Uitgave April 2004

 

1

One Day Fly Odoorn

Tekst en Foto's: Bennie Bos

 
       

Het anders zo rustige Odoorn op het Drentse platteland wordt in alle vroegte opgeschrikt door grote auto's met kleurige aanhangers. Ver voordat de klok in de toren 6 keer slaat gaat het wedstrijdcentrum open in het jeugdgebouw aan de Boshof, vlak naast de grote kerk. Een enkeling die op deze zaterdag al vroeg uit de

veren is en de hond uitlaat, kijkt verschrikt op en beseft al snel, "O ja, dat zijn die idiote ballonvaarders waar ik over gelezen heb. Wat een vreemde gasten om hier al zo vroeg te zijn, iedereen ligt nog te slapen. Zo komt er geen hond kijken (behalve de mijne)". De wedstrijd werd georganiseerd door Jan Fokken en Bert Stuiver. Een week voor aanvang van deze wedstrijd, die bestaat uit een ochtend en een middagvaart, stuurde Bert mij alle gegevens over locaties en deelnemers. Maar liefst 18 teams stonden ingeschreven waarvan er zelfs 3 de moeite namen om helemaal vanuit Belgie te komen. Dat had dan weer te maken met het feit dat deze wedstrijd geclassificeerd was als Challenge. De Belgen kunnen hiermee punten binnenhalen voor de ranking op de lijst van het Belgian Competition Team. Philippe de Cock was met zijn crew de avond tevoren al aangekomen en ik kwam hem tegen toen hij nog met

halve oogjes uit het naastgelegen hotel kwam. Een competitie zonder poespas, van te voren het inschrijfformulier goed invullen waarna de incheck in een wip geklaard is. De kaarten werden door de organisatie beschikbaar gesteld en moesten naderhand weer worden ingeleverd. Ook maakte men geen

gebruik van observers. Allemaal maatregelen om de wedstrijd zo lowbudget mogelijk te houden. Het resulteerde in een hoog aantal deelnemers. De markers die binnen 200 meter van een doel terecht zouden komen werden direct ingemeten door de aanwezige meetteams. Buiten deze afstand moet het ballonteam de meting met behulp van een GPS doen. Piloten met geen of weinig ervaring kunnen een beroep doen op de ervaren rotten of andere kundige One Day Flyers. Van tevoren werden 6 startvelden gekenmerkt zodat met elke mogelijke windrichting de wedstrijd gevaren zou kunnen worden. Het wedstrijdgebied kent 13 gevoelige gebieden waaronder het mooiste park van Nederland, de dierentuin van Emmen. Verder de gasontzwaveling in de buurt van mijn huis en enkele vogel en dieren liefhebbers die niet blij zijn met laag overkomende ballonnen. Als je deze zaken van tevoren in kaart

hebt, kan er rekening mee worden gehouden en zal een ieder zijn uiterste best doen om niemand tot last te zijn. Op de lijst staat ook een graszodenbedrijf, mooiere landingsvelden kun je je niet voorstellen. Enorme oppervlaktes met prachtig gemaaid gras. Helaas is de mandafdruk in het strakke tapijt niet gewenst en moet

een landing vermeden worden.  De dagen hiervoor had ik al meerdere verzoeken gekregen om te crewen maar ik had mijn zinnen gezet om even heerlijk relaxed foto's te maken. Wij parkeerden onze auto naast de kerk in het nog donkere Odoorn en werden direct klem gezet door de grote bus van Johannes Kooistra. Hij was alleen gekomen, zonder crew. "We hadden gisteravond een crewavond en ik kon niemand vinden om mee te gaan". Dit is echter geen probleem voor Johannes, er is altijd wel iemand die voor hem crewen wil. Met hem op stap is altijd fun en al gauw zag ik dat hij Sebe Kruier ingelijfd had in zijn miniteam. In het wedstrijdcentrum een drukte van belang. Allemaal aan de koffie met broodjes en diegene die nog kaarten kregen moesten deze natuurlijk nog voorzien van de PZ's. Het team van Luc Herdewijn was zelfs druk bezig de kaart te plastificeren, de één stelt hogere eisen dan de

andere. Het was leuk dat klein manneke uit Belgie weer eens te zien, vrolijk als hij altijd is. Op de tafels lagen per team 3 markers te wachten. Het camerateam van TV Drenthe was druk doende met allerlei interviews en opnames voor de sportuitzending van dat weekend. Weer wordt ik op de schouders geklopt, "Bennie, jij kunt

zeker wel even bij mij crewen?" . . . . . Sorry . . . . De briefing liep iets uit maar tegen 6.30 uur nam Bert de microfoon en sprak de aanwezigen kort toe en bedankte voor de geweldige opkomst. Bert vertelde mij later dat hij niet op zo'n grote groep had gerekend toen hij de organisatie samen met Jan Fokken ter hand nam, nota bene nog meer deelnemers als op een Nederlands Kampioenschap. "je hebt er wel een bult werk van hoor". De microfoon ging verder naar wedstrijdleider Mark Bruins en hij deed uitleg over de inmiddels uitgereikte tasksheets, de formulieren waarop de opdrachten staan vermeld. Een Judge Decleared Goal, een Hesitation Waltz met 2 doelen en een Long Distance in een scoringsgebied. Inmiddels was Jan Fokken binnengekomen en deed verslag van zijn windmetingen. Op grondniveau een wind uit 155 tot 160 en deze draaide naar rechts naarmate er hoger

gevaren zou worden tot ongeveer 185 graden. Niet eens zo heel veel sturing dus. Jan had gebeld met de meteo en kreeg toevallig Jacob Kuiper aan de lijn en als er iemand perfect is voor de combinatie ballonnen en het weer, dan is dat Jacob. Er zat volgens Jacob nog een regenfrontje in de vorm van een hoefijzer maar dit zou al snel naar noorden wegtrekken. De wolkenbasis lag op 5000 voet en het zicht was 5 kilometer.

      

     

De start was voorzien vanaf het common launch point in Odoorn en de 2 launchmasters werden ook nog even voorgesteld. Een launchmaster bepaald wie er mag starten om zo te voorkomen dat ballonnen in elkaar knallen. Veiligheid voorop !! Vanaf 7.10 uur mocht men de lucht in, dus het gehele mobiele apparaat werd in beweging gezet. Het veld was groot genoeg zodat een ieder in alle ruimte kon opbouwen. Als eerste nam ik

even de doelen van de kaart van Johannes over op mijn eigen kaart zodat ik precies wist waar de doelen lagen. Statiefje onder de camera want het was nog half duister en om dan een scherpe foto te kunnen maken moet je een zeer vaste hand hebben of een statief, dit in verband met de langere sluitertijd. Een andere mogelijkheid is om een zeer hoge iso waarde te kiezen maar dan wordt je foto erg korrelig. Eén team wilde wel heel graag op de foto maar mijn camera is nu éénmaal gevoelig voor al te rode overalls. Lammert Dijkstra schoot als eerste het bewolkte luchtruim in met de PH-KEI, een oude ballon maar met de nodige charme. De ballon heeft grote poepbruine banen. Dat kan een groot voordeel zijn, de ballon lijkt dan schoon . . . maar ondertussen hangt er al een halve koe aan.  Lammert zat samen met zijn vrouw Ina in het mandje, als dat maar goed komt. Het eerste doel lag vlak achter Club Paradise,

een aantal kilometers verderop. Ondertussen begon het vlagerig te worden en enkele piloten hadden moeite om de ballon stil te krijgen. Roelie Fokken had de beschikking over de PH-WLD van Bert Stuiver en het was haar taak om de heren van TV Drenthe het schouwspel vanuit de lucht te laten zien. Eerst maar eens een

beetje lucht in die grote zak en de zaak een beetje verwarmen (want meer is het eigenlijk niet). Plots kwam er weer een vervelende windvlaag en de ballon van Roelie begon behoorlijk heen en weer te zwaaien. Ik besloot om maar even geen foto's meer te maken en mijn gewicht in de strijd te gooien waarbij ik in één sierlijke wip op de rand van de mand belandde. "Dat heb ik weer" lachtte Roel, en samen schommelden we van links naar rechts. Gewicht in de bak was de oplossing dus het camerateam kon aan boord met de nodige elastische beenbewegingen. Het wachten was op de Warsteiner van Hylke waarna ook Roelie kon vertrekken. Ik vond het ook wel tijd worden om het startveld te verlaten anders zouden we het spektakel bij het eerste doel missen. Achter Club Paradise aangekomen had ik toch sterk het idee dat er iets niet goed kwam en al gauw zag ik de ballonnen boven de bosrand uitkomen. Mijn

vermoeden werd bevestigd, alle ballonnen zaten veel te ver rechts om ook maar in de buurt van het eerste doel te kunnen komen. "Nienke, dit wordt niks, we gaan hier weg" Ondanks dat een ieder zijn uiterste best deed om de meest linkse stroming laag boven de grond te pakken, slaagde niemand er in het doel te bereiken

en ging men zich concentreren op het meest rechtse doel van de Hesitation Waltz wat ten noorden van Buinen lag. Uiteraard werd er wel gemarkerd op het eerste doel, de beste plek is dan haaks op het doel, gemeten vanaf de vaarlijn, dat is de kortste afstand. Een handicap hierbij was, dat de marker niet verder dan 150 meter van een weg mocht liggen. En niet alle wegen telden mee. Om even de afwijking aan te geven, de beste marker op dit doel werd gegooid door Mees van Dijk met 1371 meter gevolgd door Johannes Kooistra met 1550 meter en Bert Stuiver maakte er 1785 meter van. Onderweg kon je zien dat de snelheid behoorlijk was toegenomen en tegen de tijd dat wij in Buinen kwamen gingen de eerste ballonnen net over het doel. Wil je dames in nachtpon met volle verbazing buiten voor het huis zien staan ??, ga dan eens een wedstrijd kijken waarbij de ballonnen 's morgens in alle vroegte laag

over de huizen varen. "Dames, deze foto's staan vanavond in de krant hoor", waarna ze mij opmerkten en gillend wegliepen. Raar . . . dat doen ze anders nooit als ze mij zien. Roelie maakte een tussenlanding en ruilde het camerateam om voor eigen crew zodat er niet alleen tv beelden vanuit een ballon te zien zouden

zijn maar ook grondopnames.  Normaal is een tussentijdse landing, grondcontact, in een wedstrijd niet toegestaan, maar haar speciale mediafunctie liet het vandaag toe. Van alle kanten om ons heen vielen de markers uit de hemel, ik neem de volgende keer een helm mee. Hier werd veel beter gescoord, ondanks de snelheid waarmee de ballonnen op het doel aankwamen en de veilige hoogte die ze daarbij aanhielden. Hylke Feenstra pakte 6,20 meter (dat zijn andere afstanden). Nog beter was Jantienes Steenbergen met 4,85 meter. Hij kreeg later op deze opdracht een warning voor taalgebruik. Wat hij uitgespookt heeft weet ik nog niet, hij zal het me ooit wel eens vertellen. Maar je kunt het hem ook niet kwalijk nemen want hij komt uit Veendam en daar klinken de woorden soms anders. (au, niet slaan). De verrassing kwam uit de hoek van Kootwijkerbroek, Mees van Dijk gooit zijn marker

maar liefst 2,07 meter naast het doel en pakt daarmee de volle 1000 punten. Als dat zo door gaat. De laatste opdracht ging om de langste afstand vanaf het startveld tot aan een lijn van een bepaald gebied wat op de kaart was ingetekend. Hier was de truc, hoe lager, hoe meer links, hoe verder je het gebied in kon varen.

      

     

Dit resulteerde in prachtige beelden in de buurt van Gasselte waarbij de ballonnen laag over de akkers kropen. Na enige tijd gingen de meeste ballonnen weer hoger varen, alleen Jan Fokken en Jan Timmers bleven constant laag, ideaal voor de foto. Op een gegeven moment kropen beide Jannen laag over een golfterrein

waar driftig werd geoefend op het afslaan. "Sla um op die ballon, joh" was uiteraard de verwachte kreet vanaf de greens en inderdaad werd er door een aantal mensen een poging ondernomen de ballonnen te treffen. Mocht achteraf blijken dat de ballonnen schade hebben, of dat één van beide piloten raar gedrag vertoond, ik heb de foto's als bewijs. De andere ballonnen waren in de verte nog te zien. Omdat deze hoger zaten hadden ze uiteraard ook meer snelheid dus bleven we nog even kijken hoe deze 2 wedstrijdballonnen zouden landden. Jan Timmers gooide zijn marker nog aan het eind van het scoringsgebied en ik hoorde hem naar zijn crew op de grond schreeuwen, "buiten de tijd". Achter ons trok Jan Fokken de chute iets los waarna hij met een leuke snelheid aan de grond klapte. Jan had zijn marker nog aan boord, dat heet dan een contest landing. Dit kun je doen bij de laatste marker waarbij

je landingsplek dan als mark telt. Beste piloot op deze opdracht was, en ik wil niet in herhaling vallen, Mees van Dijk met een afstand van 24 kilometer en 701 meter. Voor zover de ochtendvaart, we keerden de auto en gingen huiswaarts want ik rook al het verse brood wat Ria in de oven had staan. (Met verse worst en

mosterdsaus, jammie). In de loop van de dag begon af en toe de zon wat te schijnen. Echter, de wind nam ook toe, met van tijd tot tijd behoorlijke windstoten. Maar . . . wie niet waagt, die niet wint, dus tegen de avond nog even weer naar Odoorn waar alle rokers netjes buiten hun ding stonden te doen, zoals het hoort. Ik sprak even met Lammert en Ina Dijkstra, mensen waar ik altijd weer vrolijk van wordt. Ze waren vanmorgen als eerste weg en ik heb hun alleen maar meer in de verte zien hangen. "Wat hebben jullie vanmorgen toch uitgespookt in die mand? Daar willen wij liever niet over praten Bennie, maar we moeten ons wel een beetje meer verdiepen in de wedstrijden zoals de opdrachten en het inmeten op de kaart met een gridje. Ik moet eens even zien of ik zo'n ding ergens op de kop kan tikken". Door mijn grote mond "ik heb zat van die dingen liggen" moest ik ze wel beloven er ééntje op

te sturen. Ook bij het wedstrijdcentrum was de wind niet minder. De briefing was echter zeer positief. "We hebben besloten vanavond te starten op het veld in Sleen om zodoende deze kant weer op te kunnen varen. We gaan in colonne die kant op zodat niemand verdwaald". De opdrachten, een Judge Decleared Goal, een

Hesitation Waltz met 2 doelen en een Minimum Distance. Bij die laatste opdracht voelde ik nattigheid. Met deze wind?? Oké, het kan, maar wordt zelden gedaan. "Ik ben zo van de kaart af", zegt Johannes, "en waar zijn eigenlijk de markers?? Die krijg je bij de uitgang. Zoek maar vast de doelen op de kaart op". Jan Fokken kwam met de meteo gegevens. "Ik heb Jacob Kuiper weer aan de lijn gehad en die gaf richting 210 met 12 tot 16 knopen. Jacob vroeg met welke mensen ik hier was en antwoordde dat het voor die oude rotten geen enkel probleem mocht zijn om nu te varen". Nu ken ik Jan langer dan vandaag en op een gegeven moment begint hij gemeen te lachen en ik zie in de zaal diverse mensen elkaar aankijken. Ze hadden de hele zaal voor de gek, er wordt helemaal niet gevaren maar wilden de teams gewoon nog even aan het werk zetten en alle doelen laten intekenen. De

avondvaart was gecanceld en men ging nu over naar de prijsuitreiking. Plotseling werd mijn neus getroffen door een heerlijke lucht. Achter mij stond Tineke Stuiver, de vrouw van Bert. Het was niet haar heerlijke parfum die mij trof maar de joekels van heerlijke droge worsten die ze in haar armen hield. Ik mocht er niet eens even aan sabbelen. De einduitslag was verrassend en bracht enkele oude rotten in verlegenheid. 

Op plaats 3 eindigde aanstormend talent Hylke Feenstra, we zullen nog vaker van hem horen. Hij werd beloond met een beker en één meter droge worst. Op plaats 2 eindigde Johannes Kooistra en ook hij kreeg een beker met een eind worst. Helemaal tevreden was hij niet want hij vond minstens dat de worst zo lang moest zijn als de deelnemer. Dat is een aardige gedachte als je meetlat niet ophoudt bij 2 meter. De absolute winnaar van deze eerste One Day Fly in Odoorn was . . Mees van Dijk, hij vaart amper wedstrijden en scoort nu op alle 3 opdrachten de volle 1000 punten, daar kan niemand tegenop. Dit was de eerste officiële wedstrijd voor Mees. De organisatie kijkt terug op een geslaagde wedstrijd, zeker met het aantal deelnemers. Bert Stuiver:, "ik heb gezegd, ééns maar nooit weer, maar daar krabbel ik langzaam van terug. Met andere woorden, Jan en ik denken er sterk over om ook in 2005 weer

Deze foto: Erik Jan Doornewaard

een One Day Fly in Odoorn te organiseren". Ik kan het alleen maar toejuichen. Deze One Day Fly werd een One Keer Fly, maar was desondanks absoluut de moeite waard en ik hoop dan ook zeker dat de opkomst in 2005 minstens net zo groot zal zijn als vandaag. Op bovenstaande foto overhandigd Bert Stuiver een joekel van een worst aan de winnaar van deze One Day Fly, Mees van Dijk. Zo te zien heeft Mees meer plezier in de worst dan aan de beker. Wedstrijdleider Mark Bruins kijkt het geheel lachend aan.   Bennie Bos

     

   

Ook de media besteedde de nodige aandacht aan het evenement. De documentaire die TV Drenthe maandagavond uitzond in het sportprogramma was erg fraai gemonteerd. Deze 15 minuten durende uitzending gaf een duidelijk beeld over wedstrijdvaren met hele mooie opnames en commentaar van Jan en Roelie Fokken. Het Dagblad van het Noorden publiceerde onderstaand verhaal in de maandag editie:

Je kunt nu eenmaal moeilijk sturen met een luchtballon, door Marc Bootsgezel. De spanning valt zaterdagmiddag laat van de gezichten af te lezen in het jeugdgebouw van de Nederlands hervormde kerk in Odoorn. Die ruimte wordt gebruikt als verzamelpunt voor achttien ballonvaarders, die deelnemen aan een eendaagse wedstrijd, een zogenoemde One Day Fly. Een kwartier voordat de piloten worden bijgepraat over de te vervullen opdrachten en weersomstandigheden, is nog steeds onduidelijk of de avondvaart doorgaat of niet. "Ik heb er een hard hoofd in", stelt organisator Bert Stuiver uit Odoorn. Het wedstrijdvaren is een aparte tak van sport binnen de ballonvaart. De bedoeling is dat de piloten tijdens een vaart een aantal opdrachten uitvoeren. De wedstrijdleiding kiest daarvoor uit vijftien oefeningen, die door de Dutch Balloon Competition Club zijn vastgelegd. Doel is vaak om

een markeringslint zo dicht mogelijk bij een gekozen doel te laten vallen. "Dat is erg moeilijk, omdat je met een ballon amper kunt sturen. Het is een kwestie van dalen en stijgen, omdat de windrichtingen op verschillende hoogten variëren", doceert piloot Stuiver. Hoewel Nederland aardig wat ballonvaarders telt, is

de animo om aan wedstrijden deel te nemen gering. Mede om die reden leek het Stuiver wel wat om een One Day Fly in zijn woonplaats te houden. En dat alles in een gemoedelijke sfeer. "Bij de officiële kampioenschappen worden een paar termen geroepen en moet je als piloot onmiddellijk weten wat de bedoeling is. Maar omdat hier veel onervaren wedstrijdvaarders zijn, geven we duidelijk uitleg. Iedereen die het gebouw verlaat, moet precies weten wat de bedoeling is", lacht Stuiver. Rond half acht 's ochtends kiezen achttien ballonnen het luchtruim vanaf het uitbreidingsplan Langhieten in Odoorn. Zij moeten onderweg drie opdrachten vervullen. Zo krijgen de piloten onder meer een judge declared goal voor de kiezen, een door de wedstrijdleiding aangewezen plek - in dit geval een kruispunt bij Eexterveen - waar ze hun markering zo dicht mogelijk in de buurt moeten laten vallen.

Ballonvaarder Mees van Dijk uit Kootwijkerbroek, die voor de eerste keer aan een wedstrijd meedoet, blijkt de opdrachten het beste te hebben uitgevoerd en wint de ochtendvlucht. De weergoden gunnen de andere piloten geen revanche. Rond zes uur 's avonds is de wind zo sterk, dat de organisatie besluit om de geplande avondvaart af te gelasten. "De veiligheid gaat nu eenmaal boven alles", vertelt Stuiver laconiek. Voor de ballonvaarders en hun crew rest de thuisreis; met de auto, dit keer.   Dagblad van het Noorden

     
 

2

Arosa werkt verslavend

Tekst en Foto's: Ben Bläss

 
     

Arosa- in het jaar 1897 als een exclusieve vakantieoord met acht tot 12 uur zon per dag ontdekt- ligt ca. 30 km ten zuiden van het Zwitserse plaatsje Chur onder de rook van Zürich. Om het vakantieparadijs op een hoogte van 1800 m te bereiken moeten eerst 350 serpentines met vierwielaandrijving en in het bovenste

gedeelte met sneeuwkettingen afgelegd worden. Kort voor het binnenrijden van Arosa geeft een bord aan, dat er nog zes bochten afgelegd moeten worden. En dan heb je een ongeëvenaard uitzicht op het bevroren meer in het dal met daar omheen trapsgewijs geplaatst luxe tot zeer luxe hotels. De kabelbaan vervoert onophoudelijk wandelaars, wintersporters met ski of snowbord tot de top van de Weisshorn (2663 m), om de sportiviteit met het prachtige vergezicht te combineren. Vanaf Chur is Arosa ook nog met de romantische trein (Räthibahn) te bereiken. Het uitzicht tijdens de rit is adembenemend. Bij de eindhalte aangekomen staan arrensleeën de toeristen op te wachten voor het vervoer naar de hotels. In 1982 wordt op initiatief van de plaatselijke VVV in samenwerking met het HOT-HIT opleidingscentrum voor heteluchtballonpiloten uit het Duitse Fahrwangen en

de ballonclub Zürich het eerste ballonevenement in de vorm van het Zwitserse kampioenschap voor heteluchtballons georganiseerd. In 1990 wordt de ballonclub Arosa opgericht, welke tot doel heeft de ballonsport te promoten, jaarlijks een meeting te organiseren en leden op te leiden en bij te scholen. Op 30

juni in hetzelfde jaar maakt de 3600 m3 grote heteluchtballon met de registratie HB-BQW, geleverd door de Duitse ballonfabrikant Schroeder, zijn eerste vaart. Het ontwerp is oogstrelend. De VVV van Arosa en de exploitant van de kabelbaan zijn eigenaar van de ballon. Piloot Urs Mattle vaart de ballon met name in de omgeving van Zürich. In 1996 wordt de ballon vervangen door een nieuwe. Walter Vollenweider vaart tegenwoordig de zilverkleurige Arosa ballon. De piloten en crew krijgen jaarlijks gratis een hotelkamer en een vorstelijk ontbijt aangeboden. Als tegenprestatie neemt elke piloot een of meerdere gasten van het desbetreffende hotel mee voor een ballonvaart. De organisatie voelt zich echter enigszins bezwaard, omdat het zowel in 2002 als in 2003 gedurende de ballonweek ononderbroken sneeuwt, zodat geen vaart gerealiseerd kan worden en er ook geen sprake kan zijn van een

tegenprestatie. Spontaan opper ik het idee om op de enige basisschool in Arosa ballonles te geven. Het enthousiasme onder de scholieren en onderwijzend team kent geen grenzen. Na de boeiende theorieles geeft een Zwitserse piloot uitleg aan de ballonmand. Ondertussen wordt voor een tweede groep in het

gymnastieklokaal een demonstratie gegeven met een modelballon.  Dat leidt ertoe, dat de school voor de ballonweek van 1 t/m 6 februari jl. een wedstrijd uitschrijft voor een expositie over ballonvaren en het creëren van zelfgemaakte ballons. Alle 170 scholieren nemen aan de wedstrijd deel en tonen hun creaties aan een deskundige jury. Tot verbazing van velen stijgen een aantal prachtige miniballons op en verdwijnen uit het zicht. Nadat ook dit jaar tot het begin van het evenement een behoorlijke pak sneeuw is gevallen, toont meteoroloog Peter Pöschl van de Zwitserse televisie zich tijdens de eerste briefing uitgesproken optimistisch. Op de zondagavond kan derhalve tot opluchting van de organisatie de traditioneel op de bevroren Obersee geplande nightglow met alle veertien aanwezige teams plaatsvinden. Boven de Obersee vormen de reusachtige Alpentoppen een indrukwekkende

coulisse. Zij zijn zwijgende getuigen van een spectaculair schouwspel. De volgende morgen wordt het startsein gegeven voor een alpine ballonvaart. Piloot Walter Kradolfer bereidt zich in alle rust zeer geconcentreerd voor. Kaarten, zuurstof, survivalpakket met tent, noodrantsoen, vuurpijlen, GPS, radio etc.

Ondanks zes flessen propaan is er nog ruimte voor mij over. Wij stijgen heel langzaam op uit het dal en genieten ons suf van dat steeds kleiner wordende wereldje onder ons en raken in verrukking bij de majestueuze aanblik van de Alpentoppen.   Het is helder weer en wij kunnen honderden km`s ver kijken. Met nauwelijks 20 km/u zweven wij over een droomachtig landschap in oostelijke richting. Na nauwelijks een uur komt Davos in zicht en Walter besluit om te gaan landen. Op een hoger gelegen besneeuwde bergweg niet ver van een drietal bewoonde boerderijen zet Walter de ballon veilig neer. Omdat de volgploeg eerst 356 bochten vanaf Arosa naar het lager gelegen Chur af moet leggen,  duurt het uren voordat de volgwagen arriveert. Wij besluiten daarom de ballon in te pakken en nemen daarvoor alle tijd. Uren later, geattendeerd door een vuurpijl, arriveert de volgploeg op de landingsplek. De

rechtstreekse afstand over de Alpen bedraagt nauwelijks 15 km, maar over de weg ben je 150 km vice versa en bijna een hele dag kwijt… Op het opstijgterrein in Arosa blijven enkele piloten achter. De 170 scholieren stappen in de tedderballon en genieten vanuit het vogelperspectief. De winnaars van de wedstrijd mogen een

vaart in het dal beleven. De volgende morgen is het wederom stralend weer. Alle teams besluiten tot een vaart over de Alpen. Erich Nebel, die in het bezit is van de Montgolfiere, vaart vandaag de ballon van Bang & Olufsen. Hij wordt geassisteerd door Christian Horni, de voormalige voorzitter van de Zwitserse Ballonfederatie, die voortdurend de instrumenten voor een goede track in de gaten houdt, want hun doel is Sankt Moritz, dat zuidoostelijk van Arosa ligt. Boven het zonovergoten centrale Alpengebied wordt je stil, je voelt je heel nietig. Waarachtig, een droom wordt werkelijkheid. Na een uur of 2,5 landen wij op het bevroren meer van Sankt Moritz, niet ver van een chic maar bij Erich en Christian welbekend restaurant. Geduldig wachten wij op de volgploeg. Met een klein rupsvoertuig wordt de ruime afstand van de volgwagen tot de inmiddels door ons ingepakte ballon  afgelegd en naar de volgwagen

getransporteerd. In de “Meierei” wordt de fascinerende vaart met een sfeervolle aprés ballon waardig gevierd. Dan begint de indrukwekkende rit terug door het Engadin in het kanton Graubünden, een hooggelegen dal van de Inn, bestaande uit twee door een kloof verbonden lengtedalen en talrijke zijdalen.

     

    

De grootste plaats in het dun bevolkte gebied is Sankt Moritz, bevoorrecht door een zeer mild en zonnig klimaat. Het duurt wederom uren voordat wij Arosa bereiken. De volgende dag komt de zon door een dunne wolkenlaag. Mijn hoofd is nog vol van de belevenissen van de vorige dag, reden te meer om in te gaan op de

uitnodiging van Hampi Arnold en Haimo Wendelstein, om vanuit het Warsteiner luchtschip mooie plaatjes te schieten. Via de radio worden de teams, die na de fantastische vaart van de vorige dag in het dal willen vertoeven, verzocht een halve cirkel te vormen. Voer voor fotografen! Tijdens een noodzakelijke tussenlanding boven op een alm worden de touwen, die door een paar opleidingsvaarten in elkaar zaten en besturing haast onmogelijk maakte, ontward. Het klinkt wat vreemd in je oren, wanneer de piloot het ruim boven je induikt en om een mes vraagt, om de touwen door te knippen… Gelukkig was dat niet nodig. Na 2 uur rondgedobberd te hebben wordt het tijd voor een break. Later op de dag wordt ik door Ruedi Homberger, een natuurmens met wilde haren en een grote baard en de enige lokale fotograaf, voor de volgende morgen uitgenodigd voor een tocht met zijn vliegtuig. Na ampele overwegingen – wat

zou die vlucht kunnen toevoegen aan hetgeen ik deze week al heb mogen beleven – ga ik op zijn aanbod in. Vroeg in de morgen vertrekken wij met grote snelheid – de 356 bochten worden haast blind genomen - naar het vliegveld in Bad Ragaz, ca. 2 uur rijden vanaf Arosa. Op het kleine vliegveld staat een gele Piper uit het

jaar 1949 klaar. Ik stap in de oldtimer met 90 pk, terwijl Ruedi achter mij plaatsneemt. Na de nodige instructies – mijn fototas mag niet op mijn schoot vanwege de roterende stuurknuppel geplaatst worden - stuurt hij het vliegtuigje met een snelheid van 60 mph naar een hoogte van 3000 m. Boven de Alpen gearriveerd stijgen de ballons vanaf Arosa op voor een Alpenvaart. Het zijn hele kleine puntjes aan de horizon, die steeds groter worden naarmate wij erop afkoersen.  Ruedi opent het zijraam, de kou slaat je om de oren, hij maakt een scherpe bocht en ik klamp me vast aan mijn fototoestel voordat hij per ongeluk aan een looping begint… Ruedi stuurt en fotografeert, dus je weet het maar nooit. Het gaat allemaal bliksemsnel. Wat een uitzicht, wat een panorama. Voordat je het weet is de pret echter voorbij, want de benzine is bijna op. Wij moeten een tussenlanding in Samedan, maken, tanken kerosine,

vullen ½  liter (!) olie bij en vertrekken na een korte aanloop naar de thuishaven. Eerst moeten de Alpentoppen overwonnen worden. Met wat tegenwind heb je het gevoel dat je eerder achteruit dan vooruit vliegt. Ik zie boven en voor mij de grote top, waar wij overheen moeten. Enigszins benauwd kijk ik naar de

instrumenten. Zullen wij het halen? Het is in de smalle cockpit beangstigend stil. Ik kan Ruedi niet zien, want de luxe van een achteruitkijkspiegel kent dit oude toestel niet. Ik laat de revue van de passerende ballons passeren en wil de radiostilte niet doorbreken.  Wat te doen als Ruedi flauw gevallen is? Had ik maar Ton Rentier om noodinstructies gevraagd, schiet het door mijn hoofd. Het monotone gebrom van de motor met z`n 2500 toeren p.m. brengt mij terug in de realiteit. De rotswand komt akelig dichterbij en wij hebben nog niet voldoende hoogte. Voordat ik wil gillen, maakt Ruedi een flauwe bocht naar links en vliegt rakelings over een iets lager gelegen rotswand van de top. Gehaald, dat wel, maar de blik naar beneden doet de adrenaline weer stijgen, want ik kijk 2500 m de diepte in… De multimedia show over de fascinerende wereld van de ballonvaart sluit een boeiende dag af. Voor de in

grote getale verschenen toeschouwers gaat er een (ballon)wereld open. Zelfs Ruedi gaat uit z`n dak! Tegen middernacht gaat de telefoon en wordt op verzoek van de Zwitserse televisie een nachtvaart met drie ballons aangekondigd. De nachtrust duurt kort, want om 4.30 uur vertrekken Andreas Wittwer en zijn

collega`s in het donker van de nacht. De regisseur staat in onze ballon en op commando worden de ballons op verschillende hoogte met de koeienbrander tot lampions verlicht. Het op en neervaren kost behoorlijk veel brandstof. Na het ochtendgloren is het dan ook tijd voor de landing. Andreas Wittwer, met wie ik in Nepal ben wezen ballonvaren, wordt door windstilte overvallen en moet in een onherbergzaam gebied landen. Op de landingsplek naast een riviertje ligt bijna 2 m sneeuw. Er is geen beginnen aan, om het equipment in te pakken, laat staan te transporteren. De volgwagen ziet geen kans, de landingsplek te bereiken. Zo besluit de regisseur tot berging door een helikopter. Na de geslaagde berging van ballon en passagiers wordt op een parkeerplaats met de overige teams de hereniging uitbundig gevierd. Bij de gezellige afscheidsparty in het restaurant van de Weisshorn

op 2663 m, bereikbaar per kabelbaan, overhandig ik als dank voor de onvergetelijke week een door Jan Vermeulen op schaal gemaakte Arosa ballon aan Pipi Meisser, de gedreven voorzitter van de ballonclub Arosa.

   

   

Vanzelfsprekend ontvangt Andreas Wittwer, aan wie ik Arosa te verdanken heb, een kopie van de Blaser ballon, ook zeer kunstzinnig vervaardigd door Jan Vermeulen. De plaatjes, die ik geschoten heb, liegen er niet om, anders zou ik veronderstellen, dat ik gedroomd heb… Nooit had ik van tevoren gedacht binnen een week met een ballon, een luchtschip, een vliegtuigje en een helikopter over de Alpen te varen. Het zijn belevenissen, die nooit van je netvlies zullen verdwijnen. Het (ballon)leven is rijk, zeer rijk!   Ben Bläss

     
 

3

Record met heteluchtschip

Tekst en Foto's: Augur Aeronautical Centre

 
     

Vorige maand maakte ik melding van een record met een heteluchtschip in Rusland. Inmiddels heb ik contact gehad met het Augur Aeronatical Centre in Rusland en zij stuurden mij onderstaande foto’s en verhaal.

Russische Aeronauten verbreken wereldrecord. Op 20 februari 2004 heeft Nikolai Galkin, piloot van het Augur Aeronatical Centre in Rusland het wereldduurrecord met een heteluchtschip verbroken. Het record is gevestigd met het AV1 heteluchtschip “Filin” (“Eagle Owl”) in the BX-04 categorie (zoals omschreven in de Federation Aeronautique Internationale classification). Het luchtship is gebouwd in 1994 in de Tsjechische Republiek door de Kubicek Company. Russiche designers maakten enkele modificaties aan het luchtschip welke het in staat stelden tot het maken van een lange vlucht. De vlucht vond plaats in het Dmitrov district in Moskou. Het schip steeg om 09.01 uur op en bleef  maar liefst 6 uur en 4 minuten in de lucht zonder tussentijds te landen en te tanken wat uiteraard een voorwaarde is voor een duurrecord. De temperatuur van de lucht op grondnivo was bij de start 33 graden

onder nul zodat de piloot de maximale hoeveelheid gas mee aan boord kon nemen. Het record is volgens internationele regels geobserveerd en genoteerd. Verzegelde instrumenten aan boord registreerden

vluchtparameters en diverse observers waren aanwezig waaronder de officiale observer van de Federation of Air Sports, Damir Mengazetdinov. Alle gegevens over deze vlucht gaan naar de Russiche en internationale aeronautische organisaties en worden daar onderworpen aan een lange en complexe procedure om een wereldrecord geregistreerd te krijgen. Het vorige record werd genoteerd op 25 januari 1992 door de Luxemburgse piloot Guy Moyano. Hij bleef met een Cameron DP-80 heteluchtschip 5 uur en 6 minuten in de lucht. Wij hebben het record met bijna een uur verlengd. De experts van het Augur Aeronautical Centre verklaren dat de technische capaciteiten van het AV-1 luchtschip, de Russische kou en het doorzettingsvermogen van de piloten hun in staat stellen om dit record vast te houden. De Russische piloten plannen in de nabije toekomst meer records

te verbreken met luchtschepen en ballonnen. Gedacht wordt aan afstand, snelheid en hoogterecords. Voor meer informatie kun je mailen met het Augur Aeronautical Centre in Rusland.

   

     
 

4

Een dagje met Miche . . .

Tekst en Foto's: Gino Ciers

 
     

Zondagmiddag 29/2, schrikkeldag, 13.30 u. Plots rinkelt mijn GSM. Benoit Siméons aan de lijn. Of ik zin heb eens op stap te gaan met Miche? Wie zou daar als ballonvaarder neen tegen zeggen? Vlug mijn agenda door gelopen, straks moeten wij nog de ballon OO-BCU Defoort op gaan zetten langs de omloop van de

wielerwedstrijd Kuurne – Brussel – Kuurne, maar vanaf vanavond, en ook morgen kan ik mij vrijmaken. Doen dus. Temeer daar ik nog nooit het vullen en varen met een netloze gasballon van dichtbij meemaakte. Want ja hoor, Miche is de gasballon van Ballooning, het ballonbedrijf van Bob Berben. (Wat hadden jullie gedacht???). Plan is zondagavond rond 22 uur te vertrekken naar Düsseldorf in Duitsland om daar rond 04 u maandagmorgen op te stijgen. Als ik ’s avonds om 22 uur aankom bij Bob zijn ze bezig om de laatste meteo vooruitzichten te bestuderen…en de stemming is bedrukt, alle tekenen wijzen erop dat we in de buurt van het opstijgterrein met hardnekkige mist te maken zullen krijgen. Hoge luchtvochtigheid overal. De piloten Bob en Benoit besluiten later te vertrekken om in de vroege voormiddag de gasballon klaar te maken en te proberen toestemming te krijgen om op te stijgen.

Goeie beslissing blijkt achteraf. Eerst nog even naar de prachtige foto’s en film van hun hoogterecord gekeken, nogmaals meteo opgevraagd, terwijl Miche (de echte… onze charmante gastvrouw), de gastenkamer snel klaarmaakt zodat Benoit en ik daar nog enkele uurtjes kunnen pitten. Om middernacht erin,

en om 04 u staat Bob daar al opnieuw, kom jongens, we zijn weg. Voor mij start nu het avontuur pas echt. De aanhanger staat klaar, massa’s materiaal (en niet het goedkoopste) wordt ingeladen, ik begin aan mijn job als chauffeur/ volger en we zijn weg. Via Venlo rijden we vrij vlot naar Düsseldorf, alleen bij het binnenkomen van de stad op de ring wat file. Probleemloos komen we bij het opstijgterrein, tot mijn grote verbazing midden in de stad. Waterstof gevaarlijk? Rondom mij draaien alle fabrieken op waterstof en ik hoor nergens knallen. Een supervriendelijke meneer, Willy Eimers (foto), ook een gedreven gasballonvaarder (45 vaarten per jaar, in een GASballon, en meer dan 5000 uren totale ervaring, hoor ik) komt de lokalen en de faciliteiten van de ballonclub Düsseldorf voor ons openmaken en blijft ter plaatse om ons met alles en nog wat te helpen. Heel ander sfeertje bij dat gasballonvaren,

da’s zeker. Voorzichtig rijden we het terrein op (speciaal aangelegd voor opstijgen gasballons, met clubhuis, stallingsplaatsen voor de ballons, aansluiting waterstof, enz.), de aanhanger gaat open en voor het eerst zie ik Miche… De mand lijkt in elk geval veel op die van een heteluchtballon, en is zelfs vrij groot, vind ik. Alleen

anders ingericht, je kan er zelfs in slapen, met je voeten in een soort appendix. Aan de bovenste buitenrand van de mand is ook een dik touw voor het aanhechten van de zandzakjes. We leggen een paar zeilen open op de sneeuw en voor het eerst krijg ik de gasballon in al zijn glorie te zien. De stof voelt veel dunner en lichter aan dan ik had gedacht… en dan de verbinding met de mand… touwen worden met lussen vastgemaakt aan HOUTEN blokjes… is dat wel veilig? De piloten stellen me gerust, alles is gewoon voorzien om geen statische elektriciteit op te wekken of te geleiden (gas en vonkjes gaan niet samen hé). De ballon wordt zorgvuldig opengelegd en aan de mand vastgemaakt. En ik mag zandzakjes gaan vullen, 45 st. van 10 kg: 450 kg ballast gaat mee de lucht in samen met 2 piloten en 2 passagiers. Het vullen der zandzakjes gaat vlot dankzij een speciale buisschop. Op het veld is hiervoor een soort

zandbak aanwezig en met een handig karretje (foto ik) worden de gevulde zakjes tot bij de mand gebracht. Ondertussen wordt gestart met het vullen van de ballon, luik in de grond open, aansluiting met kraan erop geplaatst (beetje zoals waterleiding), slang erop en aangesloten op de vulkegel in de vulslurf van Miche.

    

    

Dan gaat met een sissend geluid de kraan open. Hier geen gasklep bovenaan zoals bij een netballon, maar een parachute, te vergelijken met deze van een heteluchtballon. Hoe kan dat in hemelsnaam dicht blijven denk ik. Twee crewleden houden de parachute bij het begin van het vullen dicht (ze zitten er gewoon op) en

reeds na een tiental minuten roept Willy: achtung LOS, de 2 kloeke mannen op de top springen op en Miche doet hetzelfde, wapperend en slechts voor een klein deel gevuld. De vulslang en de slurf worden goed gelegd en dan moet ik de kraan weer opendraaien, het vullen gaat nu veel sneller dan gedacht door. Een pak extra zandzakjes worden aan de mand vastgemaakt (de 45 voorzien voor de vaart + een 20-tal gevulde zakken van de club). Er gaat zelfs een originele zandzak van de Belgica I mee aan boord, als geluksbrenger. Doordat er geen gasflessen  in de mand staan is er meer ruimte voor het materiaal en voor de mensen aan boord. Bob slaagt erin om toestemming van Düsseldorf te krijgen om op te stijgen. Gezien de ballon vrijwel direct de CTR zal verlaten werken de luchtverkeersleiders vlot mee, gelukkig maar, anders was het een ritje voor niets geweest.  It’s a go! Om 10:54 uur wordt de

ballon zorgvuldig afgewogen en gaat hij de lucht in. LOS… Majestueus, geluidloos verdwijnt Miche uit ons gezicht, de mist in… Ik vind het prachtig! Na nog wat problemen om de bus weer vlot te krijgen (wat zand onder de wielen helpt altijd en er was daar genoeg zand beschikbaar) starten wij het volgen. Niet te geloven,

de plaatselijke gasballonvaarder Willy rijdt zeker 10 km voor ons om, om ons op de juiste autosnelweg te loodsen… een klassevent is het! We krijgen géén radiocontact met de ballon en twijfelen dan ook, richting Keulen, of richting Aachen…? Aangezien de voorspelde richting België was, besluiten we naar Aachen te rijden en dat blijkt de juiste keuze. We zien noch horen de ballonvaarders, er hangt nog steeds mist. Eénmaal een eindje buiten Düsseldorf besluiten we een parkeerplaats op te rijden en te proberen contact met de ballon te krijgen. Eindelijk lukt dat en horen we dat ze op 3700 ft in de buurt van Düren hangen zo’n 40 km voor ons reeds, dat ging snel! Niet getreuzeld, er achteraan dus. Het blijkt zeer moeilijk de kleine witte ballon van slechts 1000 m3 te vinden in het luchtruim, maar we hebben nu de track en op de kaart zien we dat Aachen voorlopig de goede richting is. Iets later horen we

reeds dat de ballon boven Stolberg hangt en van daaruit ken ik de weg richting België. We rijden vlot door en de grens over, België weer binnen. Als we nogmaals stoppen horen we dat we ze nu voor zijn, en de ballon via Eupen richting Spa gaat… wij daar dus ook naartoe. Nu stoppen we van tijd tot tijd en eten onze

boterhammekes op. Maar Miche, nergens te zien, ondanks het fel verbeterde heldere weer nu. Wij rijden in een prachtige streek, hoge Venen, Ardennen, met nog steeds veel sneeuw en realiseren dat de ballonvaarders een pracht van een vaart aan het maken zijn… het kriebelt. Voor mijn eergevoel moet ik de ballon vinden, dus ik blijf maar zoeken en rondkijken. En dan plots, ja daar, een wit stipje met een zwart puntje eronder : MICHE visual! En de ballon komt snel onze richting uit.  Da’s perfect, na meer dan 4 uur eindelijk oogcontact. Nu zorgen dat we hen niet meer uit het oog verliezen. We stellen ons strategisch op en zien het stipje groter en groter worden. Gezien de hoge windsnelheid en het terrein (de Ardennen) besluiten  Bob en Benoit te zakken en eventueel een gunstig landingsterrein uit te zoeken. Het is al laat in de namiddag en graag willen ze alles voor het donker schoon en netjes inpakken.

We staan mooi in het verlengde van de koers van de ballon te wachten en zien hem snel dichterbij komen (+ 20 kn.). De ballon zakt snel en zo’n kilometer voor ons zien we ze landen. Tju…we stonden iets te ver,

voorzichtig terug langs spiegelgladde binnenwegen en op zoek. We waren zo dichtbij maar in het glooiende en beboste gebied blijkt het helemaal niet eenvoudig om de ballon te vinden, temeer daar het een mooie sleeplanding was en de ballon volledig is leeggelopen. Gelukkig is het radiocontact uitstekend en wij spreken af aan de kerk van Mande Saint Etienne, het dorp waar Miche om 16:09 geland is (in de buurt van Bastogne), en dit na een vaart van 157 km. Daar het landingsveld onmogelijk met de bus te bereiken is koppelen wij de aanhanger los en hangen hem aan de jeep van de vriendelijke landeigenaar die ons naar de ballon brengt. Gelukkig is de ballon dankzij de het vriesweer en de sneeuw niet vuil en gaat het vlot met het opbergen.  Zowel piloten als passagiers glunderen, het was een pracht van een vaart…en ook wij hebben veel bijgeleerd en genoten. Moe maar voldaan trekken we huiswaarts. In Luik

nog onze knorrende magen gevuld en dan op naar Waasmunster. Bedankt jongens dat ik erbij mocht zijn. Gino Ciers Zie ook de vernieuwde website van de Koninklijke Belgische Ballon Federatie.

  

     
 

5

Zutphen toch ballonfestival

Tekst: Marjolein Eerland, Foto: Bennie Bos

 
     

Bronsbergen Ballooning Zutphen 2004. Op vrijdag 18 en zaterdag 19 juni a.s. vindt in Zutphen de vijfde editie van het spectaculaire ballonevenement dat vanaf dit lustrumjaar Bronsbergen Ballooning Zutphen is gedoopt. Per dag starten rond 19.00 uur vanaf de uiterwaarden van de IJssel bij Vesting de Bronsbergen zo’n

25 heteluchtballonnen. Op zaterdagavond wordt om ca. 22.15 uur een zogenaamde Nightglow gehouden waarbij verschillende ballonnen als grote lampionnen op muziek een indrukwekkend lichtspel voor het publiek opvoeren. Particuliere deelnemers kunnen inschrijven voor een ballonvaart of een compleet verzorgd Ballon Arrangement inclusief ballooning Buffet + apres ballooning feest. Het Business Arrangement biedt ondernemers op beide dagen de mogelijkheid om met minimaal vier gasten/relaties deel te nemen aan Bronsbergen Ballooning Zutphen 2004. Binnen dit arrangement hebben bedrijven tevens de mogelijkheid om zich tijdens het evenement te profileren. Voor meer informatie en reserveringen kunt u contact opnemen met Bronsbergen Ballooning Zutphen, Marjolein Eerland tel. 0315 – 38 21 02 of kijken op de website: www.ballonfestivalzutphen.nl.

     
 

6

Bristol maakt sponsor bekend

Tekst: Bennie Bos, Foto: Cameron Balloons

 
     

De organisatie van de beroemde Ballonfiesta in Bristol, Engeland heeft de nieuwe sponsor van dit geprezen evenement bekend gemaakt. Het is de alom bekende winkelketen IKEA. Deze Zweedse meubelgigant met vestigingen in vele landen onthult tijdens de fiesta 2 nieuwe ballonnen. Eén daarvan is volgens betrouwbare bronnen een special shape. Het zou natuurlijk kunnen dat dit het al bekende hartje uit Spanje is, deze is ook nieuw, echter deze is gebouwd door Ultra Magic en de fiesta in Bristol is toch hoofdzakelijk een Cameron feestje. Waarschijnlijk komt er dus nog iets leuks uit die hoek.

Verder komt men met een IKEA hopper en die kan ik je wel alvast laten zien. De foto werd mij gestuurd door Hannah Cameron, dochter van de grootste ballonbouwer ter wereld. Op deze testinflate maakte men even gebruik van een gewone mand maar normaal zal er onder deze Z-42 een éénpersoons zitje of tweepersoons bankje komen te hangen. De fiesta trok het vorige jaar 500.000 bezoekers en er waren in totaal maar liefst 340 opstijgingen (niet op dezelfde dag). De 2 jaren daarvoor had men veel pech met regen en de vervelende mond en klauwzeerperiode. Het evenement heeft plaats in Aston Court Park van 12 t/m 15 Augustus.  

Bennie Bos

     
 

7

Delirium Tremens in Russia 2

Tekst: Bennie Bos, Tekening: freeworldgroup

 
     

Erik Pals van Westerwolde Ballooning stuurde mij deze tip. Een alleraardigst ballon spelletje. Een ballonvaarder met nogal wat flessen drank aan boord moet diverse geslaagde landingen maken op de plaatsen aangeduid met een pijltje. Als de landing precies en zacht wordt uitgevoerd, wordt er een kratje uit de mand gezet. Ga je iets te hard naar beneden of raak je iets (zelfs een boomtop), dan gaat met luid glasgerinkel (?) de ballon in vlammen op. Branden doe je met pijltje omhoog. Het fraaie is dat deze ballonvaarder zelfs stuwbranders aan de zijkanten van de mand heeft gemonteerd en deze bestuur je met de pijltjes links en rechts. Wees daar wel voorzichtig mee want ze hebben veel kracht. De ballon gaat soms met een hoek van 45 graden opzij. Het spel kent meerdere schermen. Heb je de landingen correct uitgevoerd, dan kun je uit het beeld gaan en in een volgend scherm verder scoren. Kijk op deze site.     Bennie Bos

     
 

8

Zeppelin NT begroet St.Gallen

Tekst: Bennie Bos, Foto: Christian Michel

 
     

Naast de normale vaarten over de Bodensee, biedt de Deutsche Zeppelin Reederei GmbH uit het Duitse Friedrichshafen nu ook tijdelijk de mogelijkheid om naar het naastgelegen Zwitserland te varen en daar het gebied rond St. Gallen te bekijken. Als je nu denkt, waar ken ik die naam van? Van de kathedraal van St.Gallen is een prachtige special shape ballon gemaakt. Met deze nieuwe vliegroute wil men tegemoet komen aan de wensen van het buurland. 20 procent van de klanten komt uit Zwitserland. Een vaart duurt een uur en een kwartier en men mag daarvoor behoorlijk in de buidel tasten. Op een doordeweekse dag moet de trip maar liefst 350 euro kosten en in het weekend en op feestdagen geldt een toeslag van 30 Euro. Je kunt dan wel zeggen dat je iets heel bijzonders hebt meegemaakt, en ik spreek uit ervaring, maar of dat de grote som geld waard is?   Bennie Bos

     
 

9

Josep en Rafel terug in Igualada

Tekst: Bennie Bos, Foto: Josep Maria Llado Costa

 
     

In de Maart editie van dit magazine melde ik het ongeluk wat Josep Maria Llado Costa van de Ultra Magic fabriek en zijn vriend Rafel Vilarrubia beleefden bij de landing na hun vaart over de hoogste berg van Amerika, de Aconcagua met een hoogte van 6960 meter. Met behoorlijke verwondingen aan het hoofd werden ze na een moeilijke retrieve verzorgd in het ziekenhuis aldaar. Inmiddels zijn beide heren weer hersteld en veilig thuis in Igualada in Spanje na hun hachelijke avontuur. Josep is weer begonnen met zijn werk in de ballonfabriek. Men bedankt de crew en de vele nieuwe vrienden die ze hebben gemaakt in Zuid-Amerika. Speciale dank gaat naar alle mensen die contact hebben opgenomen en hun blijk van medeleven hebben getoond.    

Bennie Bos

     
 

10

Hoogterecord Roziere ballon

Tekst: Bennie Bos

 
     

De Britse ballonvaarder David Hempleman-Adams steeg op 23 maart in een open mand op om een nieuwe recordhoogte te gaan bereiken. Volgens eigen zeggen heeft hij een maximum gehaald van 42.000 voet, dat is meer dan 13 kilometer. De ballon die David gebruikte is een zogenaamde Roziere, een combinatie hetelucht /

helium. Hij landde na 3,5 uur in de buurt van Akron, 100 mijl oostelijk van Denver. Het huidige hoogterecord voor een Roziere ballon stond op 38.507 voet. Dit was de legendarische vaart in 1999 van de Breitling Orbiter 3, de ballon die rond de wereld is gevaren. Piccard en Jones zaten toen in een drukcabine, Hempleman zat ditmaal in een open rieten mand en maakte gebruik van een drukpak en zuurstofmasker en was tevens gewapend tegen de extreme koude van min 80 graden celcius. Het bevestigen van dit record kan maanden duren omdat alle meetapparatuur verscheept moet worden naar Europa om te worden gecontroleerd. Alles was voor de vaart verzegeld. Hempleman-Adams, vader van 3 kinderen en 47 jaar oud, verklaarde dat hij opgestegen was met het plan om minimaal 34.741 voet te overschrijden, de recordhoogte voor het formaat ballon waar hij over beschikte. “Ik besloot

om er voor te gaan” verklaarde de piloot per telefoon na de landing, “we wisten niet of dit mogelijk was met een ballon van deze grootte, maar alles ging goed”. September 2003 vestigde Hempleman een ander record door de eerste persoon te zijn die solo in een open mand de Atlantische Oceaan overstak. Hij gebruikte

dezelfde ballon tijdens de 86 uur durende trip. De ballon was nu echter compleet gerebuild om hem lichter te maken. Hij verklaarde dat hij ook graag over Antartica zou willen varen en mogelijk de Mount Everest, maar wist nog niet zeker wat hij nu als volgt zou gaan doen. “Eerst gaan we op zoek naar bier, en daarbij worden meestal de beste plannen gesmeed”. Een kleine domper op de feestvreugde volgde enkele dagen later toen bleek dat er een onderzoek zou volgen naar mogelijke schendingen van het Amerikaanse luchtruim. David zou niet beschikken over een US licentie en zou in gecontroleerd gebied gevaren hebben. Een woordvoerder verteld dat alle nodige toestemmingen aanwezig waren. David en zijn flight director, Tim Cole zijn na de vaart gaan uitrusten en waren onbereikbaar voor commentaar. De vrouw van Tim Cole, Vikki verteld dat David wel vaker in Amerika gestart is zonder enkel probleem.

“Het is een fantastisch record” aldus David, “ik geloof dat ik minstens 8 wereldrecords heb gebroken inclusief het hoogterecord met een Roziere ballon met open mand. Het was enorm koud en de windsnelheden waren erg hoog, ik was te bang om naar beneden te kijken op die hoogte. Ik was behoorlijk angstig en

concentreerde mij op de terugreis. Ik kon de lijnvluchten beneden mij zien. Mijn landing in Akron was één van mijn betere. We hebben alle nodige papieren maar ik geloof best dat iedereen na 11 september extra voorzichtig is geworden”. Federal Aviation Administration woordvoerder Allen Kenitzer verteld: “we onderzoeken op dit moment 3 zaken. We kijken of de piloot een US Aviation Certificate heeft, een UK licentie is niet genoeg. Ten tweede, kijken we of hij in een gebied is geweest wat de aanvliegroute is voor vliegtuigen welke aanvliegen op Denver International Airport. En als laatste wordt er onderzocht of de transponder van het correcte type was of niet geheel goed functioneerde”. David is enigszins aangeslagen door deze vervelende toestand, en heeft het grote feest nog maar even uitgesteld. “Ze kunnen ons dit succes niet meer afnemen, echter als we een regel hebben overtreden

is het voor de FAA waarschijnlijk niet meer mogelijk om het record ook werkelijk toe te kennen, we kunnen alleen maar afwachten”.   Bennie Bos

     
 

11

25e Int. Ballonweek Filzmoos

Tekst en Foto's: Ben Bläss

 
     

Drempels, stoepranden of trappen. Dat is een jaarlang het hoogteverschil, dat een inwoner van de lage landen vaak overbrugt. Met deze “voorbereiding” wordt de reis aan de wintersport in de Alpen begonnen. Nauwelijks gearriveerd stort de vakantieganger zich van enorm steile pistes in de diepte. Welke skiër heeft

dan nog oog voor het prachtige landschap om zich heen?  Wie op zijn ski over de loipe glijdt, herhaalt telkens opnieuw hetzelfde bewegingsritme: het krachtige afzetten, de zwierige stap en het stille glijden. In een repeterend ritme worden armen en benen bewogen en wordt geademd. Af en toe wordt de verlaten berghutten en met veel sneeuw bedekte bomen een korte blik gegund. Daar waar de tijd blijkbaar stilgestaan heeft, waar de huizen van donkerbruin hout het landschap sieren, waar men verzekerd is van sneeuw is de natuur van een schitterende schoonheid. Het heeft z`n bekoring, om over besneeuwde paden te slenteren, terwijl boven op de alm poedersneeuw ligt en de pistes trekken. In plaats van razendsnel te carven of met snowboards de pistes af te racen, geeft een wandeling veel bekoring om met stevige bergschoenen langs de beekjes, sneeuwbedekte paden en in de bossen te

kuieren. Daar gaat zoveel rust van uit, dat er in deze toverlandschap even geen behoefte is om te skiën. In het Oostenrijkse ballondorp Filzmoos vond van 10 tot 17 januari jl. de 25e Internationale Flaga Heteluchtballon Week plaats. In totaal 47 teams uit 12 verschillende landen – tot Amerika toe – luisteren het

jubileum door hun aanwezigheid op. Wat in 1979 met het accent op wedstrijdvaren begon, is uitgegroeid tot een festival zonder grote ambities met betrekking tot het wedstrijdvaren. Meer dan 1000 piloten uit 32 landen hebben bijna 10.000 vaarten vanaf het schilderachtige ballondorp, beschermd door de 2454 m hoge Bischofsmütze en het 3004 m hoge Dachsteinmassief veilig afgelegd. De eerste dag is in tegenstelling tot de verwachting een dag om in te lijsten. Het had dagenlang permanent gesneeuwd en het landschap werd in een betoverend winterparadijs veranderd. Het compacte opstijgterrein niet ver van het dorpscentrum is door de enorme sneeuwmassa nauwelijks berijdbaar. Toch vindt ieder piloot een stekkie om zijn ballon op te bouwen. Met een westelijke wind verdwijnen de kleurrijke ballons aan de azuurblauwe hemel via Ramsau richting Schladming, om in het Ennstal veilig te landen.

Voor de nightglow (Nacht der Ballone) wordt het hele dorpscentrum afgezet en een 30-tal ballons verspreid opgesteld. De toeristen zijn massaal op de sprookjesachtige sfeer afgekomen. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat de Glühwein rijkelijk vloeit. Nog voordat het vuurwerk afgestoken wordt begint het te

waaien en te regenen. Volker Elsen uit het Duitse Aken laat zijn toch al afgeschreven ballon staan voor wat prachtige plaatjes van zijn ballon met het boven op de berg ontstoken vuurwerk. De volgende dag is het weer van slag en wordt de vrije tijd benut om de vriendschapsbanden aan te halen. Dinsdagmorgen worden de vaarten over het hooggebergte vanwege de laaghangende bewolking afgezegd, maar de nat geworden enveloppen van de avond ervoor worden op het centrale opstijgterrein gedroogd. Voor die dag waren de scholen uit Filzmoos en omgeving uitgenodigd, om het spektakel van dichtbij mee te maken. Een school uit het naburige Eben was reeds met een bus onderweg naar Filzmoos en kon niet meer bereikt worden. De hevig teleurgestelde  schoolkinderen beleefden echter de dag van hun leven, want bij de opbouw van de te drogen ballons werden zij nauw betrokken. Op mijn verzoek staken

zij de handen uit de mouwen en hielpen een van de piloten de envelop uit de zak te halen, hetgeen met vereende krachten ook lukte. Om even bij te komen werd de ballonles onderbroken en een broodje met worst en hete vruchtenthee genuttigd. Toen Mickey Mouse op een arrenslee arriveerde, handen schudde en

heliumballonnetjes uitdeelde, kende de vreugde geen grenzen meer. Peter Barlo liet het zich niet ontgaan de gelegenheid te benutten en de PH-BYN (Robijn ballon met drie berenhoofden) overeind te zetten en daarmee de kinderdag extra glans te geven. Het witte luchtschip EnBW tenslotte werd opgebouwd voor de enthousiaste groep en maakte zowaar een vaart door het dal. Het verblijf van de school liep wat tijd betreft behoorlijk uit de hand en een boze chauffeur, zittend en ongeduldig wachtend in de bus, liet de tijd de tijd toen hij eenmaal de tomeloze vreugde van de schoolkinderen op het terrein ontdekte. De ballonkoorts had ook hier zijn werk gedaan… De woensdag begon zonnig maar het waaide te hard om veilig ballon te kunnen varen. In het kader van het jubileum werd `s avonds voor de eerste keer op het opstijgterrein een nightglow georganiseerd. De wind was gaan liggen en aan het

firmament fonkelden stralende sterren. Ruim 20 teams stonden klaar om op commando de branders bij het afspelen van droomachtige muziek te verlichten. Om er kippenvel van te krijgen... Het waren onvergetelijke momenten in een fascinerende entourage, die ongelooflijk veel vreugde en enthousiasme teweeg brachten.

   

     

Hier was sprake van ballonpromotie in optima forma. De volgende dag sneeuwde en stormde het dat het een ware lust was, maar de indrukwekkende belevenissen van de vorige avond verspreidden zich als een olievlek over het kleine ballondorp. Op de laatste dag was het weer opgeklaard en had de organisatie naast de long

distance voor de begeerde Flaga Balloon Trophy een nieuw speels wedstrijdelement ingebouwd. Nauwelijks 200 m van de opstijglokatie werd in het centrum van het dorp een kruis neergelegd. Stuk voor stuk slopen de ballons richting dorpskern, om te scoren. Door het erg rustige weer konden zelfs meerdere pogingen worden ondernomen, om tot scoren te komen. Nadat de marker gedropt werd, begon de echte wedstrijd van de fanatiekelingen, om op grote hoogte met een snelheid van ruim 70 km/u te trachten de langste afstand af te leggen, om zo in het bezit te komen van de felbegeerde trofee. Tijdens de prijsuitreiking op het dorpsplein aan het einde van de dag bleek dat Geert Pals uit Ter Apel de vriendschapswedstrijd had gewonnen. Zijn marker lag haast midden op het kruis en voor die prestatie ontving Geert zijn lichaamsgewicht in flessen wijn uitgekeerd. Met lood in zijn schoenen (?) stapte hij op een wipplank met

Geert aan de ene en een grote tobbe aan de andere kant. Het duurde wel even voordat de plank in evenwicht was. De tobbe was te klein om welgeteld 84 flessen Oostenrijkse “Rothschild” te kunnen bergen… Bij de prijsuitreiking waren de twee leidende Oostenrijkse cracks, die eerder in de week in de buurt van de

200 km hadden afgelegd, nog niet terug van hun afstandsvaart naar Hongarije. De winnaar van verleden jaar Erich Panzenböck wilde zijn succes herhalen maar nam bij een grondsnelheid van 50 km/u teveel risico en brak zijn hand. Zij collega Sepp Huber won de wedstrijd reeds voor de 8e keer. Pech voor beide piloten, dat de Hongaarse autoriteiten voor het passeren bij de grens vooralsnog hun medewerking weigerden, waardoor de twee teams `s avonds de prijsuitreiking en de gezellige afscheidsavond in een geheel nieuwe opzet helaas moesten missen. Het emotionele hoogtepunt van de week was wederom een vaart over de Alpen. Je laat alle beslommeringen achter (onder) je en geniet in volle teugen van het wonder der natuur en van de macht van de schepping. Je wordt overmand door de enorme stilte. Nini Boesman zei eens na één van haar tien Alpenvaarten met een gasballon: Je bent er één

met de natuur. Alsof je op een andere planeet bent of in het heelal ronddobbert. Een wolk ben je, zonder contact met de aarde. En je hebt geen enkel gevoel van beweging meer. Zo raak je daar onder de indruk van de grootsheid van de natuur en de allesomvattende, overweldigende stilte. Je gaat gewoon fluisteren. En als je dan weer daalt, is het in plaats van andersom. Dan is het net of er zich een wonder voltrekt”. 

    

  

Aan die woorden moet ik telkens denken, wanneer ik dat wonder in de ballonmand mag beleven. Het ronddobberen en ongedwongen genieten van de natuur vanuit het vogelperspectief heeft zijn onbetwiste charme en geniet een hogere prioriteit dan avontuurlijke wedstrijdvaarten met alle risico`s van dien. In deze entourage wel te verstaan…   Ben Bläss

     
 

12

Aandacht voor diverse meetings

Foto's: Nienke Bos

 
   

Daan Elfring en Rik Kornet vragen de aandacht voor het volgende: De voorbereidingen voor de 19e editie van de Friese Ballonfeesten zijn al weer, enige tijd, in volle gang. Nederlands grootste ballonevenement zal dit jaar worden gehouden van woensdag 28 juli t/m zondag 1 augustus 2004. Ook dit jaar kunnen er in totaal

weer 35 ballonnen deelnemen. De Friese Ballonfeesten worden gehouden in Joure. Naast het opstijgen van ballonnen is er een daverend dag- en avondprogramma. Als u dit jaar deel wilt nemen aan de Friese Ballonfeesten (inschrijfformulier en voorwaarden), of meer informatie wenst, kunt u een mailtje sturen naar Rik Kornet of Daan Elfring . Indien u geïnteresseerd bent om deel te nemen met een gesponsorde ballon dan kunt u eveneens een mailtje sturen. Wij zorgen dan dat u in het bezit komt van een sponsorbrochure van de 19e Friese Ballonfeesten. Via onze site kunt u het programma van afgelopen jaar bekijken. Mocht u vragen hebben omtrent de organisatie, sponsorbrochure of uw deelname, dan kunt u contact opnemen met één van ondergetekenden. Wij zien u graag bij de 19e editie van de Friese Ballonfeesten in Joure.

Daan Elfring - 0513411073 - 0655118994 en

Rik Kornet - 0566621601 - 0620016017


Marc Verhelst uit Belgie wil graag de 1e Zwijndrechtse ballonmeeting onder de aandacht brengen. Dit evenement staat gepland op 10 en 11 juli 2004. Zwijndrecht is komende door de Kennedytunnel van Antwerpen de 1e gemeente richting Gent. Er worden 25 ballonnen gevraagd. Men is nog op zoek naar enkele Nederlandse ballonvaarders met gewone ballonnen en/of special shapes. Publiciteit verzekerd, geen inschrijvingsgeld, het gas, eten en drinken en opstijgen in CTR wordt allemaal betaald door de organisatie. Marc is bereikbaar via email.


Tot slot een oproep van Geert Sprenger. Beste Ballonvrienden, ook dit jaar wordt er weer een driedaags ballon weekend georganiseerd te Gemert en wel op vrijdag 18, zaterdag 19 en zondag 20 juni 2004. In het verleden nodigde ik een aantal ballonvaarders uit voor dit weekend maar kreeg later te horen "waarom heb je mij niet uitgenodigd?". Om dit te voorkomen, deze oproep. Gemert wordt voor het 14e jaar georganiseerd door de Rotaryclub Gemert, Beek en Donk, Lieshout en heeft tot doel gelden bijeen te brengen voor lokale goede doelen. De organisatie vraagt alleen per avond 2 passagiers mee om hoog te nemen. Wij bieden daarvoor aan: eten, gratis gas, consumptie bonnen, overnachting voor ballonvaarders die van ver komen, overdag entertainment en publiciteit in een speciale uit te geven ballonkrant met een oplage van 70.000 stuks verspreid in de regio Helmond. Op aanvraag stuur ik

graag een exemplaar van het laatste jaar op. De inschrijving is beperkt voor maar 16 ballons.

Geert Sprenger is bereikbaar via Email

     
 

13

Spotters Corner

 
     

Een vrolijke lapjesballon uit de fabriek van Cameron.

Een A-275 voor Engeland

Een Ultra Magic M-130 voor

Danny Spelmans uit Belgie.

Het kenteken is OO-BKF

De nieuwe (2e) Moes voor Geert

Pals uit Ter Apel is klaar.

Een Kubicek BB45, PH-GPS

    

Kubicek Balloons uit Tsjechië leverde de twee linkse ballonnen van het type BB30 aan Spanje, twee dezelfde ballonnen voor de Europese verkiezingen. Al het geel in beeld is één en dezelfde ballon met 3 verschillende opschriften, deze BB37 ballon gaat naar een klant in Zwitserland.

    

PH-EDE, deze Cameron Z-160 wordt half Juni verwacht en zal worden bestuurd door Peter van Harten van Eep van Harten's Ballonvaarten VOF

PH-VNK, een Cameron Z-120 die bij ons in het

hoge noorden gaat varen. Het is de nieuwe ballon van Bert Stuiver uit Odoorn

    

Een klein lieveheersbeestje,

nou nee, het is een behoorlijke

joekel deze Cameron Z-275

Een model Racer uit de Spaanse Uitra Magic fabriek

   

Een Kubicek BB22 voor Frankrijk

    

  

     

Cameron levert deze beauty aan Japan, een kleine O-90

Nog een kleine Cameron Z-90

voor Engeland

Een Ultra Magic wedstrijd Racer

voor Steve Jones

    

En ook deze pracht blijft in

Engeland, een Cameron Z-275

Wat het is ??,  een Cameron

kratje bier, te zien in Duitsland

Deze vrolijke Ultra Magic Bever

gaat ook naar Duitsland

    

    

Belgie, eat your heart out. Deze werkelijk superschitterende "Carrera" ballon zal binnenkort jullie luchtruim doorkruisen. De Cameron ballon is besteld door Koen Audenaert en Marc Steyaert van Atlantic Ballooning BVBA. Prachtige kleurencombinatie, rood, zwart, goud en wit. Het kenteken gaat worden OO-BYR. Het absoluut grote geheim van deze ballon is het volume. Op de visual zie je dan ook dat die gegevens zijn weggepoetst. Nog even geduld dus op de officiële bekendmaking. Koen is bekend van de Kinno en de Smurf special shape en hij is een graag geziene gast op ballonevenementen in Nederland. Koen, graag dit jaar met deze ballon. De Porsche onder de ballonnen. Daarnaast de visual (met dank aan Bart) van de nieuwe Bud E. Beaver. Hij lijkt een beetje op de Mr Potato Head, eigenlijk is het ook dezelfde ballon. Mr. Potato Head ondergaat een extreme makeover en wordt veranderd in een bever. De ballon wordt op verschillende plaatsen veranderd: andere handen, ander gezicht, ... Toch zal deze ballon een ander registratienummer krijgen.

      

PH-WJH, Cameron Z-160 voor

Bert ter Horst uit Enschede

Cameron Z-150, Duitsland

      

Schroeder Fire Balloons G 30/24 

PH-HPY, Fun Balloons B.V.

    

De nieuwe van Jos Bosch

uit Belgie

Een Cameron Z-150

voor Duitsland

Een special shape gemaakt door Amazon Balloons

     
 

14

Nieuw portal

Tekst: Adrie Spierenburg

 
     

Beste Ballonvaarder en/of ballon geïnteresseerde, hierbij heb ik het genoegen om je uit te nodigen een kijkje te nemen op een nieuw portal over ballonvaren: www.ballonvaart.startbewijs.nl Deze is in opbouw en bevat nu veel foto´s van A3 Ballon. Als je een foto op je site hebt waarvan je denkt dat deze in een groep past, dan ontvangen we graag de url van de locatie waar deze foto staat (van je eigen site) zodat we de huidige kunnen vervangen. (het heeft dus geen zin om foto´s te sturen) Alleen het url adres van de foto op je site is bruikbaar. Deze is te vinden door op de desbetreffende foto met je rechtermuisknop te klikken, dan eigenschappen en de url kopiëren en dit URL adres aan de webmaster verzenden. Aanmelden is voorlopig gratis onder voorwaarden dat je de portal site: www.ballonvaart.startbewijs.nl ook op jouw site linkt.   Adrie Spierenburg

     
 

15

Down Under

Tekst: Bennie Bos, Foto: Alex-Jan Barends

 
     

Alex Jan Barends en Dinand Velener zijn nu al bijna een maand Down Under en beleven het ene avontuur na het andere. De Haan special shape is zeer geliefd in Nieuw Zealand. Via hun website doen de jongens regelmatig verslag en verschijnen er nieuwe foto's.

Je kunt met ze babbelen via het gastenboek. Het volledige verslag verwacht ik in één van de volgende Hot Air Magazine's te publiceren. Op dit moment zitten de heren in Auckland en bereiden zich voor op de tweede meeting. Het witte van de benen van Alex slaat zo langzamerhand een beetje om naar chocoladebruin. Alex moet zich nu helaas weer gedragen want zijn vriendin, de always charming Debby, is inmiddels ook gearriveerd.

      

Bennie Bos

     
 

16

Deelnemers World Gas Championship

Lijst en logo: officiële website

 
     

De voorlopige deelnemerslijst zoals die op 12 April bekend was van de 10e FAI World Gas Balloon Championship welke plaats vindt van 8 t/m 15 September 2004 in Bitterfeld Duitsland .

Enkele namen vallen op, zoals Luc van Geyte en Uwe Schneider.
Belgie, Bob Berben en Luc van Geyte, ballon D-OBYN
Engeland, Janet Folkes en Colin Butter, ballon HB-BJS
Belgie, Ronny van Havere en Philippe de Cock, ballon OO-BCX
Amerika, Mark Sullivan en David Levin
Italié, Enzo Cisaro en Giovanni Aimo, ballon I-OECM
Duitsland, Gerhardt, Astrid - Haggeney, Dominik
Engeland, Tom Donnelly en David Sutcliffe
Amerika, Bruce Hale met een onbekende co-pilot
Duitsland, Peter Krafczyk en Uwe Schneider
Zwitserland, Theres Hügli-Trummer met een onbekende co-pilot
Amerika, James Hershend en Richard James
Frankrijk, Thierr Dr. Villey en Philipe Buron-Pilatre,
Oostenrijk, Gerald Stürzlinger met een onbekende co-pilot
Frankrijk, Xavier Waymel en Jean Michel Francois, ballon F-GEAC

Duitsland, Wolfgang Oberloher en Paul Oberloher, ballon D-OBIL

Informatie op de officiële website van de World Gas Balloon Championship

     
 

17

Churchill Dog

Foto's: Lindstrand

 
     

Enkele fraaie luchtfoto's van de splinternieuwe Churchill Dog welke onlangs beschikbaar werden gesteld door de fabrikant van deze special shape, Lindstrand Balloons in Ostwestry, Engeland.

    

     
 

18

Het nieuwe seizoen kan beginnen

Tekst: Bennie Bos, Foto's: Nienke Bos

 
     

Tijdens één van onze jaarlijkse crewdagen werd er weer even lekker bijgekletst over allerlei ballonzaken en de opening van het komende vaarseizoen. Allerlei zaken passeerden de revue onder het genot van hapjes en drankjes uit de keuken van de moederkloek. Onze piloot had de nieuwe crewtraining bedacht bestaande uit het 30 keer boven het hoofd optillen van de met gasflessen gevulde mand. Voor onze leden met te korte armpjes een makkie (hè Niels). De training is zwaar, mocht het namelijk niet lukken dan gaat iedereen 30 minuten het schavot in (zie foto onder). Op zich is dat nog niet zo'n zware straf, zei het niet dat de gierkelder op de voorgrond nog tot voor kort in gebruik was en de zaak nog niet leeg was gehaald. De lachende gezichten op de foto zijn dus maar schijn. Het feest kan weer beginnen, laat de zomer maar komen.   Bennie Bos

    

    
     
 

19

Nieuws van Ultra Magic

Tekst en Foto's: Ultra Magic

 
   

De ervaring en het plezier om helemaal alleen, veilig vastgesnoerd op een comfortabel stoeltje, onder een ballon te hangen, is tot nu toe voor de meeste mensen een droom gebleven. Veel piloten zagen het idee wel zitten, maar waren nog erg gereserveerd tegenover deze manier van varen. Dit gaat veranderen. Na een

lange testperiode door onder andere de vaste testpiloot Uwe Schneider, maakt Ultra Magic met grote trots bekend: “The ultimate flying machine for one” – The SOLO. Ontwikkeld met speciale aandacht voor veiligheid en comfort biedt de SOLO alles wat je verwacht van een Ultra Magic ballon maar met alle voordelen van een éénpersoons lichtgewicht systeem. Wij bieden een totaal veilig en comfortabel systeem. Geconstrueerd van hoge kwaliteit roestvrij staal. Ontwikkeld met een veilige bevestiging van de cilinder welke op eenvoudige wijze te verwijderen is voor tanken of transport. Zowel 20 als 30 kilo tanks kunnen worden bevestigd. Verstelbare zitting, voet en hoofdsteun. 5 punts harnas met quick release bediening. Het branderframe kan eenvoudig

gedemonteerd worden voor transport. Het brander frame heeft een draaibare kop zodat inflaten eenvoudiger wordt bij winderige situaties. Zodra de ballon rechtop staat kan de brander worden vergrendeld tijdens de

vaart en de landing. De output van de speciaal ontwikkelde brander is geoptimaliseerd voor maximale performance. Met de SOLO heeft men nu dezelfde veiligheid als een dubbele brander. De tank van de SOLO heeft een uniek onderdeel, de Fuel Reserve, ingebouwd in dezelfde cilinder. Dit bied een normale vaart met de rechter hendel terwijl je de brandstof in de gaten kunt houden via een speciaal spiegeltje. Met de linker hendel kun je de reserve van 15 procent bedienen en daarmee altijd veilig landen. Ook is er de optie voor een hydraulisch bedieningssysteem waarmee je brander niet steeds boven je hoofd hoeft te bedienen. De SOLO is leverbaar in de types H-31 en V25. Alle verdere informatie vindt je op de site van Ultra Magic. Tegelijk met het op de markt brengen van de SOLO,

is ook de DUO leverbaar. De naam maakt al een heleboel duidelijk, een dubbelzitter. De ballon die hierbij geleverd wordt is een H42 of een H56. Ook meer info over deze dubbelhopper op de website. Ten slotte een

bericht over een nieuwe stof. Al vele jaren is de Ultralast stof een begrip. Deze zeer dicht gewoven stof met een coating aan 2 zijden, is enorm sterk. De duurzaamheid van deze stof betekent dat de meeste ballonvaarders hun top laten uitrusten met Ultralast. Veel piloten laten zelfs hun complete ballon in deze stof uitvoeren en varen daar gerust 800 uur mee, waarna ze terug komen en dezelfde configuratie bestellen. Met trots presenteren wij nu de UltraLite stof welke vele van de eigenschappen van de Ultralast heeft maar veel minder weegt. Ook deze stof is dubbel gecoat. UltraLite is ook extra bestand tegen water, schimmel, kleurvervaging en de schadelijke effecten van ultra violet straling. De treksterkte is groter dan onze standaard Ripstop stof en weegt 25 procent minder. De nieuwe stof is leverbaar in 6 kleuren. Alle informatie over de nieuwe Ultra Magic producten vindt je op de website.   

     
 

20

Mobilux Trophy 2004

Tekst en foto: Mobilux

 
     

De Mobilux Trophy is in alle opzichten een Internationale wedstrijd voor heteluchtballonnen, die sinds 1996 door de Luxemburgse CLA wordt georganiseerd. 30 tot 40 wereldwijd beste piloten komen elk jaar weer naar Luxemburg naar deze internationale wedstrijd, één van de acht officiele wedstrijden die door de FAI als

categorie 1 wordt bestempelt en als wereldwijde classificering telt. Omdat de Mobilux Trophy meestal vlak voor nationale kampioenschappen plaatsvindt, is dit een goede voorbereiding voor de teams. In 2000 is deze wedstrijd onderdeel geworden van de World Honda Grand Prix en ontstond zo een wereldwijde wedstrijd op meerdere locaties. Deze WHGP wordt gestreden in de USA in Monroe, in Luxemburg in Bourscheid (althans tot nu toe), en in Japan in Montegi. In 2000 waren wij de eerste die een systeem hadden waarbij de toeschouwers op reusachtige beeldschermen de verrichtingen van de ballonnen konden volgen. In 2002 had de Mobilux Trophy als eerste de beschikking over de "elektronische observer", een GPS ontvanger welke elke beweging van de ballon registreerde. Nadat alle data van de GPSen in de computer was geladen kon zeer eenvoudig de scores worden bepaald. Maar de Mobilux Trophy is niet alleen een sportieve prestatie op hoog nivo, maar bied ook een geweldig gratis schouwspel aan onze bezoekers en draagt bij aan de luchtvaart bekendheid van Luxemburg. De Mobilux Trophy werd elk jaar, zoals genoemd, gestreden in Bourscheid. In het jaar 2004 heeft de organisatie besloten dit te verplaatsen naar het mooie abdijlandschap van Echternach. Als één van de hoogtepunten is er de traditionele night-glow aan het meer in Echternach. Deze vind op de avond van 31 juli plaats. De Mobilux Trophy vindt plaats van 28 juli tot 1 augustus.   Mobilux

     
 

21

Paasavontuur in Marl

Tekst: Bennie Bos, Foto's: Bennie en Nienke Bos

 
     

Ooit omschreef men mij de gasballonstartplaats in Marl als mooiste van Duitsland. Tijdens het afgelopen paasweekeinde kreeg ik de kans te onderzoeken of dit klopte. Marl ligt net ten noorden van het immense Ruhrgebied in West-Duitsland en vanaf mijn richting niet erg moeilijk te bereiken. Na een rit van 2 uur lieten

we de autobaan achter ons en moesten het laatste stukje nog even door de bebouwing. Dankzij een keurige routebeschrijving was dit geen enkel probleem. Gebouwen zoals de Aldi waren welkome herkenningspunten, achteraf bleek de Aldi gewisseld te zijn voor de Schlecker maar dat terzijde. We arriveerden rond het middaguur en zagen dat een aantal gaskarren al stonden opgesteld. Grote afwezigen waren de gasauto's. Vrachtwagens met vele tanks waarin het gas wordt aangeleverd. Men beschikt hier namelijk over een keurige afsluiter op het grote waterstofnetwerk en kan zodoende de ballonnen direct vullen. Wat stond er tijdens dit paasweekeinde te gebeuren. Het 10e nationale Duitse gasballon kampioenschap gecombineerd met de 2e Europacup. De dagen vooraf waren erg spannend, het weer zat niet echt mee en de kansen dat het evenement zou plaatsvinden waren niet eens

zo hoog. Donderdag, we staan in de startblokken, Camera en lens keurig opgepoetst, de geheugenkaarten leeg gehaald, accu's boordevol stroom gepompt, de nootjes voor in de auto klaargelegd en dan het bericht van organisator Willy Eimers. "De start is 24 uur uitgesteld". Aj, als dat maar goed komt. Wachten, wachten

en wachten. Van de plannen om even lekker de hamer ter hand te nemen en het kippenhok af te timmeren komt niks terecht, gaat het door of blazen ze de zaak helemaal af ?? Vrijdag om 19.48 uur, een email van Eimers, "die Wettfahrt findet statt", en dat betekent zoveel als, het gaat dóór of zoals de Friezen zeggen "It giet oan !!!!". Toch maar even een tas klaargezet met extra truien en een sjaal want men beloofde ons een nachtvorstje. 20 ballonnen zouden er aan de start verschijnen waaronder 2 nieuwe, de spotters waren al helemaal uit hun doen. Om eerlijk te zijn, ik natuurlijk ook, want ondanks dat ik al vele gasballonnen gezien heb, 20 is voor mij ook wel erg veel. Deze Europa-Cup werd mede gezien als test evenement om de nieuwe regels voor de gasballonwedstrijden uit te proberen. Deze regels zullen waarschijnlijk vanaf 2005 gebruikt gaan worden in nationale en internationale

gasballonwedstrijden. Op het veld wordt direct begonnen met het vullen van de eerste netballon en dankzij de rechtstreekse aansluiting gebeurt dit met een verbazingwekkende snelheid. Als die oude ballon dat maar kan bijbenen. Binnen een half uurtje staat de oude Warsteiner dame triomfantelijk te stralen. Als Duitsers zich

opwinden, merk je dat direct. De tweede ballon die klaar werd gelegd, was uitgeleend geweest aan een ander team. Een gasballon moet je met de nodige zorg inpakken en niet met de mentaliteit van een heteluchtballon, kwak maar in de zak. De rubber afdichtingsring welke de chute hermetisch moet afsluiten was erg onprofessioneel behandeld. In de ring zit een staalkabel en deze is zeer kwetsbaar. Deze lag hier dubbel in het ballonpakket en de kans was aanwezig dat de staalkabel geknikt was waardoor de chute zou gaan lekken wat natuurlijk funest is voor een gasballon. Direct werd Eimers erbij geroepen en na de nodige scheldwoorden die ik niet wil herhalen bleek de schade mee te vallen. Tevens had men de draagring losgekoppeld van de ballon, "verdorie, weer een half uur extra werk". Nadat de ballon was opgebouwd werden los naast de mand twee zakken zand geplaatst waaraan het uiteinde

van de riplijn werd geknoopt. Willy legt uit waarom, "Als door wat voor reden dan ook de ballon er vandoor zou willen gaan, dan zou door het gewicht van de zandzakken die aan de riplijn hangen, de chute vanzelf worden getrokken en de ballon direct weer dalen. Niet meer dan 2 zakken want anders bestaat de kans dat de riplijn afknapt en is ons probleem vele malen groter doordat de ballon er onbemand van door gaat.

    

     

De nieuwe D-OASH wordt uit de zak gehaald en van menig spotter gaat het hart sneller kloppen. Een mooie verse ballon, helaas ook in de kleur geel en daarmee is de gasballonwereld al zo heel sterk vertegenwoordigd. Voor de volgende ballon had Willy assistentie nodig in de vorm van zitters, en zitten mag ik graag (onder).

Bij het opzetten van een moderne gasballon gaan een aantal mensen op de rand zitten zodat de ballon half gevuld kan worden. Omdat deze D-OEIM een kleintje was (500m2) waren 3 man genoeg. Als de ballon opbolt gaat de stof onder je kont behoorlijk trekken en wil de ballon maar één ding, omhoog. Op commando springen we eraf en torent dit kleinood meters de bewolkte lucht in. Met deze techniek springt de chute automatisch op zijn plek waarna de ballon kan worden afgevuld. Rainer Herkenhoff is druk doende om de scheurbaan van zijn netballon "Karstadt" met verse strippen ballontape dicht te plakken. Op het veld zien we een vertrouwde verschijning, een man in een schots rokje (brrrrr). Hij heet Klaus en heeft een zeer moeilijke achternaam maar is altijd bij gasballonstarts aanwezig.  Nienke legt als grap uit dat het dan "Die man" moet heten, want op school heeft ze geleerd dat "Die" vrouwelijk

Deze foto: Luc Buyle

is. Ondertussen hadden de "Teuto" boys hun "Karstadt" ballon opgezet en hielpen wij Rainer even mee om zogenaamde regenkapjes te plaatsen op de nieuwe stukken touw van het net welke later nog aan de mand moest worden vastgezet. Deze kleine kunststof rondjes verhinderen dat regenwater via de touwen de mand

in zou lopen. Een simpele maar doeltreffende methode. We stonden onder de ballon nog wat te kletsen toen er plots een windvlaag op stak. Door het gewicht van de vele zandzakken aan de netten en de manden is dat normaal geen probleem, het wiebelt hooguit wat heen en weer. Echter de netballon D-OBCA naast ons kreeg het op de heupen en verplaatste zich compleet met al zijn zandzakken richting bosrand. "Dat gaat niet goed" schreeuwt Klaus en we springen allemaal dwars door ons net naar het net van de buurman. Net een meter voor de takken hebben we controle over de ballon. Vanaf de andere kant van het veld komt men direct met extra zandzakken aanlopen. We slepen de ballon in zijn geheel terug naar zijn plaats en verzwaren de netten met extra ballast. De eigenaar van de ballon heeft niks gemerkt, hij was er niet. Dat is echter normaal, als een ballon éénmaal staat kun je hem in principe

onbeheerd achterlaten. Ik zeg, in principe. Eén overijverige ballonfotograaf die volgens mij vandaag voor het eerst met gasballonnen te maken had, stond onder een netballon vlakbij een vulslurf foto's te maken. Geen enkel probleem, maar wel als je gaat flitsen met je camera. Hij werd dan ook direct in zijn kraag gegrepen en

verzocht dat nooit, maar dan ook nooit meer te doen. Hem werd even uitgelegd wat een vonk bij het uiterst brandbare waterstofgas kan doen. Ik dacht even weer aan de Hindenburg. Op het veld liep een Jack Russel rond. Voor de nietkenners, dat is een hond. Om zijn nek had hij een crewpasje waarop stond "Einstein, hund vom chef". Dat was duidelijk, dit was de hond van Willy Eimers. Iederéén werd door hem begroet (besnuffeld) en op het hele veld kwam je hem tegen. Maar vooral in de buurt van de cateringtent. Maar ja, daar waren wel meer mensen niet weg te slaan. Perfect verzorgd en bovenal gratis voor alle deelnemers en genodigden. Hete koffie, frisdrank, bier, worst, grote plakken cake, worst, belegde broodjes, worst, negerzoenen, worst, grote chocolade paashazen, worst, bakken vol snoep, worst, beschilderde verse eieren en noem maar op. Had ik de worst al genoemd met die heerlijk

zoete mosterdsaus ??? Nienke had de negerzoenen ontdekt, af en toe was ik haar even kwijt en kwam ze met een big smile weer onder de tent vandaan. Als ik zeg dat het kind er die avond en nacht 15 van die bruine dingen achterover heeft gedrukt, lieg ik niet. Van Willy kreeg ik toestemming op het dak te klimmen.

     

     

Op het clubgebouw had ik net even een andere hoek voor de camera. In de verte bespeurt iemand een klein gaatje blauwe lucht, "nog even en de lucht breekt open en staan we hier met elkaar bruin te bakken". Zo snel als het gaatje kwam, zo snel was het ook weer weg. Slecht weer was het echter niet, wel bewolkt

en af een toe een klein miezerbuitje. Rainer had net met de meteo gebeld en die gaf aan dat dit de laatste nattigheid moest zijn geweest. De D-OOWE werd wel op een heel bijzondere manier opgezet. De ballon is van het nieuwe type maar men wilde vandaag een experiment doen om de ballon net zo op te zetten als een netballon, dus zo lang mogelijk laag boven de grond houden en vlak voor de vaart de mand eronder en dan de ballon omhoog. De reden voor dit alles was de ervaring die men tijdens de afgelopen Gordon Bennet had beleefd. De netloze ballonnen stonden al klaar waarbij ze hoog boven de mand staan. Er stond toen veel wind en menig mand is toen beschadigd doordat de ballonnen stevig stonden te schommelen. Door nu op de touwaansluitingen van deze ballon zandzakken te hangen kon de ballon niet hoger dan twee meter. Het eerste vullen en opzetten gebeurde wel met de

zitmethode. Daarna bleef er een raar uitziende half eitje staan, het leek wel een negerzoen, hou Nienke in de gaten !! Via lijnen die met speciale carabiners konden worden gevierd, kon de ballon, met veel mensen langzaam op hoogte worden gebracht. Het experiment slaagde, het opzetten duurde echter veel langer dan

normaal. Ik sprak met de ballonmeister hierover en hijzelf had hier geen goed gevoel over. "Iedereen moet precies weten wat hij moet doen en je hebt toch vaak onervaren mensen erbij, dus de kans dat er iets mis gaat is zeker aanwezig. Dus of deze optie opweegt tegen het risico van schommelende ballonnen, ik weet het niet". In ieder geval slaagde deze proef op één kleinigheidje na. Bij één persoon zat er, buiten zijn schuld om, een knoop in het touw waardoor de zaak stagneerde. Heel toevallig gebeurde dit bij een zeer bekende gasballonpiloot. Even later werd de mooiste ballon van het veld opgezet. Vergeleken bij het andere materiaal sprong deze bijna nieuwe ballon er helemaal uit door zijn kleur, spier en spierwit. Het was de beurt aan de "Miche" om gevuld te worden. Vele foto's had ik al van deze beauty gezien maar dit was voor mij het eerste live optreden. Een emotioneel moment. Nienke

werd uitgenodigd om plaats te nemen op de rand van de ballon voor de eerste vulling. Toen de ballon begon te trekken werd de gaskraan gesloten en sprong iedereen tegelijk naar voren waarna zich een schoonheid van een ballon aan de bezoekers liet zien waar ik even stil van werd. Nienke hielp later nog even met het

opvouwen van de grondzeilen. Er bleken een paar touwen verdraaid te zitten aan de ring en die moesten van het houtje af om opnieuw vastgezet te worden. Dit is een hele klus, ook voor de 5 man die op de rand stonden te trekken, want de ballon wil maar één ding, omhoog. Uiteindelijk is dit natuurlijk allemaal goed gekomen. De "Telefonbau Marienfeld" netballon was een beetje scheef onder het net terecht gekomen, zo bleek toen het gevaarte éénmaal overeind stond. Dit loste men op door aan het net te gaan hangen en de ballon naar beneden te trekken. Door de ballon zelf tegen de grond te stuiteren hoopte men dat hij er wat rechter onder zou komen.  Het was net een enorme skippy bal. De meeste ballonnen stonden nu overeind, enkelen lagen nog plat maar bleven even liggen tot na de briefing van 18.00 uur. Deze briefing vond plaats in de nieuwe hal van de club. Alle piloten werden

opgeroepen voor de presentielijst en het kenteken van hun ballon werd genoemd. Af en toe wil men nog wel eens wisselen van ballon maar nu moesten de gegevens kloppen. Te meer omdat er vliegvelden op de vaarroute lagen. Willy heeft de grootste lol, "het leek er niet op maar we hebben prachtig weer gekregen". 

   

     

Die opmerking was natuurlijk cynisch bedoeld. Hij bedankte iedereen voor het komen naar deze mooie locatie welke beschikbaar werd gesteld door de BCW, de Ballon Club Westfalen. Hij vond de deelname perfect aan de Duitse kampioenschappen, maar de deelname aan de Europacup viel hem tegen. Hij had graag de gasten

verwelkomd uit landen zoals Zwitserland, Zweden en Nederland. Hij gaat verder met de opdrachten. Allereerst moeten de piloten een doel kiezen waar ze willen markeren. Dit gebeurt in dit geval niet met een echte marker maar met de mand, de landingsplek dus. Ze krijgen hier op voorhand 1000 punten voor en de afwijking wordt later procentueel verrekend. Dan gaat het natuurlijk om de langste afstand, voor elke 100 meter 1 punt. Er gold een speciaal strafpuntensysteem voor overschrijding van de vaartijd, deze was gesteld op 18 uur. In de eerste 5 minuten na aflopen van die tijd, 50 punten per minuut eraf, de tweede 5 minuten 25 punten per minuut eraf en nog langer 2 punten per minuut. Ook de tijd dat men werkelijk in de lucht zat telde mee. Voor elke minuut varen, ook 1 punt erbij. Willy was zeer gelukkig met het feit dat de druk op de waterstofgas leiding toevallig vandaag zo hoog was,

het heeft het vullen danig bespoedigd. De meteo gaf de volgende gegevens. Het front was voorbij en lag nu op de lijn Brussel - Berlijn en trok zuidwaarts. Tot 3000 voet een windrichting uit 20 graden met een snelheid van 15 knopen. Daarboven zou de wind een beetje krimpen (naar links draaien) en de snelheid iets toenemen.

Ook zakte de temperatuur behoorlijk. Op dikke 3 kilometer hoogte was het min 8 graden. Warme kleding was dus gewenst. De ballonnen zouden dus naar zuid, zuidwest gaan. Volgens het idee een schamp langs Belgie en dan Frankrijk in. Later hoorde ik dat er 9 ballonnen boven St Hubert gesignaleerd waren. Er werd even duidelijk afgesproken dat alle nachtverlichting vóór de start gecontroleerd zou worden. Vaak kwam het voor dat piloten de verlichting niet in orde hadden terwijl er beneden aan de grond geschreeuwd werd om deze aan te doen. Willy was heel strikt en wenste geen "gedonder". "Werkt het niet dan wordt er niet gestart". De volgende briefing werd gepland om 22.00, om 22.30 moesten de piloten de coördinaten van hun zelf gekozen doel inleveren bij de zoon van Willy. De start was nog steeds voorzien voor 01.00 in de nacht.  Piloten werden verzocht om binnen 4 uur na de

landing het wedstrijdcentrum te bellen om dit door te geven. De briefing ging verder in rap Duits. Toen ik toevallig even door het openstaande deurtje naar buiten keek, geloofde ik mijn ogen niet. Droomde ik of zag ik de zon schijnen. Ik ging naar buiten waar ik mijn vermoeden bevestigd zag. Een gevoel van ADHD kwam

over mij en als een gek begon ik foto's te maken, ik was weer helemaal in mijn sas, wat een prachtige beelden kreeg ik hier voor mijn lens. Heel veel gasballonnen in de stralende zon, een uniek moment. Een half uur lang was ik bezig om vanuit de gekste hoeken en gaten mijn foto's te maken. De woorden die Willy een uur geleden uitsprak "we hebben prachtig weer gekregen", bleken toch bewaarheid te worden. Al mijn verloren gegane energie moest ik weer op peil brengen door een lekkere knakworst met saus. De kleine waren op en men had nu de lange exemplaren in de pan. Einstein vindt iedereen aardig die worst eet en gaat dan ook keurig voor die persoon zitten. Het begon langzaam donker te worden, de vogels begonnen te fluiten en het hele scenario begon aan deel 2 van de show. Een aantal knapen waren bezig schijnwerpers te plaatsen. Absoluut nodig voor de sfeerfoto's bij nacht. Toen

het donker genoeg was werden de statieven uit de kofferbak gehaald en de mooiste plaatjes werden geschoten. Langzamerhand begonnen ook de netballonnen met de voorbereiding. De mand moest er nog onder en de ballon moest nog omhoog. Een zwaar klusje. We gingen helpen bij de F-PPSE, de "Petit Prince".

  

      

Dit is de ballon van de meervoudig Gordon Bennett winnaars, de gebroeders Leys. Zij gingen de vaart samen maken met Bob Berben en Benoit Simeons. Hun eigen ballon werd afgestaan aan Philippe de Cock omdat de "Begica 2" nog in onderhoud was. Philippe liet zich vergezellen door Luc van Geyte. De zakken van de "Petit

Prince" moesten worden verhangen om zodoende de ballon omhoog te brengen. Er hangen per touw 6 zakken op een meter hoogte. Deze zakken wegen ongeveer 12 kilo per stuk. Onder commando van Benoit ging de eerste zak eraf en werd aan een andere ring weer vastgezet. De ballon kwam al iets omhoog, de overgebleven zakken echter ook. Stuk voor stuk werden de zakken overgezet en steeds hoger hingen die zware jongens. Trots zag ik zelfs Nienke de zakken verhangen. Een aantal mensen kregen de zakken niet meer los, die inmiddels al meer dan 2 meter hoog hingen. Benoit klom op de rug van Bob waarna ik en enkele anderen de zakken van onderen optilden om hem de gelegenheid te geven de haak los te halen. Langzaam werden daarna de zakken op de grond langs het touw geschoven waardoor de ballon weer hoger kwam. Aan de ring werden touwtjes met carabiners geknoopt. Dit was 

de uiteindelijke plek voor de zakken die mee de lucht ingingen. De rest bleef aan de mand om te zorgen dat de ballon aan de grond bleef. Alle overgebleven zakken gingen op de kar en konden terug naar de zandbak. Daar stonden we even later gezellig de boel weer leeg te schudden, het houdt je warm. Achter ons was nog

een netballon aan het gas bijvullen. Als het kouder word, krimp het gas en kan er weer een beetje bij. Plots schoot hem de slang van de vulkoker af. Iedereen in Marl die op dat moment al lag te slapen kon weer overnieuw beginnen. Gelukkig zit er altijd iemand bij de hoofdkraan. Rainer was met zijn laatste voorbereidingen bezig. Eerst werd alle apparatuur opgehangen en getest. Aan de ring hing een ouderwetse barograaf, dit voor registratie van de hoogte tijdens de vaart. Ook werd er hier gebruik gemaakt van de bekende loggers. Transponders voor radar en radio's voor het contact, GPS en zelfs het mobiele toilet was aan boord. De verlichting werd getest en de kaarten klaargelegd. Daarna hebben we de ballon helemaal uitgeleveld. Hij weet dan precies hoeveel zakken er bij de start weer vanaf moet.

Rainer had zijn doel enkele tientallen kilometers ten oosten van de Franse stad Dijon gezet op een klein

vliegveldje. Ook had hij weer zijn schommel opgehangen. Altijd een zeer komisch gezicht maar zeer doeltreffend. Je zit op kijkhoogte terwijl je co-piloot ligt te slapen. Het begon echt koud te worden, zeker als er af een toe een klein windje de kop opstak. Het hele deelnemersveld was één dansende massa ballonnen,

werkelijk schitterend om te zien. Het uur U naderde en iedereen was startklaar. Exact om 01.00 uur op éérste paasdag ging de launchwindow open en begon men met één van 11 aanwezige Warsteiner ballonnen. "Anluften" en alle handjes los, "Festhalten" en nog een zak zand eraf. In alle stilte vertrok de eerste ballon. Alle 19 deelnemers werden stuk voor stuk naar de westkant van het veld getrokken waarna ze op een mysterieuze manier het luchtruim kozen. Het launchteam gaf elke gestarte ballon een nummer mee, dit waren de minuten dat de ballon na 01.00 uur gestart was. 18 uur later moest men weer aan de grond. Het gevoel wat je hierbij als toeschouwer ervaart is eigenlijk niet beschrijfbaar maar heeft iets van "bedankt, dat ik dit allemaal mag meemaken". Eén deelnemer gooit zijn verlichting overboord waarna deze bijna blijft hangen in het hekwerk van het veld. Zijn crew schreeuwt hem nog

na, "weet je wel hoeveel werk ik er aan gehad heb om die dingen te maken???" We blijven achter in een leegte waar een aantal crewleden de laatste zakken zand nog moeten leegschudden. De cateringtent was inmiddels afgebroken en alles wat ons restte waren de zwarte vlekken met daaronder de knipperende lampjes tegen de heldere sterrenhemel. Als je niet beter wist, zou je bij deze beelden vreemde gedachten krijgen. Bennie Bos

  

    

De laatste informatie komt van de hand van de gebroeders Buyle: Na uren zenuwachtig afwachten kregen we dan toch, zei het met mondjes maat, wat nieuwe informatie binnen van het Belgisch front! Philippe, Luc en Jos zijn veilig geland in de omgeving van Poitiers (F)... de D-OBYN 'Miche' bleef 18 uur minus 20 minuten in de lucht. In dezelfde omgeving zette ook Volker Kuinke de D-OZAM 'Zamek' aan de grond. Benoît, Bob, Vincent en Franzi wisten de F-PPSE 'Le Petit Prince' 18 uur minus 3 minuten in de lucht te houden en vonden een veilig onderkomen op 2 mijl van hun vooraf vastgelegde doel... van precisie gesproken! Zondagavond om 22u45 werd ons door Sebastian Eimers, Second Competitionmanager, bevestigd dat de verst gelandde team(s) rond 19u20 geland waren op circa 50 - 100 km Z/ZO van Parijs. De uitslag van de wedstrijd zal echter nog een aantal dagen op zich laten wachten, alle deelnemende teams werden verzocht hun logger en de print-out van de barograaf via de post terug te bezorgen bij de organisatie... Deze informatie is officieus, maar rechtstreeks afkomstig van onze mannen (dus betrouwbaar) die nu nog een lange terugreis voor de boeg hebben.    Donald & Luc Buyle       De D-OBYN heeft 17.40 uur gevaren en 715 kilometer afgelegd.

     
 

22

Tot slot

Tekst: Bennie Bos, Foto: Benoit Simeons

 
     

Een schitterend souvenir aan de vaart vanuit Marl. De foto werd vlak voor de publicatie van dit magazine nog doorgestuurd door Benoit Simeons, varende op de F-PPSE gasballon. Enkele aandachtspunten voor de komende periode: Op 22 April de galapresentatie van Ben Bläss. Er gaat speciaal voor die avond een totaal nieuwe presentatie in premiere. Ook zal er een presentatie van de Gordon Bennett te zien zijn.

Geert Plukker komt met een modelballon, Jan Vermeulen is gevraagd zijn balloncreaties

te exposeren, Paulien is er met een stand met pins en een ruim assortiment met ballonspullen. De opbrengst gaat grotendeels naar het goede doel. Ben is bereikbaar via Email. Dan enkele dagen later, 24 en 25 April, Ballons boven Waregem, een evenement in Belgie. Kijk op de website voor het programma. Vergeet zeker niet om de meer dan 100 prachtige

gasballon foto's te gaan bekijken welke klaarstaan op "Ballooning Pictures" van de Europa-Cup in Marl. De knop zit rechtsboven in beeld. Dank voor je aandacht en blijf ze sturen, die emails.    Groeten, Bennie Bos