschuwen dat deze zijn gewicht niet zouden houden, maar het was al te laat. Een luid gekraak en daar zakte hij weg naar de voet van de boom. Een luide schreeuw en daarna niets. Zorgvuldig borg ik de 10 euro op die ik eerlijk gewonnen had en stak een sigaar op. Opeens een kreet, “alles oké hier”. Dat was een hele geruststelling. “Als je door de takken spring zoals ik net deed, komt je op de grond in een hoop mest terecht, maar wees niet gevreesd, het reikt maar tot je enkels en breekt je val”. Ik moest toch naar beneden en aangezien Tom het overleefd had, sprong ik ook maar uit de mand naar beneden. Tussen de takken door in de mest, tot aan mijn enkels, zoals Tom zei. Opeens zakte ik verder en verdwenen mijn beide benen onder de mest, mijn lichaam volgde en toen de mest vlak onder mijn neus hing stopte ik met zakken. “Ik dacht dat jij zei dat de
mest maar enkel diep ging” schreeuwde ik naar Tom. “Dat klopt ook wel, maar ik sprong met mijn hoofd naar beneden !!!!! Ballonvaren kan leuk zijn en is het natuurlijk ook. Gelukkig heb ik dit hele verhaal verzonnen en weet elke ballonvaarder precies hoe hij of zij moet ballonvaren en zal deze situatie zich niet voordoen, maar het geeft even aan dat we wel altijd alert moeten zijn. Jim

Zaterdagochtend, ik lig nog op één oor. Het is 7 uur als in mijn hotelkamer in hartje Londen een SMS op mijn GSM verschijnt afkomstig van mijn Duitse vriend Rainer. "Bennie, ik hang met mijn gasballon boven Emmen". F*ck, da's net even te ver weg op het moment. In Nederland is het dan al 8 uur en de enige dienst die ik op
	dat moment van afstand kan leveren is een SMS met de locatie van mijn huissleutel zodat hij even een koud bad kan nemen na de vaart met inmiddels alweer tropische temperaturen. Tijdens onze vakantie in de grootste en mooiste stad van Europa (1000 km2) ging ik natuurlijk ook even naar de gezellige markten die Londen rijk is. Enorm druk, enorm leuk en in tegenstelling tot de prijzen in de stad, kun je hier nog echt voor een prikkie iets leuks op de kop tikken. Mijn favoriete locatie is Camden town, een gedeelte in Noord Londen waar oude pakhuizen zijn omgetoverd tot een hele grote markt, een aanrader als je eens in de buurt bent. Met de metro ben je er in een wip, het mooiste transportmiddel wat je in een grote stad kunt wensen. In één van de smalle gangetjes trof ik een kraampje met voorwerpen die gemaakt zijn van blik. Geen gewoon blik maar blikjes bier en cola. Je komt
dit wel vaker tegen maar hier trof ik zelfs luchtballonnen gemaakt van blikjes Heineken en Coca Cola. Ik heb een paar van die dingen meegenomen. Op de blikjes is te lezen dat het bier gebrouwen is in de Heineken brouwerij in Vietnam, dus ik neem aan dat het spul daar ook gemaakt wordt. Misschien weet iemand van jullie
hier iets meer over te vertellen. Verder op de markt in Petticoat Lane erg veel glaswerk en ik vond voor weinig geld een glazen kubus met daarin een gelaserde ballon. Een drukke week waarbij we zo'n beetje geheel London doorkruist hebben. Voor museum liefhebbers is Londen een Walhalla, de meeste musea bieden tegenwoordig gratis toegang en zijn zo groot dat je gerust een dag in éen museum door kunt brengen. De schoonheid van de oude gebouwen waarin de meeste musea zijn ondergebracht is verbluffend. In het enorme Science Museum vond ik een afdeling die gewijd was aan luchtvaart. Aan het plafond hingen vliegtuigen en straaljagers maar ook enkele modellen van zeppelins en zelfs een schaalmodel van 1:10 van de Montgolfiere waarbij enkele vitrines met leuke wandborden van oude ballonnen. Niet veel, maar wel leuk. 9 dagen Londen is veel te kort !! Bennie Bos

Reeds een achttal jaar organiseerd de Cercle Luxembourgouise de jaarlijkse Europese ronde van de Honda Grand Prix. Na jaren trouwe dienst in Bourscheid, heeft de organisatie ervoor gekozen om het evenement in Echternach te laten doorgaan. Het weer was goed en elke vaart kon doorgaan. De Honda Grand Prix, een
	internationale wedstrijd voor luchtballons uit de hele wereld, is eigenlijk ter vervanging gekomen van de vliegerkermis in Useldange dat jaarlijks werd georganiseert, nu meer internationaler als Honda Grand Prix gekend. Deze wedstrijd wordt gevaren door teams over 3 continenten ter wereld, Noord-Amerika in de Verenigde Staten, Azie in Japan en Europa Luxemburg. Na een hele nacht rijden van de Friese Ballonfeesten in joure, was ik net op tijd voor de eerste briefing. 4 tasks en om te beginnen een Fly in aan het meer van Echternach, dus achter de teams aan rijden. Ze stegen bijna allemaal in dezelfde buurt op. Mij viel direkt 1 ballon op die ik op de foto zou willen, de G-REAR of de sloggi ballon. De Engelsen stegen allemaal samen op. Na een rustige take off bleek er veel wind op hoogte. De laatste task van de dag was een Maximum Distance Double Drop dus de ballons overkruisten na het Mullerthal
direkt richting Bourscheid.....grote afstanden dus. Na een middag aan het meer te luieren stegen de ballons van het launchfield op voor een Judge Decleared Goal. Daarna snel naar huis om wat slaap te vatten na een nachtje door te hebben gedaan. Niks was minder waar, net 5 minuten thuis hing te vallei van Reisdorf
compleet vol met luchtballons waarbij sommigen werkelijk naar beneden stortten van grote hoogte. Die slaap kon ik vergeten, weer in de auto en hoppa erachteraan. 1 ballon viel mij op, de nieuwe van Tim Charlwood, de man van het ZigZag team. Hij had een nieuwe ballon en deze leek op het eerst oog een lindstrand X-serie te zijn maar na goed kijken op het labeltje stond er Cameron U.S.A. en was de ballon ook Amerikaans geregistreerd. Tim vertelde dat het een nieuw Cameron ZL wedstrijdmodel was om competitie mee te varen en de ballon kwam net fris uit de U.S.A. ter vervanging van zijn oude G-ZZAG. (Zie foto rechts) De volgende ochtend de 3e vaart en hoe kan het anders, ik versliep me, maar de wedstrijdleiding was mild met mij, ze stonden er mooi met een kruis in mijn tuin!!!!! Fototoestel erbij want tja slapen met gierende branders leek mij ook geen optie. De ballons kwamen uit alle hoeken, variabel dus. De EC-IGL was de enigste die uit de noord kant kwam en deed het ook aardig. De anderen hebben soms meer dan een uur rond het kruis gehangen. Van sommige ballons was er geen spoor. Ook viel mij de UR-TNK op van Vladyslav Klymenko na vorig jaar een sabat jaar te hebben gehad omdat in de Oekraine een gehele hangar met ballons en materiaal was afgebrand was hij dit jaar met een nieuwe ballon aanwezig van Russische makelij. Voor de 4e vaart aan het meer waren de fiesta ballons reeds bezig met hun show terwijl de competitie ballons nog lekker lagen te luieren. Als task een Minimum Distance, met tegen de avond een draaiende wind, dus iedereen had tijd. Het team van de nieuwe Luxemburg LX-BOP waren reeds aan het pootje baden met de mand
(wat wil je met die temperaturen). Ook was een cola fles van Achim Schneider aanwezig. De vaart ging heel laat van start. De wind was gedraaid zoal voorspeld wat mij goed uitkwam voor de volgende ochtend, eindelijk UITSLAPEN!!!! Op Zaterdag avond was er een fly in en een key grab op het meer. Na de briefing naar
	het meer, het lukte maar een paar ballons om bij de paal te komen, de meesten kwamen te laat, na 21:00 uur was het gedaan. Er volgde nog een spetterende night-glow en vuurwerk. Op de zondagochtend de laatste tasks Fly in en een Judge. Wij weer de brug over richting Duitsland onder goede omstandigheden. Uwe schneider leidde voor Claude Sauber. De ballons werden allemaal gelauncht en gingen richting doel 1, maare .. . waar lag dat ergens !!!!!!! Heel Echtenach zat ineens potdicht met de mist!!! Dus op naar doel 2. Onderweg prachtige fotos van de gehele vloot ballons boven de mist in de valei, het 2e doel was perfekt....wachten dus. De eerste ballon was van Benni Elsener met de HB-BCY en iedereen kwam mooi in het scoringsgebied maar behalve Lindsey Muir en Richard Parry niemand op het kruis....tot Uwe er aan kwam en een mooi resultaat scoorde, maar was het genoeg.....Claude
Sauber was nog niet te zien.... spanning alom. Owen Keown plaatste zijn marker het beste op het kruis. Maar iedereen smeet met een witte marker terwijl hij een rode gooide! Wrong Marker en dag 1000 punten. Jammer, het was wel voldoende voor de 3e plaats. Toen kwam de Ville de Luxembourg ballon dichterbij...en plaatste hem mooi in de buurt van het kruis en beter dan Uwe. Het resultaat . . Claude Sauber als winnaar met 100 punten voor op de tweede plaats van Uwe Schneider en op de derde plek Owen Keown. In de avond werd nog een Key Grab gedaan. Volgend jaar hopenlijk weer een spannende Honda G.P. Christoff Deyaert

PH-???, Cameron Z-105

voor Rien Jurg Promotions

PH-SND, Cameron N-160

voor Greetzz Ballooning

PH-ENR, Cameron Z69,

tweezits hopper voor Van Manen

Kubicek Balloons, Zweden

Ultra Magic H 48, Spanje

Cameron Z-275, Zwitserland

Cameron Z-120, Duitsland

Kubicek Balloons

Met dank aan Bart Geeraerts

Aeromagic Chocolat Drop

Met dank aan Bart Geeraerts

Amazon Balloons "Little Pirat"

Cameron Concept 80, Engeland

Kubicek Balloons, Zwitserland

Ultra Magic N-250

Cameron Special, Amerika

Ultra Magic M-130, Frankrijk

Cameron Concept 90, Engeland

Cameron N-160, OO-BZT, Belgie

Ultra Magic M-145

Nieuwe “special shape” ballon in België : the paint pot ballooning team is born! Reeds vele maanden waren de geruchten er, maar de sponsor had liever dat e.a. “geheim” bleef. De eerste West-Vlaamse speciale vorm ballon zou er komen. Als goede vriend en ballonvaart “papa” van de piloot Nick Vermeulen, die hier gas komt
	tanken, wisten wij natuurlijk meer. Toch moesten we zwijgen…met als resultaat dat hier diverse mailtjes en telefoontjes binnen kwamen met vraag naar informatie. Zwijgen is goud, zegt het spreekwoord, maar liegen dat wij van niets wisten is soms echt moeilijk… Gezien de sponsor een grote verf-en toebehoren winkel uit Heule is die reeds ervaring heeft met ballonvaren (ze hebben sinds enkele jaren een normale ronde ballon) stond het uitzicht van de nieuwe ballon vast, het zou een prachtige vliegende verfpot worden. Gezien Cameron reeds enkele ballons gemaakt had min of meer in deze vorm werd met hen contact opgenomen. Midden februari is Nick met zijn sponsor naar Bristol geweest om de laatste zaken te bespreken zoals kleuren voor bodem en parachute en werd de ballon daar besteld met als voorwaarde dat hij groot genoeg moest zijn om 4 passagiers mee te nemen. Ik was sceptisch maar Nick verzekerde mij
dat men bij Cameron de garantie gegeven had dat de ballon slechts om en nabij de 225 kg zou wegen en dat men hem groot genoeg (3270 m3) zou maken om 4 passagiers mee te nemen. Het idee van Nick om er onderaan een stukje ballon (zie Jaguar special) aan te maken werd door Cameron goedgekeurd en maakt dat
er weinig “interne constructie” in de ballon zelf zit en er voldoende volume aanwezig is om de ballon makkelijk te tillen. Ik moet zeggen, een knap staaltje werk van de “special specialist” uit Engeland, de ballon is een plaatje en blijkt ook nog eens makkelijk te verhandelen en uitstekend te varen. Nick is een gelukkig man! In zijn mooie nieuwe aanhanger neemt hij steeds de 2 ballons mee zodat hij op het laatste moment kan kiezen welke ballon hij gaat uitpakken, afhankelijk van de weeromstandigheden. Op 16/7/04 was het de grote dag! De eerste West-Vlaamse "special shape" ballon werd gedoopt en deed hij zijn eerste vaart vanuit Heule begeleid door 2 van onze ballonnen. Het werd een prachtige avond, mooi weer, een perfecte vaart en de champagne vloeide rijkelijk. Nick en zijn paint pot ballooning team in de wolken, zijn sponsor in de zevende hemel en wij gelukkig met hen! Wij wensen Nick vele veilige vaarten toe met
deze opvallende ballon! Meer info en/of boekingen voor deze “paint pot” kun je Nick bereiken via email of +32 56 702099 Gino Ciers warmeluchtballon.be

“Na de schitterende en goed verlopen wedstrijd in 2003 samen met vele ballonvrienden, willen we ook dit jaar de 13^e Teuto Wettfahrt om de bokaal der Akzo Nobel Base Chemicals voortzetten.” Zo luidde een gedeelte van de uitnodiging. De wettfahrt is een gasballonwedstrijd die jaarlijks georganiseerd word door de Ballonclub
	Teuto, gelegen in het Teutoburger Wald, west-Duitsland. De planning gaf aan dat er om 14.00 uur begonnen kon worden met opbouwen. Het beloofde weer een lange dag te worden want de ballonnen vertrekken pas de andere ochtend bij het krieken van de dag. Aan het begin van de middag reden we de afgeschermde parking op van de club, en gelijk een goed plekje gezocht voor de auto want we wilden vannacht ook nog even de oogjes toe doen. We werden begroet door Rainer die druk doende was met de voorbereidingen. We konden gelijk aan het werk want er was genoeg te doen. Ballon uitleggen, rip en toplijn aanbrengen, net uitleggen, ventiel monteren en zandzakken vullen en sjouwen. Gas vullen en zakken verhangen. En dat met een temperatuur van 25 graden, het was weer afzien. Met een beetje aanmoediging vanaf de zijlijn door de dames “die stärken Hollander sind wieder da” is dat geen enkele
probleem. Rainer had 2 netten in de aanhanger en koos voor het race net, dat scheelt een aanzienlijk aantal kilo’s. Inmiddels arriveerden de andere teams en zo langzamerhand begon het gezellig druk te worden op het veld. Met groot genoegen zag ik na enkele jaren inactiviteit onze nationale trots arriveren, de Festo Flyer.



De enige operationele gasballon van Nederland, gevaren door Ron van Houten en Rien Jurg. Met net zoveel zand in de schoenen als in de zandzakken hoorde ik de spreuk van de dag. “Dit is het allermooiste van het gasballonvaren” sprak Rien met zijn handen op de rug en kijkend naar zijn zand scheppende en stevig
zwetende crew. Iedereen heeft zijn functie, nietwaar. Vanuit het gemaaide land van de buurman verscheen een Nederlandse piloot, Erwin Pellegrom. Hij wilde heel graag de start en het vullen van de ballonnen meemaken. Ik overlegde met Paul Heuing en die had geen problemen met een extra mannetje op het veld. “Als je me maar niet voor de voeten loopt”, lachte hij. Het verdere publiek werd uiteraard om veiligheidsredenen van het veld geweerd en kon vanaf het gemaaide land van de buurman toekijken. Ze hadden daar overigens een geweldig zicht. Paul was vroeger als eens gestart met een gasballon op de Friese Ballonfeesten in Joure en hij wilde eens voor mij kijken of hij daarvan nog foto’s boven water kon krijgen. Eén naam had hij nog onthouden . . Gosse ! De paddestoelen op het veld kregen steeds meer vorm, 4 grote gaswagens waren nodig voor alle vullingen. Die wagens hoefden maar een paar
kilometer te rijden. Een 80 jarige man die gepland stond om de volgende dag met Rainer mee varen, legde mij uit hoe dat zat. Hij ging zijn tweede gasballonvaart maken. Zijn eerste maakte hij in 1973, toen hij nog werkzaam was bij de ECI, wat nu de zoutfabriek van Akzo Nobel in Uffeln is, enkele kilometers verderop. De
	Ballonclub Teuto had daar vroeger een startveld en deze man had toen persoonlijk zorg gedragen voor een vaste gasaansluiting op het ballonveld.Door de aanleg jaren later van een hoogspanningskabel vlak langs de fabriek werd het te gevaarlijk om hier nog langer te starten en moest de club verkassen naar het nieuwe veld in het bos, wat overigens een schitterende locatie is. Het verlengen van de gasleiding naar dit veld zou enorm veel geld kosten, te meer omdat er nog een breed en zwaar bevaren kanaal tussen ligt en dit de kosten aanzienlijk op zou drijven. Voor de gaswagens was het dus een thuiswedstrijd om hier gas te leveren. De brandweer had een strategische plek ingenomen tussen de ballonnen om bij calamiteiten te kunnen ingrijpen. Voor mij weer ideaal want de brandweerauto is hoog en men had er geen probleem mee dat ik boven op de auto enkele foto’s van de ballonnen maakte. Je
moet een beetje creatief zijn. Mijn vriend Klaus was vandaag kok en ging over het bier, de koffie en de worst. En ik moet je zeggen, het is een genot om zittend in de schaduw met voor je neus heel veel gasballonnen te zien onder een stralend zonnetje en ondertussen te genieten van heerlijke gegrilde worst(en) met mosterd en
kartoffelsalat met spek. De zon ging onder en bijna alle ballonnen waren gevuld. 13 stuks, een bijzonder leuk aantal. Er arriveerde nog één deelnemer later op de avond. Willy Eimers had toch nog een gaatje gevonden om te komen, hij had me net vorige week verteld dat hij geen tijd had omdat hij ging Alpenvaren met zijn gasballon, maar waarschijnlijk wilde hij dit toch niet missen. Hij zou deelnemen met zijn kleinste ballon voor 2 personen, een 500 M3. Het werd donker maar de blauwe lucht bleef lang zichtbaar, een dankbaar decor voor de nachtfoto’s. De sfeervolle foto hiernaast is gemaakt in het donker op een statief met een sluitertijd van 4 seconden. De volle maan maakte het feest compleet. Tot laat op de avond sjouwde ik met mijn statief over het veld voor de nodige kiekjes. De score van Nienke en mij samen bleek later 546 foto’s te zijn. Het afvullen zou om 04.00 beginnen, dus de oogjes konden een
paar uurtjes toe. De slaapzak en kussen brachten enige comfort, maar dat werd regelmatig verstoord door die ene K..mug. Wakker wordt je vanzelf. Is het niet van het sterker wordende geroezemoes, dan is het wel van het geluid van de gasvulling. Toen ik wakker werd bleken de autoruiten enigszins nat geworden.



Ik had daar niks van gemerkt. De vrouw van Rainer vertelde mij dat bij haar thuis, 15 kilometer verderop de straten blank hadden gestaan vannacht en men had zelfs 3 flitsen waargenomen. Dit regenfrontje zou met een uur helemaal weg zijn. De passagiers waren nu ook allen aanwezig en het was een drukte van jewelste.
	Om 5.00 uur de laatste briefing voor piloten en meevarenden. De windrichting was moeilijk te voorspellen, het ging nog alle kanten op. De richting Nederland zat er helaas niet in. Eventuele kritische meteo wijzigingen zouden worden doorgebeld aan de Vos ballon, die dan via de radio de andere ballonnen kan waarschuwen. Ooit had men hier een overijverige Vos piloot gehad. Hij bleef maar liefst 7 uur in de lucht, de anderen piloten kregen geen kans om hem te pakken te krijgen, de meesten waren toen allang geland. Daarom gebruikt men nu meestal de Iserloner, die is al wat poreuzer en houd het niet zo lang meer vol. In de vroege ochtenduren arriveerden de Nederlandse spotters Johan Hetebrij en Johan de Jong. Ik nam ze eerst even mee voor een bak koffie. Een half uurtje voor de start begon het nog wat te miezeren . . . en te regenen . . . en te hozen en moest iedereen een droog onderkomen zoeken. Met
zoveel ballonnen op het veld was dat geen probleem, het waren net enorme paraplus. Op een gegeven moment komt al het water langs de touwen naar beneden. De regenschijfjes op de touwen voorkomen gelukkig dat alles in de mand loopt. Even later stonden alle 14 ballonnen weer te glimmen alsof ze net uit de
wasmachine waren gekomen. De tijd was daar, de piloten stonden klaar, de passagiers waren gebriefd, time to go. Door het launchteam werd de Vos uitgeleveld en langzaam verhief de oude “Iserloner” zich en koerste met weinig wind richting Lingen. Zou ik ze dan toch nog kunnen zien op de terugweg ??? Stuk voor stuk volgden de andere gasbollen, terwijl ik Johan de Jong met open mond zag kijken. “Werkelijk schitterend, wat een sfeer” was zijn reactie. Het was zijn eerste massale gas start. De richting Lingen zat er net niet in. Op de autobaan hebben we de groep nog één keer terug gezien terwijl ze massaal als kleine bolletjes rond de grote rode zon hingen. Stoppen kon ik daar niet dus die foto blijft in mijn geheugen zitten. Bennie Bos

Igualada was gezegend met goed ballonweer tijdens de 8th European Balloon Festival welke werd gehouden van 14 tot 18 juli. Het evenement was een groot succes waarbij alle 7 mogelijke vaarten hebben plaats gevonden. Het festival startte op woensdagavond met een welkomstreceptie voor alle teams in het stadhuis.
	Meer dan 50 ballonnen namen deel aan deze meeting met teams uit Spanje, Frankrijk, Duitsland, Nederland, Japan, Engeland, Zwitserland en de Oekraïne. Rond de wereld ballonvaarder Brian Jones was piloot op de nieuwe "Winds of Hope" luchtballon en speelde op donderdag voor vos in de hare and hounds competitie. Dit was tevens de doopvaart van deze nieuwe ballon en tegelijk een groot succes in de media en een geweldige promotie voor de stichting. Het evenement bracht veel publiek op de been. Zaterdagavond kon een ieder genieten van de start van een Warsteiner gasballon welke werd gevaren door de Duitse piloot Horst Von Hagen. Hij schreef een stukje geschiedenis door als eerste persoon met een gasballon op te stijgen in Catalonia sinds 80 jaar. De populariteit van deze meeting betekend dat hij volgend jaar weer georganiseerd zal worden. Alle
aanwezige personen waren het er over eens dat het een groot succes was en speciaal voor de "Winds of Hope" en de "Xafrica" ballonnen welke zich tot doel hebben gesteld om de kinderen in Africa te helpen. Ultra Magic

Onderstaande foto ontving ik van Benoit Simeons. Het is een sfeerimpressie van één van zijn oefenvaarten voor de komende Gordon Bennett. Inmiddels heeft men besloten om geen gebruik te maken van waterstofgas maar van Helium. Deze maatregel is de organisatie opgedrongen door de Franse autoriteiten. De hierdoor
	extra ontstane kosten worden voor rekening van de organisatie genomen. De meeste gasvaarders zijn niet blij met helium omdat het gas 2 keer zo zwaar is als waterstof en er daardoor minder ballast mee genomen kan worden. Van de andere kant is het wel zo dat iedereen hetzelfde probleem kent, dus in feite maakt het dan niet uit. Het competitiegebied is bekend gemaakt en de kaart kun je zien op de officiële website van de GB 2004. De deelnemers mogen varen van het topje van Noorwegen tot het uiterste zuiden van Spanje. Boven in Noorwegen is de meest haalbare afstand of iemand moet zoveel lef hebben om naar Groenland te varen, maar dan moet hij wel over veel koud water. Op de website zal de "Live Tracking" te volgen zijn zodat ook voor het thuisfront een interessante wedstrijd ontstaat. Uiteraard is de Belgica 2 weer van de partij met de piloten Philippe de Cock en Ronny van Havere en
doen Benoit Simeons en Bob Berben mee met "Le Petit Prince", een geleende netballon van Franse makelij. De ballon is eigendom van de gebroeders Leys, winnaars van de afgelopen drie jaren. Mogelijk denken de heren dat ze met dit geheime wapen de meeste kans maken om de Gordon Bennett trofee weer naar Belgie te halen. Laten we het hopen. Zaterdagavond 28 augustus rond 23.00 zullen de ballonnen starten en hopelijk 3 of 4 dagen in de lucht blijven. Ik kijk weer uit naar een zeer spannende race. Bennie Bos

	Op vrijdagavond 16 juli 2004 maakten we de allereerste vaart met onze nieuwste luchtballon, de OO-BYR. We waren al een poosje op zoek naar een bedrijf uit de regio Gent (ons voornaamste ‘vaargebied’) om mee in zee te gaan als sponsor van de grootste luchtballon van België. In januari 2004 kwamen onze besprekingen met de klant (Carrera Motors Porsche Centre East-Flanders) in een stroomversnelling, en in februari kwamen we tot een overeenkomst. Het is uiteindelijk een Cameron Z-425 geworden, die we nu inschakelen om te varen met 19 passagiers (+ piloot). De verscheidenheid aan types en volumes binnen onze ‘vloot’ van Atlantic Ballooning bvba (twee 77’s, de Smurf, een 160, twee 180’s, een 210, een 315 en deze 425) stellen ons meer als ooit in staat om heel flexibel te plannen en om grotere groepen te laten varen. De pers had de nodige aandacht aan de eerste vaart van de ballon
besteed en we waren verbaasd over de belangstelling van honderden mensen die speciaal naar deze ballon kwamen kijken. Koen Audenaert en Marc Steyaert